Split (1)

train · 11.2M rows

text stringlengths 5 25.7k
Starting in 1995, Schramböck had been working for Alcatel-Lucent in various capacities. From 1995 to 1997, she was Auditor for Central and Eastern Europe. მარგარეტ შრამბოკი 1995 წლიდან მუშაობდა Alcatel-ში სხვადასხვა პოზიციებზე: 1995 წლიდან 1997 წლამდე იყო აუდიტორი ცენტრალურ და აღმოსავლეთ ევროპაში, 1997 წელს გადავიდა ელექტრონული ბიზნესის განყოფილებაში, სადაც დაიკავა აქტივების მენეჯმენტის ხელმძღვანელის თანამდებობა.
In 1997, she moved into the company's E Business wing, serving as the Head of Asset Management from 1997 and as the Service Director for Austria from 1999. In 2000, she became the founding executive director of NextIraOne Austria. 1999 წლიდან იყო სერვისის დირექტორი. 2000 წელს დაინიშნა NextiraOne ავსტრიის აღმასრულებელ დირექტორად; 2008 წლიდან 2011 წლამდე მართავდა კომპანიას "NextiraOne Germany".
From 2008 to 2011 she was also in charge of NextIraOne Germany.[1][4] When the company was taken over by Dimension Data in 2014, Schramböck stayed on board as the managing director of Dimension Data Austria. [1] [2] მას შემდეგ, რაც ხსენებული კომპანია 2014 წელს Dimension Data -მ გადაიბარა, შრამბოკი დარჩა თანამდებობაზე, როგორც Dimension Data -ს ავსტრიული განყოფილების მმართველი დირექტორი.
Effective May 1, 2016, Schramböck became the head of A1 Telekom Austria, one of the country's largest telecommunications providers,[1] taking over from Alejandro Plater and his interim successor, Hannes Ametsreiter.[5] Her term was originally meant to last five years.[6] On October 17, 2017 − just two days after the 2017 Austrian legislative elections, incidentally − A1 confirmed that Schramböck was being pushed out.[7] Marcus Grausam, the CTO, assumed her responsibilities on an interim basis.[8] 2016 წლის 1 მაისიდან შრამბოკი გახდა ქვეყნის ერთ-ერთი უმსხვილესი სატელეკომუნიკაციო პროვაიდერის A1 Telekom Austria-ის ხელმძღვანელი [1] [2] მისი თანამდებობაზე ყოფნის ვადა თავდაპირველად ხუთ წელს უნდა გაგრძელებულიყო ,[3] თუმცა 2017 წლის 17 ოქტომბერს - 2017 წლის ავსტრიის საკანონმდებლო არჩევნებიდან სულ რაღაც ორი დღის შემდეგ, A1-მა დაადასტურა, რომ შრამბოკი თანამდებობას ტოვებდა. [4] კომპანიის მართვის პასუხისმგებლობა დროებით აიღო მარკუს გრაუსამმა,. [5]
Although not a member of any political party at the time, Schramböck was a close confidante of Johanna Mikl-Leitner, a former minister of the interior for the People's Party.[9][10] Schramböck was tapped as a potential minister almost immediately and joined the People's Party within weeks of her dismissal.[11] მიუხედავად იმისა, რომ შრამბოკი იმ დროს არ იმყოფებოდა რომელიმე პოლიტიკური პარტიის შემადგენლობაში, იყო იოჰანა მიკლ-ლაიტნერის, სახალხო პარტიის შინაგან საქმეთა ყოფილი მინისტრის ახლო რწმუნებული. [1] [2] ამ უკანასკნელის გადადგომის შემდეგ შრამბოკი შეუერთდა ავსტრიის სახალხო პარტიას. შედეგად, მაშინვე გახდა მინისტრობის ახალი კანდიდატი. [3]
Maura Genovesi (born 25 May 1973 in Lucca) is an Italian sport shooter.[2] She won a silver medal in women's sport pistol at the 2008 ISSF World Cup series in Rio de Janeiro, Brazil, accumulating a score of 784.9 points.[3][4] Genovesi is a member of the shooting team for Gruppo Sportivo Forestale, and is coached and trained by Aldo Andreotti.[1] მაურა ჯენოვესი (დ. 25 მაისი, 1973) — დაიბადა იტალიის ქალაქ ლუკაში და მოღვაწეობს სპორტულ სროლაში.[1] 2008 წელს რიო დე ჟანეიროში გამართულ ISSF მსოფლიო ჩემპიონატის ქალთა სპორტულ სროლაში ვერცხლის მედალი მოიპოვა 784.9 ქულით.[2] [3] ჯენოვესი არის Gruppo Sportivo Forestale-ის სროლის გუნდის წევრი, რომლის მწვრთნელი არის ალდო ანდრეოტი.[4]
Genovesi represented Italy at the 2008 Summer Olympics in Beijing, where she competed in two pistol shooting events. She placed twenty-eighth out of forty-four shooters in the women's 10 m air pistol, by one point ahead of Hungary's Zsófia Csonka from the final attempt, with a total score of 378 targets.[5] Three days later, Genovesi competed for her second event, 25 m pistol, where she was able to shoot 291 targets in the precision stage, and 285 in the rapid fire, for a total score of 576 points, finishing only in twenty-fourth place.[6] 2008 წლის ზაფხულის ოლიმპიურ თამაშებზე პეკინში იტალიის წარმომადგენელი პისტოლეტით სროლის ორ შეჯიბრში ჯენოვესი და ორმოცდაოთხი მსროლელიდან ოცდამერვე ადგილი დაიკავა ქალთა 10 მეტრიანნ საჰაერო პისტოლეტში, ერთი ქულით გაუსწრო უნგრელ ჟოფია ცონკას.[1] სამი დღის შემდეგ ჯენოვესმა იასპარეზა მეორე შეჯიბრზე, 25 მეტრიან სპორტულ სროლაში, სადაც მან შეძლო 291 სამიზნის ესროლა ზუსტი ეტაპზე და ოცდამეოთხე ადგილი დაიკავა.[2]
References სქოლიო
1 2 3 "CONI Profile – Maura Genovesi" (in Italian). Italian National Olympic Committee. Retrieved 25 January 2013. ↑ Evans, Hilary; Gjerde, Arild; Heijmans, Jeroen; Mallon, Bill; et al. ↑ Evans, Hilary; Gjerde, Arild; Heijmans, Jeroen; Mallon, Bill.
"Maura Genovesi". Olympics at Sports-Reference.com. Sports Reference LLC. Maura Genovesi.
Archived from the original on 18 April 2020. Retrieved 25 January 2013. ↑ "ISSF Profile – Maura Genovesi". ISSF. Olympics at Sports-Reference.com.
Retrieved 25 January 2013. ↑ "Tiro a Segno: Maura Genovesi seconda a Rio nella Pistola Sportiva" [Shooting: Maura Genovesi finishes second in sport pistol at Rio] (in Italian). Blogo Italiano. 27 March 2008. Sports Reference LLC. ციტირების თარიღი: 25 January 2013 ↑ შეცდომა თარგის გამოძახებისას: cite web: პარამეტრები url და title აუცილებელად უნდა მიეთითოს.. ↑ „Tiro a Segno: Maura Genovesi seconda a Rio nella Pistola Sportiva“ [Shooting: Maura Genovesi finishes second in sport pistol at Rio] (Italian).
Retrieved 25 January 2013. ↑ "Women's 10m Air Pistol Qualification". NBC Olympics. Archived from the original on 16 August 2012. Blogo Italiano.
Retrieved 25 January 2013. ↑ "Women's 25m Pistol Qualification". NBC Olympics. Archived from the original on 16 August 2012. 27 March 2008. ციტირების თარიღი: 25 January 2013. ↑ შეცდომა თარგის გამოძახებისას: cite web: პარამეტრები url და title აუცილებელად უნდა მიეთითოს.. ↑ შეცდომა თარგის გამოძახებისას: cite web: პარამეტრები url და title აუცილებელად უნდა მიეთითოს.. ↑ შეცდომა თარგის გამოძახებისას: cite web: პარამეტრები url და title აუცილებელად უნდა მიეთითოს..
The Duomo, as if completed, in a fresco by Andrea di Bonaiuto, painted in the 1360s, before the commencement of the dome ფლორენციის დუომო, თითქოს დასრულებული, ანდრეა დი ბონაიუტოს ფრესკაზე, რომელიც მოხატული იყო 1360-იან წლებში, გუმბათის დაწყებამდე.
↑ Ermengem, Kristiaan Van. "Duomo di Firenze, Florence". A View On Cities. ↑ Ermengem, Kristiaan Van.
Archived from the original on 19 October 2019. Retrieved 5 February 2016. ↑ Bartlett, pp. 36–37; according to Bartlett, the people of Florence continued to call the cathedral by its former name for some time after reconstruction. ↑ Tarihi, Güncelleme (23 May 2018). "Michelangelo Rönesans döneminde Floransanın önde gelen Medici Ailesinin özel bir isteği üzerine hangisini yapmıştır". Duomo di Firenze, Florence en-us. ციტირების თარიღი: 5 February 2016 ↑ Bartlett, pp. 36–37; according to Bartlett, the people of Florence continued to call the cathedral by its former name for some time after reconstruction. ↑ ცარიელი დამოწმება (დახმარება) ↑ King, Ross (2000).
1 2 Barlett, 36. ↑ Haines, Margaret (1989). "Brunelleschi and Bureaucracy: The Tradition of Public Patronage at the Florentine Cathedral". I Tatti Studies in the Italian Renaissance. Brunelleschi's Dome: How a Renaissance Genius Reinvented Architecture.
Florence: An Architectural Guide. San Giovanni Lupatoto, Vr, Italy: Arsenale Editrice srl. ISBN 978-88-7743-147-9. ↑ King, pp. 76–79. ↑ "Santa Maria Del Fiore Church (Dome) Firenze Italy". New York: Bloomsbury, გვ.
Archived from the original on 25 October 2019. Retrieved 26 March 2013. ↑ Charles Seymour, Jr. "Homo Magnus et Albus: the Quattrocento Background for Michelangelo's David of 1501–04," Stil und Überlieferung in der Kunst des Abendlandes, Berlin, 1967, II, 96–105. ↑ Janson, pp. 3–7 ↑ Pope-Hennessey, John (1958) Italian Renaissance Sculpture, London, pp. 6–7 ↑ Poeschke, p. 1.
Smarthistory at Khan Academy. Archived from the original on 16 January 2013. Retrieved 19 December 2012. ↑ King, p. ISBN 978-0-8027-1366-7. ↑ Zucconi, Guido (1995).
7. ↑ Lancaster, Lynne (2005) Concrete Vaulted Construction in Imperial Rome: Innovations in Context, Cambridge University Press, p. 44 ↑ For a fictional impression see PBS' The Medici: Godfathers of the Renaissance, Birth of a Dynasty (on https://www.youtube.com/watch?v=9FFDJK8jmms Archived 23 January 2017 at the Wayback Machine at the 20:15 mark) ↑ Stevenson, Niel (2007) Architecture Explained. ISBN 0756628687. pp. 36–37. ↑ King, pp. 70–73. ↑ King, p. Florence: An Architectural Guide.
National Geographic Society. Archived from the original on 30 June 2019. Retrieved 31 December 2014. ↑ "NationalGeographic.com 2014-02 Il Duomo Tom Mueller". San Giovanni Lupatoto, Vr, Italy: Arsenale Editrice srl.
Archived from the original on 25 May 2016. Retrieved 28 December 2014. ↑ "NationalGeographic.com 2014-02 Il Doumo Design Video". Archived from the original on 27 March 2018. ISBN 978-88-7743-147-9. ↑ King, p.
Retrieved 12 April 2015. ↑ King, pp. 105–107. ↑ Gartner, Peter, Filippo Brunelleschi 1377–1446, p 95. ↑ King, p. 69. ↑ Paolo Galluzzi, "Leonard de Vinci, engineer and architect", p. 50 ↑ Figures vary. archINFORM Archived 20 June 2021 at the Wayback Machine gives a 45 m wide tambour, while Santa Maria del Fiore at Structurae gives a 43 m diameter of the cupola, others as little as 42 m. 10 1 2 Brunelleschi's Dome.
ISBN 0-8027-1366-1. 1 2 3 4 5 Shulman, Ken (3 December 1989). "ART: On the Scaffolds, a Delicate Labor in the Duomo". Smarthistory at Khan Academy. ციტირების თარიღი: 19 December 2012 ↑ King, p.
Archived from the original on 3 December 2021. Retrieved 28 November 2021. ↑ As referenced in "Cupola di Santa Maria del Fiore: il cantiere di restauro 1980–1995" by Cristina Acidini Luchinat and Riccardo Dalla Negra published by Istituto Poligrafico e Zecca dello Stato (Roma) in 1995 (ISBN 8824039561) ↑ Thesaurus Florentinus project page (in Italian) Archived 17 May 2021 at the Wayback Machine, Soprintendenza ai Beni Architettonici e Paesaggisitici di Firenze, Ministero dei Beni Culturali ↑ Heilbron, John Lewis (1990). The Sun in the Church. 9. ↑ King, p.
Cathedrals as Solar Observatories. Harvard University Press. p. 70. ISBN 0674005368. ↑ Del vecchio e nuovo gnomone fiorentino e delle osservazioni astronomiche fisiche ed architettoniche fatte nel verificarne la costruzione (in Italian). 7. ↑ Lancaster, Lynne (2005) Concrete Vaulted Construction in Imperial Rome: Innovations in Context, Cambridge University Press, p.
"Evolution of Structural Design and Potential Design Changes". Proceedings of the Workshop on the Structural Cracking of the Cupola of Santa Maria del Fiore. Los Alamos, New Mexico: Los Alamos National Laboratory. pp. 54–55. 44 ↑ For a fictional impression see PBS' The Medici: Godfathers of the Renaissance, Birth of a Dynasty (on https://www.youtube.com/watch?v=9FFDJK8jmms Error in webarchive template: Check \|url= value.
1 2 3 4 5 Ottoni, Federica; Coïsson, Eva; Blasi, Carlo (2010). "The Crack Pattern in Brunelleschi's Dome in Florence: Damage Evolution from Historical to Modern Monitoring System Analysis". Advanced Materials Research. Empty.Category:Webarchive template errors at the 20:15 mark) ↑ Stevenson, Niel (2007) Architecture Explained.
"Santa Maria del Fiore Dome: Crack Patten and Monitoring Systems". Proceedings of the Workshop on the Structural Cracking of the Cupola of Santa Maria del Fiore. Los Alamos, New Mexico: Los Alamos National Laboratory. pp. 25–27. ISBN 0756628687. pp. 36–37. ↑ King, pp. 70–73. ↑ King, p.
Archived from the original on 26 April 2022. Retrieved 3 December 2021. ↑ Chiarugi, Andrea; Fanelli, Michele; Giuseppetti, G. (1983). "Analysis of a Brunelleschi-Type Dome Including Thermal Loads". 97. ↑ Mueller, Tom.
Proceeding of IABSE Symposium on Strengthening of Building Structure, Diagnosis and Therapy. Zurich. pp. 169–178. ↑ Como, Mario (2021). "Brunelleschi's Dome: A New Estimate of the Thrust and Stresses in the Underlying Piers". (10 February 2014) Mystery of Florence's Cathedral Dome May Be Solved.
Retrieved 3 December 2021. ↑ Bartoli, Gianni; Betti, Michele (11 September 2014). "The Numerical Analyses of Santa Maria del Fiore Dome: State of the Art". Proceedings of the Workshop on the Structural Cracking of the Cupola of Santa Maria del Fiore. National Geographic Society. ციტირების თარიღი: 31 December 2014 ↑ NationalGeographic.com 2014-02 Il Duomo Tom Mueller. ციტირების თარიღი: 28 December 2014 ↑ NationalGeographic.com 2014-02 Il Doumo Design Video. ციტირების თარიღი: 12 April 2015 ↑ King, pp. 105–107.
In 1349, work resumed on the cathedral under a series of architects, starting with Francesco Talenti, who finished the campanile and enlarged the overall project to include the apse and the side chapels. In 1359, Talenti was succeeded by Giovanni di Lapo Ghini (1360–1369) who divided the centre nave in four square bays. Other architects were Alberto Arnoldi, Giovanni d'Ambrogio, Neri di Fioravanti and Andrea Orcagna. სამუშაოები განახლდა 1349 წელს. ფრანჩესკო ტალენტიმ დაასრულა ჯოტოს კამპანილა და გაზარდა მშენებარე აფსიდისა და ტრანსეპტის ფართობები.1359 წელს ფრანჩესკო ტალენტი ჯოვანი დი ლაპო გინიმ შეცვალა, რომელმაც მთავარი ნავი თაღებით ოთხ კვადრატულ ნაწილად დაყო. მის შემდეგ, 1369 წლიდან, მშენებლობას განაგრძობდნენ ცნობილი არქიტექტორები ალბერტო არნოლდი, ჯოვანი დ'ამბოჯო,ნერი დი ფიორავანტი, ანდრეა ორკანია.
By 1375, the old church Santa Reparata was pulled down. The nave was finished by 1380, and only the dome remained incomplete until 1418. 1380 წელს დსრულდა ნავი, ხოლო 1414 წლისთვის მხოლოდ გუმბათის აგება იყო დარჩენილი.
On 19 August 1418,[8] the Arte della Lana announced an architectural design competition for erecting Neri's dome. The two main competitors were two master goldsmiths, Lorenzo Ghiberti and Filippo Brunelleschi, the latter of whom was supported by Cosimo de Medici. Ghiberti had been the winner of a competition for a pair of bronze doors for the Baptistery in 1401 and lifelong competition between the two remained sharp. 1418 წლის 19 აგვისტოს [1] Arte della Lana-მ გამოაცხადა არქიტექტურული დიზაინის კონკურსი გუმბათის დასადგმელად. კომისიამ ფილიპო ბრუნელესკის პროექტი შეარჩია [2] ბრუნელესკი ამ ტაძრითვის გუმბათის შექმნაზე ჭაბუკობიდან ოცნებობდა. დღეს იტალიის არქიტექტორულ სასწავლებლებში სანტა მარია დელ ფიორეს გუმბათის შესწავლა პროგრამის აუცილებელი ნაწილია.
The cathedral was consecrated by Pope Eugene IV on 25 March 1436, (the first day of the year according to the Florentine calendar). It was the first 'octagonal' dome in history to be built without a temporary wooden supporting frame. It was one of the most impressive projects of the Renaissance. გუმბათზე მუშაობა 1420 წელს დაიწყო და 1436 წელს დასრულდა. ტაძარი აკურთხა პაპმა ევგენი IV-მ 1436 წლის 25 მარტს. ეს იყო ისტორიაში პირველი „რვაკუთხა“ გუმბათი, რომელიც აშენდა დროებითი ხის საყრდენი ჩარჩოს გარეშე. ეს იყო რენესანსის ერთ-ერთი ყველაზე შთამბეჭდავი პროექტი.
The decoration of the exterior of the cathedral, begun in the 14th century, was not completed until 1887, when the polychrome marble façade was completed with the design of Emilio De Fabris. The floor of the church was relaid in marble tiles in the 16th century. მე-14 საუკუნეში დაწყებული ტაძრის ფასადი 1887 წელს დასრულდა. ფასადისთვის გამოყენებულია სხვადასხვა ფერის მარმარილოს ფილები - მომწვანო, ვარდისფერი, თეთრი. ამ საქმეში დიდი ხარჯო გასწია თავადმა სად დონატომ, იგივე პაველ დემიდოვმა, მას ფლორენციაში ძეგლიც დაუდგეს, დემიდოვების გგერბი კი ფასადის ცენტრალური პორტალის მარჯვენა მხარესაა.
Florence Cathedral, formally the Cattedrale di Santa Maria del Fiore (Italian pronunciation: [katteˈdraːle di ˈsanta maˈriːa del ˈfjoːre]; in English Cathedral of Saint Mary of the Flower), is the cathedral of Florence, Italy (Italian: Duomo di Firenze). It was begun in 1296 in the Gothic style to a design of Arnolfo di Cambio and was structurally completed by 1436, with the dome engineered by Filippo Brunelleschi.[1] The exterior of the basilica is faced with polychrome marble panels in various shades of green and pink, bordered by white, and has an elaborate 19th-century Gothic Revival façade by Emilio De Fabris. ფლორენციის საკათედრო ტაძარი, ოფიციალურად Cattedrale di Santa Maria del Fiore ( Italian pronunciation: [katteˈdraːle di ˈsanta maˈriːa del ˈfjoːre] ; ინგლისურად წმინდა მარიამის ყვავილის ტაძარი ), არის ფლორენციის ტაძარი, იტალია ( Italian ). ტაძრის მშენებლობა დაიწყო 1296 წელს გოთურ სტილში არნოლფო დი კამბიოს დიზაინით და სტრუქტურულად დასრულდა 1436 წლისთვის, ფილიპო ბრუნელესკის [1] მიერ შემუშავებული გუმბათით.ბაზილიკის გარე მხარე მოპირკეთებულია პოლიქრომული მარმარილოს პანელებით მწვანე და ვარდისფერ ფერებში, შემოსაზღვრულია თეთრი მარმარილოთი და აქვს ემილიო დე ფაბრისის მე-19 საუკუნის გოთური აღორძინების დახვეწილი ფასადი.
After a hundred years of construction and by the beginning of the 15th century, the structure was still missing its dome. The basic features of the dome had been designed by Arnolfo di Cambio in 1296. ასი წლის მშენებლობის შემდეგაც ნაგებობას აკლდა გუმბათი . გუმბათის ძირითადი მახასიათებლები შეიქმნა არნოლფო დი კამბიოს მიერ 1296 წელს. მისი აგურის ელი, 4.6 მ (15.1 ფტ) მაღალი, 9.2 მ (30.2 ფტ) გრძელი, იდგა დაუმთავრებელი შენობის გვერდით დერეფანში და დიდი ხანია წმინდა იყო.
His brick model, 4.6 m (15.1 ft) high, 9.2 m (30.2 ft) long, was standing in a side aisle of the unfinished building, and had long been sacrosanct.[17] It called for an octagonal dome higher and wider than any that had ever been built, with no external buttresses to keep it from spreading and falling under its own weight. [1] მან მოითხოვა რვაკუთხა გუმბათი უფრო მაღალი და ფართო, ვიდრე ოდესმე აშენებული, გარე საყრდენების გარეშე, რათა არ გავრცელდეს და დაეცემა საკუთარი წონის ქვეშ.
[18] [2]
The cathedral complex, in Piazza del Duomo, includes the Baptistery and Giotto's Campanile. These three buildings are part of the UNESCO World Heritage Site covering the historic centre of Florence and are a major tourist attraction of Tuscany. The basilica is one of Italy's largest churches, and until the development of new structural materials in the modern era, the dome was the largest in the world. საკათედრო კომპლექსი, პიაცა დელ დუომო, მოიცავს ბაპტისტერიას და ჯოტოს კამპანილეს . ეს სამი შენობა არის იუნესკოს მსოფლიო მემკვიდრეობის ძეგლთა სიაში. ბაზილიკა იტალიის ერთ-ერთი უდიდესი ეკლესიაა და მისი გუმბათი არის ყველაზე დიდი აგურის გუმბათი, რომელიც ოდესმე აშენებულა.
The Duomo viewed from the heights of Piazzale Michelangelo ფლორენციის დუომო. ხედი პიაცალე მიქელანჯელო-დან
Santa Maria del Fiore was built on the site of Florence's second cathedral dedicated to Saint Reparata;[2] the first was the Basilica di San Lorenzo di Firenze, the first building of which was consecrated as a church in 393 by St. Ambrose of Milan.[3] The ancient structure, founded in the early 5th century and having undergone many repairs, was crumbling with age, according to the 14th-century Nuova Cronica of Giovanni Villani,[4] and was no longer large enough to serve the growing population of the city.[4] Other major Tuscan cities had undertaken ambitious reconstructions of their cathedrals during the Late Medieval period, such as Pisa and particularly Siena where the enormous proposed extensions were never completed. სანტა მარია დელ ფიორე აშენდა წმინდა რეპარატასადმი მიძღვნილ ფლორენციის მეორე ტაძრის ადგილზე; [1] უძველესი ნაგებობა, რომელიც დაარსდა მე-5 საუკუნის დასაწყისში,მრავალჯერ შეკეთდა, მაგრამ ასაკთან ერთად იშლებოდა. ამასთან იგი უკვე მცირე იყო ფლორენციისთვის, სადაც მოსახლეობამ სწრაფად დაიწყო ზრდა.და რაც მთავარია ახალ ტაძარს ზომითა და შემკულობით უნდა დაეჩრდილა ტოსკანის სხვა ქალაქების - სიენასა და პიზის ტაძრები.
City council approved the design of Arnolfo di Cambio for the new church in 1294.[5] Di Cambio was also architect of the church of Santa Croce and the Palazzo Vecchio.[6][7] He designed three wide naves ending under the octagonal dome, with the middle nave covering the area of Santa Reparata. ქალაქის საბჭომ დაამტკიცა არნოლფო დი კამბიოს დიზაინი ახალი ეკლესიისთვის 1294 წელს [1] .
The first stone was laid on 9 September 1296, by Cardinal Valeriana, the first papal legate ever sent to Florence. The building of this vast project was to last 140 years; Arnolfo's plan for the eastern end, although maintained in concept, was greatly expanded in size. 1296 წლის 9 სექტემბერს საზეიმო ცერემონიაზე, რომელსაც ბევრი ღვთისმსახური, მოხელე და უამრავი ფლოენციელი ესწრებოდა, საძირკველში პირველი ქვა ჩადო კარდინალმა პიეტრო ვალერიანო დურაგუერამ, პაპ ბონიფაციუს VIII- პირველის ლეგატმა. მშენებლობა კედლების ამოყვანით დაიწყო.თავდაპირველად აშენდა სამხრეთი კედელი.ხუროთმოძღვრის მიერ დაპროექტებული სამი ფართო ნავი რვაკუთხა ფორმის გუმბათით სრულდებოდა.
After Arnolfo died in 1302, work on the cathedral slowed for almost 50 years. When the relics of Saint Zenobius were discovered in 1330 in Santa Reparata, the project gained a new impetus. In 1331, the Arte della Lana, the guild of wool merchants, took over patronage for the construction of the cathedral and in 1334 appointed Giotto to oversee the work. მას შემდეგ, რაც არნოლფო გარდაიცვალა 1302 წელს, ტაძარზე მუშაობა შენელდა თითქმის 50 წლის განმავლობაში. როდესაც 1330 წელს სანტა რეპარატაში წმინდა ზენობიუსის ნაწილები აღმოაჩინეს, პროექტმა ახალი იმპულსი შეიძინა.
Assisted by Andrea Pisano, Giotto continued di Cambio's design. His major accomplishment was the building of the campanile. When Giotto died on 8 January 1337, Andrea Pisano continued the building until work was halted due to the Black Death in 1348. 1331 წელს ტაძრის მშენებლობაზე მზრუნველობა არტე დელა ლანამ, მატყლის ვაჭრების გილდიამ, აიღო.1334 წელს ჯოტო დაინიშნა სამუშაოების ზედამხედველად. ანდრეა პისანოს დახმარებით, ჯოტომ განაგრძო დი კამბიოს დიზაინი. მისი მთავარი მიღწევა იყო სამრეკლოს აშენება. როდესაც ჯოტო გარდაიცვალა 1337 წლის 8 იანვარს, ანდრეა პისანომ განაგრძო შენება მანამ, სანამ მუშაობა არ შეწყდა შავი ჭირის გამო 1348 წელს.
Antiquity ანტიკური ხანა
The territory of present-day Lucca was certainly settled by the Etruscans, having also traces of a probable earlier Ligurian presence (called Luk meaning "marsh", which has already been speculated as a possible origin for the city's name), dating from 3rd century BC. დღევანდელი ლუკას ტერიტორია დასახლებული იყო ეტრუსკების მიერ, თუმცა სავარაუდოდ ადრინდელ პერიოდში სახლობდა ლიგურიელი მოსახლეობა(საიდანაც სავარაუდოდ წარმოიშვა ქალაქის სახელწოდება). ტერიტორიის რომაელებით დასახლებამ რაიონის ქალაქად ჩამოყალიბება განაპირობა. ძვ.წ.
However, it was only with the arrival of the Romans, that the area took on the appearance of a real town, obtaining the status of a Roman colony in 180 BC, and transformed into a town hall in 89 BC.[12][13] 180 წელს მიიღო რომის კოლონიიის სტატუსი და ქალაქის დარბაზად გადაკეთდა.[1][2] ქალაქის ისტორიული ცენტრის მართკუთხა ბადე რომაული ქუჩის სტილს წარმოადგენს. ძვ.წ. 56 წელს ქალაქ ლუკაში გამართულ კონფერენციაზე იულიუს კეისარმა, პომპეუსმა და კრასუსმა დაადასტურეს თავიანთი პოლიტიკური ალიანსი, რომელიც ისტორიაში პირველი ტრიუმვირატის სახელით შევიდა.[2][3]
Middle Ages შუა საუკუნეები
Frediano, an Irish monk, was bishop of Lucca in the early sixth century.[15] At one point, Lucca was plundered by Odoacer, the first Germanic King of Italy. მეექვსე საუკუნის დასაწყისში ლუკას ეპისკოპოსი ირლანდიელი ბერი ფრედიანო იყო.[1] მეექვსე საუკუნეში დიდი იყო ქალაქის როლი. 553 წელს ნარესმა ქალაქ ლუკას რამდენიმე თვით ალყა შემოარტყა.
Lucca was an important city and fortress even in the sixth century, when Narses besieged it for several months in 553. From 576 to 797, under the Lombards, it was the capital of a duchy, known as Ducato di Tuscia, which included a large part of today's Tuscany and the province of Viterbo, during this time the city also minted its own coins.[16] The Holy Face of Lucca (or Volto Santo), a major relic supposedly carved by Nicodemus, arrived in 742. 576-დან 797 წლამდე, ლომბარდების ბატონობის ქვეშ ლუკა საჰერცოგოს დედაქალაქს წარმოადგენდა. ამ პერიოდისათვის ქალაქში იჭრებოდა მონეტები.[2] 742 წელს ქალაქში ჩამოიტანეს ნიკოდემოსის მიერ მოჩუქურთმებული ლუკას მნიშვნელოვანი რელიკვია ლუკას წმინდა სახე (ვოლტო სანტო). შუა საუკუნეებში ლუკას ტერიტორიაზე სახლობდნენ ებრაელები. ქალაქში მათო ყოფნის შესახებ პირველი ცნობები გვხვდება 859 წლით დათარიღებულ დოკუმენტებში. ებრაულ საზოგადოებას ხელმძღვანელობდა კალონიმოსების ოჯახი.[3]
Among the population that inhabited Lucca in the medieval era, there was also a significant presence of Jews. The first mention of their presence in the city is from a document from the year 859. გამომდინარე იქიდან, რომ ქალაქში იყო ისეთი სიწმინდეები როგორიც არის სან რეგოლო და წმინდა ფრიდიანუსი, ქალაქზე გადიოდა ვია ფრანციგენას (Via Francigena) გზა.[1] ლუკას აყვავების ხანა იყო მეთერთმეტე საუკუნე, როცა აბრეშუმით ვაჭრობით ბიზანტიის აბრეშუმს დაუპირისპირდა.
The jewish community was led by the Kalonymos family (which later became a major component of proto-Ashkenazic Jewry).[17] 1057 წელს ლუკას ეპისკოპოსად დაინიშნა ანსელმ ბაჯოელი (შემდეგში პაპი ალექსანდრე II), რომელმაც მნიშვნელოვანი რეფორმები გაატარა ქალაქში.[2]
During the High Middle Ages, one of the most illustrious dynasties of Lucca was the noble Allucingoli family, who managed to forge strong ties with the Church. Among the family members were Ubaldo Allucingoli, who was elected to the Papacy as Pope Lucius III in 1181, and the Cardinals Gerardo Allucingoli and Uberto Allucingoli.[23][24] გვიანი შუა საუკუნეების განმავლობაში, ლუკას ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი დინასტია იყო კეთილშობილი ალუჩინგოლების ოჯახი, რომელმაც მოახერხა ეკლესიასთან ძლიერი კავშირების დამყარება. ოჯახის წევრთა შორის იყვნენ უბალდო ალუცინგოლი, შემდეგში პაპი ლუციუს III, რომელიც 1181 წელს არჩეულ იქნა რომის პაპად და კარდინალები გერარდო ალუცინგოლი და უბერტო ალუცინგოლი .[1] [2]
Republican period (12th to 19th century) რესპუბლიკური პერიოდი (XII-XIX საუკუნეები)
For almost 500 years, Lucca remained an independent republic. There were many minor provinces in the region between southern Liguria and northern Tuscany dominated by the Malaspina; Tuscany in this time was a part of feudal Europe. Dante’s Divine Comedy includes many references to the great feudal families who had huge jurisdictions with administrative and judicial rights. ტოსკანის მატილდას გარდაცვალების შემდეგ, ქალაქმა 1160 წლის წესდებით დამოუკიდებელი კომუნის შექმნა დაიწყო და თითქმის 500 წლის განმავლობაში ლუკა დამოუკიდებელი რესპუბლიკის სახით არსებობდა.
In 1273 and again in 1277, Lucca was ruled by a Guelph capitano del popolo (captain of the people) named Luchetto Gattilusio. In 1314, internal discord allowed Uguccione della Faggiuola of Pisa to make himself lord of Lucca. 1273 წელს და შემდეგ 1277 წელს ლუკას მართავდა გველფი Capitano del popolo (ხალხის კაპიტანი) სახელად ლუჩეტო გატილუსიო.
The Lucchesi expelled him two years later, and handed over the city to another condottiero, Castruccio Castracani, under whose rule it became a leading state in central Italy. Lucca rivalled Florence until Castracani's death in 1328. On 22 and 23 September 1325, in the battle of Altopascio, Castracani defeated Florence's Guelphs. 1314 წელს შინაგანმა უთანხმოებამ საშუალება მისცა უგუჩიონ დელა ფაჯიუოლას პიზას, თავი ლუკას ბატონად გამოეცხადებინა. ორი წლის შემდეგ ის გაძევებულ იქნა ლუჩესების მიერ და ქალაქი სხვა კონდოტიერს, კასტუჩიო კასტრაკანს გადასცეს, რომელმაც ლუკა ცენტრალური იტალიის წამყვან სახელმწიფოდ აქცია და კასტრაკანის გარდაცვალებამდე კონკურენციას უწევდა ფლორენციას.
For this he was nominated by Louis IV the Bavarian to become duke of Lucca. Castracani's tomb is in the church of San Francesco. His biography is Machiavelli's third famous book on political rule. 1325 წლის 22 და 23 სექტემბერს ალტოპასიოს ბრძოლაში კასტრაკანმა დაამარცხა ფლორენციის გელფები. ამისთვის იგი ლუი IV ბავარიელმა ლუკას ჰერცოგად დანიშნა. კასტრაკანის საფლავი მდებარეობს სან ფრანჩესკოს ეკლესიაში.
In 1408, Lucca hosted a convocation organized by Pope Gregory XII with his cardinals intended to end the schism in the papacy.[25] 1408 წელს, ლუკამ უმასპინძლა პაპ გრიგოლ XII-ის მიერ ორგანიზებულ შეხვედრას, რომელიც მიზნად ისახავდა განხეთქილების დასრულებას. [1]
Lucca managed, at first as a democracy, and after 1628 as an oligarchy, to maintain its independence alongside of Venice and Genoa, and painted the word Libertas on its banner until the French Revolution in 1789.[26] ლუკამ თავიდან, როგორც დემოკრატიულმა სახელმწიფომ, ხოლო 1628 წლის შემდეგ, როგორც ოლიგარქიამ, მოახერხა დამოუკიდებლობის შენარჩუნება ვენეციის და გენუას გვერდით. [1]
Lucca (/ˈluːkə/ LOO-kə, Italian: [ˈlukka] (listen)) is a city and comune in Tuscany, Central Italy, on the Serchio River, in a fertile plain near the Ligurian Sea. The city has a population of about 89,000,[3] while its province has a population of 383,957.[4] Lucca (Italian: [ˈlukka] ( ) — ქალაქი და პროვინცია ტოსკანაში, ცენტრალურ იტალიაში, სერჩიოს მდინარის ნაყოფიერ ვაკეზე, ლიგურიის ზღვის მახლობლად. ქალაქის მოსახლეობა დაახლოებით 89 000 ადამიანს შეადგენს,[1] ხოლო მის პროვინციაში ჯამში 383 957 ადამიანი.[2]
Early modern period ადრეული, თანამედროვე პერიოდი
Lucca had been the second largest Italian city state (after Venice) with a republican constitution ("comune") to remain independent over the centuries. ლუკა იყო იტალიის სიდიდით მეორე ქალაქი-სახელმწიფო ( ვენეციის შემდეგ) რესპუბლიკური კონსტიტუციით ("კომუნა"), რომელიც დამოუკიდებელი რჩებოდა საუკუნეთა განმავლობაში.
Between 1799 and 1800 it was contended by the French and Austrian armies. Finally the French prevailed and granted a democratic constitution in the 1801. However, already in 1805 the Republic of Lucca was converted into a monarchy by Napoleon, who installed his sister Elisa Bonaparte Baciocchi as "Princess of Lucca". 1799 და 1800 წლებში მას ებრძოდნენ საფრანგეთისა და ავსტრიის არმიები. საბოლოოდ ფრანგებმა გაიმარჯვეს და ლუკას 1801 წელს დემოკრატიული კონსტიტუცია მიანიჭეს.1805 წელს ნაპოლეონ ბონაპარტმა ლუკას რესპუბლიკა მონარქიად გარდაქმნა და ლუკას პრინცესად თავისი და ელისა ბონაპარტე ბაჩიოკი დააყენა.
The only reigning dukes of Lucca were Maria Luisa of Spain, who was succeeded by her son Charles II, Duke of Parma in 1824. Meanwhile, the Duchy of Parma had been assigned for life to Marie Louise, Duchess of Parma, the second wife of Napoleon. In accordance with the Treaty of Vienna (1815), upon the death of Marie Louise, Duchess of Parma in 1847, Parma reverted to Charles II, Duke of Parma, while Lucca lost independence and was annexed to the Grand Duchy of Tuscany. 1815 წლიდან 1847 წლამდე ლუკა იყო ბურბონ-პარმის საჰერცოგო,რომლის ერთადერთი მმართველი ჰერცოგი იყო მარია ლუიზა ესპანელი, რომელიც 1824 წელს პარმას ჰერცოგმა, მისმა ვაჟმა ჩარლზ II-მ შეცვალა. ვენის ხელშეკრულების (1815) შედეგად, 1847 წელს პარმას ჰერცოგინია მარი ლუიზის გარდაცვალების შემდეგ, პარმა დაუბრუნდა ჩარლზ II-ს, პარმის ჰერცოგს, ხოლო ლუკამ დაკარგა დამოუკიდებლობა და შეუერთდა ტოსკანის დიდ საჰერცოგოს როგორც ტოსკანის ნაწილი, 1860 წელს გახდა სარდინიის სამეფოს ნაწილი და საბოლოოდ იტალიის სახელმწიფოს ნაწილი 1861 წელს.
In 1942, during World War II, a prisoner-of-war camp was established at the village of Colle di Compito, in the municipality of Capannori, about 11 kilometres (6.8 mi) from Lucca. 1942 წელს, მეორე მსოფლიო ომის დროს, ტყვეთა ბანაკი დაარსდა სოფელ კოლე დი კომპიტოში, კაპანორის მუნიციპალიტეტში, ლუკადან დაახლოებით 11 კილომეტრის დაშორებით. მისი ოფიციალური ნომერი იყო PG ( prigionieri di guerra ) 60, [1] და მას ჩვეულებრივ მოიხსენიებდნენ, როგორც PG 60 Lucca.
Its official number was P.G. (prigionieri di guerra) 60,[27] and it was usually referred to as PG 60 Lucca.[28] Although it never had permanent structures and accommodation consisted of tents in an area prone to flooding, it housed more than 3,000 British and Commonwealth prisoners of war during the period of its existence. It was handed over to the Germans on 10 September 1943, not long after the signing of the Italian armistice. During the Italian Social Republic, as a puppet state of the Germans, political prisoners, foreigners, common law prisoners and Jews were interned there, and it functioned as a concentration camp. [2] მიუხედავად იმისა, რომ მას არასოდეს ჰქონია მუდმივი ნაგებობები და საცხოვრებლები და შედგებოდა მხოლოდ კარვებისაგან. ინტერნირების ბანაკში ჯამში 300-ზე მეტი ბრიტანელი და თანამეგობრობის სამხედრო ტყვე იყო. იტალიის სოციალური რესპუბლიკის დროს, როგორც გერმანელების მარიონეტული სახელმწიფო, იქ პოლიტპატიმრები, უცხოელები, ჩვეულებრივი პატიმრები და ებრაელები იყვნენ ინტერნირებულები და ფუნქციონირებდა როგორც საკონცენტრაციო ბანაკი .
In June 1944 the prisoners were moved to Bagni di Lucca.[27] 1944 წლის ივნისში პატიმრები გადაიყვანეს ბაგნი დი ლუკაში . [1]
Lucca is known as an Italian "Città d'arte" (Arts town) from its intact Renaissance-era city walls[5][6] and its very well preserved historic center, where, among other buildings and monuments, are located the Piazza dell'Anfiteatro, which has its origins in the second half of the 1st century A.D. and the Guinigi Tower, a 45-metre-tall (150 ft) tower that dates from the 1300s.[7][8] ლუკა ცნობილია როგორც იტალიური "Città d'arte" (ხელოვნების ქალაქი) მის კედლებზე შემონახული რენესანსის ეპოქის ნიმუშებიდან[1][2] და ქალაქშ არსებული ისტოპრიული ძეგლებიდან გამომდინარე, მათ შორის "Piazza dell'Anfiteatro" (პიაცას ამფითეატრი), რომელიც თარიღდება იღებს ჩვენს წელთააღრიცხვის I საუკუნის მეორე ნახევრით და "Torre Guinigi" (გუინიგის კოშკი), რომელიც სათავეს იღებს 1300-იანი წლებიდან.[3][4] ლუკაში დაიბადა მრავალი მსოფლიო დონის კომპოზიტორი, მათ შორის ჯაკომო პუჩინი, ალფრედო კატალანი და ლუიჯიო ბოკერინი.[5]
Lucca is the birthplace of composers Giacomo Puccini (La Bohème and Madama Butterfly), Nicolao Dorati, Francesco Geminiani, Gioseffo Guami, Luigi Boccherini, and Alfredo Catalani. It is also the birthplace of artist Benedetto Brandimarte. ლუკა არის მრავალი ცნობილი კომპოზიტორის სამშობლო, როგორებიც არიან: ჯაკომო პუჩინი, ნიკოლაო დორატი, ფრანჩესკო ჯემინიანი, ჯოსეფო გუამი, ლუიჯი ბოკერინი და ალფრედო კატალანი. ლუკაში დაიბადა მხატვარი ბენედეტო ბრანდიმარტე.
Since 2004, Lucca is home to IMT Lucca, a public research institution and a selective graduate school and part of the Superior Graduate Schools in Italy (Grandes écoles).[29] 2004 წლიდან ლუკაში არის IMT Lucca, საჯარო კვლევითი დაწესებულება და შერჩევითი სამაგისტრო სკოლა და უმაღლესი სამაგისტრო სკოლების ნაწილი იტალიაში ( Grandes écoles ). [1]
Events ღონისძიებები
Lucca is also known for its marble deposits. ლუკა ცნობილია მარმარილოს საბადოებით.
After a fire in the early 1900s, the West Wing of the Legislative Assembly of Ontario was rebuilt with marble sourced in Lucca. The floor mosaic in the West Wing was hand-laid and is constructed entirely of Italian, Lucca marble. 1900-იანი წლების დასაწყისში ხანძრის შემდეგ, ონტარიოს საკანონმდებლო ასამბლეის დასავლეთი ფრთა აღადგინეს ლუკაში მოპოვებული მარმარილოთი. დასავლეთის ფრთაზე იატაკის მოზაიკა იყო ხელით დაშენებული და მთლიანად დამზადებულია იტალიური, ლუკას მარმარილოთი.
Footnotes სქოლიო
Bulgaria joined the European Union in 2007,[1] its compliance with human rights norms, however, is far from perfect. Although the media have a record of unbiased reporting,[2] Bulgaria’s lack of specific legislation protecting the media from state interference is a theoretical weakness. Conditions in Bulgaria’s twelve aging and overcrowded prisons generally are poor. ბულგარეთი ევროკავშირში გაწევრიანდა 2007 წელს,[1] თუმცა, ადამიანის უფლებათა ნორმებთან მისი შესაბამისობა, ჯერ კიდევ შორს არის სრულყოფილებისგან. მიუხედავად იმისა, რომ ბულგარეთში მასმედიას აქვს მიუკერძოებელი საქმიანობის ისტორია, სპეციფიკური კანონმდებლობის არარსებობა, რომელიც დაიცავდა მას სახელმწიფოს მხრიდან ჩარევისგან, თეორეტიკულ სისუსტედ გვევლინება. ზოგადად, გადავსებულ ციხეებში პირობები ცუდია და 2005 წლის შუა პერიოდში წარდგენილ რეფორმას, წესით, ეს პრობლემა უნდა შეემსუბუქებინა.[2]
Romani (Roma) ბოშები ბულგარეთში
Bulgarian state security forces have been known to arbitrarily arrest and abuse street children of Romani ethnic origin.[10] The Romani are subjected to harassment in Bulgaria, including the hazing of Romani army conscripts and poor police responses to crimes committed against Romani. A high percentage of Romani children do not attend school, both due to poverty and a lack of proficiency in Bulgarian.[11] ცნობილია, რომ ბულგარეთის სახელმწიფო უსაფრთხოების ძალები თვითნებურად აკავებენ და ძალადობენ ბოშების ეთნიკური წარმომავლობის მქონე ქუჩის ბავშვებზე.[1] ბოშები ბულგარეთში არიან ძალადობის სუბიექტები, რაც მოიცავს ბოშა სამხედრო წვევამდელების მიმართ ცუდ მოპყრობას და პოლიციის მიერ არასათანადო რეაგირებას მაშინ, როცა საქმე ბოშების მიმართ ჩადენილ დანაშაულებს ეხება. ბოშა ბავშვების უმრავლესობა არ დადის სკოლაში, სიღარიბისა და ბულგარული ენის არცოდნის გამო.[2]
On the other hand, the mainly ethnic Roma, Free Bulgaria party has been allowed to run for elections and has achieved some success.[12] მეორე მხრივ, ძირითადად ეთნიკური ბოშებისგან შემდგარ პარტიას "თავისუფალი ბულგარეთი" არჩევნებში მონაწილეობის საშუალება მიეცა და მან გარკვეულ წარმატებას მიაღწია.[1]
A report by the New York Times notes that during the COVID-19 pandemic "in the Roma suburb in Kyustendil, most roads are unpaved and strewn with garbage," and that Roma children have no access to computers and broad-band internet for learning during the pandemic. Kyustendil authorities claim the lockdowns in the town are to prevent the spread of the virus, while Roma activists claim bigotry.[13] New York Times-ის მოხსენებაში აღნიშნულია, რომ "ბოშების გარეუბანში (კიუსტენდილში), საავტომობილო გზების უმრავლესობა არ არის საფარით დაგებული და ის ნაგვით არის მოფენილი", და რომ, ბოშა ბავშვებს არ მიუწვდებათ ხელი კომპიუტერებსა და ინტერნეტზე, რათა ჩაერთონ სასწავლო პროცესში კოვიდ-19 პანდემიის დროს.[1]
There has been a growing awareness of human trafficking as a human rights issue in Europe (see main article: trafficking in human beings). The end of communism has contributed to an increase in human trafficking, with the majority of victims being women forced into prostitution.[14][15] Bulgaria is a country of origin and country of transit for persons, primarily women and children, trafficked for the purpose of sexual exploitation. The Bulgarian government has shown some commitment to combat trafficking but has been criticized for failing to develop effective measures in law enforcement and victim protection.[16][17] ბოლო პერიოდებში ევროპაში გაიზარდა ადამიანებით ვაჭრობის შესახებ ცნობიერება (იხ. მთავარი სტატია: ადამიანებით ვაჭრობა). კომუნიზმის დასრულებამ გარკვეული წვლილი შეიტანა ტრეფიკინგის მომატებაში. ქალები, რომლებიც მსხვერპლთა შორის უმრავლესობას წარმოადგენდნენ, იძულებით ჩართეს პროსტიტუციაში.[1] [2] ბულგარეთი არის ტრანზიტის ფუნქციის მქონე ქვეყანა იმ პირებისთვის, უპირველესად ქალებისა და ბავშვებისთვის, რომლებიც არიან სექსუალური ექსპლოატაციის ტრეფიკინგის მსხვერპლნი. ბულგარეთის მთავრობამ აჩვენა გარკვეული მზაობა ტრეფიკინგთან საბრძოლველად, მაგრამ იქცა კრიტიკის საგნად იმის გამო, რომ ვერ შეძლო კანონის აღსრულებისა და მსხვერპლთა დაცვისთვის ეფექტური ზომების შემუშავება.[3] [4]
Religious freedom რელიგიური თავისუფლება
The Constitution also designates Eastern Orthodox Christianity as the "traditional" religion. There were some reports[18][19] of societal abuses or discrimination based on religious belief or practice. Discrimination, harassment, and general public intolerance, particularly in the media, of some religious groups remained an intermittent problem. ქვეყნის კონსტიტუცია უზრუნველყოფს რელიგიის თავისუფლებას; თუმცა, კანონი კრძალავს არარეგისტრირებული ჯგუფების მიერ საჯარო რელიგიურ საქმიანობას. კონსტიტუცია, ასევე, განსაზღვრავს აღმოსავლეთის მართლმადიდებლურ ქრისტიანობას "ტრადიციულ" რელიგიად. არსებობდა გარკვეული ცნობები,[1] [2] რომლებიც ეფუძნებოდა რელიგიური მრწამსისა და საქმიანობის თაობაზე დისკრიმინაციასა და სოციეტალურ შეურაცხყოფას. დისკრიმინაცია, ძალადობა და ზოგადი საჯარო არატოლერანტულობა რელიგიური ჯგუფების მიმართ, კერძოდ კი, მასმედიაში, პერიოდულად რჩებოდა პრობლემად.
The police have been accused of abusing prisoners and using illegal investigative methods, and institutional incentives discourage full reporting and investigation of many crimes. The constitution guarantees freedom of religion, but local governments have attempted to enforce special registration requirements on some groups not designated as historically entitled to full protection. Besides the Bulgarian Orthodox Church, the faiths so designated are the Jewish, Muslim, and Roman Catholic. პოლიციას ბრალად ედება პატიმრებზე ძალადობა და უკანონო საგამოძიებო მეთოდების გამოყენება, ხოლო ინსტიტუციონალური წახალისება ხელს უშლის მრავალი დანაშაულის სრულყოფილ გამოძიებას. კონსტიტუცია რელიგიის თავისუფლების გარანტიას იძლევა, მაგრამ ადგილობრივი ხელისუფლება ცდილობს გააძლიეროს სპეციალური სარეგისტრაციო მოთხოვნები ზოგიერთ იმ ჯგუფზე, რომელიც ისტორიულად სრულ პროტექციას საჭიროებს. ბულგარეთის მართლმადიდებელი ეკლესიის გარდა, ასეთი რელიგიური ჯგუფები არიან ებრაელები, მუსულმანები და რომის კათოლიკური ეკლესია. სასამართლო რეფორმების ჩამორჩენისა და სუსტი ადმინისტრირების გამო მათი უფლებების დაცვა ზოგიერთ შემთხვევაში პრობლემას წარმოადგენს.[1]
The European Court of Human Rights often holds that Bulgaria violates the European Convention on Human Rights. "ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლო" ხშირად მიიჩნევს, რომ ბულგარეთი არღვევს "ადამიანის უფლებათა ევროპულ კონვენციას".
In 2015, the Court issued a special press release dedicated to a systemic problem of Bulgaria's justice system: it underlined that "in over 45 judgments against Bulgaria...the authorities had failed to comply with their obligation to carry out an effective investigation."[20] The European Court of Human Rights has also handed down pilot judgments against Bulgaria - they are delivered when the Court identifies a series of applications pertaining to similar facts. For example, in the pilot judgment Neshkov v Bulgaria, the Court gave Bulgaria 18 months to improve prison conditions.[21] Social activists have raised concern that Bulgaria is lagging behind other European Union Member States in a number of international indexes which measure the protection of civil rights and liberties.[22] The Council of Europe has also expressed worries about Bulgaria's compromised rule of law.[23] 2015 წელს, სასამართლომ გამოსცა სპეციალური პრესრელიზი, რომელიც ეძღვნებოდა ბულგარეთის მართლმსაჯულების სისტემურ პრობლემას: მან ხაზი გაუსვა იმას, რომ "ბულგარეთის წინააღმდეგ 45-ზე მეტ გადაწყვეტილებაში, ხელისუფლებამ ვერ შეძლო ვალდებულების შესრულება ჩაეტარებინა ეფექტური გამოძიება."[1] "ადამიანის უფლებათა ევროპულმა სასამართლომ", ასევე, გამოაქვეყნა საპილოტე გადაწყვეტილებები ბულგარეთის წინააღმდეგ - ისინი მიღებული იქნება მაშინ, როცა სასამართლო განახორციელებს მსგავსი ფაქტების იდენტიფიცირებას. მაგალითად, საპილოტე გადაწყვეტილებაში ნეშკოვი ბულგარეთის წინააღმდეგ, სასამართლომ ბულგარეთს მისცა 18 თვე ციხეში პირობების გასაუმჯობესებლად. [2] სოციალურმა აქტივისტებმა შეშფოთება გამოხატეს იმასთან დაკავშირებით, რომ ბულგარეთი, "ევროკავშირის" სხვა ქვეყნებს ჩამორჩება იმ საერთაშორისო ინდექსების რეიტინგებში, რომლებიც ზომავენ სამოქალაქო უფლებებისა და თავისუფლებების დაცვას.[3] "ევროპის საბჭომ", აგრეთვე, წუხილი გამოთქვა ბულგარეთის მიერ კანონის უზენაესობის რისკის ქვეშ დაყენების გამო.[4]
↑ HADJIYSKA, NEVYANA (January 1, 2007). "Bulgaria, Romania Join European Union". ↑ HADJIYSKA, NEVYANA (January 1, 2007). „Bulgaria, Romania Join European Union“.
Associated Press via Washington Post. Retrieved March 6, 2015. Associated Press via Washington Post. ციტირების თარიღი: March 6, 2015.
1 2 3 Text used in this cited section originally came from: Bulgaria (June 2005) profile from the Library of Congress Country Studies project. ↑ "Convention on the Rights of the Child". Retrieved March 6, 2015. ↑ "Minorities in southeast Europe: Macedonians in Bulgaria". Archived from the original on 2016-03-04. 1 2 Text used in this cited section originally came from: Bulgaria (June 2005) profile from the Library of Congress Country Studies project. ↑ Convention on the Rights of the Child. ციტირების თარიღი: March 6, 2015 ↑ Minorities in southeast Europe: Macedonians in Bulgaria. ციტირების თარიღი: 2006-08-06 ↑ შეცდომა თარგის გამოძახებისას: cite web: პარამეტრები url და title აუცილებელად უნდა მიეთითოს.. courtesy Archive.org ↑ „UMD Dismayed at CoE Committee of Ministers Resolution to Override ECHR Judgement“.
Archived from the original on May 18, 2007. Retrieved March 6, 2015. courtesy Archive.org ↑ "UMD Dismayed at CoE Committee of Ministers Resolution to Override ECHR Judgement". United Macedonian Diaspora. United Macedonian Diaspora.
Retrieved March 6, 2015. ↑ "Amendments 1-37, Draft Report by Geoffrey van Orden on the accession of Bulgaria to the European Union". European Parliament. May 28, 2020. ↑ "itemid":%5b"001-202528"%5d} "CASE OF VASILEV AND SOCIETY OF THE REPRESSED MACEDONIANS IN BULGARIA VICTIMS OF THE COMMUNIST TERROR v. BULGARIA". December 2, 2009. დაარქივებულია ორიგინალიდან — March 4, 2016. ციტირების თარიღი: March 6, 2015. ↑ Amendments 1-37, Draft Report by Geoffrey van Orden on the accession of Bulgaria to the European Union (May 28, 2020). ↑ "itemid":["001-202528"} CASE OF VASILEV AND SOCIETY OF THE REPRESSED MACEDONIANS IN BULGARIA VICTIMS OF THE COMMUNIST TERROR v. BULGARIA] (May 28, 2020). ↑ "itemid":["001-202559"} CASE OF MACEDONIAN CLUB FOR ETHNIC TOLERANCE IN BULGARIA AND RADONOV v. BULGARIA] (May 28, 2020). ↑ Bulgaria.
European Court of Human Rights. May 28, 2020. ↑ "itemid":%5b"001-202559"%5d} "CASE OF MACEDONIAN CLUB FOR ETHNIC TOLERANCE IN BULGARIA AND RADONOV v. BULGARIA". European Court of Human Rights. Country Reports on Human Rights Practices (February 23, 2001). ციტირების თარიღი: March 6, 2015 ↑ Bulgaria. ციტირების თარიღი: 2020-07-07 ↑ Bulgaria: Country Reports on Human Rights Practices. ↑ Kingsley, Patrick; Dzhambazova, Boryana (2020-07-06). „Europe’s Roma Already Faced Discrimination.
May 28, 2020. ↑ "Bulgaria. Country Reports on Human Rights Practices". February 23, 2001. The Pandemic Made It Worse“.
Retrieved March 6, 2015. ↑ Department Of State. The Office of Electronic Information, Bureau of Public Affairs. "Bulgaria". The New York Times (ინგლისური).