text
stringlengths 4
22.7k
| label
int64 0
1
|
|---|---|
Het boek 'Geheim' van Leoni Jansen gaat over haar vader. Hij heeft in de Tweede Wereldoorlog aan de Duitse kant gevochten, in het Afrika-korps van veldmaarschalk Rommel. Jansen krijgt als jongvolwassene al te horen dat haar vader soldaat in het Duitse leger is geweest. Maar pas tien jaar na zijn dood, in 2009, dringt dat feit als het ware tot haar door en wil ze weten wat erachter zit. Wanneer was hij waar, en hoe fout is hij geweest? Daar hebben haar ouders en verwanten verder altijd over gezwegen. Jansen wil proeven en voelen wat haar vader heeft meegemaakt en hoe hij als jonge jongen was.
Het boek, dat in de ik-vorm is geschreven, beschrijft de speurtocht om het oorlogsverleden van haar vader te reconstrueren, en tegelijkertijd zichzelf en de verhouding tot haar vader te begrijpen. Want de auteur heeft jaren therapie achter de rug vanwege dit familiegeheim en de mix van aantrekken en afstoten die haar vader bij haar hanteerde. Hij slikte handenvol aspirines en uppers en downers, had nachtmerries, zoop en jankte, en altijd 'was hij de zieligste.' (p. 34) Daar kon zij nooit tegenop.
Jansen reist naar Afrika en vervolgens naar Amerika, waar haar vader in zeven krijgsgevangenkampen heeft gezeten. Ook bezoekt ze Duindorp en Veenhuizen. Daar zat haar vader na het einde van de oorlog zijn straf uit. Bijzonder is dat dit verhaal niet chronologisch wordt verteld. Jansen springt heen en weer tussen stukjes van haar zoektocht, haar eigen volwassen leven als zangeres, gezins- en familiegebeurtenissen en haar jeugd. Het boek lijkt eenvoudig en onopgesmukt geschreven. Maar bij nader inzien is het een zorgvuldig afgewogen geheel waarin veel is weggelaten en de kern in korte hoofdstukken is samengebald.
Desondanks ontstaat een gedetailleerd en intiem portret van zowel Jansens vader als van haar eigen leven en de familie als geheel. Zo schrijft de auteur dat ze als kind op school al huilde bij elk happy end van bijbelverhalen, wat haar onderwijzer 'niet normaal' (p. 108) vond. Als volwassene huilt ze nog steeds bij happy ends en ook 'bij elk eindapplaus sta ik weer te janken. Ik vind het volkomen overdreven van mezelf, maar kan het niet tegenhouden. Een Jansen-erfenis?' (p. 108) En als de auteur bij haar tante Annie is, zegt deze dat ze op haar 88e net nieuwe medicijnen heeft gekregen, omdat er ADHD bij haar is geconstateerd. De ik-persoon overweegt bij zichzelf: '(…) ik denk dat het wel waar is, dat iedereen in de familie ADHD heeft. Inclusief mijn vader.' (p. 75)
Uiteraard vraagt Leoni Jansen zich af hoe de mensen op haar zullen reageren als ze de kwestie openbaar maakt. Als slachtofferfamilie heb je bij voorbaat sympathie, maar als daderfamilie? Ook haar vier oude tantes zijn bang. Maar Jansen besluit zich niet door dergelijke angsten tegen te laten houden, omdat de coming-out een essentieel onderdeel is van het blootleggen van haar vaders geheim.
Het resultaat van haar lange speurtocht is positief voor haarzelf, constateert de auteur. Ze kent de waarheid nu en kan die in de ogen kijken, wat haar rust geeft. Ook is ze dankbaar voor de visie van haar half-Joodse oma, die haar vader niet ziet als een foute man, maar als iemand die een foute keus heeft gemaakt. 'Ik heb geen weggestopte vader meer, ik hou weer van hem, zoals hij was, met al zijn haken en ogen. Niet overdreven veel, niet in de afwijzing, gewoon in het midden.' (p. 217)
'Geheim' is een moedig boek en een aanrader. | 1 |
Op de rugzijde van het boek staat summier beschreven wat je van het boek kan verwachten.
Toch doet die beschrijving geen recht aan de inhoud naar mijn mening.
De manier waarop wordt beschreven wat de gevoelens van de moeder, dochters en stiefvader/partner zijn vind ik bijzonder.Het boek beslaat het eerste jaar na het overlijden van de moeder.
Het leest als een trein. Het is alsof het boek je steeds roept om verder te gaan vertellen. De moeder vertelt haar verhaal in een aantal brieven, waarvan
de inhoud nogal wat dingen losmaakt bij de dochters. De dochters proberen elk hun weg te vinden zonder hun moeder om op terug te vallen. Zij worstelen
zich er uit door de feiten onder ogen te zien - al dan niet met hulp van een ander -. De stiefvader/partner heeft het weer op een heel andere manier moeilijk maar ook hij vindt een weg om verder te gaan.
Persoonlijk vind ik het een aanrader. Nadeel is dat als je je beide ouders nog hebt, je er even bij stil staat, dat dat dus niet altijd zo zal zijn en wat daar de impact van is in je eigen belevingswereld | 1 |
Ben na het lezen van Moordenaar zonder gezicht en Honden van Riga inmiddels begonnen met De witte leeuwin. En het is werkelijk een genot Henning Mankell te lezen, fenomenaal hoe deze man schrijft. Je voelt je bijna een collega van Kurt Wallander, je wilt net als hij weten wie de dader(s) is/zijn. Weet nou wel zeker dat ik de gehele Wallander reeks ga lezen. En dan ga afsluiten (helaas) met De jonge Wallander. | 1 |
Het zal je maar overkomen: de conciërge van je school wordt vermoord. Wat moet je dan nog? In het nieuwe boek van Rom Molemaker wordt dit onderwerp uitgebreid besproken. Molemaker begeeft zich met 'Moord op school' voor het eerst op het vlak van de YA-boeken. Waar hij voornamelijk boeken schreef voor de jongere jeugd, is de 15+-jeugd nu aan de beurt. 'Moord op school' is een mooi begin van een 'nieuwe' carrière!
Jorick besluit naar het lichaam van zijn conciërge te gaan kijken, wanneer hij hoort dat de conciërge vermoord is. Daar vindt hij een portemonnee, die hij in een ondoordacht moment meeneemt. Vanaf dat moment stapelen de problemen voor Jorick zich op. Tot Savanne in de buurt komt. Zij wil met hem 'daten'. Maar is dit echt? Savanne heeft een opdracht van haar vriend gekregen: zij moet alles rondom de moord bij Jorick lospeuteren. Een gevaarlijke situatie ontstaat. Wie is er eerst? De moordenaar? De politie? Jorick?
Rom Molemaker beschrijft het verhaal vanuit twee personages. Je kijkt mee met Savanne en met Jorick. Dat maakt het verhaal volledig; een goede keuze. In tegenstelling tot een aantal andere boeken ebt de spanning hier namelijk niet weg. Door vanuit de twee personages te beschrijven, weet de lezer meer dan de hoofdpersonen. Dat zorgt juist voor spanning. Waarom gaat Jorick nou niet naar de politie? Waarom gaat hij wel met Savanne weg? Waarom blijft Savanne dit doen? Deze vragen maken dat je door wilt blijven lezen!
De actiespanning in het boek wordt ook goed weergeven. Vooral de onverwachte wending aan het eind van het verhaal was een goede keuze. Deze wending mag - mijns inziens - met recht 'onverwacht' genoemd worden. De spannende plaatsen - denk aan 'The Factory' - werken ook spanningsverhogend! Molemaker laat via deze weg zien dat hij deze trucs beheerst en goed toe kan passen. De losse zinnen tussen de verhalen door werken spanningsverhogend. Deze zinnen komen later terug in het verhaal. Je weet dus - als lezer - net iets meer. Ook zorgen deze zinnen voor vraagtekens. De antwoorden volgen later. Een unieke, maar goede keuze van Molemaker!
Ook de verhaallijn is aansprekend. Een moord op een school, iets wat niet elke dag gebeurt. Het begin van het verhaal is wat 'simpel', maar dit trekt al snel bij. De clichés (theatergroep, verborgen liefdes, foute vriendjes) aan het begin van het verhaal worden 'vergeven' door het uniekere vervolg. Het vooreinde van het verhaal is mooi en anders. Dat maakt het begin zeker goed. Voor de ervaren lezer is dit verhaal misschien niet 'nieuw', maar rekening houdend met de doelgroep blijft 'Moord op school' voor mij een mooi boek. Ik denk dat dit onderwerp aan zal slaan bij de jeugd. Waarom? Omdat het zich afspeelt op school, omdat het over leeftijdsgenoten gaat en omdat verschillende delen herkenbaar zullen zijn.
Het slot van het verhaal had van mij wel weggelaten mogen worden. Molemaker laat via een soort 'epiloog' toch nog zien wat er na de 'oplossing' gebeurt. Mijns inziens wat jammer. Waarom geen open einde? Laat de lezer bedenken wat er verder gebeurt!
Molemaker kan trots zijn op 'Moord op school'. Met dit verhaal laat hij zien dat hij best een aardig boek voor Young Adults kan schrijven. Waar de verhaallijn simpel start, volgt een boeiend vervolg. Het einde is wat 'zwak', maar in de ogen van de lezer is het totaalplaatje niet verkeerd. ´Moord op school´ is dan ook een mooi boek voor een lekker avondje genieten! | 1 |
Het verhaal begint gelijk spannend. Zelf was ik wat bang dat hij daardoor langdradig zou worden , gelukkig was dit niet het geval. Goed verhaal en heerlijke actie. Ook was liefde erin weer goed geschreven. | 1 |
Patricia Duncker is een Britse schrijfster en academica. Zij doceert hedendaagse literatuur aan de universiteit van Manchester. Haar debuut uit 1996, De Foucault hallucinatie, is tevens haar bekendste boek. De vreemde zaak van de componist en zijn rechter is al haar vijfde roman.
Tijdens de millenniumwissel pleegt een sekte in Frankrijk zelfmoord. Op nieuwjaarsdag worden de lichamen gevonden. Op één na is iedereen door vergif omgekomen. Te midden van de lichamen ligt het lijk van Marie-Cécile Laval die is neergeschoten. Zes jaar eerder pleegde ook een sekte zelfmoord. De enige die toen geen vergif had ingenomen maar ook was neergeschoten was de broer van Marie-Cécile. Net als toen wordt ook nu het pistool niet op de plaats delict gevonden. De politie is ervan overtuigd dat iemand de mensen een handje geholpen heeft. Omdat ze het vorige onderzoek ook al voerden, wordt de zaak toegewezen aan rechter van instructie Dominique Carpentier en commissaris André Schweigen. Carpentier heeft psychoanalyse gestudeerd en is gespecialiseerd in sekten. Ze ontdekt al snel dat componist en dirigent Friedrich Grosz in beide gevallen de leden van de sekte goed kende. Voor de avonden waarop de zelfmoorden plaatsvonden heeft hij echter een goed alibi.
De titel van het boek, De vreemde zaak van de componist en zijn rechter, is goed gekozen. Het hele boek draait immers om de persoon van Carpentier en haar omgang met de componist. Wie is eigenlijk Dominique Carpentier? Aan de ene kant is ze ongenaakbaar, streng, koel en objectief en aan de andere kant is ze overrompelend, toegankelijk en zit ze vol twijfel. De mensen in haar omgeving adoreren haar. De griffier van Carpentier houdt het liefst de mannen bij haar weg, André Schweigen pleegt overspel met haar en Friedrich Grosz blijft haar maar liefdesbrieven en uitnodigingen sturen, ook al is hij een verdachte. Omwille van het onderzoek laat Carpentier zich in met de componist. Ze probeert daarbij haar professionele grenzen niet te overschrijden, maar langzaam raakt ze toch verstrikt in zijn spel en kost het haar moeite om zich niet helemaal te verliezen.
De misdaad is in De vreemde zaak van de componist en zijn rechter eerder ondergeschikt aan de beschrijving van het maandenlang aanslepende spel tussen Dominique en Friedrich. En dat is op een bijzondere manier uitgewerkt door Patricia Duncker, die daarmee haar lezers net zo in het verhaal meezuigt als de rechter in het boek door de gebeurtenissen wordt meegesleurd. | 1 |
De foto op de cover laat een schaduw zien van iemand die zijn hand uitsteekt naar de hemel, op zoek naar iets dat ongrijpbaar is, een kreet om hulp? Ik vind hem wel prikkelend. De titel zelf daar was ik al achter gekomen wat die betekent. Genius (Latijn voor 'voortbrenger') was een onzichtbare beschermgeest, een hoger wezen, die al het geschapene behoedde en bewaakte, doch voornamelijk zijn invloed deed gelden op het doen en laten van de mens. Dus daarmee is de link tussen de cover en de titel duidelijk. Ik hou wel van duidelijkheid op de cover. Rest mij nog de link te leggen met de inhoud van het boek. Ik heb het boek in n ruk uitgelezen en dat is een verdienste van de vlotte schrijfstijl van Yvonne en het mooie spannende verhaal. Het begint met een stukje liedtekst van Sting dat betrekking heeft op de genius. Daar hou ik wel van. Het boek is opgebouwd uit korte hoofdstukken die opgesteld zijn in twee lettertypes. Dit om weer te geven dat het verhaal verteld wordt vanuit twee verschillende personen. Wie het ene personage is blijft nog een tijd verborgen en geeft spanning aan het verhaal. Het andere lettertype is het hoofdpersonage Natasha. Een verhaal met flashbacks van Natasha om gebeurtenissen in haar leven uit te klaren. Ze zit met bepaalde vragen en zoekt daar antwoorden op. Toch wel aangrijpende en ingrijpende dingen die ze meegemaakt heeft. Haar leven verliep helemaal niet van een leien dakje. En ze heeft haar genius maar of dat zo goed is? Het plot zit goed in mekaar en de spanning wordt er ingehouden. De hoofdstukken eindigen ook heel vaak op een zin die prikkelt om verder te lezen. Het heeft van alles de goede balans en dat zorgt ervoor dat je door het boek heen vliegt. Voldoende spanning maar ook een krachtig verhaal met emotie geschreven. Kortom voor mij is het een lekker ontspannend spannend boek dat de naam literaire thriller waard is. | 1 |
Een van mijn eerste recensies op KiDDoWz ging over ‘Lieke in de hoofdrol‘. Vanaf dat moment volg ik Jette Schröder op sociale media en zag ik al lang van te voren het tweede deel van Lieke aankomen. Blij verheugd toen ‘Lieke redt de dieren’ op de mat viel en de schoolmeid (E4) net aan een nieuw boekje om dagelijks-tien-minuten-hardop-thuis-lezen toe was. Ze leest lekker vlot een hoofdstuk per dag weg en ik heb haar zelfs eenmaal zelf laten lezen en een dag later om het verhaal gevraagd.
In vervolg op het eerste deel wordt de bloemenwinkel van Sam geopend. Zelfs meester Gerrit helpt met de laatste voorbereidingen. Dat komt goed uit met Valenstijnsdag voor de deur. De opa van Sam helpt met knutselen in de klas. Lieke, Eva en Sam gaan bij hem op visite wanneer net boer Jan er ook is. Daar horen ze dat de kinderboerderij geïnspecteerd moet worden om sluiting tegen te gaan. Ze besluiten om te gaan helpen en ze hebben goede ideeën. Zo komt er een koffie- en thee gelegenheid en een knuffelstal. Tijdens het werk op de kinderboerderij vinden Eva en Lieke een nestje kittens op de hooizolder en valt Lieke daarna van de trap. Ze komt in het ziekenhuis terecht. Hoe moet dat nou met de kinderboerderij? Gaat het wel goedkomen voor de inspecteur komt?
Bijna ieder hoofdstuk wordt afgesloten met een echt geschreven moppenschrift, gedichtje of document, in het eerste deel werd hiervoor een vriendjesboek gebruikt. Het boekje is ingeschaald op leesniveau E5/M6 dat vind ik iets te gortig. Ook gezien het onderwerp vind ik midden groep 4, 7+ beter passen. Word ook vriendin van Lieke, neem een kijkje op wijzijnvriendinnen.nl. Daar kunnen alle fans van Lieke terecht om vragen aan Lieke te stellen of geheimpjes te delen.
‘Lieke redt de dieren’ van Jette Schröder, Uitgeverij Ploegsma, 2015.
/Lmcmr | 1 |
En nu moet ik weer wachten op het volgende deel met Mickey Bolitar.....Dat was het eerste waar ik aan dacht toen ik het boek dicht sloeg. Want het verhaal van de jeugdige speurder heeft me inmiddels aardig in zn greep. Ik vind de verhalen geweldig met als enige minpunt dus het wachten tussen de delen in. Ook Gevonden zit weer boordevol spanning, humor en plotwendingen waardoor je het boek gewoonweg niet weg wilt leggen. Draaiend van vermoeidheid in mn bed er alles aan doen om na een lange dag wakker te kunnen blijven om maar zo ver mogelijk in het verhaal te kunnen komen. En een groter compliment kan een boek van mij niet krijgen. Een echte Coben, een echte Bolitar en dus een echte thriller die je met weemoed weglegt....Nu snel kijken of er al een datum voor deel 4 bekend is... | 1 |
Flaptekst:
De avond is ongemak is het schrijnende verhaal van een religieus boerengezin dat wordt getroffen door de dood van een kind. Matthies komt op een dag niet meer terug van het schaatsen en laat zijn zusje Jas in totale verwarring achter. Door de ogen van de tienjarige Jas zien we hoe de familieleden elk op hun eigen manier omgaan met het verlies. Vader en moeder zijn volledig verlamd door verdriet en zien niet hoe Jas en haar zusje Hanna en haar broer Obbe ondertussen langzaam ontsporen. Onder leiding van Obbe ondernemen ze morbide experimenten met dieren en Hanna en Jas dromen hartstochtelijk van een Redder, een man als Boudewijn de Groot, een man die hen mee kan nemen naar de Overkant en hen in kan wijden in de geheimen van hun seksualiteit.
Citaat:
'Ieder verlies heeft alle eerdere pogingen in zich om iets bij je te houden wat je niet kwijt wilt raken, maar toch moet loslaten. Van een knikkerzak gevuld met de prachtigste knikkers en zeldzame bonken tot aan mijn broer. In verlies vinden we onszelf en zijn we wie we zijn: kwetsbare wezens als uitgeklede spreeuwenjongen, die zo nu en dan naakt uit hun nest vallen en hopen dat ze weer opgepikt worden. […] Een spreeuwenjong zonder ouders weet één ding zeker: hij zal nooit meer opgepikt worden om terug te keren in het nest.' [pagina 192-193]
Recensie:
Door de ogen en gedachten van Jas beleven we de vreselijke gebeurtenissen die de leden van dit boerengezin als het ware verlammen en verhinderen om door te gaan met hun leven.
Eerst is er het vreselijke ongeluk waardoor de oudste jongen van het gezin – net voor kerst – niet terugkeert van een schaatstocht waarbij hij kerstkaarten in brievenbussen zou gaan stoppen. Vader, streng gereformeerd, wil daarna niet meer dat de naam van Matthies nog vernoemd wordt en moeder kapselt zich helemaal in in haar verdriet en eet nauwelijks meer. De drie overblijvende kinderen: Obbe, Jas en Hanna worden aan hun emotionele lot overgelaten.
En dan komt de veearts ook nog eens met het ergste nieuws dat een veehouder kan krijgen: er heerst MKZ in de streek en ook bij dit toch al labiele gezin moeten alle koeien afgemaakt en afgevoerd worden.
Jas heeft het gevoel dat haar ouders steeds verder wegglippen en is bang dat ze op een dag helemaal zullen verdwijnen. Ze doet alles om hun aandacht te trekken maar meestal draaien die pogingen – schrijnend genoeg – uit op nog meer afwijzing door moeder en belerende Bijbelse oneliners uit de mond van vader.
Zij is ervan overtuigd dat alles weer goedkomt met haar moeder en dat deze weer zal gaan eten wanneer haar ouders opnieuw gaan ‘paren’. Dat is immers wat ze ook bij het vee en andere diersoorten ziet gebeuren in de paringstijd; dat ze dan levendiger en hongeriger zijn en dikker worden.
Obbe, nu de oudste en enige zoon, die veel met vader optrekt om op de boerderij te werken, wordt intussen steeds sadistischer in zijn omgang met dieren en met zijn zusjes en haalt ‘vreemde spelletjes’ met hen uit. Hanna, de jongste, is een angstig klein ding dat erbij wil horen en warmte en liefde zoekt bij haar grote zus Jas. En Jas zelf, de middelste van het stel dat zich de Driekoningen noemt, vertoont zich de ene keer als een koesterende zus voor Hanna en neigt de andere keer naar Obbe en zijn bizarre spelletjes, omdat ze nieuwsgierig is naar de dingen des levens en der dood en er tegelijk zo bang voor is dat ze haar jas nooit meer wil uitdoen omdat ze vreest dat ze dan in stukjes uiteen zal vallen. En eigenlijk wil ze alleen maar naar ‘de overkant’ om weer bij Matthies te zijn.
De hele gedachtewereld van Jas draait om angst, gemis en nieuwsgierigheid. Om die gedachtewereld en de gebeurtenissen eromheen te beschrijven en te delen schuwt Marieke Rijneveld [Marieke Lucas Rijneveld is haar pseudoniem] geen rauwheid, geen ruwheid en geen enkele realistisch of schokkend beeld. Als lezer tuimel je van de ene beklemmende alinea in de volgende en wanneer je denkt dat het nu niet erger meer kan wordt die beklemming in de volgende pagina toch nog sterker.
Het boek eindigt met een climax – een climax die ik niet aan had zien komen en die mij helemaal verslagen achterliet na de laatste pagina.
De avond is ongemak is een roman die ik niet snel zal vergeten en die mij nog steeds – zelfs na een paar dagen – naar de keel grijpt wanneer ik eraan terugdenk.
Het is waarachtig een zeer ongemakkelijk boek maar wat mij betreft – zonder enige twijfel – 5 sterren waard.
De auteur:
Marieke Lucas Rijneveld [1991] geldt als een van de grootste nieuwe talenten van de Nederlandse letteren. In 2015 debuteerde ze met de meermaals herdrukte dichtbundel ‘Kalfsvlies‘, die werd bekroond met de C. Buddingh’ Prijs voor het beste poëziedebuut. In januari 2018 verscheen haar debuutroman ‘De avond is ongemak’ bij Atlas Contact.
Marieke Rijneveld groeide op in een gereformeerd boerengezin in Noord-Brabant en woont tegenwoordig in Utrecht, de stad die haar in 2015 het C.C.S. Cronestipendium toekende. Ook ontving ze de Hollands Maandblad Aanmoedigingsbeurs. Naast haar bestaan als schrijver werkt ze op een melkveebedrijf.
Haar website:
https://mariekerijneveldschrijfster.wordpress.com/
Met dank aan Uitgeverij Atlas-Contact en de Club van Echte Lezers voor het recensie-exemplaar | 1 |
Vlot leesbare thriller, wel wat voorspelbaar maar desondanks heb ik wel van het boek genoten. | 1 |
Zeer goed en vlot geschreven verhaal over een bijna absurd geval van mensensmokkel vanuit Amsterdam. Het blijft boeien en ik heb het bijna in een keer uitgelezen. Aanrader! | 1 |
Een in meerdere opzichten waanzinnig boek. Het was het eerste boek van Martina Cole dat ik gelezen heb en het was zo echt en bizar dat ik het af en toe gewoon even weg moest leggen; dan kon ik even niet verder. Ik beleefde het gewoon allemaal mee. IK vind haar manier van schrijven zo fantastisch dat ik na Verscheurd ook al haar andere boeken gelezen heb. | 1 |
Het boek begon voor mij best ingewikkeld, je krijgt zoveel informatie over de factions dat ik soms een beetje de draad kwijtraakte. Het begon al wel meteen erg spannend waardoor ik hem zo snel mogelijk uit wilde lezen al wist ik vanaf het eerste hoofdstuk dat dit boek een van mijn favorieten zou worden. Een belangrijk punt in boeken (en vooral series) zijn de karakters, hoe zijn ze, zijn ze realistisch en kan je met ze meeleven? Dat kon ik in Inwijding zeker. Veel mensen hoor ik zeggen dat dit boek ze doet denken aan De Hongerspelen, op sommige punten hebben ze gelijk, een sterke vrouwelijke hoofdpersoon en een romance maar Veronica Roth heeft in Inwijding, net zoals Suzanne Collins in De Hongerspelen een hele andere wereld opgebouwd die ik nauwelijks met elkaar kan vergelijken. | 1 |
Het boek gaat over Reba Reace die een auto het ravijn in ziet storten en denkt dat het de auto van haar buurman is. Nadat ze door de politie als getuige verhoord is krijgt ze het vermoeden dat de politie haar verdenkt van betrokkenheid bij het ongeluk. Om haar onschuld te bewijzen gaat ze zelf op onderzoek uit. Dan ontmoet ze Brad Smith die ook heel veel interesse in het ongeluk blijkt te hebben en Reba vraagt zich af waarom.
Het verhaal speelt zich af op een prachtig toeristisch eiland. De sfeer van het eiland wordt heel goed omschreven. De karakters in het boek zijn heel herkenbaar en geloofwaardig en worden goed uitgewerkt. De indeling van het boek is in korte hoofdstukken waarbij de titel van het hoofdstuk de naam is van de hoofdpersoon in dit stuk met het jaartal erbij. Je weet daardoor gelijk wie zijn of haar verhaal gaat doen in dit hoofdstuk en dat leest heel fijn en makkelijk. Daardoor worden ook de twee verhaallijnen van het boek duidelijk gescheiden. De schrijfstijl van deze schrijfster is heel mooi en vloeiend. Je beleeft het verhaal als het ware mee. Het boek leest lekker weg en is zowel een "spannend" verhaal als een emotioneel liefdesverhaal.
De verhaallijnen lijken heel lang niets met elkaar te maken te hebben en pas tegen het eind van het boek worden ze heel goed samengevoegd. Heel knap gedaan.
Hoewel je vanaf een bepaald moment in het boek een vermoeden krijgt over hoe de samenvoeging van de twee verhaallijnen zal gaan worden is het plot van het verhaal aan het einde toch verrassend en mooi beschreven.
Kortom een heel leuk en goed leesbaar boek. Ik ben overtuigd door deze schrijfster. | 1 |
Wat een verfrissend en vrolijk boek. Ik had meteen het gevoel dat de dames wel collega’s van me konden zijn, als ik bij hetzelfde bedrijf had gewerkt natuurlijk. De drie dames zijn duidelijk verschillende, Paige en Eva zijn de romantische, Frankie is de nuchtere. Paige heeft passie in regelen en coördineren, Eva haar passie ligt bij koken en Frankie haar passie bij bloemen en tuinieren. Een perfecte match dus deze drie! Ze wonen alle drie in hetzelfde huis, waar ook de broer van Paige, Matt, woont. Eva en Paige delen een appartement en Frankie heeft haar eigen etage net zoals Matt. Regelmatig zitten ze gezamenlijk op het mooi aangelegde dakterras van het huis. Jake, een vriend van Matt, voegt zich dan ook vaak bij hen. Paige is al vanaf dat ze tiener was verliefd op Jake. Toen ze in het ziekenhuis lag toen ze tiener was, kwam Jake regelmatig langs en hadden ze fijne en goede gesprekken. Maar Jake heeft Matt beloofd nooit iets met zijn zus te beginnen en dus doet hij dat ook niet…tot die ene avond!
Paige, die samen met Eva en Frankie, haar eigen bedrijf heeft opgericht moet een event organiseren voor het bedrijf van Jake. Aan het einde van de avond staan Jake en zij samen in de lift, Paige heeft wat last van claustrofobie en er gebeurt van alles in die lift!
Dit gebeurt net voorbij het midden van het boek, dus dan denk je ‘nou ze hebben elkaar, dus is het nu klaar’ maar nee…er moet nog het een en ander overbrugd worden. Dit gebeurt weer met leuke dialogen en leuke quotes. Het blijft een romantisch feel good boek, dus natuurlijk heeft het een happy einde! | 1 |
Heel goed boek! Alleen soms iets te gedetailleerd op de momenten dat er mishandeling en verkrachting in het spel komt. Had van mij iets minder gemogen.
Maar verder heb ik het boek bijna niet weg kunnen leggen tijdens het lezen, dus een aanrader. | 1 |
Tegenwoordig kijkt niemand meer op van seksuele spanning en sadisme in boekvorm. Dat was vijftig jaar geleden heel anders. De publicatie van Dr. No deed recenserend Engeland lichtelijk opveren. Men was niet gewend aan het tegemoetkomen aan de diepgewortelde laagste instincten van het thrillerliefhebbende leespubliek. Dr. No werd het best verkochte 007-boek tot dan toe. Het is voor velen nog steeds het meest geliefde werk van Ian Fleming.
Na zijn worsteling met het manuscript van From Russia with love keerde Fleming voor Dr. No terug naar de vertrouwde formule: Bond wordt op pad gestuurd om de wereld te ontdoen van een nietsontziende schurk, treft een schone dame op zijn pad, wordt gevangengenomen en weet zich uiteindelijk ternauwernood met het meisje in veiligheid te brengen. Ogenschijnlijk niets bijzonders dus. Echter, in Dr. No zijn alle kwaliteiten van de auteur en de onderdelen van de formule dusdanig goed gemixt, dat het boek gerust tot het prototype van de 007-serie mag worden bestempeld.
Na zijn door onoplettendheid bijna-dood in deel vijf, bestraft M. zijn meesterspion Bond door hem voor een eenvoudig karweitje naar Jamaica te sturen. Bond heeft al snel door dat er niets eenvoudigs is aan de dodelijke invloeden van het eilandje Crab Key, waar ene Doctor Julius No de scepter zwaait. Met zijn vriend Quarrel, die we nog kennen van Live and let die, vaart hij naar het eiland en ontmoet daar de schelpzoekende maar bovenal naakte en wonderschone Honeychild Rider - ook wel Honey genoemd, wat dus per definitie een seksueel geladen conversatie oplevert. Hij wordt door de geschifte Doctor, die op het eiland zijn fortuin verdient door het delven van vogelpoep (!) en geen pottenkijkers wenst, opgepakt en opgesloten. Hij kan alleen ontsnappen via een parcours van buizen en gangen. Echter, niemand heeft dit parcours ooit levend kunnen afmaken.
De levendige beschrijving van de Caribische wereld, het onderhuidse gekibbel tussen Bond en M., de zinnenprikkelende Honey, de bizarre Dr. No én de klassieke scène van het dodelijke insect tussen de lakens van een doodangstige Bond, maken Dr. No tot een topper in de reeks. Wellicht is de fantasie van Fleming enigszins op hol geslagen bij het bedenken van de schurk en zijn dodelijke eiland, terwijl hij deze verbeeldingskracht juist miste bij het bedenken van de wijze waarop de schurk sterft. De kracht van het verhaal blijft echter fier overeind en dat is ongetwijfeld de reden geweest om juist dit boek al eerste te verfilmen. Een goede keuze, want dankzij Dr. No (1962) werd het succes van James Bond onuitwisbaar. En ontving Ian Fleming eindelijk de waardering waar hij decennialang naar snakte. | 1 |
Mathilde heeft een hele nieuwe wereld gemaakt! Ik ben ondersteboven van dit boek. Iedereen moet dit gelezen hebben! De plottwist op het einde zag ik ook echt niet aankomen, dit was echt het lezen waard. Goed gedaan Mathilde, prachtig debuut! | 1 |
Hoe een Nederlandse consul, Jan Zwartendijk, duizenden Joden redde. Men beschrijft zijn leven tegen de achtergrond van de WWII en de periode die er vooraf ging. De geschiedkundige feiten worden rakelings vertelt en storen niet in het verhaal. In tegendeel.
Men krijgt eerst een schets van de jeugdjaren van Jan. Een bedrijvige jongen die zelfs in Engeland heeft gestudeerd. Voor het familiebedrijf, tabak/thee handel verbleef hij in Zuid Amerika. Jan had nog een broer Pieter en een zuster Didi, een journaliste.
Op een leeftijd van 40 ging hij werken voor Philips in 1938 met 40.000 werknemers. Hij moest het bedrijf in Kaunus, Litouwen, gaan leiden. Zijn toekomstig vrouw, Erni, woonde in Praag en verkocht adresboeken en zo ontmoet zij haar toekomstig man. In het gezin waren drie kinderen. Edith, Jan en Robbie.
Men voelde de dreiging van een oorlog en de Nederlandse gezand in Riga, De Decker, vraagt aan Jan om consul te worden i.p.v. de huidige Duits gezinde consul. Jan werd dan consul vanaf 22 juni 1940 met een Koninklijk besluit vanuit Londen. De Russen vallen de Baltische staten binnen en op 13/14 januari 1941 worden 15424 letten naar Siberie getransporteerd. De Joden willen weg maar hoe en waar na toe? Naar Curaçao. Via Rusland naar Japan waar men een doorreis visum voor nodig had. Samen met de Japanse consul, Sugihara start Jan met het uitschrijven van visums. De Russen gingen akkoord want zij vroegen 400 dollar pp. Met dit geld kon Stalin wapens kopen en tijd want hij was niet klaar voor een oorlog. Stalin werd gesteund door Dekanozov en Beria. Zij drie waren de Georgische groep binnen de communistische partij. Stalin wou in 1928 de Joden in Rusland een staat geven, de Joodse Republiek rond Birobidzjan wat nooit iets is geworden.
Wat vandaag ook gebeurd.
In 1933 mochten de Duitse Joden tijdelijk in Nederland blijven en de Poolse Joden moeten terug. In 1938 werd geen enkele vluchteling in Nederland nog opgenomen. Joden die op de St Louis naar Cuba vluchten mochten niet ontschepen en ook niet in Amerika. Terug naar Europa(1939) en Engeland, Belgie, Frankrijk en Nederland hebben deze vluchtelingen opgevangen.
Ter zijde. De schrijver, Jan de Hertog, heeft verhaal van de ST. Louis gebruikt voor zijn werk, Schipper naast God. Een ander schrijver, Robert van Gulik, werkte op de tolkendienst onder leiding consul Nicolaas Voogd. Robert schreef 16 rechter Tie - misdaadromans.
3 Augustus 1940, sluiting van het Nederlands consulaat. De dag daarna heeft Jan de stempels en de lijsten verbrand. Tijdens de oorlog verblijft de familie Zwartendijk in Nederland. Net als in Belgie, werd een commissie van onderzoek opgericht met als doel de medewerkers van Philips die met de Duitsers hadden samengewerkt er uit te halen. De zo genaamde zwarte. Jan Zwartendijk werk daar aan mee. Het onderzoek duurde tot 32/12/1946. Daarna ging Jan voor Philips naar Griekeland. Hierdoor heeft hij drie oorlogen meegemaakt. In Litouwen tussen de Russen en Duitsers. In Nederland, de Duitsers en in Griekenland de burgeroorlog.
Jozef Luns, minister van buitenlandse zaken stelde een onderzoek naar de engel van Curaçao. Dit was de bijnaam van Jan Zwartendijk. In 1963 kreeg Jan een berisping van het minsteren van BZ om wat hij had gedaan, namelijk het uitschrijven van visums zonder toelating van de regering.
Wat bij Jan Zwartendijk heel zijn leven is blijven spelen is de vraag: Hoeveel mensen heb ik gered? Niet het aantal visums dat hij had uitgeschreven, want daar is men ook nog steeds niet uit, maar wel hoeveel levens heb ik gered. Iets na zijn dood is men er achter gekomen dat 95% van de Joden gered zijn.
In Nederland heeft hij nooit erkentelijkheid gehad voor zijn daden. Het is rabijn Tokayer die in de The Jerusalem Post van 26/6/1929 een artikel schrijft over The man who saved Judasim.
Besluit: Het een geschiedenis met een diep menselijk verhaal. Men komt verschillende zaken te weten over deze periode die misschien niet in de geschiedenisboeken staan. Trouwens deze zaken storen zeker niet bij het lezen. Men komt ook iets te weten over enkele schrijvers. Leuk meegenomen. Het boek is geschreven met kennis van zaken want er is een lange lijst van bronnen. Ook foto´s maken het verhaal compleet. Voor mij althans een aanrader. | 1 |
Ik val gelijk met de deur in huis; van te voren was ik sceptisch. Ik was "bang” dat De erfenis van Richard Grenville teveel zou lijken op een van de Harry Potter boeken. Maar meer nog ben ik vooral een liefhebber van waargebeurde verhalen, of verhalen die op zijn minst waargebeurd zouden kúnnen zijn. Ik wist niet zeker of een magisch boek wel bij me zou passen. Of ik zou passen bij een magisch boek.Toch was ik aangenaam verrast door het lezen van de achterflap en de recensies op het net. Ik koos er dan ook voor om met een eigen exemplaar mee te doen aan de leesclub.
Het proloog begint met een situatie waarin twee mannen elkaar ontmoeten, woorden hebben en het niet met elkaar eens worden. Doordat niet duidelijk wordt waarover deze heftige discussie gaat, word je gelijk het verhaal in gezogen en begin je vol nieuwsgierigheid aan het eerste hoofdstuk. Hierin maken we kennis met Alexa Westerhof. Een Nederlands meisje, alleen met haar moeder, geen vader die deel uit maakt van haar leven. Voor haar opleiding staat ze op het punt om naar Engeland te vertrekken. Eenmaal daar wordt ze op het vliegveld opgewacht door een oude vriend, Sander. Ze is blij verrast hem te zien, en samen pakken ze de draad van hun vriendschap weer op.
Al vrij snel komt Alexa er achter dat ze niet studeert aan een gewone universiteit. Maar aan een universiteit waar ook magische lessen worden gegeven. Ze krijgt theoretische, maar ook praktijk lessen in magie. En ze raakt verzeild in een spannend en duister avontuur, een zoektocht naar zichzelf, haar geschiedenis en haar vader.
Wat mij ontzettend aangenaam heeft verrast en waarvoor ik mijn grote complimenten wil uitspreken voor de schrijfster, is de schrijfstijl. Ze weet het boek zo te schrijven alsof ze uitgebreid onderzoek heeft gedaan naar de universiteit, de manier van lesgeven, de ins en outs kent van magie.. Echt prachtig. Je gaat haast twijfelen of er echt geen magie bestaat. Misschien is er wel een magische wereld waar ik als non-magie geen weet van heb…
Met prachtige, soms ietwat lange zinnen, weet Natalie Koch je tot het einde toe te binden aan het verhaal. Ze houdt je in je greep, je wordt betoverd door haar woorden. Zuinig ben ik doorgaans met het uitdelen van alle vijf de sterren, maar het eerste deel van De Verborgen Universiteit krijgt ze van mij! | 1 |
In de eerste instantie dacht ik: dit is niet zo mijn ding. Ik vond de hoofdpersoon eerst helemaal niet sympathiek. Alles is vanuit die ik persoon geschreven.Toch won mijn nieuwsgierigheid en kon ik het boek niet meer wegleggen.
Wat doe je met je "macht" als huisarts als er iets gebeurt met één van je gezinsleden? Het is beslist geen standaard roman. De onsmakelijkheden die heel beeldend worden beschreven, deden me soms de rillingen over mijn rug lopen. Uiteindelijk ben ik de hoofdpersoon wel gaan waarderen en moet ik zeggen dat het heel goed is! | 1 |
Noorse goden is een hervertelling van een verzameling verhalen uit de Noordse mythologie die zich centreren rond de goden Odin, Thor en Loki. Voor lezers die niets van deze mythes afweten is het een leuke manier om er kennis mee te maken. Lezers voor wie dit niet nieuw is, zullen wellicht al bekend zijn met sommige verhalen, maar zelfs voor hen maakt de luchtige verteltoon van de auteur het lezen van dit boek de moeite waard.
De wat informele manier van schrijven wekt de indruk dat dit verhaal zo voorgedragen had kunnen worden door een verhalenverteller, waardoor je je met een beetje fantasie in het koude Noorwegen waant waar je je warmend aan een kampvuur naar deze heldenverhalen luistert. Het lezen van deze mythes tovert geheid een glimlach op je gezicht, de humor is een van de grote pluspunten van dit boek. Daarnaast is de schrijfstijl van Gaiman prettig en maakt hij de verhalen niet nodeloos ingewikkeld. Het boek is voorzien van een maar liefst negen pagina’s tellende verklarende woordenlijst. Niet iedereen zal deze nodig hebben, maar lezers die voor het eerst kennismaken met deze kosmologie vinden het allicht fijn om het achter de hand te hebben.
De verhalen worden in chronologische volgorde gepresenteerd, beginnend bij de schepping van de werelden en eindigend bij de Ragnarok. Toch is het wel echt een verhalenbundel en geen doorlopend verhaal, zoals de flaptekst suggereert. Hoewel ik persoonlijk niet zo dol ben op verhalenbundels, hadden deze verhalen toch genoeg samenhang om mij er niet aan te storen. Wel worden er hier en daar wat zaken samengevat die al in eerdere verhalen naar voren kwamen of stond er af en toe een los feitje tussen die de lezer uit het verhaal kan halen, maar afgezien daarvan is het een lekker luchtig boek waar, zoals bij zoveel mythes, een moraal in zit. | 1 |
Peter van Vriesland wordt naar Tanzania gezonden om onderzoek te doen naar een vastgelopen hulpproject.
Hij begint zijn onderzoek in de hoofdstad Dar es Salaam,waar hij na een aantal mislukte pogingen, een afspraak regelt met een contactpersoon, Mr. Mitu, hij is man die de hulporganisatie in Dar es Salaam in goede banen moet leiden.
Na deze ontmoeting komt Peter tot conclusie dat hij zo niet veel verder komt. Wel leidt een spoor hem naar het uitgestrekte binnenland en tijdens zijn vrijwel onuitvoerbare opdracht stuit hij op veel onverwachte gebeurtenissen die zijn leven voorgoed zullen veranderen.
Het verhaal speelt zich af in een decor van een eenzaam, ruig en verlaten landschap. De cover geeft dat heel goed weer.
De auteur, Onno-Sven Tromp, heeft vier jaar in Tanzania gewoond en heeft zijn ervaringen goed verwerkt in de hoofdpersoon, die een gedreven man van stavast is, maar ook goed kan relativeren met een opmerkelijk goed oog voor het prachtige Afrikaanse landschap.
De auteur neemt je mee op een reis door Tanzania met alle (on)mogelijkheden van de rijkdom aan natuur en de armoede van het volk.
Door woorden in het Swahili te verwerken - met een woordenlijst achter in het boek - geeft dit het verhaal een extra laagje mee, De auteur weet verschillende scènes filmisch te beschrijven, waardoor je het verhaal wordt ingezogen.
Het boek bestaat uit korte hoofdstukken en het verhaal verloopt snel met af en toe een kleine uitstap waardoor ik soms even het spoor bijster was, totdat de auteur me weer op het rechte pad zette.
Onno-Sven Tromp heeft zijn ziel en zaligheid in zijn boek ”Fantoomregen” gelegd en dat is iets wat de lezer niet ontgaat. Deze debuutroman is meer dan zomaar een verhaal wat zich in Afrika afspeelt. | 1 |
Wat kan de scheidslijn tussen een "normaal" leven en de zelfkant van de samenleving toch flinterdun zijn. Een boek dat je even met beide voeten op de grond zet en je doet realiseren dat niemand voor z'n lol op straat leeft en dat iedere zwerver een verhaal heeft. | 1 |
Zoals de titel van deze recensie al zegt: wat een heeeerlijk boek!
De schrijfstijl van Lisette Jonkman leest zo lekker en makkelijk weg. Door haar beeldende en humoristische beschrijvingen wordt je helemaal meegesleurd in het verhaal van Lucy. Waarbij Lucy in het begin van het verhaal een egoïstisch en zelfingenomen meisje is, veranderd ze langzaam in een zorgzaam en gezellig type. Knap ook hoe Lisette deze verandering heeft laten plaats vinden zonder dat het eigenlijk opvalt.
Al met al een heerlijk weglees boek! | 1 |
Mary Wollstonecraft (1759 - 1797) wordt wel eens de oermoeder van het feminisme genoemd. Tijdens haar leven weigerde zij zich neer te leggen bij een ondergeschikte rol die er van haar, als vrouw zijnde, verwacht werd. In plaats daarvan maakte zij zich hard voor de vrouwenrechten en observeerde de wereld om haar heen. In Een pleidooi voor de rechten van de vrouw zet Wollstonecraft haar observaties op papier om deze uitgebreid te analyseren.
De passie die Wollstonecraft wellicht voelde, terwijl ze aan haar pleidooi werkte, spat nergens echt van de pagina's af. Het pleidooi is vrij zakelijk en zal niet aanzetten tot opstand onder de vrouwen. En hoewel het stevige kost is met veelal zakelijke bewoordingen, is alles wel duidelijk. Wollstonecraft heeft een heldere visie en weet deze uitstekend te onderbouwen. De auteur lijkt geen enkel onderwerp te schuwen in haar pleidooi. Zo behandelt zij de rechten (en plichten) van de mens, de gangbare mening over de sekse, maar uit zij ook duidelijke kritieken over de manier waarop schrijvers vrouwen neerzetten. Al haar analyses gaan gepaard met een uitleg over de situatie en op welke manier dit een probleem zou zijn voor de samenleving.
Op sommige punten blijkt dat feminisme een tijdloos fenomeen is. Waar vele vrouwen zich in het verleden al hebben ingezet, lijkt de strijd nog niet gestreden. Hoewel vrouwen inmiddels stemrecht hebben en zelf een echtscheiding in gang kunnen zetten, zijn er nog altijd strijders actief als het gaat om vrouwenrechten. Denk bijvoorbeeld aan de stereotypes en de traditionele rolpatronen die de maatschappij maar moeilijk los lijkt te kunnen laten.
Wat dat betreft zou Wollstonecraft een goede bron van inspiratie kunnen zijn. Hoewel zij beschrijft waar in de maatschappij de problemen zich bevinden, doet ze dit op een vrij objectieve manier. Zij laat haar gevoelens niet in de weg komen van hetgeen zij te vertellen heeft, waardoor het beeld van de mannen hatende feminist niet op haar van toepassing is. Gewoon strijden voor je eigen idealen zonder dat dit ten koste gaat van een ander.
Naast auteur was Mary Wollstonecraft ook filosoof en voorvechter van de rechten van de vrouw. Al vanaf jongs af aan kreeg Wollstonecraft het idee dat er onderscheid gemaakt werd tussen man en vrouw. Zij weigerde echter om zich hier aan over te geven. In William Godwin vond Wollstonecraft een man die aan haar gewaagd was en haar ideeën respecteerde. Wollstonecraft stierf in het kraambed, toen ze haar dochter Mary kreeg, de auteur van Frankenstein. | 1 |
Echte vrouwen krijgen een kind. De stille revolutie van de niet-moeder door Liesbeth Smit.
Van Liesbeth las ik al ‘Ik moet nog even kijken of ik kan’, wat ik heel goed vond. Een volgend boek van haar wou ik dus sowieso graag lezen. Toen bleek dat het onderwerp niet-moeders was sprong ik bijna een gat in de lucht.
Omdat ik 40 ben en ook niet-moeder. Omdat dat een bewuste keuze is maar geen gewenste. En omdat ik me vaak anders, soms alleen en af en toe ook onbegrepen voel.
Dus sowieso: Dank u Liesbeth om de ballen te hebben om dit boek te schrijven. Want geen kinderen hebben is toch best nog wel een taboe, jammer genoeg.
In dit boek belicht Smit op een boeiende, onderbouwde maar ook vlotte en bij wijlen grappige manier alles wat er bij het niet-moeder zijn kan komen kijken. Het stilzwijgen, het ontbreken van rolmodellen, de rouw, de verwachtingen en sociale druk,…
Alle soorten niet-moeders komen aan bod want net als soorten moeders heb je ook soorten niet-moeders. (Iets dat ook te vaak over het hoofd wordt gezien.) Dat maakt dat sommige delen van het boek voor mij net iets minder boeiend waren maar ik ben wel blij dat alle verhalen aan bod komen. Het is fijn om te lezen dat het best wel een issue is/kan zijn. En dus blijkbaar niet alleen bij mij.
Het niet krijgen van kinderen is een even grote gebeurtenis als het wel krijgen van kinderen. Er ontstaat een hele blanco ruimte die je zelf zal moeten invullen en dat kan angst veroorzaken. Twijfels ontstaan, verdriet heerst en dat alles in een wereld waar je er (bijna) niet over kan praten, noch lezen.
En dan komt ‘Echte vrouwen krijgen een kind’ in de winkel. En dat op zich is al een feestje waard. Hoe meer we er over praten, hoe beter we ons gaan voelen. Allemaal. De moeders, de niet-moeders, de maatschappij an sich.
Kinderloosheid is een proces dat tijd kost, dit boek kan helpen, Liesbeth Smit helpt. Ik kijk al uit naar haar volgende boek. | 1 |
Boeiend en spannend verhaal, echt een aanrader! Ik heb het boek in èèn keer uitgelezen.
Spannend vanaf het begin, en op dit moment een heel actueel verhaal.
Er wordt een hoofd gevonden in een plastic zak, Fatima een Turkse commissaris bij de Berlijnse politie, lijdt het onderzoek.
Haar partner Gerhard weet er meer van, maar houd het voor haar verborgen.....
In een boeiend verhaal kom je er achter hoe het verder gaat. | 1 |
ontroerend | 1 |
Het verhaal speelt zich af in de Verenigde Staten in het jaar 1844. Slavernij was toen de normaalste zaak van de wereld. Letitia, een slavin, heeft een bewijs dat ze vrij is en niet langer een slaaf. Voor een “zwarte” vrouw in die tijd een belangrijk document. Ze is op zoek naar acceptatie, vergeving en een plaats waar ze vrij kan leven. Letitia vertrouwt dat de inhoud van het document klopt, ze kan zelf niet lezen. Ze is dan wel vrij, maar ze moet nog steeds uitkijken. Er zijn mensen die haar nog steeds als slaaf zien. Ze ontmoet Davey Carson, een Ierse boer die haar mee wil nemen naar het Westen om een nieuw bestaan op te bouwen. De reis verloop moeizaam door het onbekende en onbegrensde land .Onderweg moeten ze door rivieren en over bergtoppen trekken en ziektes ontberen. Letitia sluit vriendschap met Nancy, een blanke doktersvrouw, die met haar gezin dezelfde tocht maakt. Als ze uiteindelijk aankomen in Oregon blijkt dat het papier haar niet redden van de wreedheid van de mensen. Gelukkig zijn er andere goede mensen om haar heen die haar willen helpen.
Het verhaal leest vlot en grijpt je vanaf het begin. Het is een intrigerend verhaal waarin je de pijn en de machteloosheid van Letitia kan voelen, ondanks dat ze haar mannetje staat. Je leeft met haar mee, op sommige momenten zou je willen dat je haar kon helpen. De karakters van Letitia, Davey en Nancy komen goed naar voren. Je krijgt een goede indruk van het leven van deze mensen en hun beweegredenen om te verhuizen naar het Westen. Ondanks alles houdt ze de moet er in en doet er alles aan om haar droom te verwezenlijken.
Steekwoorden zijn vertrouwen, acceptatie, verlangen, vrijheid , onafhankelijk , vergeven en liefde. | 1 |
Smaakt naar meer
Eindelijk had ik tijd om Laat me jou zijn van Petra Kruijt te lezen. In oktober won ik het voorproefje van Laat me jou zijn en dit voorproefje smaakte naar meer. Tijdens de bloggersborrel die tevens als boekpresentatie diende voor Laat me jou zijn ontving ik ook direct het boek en gezien Petra Kruijt aanwezig was liet ik ook de kans om het boek direct te laten signeren niet aan mij voorbij gaan. Nu eindelijk, weet ik hoe het verhaal verder gaat en afloopt en zal ik mijn mening hierover delen met jullie.
Twee perspectieven
Door het voorproefje had ik al direct een indruk van het boek. Ik gaf aan dat ik wat lastig vond in het verhaal te komen doordat het begin, dat vanuit het oogpunt van Lisan is, wat chaotisch overkwam, maar dat dit eigenlijk ook wel weer bij haar schizofrene persoonlijkheid past. Maar het verhaal wordt niet alleen vanuit Lisan verteld, het wordt namelijk ook verteld vanuit het oogpunt van haar vier jaar oudere zus Susan.
Sterke karakterontwikkeling
Hoewel het verhaal voor mijn gevoel op bepaalde punten iets inkakte, en ik soms bepaalde gebeurtenissen te plotseling in elkaar over vond gaan, vind ik de karakterontwikkeling erg sterk. Lisan hecht niet genoeg waarde aan wat ze kan en wie ze is, en dit wordt duidelijk uit het feit dat ze zich altijd voordoet als iemand anders. Een voorbeeld hiervan is dat ze altijd een andere naam op haar koffiebeker bij Starbucks laat zetten, maar ook uit het feit dat ze maar al te graag in de voetsporen zou willen treden van Susan die alles voor de bakker heeft.
Susans verhaallijn is heerlijk
Maar Susan denk er anders over dan Lisan, want Susan beseft plotseling dat het ook heel anders kan en besluit haar baan op te zeggen, haar vriend aan de kant te zetten en te emigreren naar San Fransisco. Uiteindelijk moet ik wel eerlijk bekennen dat ik Susans verhaal het meest interessant vond. Het ging niet over de weg naar de top, om het te maken, maar juist om haarzelf te vinden en te zien wat haar gelukkig maakt zonder te doen wat anderen van haar verwachten. Haar belevenissen in San Fransisco, en met haar nieuwe vrienden, waren heerlijk en ik keek na elk stuk van Lisan – ze komen om en om aan het woord – weer extra uit naar het stuk van Susan.
Elk hoofdstuk een maand
Origineel vind ik dat niet elk hoofdstuk gewoon een hoofdstuk is. De hoofdstukken zijn weliswaar iets langer, maar heeft duidelijk betekenis doordat elk hoofdstuk voor een maand staat en wat er in die maand gebeurt. Ook vond er een stuk herkenning plaats doordat ze bijvoorbeeld films en liedjes noemde in het verhaal die ikzelf ook ken en het feit dat de hoofdpersonen in dezelfde leeftijdsgroep zitten als ik. Het einde is uiteindelijk verrassend, want ik had aan het begin van het verhaal totaal niet gedacht dat het zo zou gaan eindigen.
Conclusie
Hoewel voor mijn gevoel hier en daar het verhaal even wat inkakte, met name in de verhaallijn van Lisan, vind ik Laat me jou zijn een heerlijk boek! De karakterontwikkeling is sterk doordat zowel Lisan als Susan het plotseling over een andere boeg gooit en we zien hoe ze daarmee omgaan en zichzelf ontwikkelen. De personages zijn daarmee enorm goed uitgewerkt. De achterliggende gedachte van het boek vind ik ook prachtig, en natuurlijk kun je in Laat me jou zijn ook heerlijke humor en wat romantiek vinden. Je hebt Laat me jou zijn in een mum van tijd uit. Als laatste toch ook nog even een compliment voor de cover, want: wauw! Ik zei het al eerder bij het voorproefje, maar; waar koop ik dat rokje?!
Deze recensie verscheen eerder al op Reviews & Roses
(www.reviewsandroses.nl) | 1 |
Fijn:
- lettertype is hetzelfde als in de andere boeken
- korte hoofdstukken, je kunt het makkelijker wegleggen dan de andere Harry Potter boeken
- veel terugkerende personages
- veel grappen tussen het serieuze door
Minder fijn:
- in 60 pagina's gaat 4 jaar voorbij
- het is een toneelstuk, je leest alleen gesprekken, geen beschrijvingen van de omgeving zoals in de eerdere boeken
- er gebeurt heel veel, snel achter elkaar, dit had in 3 mooie lange boeken gekund
Over het algemeen ben ik erg postief over het boek en het verhaal. Ik ben wat minder blij met de manier waarop het verhaal is verteld: de scriptvorm. Ik snap dat dit komt doordat het als toneelstuk is opgevoerd en later een boek van is gemaakt. Als het aan mij ligt, mogen er nog veel meer Harry Potter boeken komen. Deze boeken hoeven niet per se over Harry Potter te gaan, maar nieuwe personages in dezelfde wereld. | 1 |
Het was het eerste boek wat ik las van Crichton maar dit is echt een aanrader. Ik vind het een spannend verhaal maar vooral de gegevens die echt zijn en die het verhaal ruggesteun geven vond ik zo verbijsterend dat je nu een totaal andere kijk krijgt op de theorie van opwarming van de aarde. Maar vooral de bedenkingen die de auteur zelf heeft en die op het eind van het boek een epiloog vormen die mij zelden zo geboeid heeft. Vooral de link die hij legt naar de gevolgen van eerdere theorieen gedaan door politici , wetenschappers en beroemdheden. De theorie over eugenetica, die hij schitterend ontleed , heeft bij mij toch enige verbazing en vooral ongeloof gewekt. | 1 |
Wederom een prachtig omslagblad met paarlemoer siert alweer het zevende deel van de reis door de tijd van Geronimo en zijn vrienden. Dit keer gaat ze op pad in een nieuwe mini octopus van professor Volt op zoek naar het geheim van vrede. Hiervoor bezoeken ze conflictgebieden uit het verleden maar nemen ze ook een kijkje in de toekomst. We reizen samen met de familie Stilton terug naar het oude Griekenland als tussenstop voor het verzonken rijk van Atlantis. We nemen een kijkje bij de steencirkel van Stonehenge en bij de Druïden waar we tenslotte ook meereizen naar het Rokford van de toekomst. De familie Stilton wil er achter komen hoe de vrede bewaard bleef zodat keizer Kattenklauw III met deze vergaarde kennis op andere gedachten gebracht kan worden.
Ik heb het nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik enorm veel bewondering voor het Stilton-concept heb. De kinderen maken ongemerkt vele leeskilometers, worden afgeleid door zes 3d platen, afgewisseld met spelletjes en doen ongemerkt ook nog geschiedkundige kennis op. Dochterlief had op school al opgeschept dat we deel 7 in huis hadden om te recenseren. Blijkt er al een rijtje opgesteld te zijn wie het boek na mijzelf mag lezen. Het boek prijkt nu in de klas telkens op een andere lessenaar. Dat bewijst wel weer dat deze boeken enorm leven onder deze leeftijdsgroep bij jongens en meisjes.
'Reis door de tijd 7′ van Geronimo Stilton, Uitgeverij de Wakkere Muis, Bakermat, 2015.
/Lmcmr | 1 |
ontroerend slot,Het is 1953. Leo Demidov werkt voor de geheime dienst MGB in de Sovjet-Unie van Stalin. Hij gelooft heilig in zijn opdracht. Daarom heeft hij er geen bezwaar tegen dat zijn taak ten koste gaat van individuen, al laat hij het martelen liever aan anderen over. Het belang van de heilstaat staat voorop. Als hij op de dood van een kind van vier jaar stuit, doet hij dat af als een tragisch ongeluk, niet als moord. Want misdaad is een symptoom van een kapitalistische maatschappij en dat kan niet bestaan in het arbeidersparadijs van de Sovjet-Unie.
In een onderkoelde stijl zet debutant Tom Rob Smith feilloos de communistische dictatuur neer. Het genadeloze, paranoïde regime zorgt ervoor dat mensen niet leven, maar trachten te overleven. Het systeem brengt het slechtste in mensen naar boven. Niemand kan een ander vertrouwen. Na enkele voor hem pijnlijke ervaringen, komt Demidov zelf tot die conclusie: "Niets was nog te vertrouwen, zelfs de dingen die hij kon zien en aanraken en voelen niet. Alles waarin hij had geloofd was onwaar."
Werken is het hoogste ethos met als gevolg dat Leo Demidov zijn eigen vrouw nauwelijks kent. Het knappe van dit boek is dat Tom Rob Smith laat zien hoe zijn hoofdpersoon onder veranderende omstandigheden het hoofd boven water probeert te houden en daarbij zelf continu veranderingen ondergaat, ook in de verhouding tot zijn vrouw. Uiteindelijk komt Demidov tot de conclusie dat het gestorven kind het slachtoffer werd van een seriemoordenaar die ongestoord zijn gang kan gaan in een land dat het bestaan van misdaad ontkent. Het boek is wat dit betreft gebaseerd op het waargebeurde verhaal van de Russische seriemoordenaar Tsikatilo.
Opvallend is dat de schrijver bij dialogen niet werkt met aanhalingstekens, maar met gedachtestreepjes. Ook laat hij aanduidingen als "hij zei" en "gilde ze" weg. Hierdoor is het vaak onduidelijk welke emotionele lading uitspraken hebben. Dat past overigens bij een verhaal dat zich afspeelt in een wereld waarin het tonen van een emotie uitgelegd kan worden als verkapte kritiek, met een enkele reis naar de Siberische goelag tot gevolg.
Desondanks is Kind 44 een emotioneel geladen boek. De wreedheid van de Sovjet beulen en het onderlinge achterdocht is voelbaar en af en toe aangrijpend. Het verhaal biedt psychologische diepgang en karakterontwikkeling. En het eindigt met een mooi, ontroerend slot. Een bijzonder debuut. | 1 |
Een leuk boek, soms wat 'langdradig' maar zeker een aanrader. De manier van schrijven moet even wennen maar na een paar pagina's valt het erg mee. Ik bleef benieuwd naar het einde, wat dus maakte dat ik graag door wou blijven lezen. | 1 |
Rasechte horror van eigen (nou ja, Vlaamse) bodem! In deze intrigerende bundel vol sfeervolle verhalen, waarin ook science fiction en magisch realisme doorklinkt, spat de liefde voor het genre ervan af. Thys heeft een fraaie, zorgvuldige stijl en zorgt steevast voor een onheilspellende sfeerzetting.
Vaak zijn de macabere verwikkelingen angstaanjagend, soms werken ze op de lachspieren. Een voorbeeld van dat laatste is 'Verstopt', waarin het ontstoppen van de gootsteen leidt almaar hilarischer - en ranziger - taferelen. Mijn favorieten waren nochtans het titelverhaal, waarin een vrouw geleidelijk in een kwal verandert, en 'Een steen van zwart', over een mysterieuze zwarte steen op de zuidpool.
De verhalen variëren van minder dan 10 tot 30 pagina's en zijn afzonderlijk van elkaar te lezen. Het ontbreekt in deze bundel aan een rode draad en sommige verhalen eindigen wat onbevredigend, maar als geheel een lezenswaardig debuut van deze Vlaamse schrijver dat absoluut naar meer smaakt! | 1 |
Tegenwoordig heet iedereen Sorry door Bart Moeyaert
Wat maakt een boek een kinderboek? Als het over kinderen gaat? De boeken van Bart Moeyaert zijn geen kinderboeken, het zijn Moeyaert-boeken; voor mensen die hem eens gelezen hebben, gegrepen werden en nu voor eeuwig in zijn universum zweven.
De boeken van Bart voel je in je buik. Zijn woorden kruipen onder je huid, niet als wriemelbeestjes maar als dikke vette pieren. Dat klinkt eng en dat is het ook, soms. Maar naast eng is het ook van een bovenaardse schoonheid.
Tegenwoordig heet iedereen Sorry is net als alle andere Bart-boeken een donker boek. Hoewel donker niet het juiste woord is: het gaat om ‘slim bezig zijn met wit en geel en daarna met een donker potlood schaduwen toevoegen’.
Op een klein oppervlak, met niet al te veel woorden en in een kort tijdsbestek brengt Bart Bianca en haar omgeving gigantisch vibrerend tot leven. Zestig hoofdstukjes die zich in je hoofd, hart en ziel nestelen, als wormen.
Bart zei in een interview dat hij Bianca is, ik ook. Tegenwoordig heet iedereen Bianca…en dat is mooi, dat is goed. Bianca is hier welkom, in haar heelheid en handelbaarheid; Bart trouwens ook.
Hij heeft het weer gedaan; ons rest niets anders dan wachten op de volgende Moeyaert-parel. | 1 |
Maus is Spiegelman's meesterwerk en dat heb ik nog niet gelezen. Na lezing van In de schaduw van geen torens heb ik me voorgenomen om daar snel verandering in aan te brengen. Spiegelman is heel scherp in al zijn vertwijfeling. Maar is toch vooral heel erg boos. De strips zijn prachtig
Tekenend voor de inhoud is dat een deel van de strips die Spiegelman maakte vlak na '9/11' geweigerd werd door diverse (grote) Amerikaanse kranten. Pas na verloop van tijd was een andere, afwijkende blik op de werkelijkheid hier en daar weer welkom, zodat zijn strips toch nog in allerlei kranten en tijdschriften zijn verschenen. En terecht. | 1 |
Na enkel en alleen een blik op de cover van dit boek was ik verkocht. De cover is niet enkel prachtig, het is symboliseert het verhaal ook nog eens perfect. Tenley’s “zandloper” is bijna op. De tijd wordt steeds schaarser en ze moet nu wel echt een beslissing nemen of ze beland in het angstaanjagende vele eindes. Kiest ze voor Myriad of Troika? Donker of licht? Macht of inzicht? Egoïsme of altruïsme? Wanneer het voor iedereen zo makkelijk lijkt blijft Ten toch worstellen met deze vraag.
Het boek draait continu over het maken van keuzes. 2 seconden van aarzeling en het ergste kan gebeuren. De manier waarop Gena Showalter je dit duidelijk maakt is verbluffend. In het begin lijkt het zo duidelijk waar Ten bij hoort en snap je niet waarom ze zich zo hard verzet tegen het maken van haar keuze. Maar wanner je haar en de nieuwe wereld beter leert kennen, begrijp je haar twijfelingen. Er gebeurt dan ook nog eens zo veel waardoor je geen tijd hebt om er even bij stil te staan. Ondanks dat deze vele gebeurtenissen je een beter beeld helpen vormen en spanning creëren is er ook een nadeel aan verbonden. Het boek duurt hierdoor heel lang en het middendeel is daardoor best langdradig.
Je kan zeker merken dat het boek met veel passie en gedrevenheid is geschreven. Het wekt een aanstekelijk enthousiasme op voor Ten en haar wereld. | 1 |
Pablo Fernando was de president van Costa Banana. Costa Banana was een klein tropisch landje in
Centraal-Amerika. De president was er helemaal alleen de baas. Alles wat hij wilde, gebeurde. Hoe gek het ook was.
Sommige mensen noemden Pablo Fernando een dictator. Maar daar was hij het absoluut niet mee eens. Pablo Fernando noemde zichzelf liever president.
Als president had hij al heel wat absurde wetten verzonnen. En iedereen moest zich eraan houden. (blz. 7)
Pablo Fernando is de president van Costa Banana en de vader van Rosa en Fico. Op een dag vindt Fico een microfoontje. Zou er een spion in het paleis zijn? Rosa en Fico gaan allebei op zoek naar de spion, maar hun vader gelooft niet dat Rosa de spion kan vinden. Volgens hem kan een vrouw ook geen president worden, en dat terwijl ze ouder is dan Fico…
Rosa vindt de generaal verdacht en ze gaat hem volgen. Zo komt ze via een geheime gang vlakbij zijn kantoor uit. Ze hoort hem tegen iemand anders vertellen over een plan waarbij de president gevaar loopt…
Zal Rosa de spion ontmaskeren? Waarom is er eigenlijk een spion in het paleis? Wat wil de spion gaan doen?
Lees de rest van mijn recensie op Ikvindlezenleuk | 1 |
Het laatste boek van deze, voor mij, top-schrijfster is weeral een plakker. Het kleeft aan me en ik neem het overal mee naartoe totdat het uit is en dan vind ik het eigenlijk zonde! Ik kan al niet wachten op haar volgde boek! | 1 |
De verboden vrouw spreekt is het zesde boek van Pamela Kribbe. Het is een boek dat je zeker kan helpen wanneer je een innerlijke reis aan het maken bent. Pamela krijgt gechannelde boodschappen van Maria Magdalena en schrijft haar eigen interpretatie daarvan hier op. Er zit een psychologisch onderlaagje onder de boodschappen, dat hetgeen ze beweert geloofwaardig maakt.
Als je niet zeker bent of je met de goede zaken voor je innerlijke reis bezig bent, is dit boek een mooi kompas. Pamela legt uit waardoor het komt dat er in de huidige vorm van de maatschappij zoveel waarde wordt gehecht aan de mannelijke vorm van energie en niet aan de vrouwelijke. Volgens haar heeft ieder mens zowel mannelijke als vrouwelijke energieën en is het de kunst om ze allebei toe te laten. Balans van beide energieën zijn cruciaal om een uitgebalanceerd en zinvol leven te kunnen leiden.
In het tweede gedeelte van het boek staan veel oefeningen die je hierbij kunnen helpen. | 1 |
De titel van de recensie heeft eigenlijk de kern van het boek weer. Stewart Green wordt voor dood achter gelaten maar 17 jaar later zou hij terug gekeerd zijn. Drie mensen die in het verleden dicht bij deze persoon hebben geleefd worden daar terug aan herinnert. Ook onze politieagent Broome wil duidelijkheid. Broome heeft vast gesteld dat er meer mannen zijn verdwenen en dat allemaal tijdens Mardi Gras. Misschien had Mardi Gras een beter titel geweest dan de oorspronkelijk: Stay close.
Op momenten saai lees ik als commentaar. Dit is te begrijpen. De momenten dat we in het leven van deze drie hoofdpersonages terugkeren, kan dit zo overkomen. Toch hebben we deze elementen nodig om de dader te vinden en de spanning op te bouwen naar het einde toe. Het einde is weer een mooie verrassing.
De kaft van mijn boek: een dame die een trap afkomt aan de buitenkant van een gebouw. Wat dit met het verhaal te maken heeft begrijp ik niet.
Besluit: Toch weer een mooie thriller van deze schrijver. | 1 |
Roosje heeft op haar 25ste al meer beleefd dan menigeen in een heel leven. En dan moet de oorlog nog beginnen. Roosje maakt zich echter niet druk over de Duitse bezetting: zij redt zich wel. En dat blijkt. Door haar overmoedig optimisme, laconieke instelling en veel lef, kruipt ze meerdere malen door het oog van de naald. Wat haar overkomt is zo onwaarschijnlijk dat het boek me geërgerd had als het fictie was geweest.
Het boek liet mijn beeld van Nederland tijdens de oorlog kantelen. Roosje beschrijft dat de meeste Nederlanders de bezetting wel zagen zitten: ze hebben nu een ziektekostenverzekering, de fietsbelasting is afgeschaft, kinderbijslag is ingevoerd en de uitkeringen zijn verhoogd. Dat de Joden uit de maatschappij gedrukt worden, boeit ze verder niet. Integendeel, veel Nederlanders helpen gretig mee met het opsporen van Joden. Na de oorlog tonen Nederland en de Nederlanders zich onverbiddelijk tegen de teruggekeerde Joden.
Roosje kan ellende buitensluiten en dat is tevens een minpuntje in het boek. Ze benoemt de ellende wel, maar beschrijft voornamelijk de leuke ervaringen in haar leven, waardoor het lijkt alsof concentratiekampen eigenlijk best wel meevallen. Ze beschrijft dat kruiden plukken op een zonnige dag en daarna zwemmen in de rivier als vakantie aanvoelt. Ze is op dat moment geïnterneerd in Auschwitz en ingedeeld in de groep waarop experimenten uitgevoerd worden.
Hoewel ze gehaaid is, lijkt ze tegelijk ook grenzeloos naïef. Zo is ze behoorlijk opgetogen als ze hoort dat Auschwitz ontruimd gaat worden. 'Anderhalf jaar in Auschwitz is lang genoeg geweest. Het begon me te vervelen', is een opmerking die me de adem benam.
Los daarvan een geweldig boek dat ik in anderhalve dag uitgelezen heb. Het is lang geleden dat een boek me zo kon boeien. | 1 |
"Een vampier is een mythisch wezen dat voor zijn voortbestaan afhankelijk is van het drinken van menselijk of dierlijk bloed." (bron: Wikipedia)
Tot een week geleden had ik niet gedacht dat een thriller met een bovennatuurlijke grondslag mij zou kunnen bekoren. Twee uitzonderingen bevestigden tot nu toe de regel: Judaskind van Carol O'Connel en Geestdrift van Daniel Hecht. Ook dit debuut Laat de ware binnenkomen van John Ajvide Lindqvist heeft mij als derde in de rij aangenaam verrast. Wederom een talent uit Zweden, het begint eentonig te worden. Hopelijk gaan de Scandi-auteurs niet ten onder aan hun eigen succes, maar voorlopig lijkt het er niet op.
Oskar, twaalf jaar en verwoed verzamelaar van knipsels over moorden, wordt getreiterd op school en niet zo'n beetje ook. Met veel inlevingsvermogen beschrijft Lindqvist dit vergaande gesar. Het liefste zou je die pesters eens flink de oren wassen. Je wilt zó graag dat Oskar van zich af durft te bijten of het getreiter aan iemand toevertrouwt, iemand die hem kan helpen. Hebben zijn moeder en de school dan helemaal niets door? Frustrerend voor ons en knap van Lindqvist om de lezer zo mee te laten leven. Maar dan maakt Oskar kennis met zijn nieuwe buurmeisje, een mooi, fragiel meisje, grote donkere ogen, bleek en broos. Eli is mysterieus en anders dan gewone meisjes. Langzaam maar zeker verandert ze Oskars leven.
Oskar en Eli worden verliefd. Lindqvist beschrijft de onvermijdelijke veranderingen voor puberjongen Oskar op een ontroerende en geloofwaardige manier, ook al weet je als lezer dat de verwachtingen niet realistisch zijn. Deze prachtig beschreven ongewone prille liefde is een extra ster waard, omdat het lef toont haar binnen het horrorgenre te verwerken.
We leren ook een ziekelijke pedofiel kennen: Håkan, die heel erg ver gaat om aan zijn lust en vermaak te komen. En welke rol speelt Eli daarbij? Vooral via Håkans personage komen de in een horrorthriller onvermijdelijke bloederige zaken tot uiting, soms akelig gedetailleerd. Maar hoe gruwelijk ook, het brengt je als lezer wel nagelbijtend op het randje van je stoel. Gelukkig kunnen we horror ook met een vette knipoog lezen. Het einde leest - hoe cliché - als een trein. Lindqvist glijdt geen moment van de rails af, maar koerst ons naar een bloedstollende en mooie eindbestemming.
In normale thrillers kun je je voorstellen: "Hé, dit kan mij of mijn dierbaren ook gebeuren." Maar bij Laat de ware binnenkomen voelt het nogal dubbel om aan de ene kant te weten dat vampiers niet bestaan en je bepaalde gebeurtenissen dus als 'fake' kunt afdoen. Aan de andere kant brengt het zo geloofwaardig gebrachte verhaal je aan het twijfelen. Nuchtere lezers zullen echter wel beter weten... | 1 |
Ik begon vanochtend aan 'Prooi' en had eigenlijk niet echt een idee wat ik moest verwachten. Ik had natuurlijk wel de achterflap gelezen maar echt een voorstelling van wat er hier aan de hand was kon ik me nog niet maken. Ik sloeg het open, en begon te lezen.
Het begon een beetje tam: gewoon een huis, een paar huisgenoten, een beetje seks en een beginnende romance waarvan ik dacht: 'Is dit nou alles?' Toch las ik door.
En toen!!!
Toen kwam het moment dat ik me helemaal in het boek liet zuigen en het pas losliet toen ik de laatste bladzijde omsloeg. Dit boek was een aaneenschakelijk van *BAM* momenten. In your face! Ik viel van de ene verbazing in de andere en wel zo geweldig goed dat ik de helft niet eens zag aankomen. Het ene moment zat ik te lachen omdat ik dacht: 'Eh?? echt??' en het volgende moment zat ik te kokhalzen met mijn hand voor mijn mond. Ik kijk nooit meer hetzelfde naar het woord 'soppig'. Gatverdamme wat zaten er ranzige stukken in. EN IK HOU VAN RANZIGE STUKKEN!
Ik wil nog meer boeken van haar !!! Beste thriller die ik in een lange tijd gelezen heb, en ik ga hem zeker aan thrillerfans aanraden. Ik las ergens dat het niet geloofwaardig was, nou, je weet tegenwoordig maar nooit, het zou zomaar kunnen. Ik lees een boek niet omdat het geloofwaardig moet zijn, ik wil niet geloofwaardig, ik wil uit mijn eigen leventje getrokken worden naar een andere wereld, ik wil spanning, ik wil nergens anders aan denken dan aan het boek dat ik lees en dat lukt met dit boek zeker. Ik dacht helemaal nergens anders meer aan tot het uit was.
Ik ben Fan! Absoluut. Ik wil een deel twee!!!!! | 1 |
Het is een onweerstaanbare YA-roman. Een heerlijk boek met uitdagende personages en een intrigerend slot. Onmogelijk weg te leggen! | 1 |
Feyre heeft de vloek van Amarantha verbroken en is teruggekeerd naar het Lentehof, maar daarvoor moest ze een hoge prijs betalen. De vreselijke dingen die ze heeft gedaan om Tamlin te redden kan niet ze vergeten en ook haar afspraak met Rhysand, Edelheer van het gevreesde Nachthof, heeft ze maar al te goed onthouden. Terwijl Feyre haar weg zoekt door een doolhof van politiek, passie en duizelingwekkende macht, doemt er een veel groter kwaad op. Feyre zou het kunnen tegenhouden, maar alleen als het haar lukt om haar angstaanjagende krachten te beheersen en haar gekwelde ziel te helen.
Nadat ik omver was geblazen door deel 1 van deze serie, kon ik nu eindelijk in Hof van Mist en Woede beginnen. En jezus, wat begon ik toch met veel irritatie.
De pittige Feyre was verdwenen en had plaats gemaakt voor een zombie. Heel begrijpelijk, ze is hartstikke getraumatiseerd door alles wat zich Onder de Berg had afgespeeld met Amaranthe. Maar Tamlin was haar ook redelijk aan het verwaarlozen op het Lentehof, Lucien steunde Feyre niet meer… Het was maar een zielige bedoeling. Ik zag hoe dik het boek was, en hoopte dat er snel wat actie zou komen, want als ik een heel boek lang moet lezen over een verschrikkelijke Tamlin die Feyre binnen houd en niks toevertrouwt en een bruiloft die wordt georganiseerd door een uit de hoogte gevallen Priesteres wordt dit toch echt niks.
En dan komt Rhysand.
In het begin merk je dat je net zo gehersenspoeld bent door Tamlin als dat Feyre is. Je let op alles wat Rhysand doet en zegt, maar zodra Feyre zich thuis begint te voelen bij hem, ‘liet ik mijn schild ook zakken’. Ik dacht vooral: waarom is Tamlin niet zo? Ik heb namelijk nogal moeite met boeken waar de eerste liefde van de hoofdpersoon giftig lijkt te zijn (net als bij bijv. Touching Juliette. Vraag me niet waarom). Dus ik frustreerde me over Tamlin, voelde me thuis bij Rhysand maar tóch was ik op mijn hoede toen Feyre zich wel erg snel thuis ging voelen op het Nachthof. Feyre is zo ongelukkig op het Lentehof door alle gebeurtenissen van Onder de Berg, maar al snel kom je erachter dat Tamlin hier ook een grote rol in speelt.
Al snel wordt ze weer thuis gebracht bij Tamlin en lijkt Feyre ook weer gelukkig te zijn en op haar hoede voor Rhysand. Maar iets trekt er aan haar. Iets laat Feyre nadenken.
Na een fikse uit de hand gelopen ruzie met Tamlin loopt Feyre weg, naar het Nachthof, Naar Rhysand. Hier komt Feyre tot rust, en langzaam aan verdwijnt het zombie gedrag van Feyre. Ze hervind zichzelf, kan zichzelf zijn en zichzelf opnieuw uitvinden. Nu Feyre namelijk een Fae is, blijkt dat zij ook over bepaalde gaven bezit. Tamlin wilde deze verstoppen, net als hij Feyre wilde verstoppen.
Rhysand daagt haar uit, daagt haar gaven uit en laat haar zijn wereld ontdekken. Feyre gaat gebukt onder haar schuldgevoel, jegens Tamlin, jegens Lucien en de elfiden die ze heeft moeten doden om Amarantha te verslaan. Als Feyre eindelijk zichzelf weer schijnt te herpakken, dringt een volgende dreiging zich aan: de Koning van Hybern. Niet alleen zij, maar ook haar zussen zijn in gevaar. En dan komt Feyre achter een geheim wat Rhysand al met zich meedraagt sinds de dag dat Amarantha door Feyre is verslagen en krijgt alles een onverwachte wending…
Ik vond dit een geweldig boek. In het begin had ik dus wat moeite om erdoor heen te komen, maar zo kreeg je wel een goede indruk van hoe Feyre zich voelde en de dag door kwam. Ik snakte naar afwisseling, iets spannends en gelukkig kwam Rhysand toen in beeld. Daarna legde ik het boek wel nog redelijk makkelijk weg, maar dat komt omdat Feyre haar gedrag en gevoelens best confronterend waren voor mij.
Daarna werd ik verliefd op de nieuwe Feyre en werd ik ook langzaam verliefd op Rhysand. In Hof van Doorns en Rozen had ik al het idee dat Rhysand een masker droeg, maar dat werd nu pas goed duidelijk.
Je leert ook de vrienden van Rhysand kennen, zijn geschiedenis en die van hun. Ieder van hen heeft een sterk uitgesproken karakter waardoor ik mij meteen thuis voelde bij ze. Er is veel aandacht gegeven aan deze personages, waardoor zij ook echt bij het verhaal horen. Ik heb vaker boeken gelezen waar er niet zoveel aandacht wordt gegeven aan ‘side characters’ waardoor ze nogal oppervlakkig tegen komen. Nou, dat zijn de vrienden van Rhysand dus niet!
Deze serie is ook een van de weinige boeken waar ik me echt bijna één voel met de hoofdpersoon. Andere boeken die dit bij me teweeg hebben gebracht waren de Een wereld zonder hemel trilogie, Touching Juliette en Fallen.
Al met al is het een vervolg vol vuur, passie, actie, politiek en verraad. Ik heb echt genoten van dit boek en het was veel te snel uit. Ik kan niet wachten tot deel drie komt. Ik kan nog zoveel meer schrijven over dit boek, maar ik wil niks spoilen | 1 |
Heel goed omdat de spanningsboog wordt volgehouden tot op het einde.
Mijn eerste Coben bleek dan ook een echte page turner. Boeiend, personages van vlees en bloed. Cliffhangers aan het einde van elk hoofdstukje. New York komt tot leven.
Toch wat teveel geschreven in functie van een mogelijke verfilming. Vooral het einde heeft een hoog Agatha Christie gehalte. Alle protagonisten verzameld in de 'dining room'. Vandaar net geen vijf. | 1 |
Peter, het hoofdpersonage, is rolmodel voor de man die niet leeft, maar wordt geleefd door zijn omgeving. Als zijn dochter, die hij tot dan adoreerde, met een eikel van een verloofde komt aanzetten, is voor hem de maat vol. Jammer genoeg voor hem, werkt hij zich dieper en dieper in nesten als hij probeert zijn leven terug waarde te geven. De lezer wacht een boeiend verhaal vol galgenhumor en literaire spitsvondigheden, een glimlach is nooit ver weg. Alleen weet je niet goed of je medelijden met Peter moet hebben of hem nu net bewonderen. De lezers die vooral op zoek zijn naar een spannend verhaal met veel suspense, bloederige taferelen en een hoog thrillergehalte zijn gewaarschuwd, dit heb ik er niet in gevonden, maar voor de rest is het een verhaal dat gerust naast vele titels van grote schrijvers in binnen- en buitenland mag worden gelegd. Voor mij een dik verdiende 4,2/5 | 1 |
Dit boek was een beter deel van Danielle Steel. Nancy en Michael staan aan het begin van hun leven samen omdat ze in het huwelijksbootje willen treden. De moeder van Michael steekt niet onder stoelen of banken dat zij hierop tegen is, maar zij laten zich niet vermurwen. Wanneer zij betrokken raken bij een ongeluk zijn ze beiden hun geheugen kwijt. Na de revalidatie beginnen zij allebei aan een nieuwe start, alleen zonder elkaar. Zullen zij zich ooit nog herinneren, wie hun ware liefde is? | 1 |
Vleugels neemt je in een meeslepend detectiveverhaal mee de lucht in, in een nieuwe wereld ver voorbij de onze. Mocht je niet zo tuk zijn op fantasy-, of thriller-, of siencefictionverhalen laat Vleugels niet links liggen. Het zit er allemaal in verweven en laat zich lezen als een wonderbaarlijke roman doorspekt met ethische dilemma’s waar je als ouder niet graag zou moeten in kiezen, als je al de keuze kan maken. Je komt terecht in een wereld waar door gesofisticeerde medici mensen met vleugels kunnen ‘verrijkt’ worden. Je ondergaat door scherpe waarnemingen de sensatie van het vliegen maar de prijs die ervoor moet betaalt worden is hoog, maatschappelijk erg hoog maar als individu misschien nog veel hoger. Je moet je alleen maar even inbeelden hoe ‘Vliegeraars’ wolkenkrabbers kunnen betreden en hoe ‘Vliegende architecten’ die omgeving naar hun hand zetten, een nieuwe sociale dualiteit komt op. Naast al dat ‘fantastisch’ mooi word je meegesleurd in een het verhaal van Peri die als ‘Nanny’ moet zorgen voor Hugo een kind van twee vliegeraars. Niets is uiteindelijk wat het lijkt. Hier en daar zijn er wel onduidelijkheden die te weinig uitgediept zijn maar laat dit het leesplezier niet bederven. Dit is een boek dat met moeite kan weggelegd worden en je krijgt een geweldig inzicht wat vliegen zou kunnen beteken voor ons.
Prachtboek!
http://www.boekensite.gent/node/371 | 1 |
Ik moest (zoals altijd met een serie) eventjes inkomen en eerst weer een goed beeld krijgen van het verhaal en de personages. Maar toen ik er goed inzat, vrij gauw al, kreeg het verhaal me ook meteen weer te pakken.
Het eerste deel was al spannend, maar dit deel overtrof dat nog! Het verhaal is heel grimmig, best heftig en ik vond het ook erg intens.
Het verhaal over de Voorlopers en hun krachten kan hier en daar misschien wat ingewikkeld voelen en het gaf me toch weer een beetje dat sekte-gevoel, maar: het is zo onwijs bijzonder en mooi!! Die krachten, die saamhorigheid, dat vertrouwen in de natuur en elkaar…
Het verhaal sleepte me mee, ik leefde ontzettend mee met Emma, en het had me gewoon helemaal te pakken. Ik sloeg het boek dicht met een dikke brok in mijn keel. Zo jammer dat ik hem alweer uit heb! Ik heb nu al zin in het volgende deel… | 1 |
Krysten Ritter (1981) is als actrice momenteel vooral bekend van de Netflix series Jessica Jones en The Defenders. Daarvoor had ze bijrollen in onder andere Veronica Mars, Gilmore Girls en Breaking Bad. Met Bonfire maakt ze haar debuut als auteur.
In Bonfire keert Abby Williams na een afwezigheid van tien jaar terug naar haar geboortestad Barrens. Als advocaat gespecialiseerd in milieurecht is het haar taak om na te gaan of er bewijs is voor het illegaal lozen van giftige stoffen door het bedrijf Optimal Plastics. Abby is vastbesloten om de waarheid boven water te halen. Ze hoopt zo een antwoord te krijgen op een vraag die haar al jaren dwarszit. Was de mysterieuze ziekte die een groep van haar klasgenoten lang geleden trof inderdaad een hoax? Of was er meer aan de hand?
Aldus Abby Williams, de hoofdpersoon uit Bonfire. Het verhaal wordt sterk gekleurd door haar perspectief. Ritter schetst het beeld van een jonge vrouw die het verleden graag achter zich wil laten, maar zich er pijnlijk van bewust is dat ze nog niet zover is. Het moge duidelijk zijn: Abby is beschadigd. Ze vertrouwt niemand en benadert alles op dezelfde afstandelijke manier. Emotie is dan ook ver te zoeken in de eerste helft van het boek. Abby gaat te werk als een ijskoude speurder die niets te verliezen heeft. Hierdoor is het af en toe net alsof je een old school, hard-boiled detective aan het lezen bent. Heerlijk! Als Abby zich wel open begint te stellen blijkt haar gedrag behoorlijk zelfdestructief te zijn. Dit uit zich voornamelijk in haar disfunctionele omgang met alcohol en mannen.
Ritter heeft een prettige schrijfstijl die uitstekend past bij de no-nonsense mentaliteit van Abby en het donkere onderwerp van Bonfire. Zinnen zijn vaak fragmentarisch, staccato. De stijl is minimalistisch. Het taalgebruik is bijtend. Dit doet recht aan de nihilistische sfeer waarvan het hele boek doordrenkt is. De auteur maakt gebruik van heldere metaforen en vergelijkingen die scherp en fris aanvoelen. Een bonfire wordt zo omschreven:
Het blijft lange tijd moeilijk om hoogte te krijgen van het boek, mede door de ondoorgrondelijkheid van Abby. Op een gegeven moment wordt iemand gekarakteriseerd als 'a slippery kind of person, always sliding through cracks just before you could pin him into place.' Je zou hetzelfde kunnen zeggen over Bonfire. Elke keer als je denkt te weten welke kant het plot op zal gaan glipt het door je vingers en ben je het weer kwijt. Dit komt het mysterie uiteindelijk ten goede, maar in het begin werkt het tegen het boek omdat je als lezer niet erg betrokken raakt bij het wel en wee van personages.
Bonfire is een beloftevol debuut en een solide thriller. Voor lezers die graag wat vergelijkingsmateriaal als houvast hebben: Bonfire past in hetzelfde straatje als Sharp Objects (NL: Teerbemind) van Gillian Flynn. | 1 |
De Duitse Karen Köhler (1974) was allereerst assistente bij een fotograaf, werd tot viermaal aan toe afgewezen op de Duitse toneelschool, maar uiteindelijk eind jaren negentig aangenomen op een Zwitserse acteeropleiding. Onderwijl schreef ze een aantal toneelstukken en, min of meer voor zichzelf, korte verhalen. Een vrouw met doorzettingsvermogen, zo blijkt ook uit haar debuutbundel Vuurpijlen vangen. Hier is een krachtige, originele geest aan het werk. (De verhalen zijn desgevraagd niet autobiografisch, maar ‘door anderen beleefd’. Van nul en generlei belang overigens.) Niet voor niets is het motto ontleend aan de schilderes Frida Kahlo ‘I tried to drown my sorrows, but the basterds learned how to swim’.
De bundel bestaat uit negen wat langere verhalen, in de ik-vorm geschreven, net zo goed novelles te noemen. Ze lezen bijzonder goed weg, mede door, dat mag ook wel eens gezegd, de fijne opmaak en uitvoering van de verhalenserie van uitgeverij Podium. Ze zijn stuk voor stuk fris en bijzonder in hun schijnbare eenvoud. De taal is krachtig, direct, maar zeer to the point. Sommige zinnen blijven onafgemaakt. Dat staccato stoort niet, versterkt eerder de sterke onderhuidse drive. De geschetste drama’s weten in alle hardheid toch, nee, juist te ontroeren.
Köhler trekt zich – het prerogatief van de debutant, hopelijk blijft dat zo – niet al te veel aan van conventies. De geschetste personages hebben een verleden en maken een ontwikkeling door, maar de vorm waarin ze het giet is aangenaam: een verzameling ansichtkaarten, dagboeknoties, korte effectieve schetsen die aan het eveneens genrevrije werk doet denken van Valeria Luiselli, zoals De gewichtlozen, het sterk associatieve, uitgebeende Verbroken beloftes van Jenny Offill en, van uitgeverij Podium zelf, de verademende nieuwe stem van Emma Hooper in Etta & Otto & Russell & James.
De hoofdpersonages die de verhalen van Köhler bevolken, meestal vrouwen, komen als overwinnaar uit de strijd, sterken zich in elk geval aan de gebeurtenissen. Lijken zich stuk voor stuk te bevrijden. Ze verliezen allemaal wel iets, maar schijnen nadien het leven beter aan te kunnen.
In het langste en misschien wel sterkste verhaal, Cowboy en Indiaan, wordt een jonge vrouw in de woestijn door een indiaan gered van uitdroging. Ze is net haar spullen kwijt, meegenomen door iemand waarbij ze eerder in de auto zat. Is ze al aan het hallucineren, ziet ze ineens spoken, c.q. een indiaan in een traditioneel gewaad, compleet met verentooi? Handig verwerkt hier Köhler jeugdherinneringen van de vrouw – functioneel, waar dat vaak onverdraaglijk is – die in die tijd ‘de indiaan’, het slachtoffer was.
Zij hoorde tijdens het spelen altijd bij de door de ‘cowboys’ overwonnen groep. Net zolang totdat zij als enige over was. Maar zij volhardde, droeg haar lot met verve, als een ereteken. In haar puberteit, ze ontdekte de lesbische liefde, werd ze door een van de jongens verkracht. Twee verhalen die tegen elkaar schuren, die elkaar versterken, afzwakken, vervreemden, zoals het goede literatuur betaamt.
De indiaan, in het echte leven een elektricien en dichter – ja, wat is het ‘echte leven’? Dat is bij al de verhalen van Köhler de vraag – is op weg naar een traditioneel feest en neemt haar mee. De roodhuid krijgt ergens onderweg zomaar op zijn donder van een stel rednecks. De vrouw redt de indiaan, een mooie wisseling van de wacht, en bevrijdt zich daarmee van haar jeugdtrauma.
In Poolcirkel is de lezer als het ware de ontvanger van ansichtkaarten en van een paar brieven. Iemand is alleen op reis gegaan, om zich te herpakken, om over een belangrijke beslissing na te denken. Effectiever kun je de twijfel, het proces van het verliezen van bezwaren niet te berde brengen.
In Naam, Dier, Beroep deelt de schrijfster een aantal mokerslagen uit aan een toevallige bezoeker aan een dorp. Iemand die een verhouding had met de zus van de vrouw, terwijl zijzelf hevig verliefd op hem was. De zus is op jonge leeftijd op een tragische manier omgekomen bij een auto-ongeluk. De bezoeker heeft eenmalig troost gezocht bij de verliefde tiener. Bij het graf van haar zus, vertelt de vrouw, in licht benevelde toestand, wat ze daar nog meer heeft begraven. Zadelt hem met het probleem op. Opnieuw een bevrijding.
In het titelverhaal verliest een jonge vrouw haar partner. Hier is Köhler heel geserreerd. Kale, bijna toneelachtige teksten. Symbolisch voor de weinig woorden die de twee gebruiken c.q. nodig hebben. Wanneer ze ruziemaken doen ze dat aan de ‘ruziemachine’, een oude Olympia schrijfmachine.
De regels zijn helder:
‘Steeds maar één tegelijk aan het toetsenbord. Er mag alleen worden geschreven en niet gesproken. Steeds maar één zin, daarna is de ander weer aan de beurt.’
Op het moment dat de jongen sterft, wordt zijn hart gedoneerd. Op een of andere manier komt ze er achter wie het hart heeft gekregen. Een wat oudere vrouw die aan nordic walking doet en die veel boodschappen doet in een biowinkel. Ze besluit om in die winkel te gaan werken, voor halve dagen.
De rest van de tijd brengt ze door aan de schrijfmachine, terwijl ze alle regels breekt. Een soort schrijfster wordt. Daar zou je de strijdbare Köhler zelf in kunnen herkennen.
Vuurpijlen vangen is een hele hechte verzameling sterke verhalen. Op het omslag staan een paar dieren afgebeeld. In elk verhaal komt wel en dier voor. Het boek is opgedragen aan Köhlers roedel. Aan haar naasten ongetwijfeld. Maar op een of andere manier refereert het ook aan haar verhalen. Die volgen haar, Köhler vangt ze uit de ether, tja, als vuurpijlen. | 1 |
Roze letters op een witte kaft. Een zwarte kooi. Een geel vogeltje op een letter. De kaft staart je aan en vraagt om er naar te kijken. In mijn bloed van Milou van der Will heeft geen standaard uiterlijk. Je vraagt je ook af waarom een vogeltje. Natuurlijk kom je daar in het boek achter.
Journaliste Benthe Berg wordt geconfronteerd met hartverscheurend nieuws. Haar dochtertje Céline is één van de kinderen die is misbruikt door pedo Rick V. De dader komt weg met een lage straf en in het kleine, Noord-Hollandse dorp Ringerdam blijft men bovendien heilig in zijn onschuld geloven. Benthe vindt het vonnis zo onrechtvaardig dat ze in haar wanhoop besluit om wraak te nemen. Voor Céline. In alle stilte bereidt ze een aanslag op Rick V. voor. Op de dag dat hij vrijkomt, zal ze hem liquideren.
Afgelopen zondag nam ik de tijd om eens heerlijk in dit boek te kruipen. Na 100 bladzijdes zat ik echt helemaal in het verhaal. Ik wou weten wie wat gedaan had. Is Benthe in staat een moord te plegen.
In het begin dacht ik dat het antwoord voor de hand liggend was wie wat gedaan had. Tot er in het verhaal wat gebeurde zodat mijn verdachte niet meer kon. Wie heeft het dan gedaan en wat komt er nog meer boven water. Het verhaal trok me echt mee en de laatste hoofdstukken wou ik alleen maar blijven lezen om de ontknoping te weten. De emoties in het verhaal zijn voelbaar. Je voelt de spanning tussen Benthe en haar man, het verlangen tussen Benthe en haar ex, het verdriet van Benthe haar vader en de vele emoties van Benthe zelf. Frustratie, woede en machteloosheid komen sterk naar voren in dit verhaal en dat doet het boek goed, je raakt betrokken in het verhaal en wilt dat het goed afloopt.
Het boek was zondagavond uit. Ik legde het boek op tafel en ongeveer tien minuten later pakte ik het weer op maar besefte dat het uit was. Het verhaal was klaar. Ik was er nog niet mee klaar, het boek laat een goede indruk achter en ik ben zelfs verbaasd dat ik voor dit boek nog niet had gehoord van Milou van der Will. Terwijl ze toch al een paar boeken heeft geschreven voor In mijn bloed. Milou van der Will werd voor haar eerste boek Rood licht genomineerd voor Beste Thriller van het Jaar door Crimezone. Haar tweede thriller Breekijzer werd enthousiast onthaald door lezers en pers. Waarom had ik dan tot nu toe nog geen boek gelezen van deze schrijfster.
Ik ben blij dat ik dit boek heb mogen lezen en Rood licht en Breekijzer gaan gewoon op mijn to read lijst. | 1 |
Het eerste deel vond ik wat meer spanning hebben. Het verhaal van Genadeklap kabbelt af en toe wat teveel naar mijn zin, dan zou ik de hoofdpersonen wel een schop vooruit willen geven als het ware. Misschien ben ik te ongeduldig, kan ook. Maar het leest gelukkig wel weer lekker. Ik hou erg van de schrijfstijl van Loes, en wat dat betreft heeft ze mij nog nooit teleurgesteld. Ik heb deel 1 en 2 meteen achter elkaar gelezen, en zat daardoor nog goed in het verhaal. Het einde was een spannende verrassing, en dat vond ik heel knap bedacht.. Kortom een aanrader! | 1 |
Aafke Romeijn schreef met Concept M haar debuutroman. In dit boek heeft in de jaren 1950 in Nederland de ziekte kleurloosheid toegeslagen: patiënten die hieraan lijden, hebben zwarte ogen, grijs haar en grijze nagels, en een doorschijnende huid. De eerste baby’s die ermee geboren worden, sterven eraan omdat uiteindelijk ook hun organen en hersenen erdoor worden aangetast. Er komt in de jaren daarna echter snel een geneesmiddel, ‘kleurstof’, op de markt om deze patiënten levensvatbaar te houden en die hen later zelfs een vrij goede levensstandaard kan garanderen, weliswaar onder continue toediening van de kleurstof in de vorm van ampullen in een bakje dat onder de kleren wordt aangebracht. Op deze manier doet deze ziekte bv wat denken aan Aids-patiënten en het stigma rond de (positieve) Hiv-status.
Het boek vangt aan met een brochure die opgemaakt is voor kleurlozen: zij mogen geen zware fysieke inspanningen doen en niet in de zon komen. Hava is de hoofdpersoon in dit boek, geboren als Eva. We volgen haar in 2020, terwijl ze op weg is naar het Radboud-ziekenhuis om vrijwillig af te zien van haar kleurstof, wat in feite ‘Concept M’ inhoudt. Tegelijkertijd gaan we met haar terug in de tijd dankzij haar herinneringen aan de gebeurtenissen die zich in de jaren ervoor afspeelden. Ze heeft gebroken met haar moeder, Marijke Gerritsen, die zich sinds de geboorte van Hava heeft ingezet voor menslievendheid en niet-discriminatie t.o.v. kleurlozen, voor wat betreft het aanbod van behuizing en jobs, en het solidair dragen van hun zorgkosten. Van de weeromstuit werd Marijke daardoor een bekende activiste en mediapersoonlijkheid die zowel door de pers uitgenodigd wordt als dat ze zich zelf uitnodigt wanneer ze wil reageren op thema’s in verband met deze ‘minderheid’. Hava heeft haar verhaal al teveel gehoord en voelt het zelfs aan als misbruik van haar ziekte door haar eigen moeder. Het zijn botsende karakters hoewel er wel steeds een aantrekking blijft door de onomkeerbare biologische band en een soort heimwee van Hava naar haar beschermde kindertijd. Het universele herkenbare moeder- en dochterverhaal dus.
Hava heeft echter nieuwe vrienden gemaakt die een volledig andere mening zijn toegedaan dan haar moeder, net als zijzelf al had trouwens. Ze is ervan overtuigd dat de problemen die kleurloosheid met zich meebrengen, het land zullen vernietigen, op economisch vlak dan vooral, als er niet iets tegen wordt gedaan. Kleurlozen die kinderen krijgen, brengen deze kleurloosheid namelijk ook over, waardoor er volgens haar een catastrofe zal plaats vinden in niet afzienbare tijd. De kost van de kleurstof die men nodig heeft voor de ‘kleurlozen’ en de macht van de farmaceutische bedrijven en de nationale zorgverzekering drukken namelijk erg op de welvaart van het land. Onder andere de eerste minister, Stork, zou belangen hebben in de grootste Nederlandse toeleverancier van deze middelen. In het Midden-Oosten zouden er oorlogen woeden om deze kleurstof te delven bovendien.
Als Concept M een concept is voor een science fiction-roman, heb ik al meer science fiction gelezen dan ik dacht. En science fiction? Dit is toch vooral een soort ‘what if’-roman met enkele serieuze politieke boodschappen achter. Neem dit toeval: vele reacties op kleurlozen doen erg denken aan het huidige discours over immigratie. Net enkele dagen geleden nog kwam een Belgische politicus op de proppen met zijn vraag aan de Nationale Bank om de kosten en baten van immigratie te berekenen, en dan vooral die van buiten de EU. Op dit vlak doet dit boek mij bijna als non-fictie aan! De val die gebruikt kan worden om kleurloosheid dan wel immigratie niet als een feit te bezien maar op zich als een voor/tegen-discussie, en dat daarbij echte samenlevingsproblemen kunnen ontstaan als er geen bijsturingen vanuit overheden komen, komt trouwens ook aan bod in de opinies van Hava.
Daarnaast is de macht van de farmaceutische industrie ook echt een thema in dit boek, en de verstrengeling ervan met de machthebbers, corruptie en nepotisme. Zit er misschien ook een zweem in het boek die neigt naar het geloof in complottheorieën? Het einde van het boek neigt er echt wel een beetje naar maar dit wordt ook wel geloofwaardig gehouden op de één of andere manier, en wordt niet te sensationeel aangezet.
Het verhaal is eenvoudig geschreven: zinnen worden over het algemeen kort gehouden en van omfloerst taalgebruik is geen sprake. Dialogen worden afgewisseld met herinneringen waardoor er telkens sprongen in perspectief en in de tijd voorkomen, zonder echter verwarrend te werken en eerder zorgen voor een gevarieerd verhaal. Ook knap om op te merken is hoe de schrijfstijl van bv de brochure in het begin of van de voorleesstijl van de neergeschreven radiostukjes is aangehouden. Hier komt de kennis van de journaliste in Romeijn zeker naar boven. Met een goede dosis humor en reflectie heeft Romeijn ons een sterk debuut over de huidige tijd voorgeschoteld! | 1 |
Tokio van Mo Hayder heeft mij ademloos achtergelaten. Wat een geweldig boek! Ik kom er achter dat ik de laatste maanden erg veel doorsnee-thrillers heb gelezen in vergelijking met dit boek! Ian Rankin's eerste boeken, Tess Gerritsen, de eerste van Val McDermid - allemaal middelmaat in vergelijking met dit topboek.
Dit boek gaat echt ergens over. De massamoord in Nanking is een grote schandvlek in de toch al bloedige geschiedenis van de twintigste eeuw. De ontkenning van dit schandaal in Japan (de geschiedenisboeken op scholen zijn er behoorlijk gekuisd als het gaat om de rol van Japan in de tweede wereldoorlog), hoewel geen belangrijk onderdeel van dit boek, maakt het extra pregnant. De historisch acurate achtergrond van het boek maakt het nóg aangrijpender. En dat terwijl het al zo beklemmend en sfeervol is.
De hoofdpersoon van het boek, Grey, is een (lichamelijk en geestelijk) licht beschadigd exemplaar. Ze noemt zichzelf en wordt door anderen 'rare' genoemd (weirdo in het Engels) en zo ziet ze zichzelf ook. Ze is een buitenstaander en lijkt dat ook te willen cultiveren. Ze heeft een buiten-gewone opvoeding gehad van haar wereldvreemde ouders, waardoor normale relaties haar vreemd zijn. Ze komt naar Japan om een obsessie te volgen. In het begin van het boek zegt ze dat ze al '9 jaar, 7 maanden en 18 dagen' op zoek is naar de Chinees Shi Chongming, die in Japan aan de universiteit les geeft, maar ook een van de weinige overlevenden en dus ooggetuigen is van de gruwelen van Nanking.
Hoe ze deze gereserveerde man zo ver krijgt zijn verhalen met haar te delen is te mooi om hier uit de doeken te doen. Wat het boek zo mooi en gruwelijk maakt is (mede) dit verhaal, dat afwisselend met de avonturen van Grey in Tokio door het boek loopt. Beide verhalen komen tot een prachtige, vreselijke klimax en dan blijkt dat het verleden in het heden doorspeelt.
Wat mij persoonlijk ook nog aansprak in het boek is dat ik enkele malen in Tokio ben geweest. De stad heeft op mij een rare indruk gemaakt. Het is een moderne stad, waar zelfs de 'oude' delen (m.n. tempels en parken) een nieuwe indruk maken. Ik ging er naief genoeg vanuit dat dat alleen het resultaat van aardbevingschade was, maar natuurlijk was deze stad ook een ruïne na de tweede wereldoorlog. Dat komt in het boek ook nog ter sprake. Verder had ik (als vrouw alleen) in Tokio behoorlijk moeite om contact te maken met mensen. Vrijwel niemand spreekt Engels (het is handig dat Grey zich min of meer in het Japans kan uitdrukken) en men is vreselijk bang een blunder te begaan en daarmee gezichtsverlies te lijden - dus men reageert maar helemaal niet. Moeizaam! De beschrijvingen van de stad vond ik prachtig en herkenbaar. In november ga ik weer voor een paar dagen naar Tokio en ik ga zeker op zoek naar wat plekken uit dit boek. | 1 |
Net uit. Zeer spannend, geloofwaardig en met diepgang. Een echte 'page-turner'! Met verrassende wendingen. Een aanbeveling. | 1 |
De Nederlandse vertaling van I love Dick (1997) heeft verbazingwekkend lang op zich laten wachten. Deze roman in briefvorm over vrouwen, mannen, beeldende kunst én liefde is een intrigerend verslag van onzekerheid in tijden van gecultiveerde romantiek.
Chris Kraus, hoofdpersoon in I love Dick, is experimenteel filmmaker en probeert met uiteenlopende kunstprojecten het hoofd boven water te houden. Met haar vijftien jaar oudere man Sylvère, hoogleraar in New York, brengt ze een avond door bij de Engelse cultuurcriticus Dick. Het slechte weer dwingt hen in zijn huis te blijven overnachten. De volgende dag vertelt Chris aan Sylvère dat ze verliefd is geworden op Dick. Aangezien ze geen seks meer hebben, onderhouden ze hun intimiteit ‘door deconstructie’, dat wil zeggen, door elkaar alles te vertellen. Chris zegt dat ze gelooft dat zij en Dick een Conceptuele Neukpartij hebben beleefd.
Romantisch meisje
De onthulling van deze verliefdheid aan haar echtgenoot maakt dat Chris besluit haar gevoelens op papier te zetten. De briefvorm die ze daarvoor kiest geeft een helder beeld van haar onzekere maar gaandeweg overtuigde liefde voor Dick – brieven waarin ze trouwens ook Sylvère betrekt. In hun uitgebluste huwelijk wordt deze correspondentie door beiden aangegrepen om weer met elkaar te communiceren. Vreemd genoeg door middel van brieven gericht aan Dick, die nooit verstuurd zullen worden.
In haar eerste brief schrijft Kraus: ‘Sylvère denkt dat het niets meer dan een pervers verlangen naar afwijzing is, de liefde die ik voor je voel. Maar ik ben het daarmee oneens, diep vanbinnen ben ik een heel romantisch meisje.’ Dat is een bekentenis die de tweeslachtigheid in haar handelen blootlegt: er is de grote, haast onvoorwaardelijke liefde voor Dick, maar er is ook de drang dit hele proces te ontleden en tot ‘casus’ te maken. Eigenlijk tot kunst te boetseren. Na zo’n honderd brieven, zowel door Chris als door Sylvère geschreven, ontstaat het plan Dick ermee te confronteren en zijn reactie vast te leggen op film. Dick wordt door Sylvère op de hoogte gesteld van Chris’ gevoelens voor hem, van de briefschrijverij en van het op stapel staande filmproject. Verbaasd weigert deze mee te werken en laat niets meer van zich horen.
Pakkende zelfbeschouwing
De belevingswereld van Chris wordt in de brieven grondig uit de doeken gedaan. Ze grijpt het medium aan om in alle vrijheid haar diepste gedachten naar boven te halen. ‘Ik word niet meer gestuurd door de stemmen van anderen. Vanaf nu benader ik de wereld vanuit mezelf.’ Langzaam ontvouwt de schrijfster een verleden van afwijzing, verbroken relaties en onenightstands, een prille carrière als nachtclubdanseres en later het moeizame bestaan in de door mannen gedomineerde kunstwereld. Dit is Chris Kraus op haar best: de directe schrijfstijl in de brieven, de pakkende zelfbeschouwing, gegoten in een dynamische vorm die het achterste van de tong laat zien.
In het tweede deel van I love Dick worden de brieven langer en uitvoeriger: de ontvanger doet er niet zoveel meer toe, de verzender des te meer. Dick is naar de achtergrond verdreven en geldt nog slechts als aanspreekpunt (‘Ik ben in tweestrijd over jou in stand houden als entiteit om naar te schrijven en met jou praten als persoon’). Chris, inmiddels weg bij haar echtgenoot, probeert met essay-achtige brieven over geliefde onderwerpen haar eigen identiteit scherp te stellen en vaste greep te krijgen op de onzekere basis van haar bestaan. Dat doet ze door uitvoerige beschrijvingen van performances, een prachtig stuk over de Joods-Amerikaanse kunstenaar R.B. Kitaj, een verhandeling over schizofrenie en een intrigerend verslag van de politieke situatie in Guatemala.
Geen vrouw is een eiland-es. We worden verliefd in de hoop ons aan iemand anders te verankeren, zodat we niet vallen.
De kracht van I love Dick is het doorlopende zelfonderzoek dat Chris op zichzelf loslaat. Het ‘romantische meisje’ is gevallen voor een man, ze accepteert de emotionele gevolgen, maar weigert te vervallen in kwijnend bakvisgedrag: ze draait haar focus en richt de camera op zichzelf. In de brieven probeert ze zich zo helder en eerlijk mogelijk uit te drukken om zodoende haar leven te ontrafelen: ‘dus in zekere zin is liefde net als schrijven: in zo’n verhoogde staat leven dat precisie en inzicht essentieel zijn’. In een later stadium is er weer even contact met Dick, zelfs met een min of meer bevredigende seksuele afloop, maar Chris Kraus is inmiddels al veel verder in haar persoonlijke exploratie: de overtuiging dat liefde geen ‘verlaging’ hoeft te zijn, waar je als vrouw smetteloos uit tevoorschijn dient te komen.
@8WEEKLY/André van Dijk | 1 |
Ik ben 16 en voor school waren we verplicht om een misdaadverhaal te lezen en het dan op een creatieve manier voor te stellen. Ik vind dat boek absoluut niet slecht, alleen de vele Duitse woorden ertussen maken het soms wat moeilijk, maar wie ben ik dan weer om daarover te oordelen als ik nog maar 2 jaar Duits krijg. Duivels offer is een mooi, maar niet echt spannend boek. Toch zou ik je aanraden om het eens te lezen. | 1 |
Als Jenny plots beseft op het verkeerde pad te zijn beland, besluit ze haar leven rigoureus om te gooien. Ze stapt op het vliegtuig naar Canada om haar oom te bezoeken en even afstand te nemen van haar problemen in Nederland.
Wat een heerlijke feelgood is dit! Vanaf de eerste bladzijde zit je meteen in het verhaal en voor je het weet is het boek uit. De schrijfstijl is vlot, luchtige en vol humor. De karakters zijn misschien een beetje cliché: de naïeve Jenny die zichzelf soms in onbeholpen situaties brengt, de woest aantrekkelijke maar altijd verstandige Branson, de hartelijke bewoners van Rainbow Lake. Toch zijn ze ook gewoon heel leuk en sympathiek en je sluit ze al snel in je hart. Vooral bij Branson zullen genoeg vrouwelijke lezers weg zwijmelen. Natuurlijk is het een beetje voorspelbaar dat er iets opbloeit tussen Jenny en Branson, maar er gebeuren ook genoeg verrassende dingen in het boek. Sterker nog, een aantal onverwachtse wendingen maken het verhaal ook nog eens spannend. De verschillende verhaallijnen rond oom Charlie, rond Jenny’s ex-verloofde Terence, haar baantje als journalist in Canada en de ongure bezoekers van Rainbow Lake zorgen ervoor dat het boek geen moment verveelt.
Kortom, dit boek is van begin tot eind boeiend en leest als een trein door de pakkende schrijfstijl. | 1 |
Geen ander als Kate Mosse ,kan zo de spanning er inhouden
In één keer uitgelezen, een aanrader.
Iedereen die van vreemde lugubere. dingen houdt, zit goed met deze Kate Moss .Een heerlijk spannend. boek.
Jammer dat ik de laatste pagina moest omslaan. | 1 |
"Lost time is never found again". Dit citaat uit Nr. 19 van Michèle van Rees haalt de jonge vrouw uit de vreselijke gedachtegang die haar al maanden teistert. Ze is het slachtoffer geworden van een man die haar gegijzeld houdt in haar eigen huis. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Waarom is er niemand die haar kan helpen? Hoe is het mogelijk dat hij haar zo lang, zo onopvallend in zijn greep kan houden? Zijn motief is verrassend, zijn uitvoering misselijk makend. De vrouw wordt vernederd en verkracht. Ze leeft constant in angst en ieder sprankje hoop wordt tenietgedaan door ongeloof. Ze is zeer eenzaam en weinig inventief totdat ze eindelijk een manier vindt om te ontsnappen. Zo sterk als Michèle van Rees haar eerste hoofdstuk schrijft, zo sterk eindigt ook Nr. 19. Het boek is vlot geschreven en spannend. Bovendien is het vrij eenvoudig je in het slachtoffer in te leven. Dit debuut mag er wezen. | 1 |
Je ziet het verhaal in Spanje voor je en kunt je inleven in dit deel van Spanje. Verder blijft iedereen verdacht tot het einde.... zeer spannend en onderhoudend. Meteen vanaf het begin tot het einde goed! | 1 |
Een zeer mooi geschreven verhaal over twee mensen die elkaar door de oorlog zijn kwijt geraakt en na negen jaar proberen er alsnog het vuur in te krijgen.Dit boek bevat ook achteraan hetzelfde verhaal in het Duits. | 1 |
Anne is getrouwd met Benny. In het begin vond ze hem knap en stoer, een man van de wereld. Maar hoe meer ze wist, hoe duidelijker het werd dat ze moest zwijgen. En gehoorzamen. Zo niet dan werd ze met harde hand terechtgewezen. Maar Anne kan niet meer en op het moment dat ze de envelop in de brievenbus laat vallen, weet ze dat ze nooit meer terugkan. Alles in Nederland moet ze achterlaten en haar leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Ze vertrekt naar het Italiaanse eiland Sicilië en hoopt dat ze daar nooit gevonden wordt. Het is tijd voor een nieuw leven …
Ciao Sicilia verhaalt vanuit wisselende perpectieven maar de hoofdrol is voor Anne. De beslissing die Anne neemt heeft vergaande gevolgen waarvan veel niet te overzien is. In de eerste hoofdstukken wordt het vaag gehouden wat de envelop in werking zal zetten en dit zorgt gelijk voor een onderhuidse spanning. En dan gebeurt er iets wat de start is van ontwikkelingen die elkaar razendsnel opvolgen. Vanaf dat moment is het onmogelijk om Ciao Sicilia en Anne los te laten en wordt de lezer het verhaal ingezogen.
Door de jaren heen heeft Boersma haar schrijftechniek steeds verder ontwikkelt en geperfectioneerd wat overduidelijk zichtbaar is in Ciao Sicilia. Er is gelijk een bepalende sfeer aanwezig en binnen een mum van tijd is er een band met het sympathieke hoofdpersonage. De wijze waarop het personage Anne wordt neergezet maakt het mogelijk in haar huid te kruipen en alles wat zij meemaakt van dichtbij mee te beleven. Maar ook Gigi, de jongen die Anne ontmoet, verovert rap een grote plaats in je hart, een jongen die je niet zo snel meer zal vergeten.
De Italiaanse sfeer is op een prettig overheersende wijze aanwezig en dit laat deze thriller soms zelfs een beetje on-Nederlands aanvoelen. Boersma heeft goede research gedaan en weet alles levensecht te beschrijven waardoor je als lezer middenin de setting wordt geplaatst. De spanning wordt gehaald uit de momenten dat Anne/Sophia door de omstandigheden in contact komt met de maffia. De praktijken van de maffia zijn niet goed te keuren maar Boersma weet toch ook een andere (menselijke)kant te laten zien. Ciao Sicilia heeft spanning, sympathieke personages en een mooi, beeldend beschreven verhaal. Persoonlijk vind ik dat Boersma zich met Ciao Sicilia overtroffen heeft. Er is wel wat voorspelbaarheid in het boek, maar toch presteert Boersma het de lezer geïnteresseerd te houden zodat het boek vanwege de voorspelbaarheid niet weg wordt gelegd, maar dat er juist met veel plezier wordt doorgelezen. De schrijftechniek en verteltrant van Boersma geeft net op de goede momenten een boost in het verhaal en houdt hiermee de lezer gekluisterd aan het verhaal. Ciao Sicilia was een genot om te lezen. | 1 |
Seraphine is in haar jeugd vaak geplaagd: ze zou niet echt deel uitmaken van de familie waarin ze opgroeide.Nu haar vader kort gelezen is overleden, gaat ze vragen stellen. Waarom is er nergens een aanwijzing dat zi en haar tweelingbroer inderdaad de kinderen van haar ouders zijn? Waarom herinnert haar oudere broer zich eigenlijk weinig van de familieomstandigheden en van de au pair, die voor hem zorgde toe hij klein was, maar die na de geboorte van de tweeling spoorloos verdween en nooit mer teruggezien werd? Welke rol speelde hun grootmoeder bij de dood van hun ouders? Welke waarde kon gehecht worden aan het verhaar, dat zij en haar broertje 'wisselkinderen' waren? Kinderen dus, die de elfen hebben achtergelaten in ruil voor de 'echte' kinderen van een familie. Wat is er geworden van de huisvriend die vaak op bezoek kwam?
De spanning wordt langzamerhand opgebouwd. Als lezer vermoed je wel hoe het zal zitten, maar het verhaal is zo spannend geschreven, dat het heel prettig leesbaar is. | 1 |
Dit verhaal speelt zich grotendeels af in de stomende jungle van Colombia. Matthew Rey, eigenaar van een visverwerkingsbedrijf, wordt ontvoerd. De ontvoerders eisen maar liefst drie miljoen dollar, eigenaardig genoeg precies het bedrag waarvoor Matthew verzekerd is tegen ontvoering. Jammer genoeg weigert de verzekeraar uit te betalen. Ze verdenken Matthew en zijn zoon Nick van fraude, omdat Matthew tegen niemand had mogen vertellen dat hij die verzekering had, én de FBI heeft een oogje op de Colombiaanse zakenpartner van Matthew. Om de zaken gecompliceerd te maken is Matthews vrouw zwanger en zijn dochter Lindsey is verdwenen. Blijft dus Nick over om de halve aardbol af te zoeken naar een oplossing. Veel hulp krijgt hij niet: zijn eigen advocatenkantoor ontslaat hem zelfs. Alleen Alex blijft een trouwe bondgenoot – de mooie vrouw die eigenlijk voor de verzekeringsmaatschappij werkt.
Scènes van de zoektocht van Nick worden afgewisseld met levensechte scènes van de ontvoerde Matthew, in handen van een bende gewapende jonge gekken. Ik neem tenminste aan dat het levensecht is, want ik kreeg er bij tijd en wijle koude rillingen van. En soms kwam van woede de stoom mij uit de oren, als ik las over de ongelijke strijd die Nick moet voeren met de verzekeraars… Dit is weer Grippando op z’n best. Het enige gekke in dit verhaal vond ik de zwangere echtgenote. Het mens is nota bene vijfenveertig… Het voegt voor mij niks toe aan het verhaal en ik vind het overdreven staan, zeker als beschreven wordt hoe de betreffende vrouw al twee kinderen heeft die dik in de twintig zijn. Hmm… minpuntje. Maar dan ook het enige! Voor de rest is het weer zeer aanbevelenswaardig.
(Door: Jannelies Smit) | 1 |
De schaduw van de wind gaat van start wanneer een vader zijn tienjarige zoon, genaamd Daniel, meeneemt naar het kerkhof der vergeten boeken. Toen ik dit las dacht ik dat ik mij per ongeluk in één van Zafóns jeugdromans waande. Het kerkhof der vergeten boeken vind ik persoonlijk eerder een naam voor de boeken van kippenvel die ik één voor één verslond toen ik tien jaar was. Hier mag Daniel één boek kiezen uit een majestueuze collectie. De keuze van Daniel gaat uit naar een boek genaamd De schaduw van de wind geschreven door Julian Carax. Daniel gaat volledig op in het boek en leest heel de nacht door, tot hij het helemaal heeft uitgelezen. Daniel wil meer te weten komen over deze auteur maar er blijkt een groot mysterie rond deze persoon te circuleren. Hij besluit om toch verder naar informatie te zoeken. Dit blijkt niet enkel een zoektocht te zijn naar Julian Carax maar ook naar zichzelf, een zoektocht waarin hij wordt blootgesteld aan de realiteit van het leven, een zoektocht waarin hij bondgenoten zal vinden evenals rivalen, maar vooral een zoektocht die Daniel beïnvloedt in zijn opvoeding en levensbeschouwing.
Net als Daniel kon ik het boek niet laten liggen. De auteur zorgt ervoor dat je steeds wordt geboeid door het verhaal, en net wanneer je denkt dat hij toch aan het einde van zijn Latijn is, neemt het verhaal plots een andere wending waardoor je als het ware gedwongen wordt om verder te lezen. Dit gecombineerd met de prachtige schrijfstijl van Zafón, maakt van dit boek één van de beste die ik ooit gelezen heb en dat is beslist niet eufemistisch uitgedrukt.
De perfectie bestaat volgens mij niet, dus nu zal de criticus in mezelf de bovenhand nemen. Wat mij toch wel stoorde in het boek is de mate waarin het werkwoord interrumperen voorkwam. Ik vermoed dat de oorzaak van dit fenomeen toe te schrijven is aan de vertaler, Nelleke Geel, hier kan ik uiteraard geen duidelijk antwoord op formuleren. Een beter surrogaat zou, volgens mij, het ietwat simpelere onderbreken zijn.
Wat mij ook wel opviel is dat Zafón tijdens zijn beschrijvingen zeer veel gebruik maakt van kleuren. Dit zorgt niet bepaald voor een minder goede leeservaring, het was simpelweg iets dat mij in het oog sprong.
Kortom: De schaduw van de wind was voor mij een boek dat me heeft geraakt. Een boek die emoties bij mij heeft teweeggebracht die ik niet kan benoemen. Het is een aanrader voor iedereen die graag leest en niet bang is om aan een dik boek te beginnen. Ten slotte wil ik eindigen met een fragment uit het boek: Julian had me eens gezegd dat een verhaal een brief was die de auteur aan zichzelf schreef om hem dingen te vertellen waar hij op een andere manier niet achter zou kunnen komen. Iedereen interpreteert dit op zijn eigen manier. Ik doe dit als volgt: Als hierin zich enige grond van waarheid schuilhoudt dan zou dhr. Carlos Ruiz Zafón nu de waarheid van ons bestaan stiekem verbergen in zijn bewustzijn. | 1 |
Iedereen kent het verhaal van Youssef.
Iedereen weet wat er die nacht gebeurd is. Het kwam zelfs in de krant.
Youssef was veertien toen hij zijn beide handen verloor. (blz. 5)
Informatie over het boek
Titel: Losse handen
Schrijver: Bettie Elias
Bladzijden: 200
Uitgeverij: Manteau, 2012 (1e druk)
Doelgroep: 12+
Een uitgebreide recensie vind je op mijn website Ikvindlezenleuk:
http://www.ikvindlezenleuk.nl/2014/04/bette-elias-losse-handen-2e-recensie.html | 1 |
Van deze schrijver had ik eerder Alle dagen Libanon gelezen (ook een reisboek) en een roman De Roofvogel en was er heel enthousiast over. In dit boek staan ook leuke tips om naartoe te gaan die wat minder bekend zijn. Leuke avontuurlijke reisjes van de schrijver met een persoonlijke noot. Het leest allemaal makkelijk weg. Ik had het zo uit! | 1 |
Het lezen van dit boek is een heftige levenservaring. Moet een mens gelukkig zijn? Het mooie van onvoorwaardelijke liefde.
Soms echt heftig te lezen, maar toen ik hem uit had vond ik het boek vooral heel prachtig. | 1 |
JE MAG ER ZIJN!
Dat is de boodschap, die echt in dit boek naar voren komt. Ik begon in de boek zonder er echt veel van te weten. Ik wist niet dat dit zo'n mooi verhaal zou zijn, prachtig. Libby is echt een geweldig en inspirerend personage. Ze heeft wat we allemaal willen hebben, ze weet wie ze is en is daar tevreden mee. Zelfs na alle tegenslagen zet ze door, iedereen mag weten wie ze is. Het maakt niet uit hoe je er uit ziet, of je dik bent, zoals Libby of dun bent zoals Bailey, je hoort er gewoon bij. Mensen veroordelen elkaar zo snel, dat komt in dit boek ook naar voren, zonder dat we de persoon leren kennen of zijn of haar verhaal weten hebben we al een mening gevormd, alleen op het uiterlijk. Dit boek laat zien wat dat allemaal wel niet voor een invloed op iemands leven heeft, wat pesten doet met iemand, hoe een grap iemands leven kan beïnvloeden. Dit boek laat je de wereld zien van uit een andere hoek, een hoek die we soms wel eens over het hoofd zien. Jack word niet gepest, zoals Libby. Hij is juist de grappenmaker, maar niemand weet dat hij eigenlijk zijn ware ik verschuilt. Hij lijdt aan prosopagnosie, voor dit boek had ik daar nog nooit van gehoord, maar het is een hersenaandoening die echt bestaat. Het lijkt me echt vreselijk, om geen gezichten te herkennen, ik had best wel medelijden met Jack. Toch vond ik niet dat hij er goed mee om gaat. Jack en Libby hebben allebei te maken met vooroordelen, maar ze gaan er totaal verschillende mee om. Dit maakt hun relatie ook zo mooi om te lezen. Wat ik wat minder aan dit boek vond, waren de stukken van Libby, met "maar wat ik hoor is" en de manier waarop Libby en Jack elkaar leren kennen, vond ik ook niet geweldig.
Ik raad dit boek echt aan iedereen aan. Het is belangrijk dat mensen beseffen hoe slecht vooroordelen en pesten is. | 1 |
Werkelijk een schitterend boek.
De schrijver weet een zeer indrukwekkend en indringend beeld te schetsen van de strijd in Baskenland ten tijde van de terreur van de ETA. Enerzijds de trots op het vaderland en het verlangen van de Basken hun eigen cultuur te beschermen. Anderzijds de terreur van de ETA, die zich uit in aanslagen, en manipulatie van de dorpsbewoners, waarbij mensen, die zich niet willen laten manipuleren, zonder excuus worden geëxecuteerd.
De gezichtspunten van de twee families, verdeeld in gematigde Basken en ETA leden, komen naar voren in een prachtige beschrijving van hun gedachten en gevoelens (waaronder de onderliggende angst) en zijn heel kunstig verweven in de gebeurtenissen, die het leven van zovelen hebben beïnvloed.
Je wordt er als lezer in meegezogen.
Kortom: een juweeltje dat nog lang nazindert. | 1 |
Hier was ik is het vijfde boek van Gayle Forman, een Young adult-boek maar ook zeker een aanrader voor volwassenen. Een heftig verhaal over de invloed van internetforums. Het verhaal gaat over zelfmoord, Gayle Forman belicht deze daad op een andere manier dan ik in andere verhalen gewend ben. Prachtig beschrijft zij de emoties van BFF Cody, die niet kan geloven dat het Meg haar eigen wil en beslissing was om tot deze daad te komen.
De titel Hier was ik is Meg haar favoriete zin, wat moet je nog meer zeggen. De voorkant geeft alle belangrijke dingen weer in Megs leven, haar BFF, haar vriend Ben, het forum De eindoplossing. Meg was een raadsel blijkt achteraf voor haar BFF Cody
“Ik weet alleen één ding hartstikke zeker: ze heeft me niet verteld dat ze zo veel pijn en ellende had dat ze daar alleen maar een eind aan kon maken door vergif in te nemen”.
Wanneer Cody de studentenkamer van Meg opruimt komt ze haar laptop tegen, ze ontdekt in haar e-mailbestand dat er veel e-mails ontbreken, samen met Megs huisgenoot Harry kraakt ze de code en komt achter het geheim van Meg en haar forum De eindoplossing. Dit forum is er om zelfdoding aan te moedigen, niet om te voorkomen. “Degene die dit leest wordt gefeliciteerd met de dappere en definitieve stap naar zelfbeschikking”. Het bericht geeft weerzinwekkende details en tips. Een begeleidingsgroep bij zelfmoord.
Cody leest dat Meg, All_BS bij dit forum in vertrouwen heeft genomen, hij is een soort mentor voor haar. “Het kwam omdat iemand Meg ervan overtuigde dat haar leven het niet waard was om gered te worden. Dat de dood een betere optie was”. Cody gaat samen met Ben op onderzoek uit. “Maar ook al heb ik haar tijdens haar leven in de steek gelaten, in haar dood zal me dat niet gebeuren”. | 1 |
Echo Park is alweer een topboek van Michael Connelly!
Harry Bosch, nog steeds werkzaam bij de Onopgeloste Zaken van de LAPD, krijgt te maken met een oude zaak van hemzelf. Twaalf jaar nadat de zaak is gesloten zonder dat Marie Gesto was gevonden, krijgen hij en zijn huidige partner Kiz bericht dat een seriemoordenaar die kort geleden is opgepakt ook de moord op Marie Gesto wil opbiechten, in ruil voor levenslang in plaats van de doodstraf. Of Boch en Kiz maar even willen gaan praten met de bekenner, om te kunnen vaststellen dat zijn verhaal klopt. Bosch wil het niet geloven want hij heeft al die tijd iemand anders op het oog gehad. Ook vind hij eigenlijk dat de dader, mocht het kloppen, niet 'weg' mag komen met levenslang. Maar hij gaat mee naar het onderzoek, en niet lang daarna loopt alles volledig uit de hand....
Het boek, dat in eerste instantie volkomen rechtlijnig lijkt, gaat opeens een volkomen andere kant op. Politieke spelletjes binnen het politie-apparaat en binnen het Openbaar Ministerie spelen een rol (Harry is niet anders gewend), Harry vertrouwt niet veel mensen meer en gaat (we zijn niet anders gewend) zelf zonder backup op onderzoek uit.
Klassieke Harry Bosch, anders kun je dit boek niet omschrijven. Waarschijnlijk kun je van het boeg genieten als je geen eerdere boeken van Connelly hebt gelezen, maar het genieten is op een veel hoger plan als je Harry Bosch door de jaren heen hebt gevolgd en alle boeken hebt gelezen. Lezen, dus! | 1 |
Tot nu toe kende ik Robyn Carr enkel dankzij zowel de Thunderpoint-serie als haar Virgin River-reeks. ‘Een goed jaar’ is het eerste losstaande verhaal dat ik van haar lees en dat beviel me uitermate. Het zou zelfs kunnen dat ik dit boek nog leuker vind dan de boeken die ik eerder van deze schrijfster las.
...
Af en toe ergerde ik me aan de houding van bepaalde personages. Cassie komt bijvoorbeeld vrij oppervlakkig over doordat ze steeds de focus lijkt te leggen op het uiterlijk van mannen én de verwachtingen waaraan ze zouden moeten voldoen. Je zou toch denken dat ze na haar nare voorgeschiedenis op liefdesvlak beter zou worden in het erkennen van de juiste prioriteiten. Ook Marty’s ergernissen stoorden me een beetje. Ik vermoed dat het komt doordat de anderen hun problemen groter zijn en zij er eigenlijk het minste over klagen.
Toch hield ik van dit boek dat is opgebouwd uit meerdere met elkaar verweven verhaallijnen. De vier vriendinnen vormen dan ook een hechte kliek en hun verhalen zijn onherroepelijk met elkaar verbonden. Deze verschillende perspectieven dragen bij aan het vlotte tempo van het boek, al speelt Robyn Carr’s kenmerkende aangename schrijfstijl daar uiteraard ook een belangrijke rol bij. | 1 |
Wow! Wat heb ik net gelezen?? 'Ik hoop dat je sterft aan dit boek', een heftige binnenkomer en vanaf dat punt is de toon gezet. Een bombardement aan grove taal en vunzigheid.
‘Eva, dat ben ik. Woordfetisjiste, misantrope, borrelbefster.’ (bladzijde 11), zo stelt Eva zich voor. Al vrij snel blijkt dat borrelbefster nog voorzichtig is uitgedrukt. Geen pik wordt geschuwd, wat voor man er ook aan vast zit. ‘De penissen groot, klein, dikkig, met paarse aderen. Prachtig gevormde, die je zou willen kleien, of zoenen, of adoreren. Stompe, die er onhandig uitzien. Met rare hoeken of verfrommelde ballen. Een zakkende zak, of juist eentje die niet te vinden is.’ (bladzijde 17). Het is beeldend genoeg geschreven en ik grinnik regelmatig tijdens het lezen.
Door het Pussy album heen heb ik een scala van emoties ervaren. Het is geen boek wat ik in een ruk kon uitlezen. Daarvoor was het te heftig. De verhaalstijl is poëtisch, staccato en creatief. Stella Bergsma is een ware woordenkunstenaar. Eva wordt neergezet als een zelfdestructieve dame die naar mate het boek vordert steeds meer succes heeft. In het eerste deel voelde ik walging en plaatsvervangende schaamte. Later ging dit over naar medelijden wat overging naar frustratie. Ik heb tegen Eva willen schreeuwen: Doe het niet! Hou toch op! Waarom? Het blijft prikkelen om door te lezen maar ik ben ook blij dat ik het uit heb. Het is geen boek waar ik een blij gevoel van krijg maar wel een boek waarvan ik blij ben dat ik het gelezen heb en Eva heb leren kennen.
Zal ik het boek aanraden aan anderen? Ja! Het is echt wat anders en dat maakt het heerlijk verfrissend. | 1 |
Na 15 jaar heeft Nap eindelijk een spoor naar zijn voormalige vriendin, die hij niet meer heeft gezien of gesproken vanaf de vermeende zelfmoord van zijn broer en diens vriendin. Hij gaat gelijk op onderzoek uit in de hoop eindelijk antwoord te krijgen op al zijn vragen. Wat weet zij van hun dood? Waarom is ze in het niets verdwenen?
De vraag is of hij het antwoord wel wil weten, als blijkt dat ze betrokken is bij de moord op een oud klasgenoot. Een beerput gaat open, waarbij Nap's eigen leven gevaar loopt en complottheorieën naar boven komen. Wat was er al die jaren geleden echt gaande op het terrein naast de spoorrails? Wat voor duistere praktijken vonden daar plaats en welk verband is er met de dood van zijn broer?
Sommige zaken kun je niet loslaten, maar van sommige zou je willen dat je dat wel had gedaan. Want wat als uit de waarheid blijkt dat je niemand écht kent?
Harlan Coben begint met een onverwachte proloog die je direct het verhaal in sleurt en hij laat je niet los tot je het boek uit hebt. | 1 |
Soms een beetje on-realistisch maar leest lekker weg. De zenuwslopende spanning maakt het vele geweld goed. 1 keer in het jaar zo'n boek van dhr reilly vind ik een aanrader. | 1 |
Een prachtig verhaal over 4 broers en zussen met ieder hun eigen persoonlijkheid die na het horen van hun eigen sterf datum verder moeten leven met deze kennis. Hoe verschillend ze daar mee omgaan, geloven ze in dit lot of kiezen ze ervoor om het te negeren.
Tijdens het lezen wordt je mee gesleept in het verhaal steeds van 1 van de kinderen, hoe zij individueel om gaan met deze wetenschap. Brengt het ze dichterbij elkaar of juist verder van elkaar af, wat gebeurd er met ieder van hen en komt de voorspelling voor hen uit?
Je wordt mee gesleept in de history en tragedie die deze familie door maakt.
Niet ieder deel is pakkend of verdiepend, dat heeft ook veel te maken met de personages die op dat moment de hoofdrol spelen, het is heel persoonlijk of je je aangetrokken voelt tot een persoonlijkheid of hun verhaal. Maar ieder deel is wel nodig om het een geheel verhaal te maken, dat maakt dit een echt familie verhaal.
Dit is een verhaal over leven en dood en hoe verschillend mensen daar mee omgaan, hun eigen leven en dood maar ook die van hun naasten:
'... with a colosal tide of grief - or was it relief?- for the words she heard since childhood. She could not recal each of their meanings, but she knew they connected the dead to the living.' | 1 |
Jaren terug heb ik dit boek gelezen en het is mij altijd bij gebleven, Een prachtig ontroerend verhaal. | 1 |
Wat vrouwen moeten doen en laten in de islamitische cultuur, om niet afgestoten of vermoord te worden. | 1 |
Een meer dan aanvaardbaar boek met ten minste eens voor de verandering gewone mensen en geen supercops. Ik heb dit boek met stijgend plezier gelezen, al denk ik dat deze schrijver nog beter kan. | 1 |
‘Räv’ -Tjeerd Langstraat
Genre: Thriller
Uitgeverij: Jalapeño Books
ISBN: 9789082667943
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 320
Verschijningsdatum: oktober 2018
Met grote dank aan Jalapeño Books voor het recensie-exemplaar.
Inhoud
Een internationaal rechercheonderzoek naar een krankzinnige moordenaar met duivelse motieven wordt ondersteund rechercheur door Jan Vos. Vos is op zoek naar de oplossing en komt er gaandeweg achter dat hij ook op zoek is naar verlossing.
Mijn mening
Wat ik als allereerste kwijt wil is dat het er zo geweldig mooi uitziet. Een open 3D-draadmodel van een vos op een lichtblauwe ondergrond, de intrigerende korte titel ‘Räv’ en de naam van de auteur ontbreekt op de voorzijde van de omslag. Lef, durf en onderscheidend. Deze woorden maken mij nieuwsgierig naar de inhoud…
Ik open mijn recensie-exemplaar en direct een nieuwe verrassing. ‘Hi Peter, enjoy the ride’, een smiley, handtekening van de auteur en datum. Uitermate persoonlijk en tof. Ik word steeds nieuwsgieriger.
Het boek start met een weergave van Tjeerd zijn vorige twee thrillers met de nominaties en prijzen erbij die het heeft opgeleverd. Ik heb ze niet gelezen, realiseer ik mij. Zou ik nu wel kunnen instappen.
Na een 13de -eeuwse fabel waarin Reinaert verschijnt, besluit ik na de tweede confrontatie met een vos, te googelen op de titel. En dat maakt drie voordat ik ben begonnen, niet wetende dat er nog een Vos zou komen.
Ik start met de proloog en zit er gelijk middenin. Wat is dit? Wat is dit heftig! Tjeerd heeft ervoor gekozen het boek in drie delen onder te verdelen, waarbij ieder deel weer zijn eigen hoofdstukken heeft. De regelafstand is behoorlijk en daardoor leest het geheel als een tierelier.
Tjeerd kan vertellen. Ik hang aan zijn lippen, vergeet mijn omgeving, waar ik ben, wat verder nog zou moeten en laat mij meevoeren op een rondje in de mij beloofde rollercoaster. Een krankzinnig rondje langs de donkerste afgronden en de wreedste decors die mijn zintuigen kunnen registreren.
Het is wreed, plastisch beschreven en als lezer word je niet ontzien. Je staat er met de neus bovenop. Het hoofdpersonage heeft een groot hart en wekt sympathie door zijn vertwijfeling en onhandigheid, naast zijn ogenschijnlijke zelfverzekerdheid. Het maakt hem een mens die ook op het relationele vlak niet louter successen boekt.
Iets dat mij persoonlijk opvalt, is de eenvoudige namen voor de personages. Wellicht ligt dit aan mij maar de verwarring slaat soms toe met wie, wie is. Soms beklijven de aparte, minder voor de hand liggende namen, bij mij beter. Ogenschijnlijk losstaande gebeurtenissen komen als verhaallijnen uiteindelijk tezamen op het bordje van een groot internationaal rechercheteam. Wat mij naast alle lugubere details het meest zal bijblijven is het slot. Wat een spanning, waanzin en angst bij het lezen van de ontknoping. En is de held geen held maar bovenal een mens. Krachtig!
Eindoordeel
Het verhaal is belachelijk spannend en neemt je mee naar plekken in onder meer Rotterdam die je wel moet kennen. Deze realistische setting en de soepel lopende dialogen maken het tot een vernuftig geheel.
Wanneer je als sterke punten het tempo, de goede dialogen, expliciete weerzinwekkende moorden en een sympathiek personage samensmelt in een religieus plot en voorziet van een grande finale heb je een toptitel in handen. En daarmee geef je als auteur de lezer precies dat wat hij wil. On-Nederlands goed. Of positiever verwoord: Van internationale allure. Enige mogelijke verbeterpunten: Meer bladzijden, meer Vos, meer Langstraat. Ik geef dit boek vier sluwe sterren.
Peter van Bavel - recensent De Perfecte Buren
Mijn persoonlijke songtekst
“So save your breath I will not care
I think I made it very clear
You couldn't hate enough to love
Is that supposed to be enough?”
(Slipknot – Snuff) | 1 |
Lege Kamers is een realistisch en succesvol uitgewerkt verhaal over de zeventienjarige Venita en haar gezin die de verwerking van een traumatische gebeurtenis uit de weg gaan. Mooi aan het verhaal is hoe de aandoening van Venita wordt verteld. Het geeft bewustwording en een goed beeld van de hulpverlening. Een must read als je van boeken met psychologische diepgang houdt | 1 |
Ik lees niet vaak nieuwe Nederlandse boeken (ik lees vooral wereldklassiekers en 'weird tales'). Waarschijnlijk vanwege mijn studie Nederlands waarbij ik de Nederlandse klassiekers vaak veel minder mooi en interessant vond dan bijvoorbeeld de Engelse en Amerikaanse, en ik ook niet zo houd van veel moderne 'hippe' boeken. Er zijn echter steeds meer (jonge) schrijvers in Nederland die het aandurven emotie, psychologie en grootse thematiek op een postmoderne, verfrissende manier terug te brengen in de Nederlandse literatuur.
Ik begon sceptisch aan 'Wolfskind', maar was al meteen weg van de meeslepende schrijfstijl: niet te sober maar ook zeker niet te 'barok'. Opvallend is ook hoe de delen over Vincent vanuit een beschrijvend perspectief is geschreven, waarbij de lezer wel de gedachtengang (en vaak frustraties) van Vincent volgt, maar deze afstandelijk en rationeel lijkt te zijn door het gebruikte hij-perspectief. Nova vertelt veel losser en spontaner vanuit een ik-perspectief.
Het verhaal speelt zich grotendeels af in Nijmegen (Heilig Land Stichting), wat natuurlijk voor een ex-student als ik, die er 11 jaar heeft gewoond en veel heeft gewandeld in HLS, een extra meerwaarde aan het boek geeft.
Ook archeologie speelt een rol in het boek, wat ook symbolisch moet worden gezien (zoeken naar een onvindbare graal).
Ten slotte is er nog het wolfskinderenmotief dat lijkt te staan voor het (accepteren van) een plaats buiten de standaardsamenleving; maar het is complexer dan dat - de verhaallijn over de wolf Lupa en het wolfskind Pelgrim is complex in zichzelf en vanwege de sterk symbolische betekenis binnen het gehele boek. Het geeft de lezer genoeg om over na te denken, net als de namen van de karakters trouwens. Die hebben allemaal ongetwijfeld een bijbetekenis. Nova, pelgrim, Lupa, Justus... ik laat het aan de lezer om uit te zoeken waarom ze zo heten.
Uiteindelijk gaat het boek over de geestelijke groei van een man en een meisje, die elkaar vinden op het moment dat ze het meest met zichzelf in de knoop zijn. Ze vinden steun bij elkaar waardoor ze leren hoe ze met het leven om moet gaan en het verleden een plek moeten geven. Het moeilijkst is dit voor de gefrustreerde archeoloog met zijn koppige en wantrouwende karakter. Fantasie en durven loslaten blijken uiteindelijk de gouden sleutels te zijn.
Maar zoals het hoort bij goede literatuur zit er nog veel meer in het boek dan ik hiervoor heb geschetst. Ik heb het geen 5 sterren gegeven, omdat dat is voorbehouden aan boeken die mijn leven en denken hebben veranderd of die ik blijf herlezen omdat ik het zo mooi/interessant vind. Dat komt uiteraard zelden voor. Maar 4 sterren is meer dan voldoende.
ps: het lijkt me overigens een uitstekend leesclubboek. Tip! | 1 |
Verhalen uit zijn leven, geweldig. Leuk om te lezen. Bij sommige verhalen kon ik me niet voorstellen dat het echt gebeurd was maar zag het zo voor me.
Wat een meesterverteller is het. hij schrijft het zo alsof hij het zelf aan je verteld. Het is een dikke pil, maar leest erg makkelijk. Ik ken hem natuurlijk niet persoonlijk, maar het is Maarten zoals ik het me voor kan stellen.
Jan Mulder omschrijft het op de achterkant heel goed:"dit boek wemelt van de tragikomische scenes en bitterzoete voorvallen zoals die alleen door Maarten Spanjer hadden kunnen worden beleefd en opgeschreven" | 1 |
Het met zorg samengestelde prentenboek Het meisje uit het bos bevat een historisch voorleesverhaal. Het vrij spannende verhaal voor jonge kinderen neemt je mee terug de geschiedenis in. Een tijd waarin er nog torenwachters nodig waren om de omgeving in de gaten te houden, die alarm moesten slaan bij dreigend gevaar. Briek is zo’n torenwachter, zodra hij een verdacht geluid hoort trekt hij letterlijk aan de bel. De hele stad is direct in rep en roer. De mensen vluchten allemaal hun huis in, kruipen onder de dekens en zijn te bang om de voordeur open te doen als ze horen kloppen.
Verpakt in een vermakelijk verhaal leren kinderen tijdens het voorlezen dat je niet altijd bang hoeft te zijn voor het onbekende. Vaak zijn geluiden te verklaren en is hetgeen het geluid maakt lang zo eng nog niet als dat je misschien zou verwachten. In het verhaal worden de geluiden die de dorpelingen horen veroorzaakt door een onschuldig jong meisje. Kinderen kunnen zich makkelijk met dit meisje identificeren en zullen het waarschijnlijk grappig of zelfs raar vinden dat de grote mensen in het boek bang zijn voor de geluiden die zo’n jong meisje maakt. Maar geluiden kunnen natuurlijk door van alles en nog wat veroorzaakt worden. Het meisje uit het bos is dan ook een fijn verhaal om uit voor lezen voordat jonge kinderen gaan slapen. Vooral als een kind ietwat angstig is voor het slapengaan. Het boek nodigt uit om na het lezen even door te praten over dit onderwerp. Wat is het getik s ’nachts op het raam bijvoorbeeld? Iets eng of toch gewoon de regen?
Maar ook zonder het sympathieke lesje, over angst voor het onbekende, is Het meisje uit het bos een aanrader. De illustraties bijvoorbeeld zijn een kleurrijk en herkenbaar feestje voor het oog en spreken tot de verbeelding. Daarnaast heeft het boek een mooie glansrijke hardcover kaft dat er gewoon om vraagt om het boek op te pakken en door te kijken. Wanneer het boek eenmaal een keer voorgelezen is zullen jonge kinderen vermoedelijk weinig problemen hebben om tijdens het veelvuldig bekijken van de plaatjes het verhaal er zelf bij te bedenken. | 1 |
Wat vond ik dit een aandoenlijk verhaal,de hoofdpersoon Jamie een kereltje van 10 jaar vertelt hoe het leven van de familie verandert is sinds zijn zusje Rose bij een terroristische aanslag om het leven gekomen is.
Zijn ouders gaan scheiden,zijn moeder vertrekt en Jamie en Jasmine,het tweelingzusje van Rose blijven bij hun vader.
De vader drinkt en bemoeit zich weinig met de kinderen.
En als Jamie dan een vriendinnetje krijgt dat een moslima is durft hij daar thuis niet over te praten.
Het is een verhaal met veel verdriet en emoties,het heeft me geraakt. | 1 |
"Hier zou ik me thuis voelen. Hier zou ik veilig zijn."
Doelwit vertelt het verhaal van Judi en Leila, slachtoffers van eerwraak.
"Sterf, leugenachtige hoer. En zij is de volgende."
Bijna vier jaar geleden vluchtten Judi en Leila samen voor hun leven. Vanuit ’s-Heerenberg vertrokken zij naar de andere kant van Nederland, om onder te duiken in Amsterdam, ver weg van alles en iedereen. Sindsdien is hun leven voorgoed veranderd.
"Meng je niet in strubbelingen van Jezidi’s, Judi. Daar komt alleen maar narigheid van."
Judi was destijds werkzaam als vertrouwenspersoon op een zwarte middelbare school. De jonge Leila nam haar in vertrouwen, dit vertrouwen kwam haar duur te staan. Leila, een Jezidi, werd verliefd op de verkeerde jongen. Haar broer Tarik, houdt haar nauwlettend in de gaten en volgt iedere stap die ze zet en maakt haar het leven onmogelijk. Leila, werd ondergeschikt bevonden als dochter en is op de vlucht geslagen voor haar familie. Sindsdien heeft Tarik gezworen de familie-eer te herstellen.
"Leila en ik zijn als zussen, met een zelfde verleden."
Judi, heeft Leila opgevangen toen het thuis uit de hand liep en zich over haar ontfermd. Ze hadden niks meer, alleen elkaar en hebben een bijzondere band opgebouwd samen en voelen elkaar haarfijn aan. Ondanks alle ellende, en al hun angsten, iedere minuut van de dag op hun hoede zijn, proberen ze samen met Leila’s driejarige zoontje Cem, een nieuw bestaan op te bouwen. Dit lukt aardig tot Judi ’s nachts in haar slaap op haar woonboot aan de Prinsengracht in Amsterdam, wordt belaagd door een onbekende en op het nippertje ontsnapt aan de dood.
"Zoals altijd. Eerst moet er een dode vallen willen ze ingrijpen."
Wanneer Leila zwaargewond wordt overgebracht naar het ziekenhuis, waar ze wederom vecht voor haar leven en de kleine Cem spoorloos is verdwenen, is Judi’s grootste angst werkelijkheid geworden. Waar is Cem gebleven? De politie moet zich net als drieënhalf jaar geleden aan de wet houden en tast volledig in het duister, ieder spoor naar Cem loopt dood en ondertussen tikt de tijd door. Judi kan niet aanziedn hoe alles wat haar lief is de afgrond in wordt gesleurd en neemt het heft in eigen hand.
"De blik van Tarik was van een andere soort geweest. Niet kwaad, maar gewoon. Levensgevaarlijk."
Begint de nachtmerrie bijna vier jaar later opnieuw?
Judi is ervan overtuigd dat HIJ terug is. Terug om zijn dreigement, zoals hij beloofd had, waar te maken. De familie-eer wreken. Begint alle ellende wéér van voor af aan?
"Dat duivelsjong moest uitgeroeid worden, net als zijn moeder."
Lukt het Judi om Cem te vinden en komt Leila er ooit weer bovenop? Zullen ze ooit hun rust vinden? Of valt er niet te ontkomen aan eerwraak?
Deze thriller is net iets anders dan haar andere thrillers. Doelwit is namelijk hoofdzakelijk gebaseerd op het waargebeurde verhaal van twee vrouwen; Najima en Ayse. Eén van deze twee vrouwen verloor haar zus Khadija op de verschrikkelijke wijze zoals beschreven in Doelwit. Linda heeft haar boek opgedragen aan Khadija.
Eerwraak is een thema wat mij doorgaans niet heel erg aantrekt, ik zal dan ook niet snel een boek met dit onderwerp lezen, maar voor Linda’s boeken maak ik graag een uitzondering. Haar boeken zijn zo goed, die móet ik lezen.
Doelwit bestaat uit korte hoofdstukken die afwisselend plaatsvinden in het heden (2012) en het verleden (2008) en hebben als titel een data welke kenmerkend zijn voor Linda’s boeken. De hoofdstukken zijn geschreven vanuit hoofdpersonage Judi, met als afwisseling een paar korte stukken tekst geschreven vanuit Leila.
Op de cover van Doelwit zien we twee vrouwen liggend in bruidskleding met gesloten ogen, een cover die raakt en past uitstekend bij het verhaal over eerwraak. Ook de titel past goed bij het verhaal, gaandeweg het lezen valt alles op zijn plaats. De tekst op de achterkant van het boek prikkelt om verder te lezen. Maar eerlijk is eerlijk ongeacht wat voor cover of titel de boeken van Linda Jansma ook hebben, lezen doe ik ze toch.
Linda heeft een geheel eigen kenmerkende schrijfstijl die heerlijk leest. Gedetailleerd, snel, de spanning wordt goed opgebouwd en de emoties zijn menselijk. Ze schrijft met rake woorden die bij je binnen komen.
Doelwit start met een spannende proloog waarna je gelijk verder wilt lezen en leest gelijk vanaf de eerste bladzijde weer als vanouds, ik merkte dat ik steeds sneller ging lezen, wegleggen is geen optie meer.
Jansma staat bekend om de uitgebreide research die ze doet voor haar boeken. Ze leeft zich helemaal in, in de leefwereld van haar karakters en gaat heel diep, wat helemaal ten goede komt aan haar verhalen, haar verhalen zijn echt, de karakters zijn menselijk. Hierdoor leef je als lezer helemaal mee met de hoofdpersonen en leert ze goed kennen, je voelt met ze mee, de emoties en gevoelens zijn heel herkenbaar. De machteloosheid, de frustraties, de race tegen de klok, de regels van de politie en het niks te kunnen doen, het heft in eigen hand te willen nemen, de gedrevenheid van Judi, koste wat kost Cem willen vinden, etc. Dit alles bij elkaar is de kracht van Linda Jansma wat haar tot een top auteur maakt.
De verhaallijn van Doelwit zit super in elkaar en is zoals we inmiddels van Linda gewend zijn zeer uitgebreid, de spanning wordt goed gedoseerd opgebouwd, dan is het even rustig en dan opeens is het er weer. Langzaamaan komen we steeds iets meer te weten over de gruwelijke dag bijna vier jaar geleden. Je wilt weten wat er die dag precies gebeurd is?
Linda kan als geen ander de clou van het verhaal tot het eind toe geheim houden, dit houd je aandacht vast tot de laatste bladzijde. Net als je denkt nu kan er niks meer komen, komt er toch weer een wending, bom naar bom weet ze te beschrijven. Linda heeft het wéér geflikt, wat een gigantische wending heeft ze weer aan haar verhaal gegeven. Doelwit is spannend tot de allerlaatste bladzijde en op het einde komen alle eindjes samen, haar boeken kennen geen losse eindjes, top.
Met Doelwit snijdt Linda Jansma diverse heftige thema’s aan, o.a. eerwraak, een heel heftig onderwerp, dapper dat ze hierover heeft durven schrijven, en ook de slachtoffers, wiens leven door alles wat ze hebben meegemaakt, nooit meer hetzelfde is geworden, de angst waarin zij moeten leven, dat zij hun verhaal hebben durven vertellen, respect.
Tijdens het lezen bekroop mij het ongeloof en verbijstering, ongelofelijk hoe een moeder dit allemaal toe kan staan? Enorm schokkend. Hoe kunnen deze dingen in ons land in deze tijd gebeuren? Vrouwen die geacht worden te zwijgen en te doen wat hun echtgenoot hun opdraagt. Waarom doet niemand hier iets aan?
Doelwit vertelt een heel heftig verhaal, het kruipt onder de huid, ik ben er stil van en zat geregeld met rillingen op mijn lichaam tijdens het lezen.
Op dit moment werkt Linda hard aan haar zesde thriller, via haar Facebookpagina houdt ze haar lezers op de hoogte van de vorderingen van het boek, ze is alweer een heel eind op weg. Ook is ze al bezig met ideeën voor haar zevende thriller. Het moge duidelijk zijn, Linda zit alles behalve stil. Ik kijk nu alweer uit naar haar volgende boek. Helaas zullen we daar nog even geduld voor moeten hebben.
Doelwit, een heftig verhaal over eerwraak, kruipt onder de huid, wederom een topper van Linda Jansma dé thriller auteur van Nederland, absolute aanrader! | 1 |
Humor, aktie en spanning: Peter de Zwaan stopt er weer alles in om van dit boek te kunnen genieten.
Natuurlijk speelt het in het buitenland zodat we weer eens kunnen genieten van taalproblemen en - vooral met Bob Evers - misverstanden en onbegrip.
Wagens worden in de prak gereden, er wordt vlijtig op koppen geknuppeld en we maken kennis met een luxegevangenis.
Uiteraard kan Jan Prins maar aan 1 ding denken: hoe raakt hij eruit zonder verlies te maken!
Het hoogtepunt, nou ja, is een monstergroot tomatengevecht. | 1 |
Evelien heeft eigenlijk alles waar ze blij mee zou moeten zijn. Taeke, haar lieve man, 2 dochtertjes, Keet en Lieve. Maar toch is het leven niet waar ze op gehoopt had. Taeke en Evelien leven langs elkaar heen, altijd druk, druk, druk. En dan…. Komt ze Kees tegen en wordt ze verliefd. Wat wil ze ermee , wat kan ze ermee en wat gaat ze ermee doen. Dit lees je allemaal in dit boek. Soms hilarisch, maar zeker berust op wat wij allemaal meemaken in ons drukke leventje. Een fijn boek om te lezen voor iedereen die wel eens denkt, is dit t nu | 1 |
Dit is weer zo een boek dat in mijn ogen moeilijk uit te leggen is. Het is een verhaal dat je moet beleven.
De vermelding "verbeeldingsroman" is hier echt passend, gezien de wereld die hier neergezet wordt, met geen andere te vergelijken is. Ondanks de beschrijvingen en de prachtige afbeeldingen, moet je je verbeelding er bij gebruiken, om het geheel te vatten.
Het verhaal van Chloë en haar kompanen is een saga die je naar alle hoeken van deze mysterieuze wereld brengt. Het is iets dat je beleeft en waar je zelf middenin lijkt te zitten. Sommige dingen zijn herkenbaar, maar andere dan weer niet.
Persoonlijk heb ik van deze fantast roman genoten en gaat dit boek zeker in mijn top 25.
De enige kritiek die ik eventueel kan inbrengen, is dat ik het soms nogal moeilijk had met de schrijfstijl. Bepaalde zinnen waren nogal lang of geformuleerd op een manier die voor mij ontleding nodig om begrijpbaar te zijn, wat het leestempo naar beneden haalde.
Dat terzijde zit ik zeker uit te kijken haar het vervolg, al eindigt dit verhaal zeker niet met een cliffhanger, zoals sommige andere series. | 1 |
Roeien naar de Volewijck van Suzanne Wouda.
De cover van dit boek ziet er ontzettend mooi uit en neemt je meteen al mee in de verleden tijd. Er staat een jonge vrouw op in rood/zwarte klederdracht. Dit zijn de kleren die men in het Burgerweeshuis aanhad. Zij staat een brief te lezen.
Aan de rechterzijkant is een sierhek met daarin de naam van de auteur Suzanne Wouda en de titel van het boek, Roeien naar de Volewijck .
Suzanne Wouda is geboren in 1974 in Eindhoven en dit is haar debuut van een historische roman voor volwassenen. Eerder heeft zij al 4 historische jeugdboeken geschreven. Waar zij met het boek 'Verschoppelingen' de Vlag en Wimpelprijs kreeg.
Deze historische roman speelt zich af in de zeventiende eeuw.
Twee meisjes Mare en Flora zijn met elkaar bevriend geraakt in de tijd dat zij beide in het Burgerweeshuis in Amsterdam zaten. Zij waren in die tijd onafscheidelijk van elkaar. Nadat ze het Burgerweeshuis hadden verlaten, verliezen ze elkaar uit het oog en ieder gaat zijn eigen weg.
Mare blijft in Amsterdam wonen en Flora vertrekt naar Haarlem.
Tien jaar later krijgt Mare een brief aan van Flora. Hierin staat, dat als Mare de brief ontvangt, zij Flora inmiddels zal zijn overleden en Flora vraagt of dat Mare soms haar verdwenen zoon zou willen opsporen en verzorgen. Maar waar is deze zoon en zou zij Mare dit wel doen. Uiteindelijk beslist Mare dat zij de zoon van Flora gaat opsporen. Zij vertrekt naar Haarlem.
Hier aangekomen krijgt zij van de weduwe van Flora een totaal ander verhaal te horen. Wat moet zij nu geloven. Teruggaan naar Amsterdam of toch in Haarlem blijven.
Dan ontmoet zij Cecilia een oude vrouw die altijd bij Flora het huishouden heeft gedaan. Deze heeft haar een erg lang verhaal te vertellen en dan weet Mare ook meteen wat zij zal gaan doen.
Dit boek is op zo'n prettige manier geschreven dat ik tijdens het lezen erg moeilijk kon stoppen met lezen.
Verder wordt er uitgebreid verteld over Amsterdam en Haarlem. Ik zag allerlei bekende plaatsen om me heen en het was net of ik tijdens het verhaal in beide steden rondwandelde.
Tijdens het lezen waan je jezelf helemaal in de zeventiende eeuw. Geweldig. | 1 |
Zo wel hier als op een site bij Facebook ben ik geattendeerd op deze auteur!
Wel met de aantekening dat ik ze daar erg dankbaar voor ben.
Wat overblijft is alleen de spijt dat ik niet eerder met deze auteur in aanraking ben gekomen!
Helaas is al het gras al voor mijn voet weggemaaid en kan me alleen maar aansluiten bij de voorgaande recensies!
Top auteur waarvan de overige boeken zeker hier gelezen zullen worden. | 1 |