Datasets:

mteb

/

DutchBookReviewSentimentClassification

like 0

Follow

Massive Text Embedding Benchmark 202

Vanaf moment een werd ik helemaal meegezogen in het verhaal van Iris. Ze verteld het verhaal uit de ik vorm met heel veel lol en herkenbare stukjes. Ik ben zeker fan van Daphne Deckers maar met dit boek was ik meteen verkocht! Er komt een film maar ik ben zeker benieuwd hierna!

Vrijdag, zodra als ik kon meteen begonnen met lezen. Ik had het boekje gekregen bij de lunchinterview van bol.com met Tess Gerritsen zelf. Doordat ik de achtergrond van het verhaal wist, kon ik helemaal niet meer wachten. Het boekje is makkelijk leesbaar, en als je doorleest zo uit. Ik baalde er echt van dat het maar 100 blz. waren, het had van mij een heel boek mogen zijn. Tess Gerritsen bewijst dat ze ook hele goede korte verhalen kan schrijven, met dezelfde spanning als haar andere boeken. Echt een aanrader.

De vrouw in het raam is een psychologische thriller waarbij de spanning naar het einde toe serieus opgevoerd wordt. Het hoofdpersonage Anna Fox is psycholoog. Hoe verder je leest, hoe meer je de indruk krijgt dat ze volledig wacko is. Ze drinkt gigantisch veel, neem allerlei pillen door elkaar en onregelmatig en ze komt haar huis niet uit. Ze lijdt aan agorafobie nadat haar een trauma is overkomen. Op een dag ziet ze een moord in het huis aan de overkant, maar niemand gelooft haar en ze heeft ook geen enkel bewijs. Haar alcoholverslaving en medicatie die hallucinaties kan veroorzaken zorgen ervoor dat ze onbetrouwbaar is. Er wordt uitgebreid beschreven hoe ze haar buren in het oog houdt en ik voelde bij momenten mij ook een gluurder. Bovendien wordt ook uitvoerig geschreven over haar wijngebruik die vaak uitmondt in dronkenschap. Haar medicatie neemt ze bovendien onregelmatig en meer dan de voorgeschreven dosering met wijn waardoor je echt wel het gevoel hebt dat ook jouw wereld begint te tollen. Bij momenten had ik toch echt wel medelijden met het hoofdpersonage. Zoals alle goede thrillers heeft deze ook plottwists die ik absoluut niet zag aankomen. Daardoor wordt de spanning naar het einde opgedreven. Hallucineerde ze of heeft ze echt een moord gezien? Je zou toch van een psycholoog verwachten dat die weet dat alcohol niet helpt tegen een angststoornis en dat ze bepaalde signalen zou oppikken, maar ja, door de hoeveelheid alcohol zullen die niet zo duidelijk geweest zijn. Ik ben er van overtuigd dat je een psycholoog op een verkeerd spoor kan brengen en dat maakt deze thriller vrij realistisch.

Ik heb echt genoten van dit boek vol met absurde verhalen. Ook mij doet het denken aan de verhalen van Roald Dahl maar ook aan de verhalen van Belcampo. Mocht je daar van houden dan is dit boek zeker een aanrader.

Dr. Seuss (1904-1991) was een Amerikaanse kinderboekenschrijver, met een veelvoud aan kinderboeken op zijn naam. Hij is onder andere bekend van de boeken Horton Hears a Who en The Cat in the Hat. Zijn bekendheid heeft er toe bijgedragen dat zijn verjaardag - 2 maart - de dag vormt voor het jaarlijks terugkerende Read Across America evenement. Een dag waarop het lezen wordt gestimuleerd, met name onder kinderen en jongvolwassenen. In 1957 verrijkte Dr. Seuss ons leven met How the Grinch Stole Christmas. Een prachtig boekje, op rijm, met pentekeningen met kleurrijke accenten. De gebruikte kleuren zorgen er voor dat de tekeningen optimaal bijdragen aan het kerstverhaal in dit boek. The Grinch haat Kerst. De reden is onduidelijk. Na het 35 jaar aan te horen, besluit hij er iets tegen te doen. Hij gaat er op uit, om kerst te stelen. Wat zal er dan gebeuren. Kan de Kerst van de Who's nog wel doorgaan? Op een vrolijke en hartverwarmende manier deelt Dr. Seuss met ons het verhaal over de werkelijke pracht van Kerst... "Maybe Christmas," he tought, "doesn't come from a store." "Maybe Christmas... perhaps... means a little bit more!" Een aanrader voor jong en oud om optimaal in de kerstsfeer te komen.

Hoofdpersoon in “ Blond15 ” is Britt Franken en als er in het Vondelpark een blonde puber dood wordt gevonden gaat zij op onderzoek uit. In het verleden is er ook zo’n soort moord gepleegd, zouden de beide zaken iets met elkaar te maken hebben? Het is een vlot geschreven thriller,je gaat meedenken wie of toch de dader kan zijn. Karakters zijn goed uitgewerkt, je ziet wat voor een impact de sociale media kan hebben,.het is gewoon een heerlijk boek om te lezen. Er is één nadeel…..je hebt het boek zo uit! Op naar het volgende boek van Heleen van Kempen, “De afrekening”.

Een prachtig boek, een schitterend magisch en fantasierijk verhaal wat ook nog eens -dankzij de vele oude wonderlijke foto's- heel mooi vormgegeven is. Een goeie opbouw en een boek wat mij zeer nieuwsgierig maakt naar de beide andere delen die ik ook gelijk ga lezen.

Geweldig boek! Ik vond dit het beste boek van Karin Slaughter dat ik tot nu toe gelezen heb. Heerlijk om terug te gaan in de tijd en meer te weten te komen van de begin periode van Sara en Jeffrey. Al had het einde van mij iets uitgebreider gemogen. Maar ik heb in ieder geval volop genoten van dit verhaal.

Het oude land van Dorte Hansen In Duitsland kozen de boekhandelaren dit als hun favoriete boek van 2015 Een debuut, bij Harper Collins Nederland verschenen in vertaling Vera belandt in 1945 als vluchtelinge op een boerderij op het platteland, het Alte Land. Vera wordt er met haar moeder opgenomen en blijft er haar hele leven. Maar nooit voelt zij zich thuis. Heden. In Hamburg leeft Anne. Anne stelde haar ouders teleur door haar muzikale talenten niet op de wijze niet volledig te gebruiken. Ze werkt bij een muziekschool voor hele jonge kinderen van hele hippe ouders. Kinderen die door de ouders als trofeeën van het ene hippe tentje naar de andere worden gebracht. Anne voelt zich er niet thuis en ontvlucht de stad en komt terecht bij Vera. In haar huis. Hansen idealiseert het leven op het platteland niet. Het taalgebruik is helder zonder opsmuk. De wijze waarop ze voor de hoofdkarakters belangrijke gebeurtenissen omschrijft zijn zeer humoristisch. Wie zijn we? Waar zijn we thuis? Waar is de vluchteling thuis? Op het huis staat in plat duits; Dit huis is mijn huis. En toch niet mijne. Wie na mij komt noemt het het zijne. Prachtig omslag. Origineel verhaal. Bijzondere stijl. Ik snap mijn Duitse collega boekverkopers helemaal.

Na de trilogie van Stieg Larsson eindelijk weer eens een boek dat je in een ruk uit wilt lezen. Geweldig hoe twee verhaallijnen elkaar pas tegen het einde vinden. Aan de ene kant de strijd die Merete Lijnggaard voert als ze jarenlang eenzaam wordt opgesloten in een cel en zich ondanks alle martelingen die ze moet ondergaan boven alles zorgen maakt om haar broertje Uffe. Aan de andere kant de politieagent Carl die samen met zijn in eerste instantie wat klunzig ogende maar uiteindelijk zeer nuttig blijkende hulpje Assad probeert te achterhalen wat er met Merete is gebeurd en niettemin wat het motief van de martelaars is om tot zo'n gruwelijke daad over te gaan. Pas een paar pagina's voor het einde van het boek onthult het speurdersduo van de nieuw opgerichte afdeling Q het geheim achter de verdwenen Merete. Alleen of ze nog op tijd zijn..... Het is een geweldig boek en ik kan haast niet wachten om met het tweede deel te beginnen. Helaas net niet zo goed als de Millennium's.

Ik heb dit boek net uit en de afgelopen week 'verzon' ik elke keer weer een excuus om het boek weer op te pakken, hoewel ik genoeg te doen had. Dat bewijst dat het verhaal me niet losliet. Steeds verder raak je verstrikt in de draden van het verhaal, want er komen steeds meer losse eindjes, oftewel puzzelstukjes bij. Aan het eind valt alles dan op zijn plek, ingenieus in elkaar passend. Wat ik ook zo mooi vind aan de boeken, is de schrijfstijl van Goddard. Ik lees soms zinnen, waarbij ik denk: ja, zo zie ik het letterlijk voor me. Zijn beschrijvingen van gevoelens, emoties, maar ook bv een lentedag, zijn zo treffend, dat het bijna jouw verhaal is geworden, zoals jij het zou schrijven. Maar misschien spreekt deze stijl niet iedereen aan. Ik ga in ieder geval zeker verder met lezen van deze schrijver!

Op basis van onze ervaringen reageren we op het heden. Wie daar trauma's aan over gehouden heeft, kan ze opnieuw ondergaan, of te boven komen. Juist deze facetten aan de roman Moro-reflex maken het niet alleen spannend, maar vooral boeiend. Het boek geeft niet alleen inzicht, het verschaft ook troost. Het is warm, menselijk, alledaags en juist zo bijzonder dat ik het iedereen van harte wil aanbevelen. Mooi geschreven, spannend opgebouwd. Ga zo door, meneer Kummer.

Dank Damespraatjes en uitgeverij Luitingh-Sijthoff dat ik dit boek mocht winnen bij een aktie van Damespraatjes. Mimi is de hoofdpersoon die je steeds beter leert kennen en een mooi en lief karakter heeft. In haar jeugd werd ze geconfronteerd met een scheiding en later als ze naar haar vader gaat in een ‘gehucht’ leert ze daar de dorpsbewoners kennen. Alles wat in een feelgoodroman kan gebeuren, gebeurt ook in Ik wil met je mee. Vele emoties komen voorbij. Onbeantwoorde liefde, haat, jaloersheid…. Liefde Het is niet erg dat je wel weet hoe het verhaal afloopt, alles wat er tussenin staat, maakt het mooi hoe het afloopt. De personages zijn zeer goed uitgewerkt, het boek is lekker makkelijk te lezen door een fijne vlotte schrijfstijl. Een heerlijk tussendoor boek wat ik het liefst aan 1 stuk door wilde lezen!

In het rijtje Anna Karenina, Eline Vere en de dames uit Trots en Vooroordeel mag Madame Bovary natuurlijk niet ontbreken. Daarom las ik in het kader van Augustus - De Maand van de Klassiekers* de eerste roman van Gustave Flaubert uit 1857. De arme en niet zo ambitieuze plattelandsdokter Charles Bovary raakt na het overlijden van zijn eerste vrouw in de ban van boerendochter Emma Roualt wiens vader hij geneest van een beenbreuk. Het stel trouwt, natuurlijk, en de romantisch ingestelde Emma denkt dat zij nu alles heeft bereikt wat zij maar kan wensen. Niets blijkt echter minder waar. De verveling en de voortdurende afwezigheid van haar man drijven Emma uiteindelijk in de armen van verschillende minnaars. Ondertussen weet zij zich ook nog eens torenhoge schulden op haar hals te halen. Haar minnaars laten haar vallen en de financiële situatie drijft Emma uiteindelijk tot waanzin en het zal de lezer niet verbazen dat zij nogal noodlottig aan haar einde komt. Tot zo ver niets nieuws onder de zon als je het in de tijdsgeest van Flaubert plaatst. Wat echter wel anders is aan zijn roman is, zo valt in het nawoord van Hans van Pinxteren te lezen, dat Flaubert zich juist afwendt van de romantiek, die toen nog hoogtij vierde in de literatuur. Hij zet de "dweperige romantische literatuur" waar Emma zo van houdt tegenover de realiteit van alledag waarvoor Emma haar ogen sluit. De voor die tijd uitgesproken scenes van het overspel en de kritiek op de maatschappij die zo her en der doorschemert in het verhaal maakte dat Flaubert zijn werk bijna verboden ziet worden, maar tijdens het proces wat tegen hem was aangespannen wordt hij vrijgesproken. Of de bloemrijke proza en de overal kloppende zinnen hiertoe hebben bijgedragen, weet ik niet. Maar dat dit een bijzondere klassieker is geworden mogen duidelijk zijn. * Voor meer informatie over de Maand van de Klassiekers verwijs ik graag naar de blog van Sandra Leest: https://www.sandraleest.nl/

Een verhaal als een groot wandtapijt, deze metafoor gebruikt de schrijfster zelf om dit meer dan eeuw beslaand familieverhaal te weven, zonder losse eindjes. Van sprookjesachtige chocola met een snufje zwarte magie tot rauwe revoluties. Je blikt achter het ijzeren gordijn voordat het überhaupt bestond en ook na de val ervan leef je mee met de familie Jasji.

De Deense schrijfster Elsebeth Egholm, geboren in 1960, levert met Naaste familie haar vierde thriller rond Dicte Svendsen af. Na een opleiding in de journalistiek en een carrière als freelance journaliste, richt Egholm zich tegenwoordig alleen op het schrijven. Naaste familie is haar eerste, in het Nederlands vertaalde roman. De problemen beginnen als journaliste Dicte Svendsen per post een film ontvangt. De beelden laten een zeer realistische onthoofding van een man zien. Omdat de beul oosters georiënteerde kleding draagt, wordt er gevreesd dat Denemarken nu ook te maken gaat krijgen met Islamitisch terrorisme. Dicte en haar krant staan voor een dilemma: moeten ze beelden van de onthoofding publiceren, of juist niet. Publicatie zal immers de haat tegen moslims aanwakkeren. Buiten de door de moordenaar gedragen kledij, zijn er verder geen aanwijzingen, dat het hier om een actie van radicale moslims gaat. Gaande het onderzoek naar de lugubere moord, raakt Dicte er steeds meer van overtuigd dat er andere redenen aan de moord ten grondslag liggen. Redenen die met haar verleden te maken schijnen te hebben. Angstvallig haar verleden verzwijgend, gaat ze alleen op onderzoek uit. Rose, de negentienjarige dochter van Dicte, kampt ondertussen met haar eigen problemen. Haar liefde voor Aziz komt, door de aangewakkerde moslimhaat in haar omgeving, steeds meer onder druk te staan. Naaste familie is niet alleen een zeer spannende politieroman, maar bovenal een realistische beschrijving van het Denemarken na de publicaties van de controversiële spotprenten van Mohammed. In Denemarken is het wantrouwen jegens de moslim-medemensen tot ongekende hoogte gegroeid. De situatie is sterk vergelijkbaar met Nederland na de moord op Theo van Gogh. Elsebeth Egholm brengt deze sfeer perfect over. Naaste familie heeft uiteraard meer te bieden dan bovengenoemde sfeertekening. Het is namelijk een spannend verhaal, met uitgebreide karakters en een goed doordachte plot. Persoonlijk heb ik het boek met veel plezier en de nodige spanning gelezen. Het enige nadeel van Naaste familie is dat je duidelijk kunt merken dat het boek niet het eerste verhaal is rond de hoofdpersonen. Verwijzingen naar zaken uit het verleden die niet nader worden beschreven, wekken bij mij lichte irritatie op. Verder niets dan lof voor dit Nederlandstalige debuut.

Vanaf de eerste bladzij wordt je meegenomen in het verhaal, heftige gebeurtenissen, met nare situaties. Gevolgd door mooie momenten. Je blijft lezen, kunt het boek moeilijk wegleggen. Je wordt steeds weer verrast door de ontknopingen en de loop van het verhaal. Prachtig en vlot geschreven...aanrader.

Hoe doet Mitchell dat toch? Hij schakelt voortdurend over naar een nieuw verhaal met nieuwe personages. Meestal duurt het dan even voor je 'er weer in zit'. Niet bij Mitchell. Binnen een paar regels zit je alweer helemaal in het verhaal. Na het eerste hoofdstuk krijg je al een beetje een beeld van wat er aan de hand is met het huis en met elk nieuw hoofdstuk kom je een stukje dichter bij de ontknoping. De verhalen staan niet los van elkaar, ze hebben allemaal met elkaar te maken en met elk nieuw verhaal voel je dat het evenwicht wankeler wordt. Desondanks wordt de lezer een aantal keer op een heerlijke manier op het verkeerde been gezet. Gelukkig kiest Mitchell niet voor een vage ontknoping, maar voor een goed afgeronde afsluiting waarin je alle antwoorden krijgt. Maar wel met ruimte voor een klein open eindje... Het boek is niet dik en dat is jammer. Van mij had de ontknoping in een langzamer tempo ontvouwd mogen worden.

Surf!, geschreven door Chris Vick gaat over Sam, die verhuist naar het platteland vanuit Londen. Hij ziet er echter tegenop om zijn vrienden allemaal achter te laten en een nieuw leven te beginnen. Maar van zijn moeder moeten ze er heen om de erfenis te kunnen regelen. Sam leert al snel Jade kennen, zijn buurmeisje. Hij wordt op slag verliefd en kan haar niet uit zijn hoofd krijgen. Maar Sam is een nerd, zo zegt hij het zelf, en hoe kan een nerd nu indruk maken op zo een cool surfmeisje dat allemaal stoere dingen doet. Sam leert surfen en doet alles om Jade te kunnen imponeren… Zelfs oude zeekaarten gebruiken om de Duivelshoorns te vinden een mythische surfplek met torenhoge golven. Surf is een echte zomerroman, het dompelt je -letterlijk, onder in het zomerse surf en strandplezier, ook heeft het boek een romantische verhaallijn. Het boek beschrijft de sfeer tussen de surfvrienden en de nieuweling heel goed. De gedachten en gesprekken zijn mooi uitgewerkt. De vele mooie quotes uit het boek zijn hiervan een mooi voorbeeld. De weinige personages die voorkomen in het boek komen dan ook helemaal tot leven tijdens het lezen. Het boek beschrijft ook zeer realistisch de problematiek omtrent drank- en drugsgebruik. Zonder hierin te overdrijven. Toch blijft het een echte zomerroman om bij weg te kunnen dromen maar ook aangevuld met meer dan genoeg spanning, leugens en intriges. De liefdeslijn is mooi uitgewerkt en je wordt vanzelf verliefd op de personages en dus ook het boek. Het boek komt traag op gang maar dat heeft me niet gestoord tijdens het lezen, zo leer je namelijk de personages nog beter kennen. Het einde is een afgerond geheel maar geeft je toch ruimte om zelf in te vullen. Zonder dat je nog met vele vragen blijft zitten. Surf! vond ik een heerlijke zomerroman waar ik amper iets negatiefs over kan zeggen, behalve dan dat het verhaal voor mij niet had mogen ophouden, maar aan alle mooie verhalen komt een eind.

Aafke Romeijn is muzikant, journalist en schrijver. Romeijn was werkzaam als docent Nederlands aan een gymnasium en bracht als muzikant drie albums uit. Als journalist is ze werkzaam voor onder andere Vrij Nederland. Haar debuutroman verscheen in 2018 bij De Arbeiderspers met de titel Concept M. ‘Roman’ prijkt er op het omslag van Concept M. In het jaar 2020 leeft Hava in Nederland, ze lijdt aan de mysterieuze ziekte die kleurloosheid wordt genoemd. De ziekte is ongeneeslijk, medicatie is onbetaalbaar voor particulieren en ook de overheid dreigt eraan onderdoor te gaan. Hava raakt bevriend met radicalen die voorspellen dat kleurlozen het einde van de Westerse wereld betekenen, haar moeder vecht in de media juist voor het bestaansrecht van Havas bevolkingsgroep. Dan besluit Hava een voorbeeld te stellen door haar status te laten veranderen naar Concept M, het vrijwillig weigeren van medicatie, waardoor ze binnen 48 uur zal sterven om de mensheid te redden. Bovenstaande klinkt als de samenvatting van een sciencefiction-verhaal en hoewel het verhaal zich afspeelt in de (zeer nabije) toekomst en er een mysterieuze ziekte in het spel is die de mensheid bedreigt is Concept M wel degelijk een roman, qua genreoverlapping vergelijkbaar met Fuzzie van Hanna Bervoets. Het verhaal speelt zich af in een Nederland dat maar weinig verschilt van ons eigen, huidige Nederland. Steden, wegen en gebouwen zijn herkenbaar. Concept M reflecteert op het huidige Nederland en is vooral een politieke roman, waarin de zorg en zorgverzekeringen zo zeer met de politiek versmolten zijn dat corruptie en complotten niet uit te sluiten zijn. Ook vinden we nodige ethische vraagstukken terug in het verhaal van Hava Gerritsen; als een groep buitenstaanders (zieken in dit geval) zo groot wordt dat ze een gevaar vormen voor de economische situatie en daarmee het voortbestaan van een volk of land, is geboortebeperking dan een oplossing? Moet men zich opofferen voor een betere toekomst? De relatie tussen Hava en haar ouders speelt ook een grote rol, Hava zet zich af tegen het gedachtegoed van haar moeder en slaat als kleurloze een opvallende weg in; degene die zal eindigen in haar eigen overlijden. Daarmee pleegt ze een figuurlijke moedermoord die voor psychologen heerlijk voer zou zijn. Interessant is ook hoe het wachten op de dood omschreven wordt. “Wachten op de dood is een vreemde bezigheid. In het licht van het einde lijkt elke handeling banaal en onbelangrijk, maar niets doen is onmogelijk. Er wordt ademgehaald, gegeten en gedronken, gepraat, en uiteindelijk ook gelachen. Mensen staan op, gaan weer zitten. Ze kijken rond, denken na, hun gedachten niet significant anders dan wanneer de dood niet ieder moment verwacht wordt. Ze zien dingen die er al waren, en die er nog zullen zijn nadat de dood weer vertrokken is. Uiteindelijk is de dood zelf de normaalste aanwezige in de ruimte.” Met veel sprongen in de tijd, wisseling in perspectieven, interessante vraagstukken, het nodige cynisme en een heerlijk vlotte en niet onnodig ingewikkelde schrijfstijl heeft Romeijn dus een indrukwekkende debuutroman geschreven die past in de tijd en de lezer laat denken over de toekomst.

De Amerikaanse bestsellerauteur Vince Flynn (1966) leed al drie jaar aan prostaatkanker toen hij in de zomer van 2013 op 47-jarige leeftijd zijn laatste adem uitblies. Bekend geworden met zijn serie over CIA-agent Mitch Rapp, is Flynn een groot gemis in de thrillerwereld. In Nederland en Vlaanderen kennen we zijn werk minder goed, maar daar komt verandering in, want Karakter brengt een aantal recente Rapp-thrillers in de schappen. Te beginnen met De laatste man, het laatste boek waaraan Flynn schreef voor hij het leven liet. Antiterrorisme-expert Mitch Rapp reist met de nodige haast naar Afghanistan om een belangrijke missie uit te voeren. Hij moet Joe Rickman opsporen, die van de aardbodem verdwenen lijkt te zijn. Gevreesd wordt dat hij ontvoerd is. Rickman is niet zomaar iemand. De afgelopen jaren had hij de leiding over de clandestiene Amerikaanse oorlog in Afghanistan. Hij had veel geld tot zijn beschikking; om mensen om te kopen, maar ook om vijanden om te brengen. Hij bezit een schat aan geheime informatie die voor geen goud bij de verkeerde mensen terecht mag komen. Het is dus een zaak van groot belang voor de CIA om hun agent zo snel mogelijk te traceren. Rapp is daar de ideale man voor. Hij moet zich daarbij een weg banen door een sloot van corruptie en verraad. Niemand is te vertrouwen; Pakistanen, Iraniërs, Russen en uiteraard de Taliban niet. Zelfs zijn eigen regering herbergt een aantal slinkse figuren. De vraag wie Rickman heeft ontvoerd is dan ook lastig te beantwoorden. Is Rapp op tijd om zijn collega-soldaat te redden? Of zit er meer achter de verdwijning en worden er smerige spelletjes gespeeld? Flynn zet hoog in met zijn internationale, actuele plot, maar de auteur kent zijn onderwerp dan ook goed. Niet voor niets worden zijn thrillers door de CIA aangeraden aan hun medewerkers. In De laatste man worden de gevolgen getoond die ontstaan als zeer geheime informatie dreigt te worden gelekt aan buitenstaanders. De CIA is in de hoogste staat van paraatheid en alle prioriteiten worden verlegd om het lekken te voorkomen. Het feit dat Mitch Rapp, hun beste soldaat, wordt ingezet, wijst erop dat het een operatie met de nodige risico’s is. Rapp is iemand met een extreem gewelddadige inslag, die niet veel om zijn eigen sterfelijkheid geeft en zich volstrekt niet druk maakt over politieke en juridische kwesties waarmee zijn meerderen in uniform moeten worstelen. Enorm gefocust op resultaat en zelden bereid om achterover te leunen en af te wachten wat er gaat gebeuren. Het maakt hem de ideale protagonist voor een actiethriller. A la Rambo voert hij zijn missies uit, al neemt hij zijn orders grotendeels voor lief en trekt hij liever zijn eigen plan. Dit zorgt voor keiharde, indrukwekkende confrontaties met zijn tegenstanders, die tegen de grens van geloofwaardigheid toch zorgen voor een grinnik bij de lezer. De zoektocht naar Rickman is niet het enige wat speelt. De alom bekende vete tussen de FBI en de CIA is uiteraard aanwezig, en ook de banden tussen verschillende inlichtingendiensten en moslimextremisten worden aan de kaak gesteld. Flynn durft nogal wat aan en schrijft met lef. Geen ellenlange uitleg of zinloze informatie, maar gewoon lekker ‘straight-to-the-point’. Het maakt De laatste man een razende, vlotlezende thriller vol actie en sensatie. Het liefst lees je onafgebroken door, zonder het boek weg te leggen. Wanneer je – al dan niet noodgedwongen – een pauze neemt, voelt het net of het verhaal onverminderd op de achtergrond doorgaat en je haast moet maken om er weer in te duiken en niets te missen. Alsof je een film aan het kijken bent waarbij de pauzeknop ontbreekt. Het kan dan ook niet anders dat de verfilmingen al op de agenda staan. Niemand minder dan Bruce Willis speelt daarin de hoofdrol. Tot die tijd is het genieten van de verhalen van wijlen Vince Flynn, die door Kyle Mills worden voortgezet. In maart verschijnt het volgende: Open doelwit.

Dat is weer eens wat anders, een au pair van 30 jaar! Dat is de hoofdpersoon Saskia in dit, een van de laatste van Suzanne Vermeer, of moet ik Paul Goeken zeggen. Saskia wordt na haar scheiding gestalkt door haar ex op een manier die echt niet normaal is. Mede daarom pakt ze de kans om in een gefortuneerd gezin in Zwitserland voor de kinderen te gaan zorgen en ernaast als binnenhuisarchitect haar oude beroep weer op te pakken. Als ze op een vrije middag met de moeder, Zalia, van de oppaskinderen gaat skiën en ze onbedoeld als niet zo ervaren skiester, op een zwarte piste terecht komt, waar ze met héél veel moeite maar ternauwernood kan voorkomen dat ze van de piste in de afgrond glijdt, valt Zalia ongelofelijk tegen haar uit. Pas aan het eind van het boek blijkt waarom, maar daar kan ik nu niets over verklappen. Wederom een spannende thriller met vakantie, hoewel het hier een werkvakantie betreft, als hoofdthema. Leest heerlijk snel weg in de tram tijdens het woon- werkverkeer. Het mooie aan dit boek is dat er na de ontknoping nog aandacht besteed wordt aan hoe het verder gaat met de hoofdpersonen.

“De waarheid laat zich niet begraven”. Dat is de ondertitel van het nieuwste boek: Zand, van auteur Hugh Howey, voor mij geen onbekende auteur. In eigen beheer verkocht hij eerst zijn ebooks voordat een uitgeverij hem een contract aanbood. De cover laat een stoffig rommelig blokkendorp zien, omringd door bergen en een mooie sterrenhemel. Het doet arabisch/egyptisch aan. De titel is wat dat betreft, goed gekozen. Volgens de lovende teksten op de achterkant van het boek Zand zijn de verhalen van zijn hand meesterwerken, goed geschreven en vol spanning. Het verhaal in dit boek speelt zich af in de verre toekomst, volgens mij. Dit wordt niet met zoveel woorden gezegd of verteld, maar toch krijg je dat als lezer dat gevoel. De wereld waarin hoofdpersoon Palmer en zijn familie leven bestaat uit zand, zand en nog eens zand. De oude wereld ligt bedolven onder tonnen zand, waarin men probeert te overleven. Water en voedsel zijn schaars. Maar mensen zijn vindingrijk en door een uitvinding kan men zandduiken: een levensgevaarlijke duik, waarbij duikers het zand kunnen manipuleren en met voldoende zuurstof meters het zand in duiken om te proberen schatten uit de oude wereld op te duiken en te verkopen. Als Palmer zich opmaakt voor een levensgevaarlijke duik, op zoek naar een verloren gewaande stad,begint een spannend verhaal. Het concept zandduiken wordt goed verteld. In dat opzicht is het een uniek verhaal, wat beeldend wordt beschreven en op een manier dat lekker weg leest. Zelf kan ik geen berg zand meer voorbijlopen zonder mij te bedenken hoe dat zandduiken zou zijn (niet dat ik die behoefte heb, trouwens). Het leek wel of ik altijd al had geweten wat zandduiken was. Het boek wemelt van mooie zinnen. De omgeving waarin Palmer leeft, hoe onherbergzaam ook, wordt mooi verteld. Op die manier krijgt het verhaal meer lading. Leuk om te lezen was ook, hoe de auteur steden uit de oude wereld heeft getransformeerd tot nieuwe steden, bijvoorbeeld Danvar, de verloren stad, is eigenlijk Denver, Colorado, USA. De beschreven wereld bestaat uit zand waartegen men vecht, en dat te lezen is een verademing naast dystopische boeken waarin een corrupte regering bijna haar gehele bevolking onderdrukt (The Hunger Games), of waarbij een uit de hand gelopen experiment (Divergent, The Maze Runner) zorgt voor de nodige spanning. De karakters worden goed beschreven, waardoor je begrip krijgt voor hun omstandigheden. Sommige personages worden, al naar gelang het verhaal vordert, meer uitgebeeld. Verraad komt ook aan de orde, veelvuldig zelfs. Ook krijg je af en toe toch wel claustrofobische gevoelens over dat zandduiken. Hoe kom je op dat idee? Complimenten aan de auteur voor zijn fantasie. Enig minpuntje: ik had graag meer willen lezen hoe de wereld waarin Palmer leeft, tot stand is gekomen. Waarom is alles begraven onder tonnen zand? Hoe is dat zo gekomen? Het roept beelden op van Egypte, waar de Sphinx bijvoorbeeld lag begraven onder zand. Ook bestaat de wereld uit het boek Zand uit enkele dorpjes. Ik had persoonlijk zelf graag een iets grotere wereld willen “zien”. Dat gezegd hebbende, vond ik dit boek een heerlijk, spannend, ietwat mysterieus boek, waardoor ik geboeid bleef. Maar is het einde echt een einde? Dat vraag ik mij af.

Wat een boek zeg. Kon het niet weg leggen. Leefde helemaal mee in het boek. Boek zat goed in elkaar en had het einde niet kunnen voorspellen.

Wanneer Sander en zijn vrouw een serieuze kinderwens hebben komen ze in de mallemolen van het ziekenhuiswezen terecht. Het wordt een lang proces vol stress. Toch hebben ze het ervoor over. Uiteindelijk wordt hun inzet dubbel en dwars beloont met een tweeling. De twee jongens ogen beide in eerste instantie volledig gezond. Al snel blijkt echter dat een van de twee tijdens de zwangerschap een hersenbeschadiging heeft opgelopen. Later blijkt dat zijn broertje autistisch is. Sander Verheijen beschrijft in zijn boek Ik kan er net niet bij de eerste pittige jaren van zijn unieke gezin. Een liefdevol verslag over tegenslagen, een weg van continu vallen en weer opstaan. Het leed dat het gezin mee maakt is eigenlijk met geen pen te beschrijven. Toch is het Sander Verheijen gelukt zijn verdriet, twijfels en tegenslagen en dat van zijn gezinsleden heel helder op papier te zetten. Zijn toch hartverscheurende gezinsleven beschrijft hij met zoveel passende humor, zelfspot en relativering dat je alleen maar bewondering kunt hebben voor dit gezin. Een indrukwekkend waargebeurd verhaal dat ondanks het pittige onderwerp toch vlot wegleest. Een pakkend verslag over onvoorwaardelijke liefde, levenskracht, klein geluk, hoop en doorzettingsvermogen.

Dit boek is een echt vakantie boek. Het leest makkelijk weg, je kan het lezen bij het zwembad of het strand met allemaal geroezemoes om je heen en nog kan je het goed volgen. Er zit een duidelijk verhaallijn in, wel wat voorspelbaar, maar dat maakt niet uit. Een aanrader voor iedereen die van feelgood boeken houdt!

Waar Knausgard ons schaamteloos een blik in zijn leven en geestesgesteldheid geeft, doet de Vigan eigenlijk hetzelfde, maar dan in het leven van haar familie en in het bijzonder dat van haar moeder. Waar Knausgard onbeschaamd en rauw uit de hoek komt, maakt dat bij de Vigan van tijd tot tijd plaats voor milde verklaringen omtrent het gedrag van haar familie. Het motto van het boek kan eigenlijk worden samengevat door alleen pagina 324 van (mijn editie van) het boek te lezen: 'Het liefst had ik hen in blinde woede vertrapt en met vuistslagen vermorzeld, ik haatte hen allemaal, want dan moest ik eraan denken dat zij schuld droegen aan wat er van haar was geworden, en dat ze daar schaterend om lachten.' Ik heb het boek ademloos uitgelezen in 3 dagen (avonden) tijd. Het is een, om maar eens een cliché te gebruiken, "must read". Trouwens als je van dit boek genoten hebt, kan ik je ook nog aanraden "Asbestemming" van AFTh van der Heijden en '" Sprakeloos" van Tom Lanoye eens te lezen. Veel plezier

Ik had Justine, het vorige boek van Anne-Laure Van Neer, niet gelezen toen ik aan de leesclub (Thrillzone) begon...maar ik was direct geprikkeld door de korte inhoud en het humoristische karakter van 'Maurice'. Persoonlijk vind ik de cover erg mooi, wel heel donker maar met de rode accenten en de witte letters heeft het zeker iets. Ik hou er ook wel van als een auteur trouw blijft aan het imago, deze cover ligt volledig in dezelfde lijn als die van 'Justine'. Maurice is het hoofdpersonage en treurt om de dood van zijn moeder. Niet alleen om haar verlies, maar ook om het feit dat hij haar op haar sterfbed heeft moeten beloven om te stoppen met moorden. Zo ziet hij zijn carriere als Verlosser van de Mensheid abrupt aan een eind komen. Dit verhaal gaat over de pogingen van Maurice om zijn 'laatste moord' tot een goed einde te brengen, en alle obstakels die hij daarbij op zijn weg vindt. Het boek staat vol grappige oneliners maar barst ook van de hilarische scenes die allemaal even absurd zijn. Je valt als lezer met momenten van de ene verbazing in de andere. De combinatie thriller en humor wordt niet veel gebruikt en daar zal wel een goede reden voor zijn. De lijn waarop je als auteur balanceert is erg dun. Ergens kan je 'Maurice' geen thriller noemen, het is eerder een surrealistisch boek met een misdadig tintje. Of het boek valt helemaal niet in een hoekje te drukken en wat Anne-Laure Van Neer doet is volledig uniek, dat is ook een optie. Als je op pagina 2 de zin tegenkomt : 'Simone's oorverdovende ademhaling moest ooit eens ophouden' als uitleg waarom Simone moet sterven....ja, dan bescheur ik het echt! En dan is de toon ook gezet voor de rest van het boek. De schrijfstijl is erg prettig, en het boek leest dan ook heel vlot. Door het snelle leestempo moest ik soms wel even teruglezen, dan kon ik gewoon niet geloven wat ik net gelezen had. Nee...het stond er toch echt... Dát gevoel had ik dan. Er zijn zeker enkele onverwachte wendingen in het verhaal maar echte spanning vind je er niet in terug. Kortom, voor iedereen die eens wat anders wil en houdt van droge, absurde humor....zeker een aanrader! Als je op zoek bent naar een echt spannend boek, neem dan wat anders en voorkom een teleurstelling.

Mijn reis met Jake is het debuut van Morgan Matson. Dit boek leest echt als een trein en ik vond het echt jammer toen ik het uit had. Ik had nog een stukje verder willen lezen over wat er verder nog zou gebeuren. Een echte feelgood boek. Deze schrijfster zal ik zeker in de gaten houden!

Hoewel Marieke Nijkamp geboren en getogen is in Nederland, bracht zij in 2016 haar debuutroman uit in Amerika. Dat het boek in de Verenigde Staten veel aandacht trok, bleek al snel toen Nijkamp met 'This is it where it ends' in no time bovenaan de New York Times bestsellerlijst belandde. Ook in eigen land slaat de Nederlandse vertaling '54 minuten' bij veel lezers in als een bom! De plot is voor veel Amerikanen angstaanjagend herkenbaar: een 54-minuten durende schietpartij op een middelbare school. Vanuit het perspectief van vier leerlingen vertelt Nijkamp het beklemmende verhaal. De lezer wordt hiermee direct in het diepe gegooid, met enige verwarring tot gevolg. In rap tempo en zonder enige voorkennis stappen we in de levens van Autumn, Sylv, Tomas en Claire; alle vier bevinden zij zich gedurende de schietpartij in of rond de school, maar samen hebben zij nog iets gemeen: ieder heeft een connectie met Tyler, de schutter. Enkele minuten voordat de rector haar welkomstspeech in de aula beëindigt, lijkt het nieuwe semester nog rooskleurig te beginnen: Claire traint op de atletiekbaan voor de volgende wedstrijd, de rebelse Tomas is bezig het dossier van een leerling te stelen, en Autumn en Sylv zitten in de aula de saaie speech van de rector uit. Maar dan slaat het noodlot toe: de deuren van de aula zitten potdicht, leerlingen als ratten in de val, en Tyler haalt de trekker over. En over. En over. Nijkamp weet de lezer op indrukwekkende wijze enorme kippenvel te bezorgen; het hele boek lang. Zonder dat de focus al teveel op het gewelddadige bloedbad wordt gelegd, omschrijft ze het schooldrama levensecht. De doodsangst en paniek van de leerlingen is met ieder woord tastbaar, het verdriet tot op het bot voelbaar; alsof je als lezer zelf in de school op de vlucht bent. De ervaringen van Claire, Tomas, Autumn en Sylv vallen gedurende het verhaal als een complexe puzzel in elkaar. Beetje bij beetje krijgen deze leerlingen een eigen gezicht en zijn ze voor de lezer makkelijker van elkaar te onderscheiden. Het schetst gaandeweg niet alleen een beeld van ieders eigen - soms heftige - voorgeschiedenis; het ontrafelt tevens de akelige motieven van Tyler. Nijkamp weet haar personages feilloos tot je hart te laten doordringen, en zelfs de schutter dwingt enige sympathie af. Een onheilspellende afloop nadert, en iedere zin wordt ademloos gelezen. Nijkamp heeft de lezer in haar greep, maar brengt die tegelijk ook uit balans wanneer er social media berichten tussen de hoofdstukken door verschijnen. De berichten krijgen niet de toelichting die de lezer nodig heeft, noch hebben ze enige toegevoegde waarde. Het matcht niet met de indringende schrijfstijl die zij voor de plot heeft gecreëerd. Dat daargelaten, is '54 minuten' een indrukwekkend en angstvallig realistisch verhaal dat de lezer met stokkende adem in een ruk zal willen uitlezen. Na 54 minuten sluit Nijkamp het drama af met een prachtig epiloog als eerbetoon aan de slachtoffers die de schutter op Opportunity High heeft nagelaten; en daarmee laat Nijkamp een bijzondere indruk achter.

Wat vond ik leuk? Ik las de eerste paar woorden en ik zat binnen enkele seconden midden in het verhaal. Dit waarschijnlijk omdat de schrijfster je ook letterlijk midden in het verhaal gooit. Zonder enkele omschrijving van wie, wie is lees je ineens een stuk over dat Simon in een musical speelt. Ik denk dat op deze manier beginnen van een boek knap lastig is, maar Becky Albertalli heeft het echt perfect gedaan. Het verhaal zelf was heerlijk om te lezen, gewoon een heerlijk romantisch verhaal over 2 jongens. En hoewel ik in het begin een beetje sceptisch was dat ik vanuit een jongen moest lezen (ik lees altijd liever vanuit een meisje, don’t judge me) had ik er deze keer geen enkele moeite mee, het was juist wel een beetje verfrissend om vanuit een ander perspectief te lezen. De opbouw van het verhaal heel fijn en het was erg leuk dat het verhaal bestond uit het verhaal zelf maar ook uit mailwisselingen. Daarnaast kon je je vaak herkennen in de personages. Wat vond ik minder? Ik heb maar één klein kritiek puntje en dat is dat de schrijfster iets meer tijd mocht nemen om de omgeving en de personages te beschrijven. Daarnaast heb ik ook een kritiek punt op de film (dus niet op het boek, maar wil het wel even kwijt). Hoe leuk ik de film ook na dit boek nog blijf vinden, de film lijkt zooooo niet op het boek. Ik vond de verhaallijn en de personages in de film net niet genoeg overeenkomen met de verhaallijn en de personages. Nu ik het boek heb gelezen, vind ik dit erg jammer aan de film. Personages Simon Spier, een jongen die onzeker is en graag ergens bij wilt horen. Ik kon mij in hem in dat opzichte heel goed herkennen. Daarnaast vond ik Simon een lieve leuke jongen die alleen wel iets meer oog mocht hebben voor zijn vrienden. Abby vind ik een en al levensplezier uitstralen vanuit het boek. Ik hield van haar vrolijke, open-minded karakter. Nick was wat mij betreft veel te weinig in het boek. Maar hij was een lieve, loyale, voetbalfanaat jongen. Leah vond ik maar een brok chagrijn die alleen maar sarcastisch of boos kon reageren. Dit vond ik erg jammer omdat zij juist in de film mijn favoriete personage is. Het slot Zoals elk romantisch verhaal was dit verhaal ook heerlijk romantisch afgesloten. Via de vriendin waarvan ik het boek heb gekregen, kwam ik er achter dat er nog meer boeken zijn met dezelfde karakters, en die ga ik zeker weten kopen!

Eva stelt aan haar man Mauritz voor in vreemd te gaan, maar dan wel met elkaar. Mauritz wordt Ivo en Eva wordt Celine. Alhoewel... Celine lijkt in veel opzichten op Eva, maar ook weer in heel veel dingen niet op Eva. Wie is deze Celine? Als ik dit boek in een genre moet stoppen dan lukt mij dit niet. Romantiek, drama, spanning..... Het komt er allemaal in voor. Het begin heeft iets erotisch, later komt er spanning en drama. Het boek is onvoorspelbaar, ik had geen idee hoe het allemaal in elkaar zou zitten. Uiteindelijk wordt alles duidelijk. Er wordt tijd genomen om de puzzelstukjes op hun plaats te laten vallen, er zijn daarom geen afgeraffelde stukken. Ik ben benieuwd naar het volgende boek van Clarice Janzen, hopelijk weet zij mij weer net zo te verassen als met dit boek!

Leeservaring Kasper wordt een kip van Sam Copeland . Wat een heerlijk, fijn, vrolijk, gek, origineel en grappig boek. . Samenvatting. Kasper wordt een kip is deel 1 in de hilarische serie voor jongens én meisjes. Piekeraar Kasper is de nieuwe favoriete antiheld waarmee iedere lezer vriendschap sluit. Piekeraar Kasper In de nieuwe hilarische serie voor jongens en meisjes maken we kennis met piekeraar Kasper. Hij heeft iets ontdekt waar hij zich écht zorgen over begint te maken: hij verandert op de gekste momenten ineens in een dier! Hij weet nooit welk dier – van het ene op het andere moment is hij een vlo, een duif of een neushoorn. Samen met zijn beste vrienden start Kasper een onderzoek, want hij moét weten wat er met hem aan de hand is, en wat hij eraan kan doen. Straks overkomt het hem als hij in de spotlights van de schoolmusical staat… . Bijna elke dag las ik een stukje uit het boek. Het originele plan was om mijn zoontje voor te lezen, maar daar bleek dit boek nog wel echt te moeilijk voor. Geen probleem: ik heb het lekker zelf gelezen. . Ondanks dat het boek ‘eigenlijk’ voor kinderen is vanaf een jaar of acht, heb ik serieus genoten van dit verhaal. Het is een origineel verhaal en echt goed uitgewerkt en uitgedacht. Het is niet ‘alleen maar’ dat Kasper in een willekeurig dier verandert. Zijn vrienden willen Kasper helpen om uit te zoeken waaróm hij verandert, wanneer dit gebeurt en hoe hij dit kan voorkomen. Samen verzinnen ze plannen en voeren dat ook uit. Dit zorgt uiteraard voor hilarische fragmenten. . Naast dat het verhaal grappig is, staat het ook vol met leuke teksten als: ‘Ik wou dat die donkere wolk eens wegging. Hij hangt de hele tijd boven ons. Al dagen.’ ‘Klopt’, beaamde Samir. ‘Het lijkt een soort... metafoor of zo.’ Ik vind het wel komisch dat een metafoor in dit verband zowel als metafoor wordt gebruikt als letterlijk. . Kortom: Superleuk boek! Instagram: vrouwzoektboek

Ik had al veel fantastische verhalen gehoord over 'Een weeffout in onze sterren', dus het kon ook eigenlijk niet tegenvallen. Dat deed het ook zeker niet. Het is een mooi, breekbaar, nuchter, realistisch en lief boek, dat je aan het denken zet.

In dit deel vallen alle puzzelstukjes samen en gaat Clara voor de laatste keer de strijd aan met Bravita Bloedling. Beschrijving inhoud Het boek ‘De wilde heks: de belofte’ vertelt het laatste verhaal over de jonge wilde heks Clara. Zij zit samen met haar beste vriend Oscar verstrikt in een wereld die steeds verder uit elkaar valt. Ze probeert uit alle macht haar vrienden, ouders en alle dieren te redden. Alleen zelfs de wijze krachten die haar voorheen altijd bij stonden staan machteloos. Zal het Clara lukken volwassen keuzes te maken en zonder offers definitief een eind te maken aan de strijd of kost het haar, haar leven? Dit deel van de serie hangt ook weer sterk samen met de eerdere boeken (voornamelijk deel 4 en 5). Het boek speelt met name in op het gevoel van de lezer. Zo worstelt Clara met een enorm verantwoordelijkheidsgevoel om zorg te dragen voor iedereen waar ze van houdt. Tegelijkertijd leert ze om te vertrouwen op zichzelf en volwassen keuzes te maken. Ze is niet langer het jonge onwetende meisje maar groeit op, tot een zelfstandige en wijze wilde heks. Leeftijdsadvies Qua leef- en belevingswereld sluit het boek ‘De belofte’ aan bij kinderen vanaf de leeftijd van 9 jaar. Hoewel Clara voor een immens grote uitdaging komt te staan, schuilt er nog altijd ook een kind in haar. Door dit gevoel zullen veel jonge lezers zich aan haar kunnen identificeren. Net als de grote mensenwereld is ook de wilde heksenwereld als opgroeiende puber soms moeilijk te begrijpen. Mening recensent Dit boek is waanzinnig spannend. Het is het knooppunt, waarin alle eerdere avonturen samenkomen. Wanneer je de andere delen van de serie hebt gelezen, mag je dit boek ook zeker niet missen. De mooiste stukjes in het boek zijn wanneer Oscar keer op keer onvoorwaardelijke zijn vertrouwen aan Clara schenkt. Met name dankzij zijn aanwezigheid en opbeurende woorden vindt ze weer de kracht om door te gaan. Vertrouwen op elkaar is het belangrijkste wat er is, zo blijkt maar weer.

Sprookjes (voor)lezen dat was al een tijd geleden dat ik dat gedaan had. Ze zijn nooit mijn favoriete genre geweest om te lezen, niet voor mezelf maar ook niet in de tijd dat mijn kinderen nog werden voorgelezen. Toen het boek op de deurmat viel was het een cadeautje om uit te pakken. Het boek ziet er prachtig uit. Het voelde goed en ik was benieuwd of mijn tegenzin tegen sprookjes zou verdwijnen. Hoogste tijd om te gaan lezen. Het verhaal is opgedeeld in drie delen te weten: * Kroonprinses, waarin we kennis maken met Anidori-Kiladra Talianna Isilee. Een korte beschrijving van haar leven van geboorte totdat ze de 16-jarige leeftijd heeft bereikt. * Ganzenhoedster, het deel waarin Ani te weten komt dat status niet het belangrijkste in het leven is. * Blonde vrouwe, het deel waarin Ani transformeert naar de jonge schone blonde vrouwe. In totaal beslaan de drie delen 22 hoofdstukken. Die goed toegankelijk zijn voor een ieder. Een mooie schrijfstijl die past bij het verhaal. En eigenlijk geen moeilijke woorden, ik zocht voor de zekerheid één woord op omdat ik het zeker wilde weten toen ik het voor het eerst tegen kwam in het verhaal. Dat was “reverence”, weet jij het? Het geheel is goed leesbaar en daardoor leest het gemakkelijk weg. Sommige passages lieten mij fronsen en daarvan is het grootste voorbeeld dat Ani op 16 jarige leeftijd moest denken aan hoe ze geboren was en drie dagen lang haar ogen had dichtgehouden (blz.55). Dan heb ik echt zoiets van: Hoe dan? Of zou het een koninklijke kracht zijn? Ik weet wel dat je in een boek je fantasie kan laten gelden maar dit is voor mij dan zo onwerkelijk dat het ongeloofwaardig wordt. Maar er is ook herkenning van bijvoorbeeld de zoektocht naar wie ze kan vertrouwen, vriendschap, verraad & romantiek. Mijn eindconclusie is dat ondanks dat het verhaal prachtig is herschreven het toch niet helemaal mijn ding is. Maar dat ligt meer aan mijn persoonlijke voorkeur dan aan het verhaal. Ani is namelijk best een een stoer en sterk meisje. Wellicht denk jij er na het lezen anders over dan dat ik doe en dat mag. Laat je betoveren daar Ani en haar gevolg, neem deel aan de strijd en kom er achter of sprookjes nog echt bestaan. De cover van Ganzenmeisje past perfect bij het geheel en is mooi van eenvoud. De titel spreekt voor zich en behoeft geen verdere uitleg. Ganzenmeisje is een bewerking van het bekende Grimm-sprookje ‘de Ganzenhoedster’ en werd herschreven voor jongeren. Ganzenmeisje is tevens het eerste deel in een serie van vier boeken over het koninkrijk Bayern. Ganzenmeisje krijgt toch 4* omdat het meer waard is dan een gemiddelde van 3* Deze review verscheen als origineel via mijn eigen blog.

Wat een ontzettend geweldig boek! Zo'n spannend en origineel verhaal! De cover trok meteen mijn aandacht, op elkaar gestapelde campers en caravans en dan de quote "willy wonka meets the matrix" dat moest een goed verhaal opleveren. Het verhaal gaat over een jongen Wade/Perzival die in het jaar 2044 leeft, mensen leven in die tijd hun leven zo veel mogelijk virtueel vanuit huis, met videobrillen en speciale handschoenen, stoelen noem maar op. Zo gaan ze naar school, naar hun werk, gewoon allemaal vanuit huis, loggen ze in, in OASIS en gaan daar naar school, werk etc. OASIS is gecreëerd door James Halliday en wanneer deze komt te overlijden heeft hij een ware treasurehunt gelanceerd om zijn vermogen en bezittingen te kunnen winnen. Het boek verwijst naar spellen, muziek, films uit de jaren '80 echt geweldig. Het boek gaat ook over vriendschap en doorzettingsvermogen. Leest als een trein en is vanuit het oogpunt van een jongen erg verfrissend om te lezen!

'k Heb weer genoten van Rascha Peper's manier van schrijven. Geen spectaculair verhaal dit keer, maar weer alleszins de moeite waard. In één adem uitgelezen.

Goed

Wat gebeurt er met een moeder als haar zoon hersendood is maar zijn hart nog werkt? Zijn borstkas gaat op en neer, hij lijkt amper beschadigd als zij naast zijn bed op de intensive care staat. Wat gaat er door haar heen? En hoe zit het met de arts en verpleger die haar en haar man moeten vragen of zijn hart en andere organen uitgenomen mogen worden? Waarom kiezen zij voor dit werk? Wie zijn zij? De verpleegster die het lichaam verzorgt in de paar uur dat het nog aan de machines ligt, wie is zij, en wat doet het met haar? De arts die voor het eerst vanuit Parijs opgeroepen wordt om een hart uit te nemen. Is hij trots? Waarom wilde hij hartchirurg worden en wat heeft hij ervoor opgegeven? Personages die normaal slechts even verschijnen in een verhaal krijgen van Maylis de Kerangal een eigen stem. En niet alleen zij, maar ook het kleine zusje, de vriendin, de vader, de vrouw die het hart zal ontvangen. Allemaal komen ze aan bod in zinnen die soms meer dan een pagina doorgaan. Wie ze zijn, wat ze doen, hun diepste gevoelens en gedachten worden gevangen in deze meanderende uitweidingen. Via deze verhalen komen alle mogelijke aspecten van en gevoelens rond het doneren van organen aan bod. Met De levenden herstellen neemt Maylis de Kerangal haar lezers mee op reis met Simons hart. Precies 24 uur nadat hij verongelukt is, zal het opnieuw beginnen te kloppen in een ander lichaam. Simons hart is het centrum van het verhaal, dat steeds opnieuw aftakt en terugkomt. De veelheid aan personages maakt met de uitgebreide beschrijvingen van ruimte en gevoel en het ontbreken van aanhalingstekens bij de dialogen, dit verhaal vaak moeilijk te volgen. De zinnen zijn soms zo lang dat ze een paar keer teruggelezen moeten worden. Maar tegelijk is het precies dit langdradige en bijna afstandelijke taalgebruik dat de lezer meeneemt in de kaleidoscoop van gevoelens die een donorhart oproept. "De doden begraven en de levenden herstellen", is een citaat uit een toneelstuk van Tsjechov. Het hangt aan de binnenkant van de deur van Thomas Rémige, verpleegkundige donorcoördinator in het ziekenhuis van Le Havre. "…, maar voor Thomas Rémige was een duidelijke weigering beter dan een instemming die vol verwarring is bevochten, met veel moeite verkregen, en veertien dagen later betreurd door personen die worden geteisterd door wroeging, die niet meer kunnen slapen en wegzinken in verdriet; denken aan de levenden, zei hij vaak, dat moet eerst, kauwend op de punt van een lucifertje, denken aan degenen die blijven, in zijn kantoortje heeft aan de binnenkant van de deur met plakband een fotokopie opgehangen van een bladzij uit Platonov, een toneelstuk dat hij nooit heeft gezien en nooit gelezen, maar bij het lezen van dit fragment van een dialoog tussen Vojnitsev en Triletski, uit een krant geplukt die in de wasserette slingerde, had hij gehuiverd zoals een kind huivert als het een hoofdprijs vindt, een Charizard in een pakje Pokémonkaarten, een gouden kaartje in een reep chocola." De roman is vertaald door Reintje Ghoos en Jan Pieter van der Sterre. Zij hebben prachtig werk geleverd, met behoud van de sfeer en het bijna zingende aspect van het originele Frans. De levenden herstellen is geen eenvoudig, makkelijk te lezen verhaal maar zeker de inspanning waard.

Het verhaal heeft een diepe indruk op me gemaakt. De personages kwamen echt tot leven omdat het hele gebeuren wordt beschreven vanuit het oogpunt van meerdere omstanders. Zelf had ik weleens van deze ziekte gehoord. Het is ook nog eens heel goed uitgelegd. De dilemma's zijn levensecht. Ik kon het maar moeilijk wegleggen en ik was soms tot tranen toe geroerd.

Een erg spannend boek met een beklemmende sfeer. Wel kon ik al snel raden wie de dader was maar dat nam niet af dat ik heel graag wilde weten hoe het afliep.

Ook voor mij was het de eerste kennismaking met Liza Marklund en hoofdpersonage Annika Bengtzon. Ik vond het een sterk verhaal met een hoofdpersonage dat het verhaal weet te dragen. Het is meer dan gewoon een misdaadverhaal, het hoofdpersonage zelf staat evenzeer centraal. Doorheen het verhaal maakt ze een hele evolutie door. Vooral de opbouw van het verhaal is in mijn ogen heel sterk. Het begint met een eenvoudige moord (als zoiets al bestaat), maar breidt dan verder en verder. En al denk je dat je naar het einde toe alles al weet te voorspellen, komt er nog een pittige verrassing aan het einde... Enige wat me soms deed haperen waren de plaatsnamen, uiteraard in het Zweeds. Maar anderen zullen hierin dan weer een verrijking zien daar het verhaal zo geografisch verankerd is met bestaande plaatsen. Slotconclusie: het hoofdpersonage draagt het verhaal, dat eigenlijk op zichzelf al zou overleven. Sterk opgebouwd en vlot geschreven.

In het begin moest ik heel erg wennen aan de manier waarop het verhaal verteld is, namelijk in script vorm. Maar na een paar bladzijden lezen was ik er wel aan gewend. Het verhaal leest wel vlot door de vrij korte scenes (hoofdstukken) wat voor mij een enorm voordeel was want ik moet het momenteel van een paar minuten lezen per keer hebben. Het verhaal zelf is was minder uitgediept dan de voorgaande boeken maar het was toch weer erg leuk om weer terug te zijn op oa Zweinstein.

Dit boek omschrijft zo ontzettend mooi het gevoel dat je als ouder moet hebben als je kind plotseling wordt ontvoerd. Gelukkig ken ik dit gevoel niet.. maar denk maar eens aan het moment dat je even je kind niet ziet in de speeltuin of op het strand.. Bij mij slaat dan altijd de blinde paniek toe. De eerste 38 hoofdstukken zijn geschreven vanuit het perspectief van Marjon, de moeder van het verdwenen meisje. De hoofdstukken zijn prettig kort, maar van stoppen met lezen kan bijna geen sprake zijn. Ik wilde alsmaar verder lezen om achter de reden van de verdwijning te komen. Ook zelf voelde ik me schuldig, machteloos, kwaad en heel verdrietig tijdens het lezen van het boek. Toch werd het mij maar niet duidelijk wie nou de dader was en waarom Carice was ontvoerd. Pas helemaal aan het einde van het boek volgt de ontknoping. Terwijl je toch gedurende het boek al leest vanuit het perspectief van de "dader". Maar alle puzzelstukjes vallen pas op de laatste bladzijdes op zijn plek. Dit vind ik een van de grootste kwaliteiten van Loes den Hollander. Ze zet me telkens op het verkeerde been. Naast dat het een ontzettend spannend boek is, is het zoveel meer. Ik heb zelf op een bepaald ogenblik een aantal tranen moeten wegpinken. Maar goed ik ben dan ook zelf een moeder. Van mij krijgt dit boek absoluut 5 sterren. Gelukkig las ik op Facebook dat Loes den Hollander twee boeken tegelijk aan het schrijven is, van mij mogen er in ieder geval nog velen volgen. Zeker als ze net zo goed zijn als "Voorbedacht".

Ik vond het een goed geschreven en goed vertaald boek (pluim voor de vertaler, want dit soort gedachtenspinsels laten zich niet zomaar even omzetten). In het begin had ik wel wat moeite met het uit elkaar houden van de personages (drie generaties vrouwen, de oma en moeder zaten steeds verkeerd om in mijn hoofd). Vier verdiende duimen.

Dit is het eerste boek dat ik gelezen heb van Marelle Boersma. Ze heeft een fijne schrijfstijl waardoor het verhaal makkelijk leest. De situatie die wordt geschetst over de jeugdzorg en alle problematiek er omheen is goed verwoord, waardoor je echt met de hoofdpersoon kan meeleven. Een heerlijk boek om mee te nemen op vakantie of in een druilerig weekend op de bank te lezen.

... James Carol werkt met erg korte hoofdstukken en wisselende perspectieven. Terwijl de politie (Jefferson’s perspectief) de vorige aanslagen onderzoekt volg je de volgende ontvoering stap voor stap vanuit het perspectief van het nieuwe slachtoffer (Rachel Morris). Ik hield van de humor die niet overheerst maar wel voldoende naar voren komt tussen de gruwelijkheden. Maar ook van de sfeer, de spanning, het snelle tempo, de personages, de dynamiek tussen Winter & Templeton en de manier waarop hij de groeiende en beklijvende wanhoop van de slachtoffers tot leven brengt. Volgens de cover van dit boek is ‘De poppenspeler’ zowel voor de liefhebbers van Lars Kepler als de fans van The Silence of the Lambs geschikt. Zelf ben ik geen fan van dit soort aanprijzingen, maar het boek zelf wil ik wel aanprijzen.

Een mooi en goed geschreven boek. Verschillende verhaallijnen die niet helemaal samen komen, maar wel een raakvlak hebben. De personages worden mooi neergezet, zonder dat dit het boek in de weg staat. Wel een paar keer een "Ja, vast" momentje, maar niet hinderlijk en de schrijver komt er meer dan mee weg. Bij het sub-verhaal wel het gevoel van "waar kwam die vandaan en wat is er daarna met ze gebeurd". Ik kijk zeer uit naar het volgende boek.

Een boek met een mooie witte kaft, met de titel geschreven in zuurstokroze letters. Een schattig vogelkooitje en vogeltje erbij en je hebt een boek wat op het eerste gezicht prima voor een doodgewone chicklit door kan gaan. Maar dat gaat niet op voor 'In mijn bloed' van Milou van der Will. Deze is te vinden op de thrillerafdeling. Dat wekte mijn nieuwsgierigheid. Wat doet zo'n lief uitziend boek tussen de thriller boeken? Dat antwoord kreeg ik al snel tijdens het lezen. Het boek gaat over journaliste Benthe Berg. Ze werkt als misdaadjournalist voor een tijdschrift. Ze krijgt de opdracht om een verhaal te schrijven over een pedo die in haar dorp blijkt te wonen. In eerste instantie neemt ze deze klus graag aan. Maar dan blijkt dat haar eigen dochtertje ook slachtoffer is van deze Rick V. Er zijn foto's gevonden van haar op de laptop van Rick. Benthe's wereld stort in. Omdat ze nu te persoonlijk betrokken is, wordt ze ook van de zaak afgehaald. Maar Benthe laat dat niet op zich zitten. Ze grijpt zich kostte wat het kost vast in het onderzoeken van de zaak. Rick wordt veroordeeld, maar krijgt volgens Benthe een veel te lage straf. De dorpsbewoners geloven tot grote frustratie van Benthe ook nog in de onschuld van Rick. Benthe neemt een resoluut besluit. Ze bereid een aanslag voor om Rick de straf te geven die hij verdiend. Ik heb die boek van voor tot achter in één adem uitgelezen. Het is een superspannend boek met een heftig onderwerp. Het is zo'n boek wat jezelf ook dwingt tot nadenken. Wat zou je zelf doen? Speel je net zoals Benthe voor eigen rechter met alle gevolgen van dien of steek je net als de dorpsbewoners je kop in het zand? Beide uitgangspunten worden heel goed uitgewerkt in het boek. Je voelt de frustratie van Benthe als blijkt dat het dorp liever heeft dat ze zich met haar eigen zaken bemoeid. Van de andere kant snap je ook het dorp. De dorpsbewoners willen het graag onderling oplossen. Daar hoeft een journaliste geen boekje over open te doen. Alhoewel beide kanten wel heel erg extreem naar voren komen. Ik heb me meerdere malen geërgerd aan de personages. Zowel aan het lakse gedrag van het dorp als aan het geobsedeerde gedrag van Benthe. Benthe zet er zelfs haar huwelijk voor op het spel. Maar dat is alleen maar een goed teken, want anders was het boek lang niet zo spannend geweest. Het boek verveelt nergens en er zitten genoeg onverwachte wendingen in om het spannend te houden. En net als je denkt te weten hoe het precies zit, komt er aan het einde een wending die je dus echt niet hebt zien aan komen. Dit was mijn eerste boek wat ik las van Milou van der Will, maar als alle boeken van haar zo spannend zijn, was dit zeker niet de laatste!

Inleiding Deze roman speelt zich af aan de Adriatische kust in Joegoslavië, er wordt geen specifieke plaats genoemd, maar de sfeer is mediterraan en ook een beetje exotisch. Er zijn palmen, pelikanen, het water en de luchten zijn blauw. Behalve een pittoreske vissershaven, een klokkenmuseum en een kabelspoorweg is er niet zo veel te beleven, het wordt getypeerd als 'het muurbloempje van de Europese geschiedenis. Op de omslag prijkt een foto van een wagon op een spoorlijn, deze splitst zich op een gegeven moment zodat twee wagons elkaar kunnen passeren om daarna weer samen te gaan in één spoor. De tijd waarin het verhaal zich afspeelt is 1988. Gedurende het boek komt de politieke situatie regelmatig ter sprake tijdens gesprekken tussen de mannen in het stadje. In een flashback van een heftig voorval in WOll worden de verhoudingen tussen de personages van de gemêleerde bevolking duidelijk gemaakt. Twee van de manen hebben toen een band voor het leven gesmeed. Door het recente verleden is de onderlinge sfeer broeierig, de mannen kennen elkaars politieke achtergrond en dat leidt op zijn minst tot enig wantrouwen. Het boek kent geen hoofdstukken, het is ingedeeld in 5 delen. Andrej en Josif Voorin het boek wordt gezegd dat het een komedie is. Zo ga je als lezer het boek in, je verwacht een komedie. Toch heeft het verhaal ook tragische elementen, vooral in de relationele sfeer van de beide hoofdpersonages Andrej de postbode en Josip, machinist en conducteur van de transporttrein. De schijfstijl is droogkomisch, waardoor de tragiek niet de boventoon voert. In het algemeen kun je zeggen dat beiden in een onontkoombaar noodlot gevangen zitten en daarin op een inventieve manier toch proberen uit te komen. Josip door een buitenechtelijke verhouding te beginnen, Andrew door Josip daarmee te chanteren. Plotwending Ergens in het verhaal lijkt het doek gevallen voor Andrew, een dramatische wending geeft een draai aan de verhoudingen. Hier wordt het komisch, de twee mannen trekken samen op, maar de één weet van de ander niet wat hij echt doet. Wij als lezer wel en dat maakt het op een leuke manier spannend. De Titel De titel van het boek is De pelikaan. Pelikanen worden regelmatig genoemd in het boek, Andrew heeft een hekel aan deze vogels. Ze bezoeken het stadje elk jaar en eigenlijk horen ze hier niet thuis, vindt hij. Toen hij werkloos was had hij wat geld verdiend door bloed te doneren. De pelikaan, het Christelijke symbool van opoffering en wederopstanding, was het embleem van de bloedtransfusiedienst. Thematiek De twee personages zijn aan elkaar gewaagd. In het verhaal kan de één niet zonder de ander. Ze lijken aan elkaar vast te zitten als de 2 treinstellen van het transporttreintjes, wanneer de ene omhoog gaat, gaat de ander omlaag, ze ontmoeten elkaar even op het passeergedeelte, verder glijden ze langs elkaar heen. En ook in hun rollen hebben ze met elkaar te maken, ze gaan op een gegeven moment wisselen van functie, een thema dat versterkt wordt wanneer ook de hond Laika wisselt van verblijfplaats. Een ander thema is gokken in het casino en hondenwedrennen. Beide personages gokken en wedden, dit loopt als een rode draad door het boek en zorgt voor een verrassend einde. Stijl Driessen heeft een droog-komische, beetje onderkoelde schrijfstijl. Het maakt uit wát hij beschrijft, maar dit citaat is een voorbeeld van een rustmoment in het boek. Hiermee begint deel 2. 'Het was nu maart, en de pelikanen waren nog niet terug. Het waren kennelijk erg kieskeurige beesten want er waren wellicht warmere landstreken, maar mooier en aangenamer dan in hun stad kon het nu eigenlijk nergens zijn. De dagen waren niet zo heet als in de zomer, de nachten koel maar niet meer koud. Het stadje lag bevallig aan de baai, zich koesterend in vrijwel tijdloze schoonheid, uitziend over het komen en gaan van vissersbootjes en motorjachtjes op de blauwe zee als een oude dame die ooit met de jonge keizer Franz Joseph had gewalst en nu de verrichtingen van de jeugd op de dansvloer gadesloeg.' De dialogen zijn pittig en levendig, het is absoluut goed mogelijk je een voorstelling te maken van het volgende tafereel, een stel vrienden op een terras: '‘Moet je zien hoe hij dat pakje draagt,’ zei Marković. ‘Net een banketbakker met een taartje.’ ‘Een heel rare snuiter,’ zei Knević. ‘Misschien is hij wel homoseksueel.’‘Dat geloof ik niet,’ zei Josip, die wist hoe verzot Andrej op plaatjes van filmsterren en prinsessen was.‘Waarom heeft hij dan geen vrouw?’ vroeg de apotheker.‘Ach, hij is gewoon te verlegen, de arme kerel,’ zei Mario en stond op om naar de wc te gaan.' Helden Boven aan de kabelspoorbaan brengt Josip zijn lunchpauze door. Daar bevindt zich ook het socialistische heldenmonument, een stel levensgrote vaderlandse helden die de sokkel af leken te stormen. Daar at hij, Josip, zijn broodtrommeltje leeg. Hij voelde zich eigenlijk één van hen, tenslotte was hij een gedecoreerde veteraan. Wanneer hij daar zo zat, voelde hij zich bevrijd van zorgen om zijn vrouw en kind. Dit wordt ook de plek waar hij zijn minnares zal ontmoeten, een mooie dame met naaldhakken. Het lijkt of Josip op zijn minst wat hoogmoedig is. Toevallig komt op de berg de vlinder Parnassius apollo voor, die krijgt ruime aandacht van fotograaf Andrej. De bijzondere vlinder lijkt sterk op een verwijzing naar de verblijfplaats van de Griekse god Apollo en de muzen. Conclusie Dit is een op het oog eenvoudig te lezen roman. Je kunt hem zo lezen, dan is het een merkwaardig en grappig verhaal over twee mannen die vlak langs elkaar heen leven. Wanneer je ook de laagjes en de verwijzingen weet mee te nemen krijgt het boek ineens een ander aanzien, het wordt dan een zorgvuldig gecomponeerd kunstwerk waar de auteur allerlei verwijzingen in verstopt heeft. Ik heb ze niet allemaal kunnen vinden, maar heb het boek met veel plezier gelezen.

Ik wil even reageren op wat Luuk schreef. Het namelijk wel erg gemakkelijk om voor je een boek uitgelezen hebt al een waardering van 1 ster te geven en vervolgens te zeggen dat je het later nog wel eens zal uitlezen. Dat is het zelfde als zeggen van een film dat het einde slecht is voor dat je de film ook echt hebt gezien. Een beetje slordig Luuk!! Het boek zelf is overigens inderdaad in het begin wat onoverzichtelijk, maar dat word al snel beter waarna de rest in sneltreinvaart uitgelezen zal worden. P.s Ik heb het boek WEL uitgelezen, en het was zeer de moeite waard.

Ik heb dit boek kado gekregen van dierbare vrienden en wat een schot in de roos! Zelf had ik waarschijnlijk voorbij gegaan aan dit boek maar dat zou echt zonde zijn geweest; het heeft me echt gegrepen. Jeroen Thijssen weet het Nederlands-Indië vanaf 1896 heel beeldend te beschrijven, geeft de broers Hendrik en Theo (maar ook Robert en Frank) een geheel eigen stem en legt laag voor laag de onderlinge verhoudingen bloot, zowel in het heden als in het verleden. Het is een redelijk dik boek (462 pagina's) maar ik ben er doorheen gevlogen. Het is inderdaad een prachtige Indische familiegeschiedenis.

Dat Corine Hartman kan schrijven, bleek al uit haar misdaaddebuut Schone Kunsten en het vervolg daarop, Tweede Adem. Onlangs verscheen haar derde boek, Open Einde, waarin opnieuw de hoofdrol is weggelegd voor Nelleke de Winter. In Open Einde wordt Berend Bouwmeester, eigenaar van een restauratiebedrijf in Bredevoort, dood gevonden. Het lijkt een ongeluk, maar het onderbuikgevoel van Nelleke de Winter zegt anders. Ze verzamelt bewijzen van een eventuele moord. Maar dat blijkt geen gemakkelijke opgave, want er zijn geen sporen op de plaats delict en in het kleine boekenstadje Bredevoort, zijn de inwoners niet gesteld op vreemdelingen en nieuwkomers. Naast het oplossen van de dood van Bouwmeester, is Nelleke de Winter ook bezig met een persoonlijke zoektocht naar haar dochter Suzan. Zij wordt al 21 jaar vermist en na een heropening van de zaak, lijkt het erop dat ze nu eindelijk terecht is. Na lang wachten lijkt het tot een ontmoeting te komen. Maar een oude bekende zorgt voor heel wat bizarre en onverwachte taferelen. Het verhaal maakt dan ook een dramatische wending. Corine Hartman zorgt ervoor dat je als lezer blijft opletten. Want naast de hoofdlijn van het verhaal, zijn ook andere zaken van belang. Zoals een reeks overvallen en een onopgeloste zaak van 20 jaar geleden. Ook de vage connecties in de aannemers en architectenwereld spelen een rol. Open Einde bezit alle aspecten die een goede misdaadthriller moet hebben. Het is met vaart geschreven, vol spanning, heeft goede plotwendingen en het is vooral realistisch. Corine Hartman schrijft vanuit de Achterhoek. Daardoor heeft het boek een dorps karakter. De gereserveerde houding en de vreemde kijk op nieuwkomers in Bredevoort beschrijft ze tot in detail. Als lezer bevind je je in die achterhoek. Het leeft. Open Einde heeft een goede portie politiewerk en een flinke dosis persoonlijk drama. Door de sterke verhaallijn, de goed uitgediepte personages en de interessante plotwendingen is het boek een absolute aanrader. Niets is wat het lijkt, en dat maakt Open Einde meer dan een waardige afsluiter van de serie ‘de Winter’.

Ik lust heel graag soep, maar merk dat ik regelmatig dezelfde soepen klaar maak. Daar is op zich natuurlijk niets mis mee, anders zouden die gerechten de naam ‘klassiekers’ immers niet waardig zijn. Het is echter heel leuk om eens iets helemaal nieuw te proberen én daar kan ‘Soep bij Janneke thuis’ je zeker bij helpen. De titel doet het natuurlijk al vermoeden maar in dit boek staan ruim 50 favoriete recepten die bij Janneke Philippi zelf thuis regelmatig op tafel zet. Zowel alledaagse soepen als gerechten voor feestelijke momenten. Die soeprecepten werden ingedeeld volgens de seizoenen. Handig want op die manier wordt het meteen handiger om ecologisch aan de slag te gaan. Tegenwoordig vind je bepaalde groenten én fruit immers ook buiten het seizoen terug in de winkelrekken en dat maakt het moeilijker om te weten welk van hen nu weer juist de echte seizoensgroenten zijn. Het boek stopt echter niet bij de vier hoofdstukken die je zou verwachten wanneer we het over een seizoens-indeling hebben. Sommige van hen kan je immers het hele jaar door van genieten. Bovendien staat het je natuurlijk helemaal vrij om seizoensgroenten in te vriezen en er later op het jaar nog wat langer van te genieten. Nadat ik met ‘Appeltaart’ mijn eerste kookboek van Janneke Philippi ontdekte was ik meteen erg enthousiast over haar vrij eenvoudige én dus ook makkelijk uitvoerbare recepten. Ook de gerechten in ‘Soep bij Janneke thuis’ voldoen aan diezelfde omschrijving. De mooie foto’s die dit kookboek illustreren doen je bovendien al watertanden nog voor je de gerechten hebt geproefd. Van Waterkerssoep en Aardappel-spinaziesoep tot Slasoep in de lente en een Komkommergazpacho met kruiden, Courgette-parmezaansoep of Rode currysoep met garnalen tijdens de zomermaanden. Janneke’s Pastinaakcrème, de Indiase pompoensoep en ook de geroosterde gele wortelsoep met harissaroom compenseren de natte dagen die steeds korter worden tijdens de herfst. De Prei Parmentier of Spruitjessoep met spek en gorgonzolaroom zijn dan weer ideale opkikkers zijn in de koude winterperiode. Daarnaast zijn er ook nog gerechten als de tijdloze Tomatensoep met pesto-mascarpone, een vullende Hartige kippensoep met spek en spinazie of de bijzondere Pinda-kokossoep met kip, ei en knapperige groenten die je gedurende het hele jaar kan klaarmaken. Ondanks de titel bevat dit kookboek ook allerlei recepten voor hartige snacks die je samen met de soep kan opdienen. Pestobroodjes, oude-kaasvlinders, een panfocaccia of mini-kruidenscones. Je kan zelfs je eigen Madras currypasta bereiden als je dat wil. Of je deze hartige recepten nu bij je soep serveert, opdient als aperitiefhapje, of gewoon wanneer jij daar zin in hebt … met de recepten in dit boek kan je alle kanten uit. Zelf heb ik me alvast aan de Tomatensoep met pesto-mascarpone gewaagd én die werd gemaakt, geproefd én goedgekeurd!

Voordat ik met dit boek begon wist ik niet dat het plot van ‘The men who stare at goats’ (een hoogst vermakelijke film) is geschreven door dezelfde Jon Ronson. Niet dat het heel onverwacht is; qua thematiek ligt dit boek duidelijk in het verlengde. Jon Ronson heeft met dit boek een ‘Makkiaans’ journalistiek boek over de ins en outs van de psychiatrie geschreven. Hij heeft een zeer prettige vertelstem, die steeds weer uitnodigt tot doorlezen. Bovendien is de thematiek interessant. Zo gaat het boek over de vraag hoe je psychopaten (mensen met een ‘mentaal’ defect waardoor ze geen empathie, geweten of spijt kennen) kunt herkennen. En de prikkelende vraag wordt opgeworpen of je niet juist in de toppen van het bedrijfsleven veel psychopaten tegenkomt. Waarschijnlijk, is mijn conclusie, wel. Het zou mij niet verbazen als een groot deel top van keiharde zakenbanken als Goldman Sachs collectief niet door de ‘pscychopath test’ komt. Wat Ronson verder laat zien is dat het psychiatrische werkveld volledig is geëxplodeerd: voor elke mogelijke stoornis bestaat wel een etiket. Dit leidt tot overdiagnosticering en overmedificatie van patiënten, iets waar ook de farmaceutische industrie een dubieuze rol in speels. Heel treffend in dit kader is dat de DSM (zeg maar de psychiatrie-encyclopedie) de afgelopen decennia van een dun boekje is uitgedijd tot een kolossaal naslagwerk. Interessant boek dus dit! Ik kan het zeker aanraden!

cDons, De beste erotische verhalen uit de Nederlandse en Vlaamse literatuur geselecteerd door Oh Magazine Een bundel erotische verhalen. Een genre dat vroeger misschien taboe was maar tegenwoordig aan een opmars bezig is. Laatst verscheen nog Verboden Vruchten, gedichten en verhalen geselecteerd door Katja Schuurman. Dan is deze bundel beter. Het niveau ligt hoger, is constanter én het fijne is dat alle verhalen in Dons geschreven zijn door bekende Nederlandse en Vlaamse schrijvers. Gaande van Susan Smit, over Gustaaf Peek, tot Hagar Peeters. Van sommige had ik een erotisch verhaal wel verwacht, door anderen werd ik compleet verrast. En dat is wat een goede bundel, verzameling verhalen doet: je verrassen en zin geven in meer. Je kan dit boek met twee handen lezen, als literatuur, maar je kan het ook met één hand lezen. Dat zegt genoeg denk ik.

Een boek met een groot aanbod aan smaken. Sun Li beschrijft op een boeiende manier de tijd dat zij opgroeide in een gezin dat een Chinees restaurant runde, en de tijd dat zij uit huis ging. Ik vond het niet moeilijk om in het verhaal te komen, alleen de stukken over de Chinese geschiedenis gingen aan mijn aandacht voorbij. Het is goed om een kijkje te krijgen in het leven dat schuilging achter het restaurant. In de weg die het gezin heeft moeten afleggen. Dat is geen gemakkelijke, rooskleurige weg en daar mag ook bij stilgestaan worden. Het feit dat er steeds minder Chinese restaurants zijn, maakt dit boek misschien nog waardevoller. Ik vind het best een ontroerend verhaal en ik vind het leuk hoe Sun Li al het verschillende eten een belangrijke rol laat spelen. Ik kon het bijna proeven! Een mooi boek. 4*

Wat heb ik enorm genoten van deze triologie ! , ik moet zeggen het derde deel het examen kwam wat langzamer op gang dan de andere 2 delen maar naar de eerste hoofdstukken kwam ik er weer helemaal in . het einde kon eigenlijk nog alle kanten op en vond ik dan ook best nog verassend .

Ziva van John Winkel De cover vind ik persoonlijk niet zo mooi of spannend. Het is voornamelijk wit. De titel en de auteur zijn in het rood gedrukt en je ziet een zwarte vulpen met een grote rode inktvlek, of is het toch bloed? Onderzoeksjournalistiek met dodelijke gevolgen staat in het zwart afgedrukt. Dit maakt het nog een beetje spannend want verder vind ik de cover te steriel en totaal niet spannend genoeg. De achterflap: Op de achterflap zie je een mooi uitzicht vanaf de Erasmusbrug in Rotterdam. Dit komt ook weer in het verhaal terug. Onderzoeksjournalist Ziva Berkowitz krijgt een tip over grootschalige fraude in een middelgrote Nederlandse gemeente. Ze besluit er dieper in te duiken en achterhaalt geheimen die ze beter niet had kunnen ontdekken. Iets wat klein leek blijkt van een gigantische omvang. Corruptie, witwaspraktijken, mishandelingen en liquidaties zijn aan de orde van de dag in de wereld die ze steeds verder weet bloot te leggen. Buiten haar diepgravende onderzoek om raakt Ziva ook betrokken bij een duistere familiekwestie, waarbij haar vermogende broer Yakov wordt afgeperst. Als op een dag haar tipgever onder verdachte omstandigheden om het leven komt, raakt de zaak in een stroomversnelling. Een afgrijselijke moord is aanleiding voor rechercheur Johan Verhulst om zich nadrukkelijk met de zaak te gaan bezighouden. Maar ook Leo Klokman, producent van het televisieprogramma CrimeXplorer, stort zich op deze misdaad. Met zijn team neemt hij onverantwoorde risico's die tot levensbedreigende gevolgen leiden. De auteur: John Winkel, geboren in 1950 in Den Haag, is jarenlang uitgever geweest van onder meer kinderboeken, vakinformatie en publiekstijdschriften. Aansluitend was hij werkzaam als zelfstandig managementconsultant, trainer en coach. John is creatief en heeft een ruime fantasie. Die eigenschappen brachten hem op het idee te gaan schrijven. John woont ruim 20 jaar met zijn vrouw en hun twee kinderen in de bossen van de Utrechtse Heuvelrug. Het verhaal: Ziva Berkowitz is onderzoeksjournalistiek die door Evert wordt getipt over een grote fraudezaak bij de gemeente Woerden. Ziva wil Evert graag helpen en duikt er vol overgave in. Ze komt achter grote geheimen, witwaspraktijken en corruptie. Dit tot grote gevolgen. Ook raakt ze betrokken bij een familiekwestie met afpersing. Als de tipgever overlijd is het tijd voor rechercheur Verhulst om in actie te komen. Ook Leo Klokman, van het televisieprogramma CrimeXplorer gaat zich ermee bemoeien. Vanaf nu wordt het echt spannend en loopt iedereen gevaar. Het mening: Het boek begint met een ijzersterke epiloog. Wegleggen is geen optie. “Op het moment dat hij zijn aftandse mountainbike in de trein naar Rotterdam tilde, wist hij dat zijn daad het nieuws zou halen. Vervelend, maar onvermijdelijk. Naar buiten kijkend zag hij de tragische koppen in de media al voor zich’ Het boek is opgesplitst in vier hoofdstukken en in ieder deel komen er weer nieuwe personages bij. Zodra de relaties tussen elkaar duidelijk is , leest het boek als een trein. De schrijfstijl is pakkend en de korte hoofdstukken maken het dat ik het boek niet wil weg leggen. Je moet wel van een beetje gruwel houden want John Winkel heeft het boek erg beeldend omschreven en ook de personages voldoende uitgediept. De spanning is constant aanwezig. Erg origineel dat je de misdaad eens van een andere kant bekijkt. Nu lees je het uit het oogpunt van de politie en de onderzoeksjournalistiek. Wel is snel duidelijk wie overal achter zit maar dat maakt het boek niet minder spannend. Ik heb genoten van elke bladzijde. John heeft de lat erg hoog gelegd en ik kijk uit naar zijn volgende boek. Ik geef het 5 sterren

Wim van Teutem is in 1951 in Zwolle geboren. Na een studie sociologie in Nijmegen is hij werkzaam geweest bij de vakbeweging. De verhalenbundel 'Dubbelzien' uit 2016 is zijn debuut. In 2017 publiceerde hij de novelle 'Ruilleven'. Ruilleven gaat over Eefje Twijnstra, bijna 30 jaar, het lijkt alsof ze haar leven volledig op orde heeft. Een man, een eigen huis, een job die ze graag doet, althans totdat er iemand uit haar middelbare schooltijd opduikt. Iemand waar Eefje niet zo'n fijne herinneringen aan overhoud. Toch zal ze het verleden een plaats moeten geven en met Madeleine moeten leren samenwerken, al valt dit Eefje wel erg zwaar. Toen ik de envelop met mijn exemplaar van ruilleven uit de brievenbus ging halen, was mijn eerste gedachte: wat een dun boekje.. Ik ben meer gewend om boeken met een gemiddelde dikte van 300 pagina's te lezen, dus dit viel erg uit de toon. Toen staken de twijfels een beetje op: wat als ik dit boek maar niets vind,...Niets anders aan te doen dan er maar gewoon invliegen, en daar had ik absoluut geen spijt van. Het boek leest als een trein, omdat je zo geboeid word, je wil steeds verder lezen om te weten wat er gaat gebeuren. De verhaallijn, de personages,...alles aan de novelle klopt gewoon. Nadat ik het boek uitgelezen had dacht ik eerst, jammer dat het zo dun is. Echter later ben ik van mening veranderd, er zijn wel meerdere boeken geschreven over personages die moeten afrekenen met kwelgeesten uit hun verleden. Maar net omdat dit boek zo helder en duidelijk geschreven is, zonder overbodige of langdradige uitleg, is het zo uniek. Ook erg herkenbaar voor iedereen, wie heeft er niet iemand van lang geleden die je absoluut nooit meer wil tegen komen.

Mary Turner Thomson heeft de moed gevonden om op te schrijven wat haar is overkomen. Ze bleek slechts één van de vele slachtoffers van ene Will/Bill Jordan, een charmante Amerikaan. Vanaf zijn vroege jeugd (hij begon toen hij 15 was) heeft Will vrouwen opgelicht en gebruikt. Nooit heeft hij éne cent aan hen uitgegeven, nooit heeft hij iets betaald voor de tien kinderen die hij in de loop der jaren bij diverse vrouwen verwekte. Voor Mary begon het allemaal toen ze als alleenstaande moeder van een dochtertje van een jaar via Internet kennis maakte met Will. Voor ze het wist was ze stapelverliefd. Dat hij de eigenaardige gewoonte had om nooit ergens op tijd te komen, en soms dagen of weken te verdwijnen, nam ze voor lief. Will vertelde haar namelijk dat hij voor de CIA werkte. En later vertelde hij haar dat hij wilde breken met de CIA maar dat ze dat niet goed vonden. Helaas scheen zijn leven wel handenvol geld te kosten, geld dat er ondanks zijn werk nooit was. Na zes jaar blijft Mary berooid achter, en ze rekent uit dat Will haar bijna twee ton heeft gekost (in Engelse ponden). Uiteindelijk barst de bom en wordt Will na bijna twee jaar procederen veroordeeld tot vijf jaar gevangenisstraf, waarvan hij er twee moet uitzitten. Voor de rest van de tijd blijft hij onder toezicht. En dat, lezers, is dan nog het vreemdst van alles: Mary schrijft dat ze dat een behoorlijke straf vindt! Ze zal dus twee jaar rust hebben… Het is ongelooflijk dat die man, na alles wat hij heeft gedaan, niet minstens twintig jaar achter de tralies verdwijnt. Behalve voor bigamie wordt hij namelijk ook veroordeeld voor fraude en kindermisbruik. Het schijnt toch zo te zijn dat zo’n man zo’n enorme aantrekkingskracht heeft op vrouwen, en dat hij ze zo goed weet te manipuleren, dat ze er vrede mee hebben dat ze het geld nooit meer terugzien en dat hij slechts voor een korte periode opgesloten wordt. Het boek is eerlijk geschreven. Je valt van de ene verbazing in de andere. Het is moeilijk om op een gegeven moment niet bij jezelf te denken dat Mary en de andere vrouwen (van wie ze er een aantal ontmoet) toch wel erg dom en naïef zijn geweest. Maar ja, al Will’s slachtoffers zijn ontwikkelde vrouwen met een goede baan, dus érgens weet hij blijkbaar toch hun zwakke plek te ontdekken. Het boek is soms bijna spannender dan fictie, en laat je hoofdschuddend achter.

Robert Lowenthal is geboren en getogen in het Achterhoekse dorp Bontebrug. Samen met zijn beste vriend Bertje en gelegenheidsvriend Mohammed ('de enige vreemde van het dorp') brengt hij zijn jeugd door tussen kippen, brommers, pornofilms en schuurfeesten. De scenes uit Roberts jeugd zal menig wenkbrauw doen optrekken, maar laten een hechte vriendschap zien tussen Robert en Bertje. Als Robert voor zijn studie naar Amsterdam vertrekt maakt hij kennis met een heel andere wereld, waarin hij ook zichzelf meer en meer ontdekt. Hij studeert aan de kunstacademie en krijgt hier les van zijn grote voorbeeld Josef Dietz. Josef introduceert Robert in de wereld van de kunst door samen met hem te exposeren: Een droomstart van zijn kunst carrière. Het leven in Amsterdam brengt Robert van de ene vreemde situatie naar de andere, maar hij beweegt zich er ogenschijnlijk moeiteloos doorheen. Het contrast met het plattelandsleven is enorm en in elk hoofdstuk voelbaar. Het absolute hoogtepunt hierin is als zijn dorpsvriend Bertje op zijn brommer naar Amsterdam tuft en zich vervolgens schaamteloos laat gaan in een eettent. Deze scene schuurt aan alle kanten. Bontebrug heeft korte hoofdstukken waarin gewisseld wordt van tijd, maar ook van de werelden Bontebrug en Amsterdam. De vergelijkingen zijn doorgaans grappig, maar vooral vindingrijk. Over een hostel in Londen: ‘Er waren geen ramen en aan het plafond hing slechts een peertje haar best te doen om deze bilspleet van de aarde te verlichten.’ Jonah Falke (1991) heeft met dit debuut bewezen dat hij een multi talent is. Naast schrijven houdt Falke zich namelijk ook nog bezig met muziek en kunst. Bontebrug maakt nieuwsgierig naar deze talenten, want als deze net zo zijn als zijn schrijfkunsten, belooft dat heel wat. Enige minpuntje is het ontbreken van een echt plot, maar verder is Bontebrug 36 hoofdstukken genieten van een weergave van twee uitersten van werelden, waarin vriendschap een rode draad door het verhaal trekt.

Nog erg jong trouwt ze met Wolter die als zendeling naar Indië wordt uitgezonden en komt daar na een aantal jaar samen met haar 4 kinderen in een Jappenkamp terecht om vervolgens in haar eentje met haar kinderen terug naar Nederland te gaan wachtend op haar man. Het valt haar niet mee om haar draai weer in Nederland te vinden in de roerige vijftig- en zestiger jaren; worstelend met haar huwelijk en haar geloof. Nadat ook Wolter terug in Nederland is en zij zich in Dordrecht vestigen, komen er nog 2 zoontjes bij. De relatie gaat steeds verder bergafwaarts en komt uiteindelijk tot een scheiding en later verliest zij ook nog eens de beide jongens. Letterlijk een open boek door de openhartigheid van Jo in haar dagboekfragmenten maar ook in de brieven aan Wolter. Haar leven was niet alleen bewogen, maar in zekere zin door alles wat zij heeft meegemaakt zeker ook traumatisch. Een boek wat een beeld geeft ook het leven in vooroorlogse Indië, maar toch vooral over het leven van Jo; haar eenzamen momenten, haar liefde voor haar kinderen, haar slechte huwelijk en alles wat zij van haar man getolereerd heeft, met name in de periode dat hij vreemdging. Naar mijn idee was Jo eigenlijk haar tijd al ver vooruit m.b.t. haar denkwijze, haar (lichamelijke) verlangens, haar worsteling en vrijheidsdrang. Een heel bijzondere vrouw … waarbij het haar kleindochter met dit boek gelukt is om van alle bewaarde documenten één mooi document van te maken!

Comedian Begijn Le Bleu heeft een tweede passie: de wielersport. In De Ronde van Begijn laat hij zijn wielerhart spreken. Gevoelens die in één vloeiende beweging doorstromen naar de computer. Interviews met klasbakken, recreanten en supporters, afgewisseld met kleurrijke columns waarin hij de wielertoerist uithangt. Nog mooier en kleurrijker dan de verhalen zelf, is de wijze waarop hij ze verwoordt. Frutseltjes groot geschreven, beschouwend en doorspekt met humor. Je krijgt er als lezer een sloot interessante details bijgevoegd over mannen als Froome, Steels, Dumoulin, Van der Poel, Sagan en anderen. Opgeleukt met mijmeringen, treffende illustraties en wetenswaardige kaders. Een komiek die zijn matige prestaties als pedaleur niet wegstopt, maar daar juist de draak mee steekt. 'Bij het plannen kies ik voor steeds kortere afstanden, rekening houdend met zich vermeerderende luiheid,' is een opmerking die daarvan getuigt. Hoe kapot kun je zijn wanneer je meer uit je lichaam perst als er in zit: als een platte citroen dus. Fietsen als medicijn voor supporters die hun idolen de aardkloot over volgen. Trefzeker: uitgevallen door diarree, met shit happens als commentaar. Een bekentenis over zijn onzekerheid op de planken, gevoed door de factor overmacht. Want een comedian kan nog zo goed zijn, hij legt het af tegen 'een publiek met drie halve liters bier en vijf boerenworsten in hun pens'. Bekeerd tot alle vormen van de wielersport: van zesdaagse tot tijdrit en van veldrijden tot hooggebergte. Gewaardeerd door het peloton om zijn in prachtige volzinnen gestolde inleving. Vele vergelijkingen tussen de komiek en de renner: een slecht getimede grap is te beschouwen als een stuurfout. Cursief voor de Hollanders de Vlaamse uitdrukkingen. De mengvorm verhoogt het leesgenot. Meer dan eens treedt hij in het spoor van Foute Vrienden, de komische realityshow, waarin de pedaleur in de lezer flink aan zijn trekken komt. Overigens zou je als hater van de fiets op slag supporter kunnen worden door de manier waarop Le Bleu de sport beschrijft. Niet blind voor de demarrages in de verkeerde richting, maar met de nadruk op de vervoering. Nooit eerder zagen we zot en verzot zo tegen elkaar aan schuren. Een persoonlijk eerbetoon aan wat hij de prachtigste sport ter wereld noemt. Er is geen bladzijde die de lachspier rust gunt. Vaker is het de besmuikte lach over de manier waarop hij iets schrijft. Een product dat alleen kan ontstaan in het brein van een begenadigd comedian die de wielersport van binnenuit kent. De sympathieke raddraaier gunt ons een unieke kijk in het leven van ploegleiders, organisatoren en supporters. Het is deze geschreven 'dope' die de wielersport oneindig veel goed doet.

Dit boek is duidelijk een left-over van ‘The Bone Clocks’ (De Tijdmeters), David Mitchell’s recente vuistdikke roman over… tja, van alles en nog wat eigenlijk. Nou is dat precies waar deze schrijver in excelleert: mozaïekvertellingen die ergens hangen tussen een roman en een novellebundel in. Zie bijvoorbeeld zijn briljante debuut ‘De geestverwantschap’ en, vooral: ‘Wolkenatlas’, de roman die ik graag zou willen betitelen als het beste boek is dat ik de afgelopen jaren heb gelezen! Dit boek vertelt meer over de onsterfelijken die reeds werden opgevoerd in ‘The Bone Clocks’. Specifieker gaat het over een broer en zus die op de dag af om de negen jaar een slachtoffer binnenlokken in hun magisch geconstrueerde ‘Slade House’, om zich daarna te laven aan diens sterfelijke ziel. En zo bouwt Mitchell weer een mozaïekje, want hij neem ons in welgeteld vijf cycli mee, met steeds weer een ander hoofdpersonage dat wordt gevangen in het sinistere web. Zo ontstaat weer een kostelijke, met veel humor en schwung geschreven, vertelling met heerlijke levensechte hoofdpersonen waar je meteen van gaat houden. Maar wat ook blijkt is dat dit boek precies hetzelfde manco heeft als ‘The Bone Clocks’; namelijk dat de zwakte van Mitchell juist ligt in het fantasy-aspect van het verhaal: die onsterfelijken die maar niet echt lekker uit de verf lijken te komen en waarover hij steeds zoveel moet uitleggen. Wederom blijkt dat Mitchell op zijn best is bij het beschrijven van de menselijkheid van zijn down-to-earth personages. Misschien moet dit boek dan ook maar zijn laatste worden over die onsterfelijken. We zullen zien!

Een prachtige roman van Modiano. Ditmaal vormt het Parijse café de Condé het startpunt van het verhaal, dat draait om het het meisje Louki, dat op een avond opduikt aan een tafeltje achterin de zaak. Vier personages vertellen over de verschillende perioden uit haar leven (waaronder Louki zelf). Stukje bij beetje ontrafelt Modiano het leven van Louki, maar er blijft altijd wat mist hangen. Zodat je aan het einde nog steeds afvraagt of haar dood te voorkomen was geweest. Ik heb genoten van de prachtige sfeerbeelden die Modiano weet op te wekken, maar vooral ook van schilderachtige reeks bijpersonages, die met een ingewikkeld web met elkaar verbonden zijn en de indruk wekken dat zelfs in de grote stad iedereen iedereen kent.

Het boek is aangrijpend geschreven. In korte fragmenten wordt een deel van het leven van Ruben geschetst. Ook delen uit het leven van zijn moeder Margje komt voorbij. Alleen niet alles wordt geraakt, er blijven veel zaken aangeduid en niet uitgewerkt, ondere andere de relatie tussen Margje en haar oom Anton Het zou zomaar kunnen dat Ruben de zoon van hem is (of niet). Doordat het boek veel zaken alleen maar beperkt belicht, blijft het mysterieus, aangrijpend en tegelijkertijd liet het me in verwarring achter. Wat wil de schrijven nu voor boodschap over brengen?

Een eiland (of toch niet?), 3 zussen, een vader en een moeder die door middel van zeer wrede rituelen hun dochters proberen te beschermen tegen de "giftige" buitenwereld. Het verschuivende perspectief tussen de drie zussen maken van dit boek een spannende doorlezer in prachtig proza. Een voor de hand liggende vergelijking met The Handmaids Tale wordt veel gemaakt in de media, maar The Water Cure is interessant genoeg van zichzelf en laat ook meer vragen onbeantwoord. Waar het in The Handmaids Tale al wel duidelijk is wat er is veranderd in de maatschappij is er in The Water Cure genoeg ruimte voor meerdere interpretaties voor de situatie waar in de 3 dochters zich bevinden. Is de argumentatie van de ouders (in het verhaal aangeduid als King en Mother) op basis waarvan ze hun dochters afschermen van de boze giftige buitenwereld steekhoudend omdat er echt een ramp is gebeurd of worden de dochters voor de gek gehouden, gehersenspoeld en tegen elkaar uitgespeeld door middel van angstaanjagende rituelen zoals "the drowning game", puur en alleen om hen onder de duim te houden?

Jack Reacher is het welbekende hoofdpersonage van de Britse auteur Lee Child (pseudoniem van Jim Grant). Na een carrière als majoor bij de Amerikaanse militaire politie neemt Reacher ontslag en leidt hij een zwervend bestaan. Reacher is van mening dat hij zijn eigen land te weinig kent omdat hij zijn jeugd voornamelijk heeft doorgebracht op militaire legerbases in het buitenland. Op zijn reizen, die hij voornamelijk te voet of met een bus aflegt, laat hij geen enkel spoor achter. De enige bezittingen zijn een tandenborstel en een verlopen paspoort. Toch weet het leger Reacher met regelmaat te vinden en zijn hulp bij een missie in te roepen. Zo ook in Persoonlijk. Het contact met de overheid ontstaat als Jack Reacher via twee medepassagiers tijdens een busrit in het bezit komt van een krant waarin een boodschap steekt. De Franse president is in Parijs maar net ontkomen aan een aanslag en de kogel was van Amerikaanse makelij. De opdracht aan Jack Reacher luidt: spoor de schutter op die de aanslag heeft gepleegd. Snel blijkt echter dat de schutter van het wapen een bekende is van Reacher. De 16 jaar geleden door hem gearresteerde John Kott heeft inmiddels zijn opgelegde gevangenisstraf van 15 jaar achter de rug en is weer op vrije voeten. Als het onderzoek verder aantoont dat de komende G8 top, onder wie de Amerikaanse president, in Londen bijeenkomt, wordt gevreesd voor een aanslag op een van de aanwezige wereldleiders. Met CIA-agente Casey Nice in zijn kielzog, wordt het eerdere werkterrein van de Amerikaan in Parijs verlaten en ingeruild voor Londen. Missie is helder: voorkom een aanslag op een van de leiders van de G8 en spoor de vermoedelijke dader, John Kott, op en stel hem buiten gevecht. Op welke manier dan ook! Bovenstaande concrete opdracht levert Lee Child meer dan voldoende mogelijkheden om van Persoonlijk weer een spannende en vermakelijke thriller te maken. In de kenmerkende intelligente stijl van Reacher weet hij ogenschijnlijk onbelangrijke details te vinden die al snel belangrijker blijken te zijn dan aanvankelijk gedacht. Voeg daar ook de zich goed ontwikkelende verbale capaciteiten van de voormalige majoor van de Amerikaanse militaire politie bij, en de basis voor een goed doordacht avontuur staat. Anders dan in veel eerdere missies wordt het pleit niet alleen beslecht door de vuisten van Reacher maar spelen ook raffinement en intelligentie een steeds belangrijker rol. Dat moet ook wel want de in 1960 geboren mannetjesputter zou niet geloofwaardig overkomen als hij op 54-jarige leeftijd nog als een flitsende 30-jarige door het leven ging. Zelfs aan dat niet onbelangrijke detail heeft Lee Child serieus gedacht. De auteur laat ons een evoluerende en ouder wordende bestrijder van het kwaad zien die, gelardeerd met veel levenswijsheid en -ervaring, altijd weer een juiste balans weet te vinden tussen goed en kwaad. En de lezers? Die genieten opnieuw met volle teugen!

Wat een aangrijpend boek! Soms moest ik het gewoon even wegleggen omdat ik niet verder kon lezen. Wat een impact heeft de keuze van de vader op dat gezin gehad en ik had ook diepe bewondering voor de moeder die dat ook allemaal toeliet. Op het einde heb ik het ook niet droog gehouden, ik zag het helemaal voor me. Een van de weinige keren dat ik een boek 5 sterren geef!

Wat volgt is niet echt een recensie, maar mijn mening over het personage Jack Reacher, n.a.v. een blog voor We Love Crime hier op Hebban. Wat ik niet had verwacht, is toch gebeurd. Ik ben in de ban van Jack Reacher! Hij is een grote, sterke, intelligente man met het hart op de juiste plaats en heeft de lezer dus heel wat te bieden. Wie zou er nu niet vallen voor een ware held die zijn vrienden en geliefden uit eender welke situatie probeert te redden en over superkrachten lijkt te beschikken? Een kleine kanttekening moet ik wel maken: Jack legt de slechteriken wel heel makkelijk om, hij is net ietsje te gewelddadig naar mijn smaak. Afwachten dus hoe zijn karakter evolueert. Wordt hij iets menselijker en laat hij zijn emoties toe of wordt hij meer en meer een einzelgänger? Pluim voor Lee Child die Jack Reacher vormgegeven heeft. Hij laat zijn held zelf het verhaal vertellen, in zeer duidelijke en directe taal. Ik kijk uit naar meer van dit, veel meer!

Een geweldig boek dat je in één adem uitleest, omdat het pas tegen het einde duidelijk wordt wie de moorden pleegt en waarom. De vrouwelijke hoofdpersoon Iris is een innemende en "gewone"vrouw die je goed leert kennen in het boek, en dus gaat het "meeleven" haast automatisch. Ook een boek dat laat zien hoe diepgravend pesterijen (kunnen) zijn.

Een aangrijpend verhaal, gebaseerd op historische feiten uit de tweede wereldoorlog. Het zijn eigenlijk meerdere verhalen in één, er zijn ook hoofdstukken van een fantasierijk verhaal, waarin veel vergelijkingen met de werkelijkheid worden benoemd, geschreven door één van de belangrijke personen in het boek. Je leest het verhaal vanuit meerdere gezichtspunten. De tijd van oorlog wordt besproken vanuit de ogen van een ss’er en vanuit een joods meisje, tijdens de Holocaust. Ook komen er veel hedendaagse gebeurtenissen naar voren. Sage Singer, de hoofdpersoon in dit boek leeft in de moderne/huidige tijd en tijdens het lezen komt ook haar gedachte gang naar voren, samen met die van Leo, een jonge man van Sage’s leeftijd die onderzoek doet naar oorlogsmisdadigers uit de tweede wereld oorlog. De oma van Sage, heet Minka en is een van de weinige overlevenden van de Holocaust. Iedereen in het boek staat op een één of andere manier met elkaar verbonden, alle losse verhalen vanuit verschillende gezichtspunten vormen één geheel. Er zijn veel emoties in het boek beschreven, dit maakt dat je erg kan meeleven met de hoofdpersonen. Het verhaal begint met een geschreven tekst, het lijkt allemaal echt gebeurd en uiteindelijk komen veel gebeurtenissen vanuit het verhaal ook overeen met gebeurtenissen die zich in werkelijkheid hebben afgespeeld. Het boek bestaat uit 3 delen. In het eerste deel maak je kennis met de personen die tijdens het hele verhaal allemaal hun eigen rol zullen hebben. Sage Singer werkt in een bakkerij, waar ze na een tijdje dagelijks contact heeft met Josef, een oudere vriendelijk lijkende man. Op een dag vertelt hij dat hij wil sterven en vraagt hierbij om de hulp van Sage. Hij blijkt tijdens de tweede wereld oorlog een SS’er te zijn geweest. Sage wil er niets mee te maken hebben, omdat haar oma Minka een overlevende van de Holocaust is. In 1e instantie gelooft ze Josef ook niet, maar nadat ze een tijd contact heeft met Leo(zijn werk is het opsporen van oorlogsmisdadigers die nog in leven zijn) en meer hoort over het leven van Josef, gaat ze zijn verhaal steeds meer geloven en walgt ze diep van binnen van hem. In het tweede deel, lees je over vroeger, over het leven van Minka. Ooit was Minka een vrolijk meisje, dat ervan droomde op schrijfster te worden, totdat ze werd gedeporteerd naar Auswitz. In het 3e deel van het boek proberen ze achter de waarheid te komen van het verhaal van Josef, is hij werkelijk wie hij zegt dat hij is. Het is een redelijk dik boek, maar het leest heel makkelijk weg. De schrijfstijl is prettig en vlot en de verhaallijn zorgt ervoor dat je door wil blijven lezen. Ik had dit keer echt moeite om het boek weg te leggen. Ik kan dit boek aan iedereen aanraden en zou ook willen zeggen, dat eigenlijk iedereen dit verhaal zou moeten lezen, omdat het gewoon zo’n goed beeld geeft over hoe het er in de tweede wereld oorlog aan toe ging en tussen de historische feiten door, loopt nog een ander spannend verhaal, wat zeker de moeite waard is.

Heel spannend boek met een eigentijds onderwerp, te denken aan Breivik. Tandarts Sylvia krijgt te maken met net zo'n soort persoon en moet alles aanwenden om haar dochtertje te redden.

Als Matthias ongevraagd betrokken raakt bij de moord op een miljardair ontdek hij dat dit geval niet op zichzelf staat. Door zijn speurwerk komt hij achter smerige, maar vooral ook gevaarlijke praktijken door, naar het lijkt een nietsontziende moordenaar. Hij zit tussen twee vuren. Publiceren is onmogelijk maar hij kan ook niet meer met de politie praten. Hoe dichter hij bij de waarheid komt hoe meer hij er persoonlijk bij betrokken raakt. Hij raakt verstrikt in alle gebeurtenissen en weet niet meer hoe te handelen. Ondertussen heeft hij ook nog een vrouw ontmoet waarvoor hij gevoelens krijgt. Het blijft lang onduidelijk wat haar rol is. Om maar bij het verhaal te blijven, het boek leest als een trein ik kon moeilijk stoppen met lezen, het verhaal is spannend met een goed plot voorzien van de nodige onverwachte wendingen en een verrassend ontknoping.

de plot zit slim in elkaar en zit volgepakt met actie en avontuur.,* Wat je moet weten Barry Lyga werkte eerst een tijd in de stripboekenindustrie, tot hij besloot om zijn levensdroom waar te maken: boeken schrijven. Hij heeft al negen boeken op zijn naam staan in zijn zesjarige carrière als schrijver. Ik jaag op Killers is een razend succes geworden, en er wordt nu zelfs overwogen om er een televisieserie van te maken. Ook leuk om te weten: op internet staat een gratis kort verhaal, geschreven door Barry Lyga, dat als prequel dient voor Ik jaag op killers. * Het verhaal Jasper Dent, een jongen van 17 jaar, is een buitenbeentje. Niet omdat hij een rare gast is — integendeel, hij is juist heel charmant — maar omdat zijn vader 's werelds grootste seriemoordenaar is. Billy Dent, Jaspers vader, zit in de gevangenis. Als er opeens allerlei lijken gevonden worden in Jaspers woonplaats wijzen alle vingers naar zijn zoon, Jasper. Want zoals men altijd zegt: zo vader, zo zoon. Jasper doet er alles aan om zijn onschuld te bewijzen, maar raakt hierdoor in de knoop met zichzelf. Verschilt hij eigenlijk wel zoveel van zijn vader? Hoe is het anders te verklaren dat Jasper in gedachten de moordzaken door de ogen van een misdadiger bekijkt, in plaats van door die van een onschuldige… * Waarom je dit boek moet lezen, of niet Ik jaag op Killers is intrigerend. Het is luguber. Het is duister. Het is zo enorm gaaf. Dit is het soort boek dat je niet snel zal vergeten: het is een gemakkelijk en snel leesbaar boek, de plot zit slim in elkaar en zit volgepakt met actie en avontuur. Eerlijk gezegd is het verfrissend om eens vanuit een mannelijk oogpunt te lezen, en al helemaal vanuit een jongen wiens brein een totale 'brainwash' heeft ondergaan. Ondanks dat ik zeer van het boek heb genoten, raad ik het lezers onder de 15 à 16 jaar niet aan. Ik twijfel er zeker niet aan dat er genoeg jongere lezers zijn die dit soort onderwerpen wel aankunnen, maar mijn persoonlijke aanbeveling is toch: +15/16 jaar. Dit is door en door een thriller vol moorden, waarbij de schrijver bloederige en wrede details niet uit de weg gaat. Als je dat aankan, is het een topboek. De gigantische cliffhanger waarmee het boek eindigt laat de lezer smachtend naar het volgende deel achter!

Een feelgood boek en tegelijkertijd een boek met een diepere inhoud. Het is geweldig op welke manier de schrijver humor, ironie en emotie verwerkt. De hoofdpersoon Lucio lijkt een chaotische man maar in de loop van het verhaal blijkt hij een goede organisator.tot aan zijn dood toe.. Hij wordt geconfronteerd met het feit dat hij nog maar honderd dagen te leven heeft en die vult hij met allerlei bezigheden op zoek naar een manier om het leven te leven en als dat klaar is - in zijn situatie over honderd dagen - zijn eigen sterven te ervaren.

Onderweg is een bundel waarin 33 columns zijn opgenomen. Sophie geeft je haar (humoristische) kijk op gebeurtenissen uit haar leven of over gesprekken die ze perongeluk expres opvangt. Zo geschreven dat het lijkt alsof je naar een goede vriendin zit te luisteren. Ik ben zelf ook beelddenker, dus snap Sophie helemaal. Regelmatig las ik met een grote glimlach op mijn gezicht. (Wat hier dan weer vragende gezichten opleverde van medebewoners) Omdat sommige dingen nog terug komen in een andere column is het een mooi geheel. Ook de kaft en het handzame formaat is goed gekozen. Een zomerse feelgood. Ik had me voorgenomen om deze vakantie tussendoor telkens een verhaaltje te lezen, maar eenmaal begonnen met lezen was ik verkocht en las ik het in 1 ruk uit. Sophie, je hebt er een fan bij.

Bij het zien van de schitterende cover van Geest & Beest van Marianne Vogel krijg je al een idee waar het boek over zal gaan. De titel maakt nieuwsgierig, je wilt weten wat ermee bedoeld wordt. Geest & Beest van Marianne Vogel vertelt eigenlijk meerdere verhalen. Zo te verder je in het boek komt, zo te meer verhalen erbij komen. De verhalen hebben allemaal met elkaar te maken en lopen mooi in elkaar over, maar het hoofdverhaal blijft de zoektocht van Banks en Arends naar het kostbare inktstel van Goethe. Zal het inktstel gevonden worden? Wie heeft het en waar is het gebleven? Zou het nog wel bestaan en niet vernietigd zijn? Wie hebben er nog meer belang bij? De titel wordt al heel snel duidelijk. Het is een heel erg spannend verhaal met vele verrassende wendingen die je niet aan ziet komen. Vanaf de eerste bladzijde tot de laatste bladzijde zit je in spanning, ga je meedenken met Banks en Arends van wie achter de diverse gebeurtenissen zitten zoals bijvoorbeeld wie de familie bedreigd. Je gaat steeds meer mensen verdenken omdat ze allemaal zo hun redenen hebben. Sommige mensen lijken wel meerdere gezichten te hebben waardoor je steeds op het verkeerde been wordt gezet. Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2019/02/geest-beest-marianne-vogel.html .

Ik vind jou van Kortsmit& Lotz. Erg mooi boek, zeker een aanrader, ik geef het vier sterren, zeer goed. Het begint met aktie en het eindigt verrassend. Valerie is met haar dochtertje aan het logeren in het huis van haar vriendin. Valerie's man is overleden. De buurvrouw wordt vermoord en Valerie's dochtertje hoort de laatste woorden die buurvrouw Julia zegt. Daarna slaan ze op de vlucht voor de moordenaar die wil graag weten wat Julia verteld heeft. Het boek verveelt geen moment, het leest lekker weg en het heeft een heel verrassend einde. Je valt van de ene verbazing in de andere! Heel goed geschreven.Ik vind het gewoon jammer dat het uit is.....

In het koninkrijk van Delain duikt er om de zoveel tijd een man op die onrust en chaos probeert te creëren ten einde het land in het verderf te storten. De huidige koning is al onder de invloed van de man – deze keer in de gedaante van hof tovenaar Flagg – maar Flagg voorziet dat het vrijwel onmogelijk zal zijn om kroonprins Peter tot slecht heersen aan te zetten. Zijn jongere broer, prins Thomas, daarentegen is een stuk minder eerbaar en sterk. Daarom smeedt Flagg een plan om te zorgen dat Thomas op de troon terecht zal komen. The Eyes of the Dragon is anders dan we doorgaans van Stephen King gewend zijn. Dit keer geen bloedstollende horror, maar sprookjesachtige fantasy inclusief mooie illustraties en een verteller die zich af en toe tot de lezer richt. Hierdoor is het boek uitermate geschikt als voorleesboek. Maar er zijn vast en zeker ook jonge lezers die er veel genoegen aan zullen beleven om het boek stiekem ’s avonds in bed onder de dekens te lezen. De titel is een tikkeltje misleidend – want er komt maar heel vluchtig een draak voorbij – maar daar zal geen haan naar kraaien als het verhaal eenmaal op gang komt. De personages zijn niet bijzonder genuanceerd neergezet, maar dat past wel bij een boek dat toegespitst is op kinderen. Thomas is trouwens wel een waardevol karakter, want zijn acties laten zien dat ook goede mensen slechte dingen kunnen doen. Net als het belang van familie en vriendschap vind ik dat een prima thema voor een jeugdboek. Dit is vintage King. Lekker spannend, uitgebreid en moeiteloos geschreven. En omdat het een ander genre betreft, geschreven voor een jonger publiek: ook geschikt voor angsthazen!

Met dit tweede deel van de Muse Academy serie heeft Morgan Blade, pseudoniem van Meaghann Baeken, weer een mythologisch goed boek afgeleverd. “Zwarte Magie” gaat verder waar deel 1, “Muse Academy en het geheim van Helikon”, is geëindigd. Hoewel er enkele spoilers over het eerste deel in voorkomen, denk ik dat je ze toch goed los kunt lezen. Maar bij boek 1 beginnen is natuurlijk wel het leukste. Ook nu weer word je ondergedompeld in de Griekse mythologie. Bekende mythes en figuren komen aan bod, zoals het Orakel van Delphi, maar ook minder bekende, zoals de godin Hekate. De liefde van de auteur voor de Griekse mythologie is duidelijk te merken. Net als het eerste deel is ook dit boek geschreven vanuit ik-persoon Imogen Parker. Zij is een tiener die door Olympus is gekozen om de wereld van allerlei kwaad te redden. Hoe dat precies ging, moet je maar in het eerste deel lezen. Samen met acht andere Uitverkorenen heeft ze net het eerste schooljaar op Muse Academy afgerond. Op het moment dat ze terug is bij haar ouders en van de zomervakantie wil genieten, krijgt ze een boodschap van het Orakel van Delphi. Kort daarna krijgen zij en haar vrienden allemaal dezelfde droom over een jongen met spookachtige groene ogen. Het is duidelijk dat de jongen in gevaar is en als het weer overal op aarde van slag raakt, moeten de Uitverkorenen in actie komen. De jongen, Jayden, heeft in zijn naïviteit vijf heksen bevrijd die door de godin Hekate waren opgesloten. De vijf maken deel uit van één coven en staan allemaal voor een ander element: water, vuur, lucht, aarde en geest. Hun plan is om de wereld en Olympos te vernietigen. Aan de Uitverkoren de taak om dat te voorkomen en de heksen uit te schakelen. Ze krijgen daarbij hulp van hun leraar fotografie en van onverwachte nieuwe vrienden. De titel Zwarte Magie past goed bij het boek, omdat er best veel (zwarte) magie aan te pas komt, waaronder het zogenaamde pendelen en verschillende toverspreuken. Ondanks dat wordt het boek nergens ongeloofwaardig. In dit boek leer je de negen Uitverkorenen nog beter kennen. Doordat de ik-persoon Imogen overal bij betrokken is, komen alle Uitverkorenen evenveel aan bod en heb je als lezer het gevoel dat je telkens midden in de actie zit. Naast actie is er ook ruimte voor persoonlijke ontwikkeling en romantiek. Je ziet de negen tieners echt groeien en zich ontwikkelen. Maar ook de andere personages maken dat door. Zo zie je Jayden bijvoorbeeld langzaam ontdooien. Het karakter van de sirene Nylora vond ik het best beschreven. De auteur weet heel goed weer te geven hoe het is om alles wat je lief en bekend is kwijt te raken en dan met onbekenden een nieuw leven te moeten opbouwen. De scenes waarin zij totaal onwetend reageert op voor de Uitverkorenen alledaagse dingen, zijn hilarisch beschreven. De liefde die opbloeit tussen haar en iemand anders spat er bijna vanaf, zonder dat het saai of voorspelbaar wordt. Voorspelbaar is het boek sowieso niet. In het eerste boek moesten de Uitverkoren negen puzzels volbrengen, dan weet je: als de puzzels af zijn, is het boek uit. In dit tweede boek moeten ze de vijf heksen verslaan die door Jayden zijn bevrijd. Van te voren weet je dan: als de heksen zijn verslagen, of als de Uitverkorenen dat zijn, dan is het boek uit. Dat is echter het enige voorspelbare aan het boek. Het boek eindigt met een epiloog, die je als lezer reikhalzend laat uitkijken naar het derde deel in deze zesdelige serie. In dat boek komt Sterre Hollander voor, een personage dat door mij is bedacht. Hoe gaaf is dat?!

In dit boek maak je kennis met Mathis, een jongen die geplaagd wordt door levensechte nachtmerries, waarbij droom en werkelijkheid algauw door elkaar gaan lopen. Gelukkig leert Mila hem over de gevaarlijke wereld van lucide dromen, maar is dat voldoende? Het begint als een fantasy verhaal, maar gaandeweg komt er steeds meer spanning en horror bij. Hierdoor ga je het boek steeds sneller lezen. Als lezer weet je op een gegeven moment niet meer weet wat echt is en wat niet. Ondanks dat is het verhaal telkens goed te volgen. Nadeel vond ik de grote regelafstanden en de vele witregels, dit leest wat onprettig. En aan het eind van het boek staat "einde van boek 1", waardoor je dus moet wachten op boek 2. Maar met zo'n goed eerste boek, zal dat tweede boek zeker ook de moeite waard zijn.

Het eerste boek wat ik van Marelle Boersma heb gelezen...wow wat is dit een giga goed boek zeg...in een adem heb ik hem uitgelezen...ik kon hem bijna niet weg leggen...Het heeft me daarna ook bezig gehouden het verhaal...brrr...het zou je maar gebeuren...

Een zeer aangrijpend boek,dat je weer eens duidelijk laat zien hoe het er aan toeging in de tweede wereldoorlog. Hoe het meisje Sarah met haar ouders bij een razzia wordt weggevoerd ,haar broertje achterlatend opgesloten in een kast,hem de belofte gevend gauw terug te komen. De verschrikkingen van Velodrome d’Hiver op 16 July 1942,het kamp,de ontsnapping,het verloop van haar verdere leven. Hoe Julia,een journaliste, jaren later onderzoek gaat doen naar wat er in die tijd gebeurd is in Velodrome d,Hiver en hoe allerlei toevalligheden haar brengen bij Sarah. Fictie en waarheid lopen wat doorelkaar,want Velodrome d’Hiver heeft werkelijk bestaan. De verschrikkingen van die tijd zijn goed tot uiting gebracht in dit boek,wat ik soms echt met tranen in de ogen gelezen heb.

Geloofwaardig en eindelijk eens een boek dat van begin tot einde klopt. Eerlijkheidshalve valt het einde een beetje tegen, ik had gehoopt op een wat meer spetterend slot. Het is Billingham vergeven. Hij schrijft prima. Lekkere zinsopbouw. En - wat voor mij het belangrijkste is - gedachten van mensen komen geloofwaardig over. Prima debuut.

Bridge of Clay, het nieuwe boek van Markus Zusak, de schrijver van The Book Thief, maar geheel verschillend in stijl en verhaal. Het verhaal gaat over vijf broers, Matthew, Rory, Henry, Clay en Tommy, die samen in hun ouderlijk huis wonen zonder hun ouders. Moeder is overleden en vader is daarna vertrokken. Het verhaal wordt verteld door de oudste zoon Matthew maar hij verteld het verhaal van Clay. Het is niet chronologisch verteld maar je leest van verleden naar het begin van het verhaal tot nu. In het begin las het een beetje onwennig omdat ik nog in het verhaal moest komen en moest wennen aan het verspringen van de tijd, maar toen ik eraan gewend raakte werd ik geheel mee gesleept in het verhaal, en leerde ik de hoofdpersonen goed kennen, ook waar ze vandaan komen en hoe het zo gekomen is zoals het nu is. Er zijn puzzelstukjes die langzaam op zijn plaats vallen. Ik ben gaan houden van de schrijfstijl en van het verhaal, tegen het einde was mijn geboeidheid voor het verhaal een beetje afgezwakt maar ik wilde het hele verhaal wel te weten komen dus moest ik het wel echt uitlezen. Het is prachtig geschreven, veel poëzie en woordspelingen zitten in het boek. Ook komen er veel opsommingen in, eigenlijk weet je pas op het einde van het deel of hoofdstuk wat er met sommige opsommingen bedoeld wordt. Voor mij las het langzamer dan dat ik normaal gewend bent omdat ik iedere zin tot me wilde nemen en alle woorden wilde sponzen zodat ik geen puzzelstukje zou missen. Voor mij is Zusak een echte meesterverteller en ik zal zeker uitkijken naar zijn volgende boek.

Sophie, geboren te Kameroen, als jong meisje verliest ze haar moeder en wordt noodgedwongen naar Parijs gestuurd om daar bij haar zus en man te gaan wonen. Het verlies van haar moeder sleept ze jaren mee en wordt niet verwerkt, er wordt zelf niet over gesproken. Sophie begint te werken in een buurthuis en trouwt met Julien samen hebben ze een zoontje Hugo. Daar leert Sophie de islam kennen en bekeert ze zich. De bekering houdt ze ook verstopt voor haar buitenwereld, zelf voor haar man. Op het moment dat drie jongens van het buurthuis vertrekken naar Syrië, stort Sophie zich op de zorg van de achtergebleven familie. Na een tijdje krijgt ze terug contact via internet met de jongens, op dat moment voelt Sophie zich verloren in haar leven en in haar huwelijk. Een zwak moment? Gebrainwasht? Ze vertrekt met de kleine Hugo naar Syrië met loze beloftes van de jongens. Ze laat iedereen achter met de leugen dat ze op vakantie gaat naar Turkije. Voor mij was het boek heel aangrijpend, het waarom Sophie deze beslissing neemt, zich aansluit bij de IS wordt in dit boek uit de doeken gedaan, voor mij blijft het nog moeilijk te snappen. Het is zeer duidelijk geschreven en zeer vlot leesbaar. Op de achterflap staat "een levensechte thriller die je op het puntje van je stoel uitleest" en dan moet ik toegeven dat dit wel waar is, maar dan ook spijtig genoeg waargebeurd met alle gevolgen van dien voor Sophie en haar familie. Maar ook, voor de drie jongens en hun familie, mijn vragen blijven toch nog onbeantwoord "hoe kan je je zo laten beïnvloeden?"...Hoe kan je zoveel pijn veroorzaken voor een geloof???

Ik kocht dit boek op het Boekenfestijn omdat de cover er zo bizar uitzag. In het begin dacht ik dat de schoenen misschien een belangrijk onderdeel waren van het verhaal, maar dat was niet zie. In het begin vond ik het zeer saai, wat langdradig en misschien zelfs wat vervelend. Ik vond niet goed waar het verhaal nu precies over ging en waar de auteur naartoe wilde. Jammer, want je wilt toch het allerliefste dat een boek je gelijk grijpt. Gelukkig veranderde dit ergens in het midden en werd ik helemaal in het verhaal gezogen. Zoveel mooie levenslessen die je hier als lezer uit kan halen. We weten niet wat er na de dood komt, maar als het dit is, dan vind ik het allemaal niet zo erg. Het is een boek dat je laat lachen, woede met zich meebrengt, je helemaal over je toeren brent en... je laat huilen! Ja hoor, op het einde zat ik weer als een gek te janken om letterlijk het banaalste ooit. In mijn ogen is dit echt een aanrader als je op zoek ben naar een easy read met goed wat inhoud. Het heeft veel te bieden en net daarom was ik er uiteindelijk toch aan verkocht geraakt.

Als Bridget Jones "fan" heb ik het boek in bijna een teug uit gelezen! Makkelijk te lezen en helaas vlug uit, de humor is prachtig beschreven, ik heb soms echt hardop zitten lachen! Mocht je de film ook al hebben gezien kan ik niet zeggen dat je het boek ook gelezen moet hebben, het heeft weinig meerwaarde.

Henning Mankell heeft veel méér geschreven dan alleen Kurt Wallander, hoe boeiend die reeks ook is. Zijn oeuvre is uitgebreid en bestrijkt naast de thrillers die het meest bekend zijn ook psychologische en sociale romans. Steeds weer blijkt dat de inmiddels overleden Mankell een schrijver was die zeldzaam sterk zijn karakters kon neerzetten. Tegelijkertijd gebruikte hij zelden verheven taal; integendeel: hij was steeds gewoon rustig aan het vertellen. Dat is ook voor de lezer heel prettig. Ik heb zowat alles van hem gelezen en ik beschouw hem als een van mijn favoriete schrijvers. De roman Italiaanse schoenen is een psychologische roman die op een knappe wijze de problematiek van een chirurg die een grote vergissing heeft begaan beschrijft. Hoe hij daarmee is omgegaan, of juist niet, en hoe hij de gevolgen daarvan heeft trachten te ontlopen. Een roman met veel diepgang!

Dit is het eerste boek dat ik van Martine Kamphuis lees. En het smaakt naar meer. Gelukkig heb ik Alibi al in de boekenkast staan. Het verhaal van Zondebok is heftig, een gedurfd onderwerp dat altijd onderbuikgevoelens bij mensen oproept. Ook bij mij. De invalshoek is interessant. In plaats van de standaard rechercheur is de hoofdpersoon een psychologe die gevraagd wordt om een forensisch onderzoek te doen bij een bekennende verdachte. Door het verhaal wordt de psychologe meegetrokken in het verhaal en gaat ze op onderzoek uit. Tijdens het verhaal ga je met WP ( de hoofdpersoon ) mee langs alle mogelijke verdachten. Je volgt haar gedachtengang en daardoor lijken de verdachten op dat moment ook logisch. Pas op het moment dat je echt niet meer om de daadwerkelijke dader viel het kwartje bij mij. Doordat je het verhaal beleeft vanuit een psychologe vind ik het misschien wel extra interessant. Al kunnen de psychologische termen misschien een belemmering zijn als je weinig tot helemaal geen kennis van psychologie hebt. Ik vond het een interessant boek.

Ik heb behoorlijk getwijfeld of ik dit boek met vier of vijf sterren zou belonen. Uiteindelijk heb ik dus voor vier sterren gekozen. Het enige wat mij ervan weerhouden heeft De erfenis van Fontanelli van vijf sterren te voorzien, was het einde. Ik vind het een briljant verhaal, dat je van het begin tot het (bijna) einde in z'n ban weet te houden. Een boek met bijna 550 pagina's, vol bewerkte realiteit tot bloeiende fantasie, meeslepend en tot denken aanzettend. Helaas kreeg ik het idee dat Eschbach gedurende het schrijven van deze roman, nog geen zicht had op hoe hij het zou laten eindigen, dit ondanks het feit dat je bij het "testament-gesprek" net over de helft van de roman al aanvoelt dat dit later in het boek vast en zeker terugkomt. De laatste 20 pagina's (het einde) laten helaas bij mij de indruk achter van: "Het er een punt achter zetten, want ik kan nog wel een hele tijd doorfilosoferen." Desalniettemin een aanrader.

Het is een supertof boek, waarin Krakauer diep ingaat op de drijfveren van Christopher McCandles om de wildernis in te trekken en op de oorzaak van de fatale afloop. Chris had scherpe kritiek op de zinloze consumptiemaatschappij. Met minimale uitrusting trekt hij de wereld in op zoek naar waar het in het leven werkelijk om gaat. Aan de hand van sporen in de vorm van ontmoetingen, een dagboek, een kano en auto en uiteindelijk zijn levenloze lichaam, recontrueerde Krakauer de innerlijke en fysieke reis die fataal eindigde in de wildernis van Alaska. Iedereen stond meteen klaar met een mening over Chris. Van een ideologische held die zich verzet tegen de maatschappij tot een opportunistische zwerver die de natuur in Alaska veel te licht opvatte. ‘Een uitdaging, waarvan de succesvolle afloop al bij voorbaat vaststaat, is in het geheel geen uitdaging meer.’ Lees het boek en oordeel zelf. Of niet.

Dit verhaal is een verhaal dat ik nooit zal vergeten. Zo beklemmend en spannend dat ik het boek af toe opzij moest leggen om op adem te komen. Je Houd gewoon letterlijk je adem in. Een ode aan de vrouwen die ook hebben gestreden in de oorlog en hier nooit een parade voor krijgen. Een verhaal over twee zussen die totaal verschillend zijn. Maar de karakers zijn zo goed omschreven dat je je moeiteloos van de een naar de ander verplaatst. Het boek speelt zich af tijdens de tweede wereld oorlog. De sfeer wordt zo goed beschreven dat als ik stopte met lezen zelf de kou en honger voelde. En de angst van de hoofdpersonen in mijn lijf zaten. Ik moest het eerst even van me afschudden voor ik wat anders kan doen. Dit boek laat je beseffen dat wij niets te klagen hebben en dankbaar moeten zijn voor onze vrijheid. Dit boek laat niemand ongeroerd. Ik heb het dan ook uitgelezen terwijl de tranen over mijn wangen liepen. Echt Kristin Hannah bedankt voor je prachtige verhaal! Je hebt jezelf overtroffen!! En voor de ontwerpers van de kaft: Wat een mooie verrassing aan de binnenkant. Prachtig!

In het begin lijk je een vrij verward, onlogisch en traag verhaal te lezen maar gaande weg begin je de schrijfstijl te begrijpen en valt die geheel samen met de hoofdpersoon Anne Fox. Haar leefstijl en de gebeurtenissen zijn namelijk traag, verward en onlogisch. De gebeurtenissen zijn onverwacht en er zijn enkele twist in het verhaal die je niet of nauwelijks ziet aankomen. De personages en de emoties blijven allemaal aan de oppervlakte maar zijn voor dit verhaal ook absoluut overbodig. Dit is een thriller door het goede script niet door de slinkse of verachtelijke personages. Het is een verhaal wat niet weg te leggen is en waarvan je hoopt dat het je nooit zal overkomen, want in een situatie waarin Anne verkeerd zou een ieder van ons terecht kunnen komen en alleen wanneer je het vertrouwen in jezelf niet opgeeft zal de waarheid boven komen. Wat een geweldig debuut, een klassieke thriller a la Hitchcock.

Wat een ontzettend leuk en grappig boek is dit! Maar ook een boek vol met wijze lessen voor kinderen en natuurlijk ook volwassenen. Chloe (12 jaar) spreekt een zwerver aan die ze elke dag ziet zitten op een bankje als ze naar haar chique school gereden wordt. Ze doet dit ondanks dat haar moeder haar dit verboden heeft omdat ze denkt dat hij eruit ziet als iemand die een boeiend verhaal te vertellen heeft. Maar oh wat stinkt de man. Dit wordt zo ontzettend goed omschreven dat je hem bijna ruikt. En natuurlijk heeft Meneer Stink inderdaad een boeiend verhaal. Maar hij helpt Chloe ook om voor zichzelf te leren opkomen en hoe ze moet omgaan met een pestende klasgenoot. Dit boek is een aanrader voor kinderen vanaf 8 jaar.

Een prachtig geschreven maar enorm ambitieus debuut, waarbij Rahman door al het hooi zijn vork bijna niet meer ziet. Hij geeft een prachtig beeld van de hedendaagse (post-9/11) politiek en de identiteitscrisis waar we ons in bevinden. Die tomeloze ambitie zuigt de lezer steeds dieper het boek in … op weg naar steeds grotere vraagstukken en misschien op weg naar antwoorden op die grote vraagstukken. Maar uiteindelijk wordt dat doel niet gehaald en voel je je als lezer zwevende in een lege ruimte. Wat zo nu en dan ook wel weer een lekker gevoel kan zijn! Hoe dan ook: het eindresultaat is zonder meer zeer plezierig, uniek en op momenten briljant. Een echt plot is er niet. Veel actie is er ook niet. Het grootste deel van het boek bestaat uit de discussie tussen twee mannen. Op die manier ziet Rahman kans om alle buitenissige feitjes en alle interessante gedachten die hij in zijn leven ooit gehad heeft op papier te zetten. Het aardige is dat de meeste van deze feitjes en gedachten ook echt de moeite waard zijn: ze raken je van binnen en verschaffen nieuwe inzichten. Oké: het is allemaal misschien al eens bedacht, en het zijn echt geen wereldschokkende bespiegelingen maar het kriebelt ergens in je hersens of ergens in de buurt van je hart. Een voorbeeldje. Weet jij waar het materiaal waaruit een boom bestaat vandaan komt? Is dit een strikvraag? Nee hoor, ik bedoel het serieus. De boom krijgt zijn voedingsstoffen uit de grond, zei ik. Een boom bestaat uit hout en hout bestaat bijna geheel uit koolstof. Daarom is het zo geschikt om een vuurtje mee te maken. Waar komt die koolstof vandaan? Bomen nemen koolstofdioxide op uit de atmosfeer en geven zuurstof af. Door fotosynthese wordt de zuurstof uit de koolstofdioxide gehaald en aan de atmosfeer afgegeven, maar wat gebeurt er met de koolstof? De koolstof blijft in de boom. Met andere woorden: bomen groeien van de lucht. Kijk, dat vind ik nou leuk om te lezen. Wat mij persoonlijk ook aanspreekt zijn thema’s als geloof en liefde, maar vooral de schoonheid van wiskunde, die hier wat mij betreft nog wat meer uit de verf had mogen komen. Zo trekt de Onvolledigheidsstelling van Gödel als een rode draad door het boek. Die is niet alleen wiskundig van groot belang, maar kan ook op alle andere gebieden die in het boek voorkomen het denken losmaken. Jammer genoeg vinden we een aanzet daarvan pas in het een-na-laatste hoofdstuk: Midden in deze kolkende maalstroom van gedachten werd ik, niet voor het eerst maar juist opnieuw, omdat ik er altijd naar streef en omdat wiskunde altijd een toevluchtsoord voor me zal blijven, bevangen door de gedachte aan de Onvolledigheidsstelling van Gödel, een theorie die gelijk de liefde zowel betoverend als storend is, een theorie die zichzelf verlicht terwijl hij een schaduw werpt over de wiskunde, de koningin der wetenschappen – en ik zeg koningin omdat de theorie even afstandelijk is en even rigoureus de methoden van de wetenschappen logenstraft, zo mateloos hooghartig ten opzichte van alles wat we voelen, aanraken, proeven. Wat een woordkunstenaar … briljant opgeschreven! En op zichzelf al een flinke steek hooi als begin van een heel nieuw boek. Wordt vervolgd? Afijn … misschien klim ik zelf nog eens in de pen.

Een paar weken terug kwam ik terecht op de website hebban.nl. Nadat ik een beetje rond gekeken heb op de website, ben ik er meteen verslaafd aan geworden! Hebban lijkt een beetje op Goodreads, alleen er zit een net andere twist aan. Zo heb ik mij ingeschreven voor de zogeheten Buzz. Hierbij krijg ik een boek om te recenseren. Deze kans pakte ik natuurlijk met beide handen aan. Meteen nadat ik de preview heb gelezen, moest ik het boek meteen lezen… alleen al de preview was super spannend. Een brief zorgt voor een storm Toen de beste vrienden Joni, Deb, Eden en Trina op hun jaarlijkse vakantie waren, hadden ze geen idee dat hun leven dramatisch zou kunnen veranderen nadat een feestje verkeerd ging. Nadat de dames ietwat dronken zijn geworden, komen ze op een goed idee, ze gaan elkaar anonieme brieven schrijven. Hierin schrijven ze geheimen aan elkaar die ze nog nooit eerder aan elkaar verteld hebben. In eerste instantie hebben de vrouwen goede bedoelingen, anonieme letters schrijven om iets te accepteren die niemand anders weet. Hiermee hopen ze dat het hen zal helpen met het omgaan met elkaar, ondanks welk probleem ze onthullen. Maar snel genoeg komt een van de vriendinnen erachter dat een van hen slechte gevoelens over elkaar hebben - dankzij een mysterieuze, dreigende vijfde brief die door een van hen gevonden is. Vervolgens zijn ze niet alleen gefocust op wie de brieven schreef, maar wie er zo over een van de vriendinnen denkt... Niet wat ik had verwacht De vijfde brief is echt een super boek, een echte feelgood roman, met een spanningsboog die nooit omlaag gaat. Zelf, zou ik zo’n soort boek niet uitkiezen; mij leek het maar saai. Totdat ik de preview las! Ik was meteen aan het boek gekluisterd… Het hoofdonderwerp in het boek, vriendschap, is naar mijn mening erg goed verwoord! Ondanks ik nog niet de leeftijd heb van de vriendinnen heb kon ik mij erg goed inleven in het verhaal. Dit komt vooral door de geweldige schrijfstijl. Zo vind die mysterieuze stukjes aan het begin van het hoofdstuk (ik denk dat het citaten zijn uit de vijfde brief), echt iets toevoegen aan het verhaal. Ik kan mij precies inbeelden hoe de karakters denken en doen in het verhaal. Je leer hierdoor eigenlijk de vriendinnen beter kennen dan je eigen familie ;). Enige verwarring Er is alleen een minpuntje aan Nicola Moriarty’s boek… Ik vond de de datums bij elk begin erg verwarrend. De flash forward speelt zich af in Juli, en het verhaal zelf speelt af in Juni. Als ik iets te snel over de titel heen leest, merkte ik pas op het laatste moment dat … aan het biechten was in de kerk. Hierdoor heb ik een aantal bladzijden moeten herlezen. Natuurlijk vond ik dit niet zo heel erg, want de geheimen, leugens en drama zorgden ervoor dat ik aan de paginas geplakt zat. Nicola Moriarty heeft de pagina’s gevuld met mysterie en spanning, afwisselend met wat gelach en romantiek, door de variatie is het boek in perfecte balans! Ik vond Nicola Moriarty’s boek een geweldige afwisseling voor de boeken die ik normaal zou lezen. Puzzelen met de aanwijzingen die je kreeg in het boek, zorgde voor heel wat denkwerk in mijn hoofd. Maar wie heeft nou die vijfde brief geschreven?