Datasets:

mteb

/

DutchBookReviewSentimentClassification

like 0

Follow

Massive Text Embedding Benchmark 202

Het orgineel van mijn review kan je vinden op mijn blog: http://www.linda-linea-recta.nl/het-l... Seija lijkt een redelijk kansloos meisje. Ze word nauwelijks opgevoed door haar moeder, die meer geïnteresseerd lijkt in haar groentetuin en de drank. Alles was mis kan gaan gaat mis, zonder bijgestuurd te worden door haar moeder. Een meisje als een jongetje, met een naam geschonken door een moeder die haar tong verloor in drank. Hoe haal je een hond aan? Je negeert ‘m. Komt-ie vanzelf naar je toe Arm kind, wat al snel een verkeerd zelfbeeld ontwikkelt, en een gebrek aan zelfvertrouwen heeft. En dat terwijl ze super intelligent is. Ik besefte het niet maar op dat moment kreeg ik karakter, werd duidelijk wie ik was. Ik rook mijn kans. De enige kans die ik had. Er was iets waar ik goed in was. Beter dan de anderen. Liegen. Niemand had het door. Ze keken dwars door me heen. Ze zagen de leugens niet die ik achter mijn vel stopte. Het lijkt wel alsof ze door het Vlieland te verlaten, ze haar zelfvertrouwen en geloof in zichzelf kwijtraakt. En terwijl Seija zichzelf verliest , raakt het verhaal mij kwijt, althans,….. zo lijkt het. Maar het blijft trekken. En ik zal en moet dit boek toch uitlezen. Als ze uiteindelijk op Vlieland terugkomt lijkt ze zichzelf te hervinden. Als er niets van je word verwacht, behalve dat je je verzet tegen dat wat groter is dan jij, kruip je door de kieren van verwachting en ben je vrij. Achteraf ben ik blij dat ik toch telkens weer ben gaan lezen, en heb ik een vaag vermoeden dat ik het in ieder gaval nog een keer ga lezen.

Geen recensie, maar enkel mijn mening over seriepersonage David Hunter. David Hunter is totaal anders dan ik verwacht had. Het ligt waarschijnlijk ligt aan zijn familienaam, want ik dacht dat de man nogal gewelddadig zou zijn. Ik zag een jonge, gespierde vent voor me, een beetje zoals de Jack Reacher van Lee Child. Al gauw bleek echter dat David huisdokter was! Nou ja, forensisch antropoloog, zoals later bleek. Een dertiger, vermoed ik, die een groot verdriet met zich meedraagt en nogal op zichzelf is. David Hunter is een seriepersonage dat ik in mijn hart gesloten heb, zijn gedrag in zeer uiteenlopende omstandigheden heeft mij ervan overtuigd dat hij een zeer aimabel man is, een man die er alles aan doet om de mensen die hij liefheeft te beschermen. Hij laat zich niet snel van zijn stuk brengen, is rustig en heeft een gestructureerde geest. Mijn kennismaking met Hunter is zeer geslaagd, en dat is in niet geringe mate te danken aan het prachtig geconstrueerde verhaal dat Simon Beckett elf jaar geleden schreef.

Tijdens de Zomeractie van Hebban viel ik in de prijzen met het winnen van mijn eerste keus boek Nieuw-Atlantis van Francis Bacon(1561-1636). Dit is een boekje met daarin het verhaal Nieuw-Atlantis, voorzien van een zeer uitgebreide inleiding over het leven van Bacon en hoe er op zijn werk gereageerd wordt. Er hangt een beetje een geheimzinnige sfeer rond de naam Nieuw-Atlantis en het wordt tijd er iets meer over te weten te komen. Met dit zeer toegankelijke boekje kom je een heel eind, vooral de inleiding zet het werk van Bacon in een context waarin de bewonderaars en critici een plaats krijgen. Francis Bacon leefde in het zestiende-eeuwse Engeland en had alles mee om een machtig man te worden, niet alleen omdat zijn vader zich door studeren had weten op te werken, maar vooral omdat hij trouwde met een een invloedrijke en intellectuele vrouw . Hij kreeg bestuurlijke macht, klom hoog op de maatschappelijke ladder, maar kwam net zo hard ten val omdat zijn rechtvaardigheid niet strookte met de toen geldende mores. Het positieve van deze val was dat hij nu tijd had zich te wijden aan zijn schrijverschap en natuur-filosofisch onderzoek. Helaas kwam hij te overlijden voordat hij zijn belangrijkste werk Instauration Magna kon voltooien en ook Nieuw-Atlantis kreeg hij niet af. Bacon werd voor Nieuw-Atlantis geïnspireerd door Plato, die schreef over de 'macht van een eiland voorbij de zuilen van Hercules- zoals de Rotsen van de Straat van Gibraltar werden genoemd.’ Op het eiland woonden mensen die meer waarde hechtten aan ‘liefde voor elkaar en deugdelijkheid dan aan goud, goederen en rijkdom.' Ook Thomas More schreef over een ideale staat in Utopia (1516), Bacon liet zich door More inspireren en gebruikte voorbeelden uit het boek in zijn Nieuw-Atlantis. Het verhaal in Bacons boek gaat over een groep schipbreukelingen die strandt bij een onbekend eiland in de Stille Oceaan. In plaats van argwanend bekeken te worden, krijgt de bemanning een gastvrije ontvangst. Uitgebreid wordt verteld hoe het bestuur van het welvarende eiland georganiseerd is, wat hun geschiedenis is, wat hen drijft. Vervolgens komt er een paginalange opsomming wat er allemaal gedaan wordt op het gebied van natuurwetenschappelijk onderzoek. Je staat er versteld van wat er allemaal onderzocht wordt: ‘We maken verschillende bijzondere klokken, slingerwerken en perpetuum mobiles. We imiteren de bewegingen van bewegende wezens door geautomatiseerde mensen, beesten, vogels, vissen en slangen.’ Kortom: dit is een goed leesbaar, begrijpelijk en compact boekje waarin veel informatie te vinden is over het wereldbeeld van Bacon. Hij wordt beschouwd als ‘de vader van het empirisme’, een filosofische stroming die stelt dat kennis uit ervaring voortkomt. Wrang is dat Bacon stierf (1626) aan een longontsteking die hij opliep tijdens een wetenschappelijk experiment.

Het boek heeft meer dan 600 bladzijden. Als je gaat beginnen lijkt dat een hele berg, en als ik eerlijk ben zag ik er ook wel een beetje tegenop. Maar dat bleek nergens voor nodig! Eenmaal begonnen in het boek word je meegezogen in het verhaal. Het boek vertelt het verhaal van 2 vrouwen: Maia, in deze tijd en Bel, eind jaren ’20. Het is een verhaal over de zoektocht naar familie aan de ene kant en de zoektocht naar de liefde aan de andere kant. Ik heb mij heerlijk laten meeslepen in het verhaal. Met een lach en een traan. Een bijzondere verhaallijn vind ik die van de bouw van Christo, het beroemde beeld bij Rio de Janeiro. Het beeld speelt een hele belangrijke rol in het leven van beide vrouwen en verbindt hun verhalen ook met elkaar. Het is het eerste deel uit een serie. Ik kan niet wachten tot het volgende deel. Ik heb genoten van dit boek en zou het iedereen willen aanraden! En laat je vooral niet afschrikken door de dikte van het boek, merk je niks van tijdens het lezen! ( behalve dan misschien de kramp van het vasthouden

Het tankschip is het voorlaatste boek van meesterschrijver Elsschot. Hij schreef deze novelle in het eerste jaar van de tweede wereldoorlog en was mogelijk van plan om het verhaal nog verder uit te werken. Uiteindelijk is dit niet gebeurd en de reden waarom blijft onhelder. Het tankschip is net als vele boeken van Elsschot knap geschreven met een korte, krachtige en zakelijke stijl, met de nodige ironie zo bekend van Elsschot. Ook aan dit boek heeft hij flink geschaafd en gesleuteld om niet meer woorden te gebruiken dan nodig en wederom is het hem gelukt om een volwaardig verhaal neer te zetten dat de lezer doet smullen van de escapades. Hoewel al uitgebracht in 1941 is het een verhaal met een thema dat op dit moment nog net zo actueel is, belastingfraude. De uit eerdere werken bekende Boorman, die het oplichten in zijn genen lijkt te hebben 'verkoopt' een tankschip aan de ook al in eerdere romans verschenen Peeters. Verkopen is niet het juiste woord omdat Peeters het gratis mag hebben als hij akkoord gaat met deze transactie, een gratis tankschip. Aan de hand van de tien geboden legt Boorman uit hoe de vork in de steel zit en hoe daarom dus ook alles klopt. Het niet chronologisch vertelde verhaal zit knap in elkaar met een verteller die een verhaal vertelt over een ander personage waardoor hij het woord overneemt van een eerdere verteller, die alweer het woord overnam van de eerste verteller. Een prachtige raamvertelling met een speels droste-effect. Mogelijk dat hij de kunst afkeek van Multatuli aangezien hij ook in andere werken bewondering voor deze schrijver laat zien (zie ook Pensioen). Het tankschip is een minder bekend werk van Elsschot maar voor liefhebbers van deze schrijver een novelle die je niet mag missen, een voltreffer, de ham op je brood.

James True is een zakenman , getrouwd met Andrea en ze hebben een dochter, Primrose. James heeft vanaf kinds af aan al een bepaalde gave, namelijk dat hij “Out of body experiences” heeft, oftewel in het Nederlands, zijn astrale (geestelijke) lichaam kan uit zijn fysieke lichaam treden. De eerste zin van het boek is : “ik was er niet bij toen ik doodging. Echt,ik was er niet…” Hij had op dat moment juist een buitenlichamelijke ervaring… hij vind zijn verminkte lichaam terug en vraagt zich af wat er gebeurd is, wie heeft hem zo toegetakeld? Is hij echt dood? Waarom kan hij dan niet meer in zijn fysieke lichaam? James (of Jim ) gaat als geest op zoek naar de dader, want dat hij geen natuurlijke dood is gestorven ziet hij meteen. Hij komt op allerlei plaatsen waar hij nooit eerder is geweest en hij komt ook van alles te weten over zijn vrouw en zijn zakenpartner, dingen waar hij anders nooit achter zou zijn gekomen. Hij probeert zijn vrouw te waarschuwen voor de moordenaar, maar dat is knap lastig als men je niet ziet. Hij komt achter dingen uit zijn verleden en ook van andere overledenen. Ook kan hij in lichamen van andere overledenen kruipen en hun emoties voelen. Het verhaal leest als een trein, vanaf de eerste zin zit je in het verhaal. Er gebeuren zulke bizarre, ongelofelijke en mooie dingen dat je gewoon door wilt lezen. Je voelt de emoties van Jim en de onmacht die hij heeft .Als geest kan je overal doorheen, maar niemand ziet of hoort je immers. Het boek is geschreven in de “ik“ vorm, wat altijd even wennen is, maar daardoor lijkt het wel of jij de hoofdpersoon bent. De andere personages, Andrea en Oliver onder andere, worden goed omschreven. Het verhaal zit vol spanning, ongeloof, humor, intriges en natuurlijk veel bovennatuurlijke scenes. Het plot is goed gevonden, zeker niet voorspelbaar. 4.5 sterren

Hannah en Jack zijn al een tijd samen, maar hoe goed kent Hannah Jack? En waarom is Jack zo teruggetrokken? Er zijn 2 verhaallijnen, een die je heel genuanceerd het verhaal van Jack verteld en de ander die in het heden speelt en je het hier en nu laat zien. Heel mooi gedaan en dat brengt ook de spanning in het verhaal. De spanning die psychologich is. Pretty boy is een goede titel voor het boek, maar dat weet je pas als je het gelezen hebt. Het is een heel mooie thriller met veel emotionele diepgang ook. Welke mij soms een brok in de keel bezorgde. Ik heb het boek met een zucht dichtgeslagen, want de plot is supergoed en het einde bezorgde me kippenvel. Lezen dat boek!

Als een naief jong meisje verliefd wordt op een hardrocker, wordt ze zelf ook hardrocker, daar heeft niemand veel last van. Wat er kan gebeuren als datzelfde meisje verliefd wordt op een langzaam radicaliserende moslim jongen, kun je lezen in Laura H. Ongelooflijk indrukwekkend boek met precies de goede balans tussen een als roman geschreven verhaal en een verzameling feitelijkheden. Heeft mij zeker nieuwe inzichten gegeven rond de problematiek van radicalisering. Wat mij betreft verplichte kost op middelbare scholen, maar ook een zeer boeiend boek voor elke leesliefhebber. Enige probleempje met het ebook (ja, betaalde versie) was dat zaken als IS en OM met kleine letters geschreven waren, wat de leesbaarheid niet ten goede kwam.

Hoe een 90 jaar oud boek eigenlijk geen seconde achterhaald voelt. Ik snap dat de Nazi's niet zo goed met Erich Maria Remarque konden opschieten en zijn boeken massaal verbrandden in de jaren 30. Wat een indrukwekkend boek. Het leest als een trein en komt rauw en ongefilterd binnen. Ik heb nog niet eerder zo'n anti-oorlogsboek gelezen. Als je dit leest, besef je dat het eigenlijk een wonder is dat het 20 jaar na WOI toch nog tot WOII heeft kunnen komen. Een aanrader voor iedereen die geen goed idee heeft van de verschrikkingen van WOI. Als je in Noord Frankrijk, West Belgie en Groot Brittanie rondkijkt zie je daar vaak meer aandacht voor de 'Grote Oorlog'. Na het lezen van dit meesterwerk snap je ook waarom dat zo is.

“De droom van de Ier” is een droom van een roman met een sterk episch accent. Van bij de eerste bladzijden weet de auteur zijn lezer klemvast te zetten in een zelden ervaren leergierigheid. Llosa hanteert haast spelenderwijze elementen als psychologie, antropologie, natuurkunde, geschiedenis, journalistiek en grondige research tot een droom om klaarwakker bij te blijven. De meest beestachtige trekjes van het dier dat zich mens noemt worden zo beklijvend geëvoceerd dat de lezer, zeker de Belgische variant, er niet goed van wordt. In enkele korte passages geeft Llosa ook even mee dat de “edel”moedigste en dapperste personen diep in zich ook infernale modderpoelen koesteren waar ze zware depressies overhouden. Omwille van de bittere realiteit, zoals we die kennen uit onze contemporaine geschiedenis, is “De droom van de Ier” soms even wat vermoeiend door de veelvuldige maar noodzakelijke gegevens die de roman schragen. Een goede raad: Lees dit meesterwerk niet als een trein, ook niet in de trein, maar in de schemering van een leeslamp. Llosa weet je zo te fascineren dat je kopje koffie koud wordt en je biertje verschraalt.

Het boek gaat over familie(banden), liefde, vriendschap, het leven, de naderende dood en het uiteindelijke loslaten. Louis wil zijn vader begeleiden op zijn laatste reis, een roadtrip die hen van Engeland via Frankrijk en Duitsland naar Zwitserland zal brengen. Onderweg voegt eerst halfbroer Ralph zich bij het gezelschap en later zal ook de andere halfbroer Jack zich vervoegen. Een beetje als ‘Een voor allen, allen voor een’. Ze overnachten gezamenlijk in het camperbusje maar ook in een hotel. Ze houden een rolstoelrace in de grot maar ook de conversaties over nu en vroeger worden niet geschuwd. Daarbij komt nog wat ‘oud zeer’ naar boven maar uiteindelijk is het vader die er voor pleit dat ze samen verder moeten gaan en ze niet van elkaar moeten vervreemden. Aangekomen in de kliniek volgt een gesprek met een dokter en die schrijft een recept uit wat uiteindelijk drie maanden geldig zal zijn. En op het eind blijkt eens te meer dat de wijze levensles die vader aan Louis heeft geleerd er één is om in te lijsten: "Soms moet je mensen achterlaten om zelf door te gaan met leven". Laat los mijn hand is voor mij een pareltje gebleken, eentje die ik van harte aanbeveel om te lezen. Eentje die bij mij inderdaad recht mijn hart in knalde zoals de achterflap suggereerde. Eentje waar ik zelf toch blij van werd ondanks het zwaar beladen onderwerp voor sommige mensen.

De tachtigjarige Maud wordt steeds vergeetachtiger. Daarom schrijft ze allemaal geheugensteuntjes op briefjes, al raakt ze daarvan eigenlijk nog meer in de war omdat ze zich de juiste volgorde en relevantie niet kan herinneren. Op een van haar briefjes staat: 'Elizabeth is zoek' en Maud is vastbesloten te achterhalen wat er met haar beste vriendin is gebeurd. Daarbij komen steeds meer herinneringen naar boven aan een andere traumatische gebeurtenis: de spoorloze vermissing van haar zus, vlak na WO II. Met Ze is zoek heeft Emma Healey een ontroerende en soms ook grappige, geloofwaardige thriller geschreven met een onwaarschijnlijke speurneus in de hoofdrol: een dementerende dame, die er door haar vasthoudendheid uiteindelijk in slaagt de raadsels uit heden en verleden op te lossen.

Met haar ‘The Voice of Leadership’ heeft Lohman een origineel werk afgeleverd, want laten we eerlijk zijn, er zijn inmiddels talloze boeken geschreven over het realiseren van persoonlijk en/of zakelijk succes. De aanpak van Lohman is echter uniek, verfrissend en heel anders dan wat er allemaal al is. Haar Voice of Leadership System biedt een vijftal stappen en met behulp van tien instrumenten vindt de lezer zijn eigen stem en weet die volledig te benutten. “Door dicht bij jezelf te blijven ontstaat er vaak ook automatisch een verbinding met anderen. Doordat jij gewoon jezelf bent, durven anderen ook hun ware gezicht te tonen.” Lohman had niet voor ogen een (droog) managementwerk te schrijven maar om, vanuit haar professie een inspirerend boek te schrijven en dat is gelukt! “Echter, als je bewust kiest voor vertrouwen in plaats van angst, dan betekent het dat je er tegelijkertijd ook voor kiest om bepaalde zaken of mensen los te laten. Het zogenaamde oude vertrouwde achter je te laten en vertrouwen op wat zich mag aandienen en ontwikkelen.” Doordat Lohman zichzelf in haar boek met regelmaat bloot geeft en kwetsbaar opstelt door middel van het delen van haar eigen ervaringen, komt zij bij haar lezers binnen. Daarnaast weet ze haar lezers te prikkelen en uit te dagen hun eigen ‘voice’ te ontdekken. “Zelf ben ik blij en dankbaar dat mijn innerlijke kind altijd goed vertegenwoordigd is gebleven in mezelf. Iets dat mij op de een of andere manier tot op de dag van vandaag dan ook heel onbevangen in het leven doet staan, ondanks diverse tegenslagen waar ook ik natuurlijk mee van doen heb gehad. ‘Wat is het ergste dat er gebeuren kan?’ Is dan ook een van mijn oneliners.” Lohman is, naast spreker en coach, ook zangeres en daarmee is het ook niet verwonderlijk dat er een speciaal samengestelde lijst met muzieksuggesties in het boek is opgenomen. Alle tracks kun je middels QR-codes beluisteren. Daarin staan overigens ook een aantal speciaal voor The Voice of Leadership opgenomen nummers. Met ‘The Voice of Leadership’ heb je een instrument in handen om je eigen voice te ontdekken. Pak het podium en laat van je horen! Over de auteur Irma Lohman is spreker, zangeres, coach en auteur op het gebied van leiderschap, authenticiteit, talentontwikkeling, zingeving en spiritualiteit. Met haar stem heeft zij middels seminars, trainingen, concerten, lezingen en masterclasses al meer dan duizenden mensen, zowel particulieren als bedrijfsleven, mogen inspireren, motiveren en raken. Uitvoering Uitgever Aspekt ISBN10 9461539398 ISBN13 9789461539397 Paperback, 254 pagina’s Over Hanneke Tinor-Centi Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent. http://ht-c-communicatie.nl/

Korte inhoud: Als Moira haar zus en broer helpt bij een Wicca-ritueel tijdens Halloween, verwacht ze niet dat hun bezwering ook echt zal werken. Ze komen in een mysterieus landschap terecht dat mijlenver weg lijkt van de steencirkel Meini Hirion in Wales waar ze met hun ritueel zijn begonnen. Natuurlijk moet het wel een illusie zijn... maar de knappe, donkerharige jongen die Moira tijdens haar trance ontmoet kan ze niet zomaar als droom wegwuiven. Hayko, de geheimzinnige vreemdeling, duikt daarna nacht na nacht weer op in haar dromen. Een vreemde kracht lijkt haar steeds weer terug te trekken naar het dromenland uit haar visioen, en de dingen die ze daar ziet beginnen steeds meer op nachtmerries te lijken. Maar waar Moira zich het meeste zorgen om maakt is niet dat ze in haar dromen met allerlei monsters en engelen moet vechten; het is het besef dat ze verliefd begint te worden op een jongen die helemaal niet bestaat. Wat als je écht kunt vallen voor de man van je dromen? Je maak kennis met Moira en haar broer en zus, ze zijn een apart stel. Ze zijn erg hecht met elkaar en kunnen blijkbaar ook hetzelfde dromen, heel mysterieus. Moira is een meid die nog niet precies weet hoe ze verder wil met haar studie , werk en haar vriend Patrick. Ze is erg gevoelig voor paranormale zaken, net als haar broer Dai en zus Tabby. Ik kan me we in haar vinden, ook al neemt ze niet altijd een blad voor haar mond. De karakters van Dai en Tabby zijn ook goed genoeg uitgediept om je in hen te verplaatsen. Hayko is ook erg goed beschreven, je komt er gedurende het verhaal achter wat er allemaal met hem gebeurd is. Er gebeuren allemaal rare, mysterieuze dingen na dat Wicca ritueel, hebben ze iets opgeroepen dat niet gemogen had? Wie is die jonge, waarom verschijnt hij steeds in hun dromen en dan vooral bij Moira? Je komt er achter wat er aan de hand is als je het verhaal leest. Het boek leest als een trein, van het begin af aan voel je dat er iets is.. de magie, de sfeer, paranormale dingen.. je wilt het gewoon weten wat er aan de hand is. Het boek heeft een mooi eind, zeker niet voorspelbaar. Ik vind het jammer dat het boek uit is. 5 sterren.

Dit is mijn lievelingsboek, het is een echte aanrader. Ik heb het al 3 keer gelezen en ik vind het keer op keer een geweldig boek. Je kan het vlot lezen en het onderwerp is typisch iets voor meisjes. Het is een dun boekje, goed voor mensen die niet zo graag dikke boeken lezen. Charlotte

Bevat GEEN spoilers Nog nooit had ik de boeken van Harry Potter gelezen. Ik weet het, het is bijna een schande. Maar wat waren ze het nu toe toch allemaal het wachten waard! Ook in deel vier van de reeks word je op sleeptouw genomen door Harry, Ron en Hermelien die zich door hun nieuwe leerjaar heen worstelen. Je maakt kennis met nieuwe karakters en er vindt een hoop ontwikkeling bij de eerder bekende personages plaats! Het verhaal ontwikkelde zich iet wat langzaam voor mij af en toe. Ongeveer op de helft van het boek werd het zodanig langzaam dat ik helaas een beetje in de wel bekende ‘leesdip’ terecht kwam. Gelukkig wist ik me hier doorheen te benen nadat ik het boek even had laten liggen, en al snel pikte het tempo van het boek weer op. Al met al is dit zeker een serie om op te pakken als je dat nog niet eerder gedaan hebt!

Een prachtige graphic novel is dit. De kleuren die gebruikt werden zijn de warme kleuren die we kennen uit de schilderijen van Vincent. Je voelt de warmte afstralen van het boek. De wijze van tekenen is eenvoudig en tegelijkertijd zo subtiel. Je ziet Vincent stilaan gek worden in beelden zonder woorden. De balans tussen tekeningen en tekst is in evenwicht. Er is ruimte gelaten voor de persoonlijke invulling van de lezer bij de pagina's waar enkel tekeningen staan. Bij de details van natuurbeelden voel je je als lezer het observerende oog van Vincent. Het is een interactief boek. Je voelt het bijna kinderlijk enthousiasme van Vincent die in Zuid-Frankrijk komt. Zijn gedrevenheid die de kop wordt ingedrukt. In de brieven aan zijn broer Theo voel je duidelijk zijn gemoedstoestand. Het mooie is dat Theo zijn broer heel graag zag. Dat komt duidelijk tot uiting in het boek. Dit is een graphic novel die je kan bekijken als een schilderij van Vincent. Je kan een bladzijde openslaan en dan droom je weg in de wereld van Vincent van Gogh. Zoals Don McLean Vincent mooi bezingt zo tekent Barbara hem even prachtig.

Tja, ik heb het boek net het boek uit, dus ik ben een beetje emotioneel omdat het einde best wel zielig is. Het is een heel mooi boek wat toch wel veel bekende dingen laat zien over de manier waarop wij soms gewoon blind vertrouwen op elektrische apparaten en social media. Natuurlijk is het in dit boek overdreven, maar wel een verhaal dat heel goed in elkaar zit. Aan het einde van het boek valt alles op zijn plek en wordt alles ineens duidelijk. Let goed op, niets is wat het lijkt. De mensen die de vijanden lijken te zijn, kunnen juist de helden zijn.

Recensie staat ook op mijn blog hillybillybeauty.nl Hou je van fantasy verhalen met meerdere verhaallijnen, spanning, magie, wezens, piraten en meer? Dan is dit eerste deel van de Kronieken van de Zeven Eilanden een absolute aanrader. De prachtige en indrukwekkende cover van dit eerste deel nodigt al meteen uit om je te laten onderdompelen in een wereld vol fantasy. Achterflap “Raben is een jonge Lezer: wanneer hij een voorwerp oppakt en zich openstelt, leert hij alles over de geschiedenis ervan. In het rijk van de Zeven Eilanden moeten Lezers de Heerser van Kir, Heer Glendahl, en zijn eerzuchtige raadsheer Himmondar helpen bij hun zoektocht naar de Oude Artefacten, die vol oeroude magie zouden zitten. Om dit te vermijden leert Raben hoe hij zijn gave verborgen kan houden. Dit komt goed van pas wanneer hij de oudste zoon van Heer Glendahl moet begeleiden op zijn reis naar het eiland Ing’maril. Als hun schip wordt overvallen door piraten neemt Rabens leven een heel andere wending. Gelukkig kan hij rekenen op de steun en magie van de jonge pirate en Elementaliste Calli, die wind en regen in haar macht heeft.” **** Als je het dikke boek openslaat krijg je meteen een mooie landkaart te zien en een hele lijst met belangrijke personen en namen van dagen en maanden zoals ze die in de wereld van het boek voorkomen. Super handig want de wereld die Mariëtte Aerts heeft gecreëerd is niet de allermakkelijkste. Het duurde bij mij even voordat ik in de flow van het verhaal zat, maar toen ik er eenmaal in zat was ik verkocht! Het idee van een jonge Lezer vind ik ontzettend boeiend. Het lijkt mij persoonlijk fantastisch als je alleen maar door het aanraken van een voorwerp de hele geschiedenis te zien krijgt. Ik was daarom ook blij dat dit heel vaak in het verhaal voorkomt. Raben hoopt door te leren zijn gaven onder controle te houden een normaal leven te kunnen leiden. Als hij uiteindelijk toch wordt opgeroepen om de zoon van Heer Glendahl te begeleiden tijdens een reis, onder het mom van kruidengeneesheer, hoopt hij dat zijn gaven niet ontmaskerd zullen worden. Gelukkig weet hij veel van de kruidengeneeskunde door zijn moeder en kan hij de schijn ophouden. Het boek bevat diverse verhaallijnen die het verhaal boeiend houden. De personages zijn zeer goed uitgediept wat ervoor zorgt dat het verhaal meer diepgang krijgt. Vanaf het moment dat Raben op het schip met piraten komt neemt het verhaal je nóg meer mee. Zijn vriendschap met Elementaliste Calli geeft een mooie glans aan het verhaal. Calli, die met haar gezang de wind kan sturen, heeft namelijk ook iets mysterieus over zich. Waar komt zij precies vandaan? Er blijven meer verhaallijnen open waardoor je als lezer het vervolgdeel ook zeker wil gaan lezen! “De Heersers van Kir is een must voor zowel de jonge als de oudere fantasy liefhebber. De hoeveelheid aan werelden, volkeren, gaven en verhaallijnen zorgen ervoor dat je jezelf helemaal kan verliezen in de wereld van de Zeven Eilanden. En ik kan je verzekeren dat het geen saaie reis zal worden!”

Bernadette Lugies is een nieuwe Nederlandstalige auteur en daarom wist ik van te voren niet zo goed wat ik van het boek kon verwachten maar dat maakt het juist extra leuk . Vanaf het aller eerste moment weet Bernadette je mee te nemen in een spannende wereld . In hoofdstuk 1 maken we gelijk kennis met Sophie die regelmatig tegen de regels in gaat . Maar is Sophie werkelijk een rebbel of schuilt er nog meer onder de horizon . In het begin van het boek worden we meegenomen naar hoe alles is ontstaan en de achtergrond vanwaar Sophie vandaan komt . Je zult al snel ontdekken dat Sophie niet het makkelijkste leven heeft gehad . Na een aantal gebeurtenissen in het dorp word Jason toegekend als beschermer van Sophie en maken we kennis met zijn achtergrond . Vandaar uit gaat het verhaal steeds meer naar de tegenwoordige tijd met af en toe een terug blik naar het verleden . Het boek is super vlot geschreven en heeft eigenlijk alle emoties in het verhaal die je maar kunt bedenken , Angst , verdriet , eenzaamheid , liefde , geluk , kracht etc . Maar dat moet je maar lekker zelf gaan ontdekken want ik wil natuurlijk niet teveel verklappen . Het enige soort van minpunt dat ik kan ontdekken aan het boek is dat het eindigt met een einde waarmee het verhaal nog alle kanten op kan gaan en ik dus nog heel lang kan gaan wachten op het vervolg ! Want ik wil weten hoe het verder gaat met Jason Sophie en hun vrienden .

In 2006 was er, net als ieder jaar, een actie in de Maand van het Spannende boek: 3 thrillers halen, 2 betalen. Er waren 2 boeken die ik heel graag wilde hebben, in de boekwinkel koos ik daar toevallig IJsprinses van Camilla Läckberg bij. Het leek me wel een aardig boek, maar bleek de beste van de drie. En sindsdien ben ik fan. Läckbergs thrillers zijn steengoed, de personages lijken zo je huiskamer binnen te kunnen wandelen, zo echt. De band die je als lezer met de hoofdpersonen hebt, maakt dat je al haar boeken wil lezen. Zo ook Vuurtorenwachter, waarin inspecteur Patrik Hedström de moord op het hoofd Financiën van de gemeente Tanum onderzoekt. Vast gegeven in Läckbergs boeken is dat er altijd meerdere verhaallijnen door elkaar lopen. Er speelt zich altijd een gedeelte in het verleden af, dat later te maken blijkt te hebben met het heden. Ook in dit boek komen deze verhaallijnen weer op briljante wijze bij elkaar. Vuurtorenwachter is weer een steengoed boek met een spannend plot dat je niet meer loslaat

Een prettig boek om tussendoor te lezen. Beetje voorspelbaar maar dat is met al deze boeken. Waar ik echt moeite mee had in dit boek, is het belachelijke afkorten van de namen. Stoere, rijke man. Hij heet Dakota. Mooie naam. Maar ze noemen hem het hele boek Kota. Zijn broer Montana dan. Ook een mooie naam. Niet dus. Hij noemt hem 'Tana.' De hond heet Tri. Je kunt het vast al raden: Dat is een afkorting. Net als de andere hond. Cy. Ook een afkorting. Zijn we veranderd in een stel kleuters die geen volledige namen kunnen uitspeken? Vreselijk! Het verhaal zelf is een typisch 'We vinden elkaar leuk maar dat laten we niet merken- oké toch wel- het is allemaal geweldig- daar komt het conflict, weer iets dat verkeerd begrepen is-het komt toch weer goed- verhaal. Maar daar is op z'n tijd ook helemaal niets mis mee als je door die namen heen kunt kijken, en door de ongeloofwaardigheidjes die erin zitten, maar ik niet kan vertellen zonder het verhaal weg te geven.

Vooral het eerste deel van het boek vond ik prachtig en vloog ik doorheen. Wel had ik al vroeg i n het boek een vermoeden wat er ging gebeuren, waardoor het helaas niet echt verrassend was.

Voor ik doodga; van de schrijfster Jenny Downham is een boek geschikt voor vrijwel alle leeftijden, in een wereldboek heeft de schrijfster de vroegtijdige dood van het jonge meisje Tessa gevangen. De schrijfster laat ons met een geweldig goed geschreven, eerlijk, openhartig en knallende oneliners de laatste maanden van het leven van een jonge tiener zien. Hoewel het thema dood het issue van het boek is wordt de lezer getroffen door hylarische momenten, de oprechtheid en achteloosheid van vriendin Zoey, de onvoorwaarlijke liefde van vriend Adam, de ontroerende broer Cal, haar warme ouders en de emoties,woede, verdriet en grappen van Tessa zelf die met de countdown van haar eigen gemaakte lijst tenslotte de dood in de ogen kan kijken.

"Het moet hetzelfde zijn gegaan als met zeezand: ooit waren al die korrels samen nog een rots die niet van plan was te verbrokkelen, maar uiteindelijk besloten de tijd en het water daar ook anders over." "Het smelt" van de Vlaamse auteur Lize Spit (° 1988) stond in 2017 op de shortlist van de Fintro Literatuurprijs. Als veruit de jongste en enige vrouwelijke auteur in het gezelschap, genereerde Lize Spit voordien al heel wat aandacht met deze debuutroman, zowel van de verzamelde pers als van het grote publiek. Is "Het smelt" al die commotie waard? Bij een dergelijk succes verwacht ik een meeslepend verhaal met één of meer sterke personages, een originele of verrassende plot, een mooi, beeldenrijk taalgebruik en een opbouw die het verhaal versterken. Daarnaast heeft succes ook vaak te maken met sensatie. Van een mooie, jonge debutante die een roman schrijft met een gedurfde, choquerende inhoud smullen de media graag en de verkoopcijfers varen er meestal wel bij. Laat me gerust stellen dat Lize Spit met haar roman alle bovenstaande verwachtingen grotendeels inlost. Het verhaal gaat van start op het moment dat Eva vertrekt naar haar geboortedorp met een blok ijs in de kofferbak. We voelen snel aan dat er dertien jaar eerder tijdens een snikhete zomer verontrustende dingen gebeurd zijn in dat dorp. Tegelijk merken we aan allerlei kleine dingen dat Eva geen doorsnee jonge vrouw is, bijvoorbeeld in de manier waarop zij met de oudere buurman omgaat. De onderhuidse spanning is van in het begin aanwezig. Waarom keert Eva terug en wat is zij van plan met die blok ijs? We komen het heel geleidelijk te weten. Lize Spit bouwt het verhaal op in de vorm van drie soorten hoofdstukjes die elkaar afwisselen. Het heden speelt zich volledig af op die ene dag waarop Eva naar het dorp terugkeert. Daarnaast zijn er de gebeurtenissen die zich ontrollen tijdens die noodlottige zomer van 2002, in een tijdspanne van twee maanden. Tenslotte maken we uitgebreider kennis met Eva en de personages die haar omringen in thematische hoofdstukken die zich afspelen in de jaren voorafgaand aan die bewuste zomer. Alles wijst hier al op naderend onheil, dit kan onmogelijk een doorsnee dorpsgemeenschap zijn, daarvoor lopen er teveel verknipte figuren rond (inteelt?). Eva heeft het als kind in een kansarm gezin moeilijk. Ze snakt naar vriendschap en liefde en heeft er alles voor over om aanvaard te worden. Heel deze episodes ademen verwaarlozing en uitzichtloosheid. Verder geef ik liever niets prijs over het verloop van het verhaal, want als je op voorhand weet wat er te gebeuren staat, verlies je bij deze roman wel degelijk een deel van het leesplezier. Het verspringen in de tijd bevordert de spanning, probeer maar eens om alles chronologisch te lezen en het valt op dat de auteur vaak in herhaling valt. Die langdradigheid was voor mij sowieso een euvel. Ongeveer tot pagina 150 bleef het verhaal mij intrigeren, daarna zakte de spanningsboog door teveel meer van hetzelfde (vb. al die meisjes die langskomen om het raadsel op te lossen). Vanaf de laatste 100 pagina’s kreeg het verhaal mij opnieuw sterker te pakken en het stoorde zelfs niet dat het nog een tijdje aansleept nadat de plot al is vrijgegeven. Lize Spit schrijft namelijk boeiend, in een eenvoudige, toegankelijke taal, die aangenaam leest en mij meeneemt in de leefwereld van het hoofdpersonage. Er komen ook regelmatig mooie beeldenrijke zinnen langs. Tegelijk wordt er weinig aan de verbeelding overgelaten in extreme, expliciete scènes, die letterlijk pijn doen en tergend lang uitgesponnen worden. Dergelijke misselijk makende pagina’s laten een wrange smaak na, waardoor ik blij was toen ik het boek eindelijk uit had. Het smelt van Lize Spit is een sterke debuutroman en ik ben blij dat ze hiermee de weg naar een groot aantal lezers gevonden heeft. maar het was niet mijn favoriete boek uit de shortlist voor de Fintro Literatuurprijs 2017. "Ik ben geen vrouw, geen meisje, maar ik ben ook niet één van hen. Ik ben het draaimolenpaardje dat altijd schokkerig op en neer zal blijven steigeren, altijd op dezelfde paal, elk jaar opnieuw in dezelfde banen, op dezelfde kermis, voor dezelfde kinderen."

MENING Wat een verrassend en fantasierijk verhaal is 'Schemergeest'. Ik heb de beschrijving niet gelezen, want ik wou mijn eigen graag verrassen. En dat is zeker gelukt. Dit boek bevat een prachtig en origineel verhaal. Het verhaal gaat over een meisje genaamd Fenna, die erg graag Drakenzieler wilt worden. Ze gaat hiervoor op een speciale school De Drakenburcht, al snel merkt ze dat ze het enige meisje is, want Drakenzieler is alleen voor mannen. Dit geeft Fenna extra kracht om sterker te worden. Alleen loopt niet alles zo als het hoort. Haar geest klamt zich vast aan een boze draak en er speelt nog meer geheimzinnigheid in de Drakenburcht. Een verhaal vol met spanning, romantiek, vertrouwen , wantrouwen en verdriet. Het verhaal is geschreven in een heerlijk vlot lezende stijl. Ik had wel het gevoel dat sommige stukken zijn overgeslagen. Er was een tussen sprong van een jaar en dit gaf mij echt een gevoel van hoe en wat met het eerste gedeelte. Persoonlijk had dat gedeelte iets meer uitgewerkt mogen worden. Het verhaal bouwt zich langzaam op maar als het spannend begint te worden houd de schrijfster de spanning tot de laatste bladzijde vol en sluit af met een geweldige twist. Hierdoor wil ik echt zo snel mogelijk het tweede deel lezen. Het hoofdkarakter Fenna, is een interessant en krachtig personage, ze is goed uitgewerkt, maar zou net iets meer over haar willen weten om mijn eigen beter in haar te kunnen plaatsen. Het karakter Gille is een echt rot ventje, dit karakter is ook erg goed neergezet en ik mag hem echt niet. Het boek zelf heeft een prachtige cover, wat erg goed het verhaal weergeeft. Door deze sprekende cover zou ik hem ook gelijk oppakken in de winkel. Het boek heeft een mooie hoeveelheid van 365 bladzijden. Ik kan niet wachten tot ik aan het tweede deel te kunnen beginnen. Dit is een echte aanrader voor onze YA, en Fantasy lezers. STERREN Ik geef dit boek 3.5 sterren BOOKLOVERSAPHIRA

In Een dag in December volg je de levensloop van Laurie, Sarah en Jack. Wanneer Laurie op een winterse Decemberdag de bus neemt, ziet ze aan de halte een jongen zitten. Hun blikken kruisen elkaar, en Laurie voelt aan alles dat hij de ware is… Maar dan rijdt de bus door. Laurie probeert een jaar lang de jongen terug tegen het lijf te lopen. Dan stelt haar beste vriendin Sarah haar nieuwe vriend voor: Jack - de jongen van de bushalte. Laurie besluit haar vriendin het geluk te gunnen en verder te gaan met haar leven. Maar wat als het leven andere plannen heeft? Josie Silver heeft het verhaal in Een dag in December verspreid over 10 jaar. In Januari maakt Laurie steeds haar goede voornemens, en uiteraard speelt de Decembermaand van elk jaar een cruciale rol in het verhaal. Doorheen de jaren blijkt hoe moeilijk Laurie het heeft met de relatie tussen Sarah en Jack. Het verhaal wordt ook vanuit het perspectief van Jack verteld, waardoor de lezer weet dat ook hij worstelt met die ene dag in December, zoveel jaren geleden. Desondanks blijkt het leven andere plannen met hen te hebben, waardoor dat ene magische moment steeds verder weg lijkt te zijn. Doordat de maanden en jaartallen in de hoofdstukken snel op elkaar volgen, is het voor de lezer niet altijd makkelijk om door te hebben hoeveel tijd er tussen ligt. In het begin lijkt dit wat verwarrend, en lijken de personages hun levens ook niet echt diepgang te krijgen. Pas naar het einde toe krijgt het verhaal meer emotionele diepgang, en blijkt waarom er gekozen is voor het verhaal te spreiden over 10 jaar. Het doet je als lezer nadenken over hoe je leven in een tijdspanne van ‘amper’ 10 jaar kan veranderen. Uiteraard kan je door het genre ‘feelgood’, en de verwijzing naar Love Actually op de achterflap als lezer al lichtjes raden hoe het verhaal zal aflopen. Toch zijn er enkele momenten in het verhaal dat de lezer hierover van gedachte kan veranderen, wat het interessant maakt om verder te willen lezen. Want hoe eindigt het nu precies? Josie Silver weet met haar debuut de lezer te boeien en te ontroeren. Ideaal boek om je tijdens de wintermaanden mee onder een dekentje mee op de bank te nestelen!

Mijn mening “Geen medeplichtigheid. Maar sinds tien minuten weet hij dat hij niet meer kan doen alsof er niets aan de hand is” Het boek met een opvallende rode omslag, geen heel mooie uitslag waren het niet dat hij me mateloos intrigeert. De symbolen op de omslag maken me nieuwsgierig naar de betekenis ervan. Wat is de bedoeling van de schrijver met deze symbolen.. Mijn interesse is al vrij snel gewekt, de brave Huisvader.. Mmmmm, Braaf daar krijg ik al snel mijn twijfels bij. Didier is huisvader zijn vrouw Dorien is “DE VROUW” de running mate voor de verkiezingscampagne. Maar hij heeft een geheim en dit wordt door Luc Boonen goed opgebouwd.. Wat is het geheim van de man die gered is door zijn vrouw van de van drank en drugs.. Je zit snel midden in het verhaal in de spanning en de vraagtekens. Er worden door Luc soms wel erg moeilijke woorden gebruikt waarvan ik echt even heb, wat is hier de betekenis van.. Jammer want het heeft totaal geen mee waarde om dure woorden te gebruiken. Het verhaal is heerlijk geschreven en je raakt vast gezogen in de verhaallijn. Je wilt weten waar het heen gaat waardoor wegleggen van het boek bijna geen optie is. Wie is degene die De Lijst, die drie vrienden in hun drank en drugs roes hebben gemaakt, afwerkt.. Is er iemand die wist van de lijst want daar hebben de twee overgebleven “vrienden” geen idee van . Het gezin van Didier en Dorien is niet doorsnee, persoonlijk heb ik bij Didier het idee dat hij boete doet, door zich zo afhankelijk op te stellen ten opzichte van zijn vrouw. De personages worden goed uitgelicht door Boonen, en hij houdt de lezer erg lang in spanning pas helemaal aan het einde ben je toe aan het plot, maar dan nog sla ik het boek dicht met vraagtekens. Jammer… De verhaallijn met De Lijst is erg origineel en uniek dit geeft het boek zeker meerwaarde, en een goed opgebouwde spanningsboog, wat weer maakt dat het boek vlot leest. Wanneer de drones je om de oren vliegen, er met laserstralen wordt gewerkt om de Lijst af te werken denk ik dat Luc Boonen er in is geslaagd om het boek voor een ieder amusant te maken. Van jong tot oud is dit boek leesbaar. Spanning 4**** Plot 3 *** Schrijfstijl 4*** Psychologie 4**** Leesplezier 4**** 4 sterren voor De Lijst waarbij het originele thema de meerwaarde geeft, de opgebouwde spanning en de personages een dikke plus zijn, maar waar de dure woorden geen extra dimensie aan het verhaal gaven. Moon

"Plotseling is zijn wraak zo dichtbij dat hij hem kan proeven. Hij smaakt naar biefstuk: rauw! Om die twee gezichten te zien! Hij wil ze zien lijden! 'We doen De Storm', zegt hij." Felix zal de twee verraders die zijn succes hebben gestolen eens even te grazen nemen door ze onder te dompelen in zijn versie van Shakespeares wonderlijkste toneelstuk. Hoofdpersoon in die wraakfantasie, de basis voor Margaret Atwoods boek, is hertog Prospero. Hij is gedumpt op een eiland. Zijn kans komt als een schuit met zijn vijanden in de buurt vaart: met magie laat hij ze denken dat ze schipbreuk lijden en zijn ze als was in zijn handen. De geest Ariel legt de complotten die ze smeden bloot en zo bewerkstelligt Prospero hun ondergang, en zo gaat het ook met Felix Phillips in de roman. Vernederd en uit zijn ambt als festivaldirecteur gezet door zijn tweede man en een handlanger. Wanneer hij een baantje aanneemt als toneelleraar in een gevangenis meet hij zich niet voor niets de schuilnaam Hertog aan. De dag dat zijn verraders - die zich omhoog hebben gewerkt tot ministers - de gevangenis bezoeken, laat hij hen in een ingenieus met het toneelstuk verweven val lopen. Heksengebroed begint een beetje zoekend. Een gefrustreerde toneelregisseur reageert zich af. Maar dan. Het plot komt op gang. Drama. Romantische verwikkelingen. Briljante vondsten, zoals dat er alleen in de termen van het toneelstuk gevloekt mag worden ("Addergebroed! Tor en vleermuis plage ze!"). Spanning. En uiteindelijk... sensatie. Catharsis, zoals de Bard het ook graag zag. Net zoals in het oorspronkelijke stuk speelt een groot deel van het verhaal zich op één dag, op één plaats af. Ook hier een verloren dochter Miranda, die haar vader goede zaken influistert. Net als Prospero in het toneelstuk is Felix in het boek de regisseur die de gebeurtenissen stuurt. Meer nog dan een moderne bewerking van het toneelstuk is deze roman een pleidooi vóór humane behandeling van gedetineerden en tégen gemakkelijke bezuinigingspolitiek. "Ze vinden het tijdversplling. Ze vinden jullie tijdsverspilling. Jullie educatie kan ze niet schelen, ze willen dat jullie dom blijven. Ze zijn niet geïnteresseerd in de fantasiewereld, ze begrijpen niets van de bevrijdende werking van de kunst", laat Atwood haar alter ego zeggen. Zijzelf is ook niet te beroerd om de lezer te helpen met een samenvatting van De Storm achterin het boek. Die zou je eigenlijk vooraf moeten lezen om er nog meer van te genieten. Het jonge Canada (nog maar sinds 1931 onafhankelijk) brengt bijzondere schrijvers voort. Douglas Coupland (Generation X), Alice Munro (De liefde van een goede vrouw) bijvoorbeeld. De onlangs overleden cultdichter Leonard Cohen: ook Canadees. Atwood zelf is niet zomaar een auteur uit Toronto: ze studeerde aan Harvard en gaf les aan verschillende universiteiten. Ze schreef een literatuurgids, was vicevoorzitter van de Writers' Union of Canada, en voorzitter van een lobbygroep die politiek gevangengezette schrijvers probeert te vrij te krijgen. Haar inzet heeft geholpen de Canadezen te doen realiseren dat ze literair meetellen. Atwood speelt in Heksengebroed op een intelligente, geëngageerde manier met een geliefd toneelstuk. Zo leuk kan Shakespeare zijn, lijkt ze ons te willen zeggen. De sfeer is Engels-beschaafd, zoals in Een goede raad van J.K. Rowling of een Agatha Christie. Verhalen in een verhaal zijn Atwoods specialisme. In de speurdersroman The blind assassin, alom gelauwerd, raakt de hoofdpersoon verwikkeld met zijn romanfiguren. The Handmaid's tale, een feministisch getinte toekomstfantasie waarin een soort Ayatollahs de macht grijpen in de VS en de klok 100 jaar terugzetten, was een wereldwijd succes. 'Moderne bewerking' is meestal een eufemisme voor troep. Niet bij Margaret Atwood. Heksengebroed is een elegant boek waarvoor je een klein beetje huiswerk moet doen. En dan is er een hoop te genieten.

Via vrouwenthrillers.nl mocht ik meedoen met de leesclub van “Verknipte tegenstander” van Melissa Skaye. De enige voorwaarde was dat je deel vier van VT reeks gelezen moest hebben. Ik vond het vierde deel geweldig, zo anders als de voorafgaande delen. En met dit vijfde deel heeft de auteur zich echt overtroffen. Lang geleden dat een thriller mij zo in de ban had. Na een langdurig zorgverlof keert Sanne Philips terug naar het bureau in Hoorn om het werk weer op te pakken. Al snel is de samenwerking tussen haar collega Luca Borra weer als vanouds. Wanneer Luca door zijn broer ingeschakeld wordt als de vrouw en dochter van zijn vriend vermist worden, en er in Friesland lichaamsdelen gevonden worden waarvan een belangrijke gedetineerde uit de Penitentiaire Inrichting Vught meer lijkt te weten, laat dit hun niet los. Heeft het een soms met het ander te maken, en waarom speelt het verleden hierin een rol? In een tweede verhaallijn maken we kennis met Tys, tot zijn elfde is hij een gelukkige jongen met fijne ouders en een broer en zus. Maar van de een op de andere dag veranderd dat, zijn vader begint hem te mishandelen en wordt de thuissituatie niet om uit te houden. Wanneer zijn moeder hem vraagt het onmogelijke te doen heeft hij er genoeg van en vertrekt. Wat hem betreft heeft hij geen familie meer, totdat zijn vrouw er jaren later achter komt dat hij wel een familie heeft, en zij tegen zijn wil op onderzoek gaat met alle gevolgen van dien. Met dit vijfde deel heeft de auteur weer laten zien wat een briljante geest zij heeft. Vanaf het begin tot het einde heb ik geboeid zitten lezen. Na het lezen van de proloog ben je als lezer al benieuwd hoe die verhaallijn zich in het geheel zal gaan ontwikkelen. De spanning wordt langzaam opgebouwd en naar grotere hoogte getild. Nergens verflauwt het verhaal, heerlijk als je zo in een verhaal gezogen wordt. Ik kan niet anders zeggen dan “lees dit boek”!! Verknipte tegenstander krijgt van mij 5 sterren.

Echt een razend spannend boek dat ik maar niet neer kon leggen. Op het einde waren er een paar storende elementen en de 'plottwist' was wat mij betreft te duidelijk aangekondigd. Dat heeft er voor gezorgd dat het boek 'maar' vier sterren van me kreeg. Niettemin is dit echt een aanrader.

Echt een heel mooi boek. Kon het moeilijk wegleggen. Vooral de schrijfstijl sprak me erg aan, met veel humor, zelfspot en ook erg aangrijpend. Ongelofelijk hoe mensen daar gevangen zitten en dat Pedro toch nog vaak zo positief kon blijven in deze uitzichtloze situatie. Dan is het hier in Nederland werkelijk een paradijs! Dit boek verdient voor mij de tweede plaats in mijn top tien!

De kinderen hebben aan 1 stuk door geluisterd. Rijk taalgebruik en veel fantasie: de Nederlandse Harry Potter. Kinderen vragen zich af wanneer het volgende deel verschijnt. Weet iemand dat?

Dit eerste deel van de reeks is een lekker doorlees boek. Heb hem in een korte tijd uitgelezen. Ergens voorspelbaar (je weet in het begin al hoe het een lang en gelukkig einde gaat worden) maar toch erg leuk en luchtig om te lezen!

Fermenteren is gecontroleerde rot, een smakelijke afbraak en oorlog, met micro-organismen als strijdende partijen. Aldus Meneer Wateetons in Over Rot, het handboek voor fermenteren. Na Over Worst en Over Rook is Over Rot het derde standaardwerk van culinair onderzoeker/klusser en initiatiefnemer van het online initiatief Wildplukwijzer; Meneer Wateetons. Over Rot is puntig geschreven, bij vlagen hilarisch en als lezer kun je niet anders dan onder de indruk zijn van het gedegen veldwerk en theoretische onderzoek dat vooraf gegaan is aan het schrijven van dit boek. Meneer Wateetons zelf noemt Over Rot een handboek, en geen kookboek, waarmee hij de lezer wil inspireren op ontdekkingsreis in de wijde wereld van fermentatie. Het boek begint met een uitgebreid hoofdstuk vol achtergrondinformatie, theorie, noodzakelijke hulpmiddelen en leesbare tabellen over fermentatiespelers, ziekmakende bacteriën en de kruiden die het gevecht hiermee aangaan. Moeders, SCOBY’s, yoghurtbloempjes en starters, enzymen, gisten, schimmels en bacteriën? Het komt allemaal voorbij in zeer heldere en leesbare tekst. Zelfs een bouwtekening voor een multifunctionele fermentatiekast en een tabel met fermentatie-instellingen voor diezelfde kast krijgen we van Meneer Wateetons. Na het lezen van dit eerste hoofdstuk jeuken de vingers om aan de slag te gaan. In de 6 hoofdstukken die volgen geeft Meneer ons het wapentuig om de fermentatie helden te helpen in hun strijd tegen ongewenste ziekmakers in alles wat eetbaar is. Groenten, dranken, vlees, vis, eieren, zuivel, noten, bonen, zaden en granen; het wordt door Meneer in potten gestopt, besnuffeld, gemeten, geproefd en beschreven met als ultieme doel gezonde, maar o zo lekkere, uitgestelde culinaire bevrediging. Elk hoofdstuk heeft ook een onderdeel ‘troubleshooting’ waarin vragen als ‘mijn tempeh ruikt naar urine’, ‘mijn zuurkool is roze’ en ‘ik kan niet zo goed meer ademen na het eten van mijn worst’ kundig en geregeld komisch beantwoord worden waardoor de leeskost goed te verteren blijft. De laatste twee hoofdstukken zijn gereserveerd voor het zelf maken van azijnen en 35 zeer creatieve gerechten die niet zouden misstaan op een feestelijke dis of in een chique restaurant. Zoals bijvoorbeeld onderstaand recept: Geroosterde bieten met zalmeitjes en cottage cheese (bijgerecht 4 personen) 16 kleine bietjes klein scheutje pernod 1 el walnootolie 1 el oude balsamicoazijn ½ tl gekneusde dillezaadjes fleur de sel 1 gefermenteerde biet geraspt gerookte heilbot in plakjes 50 gr zalmeitjes 200 gr cottage cheese Bereiding: Verwarm de oven voor tot 225 graden. Bekleed een ovenschaal met bakpapier en leg er de bieten met schil en al op. Rooster de bietjes in de voorverwarmde oven, afhankelijk van de grootte, in ongeveer een uur gaar. Check na ongeveer 35 minuten, door in de bietjes te prikken, of ze al gaar zijn. Laat de geroosterde gare bietjes iets afkoelen en verwijder de schil. Halveer de bieten en doe ze in een kom. Schenk er pernod, walnotenolie en balsamico azijn overheen. Serveer de bieten met wat gerookte heilbot, de zalmeitjes, cottage cheese en zuurdesembrood. Met Over Rot heeft Meneer Wateetons een boek geschreven dat zowel interessant is voor de absolute beginner als voor de oude rotten in het fermenteervak. Knap!

Maarten Buser laat zien dat debuteren niet hoeft samen te gaan met pretentieuze zwaarwichtigheid of egotrippend jezelf tot belangrijkste onderwerp te maken. Het zijn de speels geconstrueerde taalvondsten van een jonge vakman die een herkenbare situatie, avondje uit in een club, vertaalt naar een vormspektakel van intertekstuele verwijzingen en postmoderne taalkronkels. Daarbij heeft het zowel de vorm-kwaliteiten van zowel een gedichtenbundel (vervreemding, fantasievolle associaties) als van een roman (suggestie van een plot) in hoe de losstaande gedichten een coherente samenhang suggereren. Misschien ben ik te weinig ingelezen in poëzie om er een uitspraak over te kunnen doen, maar volgens mij is de tussenruimte opzoeken van proza/poëzie een behoorlijk ingenieuze vondst. In ieder geval hoop ik, notoir aanhanger van de cult der proza-liefhebbers, dat Buser eens een lijvige roman met dichterlijke kwaliteiten gaat schrijven.

Full disclosure: ik heb dit boek gekregen via de Hebban winactie. Het leek me leuk om mee te doen, want globaal kende ik het verhaal: een moeilijke zwangerschap leidt tot veel zorgen en Matthijs Kleyn neemt ons mee in deze moeilijke periode tot de eerste verjaardag van zijn zoon. Het boek sprak mij aan omdat ik zelf een jonge vader ben van een dochter van 2. Ik was benieuwd welke emoties Matthijs zou tegenkomen en natuurlijk nieuwsgierig hoe de kleine Cesar het zou vergaan. Allereerst, Matthijs heeft een fijne, vlotte schrijfstijl. Hij schrijft met veel gevoel voor humor en veel zelfspot. Ondanks de tegenslagen is Cesar geen zwaar boek, Juist het tegenovergestelde, je proeft het verdriet, maar vooral juist de liefde voor Cesar en moeder Bente. Voor mij als jonge vader was het allemaal heel herkenbaar. Zelfs tot de dokters toe. Mensen met passie voor hun vak, maar helaas niet altijd even goed in de communicatie. Waarom dan maar vier sterren, in plaats van vijf? Ik had het gevoel dat het verhaal na 2/3 van het boek wel verteld was. Vanaf ongeveer pagina 150 werd ik niet meer verrast. Het is meer van hetzelfde en dat vond ik eigenlijk wel jammer. Het einde maakt wel een klein beetje goed, maar toch. Het boek is niettemin een mooie lofzang op zijn zoon en vrouw en verdient te lezen te worden.

Als een groep jongeren een van hun levend begraaft voor hun blog op Youtube gaat alles fout. Zo belanden Carlos en Tiago op een van de bergen op Madeira, geheel omringd door water. Daar komen ze het gezin van Jenny tegen die daar ook gestrand blijken te zijn. Wat is er gebeurt houd hun bezig en wat loert er in de schaduwen op hun..... J. Sharpe heeft weer een pageturner afgeleverd. Hij neemt je mee op een tocht naar de waarheid, Waarin zijn ze belandt. Hoe kunnen ze ontsnappen. Het is een spannende mysterie geworden vol suspense en dat goed in elkaar steekt. Verder krijgen de hoofdfiguren tijd om hun verhaal te vertellen, waardoor er heel begrijpelijke ronde karakters ontstaan en ontwikkelen. Je leeft echt mee met de figuren. Het was wederom een boek wat ik niet kon neerleggen en moest uitlezen. Echt een aanrader voor iedereen die van spannende boeken houdt vol suspense en mystiek.

Het Koninkrijk der Nederlanden kreeg op 10-10-2010 een heel ander aanzien. Sint-Maarten en Curaçao werden, net als Aruba, landen binnen het koninkrijk, terwijl Bonaire, Sint-Eustatius en Saba ‘openbare lichamen’ van Nederland werden. De Antillen werden als staatsvorm ontmanteld en toch bleven het zes Nederlandse eilanden, net zoals de zes Waddeneilanden. Klaas de Groot koos deze gelegenheid voor de presentatie van de bloemlezing Vaar naar de vuurtoren, waarin dichters hun liefde voor de twaalf eilanden met ruim honderd gedichten vorm geven. Alleen iemand met grote kennis van de literatuur en liefde voor eilanden is het gegeven zo langdurig en diepgaand alle archieven en boekenkasten te bestuderen als Klaas de Groot dat deed. Het resultaat mag er dan ook wezen. Vaar naar de vuurtoren is een ‘must’ voor iedereen met het eilandgevoel geworden. Hij slaagde er niet alleen in over vaak bezongen en beschreven eilanden mooie en ontroerende poëzie te vinden, ook over kleine, haast literair vergeten eilanden als Rottum, Sint-Eustatius en Sint-Maarten dook hij gedichten op. De liefde voor het eiland blijkt niet alleen uit de gedichten in deze bundel maar ook uit de samenstelling. Klaas de Groot bezocht alle eilanden, op Rottum na, en heeft daar de verschillende volksliederen vastgelegd die ook in deze bundel te vinden zijn. De meertaligheid op de eilanden van het Koninkrijk der Nederlanden klinkt door in de ondertitel van het boek (Eiland, Isla, Island, Eilân) en het siert de samensteller dat hij zowel het origineel als de vertaling van de gedichten in deze bundel de ruimte heeft gegeven. Een mix van eilandgedichten in het Nederlands, Fries, Engels, Papiaments kom je immers zelden tegen. In zijn langdurige zoektocht naar gedichten over de Nederlandse eilanden stuitte Klaas de Groot op, wellicht, zijn grootste ontdekking in de Openbare Bibliotheek van Den Haag. Tussen honderden gedichtenbundels bleek een vergeten kantooragenda van Aletta C. Beaujon uit 1957 te staan. Met deze vondst groeide het oeuvre van Beaujon aanmerkelijk. Van de achtenzeventig gedichten in de agenda was driekwart nog niet eerder gepubliceerd. Samen met Aart C. Broek bezorgde Klaas de Groot De schoonheid van blauw - The Beauty of Blue waarin alle gedichten van Aletta Beaujon zijn verzameld (zie de recensie op Literatuurplein). Het is dan ook niet verwonderlijk dat we het gedicht ‘Brandaris’ over Bonaire in deze bundel tegenkomen. De liefde voor de natuur, maar ook de eenzaamheid die het eiland oproept is typerend voor de bundel en zeker voor de gedichten van Beaujon. Aletta C. Beaujon- Brandaris (fragment) Het geraas van planten in de dorre wind in een vallei ver boven de zee een stille eenzaamheid van steen en wolken waar ik zo graag van droomde bestaat daar bovenstaande Ik heb er niet gespeeld alleen gezeten alles zweefde daar ik dacht nog van het moeilijke dalen naar zee Ik hoorde hier niet thuis en zag toe ik wou dat ik hier kon blijven overnachten dicht bij de maan en de eerste die in de zon wakker werd Frank Martinus Arion schreef over Curaçao en ook over Bonaire. Hij staat met twee gedichten in deze bundel. Wie de gedichten leest betreurt het dat de man meer proza dan poëzie geschreven heeft. Frank Martinus Arion- Bonairiaanse wandelingen met Carmelita (fragment) Want een neger die schrijft heeft geen hart een neger die schrijft heeft niets te geven een neger die schrijft heeft minstens gestolen - Hier sta ik dan weer de weg te wijzen hoe van neger mes te worden om thuis te keren zonder menselijkheid omdat het avondland verging De woede van Arion klinkt heel anders dan het verdriet, het gevoel nergens meer bij te horen in het gedicht ‘Paradise lost’ dat Giselle Ecury over Aruba schreef. Waar een ander zich compleet zou vertillen aan de verwijzing naar Miltons Paradise lost, komt Ecury ermee weg. In heldere taal en met de eenvoud van het kind dat ze eens op Aruba was, geeft ze weer wat alle eilanders overkomt die ‘hun’ eiland verlaten. Giselle Ecury- Paradise lost buiten stond het palmend groen stil langs de startbaan in rafels te zwaaien toen ik moest gaan eilandskind de wind draaide zich de zee verbleekte liep kolkend leeg lucht wolkte vormeloos uiteen de pop op mijn arm huilde tranen van steen warmte hield haar adem in de zon ging uit ik verdween kind van zes het vliegtuig vloog mij uit elkaar nergens kwam ik aan ik ben alleen niet van hier niet meer van daar ertussenin ontdaan Van Walter Palm staan er zelfs drie gedichten in deze bundel. Zijn poëzie toont aan dat een eiland niet alleen woede, eenzaamheid of vervreemding op kan roepen. In Palms geval is het melancholie, is het de heimwee naar Curaçao als je er niet meer bent. Zijn gedicht over Bonaire toont ons een wereld vol rust en stilte waar de dieren de dichter dwingen tot schrijven. In de afdeling Varia staat het gedicht ‘De passaat en de Nederlands eilanden overzee’. Het is een Walter Palm-gedicht zoals we dat van zijn voordrachten kennen. Steeds weer lezen we de woorden ‘blaast de passaat’, als een mantra en zo vormt zich een beeld van die altijd aanwezige wind. Je moet direct denken aan de krom gewaaide bomen. En dan komt de humor. In tegenstelling tot de golven en de wolken blijven de Nederlandse eilanden overzee stokstijf staan. Ze blijven staan als een rots in de branding. Zelfs de passaat weet de eilanden niet bij elkaar te blazen. Walter Palm- Curaçao en ik Curaçao dat zijn bladeren, dat zijn de groene bladeren van de boom in onze tuin waar ik als baby mijn gedachten in liet dwalen. Curaçao dat zijn bladeren, dat is het luchtpostpapier van de liefdevolle brieven van mijn moeder, toen ik moederziel alleen en ver van huis studeerde. Curaçao dat zijn bladeren, dat zijn vergeelde pagina's met beelden van mijn herinneringen die verwaaien op de passaat en verglijden in de avondschemer Met slechts een paar voorbeelden blijkt al de diversiteit van deze bloemlezing en dan heb ik het nog niet eens over het verschil tussen de Caribische eilanden en de Waddeneilanden gehad. Overduidelijk blijkt het eiland in de tropen eerder erotiek, warmte en liefde op te roepen terwijl de Wadden vaak doen denken aan de dood. Zo staan er een schitterend gedicht van R.L.Tromp in over de paarden van Ameland en het melancholieke lied van Freek de Jonge over ‘De vondeling van Ameland’. Rottumerplaat krijgt met het gelijknamige gedicht een klein monument voor zijn bezoekers in een gedicht van Ad de Haan. Ad de Haan - Rottumerplaat waar Bomans waakte en Wolkers werkend wakker bleef maakte de stilte -het geluid van zee en wind - van Godfried een ander een kind van Jan meeuwen, altijd maar meeuwen een zeehond en wrakhout en flessen, altijd maar flessen na zeven dagen doodmoe alleen op een eiland Tsead Bruinja toont aan dat ook Schiermonnikoog een dichter kan beroeren. Het gedicht ‘Schier’ laat het Fries uit deze bundel opklinken en wie deze mooie taal niet machtig is, vindt op de volgende pagina de vertaling. Tsead Bruinja- Skier (fragment) foar 't de nacht mei har tsjustere flústertekken komme kin lûkt de mist in gerdyn fan flintertinne polonêzespoken oer de mar fan dit eilân dat mar net op bêd wol sûnder in ferhaal foar it sachte sliepen no toe dan mar Tsead Bruinja - Schier (fragment) voor de nacht met haar fluisterdeken komen mag trekt de mist een gordijn van flinterdunne polonaisespoken over het meer van dit eiland dat maar niet naar bed wil zonder een verhaal voor het zachte slapengaan nou toe dan maar Vaar naar de vuurtoren is een heerlijk boek dat dwingt tot bladeren, lezen en herlezen. Juist het contrast tussen de gedichten over de twaalf eilanden die, ondanks de enorme afstand die ertussen ligt, toch Nederlandse eilanden zijn, maakt deze bundel zo bijzonder. Terwijl je erin leest hoor je de golfslag, die van de Wadden of van de Caribische Zee.

Op verzoek van de erven Magritte schreef Toni Coppers deze indringende literaire thriller waarin een bizar spoor wordt getrokken tussen Brussel en Parijs. Telkens vinden de speurders bij het slachtoffer hetzelfde briefje: ‘Ceci n’est pas un suicide’… Korte inhoud November 2017. Het leven van Alex Berger, een Brusselse rechercheur, staat in de wacht sinds zijn vrouw Camille overleed bij de terroristische aanslagen in Parijs, bijna twee jaar geleden. Ze werd neergeschoten op het terras van Le Carillon, waar ze met vriendinnen aan het aperitieven was. Sinds die dag is Berger een emotioneel wrak. Een man zonder hoop die te veel drinkt en om weinig of niets geeft. Zijn dromen zijn gevuld met gruwelijke nachtmerries waarin zijn vrouw hem telkens smekend komt vragen waarom hij haar niet gered heeft. *** Na de dood van zijn vrouw Camille kwijnt rechercheur Alex Berger letterlijk weg. Hij komt niet meer buiten, zijn huis is een puinhoop, alcohol blijft hem verdoven. Kortom, het kan hem allemaal niets meer schelen. Totdat Novak, een derderangs crimineel, vrijkomt en Berger door commissaris Leroux gevraagd wordt om terug bij het team aan te sluiten. Heel wat herinneringen komen boven drijven en Berger neemt, eerst niet van harte, het aanbod aan. De samenwerking met zijn oud-collega's verloopt stroef en Berger besluit om alleen op onderzoek te gaan. Stap voor stap legt hij het mysterie van de moorden bloot, dit in combinatie met de link die er is tussen de slachtoffers is. Tussen Brussel en Parijs, met de demonen die nog steeds in zijn hoofd spoken om Camille, neemt Berger een beslissing. 'Ik ben geen kunstenaar, liefste..... Ik kan van je dood niets moois maken' Net als in zijn vorige boeken is Coppers' schrijfstijl zeer toegankelijk. Geen ingewikkelde zinnen of moeilijke woorden. Het verhaal leest daardoor vlot met de juist gedoseerde spanning op de juiste momenten. Je wordt ondergedompeld in zijn detail voor sfeerbeelden en mede daardoor is ook dit boek weer filmisch neergezet. Hij weet waarover hij het heeft, heeft kennis van zaken en dat maakt dat het boek geloofwaardig overkomt, net als zijn personages. Dit boek is bovendien een eerbetoon, een hommage aan René Magritte, een Belgisch surrealistisch kunstschilder. De titel dekt in dit geval de lading. Coppers verwerkt de werken van Magritte dusdanig in het verhaal dat alles verwijst naar Magritte. En net daardoor krijgt bij de recherche deze zaak ook deze titel mee, 'De zaak Magritte'. 'Een lofzang op de verbeelding' De manier waarop Coppers het rouwproces van Berger beschrijft en verwerkt maakt dit verhaal menselijk en levendig. Het verlies van zijn geliefde, het immense verdriet dat daarmee gepaard gaat, het isolement waarin Berger zit worden zo beeldend beschreven dat het je langs de ene kant ontzettend aangrijpt terwijl je probeert om dit te begrijpen, maar langs de andere kant wil je Berger ook eens goed door elkaar schudden om zijn leven terug op de rails te krijgen. Ik vind het erg knap van Coppers om als misdaadauteur zulke intens trieste gevoelens over te brengen naar de lezer. Het aangename bij Coppers' boeken is dat je gelijk mee in het verhaal zit. Ook nu is dat niet anders. De opbouw naar de plot toe is zowel subliem als subtiel. Beetje bij beetje kom je meer te weten over hoe alles in elkaar zit, hoe het schuldgevoel aan Berger vreet en hoe hij op een gegeven moment 'vrede' heeft met dit gevoel en een beslissing neemt. De plot is verrassend, zeer verrassend. Op geen enkel moment in het verhaal zie je dit aankomen. Chapeau! Mijn verwachtingen zijn meer dan uitgekomen. Waar ik dacht dat dit boek eerder in de lijn van de Liese Meerhout serie zou liggen, bleek dit ongegrond. Met Berger heeft Coppers een totaal nieuw personage gecreëerd en 'I like it'! Een gebroken man die wegkwijnt in zijn verdriet, maar uiteindelijk een allesomvattende beslissing neemt. Coppers heeft het weer gedaan. Op zijn gekende manier heeft hij 'De zaak Magritte' neergezet met een totaal nieuw personage. Vlot en beeldend geschreven, met twee verhaallijnen die feilloos in elkaar overlopen. Enerzijds de moorden, anderzijds Bergers rouwproces. Fenomenaal hoe hij intens verdriet, terreur en moord in één misdaadverhaal realiseert, maar vooral hoe menselijk en geloofwaardig het allemaal blijft. Coppers, hij blijft verbazen!! 4 dikke sterren voor Alex Berger! Met dank aan uitgeverij Manteau/WPG Uitgevers België voor dit recensie-exemplaar.

Weer een échte 'Dorrestein' met ironie en overdrijving als sterktste troeven!

Stockholm, Ewert Grens, rechercheur volgt een spoor om een lijk dat iemand in het mortuarium achtergelaten heeft, te achterhalen. Het spoor eindigt bij een zeecontainer. Inhoud: 73 lijken van vluchtelingen. Weinig tot geen aanwijzingen over de identiteit van de mensen, maar wel ergens ingenaaid een telefoon. Laten daar nu toch de vingerafdrukken van Piet Hoffman zitten. Hoffman en Grens hebben een verleden met elkaar, alhoewel ze elkaar liever niet zien. Momenteel is Hoffman beveiliger van voedseltransporten in Niger. Daar speelt zich een erg vuil spel af waardoor een vluchtelingenstroom op gang gekomen is en vooral in gang gehouden wordt. Daar waar mensen hun hele hebben en houden verliezen zijn er altijd mensen die ervan profiteren, die het ernaar maken om te profiteren en uit te buiten. Grens vliegt naar Hoffman en vraag, lees dwingt hem om te infiltreren in de mensensmokkelaarsbende. Zoals gewoonlijk met gevaar voor eigen leven en dat van zijn naasten. Spannend boek met harde realiteit. Lees vooral ook nawoord van de schrijver op het einde van het boek. Daarin legt hij uit hoe zijn relatie met de inmiddels overleden Börge Hellström tot stand is gekomen en wat er zoal nodig is om dit soort boeken met een mix van feiten en fictie te schrijven. Het nawoord bevat ook de aankondiging van een volgend boek met Hoffman en de titel wordt al weggegeven.

Een leuk en interessant boekje om te lezen.

Schitterend geschreven verhaal over verschillende mensen en hun verbinding tot elkaar. Niet als een verhaal omdat elk zijn eigen gevoel en beleving vertelt. Alles dus in de eerste persoon. Griet op den Beeck heeft een toneelstuk verteld met groot inlevingsvermogen voor alle personages. Ben diep onder de indruk.

Als ik het goed geteld heb is dit het zestigste boek van Ruth Rendell. Ze is geboren in 1930 en is ondertussen 73 jaar. Met een consequente regelmaat publiceert ze een misdaadroman. Of het is een Wexford, of een ‘gewone’ Rendell, of het is een psychologische thriller onder de naam ‘Barbara Vine’. Wat een oeuvre!! En nu is er dan Dubbelleven, een ‘gewone’ Rendell. Dit betekent dat ze een aantal personages ten tonele voert en rondom deze mensen construeert ze een misdaadverhaal. Deze keer zijn dat: Inez, eigenaresse van een antiekzaak. Zij verhuurt kamers aan een aantal bijzondere mensen. Dat zijn: Will, Jeremy, en Ludmilla. En dan ontmoeten we nog een aantal andere personages die ze vol overgave portretteert. In London is een aantal moorden op jonge vrouwen gepleegd in de omgeving van de antiekwinkel. De moordenaar wordt ‘de Rottweiler’ genoemd. Het nieuws van de moorden haalt volop de pers en is het gesprek van de dag. Zou iemand uit de omgeving van Inez, de eigenaresse van de antiekwinkel hiermee iets te maken hebben? Ruth Rendell is flink op dreef in Dubbelleven. Ze kan goed mensen portretteren en dat doet ze ook in dit boek. Er komen interessante personages voorbij en ieder heeft zijn eigen ‘gekkigheid’ of geheim. En de vraag is, zoals zo vaak bij Rendell, wie deugt er nou eigenlijk? Meerdere personen hebben een soort dubbelleven en niets is wat het lijkt. Rendell wisselt voortdurend van perspectief. Het verhaal wordt vanuit verschillende personen beschreven. Dit maakt het spannend. Hierdoor kan ze opvattingen of geheimen verkondigen die de ander niet weet. Samengevat. Het plot is goed, het boek interessant en meeslepend, de karakters komen goed uit de verf en zijn innemend. Ook heeft Rendell weer oog voor de tijdsgeest. Als de seriemoordenaar in de pers ‘Rottweiler’ wordt genoemd is er wel een belangengroep van ‘Rottweiler-eigenaren’ die vooral wil beklemtonen dat de Rottweiler een beste hond is. De routes door Londen, die ze beschrijft, zullen wel weer door veel mensen gelopen worden. En er is humor. Dat heeft ze altijd al gehad. Maar nu lijkt het alsof ze het een meer prominente rol heeft willen geven. Het einde is meer spectaculair dan ik van haar gewend ben. Of is de relativering groter? Wat moet ik hiervan denken of vinden? Rendell blijft mij boeien : vier sterren.

Een op waarheid gebaseerd verhaal van Annet de Jong. Isabel Ijzerman is getrouwd met Nicolas Kocinski, een Pool. Samen hebben zij 2 kinderen, Alexandra van 15 en Tobias van 5 jaar. Na eerst in Canada te hebben gewoond, wonen zij nu in de hoofdstad van Polen, Warschauw. De huwelijk van Isabel en Nicolas is niet goed en zij gaan dan ook scheiden. Het wordt een absolute (v)echtscheiding met een zeer verhitte strijd om de kinderen. Het is ongelofelijk om te lezen hoe de wetgeving betreffende kinderontvoering zo verkeerd kan worden geinterpreteerd. Zeer interessant boek om te lezen en spannend hoe het uiteindelijk gaat lopen, mogen de kinderen bij Isabel in Amsterdam blijven wonen of moeten ze terug naar hun tiran van een vader in Polen. Het boek geeft je inzicht in de gaten in de wet en de gevolgen voor kinderen daarvan. Erg goed boek, zeer realistisch geschreven met oog voor detail en de wetten. Geen standaard onderwerp voor een thriller, maar daardoor des te interessanter. Ik geef het boek 4 sterren en Annet de Jong heeft wederom bewezen een topschrijfster te zijn, die gedegen onderzoek doet naar een boek.

De Engelse versie had ik al enige tijd geleden gelezen, maar nu volgde eindelijk de Nederlandstalige versie. Even intens als de eerste keer, mogelijk nog meer. Genoten heb ik van dit boek, van de eerste tot de laatste letter. En dan zat ik geschokt op de zetel, want zo'n boek is het wel: het laat je als verdoofd achter.

Samenvatting Alessia en Alex zijn net terug van hun avontuur in Schotland (deel 1 van De Tweeling Mysteries: Waterschimmen) als er op de Ghost-app van Alex een melding komt dat er in Parijs een probleem is. Ze bedenken zich geen moment en weten hun oom over te halen dat ze naar Parijs mogen. Het blijkt dat er verschillende mensen in een soort coma raken; de schemerslaap. Er blijkt ook hier iets bovennatuurlijks te zijn dat dit veroorzaakt. Alessia en Alex willen hun zesde zintuig gebruiken om de oorzaak van de schemerslaap te achterhalen en te bestrijden. Leeservaring Ook dit deel is een vlot lezend boek. Geschreven in begrijpelijke taal en met niet al te lange hoofdstukken. Duidelijk is dat het door een Vlaamse auteur geschreven is. Dit uit zich in net wat andere bewoordingen en uitdrukkingen als dat we in Nederland gewend zijn. Dit is echter geen belemmering. Uit de context van de zinnen is duidelijk wat er bedoeld wordt. Dezelfde personages uit deel een; Alessia en Alex komen in dit boek ook weer aan bod. Het verhaal over deze personages gaat verder waar deel een ophoud. Dit boek is overigens wel goed te lezen als je deel een niet gelezen hebt. De overige personages van dit boek zijn minder uitgewerkt omdat ze meer langs de zijlijn staan. Een vlot en prettig lezend boek. Een origineel verhaal.

Dit boek begint heel erg spannend. Er worden moorden gepleegd op 3 pleeggezinnen en telkens 1 kind wordt gered door een mysterieus iemand. Het toeval wil dat deze drie kinderen eerder ook bijna slachtoffer waren van een moord in hun eigen gezin. Deze kinderen komen door inmenging van de Mephisto club, bekend uit andere boeken van Tess Gerritsen, op een kostschool midden in de bossen van Maine terecht. hier zijn ze veilig, totdat er een moord plaatsvindt. En nog een....Het toeval wil dat Maura daar net op bezoek is bij Julian, haar "pleegzoon" dit gedeelte verwijst terug naar het boek "sneeuwval" waar Maura en Jullian elkaar hebben leren kennen en veel meegemaakt hebben. Je kunt dit boek dan ook niet echt lezen zonder andere boeken van Tess Gerritsen te hebben gelezen. Maar dat is geen straf. De moordenaar van de gezinnen en pleeggezinnen loopt weer vrij rond en het wordt een kat- en muisspel om deze op tijd te vinden. Dat wordt bemoeilijkt omdat ze ook achter Jane en haar collega Frost zitten om te voorkomen dat zij de zaak oplossen. Het is spannend geschreven, de schrijfstijl van Tess Gerritsen is direct duidelijk en het verhaal klopt helemaal. je leest dat ze kennis heeft van pathologie en de politiewereld. Ik wilde pas stoppen met lezen toen ik het uithad.

‘Kaas’ (1933) is de roman die Willem Elsschot succes bracht. De roman wordt geroemd en behoort tot de klassiekers in de Nederlandstalige literatuur. In 1924 was ‘Lijmen’ verschenen. Dat boek had niet het door Elsschot verwachte succes, hoewel het niet slecht verkocht. Het bleef bijna tien jaar stil. Elsschot schrijft ‘Kaas’ in de crisisjaren, die in 1930 in België uitbrak en duurde tot 1935. Elsschot begon in zijn eigen Antwerpse woning juist in die tijd een eigen bedrijf en hij heeft veel succes met de ‘Almanak der Kroostrijke Gezinnen.’ Alfons de Ridder, de echte naam van Elsschot, was een geslepen zakenman. Hij heeft dus eigenlijk een eenmanszaak en slaagt er in duizenden almanakken te verkopen. Zoals altijd in zijn werk put Elsschot uit zijn eigen leven, maar weet het anekdotische te ontstijgen. Gebeurtenissen die chronologisch ver uiteen liggen brengt hij bij elkaar. Zo brengt hij bijvoorbeeld in de openingsscene van het de dood van ‘zijn’ moeder in (zij is in 1926 gestorven) en verwerkt hij ook zijn verleden uit Rotterdam waar hij woonde van 1907 tot 1911 en werkte op de Schiedamse scheepswerf Gusto. Rotterdam en Antwerpen, Nederland en Vlaanderen worden in deze roman met elkaar verbonden. Frans Laarmans verdient als klerk zijn brood bij de General Marine and Shipbuilding Company in Antwerpen. Op de begrafenis van zijn moeder brengt Frans’ broer Karel, die huisarts is, hem in contact met de welgestelde Van Schoonbeke. Die biedt hem een baan aan als groothandelaar in Nederlandse kaas, volvette Edammer. Dat lijkt een uitgelezen kans om zich aan zijn milieu te ontworstelen, want ‘kaas marcheert altijd.’ Eigenlijk heeft Frans een hekel aan kaas, want kaas stinkt. Van Schoonbeke introduceert hem in zijn kring van welgestelde ondernemers. Laarmans voelt er zich enerzijds helemaal niet bij thuis en kan zich niet mengen in de snobistische gesprekken over restaurants waar gegeten wordt. Zakenman zijn geeft hem status en dat is heel wat anders dan klerk te zijn. Hij hoeft dan niet meer precies te doen wat hem verteld wordt, maar zet zelf de bakens uit. Hij gaat op ziekteverlof (niemand zou hem toch missen immers), maar houdt zich vervolgens niet bezig met het aan de man brengen van de kaas. Hij wordt volledig in beslag genomen door allerlei ‘belangrijke zaken’ als de inrichting van zijn kantoor (in de eigen woning), het briefpapier, de aankoop van een bureau, een telefoon en een schrijfmachine en de werving van personeel , agenten die in België en in Luxemburg voor hem zijn kaas moeten verkopen. Hij noemt zijn handelsonderneming Gafpa , General Antwerp Feeding Products Association. Als zijn eerste zending van 20 ton kaas arriveert van de leverancier Hornstra uit Amsterdam, weet hij dan ook niet goed wat ermee aan te vangen. In de kringen van Van Schoonbeke wordt hij met meer respect behandeld dan voorheen. Maar dat is dan ook het enige. Frans komt er achter dat hij voor dit werk niet geschikt is en slaagt er niet in om de kaas te verkopen. Voor hem marcheert kaas totaal niet. Van zijn agenten hoort hij niks. Vrouw en kinderen staan vader bij, maar het grote succes blijft uit. Uiteindelijk moet hij zijn onderneming staken en keert terug in zijn oude baan als klerk op de scheepswerf. Voorlopig komt er geen kaas meer op tafel in huize Laarmans. Je kunt het boek, dat ontzettend makkelijk wegleest, lezen als een prachtig verhaal vol wrange humor, maar je kunt er ook allerlei verbindingen naar het leven van Elsschot in zien, naar de tijd waarin het boek speelt. Zo lijkt het door een lijst met personages een toneelstuk te zijn, maar kan het ook een brievenroman zijn. In de eerste zin staat ‘Eindelijk schrijf ik je weer (…)’ Dat ene woordje ‘je’ kan van alles betekenen. Aan wie wordt geschreven? Schrijft hij aan zijn moeder die aan het begin van het verhaal sterft en van wie hij aan het eind het graf zoekt? Of is het gericht aan Jan Greshoff aan wie ook de opdracht in versvorm is geschreven. Elsschot speelt als geen ander met taal. Hij heet zelf De Ridder en in het boek komen tal van verwijzingen naar de militaire praktijk voor: kaas marcheert altijd, een eskadron van Camemberts, leger der kaaseters. Als je je wat verder verdiept in het boek kun je parallellen ontdekken met het leven van De Ridder/Elsschot. Zijn boeken verkochten niet zoveel. Zouden dat de kaasbollen kunnen zijn? Het opzetten van het agentennetwerk kan ontleend zijn aan de manier waarop De Ridder een netwerk opzette van wederverkopers voor zijn Almanak. Maar ook het standenverschil, het verschil tussen Frans en Nederlands (“van nu af eet ik niet meer, maar ik dejeuneer, dineer of soupeer”) en geslepenheid zie je terug in deze roman. En wat te denken van de inleiding waarin Elsschot uitvoerig ingaat op de manier waarop een verhaal opgebouwd moet worden om spanning te verkrijgen. Marketingtrucje om zijn eigen werk boven ieder twijfel uit te tillen? Zoals altijd neemt Elsschot geen positie in, maar lijkt het of hij alles van afstandje beschouwt en de lezer zelf conclusies laat trekken. Maar het is vooral genieten van zijn compacte stijl, zijn ironie, de prachtige metaforen. Als zijn moeder ligt te sterven denkt Laarmans: “Een nare geschiedenis, niet alleen voor haar maar ook voor mijn zusters, die er zich bijna dood aan gewaakt hebben.” Moeder dementeert en dat levert de volgende prachtige zin op: “Toen zijn niet meer schillen (aardappelen) kon, toen gaf mijn zuster jaar wol en kapok te pluizen dat door het beslapen tot harde nopjes verworden was. Het maakte veel stof, en moeder zelf was een en al pluis van kop tot teen.” Kaas is een prachtig boek. Lees en herlees het en je ontdekt er steeds meer in. Goede kaas moet rijpen.

Nee heb je, heb ik bijna in 1 ruk uitgelezen, net als de andere drie boeken van deze schrijfster. Ze weet altijd zo te schrijven dat je alles voor je ziet, ook nu weer. Ik ben nooit op Bali geweest, maar zij geeft mij het gevoel dat ik er toch een beetje ben geweest!

Al jaren wil ik dit boek, al jaren dub ik of ik het zou doen. Nu denk ik waarom. Toen ik het boekje binnen kreeg, was ik wel verbaasd. Eigenlijk had ik hem nooit in mijn handen gehad en had verwacht dat het een dikke pil was en qua vormgeving groter. Wel vond ik het mooi dat er zo'n prachtige boekenwikkel om heen zat, die direct in het oog sprong. Dit kan en wil je niet missen roept het uit. Zodra je hem dan opent, dan ben je gewoon verkocht, tenminste ik wel. De kwaliteit van het papier is zo subliem, het is net of je door een fotoboek bladert. Dit boek is gedrukt op het beste papier van nu, met het uiterlijk van de oudheid. Het oude perkament uiterlijk voegt zoveel toe aan de wijsheden die erop gedrukt staan. Je kunt gewoon niet anders dan alles op te zuigen. Iedereen is wel op zoek naar iets, bezig met het verwerken van iets of is zich voor aan het bereiden op iets. Dit iets kan werkelijk alles zijn. Van groot tot klein, maar het is jouw iets en jouw obstakel, hobbel, tweesprong of wat dan ook. Diep van binnen zit bij ons allemaal een wijsheid. Helaas komt het niet altijd even makkelijk naar boven, zeker niet in moeilijke tijden. In deze periodes raak je juist vaak het overzicht en de inzichten kwijt. Net op dat moment dat je het het hardste nodig hebt. In The secret kom je voor alle momenten wel iets tegen. Soms zijn het hele "simpele" gedachten en wijsheden, bij andere zijn ze zwaar en diepzinnig. Het kan ook zijn dat sommige punten mensen afschrikken of afstoten. Dat kan, zeker als je misschien niet zoekende bent naar antwoorden of oplossingen. Wanneer je dat wel bent. Wanneer je wel net wat dieper wilt kijken in jezelf, naar jezelf en naar de wereld, dan zijn er genoeg ruggesteunen te vinden in dit mooie boek. Het is spiritueel, filosofisch en psychologisch. De stukken worden ondersteund door bekende en onbekende, voor mij, mensen van nu en uit het verleden. Leer wat dankbaarheid is, wat jouw dankbaarheid is en hoe andere er vroeger en nu overdenken. Hoe kun je aan jezelf werk, wanneer kun je aan jezelf werken en de vraag, moet je aan jezelf werken. Kortom, een heerlijk boek om jezelf en de wereld beter te begrijpen, inzichten te krijgen en respect te krijgen voor het leven.

Frederik Baas is een pseudoniem van Jan van Mersbergen. Jan van Mersbergen heeft al verschillende romans geschreven. Dagboek uit de rivier is zijn debuut thriller en hij besloot deze onder een pseudoniem uit te brengen. Barbara gaat samen met haar zoontje Rens en haar vriend Robbert op vakantie naar de Ardennen. Robbert is uitgever en 1 van zijn auteurs woont in de Ardennen en heeft hun geholpen aan het vakantiehuis waar ze verblijven. Barbara en de schrijver blijken het goed met elkaar te kunnen vinden en Rens is helemaal gek van de schrijver zijn hond. Echter al snel begint Jens zich te vervelen en Barbara zet een speurtocht voor hem uit gebaseerd op een vermissing van een meisje 4 jaar geleden. Maar dan krijgt de speurtocht een onverwachte wending... In dit boek begin je te lezen en daarna weet je niet meer te stoppen. Het boek moet in 1 keer uit. De schrijfstijl is vlot en simpel en daardoor ga je heel makkelijk door het boek heen. Het verhaal is boeiend en ondanks dat er geen hele grote spanning in het boek zit sluimert er wel steeds iets waardoor je nieuwsgierig blijft. Het verhaal wordt verteld vanuit het oog van de schrijver, alleen weet de schrijver wel erg veel over situaties waar hij niet bij aanwezig was en niet zou kunnen weten. Ook blijft het steeds een vraag of de schrijver wel te vertrouwen is. Er worden subtiele hints gegeven naar dat er iets gaat gebeuren , maar wat en of de schrijver er mee te maken heeft weet je tot het einde van het boek niet. Ik vond het einde verrassend en vernieuwend en dit maakte het voor mij toch wel echt een goed boek!

Met plezier gelezen. In het begin vond ik het wel erg schatplichtig aan Adrian Mole, maar dordat het verhaal me steeds meer in de greep kreeg, viel dat uiteindelijk weg. Zelf werkzaam in de zorg is het voor een deel herkenbaar kost. De kleine wereld, het gelet op elkaar, de humor, de pijn en het verval. En alles mooi beschreven. En het verhaal won aan kracht, van slapstick werd het steeds ontroerender. Ik ben erg benieuwd wie dit geschreven heeft, want het is goed gecomponeerd en geschreven. Aanrader!

De verfijnde opbouw van het boek liet me niet los. Ik heb het ondanks de dikte in een ruk uitgelezen. Ik moest wel. Een maand geleden in Barcelona geweest en daarna het boek nog eens gelezen. Het verhaal werd daardoor nog sprekender. Zagen toont zich in dit boek een meester van de vertelling. Magisch beschrijft hij situaties en weet een mooie spanning op te bouwen.

Als je in de afgelopen twee weken nog in een winkelstraat hebt gelopen kan het je niet ontgaan zijn: de nieuwste Hendrik Groen is verschenen! Ik heb in Amersfoort en Utrecht al boekhandels gezien waar de hele etalage vol stond met allerlei leuke groengekleurde versieringen om de publicatie van het derde boek van Hendrik Groen feestelijk aan te kleden. Zelf kon ik haast niet wachten om Leven en laten leven te lezen. Ik vond Pogingen iets van het leven te maken en Zolang er leven is beide fantastisch en had dan ook enorm hoge verwachtingen van Leven en laten leven. Maar zijn die verwachtingen wel waargemaakt? In de eerste twee boeken schreef Hendrik Groen (een pseudoniem van Peter de Smet) over een man in een bejaardentehuis die nog probeert om met een groepje vrienden zoveel mogelijk plezier te hebben. In dit derde boek laat Hendrik dat verhaal los: Leven en laten leven staat los van de eerste twee boeken en is een opzichzelfstaand verhaal. De hoofdpersoon in dit derde boek is Arthur Ophof. Hij werkt bij een bedrijf dat handelt in toiletpapier en staat elke dag in de file. Thuis wacht hem dan een saaie avond met zijn vrouw, met wie hij al lang geen sterke band meer heeft. Ze hebben geen kinderen kunnen krijgen en hun leven is een beetje een sleur geworden. Arthur is helemaal niet tevreden met de sleur die zijn leven is: hij wil reizen, hij wil iets leuks doen met zijn leven, hij wil weg bij zijn vrouw en zijn saaie dorp. En als dan de markt voor toiletpapier een beetje inzakt en Arthur wordt ontslagen gaat er een wereld voor hem open: wat houdt hem nog tegen om zijn eigen dood in scène te zetten en zijn ontslagpremie te gebruiken om te verhuizen naar Italië? Hoewel het concept wellicht een beetje vreemd klinkt (wie zet er nou zijn eigen dood in scène om zijn vrouw thuis achter te laten en zelf te gaan zonnen in Italië), zit de kracht van Leven en laten leven juist in de herkenbare situaties. De avonden op de bank met een kopje koffie, de verjaardagen waar in een kring wordt gepraat en er af en toe een schaal met kaas en leverworst langskomt, op vakantie gaan buiten het seizoen omdat dat zo lekker goedkoop en rustig is… Alle burgerlijke clichés komen voorbij... [AFGEBROKEN] LEES DE GEHELE RECENSIE OP HTTPS://WWW.ILONALEEST.NL !

Korte inhoud In deze feelgoodserie volgen we Paige. Samen met haar twee beste vriendinnen is zij een eigen evenementenbureau begonnen. Maar zoals bij elk startend bedrijf gaat niet met horten en stoten. Om alles op gang te krijgen moet zij de hulp vragen van Jake, de beste vriend van haar broer. Maar omdat zij al sinds haar tienertijd stiekem verliefd is op Jake is dit een hele opgave voor haar. Zeker na een rampzalige afwijzing toen ze jong was. Om niet weer haar hart te laten breken, en een succes te maken van haar nieuwe bedrijf zet Paige alles op alles om haar gevoelens te verbergen. Auteur Sarah Morgan schreef tientallen romans waarin in totaal meer dan 15 miljoen exemplaren zijn verkocht. Ze won meerdere prijzen voor 'Beste romanse-auteur' in de Verenigde Staten en heeft fans over de hele wereld. Mijn mening In dit boek lezen we mee met de drie vriendinnen Paige, Frankie en Eva. Paige is ervan overtuigd dat zij promotie krijgt op haar werk en het ver gaat schoppen. Helaas blijkt niets minder waar en krijgt zij juist haar ontslag. Haar wereld stort in. Wat moet ze nu doen? Jake, de beste vriend van haar broer, overtuigd Paige haar eigen evenementenbureau te beginnen samen met haar vriendinnen. Helaas gaan de zaken niet zoals gehoopt en moet Paige om hulp vragen bij Jake. Wat niet gemakkelijk is aangezien Paige al jarenlang verliefd is op Jake. Jake op zijn beurt doet er alles aan Paige op afstand te houden vanwege een oude belofte aan Matt, de broer van Paige. Maar gaat dat wel lukken? Het eerste wat mij direct opvalt aan het boek is de prachtige cover. Het is er een waardoor je het boek direct zou opvallen in de winkel. Een tweede wat ik erg leuk en origineel vond aan het dit boek, is dat elk hoofdstuk is voorzien van een quote, gedaan door een van de drie vriendinnen. Je leert ze hierdoor beter kennen en weet wat hun gedachtegang is. "Als je je beste beentje voor zet, vergeet dan de hielkussentjes in je stiletto's niet ". - Paige Direct vanaf het begin van het boek weet de auteur je te binden. Haar schrijfstijl is open en toegankelijk en ze weet je mee te trekken in het verhaal. Heel even zag ik de vergelijking met de boeken van 50 tinten. Heel even maar. Ook in dit boek komen de erotische scenes voldoende aan bod en is de mannelijke persoon beschadigd in zijn jeugd, maar de algehele sfeer in het boek is heel anders. Het is luchtig en laat meer zien van het leven dan de populaire trilogie. Nachten in New York is het eerste boek dat ik las van Sarah Morgan. Zij was voor mij dan ook een onbekende auteur. Maar na het lezen van dit boek smacht ik naar meer. Goed nieuws voor de mensen die dat ook hebben. Het tweede deel in deze serie, Vlinders in Central Park, verschijnt in het voorjaar van 2018. Het gaat wederom om de drie meiden Paige, Frankie en Eva, maar richt zich nu voornamelijk op Frankie. Ik kan niet wachten. Sarah Morgan heeft mij met dit eerste deel in een nieuwe serie, weten te overtuigen van haar kwaliteiten als romanschrijfster en ik wil alleen maar meer lezen van haar. Met recht draagt zij de titel Bestsellerauteur.

Op 8 november 2005 werd voor de eerste keer 'The Dagger of Daggers' uitgereikt door De Britse Crime Writers’ Association (CWA). Dit vanwege het feit dat het 50 jaar geleden was dat voor de eerste keer een echte prijs werd toegekend. Aanvankelijk had deze prijs nog een andere naam, maar sinds 1960 kennen we hem als ‘The CWA Gold Dagger for Fiction’. Er waren 7 boeken genomineerd die ooit een 'Gold Dagger' hebben gewonnen. Dat waren onder andere: Martin Cruz Smit met Gorki Park, Val McDermid met De sirene en John Le Carré met Spion aan de muur. John le Carré won deze prestigieuze prijs. Vele jaren geleden heb ik Spion aan de muur gelezen. Dat was in de tijd dat de Muur nog stond, dat Europa nog verdeeld was in Oost en West, dat spionage een hot item was en de wereld opgedeeld leek in kapitalisten en communisten. Tijd voor herlezing. Een Engelse topspion is geliquideerd bij de Berlijnse muur. De Britse inlichtingendienst zint op wraak. Ze besluiten een lokaas uit te zetten. Dit wordt Alec Leamas. Hij is een ontslagen en aan lager wal geraakte agent. Deze Leamas moet in Oost-Duitsland een grote topspion redden die bijna ontmaskerd dreigt te worden. Valse sporen worden uitgezet en intriges gesmeed. Vanaf het begin is Spion aan de muur een deprimerend en grijs boek. Alec Leamas is allesbehalve een stoere spion en bepaald geen James Bond. Hij is fors aan de drank en gedeprimeerd. Hij woont in een aftandse kamer en heeft geen passend werk meer nadat hij als spion heeft gefaald. En dan wordt hij gestrikt voor de grote klus. De schrijver schetst een troosteloze en grauwe wereld. Dit gegeven wordt versterkt zodra Leamas afreist naar Oost-Duitsland. Het beeld van de Muur als ‘vuil en lelijk bouwsel van uit gruis geperste blokken en prikkeldraad, verlicht door wat gelig licht, als de achtergrond voor een concentratiekamp’ wordt door Le Carré treffend beschreven. Oost-Duitsland komt voorbij met zijn soberheid van destijds, zijn armoede, zijn partijdiscipline en zijn communistische slogans. De beschrijving van het spel dat gespeeld wordt tussen Oost en West wordt indringend beschreven. Daarnaast maakt de auteur duidelijk dat er geen verliezers en geen winnaars zijn. Er is aan beide kanten sprake van een politieke moraal die niet deugt en waarvan ‘de kleine man’ de dupe wordt. Kwetsbaarheid wordt uiteindelijk meedogenloos afgestraft. Hoezo James Bond? Een spannend en indrukwekkend boek dat de wereld van destijds doet herleven en beelden uit de zestiger jaren komen voorbij. Een groots boek dat maar 200 bladzijden telt. Voorzien van een geweldig plot, goed uitgewerkte karakters en een vrijwel constante spanning. Hoewel spionage niet mijn favoriete genre is, heb ik anno 2005 ook weer genoten van dit tijdloze boek over een krankzinnige periode in de wereldgeschiedenis. Verwoord en verpakt in een spannend en toegankelijk verhaal. Spion aan de muur is overigens verfilmd met Richard Burton in de hoofdrol. Binnenkort is ‘The Constant Gardener’ (De toegewijde tuinier – 2001) te zien in de bioscopen. Een andere boek van deze auteur. In de Engelse pers heeft John Le Carré zich lovend uitgelaten over deze verfilming.

Het eerste dat opvalt aan het boek van Glenn Meade is dat het ongelofelijk dik is (623 pagina’s). Bedenk dan dat het gedrukt is in een heel klein lettertype en de moed zou je in de schoenen kunnen zinken. Zou kunnen, maar ik adviseer u om alle vooroordelen aan de kant te schuiven. Meade neemt ze allemaal weg. As van het kwaad is namelijk een fantastisch boek! De president van de Verenigde Staten staat voor het grootste dilemma van zijn leven. Eén van ’s werelds meest gezochte terroristen is van plan om een grootscheepse chemische aanslag te plegen op Washington. Alleen als Amerika al haar troepen binnen een week terugtrekt uit de Arabische wereld, is hij bereid zijn dreigement niet ten uitvoer te brengen. Buiten de eis van Amerikaanse terugtrekking staat er nog meer op zijn verlanglijstje. Moslimstrijders die over de hele wereld gevangen zitten moeten vrij worden gelaten, de Amerikaanse president mag Washington niet verlaten en de pers mag geen lucht krijgen van de dreigende aanslag. Een onmogelijke opgave die alleen kans van slagen heeft als andere wereldleiders meewerken of als het chemische wapen op tijd wordt gevonden en ontmanteld… Tijdens het lezen van As van het kwaad is het onmogelijk om geen parallel met de werkelijkheid te trekken, niet wat betreft plot maar ook niet qua karakters. De voornaamste personen in het boek hebben allemaal fictieve namen, maar komen qua typering nauw overeen met mensen die momenteel een belangrijke rol spelen op het wereldtoneel. Zo komt president Booth uit Texas en heeft de Russische president Kuzmin erg veel weg van Putin. Ook de subtiele verwijzing naar een belangrijke adviseuse (zwarte huidskleur en cum laude afgestudeerd) van president Booth kan je niet ontgaan. De meest treffende gelijkenis echter is er met de huidige leider van Al Qaeda, Bin Laden. In het boek draagt deze man de naam Abu Hasim. Hij is het zwarte schaap van een groot en voornaam gezin uit Saoedi-Arabië. Als succesvol ingenieur heeft hij veel geld verdiend dat hij vervolgens ter beschikking stelt om terroristische trainingskampen en het regime in Afghanistan te steunen. Eng realistisch nietwaar? Hoewel een dik boek altijd de potentie herbergt om langdradig te worden, is dat bij As van het Kwaad zeker niet het geval. In tegendeel zelfs! Het boek begint met het uiteenzetten van verschillende verhaallijnen. Vooral in het begin wordt er vrij snel geswitcht. Hierdoor leest het vlot en zit je gelijk goed in het verhaal. De rappe en prettig leesbare schrijfstijl van Meade doet hier ook een waardevolle bijdrage aan. Het boek is zorgvuldig opgebouwd en het verhaal en de karakters prima uitgediept. De verkniptheid van sommige hoofdpersonen weet Meade zeer realistisch en treffend neer te zetten. As van het kwaad is niet het zoveelste dertien in een dozijn verhaal over terroristen die de wereld bedreigen. Het boek is veel meer. Het realistische karakter van het verhaal bezorgt je als lezer regelmatig kippenvel en stemt tot nadenken. Meade is er uitstekend in geslaagd om je als lezer écht te laten meekijken in het proces van planning en dreiging van een chemische aanslag. Op misschien wel onnavolgbare wijze laat hij de tegenpolen goed en kwaad clashen. Daarnaast brengt hij de woorden blind (godsdienst)fanatisme, liefde, haat, verraad en broederschap echt prachtig tot leven. Of de ontknoping in de 'echte wereld' het zelfde zou zijn geweest vraag ik me af. Maar, dat is het mooie van fictie. In tegenstelling tot de realiteit kun je een 'verzonnen' verhaal wel naar je eigen hand zetten. Daarom geen aftrek van sterren voor deze kleine, misschien wel ietwat 'onrealistische ingreep' van Meade. In zijn nawoord vertelt Meade dat hij As van het kwaad heeft geschreven vóór de aanslagen van 11 september. Net als de hele wereld keek hij op die dag met open mond en vervuld van afschuw naar het vliegtuig dat de Twin Towers doorboorde. Zijn fictie werd ineens werkelijkheid. Dat dit boek de winkels heeft gehaald verbaast hem mede omdat zijn bronnen ineens niet meer met hem wilde praten. Amerika was in shock en wilde het gebeurde zo snel mogelijk vergeten. Zoals hij zelf schrijft:’Het uitgangspunt van mijn boek kwam te dicht bij huis en de nationale veiligheid was nu een reële zorg’. Dat dit nog steeds zo is, bezorgt mij als lezer zeer koude rillingen. Helaas bezit de wereld mensen die met hun verdorven geesten de fictie overstijgen.

Tot een jaar of drie geleden had ik nauwelijks iets van Nederlandstalige auteurs gelezen (met uitzondering misschien van een paar Aspes, die ik niet bijzonder goed vond). Sindsdien een paar hele goede auteurs ontdekt (Jo Claes, Hilde Vandermeeren en Ellen G. om er maar een paar te noemen), maar toch een beetje twijfelend aan Sterre Carron begonnen. Vandaag haar debuutthriller gelezen en heb het me niet beklaagd. 'Mara' is het eerste deel in de reeks rond inspecteur Rani Diaz. Opvallend hoe vlot dit boek leest, Sterres eersteling lijkt ook weinig last van kinderziektes te hebben. Je wordt meteen meegezogen in een bijzonder boeiend verhaal. Het boek is opgebouwd uit een groot aantal korte hoofdstukken en heeft een ideale lettergrootte, wat het leesplezier enorm verhoogt. Ergens halverwege het boek leek het er eventjes op dat de vele ontwikkelingen net iets van het goede teveel zouden worden, maar uiteindelijk viel alles min of meer in de plooi. Ik zeg min of meer, aangezien naar mijn gevoel niet alle vragen naar tevredenheid beantwoord werden (ik kan echter niet in detail treden zonder te veel info weg te geven), en die proloog vind ik achteraf bezien ook niet helemaal op zijn plaats. Vier sterren voor 'Mara' en ik ga morgen met het nodige enthousiasme verder in 'Tirtha', deel twee in de reeks.

Eerste boek van Coben dat ik lees, maar zal zeker niet het laatste zijn. Een goed uitgedachte thriller waarvan de ontknoping een rare wending heeft. Het is een boek dat je niet graag neerlegt, je wil steeds weten wat er gebeurt.

Net als in zijn bekroonde bestseller "oorlog en terpentijn" neemt Stefan Hertmans je mee in een combinatie van persoonlijke interesses, historische feiten en hedendaagse thema's. Het verhaal switcht tussen de hedendaagse wereld en de wereld van de 11e-eeuwse kruistochten. Het verhaal van Vigdis die door de liefde voor David op de vlucht gaat en zich bekeert tot het Jodendom is zeer meeslepend. Daarnaast komt de liefde van de auteur voor het Franse dorpje Monieux sterk naar boven. Ideaal lijkt mij dit boek te lezen in de zomer, ergens op een Provençaals bergje. Een aanrader!

Duizend schitterende zonnen is een heel emotioneel verhaal met veel aandacht voor de realiteit in Afghanistan. Onbegrijpbaar hoe een volk zoiets moet doorstaan. Naar mijn bescheiden mening is dit boek nog veel beter dan De vliegeraar en dat vond ik ook al zo mooi. Het boek leest heel vlot, ondanks de vreemde woorden. Van bij het begin voel je je verbonden met het lot van Mariam en later ook met haar lotgenoot Laila. Naar het einde toe kon ik het boek niet meer wegleggen en ik moest toch wel even bekomen van alle emoties. Een verhaal, dat moet gelezen worden!

In een interview met schrijver Peter Delpeut zegt hij over deze roman dat het boek, technisch gezien, een hybride roman wordt genoemd, omdat het veel elementen in zich heeft. Roman, reisboek, liefdesverhaal, essay en een heel klein beetje autobiografie. Vervolgens geeft Delpeut aan: “Ik heb vooral een roman willen schrijven, maar wel een roman zoals die niet bestaat of weinig bestaat.” In het zwart van de spiegel laat zich inderdaad moeilijk typeren. Dat is precies wat het boek aantrekkelijk maakt. Overall is de verhaallijn redelijk eenvoudig. De filmmaker uit In het zwart van de spiegel lijdt aan een oogkwaal, waardoor zijn blik steeds nauwer wordt. Tijdens een verblijf in Spanje leest hij een boek van Truman Capote waar een Claudespiegel in voor komt. Als student kocht hij ooit een Claudespiegel in Bath. Het zet hem aan om – op bijna neurotische wijze – op zoek te gaan naar de landschapsschilder Claude Lorrain, naar wie de spiegel is vernoemd en de landschappen die hij schilderde. De filmmaker wordt steeds door gebeurtenissen, en meer nog zijn eigen herinneringen, aangezet om verder in de geschiedenis van Lorrain en de Engelse parken te duiken, en kijkt en passant ook terug op zijn eigen liefdesleven. De 16e-eeuwse Claude Lorrain schilderde met name landschappen van de campagne rond Rome. Zijn schilderijen werden in de 18e eeuw ontdekt, en stonden vervolgens als voorbeeld voor ontwerpen van parken in Engeland. Met behulp van de Claudespiegel – een gadget uit de 18e eeuw – kon je een landschap in beeld krijgen zodat het de schildertechniek van Lorrain benadert. Met behulp van zijn spiegel gaat de filmmaker op zoek naar de schilder en komt op plaatsen die hem herinneren aan vroegere liefdes. De beschrijvingen van de schilderijen en parken zijn levendig en uitgebreid. Het nodigt uit om deze verder te bekijken, waardoor menig lezer naast het boek ook internet paraat had om de schilderijen te onderzoeken. Het vergt wel enig doorzettingsvermogen om op deze manier een roman te lezen. De interesse naar kunstkijken die Delpeut weet op te wekken, vertraagt het lezen van het toch al dikke boek. Omdat deze passages zich vooral in de eerste hoofdstukken van het boek bevinden, zou je gemakkelijk kunnen afhaken. Maar de doorzetter wordt beloond. Het prachtige taalgebruik van Delpeut en de aan elkaar geregen herinneringen van de hoofdpersoon leiden je met gemak door 800 bladzijden. Aan het einde van het boek blijven nog een groot aantal vragen onbeantwoord. Jammer, want ik zou eindeloos in de mijmeringen en ontdekkingen willen worden meegenomen.

Het vijfde deel in de populaire, spannende Glazen troon-serie neemt ons verder mee op Aelins epische reis en bouwt op naar een cliffhanger die iedereen zal doen smachten naar het vervolg. In Rijk van stormen heeft Celaena allang haar rechtmatige rol van erfgename Aelin Galathynius ingenomen en heeft ze gezworen haar koninkrijk terug te krijgen. De Duistere Koning Erawan gebruikt Aelins verleden, haar vijanden en haar vrienden in een uiterste krachtvertoon om te voorkomen dat ze haar doel bereikt. Aelin heeft een krachtig hof dat ze leiding moet geven en heeft haar hart aan een Fae-prins gegeven. Nu moet ze bepalen wat – of wie – ze bereidt is op te offeren om haar wereld te redden… Dit boek is niet apart te lezen. Als je het boek wilt lezen, moet je de vorige delen ook gelezen hebben. Anders snap je het boek en de personages niet. In het boek komt er steeds meer geweld, lugubere stukjes, hoofdpersonen die over steeds meer magie beschikken en worstelen met hun eigen krachten en gevoelens. Dit boek is een echte must-read voor mensen die even naar een andere wereld willen gaan. Ben jij iemand die houdt van: fantasy, magie, awesome personages en nog veel meer, dan is dit een super gaaf boek voor jou!

'Een ondertoon van liefde ' is de debuutroman van Kate Paris. Ik had het genoegen het boek te mogen proeflezen, en kwam tot de plezierige conclusie dat ik me ontzettend kon inleven in de hoofdpersonen. Niet omdat ik van wijn hou (Ik drink niet) of omdat ik Sommelier wil worden, maar omdat de personages zulke 'echte' mensen zijn. Als ik iets belangrijk vind in een boek is het wel dat er echte mensen inzitten, die echte dingen meemaken. Voor mij hoeven ze geen helicopter te hebben en miljoenen op de bank, als ze een verleden hebben en zelfs iets minder leuke karaktertrekjes. Zelfs voor iemand die niets met wijn heeft is het verhaal van Ivy en Alexander (En ook een beetje dat van Bernd) een heerlijk boek, het is romantisch en bij vlagen erotisch, en je wil maar steeds verder lezen omdat je wil weten wat er nou precies aan de hand is, en waarom het allemaal mis is gegaan. Of er wel iets mis is gegaan. Toen ik er eenmaal aan begon heb ik het niet meer aan de kant gelegd tot ik het uit had. Hou je van dit genre, dan moet je dit heerlijk romantische boek zeker in je vakantiekoffer stoppen!

Sandor Màrai (1900 – 1989) was een Hongaarse schrijver en journalist. Van hem verschenen o.a Gloed (2000), De erfenis van Eszter (2000) en De gravin van Parma (2004). Sandor Márai zou Sandor Márai niet zijn als hij in zijn roman De Nacht voor de Scheiding niet allerlei lagen had aangebracht. Daardoor laat deze variant op de crime passionele zich lezen als een zedenschets over een brave burgerman, als een commentaar op de sociale ontwikkelingen tussen twee wereldoorlogen én als een – zeker voor 1935 – gedurfde psychologische roman. De moord is maar bijzaak, waar het om draait zijn begrippen als trouw, liefde, integriteit, verlangens en de bedrieglijkheid van ons verstand. In deze roman wordt afgerekend met het idee dat er zoiets zou bestaan als pure gevoelens, oprechte bedoelingen en onschuld. Eenmaal de jeugd voorbij leren we volgens Márai begrijpen ”dat het leven zich steeds op wonderlijke wijze herhaalt, dat niets zo gebeurt als wij het hadden verwacht, maar dat ook niets zó verrassend is als wij menen. Eigenlijk is er maar één verrassend iets, en dat is als wij ontdekken dat ook wijzelf in hoogsteigen persoon sterfelijk zijn”. De lezer kan haast niet anders dan jaknikken bij de these die de schrijver hier tussen de lijnen poneert. Wanneer een huwelijk een wedstrijd wordt en ophoudt een pastorale te zijn, blijkt de kern van de verhoudingen in het leven zo massief en hard als graniet, dat ze door woorden alleen nooit opgelost kunnen worden. Hoofdpersoon in De nacht voor de scheiding is de jonge rechter Kristof Komives. We treffen hem op een mooie nazomerdag aan op kantoor. Het eind van de werkdag komt in zicht. Hij mijmert over een echtscheidingszaak die hem morgen te wachten staat. Het toeval wil dat hij beide echtelieden vagelijk kent. Omdat het geen strafzaak betreft, vormt die omstandigheid geen beletsel om als rechter te fungeren. Met hem, de arts Imre Greiner, heeft hij vroeger op school gezeten. Met haar, Anna Fazekas, heeft hij een keer getennist en vervolgens gezamenlijk over over het Margaretha-eiland gewandeld. Het kantelmoment van De nacht voor de scheiding, dat één etmaal beschrijft, valt precies in het midden, ergens in de late avond, wanneer de beklaagde die de volgende morgen zal gedagvaard worden, hem uit bed belt. Het betreft zijn oude schoolvriend Imre Greiner, zoon van een fabrieksarbeider en een Slowaakse dagloonster. Hij is getrouwd met een bemiddelde dame, een vrouw van de wereld. Het standsverschil en een daaruit voortspruitend inferioriteitscomplex zorgt ook in deze relatie voor frigiditeit. Terwijl Greiner openhartig de gruwelijke wijze opbiecht waarmee hij zich uit de impasse van zijn huwelijk heeft gered, legt hij tevens de zenuwen bloot van Kőmives' overeenkomstige falen van zijn huwelijk.

‘In hoeverre een in zekere zin egocentrisch, persoonlijk boek als dit […] nuttig kan zijn voor de lezers, is me zelf niet heel duidelijk. Maar als het werkelijk enig nut kan hebben, al is het maar een heel klein beetje, zou me dat wel erg blij maken.’ (p. 253-254) Dit zijn de laatste twee zinnen uit ‘Romanschrijver van beroep’, geschreven door Haruki Murakami. Het boek bestaat uit elf essays (en een nawoord) over Murakami’s schrijverschap. Hopelijk heeft Murakami al een paar goeie feestjes gegeven om zijn blijdschap uit te drukken, want ‘Romanschrijver van beroep’ is ontzettend nuttig. Nu vind ik ‘nuttig’ niet echt een aantrekkelijke term. ‘Nuttig’ doet me denken aan iemand die iets heeft gekookt wat er heel smerig en slijmerig uitziet en, na het zien van de gezichtsuitdrukkingen van de mensen aan tafel, zegt dat het ‘gezond’ is. Gezond, dus niet lekker. Zo is het met ‘nuttig’ ook: iets wat nuttig is, kan eigenlijk niet leuk zijn. Toch is dit boek nuttig, leuk en dankzij Murakami’s advies om dagelijks een uur te sporten ook nog gezond. Een normale man Murakami benadrukt het hele boek lang dat hij geen bijzonder mens is. Aan de ene kant best irritant, aangezien het wél bijzonder is dat zijn boeken in meer dan veertig landen verschijnen, aan de andere kant heel menselijk. In interviews met auteurs lees je vaak dat ze een nare of opmerkelijke jeugd hebben gehad. Murakami omschrijft zijn eigen jeugd als heel gemiddeld, niet gelukkig of ongelukkig. Dat is natuurlijk een stimulans voor elke beginnende schrijver die als kind geen trauma heeft opgelopen. Dat Murakami door deze bescheidenheid zijn betogen soms onderuithaalt (‘Ziedaar mijn mening als romanschrijver. Nou ja, niet dat mijn mening verder wat uitmaakt, neem ik aan’, p. 180) is eerder een toevoeging dan een zwakte. Deze roman is een persoonlijk verhaal en juist door dit soort zinnen leren we Murakami kennen. Dit is wat hij heeft gedacht na het schrijven van de tekst. Bovendien is het betoog dat hij in het betreffende essay (‘Over school’) voert zo sterk dat de lezer lang voor deze zinnen al is overtuigd. Diepgang Het meest aansprekende essay vind ik ‘Over school’, dat ik eerder in deze recensie al noemde. Het is een betoog voor een verandering van het onderwijssysteem in Japan. Murakami, zelf een gemiddelde leerling, ging niet met plezier naar school: ‘Ik vond een paar uitstekende leerkrachten op mijn pad en leerde een paar belangrijke zaken, maar dat woog niet op tegen de saaiheid van zowat alle lessen en colleges.’ (p. 178) Hoewel het betoog is gericht op Japan, is de kern (de verbeeldingskracht van kinderen niet verstikken) ook relevant voor Nederland. Het boek geeft sowieso een interessant beeld van de Japanse samenleving, dat overwegend negatief is. Murakami benoemt vooral nare reacties op zijn werk van zowel recensenten als het lezerspubliek. Misschien komt het door zijn bescheidenheid dat hij weinig positieve respons heeft opgenomen in de essays, maar nu schetst hij het beeld van zichzelf als een auteur die eigenlijk niet in het Japanse literaire veld thuishoort. De essays blijven aan de oppervlakte. Ik had graag gezien dat Murakami dieper op het schrijfproces van zijn boeken was ingegaan. Als hij beschrijft hoe zijn debuut tot stand kwam, gebeurt dit wel, maar bij zijn andere werk niet of nauwelijks. Hoe is een complex boek als ‘1q84’ tot stand gekomen? We lezen alleen dat het personage Aomame hem de weg heeft gewezen tijdens het schrijven, maar ‘1q84’ heeft twee hoofdpersonen. Welke moeilijkheden komt hij tegen tijdens het schrijven van een roman? Waarom heeft hij bepaalde beslissingen genomen tijdens het schrijfproces? Ook had ik wel wat willen zien van bijvoorbeeld commentaar van zijn redacteur of proeflezers. Nu vliegt hij van boek naar boek, maar even stilstaan was een meerwaarde geweest. Interessant voor beginnende schrijvers Er is zó veel wat je kunt lezen als je een zelf een boek wilt schrijven. Is ‘Romanschrijver van beroep’ noodzakelijk? Het antwoord erop is: ja. Murakami is over het algemeen heel nuchter en deelt, bijvoorbeeld wanneer hij schrijft over het ik-perspectief en de derde persoon, tips voor beginnende schrijvers. Het is motiverend dat Murakami zichzelf in het boek niet neerzet als intelligent, begaafd of bijzonder: hij laat zien dat iedereen schrijver kan worden. Aan de andere kant is Murakami nergens écht enthousiast. Zijn liefde voor schrijven is even bescheiden als hijzelf en zoals ik eerder noemde, behandelt hij veel negatieve reacties. Overige observaties Het boek bevat een aantal opmerkelijke details. Zo blijken boekhandels in Japen de boeken van mannen en vrouwen apart te leggen in plaats van door elkaar. Murakami heeft hier terecht kritiek op, want dit impliceert natuurlijk dat boeken van het ene geslacht kennelijk anders dan zijn dan boeken van het andere. Ik ben benieuwd wat ze in Japan doen met boeken van mensen die zich niet als man of vrouw identificeren. Wat ook grappig is, is dat Murakami een essay wijdt aan literaire prijzen en daarin stelt dat hij die prijzen niet zo belangrijk vindt en aan hun waarde twijfelt. In de eerste zin van de flaptekst (aan de binnenkant van het boek) wordt genoemd dat hij de Welt Literaturprijs en de Hans Christian Andersonprijs heeft gewonnen. De tweede zin stelt dat hij regelmatig kandidaat voor de Nobelprijs voor de Literatuur wordt genoemd. De vormgeving van het boek is fantastisch. De kleurtjes zijn leuk, maar er is ook iets speciaals gedaan met de vormgeving van de pagina’s. Ze zijn niet allemaal even lang, waardoor er een patroon ontstaat. Eindoordeel Het is altijd lastig om een verhalen- of essaybundel te bespreken omdat je nooit elk verhaal of essay even goed kunt vinden. Wat ik het sterkst vind aan ‘Romanschrijver van beroep’ is de herkenbaarheid. Murakami presenteert zichzelf als gewoon en heeft geen elitaire blik op literatuur, waardoor veel lezers en beginnende schrijvers zich gerustgesteld zullen voelen: je hoeft niet uitzonderlijk te zijn om een uitzonderlijk leven te leiden. Elk essay is op zijn eigen manier boeiend en Murakami is een fantastische verteller. Soms had ik wat meer details gewild (vooral wanneer Murakami ergens over begon en vervolgens aankondigde dat hij er niet over zou uitweiden, haha). Ik vind het ook interessant dat zijn vrouw in zijn latere essays compleet afwezig is, ik zou graag gelezen hebben hoe zij het vindt om met Murakami samen te zijn, gezien zijn levensstijl. Wat heeft zij moeten opofferen voor zijn carrière? Al met al is dit een fascinerende blik in het leven van een groots schrijver en bescheiden mens. Zelfs als je nog nooit iets van Murakami hebt gelezen (wat ik me nauwelijks kan voorstellen) en alleen benieuwd bent naar schrijftips, is dit een fijn boek. Aanrader! 4 sterren.

In dit tweede boek over de Iskari en de Namsara wordt het verhaal van een heel andere kant belicht. Dit boek vertelt het verhaal over Roa uit het struikland. Een gebied dat al jarenlang wordt onderdrukt door de koning van Firgaard. Daar waar Dax en Asha vandaan komen. Om een einde te maken aan de onderdrukking gaat ze een verbond aan met Dax, haar leger in ruil voor een nieuwe titel: koningin. Maar het gaat niet allemaal zoals gepland. Ten eerste is Dax de verantwoordelijke voor het ongeluk van haar zusje, maar verder komt hij zijn beloftes niet na. Het wordt steeds moeilijker voor Roa om de harten en gedachten van mensen te veroveren. Maar als er zich een bijzondere kans voor doet, lukt het misschien nog om alles goed te maken. In het begin was het even wennen omdat dit verhaal vanuit een ander perspectief is geschreven en het speelt zich af aan de andere kant van de wereld dan we in het eerste deel waren gewend. Roa was voor mij zelfs nog iets gemakkelijk om mee te identificeren, dus dat sloeg direct aan. Ze absoluut niet onder dezelfde omstandigheden als Asha opgegroeid en dat heeft haar een ander mens gemaakt. Ondanks dat hun denkwijzen en hun slimheid af en toe overeen leken te komen, was dit verhaal toch volledig nieuw. In dit verhaal komen een stuk minder draken voor dan in het eerste, maar dat neemt niet weg dat het even goed erg sterk en fantasievol was. De grijze hoofdstukken uit het eerste boek, dienden als vertellingen. In dit verhaal wordt daar ook weer gebruik van gemaakt, maar dit keer dienden ze als een soort geschiedenis van Roa en haar zus Essie. Wat hen is overkomen en hoe ze geworden zijn tot degene die ze nu zijn. Deze informatie is van essentieel belang voor het verhaal en werd ook steeds interessanter omdat het naar een plottwist toe werkte. Er zat redelijk wat spanning in het verhaal. Eigenlijk al vanaf het begin, zoals de zandstorm waar ze in terecht komen. Maar er waren ook momenten waarop het wat rustiger was. Hier leek wel een goede balans in te zitten. De stukken over het heden en het verleden komen qua tijdsspanne steeds dichter bij elkaar in de buurt en als het dan zo ver is, werd het verhaal ineens verdraaid. De manier waarop ik er eerst naar keek veranderde, de manier waarop ik naar sommige personages keek veranderde. En ondanks dat het niet allemaal goed verliep, kwam er toch ook wel weer hoop in zicht. Met een duidelijk doel en het pad ernaartoe voor ogen werd het avontuur nog een beetje verder uitgediept. Na niet al te lange tijd volgde de ontknoping en die stelde niet teleur. Een bijzonder goed en spannend vervolg op het eerste deel!

Drakes lezers worden in “De Centurion I Bruwick Anvilgard” uitgenodigd om meer te weten te komen over zijn geschapen fantasy wereld in het universum van De Zaden der Hoop. Aan de hand van niet bestaande boekfragmenten aan het begin van enkele hoofdstukken, maakt hij ook dit verhaal weer levendig en uniek. Dit korte verhaal is het eerste deel in de minitrilogie over De Centurion, welke korte verhalen zullen zijn. Ook een leuke touch is dat zijn eerdere personages in dit korte verhaal terugkomen als hun jongere zelf. We zien tijdens een scene op school dat het er al bloederig en gestoord in de jeugd van onder andere Mar, Yolanda en Zack aan toe gaat en uiteraard mag Mizalda hierin ook niet ontbreken... “De Centurion I Bruwick Anvilgard” is opnieuw een gruwelijke toevoeging in het kader van De Zaden der Hoop, waarbij een serieuze moraal verwerkt zit. Owan Drake heeft namelijk in dit verhaal de zelfmoord van een vriend verwerkt, een gegeven dat een verhaal van zijn hand nog nooit zo persoonlijk heeft gemaakt. Voor de fans van zijn opmerkelijke schrijfsels is dit een must. Al kun je deze verhalen maar beter niet lezen als je een niet al te sterke maag hebt…

Noah en Jude Sweeting zijn een hechte tweeling die elkaar feilloos aanvoelt. Ze zijn heel verschillend, Noah is een gesloten, stille jongen terwijl Jude een vrolijk en spontaan meisje is en staat ze maar al te graag in de spotlight. Ze zijn 14 jaar, volop in de puberteit. Noah wordt verliefd op de buurjongen terwijl Jude met vriendinnen op pad gaat om leuke jongens te ontmoeten. Maar dan verongelukt hun moeder en verandert hun leven drastisch. Drie jaar later praat de eens zo hechte tweeling, nauwelijks met elkaar. Wat is er gebeurd en waarom lijkt de afstand tussen de tweeling zo onoverbrugbaar? Jandy Nelson is een Amerikaanse schrijfster. Ze schreef eerder het boek The Sky Is Everywhere dat goed is verkocht en kreeg veel lof in de media. Ik heb haar debuutroman nog niet gelezen, maar ik las een recensie I’ll Give You The Sun en toen werd ik erg benieuwd. De onderwerpkeuze sprak me aan (ik heb zelf ook een tweelingbroer en ik vind het altijd leuk om te lezen over tweelingen) en bovendien was de cover met de mooie titel opvallend. Het verhaal is zo opgebouwd dat je vanuit Noah’s perspectief leest over de tijd waarin ze 14 jaar oud zijn en vanuit Jude’s perspectief over de huidige situatie drie jaar later. Deze afwisseling is sterk en laat je langzaam een beeld vormen over wat er met de tweeling is gebeurd. Omdat je begint met Noah’s perspectief en leest hoe hecht ze eerst waren en wat voor speciale band ze als tweeling hebben, is het zo droevig om daarna vanuit Jude’s perspectief te lezen hoe ze zo drastisch zijn veranderd als personen en als familie. De hoofdpersonen zijn geweldig, het zijn zulke sterke personages. De beschadigde Jude met haar kennis van allerlei enge ziektes en spreuken uit haar oma’s bijbel die je doen grinniken zoals ‘If I boy gives a girl an orange, her love for him will mutiply’ of je doen nadenken ‘in every set of twins, there is one angel, one devil’. En de sociaal onhandige Noah die zo gefocust is op zijn kunst dat hij de wereld in schilderijen ziet en zo zijn gemoedstoestand illustreert: ‘Self portrait: Gray Noah eating gray apples on gray grass.’ Als je vanuit Jude’s perspectief leest hoe hij drie jaar later niet meer schildert, voelt dat contrast met eerder zo wrang en fout. Ook de andere personages zijn mooi neergezet, Nelson beschrijft de moeder en vader heel doordacht vanuit beide perspectieven. Hoe de familie uit elkaar is gescheurd en hoe de relaties veranderen door de jaren en hopelijk weer hersteld kunnen worden. I’ll Give You the Sun is een prachtig, ontroerend boek. Op een mooie, diepzinnige wijze schrijft Jandy Nelson over de excentrieke tweeling Noah en Jude. Het verhaal zit nog in mijn hoofd en heeft veel indruk op me gemaakt. Een boek vol kunst, verdriet, passie en liefde. Deze recensie verscheen ook op: www.onceuponapage.nl

Met plezier las ik dit boek.Het boek neemt een goede start en leest vlot.De spanning wordt opgebouwd. Dit boek telt 424 blz. Wel is het soms wat lang uitgesponnen en komt er wat onnodige tekst tussen. Naar het einde van het boek gaat de geloofwaardigheid voor mij wat achteruit. Maar al bij al geef ik dit boek vier sterren omdat ik toch met plezier dit boek gelezen heb ondanks de volgens mij de negatieve opmerkingen .

Een boek over het leven van deze fantastische en artistieke vrouw die heel veel mooi dingen heeft achter gelaten terwijl ze het echt niet makkelijk heeft gehad. Maar altijd haar hart volgde en vooral achter haar teksten stond. Mooi neer geschreven door Annejet van Zijl

Liesbeth moet in het dagelijkse leven al genoeg moeite doen om te overleven, zo’n survivalkamp kan ze er echt niet bij hebben. Toch durft ze geen nee te zeggen als haar moeder het regelt. Misschien had ze wel nee gezegd als haar moeder de tijd had genomen te luisteren. Maar naar Liesbeth wordt niet geluisterd. Naar haar jongere zusje en broertje wel. Janne en Wessel hebben PDD-NOS, een vorm van autisme. Hella, de moeder van Liesbeth, heeft haar handen vol aan de tweeling, ze vergen borden vol aandacht. Hoewel Liesbeth haar veel helpt, is de vader van Liesbeth, Ferdi, meer bezig met zijn uiterlijk en de 'coole leraar' van school uithangen. Liesbeth laat alles achter als ze op de trein stapt, zenuwachtig voor twee weken lang oordelende blikken van vreemde kinderen. Bang voor twee weken er net niet bij horen. Op het eerste gezicht valt alles mee. Maar naarmate de dagen op het kamp verstrijken, wordt het steeds erger. De leiding heeft de pik op Liesbeth, er wordt geen rekening met haar gehouden door de andere kinderen. Waar ze zo bang voor was gebeurt: ze valt buiten de boot. Hard. Ze is te raar. En dan weten de anderen nog niks van het mesje in het tandenstokerdoosje in haar schoen. Het mesje dat er soms even uit gehaald moet worden. Liesbeth heeft het gevoel dat alles mis met haar is. Ze voelt zich als een kip op de oceaan. Maar op kamp met vreemde kinderen beseft ze steeds meer hoe vreemd iedereen eigenlijk is. Survival is een verhaal over de mens, die altijd anders is dan hij zich voordoet. Het is een verhaal over de puber, met zijn lichte, zachte gedachtes en de allerzwaarste, donkerste bittere gedachtes. Over een prins op het witte paard die blijkt niet te kunnen paardrijden. Maar bovenal heeft Lydia Rood een verhaal geschreven over de realiteit. Liesbeth is pas dertien jaar, toch is het de normaalste zaak dat er stiekem Bacardi wordt gedronken en dat ze meedoet. Lydia Rood heeft zich op een bijna magische manier ingeleefd in de wereld van de puber. Welke puber herkent zich niet in tenminste één van de personages die rondlopen op het survivalkamp? Bij elke naam die genoemd wordt, vang je een glimp op van nóg een andere wereld. Over elke naam zou zo nóg een boek geschreven kunnen worden. Met korte kinderlijke zinnen (waar je wel even aan moet wennen), laat Liesbeth je haar serieuze wereld zien. Maar het was niet alleen magie, dat de schrijfster hielp deze wereld in elkaar te frutselen. Het verhaal van Survival bestond gedeeltelijk al voordat het geschreven werd. Het gaat namelijk over haar vroegere zelf. Toch voelt het verhaal recent aan, bijvoorbeeld door verwijzingen naar The Hunger Games. Maar ook door de fragielheid van de kinderen van tegenwoordig, met alles wat op ons af komt via het internet zonder dat het afgeschermd wordt. We zijn op vroege leeftijd over veel dingen ingelicht. Survival laat dit zien aan volwassenen, maar ook aan de pubers laat Lydia Rood zien dat bij al die dingen, zelfs bij depressie, er altijd een uitweg is. Soms moet je er wel een woeste rivier voor doorvaren, of over touwbruggen klimmen. Lukt het Liesbeth om te leren overleven? Wil je daar achter komen? Wil je een keer een boek lezen dat je niet teleurstelt? Een rauw, eerlijk, heerlijk boek? Lees Survival!

“Dat de heren Hjorth en Rosenfeldt maar dapper verder schrijven! Op naar deel drie!”, schreef ik in 2012. En dit jaar ligt deel drie van de Bergmankronieken, Het familiegraf, in de winkel. Geschreven door het duo Michael Hjorth en Hans Rosenfeldt, beide professioneel bezig met televisie, film en theater. In hun gezamenlijk schrijfwerk speelt “entertainment” evenzeer een grote rol en de heren slagen erin om van hun boeken eersteklas pageturners te maken. In Het familiegraf stoten twee in de bergen van Jämtland dwalende vrouwen op een lijk. De lokale politie vindt uiteindelijk zes lichamen, en de nationale recherche wordt erbij geroepen. In concreto is dat het team van Torkel, personages die we kennen van de twee vorige boeken. Torkel is de teamleider, hij is gescheiden en heeft al lang een oogje op Ursela, de bekwame forensisch onderzoeker. Ursela deelt af en toe het bed met Torkel, maar verder dan het puur lichamelijke wil ze niet gaan. Het derde teamlid, Vanja, is een briljante, jonge rechercheur, die in het vorige deel De discipel bijna slachtoffer werd van een massamoordenaar. Door de heldenrol die het eigenlijke hoofdpersonage, Sebastian Bergman, in deze zaak speelde, is ze hem met andere ogen gaan bekijken. Aanvankelijk vond ze hem een zelfingenomen, walgelijk man. Sebastian was ooit een ongelooflijk succesvol profiler, maar hij stootte familie, vrienden en collega’s af door zijn hoog huftergehalte. Tussen de tijd dat Torkel hem kende en nu, maakte Sebastian een persoonlijk drama mee waar hij nog elke nacht van droomt. Die nachtmerries houdt Sebastian angstvallig verborgen voor Torkels team. Zo heeft Sebastian nog andere geheimen. Hij is een geducht concurrent van Mick Jagger en in die hoedanigheid maakte hij destijds de moeder van Vanja zwanger. Vanja’s moeder begreep dat Sebastian niet in de wieg gelegd was als trouwe echtgenoot en vader, en heeft hem nooit verteld dat hij een dochter heeft. Bij toeval komt Sebastian daar toch achter, en in een poging zijn leven zin te geven, wil hij in de buurt van Vanja zijn. Daarom laat hij zich door Torkel inhuren als profiler/psycholoog. Vanja weet niets van de relatie tussen haar moeder en Sebastian, bovendien beschouwt ze haar moeders man, Valdemar, als haar vader. Als laatste lid van Torkels team is er Billy, de IT-specialist. Hij was altijd heel close met Vanja, tot ze hem zei dat zij een betere speurder is dan hij. Die uitspraak heeft hun relatie vertroebeld. Onder dit gesternte vertrekt het team naar Jämtland. Vanja is er overigens niet echt met haar gedachten bij, want ze heeft haar zinnen gezet op een hoogaangeschreven profileropleiding bij de FBI. Door haar intelligentie en gedrevenheid raakte ze al heel ver in de toelatingsprocedure, en geen zinnig mens twijfelt aan de uiteindelijke uitkomst. Bij de zes lichamen blijken twee kinderen te zijn. Dat raakt de teamleden erg, en daardoor is het nog frustrerender dat ze lange tijd geen aanknopingspunten vinden. Ongeveer in tijd dat de moorden gepleegd werden, kwam een onbekende vrouw om in een auto-ongeluk. En wat heeft dit alles te maken met de verdwijning, nog veel vroeger, van twee Afghaanse asielzoekers? De vrouw van één van de twee zoekt na al die jaren nog steeds antwoorden op haar vragen. Haar zonen zijn intussen bijna volwassen en als moslimvrouw is het onrespectvol om op eigen houtje op onderzoek te gaan. Als ze een journalist van een opsporingsprogramma onder de arm neemt en zelfs alleen met hem spreekt, vindt haar gemeenschap dat ongehoord. Intussen krijgt Vanja een persoonlijke opdoffer. Haar vader Valdemar is opgepakt in een fraudezaak. Stilaan begint het haar te dagen dat de gemeenschappelijke noemer voor alles wat haar de laatste tijd overkomt, “Sebastian” is, maar ze kan het niet hard maken. Het boek dendert in vliegende vaart naar zijn ontknoping. Die is zondermeer choquerend. Daarna moeten ook nog wat teamdraadjes ontward worden. En het boek eindigt… met een cliffhanger van jewelste. Zei ik vorig jaar dat de heren Hjorth en Rosenfeldt dapper verder moesten schrijven aan deel drie? Nu zou ik willen dat ik met dat deel gewacht had tot deel vier er effectief was. Dit is een verslavende serie waarbij je niet vraagt maar smeekt om meer! (deze recensie verscheen eerder op ezzulia.nl)

Blind verleden is het tweede boek van Ursula Poznanski en vaart net als haar eerste onder de vlag van het Slaughter House. De schrijfster is helemaal mee met haar tijd, Facebook speelt hier een heel prominente rol. Heel het onderzoek van Beatrice en Florin, die we beiden reeds kennen uit Vijf, is gebaseerd op deze social media site. Een interessante keuze, volledig in de tijdsgeest van nu. Achteraf bezien had dit boek een heel erg goede verhaallijn. Het min puntje is echter dat dit pas heel laat duidelijk wordt in het boek en tot dan blijft de auteur nogal eens ter plaatse trappelen in het verhaal. Het wil maar niet vorderen alhoewel de lijken wel blijven vallen. Drie sterren was mijn plan. Het einde had echter een zo verrassende wending dat ze voor mij toch een vierde ster in de wacht kon slepen. De body van Poznanski's tweede thriller is niet altijd even boeiend maar het mooie en zelfs iets of wat ontroerende einde maakt veel goed.

Billy Casper groeit eind jaren 60 van de vorige eeuw op in een achtergesteld arbeidersgezin zonder vader en met een oudere broer Jud, die hem slecht behandelt. Er is weinig geld en eten. Daarom draagt Billy voor schooltijd de krant rond. Door aanrakingen met de politie in het verleden moet hij het meeste van wat hij verdient echter afstaan aan boetes. Op school lukt het ook al helemaal niet en hij zit in een speciale klas vol vijftienjarigen die spoedig de school zullen verlaten om uit werken te gaan. Het enige wat Billy opbeurt, is Kes. Kes is een torenvalk die hij uit een nest haalde en sindsdien met redelijk wat succes probeert af te richten. De Britse auteur Barry Hines (1939-2016) schreef het oorspronkelijke A kestrel for a knave reeds in 1968. Het werd een succes en een verfilming volgde een jaar later al. Heruitgaven in de oorspronkelijke taal volgen elkaar nog steeds met zekere regelmaat op. Op een vertaling was het echter wachten tot nu. Omdat de film Kes heette, kozen vertalers Harm Damsma en Niek Miedema ervoor om deze naam ook als titel van het Nederlandstalige boek te nemen, wat ze voor aanvang van het boek ook verantwoorden. Zij staan niet alleen met die keuze want ook in het Engels is al enkele jaren een versie beschikbaar met deze verkorte titel. Kes is een hard boek dat zich afspeelt in een harde omgeving. Billy kent geen liefde. Hij wordt afgeranseld door zijn broer, wordt door zijn moeder afgesnauwd, en de gezinsruzies leiden vaak tot politiebezoek. Op school verveelt hij zich, wordt hij gepest door zijn klasgenoten, en ook de leerkrachten zien in de kinderen makkelijke prooien om hun agressie op af te reageren. Waar Billy ook komt, zelden krijgt hij eens een vriendelijk woord te horen. Meneer Farthing, een van de leerkrachten, is de enige uitzondering. Hij toont zich geïnteresseerd wanneer Billy over zijn torenvalk vertelt en grijpt in als Billy op school gepest wordt. Via rake beschrijvingen en met korte woorden gesnauwde dialogen weet Hines die liefdeloze en uitzichtloze sfeer perfect te vangen. De torenvalk is het lichtpuntje. Billy leeft op als hij ‘s middags naar huis kan om zijn valk te eten te geven. Het weinige geld dat hij overhoudt van zijn krantenronde, besteedt hij aan de vogel. Soms trekt hij met een jachtgeweer de velden in om zelf op jacht te gaan naar kleine diertjes voor Kes. Zijn interesse in de vogel brengt hem zelfs aan het lezen, iets wat hij heel slecht kan. Om meer te leren over valkenieren, steelt en leest hij er toch een boek over. Hines brengt goed over hoe wilskracht iemand boven zichzelf kan laten uitstijgen. Alhoewel dit allesbehalve een vrolijk boek is, houdt Hines de lezer van begin tot eind stevig vast. Met vlotte dialogen en beschrijvingen van omgeving en situaties tekent hij een werkelijkheid die we nu niet meer zouden accepteren. Nochtans heeft men geen seconde de indruk een verouderd boek te lezen. Beseffend dat de actualiteit ver weg is, zal de lezer zich toch middenin het verhaal wanen, en dat is te danken aan de betrokkenheid van de schrijver die sterk naar voren komt. De vertaling doet hier geen afbreuk aan. Billy bevindt zich in een marginaal milieu en zijn toekomst is uitzichtloos. Toch straalt hij hoop op beterschap uit. Hines oogst nog altijd veel respect met dit boek. Sommigen werden zo geraakt door het verhaal dat ze een geldinzameling startten om een standbeeld voor Hines op te richten in zijn geboorteplaats Barnsley. Het zal Billy tonen met Kes op de arm. Een halfjaar na de start is zo’n driekwart van het geld ingezameld en dat is niet zo verwonderlijk. Het boek is krachtig genoeg om nog een hele tijd mee te kunnen.

In Huidpijn neemt Saskia Noort je mee naar de wereld van de glitter en de glamour, stylisten, Personal Manager. Maar ze laat ook duidelijk de keerzijde van dit leven zien. Het herkent worden op straat. Ook krijgt drank en drugs een groot aandeel in het verhaal. Hoofdpersoon Anne neemt je mee in haar tragische leven, op zoek naar huislijk geluk. Wie kan ze vertrouwen en hoe houd ze het vertrouwen. Saskia Noort stijl is duidelijk herkenbaar, een nieuwe tv serie is wellicht geboren met Huidpijn. Het kijkje achter de schermen van de show business. Waarbij moeilijke levensvragen niet uit de weg worden gegaan. Een heerlijke boek om even niet bezig te zijn met je eigen leven. Maar geheid nadien stof tot nadenken geeft.

Geweldig boek. Een echte pageturner! Het is spannend en verrassend. Je denkt op een gegeven moment te weten hoe het zit, maar het blijkt toch anders te zijn. Ik heb het in een ruk uitgelezen.

Een 'menselijke' plot. Zeer vlot geschreven, niet te veel toeters en bellen. Ook wanneer je een vermoeden krijgt wie er achter zit blijft het spannend afwachten naar het waarom. Erlendur is wel een beklagenswaardig figuur, zowel persoonlijk als naar zijn familiale directe omgeving. Zou echt verschrikkelijk zijn als dit in een zo relatief kleine gemeenschap als de Yslanders een werkelijkheid is. Iedereen, kent er immers idereen. Moordkuil is zeker een volgend boek dat ik ga lezen.

Ik vond dit boek echt heel fijn om te lezen, omdat ik zelf transseksueel ben. Er zaten heel veel dingen in dat ik herkende, dat vond ik heel fijn. Ik ben dus niet de enige. Hij verteld ook heel mooi over zijn ervaringen en helemaal niet alsof het zo erg was ofzo. Het was er gewoon. Het hele proces van vrouw naar man beschrijft hij heel uitgebreid en hij heeft ook handige tips. Dit boek is echt een aanrader voor transgenders, maar ook familie en geïnteresseerden. Eigenlijk moet iedereen dit boek lezen, zodat men weet dat het bestaat en iedereen het kan accepteren. Bedankt Samuel voor een heel mooi boek!

Hier was ik echt aan toe, Toon Tellegens inzoomen op alles wat menselijk is, wederom briljant, ik heb ontegenzeggelijk genoten! Hoe meer dierenromans hij schrijft hoe meer ik ervan ga houden, vormen zijn dierenverhalen een bonte afwisseling waarin hij de samenleving weerspiegelt waarin hij dan weer de ene hebbelijkheid dan weer de andere belicht, zijn dierenromans kruipen naar binnen en niet even, maar diepgaand tot je er soms moe van wordt. En dan zijn ritme en stijl waarin hij de woorden die hij vindt aaneenrijgt tot prachtig proza… Mooist! Ik zou heel veel fragmenten kunnen plaatsen (zoveel als ik er thuis voorlees aan ieder die me voor de voeten loopt), maar kies er eentje, wat me aan het hart gaat, want het stuk dáárvoor èn dáárna, waar de muis met de mier spreekt over zijn wens een goede toespraak te houden, zijn minstens zo mooi: “’Maar je kunt het ook over iets heel anders hebben,’ begon de mier, nog vóór de muis iets had kunnen vragen over het onzegbare, waaraan hij hele dag had gedacht, ‘als het maar iets is waar niemand iets van weet of zelfs maar van heeft gehoord. Over de warwinkel van de zielloosheid, de drogredenen van de saamhorigheid, de sluipende ondermijning van de vanzelfsprekendheid…’ ‘De sluipende ondermijning van de vanzelfsprekendheid…’ fluisterde de muis en hij probeerde die woorden te onthouden. De mier stond op, hief zijn voorpoten boven zijn hoofd en zei met luide stem: ‘Of is er soms iemand hier die de vanzelfsprekendheid niet wenst te verdedigen tegen haar ondermijning? Laat hij opstaan!’ De mier keek om zich heen. ‘Niemand zo te zien,’ zei hij. ‘Het heeft er dus de schijn van dat u die sluipende ondermijning met inzet van al uw krachten wenst tegen te houden.’ De muis zag dat de mier van kleur verschoot en rood werd. Dat moet dus ook, dacht hij, rood worden… De mier sprak nog even door en gebruikte woorden die de muis niet kende, maar die hij wel mooi en belangrijk vond, zoals onverholen, onbevattelijk en onderhavig. Toen ging de mier weer zitten en dronken ze thee. ‘Of over schrijnend gezichtsverlies,’ zei de mier even later, ‘daar kun je het ook over hebben. Of over zeggenschap, inlevingsvermogen, uitvergroting, overheveling, tegenstreven, toebehoren… Er is zoveel waarvan nog nooit iemand heeft gehoord.’”

Met een proloog die leest als pure poëzie, maar tegelijkertijd heftig is, begint Ilse Ruijters Later als ik dood ben heel erg sterk. Het verhaal staat gelijk op scherp en je weet als lezer dat er heftige dingen staan te gebeuren. Elin besluit in een tbs-kliniek te gaan werken, ze is wanhopig op zoek naar antwoorden over haar vader. Op latere leeftijd is ze er achter gekomen dat haar vader een tbs-er is, zoals ze zegt “De grootste en gevaarlijkste criminelen van Nederland”. Elin`s wanhopige zoektocht wordt prachtig verwoord door Ilse Ruijters, haar oplopende frustratie spat van de bladzijden en laat haar interessante acties ondernemen, welke zeer direct zijn beschreven. Op bladzijde 126 is haar besef met rake pen verwoord, “We maken de wereld overzichtelijk door te denken dat er een scherpe scheiding was tussen goed en slecht. Voor de tbs-er diende je bang te zijn. De tbs-er was de verpersoonlijking van het kwaad. Ik (Elin) had het zelf ook gedacht. Maar nu is alles anders. Nu wist ik dat de tbs-er niet bestond. En dat de tbs-er niet per se slecht was, maar slecht deed. Mijn patiënten waren ziek. Gehandicapt.” In het verhaal zitten flashbacks naar eerdere momenten in het leven van Elin. Gelukkig met de functie om te verduidelijken en ze waren ook zeer goed en passend bij het verhaal. Als lezer kreeg je hierdoor meer informatie over Elin en haar ingewikkelde verleden. Het verhaal dwingt tot doorlezen, geen weg meer terug, net als Elin. Vooral de delen met de titel “Later” zijn zeer sterk en borduren voort op de proloog. In de ik-vorm, maar wiens gedachten lezen we toch? Ilse Ruijters houdt de lezer lang in spanning en doet je vervolgens naar adem snakken. Later is als ik dood ben is heel herkenbaar een boek van Ilse Ruijters. In de Onderkant van de sneeuw had ze ook al van die mooie stilistische zinnen en omschrijvingen. Het leest alsof Ilse heel makkelijk schrijft. Ook zit er zeker humor in het boek. In vergelijking met haar eerste boek, De onderkant van de sneeuw, heeft Ilse Ruijters de chroom van zich afgeworpen en schrijft met scherpe en direct pen zonder bang te zijn te choqueren. Later als ik dood ben is een klapper van een tweede boek en je kunt alleen maar hopen op nog veel meer van zulke mooie boeken. Met het schrijven van Later als ik dood ben heeft Ilse Ruijters een spannende, originele psychologische thriller geschreven. Ze heeft zichzelf wederom overtroffen. Ook heeft ze voor Elin en de lezer bepaalt dat dé tbs-er niet bestaat en een aantal van hun een gezicht gegeven. Het boek bevat vele juweeltjes van zinnen en de recensie zou er helemaal mee vol kunnen staan. Vooruit nog één van uit naam van Elin: “Wie was ik zonder de rest van de acteurs in het toneelspel dat ik mijn leven noem”.

Het valt mij op dat het verhaal (min of meer) geschreven is in de indirecte reden, het verhaal wordt verteld door Ladydi Garcia - in de ik perspectief. Gebed voor de vermisten is niet een verhaal wat vrolijk stemt: drugshandel, ontvoeringen, slecht of geen onderwijs en armoede. Niet bepaald een omgeving waar je je kind wilt laten opgroeien. Ondanks de ellende wordt het verhaal luchtig verteld. Vanwege de schrijfstijl blijft het voor mij een beetje afstandelijk. Het wil niet echt bij mij onder de huid zitten. Ik vergelijk het alsof ik een stukje in de krant lees, je vindt het erg wat er gebeurd maar echt geraakt ben je er niet door. Toch heeft Prayers for the stolen heel veel in zich om diep over na te denken.

De IJslandse schrijver Sjón (1962) is nogal een superster: zijn boeken verkopen als een tierelier en scoren hoog in het literaire prijzencircuit. Ook is hij bekend als tekstschrijver van Bjork. Door dat alles werd ik wel erg nieuwsgierig, dus toen ik zag dat “Uit de bek van de walvis” jubelende kritieken kreeg in Engeland (o.a. van Byatt) en Nederland besloot ik dat het er maar eens van moest komen. Nou, gelukkig maar: “Uit de bek van de walvis” is een ongelofelijk origineel en aanstekelijk boek dat alle conventies op inspirerende wijze aan zijn laars lapt. Het verhaal speelt in IJsland, vroeg in de 17e eeuw. Hoofdpersoon is Jonas Palmason, bijgenaamd ‘de geleerde’, die vol passie wetenschap bedrijft en magische verhalen verzamelt en onderzoekt. Iemand dus die hongert naar kennis van de zichtbare en niet-zichtbare wereld, en die de wonderbaarlijke rijkdom wil doorvorsen van zowel de materiële wereld als de bovenzinnelijke wereld. Een overgangsfiguur in een overgangstijd, zou je kunnen zeggen: iemand midden in de overgang van middeleeuwen naar renaissance, die de geboorte meebeleeft van wetenschap en verlichting, maar die ook volop doordesemd is van de magie van de IJslandse belevingswereld en van de katholieke en Keltische heiligenverhalen. Hij is verzot op de exacte taxonomie van planten en dieren, maar even verzot op spoken en op het zoeken naar de steen der wijzen. En juist die combinatie van ratio en magie maakt hem mijns inziens tot zo’n aanstekelijke figuur. Voor mij althans: de IJslandse machthebbers van die tijd vervolgen hem meedogenloos en verbannen hem naar een onbewoond eiland. Wat uiteraard veel ellende betekent voor Jonas, maar wat hem niet belet om de denken, te lezen en te dromen. En hoe. Het verhaal navertellen is onmogelijk, want het is te grillig en wordt in te veel stijlen verteld. Droom en surrealistisch visioen worden afgewisseld met een encyclopedische of meer verhalende vertelwijze en dan weer met de stijl van een historische kroniek; het perspectief verschuift van Jonas als ik-figuur naar een alwetende verteller en weer terug; realistische vertellingen ontaarden ineens in puur poëtische magie, zoals totaal surrealistische dromen ineens verder gaan als realistische weergave van historische feiten. Encyclopedische lemma’s over planten of dieren worden afgewisseld met mythische vertellingen, die dan weer worden afgewisseld met poëtisch proza of rijmende poëzie. Jonas zelf is een historische figuur die echt bestaan heeft, maar zoals hij hier beschreven wordt is hij tegelijk ook de droom van iemand die hij zelf gedroomd heeft, de IJslandse belichaming van de Bijbelse Jonas, de dubbelganger van Faust, enzovoort. Zijn gedachten zijn soms bijna 20e eeuws modern, en dan weer archaïsch, op eigenzinnige wijze Bijbels of juist heidens. Kortom: alle grenzen vervloeien in dit boek. Dat geldt voor de vorm en de stijl, maar zeker ook voor de inhoud. Jonas mijmert op een gegeven moment over de vele grillige en veranderlijke beelden die je kunt zien als je lang blijft kijken naar een lavastroom, een wolk stoom, een waterstroom, een veld dat golft in de wind, een wolkenhemel in al zijn uitgestrektheid met al die verschillende wolken in verschillende kleuren en gedaanten: steeds zie je nieuwe figuren, nooit staan die figuren stil, maar elke figuur is intrigerend genoeg om te worden opgeslagen in de eindeloze encyclopedie van de visuele wereld. En dat, zo denkt Jonas, kenmerkt ook de wereld als geheel: alles ontstaat en vergaat en verandert voortdurend van gestalte, wat soms heel vreselijk is maar vaak ook heel prachtig. En juist wat het meest grillig en onbruikbaar is vindt Jonas ook het meest luisterrijk, want juist daardoor wordt zijn fantasie het meest aan het werk gezet. Zoals ook de fantasie van de lezer enorm aan de werk gezet wordt door de bonte grilligheid van dit boek. Niets is voor Jonas als in beton gegoten, alle grenzen zijn vloeiend, en God zetelt dus niet in een onwrikbare troon boven de dingen maar in de vele onvatbare veranderlijke overgangsruimtes tussen de dingen. Oftewel: “het goddelijk wezen leidt niet een comfortabel leven in een labyrint van vlammend verhulde hertengeweien, noch pronkt Hij met de met licht bezette geweientakken, nee, Hij bestaat in de koele ochtendlucht tussen de takken in de complexe kroon van het dier”. Zo ongrijpbaar, licht en open is voor Jonas God. Of, anders gezegd: juist in het opene, ongrijpbare en veranderlijke schuilt voor hem de pracht van de wereld. Dit boek is voor mij een schitterende ode aan de verbeeldingskracht, en een lofzang op de ongrijpbare grilligheid van onze wereld. Een lofzang die in vorm, stijl en inhoud even ongrijpbaar is als de wereld die hij bezingt. Een boek vol ellende en wreedheid, want Jonas leefde in harde tijden en werd wreed vervolgd. Bovendien is de wereld natuurlijk niet alleen maar licht en veranderlijk, maar soms ook onverbiddelijk en onbeweeglijk als gewapend beton. Maar ook dat vertoont kieren en tussenruimten, al is er fantasie voor nodig om die te zien of te dromen: dit boek is naar mijn idee een bijzonder inspirerende lofzang op precies die fantasie.

Anne is een jonge vrouw, een jonge vrouw met een missie. Naast haar saaie baan in het saaie kantoorgebouw date ze met mannen. Geen grote liefdes, knappe adonissen of interessante figuren, nee, haar “projecten”. Ze gaat op zoek naar saaie mannen zonder smaak om ze om ze in zes maanden tijd samen met haar om te toveren tot interessante huwbare mannen voor een andere vrouw. Nadat “de mannenmaker” haar projecten helemaal klaar zijn in haar ogen en na maximaal zes maanden, zet ze hen op staande voet buiten zonder al te veel uitleg (ook al vindt ze hen soms echt wel leuk), maar volgt hen wel helemaal verder op. Wanneer deze mannen zich na enkele tijd herpakken en trouwen en kinderen krijgen, zoekt ze hiervan foto’s voor haar “plakboek”. Anne is er van overtuigd dat ze op deze manier aan een soort liefdadigheidswerk doet. Na haar laatste project, Freek, krijgt ze het echter steeds moeilijker om een nieuw geschikt doelwit te vinden. Zijn alle hopeloze gevallen dan op? Zoekt ze wel op de juiste plaats? Haar vriendin, Freya, blijft er maar op hameren dat ze haar missie nu maar stilaan moet staken en op zoek moet gaan naar de ware liefde. Zal Anne dit zomaar kunnen? Is het echt tijd voor haar om zich te settelen? En met wie? Zijn haar vorige objecten echt wel gebaat geweest met haar “hulp”? Petra Kruijt zet met dit boek een heel origineel verhaal met een heel leuke insteek neer. Een humoristische en ontspannende chicklit die toch net iets anders is dan alle anderen.

Een lijvig boekwerk ligt te wachten. Ik ben benieuwd naar de voor mij onbekende Georgische auteur. De proloog verrast en een originele verteltrant verleiden tot verder lezen in de vertelling van Nitsa over haar land en haar familie. Aan haar nichtje Brilka verhaalt zij over de wording van de Republiek Georgie met diens ingewikkelde haat-liefde verhouding tot ‘grote broer’ Rusland die hun familiegeschiedenis zo heeft bepaald. In de vorm van een epos dat in alles lijkt op een egodocument, komen niet alleen de rollen en karakters van de voorouders in beeld, maar ook het eigene van de Georgische cultuur. Door de geschiedkundige connotaties waan je jezelf als lezer in een historische roman die de familie Jasji volgt in het turbulente twintigste eeuwse Rusland en Georgie, èn in hun verhouding tot de westerse wereld. Boeiend om te lezen, vooral door de soepele schrijfstijl van de –overduidelijk- vrouwelijke auteur. Door alle verwikkelingen houdt het je aandacht vast en leef je mee met de voor- en tegenspoed die de familie treft. Wel word je als lezer voortdurend heen en weer geslingerd tussen de plek en omstandigheden waarin het allemaal plaats vindt. Zo’n schijnbaar associatieve gebeurtenis doet afbreuk aan het ‘grote verhaal’, verwordt tot spelen op (te)veel schaakborden. Het gaat dan ten koste van het perspectief van de met liefde beschreven hoofdpersonen, hun karakterschildering en reactie op de wereld om hen heen. Er zijn zoveel verhaallijnen als er personen zijn en boven alles is er die familieband, bevochten en in stand gehouden door de ‘pater familias’. De vrouwen hanteren andere strategieën om te overleven. Aardig hierbij is het uiterst geheime, overgeleverde chocoladerecept dat als een rode draad door het boek loopt. Meer ‘kunst’ grepen zijn toegepast zoals wanneer het politieke klimaat verandert en kenteringen moeten worden ingeleid. Historische gebeurtenissen worden ingevoegd, lijken er meermalen met de haren bijgesleept. Waarom zo frequent ? Zo’n duiding kan tòch niet volledig zijn en leidt soms alleen maar af. Kortom: het begin van het omvangrijke boek verrast, het verhaal zit goed in elkaar, leest als een trein en boeit. Maar de vraag blijft: wat wilde de auteur nu schrijven? ’n Historische roman, een familie-epos, een (gefingeerde?) autobiografie, een kroniek van het veranderende 20 ste eeuwse Georgie? Het is een mix van dat alles geworden, met een bijzondere, meeslepende roman als resultaat. En als er een rasverteller aan het woord is kan dat goed uitpakken, al zet het mij als lezer soms op het verkeerde been. Dd 10 januari 2017 Margot Mombers

Weer een superboek van een steengoede schrijver. Het eerste losstaande verhaal van deze schrijver, en meteen een goede. Het verhaal wordt tot in de puntjes uitgewerkt, en blijft je verrassen. De personages zijn origineel neergezet, goed uitgewerkt en je kunt goed met ze meeleven. De schrijfstijl leidt tot beeltenis in je gedachten. Ik kon alles perfect voor me zien. En dan kan ik me goed inleven. Dat is heel lekker bij een boek. Het plot zie je ook echt niet aankomen tot het eind. Erg goed bedacht! Alle ingredienten bij elkaar voor een spannende thriller. Deze schrijver mag doorgaan met schrijven. Jammer overigens dat dit losstaand boek geen vervolg krijgt, want ik ben toch wel erg nieuwsgierig geworden naar Cab Bolton. Hij blijft wat mysterieus, maar dat past bij het verhaal. Aanrader!

Spannend verhaal over een huwelijk dat 'toxic' te noemen is. Je bent zeker in het eerste deel steeds aan het twijfelen: heeft hij het wel gedaan, houdt hij iedereen voor de gek? Wat is er gebeurd, of zal het toch zo zijn dat.....? In deel twee draait het verhaal een andere kant op en is de spanning heel anders. Einde is gemeen, maar de uitvergrote werkelijkheid voor heel wat echtelieden. Zoals een Amerikaanse recensent schreef: read it and stay single.

Net als in zijn vorige werk ontrafelt de Spaanse schrijver Rafael Chirbes (1949) in zijn nieuwste roman Aan de oever op haarscherpe wijze de recente geschiedenis van het Iberische schiereiland. Opnieuw wisselt hij daarbij van perspectief, zo goed als zonder aankondiging of aftiteling, behoudens een paar cursiveringen. Is de zakenman Francisco, een opportunist pur sang en zoon van een falangist, aan het woord, Liliane, de Colombiaanse huishoudster van de timmerman Esteban en zijn dementerende vader, Esteban zelf of een van de werknemers, of iemand van het informele vriendenclubje dat eens in de zoveel tijd samenkomt? Het deert niet, want het gaat om wat de personages te berde brengen – dat klinkt logisch, maar is niet vanzelfsprekend –, onder meer over de veranderende maatschappij, het geloof, de (economische) vluchtelingenstroom, werkloosheid, de afkalvende zorg, de terugtrekkende overheid en de beerputten van het grote geld. Om maar eens een paar hangijzers te noemen die natuurlijk niet alleen in Spanje voor verhitte discussies zorgen. Eigenlijk spreekt de schrijver met één entiteit, één ziel , zonder daarbij, van elementair belang, ook maar een enkele keer ‘de kop op de pagina op te steken’. Als de acteur die, vrijwel altijd onverteerbaar, de kijker direct in de camera aanspreekt. Chirbes probeert via de verschillende personages al de facetten van de menselijke ziel te laten zien. Esteban is begin zeventig en is van jongs af werkzaam geweest in de meubelmakerij van de familie. Niet dat hij geen ambities had, maar het is er eenvoudigweg niet van gekomen. Hij is ook altijd bij zijn ouders blijven wonen. Zijn moeder is geruime tijd geleden overleden. Esteban was haar lievelingetje, net als zijn zusje Carmen dat van zijn vader is, of beter: was. Zij is naar de grote stad vertrokken en vader heeft zich teruggetrokken in zijn eigen beperkte wereld. (Waar hij eigenlijk altijd al in vertoefde. Een engagement met de wereldproblematiek, voor empathie met de kinderen is eigenlijk geen tijd.) Vader heeft als communist gevochten tijdens de burgeroorlog en na afloop een drietal jaren in de gevangenis gezeten. Zoals zo vaak had hij zijn gefnuikte ambitie graag door zijn zoons verwezenlijkt willen zien. Maar de oudere broer van Esteban begint een garage en Esteban maakt de school voor schone kunsten niet af. Hij is geen beeldhouwer, geen bevlogen handwerkman. Hij is – zoals veel personages in de romans van Chirbes – teleurgesteld in het leven, maar berust daarin. Ja, er was liefde. Een naar het leek wederzijdse grote liefde. Maar Leonor kwam oorspronkelijk uit de nabijgelegen stad, was weliswaar de dochter van een visserman, maar zag in wijnschrijver en entrepreneur – én beste vriend van Esteban – Francisco een beter toekomstperspectief. Te laat, veel te laat, besluit Esteban om alles op het spel te zetten. Voor Leonor hoeft hij dat niet meer te doen. Zij is, nadat ze onder de hoede van Francisco uitgegroeid was tot een haute cuisine chef, vroegtijdig aan een fatale ziekte overleden. Hij wil nog eenmaal, krampachtig bijna, zijn vleugels uitslaan en vervalst daarvoor de handtekening van zijn tirannieke vader om aan de bankrekeningen te kunnen komen, legt daar zijn stiekem vergaarde eigen centjes bij en beleent de meubelmakerij en een stuk grond dat eigendom is van de familie. Dit alles met het doel partner te kunnen worden in een vastgoedproject. Maar de markt is sindsdien ingestort. De bouw ligt stil en de bank legt beslag. Zijn beoogde compagnon, de mooiprater Pedrós, is met de noorderzon, c.q. de oosterzon vertrokken. Wat voor toekomst heeft Esteban nog? Waarom zou je die zieltogende bejaarden maar onbeperkt in leven houden? Chibres trekt fel van leer tegen de bankiers, speculanten en de verregaande corruptie bij dergelijke projecten, net als in zijn roman Crematorium (2010). De drang om zonder enige scrupules buitensporig groot te worden, waarbij het kleine, het menselijke uit het oog wordt verloren. Geld koopt, ook in het geval van Francisco, onschuld voor de nakomelingen. De brave gepensioneerde is puur theater. Chibres toont aan dat er werkelijk geen onschuldig mens bestaat. Esteban en consorten zijn cynisch, maar het is een cynisme met een grimlach, dat direct een spiegelreflex bij de lezer oproept. Aan de oever gaat over onderlinge verhoudingen die, uiteraard, aan verandering onderhevig zijn. Over de pijn van het ouder worden, over het verlies van kennis, over de onmacht ten opzichte van de dood maar evengoed ook over de verdwijnende arbeidersklasse en arbeidsethiek, de negatieve connotatie van het ondernemen, de steeds groter wordende kloof tussen arm en rijk, de fake vriendschappen op computernetwerken, de sensatiezucht van de (tv)media als ook over supermarktvoedsel en het verloren contact met de natuur. Waar gaat deze roman zo tussen neus en lippen niet over? De kracht is dat het allemaal in één vloeiende beweging wordt gebracht en dat je niet het idee hebt dat je belerend wordt toegesproken.

Was ik even mis toen ik me wilde neerzetten voor een Scandinavische crimi... Bleek het boek helemaal geen moordverhaal te zijn, maar niets is minder waar. Het was dan ook even doorbijten in het begin. Als ik op voorhand de moeite had genomen de achterflap te lezen, was ik nooit aan het boek begonnen. Maar achteraf gezien is het me echt wel bevallen. Ik kijk zelfs uit naar het volgende deel!

Yvette van Boven deelt met de lezer van Home Sweet Home een stukje van haar Ierse verleden. Haar eerste gerechten waren onder andere colcannon en Ierse ginger snaps. Toen ze in Ierland opgroeide wist ze niet beter of de natuur was een belangrijk onderdeel van het dagelijkse leven. Home Sweet Home is dan ook een kookboek geworden met een persoonlijk tintje, vol Ierse verhalen rondom comfortfood. Een boek waarin oude traditionele recepten kennismaken met de nieuwe Ierse keuken. Een ode aan de verse Ierse streekproducten! In het boek Home Sweet Home start Yvette van Boven met een overzicht van de traditionele Ierse keuken. Gevolgd met een uitgebreide uitleg over de meest voorkomende ingrediënten die je in het boek zult tegenkomen. In het hele boek zijn paginagrote sfeerfoto’s geplaatst van Ierland. Daarnaast zal je bij alle recepten mooie professionele foto’s van de gerechten vinden. Mooie inspirerende plaatjes, gemaakt door fotograaf Oof Verschuren. Wat voor recepten kun je verwachten? Het mooi vormgegeven boek is ingedeeld in praktische hoofdstukken, alle recepten zijn afgestemd op vier personen. Om maar direct goed in huis te vallen, begint Yvette van Boven met aangename bakrecepten. Hier zal je onder andere een ovenheerlijke Ierse appeltaart aantreffen, maar ook een Guinnessbrood en een originele Gur cake. Aansluitend hierop smaakvolle recepten voor een fijn avondje borrelen. In alle hoofstukken zijn er als leuke onderbreking interessante artikelen geschreven zoals bijvoorbeeld een informatief artikel over zeewier. Na de twee eerdergenoemde hoofstukken vind je de gebruikelijke hoofdstukken vol recepten voor voorgerechten, hoofgerechten, bijgerechten en nagerechten. De recepten hebben allen veel gemeen, ze zijn niet al te ingewikkeld om zelf thuis te maken en bevatten over het algemeen ingrediënten die je in ieder winkelcentra wel kunt vinden. Geen moeilijke toestanden dus, maar lekker aan de slag met aangename recepten, voorzien van een Ierse twist. Maak je eigen rabarbersiroop, een gezonde groentetaart als bijgerecht, een brandnetelsoep en bijvoorbeeld een traditionele Sheperd’s pie. In Home Sweet Home staan zoveel recepten, met dit Ierse kookboek kan iedere thuiskok zich een lange tijd vermaken.

Ook voor hen die, zoals ik zelf, niet geloven in een volmaakt leven of een volmaakte manier van leven of volmaakt geluk kan dit boek heel leerzaam zijn als het gaat om inzicht in jezelf en bewustwording, het leren kennen van je weerstanden, afweermechanismen en het besef dat we geneigd zijn ons ideale zelf tot zelfbeeld te verheffen. (Zonder dat deze begrippen als zodanig genoemd worden trouwens.) Het laat zien hoezeer we ons leven ondergeschikt maken aan bevestiging, waardering en het ontvangen van liefde van anderen; en hoe we steeds weer de ander diskwalificeren uit de behoefte/drang tot zelfhandhaving/zelfbehoud. Het is een heel toegankelijk en duidelijk geschreven boek.

IJskoud is een perfect vervolg op Galgenveld, een boek weer vol spanning waarin op een kinderboerderij op klaarlichte dag een jongetje verdwijnt, het oppaskind van de beste vriendin van Kyra Slagter. Maud Mertens krijgt de leiding van het onderzoek, in kort tijd verdwijnen er meerdere kinderen en is het lastig om de link te leggen wat de bedoeling van de ontvoering is. Ondertussen is ze ook nog bezig met de verdwijning van haar zus Sarina vier jaar eerder. Er wordt regelmatig terug geblikt op het vorige boek maar het is niet hinderlijk eerder wel prettig. De spanning loopt goed op en blijft tot het einde van het boek aanwezig. Wederom een heerlijk en prettig boek om te lezen en kijk vol spanning uit naar het volgende deel van de Noordzee moorden.

Geen moment verveeld. Prachtig en heerlijk boek.

Nadat ik in het eerste deel van de M-serie kennis had gemaakt met Matthias, M en Rinske brengen hun avonturen hen terug naar de Himalaya waar Matthias’ zusje Gawe ontvoerd is. Via ruimtesprongen reizen de jongeren weer van India over Mexico naar China waar de auteur ons laat kennismaken met verloren legenden en vreemde culturen. In dit verhaal gaat het er soms hard aan toe als de auteur mensensmokkel belicht. Het wordt weer een race tegen de tijd om Gawe levend terug te vinden want de ontvoerders schuwen geweld niet. Alweer heeft Helena Daelman me kunnen intrigeren met haar kennis over vreemde culturen en weetjes. Zo dacht ik dat de titel sloeg op één of andere taal (Het geheim van Chandra Taal), blijkt het dus een meer te zijn waar een heel mooi verhaal rond past. Helena heeft het schrijven degelijk in de pen zitten en weet de lezer dan ook vanaf de eerste pagina mee in het verhaal te trekken. Niet alleen zijn het eerste en tweede boek rond M avontuurlijk maar best ook leerzaam. Op het einde van Het geheim van Chandra Taal heeft de auteur heel duidelijk met een open einde gespeeld waarbij ik alleen maar kan hopen (en heel hard duimen) dat er nog avonturen volgen met Matthias, M en Rinske in de hoofdrol. Ik offer me zeer graag op om een derde deel te lezen.

Een subtiel geschreven coming to age en liefdesroman met veel dramatiek, maar met een knap in de hand gehouden emotie. Zo zou ik de vierde roman van Benedict Wells willen samenvatten, die zijn tienduizenden in Duitsland en naar het lijkt ook in Nederland verslaat. De Duitse schrijver is weliswaar nog relatief jong maar weet toch de grauwe randen van het leven en de dood gerijpt neer te zetten. Het is te begrijpen dat veel lezers dit boek in hun hart sluiten, omdat je het haast niet droog kan houden bij de mate aan lijden dat de hoofdpersoon Jules en de liefde van zijn leven, Alva overkomt. Misschien is dat het enige minpunt van het verder geslaagde verhaal: er is teveel tegenslag. Toch weet Wells de emotie in de hand te houden, zodat zelfs een laatste bezoek van de kinderen aan hun moeder draaglijk is om als lezer te ondergaan. Zet de verschillende drama’s maar eens op een rijtje: je zou er van terugschrikken om dit boek ter hand te nemen en toch, het is de moeite waard. Wells gebruikt in zijn roman wisselende locaties waarin de ontwikkeling van Jules zich ontrolt: zijn familiehuis in Frankrijk, het tehuis in München, de berghut in Luzern, het ziekenhuis en dit alles met de melancholische zweem die typisch is voor meerdere Duitstalige auteurs. Dat spreekt mij persoonlijk aan in dit taalgebied. Op de een of andere manier mis ik dat in bijvoorbeeld de Nederlandstalige literatuur, die zoveel platter lijkt. Al moet je wel waken voor overdaad. ‘Het leven is geen nulsomspel. Het is ons niets verschuldigd en alles gaat zoals het gaat. Soms terecht, zodat alles zin lijkt te hebben, en soms zo onterecht dat je aan alles gaat twijfelen. Ik trok het masker van het gezicht van het lot af en vond daarachter alleen het toeval.’ (P. 253) Wells laat je intussen mondjesmaat genieten van een cocktail van muziek (Nick Drake), literatuur, poëzie en schrijverschap (de wonderlijke en trieste figuur van de Russische schrijver Romanow), filosofie, fotografie dat al met al het boek ondanks de zwaarte van het lijden en de eenzaamheid toch tot een sfeervol en hoogst genietbare roman maakt. De thema’s zijn tijdloos genoeg om dit boek vaker ter hand te nemen. Vier sterren.

De laatste jaren zijn er alleen maar behoorlijk omvangrijke boeken van Stephen King uitgekomen, zoals de Mr. Mercedes trilogie, Schone slaapsters (samen met zijn zoon Owen King) en De Buitenstaander. Stuk voor stuk verhalen waar je een paar dagen in weg kunt duiken. Groot was dan ook de verrassing bij mij dat er nu een korte novelle van zijn hand zal verschijnen. Hij schreef Gwendys knoppenkist samen met uitgever en redacteur Richard Chizmar binnen een maand (bron: Wikipedia) en ik las het in nog geen avond al weer uit… Het is in de zomer van 1974 als de 12-jarige Gwendy Peterson iedere dag de zogenaamde Suicide Stairs oprent naar het uitzichtpunt boven Castle Rock. Na de zomer gaat ze naar de middelbare school en ze wil daar graag met een schone lei en een aantal kilo’s minder aan beginnen. Op een dag spreekt een man in een zwart pak en met een maf bolhoedje op haar aan. Gwendy is natuurlijk op haar hoede maar de man weet haar om te overtuigen naar hem te luisteren. Het is wel raar dat hij al best veel over Gwendy schijnt te weten…De man geeft Gwendy een bijzondere kist met allemaal gekleurde knoppen er op en een paar hendeltjes er aan. Gwendy is meteen in de ban van de kist en neemt het aan hoewel haar verstand haar zegt dit eigenlijk niet te moeten doen. Vanaf dat moment volgen we Gwendy tijdens haar puberjaren en haar gang naar de middelbare school en later de universiteit. Er gebeuren goede dingen in haar leven, maar ook wat slechte. Wat heeft de aanwezigheid van de kist hier mee te maken? Gwendys knoppenkist is in alles een echte Stephen King. Het speelt zich af in het door King verzonnen plaatsje Castle Rock, Maine, USA en voor de oplettende lezer komt er ook een oude bekende uit eerdere verhalen van King in voor. Toch had Stephen King de hulp nodig van Richard Chizmar om er een goed lopend verhaal van te maken en komt er uiteindelijk geen dikke pil uit voort maar een dunne novelle. Vooral dat laatste is toch wel een beetje een teleurstelling want ik denk dat er veel meer in de knoppenkist zit dan er nu uitgekomen is. Maar de werkelijk prachtige cover en tekeningen zijn het vermelden zeker waard.

"Laat pijn uit het verleden wegspoelen op het strand." Dode mannen moorden niet bestaat uit meerdere verhaallijnen die met elkaar verweven zijn. "How’s this possible? Hoe kán het lot zo wreed zijn?" Toen Rico zeventien jaar oud was, beviel zijn moeder van zijn zusje Margot. Negen jaar later, op 2 juli 2007, is de jonge Margot op gruwelijke beestachtige wijze vermoord. Margootje was zijn alles, was als een dochter voor hem. Terwijl Rico moet zien te leven met dit grote verlies en het enorme schuldgevoel, hij zou Margot namelijk ophalen van paardrijles die fatale dag, maar kwam te laat… zet hij alles op alles om de moordenaar te vinden en zijn zusje te wreken. "Binnen acht minuten is ze compleet en spoorloos verdwenen." Terwijl Bram en Annelies druk bezig zijn met Annelies demente vader, zeurt hun tweeënhalfjarige dochtertje Fay, hun de kop gek. Ze staan op het punt om pa naar het verzorgingshuis te brengen als Bram toegeeft aan Fay’s gezeur. Ze mag bij de auto spelen en krijgt de opdracht om nooit met vreemde mensen te praten. "Mijn zusje zal vergeten worden. Ze zal in zijn schaduw wegvallen, maar niet voor mij. Nooit voor mij." Rico’s vader, Henk de Gaerd,die zijn heil in de drank zocht, verdwijnt op mysterieuze wijze tijdens een wandeltocht in de Zwitserse bergen van Zermatt. "Wat is één slachtoffer als er zoveel anderen mee gered worden?" "Wat weten ze? Niets! Negen messteken, de woorden zeuren door zijn hoofd." Ondertussen vallen er steeds meer slachtoffers, allen op identieke lugubere wijze toegetakeld, is er een seriemoordenaar actief? De politie heeft geen enkel aanknopingspunt en zit op een dood spoor. De dader krijgt als snel de naam Pentagrammoordenaar toebedeeld, vanwege zijn ‘werkwijze’. "Allemaal op de tweede van de maand. Weird." Wat hebben de slachtoffers met elkaar te maken en wie is de Pentagrammoordenaar? Dode mannen moorden niet, was mijn eerste kennismaking met het werk van Roos Boum en zeker niet de laatste. Dode mannen moorden niet, is mij uitstekend bevallen en smaakt naar meer. Dode mannen moorden niet, sprak me meteen aan, het boek heeft een mooie cover met een tekst die prikkelt, de omschrijving op de achterkant van het verhaal maakte me nieuwsgierig naar het verhaal en de titel vind ik bijzonder en origineel, deze past heel goed bij het verhaal. De hoofdstukken van het verhaal spelen zich af in verschillende tijdspanne. Een terugblik naar het verleden, naar het begin van de gruwelijke gebeurtenis en in het heden. De hoofdstukken zijn geschreven vanuit meerdere perspectieven en zijn onderling opgedeeld en verdeeld over duidelijke alinea’s, wat ik als zeer prettig heb ervaren. Roos Boum heeft een fijne beeldende schrijfstijl, ze maakt gebruik van mooie woorden en zinnen, welke je prikkelen om door te lezen. Dankzij de beeldende schrijfstijl van Roos zag ik het verhaal voor mij afspelen, bijvoorbeeld de smerige puinhoop in huis en de rottingslucht die je bijna kon ruiken. Wat ik als prettig heb ervaren is dat er ondanks het heftige onderwerp voor gekozen is om toch humor in het verhaal te verwerken, hier heb ik erg van genoten, de combinatie van spanning en humor, ik heb regelmatig hardop zitten lachen tijdens de humoristische scenes. Het verhaal leest snel en is spannend, naarmate je dichterbij de waarheid komt, ga je steeds sneller lezen, eenmaal begonnen is het boek niet meer weg te leggen, ik had het dan ook heel snel uit. Dode mannen moorden niet bestaat uit meerdere verhaallijnen met meerdere personages, die allemaal met elkaar verweven zijn en uiteindelijk allemaal samen komen. Het onderwerp van het verhaal is gruwelijk, de verhaallijn is heftig, de nachtmerrie van iedere ouder. Boum heeft deze op een schokkende lugubere manier beschreven. Het is onvoorstelbaar waar toe mensen in staat kunnen zijn. Ze heeft zich goed in geleefd in de gevoelens en emoties van de personages. De woede, machteloosheid, schuldgevoelens, het verdriet, de rouw en onzekerheid waarmee de families van Margot en Fay te maken krijgen. Ook de dwangneurose, smetvrees dat in het verhaal verwerkt is, is zeer goed neergezet, ik herkende het meteen. Roos heeft met Dode mannen moorden niet een geslaagde whodunit neergezet. Tijdens het lezen ontstaat er een puzzeltje, wie heeft het gedaan? Wie is de dader? En sluit af met een schokkende huiveringwekkende ontknoping. De dader zag ik niet aankomen. Dode mannen moorden niet, geslaagde spannende whodunit met humor, heftig, luguber, geslaagde eerste kennismaking met Roos Boum, kortom aanrader!

Het beroemdste koppel uit Hollywood had de wereld aan hun voeten. Nu wordt Hollywoodster Robert Solomon aangeklaagd voor het vermoorden van zijn prachtige vrouw. In het proces van de eeuw wil de verdediging slechts een man in hun team: advocaat en voormalig oplichter Eddie Flynn. Alles wijst erop dat Robert schuldig is, maar tijdens het proces begint Eddie daaraan te twijfelen. Wat als de echte moordenaar helemaal niet terechtstaat? En wat als de moordenaar een van de juryleden is? [Eindelijk, na al die tijd. Zijn moment was gekomen.] Vanaf het begin is het duidelijk wie de hoofdrolspelers in dit verhaal zijn: Eddie Flynn, advocaat; Joshua Kane, moordenaar en Art Pryor, openbare aanklager. Eddie Flynn wordt gevraagd om het team van de verdediging van Robert Solomon te komen versterken. Solomon wordt verdacht van de moord op zijn vrouw en hun beveiliger. Het ziet er ook niet erg rooskleurig uit voor Solomon, maar toch denkt Eddie dat hij wel eens onschuldig zou kunnen zijn. Dat Robert Solomon onschuldig is, is iets wat Joshua Kane zeker weet. Om er zeker van te zijn dat Solomon achter de tralies verdwijnt, zorgt hij ervoor dat hij in de jury terechtkomt. Art Pryor is er van overtuigd dat Bobby Solomon de moorden heeft gepleegd en hij zal er alles aan doen om de jury daarvan te overtuigen. Gaat hem dat lukken? [Fase drie. Het moment waarop je weer eens bewijst dat je een klootzak bent.] Nee. Nee, ik strooi niet met spoilers, echt niet. Als lezer weet je namelijk vanaf het begin het hoe de vork in de steel zit. Cavanagh laat de lezer het verhaal zien door de ogen van zowel Eddie Flynn als Joshua Kane. Je zit als het ware op de eerste rij in de rechtszaal. Je hoort hoe de radertjes in het hoofd van Flynn hun werk doen en op hun plaats komen, je zit op het puntje van je stoel als die ene klik volgt, het kwartje valt en het verhaal weer in volle vaart verder dendert. Je kijkt mee over de schouder van Joshua Kane en hoe hij zijn eigen methodes erop na houdt om zijn doel te bereiken, hoe ver hij daarin gaat en hoe meedogenloos hij is. [Hij gooide het muntje op. Leven en dood tolden door de lucht. Het lot, geregeerd door puur toevall] Eddie Flynn is een uiterst sympathiek personage. Een slimme, gehaaide advocaat met een groot gevoel voor rechtvaardigheid. Op het persoonlijke vlak ligt hij een beetje in de kreukels. Hij drinkt onder toezicht van goede vriend Harry en zijn vrouw en dochter wonen niet meer bij hem. Op het moment dat hij gevraagd wordt het verdedigingsteam van Robert Solomon te komen versterken doet er zich een kans voor om zijn leven in een rustiger vaarwater te laten komen en op die manier zijn huwelijk te redden. Joshua Kane leer je ook wel kennen, zijn beweegredenen worden heel duidelijk en je zou bijna iets van begrip kunnen opbrengen. Bijna. [In een strafzaak is forensisch bewijs God. Maar ik ben advocaat. Ik heb de duivel aan mijn kant. En de duivel speelt vals.] Hier en daar is het verhaal wat cliche (een hoofdpersoon met een drankprobleem en een stukgelopen huwelijk; corrupte politieagenten die niet bang zijn om hun handen vuil te maken; om maar iets te noemen) en een tikje over the top, maar laat het je absoluut niet tegenhouden om dit boek op te pakken. Het tempo is razendsnel in Dert13n en de spanning stijgt op sommige momenten tot dusdanige hoogte dat je op het puntje van je stoel zit om vervolgens even weer achterover te kunnen leunen om op adem te komen en hoppa, daar ga je weer. Wat zo ontzettend knap is aan Dert13n, is dat Steve Cavanagh de lezer het idee geeft volledig op de hoogte te zijn. De manier waarop het verhaal wordt verteld, wisselend tussen Flynn en Kane, zorgt ervoor dat je precies weet wat er aan de hand is en soms zelfs meer informatie hebt. Je zou dus bijna gaan denken dat er geen verrassingen in dit boek zitten. Maar wat Eddie Flynn, Joshua Kane, Art Pryor en Steve Cavanagh met elkaar gemeen hebben is de gave om de toehoorder en (in het geval van Cavanagh de lezer) te bespelen en te manipuleren...