Split (1)

train · 11.2M rows

text stringlengths 5 25.7k
Retrieved 2020-07-07. ↑ "Bulgaria: Country Reports on Human Rights Practices". ↑ Kingsley, Patrick; Dzhambazova, Boryana (2020-07-06). "Europe's Roma Already Faced Discrimination. The Pandemic Made It Worse". ISSN 0362-4331. ციტირების თარიღი: 2020-07-07. ↑ Slaves at the heart of Europe.
Council of Europe. Archived from the original on March 7, 2004. Retrieved March 6, 2015. courtesy Archive.org ↑ "A modern slave's brutal odyssey". Council of Europe. ციტირების თარიღი: March 6, 2015 courtesy Archive.org ↑ „A modern slave's brutal odyssey“.
BBC. November 3, 2004. Retrieved March 6, 2015. ↑ "Trafficking in Persons Report". BBC.
June 3, 2005. ↑ "Bulgaria Factbook". Coalition Against Trafficking in Women. Archived from the original on July 16, 2010. November 3, 2004. ციტირების თარიღი: March 6, 2015. ↑ Trafficking in Persons Report. ↑ Bulgaria Factbook.
Retrieved March 6, 2015. courtesy Archive.org ↑ "Bulgaria". Christian Solidarity Worldwide. Retrieved March 6, 2015. ↑ "Pastor Charged with Criminal Child Abuse Over Home Education". Coalition Against Trafficking in Women. ციტირების თარიღი: March 6, 2015 courtesy Archive.org ↑ შეცდომა თარგის გამოძახებისას: cite web: პარამეტრები url და title აუცილებელად უნდა მიეთითოს.. ↑ „Pastor Charged with Criminal Child Abuse Over Home Education“.
HSLDA. June 1, 2012. HSLDA.
Archived from the original on September 24, 2015. Retrieved March 6, 2015. ↑ "Report on Progress in Bulgaria under the Cooperation and Verification Mechanism {SWD(2016) 15 final}". European Commission. June 1, 2012. დაარქივებულია ორიგინალიდან — September 24, 2015. ციტირების თარიღი: March 6, 2015. ↑ Report on Progress in Bulgaria under the Cooperation and Verification Mechanism {SWD(2016) 15 final}.
Retrieved 29 November 2017. ↑ "Bulgaria Given 18 Months to Improve Prison Conditions". Liberties. 9 September 2015. European Commission (27 January 2016). ციტირების თარიღი: 29 November 2017 ↑ Bulgaria Given 18 Months to Improve Prison Conditions.
Retrieved 27 November 2017. ↑ "Bulgaria's Failed Democracy". bulgarianmagnitsky.com. 25 November 2017. Retrieved 29 November 2017. ↑ "PACE, worried about threats to the rule of law, points to recent developments in five states". Liberties (9 September 2015). ციტირების თარიღი: 27 November 2017 ↑ Bulgaria's Failed Democracy. bulgarianmagnitsky.com (25 November 2017). ციტირების თარიღი: 29 November 2017 ↑ PACE, worried about threats to the rule of law, points to recent developments in five states.
Parliamentary Assembly of the Council of Europe. 12 October 2017. Retrieved 29 November 2017. ↑ Freedom Index by Country 2023 ↑ "Index \| RSF". rsf.org. Parliamentary Assembly of the Council of Europe (12 October 2017). ციტირების თარიღი: 29 November 2017 ↑ Freedom Index by Country 2023 ↑ Index \| RSF. ციტირების თარიღი: 2023-03-09
Institutions for children and adults with mental disabilities შეზღუდული გონებრივი შესაძლებლობების მქონე ბავშვთა და მოზარდთა დაწესებულებები
The Mental Disability Advocacy Center has launched a collective complaint under the European Committee on Social Rights regarding the failure to provide education for children in social care homes run by the Ministry of Labour and Social Policy; and a case is currently pending before the European Court of Human Rights concerning the alleged failure to investigate inhuman and degrading treatment in institutions for adults. The documentary "Bulgaria's Abandoned Children" (TrueVision, 2007) was broadcast on BBC Four in the UK in September 2007, and depicts the deprivation of food, health-care and education for children at the institution in Mogilino. The widespread institutionalization of children in Bulgaria is unlikely to be consistent with the best interests of the child, and almost certainly violates Article 23 of the Convention on the Rights of the Child and Articles 11, 12 and 13 of the International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights (ICESCR)[3] ბულგარეთის შეზღუდული გონებრივი შესაძლებლობების მქონე ბავშვთა და მოზარდთა დაწესებულებების ქსელში არსებულმა პირობებმა შეშფოთება გამოიწვია. მენტალური შეზღუდულობის ადვოკატირების ცენტრმა, "სოციალური უფლებების ევროპული კომიტეტის" ფარგლებში, შეიტანა კოლექტიური საჩივარი იმასთან დაკავშირებით, რომ "შრომისა და სოციალური პოლიტიკის სამინისტრომ" ვერ უზრუნველყო სოციალური მზრუნველობის მქონე სახლებში ბავშვებისთვის განათლების მიწოდება; და, მიმდინარე ეტაპზე, მოზარდების დაწესებულებებში არაადამიანური და ღირსების შემლახავი მოპყრობის საქმეზე გამოძიების სავარაუდო ჩავარდნა განიხილება "ადამიანის უფლებათა ევროპულ სასამართლოში". დოკუმენტური ფილმი "ბულგარეთის მიტოვებული ბავშვები" (TrueVision, 2007) საჩვენებლად გავიდა BBC Four-ზე, გაერთიანებულ სამეფოში, 2007 წლის სექტემბერში. ის ასახავს მოგილინოს დაწესებულებაში ბავშვებისთვის საკვების, განათლებისა და ჯანდაცვის მომსახურების ჩამორთმევის ფაქტებს. ბულგარეთში ბავშვების ფართო ინსტიტუციონალიზაცია ნაკლებად სავარაუდოა, რომ შეესაბამებოდეს მათ საუკეთესო ინტერესებს და თითქმის დანამდვილებით არღვევს კიდეც "ბავშვთა უფლებების კონვენციის" 23-ე და ეკონომიკური, სოციალური და კულტურული უფლებების შესახებ საერთაშორისო პაქტის მე-11, მე-12 და მე-13 მუხლებს.[1]
There exists a small number of individuals identifying as ethnic Macedonian in the Blagoevgrad province of Bulgaria. ბულგარეთის ბლაგოევგრადის პროვინციაში არსებობენ მცირე რაოდენობის ინდივიდები, რომლებიც იდენტიფიცირდებიან ეთნიკურ მაკედონიელებად.
According to the 2011 census 1,654 people declared themselves to be ethnic Macedonians and 561 from them were living in the Blagoevgrad Province. The Greek Helsinki Monitor reports that the "Bulgarian state and public opinion alike deny their right to self-identification", and that "any actions pertaining to public demonstration of the Macedonian identity in Bulgaria are subjected to a more or less direct suppression and denial".[4] That considered, Macedonian is given as an option for nationality on the census. The Bulgarian majority (including the press) regards Macedonians living in Bulgaria as 'pure' Bulgarians. 2011 წლის აღწერის მიხედვით, 1654 ადამიანი აცხადებდა თავს ეთნიკურ მაკედონიელად, რომელთაგან 561 ცხოვრობდა ბლაგოევგრადის პროვინციაში. "ბერძნული ჰელსინკის მონიტორი" იუწყება, რომ "ბულგარეთის სახელმწიფო და საზოგადოებრივი აზრი ერთმანეთის მსგავსად უარყოფენ მათი თვით-იდენტიფიკაციის უფლებას", და რომ "ნებისმიერი ქმედება, რომელიც მიმართული იქნება ბულგარეთში მაკედონიური იდენტობის საჯარო დემონსტრირებისკენ, დაექვემდებარება მეტ-ნაკლებად პირდაპირ ჩახშობასა და უარყოფას.[1] ამის გათვალისწინებით, მოსახლეობის აღწერაში, ერთ-ერთ ეროვნებად მითითებულია "მაკედონიელი". ბულგარელების უმრავლესობა (მათ შორის, პრესა), ბულგარეთში მცხოვრებ მაკედონიელებს "ნამდვილ" ბულგარელებად მიიჩნევს.
Macedonians have been refused the right to register political parties (see United Macedonian Organization Ilinden and UMO Ilinden - PIRIN) on the grounds that the party was an "ethnic separatist organization funded by a foreign government", something that is against the Bulgarian constitution. The constitutional court has not however banned the Evroroma (Евророма) and MRF(ДПС) parties, who are widely considered as ethnic parties. The European Court of Human Rights held "unanimously, that there had been a violation of Article 11 (freedom of assembly and association) of the European Convention on Human Rights."[5][6] მაკედონიელებს უარი ეთქვათ პოლიტიკური პარტიების რეგისტრაციის უფლებაზე (იხ. ერთიანი მაკედონიური ორგანიზაცია ილიდენი და UMO Ilinden - PIRIN) იმ მიზეზით, რომ პარტია იყო "უცხო მთავრობის მიერ დაფინანსებული სეპარატისტული ეთნიკური ორგანიზაცია", რაც ეწინააღმდეგება ბულგარეთის კონსტიტუციას. მიუხედავად ამისა, საკონსტიტუციო სასამართლომ არ აკრძალა "ევრორომა" და MRF (ДПС), რომლებიც ფართოდ იყვნენ ცნობილი, როგორც ეთნიკური პარტიები. ადამიანის უფლებათა ევროპულმა სასამართლომ "ერთხმად განაცხადა, რომ ადგილი ჰქონდა 'ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის' მე-11 მუხლის დარღვევას (შეკრებისა და ასოციაციის თავისუფლება)." [1] [2]
In November 2006, the members of the European Parliament Milan Horáček, Joost Lagendijk, Angelika Beer and Elly de Groen-Kouwenhoven introduced an amendment to the accession of Bulgaria to the European Union protocol calling “on the Bulgarian authorities to prevent any further obstruction to the registration of the political party of the ethnic Macedonians (OMO-Ilinden PIRIN) and to put an end to all forms of discrimination and harassment vis-à-vis that minority.”[7] 2006 წლის ნოემბერში, ევროპარლამენტის წევრებმა მილან ჰორაჩეკმა, იოსტ ლაგენდიკმა, ანჯელიკა ბერმა და ელი დე გროენ-კოუვენჰოვენმა "ევროკავშირის" პროტოკოლში შეიტანეს ბულგარეთის მიერთებასთან დაკავშირებული შესწორება, რომელშიც "მოუწოდებდნენ ბულგარეთის ხელისუფლებას, თავიდან აეცილებინა ნებისმიერი მომდევნო დაბრკოლება ეთნიკური მაკედონიელების პოლიტიკურ პარტიად რეგისტრაციის თაობაზე და წერტილი დაესვა დისკრიმინაციის ყველა ფორმისა და უმცირესობის მიმართ შევიწროებისთვის."[1]
On May 28, 2018, the European Court of Human Rights made two decisive rulings against Bulgaria in violation of Article 11 (freedom of assembly and association) of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms. In the two rulings: Case of Vasilev and Society of the Repressed Macedonians in Bulgaria Victims of the Communist Terror v. Bulgaria (Application no. 23702/15);[8] and Case of Macedonian Club for Ethnic Tolerance in Bulgaria and Radonov v. Bulgaria (Application no. 2018 წლის 28 მაისს, "ადამიანის უფლებათა ევროპულმა სასამართლომ" მიიღო ორი გადამწყვეტი დადგენილება ბულგარეთის მიერ ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციის მე-11 მუხლის (შეკრებისა და ასოციაციის თავისუფლება) დარღვევის გამო. ეს ორი დადგენილება იყო: 1) ვასილევისა და კომუნისტური ტერორის ფარგლებში რეპრესირებულ მაკედონიელთა საზოგადოების საქმე ბულგარეთის წინააღმდეგ (განაცხადი ნომ.
67197/13),[9] the European Court of Human Rights unanimously ruled that Bulgaria violated Article 11 (freedom of assembly and association) of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms, and that Bulgaria must pay a collective total of 16,000 euros to the applicants. 23702/15);[1] და 2) რადონოვისა და ეთნიკური ტოლერანტობის მაკედონიელთა კლუბი ბულგარეთის წინააღმდეგ (განაცხადი ნომ. 67197/13)[2] აქედან გამომდინარე, ბულგარეთს, საერთო ჯამში, უნდა გადაეხადა 16000 ევრო განმცხადებლების სასარგებლოდ.
Elena Kountoura (Greek: Έλενα Κουντουρά, also romanized as Elena Koundoura; born 2 November 1962), is a Greek politician, Member of the European Parliament, ex-Minister of Tourism (resigned on 3 May 2019 in order to participate in the European Parliament's elections) in the Cabinet of Alexis Tsipras, and Member of Parliament for Athens A, for the Independent Greeks, and earlier for New Democracy. ელენა კუნდურა ( Greek , .დ. 2 ნოემბერი, 1962, ათენი, საბერძნეთი) — ბერძენი პოლიტიკოსი და სახელმწიფო მოღვაწე, მოდელი. ევროპარლამენტის წევრი 2019 წლის 2 ივლისიდან. ამჟამად წარმოადგენს პარტია SYRIZA-ს და შედის ევროპის გაერთიანებული მემარცხენე / ჩრდილოეთის მემარცხენე მწვანეთა ჯგუფში.
Before her entrance into politics, she was an international model, director of a women's magazine and a track-and-field athlete. 2015-2016 წლებში იკავებდა ტურიზმის მინისტრის მოადგილის და 2016-2019 წლებში — ტურიზმის მინისტრის თანამდებობას ალექსის ციპრასის პირველ და მეორე კაბინეტებში. საბერძნეთის პარლამენტის წევრი 2004-2007 და 2011-2019 წლებში.
In the dual elections of May and June 2012, she was elected member of parliament for Athens A with Independent Greeks, while as of 2014 she assumed the office of Secretary of the Parliamentary Committee for Cinema.[1] ქველმოქმედება ქველმოქმედებით დაკავებულია 2009 წლიდან. იკავებს ევროპული არასამთავრობო ორგანიზაცია Europa Donna საბერძნეთის ფილიალის პრეზიდენტის პოსტს, რომელიც ეძღვნება მკერდის კიბოს პრევენციას და ინფორმირებულობას ონკოლოგიური პაციენტებისთვის უკეთესი მომსახურების გაწევის უფლებების დასაცავად. 2009 წლიდან ის მოხალისედ მუშაობს ბერძნულ და საერთაშორისო არასამთავრობო ორგანიზაციებში, როგორიცაა UNESCO, UNICEF, Κιβωτός του Κόσμου, ფოკუსირებულია ქველმოქმედებაზე, ადამიანის უფლებებზე, ჯანმრთელობაზე, ქალთა საკითხებზე და ოჯახზე. პრემიები და ჯილდოები საერთაშორისო ჯილდო "ტურიზმის მინისტრი 2019" ITB Berlin-ში მოგზაურობისა და ტურიზმის მსოფლიო საბჭოს 2019 წლის ჯილდო ელენა კუნდურა დაჯილდოვდა საბერძნეთის პარაოლიმპიელთა მხარდაჭერისთვის. 2007 წლის დეკემბერში საბერძნეთის სახელმწიფომ დააჯილდოვა, როგორც კეთილი ნების ელჩი სოციალური საქმიანობისთვის.
Personal life and family პირადი ცხოვრება
Kountoura is married to former Panellinios and Olympiacos basketball player Sarantis Papachristopoulos, her second husband. ელენა კუნდურამ 1986 წელს გაიცნო ესპანელი ფეხბურთელი მიშელ პინედა.
The couple have two boys Alexandros and Marios. Previously she was married to (soccer) footballer Michel Pineda. 1987 წელს იქორწინეს ვულიაგმენის წმინდა გიორგის სახელობის ტაძარში. საქორწინო ცერემონიალს ესპანიოლის საფეხბურთო გუნდი დაესწრო.
Papachristopoulos is also a magazine entrepreneur, having worked to localise risqué lifestyle and entertainment magazines such as Shock, Playboy, and Penthouse for the Greek market through the company Dafni Epikinonies (Daphne Communications). Her older brother is Nikos Kountouras, who works as her political adviser. Nikos is married to former model Xenia Pantazi; for ten years, he worked as his sister's manager, and then, together with his wife, had a modelling agency known as Elena's Models.[1] 2,5 წლის შემდეგ განქორწინდნენ. მეორედ ცოლად გაჰყვა კალათბურთელ სარანდის პაპაქრისტოპულოსს (Σαράντης Παπαχριστόπουλος), პანიონიოსის, ოლიმპიაკოსისა და საბერძნეთის ნაკრების მოთამაშეს. ამ ქორწინებაში შეეძინა ორი ვაჟი — ალექსანდროსი და მარიოსი.
Biographical sketch ბიოგრაფია
She was born in Athens and is the daughter of the former Hellenic Army officer and monarchist Alexandros Kountouras. Her father is co-founder and ongoing leader of BEO (Βυζαντινή Εθνική Οργάνωση, Vyzantini Ethniki Organosi, "National Byzantine Organisation", earlier Vasiliki Ethniki Organosi, "National Royal Organisation"), the title of which was changed in the Metapolitefsi for legal reasons.[1] ელენა კუნდურა დაიბადა 1962 წლის 2 ნოემბერს ათენში. მისი მამა ალექსანდროს კუნდურა ბერძნული არმიის ოფიცერად მსახურობდა. „შავი პოლკოვნიკების“ ხელისუფლებაში მოსვლის შემდეგ მონაწილეობდა 1967 წლის 13 დეკემბერს მეფე კონსტანტინე II-ის წარუმატებელ კონტრგადატრიალებაში, რის გამოც მოხდა მისი დემობილიზაცია. იყო მონარქისტული პოლიტიკური ორგანიზაციის ერთ-ერთი ორგანიზატორი და ლიდერი. . [1]
Kountoura was engaged in athletics from childhood. Her father enrolled her in the National Gymnastic Academy of Greece at the age of twelve as a high-jumper in training.[2] She is a graduate of the National Gymnastic Academy and of the Department of Sport Science and Physical Education (TEFAA) at the National and Kapodistrian University of Athens. კუნტურა ბავშვობიდან მძლეოსნობით იყო დაკავებული. მამამ შეიყვანა საბერძნეთის ეროვნულ ტანვარჯიშის აკადემიაში თორმეტი წლის ასაკში, [1] 1984 წელს დაამთავრა ეროვნული ტანვარჯიშის აკადემია და სპორტის მეცნიერებისა და ფიზიკური აღზრდის დეპარტამენტი (TEFAA). მიიღო ბაკალავრის ხარისხი.
She was a top athlete on the Greek National Track and Field Team, and won the high jump and the 100 metre dash at the 1978 Panhellenic Women's Track & Field Championship.[3] 1978 წლის მძლეოსნობის პანელურ ჩემპიონატზე გახდა საბერძნეთის ჩემპიონი სიმაღლეზე ხტომაში და 100 მეტრზე დაბრკოლებებით სირბილში. მრავალი წლის განმავლობაში იყო მძლეოსანთა ეროვნული ნაკრების წევრი სიმაღლეზე ხტომაში. [2]
From 1984 to 1997 she had an international career as a model, and in 1990 she was chosen by CNN as one of the ten most beautiful models in the world.[1] She collaborated for many years with Serge Lutens, a well-known French photographer, designer and producer in the world of fashion, while also having the good fortune to collaborate with the Japanese cosmetics company Shiseido, and is the model most recognized as spokesperson for that brand, and whose face was published in international campaigns.[4] 1990 წელს CNN-ის მიერ დასახელდა მსოფლიოს საუკეთესო მოდელთა ათეულში. გადავიდა პარიზში, მუშაობდა ტოკიოში, ნიუ-იორკში და მილანში. წლების განმავლობაში თანამშრომლობდა ფრანგ ფოტოგრაფთან, მოდის დიზაინერთან და არტ დირექტორთან სერჟ ლუტენსთან, იაპონურ კოსმეტიკური კომპანია Shiseido-სთან. 1990-იან წლებში მეგობრობდა მოდელებთან იმანთან და ლინდა ევანგელისტასთან. მუშაობდა სააგენტო Elite-თან. 1997 წელს დაბრუნდა საბერძნეთში, 2003 წლამდე იყო ქალთა ჟურნალების რედაქტორი..
Return to Greece and political career პოლიტიკური კარიერა
In 1997 she returned to Greece, and from 2004 she was director of a women's magazine. 2004 წლის 7 მარტის არჩევნების შედეგების მიხედვით, ელენა კუნდურა აირჩიეს პარლამენტის წევრად ათენის პირველ ოლქში, სადაც წარმოადგენდა პარტიას „ახალი დემოკრატია“. 2007 წლის 16 სექტემბერსა და 2009 წლის 4 ოქტომბრის შემდგომი არჩევნების შედეგების მიხედვით, იგი პარლამენტში არ შესულა.
In the 2004 elections, she was elected member of parliament for Athens A for New Democracy. 2011 წლის ნოემბერიდან განაგრძო თავისი პოლიტიკური საქმიანობა, როგორც დამოუკიდებელმა დეპუტატმა და პარლამენტის ცხრა სხვა წევრთან ერთად შექმნა პარტია „დამოუკიდებელი ბერძნების“ პირველი საპარლამენტო ჯგუფი.
In 2007 and 2009 she was runner-up, even though in 2007 she gathered more votes than in 2004.[1] In November 2011, Elena returned to parliament when Dimitris Avramopoulos vacated his parliamentary seat to become a minister in the government of Lucas Papademos. 2012 წლის 6 მაისის არჩევნებში იგი წარმოადგენდა „დამოუკიდებელი ბერძნების“ პარტიას ათენის პირველ ოლქში, ხელახლა აირჩიეს 2012 წლის 17 ივნისს, 2015 წლის 25 იანვარს და 2015 წლის 20 სექტემბერს. 2014 წელს ხელმძღვანელობდა პარტიულ ჯგუფს. 2019 წლის 14 იანვარს იგი გარიცხეს „დამოუკიდებელი ბერძნების“ პარტიიდან ალექსის ციპრასის კაბინეტის მხარდაჭერის გამო. გადავიდა პარტიაში SYRIZA.
In February 2012, she voted against the "Memorandum 2" and party leader Antonis Samaras struck her from the party list of New Democracy.[3] 2014-2015 წლებში იყო ევროპის საბჭოს საპარლამენტო ასამბლეის ბერძენი წევრი, მუშაობდა იმიგრაციის, ლტოლვილთა და იძულებით გადაადგილებულ პირთა კომიტეტში და თანასწორობისა და დისკრიმინაციის წინააღმდეგ ბრძოლის კომიტეტში. 2015 წლის 27 იანვრიდან — მინისტრის მოადგილე ტურიზმის საკითხებში, 2016 წლის 5 ნოემბრიდან — ტურიზმის მინისტრი ალექსის ციპრასის კაბინეტში. ის თანამდებობას იკავებდა 2019 წლის მაისში ხელისუფლების შეცვლამდე. 2019 წლის 26 მაისის არჩევნების შედეგების მიხედვით, იგი აირჩიეს ევროპარლამენტის წევრად პარტიიდან SYRIZA. შეუერთდა ევროპის გაერთიანებული მემარცხენე / ჩრდილოეთის მემარცხენე მწვანეთა ჯგუფს. ფლობს ინგლისურ, ფრანგულ და ესპანურ ენებს.
Byzantine Orthodox Church in Berat. ბიზანტიური მართლმადიდებლური ეკლესია ბერატში
The Catholic Church in Albania is part of the worldwide Catholic Church, under the spiritual leadership of the Pope in Rome. ალბანეთის კათოლიკური ეკლესია არის მსოფლიო კათოლიკური ეკლესიის ნაწილი, რომის პაპის სულიერი ხელმძღვანელობით.
According to the numbers given by the government in 2011 it was stated that around 10.03% of the religious population is Catholic,[1] however new government figures reveal the percentage of Catholics is 21.3 [2] There are five dioceses in the country, including two archdioceses plus an Apostolic Administration covering southern Albania. 2011 წელს ხელისუფლების მიერ მოწოდებული რიცხვების თანახმად, რელიგიური პოპულაციის დაახლოებით 10,03% იყო კათოლიკე,[1] თუმცა, ახალი ხელმძღვანელობის მონაცემებით, კათოლიკეების პროცენტული მაჩვენებელი 21,3-ია.[2] ქვეყანაში არის ხუთი ეპარქია, მათ შორის, ორ არქიეპარქიას დამატებული სამოციქულო ადმინისტრაცია, რომელიც მოიცავს სამხრეთ ალბანეთს.
Prior to the Ottoman invasion, Christianity was the religion of all Albanians. The northern Albanians adhered to Catholicism, whilst in the south they were followers of Eastern Orthodoxy.[4][5] ოსმალების შემოსევამდე, ქრისტიანობა იყო ყველა ალბანელის საერთო რელიგია. ჩრდილოეთ ალბანელები იცავდნენ კათოლიციზმს, ხოლო სამხრეთში ისინი აღმოსავლური მართლმადიდებლობის მიმდევრები იყვნენ.[1] [2]
There are about 8,000 Protestants in Albania,[6] grouped among 189 Protestant associations including the Albanian Evangelical Alliance (VUSH).[7] ალბანეთში დაახლოებით 8000 პროტესტანტია,[1] რომლებიც ჯგუფდებიან 189 პროტესტანტული ასოციაციის სახით. მათ შორისაა "ალბანეთის ევანგელური ალიანსი" (Albanian Evangelical Alliance -VUSH).[2]
See also იხილეთ ასევე
Christianity in Albania was established throughout the country in 325 AD. ქრისტიანობა ალბანეთში, მთელი ქვეყნის მასშტაბით, დამკვიდრდა ახ. წ.
From 1100 AD, the Byzantine Empire carried out Church missions in the area. 325 წელს, ხოლო ახ. წ.
In relation to the increasing influence of Venice, the Franciscans started to settle down in the area in the 13th century. From the 15th century to the 19th century, under the rule of the Ottoman Empire, Christianity was replaced by Islam as the majority religion in Albania during the Ottoman Empire. The Albanian government, as per the disputed 2011 population census, gives the percentages of religious affiliations with only 58% Muslim, 10% Catholic, 7% Orthodox and 15% atheist or nonreligious since the fall of Communism in 1991, yet the 2011 census did not get most of the population due to poor counting of the population and the inability to reach most citizens.[1] In the 2011 census the declared religious affiliation of the population was: 56.7% Muslims, 13.79% undeclared, 10.03% Catholics, 6.75% Orthodox believers, 2.5% atheists, 2.09% Bektashis, 0.07% other Christians and 0.02% other.[2] The 2011 census on religion and ethnicity has been deemed unreliable by the Council of Europe as well as other internal and external organisations and groups. 1100 წლიდან ბიზანტიის იმპერია ამ მხარეში ახორციელებდა საეკლესიო მისიებს. ვენეციის მზარდი გავლენის გამო კი, მე-13 საუკუნეში აქ ფრანცისკანელებმა დაიწყეს დასახლება. აღსანიშნავია, რომ მე-15 საუკუნიდან მე-19 საუკუნემდე პერიოდში, ოსმალეთის იმპერიის მმართველობის დროს, ქრისტიანობა, როგორც უმრავლესობის რელიგია, ჩაანაცვლა ისლამმა. ალბანეთის ხელისუფლება, მოსახლეობის 2011 წლის სადავო აღწერაზე დაყრდნობით, აცხადებდა, რომ 1991 წელს კომუნიზმის კრახიდან მოყოლებული, ქვეყნის მოსახლეობის მხოლოდ 58% იყო მუსლიმი, 10% - კათოლიკე, 7% - მართლმადიდებელი და 15% - ათეისტი ან არარელიგიური. თუმცა, 2011 წლის აღწერამ მოსახლეობის უმრავლესობა ვერ მოიცვა, ცუდი დათვლისა და მოქალაქეების უმეტესობასთან კომუნიკაციის ნაკლებობის გამო.[1] 2011 წლის აღწერის თანახმად, დეკლარირებული რელიგიური კუთვნილებით, მოსახლეობის 56,7% იყო მუსლიმი, 13,79% - გაურკვეველი, 10,03% - კათოლიკე, 6,75% - მართლმადიდებელი მორწმუნე, 2,5% - ათეისტი, 2,09% - ბექთაში, 0,07% - ქრისტიანობის სხვა დენომინაცია და 0,02 - სხვ.[2] 2011 წლის აღწერა, რელიგიისა და ეთნიკურობის კონტექსტში, არასანდოდ მიიჩნია "ევროპის საბჭომ", ისევე, როგორც სხვა შიდა და საგარეო ორგანიზაციებმა/ჯგუფებმა.
Tönnes, Bernhard. "Albania." In The Encyclopedia of Christianity, edited by Erwin Fahlbusch and Geoffrey William Bromiley, 35–36. ტონესი, ბერნჰარდ. "ალბანეთი". ქრისტიანობის ენციკლოპედიაში, ერვინ ფალბუშის და ჯეფრი უილიამ ბრომილის რედაქციით, 35–36. ტ.
Vol. 1. 1.
Grand Rapids: Wm. B. Eerdmans, 1999. ISBN 0802824137 Malaj, Edmond (2014). Grand Rapids: Wm.
"Të dhëna mbi Krishterimin në trojet iliro-shqiptare para dhe pas Ediktit të Milanos (313). Me përqendrim tek martirologjia (Data on the Christianity in the Illyrian-Albanian Territories before and after the Edict of Milan 313. With a Concentration on the Martyrology.)". B. Eerdmans, 1999 წ. მალაჯ, ედმონდ (2014). https://www.academia.edu/12948843/Të_dhëna_mbi_Krishterimin_në_trojet_iliro-shqiptare_para_dhe_pas_Ediktit_të_Milanos_313_._Me_përqendrim_tek_martirologjia_Data_on_the_Christianity_in_the_Illyrian-Albanian_Territories_before_and_after_the_Edict_of_Milan_313._With_a_Concentration_on_the_Martyrology._ ისტორიული კვლევები. ისტორიის ინსტიტუტი (ალბანოლოგიური კვლევების ცენტრი).
Studime Historike. Instituti i Historisë (Qendra e Studimeve Albanologjike). 3–4. 3-4.
References სქოლიოს სია
"L'Albania oggi" (in Italian). Ministry of Foreign Affairs of Albania. Archived from the original on 10 May 2008. 1 2 3 Albanian Government.
Retrieved 30 August 2010. 1 2 3 Albanian census 2011 Archived 14 November 2014 at the Wayback Machine ↑ Miller, Duane; Johnstone, Patrick (2015). "Believers in Christ from a Muslim Background: A Global Census". L'Albania oggi it.
Retrieved 6 December 2015. ↑ Ramet, Sabrina P. (1989). Religion and Nationalism in Soviet and East European Politics. Duke University Press. p. 381. Ministry of Foreign Affairs of Albania. ციტირების თარიღი: 30 August 2010 1 2 3 Albanian census 2011 Error in webarchive template: Check \|url= value.
ISBN 978-1-85065-551-0. Religious differences also existed before the coming of the Turks. Originally, all Albanians had belonged to the Eastern Orthodox Church... Empty.Category:Webarchive template errors ↑ ცარიელი დამოწმება (დახმარება) ↑ {{{title}}}. ↑ {{{title}}}. ↑ First Protestant Church Dedicated.
Then the Ghegs in the North adopted in order to better resist the pressure of Orthodox Serbs. ↑ "First Protestant Church Dedicated". Christianity Today Library. Retrieved 2 February 2018. ↑ "International Religious Freedom Report 2007: Albania". Christianity Today Library. ციტირების თარიღი: 2 February 2018 ↑ International Religious Freedom Report 2007: Albania. ციტირების თარიღი: 2010-05-13
External links დამატებითი ბმულები
A 2015 study estimated some 13,000 conversions to Christianity from Muslim backgrounds.[3] 2015 წელს ჩატარებულმა კვლევამ გამოთვალა, რომ დაახლოებით 13000 მუსულმანური წარსულის მქონე პიროვნება მოექცა ქრისტიანობაში.[1]
According to the numbers given by the government in 2010 it was stated that Eastern Orthodoxy was practiced by about 20% of Albanians within Albania.[1] In the disputed 2011 census the percentage of Orthodox believers was listed as 6.75% of the population.[2] Albania is historically linked with both the Catholic Church and Eastern Orthodoxy. Albanians were among the first peoples of the region to receive missionaries and convert to Christianity. 2010 წელს ხელისუფლების მიერ მოწოდებული რიცხვების თანახმად, გაცხადდა, რომ ალბანეთში, ალბანელების დაახლოებით 20% აღმოსავლეთის მართლმადიდებლობის მიმდევარი იყო.[1] თუმცა, 2011 წლის სადავო აღწერის მიხედვით, მართლმადიდებელი მორწმუნეების რაოდენობა მთელი მოსახლეობის 6,75%-ს შეადგენდა.[2] აღსანიშნავია, რომ ალბანეთი ისტორიულად დაკავშირებულია, როგორც კათოლიკურ, ისე აღმოსავლურ მართლმადიდებლობასთან. ალბანელები რეგიონში იყვნენ ერთ-ერთი პირველები, რომლებმაც მიიღეს მისიონერები და მოექცნენ ქრისტიანობაში. ახ. წ.
With the split of the Church in 1054, Orthodoxy become the religion for the Albanians inhabiting the areas under the Byzantine rule. 1054 წლის სქიზმის შემდეგ, მართლმადიდებლობა, ბიზანტიის მმართველობის ქვეშ, ალბანური მოსახლეობის რელიგიად იქცა.
The first Orthodox liturgy in the Albanian language was held not in Albania, but in Pennsylvania and Massachusetts. Subsequently, when the Orthodox Church was not allowed an official existence in communist Albania, Albanian Orthodoxy survived in exile in Philadelphia with the church in Philadelphia being founded in 1913 and in Boston in 1965. პირველი მართლმადიდებლური ლიტურგია ალბანურ ენაზე ჩატარდა არა საკუთრივ ალბანეთში, არამედ აშშ-ში, კერძოდ, პენსილვანიისა და მასაჩუსეტსის შტატებში. შემდგომში, როდესაც მართლმადიდებლურ ეკლესიას არ მიეცა ოფიციალურად არსებობის საშუალება კომუნისტურ ალბანეთში, მან საკუთარ თავს უშველა აშშ-ის ქალაქ ფილადელფიაში გადასახლებით. ალბანური ეკლესია ფილადელფიაში დაფუძნდა 1913 წელს, ხოლო აშშ-ის კიდევ ერთ ქალაქ ბოსტონში - 1965 წელს.
Catholic church in Vlorë. კათოლიკური ეკლესია ვალორაში
The Provisional Democratic Government (Greek: Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση, Prosoriní Dimokratikí Kyvérnisi) was the name of the administration declared by the Communist Party of Greece on 24 December 1947, during the Greek Civil War. The government controlled various mountainous areas along Greece's northern border, adjoining the communist states of SFR Yugoslavia and Albania, and was seen as the succession of the World War II-era "Mountain Government" of the Communist-led EAM-ELAS Resistance movement. Its main allies were the USSR and the Eastern Bloc. დროებითი დემოკრატიული მთავრობა ( ბერძ : Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση, Prosoriní Dimokratikí Kyvérnisi ) — საბერძნეთის კომუნისტური პარტიის მიერ საბერძნეთის სამოქალაქო ომის დროს 1947 წლის 24 დეკემბერს გამოცხადებული ადმინისტრაციის სახელწოდება. მთავრობა საბერძნეთის ჩრდილოეთ საზღვრის გასწვრივ აკონტროლებდა სხვადასხვა მთიან რაიონებს SFR იუგოსლავია და ალბანეთის, და განიხილებოდა, როგორც მეორე მსოფლიო ომის პერიოდის " მთის მთავრობა " კომუნისტების ხელმძღვანელობით EAM-ELAS წინააღმდეგობის მოძრაობის მემკვიდრეობად. მისი მთავარი მოკავშირეები იყვნენ სსრკ და აღმოსავლეთის ბლოკი .
The Greek Civil War had broken out in spring 1946, but it was not until June 1947 that the Greek Communists announced their intention to form a separate government. მიუხედავად იმისა, რომ საბერძნეთში სამოქალაქო ომი დაიწყო 1946 წლის გაზაფხულზე, ბერძენმა კომუნისტებმა ალტერნატიული მთავრობის შექმნის შესახებ მხოლოდ 1947 წლის ივნისს განაცხადეს. ინიციატივით გამოვიდა საფრანგეთის კომუნისტური პარტიის ყრილობაზე გამოვიდა პარტიის ლიდერი მილტიადის პორფიროგენისი, რათა მიექცია საზოგადოების ყურადღება და ხაზი გაუსვა სხვა ქვეყნების კომუნისტური პარტიებისა და მთავრობების მხარდაჭერისთვის ბერძენი კომუნისტებისთვის. [1] საკუთარი მთავრობის ჩამოყალიბება იყო არა მხოლოდ ათენის სამეფო ხელისუფლებასთან შერიგების ყოველგვარი მცდელობის სიმბოლური უარყოფა, არამედ იგულისხმებოდა პარტიზანული ბრძოლიდან უფრო „რეგულარულზე“ გადასვლა. ეს ემთხვეოდა იუგოსლავიის მიერ შთაგონებული „ტბების გეგმას“, რომელიც მოითხოვდა 50-60000 კაციანი რეგულარული არმიის შექმნას და ჩრდილოეთ საბერძნეთის დიდი ნაწილის და საბოლოოდ საბერძნეთის სიდიდით მეორე ქალაქის, თესალონიკის ოკუპაციას. რაც კომუნისტური ხელისუფლების საყრდენი უნდა გამხდარიყო. ახალი მთავრობის ფორმირება გამოცხადდა 1947 წლის 23 დეკემბერს. მისი პირველი თავმჯდომარე იყო მარკოს ვაფიადისი, საბერძნეთის დემოკრატიული არმიის ლიდერი . მთავრობა შედგებოდა ექსკლუზიურად კომუნისტური პარტიის წევრებისაგან: ჯანის იოანიდისი იყო თავმჯდომარის მოადგილე და საგარეო საქმეთა მინისტრი, პეტროს რუსოსი ― იუსტიციის მინისტრი, მილტიადის პორფიროგენისი ― ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის მინისტრი, პეტროს კოკკალისი ― ფინანსთა მინისტრი, ვასილის ბარციოტასი ― სოფლის მეურნეობის მინისტრი, დიმიტრი ვლადასი ― ეროვნული ეკონომიკის მინისტრი და ლეონიდას სტრინგოსი ― მომარაგების მინისტრი. აღსანიშნავია, რომ პარტიის გენერალური მდივანი ნიკოლაოს ზაქარიადისი არ იყო მთავრობის წევრი. ახალი მთავრობა აქტიურად ცდილობდა წარმოეჩინა თავი საბერძნეთის წინააღმდეგობის მოძრაობის უდიდესი პარტიზანული ორგანიზაცია ეროვნულ-განმათავისუფლებელი ფრონტის საქმიანობის გამგრძელებლად მეორე მსოფლიო ომის დროს. დროებითი დემოკრატიული მთავრობა ასევე პოზიციონირებდა, როგორც ჩრდილოეთ საბერძნეთში მცხოვრები ეროვნული უმცირესობების აქტიური მფარველი, რადგან ისინი ცდილობდნენ კომუნისტებისთვის დაეჭირათ მხარი ნაციონალისტური სამეფო ხელისუფლების წინააღმდეგ. 25 დეკემბერს საბერძნეთის დემოკრატიული არმიის რაზმები თავს დაესხნენ კონიცას, ცდილობდნენ ქალაქი დაეკავებინათ და მასში ახალი მთავრობის შტაბის განეთავსებინათ. ვაფიადისის თქმით, ზაქარიადისმა იმედს გამოთქვამდა, რომ თუ ქალაქი დაეცემოდა და კომუნისტური საბერძნეთის დედაქალაქი გახდებოდა, მის მთავრობას საბჭოთა კავშირი და აღმოსავლეთ ბლოკის სხვა სახელმწიფოები აღიარებდნენ. შეტევა გაგრძელდა 1948 წლის 4 იანვრამდე, მაგრამ მარცხით დასრულდა.
This move was announced by leading Party member Miltiadis Porfyrogennis at the Congress of the French Communist Party, in a move designed to garner publicity and highlight the support of other Communist parties and governments to the Greek Communists' cause.[1] The formation of a separate government was not only a renunciation of any chances of reconciliation with the royal government in Athens, but also implied also a move away from guerrilla warfare towards a more "regular" structure. This was in accordance with the Yugoslav-inspired "Lakes Plan", which envisaged the creation of a regular army of 50,000–60,000 men and the occupation of large parts of northern Greece, ultimately including Greece's second city, Thessaloniki, where the new government would base itself.[1] [2] საბოლოო ჯამში, კომუნისტები არცერთმა მთავრობამ არ აღიარა, რადგან საბჭოთა ხელისუფლება შიშობდა, რომ კონფლიქტი გადაიზრდებოდა ღია ომში დასავლეთსა და მის სატელიტებს შორის ბალკანეთში. იოსებ სტალინმა ზაქარიადისს 1948 წლის თებერვალში განუცხადა, რომ მეზობელი აღმოსავლეთის ბლოკის ქვეყნები კომუნისტებს მხოლოდ იმ შემთხვევასი აღიარებდნენ, რაც ამას სხვა ქვეყნები გააკეთებდნენ. [2] როდესაც ეროვნულმა მთავრობამ 1948 წელს დსე-ს მთელი რიგი მარცხები მიაყენა, ვაფიადისი ომის მსვლელობისას ზაქარიადისთან დაუპირისპირდა. ვაფიადისი პრემიერ-მინისტრის პოსტიდან 1949 წლის 7 თებერვალს გადააყენეს და თავად ზაქარიადისმა ხსენებული თანამდებობა დაიკავა 1949 წლის 3 აპრილამდე, სანამ ის შეცვალა დიმიტრიოს ფარცალიდისმა . გრამოსის ბრძოლაში კომუნისტების დამარცხებამ ბოლო მოუღო სამოქალაქო ომს. დსე-ის ნაწილებმა საბერძნეთი დატოვეს 1949 წლის 28 აგვისტოს, თუმცა დროებითმა მთავრობამ განაგრძო საქმიანობა ემიგრაციაში, სანამ ის საბოლოოდ 1950 წლის ოქტომბერში არ დაიშალა.
1 2 3 4 5 6 Marantzidis, Nikos (7 January 2012). ↑ Marantzidis.
Η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση (in Greek). (7 January 2012) Archived copy.
Kathimerini. Archived from the original on 2 February 2012. Retrieved 15 July 2012. Kathimerini. ციტირების თარიღი: 15 July 2012 ↑ Marantzidis.
1 2 Oikonomidis, Foivos (23 December 2009). (7 January 2012) Archived copy.
Η αντάρτικη κυβέρνηση και η μάχη της Κόνιτσας (in Greek). Eleftherotypia. Kathimerini. ციტირების თარიღი: 15 July 2012 1 2 Marantzidis.
Retrieved 15 July 2012. ↑ "Communist "Mountain Governments"". worldstatesmen.org. Retrieved 15 July 2012. (7 January 2012) Archived copy. Kathimerini. ციტირების თარიღი: 15 July 2012 ↑
Griko-speaking areas in Salento and Calabria გრიკოს ენაზე მოლაპარაკე ადგილები სალენტოსა და კალაბრიაში
Although most of the Greek inhabitants of Southern Italy became de-Hellenized and no longer spoke Greek, remarkably a small Griko-speaking minority still exists today in Calabria and mostly in Salento. Griko is the name of a language combining ancient Doric, Byzantine Greek, and Italian elements, spoken by people in the Magna Graecia region. There is rich oral tradition and Griko folklore, limited now, though once numerous, to only a few thousand people, most of them having become absorbed into the surrounding Italian element. ადრეული შუა საუკუნეების განმავლობაში, დიდი საბერძნეთი საბერძნეთიდან და მცირე აზიიდან მიგრირებული ბერძნების ახალმა ტალღამ მოიცვა, რადგან სამხრეთ იტალია აღმოსავლეთ რომის იმპერიის მმართველობის ქვეშ რჩებოდა. მიუხედავად იმისა, რომ სამხრეთ იტალიის ბერძენ მკვიდრთა უმეტესობა დეელინიზებულია და ბერძნულად აღარ საუბრობს, კალაბრიაში და ძირითადად სალენტოში ჯერ კიდევ არის გრიკოს უმცირესობა. გრიკო — ენის სახელია, რომელიც აერთიანებს ძველ დორიულ, ბიზანტიურ ბერძნულ და იტალიურ ელემენტებს. არსებობს გრიკოს მდიდარი ზეპირი ტრადიცია და ფოლკლორი,, რომელიც ამჟამად მხოლოდ რამდენიმე ათასი ადამიანით შემოიფარგლება. ჩანაწერები იმის შესახებ, რომ დიდი საბერძნეთი ძირითადად ბერძნულენოვანი იყო, მე-11 საუკუნით თარიღდება. ბიზანტიის იმპერიის (1203—1453) და ძირითადად კონსტანტინოპოლის დაცემის შემდეგ 1453 წლიდან მე-16 საუკუნემდე, ბიზანტიელი ბერძენი მეცნიერების და სხვა ჩამოსახლებულთა მიგრაციას თანამედროვე მეცნიერები მიიჩნევენ ბერძნული და რომაული განათლების, ხელოვნების და მეცნიერების, ასევე რენესანსული ჰუმანიზმის აღორძინების გადამწყვეტ ფაქტორად. ეს ემიგრანტები იყვნენ გრამატიკოსები, ჰუმანისტები, პოეტები, მწერლები, გამომცემლები, შემსრულებლები, მუსიკოსები, ასტრონომები, არქიტექტორები, მეცნიერები, მხატვრები, მწიგნობრები, ფილოსოფოსები, მეცნიერები, პოლიტიკოსები და თეოლოგები.[1] [2]
In the decades following the Ottoman conquest of Constantinople many Greeks began to settle in territories of the Republic of Venice, including in Venice itself. ოსმალების მიერ მიერ კონსტანტინოპოლის დაპყრობიდანათწლეულების განმავლობაში, ბევრი ბერძენი დასახლდა ვენეციის რესპუბლიკისტერიტორიებზე, მათ შორის თავად ვენეციაში .
In 1479 there were between 4000 and 5000 Greek residents in Venice.[14] Moreover, it was one of the economically strongest Greek communities of that time outside the Ottoman Empire.[15] In November 1494 the Greeks in Venice asked permission and were permitted to found a confraternity, the Scuola dei Greci,[16] a philanthropic and religious society which had its own committee and officers to represent the interests of the flourishing Greek community. 1479 წელს ვენეციაში 4000-დან 5000-მდე ბერძენი მოსახლე ცხოვრობდა. უფრო მეტიც, ეს იყო იმ დროის ერთ-ერთი ეკონომიკურად ძლიერი ბერძნული თემი ოსმალეთის იმპერიის გარეთ საზღვრებს გარეთ. [1] [2] 1494 წლის ნოემბერში ბერძნებმა ვენეციაში მოითხოვეს ბერძნული საძმოს — Scuola dei Greci— დაარსების უფლება. ეს იყო საქველმოქმედო და რელიგიური საზოგადოება საკუთარი კომიტეტით, ოფიცრებით, რომლებიც წარმოადგენდნენ განვითარების გზაზე მდგარი ბერძნული საზოგადოების ინტერესებს. ეს ფაქტი წარმოადგენდა ვენეციური ხელისუფლების მიერ ბერძნული კოლონიის სამართლებრივი სტატუსის პირველ ოფიციალურ აღიარებას.
This was the first official recognition of the legal status of the Greek colony by the Venetian authorities.[17] In 1539 the Greeks of Venice were permitted to begin building their own church, the San Giorgio dei Greci which still stands in the centre of Venice in the present day on the Rio dei Greci.[17] 1539 წელს ვენეციის ბერძნებს ნება დართეს დაეწყოთ საკუთარი ეკლესიის — სან ჯორჯო დეი გრეჩის მშენებლობა, რომელიც დღესაც დგას ვენეციის ცენტრში რიო-დეი გრეციზე. [3] [4]
Although most of the Greek inhabitants of Southern Italy became entirely Latinized during the Middle Ages (as many ancient colonies like Paestum had already been in the 4th century BC), pockets of Greek culture and language remained and survived into modern times. This is due to the fact that the migration routes between southern Italy and the Greek mainland never entirely ceased to exist. მიუხედავა იმისა, რომ სამხრეთ იტალიის ბერძენ მკვიდრთა უმეტესობა მთლიანად ლათინიზირებული იყო შუა საუკუნეებში ( ბევრი უძველესი კოლონიი, მათ შორის, ძვ. წ. IV საუკუნეში პაესტუმის მსგავსად), დღესდღეობით ბერძნული კულტურისა და ენის მცირე კუნძულები დარჩა და გადარჩა, ვინაიდან მიგრაციულ მარშრუტებს სამხრეთ იტალიასა და მატერიკულ საბერძნეთს შორის არასოდეს შეუწყვეტია არსებობა.
Thus, for example, Greeks Arvenites) sought refuge in the region in the 16th and 17th centuries in reaction to the conquest of the Peloponnese by the Ottoman Turks, especially after the fall of Coroni (1534). The Greeks from Coroni - the so-called Coronians - belonged to the nobility and brought with them substantial movable property. They were granted special privileges and given tax exemptions. მე-16-17 საუკუნეებში ბერძნებმა ხელახლა მოახდინეს რეგიონის კოლონიზაცია. ეს მოხდა თურქ-ოსმალეთის მიერ პელოპონესის დაპყრობის შედეგად. ბერძენთა და ალბანელების დიდმა ნაწილმა მოითხოვა და მიიღო თავშესაფარი კალაბრიის, სალენტოსა და სიცილიის რეგიონებში კორონის დაცემის შემდეგ (1534 წ.). იტალიაში გადასული ბერძნების კიდევ ერთი ნაწილი პელოპონესის მანის რეგიონიდან იყო. მანიოტები ცნობილი იყვნენ ძლიერი სამხედრო ტრადიციებითა და სისხლიანი ვენდეტებით (ამ ბერძნების მეორე ნაწილი კორსიკაში გადავიდა). ამ მიგრაციებმა გააძლიერა დასახლებული იტალიური სამხრეთი კულტურული და სამხედრო ელემენტით. როდესაც იტალიელმა ფაშისტებმა 1922 წელს ხელში ჩაიგდეს ძალაუფლება, დაიწყეს იტალიაში ბერძნულენოვანი მოსახლეობის დევნა.
Another part of the Greeks that moved to Italy came from the Mani region of the Peloponnese. The Maniots were known for their proud military traditions and for their bloody vendettas (another portion of these Greeks moved to Corsica; cf. the Corsican vendettas). [1] [2]
When the Italian Fascists gained power in 1922, they persecuted the Greek-speakers in Italy.[18][19] Today the Italian Greek is included in UNESCO's Red Book of Endangered Languages.[19] დღეს იტალიური ბერძნული შეტანილია იუნესკოს გადაშენების პირას მყოფი ენების წითელ წიგნში . [1]
Griko people გრიკო
The Griko people are a population group in Italy of ultimately Greek origin which still exists today in the Italian regions of Calabria and Apulia.[20] The Griko people traditionally spoke the Griko language, a form of the Greek language combining ancient Doric and Byzantine Greek elements. გრიკო —იტალიაში, მცხოვრები ბერძნული წარმოშობის ხალხის ჯგუფია, რომელიც ჯერ კიდევ ცხოვრობს იტალიის რეგიონებში, კალაბრიასა და აპულიაში .
Some believe that the origins of the Griko language may ultimately be traced to the colonies of Magna Graecia. Greeks were the dominant population element of some regions in the south of Italy, especially Calabria, the Salento, parts of Lucania and Sicily until the 12th century.[21][22] Over the past centuries the Griko have been heavily influenced by the Catholic Church and Latin culture and as a result, many Griko have become largely assimilated[23] into mainstream Italian culture, though once numerous, the Griko are now limited, most of them having become absorbed into the surrounding Italian element. The Griko language is severely endangered due to language shift towards Italian and large-scale internal migration to the cities in recent decades.[24] The Griko community is currently estimated at 60,000 members.[25][26] [1]. ხსენებული ჯგუფი ტრადიციულად ლაპარაკობდა გრიკოს ენაზე. ეს წარმოადგენს ბერძნული ენის ფორმას, რომელიც აერთიანებდა ძველ დორიულ და ბიზანტიურ ბერძნულ ელემენტებს. ითვლება, რომ გრიკოს ენის წარმოშობა საბოლოოდ შეიძლება უკავშირდებოდეს დიდი საბერძნეთის კოლონიებს. ბერძნები დომინირებდნენ სამხრეთ იტალიის ზოგიერთი რეგიონის მოსახლეობაში, განსაკუთრებით კალაბრიაში, სალენტოში, ლუკანიასა და სიცილიაში მე-12 საუკუნემდე. გასული საუკუნეების განმავლობაში, გრიკო მოექცა კათოლიკური ეკლესიისა და ლათინური კულტურის ძლიერი გავლენის ქვეშ. შედეგად მოხდა გრიკოს ასიმილაცია იტალიურ კულტურასთან. გრიკოს ენას სერიოზული საფრთხე ემუქრება იტალიურ ენაზე გადასვლისა და ბოლო ათწლეულების განმავლობაში ქალაქებში ფართომასშტაბიანი შიდა მიგრაციის გამო. გრიკოს თემს ამჟამად 60 000 წევრი ჰყავს.
After World War II, a large number of Greeks immigrated to countries abroad, mostly to the United States, Canada, Australia, New Zealand, The United Kingdom, Argentina, Brazil, Norway, Germany, United Arab Emirates, and Singapore. however, a smaller number of diaspora migrants from Greece entered Italy from World War II onwards, today the Greek diaspora community consists of some 30,000 people, the majority of whom are located in Rome and Central Italy.[27] მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ ბერძნების დიდი ნაწილი ემიგრაციაში წავიდა საზღვარგარეთის ქვეყნებში, ძირითადად შეერთებულ შტატებში, კანადაში, ავსტრალიაში, ახალ ზელანდიაში, გაერთიანებულ სამეფოში, არგენტინაში, ბრაზილიაში, ნორვეგიაში, გერმანიაში, არაბთა გაერთიანებულ საამიროებში და სინგაპურში. მიუხედავად იმისა, რომ მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ საბერძნეთიდან მცირე რაოდენობის მიგრანტები გაემართნენ იტალიაში , დღეს ბერძნული დიასპორა დაახლოებით 30000 ადამიანს ითვლის, რომელთა უმეტესობა ცხოვრობს რომსა და ცენტრალურ იტალიაში . [1]
Greek presence in Italy began with the migrations of traders and colonial foundations in the 8th century BC, continuing down to the present time. ბერძენთა დასახლებები იტალიაში (ბერძ. Έλληνες στην Ιταλία, итал. Greci in Italia) გაჩნდა ვაჭრებისა და კოლონიური კომპანიების მიგრაციის შედეგად ძვ.წ.
Nowadays, there is an ethnic minority known as the Griko people,[4] who live in the Southern Italian regions of Calabria (Province of Reggio Calabria) and Apulia, especially the peninsula of Salento, within the ancient Magna Graecia region, who speak a distinctive dialect of Greek called Griko.[5] They are believed to be remnants of the ancient[6] and medieval Greek communities, who have lived in the south of Italy for centuries. A Greek community has long existed in Venice as well, the current centre of the Greek Orthodox Archdiocese of Italy and Malta, which in addition was a Byzantine province until the 10th century and held territory in Morea and Crete until the 17th century. Alongside this group, a smaller number of more recent migrants from Greece lives in Italy, forming an expatriate community in the country. [1] ამჟამად არსებობს გრიკოს ხალხის სახელით ცნობილი ეთნიკური უმცირესობა. ისინი ცხოვრობენ სამხრეთ იტალიის რეგიონებში კალაბრიაში ( რეგჯო კალაბრიის პროვინცია ) და აპულიაში,, განსაკუთრებით სალენტოს ნახევარკუნძულზე, უძველესი რეგიონის — დიდი საბერძნეთის ტერიტორიაზე. აღნიშნული ეთნიკური ჯგუფი საუბრობს ბერძნული ენის დიალექტზე. დიალექტს გრიკოს უწოდებენ. როგორც ითვლება, ისინი უძველესი და შუა საუკუნეების ბერძნული საზოგადოების შთამომავლები არიან, რომლებიც საუკუნეების განმავლობაში ცხოვრობდნენ სამხრეთ იტალიაში. ბერძნული თემი დიდი ხანია არსებობდა ვენეციაში, იტალიისა და მალტის ბერძნული მართლმადიდებლური არქიეპარქიის ამჟამინდელ ცენტრში, რომელიც, მე-10 საუკუნემდე ბიზანტიის პროვინციას წარმოადგენდა, ხოლო მე-17 საუკუნემდე ფლობდა ტერიტორიებს მორეასა და კრეტაზე. ამ ჯგუფთან ერთად იტალიაში ცხოვრობს საბერძნეთიდან ემიგრირებული ხალხის მცირე რაოდენობა. ისინი ქმნიან ემიგრანტთა საზოგადოებას ქვეყანაში. დღეს სამხრეთ იტალიაში მცხოვრებმა ბერძნების გარკვეულმა ჯგუფმა განიცადა რა ასიმილაცია, აღიარებს იტალიურ კულტურას და იცავს ადგილობრივ წეს-ჩვეულებებს.[2] [3]
References სქოლიო
Ancient ანტიკური ხანა
In the 8th and 7th centuries BC, for various reasons, including demographic crisis (famine, overcrowding, climate change, etc.), the search for new commercial outlets and ports, and expulsion from their homeland, Greeks began a large colonization drive, including southern Italy.[7] ძვ. წ. მე-8 და მე-7 საუკუნეებში, სხვადასხვა მიზეზების გამო, რომელთა შორის იყო დემოგრაფიული კრიზისი (შიმშილი, გადასახლება, კლიმატის ცვლილება და სხვ.), ახალი სავაჭრო პუნქტებისა და პორტების ძიება, ომიდან გაქცევა და სამშობლოდან გაძევება, დაიწყო ბერძენთა დიდი კოლონიზაციური მოძრაობა, მათ შორის სამხრეთ იტალიაში.. [1]
In this same time, Greek colonies were established in places as widely separated as the eastern coast of the Black Sea and Massalia (Marseille). They included settlements in Sicily and the coastal areas of the southern part of the Italian peninsula.[8] The Romans called the area of Sicily and the foot of the boot of Italy Magna Graecia (Latin, "Greater Greece"), since it was so densely inhabited by Greeks. The ancient geographers differed on whether the term included Sicily or merely Apulia and Calabria — Strabo being the most prominent advocate of the wider definitions. ამავე დროს, ბერძნული კოლონიები შეიქმნა შავი ზღვის აღმოსავლეთ სანაპიროზე და მასალია ( მარსელი ). დასახლებები გაჩნდა სიცილიაში და აპენინის ნახევარკუნძულის სამხრეთ ნაწილის სანაპირო რაიონებში. სიცილია და იტალიისსამხრეთ ნაწილი იმდენად მჭიდროდ იყო ბერძნებით . დასახლებული, რომ რომაელები მას დიდ საბერძნეთს უწოდებდნენ. თუმცა ძველ გეოგრაფებს შორის არსებობდა აზრთა სხვადასხვაობა აღნიშნულ ფაქტთან დაკავშირებით. მოიცავდა თუ არა ხსენებული ტერმინი სიცილიას, თუ მხოლოდ აპულიას და კალაბრიას — გულისხმებოდა (სტრაბონი) [1]
Medieval შუა საუკუნეები
References სქოლიო
Sebastian Vettel (German pronunciation: [zeˈbasti̯a(ː)n ˈfɛtl̩] (listen); born 3 July 1987[2]) is a German racing driver who competed in Formula One from 2007 to 2022 for BMW Sauber, Toro Rosso, Red Bull, Ferrari, and Aston Martin. Vettel is one of the most successful drivers in Formula One history and has won four World Drivers' Championship titles, which he won consecutively from 2010 to 2013. Vettel holds the record for being the youngest World Champion in Formula One. სებასტიან ფეტელი ( German pronunciation: [zeˈbasti̯a(ː)n ˈfɛtl̩] ( </img> ; დაიბადა 1987 წლის 3 ივლისს [1] ) – გერმანელი მრბოლელი, რომელიც 2007 წლიდან 2022 წლამდე ასპარეზობდა ფორმულა 1 -ში BMW Sauber-ის, Toro Rosso-ს, Red Bull-ის, Ferrari-სა და Aston Martin-ში . ფეტელი ერთ-ერთი ყველაზე წარმატებული პილოტია ფორმულა 1-ის ისტორიაში. მას ოთხჯერ აქვს მოგებული მსოფლიო ჩემპიონის ტიტული, რომელიც მან მოიგო ზედიზედ 2010 წლიდან 2013 წლამდე. ფეტელი ფორმულა 1-ში მსოფლიოს ყველაზე ახალგაზრდა ჩემპიონობის რეკორდს ფლობს. მის სახელზეა 53 გამარჯვება და 122 პოდიუმი (მესამე ყველაზე მეტი ისტორიაში) და 57 პოულ პოზიცია (მეოთხე ყველაზე მეტი ისტორიაში) [2] [3] [4]
Vettel started his Formula One career as a test driver for BMW Sauber in 2006, making a one-off racing appearance in 2007. As part of the Red Bull Junior Team, Vettel appeared for Toro Rosso later that year and was kept as a full-time driver for 2008, where he scored a victory in the Italian Grand Prix to become the then-youngest race winner. Vettel was promoted to Red Bull in 2009. ფეტელმა ფორმულა 1-ის კარიერა BMW Sauber-ის საცდელ მძღოლად დაიწყო 2006 წელს, 2007 წელს კი ერთჯერადი რბოლაში გამოჩნდა. როგორც Red Bull Junior Team- ის ნაწილი, ფეტელი გამოჩნდა Toro Rosso- ში იმავე წლის ბოლოს და დარჩა სრულ განაკვეთზე მძღოლად 2008 წელს, სადაც მან გაიმარჯვა იტალიის გრან პრიზე და გახდა ყველაზე ახალგაზრდა რბოლის გამარჯვებული . ფეტელი რედ ბულში 2009 წელს დაწინაურდა. რედ ბულთან ერთად, ფეტელმა მოიგო ზედიზედ ოთხი ტიტული 2010 წლიდან 2013, რომელთაგან პირველი გახდა სპორტის ყველაზე ახალგაზრდა მსოფლიო ჩემპიონი.
With Red Bull, Vettel won four consecutive titles from 2010 to 2013, the first of which made him the sport's youngest World Champion. 2013 წელს მან დაამყარა რეკორდი ზედიზედ რბოლაში ცხრა მოგებით .
In 2013, he set the record for the most consecutive race wins with nine.[6] Vettel signed for Ferrari for 2015 replacing Fernando Alonso and became Mercedes' and Lewis Hamilton's closest challenger in two title fights in 2017 and 2018, although he finished both years as runner-up. He parted ways with Ferrari at the end of the 2020 season to race with Aston Martin for the 2021 and 2022 seasons, before retiring from Formula One at the end of the 2022 season.[7] [1] ფეტელმა ხელი მოაწერა ფერარის 2015 წელს, შეცვალა ფერნანდო ალონსო და გახდა მერსედესისა და ლუის ჰამილტონის უახლოესი მეტოქე ორ ტიტულოვან ბრძოლაში 2017 და 2018 წლებში, თუმცა მან ორივე წელი დაასრულა მეორეადგილოსანმა. ის Ferrari-ს 2020 წლის სეზონის ბოლოს დაშორდა, რათა ასტონ მარტინთან 2021 და 2022 სეზონებისთვის იასპარეზეს, სანამ ფორმულა 1-ს დატოვებდა 2022 წლის სეზონის ბოლოს. [2]
General Principles Human and Citizens' Rights, Freedoms and Duties Elections. Referendums Verkhovna Rada of Ukraine President of Ukraine Cabinet of Ministers of Ukraine. Other Bodies of Executive Power Prokuratura (Prosecutor's Office) Justice Territorial Structure of Ukraine Autonomous Republic of Crimea Local Self-Government Constitutional Court of Ukraine Introducing Amendments to the Constitution of Ukraine Final Provisions Transitional Provisions ზოგადი პრინციპები ადამიანისა და მოქალაქის უფლებები, თავისუფლებები და მოვალეობები არჩევნები. რეფერენდუმები უკრაინის უმაღლესი რადა უკრაინის პრეზიდენტი უკრაინის მინისტრთა კაბინეტი. აღმასრულებელი ხელისუფლების სხვა ორგანოები პროკურატურა სამართლიანობა უკრაინის ტერიტორიული სტრუქტურა ყირიმის ავტონომიური რესპუბლიკა ადგილობრივი თვითმმართველობა უკრაინის საკონსტიტუციო სასამართლო უკრაინის კონსტიტუციაში ცვლილებების შეტანა საბოლოო დებულებები გარდამავალი დებულებები
In accordance with Chapter XIII: Introducing Amendments to the Constitution of Ukraine, the constitution can only be amended with the consent of no less than two-thirds of the constitutional composition (the 450 Ukrainian lawmakers) of the Verkhovna Rada of Ukraine.[5][6] In addition, amendments to Chapter I — "General Principles," Chapter III — "Elections. Referendum", and Chapter XIII — "Introducing Amendments to the Constitution of Ukraine" can only be amended by the parliament of Ukraine on the condition that it is also approved by an All-Ukrainian referendum designated by the President of Ukraine. მე-13 თავის მიხედვით, კონსტიტუციაში ცვლილებების შესატანად საჭიროა "უკრაინის უმაღლესი რადას" საკონსტიტუციო შემადგენლობის (450 უკრაინელი კანონმდებელი) არანაკლებ ორი-მესამედის თანხმობა.[1] [2] გარდა ამისა, პირველ ("ზოგადი პრინციპები"), მე-2 (არჩევნები, რეფერენდუმები) და ზემოთ ნახსენები მე-13 (უკრაინის კონსტიტუციისთვის ცვლილებების გაცნობა) თავებში შესწორებების შეტანა შეუძლია მხოლოდ უკრაინის პარლამენტს იმ პირობით, რომ ის, ასევე, გამყარებული იქნება პრეზიდენტის მიერ დანიშნული საყოველთაო რეფერენდუმის შედეგებით.
In May 2012, President Viktor Yanukovych set up the Constitutional Assembly of Ukraine; a special auxiliary agency under the President for drawing up bills of amendments to the Constitution, the president then will introduce them in parliament.[7] 2012 წლის მაისში, პრეზიდენტმა ვიქტორ იანუკოვიჩმა შექმნა "უკრაინის საკონსტიტუციო ასამბლეა" - სპეციალური დამხმარე სააგენტო პრეზიდენტის დაქვემდებარებაში, რომელსაც ევალებოდა მოგვიანებით პრეზიდენტის მიერ პარლამენტისთვის წარდგენილი საკონსტიტუციო ცვლილებების შემუშავება.[3]
2004 and 2010 amendments and 2014 return to 2004 amendments 2004 და 2010 წლების შესწორებები; 2014 წელს, 2004 წლის დროინდელ შესწორებებზე დაბრუნება
On 8 December 2004, the parliament passed Law No. 2222-IV amending the constitution.[8] The law was approved with a 90 percent majority (402 voted in favour and 21 against, with 19 abstentions; 300 in favour required for passage) simultaneously with other legislative measures aimed at resolving the 2004 presidential election crisis. It was signed almost immediately in the parliamentary chamber by the outgoing President Leonid Kuchma and promulgated on the same day. These amendments weakened the power of the President of Ukraine, who lost the power to nominate the Prime Minister of Ukraine, which became the task of the parliament solely. 2004 წლის 8 დეკემბერს, პარლამენტმა მიიღო კანონი (ნომ.