Datasets:

mteb

/

DutchBookReviewSentimentClassification

like 0

Follow

Massive Text Embedding Benchmark 203

In het begin vond ik het nogal mwa, mwa, maar gaandeweg het boek werd het spannender en wilde ik weten wat er met Martha is gebeurd, waar ze was en of ze nog leeft of niet. Steeds als ik een vermoeden had wie wel eens met de verdwijning te maken kon hebben, werd je weer op een andere gedachte gezet omdat in een volgend hoofdstuk weer een ander met een ander persoonlijk verhaal werd beschreven. Het eind was echt een verrassing. Ik zag die niet aankomen. Het deed me weer anders kijken naar bepaalde personages. Wat het, na het lezen van het boek, nog interessanter maakt, is dat het op een waargebeurd verhaal is gebasseerd. Kortom het is een goed geschreven boek.

Het is overbodig een auteur die het derde deel uit de vierdelige serie De Noordzeemoorden op de markt brengt, nog te introduceren. Een kort ‘hier is dan deel 3: Ritueel’, moet meer dan voldoende zijn. En dat is het ook, iedere fan van De Noordzeemoorden weet dat Isa Maron de auteur is. Maud Mertens en Niels Bingsten worden naar een gruwelijke vondst gestuurd. Een tuinman heeft bij onderhoudswerkzaamheden een menselijke schedel blootgelegd. Verder onderzoek toont aan dat er nog een aantal liggen waarvan er enkele al lagen toen de huidige bewoner zijn intrek in het landhuis nam. Het blijken schedels van jonge vrouwen te zijn die zo zijn neergelegd dat ze een bepaald patroon vormen. Het toeval wil dat de locatie in de omgeving is waar Kyra Slagter woont, waardoor ze snel van de partij is. Haar grootste belang is te achterhalen of een van de schedels van haar verdwenen zus Sarina is. Omdat beide partijen belang hebben bij zowel het opsporen van de dader als de toedracht achterhalen van de verdwijning van Kyra's zus, proberen ze elkaar zo goed als mogelijk aan te vullen. In dit derde deel van De Noordzeemoorden lijkt het of de trein pas goed op snelheid is gekomen. In vier primaire verhaallijnen, waarin het onderzoek van Maud, het leven en onderzoek van Kyra, de gebeurtenissen van Sarah in Londen en de ‘stem’ van de moordenaar centraal staan, wisselen spanning, mystiek en psychologische lading elkaar in hoog tempo af. Dat betekent ook dat je als lezer alle kanten op geslingerd wordt. Talloze twists, vergezeld van evenzovele misleidingen of pogingen daartoe van de auteur, zorgen dat het boek aan je handen gekleefd zit en stoppen ondenkbaar is. Ook de karakters zijn en blijven interessant en sommige ontwikkelen een groeiende belangstelling bij de lezer. Hun rol wordt belangrijker en/of hun leven verandert en zorgt voor een getransformeerde positie in het verhaal. Daarmee lijkt, zonder de andere twee tekort te doen, Ritueel het meest complete verhaal van de drie die nu zijn verschenen. Dat de verhaallijnen, de ene wat meer dan de andere, gebaseerd zijn op ware feiten geeft naast meerwaarde ook associaties met bekende personen. Het zit er allemaal in, de liefhebbers kunnen gaan smullen. Voor een recensent is het enerzijds eenvoudig te recenseren (een goed verhaal) maar anderzijds ontbreekt de finale oplossing en dat maakt het weer ingewikkeld. Maron is al wel druk bezig met subtiele bewegingen alle verhaallijnen die ertoe doen, naar elkaar toe te bewegen. Die manoeuvre is er wel maar nauwelijks merkbaar, wat een compliment waard is. De meervoudige moorden op de jonge vrouwen lijkt opgelost of toch nog niet helemaal? Het laatste deel zal in ieder geval met een antwoord op die vraag moeten komen en op alle andere nog openstaande vragen. Iedere lezer van Ritueel kijkt vanaf dit moment reikhalzend uit naar het laatste deel. Of daarna iedereen ook volledig tevreden zal zijn met de oplossing die nu nog alleen bij Isa Maron bekend is, moet nog blijken.

Meisje Vermist is een boek dat Tess heef geschreven aan het begin van haar schrijverscarriere. Ik vind het erg leuk dat deze boeken nu ook in Nederland zijn uitgegeven. Haar allereerste romans waren al uitgegeven door Harlequin en The House of Books heeft Meisje vermist opnieuw uitgebracht. Als je het boek leest dan merk je wel dat dit verhaal nog lang niet het niveau heeft als van de Rizzoli & Isles serie. Het boek is meer op de romantische kant gericht dan op de spanning. Ook zitten er nog wat losse eindjes aan het verhaal. Het is wel duidelijk wie er verantwoordelijk is voor in in omloop brengen van de dodelijke drugs en waarom maar de andere slachtoffers van de drug blijven in dit gedeelte toch een beetje buiten beeld. Het was duidelijk voor 1 persoon bedoeld zodat die haar mond zou houden maar waarom de dealer de drugs aan andere mensen heeft gegeven blijft een raadsel. Maar zo zijn er nog een aantal punten waar ik zo mijn vraagtekens bij heb maar daar zal ik niet te veel op ingaan omdat is anders het plot van het verhaal zal verklappen. Maar ondanks deze punten heb ik toch van het verhaal genoten. Ik vind het ook wel leuk om te zien hoe Tess zich steeds beter wordt met het schrijven van haar boeken.

Ik heb genoten van Echtgenoten, echte mannen. Het boek staat aangekondigd als roman, maar ik ontdekte ook thriller-elementen en een bijzonder inkijkje in de vriendschappen tussen mannen. Het taalgebruik en de opbouw van het boek is heel goed. 7 Mannen zijn bij elkaar op de vrijgezellenavond aan de vooravond van het tweede huwelijk van een van hen. Het betreft zijn tweede huwelijk. De vrijgezellenavond lijkt op die bij zijn eerste huwelijk. Vanuit het perspectief van Beek, een van de vrienden, die schrijver is, volgen we de vrijgezellenavond, maken we kennis met de mannen, krijgen we een inkijkje in hun onderlinge verhoudingen en krijgt het mysterie rondom die ene vrouw steeds meer beeld. Hoe kijk je naar jezelf en hoe kijk je naar de ander? Het boek kent een opbouw die tegelijk met de activiteiten en het eten tijdens de avond ook terugkijkt naar de eerdere contacten rondom de vrouw. De thrillerachtige wandeltocht door het donker, de eerdere dood van een van hen en de ongelukken die plaatsvinden voeren de spanning op. Met een goed taalgebruik, iets van droog relativeringsvermogen en goed weergegeven observaties doet dit boek denken aan Het Diner.

Veronica Roth is bekend geworden van de YA serie divergent die ook werd verfilmd. Nu komt zij met een nieuwe serie en zoals vaak wordt zo'n eerste boek dan gehypet. Niet altijd is dat te recht maar in dit geval is het zeer terecht. Het verhaal gaat over Akos een 14 jarige die leeft op de koudste planeet van het zonnestelsel Thuvhe samen met zijn moeder (het oracle / priester) van zijn volk en zijn broer, zus en vader. Ze staan als familie hoog in aanzien omdat zij een zogenaamde lotsbestemming hebben. Dit betekent dat in iedere versie van de toekomst uiteindelijk het lot zal komen. Wat dat lot is weet Akos nog niet. Wel zijn er op de planeet ook andere families met een lotsbestemming waaronder de familie Noavek een familie van een ander volk de vijand van het volk van Akos. Cyra is het kind van de heerser van de Shotet Naast de lotsbestemming heeft iedereen van de planeet vanaf ongeveer de puberteit een bepaalde kracht waarmee hij of zij bepaalde dingen kan bewerkstelligen. Sommige krachten zijn heel handig andere lijken meer een vloek. Cyra's kracht is het doorgeven van pijn aan iedereen die haar aanraakt. Helaas voor haar betekent dit dat zij constant pijn heeft en dat haar kracht misbruikt wordt door haar familie om mensen die zich verzetten tegen hun regering te martelen, Cyra en Akos komen elkaar ongewild tegen als Akos als gevangene van de Noavek familie Cyra blijkt te kunnen helpen met haar pijn. Langzaam verandert hun relatie van meesteres en gevangene naar meer gelijkheid en mogelijk zelfs liefde? Cyra blijkt meer te kunnen zijn als een martelwerktuig voor haar familie en Akos is meer dan alleen een gevangene. De keuzes die zij maken zijn belangrijk voor het lot van hun wereld maar kunnen ze daarbij hun eigen lot ontlopen of omarmen ze het? Omdat het gaat om een hele nieuwe wereld komt het verhaal wat langzaam op gang Veronica Roth neemt de tijd om de wereld op zo'n manier te beschrijven dat hij langzaam voor je ogen verschijnt. Door middel van de twee perspectieven Akos en Cyra krijg je een beeld van zowel hun kijk op de wereld als hun innerlijk. De wisselingen van perspectief zijn wel duidelijk omdat deze bij ieder hoofdstuk aan gegeven staan en binnen een hoofdstuk wordt niet van perspectief gewisseld. Je groeit langzaam mee in het verhaal je hebt geen voorkennis ten opzichte van de personages wat het geheel spannend, ietwat traag en onvoorspelbaar maakt. Tegelijkertijd zorgt het er voor dat de wereld niet geheel zwart/wit blijft maar dat langzaam de grijstinten duidelijk worden. Het is niet zomaar goed tegen kwaad of jongen en meisje worden verliefd op de vijand. Nee alles ontwikkeld zich zoals het leven zelf ook niet zomaar verandert. Tegelijkertijd is het verhaal niet zo traag dat je niet door wilt lezen. Dat wil je namelijk juist wel. Deze hele nieuwe wereld is het onderzoeken meer dan waard Helaas is het wachten op deel 2 voor verder onderzoek

Wat zou jij doen als er een mogelijk dodelijk virus uit breekt. Niemand weet hoe het exact verspreid wordt, niemand weet hoe te voorkomen dat je er door in vlammen op gaat. Niemand behalve de mensen die de oplossing vinden. Maar de rest van de wereld brand en leeft in angst. Waartoe zijn mensen in staat? Dit boek laat prachtig en gruwelijk zien waartoe mensen in staat zijn. Hoe raar de menselijke geest kan reageren en hoe groot de kracht van een meute is. Mooi verhaal spannend tot het einde, zeer zeker een aanrader!

‘De schitterende doden’ kent Eve Singer als hoofdpersoon. Eve is misdaadverslaggever. Wanneer haar carrière enigszins in het slob dreigt te geraken is zij haast tot alles bereid om haar, op sensatie beluste publiek, tevreden te stellen. Wat zij niet heeft kunnen bevroeden dat deze wens lijkt te worden ingewilligd door een moordenaar.. “Niemand had hem ooit vertrouwd, zelfs zijn moeder niet. En nu had deze vrouw hem alles toevertrouwd wat ze had, had ze hem haar leven toevertrouwd. Het ene moment had hij het haar nog willen afnemen en het volgende lag het in zijn vermogen om het haar te schenken.” De moordenaar is op zoek naar een podium om de schoonheid van het sterven aan een groot publiek te laten zien. Hij kondigt zijn macabere optredens van te voren aan via flyers die voor iedereen te zien zijn. Wanneer Eve, samen met haar vaste cameraman Joe, de moord op een vrouw in een verlaten kantoorgebouw verslaat, is dit de opmaat naar een serie moorden. Wanneer de moordenaar contact opneemt met Eve grijpt ze de kans om als eerste de moorden te verslaan met beide handen aan. Brengt Eve zichzelf daarmee wellicht in groot gevaar? Je leest het in ‘De schitterende doden’. “Nu lag ze in haar bed naar het donkere plafond te staren en ging ze op onderzoek uit. Ze vond het verontrustend om te merken welke gruwelijkheden zich schuilhielden in de zachte plooien van haar eigen grijze brein.” Laat ik beginnen met het voornaamste: wat een geweldige thriller heeft Bauer afgeleverd met ‘De schitterende doden’! Een boek van, wat mij betreft, internationale allure. Haar schrijfstijl is uitstekend, de wijze waarop zij de spanningsboog steeds strakker spant, is werkelijk groots en de karakteriseringen van haar personages zijn eveneens prima. Aardig detail is de wijze waarop Bauer de –haast valse- concurrentie die er bestaat tussen de misdaadjournalisten onderling, beschrijft. Het is werkelijk knokken voor je plek in deze wereld. Dat is dan ook de reden waarom hoofdpersoon Eve bereid is om zichzelf in een uiterst gevaarlijke positie te manoeuvreren. Dát én het feit dat haar demente vader op enig moment door de moordenaar wordt ontvoerd. De dementerende vader wordt door deze talentvolle auteur eveneens goed neergezet en de emoties die de verzorging van haar vader bij Eve veroorzaken zijn verfijnd weergegeven. “Halverwege het verwijderen van de kerstverlichting uit de kerstboom herinnerde Duncan Singer zich weer wie hij was. Het was alsof er een lampje ging branden dat onverwacht een helder licht op alles wierp, zo schel en glinsterend dat hij naar adem hapte.” In de pers wordt Bauer met regelmaat vergeleken met grootheden als Slaughter, French en Rendell en dat is naar mijn mening volkomen terecht. ‘De schitterende doden’ is veel meer dan de zoveelste thriller! Over de auteur Belinda Bauer heeft gewerkt als journalist en scenarioschrijfster. In 1993 won ze met haar eerste scenario de Carl Foreman/Bafta Award for Young British Screenwriters. Inmiddels gebruikt ze haar filmideeën voor boeken. Haar boek ‘Rusteloos land’ won de Gold Dagger Award, een uitzonderlijke prestatie voor een debuut. Daarna volgden ‘Opgesloten’, ‘Verdiende loon’ en ‘Wat dood is’. In 2013 won ze voor al haar werk de CWA Dagger in the Library en in 2014 werd haar boek ‘Wat dood is’ gekozen tot 'Crime Novel of the Year'. Belinda Bauer woont in Wales. Uitvoering Uitgeverij A.W. Bruna ISBN 9789400507630 Paperback, 380 pagina’s Over Hanneke Tinor-Centi Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent. http://ht-c-communicatie.nl/

Recensie: Slaap – Lars Kepler Het boek ‘Slaap’ van Lars Kepler werd uitgegeven in 2013. Het boek is het vierde deel in de reeks thrillers over commissaris Joona Linna. De voorafgaande boeken, Hypnose, Contract en Getuige, waren alvast een groot succes. Lars Kepler is het pseudoniem van een Zweeds echtpaar, Alexander Ahndoril en Alexandra Coelho Ahndoril. Hun eerste boek werd uitgegeven in 2009, later volgde er nog vier anderen. De personen achter het pseudoniem Lars Kepler wilden in het begin van hun carrière onbekend blijven. Totdat een Zweedse krant achter hun namen kwam door middel van harde bewijzen. Het boek telt 492 pagina’s en telt vele korte hoofdstukken waardoor het gemakkelijk is om even pauze te nemen tijdens het boek. De oorspronkelijke titel van het boek is Sandmannen, deze was al een jaar vroeger uitgegeven. Wegens groot succes van de boeken van Kepler, werden al zijn boeken vertaald naar het Nederlands en vele andere talen. Het boek is uitgegeven bij uitgeverij De Bezige Bij B.V. Dit is één van de belangrijkste literaire uitgeverijen van Nederland. De uitgeverij is opgericht in december van het laatste oorlogsjaar van WOII. Jurek Walter is een seriemoordenaar die al enkele jaren zijn dagen slijt in een psychiatrische instelling. Op een winteravond wordt een man, Mikael, in het ziekenhuis binnengebracht die al 13 jaar als dood werd beschouwd. Hij was zogezegd een slachtoffer geweest van de seriemoordenaar, maar door zijn terugkomst veranderd alles. De vraag is nu nog, waar heeft hij 13 jaar gezeten? Mikael kan niet vertellen waar hij al die jaren heeft vastgezeten, enkel dat hij in een capsule zat opgesloten, maar wie kan hem al die tijd opgesloten hebben? De seriemoordenaar kan het niet gedaan hebben, hij zit al die jaren al vast in de inrichting. Felicia , de zus van Mikael was ook vermist. Er werd gedacht dat zij ook vermoord was door Jurek, maar Mikael beweert dat ook zijn zusje nog leeft. Commissaris Linna wordt op onderzoek gestuurd. Hij moet zijn nachtmerrie opnieuw onder ogen komen, Jurek Walter. Het team besluit een undercoveragent op Jurek af te sturen, maar Jurek is niet te onderschatten. Het boek heeft wat weg van een griezelfilm vind ik, je kunt je ogen er niet af houden. Eens je er in begonnen bent, kan je haast niet meer stoppen. Je voelt de spanning als je aan het lezen bent en je weet dat er elke moment een onverwachte wending kan volgen. Ondanks de spanning wil je toch niet stoppen met lezen omdat je de spanning pas achter je kunt laten als je precies weet wat er gebeurd is. In het boek wordt er vaak ook de nadruk gelegd op details, wat het boek vaak nog spannender maakt. Er worden ook vele personen voorgesteld op korte tijd, dat leest moeilijk en zorgt voor een gehaaste sfeer. Dreiging, psychoses en menselijke zwaktes komen duidelijk naar voren in dit boek. Deze drie thema’s uit het boek, maken het boek zo bijzonder. Het zijn thema’s die bij vele mensen in het persoonlijke leven ook aanwezig zijn. De opbouw van het boek en de verhaallijn vind ik zeer goed. Een persoon die al vele jaren achter slot en grendel zit, waardoor men denkt dat alles veilig is geworden, maar dat blijkt niet zo te zijn. Er is misschien nog iemand meer die samenwerkte met de seriemoordenaar. Ik vind dat er in dit boek ook duidelijk sprake is van een les, altijd verder kijken dan je neus lang is. Het is niet omdat één probleem opgelost is, dat alle problemen van de baan zijn. Het boek is bestemd voor mensen die tegen wat spanning kunnen, en daarom niet noodzakelijk fanatieke lezers of lezeressen zijn. Ikzelf lees niet zo graag, maar dit boek sprak me aan. De onwetendheid die de lezer overvalt in contrast met de gedachten die je opwekt doorheen het verhaal, is adembenemend. Het is een heel goed boek, maar ik heb mij gestoord aan het einde. Honderd pagina’s voor het einde lijkt het alsof het boek bijna gedaan is, maar achteraf komen er nog vele veranderingen in de plot. De plotwisselingen waren in het begin fijn en spannend, maar na de zoveelste plotwisseling werd het wat te veel. Dat neemt niet weg dat de laatste pagina’s wel spannend waren. Een duidelijke Cliff Hanger die je al op hete kolen doet zitten voor het volgende boek. Al bij al is het een boek met een meeslepend verhaal, levensechte personages, goed opgebouwde spanning en een verrassende ontknoping. Dat het boek zo hard gelijkt op een griezelfilm vind ik ook wel een pluspunt. Natuurlijk, voor zo’n genre moet je zijn. Als griezelige boeken je niet aanstaan, zal dit boek niets voor jou zijn. De details die in dit boek te vinden zijn, zorgen vaak voor veel duidelijkheid en spanning, maar soms ook voor verwarring. Zoals ook de vele personages die worden voorgesteld in de eerste hoofdstukken. Het is haast onmogelijk om al deze namen en personen te onthouden. Ik vind dat vrij opsommend en het zorgt voor onduidelijkheid in het boek. De herhalingen in het boek stoorden mij ook, door de herhalingen werd de naam van het boek slaap na een tijdje duidelijk. Natuurlijk heeft elk boek zo zijn plus- en minpunten, maar in dit boek vond ik de pluspunten overheersend. Een goed boek, goed verhaal, zeer spannend en een einde dat smaakt naar meer. Zoals Tessa Heitmeijer ook al zei: “Slaap is een fantastische thriller die je zenuwen flink op de proef stelt.” Daar ben ik het zeker mee eens! Kepler, L. (2013). Slaap. Amsterdam: De Bezige Bij B.V.

Niet voor te stellen hoe de schrijfster dit allemaal heeft overleefd. Wat een kracht om door te gaan, haar leven op te pakken voor zichzelf en haar kinderen. Een helder geschreven verslag waarbij Jaycee Dugard de hoofdstukken afwisselt met hoe zij later op de verschillende situaties terugkijkt. Mooi om te lezen hoe het hele gezin geholpen werd middels een therapie waarbij paarden een belangrijke rol spelen.

Zielloos is het derde deel in de Jessica Haider serie, die gaat over een door het leven geharde rechercheur. Jessy is inmiddels toegetreden tot het elite korps Saligia, die doorgaan, waar justitie faalt in het straffen van mensen. Jessy word geconfronteerd met een moeilijke opdracht, ze moet haar jeugdliefde doden. Daarnaast krijgt ze te maken met een knettergekke seriemoordenaar die allerlei versdhillende methoden op zijn slachtoffers uitprobeerd om er achter te komen hoe je een ziel uit iemand moet bevrijden. Uiteindelijk krijgt hij 1 van Jessy collega's te pakken. Weet Jessy hem op tijd te vinden en uit te schakelen voordat haar collega wordt vermoord? En kan Jessy het aan om Alec, haar jeugdliefde te vermoorden? Het boek zit weer vol spanning en verrassende elementen. Iedere keer als je denkt dat je door hebt hoe het zit en wat Jessy gaat doen, wordt je toch weer verrast en op het verkeerde been gezet. Ook de meeste gruwelijke details worden weer uitgebreid uit de doeken gedaan, zo erg dat de rillingen over je rug lopen. Corine heeft weer een mooi vervolg op deze enorm spannende en gruwelijke serie met Jessy weten te presenteren.

Daar in die ongrijpbare schemerzone tussen moderniteit en traditie, de stad en het platteland, het oosten en het westen, geestesziekte en normaliteit, komt een Anatolische dorpsgemeenschap tot leven op het ritme van een kappersschaar. De ik-verteller is het tergende wachten beu op een kapper die steeds zijn beurt overslaat, terwijl er zijdelings een surrealistische streekvertelling speelt over dorpelingen die verdwijnen en terugkomen. In het hart van de verwikkelingen is een rol weggelegd voor het tienermeisje Güvercin - muze én slachtoffer - wiens verdwijning een corrupt dorpshoofd en een patriarchale dorpswacht noopt tot handelen. In 'De Schaduwlozen' (1995) maken de belangrijkste personages geen noemenswaardige psychologische ontwikkelingen door en Hasan Ali Toptaş ondermijnt hun realiteitsgehalte door hun zogenaamde schaduwloosheid te benadrukken. De karakters zijn fictieve constructen zonder vlees of reliëf, maar vormt de schrijver hen of zij ook weer hun maker? Of heeft de ik-verteller ook 'maar' een bijrol in z'n eigen vertelling? Toptaş schreef een postmoderne roman met de humoristische maatschappijkritiek en speelse genrevermenging van een Luis Buñuel of een Clarice Lispector. Voor de argeloze lezer: hij is minder toegankelijk dan landgenoot Orhan Pamuk, ook omdat de 'couleur locale' niet als zodanig wordt beschreven dat je op zoek wil naar sleutelplekken uit de roman

Mooi klein boekje over grote emoties inter- en intrapersoonlijk. Schrijfstijl is naar mijn smaak prachtig. Ook het gekozen perspectief/vorm om dit verhaal weer te geven is zeer goed gekozen en uitgevoerd. Een aanrader voor eenieder; bevat spanning, humor, gevoel, herkenning. Ben benieuwd naar andere boeken van deze schrijver. Nooit eerder een boek van hem gelezen.

Meteen vanaf de eerste bladzijde vraag je je af wie de hoofdpersoon is en waar hij vandaan komt. Je gaat samen met hem op zoek naar zijn afkomst en naar het geheim van zijn verleden. Ontzettend spannend! Wanneer hij er achter komt wie hij is wil hij zijn vrienden gaan redden! Gaat hem dat op tijd lukken! Super leuk en in een ruk uitgelezen!

Dit is een vervolg op een vorig boek van JA Jance. We zijn ook twintig jaar verder en het verhaal gaat nu over de kinderen van Brandon en Diana. Het is een spannend boek en menigmaal bekruipt je de angst dat zulke psychopaten vrij rond lopen en dat je ze zelf ook tegen kunt komen. Het meest beangstigende idee is dan dat je ze niet als psychopaten zal herkennen, omdat ze heel normaal overkomen. Wat ik nu al een paar keer bij deze schrijfster/schrijver ben tegengekomen zijn de juweeltjes van Indianen verhaaltjes die telkens aan het begin van een hoofdstuk staan. Het zijn een soort sprookjes, die toch laten zien hoe een bepaald mensenras denkt en voelt.

Memed is een Iraanse vluchteling die om zijn ernstig ziek dochtertje te redden vlucht (met vervalste papieren) naar Nederland, hij weet door de mazen van het net te glippen en via Apeldoorn en door tussenkomst van Lina (een tolk, later politiek vooraanstaand) weet hij zich te vestigen in he plaatsje Zalk, gevestigd onder de rook van Zwolle. Hij vindt een baan als automonteur en hij wordt in de armen gesloten van de inwoners van het dorpje (waaronder Klazien met papegaai), vandaar uit leert hij ook andere vluchtelingen kennen en blijft hij erg geinteresseerd in vrouwen die zijn pad kruisen, zo is daar naast Lina, ook Pari, een vluchtelinge en ook Catherina, een medewerkster van de plaatselijke kerk die hij zelfs zwanger maakt. Zijn dochter sterft, maar hij krijgt bij Catherina dus een ander kind, maar het wordt geen traditioneel gezin, naast alle persoonlijke perikelen rond Memed verhardt de wereld, 9/11, de moord van Fortuyn en van Gogh zorgen ervoor dat de Nederlander anders tegen 'indringers' aan gaan kijken. Met al deze ingredienten is Abdolah er in geslaagd een heel fijn leesbaar boek te maken, ik heb me er prima mee vermaakt.

Weer een echte 'Loes', lekker vlot geschreven, vooral de afwisseling door twee personen, Margot en Philippe, maakt het verhaal sterk. De emoties van de moeder zijn ook goed weergegeven. Het einde blijft voor de lezer een vraag tot ver achterin het boek.

Alice (ze wil liever dat je haar Ali noemt) groeit op, in een heel andere wereld. Ze wou dat ze een normaal leven had. Haar vader is doodsbang als het donker wordt. Ze krijgt zelfverdedigingles van haar vader, maar ze ziet niet waarom. Eigenlijk denkt ze dat hij gek is! Als ze haar ouders en zusje op een gruwelijke manier verliest door een ernstig auto-ongeluk, verandert haar leven op slag. Zij overleefd het ongeluk….En ineens ziet ze dingen….En als ze weten dat jij ze kunt zien, dan komen ze achter je aan! Haar vader was helemaal niet gek, zombies bestaan echt. Ze gaat bij haar opa en oma wonen. Niemand weet van haar gave( of is het een straf)? Op haar nieuwe school krijgt ze nieuwe vrienden en voelt zich enorm aangetrokken door de badboy Cole Holland. Er is iets aan hem, wat haar naar hem toetrekt. Als ze dat toegeeft dan staat haar wereld binnen de kortste keren helemaal op zijn kop. Ze moet leren vechten voor haar leven. En om de mensen waar ze van houdt te beschermen. Je voelt zo met haar mee, haar doodsangst en haar verdriet. Maar ze is een enorm sterk meisje. Het witte konijn komt er ook zeker in voor. Alleen is dit geen sprookje, eerder een nachtmerrie. Elke dame die dit boek leest, gaat echt iets voelen voor Cole. Hij is degene waarmee je in zo’n wereld hoopt terecht te komen! Deze zombies zijn echt gruwelijk, ik hoop dat er een film van komt. Ben benieuwd hoe ze dat gaan filmen. Deze zombies zijn anders als de doorsnee zombies. Hoe of wat dat moet je zelf maar lezen. Echt een boek dat je in een adem witl uitlezen! 5 sterren***** kom maar op met boek 2!!!!!!!!!!

Wat een ontzettend goed boek van Kristin Hannah! Zo meelevend, het is echt heel aangrijpend. De manier waarom zij schrijft vind ik heel erg aangenaam. Zeker een aanrader! Geen moment spijt gehad, ik zat tot het einde helemaal in het verhaal. Het verhaal wekte heel veel gevoelens bij mij op. Je leeft zo erg mee met de personages.

De roofvogel is een boek met meerdere lagen. Allereerst is het een spannende pageturner. Hoe een slimme en op het eerste gezicht charmante getinte man over de ruggen van anderen denkt fortuin en roem te vergaren. Een narcist pur sang, maar daardoor ook wel weer grappig en triest tegelijk. Iemand die uiteindelijk geen vrienden over houdt... En omdat de hoofdpersoon overduidelijk gemodelleerd is naar een beetje bekende Nederlander bijzonder vermakelijk. Ook geeft het boek inzicht in het uitdagende leven van een journalist en hoe die zijn ziel lijkt te verkopen aan de charmante narcist, maar toch kiest voor zijn integriteit. Een stukje geschiedschrijving ook waarin vele bekenden uit de politiek met naam of bijna met naam worden genoemd. En tenslotte een boek met heel persoonlijke, biografische elementen. Als literair debuut zeer geslaagd al blijf ik aan het spannende eind wel met een paar losse draadjes zitten. Waarom geen 5 sterren? Martijn van der Kooij probeert in een boek wel erg veel samen te brengen: biografie, tijdsbeeld, verhouding politiek-journalistiek ("hoernalistiek" genoemd door de hoofd persoon). De schrijver is op z'n best als hij terugblikt op zijn eigen ervaringen, de toekomst beelden, waarin de narcistische man premier wil worden zijn minder sterk. De plot is uiteindelijk meer dan verrassend!

Met dank aan uitgever HarperCollins en Hebban voor het recensie-exemplaar. In Spiegel draait het allemaal om een groepje pubers Red, Leo, Rose en Naomi, die buitenbeentjes zijn op hun middelbare school in Londen. Door hun muziekleraar worden zij aan elkaar gekoppeld en vormen een bandje, Mirror, Mirror. Het bandje is een succes en er ontstaat ook een hechte vriendschap tussen hen. Maar dan verdwijnt Naomi en wordt ze acht weken later bewusteloos gevonden. De politie denkt aan zelfmoord maar daar denken haar vrienden toch anders over. Terwijl Naomi in coma ligt in het ziekenhuis starten zij een zoektocht naar de waarheid. Het boek is in een vlotte schrijfstijl geschreven en leest daardoor ook erg snel. Het is in de ik-vorm geschreven vanuit het perspectief van Red. Actuele thema's komen aan bod en ook het socialmediagebruik wordt in het boek verwerkt d.m.v. chatberichten en songteksten en whatsapp etc. Daardoor vond ik het boek niet echt een roman maar meer een Young Adult dat jongeren zeker zal aanspreken omdat het heel herkenbaar is. Ondanks de spanning die in het boek zit en de vraag wat is er nu precies gebeurd met Naomi vond ik het verder wel voorspelbaar. Wel mooi beschreven de zoektocht van de pubers naar hun eigen identiteit. Ik vond het ook heerlijk lezen en ik waardeer het dan ook afgerond met 4****

Een aantal jaren geleden kreeg de Zweedse onderzoeksjournalist Jan Stocklassa de kans, een deel van het archief van journalist-auteur Stieg Larsson in te zien. Op dat moment was Stocklassa al een aantal jaren bezig de moord op Olof Palmen te onderzoeken. Larsson had zich ook al vastgebeten in deze moord, ruim vóór hij begon aan zijn Millennium trilogie. Stocklassa start zijn verhaal dan ook met het moment, dat hij toegang krijgt tot Larssons archief. Vervolgens beschrijft het eerste deel van zijn boek Larsson en zijn onderzoek. In deel 2 beschrijft Stocklassa zijn vervolg-onderzoek, gebaseerd op wat Larsson had ontdekt en hijzelf heeft ontdekt. Larsson en Stocklassa hebben verschillende uitgangspunten. Die komen wel samen, als Stocklassa tegen het einde van zijn boek een theorie lanceert. De theorie is gebaseerd op alle verzamelde informatie en beschrijft aanleiding tot de moord, hoe die is gepleegd en de ruime kring van betrokkenen. Het hele dossier is door Stocklassa overhandigd aan de politie. Die heeft in de meer dan 30 jaar te maken gehad met zo'n 130 meest halve-gare mensen die bekend hebben, diverse onderzoeksjournalisten en allerlei theorieën. Ik had het boek op mijn leeslijst gezet, maar vorige maand kwam de Guardian met een "long read" artikel ( dd 16 mei 2019) van journaliste Imogen West-Knight, waarin de Zweedse politie liet weten dat ze hoopten de zaak snel rond te krijgen. In het artikel werd het onderzoek van Stieg Larsson aangehaald en Stocklassa geciteerd. Voor mij aanleiding om te proberen een exemplaar van Stocklassas werk te pakken te krijgen. Eerlijk is eerlijk: dit verhaal gebaseerd op feiten, leest als een trein - of beter: thriller. Ik was zo geboeid dat ik het boek binnen 24 uur uitgelezen heb. Maar dat wil niet zeggen, dat je als lezer niet af en toe met gekromde tenen zit. Niet zozeer over het onderzoek van Stieg Larsson, maar vanwege de werkwijze van Stocklassa- met name z'n opgeduikelde "Praagse connectie". Vóór je begint te lezen, dien je je te realiseren dat dit boek gebaseerd is op een nooit afgerond onderzoek van Larsson. Bovendien gaat het om een moord die meer dan 30 jaar geleden werd gepleegd. Het historisch kader is belangrijk: de bom-aanslag op het ANC kantoor in Londen? Dat was voor mij helemaal nieuw. Stocklassa en Larsson hadden verschillende theorieën. Daarnaast is het archief van Larsson véél uitgebreider dan wat Stocklassa mocht inzien en mocht meenemen. Tegen het eind van z'n verhaal, lijkt Stocklassa ook lichtelijk te ontsporen. Blijft overeind: zal over een paar jaar blijken dat Stieg Larsson gelijk had? Zal blijken dat Stocklassas theorie juist was? Ben je geïnteresseerd? Lees het verhaal van de journaliste van de Guardian als inleiding, zodat je een indruk hebt wat er toen gebeurde en nu nog steeds speelt. Bovendien ken je dan een paar namen en zie je foto's van personen die opduiken in dit non-fiction boek, dat verder weinig illustraties bevat.

'Slaven van het afbrokkelende beton. Ze zullen als peren hangend aan hun eigen stropdas in de naar zuur specie ruikende kelders aan hun einde komen.' Een zin die er niet om liegt, zoals je wel meer aantreft in Anna in kaart gebracht. Hij komt uit het verhaal over een ijdele architect wiens leven op instorten staat (‘De Architect’). Niet voor niets gaat het hier over de dodelijke lelijkheid van moderne massabouw: een metafoor van wat er mis is met onze samenleving, aldus Marek Sindelka. Met de elite die in Tsjechië nu de dienst uitmaakt heeft Sindelka niets op. Snijdend beschrijft hij de sfeer op een feest waar Anna tussen dit soort figuren terechtkomt. 'Ook de zogenaamde dertigers dansten hier, de welbewuste, gezuiverde lieden die struikelend hun jeugd al achter zich hadden gelaten'. Maar er is nog hoop. Tegenover de decadentie van de architect en zijn zelfzuchtige kliek staat een parallelle gebeurtenis tussen een spontaan meisje en een onzekere student. Ook dit mysterieuze meisje zou een Anna-verschijningsvorm kunnen zijn. In ‘Onroerend goed’ verklaart de auteur haar zijn liefde. Zo mooi als zíj is gebouwd, zoveel goedheid als ze uitstraalt... In het laatste verhaal (‘Kristalgroei’) loopt een vakantie van Anna en Lenka met hun jaloerse partners helemaal uit de hand. Lenka kennen we dan al uit het verhaal ‘Te Zwaar Geschut’, waarin haar partner even helemaal de weg kwijt is. Lenka verlaat haar vriend, maar Anna gaat een nieuwe levensfase in: haar vriend en zij vinden elkaar weer en ze wordt zwanger. Anna zal de moeder zijn van een hopelijk betere generatie Tsjechen. Er zijn overigens ook verhalen waarin de Annafiguur minder prominent aanwezig is. In ‘Een Kopie’ neemt ene Andrea definitief afscheid van haar vriend als ze een knap, mysterieus meisje heeft ontmoet dat haar laat zien hoe uitzichtloos het leven met deze egoïstische Matej is. Een mijnwerker blikt in ‘Dukla, Darov, Salm’ terug op zijn kortstondige carrière in de apocalyptische ondergrondse wereld, die treurig tot een einde kwam, net als de mijnbouw in Tsjechië zelf. Omdat de flaptekst zo veel belooft en uitgever Das Mag zulke aardige promotiecampagnes voert waren de verwachtingen over Anna's schoonheid hooggespannen. Hebbanlezer Eus Wijnhoven was echter niet helemaal onder de indruk: 'kan ik nu zo slecht kaartlezen of ben ik te veeleisend?' Anna geeft zich inderdaad niet gemakkelijk gewonnen. De structuur van het boek doet een beetje denken aan The Blind Assasin van Margaret Atwood: je moet het boek twee keer lezen om het te doorgronden. Maar dan heb je ook wat. Anna in kaart gebracht is een fraai opgebouwde verhalenbundel die de vergane dromen en de restjes hoop op een beter wereld van de vroege 21e eeuw in woorden weet te vangen. Geschreven door de man die niet alleen chroniqueur is van de morele crisis in Tsjechië, maar, gezien de ontwikkelingen in de EU en Rusland, van een heel continent. De kortzichtige dertigers en veertigers van nu hebben een materialistisch monstrum gecreëerd. Inspiratie voor een verhevener toekomst moet komen van de jonge Anna's en van de generatie die zij gaan voortbrengen.

Als mijn ereader niet leeg was geweest had ik het boek in 1 ruk uitgelezen. Het verhaal pakte mij direct. Ik leefde mee met de worsteling van Bram. Zijn schuldgevoel, maar vooral het gemis van zijn betere ik, zoals hij het zelf ziet. Het zou makkelijk geweest zijn om Bram volledig te laten ontsporen, maar op 1 keer flink dronken na, gebeurt dat niet. Dat is goed. Voor de hand liggend is niet altijd positief. Juist omdat hij niet ontspoort voel ik nog meer met hem mee. De verschillende fases van rouw worden geloofwaardig beschreven. Ook de impact op een gezin als er plotseling iemand komt te overlijden is geloofwaardig. Het afstand nemen, gewild of niet, van elkaar, omdat de pijn van het verdriet te groot, te veel is. Wat ik mooi vind is de dubbele betekenis van het woord rauw. Want rouw kan behoorlijk rauw zijn. Zoals het ook bij Bram is. Ik vond het jammer dat het boek uit was, ik had nog wel langer met Bram mee willen (be)leven. Aan de andere was het verhaal wel goed afgerond.

Furyborn werd geschreven door Claire Legrand en is het eerste deel van The empirium trilogy. 2vrouwen, 1000jaar gescheiden door de tijd,2koninginen. Rielle en Liana zijn verbonden in het verleden en toekomst. Simon is de tastbare connectie tussen beide vrouwen waarvan de 1uitgroeit tot the queen of blood en de andere the queen of light. Het verhaal start met een eindverhaal die eigenlijk ook de start is van een specifiek deel van het verhaal. Het verhaal start spannend en blijft dit moeiteloos volhouden zonder ergens in een dal te raken. De ene actie volgt de andere op en hoe verder in het boek hoe meer we te weten komen over de personages. Het volgen van de personages verloopt zeer vlot. De beschrijving van de omgeving en mensen is zeer mooi verwoordt tot de geuren en etenswaren toe. De verhaallijnen verspringen telkens van Rielle naar Liana. De verhaallijnen worden iedere keer gestopt met een clifhanger. Het volgen van de verhaallijnen verloopt soepel en is zeker niet verwarrend. Dit boek is een aanrader voor liefhebbers van engelstalige fantasy met epische proporties en men mag niet verschieten als men sympathie of aversie ontwikkeld tegen bepaalde personages. De lezer word zodanig meegetrokken in het verhaal dat men het boek in 1 ruk zou willen uitlezen en daarna nogmaals.

De jonge Anne Miller werkt als journalist bij het blad UM. Ze is verloofd met de keurige maar vooral stijve Ian. Voor het blad mag ze de rockster/filmster Rory Maquary interviewen. Tijdens het interview hoort ze het driejarige zoontje van de rockster huilen, bij toeval blijken Rowland en Anne een klik te hebben. In ruil voor een exclusief verslag van de tour die de rockband gaat maken door Amerika vraagt Rory Anne mee als kindermeisje voor Rowland. Tijdens deze reis bestudeert ze elk bandlid apart, zo ontdekt zij dat er tussen de bandleden en crew een aantal stelletjes zitten die dat zelf nog niet weten. Dat het leven van een rockster en zijn gevolg niet helemaal haar stijl is blijkt al snel. Wilde after party’s in een hotel waar echt alle remmen los gaan laten Anne twijfelen of ze de tour wel moet afmaken. Maar ze beseft ook terdege dat ze een dergelijk kans nooit meer zal krijgen. Dan komt ze tot inkeer, ze heeft eindelijk iets binnen handbereik om zichzelf mee te bewijzen… Haar moeder overleed vlak na haar geboorte, haar vader wilde niks met haar te maken hebben, Ze heeft zich altijd moeten bewijzen. Nu gaat ze eindelijk naam maken, ze weet het zeker. Niet alleen de kleine Rowland steelt haar hart, alleen Anne heeft teveel klasse om zich zomaar ergens in te storten. Uiteindelijk kiest ze dan ook niet voor haar eigen geluk… Na het zien van de cover en het lezen van de achterflap was ik erg benieuwd naar ‘Vallen’. De eerste 10 hoofdstukken had ik wat moeite om in het verhaal te komen. Dit kwam ook door de laptop scènes in het verhaal. Na hoofdstuk kreeg ik kippenvel en werd ik compleet verliefd op het verhaal en de personages. De schrijfstijl van Jackie is mij bekend, op dezelfde soepele, humoristische en beeldende manier heeft ze ook dit boek geschreven. Een verhaal met een lach en een traan. Het verhaal heeft een verhaallijn wat typerend is voor een roman. We maken kennis met de personages, er groeit een band en wanneer alles goed lijkt te gaan gebeurt er iets waardoor de balans wordt verstoord. Uiteindelijk komt het met de plot weer helemaal goed. Een spel van aantrekken, afstoten en een happy end. Zo lees ik ze het liefst. Ik heb erg genoten van ‘Vallen’, en net zoals op de cover staat… voor je het weet ben je verliefd. Met de uitvoering van het boek is veel aandacht besteed aan details. Elk hoofdstuk is versierd met bloemetjes. Ook is elk hoofdstuk voorzien van een trefwoord dat betrekking heeft op dat hoofdstuk. De woorden zijn erg goed gekozen, als ging je wel een beetje op zoek naar het antwoord op de verwijzing. Vallen krijgt van mij 4 sterren, en ik kijk al uit naar een nieuw boek geschreven door Jackie van Laren.

Zalig leesvoer. Lachen tot de tranen over je wangen lopen, vooral de dialogen zijn geweldig! Ik heb behalve 5 en 6 ze tot nu toe allemaal gelezen en herlezen!

Dit boek uit 1985 van de Canadese Margaret Atwood maakte stijl opgang na de succesvolle serie van Bruce Miller die in 2017 maar liefst 8 Emmy’s wegkaapte. Is het boek een stevig fundament voor deze serie? Tijd om dit even uit te vinden… In dit boek bevinden we ons in een nabije toekomst in de nieuwe totalitaire en autocratische staat Gilead, gesticht nadat deze de regering van de Verenigde Staten heeft omvergeworpen. Het verhaal wordt verteld door Offred, of Vanfred (in de Nl versie), het hoofdpersonage van het boek. Dit is niet haar eigen naam natuurlijk. Zij is één van de dienstmaagden en alle dienstmaagden zijn aan een Commander en diens vrouw toegewezen om kinderen te kunnen baren, omdat zij nog vruchtbaar zijn. Of-fred of Van-fred, is haar naam want zij hoort bij een commander die Fred(erick) heet. Door rampen die uitbraken voordat Gilead werd gesticht, is de vruchtbaarheid van de bevolking er namelijk erg op achteruit gegaan, door chemische vervuiling, straling en andere milieurampen. Naast de dienstmaagden zijn er nog de Martha’s, de huishoudsters; de Aunts of Tantes, de opleidsters van het opvangcentrum voor de pas aangekomen dienstmaagden, en de vrouwen van de ‘commanders’ worden de ‘wifes’ genoemd. Als dienstmaagd zit Offred in een vreemde driehoeksverhouding met de Commander en zijn vrouw Serena Joy, zonder liefde weliswaar. Offred vertelt ons zowel haar eigen situatie en de situatie van de dienstmaagden in het algemeen als de weinige herinneringen in haar vorige leven met haar man Luke en haar dochtertje, haar vriendin Moira en haar moeder, die ze echter heel moeilijk voor zich kan halen omdat ze zo gebrainwasht is ondertussen door alles wat er met haar is gebeurd. Deze zaken lopen allemaal door elkaar maar zijn toch gemakkelijk uit elkaar te halen. Behalve dan Moira: als zij op een dag aankomt in het centrum, herkennen ze elkaar in een oogopslag en proberen ze met elkaar in contact te blijven ook al wordt het hen aan alle kanten moeilijk gemaakt. Er zijn namelijk in heel hun gesloten samenleving Guardians, aan hun eigen huizen en op straat, en daarnaast ook nog eens ‘Eyes’ of ‘Ogen’, mensen die hen volgen waar ze maar willen, waardoor ze heel hard moeten oppassen wat ze doen en zeggen. Personen die de leer van de staat in twijfel trekken, kritiek uiten op eender welke manier, of iets doen dat zondig is tegen de zeer puriteinse leer van Gilead kunnen worden opgepakt en verdwijnen door ze te folteren, vermoorden of weg te sturen naar de ‘Kolonies’ waar heel zwaar werk moet worden verricht met het opkuisen van chemische rommel, lijken, enz. Het is zowat het ergste lot wat mensen die in Gilead moeten wonen, zou kunnen overkomen. Maar Moira was Offred’s vriendin van vroeger, van de tijd voor Gilead, en ze hebben samen veel meegemaakt. Offred was zelf een vrijgevochten vrouw vooraleer Gilead werd gesticht, en Moira was een vrijgevochten lesbische vrouw. Wetenschappers, dokters, homoseksuelen, andersdenkenden: allen werden en worden ze vervolgd om de alleenheerschappij van Gilead niet te laten verstoren door factoren van buitenaf. Als we met Offred meegaan naar vroeger, worden haar gedachten meer omfloerst en vager en net als zijzelf kan je je als lezer niet ontdoen van het feit dat ze – toch zeker in het begin – ook gedrogeerd moet zijn geweest om haar zo volgzaam te krijgen en vele feiten van haar vorige leven te doen vergeten. De pijn voor het verlies van haar dochtertje samen met haar man is natuurlijk het hardste. Deze pijn wordt zelden uitgesproken maar komt terug bij sommige activiteiten in haar huidige leven die Offred aan haar doen denken. De naam van haar dochtertje komen we echter nooit te weten. Er wordt inderdaad veel uitgelegd en achteraf verteld in het boek van gebeurtenissen die voordien plaats vonden. Mij stoorde dit niet echt. Het geeft misschien net wat minder schwung aan het boek, toch is het verhaal origineel en in feite vooral neerdrukkend en benauwend genoeg om het spannend te houden. Geraakt Offred nog ooit buiten deze beklemming, op welke manier heeft ze dit verslag kunnen maken en nalaten? Sommige stukken zijn misschien wat saaier dan andere omdat er minder in gebeurt, maar dan zoom je ook meer in op de handelingen en de gedachten van Offred waardoor je heel goed met haar kan meeleven. De controle op de inwoners van Gilead is totaal. Daar zie je de achtergrond van de schrijfster in terug, die dit boek schreef toen ze in West-Berlijn woonde en deze stad nog volledig ommuurd was door het IJzeren Gordijn. Ze bezocht er in die tijd Oost-Duitsland en Tsjechoslovakije aan de overkant van de Muur en het gevoel van behoedzaamheid en controle dat ze er tegenkwam, net zoals de angst voor de ‘andere’, is dan ook in deze roman gekropen. Big Brother gaat in Gilead samen met een autocratisch regime dat volledig is onderworpen aan een geloof dat stoelt op het 17de -eeuwse Amerikaanse puritanisme en een patriarchale maatschappij, waarin de dienstmaagden en andere dienende functies de elite bedienen waaraan het hoofd een man staat, en de staat door mannen geleid wordt. Toch zijn er de functies van de Tantes en de vrouwen van de elite waarin ook vrouwen hun seksegenoten domineren en in sterke machtsposities zitten of misschien wel specifiek zijn ingebracht om zo te overheersen middels concurrentie en nijd, en zo door de verdeling van de macht er angst ontstaat in juist die klassen voor het verlies van de eigen machtspositie. De historische notities die als een epiloog verschijnen, zijn eigenlijk het verslag van een colloquium waarbij een prof gespecialiseerd in de Gileadiaanse studies in 2195 en duidelijk lang na de val van dit regime een lezing geeft over dit verhaal en zijn ideeën erover deelt. Je komt ook niet onmiddellijk te weten of de cultuur en de mentaliteit van hemzelf en van zijn publiek van die toekomstige tijd wel overeenkomen met onze manier van leven nu. Er wordt niets geschreven dat dit tegenspreekt, maar zeker weet je dit ook niet. De schrijfster laat ons door deze epiloog eigenlijk nog met meer vragen achter dan we al hadden na het eigenlijke verhaal.

Een mooi boek, dat staat vast, maar toch met een dubbel gevoel. Wanneer Andy plotseling overlijdt, gaan Evelyn (moeder), Belinda (verloofde)en zijn broer allemaal verschillend met dit verlies om. Evelyn wordt rancuneus en geeft Belinda de schuld, Belinda omarmt haar verdriet en gaat zover dat ze Andy levendig houdt in haar wereld. Zijn broer gaat rebels gedrag vertonen. Allemaal met de beste bedoelingen, maar tot verdriet van de ander. Meestal groeit een band in zulke omstandigheden, nu keert Evelyn, Belinda haar rug toe. Ieder verteld zijn eigen verhaal met emoties, een lach en een traan.

Hilarisch Wie heeft er nog nooit gehoord van Lijmen/Het Been? De kans is klein dat wie dit leest bevestigend zal antwoorden. Wanneer je alleen al kijkt naar het aantal verschillende edities van dit boek en dat het veel gelezen werd of wordt voor 'de lijst' kun je spreken van een klassieker. Uitgeverij Polis brengt alle romans van Elsschot opnieuw uit, dit is de zesde uit de reeks, ze hebben allemaal een nieuwe, frisse omslag en een sprankelend nawoord, elke keer door een andere auteur. Voor deze uitgave schreef Vrouwkje Tuinman het nawoord. Hierbij putte zij uit haar eigen verleden als scholier en eindexamenkandidaat en alleen dit nawoord al is hilarisch en past goed bij de stijl van Elsschot! De Ridder Wanneer je een willekeurige roman van Elsschot leest, lees je eigenlijk een variant op het leven van Alfons de Ridder. Als reclameman maakte hij een en ander mee. Deze gebeurtenissen verwerkte hij als Willem Elsschot in een aantal romans met klinkende namen als Pensioen, Kaas en Dwaallicht. Niet alleen zijn werk, maar ook personages werden gemodelleerd naar bestaande personen, dit konden familieleden zijn, maar ook collega's. Thema’s en motieven uit eerder werk zijn ook in deze dubbelroman te herkennen. Dubbelroman Tussen het schrijven van Lijmen en Het Been zit een periode van 14 jaar. Lijmen werd voor het eerst gepubliceerd in 1924 en Het Been in 1938. In de tussenliggende periode verschenen drie andere werken. De twee boeken horen echt bij elkaar, zonder Lijmen kun je Het Been niet begrijpen, andersom is wel mogelijk. Het zijn beide 'raamvertellingen', er is een 'ik-figuur' die het verhaal vertelt over Laarmans en Boorman. Gebakken lucht Als reclameman probeer je de zaken mooier voor te stellen dan ze zijn. Boorman, een van de twee hoofdpersonages, doet er nog een schepje bovenop en verkoopt 'gebakken lucht' aan mensen die hij paait met vleierijen over hun uitstekende bedrijf. Aan Laarmans, zijn net aangestelde werknemer, legt hij uit hoe het eraan toe gaat bij het Wereldtijdschrift voor Financiën, Handel, Kunsten en Wetenschappen: ‘”Het Wereldtijdschrift,” verklaarde hij, “is een ingenaaide circulaire met een mooie titel, waarin gezegd wordt dat een bepaalde firma enig is in haar soort, een bepaalde naaimachine beter dan enige andere, of dat een kostschool boven alle andere kostscholen uitblinkt door directie, licht, lucht en hygiëne. “’ De techniek die Laarmans hiervoor moet aanleren is ‘lijmen’. Dat is nog niet eens zo makkelijk en de humor zit hem onder andere in de ironie van de uitleg, waarbij het bedrog er zo dik bovenop ligt, dat je wel moet glimlachen. Maar ook de foutjes die Laarmans maakt als leerling zijn geweldig beschreven. De mores zit er niet meteen goed in, zodat er een aantal penibele situaties ontstaan. De clientèle Voor het vinden van potentiële klanten moet je vindingrijk zijn, soms komen ze letterlijk op je pad. Dat gebeurde door een meesterlijke zet van Boorman, die ontdekte dat een bedrijf met één en dezelfde wagen een zieke vervoert maar ook een stoffelijk overschot. Gewoon een kwestie van een andere nummerplaat op de auto plaatsen. De ontmaskering van deze bedrijfsleider leverde een flinke bestelling op voor Boorman. Vaak is de klant ook ijdel en wordt graag geprezen om zijn 'uitmuntend' geleid bedrijf, hierbij wordt flink overdreven en de foto's moeten de rest doen. 'Meester Lauwereyssen had postgevat in ’t midden van de werkplaats, met een moker op de schouder, en omringd door zijn hele personeel, zijnde negen knechts en de halfwas. Als pauwen zo trots stonden zij daar roerloos, het hoofd in de nek, de handen op de heupen en star in de richting van Piepers kijkend, die onder zijn doek zat, en van wie alleen de magere benen nog zichtbaar waren' Concluderend Het verhaal is bekend. Mw Lauwereyssen heeft een slecht been, zij heeft zich een groot aantal exemplaren van ‘Het Wereldtijdschrift’ aan laten smeren. Wanneer ze kort na het tekenen af wil van het contract kan dat natuurlijk niet. In 'Het Been' wordt uitgewerkt waarom Boorman zich schuldig begint te voelen en haar met alle geweld terug wil betalen. Deze dubbelroman staat weer vol ijzersterke zinnen, waar de humor en de ironie vanaf spatten. '“U spreekt met Boorman uit Brussel, mijnheer. Ik ben u ten zeerste verplicht voor de bijstand die u mijn vrouw wel hebt willen verlenen, indien ik tenminste de eer heb met de heer Korthals te spreken,” aaide Boorman met een stem, waarin al de tonen van een orgel zongen.' Soms zijn de messcherpe observaties echt op het randje, ze zijn messcherp en snoeihard, maar duikelen nooit de afgrond in. Hier is de absolute woordkunstenaar aan het woord, iemand die de grenzen opzoekt en weet tot hoever hij kan gaan. Het verhaal is onderhoudend, maar de stijl is virtuoos, bij het herlezen van bepaalde passages gaan weer de mondhoeken omhoog. De personages maken beiden een tragedie mee en hun reactie daarop is wederom een staaltje van weten wat een mens kan bewegen en hoe hij zich vervolgens in allerlei bochten wringt om zijn geweten te zuiveren.

Een adembenemende thriller! Inspecteur Mark Hatcher roept de hulp in van profiler Jefferson Winter. Deze was vroeger werkzaam bij de FBI, maar werkt nu zelfstandig. Hij is de zoon van een veroordeeld seriemoordenaar en had een bijzondere band met zijn vader. Niets om jaloers op te zijn; Het lachje dat even om de lippen van mijn vader speelde was in een fractie van een seconde weer verdwenen. Het was een wrede grijns. De grijns van een monster. Toen hij met zijn mond geluidloos drie woorden vormde, stokte mijn adem in mijn keel. Die drie woorden richtten zich rechtstreeks tot een geheime kant van mij, een kant die ik goed verborgen hield, zelfs voor mezelf. Bij een lobotomie wordt het deel van de hersenen dat beslissingen aanstuurt en bepalend is voor onze persoonlijkheid doorgesneden. Voorafgaand aan de lobotomie worden de slachtoffers verminkt en maandenlang gemarteld. Behalve hun gezicht, dat blijft intact. Jefferson Winter is een gedreven man, gedreven om alles te kunnen begrijpen en hij gaat daar heel ver in. Hij gaat zelfs naar de beste hersenchirurg in London om meer kennis op te doen over lobotomie. Wanneer je zo'n ingreep uitvoert, vernietig je dus eigenlijk iemands persoonlijkheid. Steel je zijn ziel, bij wijze van spreken. Deze auteur beschrijft de ontreddering die de slachtoffers gevoeld moeten hebben op een duidelijke manier. Ik was in de ban van de gebeurtenissen en dat veranderde niet meer tijdens het lezen. De wisselende perspectieven zorgen voor een heel afwisselend beeld van het geheel. Je kijkt mee uit het oogpunt van Jefferson of Rachel en ook (cursief gedrukte stukken) vanuit de dader. De prettige schrijfstijl en korte hoofdstukken zorgen voor veel leesplezier. Zo nu en dan zie je wat humor. Dat is ook nodig om even adem te kunnen halen tijdens het lezen van deze adembenemende thriller. De hoofdpersonen zijn duidelijk beschreven. Ook Templeton die Winter behulpzaam is, is een krachtig personage. De wanhoop van de slachtoffers wordt ijzingwekkend beschreven; Ze zou de zon nooit meer zien, nooit meer op blote voeten over warm zand lopen. Al haar herinneringen zouden haar worden afgenomen, alsof ze nooit had bestaan. Dit was erger dan de dood, veel erger. Ik heb enorm genoten van dit boek. Er is door de auteur een sfeer geschapen die nergens bezoedeld werd, de personages bleven sterk overeind in dit verhaal. Dat geldt vooral voor Winter en Templeton. Mede daarom kijk ik uit naar een volgende verhaal met Jefferson Winter in de hoofdrol. 4,5/5 sterren (afgerond 5)

Het boek is een enorme inspiratie voor mij geweest! Mark beschrijft alles duidelijk en op een leuke manier (totaal niet zweverig), grotendeels ook vanuit eigen ervaring. Met behulp van online oefeningen kan je zelf duidelijk het effect merken in het dagelijkse leven, wat mij alleen maar meer motiveerde om verder te lezen. Zoals Mark in zijn boek zegt dat Buddha een eindbaas is, zeg ik: Mark is een eindbaas! Zeker een aanrader en het is ook leuk om als cadeau te geven.

Wat leuk dat we weer mogen meekijken in het leven van de bijzondere Lou Clark! Dit keer lees je over haar nieuwe leven die ze probeert op te bouwen in New York. Romantiek, humor en levenslessen komen ook in dit derde deel weer allemaal aan bod. Zou dit het slotdeel zijn? Of komt er toch nog een deel 4 met Lou Clark in de hoofdrol. Die zal ik zeker gaan lezen dan. Eerst maar op zoek naar andere romans van deze schrijfster. Ze weet echt boeiend en realistisch te schrijven dat de personages gaan leven voor mij als lezer. Deel 1 "Voor jou" blijft mijn favoriet. Maar deze en "Een leven na jou" heb ik ook met veel plezier gelezen.

Dit was het eerste boek wat ik van Stephen King heb gelezen.Na het lezen van een kort fragment vond ik het onderwerp wel heel appart. Scott Carey blijft er hetzelfde uitzien maar hij verliest steeds aan gewicht.Hij gaat met zijn verhaal naar dokter Bob Ellis om de situatie uit te leggen. Nu gebeuren er in Castle Rock nog meer dingen waar Scott Carey mee te maken krijgt en een positieve wending aan wil geven.Een heel bijzonder mooi verhaal,ik heb er erg van genoten!.Ik vind zijn schrijfstijl heel boeiend en daardoor wil je steeds maar doorlezen......... Van mij krijgt dit mooie boek *****

Voordat Bettine Vriesekoop in 1996 debuteerde als schrijfster met het boek Heimwee naar Peking was ze een succesvol tafeltennisster. Na het beëindigen van haar sportcarrière volgde ze een studie Chinees. Na haar debuut volgden meer titels. Bettine Vriesekoop was van 2006 tot 2009 correspondent voor NRC Handelsblad in Peking. Een onbekende in China is Bettine Vriesekoop dus niet. Voor de Leonardoleerstoel 2013 deed ze met een groep masterstudenten aan de Universiteit van Tilburg onderzoek naar de emancipatie van de Chinese vrouw. Tijdens haar reizen naar China raakte ze gefascineerd door de rol van de Chinese vrouw door de eeuwen heen. Het is een boek geworden van gedegen literatuuronderzoek, interviews afnemen en veel schrijfwerk. Maar wat vormde de aanzet voor dit uitgebreide onderzoek naar vrouwen en hun seksualiteit in China? In het begin van het boek vertelt Vriesekoop over maar liefs vijf onderwerpen die haar prikkelden voor het onderzoek. In een folder in een hotel leest ze een verhaal over Qiu Jin, misschien de eerste feministe van China en één van de beroemdste vrouwen uit de Chinese geschiedenis. De legende van Hua Mulan spreekt ook tot de verbeelding, bij ons bekend als een Disneyverhaal, het meisje die de wapens van haar zieke vader oppakt. Vriesekoop is ook geïnteresseerd in de actrices die in films als krijger schitteren. Ze is ook zeer geraakt door de boeken van Pearl S Buck die 30 jaar sociale geschiedenis van China in haar romans verwerkt. En daar is de Leonardo-leerstoel 2013. Het idee voor een boek is geboren. Door het werken en leven gedurende 30 jaar kent Bettine Vriesekoop China toch vrij goed en ondanks de gesloten gemeenschap heeft ze een dertigtal interviews kunnen afnemen over vrij intieme zaken. Ze schetst een beeld van de seksuele ontwikkeling van de vrouw door de eeuwen heen en wat de invloed is van het confucianisme, het taoïsme en de politieke ontwikkelingen in China. Er zijn ook maatschappelijke ontwikkelingen die invloed hebben op de seksuele ontwikkeling van de Chinese vrouw, de eenkindpolitiek, gearrangeerde huwelijken en het mannenoverschot. De familierelaties zijn ingewikkeld, er heerst veel wantrouwen en een goede opleiding is belangrijker dan liefde. Een bijzonder hoofdstuk vond ik het verhaal van de oma van haar gids. In die tijd werden de voeten van meisjes nog afgebonden, een vreselijk pijnlijke methode om de vrouwen aan huis gekluisterd te houden. De vrouwen waren verminkt voor het leven want ze konden niet meer normaal lopen. Hoe kleiner de voetjes, hoe meer aanzien een vrouw genoot. Deze mix van feiten, persoonlijke verhalen en geschiedenis maakt dit boek tot een prachtig document. Indrukwekkend en gedegen geschreven. Vooraf was ik bijzonder geïnteresseerd in dit boek omdat ik voor mijn werk te maken heb met vrouwen uit China. Ik ben heel erg benieuwd naar hun versie van het verhaal. De vrouwen hebben nog een lange weg te gaan omdat veel ideeën diep geworteld zijn in de maatschappij. Het boek heb ik snel uitgelezen, de schrijfstijl van Bettine Vriesekoop is verfrissend en hier en daar een vleugje humor. Een aanrader als je meer wilt weten over dit intrigerende land met zeer moedige vrouwen.

Dit was mijn eerste kennismaking met Linda van Rijn, en wat heb ik genoten. Het is geen ingewikkeld of moeilijk leesbaar boek....ik hou der van.

Het tweede deel van de trilogie bouwt uiteraard voort op de gebeurtenissen uit deel 1 en eindigt zonder definitief uitsluitsel te geven omdat er nog een derde deel komt. Kort samengevat is het "meer van hetzelfde" uit deel 1. Toch met enkele duidelijke nuances die het zeker de moeite maken om te lezen, los van het feit dat Janny Wurts een erg goede schrijfster is. Het karakter van de hoofdpersonen vormt zich van de kindsheid in deel 1 naar sterke volwassenen wiens angsten en verlangens evolueren van een egoïstisch kinderniveau naar een bewust wereldbeïnvloedend niveau dat wel begrepen maar nog nauwelijks beheerst wordt. De krijtlijnen voor een eindafrekening worden uitgezet, broer tegen zus magiër, mensheid tegen demonen. Uniek is de blik die ons gegund wordt op een stuk science fiction binnen het fantasy verhaal: een ruimsteschip van de mensheid dat andere planeten en wezens bezocht en bevocht. Een verhaal van technich falen en een noodlanding die ontaard in een wanhopige strijd op leven en dood waarbij het verleden vergeten wordt of hoogstens tot legendes wordt gereduceerd.

Het verhaal speelt zich af een een chaotisch Finland; waar een vrouw vermist wordt en de politie verder niets aan haar verdwijning kan doen. De man van deze vrouw gat haar zoeken. Het verhaal is in het begin nogal beschrijvend, er wordt veel over de situatie waarin het land zich bevind uitgewerkt. Toch lukte het me niet om me in de personages in te leven, doordat er weinig over hen bekend wordt in het boek. Verder komt het boek nogal abrupt tot een einde en zijn er veel losse eindjes en komen er dingen zo uit de lucht vallen. Ik heb veel betere Scandinavische boeken gelezen en deze schrijver weet me niet echt te boeien.

In ‘Bezorgde Burgers’ voert Steven de Jong, Samuel als hoofdpersoon op. Samuel werkt bij communicatiebureau Puntjes op de i. Hij redigeert marketingteksten van ‘jonge, dynamische bedrijven’. Samuel is geen gemakkelijk man om mee om te gaan en hij begrijpt dat zijn collega’s het lastig vinden om met hem samen te werken. Het gebrek aan waardering dat hem ten deel valt, vindt hij echter onverteerbaar. Nieuweling Christiaan is als politiek consultant de rijzende ster in de organisatie. Een sociale wervelwind die in Samuels ogen niet meer is dan precies dat. “In de loop van de middag krop ik weer genoeg woede op om er een ingezonden brief uit te rammen. De krant die Hendrik Jan op zijn bureau heeft laten slingeren is wederom mijn target. Niet om te verscheuren, maar om de redactie te mailen over het dedain dat ze tentoonspreidt over populisten en hun groeiende groep volgers.” Allerlei opstandige gedachten spelen Samuel parten. Deze gedachten vinden een uitweg in de scherpe brieven die hij stuurt naar de redactie van de krant. Zijn schrijfsels worden echter stelselmatig afgewezen. Na een zoveelste reprimande, notabene in een kantine vol collega’s, gaat Samuel door het lint. Hij laat zich vollopen in de cafés in de stad en vindt zichzelf de volgende dag terug in een gesloten inrichting. Daar moet hij deelnemen aan praatgroepen en als ‘therapie’ IKEA meubilair in elkaar zetten. Samuel wil echter zo snel mogelijk ontsnappen en die vervloekte maatschappij weer in. Maar hoe? “Ik ben niet boos op de kliniek. Voor een krijgsgevangene heb ik het zo slecht nog niet. Krijgsgevangene, ja. De kliniek vertegenwoordigt de samenleving. De samenleving is een vijandige mogendheid. Een die de Geneefse Conventie, het humanitair oorlogsrecht, met voeten trad door me genadeloos neer te knuppelen.” ‘Bezorgde burgers’ is het relaas van een eenzame maar strijdvaardige burger. Bijzonder knap geschreven in een briljante schrijfstijl. Wat een heerlijk taalgevoel heeft De Jong. Het verhaal is onderscheidend, origineel en boeiend. De cynische humor die hij in zijn boek heeft verwerkt is simpelweg heerlijk en maakt dat het niet uitsluitend een zwartgallig verhaal wordt. “Het document bevat een draaiboek voor een ‘Wethouders Dialoog’ over ‘Ombuiging van financieringsarrangementen’. Alleen al voor het wegwerken van die overbodige spatie zouden we een dikke factuur moeten sturen. Maar dat zal ze een worst wezen, want getuige de locatie, het viersterrenhotel Des Indes, is er weer op niets bezuinigd.” Vooral hoofdpersoon Samuel is door de auteur bijzonder kundig weergegeven en gekarakteriseerd. Veel (bezorgde) burgers zullen zich in enige mate kunnen identificeren met deze man. Vooral om zijn angst en zijn woede jegens de maatschappij. Ondanks zijn complexe karakter en zijn –op zijn zachtst gezegd vreemde- reacties, blijf je als lezer sympathie voor hem houden. Wanneer je dat als auteur voor elkaar krijgt, dan heb je je karakter uitstekend over het voetlicht gebracht. Kortom, ‘Bezorgde burgers’ is een knap, geslaagd en boeiend debuut. Origineel en heerlijk cynisch. Bezorgde burgers, vrije geesten, verzamelt u en lees dit boek! De auteur De Jong (1981) is opinieredacteur van NRC Handelsblad. Voor nrc.nl was hij jarenlang rechtbankverslaggever. Hij deed onder meer onderzoek naar burgerparticipatie en (internet)democratie. In 2008 publiceerde hij De lastige burger – Dienstverlening in een tijd van ontbrekend burgerschap. Uitvoering Lebowski Publishers / Overamstel Uitgevers ISBN/ISBN13 9789048835768 Paperback, 300 pagina’s Over Hanneke Tinor-Centi Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent en boekrecensent. http://ht-c-communicatie.nl/

Dit verhaal leest zo heerlijk vlot! En de Whatsapp-gesprekken en dagboekfragmenten maken het een leuk speels geheel. Eenmaal begonnen kon ik niet meer stoppen met lezen; ik leefde echt mee met Nina die zo ontzettend in tweestrijd zit. Bij haar vader is het leven wat makkelijker en normaler, maar dat toegeven aan haar depressieve moeder is natuurlijk geen optie. In plaats van haar een schop onder haar hol te verkopen (die ze écht wel kan gebruiken) probeert Nina maar trouw te blijven aan haar moeder. Met als gevolg dat ze in twee huizen op haar tenen loopt en zichzelf niet kan zijn, want ook bij haar vader kan ze niet echt aarden met alle nieuwe gezinsleden. Naast de vast voor velen herkenbare emoties die komen kijken bij het scheiden van ouders en het moeten wennen aan een nieuw leven, zit er ook heerlijk wat humor in dit verhaal, dat houdt het allemaal fijn luchtig. En gelukkig zit er ook een beetje romantiek in! (alleen liep het niet helemaal af zoals ik had gewild… ) Een fijne balans tussen herkenbare realiteit en een beetje extra smeuïgheid. Een verhaal om je in te laten meeslepen én om lekker van te smullen!

Hans Vreeken beschrijft meesterlijk het reilen en zeilen op een statig kantoor. Ik heb ooit op een notariskantoor gewerkt en de sfeer die hier beschreven wordt, lijkt daar heel veel op. Ik heb genoten van het boek. Er komt veel humor in voor en het leest makkelijk weg. Hans Vreeken vertelt het verhaal van een nieuwe hoofdredacteur die komt te werken bij Het Medisch Tijdschrift. Die geeft een tijdschrift uit, Hét Medisch Tijdschrift, geen blad want bladen koop je maar in de kiosk. Je ben ook geen lid van een blad maar abonnee. Dat soort dingen luistert erg nauw, fouten worden niet geaccepteerd. Het kantoor is compleet vastgeroest in gewoontes en gebruiken. De dure lunches buiten de deur waarbij ze wijn uit de kelder meenemen, de macht van de secretaresse. De nieuwe hoofdredacteur doet zijn uiterste best om veranderingen aan te brengen, te digitaliseren en of dat gaat lukken moet je zelf maar lezen. Ik heb genoten van de schrijfstijl, de humor en de prachtige beschrijvingen en hoop dat Hans Vreeken doorgaat met schrijven.

Een spierballenboek, dat is Tijdmeters van David Mitchell in ieder geval: bij lezing – al dan niet in bed – worden de biceps als vanzelf door de zeshonderd pagina's dikke pil getraind. Maar ook de inhoud is een behoorlijke krachtproef te noemen, zowel van de schrijver die dit alles heeft opgetekend, als voor de lezer die urenlang vermaakt wordt met deze bundeling van zes magistrale hoofdstukken menselijk zwoegen. Mitchell brengt vanaf het begin zijn hoofdpersoon Holly Sykes in stelling; de delen die in verschillende tijdzones zijn geplaatst, hebben allen direct of indirect met haar te maken. Als de vijftienjarige Holly in het eerste hoofdstuk van huis wegloopt, komt ze steeds meer in contact met de personages achter de stemmen die ze altijd al in haar hoofd hoort. In deze verheven dimensie wordt naar onsterfelijkheid gestreefd door twee, elkaar naar het leven staande partijen: de Chronometristen en de Anachoreten. Holly krijgt achtereenvolgens te maken met de liefde van de opportunistische student Hugo Lamb, de ambitieuze oorlogsfotograaf Ed Brubeck en de twijfelende schrijver Crispin Hershey. In het zesde verhaal zien we Holly in het Ierland van 2043 waar het einde van de beschaving werkelijkheid begint te worden. Tijdmeters is een wervelende roman waarin de schrijver op meesterlijke wijze de wederwaardigheden verbindt van de personen onderling én in confrontatie met de hier en daar opduikende fantasy-perikelen. Juist die samenhang weet Mitchell, in de eerste vier hoofdstukken, op te trekken tot een prachtig bouwwerk dat de over het algemeen zoekende menselijke ziel plaatst tegenover de grenzeloze invloed en overheersing van krachtige superpowers. De goed uitgewerkte karakters vormen een spanningsveld met die ongrijpbare wereld der bezoekende geesten. Maar na vier indrukwekkende verhaallijnen in even zoveel sterke hoofdstukken besluit Mitchell om in het vijfde deel zijn fantasy-drive te laten prevaleren. De ultieme strijd tussen de Chronometristen en Anachoreten wordt in een fantasmagorie uitgevochten waarbij, zoals gebruikelijk in het genre, alle sluizen worden opengezet en de schrijver zichzelf vogelvrij verklaart. Het gebrek aan diepgang door de opeenstapeling van special effects ('Lichaamloos vul ik een neurbola met psychovoltage en kinetiseer die naar onze aanvallers') maken dit deel tot een moeizame exercitie waarbij de vinger precies op de zere plek van het fantasy-genre wordt gelegd: de bloedeloze vindingrijkheid en de drang tot verklaren kennen geen grenzen en zijn de opmaat tot slaapverwekkende fictie. Of zou het antwoord op Holly's vragen afdoende zijn: 'Vaak is magie iets normaals waar wij nog niet aan gewend zijn'? Gelukkig is het afsluitende deel opnieuw van een onnavolgbare kwaliteit. Een diepmenselijk inzicht in het Europa van de toekomst waarin geweld, honger, milieurampen en vluchtelingenproblematiek reëele bedreigingen zijn. Mitchell weet hier op inventieve wijze een virtuoos slot te vormen waarin Holly, inmiddels ziek en bejaard, haar nageslacht in veiligheid brengt en zich neerlegt bij de gedachte: 'Waar de ene reis begint, moet een andere reis eindigen, of zoiets'. @Dizzie/André van Dijk

Mijn grote dank gaat ook uit naar de auteur van dit bijzondere boek. Ingeborg van ’t Pad Bosch. Dit boek is haar debuut, en wat voor één. Chapeau! Normaliter neem ik wanneer ik een recensieboek aan het lezen ben geen contact op met de auteur. Toen ik echter op pagina 60 van dit boek was gekomen, had ik de drang om Van ’t Pad Bosch toch een berichtje te sturen. Ik vertelde haar hoe goed ze het had gedaan. Ik als homoseksuele, christelijk opgevoede jongen kon mij zo erg vinden in het verhaal. Ik herkende mijzelf in zijn daden en gedachten. De auteur weet dit op zeer indringende, drukkende manier te beschrijven. Ingeborg heeft talent voor taal. Dat merk je wanneer je leest. Haar zinnen stralen kracht en emotie uit. Haar taalgevoel neemt ons mee door prachtige, haast literair aanvoelende zinnen. Een prachtige kroniek over je eigen identiteit vinden en de tanden van de tijd. De auteur heeft haar huiswerk goed gedaan. Ze weet New York met gemak in de historische context te plaatsen en loodst ons eveneens door Nederland anno 1900-1980. Het boek is niet weg te leggen. Steeds wanneer ik het dichtsloeg wanneer dit moest (ja, moest, want ik wilde het liever niet) bleven mijn gedachten bij het boek en kon ik niet wachten op het moment dat ik het boek weer open kon slaan. Een enorm talentvol debuut van een enorm getalenteerde auteur van wie wij in de toekomst nog veel gaan horen. Ingebord van ’t Pad Bosch is een naam om te onthouden, die gaat het ver schoppen. Daar ben ik van verzekerd! Een schitterend boek. Een juweeltje voor in je boekenkast. Meer woorden dan dit heb ik er gewoonweg niet voor. 5 sterren voor Kroniek van een Erfenis

Kazuo Ishiguro, Brits auteur van Japanse afkomst, heeft voor zijn gehele oeuvre de Nobelprijs voor de literatuur gekregen. Met De Rest van de Dag, voor het eerst gepubliceerd in 1989, won hij de prestigieuze Booker Prize. Ook in 1989 verscheen in Nederland de eerste Nederlandse vertaling. Uitgeverij Atlas Contact gaf het boek in 2013 opnieuw uit. De Engelse butler meneer Stevens kijkt terug op zijn leven, op de tijd waarin hij in dienst was van Lord Darlington van Darlington Hall. Dit was in de jaren 30 van de vorige eeuw. Hij vervulde zijn functie bescheiden en met respect, zoals dat in die jaren gebruikelijk was. De manier waarop er in die tijd over het personeel gedacht werd, was heel anders dan heden ten dage. Ook de functie van butler komt nauwelijks nog voor. Grote huizen werden in die tijd toch nogal eens te duur gevonden, vooral ook in onderhoud en werden om die reden gedeeltelijk afgesloten of verkocht. Dat gebeurde ook met Darlington Hall. Dit grote huis werd overgenomen door de Amerikaanse meneer Farraday. Deze rijke Amerikaan koos ervoor het personeel in dienst te houden, zo ook meneer Stevens. Meneer Farraday is echter van een heel ander kaliber dan zijn vorige werkgever, Lord Darlington. Hij is veel minder formeel en houd ervan zo nu en dan een grapje te maken. Dit verwacht hij ook van meneer Stevens, die hier niet echt mee uit de voeten kan. Hij ziet dit als de teloorgang van de etiquette, van de Engelse waarden, waaronder het beroep van butler valt . Het gaat hem echt aan het hart. Als hij van Meneer Farraday het aanbod krijgt de auto een paar dagen te lenen, wat hem in eerste instantie bevreemdt, besluit hij naar Cornwall te gaan , om een oude vriendin op te zoeken, juffrouw Kenton. Ook zij werkte vroeger op Darlington Hall, voordat zij trouwde met meneer Benn en haar leven elders ging voortzetten. Tijdens de rit naar Cornwall overdenkt hij hun vriendschap van 20 jaar eerder, een relatie die zich ontwikkelde en toch niet leidde tot meer dan vriendschap. Ook kijkt meneer Stevens terug op de jaren die hij werkzaam was voor Lord Darlington op Darlington Hall. Lord Darlington was een echte heer en een goed, zij het ietwat naïef mens, van wie misbruik werd gemaakt. Het slot van het boek verhaalt over het ontroerende weerzien met juffrouw Kenton. De Rest van de Dag is geschreven in een nogal formele schrijfstijl, die goed past bij het onderwerp en het karakter van meneer Stevens. Korte zinnen worden afgewisseld door mooie langere zinnen , die goed de sfeer van het boek weergeven. Vooral het personage van meneer Stevens is erg goed beschreven, je hoort hem bijna spreken, je voelt hoeveel moeite het hem bijvoorbeeld kost zijn houding tegen meneer Farraday te veranderen. Volkomen terecht dat dit boek in 1989 de Booker Prize gewonnen heeft. Een boek over waarden, integriteit en trouw. Een prachtige kennismaking met een tijd die voorgoed voorbij is.

In 1 adem uitgelezen echt alles zit er in romantiek spanning zeer aan te bevelen

Titel: Kwijt Auteur: Anja Feliers Uitgeverij: Lannoo Publicatiedatum: Oktober 2016 Aantal bladzijdes: 360 Cover Een cover in de trant van de overige boeken wat betreft kleurstelling en de vrouw. Ik weet niet precies waarom, maar de covers trekken mij wel. Het is heel vrouwelijk, maar toch hebben ze ook iets duisters. Als serie staan ze in ieder geval mooi in de kast! Auteur Anja Feliers schrijft voor zowel volwassenen als jongeren. In 2010 debuteerde zij met de thriller Verleid me en in 2011 werd ze met dit boek derde bij de Crimezone Thriller Awards. Ze heeft meerdere boeken in de serie van psychloge Kathleen Verlinden op haar naam staan en Kwijt is hiervan het zesde deel. Achterflap Ondanks het vroege verlies van haar moeder heeft Sylvie het helemaal gemaakt: niet alleen is ze nog altijd een succesvol model, ze is ook host van een populaire talkshow op de radio. Tot een anoniem telefoontje van een luisteraar al het verdriet van de dood van haar moeder weer naar boven haalt. Vooral als blijkt dat niets is wat het lijkt te zijn. Psychologe Kathleen Verlinden probeert Sylvie zo goed mogelijk bij te staan, maar blijft ondertussen zelf nauwelijks overeind door de moeilijke keuzes waar ze voor staat. Mening “And I know the scariest part is letting go ‘Cause love is a ghost you can’t control ‘The words’. – Christina Perri Kwijt start waar we vorig jaar in Zuur geëindigd zijn. Gelukkig maar, want dit was een zeer open einde. Kathleen krijgt weer veel te verduren in dit boek. Na haar “vergissing” aan het einde van Zuur, plukt zij hier nu de vruchten van. Ze komt voor een zeer moeilijke keuze te staan, want gaat zij voor haar jeugdliefde of speelt ze op safe? Ik ben blij dat ik niet in haar schoenen sta.. De worsteling waarmee ze te maken krijgt en de emoties en verdriet hier omheen worden zeer mooi naar voren gebracht. We worden meegesleurd in haar tweestrijd. Een minpuntje vond ik eigenlijk het “gemak” waarmee ze het overlijden van een zeer goede vriend, naast zich neerlegt, persoonlijk had hier wat meer gevoel en emotie in gemogen. Verder maakt Kathleen een hele mooie ontwikkeling door, door de keuze die ze moet maken, maar ook door wat haar werk met zich meebrengt. “What happened in the past, must stay in the past.” De verhaallijn rondom Sylvie, haar dochtertje Josje en de rest van haar familie is mooi uitgewerkt. Veel mysterie rondom de verdwijning van de moeder van Sylvie en de ineens opduikende hints. Bijzonder verwerkt vond ik de waarnemingen van Josje, het meisje is door een ongeluk blind. Juist daardoor zijn haar andere waarnemingsvermogens enorm versterkt. Sylvie gelooft haar niet wanneer ze verteld dat oma Elise soms ’s nachts bij haar op bezoek komt en zij met haar praat. Wanneer zij ook een ‘enge’ verschijning opmerkt in haar kamer besluit Sylvie om met Josje naar Kathleen te gaan. Ik vind Josje een super mooi en puur meisje, ze voelt alles feilloos aan en is echt niet om de tuin te leiden. Een geweldig kind! Daarnaast voel je de hoop en het ongeloof van Sylvie en haar zus goed aan, want hoe erg kan het zijn, je weet niet beter of je moeder is al jaren geleden overleden en nu zouden er ineens aanwijzingen zijn dat dit niet het geval is en dat ze nog leeft? Wat kun je dan nog geloven? Ik denk dat je hierin ook goed de emoties van Anja voelt. Het boek is vlot geschreven, leest lekker weg en de spanning wordt langzaamaan opgebouwd. Op sommige punten vlamt deze spanning wat verder op, waarna deze weer terugzakt en naar het einde toe zich evolueert naar zeer spannend. Ondanks dat een aantal dingetjes voorspelbaar waren, was het einde toch grotendeels een verrassing. Alle verhaallijnen komen aan het einde mooi samen. Kwijt is een spannende opvolger van Zuur, waarin de wanhoop van het verliezen van een moeder, de boventoon voert. Personages zijn zeer fraai en met veel emotie uitgewerkt. Kwijt zorgt voor een aantal spannende leesuren. Spanning: 4 Plot: 3,5 Leesplezier: 4 Schrijfstijl: 4 Originaliteit: 3,5 Psychologie: 4 Anja Feliers krijgt met deze scores een mooi gemiddelde van 4 stralende sterren voor Kwijt.

You know," he said. "I think I would rather be a man than a god. We don't need anyone to believe in us. We just keep going anyhow. It's what we do.” I guess when Shadow Moon said that, he used all the right words to voice the very last thought I had as I finished Neil Gaiman’s American Gods. So what is American Gods about? Well the main plot is something like this: Shadow Moon is released from prison two days early in order to attend his wife's funeral. Since his best friend Robbie died in the same accident as his wife, this means he is also out of a job. Defeated, broke with no where to go, he meets the mysterious Mr. Wednesday who offers him a job, which he declines at first. But after “losing” a coin toss Shadow finally accepts. Mr. Wednesday employs him mainly to serve as his bodyguard and they embark on a road trip to rally old God’s to partake in a war against the new Gods. Shadow is introduced to the deadly world of the supernatural and gets caught up in a brewing war between old and new gods. Just from reading the synopsis, you might already be able to tell that this book is not for everybody. You end up either really loving it, or in a massive reading slump. That is if you don't dnf (do-not-finish) it altogether. I finished it within a week and although I enjoyed every minute of it, this is not a book I would recommend to everybody. So what are you getting yourself into? Depending on what version you are reading, at 600+ pages this book is a “chunker" and the narrative unfolds at a very slow pace. There is a lot of detail and dialogue that does not immediately make sense. Also more often than not it isn't the most exhilarating conversation to read. However, everything falls into place when the plot lines are neatly wrapped up towards the end. Apart from Shadow Moon’s story, the book contains “coming to America segments” that are written by mr. Ibis (a.k.a Toth the God of Wisdom). The segments seem to stray away from the plot cause they just tell the reader how some of the Gods or deity's ended up in America and over time they were completely forgotten. Eventually it turns out most of these segments provided me with a deeper understanding of what the brewing war between the Gods was about. The book is from Shadow Moon's point of view. Since Shadow Moon doesn't believe in much and doesn't feel he has a lot to live for (anymore) his POV might be depressing and at times maybe even frustrating. Personally I thought it was a stroke of genius. Shadow is introduced to a lot of Gods and he pretty much accepts whatever is presented to him. For the biggest part of the book he has no questions, nor opinions whats however and therefore I, as a reader, can form my own opinions on the Gods, deity's and events. The problem and the beauty of this book is that it has a bit of everything. Beautiful writing, remarkable world building, a lot of mythology and at times it’s even creepy. Needless to say there is a lot to explore. Because I finished the book within a week and Neil Gaiman's storytelling is engaging to me, it wasn't hard to keep up. For me the most surprising thing is that Shadow Moon's journey and personal growth did not go unnoticed amidst all these other storylines that demanded my attention. I really liked American Gods. Especially how thought-provoking it was. American Gods is not just a fantastical tale, it also examines what it means to be an American by looking at the cultural legacy of America through its mythical origins and how traditional values have evolved into contemporary ideals (americangodsneilgaiman.weebly.com). In other words this is not simply a fantasy book with a straightforward story. The narrative is very layered and full of symbolism and references to mythology. Let’s just say that by the end of this book you will definitely appreciate Wikipedia. You might have to work a little for your pay off, but for me it was worth it.

Lekker lezen verstand op nul boek. Een boek om even te verdwijnen in een mysterieuze, magische wereld, waarin werkelijkheid en illusie vervagen. Het meest fascinerende aan dit boek vind ik de foto’s die gebruikt zijn, dat geeft dit boek echt wat extra’s. De foto’s zijn echte oude foto’s die door verzamelaars zo zijn gevonden op rommelmarkten enz. De schrijver is van oorsprong filmmaker en hij heeft dan ook een boektrailer bij dit boek gemaakt: http://youtu.be/DrOfn6y1kXE

Er viel even een stilte bij mij toen ik het boek dichtsloeg, even bekomen van een verhaal met als thema verdriet, hoop, pijn, verloren leven, schuld of onschuld. De auteur Sarah Crossan grijpt met dit verhaal met momenten bij de keel. Sarah Crossan heeft al verschillende prijzen gewonnen met haar boeken, voor mij was de auteur nog onbekend. Sarah Crossan is dit verhaal beginnen schrijven op basis van de documentaire "fourteen days in May". *De 17-jarige Joe Moon beslist naar Texas af te reizen om zijn oudere broer Ed te gaan bijstaan in zijn laatste dagen. Ed zit onschuldig in de dodencel te wachten op zijn executie. Joe heeft zijn broer al 10 jaar niet gezien, is Ed een vreemde geworden voor hem? In Texas aangekomen bezoekt hij zijn broer elke dag. Beide blijven hopen op een herziening van Ed zijn straf en proberen terug naar elkaar toe te komen, al zit er een plexiglas tijdens het bezoek. Het verhaal is geschreven in korte hoofdstukken, ik moest me even aanpassen aan deze toch soort van versvorm. Toch laat de auteur je in die korte hoofdstukken, flashbacks zien en het heden, ook de beschrijvingen zijn een toevoeging aan het verhaal en grijpen je direct bij de keel. "Ergens vlakbij klinkt een kreet – gelach, bijtend en wanhopig. De betonnen muren komen op me af, mijn borst wordt samengedrukt. Weer een hek, open en weer dicht – opnieuw gegalm, een klap en piepend geknars." Dit is een heel unieke schrijfwijze, integer, rauw en soms hard. Vanaf de eerste bladzijde heeft het je in zijn greep en laat het je niet los. Een boek dat me nauw gaat bijblijven en zeer makkelijk druk ik nu op favoriet!

Bodo: Wanneer er een vast geketende man wordt gevonden door twee jongens, de man zit onderaan een klif in het water en leeft nog, wordt inspecteur Rino Carlsen op de zaak gezet. In Bergland begint Niklas Hultin aan een ander onderzoek. Hier spoelen antieke poppen op een vlot aan. In het begin vraag je jezelf dan ook af wat beide zaken met elkaar te maken hebben. De personages worden waarheidsgetrouw neergezet, Rino Carlsen is een innemende en boeiende man, je kan het dan al snel vinden met de Inspecteur. De schrijfstijl is erg prettig, geen onuitspreekbare namen en een eenvoudige schrijfstijl. Het boek leest dan ook lekker vlot weg. De plot zit goed in elkaar. Geen overdreven spanning, maar een gedegen verhaal dat goed in elkaar zit. De ontknoping is perfect uitgevoerd en laat je als lezer zeker nog even genieten van het laatste stuk van het boek. Kortom, een aanrader dit boek, zeer de moeite waard om te lezen. Ben wel benieuwd of er nog meer boeken verschijnen van Granhus. Spanning: 4 sterren Plot: 5 sterren Leesplezier: 5 sterren Schrijfstijl: 5 sterren Originaliteit: 5 sterren Psychologie: 4 sterren

Big History is een boek dat “ons” ontstaansverhaal op geheel eigen wijze vorm geeft van “in het begin was er niets en toen knalde het uit elkaar” tot voorspellingen over hoe het in de toekomst zal gaan. Die voorspellingen zijn niet echt rooskleurig, maar jij en ik zullen er niet bij zijn. Het verhaal gaat over in structuren, energie en wetten van fysica. Zo probeert David Christian alle veranderingen in goede banen te leiden. Hij gebruikt hiervoor mooie uitspraken van bekende personen en onderzoekers. Daarnaast beschrijft hij theorieën van deze onderzoekers om orde in de chaos te scheppen. Mijn eigen interesse kwam pas echt tot leven in het hoofdstuk over ‘leven’. Dit gaat over levende organismen en hoe zij zich aanpassen aan de veranderingen van de wereld om zich heen. Darwin komt aan bod. Dit boek is niet om het verhaal van Genesis te ontkrachten maar om een ander verhaal te laten lezen gebaseerd op wetenschap. Ik vind dat er met respect over God en zijn plek in dit verhaal wordt geschreven, dat kon ik erg waarderen. David Christian heeft echt van alles uitgezocht over dit thema, wat een werk is dat geweest! Hij heeft er veel hulp bij gehad, dat blijkt uit zijn dankwoord. De lijst met verklarende woorden die achterin het boek zit is door mij als leek op dit gebied veel gebruikt. Dit is een van de meest fascinerende boeken die ik heb gelezen dit jaar over een onderwerp waar iedereen een mening over heeft. De informatie is zeer uitgebreid en gaat mij soms te ver. Door de fijne schrijfstijl van David hou ik het lezen vol. Maar vraag me niet precies wat ik allemaal gelezen heb, het is moeilijk na te vertellen omdat het zoveel is. David Christian heeft echt van alles uitgezocht over dit thema, wat een werk is dat geweest! Hij heeft er veel hulp bij gehad, dat blijkt uit zijn dankwoord. De lijst met verklarende woorden die achterin het boek zit is door mij als leek op dit gebied veel gebruikt.

Ook dit boek van Gerard Nanne is weer een top boek. Allereerst een prachtige cover. Vanaf blz 1 wordt je meegenomen in het verhaal en het verveeld geen moment. Goed uitgewerkt, duidelijk en toch ook weer verrassend. Verrassend in de zin van dat je eigenlijk wel weet wie de dader is maar iedere keer ga je weer twijfelen tijdens het lezen. Ik geef dit boek gewoon vijf sterren omdat deze auteur het verdiend.

De veel bejubelde debuutroman van deze bolleboos, die op Princeton filosofie heeft gestudeerd. Ik was benieuwd of alle juich-recensies terecht waren en werd niet teleurgesteld. Het boek gaat over Jonathan zelf, die in Oekraine op zoek gaat naar zijn voorouders. Wat volgt is een zeer onconventionele roman die van alles tegelijk is. Grappig, bijvoorbeeld door de mensen waar Jonathan in Oekraïne door wordt opgevangen: de Oekraiense gids, een jongeman die een hoge pet van zichzelf op heeft, maar intussen een beroerd soort Steenkool-engels spreekt, diens vreselijke hond (in het boek continu aangeduid met “de teef”) en de humeurige opa. Aandoenlijk door de historische episodes over het dorp Trachimbrod, en de kolderieke dingen waar de bevolking zich destijds allemaal mee bezig hield. En tragisch, als uitkomt hoe dit dorp, waar de voorouders van Jonathan ooit hebben geleefd, door de nazi’s geheel van de kaart is geveegd. Jonathan Safran Foer weet al deze richtingen die het boek uitgaat, prachtig samen te brengen in een sterk verhaal. Een bijzonder boek dus, en een aanrader voor lezers die zich willen wagen buiten de kaders van de conventionele roman.

De blikman gaat over Ellis, Annie en Michael die een speciale vriendschaps/liefdesrelatie met elkaar hebben. Ellis en Michael zijn reeds vrienden van in hun kinderjaren die naarmate de puberteit nadert verandert in iets meer. Door omstandigheden leert Ellis Annie kennen en ze trouwen. Annie sluit Michael in haar hart en ze leiden met drie een zorgeloos bestaan tot Michael uit hun leven verdwijnt. Dat is in het kort de voorgeschiedenis. Het boek behandelt twee delen. Het eerste gaat over Ellis die gebroken achterblijft nadat Annie tijdens een auto-ongeluk sterft. Hij sluit zich volledig af en leeft een beetje in zijn eigen wereld. Tot de dag dat hij besluit te stoppen met werken, het felbegeerde zonnebloem-schilderij van zijn moeder terugkrijgt van zijn vader en een doos krijgt waar Michael op staat. Het tweede deel gaat over Michael. Meer ga ik over dit deel niet verklappen want dan is de beauty van het verhaal reeds verklapt. Sarah Winman heeft een uitgesproken eigen schrijfstijl waar ik gedurende de eerste helft van het boek toch soms moest teruglezen. Waar deed het mij aan denken? Poëtisch, literair, overpeinzend? Ik kon er de vinger niet op leggen. Maar dan zit je ineens in het verhaal en lees je het boek in één keer uit. De blikman is in één woord prachtig. Het verlies, het geluk, de liefde, de ontdekkingen, de liefde voor kunst… je leeft mee met de gevoelens van Ellis en Michael, het verdriet van hen. Je houdt van Annie omdat zij Ellis en Michael zo graag ziet. Je houdt van alle nevenpersonen, zelfs van de vader van Ellis die met ijzeren hand regeert. En dan volgen de tegenslagen. Prachtig gewoon. Ik was nog maar halverwege het boek toen ik mijn oudste zoon een bericht stuurde dat hij De blikman moest lezen, zo overweldigd was ik door de beauty of it all. Aanrader dus!

Met Een lied voor Achilles, dat in 2012 verscheen bij uitgeverij Meulenhoff, won Madeline Miller The Orange Prize, een prijs voor literatuur geschreven door vrouwen. De roman bevat een hervertelling van de mythe van Achilles. Door de ogen van Patroclus wordt de mythische strijd om Troje opnieuw beschreven en wordt de lezer geconfronteerd met nieuwe visies op het bekende verhaal. Miller weet Homerus eer aan te doen door een even sterk werk neer te zetten. Een lied voor Achilles is een boek om voor altijd te herinneren. Miller vertelt het bekende verhaal door de ogen van Patroclus. De lezer ontmoet hem in zijn jeugd, ziet hem opgroeien, trauma’s oplopen en uiteindelijk Achilles ontmoeten. De ontwikkeling van de band tussen de twee helden en het lot waarmee ze al op jonge leeftijd bekend zijn, vormen de basis van het verhaal. De keuzes die ze maken om bij elkaar te kunnen blijven, het uitstellen van het onvermijdelijke voor de liefde – het zijn herkenbare elementen die zo levendig zijn beschreven dat ondanks het feit dat je weet hoe het gaat aflopen en dat je weet dat je als lezer niet te veel mee moet voelen, je desondanks verbonden raakt met het lot van de twee starcrossed lovers en samen met hen de dood in de ogen kijkt. De schrijfstijl van Miller is levendig en hypnotiserend, zodra je aan het boek begint kun je het niet meer wegleggen. Hoewel het verhaal bekend is, is het onder andere aan de schrijfstijl van Miller te danken dat de vertelling uniek is. De schrijfster laat de lezer zijn ogen openen door andere kanten van het originele verhaal te laten zien waardoor je uiteindelijk tranen laat voor personen die al zeker 4000 jaar oud zijn. Achilles, Patroclus, Odysseus, Helena en alle andere bekende namen komen werkelijk tot leven op een wijze die je niet voor mogelijk houdt. Miller geeft nieuwe inzichten in de karakters van personages waar we eigenlijk weinig van weten. Het verhaal wordt nooit te langdradig, onrealistisch of te zoet. Uiteindelijk past elk bekend gegeven prachtig bij elkaar in deze hervertelling. Madeline Miller toont met Een lied voor Achilles niet alleen begrip voor de cultuur en de legendes van een tijd ver voor de onze, ook laat ze zien dat die niet zo anders hoeft te zijn. De ontwikkeling van de liefde tussen Patroclus en Achilles wordt zo natuurlijk beschreven dat je bijna zelf verliefd wordt op beide personages. Herkenbare thema’s zoals een moeder die tegen de relatie is, een cultuur die de liefde tussen twee mannen niet honderd procent erkent en een partner die als minder dan de ander wordt gezien, bewijzen dat verhalen uit de Griekse mythologie ons nog steeds veel kunnen leren. Miller heeft in woorden weten te vatten dat wat niet in woorden te vatten is. Dit emotionele meesterwerk is een bekend verhaal dat je in deze setting opnieuw en opnieuw zult willen herlezen. Dat het herkenbare thema's voortbrengt, zich in een ver verleden afspeelt of het verhaal niet bij je bekend is, zal niet uitmaken. Vanaf de eerste woorden in het boek grijpt het verhaal je aan, om je nooit meer los te laten. Want zelfs nadat het boek uit is, blijf je erover denken. Het verhaal blijft malen. Een lied voor Achilles is een boek om nooit meer te vergeten.

De Laatste Verhalenweefster vertelt het verhaal van Kate Baker, advocaat bij Guatamala’s grootste oliemaatschappij T-Petrol en Lupe, verhalenweefster en tevens de laatste overlevende van de uitroeiing van het Maya-dorp El Sede de Ixchel. Het lijkt alsof de twee hoofdpersonages niet verder van elkaar hadden kunnen verschillen. Wanneer Kate ontdekt dat haar vader verantwoordelijk is voor de gruweldaden die in El Sede de Ixchel hebben plaatsgevonden staat haar leven op het punt om drastisch te veranderen. Al snel kruist haar pad met dat van Lupe, die de dochter van haar vroegere geliefde nanny blijkt te zijn. In het boek zie je hoe zowel Kate als Lupe gedwongen worden om keuzes uit het heden en verleden opnieuw te evalueren. Beide personages brengen nieuwe inzicht in het leven naar voren en ontwikkeling die daarop volgt is prachtig beschreven. De manier waarop Marita inhaakt op thema’s zoals liefde, familie en trouw doet aan alsof het iets is wat ze al vele eerdere boeken beschreven heeft. Naar mijn mening is dit een erg mooi uitgevoerd werk binnen het magisch realisme. Het verhaal is verwonderlijk van begin tot eind, maar nooit te ver gezocht. Er wordt op een waardige wijze een eerbetoon geleverd aan stukje Guatemalteekse cultuur. Het minst sterke punt aan dit boek vond ik het einde, waarbij zaken elkaar op een iets te hoog tempo geïntroduceerd werden. Toch vond ik het geen slecht einde. Het had wat mij betreft alleen iets rustiger gemogen. Maar goed, je hoort mij dan ook nooit klagen over dikke boeken. Mijn uiteindelijke beoordeling van dit boek is 4 van 5 sterren. De Laatste Verhalenweefster mag dan Marita Coppes’ debut zijn, het is overduidelijk dat ze een ervaren verhalenvertelster is. Ik kan alleen maar hopen dat er nog vele boeken zullen volgen! Ik heb dit boek gekregen van uitgeverij Ambo|Anthos in ruil voor een eerlijke review.

Dodenweg. Olga Hoekstra Het boek begon met een ongeluk op Ruyterweg. Het is koud en het vriest. De weg zit vol met kuilen en gaten vanwege het slechte onderhoud van de weg. Waar het eigenlijk erg onverstandig om sowieso om hard te rijden. Helemaal als het vriest en er sneeuw ligt. Maar als je vriendin je belt met de boodschap dat als je er over 10 min. niet bent iemand je doodschiet. Dan rij je wel!!!!! Zo begint het boek en je wordt meegetrokken in het verhaal van Thomas de recherche agent en Fleur die net bij de krant werkt. Het blijkt een begin van een reeks rare ongelukken op dezelfde weg, of toch niet??????????????? Ik heb op het puntje van me stoel gezeten en kon hem bijna niet wegleggen. Ik kan niet wachten op het vervolg, die ik ook zeker ga lezen. Dit smaakt naar meer.

De meest bekende Franse auteur Bernard Minier heeft met Weerzin, het vijfde deel in het serie rond de beroemde commissaris Martin Servaz geschreven. Weerzin start in 1993 als twee meisjes vermoord worden gevonden en de jonge Martin Servaz bij het onderzoek wordt betrokken. Het is zijn eerste grote zaak en de zaak is direct opzienbarend en helaas kunnen ze de dubbele moord niet oplossen. Nu vijfentwintig jaar later wordt Martin bij een zaak geroepen die grote overeenkomsten vertoont met deze zaak en is hij vastbesloten beide zaken tot een goed einde te brengen. Mooi dat de auteur je in Weerzin meeneemt naar de jongere versie van Martin Servaz. Je leert hem zo nog weer beter kennen en weet zijn gedrag beter te begrijpen. Je gaat hem nog iets beter begrijpen in zijn sublieme speurderskwaliteiten. Het is weer een genot het boek te lezen, een vlotte schrijfstijl, relatief korte hoofdstukken die je aandacht geen seconde laten verslappen en vooral spanning. De spanning is continu aanwezig, de ene keer meer aan de oppervlakte dan de andere keer. Je speurt mee met Servaz en probeert je onbestendige gevoel bij de personages te verklaren. Bernard Minier weet je perfect in het verhaal te trekken, zodat het je niet meer loslaat en je wel moet verder lezen. Bij het dichtslaan van het boek had ik nog enige twijfel bij een bepaald punt in het plot, vandaar vier sterren in plaats van vijf.

Tijdens zijn gevangenisstraf heeft Leo Dûvnjac volop gelegenheid om een geweldige overval te bedenken. Gelijk op de dag dat hij wordt vrijgelaten, begint hij met alle voorbereidingen. Hij heeft over elk detail nagedacht zodat er niets meer mis kan gaan. Tenminste, dat denkt hij. Bloedbroers is het tweede boek van Roslund & Thunberg en het vervolg op Made in Sweden, alhoewel het prima zonder voorkennis gelezen kan worden. Wederom draait het om de broers Dûvnjac, en dan vooral om de oudste broer Leo. De jongere Felix en Vincent hebben na deel één hun straf uitgezeten en daarmee hun lesje geleerd. Moeder Britt-Marie hoopt dat Leo nu ook op het rechte pad blijft. Zelfs vader Ivan, die vroeger ook geen lieverdje was, heeft al twee jaar geen druppel meer gedronken en wil nu een lichtend voorbeeld voor Leo zijn. Maar zoals ze allemaal al snel ontdekken heeft Leo andere plannen. Bloedbroers draait niet zozeer om de overval die Leo gepland heeft, hoe opzienbarend die ook is, maar veel meer om familiebanden en loyaliteit. Leo liegt zijn ouders voor over zijn plannen, terwijl hij tegelijkertijd zijn broers weer bij de overval wil betrekken, ondanks hun tegenwerpingen. De band tussen de broers is al lang geleden gesmeed, zo leert de lezer in korte hoofdstukken tussendoor. Toen Leo veertien jaar was, heeft hij voorkomen dat zijn vader zijn moeder in een dronken bui vermoordde. Dat heeft iets wakker gemaakt in Leo, waardoor hij de criminaliteit inging. De bloedband van Leo, Felix en Vincent is niet de enige die op de proef wordt gesteld. Inspecteur Broncks, eveneens uit Made in Sweden, heeft ook een gewelddadig verleden met een broer. En ook inspecteur Broncks wordt gedwongen om een keuze te maken tussen recht en loyaliteit. Bloedbroers leest als een schaakspel, waarbij Leo de mogelijke zetten van zijn tegenstander Broncks al heeft uitgedacht. Hij gaat zelfs nog een stap verder: door Broncks de gestolen wapens uit Made in Sweden als een gambiet aan te bieden, weet hij hem precies op de juiste plaats op het bord te krijgen. Het is vooral dit spel, tezamen met de loyaliteitskwesties, die Bloedbroers tot de zoveelste topper uit Zweden maakt. Roslund & Thunberg hebben de plot van Bloedbroers op een vernuftige manier in elkaar gezet. En als ze eindelijk alle poppetjes op hun plaats hebben, volgt er een ontknoping waarbij de onderlinge vertrouwensbanden nog veel meer onder druk komen te staan. Spanning is veel meer dan een criminele daad. Roslund & Thunberg tonen dat haarfijn aan.

'Je kon nooit voorspellen hoe iets zou verlopen en op een gegeven moment was je geluk simpelweg op'. Southampton Engeland wordt opgeschrikt door hevige branden, weerloze slachtoffers worden overvallen door de alles verwoestende brand, ze kunnen geen kant op. De overlevende blijven verbijsterd achter, vertwijfeld vragen ze zich af: 'Zou er ooit gerechtigheid zijn'. Ook het team van Helen Grace wilde gerechtigheid. Inspecteur Helen Grace gaat vastberaden en doortastend te werk, ze schift uit, beredeneert, schakelt en ziet overeenkomsten. Haar persoonlijke belevingen hebben geen prioriteit, haar zus is dood en haar enige neef nog altijd vermist. Ze probeert met de nieuwe chef Jonathan Gardam samen te werken, ze is verrast door zijn menselijke inzichten maar heeft haar bedenkingen als hij wat vertrouwelijk wordt. Ook Charlie, agente en 'oude vriendin' van Grace balanceert tussen haar werk en privéleven waar ze 'op zijn minst moest doen alsof alles normaal was'. Ondertussen blijft Southampton het toneel van grote branden, een 'uitgeputte brandweerman' merkt op: 'Dit was geen ongeluk', en 'wat was er voor nodig om de dader ervan te weerhouden nog een moord te plegen?'. In een radend tempo beschrijft M.J. Arlidge de gebeurtenissen in Southampton, hij wisselt af tussen dader, betrokkenen, de politiemacht, iedereen houd zijn hart vast, het verhaal is spannend, emotioneel en zeer meeslepend. Ik werd stil van de tragische ontknoping. Een ontknoping die ik niet zag aankomen, een zucht van ontroering en ontzetting voelde ik daar wel bij, ik was er beduusd van. Klikspaan van M.J. Arlidge is zondermeer een ijzersterke thriller.

Dark Sacred Night heet de allernieuwste van Michael Connelly (de vertaling zal zeer waarschijnlijk dit jaar volgen) en ik had er ongelooflijk veel zin in, want het is het eerste boek waarin niet alleen Harry Bosch een rol speelt maar ook Connelly’s nieuwe hoofdrolspeler Renée Ballard (zie De Nachtploeg). Ik vind De Nachtploeg een absolute aanrader die van mij vijf sterren kreeg. Ik eindigde mijn blog Misdaad slaapt nooit dan ook: ik kan haast niet wachten op de uitgave waarin zowel Renée Ballard en Harry Bosch samenwerken, en die is er dus in: Dark Sacred Night. Samenvatting Het boek begint met de nachtdienst van politiedetective Renée Ballard die terwijl zij haar misdaadverslaglegging van de avond afwerkt een voor detective begrippen oudere man ziet neuzen in archiefkasten op haar afdeling: Harry Bosch. Bosch is natuurlijk geen onbekende bij de LAPD, maar hij hoort daar niet te zijn. Bosch is bezig met een cold case, de gruwelijke moord op het 15-jarige weggelopen meisje Daisy Clayton. Hij ontmoette de moeder van het meisje gedurende de vorige zaak waar hij aan werkte (Twee Soorten Waarheid.) Ballard werkt hem de deur uit, maar laat zich toch door hem overhalen mee te werken aan de oplossing van deze trieste moord en zo begint een wisselende maar boeiende samenwerking. Ik heb waar het de thrillers van Connelly betreft vaak gestrooid met vijf sterren, bijna op voorhand, maar bij dit boek vind ik een pas op de plaats wel terecht en wel om de volgende reden: normaal werkte Harry Bosch aan twee soms drie zaken tegelijk en dan is het overzichtelijk. In Dark Sacred Night is Bosch betrokken bij (weer) twee zaken, maar Ballard, zijn medestrijder tegen de misdaad, draait actief nachtdiensten en zo passeerde een flink aantal zaken mijn lezersogen; op zich geven die wel een beeld van Ballard als slimme, vasthoudende en gedreven detective (was dat nog nodig na De Nachtploeg?) maar het vreet aandacht en naar mijn smaak wel iets te veel. Misschien was een tweede boek met Ballard in de hoofdrol een betere optie – maar wie ben ik – dan was Dark Sacred Night niet zo overvol met misdaad(verslagen) die helemaal niets te maken hebben met het verhaal rond de moord op Daisy. In mijn ogen wordt Bosch wel ouder (slordiger is misschien een beter woord) afgeschilderd, want hij laat namelijk af en toe een behoorlijke steek vallen met het oog op zijn eigen veiligheid. In Twee Soorten Waarheid kon hij nog net zelf zijn vege lijf redden, maar in dit boek is ingrijpen van zijn noem het maar collega Ballard van de LAPD absoluut nodig anders was het toch echt gedaan met hem. Dit maakt voor mijn gevoel ergens de weg vrij voor een gedegen samenwerking waarbij het denkwerk van Bosch mooi zal gaan passen bij het inventieve, sportieve en loyale karakter van Ballard. Met een knipoog naar Connelly: de plot was iets te voorspelbaar en dat vind ik wel jammer. Dark Sacred Night krijgt van mij 3½ ster max 4: beter dan de middelmaat maar te klein voor de absolute top.

4,5 duim voor dit ongelooflijke verhaal van Abdulrahman Zeitoun, opgetekend door Dave Eggers. Ik viel van de ene verbijstering in de andere. Natuurlijk heb ik de beelden op televisie gezien van het resultaat van orkaan Katrina en ook hebben we hier meegekregen dat de situatie voor velen ernstig was en dat er vele doden waren te betreuren. En wie herinnert zich niet de beelden van de mensen op de daken van hun huizen terwijl overal om hun heen water was? Wat ik echter niet wist is hoe de regering met deze noodsituatie omgesprongen is, welke macht zij het leger, politie en aanverwante organisaties gaf. Er hebben zich zeer ernstige misstanden afgespeeld daar en wat helemaal moeilijk te verteren is dat ze de slachtoffers van deze misstanden (die veelal ook al slachtoffer van Katrina waren en dus alles waren kwijtgeraakt) hiervoor nooit enige excuses of fatsoenlijke compensatie hebben gekregen. Griezelig gewoon. Wat ook griezelig is, is dat Dave Eggers zijn eigen onafhankelijke uitgeverij moest opzetten (McSweeney's) om de serie 'verhalen van ooggetuigen' van dit soort mensenrechtencrises gedrukt te krijgen (hebben andere uitgeverijen dit geweigerd?). Het laat wel zien hoe maatschappijkritisch dhr. Eggers is en dat hij hiermee tracht iets te veranderen of in ieder geval openheid van zaken wenst te geven. Iets wat hem vast niet altijd in dank zal worden afgenomen ben ik bang.....

Mooie leugens is het debuut van Lisa Unger en eentje waarmee ze goed voor de dag komt. Het verhaal is een mix van thriller en psychologische roman, met filosofische trekjes. Ridley Jones is een leuk mens, beetje chaotisch en soms in herhaling vallend, maar ze is fris en aansprekend. Wanneer ze erachter komt dat haar leven een leugen is, bijt ze door haar angsten heen en gaat op zoek naar de waarheid. Hoewel de leugen een mooie leugen is, is het ook een farce en Ridley doorziet scherp dat ze zichzelf zal verliezen wanneer ze de gemakkelijke kant kiest en blijft zitten in de leugen. Dus gaat ze - samen met haar nieuwe vriend Jake - op zoek naar de waarheid, wat die waarheid ook teweeg mag brengen. Het boek is niet direct heel spannend, alswel heel boeiend. De bespiegelingen van Ridley tijdens haar speurtocht over het leven en over wie zij nu eigenlijk wil zijn, geven het verhaal een diepere dimensie. Ze geven ook richting aan de ontwikkeling van het boek. Goede opbouw van de plot en op gezette tijden wordt de spanningsboog voldoende opgebouwd om de lezer af en toe met een verhoogde adrenalinepeil de avonturen van Ridley en Jake te doen volgen. Ik was al fan van Lisa Unger en ben blij nu ook dit debuut van haar te hebben gelezen, nadat het al drie jaar in mijn boekenkast stond.

Tante Nitsa vertelt hun gezamenlijke familiegeschiedenis aan haar nichtje Brilka aan de hand van acht levens. Vanaf 1900 tot aan het heden leven je mee met de familie Jitsi. De Russische revolutie, de opkomst en neergang van de Sovjet Unie, het communisme, je leest het allemaal in dit dikke boek. Op een meeslepende en boeiende wijze neemt de schrijfster je mee op deze reis. De personages komen tot leven en je wilt blijven lezen! Het is een prachtig mooi geschreven verhaal en ruim 1200 blz. is geen enkel probleem. De mysterieuze warme choclade loopt als een rode draad door het verhaal. Dit boek is absoluut een topper.

Ik heb weer genoten van dit boek van Patterson. Ik heb het enige jaren al eens gelezen, maar werd er nu weer helemaal ingetrokken. De opbouw van het boek vind ik erg boeiend: je krijgt iedere keer net weer een stukje meer informatie toegespeeld dat je dwingt om door te lezen. Volgens mij is er nog een derde deel in de Chris Pagetserie; eens kijken of ik dat binnenkort ook te pakken kan krijgen.

Sebastiaan Koen - De verhalen van Auruco: Een rijk in verval Dorvin en Edilion hebben een goed leven, dat in een klap op zijn kop komt te staan, als hun dorp een aanval te verduren krijgt van duistere, bloeddorstige wezens. Ze moeten op de vlucht slaan voor de onderdanen van de duistere tovenaar Felkon Demonos. Hij heeft de wezens geschapen en wil alles en iedereen overheersen. Ze komen in een lastige situatie terecht als ze gevangen worden genomen en gedwongen worden om mee te doen aan een dodelijk spel… ze moeten het zien te overleven, maar dat lijkt bijna onmogelijk te zijn. Een van de broers heeft een magisch zwaard, de andere heeft een bijzondere gave, die hij onder controle moet proberen te houden. Dat vond Ik echt een mooie wending in het verhaal. De jongens geven enorm veel om elkaar. Hun band wordt steeds sterker en als lezer, is dat erg fijn. Je leert de jongens steeds beter kennen. Een andere verhaallijn is die van Elisia. Deze sterke jonge vrouw, heeft zoveel girlpower. Corlette trouwens ook. Ik vind het erg fijn, deze mix van mannelijke en vrouwelijke personages. In sommige verhalen lijkt het vaak alsof alleen mannen op eenqueeste mogen gaan…. Maar in dit verhaal zit genoeg girlpower, dat is ontzettend gaaf! Er staan heftige, soms erg bloederige gevechten in. De wereld lijkt steeds duisterder te worden. Toch blijft er een sprankeltje licht branden, je staat als lezer echt aan de goede kant. Toch zitten er ook momenten in, waarbij je moet slikken. Je zou willen ingrijpen, om het personage te helpen, maar dat kan niet. Je voelt de machteloosheid of wraak op deze manier nog beter. Soms vond ik het echt naar horror neigen, omdat het levensecht lijkt te zijn. De magie is origineel, apart en zeer kleurvol. Ik heb daar echt van genoten. Ook omdat de auteur beeldend schrijft, zie je het zo voor je. De wereld opbouw en de personages groeien steeds meer. Het doet ook licht Dystopisch aan, omdat je niet zou willen leven in deze wereld. Wat ik ook erg mooi vond, was de taal. Deze klinkt mooi, en kun je achter in het boek terug vinden, met de vertaling. Zo nu en dan spreken ze deze unieke taal. Dit staat ook aangegeven, bij de aanvang van elk hoofdstuk. Ik kijk er naar uit om nog meer van Auruco te lezen in de toekomst. 5*****

Zuster Angélique maalt haar gedachten in haar hoofd. Zuster Angélique is een non die uit het klooster werd gestuurd. Omdat ze in de Congo waar ze in een missie werkte, slachtoffer werd van gruwelijk geweld tijdens de bloedige onafhankelijkheidsstrijd, en met een ongewenst en verloren kind tot gevolg. Maar iets ouder als 60, zwerft ze nu rond in de straten met al haar spullen in een winkelkarretje en gaat ze van tehuis naar tehuis in België en Nederland. Ze komt in een tehuis terecht bij de goed bedoelende maar niet-begrijpende maatschappelijk werkster Hilde die niets van haar verleden af weet. In het aanschijn van kruisbeelden in het tehuis vervloekt ze het katholiek geloof zoals alleen een Vlaamse weggestuurde zuster het kan. In het tehuis leert ze Nancy kennen, een 'halfbloed', die zwanger is. Ze weet niet hoe ze haar sympathie moet tonen voor deze jonge vrouw en haar onbehouwen reacties zullen een dramatisch effect hebben. De finale is niet volledig onverwacht maar zindert nog wel even na in je gedachten. Erik Vlaminck neemt ons hier mee in de gedachten en gevoelens van een voor het leven getekende vrouw op een magistrale manier met de juiste perfect gekozen woorden en zinnen. De rake, Vlaamse taal en de Franstalige flarden uit Belgisch Congo tekenen opnieuw voor de juiste couleur locale. Een korte maar oh zo krachtige novelle die de volle 5 sterren verdient.

Een heel vlot geschreven boek, niet heel spannend maarspannend genoeg om hem in 1x uit te lezen!

De maatschappij is onderverdeeld in kleuren, Rood is de laagste laag bestaand uit arbeiders die niets beter behandeld worden dan slaven. Goud is de hoogste laag, zij hebben de macht over alle andere kleuren en schuwen niet deze te gebruiken. Darrow is een rode, een helduiker die samen met de rest van zijn clan onder het oppervlak van Mars woont en werkt om het oppervlak bewoonbaar te maken. Althans, dat is wat de Roden als waarheid krijgen voorgeschoteld door de Gouden. Door een droevige gebeurtenis komt Darrow bij het verzet, de zonen van Ares terecht en dan blijkt dat Mars al tijden bewoonbaar is en de Roden niets meer dan slaven van de Gouden zijn. De zonen willen de gevestigde orde omver werpen en willen Darrow daarvoor gebruiken. Hij gaat uiteindelijk akkoord en moet zich staande zien te houden in de Gouden wereld. De eerste hoofdstukken van Rood doen nog een beetje denken aan The Hunger Games, maar dat is al snel over. Rood zuigt je mee in een wereld die eigenlijk nergens meer mee te vergelijken is. Darrow ontwikkeld zich constant en net als je hem denkt te kennen en zijn volgende actie denkt te voorspellen neemt het verhaal weer een compleet nieuwe wending.

(Recensie komt oorsponkelijk hiervandaan: https://nlboekenrecensies.wordpress.com/ugly-love-colleen-hoover/) Ugly Love – Colleen Hoover When Tate Collins meets airline pilot Miles Archer, she knows it isn’t love at first sight. They wouldn’t even go so far as to consider themselves friends. The only thing Tate and Miles have in common is an undeniable mutual attraction. Once their desires are out in the open, they realize they have the perfect set-up. He doesn’t want love, she doesn’t have time for love, so that just leaves the sex. Their arrangement could be surprisingly seamless, as long as Tate can stick to the only two rules Miles has for her. Never ask about the past. Don’t expect a future. They think they can handle it, but realize almost immediately they can’t handle it at all. Hearts get infiltrated. Promises get broken. Rules get shattered. Love gets ugly. Tate Collins gaat tijdelijk bij haar broer wonen, maar bij aankomst ligt er een verrassing op de stoep te wachten. Een dronken jongen, ongeveer 20 jaar die allerlei dingen mompelt. Tate weet niet wat ze met hem aan moet en na veel moeite om in het appartement van haar broer te komen, belt ze hem gelijk op. De jongen blijkt Miles te zijn, de overbuurman. Haar broer raadt haar aan hem naar binnen te brengen. De ontmoeting tussen Tate en Miles is nogal apart, maar ze mogen elkaar toch wel. Hoewel Miles ontzettend afstandelijk is, krijgen ze een soort friends with benefits-relatie. Miles blijft ontzettend afstandelijk tijdens de relatie en lijkt een muur om zich heen gebouwd te hebben, kan Tate hierdoorheen breken? Dit boek was mijn allereerste boek in het genre “New Adult”. Ik wist niet wat ik kon verwachten, maar ik denk dat dit boek een goede kennismaking was. Ja, er wordt gepraat over seks (het wordt meer uitgevoerd, maar oké). Maar tegelijkertijd heeft dit boek een ontzettend duistere kant, die je ontroerd. Mij heeft het wel zover gekregen dat er tranen over mijn wangen rolden. Dit boek is gewoon goed, het leest heerlijk weg, maar die “duistere” kant zorgt er toch weer voor dat het boek anders is, het krijgt een andere lading. Ik raad dit boek zeker aan! Het heeft zoveel verschillende kanten, die het boek bij elke pagina weer veranderd. Ik geef dit boek dus ook 5/5 sterren.

Er is niet veel toe te voegen aan de lovende recensies die al op de site staan, behalve om zelf te melden dat Harde revolutie van George Pelecanos een geweldig boek is. Het is niet een echte thriller in de zin van een cliffhanger na elk hoofdstuk of een bloedspannende achtervolging, of wat voor adrenaline-pompende variant je maar kunt verzinnen. En omdat dit boek 3 decennia vóór de boeken Het fatale schot, De grote afrekening en Soul circus speelt, weet elke lezer dat Derek Strange de 'revolutie' overleeft, hoewel hij er na al die tijd nog wel littekens van draagt. Toch is het een prachtig boek, dat een geweldige sfeertekening geeft van een diep verdeelde stad - en ook een land? De diepe kloof tussen zwart en wit die in Washington zichtbaar is, is fascinerend en vreemd voor ons in het 'tolerante' Nederland en België - hoewel die kloof bij ons zichtbaar is tussen 'westers' en 'niet-westers-allochtoon' - moeten we misschien in ons taalgebied een paar thrillerschrijvers van niet-wester-allochtone afkomst hebben om thrillers vanuit dat standpunt te gaan schrijven? Verder wordt de werkelijkheid van 1968 helemaal invoelbaar, van de momenten waarop de natie rond tv en radio kluistert, de tegenstellingen in politiek en maatschappij tot de wortels die zichtbaar worden van de latere ontluistering in Washington die Pelecanos zo schrijnend en met begrip en compassie beschrijft in zijn hedendaagse romans. Een geweldig startpunt voor veel van zijn boeken. Ook Nick Stefanos van de Stefanos-romans (niet in het Nederlands vertaalt) komt nog even langs en natuurlijk de door Eric in zijn recensie ook al genoemde Granville Oliver. Je merkt dat Derek zich hier eventjes als een soort surrogaat-papa van Granville opstelt en daarmee zijn houding tegenover hem in De grote afrekening en Soul circus verklaart. Ik ben al een tijdje fan van Pelecanos en met elk boek pakt hij me meer in, ondanks het gevoel dat de wereld die hij beschrijft (gelukkig) ver van mijn bed is - maar misschien niet zo ver als ik wel zou willen.

Mischling vertelt het verhaal van de tweelingzusjes Stacha en Perle. Tegen het einde van de tweede wereldoorlog komen ze in Auschwitz terecht, samen met hun moeder en grootvader. Direct bij aankomst worden ze van hun familie gescheiden. Omdat ze een tweeling zijn, blond haar en bruine ogen hebben (= Mischling) wekken ze de interesse van Josef Mengele. Het boek vertelt over de gruweldaden die plaatsvinden in dit concentratiekamp, en dan meer specifiek de experimenten die werden uitgevoerd door dokter Mengele. Hoewel het gaat om echte gruwel, wordt dit in het boek ingetogen verteld. Je krijgt alles immers te zien door de ogen van de twee zusjes. De ene keer is Stacha aan het woord, de andere keer Perle. Hoewel ze qua uiterlijk zeer sterk op elkaar lijken, merk je al snel dat ze wat betreft karakter wel van elkaar verschillen. Gelijklopend is dat ze beide hun best doen om de ander (op hun eigen manier) te beschermen. Naast Stacha en Perle, maak je kennis met andere kinderen in het kamp en met een aantal volwassenen die hun, zo goed en zo kwaad mogelijk, proberen te beschermen. Daarnaast zijn er natuurlijk ook de bewakers, waar weinig goeds in terug te vinden is. De beide meisjes doorstaan hun eigen kwellingen. Op zeker moment worden ze van elkaar gescheiden en weten ze niet of de ander nog in leven is. Het laatste deel van het boek focust op de gebeurtenissen na de bevrijding van het kamp. Hoewel het einde van de oorlog in zicht is, betekent dit niet dat het leven nu dadelijk makkelijker wordt. Dit boek is een echte aanrader. Je komt voor een deel te weten aan welke gruwel de proefkonijnen van Mengele werden bloot gesteld en wat dit voor effect had op hun geestesgesteldheid. Maar dit alles wordt door de schrijfster op een zeer waardige en ingetogen manier verteld, zodat je niet afgeschrikt wordt om verder te lezen.

Is dit boek nou het 'magnum opus' van Oek de Jong, zoals wel wordt beweerd? Ik heb geen idee, want ik ken zijn andere boeken niet. Interessanter is de vraag of het een goed boek is (zoals veel recensenten stellen) of een totale draak (zoals veel andere recensenten zeggen). Maar zelfs dat weet ik niet zeker. Soms vond ik het proza traag en kneuterig als een trekschuit vol spruiten. Er waren dus momenten dat ik mij het schompus verveelde en mij afvroeg hoe iemand zulk brak proza uit zijn pen krijgt en zo lang kan doorleuteren over zo weinig. Maar tegelijk waren er nog meer momenten dat ik met rode oren en innerlijke hoera-kreten het proza verslond. Soms had ik zelfs een sensatie van licht, lucht en ruimte zoals ik die maar bij weinig boeken voel. Wat mij niet beviel aan het boek waren de vele herhalingen, de grote mate van navelstaarderij, de mate waarin Abel als lastige puber en pre-adolescent maar blijft volharden in bokkigheid, wrokkigheid, rondgeneuk en gezeur. Op zich wordt Abels geslotenheid en wanhoop aan de wereld mooi en overtuigend beschreven, maar wel erg uitvoerig (Pier en oceaan is ruim 800 blz. mensen) en soms ook wat al te pathetisch. Aan weer de andere kant was ik zelf als puber en pre-adolescent niet veel handelbaarder: pubers beleven de wereld wat heftiger dan anderen, en exact dat is dan wel weer overtuigend beschreven, misschien niet ondanks de overdrijving maar zelfs dankzij de overdrijving. Mooi en soms zelfs prachtig vond ik bovendien hoe in dit boek gestalte gegeven wordt aan de eenzaamheid en vergeefse dromen van Abel en zijn familie. Je leert Abel van binnenuit kennen, maar ook zijn vader en moeder, en ook zijn grootouders (met name zijn Friese grootvader van vaders kant). Al die personages zijn op zichzelf boeiend genoeg, maar boeiend is vooral ook hoe diverse karaktertrekken en teleurstellingen - het geslotenene, het eeuwige zoeken naar zingeving, de bewondering voor schoonheid en kunst, het verlangen - van generatie naar generatie overgaat. En nog wat boeiender is hoe al die personages vaak ten prooi zijn aan werelden van zinderende en conflicterende emoties. Emoties die niet worden uitgelegd of verklaard, maar die in al hun borrelende onduidelijkheid worden getoond, in borrelend en dansend proza. Maar het meest meeslepend vond ik de vele passages waarin m.n. Abel vol vervoering en verwarring de schoonheid ervaart van Friese en Zeeuwse waterlandschappen en van kunst. De lichtval in een drassig veenlandschap, de zuigende modder, de rietkragen, de wind: het wordt allemaal heel beeldend beschreven. Zo ook de zee, de golven, de storm op zee, de rijkdom van de oceaan. Meer en meer groeit vooral die zee (nu ja, de oceaan) ook uit tot een suggestief symbool van het leven in al zijn raadselachtige immensiteit: een syymbool van sublieme schoonheid ook, maar tegelijk van dreiging en nakende dood, en ook nog van oneindige verlokkende horizonten, en nog veel meer. Bovendien is kijken naar de natuur voor m.n. Abel uiteindelijk veel meer dan alleen 'kijken naar de natuur': het is bijna een soort transcendente ervaring waarin hij voor even loskomt van zichzelf, een intense ervaring van het 'hier en nu', een ervaring van het onnoembare en het eeuwige. Een ervaring die soms bijna religieuze trekken krijgt. Natuurlijk, Abel is een verstokte 'ongodist' die niet in het hogere wil geloven, en hij blijft voortdurend worstelen met zichzelf. Toch voelt hij zich door zijn intense natuurervaringen soms even in contact met 'iets' dat groter is dan hijzelf, en dat biedt dan voor even troost, rust en vreugde. Aan het eind van het boek is Abel zeker geen 'wijze' geworden, gelukkig niet. Maar hij heeft wel een manier gevonden om meer ruimte te geven aan deze vervoering, wat hem mogelijk beter zal wapenen tegen de uitdagingen van de volwassenheid. Sommige mensen zullen dit wellicht pure kitsch vinden, maar ik vond het bijzonder fraai en overtuigend opgeschreven. Zoals ik dus ook de beschrijving van de innerlijke roerselen van de diverse personages mooi en overtuigend vond. Daarnaast is Pier en oceaan op onnadrukkelijke wijze ook wel een interessant tijdsbeeld van Nederland in de jaren vijftig, zestig en zeventig. En om al die redenen heb ik dit boek, ondanks zijn vaak forse inzinkingen, met een glimlach uitgelezen.

Samenvatting van het verhaal Patricia Rodiers werkt bij de Federale Gerechtelijke politie in Genk als undercoveragente. Ze werkt aan een zaak waarbij al twee vrouwen verdwenen zijn. Dit onderzoek spitst zich toe op een datingsite “Lovequest”. De twee vrouwen zijn vermist nadat ze met een kerel hadden afgesproken in de brasserie XO in Diepenbeek. Patricia denkt de dader te kunnen strikken en gaat onder de nickname ‘Nicky Van Oost’ naar een date maar als snel vermoedt ze dat dit niet de dader is. Marnix Veldkamp met wie ze had afgesproken is versteld dat hij wordt aangezien voor een verdachte. Terug op het bureau baalt ze zo enorm dat haar intuïtie haar in de steek heeft gelaten. Haar baas Guido Sanders is er niet gelukkig mee. Het enige aanknopingspunt dat ze hadden was de datingsite. De dader kan meerdere profielen hebben. Het kat- en muisspel kan opnieuw beginnen. Dan verdwijnt er weer een vrouw. Ook deze was actief op de datingsite. De nieuwe verdwijningszaak maakt Patricia heel onrustig. Ze moet en zal de dader in de val lokken en strikken. Als er een eerste lijk wordt gevonden, wordt ze van de zaak afgehaald. Ze is woest omdat ze er middenin zit maar haar baas ziet dat anders. Ze moet kunnen infiltreren want de dader is mogelijk al op zoek naar een ander slachtoffer. Ze is niet van plan om zich zomaar gewonnen te geven. Vastberaden als ze is begint ze op haar eentje haar eigen onderzoek. Ze heeft gelukkig ook de steun en hulp van haar collega Matthieu die een expert is op het gebied van IT. Ze moeten een selectie maken van de mannelijke profielen en dan stuiten ze op iets wat de profielnamen gemeen hebben. Tijdens haar eigen onderzoek kan ze het gevoel niet van haar afzetten dat ze stiekem in het oog wordt gehouden. Ze weet dat ze hier met een psychopaat te maken hebben die niet zal stoppen met moorden tot hij gevat wordt. Is de dader haar al op het spoor? Conclusie Het boek is onderverdeeld in hoofdstukken vanuit het standpunt van het onderzoeksteam, en menig personage. Synchroon lezen we dan ook wat er gebeurt en dat maakt het er nog des te boeiender op. De auteur heeft dit verhaal op poten gezet nadat een vriendin haar verteld had over een ontmoeting met een man via een datingsite. Blijkt dat dating via internet niet altijd zo onschuldig is als het lijkt. Katrien snijdt ook een ander onderwerp aan dat ook heel actueel is. Ik ga hier niet verder op in omwille van het spoilergevaar. Het personage Patricia heeft veel in haar mars maar privé is ze één brok ellende. De auteur laat zien dat dit personage ook maar een mens van vlees en bloed is en dat is ook prachtig weergegeven. Ook beschrijft ze hoe het voor Patricia is om in een mannenwereld te werken waar ze toch maar haar vrouwtje weet te staan. Ook geeft ze het verhaal van de dader weer en op die manier krijg je zonder het te willen eigenlijk een beetje sympathie voor wat hem is overkomen. Ook hier snijdt ze wederom een onderwerp aan waar menige kinderen mee te maken krijgen. Naarmate het verhaal vordert stijgt de spanning en op het laatste moment weet de auteur er nog een verrassing in te steken die ik niet had zien aankomen. Op een bepaald moment zet ze je ook op een verkeerd spoor en denk je de dader te kennen maar niets is minder waar. Het is misschien een cliché maar ik heb vanaf bladzijde één genoten van dit boek, het is gewoonweg niet opzij te leggen want je moet weten hoe dit alles gaat aflopen. Ik heb er dan ook niet lang over gedaan om het uit te hebben. Katrien schrijft heel vlot en beeldig en het moet ook gezegd worden dat dit boek foutloos is geschreven! Het is op geen enkel moment eentonig geschreven. Ik ben zeer blij dat Vlaanderen er weer een goede auteur bij heeft en ik hoop nog meer boeken van haar te kunnen lezen en hopelijk gaat ze verder met dit team en wie weet met nu een extra mankracht meer! Katrien heeft een geweldig boek geschreven dat vele thrillerliefhebbers kunnen lezen en waarderen. Dit is dan ook een echte aanrader die 5 sterren krijgt van mij.

Jacob is een gewetensloze wetenschapper die kost wat het kost om alle eer naar zich toe te trekken om zijn plan te verwezenlijken zodat alle ogen op hem zijn gericht. Ella is een vrouw met een rugzak en heeft hierdoor een hoge muur om zich heen gebouwd. Dit uit zich in haar werk en heeft zo goed als geen sociaal leven. Maar dan is er de ommekeer en heeft ze meer in zich dan ze zelf had gedacht en wordt een sterke vrouw waar je voor moet oppassen. De verhaallijn van medicijn is vanaf het begin boeiend en de spanning wordt steeds meer opgevoerd. De personen die komen en gaan in het verhaal hebben ondanks dat ze er maar heel even een rol spelen meer invloed op het verhaal dan dat je in eerste opzicht denkt. Dit wordt duidelijk namate het verhaal vordert. De zijwegen die het geheel opluisteren zorgen dat je ook nog verrast wordt tijdens het lezen.De spanning is goed aanwezig en wordt mooi gedosseerd neergezet. Niets wordt er te vroeg prijsgegeven zodat je geboeid blijft tot het einde.De personen die komen en gaan in het verhaal hebben ondanks dat ze er maar heel even een rol spelen meer invloed op het verhaal dan dat je in eerste opzicht denkt. Dit wordt duidelijk namate het verhaal vordert. De zijwegen die het geheel opluisteren zorgen dat je ook nog verrast wordt tijdens het lezen. Het is altijd moeilijk om uniek en iets nieuws te verzinnen ,maar waar het om gaat is hoe zet je een verhaal neer en vanuit welk oogpunt ga je het onderwerp te lijf en hiermee kan je jezelf onderscheiden . Met dit boek heeft Ingrid dit zeer zeker gedaan en kan je rustig zeggen dat ze er een uniek verhaal van heeft gemaakt.

Siegfried Lenz was een geweldig schrijver. In een paar pennestreken wist hij een sfeer neer te zetten en een hele wereld op te roepen. Zo ook in dit boek dat over een ouder wordende duiker in het Duitsland van net na de Tweede Wereldoorlog gaat. Het is een novelle maar na het lezen heb ik het idee dat ik een roman van over de 500 pagina's gelezen heb. Dat is de kracht van Lenz. Een boek waar je niet echt vrolijker van wordt maar wel een aanrader.

Met krijt staat op de voorkant een galg getekend, is dat de krijtman? Is de krijtman een slachtoffer of is de krijtman juist een dader? Of moeten we bij de krijtman aan juist iets heel anders denken? Met korte hoofdstukken, die in prettig en vlot Nederlands zijn (vertaald) geschreven, onthult het verhaal langzaam maar zeker steeds meer van de titel van het boek. In mijn beleving was het een kort verhaal, in werkelijkheid blijkt dat 'ernstig' mee te vallen, althans, 320 pagina's is normaliter niet bepaald een kort verhaal. Hoe het komt? Geen idee... Misschien omdat het inderdaad écht lekker wegleest, de korte hoofdstukken, een aantal verrassende wendingen waardoor je op het verkeerde been bent gezet en daardoor mezelf niet heb gerealiseerd dat ik al langer aan het lezen ben dan ik dacht. Of komt het door het tijdreizen? Van 1986 naar 2016 en weer terug en weer heen en weer... Het boek heeft een soort van open einde: het verdwenen hoofd duikt plotseling op en gaat op reis. Het zou dus zomaar kunnen dat de geschiedenis zich elders gaat herhalen. Komt er een vervolg op 'De krijtman'? De tijd zal het leren, maar het zou dus zomaar kunnen! Leuk boek, redelijk spannend (hoewel daar best nog wel wat schepjes bijkunnen) en als debuterend schrijver kun je hier zeer zeker mee voor de dag komen!

De titel komt van het jasje van David Bowie dat Elly de Waard in 1974 jatte uit wraak dat zij geen interview met David Bowie kreeg, maar wel aan Henk van der Meijden. In het boek staan 20 jaar popgeschiedenis (de jaren 70 en 80) zoals Elly de Waard deze als popjournalist heeft beleeft. Ik vind het meer een naslagwerk, je leest het niet zomaar in een keer uit, maar iedere keer een stuk. Ook mis ik wel artiesten uit die jaren, maar het is dan ook geen encyclopedie natuurlijk.

Christiaan Weijts is literatuurwetenschapper en naar aanleiding van Het valse seizoen zou je hem zelfs als cultuurwetenschapper kunnen bestempelen. Muziek is de leidraad in zijn nieuwe roman en dat maakt deze extra leuk voor muzikanten en muziekliefhebbers. In de tekst zitten talloze verwijzingen naar muziekstukken – er is zelfs een spotify-lijst bij gemaakt – maar evengoed naar andere literatuur, de geschiedenis en de klassieke oudheid. Deze verwijzingen geven het boek een diepere laag. Weijts voert drie hoofdpersonages op die elk afzonderlijk een interessant verhaal vertellen. Het zijn drie verschillende mensen uit heel verschillende werelden die de muziek als gemeenschappelijke deler hebben en daardoor toch steeds bij elkaar terugkomen. Vooral het cynische personage Pablo snijdt grote maatschappijkritische thema’s aan in de vorm van commentaar op actualiteiten als de aanslag op Charlie Hebdo en de vliegramp met de MH-17: ‘We leven in een tijdperk waarin replica’s de nostalgie moeten bevredigen naar het verdwenen origineel. Zou die nostalgie niet ook een nostalgie kunnen zijn naar de collectieve ervaring, of specifieker, naar de gesynchroniseerde ervaring, naar de muzikale gelijktijdigheid.’ Deze kritiek vind je terug in veel cultuurwetenschappelijke artikelen en bij hedendaagse filosofen, Weijts zet zijn lezerspubliek daarmee aan het denken. Het valse seizoen kent veel verschillende lagen en het is een feest om die als lezer te ontdekken. Het verhaal is opgebouwd in vier delen, zoals de vioolkwartetten waar in het boek steeds naar verwezen wordt. De titels van deze delen lijken achteraf al iets te verklappen, in het derde deel ‘Moderato – Andante – Adagio’ worden de stukken tekst langer, moet de lezer zich langer op één personage concentreren, terwijl de eerste delen en het laatste wat meer leven in de brouwerij brengen door de snellere schakeling tussen de drie hoofdpersonages. Over het algemeen zorgt de wisseling tussen de drie hoofdpersonages ervoor dat het verhaal vlot leest. Toch lopen er ook heel veel verschillende verhaallijnen door elkaar, waarvan er een aantal ook niet afgemaakt of uitgediept lijken te worden. Wel laat Weijts, zoals in een gecomponeerd muziekstuk, steeds dezelfde of vergelijkbare frases terugkomen die een blijk van herkenning opleveren. Hoewel de personages eerst los van elkaar lijken te staan, worden ze richting het einde steeds verder met elkaar verweven, waardoor de briefwisselingen tussen hen, die de basis van het boek vormen, iets gekunsteld krijgen en niet overal even consequent wordt doorgevoerd. Het volgen van alle losse en in elkaar verdwijnende melodieën kan een uitdaging zijn, maar Weijts weet het verhaal uiteindelijk met een mooie en slimme climax af te sluiten.

Auteur: J.D. Barker Uitgever: Boekerij Nederlands 1e druk januari 2019 ISBN 9789022585146 Paperback 400 pagina's -------“Bel me – 911” Een sms van Nash. “Dit is iets groots Porter,” zei Nash. “Jij verdient het hier bij te zijn. Het slachtoffer was op weg naar de brievenbus” “Hoe weet je dat?”vraagt Porter. “Hij had een klein wit doosje bij zich met een zwart lint eromheen gestrikt”------- Detective Sam Porter krijgt in de vroege ochtend een bericht van zijn partner Nash dat er een ongeluk is gebeurd. Het lijkt op zelfmoord. Er blijken alleen overeenkomsten te zijn met 7 eerdere moordzaken. In Chicago is al ruim 5 jaar een seriemoordenaar actief. Hij wil duidelijk maken dat degene die hij in het hart wil raken, dingen heeft gedaan die het daglicht niet kunnen verdragen. In het witte doosje, wat het verkeersslachtoffer bij zich had, zit een afgesneden oor. Dit is het altijd eerste teken die de moordernaar geeft. Het adres op het doosje blijkt van een investeringsbankier: Arthur Talbot. In de binnenzak wordt een aantekeningenboekje gevonden. Wanneer het boekje wordt geopend, blijkt het een dagboek te zijn van de seriemoordenaar: Aap genaamd. In het dagboek staan aanwijzingen zodat men conslusies moet trekken hoe het komt dat Aap deze gruwelijke daden pleegt. Dan begint er een race tegen de klok want binnen 72 uur moet het slachtoffer, wat ontvoerd is, gevonden worden. Van wie is het oor en is het slachtoffer van het ongeluk inderdaad Aap. In het boek gaan de meeste hoofstukken over Porter en het dagboek. Je krijgt steeds meer inzicht hoe verknipt Aap is opgegroeid. Vanaf het begin is het spannend wat in de rest van het verhaal voelbaar is. Het plot is een open einde zodat er nog een vervolg kan komen. Lees, voel de spanning en verbaas je. Het boek krijgt van mij 4* Rotterdam, 9 januari 2019 Annemarie Met dank aan #Vrouwenthrillers.

Bijzonder boek, misschien iets te langdradig maar toch blijf je lezen omdat je wil weten wat er gaat gebeuren.

OP de cover staat een meisje dat boos of angstig kijkt, ogen spreken boekdelen. Het schijnt dat de dochter van Justin Cronin haar vader vroeg om een boek te schrijven met een meisje in de hoofdrol. Dat heeft hij gedaan en dat werd een trilogie waar hij Ik begon met hele grote verwachtingen aan het eerste deel van deze serie. Er is al zoveel geschreven en gezegd over deze serie dat ik er bijna niet aan durfde te beginnen. Ik verwachtte dat het een moeilijk leesbaar verhaal zou worden vol wendingen waarbij je je aandacht vast moest proberen te houden. Hoe ik hierbij kwam weet ik niet maar ik ben gewoon begonnen Het is mij erg meegevallen. Het verhaal over hoe Amy geboren werd en hoe haar leven verliep is heel mooi verteld, dan komt er een verhaallijn tussendoor over een gevangene die wacht op de dodelijke injectie en dan begint het. De overheid wil een geheim project opstarten met hulp van gevangenen die ter dood veroordeeld zijn. Door een klein ongelukje dat een groot drama wordt gaat alles fout en zat ik weer op het puntje van de bank. Het is heel erg spannend en ik bleef lezen tot ik ineens in het volgende deel kwam waarin het honderd jaar later is. Gelukkig word je door nieuwsberichten, een dagboekfragment en andere informatie snel bijgepraat maar ik moest wel even schakelen. Het verhaal gaat dan verder en bijzondere dingen gebeuren. Je leert de nieuwe hoofdpersonen snel kennen en “strijdt” snel met ze mee. In het derde deel gaat Amy met een groep overlevers op zoek naar waar het allemaal begon. Ze maken de oversteek naar waar het ooit begon. Vandaar de titel. De angst voor “de viralen” is en blijft groot maar toch gaan ze samen het avontuur weer aan. En dat komt samen in een mooi plot. Justin Cronin is een meesterverteller, hij verstaat de kunst om jouw aandacht bijna alle 1000 pagina’s vast te houden. Dwaalt niet te ver af en gebruikt mooie zinnen als:” Het gebeurde snel. Tweeëndertig minuten waarin de ene wereld stierf en de andere werd geboren”. Dat zijn toch zinnen waarbij je niet weet hoe snel je verder moet lezen. Hij heeft er dan ook 10 jaar over gedaan om deze trilogie te schrijven. De oversteek lezen is een avontuur op zich. Telkens als ik dacht dat ik even wegdommelde of afdwaalde, gebeurt er iets spectaculairs. Ook de gedichten her en der in het boek ( niet van de auteur zelf) kon ik waarderen. Ik ga deze maand verder met het tweede deel. De twaalf. En in januari 2017 komt het laatste deel uit: “De stad van Spiegels” Ik ben blij dat ik met deze #Readingchallenge mee mag doen.

Wat een goed boek! Geloofwaardige personages die reageren zoals echte mensen zouden reageren. Eindelijk. En dan ook nog geschreven door iemand die erin slaagt met zijn schrijfstijl iets toe te voegen aan het interessante verhaal. Heerlijk. Aangezien ik het altijd wat makkelijker vind om minpunten te vinden dan pluspunten zal ik die hier maar meteen noemen. Het gebruik van metaforen loopt een beetje uit de hand in dit boek. Te veel en vaak ook volkomen onnodig. Een metafoor moet of heel erg mooi/geestig/origineel zijn of iets verduidelijken en natuurlijk het liefst allebei. De helft van de metaforen in dit boek voldoet aan geen van beide criteria. Soms zijn de metaforen zelfs ronduit verwarrend. Verder vind ik het jammer dat de twee hoofdpersonen Herman heten. Moest dat echt dezelfde naam als de schrijver zijn? Ik zie het nut daarvan niet echt. Maar dit zijn maar kleine dingetjes die je amper opmerkt en de rest van het boek is meesterlijk geschreven. Ik geloofde alles. Ik geloofde de zielige wanhoop van de leraar. Ik geloofde de lichtelijk psychopathische trekken van Herman de leerling. Ik geloofde in de verliefdheid van Laura. Ik ging overal in mee, omdat het allemaal klopte. Ik vond het spannend. Ik vond het grappig. Ik heb echt genoten. Tot nu toe is dit mijn absolute favoriet voor de NS Publieksprijs.

Een van haar beste boeken. Met een snel en intelligent plot waarin Johansen politieke intrige mengt met moord en spanning.

Isobel heeft een oud zilveren amulet geerfd en gaat via een vakantie in Marokko op zoek naar de geschiedenis ervan. Parallel aan het verhaal, loopt het verhaal van Mariata, een afstammeling van de eerste koningin van Touareg, een hoogstaand nomadenvolk. Het verhaal neemt je mee naar de woestijn, de hitte, de liefde voor de woestijn, en de afschuw van het stadse. De schrijfster heeft zich goed verdiept in de nomadenvolken, en kan prachtig omschrijven. Je hebt bijna zin in het boek te springen en met de volken mee te leven. Het verhaal is net zo prachtig neergezet als De Legende van de Kapers, dat toch een van mijn favorieten is. De personages zijn twee ontzettend sterke vrouwen waarmee je goed mee kunt leven. Goed neergezet verhaal rondom thema's als familie en dat waarin je gelooft.

Dit boek heeft me van het begin tot het eind geboeid. Vlotte schrijfstijl en leuke karakters. Het enige minpunt is dat het soms wat ongeloofwaardig was, maar dat neem ik graag voor lief.

Mijn eerste kennismaking met het oeuvre van Peter de Zwaan is Het alibibureau. Op de achterflap ontdek ik dat deze roman niet bepaald zijn eerste werkstuk is. Vier van zijn vroegere boeken werden voor de Gouden Strop genomineerd, evenals dit boek (in 2001). Het verhaal gaat over de obscure Suz Kcrams die directeur is van een tweetal bedrijven. Het ene is volkomen onschuldig, het andere balanceert op de rand van het wettelijk toelaatbare want Kcrams voorziet mensen van valse alibi's. Niet om de politie om de tuin te leiden, maar wel echtgenotes van overspelige echtgenoten en vice versa. Dit gaat goed tot Kcrams betrokken raakt in een smerig zaakje. Juist door het boek te schrijven vanuit het perspectief van iemand die leeft op het scherpst van de snede, is het resultaat boeiend als hij in de knel komt tussen kwaadwillende lieden en de politie. Het boek wordt dan een echte "page-turner". De inventiviteit van Kcrams en de zijnen om uit de moeilijke situatie te komen is even fascinerend als de inventiviteit van de tegenspelers om dit te verhinderen. De quasi humoristische stijl doet wat denken aan Ed van Eeden. De hoofdpersonen dollen voortdurend met elkaar. Ik kan niet zeggen dat alle aspecten van dit boek mij aangesproken hebben maar de plot zelf zit zo degelijk in elkaar dat mijn interesse gewekt is. Van Peter de Zwaan ga ik zeker meer lezen.

Europese politiek met Brussel als centrum is de leidraad in de nieuwste thriller van de Vlaamse schrijvers Buelens en Vermeiren. Zeer actueel met de Brexit als een gegeven waarbij er drie hoofdrolspelers zijn. "Hoe kan de Eu het verloren vertrouwen van haar kiezers terugwinnen" dienen de president van Europa (Thomas van den Broeck), een toponderhandelaar(David Fox Cabans) en een journaliste Europese verslaggeving (Marie Vaerewijck) voor een bepaalde datum in de media te beantwoorden. Bij het niet nakomen van dit ultimatum dreigen 6 Europese commissarissen te worden ontvoerd. Het verhaal wordt via de ik-vorm door de drie hoofdrolspelers aaneengeregen alsmede door de Duitse Eurocommissaris (Anna Wetzel) en de Britse GEBTE activiste (Karen McGillen) en haar dochter (Zoë). Zoals de politiek zich speciaal bediend van een wollige manier van praten -nooit direct, maar via omwegen en speciale duidingen- is het tevens de Vlaamse taal welke bij het lezen de aandacht vraagt. Vooral bepaalde uitdrukkingen (eidetisch geheugen) en bepaalde zinsconstructies maken het extra interessant. Het duurt even voordat je doorhebt wie wie is en wat voor achtergrond daar bij hoort. Halverwege het boek wordt het dan behoorlijk spannend om met die verkregen kennis het verloop van deze kwestie te volgen. De achterliggende oorzaak ligt natuurlijk altijd in het verleden en wat frappeert is het onderlinge verband en belang hiervan met alle betrokkenen. Al met al een zeer lezenswaardig boek wat je, op de helft van het boek zijnde, moeilijk weg kunt leggen. Ook wordt aangegeven dat de Europese samenwerking tussen de Inlichtingen- en Veiligheidsdiensten zeer goed werkt. Gerusstellend of fictie?

Een thriller van wereld formaat. Een boek waar nog lang over nagepraat wordt. 10 februari 1989 Stasi- gefängnis Berlin- Hohenschönhausen. De andere vier hielden hun ogen wel op de vloer gericht. Conform de opdracht. Josta niet. Zij tilde haar hoofd op, checkte haar omgeving, zag me en keek me strak aan. 18 april 2014 Mechelen. Ik ben geopereerd. Zeker een week geleden. Wat ik dus ben vergeten! Waarschijnlijk door een hersenschuding. Het dossier, een spannend verhaal. Wat is er gebeurt met Josta, waarom is ze geopereerd, zo begint de reis door het verleden naar het heden. Het boek is geschreven vanuit twee personen. Het ene standpunt in het cursief wat zich afspeelt in het verleden naar het heden en vanuit Josta vanaf het heden. Josta een sterke vrouw die heel wat heeft moeten doorstaan in haar jonge jaren, ze rolt in het vak van kunstvervalsing in de DDR tijd. De gebeurtenissen in deze periode waarbij het Dossier een grote rol speelt is de rode draad in het verhaal. Waar is deze gebleven. Wie is toch die persoon die vanaf het verleden schrijft. Het verhaal pakt je en neemt je mee in een pakkend en spannend verhaal tot aan een verassend plot.

Wat was het spannend. Spannend en beklemmend. Meteen bij de proloog word ik het verhaal ingezogen en kruipt deze onder mijn huid. Voordat ik het weet word ik een met de gevoelens van Benthe, gevoelens van machteloosheid, woede, verdriet en wraak. Wanneer ik denk te weten hoe het verhaal zal verlopen en wie de dader is, vindt er weer een verrassende wending in het verhaal plaats waardoor ik het spoor naar de ware dader bijster raak. Tot op het eind kom ik er maar niet achter wie het gedaan heeft. De uiteindelijke dader is bij mij geen moment in beeld geweest. Wat een adembenemend spannende thriller. Voor volledige recensie, zie:http://tboekenblog.blogspot.nl/2014/10/recensie-in-mijn-bloed-milou-van-der.html

Het was mijn eerste boek van deze schrijfster en hij viel niet tegen. Leest lekker weg en je zit snel in het verhaal en wil graag weten en hoe en wat gaat er nu gebeuren Iedereen is belangrijk en het blijft spannend. Je gaat zelf ook me denken van wie kan de dader zijn. Er zijn er genoeg met een motief en de spanning wordt zo opgebouwd. Ga zeker meer lezen van deze schrijfster er hoop dat ze ook goed en spannend zijn.

Zoals de titel weergeeft, is dit verhaal een liefdesgeschiedenis en wat voor een. Het geeft een schokkend beeld van de manier waarop Europa ten tijde van de Jasmijnrevolutie met vluchtelingen omging. Het is bijna niet te geloven dat een getrouwde, Nederlandse vrouw geen toestemming krijgt om haar man bij de geboorte van zijn kind te laten zijn. Het verhaal wordt verteld vanuit haar, hem en soms vanuit de baby. Haar Brabantse afkomst klinkt door in haar woordgebruik. Voor hem gebruikt Otten soms een rapachtige stijl, wat ik origineel vind. De stukjes vanuit het kind zijn voor het verhaal niet noodzakelijk, wel mooi geschreven. Dat de hoofdstukken kort zijn en het vertelperspectief steeds wisselt, is soms wat lastig lezen. Het is een dun boek. Het verhaal is geschreven in een eenvoudige en prettig leesbare stijl. Geen ingewikkelde zinsconstructies of langdradige verhandelingen. Ik had het zo uit, het heeft indruk op me gemaakt.

‘Havikskruid’ is Irena Brignull’s debuut in de boekenwereld. Buiten debutant schrijfster heeft ze haar sporen al wel verdiend als screenwriter in de filmwereld, dus het schrijven is haar niet vreemd. Ze heeft het screenplay voor ‘The Boxtrolls’ (Een animatiefilm genomineerd voor een Oscar in 2015), de ‘The Little Prince’ en ‘Skellig’ geschreven. Dus is het logisch dat je eens een boek probeert, niet? En daar is ze wat mij betreft best goed in geslaagd. Al moet je dit waarschijnlijk niet zo stellig zeggen voordat je de gehele trilogie tot je genomen hebt. Het tweede deel: ‘The Hawkweed Legacy’ staat in het Engelse taalgebied voor augustus van dit jaar aangekondigd. Nu maar hopen dat Gottmer dit ook gaat vertalen. Hoe dan ook… dit eerste deel is goed geslaagd. Laat ik het dan zo maar zeggen. Waar gaat het over? Twee baby’s worden precies om twaalf uur geboren. Op zich niets vreemds natuurlijk. Hoe vaak zal zoiets voorkomen op de wereld? Maar het vreemde is dat er een bezwering uitgesproken werd waardoor beide baby’s verwisseld worden. De heksenbaby van Klaver Havikskruid (die Poppy genoemd gaat worden) gaat naar Melanie Hooper en de baby van Melanie (die Ember genoemd zal worden) gaat naar Klaver Havikskruid. Poppy wordt in de mensenwereld gekweld door magische krachten die ze zelf niet in de hand heeft en op school voor meer dan problemen zorgen. Ember, op haar beurt, woont binnen de heksenclan en heeft geen magische krachten. Ze is altijd omringd met rommel en de meeste vreselijke ingrediënten waarmee de heksen hun smerige drankjes brouwen. Zelf maakt ze zeep dat naar lavendel ruikt en rozenwater waarmee ze de stank bestrijd. Waar de heksen de doorns van de rozenstruiken plukken, plukt zij de rozenblaadjes. Ember is een angsthaas. Ze is overal bang voor – brandnetels, muizen, uilen, toverspreuken, vloeken en slangen. Ze wilde dat ze op een heks leek. Ze heeft het geprobeerd, maar ze bezeerde zich al gauw en barstte dan in tranen uit die ze niet meer weg kon knipperen. Poppy daarentegen, kreeg twee verschillende kleuren ogen. Mensen met twee verschillende ogen waren zeldzaam en de dokter had er ook geen verklaring voor. Het was een vreemd verschijnsel, maar het scheen meer te gebeuren. Maar Poppy was nog vreemder. Ze huilde nooit. Haar moeder hoopte dat ze dat eindelijk eens een keer deed. Melanie had slapeloze nachten, niet dat Poppy haar wakker hield, maar omdat ze dat juist niet deed. Ze lachte niet en ze kirde niet. Ook andere moeders waren jaloers op haar dat ze zo’n makkelijke baby had. Melanie hield van haar kind, maar ze wist zeker dat Poppy niet van haar hield. Het enige waar Poppy op reageerde waren de katten. Beide kinderen groeiden op. De een tot een rebelse puber en de ander tot een jonge heks. Als Poppy en Ember elkaar ontmoeten voelen ze zich tot elkaar aangetrokken en worden vrienden. Als ze dan samen in contact met de aantrekkelijke Leo komen, ontstaat er een driehoeksverhouding die op een vreemde manier lijkt te werken. Ze spelen allebei een rol in een eeuwenoude voorspelling over een nieuwe heksenkoningin. Ik vond het heel erg leuk. Een origineel verhaal dat volop boeide en dat naar meer smaakt. Zoals al gezegd, hoop ik dat de volgende delen ook vertaald gaan worden. Ik houd me aanbevolen. Jos Lexmond

Tegendraads is boek 3 in de reeks. Reacher is na een periode van 2 jaar zwerven neergestreken in Key West omdat al zijn spaargeld op is en hij een (tijdelijk) baantje nodig heeft om zijn financiële reserves aan te vullen. Als hij daar 3 maanden is, ontdekt hij dat een detective (namens een opdrachtgeefster) en 2 criminelen naar hem op zoek zijn. Wanneer de detective wordt vermoord, gaat Reacher naar New York om te weten te komen wie en waarom men hem wil vinden.Hij ontdekt dat de opdrachtgeefster van de detective Jodie Garner is, de dochter van zijn oude generaal. Jodie is het meisje waarop hij 15 jaar daarvoor verkikkerd was en, naar thans blijkt, zij ook op hem. Die wederzijdse gevoelens zijn in de loop der jaren niet verdwenen. Aangezien Garner na een kort ziekbed was overleden, was Jodie op zoek naar Reacher om het door haar vader ingestelde onderzoek voort te zetten. Reacher gaat verder met het onderzoek en legt daarbij een aantal onfrisse praktijken bloot binnen de strijdkrachten. En Reacher zou Reacher niet zijn of hij ontdekt wie het kwaadwillige brein is achter de misdadige praktijken om vervolgens op gepaste wijze met hem af te rekenen. Ontzettend spannend geschreven, een schitterend boek ! En het einde laat de mogelijkheid open dat de loner Reacher misschien niet langer een loner zal zijn en het zwerversbestaan zal opgeven om zich ergens te vestigen.

Recensie februari 2016 auteur Jan Van der Cruysse Tijdens een vlucht van Antwerpen naar Delhi wordt een passagier Sergei Tokar ziek. Sergei is geen gewone passagier, maar een koerier van een diamantentransport. Het is een hele grote brede man, die een koffertje bij zich heeft dat aan zijn pols met een ketting vast zit. Seirge heeft al vaker van deze transporten verzorgt. Bijna niemand weet van het transport, alleen de beveiligingsmaatschappij en de afzender van de diamanten. Wanneer Sergei eindelijk op de luchthaven uit het vliegtuig stapt, zoekt hij zo snel mogelijk een toilet en zakt op zijn knieën boven de pot om zijn maag te legen. Binnen een spit second wordt de toilet deur geopend en een pistool tegen Sergei zijn hoofd gezet waarbij direct een injectie in zijn nek wordt leeg gespoten. Sergei zakt in elkaar voordat hij ook maar iets kan ondernemen. Dit is het begin van een internationale diamantenroof die vanaf Antwerpen tot Delhi maar ook aan Maleisië en Frankrijk kan worden gelinkt. Verschillende verhaal lijnen vormen samen het onderzoek naar de diamanten roof. Hoe heeft het kunnen gebeuren terwijl er zo weinig mensen van op de hoogte waren. Het hoofd van de beveiliging Jozef Merels ontslaat de hoofdverantwoordelijke Albertien Van der Valk, omdat dit al het tweede transport is wat niet goed loopt. Albertien is heel goed in haar werk en heeft haar maatregelen getroffen om de gestolen diamanten te vinden. Ze begrijpt niet wat en waarom het fout is gegaan, wie heeft er gepraat? Na haar ontslag gaat ze zelf op onderzoek uit. Zij komt in India terecht waar zij de taxichauffeur Mahendra vraagt om tijdelijk haar privé chauffeur te zijn. Samen met Mahendra komt ze op het spoor van de diamantensmokkelaars. Samen met Mahendra is ze de dieven te slim af. Onder tussen is op de luchthaven van Delhi ook een onderzoek gestart naar de koerier die overvallen in het toilet ligt. Wat is er gebeurd en wat staat er in zijn nek geschreven. De eigenaar van de diamanten, Viktor Gogua directeur van Medusa, wilde de overval eigenlijk stil houden, omdat dit niet goed is voor zijn business. Maar steeds meer instanties komen in actie. Terwijl ook de Belgische politie en dan vooral Beerke Wagenmaker, zich ermee gaat bemoeien wordt het een grootscheepse klop jacht op de daders. Beerke stuit op de maffia in Georgië, die geen middel schuwen om de waarheid uit mensen te krijgen. Onschuldige mensen die toevallig met de verkeerde mensen omgaan en op de verkeerde plek verkeren, komen hier bij om. De maffia baas Paata Sirbiladze woont met zijn altijd bloot lopende piep jonge vriendinnetje Anna in een zwaar bewaakt huis in Georgië en bestiert van daaruit zijn diamanten imperium. Zijn onderdanen plegen in België enkele moorden, maar wijken ook uit naar Parijs waar een echtpaar op beestachtige wijze wordt vermoord. Wat hebben deze mensen allemaal met elkaar te maken! De diamanten zijn de link tussen alle personen. Het verhaal is gelukkig goed te volgen doordat de auteur alle personages aan het einde van het verhaal heeft beschreven. Dit heb ik echt gebruikt omdat je van Delhi naar Antwerpen, Maleisië , Georgië en naar Parijs gaat en soms even de draad kwijt bent. Het is een zeer goed geschreven verhaal met een soort van open einde. Ik denk dat Beerke en Albertien nog wel in een volgend verhaal terug zullen komen. Al hoewel sommige personages echt exit zijn, zijn er ook nog voortvluchtige gevaarlijke personen, die nog terug kunnen komen. Ik heb genoten van het boek. Vooral Albertien vond ik top, echt een hele slimme tante. De beschrijving van de maffia die de martelingen uitvoert vond ik wat luguber. Ook al werd er niet echt specifiek gemeld wat er gebeurde, je kan je er zeker een voorstelling bij maken. Ook de moord op het Franse echtpaar liet niets aan de verbeelding over. Tot op het laatste had ik geen idee hoe het plot zou zijn en ben nog steeds verrast. Een geweldig debuut van Jan Van der Cruysse. Schrijfstijl 4 Leesplezier 5 *****sterren Plot 5 Spanning 5 Originaliteit 5

Nou I am back hoor in de wereld van thillers,wat een geweldig boek was dit zeg. Ik denk dat er twee hoofdstukken in zaten waarvan ik dacht muwhaa maar toch waren die nodig in de rest van het verhaal.(de uitleg van de personen van het leven bij de krant) Verder kan ik er gewoon niks op aan merken want wat was het spannend zeg.

Ik had toen ik begon te lezen twijfels of het verhaal wel iets voor mij zou zijn. De schrijfstijl van de schrijfster sprak mij eerst niet echt aan. Maar eens over de 30 pagina's was ik deze gewoon en werd ik echt mee gesleept met het verhaal. De schrijfster haalt hier een thema aan die je wel doet nadenken. Wat zou jezelf doen als je in de situatie van Will zou zitten? Of hoe zou ik me voelen als ik in de schoenen van Lou zou staan? Ik leefde echt mee met Lou en ik begrijp haar vechtlust om ervoor te zorgen dat Will doorbijt, dat hij wilt blijven leven. Het is ook heel mooi beschreven in het verhaal hoe Lou eigenlijk valt voor Will als persoon, hij zij hem ziet. Hoe hij zich ook aan haar echt, haar weet te apperciëren, hij wilt ook dat zij iets van haar leven maakt. Hij doet haar ogen open van de mogelijkheden dat ze zijn. Dat ze zich niet moet laten binden aan haar familie, dat ze meer in haar mars heeft. Het is een goed verhaal, een goed plot, en heel emotioneel hoe mensen naar elkaar kunnen toegroeien in een korte tijd. Hoe moeilijk het is voor iemand met een handicap. Ik vind dit boek zeker een aanrader om te lezen en een gedurfd thema van de schrijfster.

Met haar debuutroman Ik zag Menno stond de van origine Vlaamse - maar naar Nederland uitgeweken – Sandra Bernart (1973) te schitteren op de shortlist van de Hebban Debuutprijs 2016. Twee jaar later verschijnt haar nieuwste en tevens tweede boek Vol van Maan. Met een hoofdletter M inderdaad, het gaat hier immers niet over het vertrouwde hemellichaam, wel over een jonge studente. Helemaal tegen zijn zin vertrekt Laurens (Lau) op een avontuurlijke reis met zijn medestudente Maan. Lissabon is de eindbestemming van de liftwedstrijd. Eens vertrokken wil hij wel winnen, terwijl zijn reisgenote enkel en alleen maar een aangename roadtrip wil. De relatie met zijn behoorlijk opdringerige vader komt intussen onder hoge druk te staan. Pa geeft totaal ongevraagd tips en advies. Hij komt in de loop van het verhaal steeds duidelijker in beeld. Bloeit er iets tussen Maan en Laurens? Welke rol speelt de hond Pavlov? Vol van Maan is een doldwaze en bizarre autotocht van jonge mensen, of is het een vlucht? Het eindresultaat van het ijverige schrijfwerk van de auteur is een goed geslaagde en tegelijk krachtig neergezette tweede roman. Bijzonder toegankelijk ook voor een heel breed lezerspubliek. Zonder tierelantijntjes – of enige vorm van opsmukkende maquillage – stroomt de hedendaagse taal van Sandra Bernart vlotjes bij de lezer naar binnen. Opvallende elementen zijn de filmische weergave en de ruime portie geraffineerde humor. Vertrek mee op reis, neem braafjes plaats op de bijrijdersstoel, naast de verleidelijke Maan en de ambitieuze Laurens. Geniet van het gevarieerde landschap en beleef op intense wijze de lotgevallen van dit merkwaardige duo. Maan is zijn persoonlijke beschermgodin; ze jent hem maar stimuleert Laurens eveneens. De jonge studente bepaalt het ritme van de reis, waardoor het duo interessante mensen ontmoet. Hierdoor wordt Lau uiteindelijk geconfronteerd met zijn gewijzigde identiteit. De onderlinge connectie tussen de twee lifters is aanwezig, maar gaat het tevens veel verder dan dat? Doelgericht en terecht schenkt de schrijfster veel aandacht aan de relatie tussen de jonge mannelijke protagonist en zijn vader. Zoonlief krijgt een totaal andere kijk op de band met zijn verwekker. Lezers die eerder hebben kennisgemaakt met Ik zag Menno, krijgen aan het eind van het boek nog een aangename, verrassende ontmoeting. Een hernieuwde introductie van de straatartiest Vincent, dit keer in een bescheiden bijrolletje. Na het lezen van Vol van Maan ben je wellicht helemaal vol van Maan en Laurens, alsook van Sandra Bernart. Of van Pavlov.

Jill is ontzettend kwaad op John. Hoe kon hij haar dit aandoen? Haar laten zitten met deze enorme schuld. Wanneer Jill dreigt in te storten onder de aanhoudende berichten van schuldeisers en dreigende mailtjes springt Alex, haar collega haar te hulp. Ze geeft hem alle Informatie over John die ze maar kan bedenken. Maar wat moeten ze in hemelsnaam doen als ze hem vinden? Terwijl Alex op zoek gaat naar meer informatie en John zelf, probeert Jill zoveel mogelijk schuldeisers te contacteren en verteld ze dat ze binnenkort contact met ze opneemt om de bedragen terug te betalen. Tijdens het beantwoorden van haar mail komt ze een berichtje tegen van haar goede vriendin Christine. Ze heeft Jill’s hulp nodig en is bereid hiervoor te betalen. Al twijfelend gaat Jill akkoord. De problemen die erna volgen zijn niet te overzien. Zal het haar lukken om uit deze nachtmerrie wakker te worden? Doordat het verhaal begint met een kleine teaser van wat zich verder op in het boek af zal spelen word je interesse al meteen gewekt. Ik was namelijk meteen benieuwd hoe Jill in deze aparte situatie terecht was gekomen en las hierdoor graag verder. Al gauw leer je Jill beter kennen. Wanneer het slechter met haar gaat, ga je ook echt met haar meevoelen. Al helemaal wanneer ze van het ene probleem in het andere dondert. Het verhaal is erg spannend en erg onvoorspelbaar. Het plot liet mij dan ook erg verbaasd achter. Een heerlijke Chicklit met een lekker vleugje spanning!

Het verhaal beslaat de zeven dagen nadat Lycke het achtjarige meisje wordt vermist, Ellen Tamn doet er alles aan om het meisje te vinden of achter de waarheid te komen wat er gebeurt, is rond de vermissing van Lycke. Ook zijn er hoofdstukken die vanuit de Moeder Helena en de Nanny Mona zijn geschreven, dit maakt het verhaal enorm spannend vanaf het eerste begin ben ik geboeid naar het verhaal, de waarheid en het verleden van Ellen. “Waarom is ze zo geobsedeerd? Wat is haar verleden” Mikaela Bley neemt je mee in de zoektocht naar de waarheid. En houd de lezer door haar schrijfstijl en de verhaallijnen van de verschillende hoofdkarakters, gevangen in een web van vraagtekens. De karakters zijn hier bijzonder goed beschreven, tussen de regels door kun je de emoties proeven, je kunt je identificeren met deze karakters. Tot op het laatste hoofdstuk kan het alle kanten op gaan, je vertrouwd niemand en krijgt bij meerdere karakters een wrange nasmaak. Wanneer je als schrijver een lezer zo geboeid kan houden dan heb je zeker talent. Tot het einde had ik geen idee, het ging wel een bepaalde kant op en soms wisselde ik halverwege van dader, maar Mikaela zorgt ervoor dat ik met een diepe zucht het boek sluit. Het boek is uit en ook al zijn de vraagtekens zijn beantwoord toch zal Dochter Vermist nog wel even onder mijn huid door broeien. Het raakt je gewoon als moeder en de onzekerheid en de onmacht proef je tussen de regels door. Dat Mikaela Bley met dit debuut zich wel degelijk op de kaart heeft gezet, is één ding waar ik overtuigd van ben. Deze schrijfster zal ik van nu af aan in de gaten houden want dit belooft weer een hele grote Scandinavische thrillerschrijfster te worden. Wat me wel opvalt, is dat Mikaela vergeleken bij andere Zweedse thrillerschrijvers weinig tot niets van de omgeving beschrijft een Zweedse thriller is vaak te herkennen aan de beschrijving van de omgeving. Hierin onderscheid Bley zich van de andere. Maar dit is zeker geen minpuntje. Door haar tastbare schrijfstijl, haar goed opgebouwde spanning met verschillende wendingen maakt Dochter Vermist zeker tot een Mustread. Een boek wat je in een piep en een zucht uitleest, waar je haren af en toe van overeind gaan staan en waar het je plot je laat verbazen. Dikke 4 ½ ster voor deze Debutante, die smaakt naar meer.

Transit, het Boekenweekgeschenk van 1994, geschreven door Hella S. Haasse is een vrij dun boekje dat zich over een periode van 8 dagen afspeelt, van zondag tot en met zondag. Op de 1e zondag komt Xenia, een beetje excentriek, geheel in het zwart, berooid terug van haar trektocht door Europa op het station in Amsterdam. En niet, zoals het plan was geweest, met haar vrienden Alma en Daan. Xenia had hen overgehaald voortijdig de middelbare school te verlaten, om, nadat ze wat geld hadden verdiend, gezamenlijk de wijde wereld in te trekken. Xenia hoopt onderdak te vinden bij een van hen, maar Alma is onvindbaar en Daan, die ze treft bij het verlaten van het station is nauwelijks aanspreekbaar en vertoont het gedrag van een junk. Door toeval ontmoet ze een oude man, Arnold Cluysman. Hij geeft haar onderdak. Arnold legt Xenia de betekenis van haar naam uit en zij vertelt waarom ze zich Iks noemt. Xenia blijft Alma zoeken, hiervoor gaat ze weer op reis op de 8e dag. Tijdens haar reis wordt de titel van het boek verklaard. Het verbaasde me hoe in een boek van 73 bladzijden zoveel emotie gestopt kon worden. Ik had heel lang geleden op school iets van deze schrijfster gelezen, maar kon me van de schrijfstijl niets herinneren. Nu is Transit gelezen heb, blijkt de schrijfstijl prettig, eenvoudig en zeer toegankelijk. Heldere zinnen, die aandachtig gelezen heel veel vertellen.