Datasets:

mteb

/

DutchBookReviewSentimentClassification

like 0

Follow

Massive Text Embedding Benchmark 203

"Schijndood" van Thomas Enger is zijn debuut. Ik had in de FB- groep Thrillerlovers gehoord, dat dit een goede serie is. Dus begonnen met deel één, waar ik dus niet zulke hoge verwachtingen van had, maar ik wilde toch de hele geschiedenis weten van Henning Juul. Dat is mij heel erg mee gevallen. Het boek is misschien niet zo spannend, maar wel een goede Scandinavische thriller. Ik ga dan ook snel verder met deel twee "Fanrtoompijn"!

Ik kan niet anders zeggen,als wat een prachtig boek. Zeker de Twillight lezers zullen dit ook mooi vinden,maar eindelijk mag je het niet vergelijken vind ik. Geweldig om te zien dat Ever de gedachten van andere kan zien ,maar ook zeker het zusje Riley dat als geest nog niet is overgegaan is heel boeiend om te lezen. Maar één waarschuwing het is en blijft fantasie. Zeker weten dat deel 2 Blauwe maan er ook komt.

556 pagina's gebruikt de Hakan Nesser (Zweden, 1950) om het verhaal te vertellen van het tweede leven van meneer Roos. Het merkwaardige is dat het het verhaal is van een uitermate saaie man, dat het tweede leven ook niet dermate spannend is dat het een thriller rechtvaardigt en het eigenlijk best een dun verhaal is maar me toch met een uitermate voldaan gevoel achterlaat. Nesser moet dus wel een kunstenaar zijn om met de genoemde gebreken toch van begin tot einde te boeien. Nesser heeft een gave om prachtig te vertellen in een heel fijn (traag) ritme en op de één of andere manier strooit hij iets over je uit wat je dwingt verder te lezen om te doorgronden wat de personages beweegt. Heel veel ruimte is er voor dialoog en filosofische elementen. De personages worden met veel aandacht uitgediept. Barbarotti zelf komt pas na een 200 blz om de hoek kijken. er ontstaat als het ware een soort van ontspannenheid in het boek, calm and steady. gewelddadige scenes worden weinig expliciet beschreven. Zoals gezegd het boek moet het niet hebben van de spanning, plotwendingen en complexe jacht etc,etc. en eigenlijk wordt al veel direct verklapt. Het verhaal is denk ik dan ook niet de essentie van het succes van het boek. Het boek gaat volgens mij in de eerste plaats over mensen, Valdemar en zijn oude omgeving, Anna en Barbarotti en de mensen om hem heen dragen het boek. Eindoordeel 4 **** Spanning 2** Plot 5***** Leesplezier 5***** Schrijfstijl 5***** Originaliteit 3*** Psychologie 5*****

Spotvogels is een erg leuk, grappig geschreven boek over vogels en vogelaars. Korte hoofdstukken met verhalen en brieven wisselen elkaar af. En tussendoor staan natuurlijk mooie vogelfoto's :). Het is erg herkenbaar geschreven allemaal, ik heb erg gelachen!

Recensie B.B. van Karin Kallenberg en Dimitri Van Hove December 2014 Beschrijving: De cover van het boek vond ik niet bijster interessant, ik heb er al wel recensies over gelezen en het boek een aantal maal in de boekhandel opgepakt, toch trok het mij niet aan. Nu ik het boek mocht lezen via de Hebban Leesclub, ben ik zo blij dat ik het boek heb gelezen, want het is een heel goed boek. Ik zal het ook zeker aan mijn vrienden aan bevelen. Het boek gaat over Andy van Woerkom, een jongen met een erfelijke gelaatsaandoening. Vanaf zijn jeugd wordt hij gepest en getreiterd en heeft geen succes bij de meisjes. Op school wordt hij misbruikt door de Godsdienst leraar en wanneer dit gebeurd moet Andy een papierenzak over zijn hoofd doen, zodat de leraar alleen het lichaam van de jongen kan zien. Wanneer Andy volwassen wordt en nog steeds geen succes heeft bij de meisjes laat hij een pop maken naar het evenbeeld van Femke, dit is het meisje van school waar hij stiekem verliefd op is. Femke woont samen met Ruben en deze man gaat vreemd en mishandeld Femke. Andy is zo gek op Femke dat hij solliciteert bij het bedrijf waar zij werkt, Groenesteijn en naast haar op de afdeling komt te werken. Femke heeft toch wel medelijden met Andy, want het is een hele lieve jongen. Zij geeft hem op voor een make-over programma. Doordat het niet helemaal loopt zoals het zou moeten gaan tijdens een make-over heeft Andy veel tijd om na te denken en bedenkt hij een plan om Femke voor hem te winnen en Andy een hak te zetten. Beredenering: Dit boek gaat over oa. pesten, eenzaamheid, huislijk geweld en misbruik. Zoveel aspecten in één boek, dat had ik eigenlijk nog nooit gelezen. Het boek heb gelezen ben ik erg onder de indruk van dit debuut. Wat knap en goed geschreven ik zat soms met tranen in mijn ogen. Pesten is natuurlijk een ding van deze tijd en als je dan leest hoe iemand gekleineerd wordt maar eigenlijk een heel lief persoon is, krijg je zon medelijden. Wat er met Andy gebeurd na zijn make-over, de wraak die hij gaat nemen en dat alleen om Femke voor hem te winnen. Dit is een boek wat ik niet met een ander boek kan vergelijken. Het verhaal liep wel anders dan ik verwachte het plot nam verschillende wendingen en het einde was verrassend. Geen en ze leefden nog lang en gelukkig boek. Oordeel: Dit boek moet op je NTL lijst. Alleen door de cover had ik het bijna niet gelezen, heel jammer. Ik geef de cover 2 sterren omdat het me totaal niets doet. Het boek krijgt 4 sterren van mij, af en toe moest ik even terug lezen omdat ik dan de draad een beetje kwijt was, maar toen ik verder in het boek kwam werd het me allemaal duidelijk en las ik hem met heel veel plezier uit. Ik verwacht nog heel veel goeds van deze auteurs en ga ze zeker volgen. Karin En Dimitri 17 uur • (Karin) Zomaar een citaat van Caro1966 in de Crimezone, de site voor en door thrillerfans leesclub. Wat een fijne aanmoediging. "Algemeen Ik ben zeker zeer tevreden met het boek. Eigenlijk een heel zielig boek over eenzaamheid, pesten en huislijk geweld. Zeer zeker een aanrader. Ik ga het duo in de gaten houden. Dit debuut vraagt naar meer. De cover werd na blz 1 al duidelijk maar de rode verf "bloed"pas aan het einde. Dit boek Het boek zou ik niet zo gauw hebben gepakt zonder de leesclub, maar ik ben blij dat ik het het heb gelezen. Het is een ander boek als normaal. Geen happy end en verschillende aspecten die er beschreven worden. Zoals dus het huislijk geweld, pesten, misbruik en eenzaamheid. Vooral de personage Andy sprak me aan, ik had medelijden met hem. Dat er niemand in grijpt en ook zijn ouders het niet echt zien. Wat ik eigenlijk wel leuk vond was het eigen rechtertje spelen, wat natuurlijk niet mag, maar die leraar die te kijk werd gezet, super gevonden. Aan het einde had ik echt medelijden met Andy en Femke ik had het zo graag anders gezien, maar dat maakt het boek juist zo uniek. Lieve Karin en Dimitri, ik ben onder de indruk van dit debuut en hoop dat jullie volgende boek me net zo aanspreekt als deze heeft gedaan. Succes." Caro1966

Omdat ik zelf een zuid-bevelandse ben herken ik hier veel van.Leuk boekje om tussendoor te lezen.

Het thema van de maand van het spannende boek 2004 luidt: Van Amsterdam tot Venetië. Antwerpen zou in het rijtje niet misstaan. Nicholas Royle – een Brit nota bene – schreef een uitstekende literaire thriller over België en vooral Antwerpen. Het is niet altijd even flatterend: ‘Was het mogelijk dat de Belgische kunsttraditie was verwelkt, terwijl die andere, even sterke Belgische tradities (cynisme, corruptie, mensenhaat, sociaal wantrouwen, racisme en georganiseerde wreedheid) juist aan het opbloeien waren?’ Even slikken toch, zeker als het van een buitenlander komt, maar aan de andere kant: ik zie geen enkele Vlaamse thrillerauteur een misdaadroman van een dergelijk niveau schrijven.Het verhaal gaat als volgt. Johnny Vos, een Amerikaanse cultregisseur, is bezig met de opnames van een film over een van Belgiës grootste schilders, Paul Delvaux. Voor de verfilming van een van diens schilderijen huurt Vos een aantal prostituees in. Consternatie wanneer twee van de dames dood worden aangetroffen, met naast hun lichaam een film van Harry Kümel, de Belgische regisseur van films als Eline Vere en De komst van Joachim Stiller. De twee prostituees waren gelinkt met Het Laatste Huis Links, een soort BigBrother-internetpornohuis. Heeft misschien een van de andere inwoners of de eigenaar er wat mee te maken? Tegen wil en dank wordt de Britse journalist Frank Warner met de zaak geconfronteerd. Het is niet te geloven hoeveel details Royle in dit boek kan verwerken over Antwerpen, maar ook over Brussel, Luik, Gent en Sint-Idesbald. En het klopt nog allemaal ook, behoudens een schoonheidsfoutje (actrice Antje De Boeck wordt Anke genoemd). Maar Royle blijft niet steken in de weetjes, hij kan ook thrillers schrijven. Ondanks voortdurende veranderingen in vertelvorm (voor een deel zelfs in de jij-persoon) en een soms warrige indruk door een veelheid aan vertaallijnen, weet Royle een beklemmende sfeer te scheppen. En laat het ons nu net daarom te doen zijn.

Wat een prachtig boek en dat voor in boek dat niet uit mijn favoriete genre komt. Zo zie maar weer dat het goed is af en toe uit je comfort zone te stappen. Jip en Sander ontmoeten elkaar in 2007 en al meteen de eerste avond vraagt Jip hoe Sander t.o.v. kinderen staat, want zij wil ze heel graag en de biologische klok tikt (niet snel maar zeker) verder. Hoe dan ook ze vormen inderdaad een paar en nemen als eerste test een hond, een labrodor Gant. Als die slaagt beginnen ze wel even aan kinderen. Dan begint de ellende, het lukt dus niet. Na heel veel moeite -beide hebben niet de ideale voortplantingscapaciteiten waardoor het echt een oneindige weg is- lukt het eindelijk om zwanger te worden en te voldragen van een twee-eiige tweeling met de werknamen Nick & Simon. Na de geboorte heten ze Maurits en Willem. Enkele maanden na de geboorte beginnen ze te merken dat het allereerst met Willem niet helemaal goed is, maanden later komt daar ook nog een probleem met Maurits aan het licht. Hoe openhartig en emotioneel dit door Sander is beschreven, met op tijd ook nog plaats voor humor, is werkelijk heel bijzonder. Ik heb dit luisterboek werkelijk in één adem uitgeluisterd. Tijdens een (lange) training voor de Nijmeegse 4-daagse heb ik dit boek van ruim 7 uur luisteren helemaal geluisterd, Op het einde nog een ommetje van 10 minuten gemaakt om het uit te krijgen! Ook de bijzondere complimenten voor de voorlezer Rik van de Westelaken, prachtig voorgelezen. Dit boek is dus van harte aanbevolen met uitzondering, en dat is echt gemeend, voor jonge echtparen die nog een kinderwens hebben en zeker voor zwangere echtparen! Klasse 5 sterren van mij. p.s. begrijp niet waarom dit boek niet op de shortlist debuten / luisterboeken staat.

In dit nieuwe prentenboek over Hippo vindt het eigenwijze Nijlpaard het prima weer voor een stevige wandeling. Hij ontmoet tijdens zijn tocht allerlei leuke dieren. Van alle dieren die hij onderweg tegenkomt wil hij wel iets hebben. Hij piekert er niet over om het eerst netjes te vragen. Hippo pakt spullen af en maakt ze zelfs kapot. Soms gaat dit per ongeluk, maar soms ook gewoon expres. Hippo zegt daarna nooit dat het hem spijt. Wanneer het nijlpaard tegen iets aantrapt waarvan hij dacht dat het een bal was, wordt hij - nadat hij het vriendelijk vraagt- gered door een olifant. Door dit lesje leert hij dat hij vriendelijk moet zijn tegen anderen. Over deze brutale nijlpaard verscheen al eerder het grappige prentenboek Gulzige Gierige Hippo. Hierin leerde Hippo al te delen met andere dieren. In dit nieuwe avontuur krijgt Hippo een nieuw levenslesje voor zijn kiezen: beleefd zijn. Helaas is het nijlpaard een tikkeltje eigenwijs en moet hij deze les met vallen en opstaan leren. Grote Brutale Hippo is een leuk en leerzaam verhaal met vrolijke kleurrijke tekeningen van illustrator Stuart Trotter. De prenten zijn op elke pagina voorzien van eenvoudige teksten. Een leuk voorleesverhaal waarbij kinderen op een vermakelijke manier kunnen leren wanneer anderen van je verwachten dat je sorry, alsjeblieft of dankjewel zegt.

Oeh, dit begint goed en lekker sinister. Een herdenkingsdienst, geen lichaam. Vanuit verschillende perspectieven worden de personages en het verhaal lekker strak neergezet. Ellen beheerst die kundige en no nonsens pen, doorspekt met wat Engels, wat ontzettend fijn wegleest. Love it! De romanfactor ligt hoog en wat een invalshoek zeg. De foute liefdesperikelen zorgen voor het vieze bijsmaakje bij dit stel en dit gevoel wint het continu van het begrip dat je als lezer op wil brengen. Petje af, gewaagd! Echter, het begint ook te irriteren, ik ben na een tijdje een beetje klaar met de seksgedachten en bijbehorende scènes. De flashbacks maken de achtergronden en de tijdlijn compleet, de uitdieping is op zeker prima aanwezig, maar het is langere tijd nog nergens spannend. Een spectaculaire achtervolging blaast daar dan leven in de zaak en dan…… Dan komt daar de ommezwaai, de (heftige) actie, thrilleradrenaline it is! Wat een geheimen komen boven water, wat word je even lekker op het verkeerde been gezet, en hoppa daar komt dan ook nog even die plottwist waar je U tegen zegt! Dit is loeispannend en hoe gaat dit aflopen?! Bizar, cool en passend kan ik je vertellen. Wat een goed uitgewerkt plot en dat maakte al met al dat Gefaald me wat laat, maar alsnog wist te overtuigen. Conclusie: Schrijfstijl: 4 Originaliteit: 4 Leesplezier: 3.5 Psychologie: 4 Spanning: 3 Plot: 4 Drie en halve sterren voor Gefaald. Karin Meinen - Samenlezenisleuker

Arktran is de kroonprins van Silkon en gaat graag met zijn beste vriend op pad. Maar zijn gelukkige leven valt in duigen……. Zijn leven in Silkon lijkt voorbij te zijn, als de zwarte Magiër Nemroth de stad aanvalt. Zijn vader komt daarbij om het leven. Arktran besluit om naar zijn moeder te gaan, zij is koningin van El Leth. Zijn reis brengt hem naar de tovenaar Elassar terwijl hij op de hielen wordt gezeten door twee duistere elfen. Ook zijn de Harka’s van de Zwarte Magier naar hem op zoek. Een Harka is een gemeen en gewetenloos vliegend wezen. De wezens in dit boek zijn bijzonder mooi beschreven. Gremlochs zijn ook al van die gemeneriken! Je ziet het zo voor je hoe ze er uit zien. Dat vind ik altijd heerlijk, dat je fantasie meteen een beeld schetsen kan. Dat hoort volgens mij gewoon bij fantasy, een goed verhaal zie je tot leven komen terwijl je leest. Dit verhaal is dus echte fantasy! Hij komt Elfen tegen in dit verhaal. Zij willen niets weten van mensen. Maar Arktran is een Halfling. Dus ook half Elf. Kunnen ze die kant van hem niet zien? Hij vraagt zich af of hij wel ergens thuishoort. Hij komt steeds meer te weten over zichzelf en wat hij allemaal kan. Zijn karakter is echt sterk en je voelt met hem mee. Het is spannend vanaf het begin. En heerlijk als hij op de rug van een draak zit, wie wilt dat nou niet? Zoals hij ervan geniet, is het jammer dat draken niet echt bestaan. Maar in het verhaal kun je met hem mee vliegen! De kronieken van Ulriach de Waanzinnige, zijn deze nu echt waanzinnig? Je leert stap voor stap meer over deze kronieken. Het leest super vlot en je zit meteen in het verhaal. Dit boek heeft alles…Magie, tovenaars, zwaarden, gevechten, vriendschap, humor en bijzondere wezens. De strijd tussen goed en kwaad. Heerlijk! Het plot is ook zeer sterk en het smaakt naar veel meer! Je moet gewoon de andere boeken ook lezen, daar kun je niet meer omheen! Gelukkig liggen de volgende 4 al klaar. Want ik had niet meer kunnen wachten….* lol* De cover is ook prachtig. Ik ben altijd benieuwd, naar de betekenis ervan. En het is me helemaal duidelijk. Het medaillon en de prachtige Witte draak. En de titel ook. Perfect gekozen. Al een hele tijd stond dit boek op mijn ik wil lezen lijstje. Nu is het er eindelijk van gekomen. Ik werd van te voren al gewaarschuwd…..Dat ik niet zou kunnen stoppen. En ik weet ook zeker dat ik binnen de kortste keren het tweede boek pak. Dit boek krijgt van mij 5 verdiende sterren.*****

Ik ben zo iemand die vaak de samenvatting van een boek overslaagt. Op die manier is de kans groter dat het boek me kan verrassen én dat deed De invasie van de Tearlin ook echt. Ik ging er van uit dat dit tweede deel zich net als zijn voorganger volledig zou afspelen in Kelsea’s wereld en plots bevond ik me ergens helemaal anders. Het contrast was zo groot en vermits ik er totaal niet op was voorbereid voelde het een beetje aan als zo’n ijswaterbad nadat je uit een hete sauna stapt. Ik beeld me echt in dat Erika Johansen tijdens het schrijven van die overgang gniffelend naar het scherm van haar computer staarde terwijl ze in gedachten ‘Surprise!’ riep. En ja, voor mij was het dus effectief een verrassing. Eentje waar ik niet op was ingesteld en die daardoor vrij bizar aanvoelde. ... Mijn volledige recensie kan je terugvinden op zwartraafje.be

Het eerste boek wat ik gelezen heb van Gunnar staalesen. Varg Veum is een prive-detective en duikt in een vreemde rare zaak.Hij krijgt in een cafe contact met een oud rechercheur Nymark die hem stukje voor stukje iets vertelt wat hem bezighoud.Als Nymark onder verdachte omstandigheden sterft blijft Veum zich bezighouden met de zaak en de manier waarop hij alles onderzoekt vind ik intrigerend.Een goed boek..

Gefascineerd door de wolken wierook die enkele bevriende bibliofielen deden opwalmen rond Stefan Brijs en zijn “De engelenmaker” kon ik niet langer onverschillig blijven en… binnen de kortste keren was ik volledig in de ban van dit niet alledaagse, bizarre maar oerdegelijk oeuvre. Brijs ontpopt zich als een laborant die alle vezeltjes van de psyche ontrafelt, analyseert en beklemmend commentarieert bij monde van zijn personages. Een zekere kennis van de verstikkende invloed van de Kerk, met haar ergerlijk fundamentalisme, de hypocrisie van sommige van haar bedienaars, haar opgedrongen rituelen, gewoonten en aanroepingen, kan wel even nuttig zijn om de filosofische benadering van de Bijbel, de persoon van God en de figuur van Jezus, zoals ze in deze roman aan bod komen, beter te verteren. De structuur van het boek maakt dat de lezer, samen met de vele personen die hun eigen verhaal beleven, zeer kundig, zelfs vakkundig door de auteur ingeschakeld wordt en er volledig in wordt verweven… Brijs is een Bijzondere Toegevoegde Waarde aan het schrijverspotentieel der Lage Landen en mits degelijke vertalingen, ook ver daar buiten.

Samenvatting Goedzo is dienaar van de Zoeker Diederic. De Zoeker is een persoon die de toekomst kan voorspellen. Goedzo krijgt op een dag de taak om de leugen te bestrijden. Hij moet hiervoor naar de koning van Zonnaven. Het verloop van zijn missie wordt stukje bij beetje duidelijk. Goedzo moet het opnemen tegen Beerd die erop uit is om aan de macht te komen. Hij moet talloze gevaren doorstaan in een poging zijn missie tot een goed einde te brengen. Leeservaring Het boek leest lekker weg. Je wordt meegenomen in een mooi fantasy avontuur. Aan het taalgebruik in het boek is te merken dat een Vlaamse auteur het geschreven heeft. Sommige dingen worden net iets anders verwoord als dat we in Nederland gewend zijn. Dit is echter geen probleem, het is duidelijk wat er bedoeld wordt. De personages zijn niet heel uitgebreid uitgewerkt wat betreft hun karakter. Het is wel duidelijk wat hun komaf is en wat de rol is die ze spelen in dit avontuur. Een typisch fantasy figuur is de draak die ook in dit boek voorkomt en een belangrijke rol speelt. Het is mooi weergegeven hoe hij eruit ziet. Ook de omgeving waarin het verhaal zich afspeelt is goed voor te stellen. De namen van de personages zijn mooi gekozen en passen prima bij het verhaal. Het verhaal leest als het ware als een sprookje. Het wordt als het ware aan je verteld. Je beleeft hierdoor het verhaal niet uit de ogen van een bepaald personage maar vanuit het geheel. Een soort helicopterview waarin je het totaal goed overziet. Een mooi verhaal dat zeker de moeite waard is.

weer het derde verhaal over ruth galloway. aan de kust worden skeletten gevonden. ruth word natuurlijk weer ingeschakeld zo ook het politiekorps van harry nelson. door de vondst van de skeletten blijkt dat het verleden hun duisteren kanten hebben en de nazaten van de betrokkenen rare sprongen gaan maken. de schrijfster weet weer 'n spannend verhaal neer te zetten en regelmatig wordt je op het verkeerde been gezet. ook de privé-levens van de hoofdrolspelers wordt uitgebreid tentoongesteld. ach ja, het blijven mensen. nadeel echter is dat de boeken van deze schrijfster bijna niet te vinden is in de boekhandel. deze schrijfster wordt zwaar onderschat

Ik ontmoette Marc Lommert in april op de Elfia in Haarzuilens en kreeg van hem het boek De eerste wereld, omdat ik de winnaar was van een actie bij Godijn Publishing. Leuk om hem en andere schrijvers te ontmoeten. Nu heb ik dit boek gelezen en schrijf ik zoals beloofd een recensie. Het boek bevat een inhoudsopgave en drie mooie kaarten van deze eerste wereld die ik tijdens het lezen veelvuldig heb geraadpleegd. Want wanneer je dit boek leest, ontkom je er niet aan dat je de vele landstreken leert kennen. Er spelen een paar verhaallijnen door elkaar. Een ervan is die van een alchemist en Grootmeester, een is van de Schim (de antagonist) en een ervan gaat over de hoofdpersonages Tarú en Eroc, twee jongens uit een zuidelijk dorp, Eyum, die op de top van een berg een schat vinden in de vorm van een bol. Omdat zij gezworen vrienden zijn doen zij alles samen en daarom pakken ze de bol die lijkt te leven ook samen op. Ze gaan ermee naar hun dorp en vertrouwen het geheim toe aan de smid die de Kunsten kan gebruiken (een magiër is). Hij ziet het belang van hun vondst en stuurt hen naar de prins. De schat heeft een belangrijke boodschap die erin is opgesloten en die de prins zou kunnen lezen. Dan begint een reis over Leëvion, zoals de eerste wereld heet. De vrienden trekken door gevaarlijke streken en worden nagezeten door de Schim. De prins roept een Raad bijeen en moet met een groep op reis om de boodschap die in de bol verborgen is te laten duiden door iemand die de wereld overziet en veel kennis heeft. Ze moeten naar het land van Dwelven en Alchemisten voor hulp. Zal de Schim alle macht naar zich toetrekken en hun wereld in het verderf storten of is er nog een uitweg. En wat voor gevolgen heeft de boodschap die steeds beter bekend wordt voor de wereld van de Mensen? Ik moest wennen aan de schrijfstijl. Het verhaalperspectief is vanuit een alwetende verteller gezien. In het begin lijkt veel vanuit waarnemingen van buiten de personages te worden weergegeven. Je ziet hun gelaatstrekken, hun bewegingen, hun acties en hoort hun woorden. Daardoor was het een beetje afstandelijk, maar later in het boek kom je dichterbij en leer je de personages langzaamaan beter kennen, ook door wat ze meemaken of door hun persoonlijke geschiedenissen. Veelvuldig worden er vragen gesteld waarna een gedeelte van de leefwereld en gewoonten wordt vrijgegeven. Steeds krijg je als lezer de informatie die je nodig hebt gedoseerd toebedeeld. Door deze manier van schrijven beleef je de acties niet zozeer vanuit de gevoelens van de hoofdpersonages. Er zijn veel gesprekken die de spanning wat wegnemen. De wereld heeft ook een aantal eigen woorden die vervreemdend werken, maar voor deze wereld logisch klinken. Af en toe is er een bladzijde tussengevoegd met een gedicht waar vanuit de Schim getoond wordt wat er nu werkelijk is gebeurd. Soms is er een sprong terug in de tijd en wordt verteld wat er met de Grootmeester alchemist gebeurd is. Als lezer wil je weten waar de Schim is, wie het is en of hij een gevaar oplevert voor de jongens. Op den duur wist ik niet meer wie ik ervan moest verdenken de vijand te zijn. Dat vond ik knap en het hield de spanning erin. Aan het eind weet je als lezer alles wat je vragen wilde over dingen die nog niet helemaal duidelijk waren. Ik vond het daardoor een goed boek. Door de verwachtingen die het wekt was het ook spannend. Het is het eerste deel van Drie Werelden en daarom zal het tweede boek over een tweede wereld gaan en het derde over de derde wereld, vermoed ik. Dat betekent dat het verhaal nog niet af is. Maar het einde tot nu toe vormt wel een mooie afsluiting. Ik vond het een mooie ervaring om kennis te maken met deze wereld en met de schrijfstijl van Marc. Ik hoop alleen dat hij in de volgende boeken meer vrouwelijke personages betrekt, want door de hoeveelheid mannelijke rollen was het wel een echt mannenboek. Hoewel ik daar verder geen problemen mee heb, kan ik me voorstellen dat sommige lezers ook wel een belangrijke rol aan een vrouw zouden willen toekennen. Maar misschien komt dat in de tweede wereld en praat ik voor mijn beurt? Ik vind dit boek een aanrader voor fantasyliefhebbers. Ik las de derde druk van april 2018

'Een schitterend mysterie' is een zalig ouderwetse whodunit. Maar dan wel een erg originele, het verhaal speelt zich af in een geïsoleerd klooster in Québec. Centraal in het boek staan de inspecteurs Gamache en Beauvoir, 24 kloosterbroeders en Gregoriaanse gezangen. Louise Penny heeft met dit boek echt wel een topper afgeleverd. Spanning 4, Plot 4, Leesplezier 5, Schrijfstijl 5, Originaliteit 5, Psychologie 4.

Bij het zien van de peinzende auteur op de cover van Molukse overpeinzingen van Jan Tomasowa wil je weten waar de auteur aan denkt, waar hij over peinst. De titel maakt nieuwsgierig. Het is alleen jammer dat de titel niet goed leesbaar is. Als de titel een paar tinten donkerder was, dan was het duidelijker leesbaar geweest. Het is een interessante, boeiende, maar ook aangrijpende, verschrikkelijke reis door de Molukse geschiedenis. Het vertelt de geschiedenis van hoe Molukkers zo afhankelijk werden van Nederland, waarom ze Nederland zo trouw bleven en koningin Wilhelmina zo vereerden, maar of dat wel zo verstandig was? Je leest over de eeuwenlange invloed van de Nederlandse kolonisten en wat dat tot gevolgen had, wanneer de eerste Hollandse schepen aanmeerden in de Baai van Ambon en wanneer ze voorgoed uit de specerijeneilanden vertrokken, waarom veel Molukse soldaten zich bij de KNIL aansloten, wanneer de KNIL werd opgeheven, wat de Nederlandse regering wilde wat er met de KNIL-soldaten gebeurde, wat voor vieze spelletjes de Nederlandse regering indertijd heeft gespeeld, hoe de KNIL-soldaten werden veraden en vernederd, de gevolgen van het leven in kampen, waarom de Molukse actievoerders Nederlandse kinderen en burgers gijzelden en hoe de auteur daarover denkt en hoe het nu gaat met de Molukkers. Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2018/12/molukse-overpeinzingen-jan-tomasowa.html.

Tessa Grey komt uit Londen en haar broer is verdwijnen en soort haar een kaartje. Hij is nog nooit aangekomen of een brief terug geschreven. *Kan spoilers bevatten* Tessa Grey wordt 'ontvoerd' door de Dark sisters om haar krachten te ontwikkelen die haar zo bijzonder maken, zonder dat ze zelf wilt. De Magister wilt haar hebben om te trouwen en haar krachten hebben ze kan gedaamte verwisselen . Maar alles ga niet zo gemakkelijk als Jem Carstairs en Will(iam) Herondale ze komen redden in Tessa gevangenis in de boot. Er zijn robots als wezens die wraak nemen op de schaduwwereld en de nephilim. Samen vechten ze om de magister te verslaan. Wat ik mis is meer spanning met de Dark Sisters en anders is het een super boek en ik raad zeker aan!

dit boek werd mij aangeraden als een "must", meestal lost dit de verwachting niet in of is er toch iets dat niet klopt of moeten er kunstgrepen gebruikt worden, hier zuigt het boek je op vanaf het eerste blad en als je denkt te weten hoe het zal verder lopen gaat het net iets anders, Zafón is een meesterverteller. Het is inderdaad lang geleden dat een boek na het lezen zo blijft nazinderen en dat de koffers bijna klaar staan. Wij dachten Barcelona te kennen maar dit opent weer perspectieven.

Het meisje in de rode jas. - Kate Hamer Het verhaal gaat over Carmel en haar moeder Beth na de verdwijning van Carmel. Het boek bestaat uit hoofdstukken die je meenemen met de beleving van Carmel en dan weer door Beth. Wat in het begin voor mij wat lastig was, omdat ik niet altijd door had wie zijn beleving ik aan het lezen was. Hier kwam ik dan na een halve of hele bladzijde achter .Later in het boek zat ik in de ritme van de hoofdstukken. Een verhaal waar je als moeder het koud van krijgt, want wie is zijn kind wel eens (even) kwijt geweest met de verschrikkelijkste scenario’s voor ogen. Je voelt mee met het verdriet van Beth en Carmel. Wat ik miste was toch wel een epiloog. Na het onverwachte snelle eind van het boek had ik nog meer willen weten over Beth en Carmel.

Brrr spannend monsters onder je bed! Elke kind heeft het wel eens over monsters. Ze zullen maar onder je bed zitten, het is daar ook altijd zo donker en dan kun je niet zien wat er onder verstopt zit. In dit prentenboek wordt daar een mooie oplossing voor gevonden, een monster die een andere monster moet verjagen, maar of dat lukt…..? Het verhaal gaat over twee geiten, Sneeuwwitje en Dora. ‘DE OUDE DORA IS NOG ALTIJD BANG VOOR HET ZWART ONDER HAAR BED. EN DAAROM BREIT SNEEUWWITJE EEN MONSTER OM ONDER HET BED TE LEGGEN, MET VEEL ROZE, WANT DAAR HOUDT DORA VAN. HET MONSTER DOET ALLES VOOR DORA, HET LAPT DE RAMEN EN DRAAGT HAAR BOODSCHAPPEN. MAAR HET SLAAPT NIET ONDER HAAR BED! HET MONSTER IS OOK BANG… Wat een geweldig boek vol fantasie, spanning en vooral een flinke dosis humor. Het verhaal zit goed in elkaar, spannend en is boeiend geschreven. De tekst is niet te moeilijk, wel moet je kind mee kunnen in de fantasie. Heerlijk om voor te lezen, ik had de hele tijd een big smile op mijn gezicht, je moet er maar op komen een geit die monsters breit. Van de illustraties moet je houden, Annemarie heeft een herkenbare eigen stijl. De tekeningen zijn groot, kleurrijk en er zit ‘beweging/ actie’ in. Ik vind ze geweldig, ze zitten vol grappig details, er is genoeg te zien en ze geven voldoende stof tot interactie. Een boek dat je kind vast vaker dan één keer wil lezen. Geschikt vanaf 4 jaar

Suzan is bijna afgestudeerd als kapster. In haar examenperiode is ze regelmatig in het Vondelpark te vinden in Amsterdam waar ze ook woont. Op een dag leert ze Steve kennen, een Amerikaan. Ze raken goed bevriend en als hij terug gaat naar Amerika geeft hij aan dat hij hoopt elkaar spoedig te zien. Kort daarna krijgt Suzan een open vliegticket met de uitnodiging naar Amerika te gaan. Ze gaat op de uitnodiging in en er ontstaat een liefde. Als Suzan weer terug is in Amsterdam besluit ze na een regelmatige briefwisseling weer af te reizen naar Amerika, een nieuwe toekomst tegemoet. Steve blijkt verborgen geheimen te hebben en houd Suzan afzijdig van zijn verleden. Suzan gaat hem steeds meer wantrouwen en gaat twijfelen aan haar besluit om haar leven verder met hem te delen. Het boek leest zeer soepel weg. Een soort reisverslag en liefdes avontuur. Je wordt nieuwsgierig naar de achtergrond van Steve en hoe de relatie tussen Steve en Suzan zich ontwikkeld. Je krijgt een kijkje in het leven in Amerika. Het verhaal is geschreven vanuit Suzan. Afgewisseld met korte hoofdstukjes vanuit Steve. Een heerlijk boek dat je in een ruk uit leest.

Wanneer Hans Devriendt op een bruiloftsfeest iemand uit het verleden ziet, komen er allerlei herinneringen boven die hem aanzetten om alsnog wraak te nemen. Hij maakt een facebookpagina aan waarop hij zijn plannen uit de doeken doet. Al snel heeft hij heel veel volgers die zijn doen en laten gespannen volgen, want is het een morbide grap of voert de schrijver op deze pagina daadwerkelijk zijn plannen uit??? Al snel blijkt het laatste en wordt er een klopjacht op hem geopend. Een geweldig geschreven boek. Ik houd over het algemeen van boeken waarbij het motief en de afloop pas op het allerlaatst bekend zijn. Bij dit boek is eigenlijk al snel min of meer de afloop duidelijk en ook het motief was al ruim van tevoren duidelijk. Toch heb ik het boek met plezier uitgelezen en krijgt het van mij 4 sterren.

Mijn hemel wat is dit toch een goede serie! Ik heb wel langer over dit boek gedaan dan ik over de vorige drie boeken deed. Ik denk dat dit deels komt doordat ik wist dat ik nog zo lang op het volgende deel moet wachten en deels omdat het zo ontzettend spannend en emotioneel is. Het laatste stukje van het boek was gelukkig vrij luchtig waardoor ik iets ben bijgekomen van de spanning. Toch moet ik weten hoe het verder gaat. Kom maar snel op met deel 5!

Het huis in Bellevue Gardens is een heerlijke feelgood roman. En dat is zo fijn om te lezen: hoe slecht het ook gaat, hoe moeilijk de hoofdpersonen het ook hebben, er gloort altijd hoop aan de horizon en alles komt op zijn pootjes terecht. Rachel Hore heeft dit verhaal goed uitgewerkt, hoewel ik aan het eind het idee had dat het wat afgeraffeld werd. Alsof er een maximum aantal bladzijden vastgesteld was en ze het verhaal nog snel even moest afronden in het laatste hoofdstuk, omdat het anders niet paste. Hierdoor heb ik het gevoel gekregen dat ik een stuk van het verhaal “mis”. Het boek bestaat uit vrij lange hoofdstukken, maar doordat de hoofdstukken opgedeeld zijn in verschillende stukken die vanuit Leonie, Rosa, Stef en Rick verteld worden, leest het wel lekker door. De verhaallijnen zijn goed opgebouwd en mooi met elkaar verweven. De verhaallijn van Leonie wordt vrij lang geheim gehouden, stukje bij beetje kom je erachter wat zij allemaal heeft meegemaakt en waardoor ze gevormd is. Rachel Hore heeft ook een prettig taalgebruik. De vertelstijl is vlot en past perfect bij zo’n verhaal. Niet te ingewikkelde woorden en zinnen, maar gewoon duidelijke taal. Daar hou ik wel van, dan hoef je niet tien keer dezelfde zin te lezen voor je doorhebt wat er staat. Het einde vind ik zoals gezegd afgeraffeld en het verhaal is, zoals vele romans, een beetje voorspelbaar, maar dat zijn dan ook de enige minpunten. Ik kom dan ook uit op 4 sterren. Ik heb heerlijk genoten van de mooie verhalen van Leonie, Rosa, Stef en Rick, van het “eind goed, al goed”. Ik had zo door willen lezen hoe het hen verder vergaat en of hun nieuwe liefdes ook blijvend zijn. Een aanrader dus als je van feelgood houdt!

Het wonderlijke verhaal van Angelino Brown gaat over een kleine engel die op een dag opduikt in de borstzak van buschauffeur Bert. Bert en zijn vrouw Betty zien Angelino (zoals ze hem noemen) al snel als hun zoontje. Ook op de school waar Betty werkt wordt Angelino mateloos populair. Maar er zit een crimineel type achter Angelino aan. Een sprookjesachtig verhaal over een lieve, grappige engel waar mensen blij van worden. Spannend, geestig en er zit wat tragiek in, en zelfs de schurken in het boek blijken een klein hartje te hebben. Iedereen wil wel een Angelino.

Een mooi boek over autisme, Mongolie, de daar wonende Sjamanen en de band tussen mens en paard. De ouders van Rowan gaan heel ver in hun acties en hoop op heling. Het is een bevestiging dat vanuit natuurgeneeswijzen en oude wijsheden zoveel te leren valt.

Nadat hun moeder Sadie wordt opgenomen in een afkickkliniek, moet de tweeling Ellery en Ezra noodgedwongen bij hun oma verblijven. Waar de broer en zus maar weinig over de geboorteplaats van hun moeder weten, weten de bewoners van Echo Ridge des te meer over hen. Het is de stad waar lang geleden hun tante Sarah verdween en vijf jaar geleden het meisje Lacey vermoord werd. Ditmaal laat opnieuw de moordenaar van zich horen. De sfeer is meteen al grimmig als ze op weg naar het huis van hun oma stuiten op een levenloos lichaam op het wegdek. De dader is er al lang en breed vandoor, de overleden man blijkt een geliefde docent natuurwetenschappen te zijn. Karen M. McManus zet hiermee al meteen de toon voor de rest van het verhaal, een voorbode dat waarschijnlijk niet iedereen ongeschonden het verhaal door zal komen. (Te) snelle spanning Dit kleine drama zo snel aan het begin van het verhaal, was voor mij echter ook meteen een dooddoener. McManus doet haar best om heel snel de spanning in het verhaal te brengen, maar door dit al zo snel te doen, zit je nog niet genoeg in het verhaal om er echt door geraakt te worden. Je wilt namelijk eerst nog de personages leren kennen, zodat je ook hun reacties kunt begrijpen. Ik zat eigenlijk nog helemaal niet zo lekker in het verhaal en vond het begin met vele personages en theorieën lastig te volgen. Het is daardoor even inkomen in het boek, maar zodra de rode draad duidelijk is, worden alle lijntjes die de schrijfster uitzet ontzettend interessant om te volgen. Daarbij is ervoor gekozen om twee hoofdpersonages aan het woord te laten. Naast het perspectief van Ellery worden de hoofdstukken namelijk afgewisseld vanuit het oog van Malcolm. Malcolm is de broer van Declan, degene die verdacht wordt van de moord op het meisje Lacey, vijf jaar geleden. Hierdoor probeert Malcolm zich vooral stil te houden om maar niet op te vallen, alleen lijkt hij vaak op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats te zijn. Vriendschap Het vormt een mooi contrast tussen de twee hoofdpersonages. Ellery is namelijk geobsedeerd door cold cases en probeert de moord op Lacey op te lossen. Wanneer er bedreigingen worden geuit richting de huidige homecoming queens van het bal, gaat ze op onderzoek uit. Zijn er verbanden tussen de eerdere verdwijningen en deze nieuwe stalker? Ellery heeft daarbij een levendige fantasie en schuwt het niet om ook dorpsbewoners als verdachten te zien. Malcolm is juist wat meer het stille type, maar ook iemand die rationeel is. Hij gaat mee op zoek met Ellery, maar weet haar juist wat meer tegen te houden om niet zomaar mensen te beschuldigen. De twee vullen elkaar daarmee goed aan en dit leidt tot iets moois. Vooral de gedachtes van Ellery leiden tot vele verschillende plots in het verhaal. Zo is er het huidige moordmysterie, maar ook de achtergrond van Sadie’s moeder, die haar kinderen begon te verwaarlozen toen ze verslaafd raakte. Ellery heeft hierover veel opgekropte boze gevoelens, die ze er niet uit kan laten omdat haar broer Ezra en zij alleen ‘positieve communicatie’ mogen voeren met hun moeder in de afkickkliniek. Zo komen er eigenlijk hele verschillende thema’s voor die het boek heel veelzijdig maken. Naast moord en onschuld speelt familie namelijk een grote rol, en ook het wantrouwen in het boek biedt juist perspectief voor het thema vertrouwen en vriendschap. Het bewaarde geheim Karen McManus heeft daarmee niet alleen een boek geschreven dat spannend is, maar ook diepere thema’s doorgrondt. Ze schept een realistisch beeld dat Amerikaans aanvoelt als een ‘Mean Girls murder mystery’, maar toch ook in het Nederlands goed overkomt. Je zit tijdens het lezen op het puntje van je stoel en wordt zelf als het ware een detective om maar antwoord te krijgen op alle vragen. De uiteindelijke ontknoping is een grote verrassing die wel al eerder uitgewerkt had mogen worden, maar zeker niet teleurstellend. Een onvoorspelbaar boek waar je dankzij een zekere laatste uitspraak ook achteraf nog lang over na kunt speculeren.

Het is alweer ruim elf jaar geleden dat Max Velthuijs overleed. Hij is natuurlijk vooral bekend als de schepper van Kikker, die tot ver over onze landsgrenzen populair is. Kikker verscheen voor het eerst ten tonele in een bijrol in Klein-Mannetje heeft geen huis. Dat verhaal is samen met Klein-Mannetje helpt een vriend en Klein-Mannetje vindt het geluk gebundeld in Het grote boek van Klein-Mannetje. De losse verhalen werden voor het eerst gepubliceerd tussen 1983 en 1986, vandaar dat dit boek tussen de klassiekers staat op mijn site. Deze uitgave verscheen vorig jaar bij De Vier Windstreken. Ik scoorde hem in de bieb. In het eerste verhaal Klein-Mannetje heeft geen huis, woont Klein-Mannetje in een schoenendoos, maar na een fikse regenbui van enkele dagen moet hij op zoek naar een nieuw onderkomen. Een vogel nodigt hem uit in zijn boom, maar Klein-Mannetje valt eruit. Kikker vindt een glazen pot waar Klein-Mannetje in kan wonen. Het uitzicht is prachtig, maar het wordt hem al gauw te benauwd. Een grote koffiepot wordt al bewoond door een zwerm wespen en het konijnenhol moet hij al gauw weer verlaten na de geboorte van dertien kleintjes. Maar natuurlijk komt alles goed en vindt hij uiteindelijk een fijn plekje om te wonen. Lees verder op mijn site

De kleine moeder van Bergen-Belsen verteld het hartverscheurend mooie verhaal van de jonge Hetty. Een Joods meisje dat opgroeide in Amsterdam en van daaruit haar ervaringen verteld over deportatie, over concentratiekampen, over leven, geleefd worden en vooral overleven. Het blijft moeilijk om je een voorstelling te maken van wat er in die tijd allemaal is gebeurd. Ik heb veel oorlogsboeken gelezen, en veel zijn pakkend en hebben me geraakt. Echter was dit boek naast prachtig ook erg vernieuwend. Een totaal andere ervaring van een meisje, dat waarschijnlijk, dankzij haar ouders en dankzij haar leeftijd, het concentratiekamp overleeft. De wijze waarop zij de zorg op zich neemt over tal van kinderen is hartverwarmend. Een boek dat je mee neemt, dat je mee laat leven. Dat zorgt voor tranen en spanning, maar soms ook voor opluchting en een lach. Een prachtig boek en zonder twijfel een aanrader voor iedereen die van oorlogsboeken houdt.

"Tot nog toe had hij niet veel bewerkstelligd, vond hij. Hij was geboren, net als Napoleon, Beethoven en Jules Verne, maar daar hield de overeenkomst op." "De Rodach, de Main en de Rijn: ze kwamen bij elkaar en eindigden in dezelfde zee. Maar ook stromen die nooit bij elkaar kwamen, mondden in diezelfde zee." "En je hebt zeker wel gehoord dat ik ga trouwen?" "Nee", zei Konrad, "gefeliciteerd". [ ...] "Hoe heet ze?" "Tja, haar zus heet Gloria, dat is een mooie naam... zij heet Hermine" Bovenstaande citaten komen uit "De reis naar de maan", één van de drie verhalen uit de bundel Rivieren van de Nederlandse auteur Martin Michael Driessen. Driessen haalde met dit drieluik in 2017 de shortlist voor de Fintro Literatuurprijs, nadat hij met hetzelfde boek ook al de ECI Literatuurprijs in de wacht sleepte. Hij mocht tegelijk de Lezersprijs mee naar huis nemen. Met een dergelijk palmares schep je vanzelfsprekend hoge verwachtingen. Ik kan dus niet zeggen dat ik volledig onbevangen aan dit leesavontuur begonnen ben. Gelukkig heeft het boek me niet teleurgesteld. In Fleuve Sauvage volgen we een operazanger die zichzelf graag zou zien in een glansrol als Macbeth. Zijn alcoholverslaving speelt hem echter danig parten. Kan een eenzame kanotocht over de Aisne zijn leven terug op de rails zetten of beslist de rivier er anders over? De zintuiglijkheid waarmee de auteur de odyssee van zijn personage beschrijft, kruipt onder de huid, maar roept bij mij als lezer geen mededogen op. Dat de zelfingenomen, cynische (anti)held roemloos ten onder zal gaan, staat van in het begin als een paal boven water en de apocalyptische scene waarbij dit na een kleine 30 pagina's gebeurt is heerlijk over the top. Met het tweede verhaal, De reis naar de maan, zetten we een stap terug in de tijd. De veertienjarige Konrad mag voor het eerst mee de rivier op om "stammen te vlotten". Het is zijn droom om de grote rivier (De Rijn) volledig af te varen. Zijn rijke "vriend" Julius kan dit voor hem mogelijk maken, maar weet zelf niet goed welke richting hij in zijn leven wil uitslaan. Ook in dit verhaal staat de drang van de nietige mens om een grote persoonlijke ambitie te realiseren centraal en de grootse natuur waartegen hij uiteindelijk het onderspit moet delven. Op rijpere leeftijd gekomen beseffen de twee hoofdpersonen uit dit verhaal dat hun leven een mislukking is. Tegelijk slagen ze er niet in met elkaar te communiceren. Dit verhaal leest als een ouderwets jongensboek, tijdens de technische beschrijvingen van het vlotten had ik soms moeite om er mijn volledige aandacht bij te houden. Daarbij moest ik denken aan De avonturen van Arthur Gordon Pym van Edgar Allen Poe (voor zover ik me dat boek nog kan herinneren, de leeservaring was in elk geval vergelijkbaar). Pierre en Adèle gaat over twee rivaliserende families die elk een lap grond bezitten. Een rivier meandert als grens doorheen hun goed en houdt de strijd al generaties lang levend. De onberekenbare rivier verlegt namelijk steeds opnieuw de grens, altijd in het voordeel van de vijand. Dit verhaal heeft iets van een streekroman, maar nog meer is het een parabel met archetypische personages, die zichzelf ongelukkig maken doordat ze er niet in slagen zich los te maken van hun traditie en materiële noden. De mens heeft de destructieve neiging om zichzelf te laten meesleuren in de ondergang van zijn tegenstander, als hij daarmee kan beletten dat de andere het pleit wint. De hilarische plotwending (de ontdekking van een schat) versterkt hierbij het theatrale effect. Kortom, een verhaal over menselijke tekorten en het gevoel dat het gras altijd groener is aan de overkant. In de drie verhalen meandert, kolkt, stroomt,... de beeldenrijke taal in het ritme van de rivieren. (Ik weet dat deze vergelijking flink cliché is). De rivieren zijn de vaste hoofdpersonages, die de tragische, menselijke figuren slechts als tijdelijke figuranten laten meedoen. De auteur doorspekt de verhalen met verwijzingen naar literatuur (vb. Jules Verne), religieuze rituelen, mythologie (vb. Die Loreley), theater/opera (Shakespeare), film (Deliverance) en demonstreert af en toe iets te nadrukkelijk zijn eruditie door het gebruik van moeilijke woorden (vb. querulant). Maar laat dit slechts een minimale kanttekening zijn bij een boek dat ik zeker wil aanraden! Martin Michael Driessen levert een verhalenbundel af met drie pareltjes die aanzetten om na te denken over de menselijke natuur, over de nietige mens die vol zelfoverschatting met zijn gewichtige idealen en verwachtingen in het leven staat en op die manier nooit geluk zal vinden, want de overweldigende natuur blijft ontembaar. Een jongensboek, bevolkt met anti-helden.

Met De dieren van Ver eindigt definitief de meesterlijke trilogie ‘De laatste wilde dieren’ van Piers Torday. En dat is jammer, heel erg jammer. Maar dat is dan ook meteen het enige teleurstellende aan dit deel: als het uit is, moeten we afscheid nemen. We leerden Kester in deel een kennen als een jongetje dat niet sprak en geen vrienden had. Nou ja, hij had er wel een, maar dat was een kakkerlak. De Generaal, zo heet dit leuke ongedierte, vroeg Kester om hulp. Samen met de duiven wist Kester uit het troosteloze kindertehuis te ontsnappen waar hij al zes jaar woonde. Het ging in het begin niet goed met Kester. Zijn moeder was overleden, zijn vader was onvindbaar en de wereld om hem heen was verwoest. Stukje bij beetje gaat alles beter. Kester vindt zijn vader en de leukste vriendin die een verlegen jongen kan hebben, het ondernemende meisje Polly. Zij is voor de duvel nog niet bang en dat is maar goed ook, want samen beleven ze heel wat avonturen. En dan is aan het einde van deel twee de wereld gered. Einde verhaal? Nee hoor, want als de wereld is gered hebben we nog een hele grote zee waar gevaar kan dreigen. Een enorme walvis vertelt aan Kester de sage van het ontstaan van deze wereld. De mens heeft ooit het hart gestolen van de ‘oervis’ en heeft een wereld gebouwd vol met machines en grote gebouwen. En toen het goed ging met de mensen, vergaten ze het hart en dat ligt nu in Ver, verstopt onder een steen. In het hart bevindt zich een geheim. En dat geheim moeten Kester en zijn vrienden vinden om de wereld nog een allerlaatste keer te redden. Ook dit deel is wederom geschreven met een evenwichtige combinatie van rust en vaart. De jonge lezer mag steeds even op adem komen voordat het avontuur weer in volle vaart wordt voortgezet. Het complexe verhaal wordt in duidelijke kindertaal verteld zonder dat het ergens kinderachtig wordt. Het is bloedstollend spannend, maar door de humor blijft het een boek dat zeker ook voor tienjarigen goed te behappen is. Je moet wel je meters in het lezen willen maken. Ieder deel wordt ietsje dikker. Is deel drie los te lezen? Liever niet. De opbouw van de trilogie is juist heel mooi gedaan. De delen horen bij elkaar. Torday blikt in dit deel steeds terug op de vorige avonturen door Kester zich iets te laten herinneren. En dan denkt de lezer: ‘Oh ja, dat was ook een leuk stukje!’ of: ‘O ja die Irissen, wat was daar ook al weer mee?’ Dan neem je even een kleine pauze om alle details in je hoofd te rangschikken. De flashbacks voegen iets toe aan de sfeer en vallen in het water als je dit deel los leest. Het omslag is net als bij de voorgaande delen een soort strip van het hele verhaal dat wordt aangevuld door een landkaart waar je alleen maar van kunt smullen. Zijn alle pluspunten nu opgenoemd? Nee hoor: deze reeks is een aaneenschakeling van elementen waaruit een goed kinderboek behoort te bestaan. Wat hier ook zeker genoemd moet worden is de mooie vertaling van Aimée Warmerdam. Nergens bemerk je dat het hier om een vertaling gaat. Het leest vlot en vloeiend. Heerlijk. Helaas nemen we afscheid van Kester, Polly, papa, de muis, de Generaal en alle andere vrienden die na drie delen onder de huid van de jonge – en minder jonge – lezers zijn gegroeid.

De brute moord op twee jonge vrouwen schrikt Parijs op. Voormalig onderzoeksrechter Louis Kehlweiler wil zich er absoluut niet mee bemoeien. Het heeft iets van ramptoerisme als je dat na je pensionering doet. Daarom beperkt hij zijn gedachten stoïcijns tot de vertaling van de biografie van Bismarck. Ex-prostituee Martha stoort hem in deze bezigheden. Ze ontfermde zich vroeger over een debiele jongen, Clément Vauquer, inmiddels een man met een plechtstatig taalgebruik. Hij wordt verdacht van de moorden, maar zij gelooft rotsvast in zijn onschuld en houdt hem verborgen. Omdat ze de klus niet alleen kan klaren, roept ze Louis’ hulp in. Hoewel Louis helemaal niet opgezet is met dit blijk van vertrouwen, begint hij toch rond te neuzen in Parijs. Hij kan de verdachte moeilijk met zich meeslepen, daarom vraagt hij drie vrienden op hem te passen. Die drie vrienden zijn oude bekenden uit het schitterende Uit de dood herrezen en Een beetje meer naar rechts. Het gaat om de ‘evangelisten’, de drie historici Marcus, Mattheus en Lucas die elk een etage van hetzelfde huis bewonen. Opnieuw combineert Vargas hartverwarmende personages vol vriendschap en vertrouwen met een verhaallijn die niet nagelbijtend spannend is, maar waarvan je uiteindelijk toch wel het fijne wil weten. Ze laat als archeo-zoöloge niet na om de lezer diets te maken dat de waarheid niet altijd de meest voor de hand liggende verklaring is. Naast het amusant intelligente krijg je zo ook nog een behoorlijke portie kritische zin binnengelepeld. Kortom: Verblijfplaats onbekend is opnieuw een heerlijk boek van La Vargas.

Ik ben dit boek gaan lezen vanwege de eerste twee sterrenrecensie die dit boek kreeg in combinatie met de enthousiaste verhalen van twee vriendinnen die in het boek begonnen waren. De cover vind ik prachtig. Het zwartwit met roze, de twee gezichten, toont mij dat het wilswaar om een roman gaat maar dat ik geen feelgood hoef te verwachten. Vanaf de eerste bladzijde weet ik dat deze verwachting klopt. Al snel blijkt dat Esther een hele mooie, bijna bloemrijke schrijfstijl heeft. De metaforen zijn prachtige woordvondsten. - Bij het afzetten van haar vader in de eetkamer was ze staande gehouden door Lieke. Deze had haar verzocht mee te komen naar de familiekamer. Het woord familiekamer had bij Helena aan littekens gekrabd en had korstjes van wonden afgetrokken. - ‘Dan zeg je dat jij er niets aan kan doen, dat er stemmetjes in je hoofd zitten, die zo hard schreeuwen, dat je de stemmetjes in je hart niet meer kan horen.’ - De boosheid die ze voelt lijkt naast haar op de bank te zitten. De woede torent boven haar uit, stompt in haar maag en schreeuwt in haar hoofd. Het boek wordt verteld vanuit twee perspectieven, Nelleke en Helena, middels kortere hoofdstukken. Dat is fijn omdat het boek een ingrijpend thema heeft en Esther de gave heeft de personages onder je huid te laten kruipen. Hierdoor krijgt de lezer lucht en wordt het ondanks de zware kost, wel een leesbaar boek. Het thema, kindermishandeling, loopt als een rode draad door het verhaal heen. Heel knap is het feit dat dit boek, ondanks dat dit iets is dat een ieder zal veroordelen, nergens een oordeel te lezen is. Esther lukt het om alles zo te omschrijven dat de personage die slechte dingen doen een menselijk karakter hebben waar je toch ook mededogen voor moet gaan voelen. Ik denk dat je dit, als mishandeld kind, ook wil. Dat mensen je wel helpen maar niet je papa of mama afvallen. Die loyaliteit wordt geloofwaardig beschreven. Voor mij kan Esther zich meten met de grote namen in de boekenwereld die bekend staan om hun literaire romans met een diepere psychologische laag. Want ondanks de recensie die me triggerde, is dit boek zondermeer een literair werk. Wel kan ik me voorstellen dat als je een minder geoefende lezer bent, of een lezer die sneller naar commerciële boeken zal grijpen, dit boek een uitdaging voor je is die ook te hoog gegrepen kan zijn. Het verhaal vraagt namelijk meer dan een luchtig commercieel werk. Zoek je een boek over een maatschappelijk thema dat geloofwaardig en goed geschreven is, maar dat zowel door het onderwerp als de schrijfstijl, geen boek is dat je alweer vergeten bent zodra je het dichtgeslagen hebt, dan zou ik dit boek zeker aanraden. En ja, het boek kan niet je smaak zijn. Maar met droge ogen beweren dat het een twee sterren boek is? Nee, dan heb je het niet begrepen. Of het verhaal niet of recenseren niet. Want ook al zou het niet je smaak zijn, dan kun je er niet onderuit dat dit gewoon een goed geschreven boek is.

Erg genoten van deze korteverhalenbundel van Alain de Botton. Prachtig hoe deze bekende filosoof het werknemersbestaan van bijvoorbeeld een arbeider in een koekjesfabriek, een hoogspanningsmastmonteur of een accountant tot leven wekt. Hij verwerkt daarin hele rake observaties over hoe belangrijk werken voor de moderne mens over het algemeen is (en dan niet zozeer in financiële zin, maar meer qua status, zingeving enz.), maar ook over hoe onzichtbaar (maar tevens onmisbaar) de werkzaamheden van sommige beroepsgroepen zijn, door de almaar doorgaande specialisatie. Echt een aanrader.

Ilja Leonard Pfeijffer was werkzaam als classicus aan de Universiteit Leiden. Hij schrijft romans, verhalen, gedichten, columns, essays, kritieken en theaterstukken. Hij woont en werkt in Genua en won in 2014 de Libris Literatuurprijs met zijn roman La Superba. Zijn roman Peachez werd in 2018 genomineerd op de shortlist van de Libris Literatuurprijs en ook in 2019 staat er weer een roman van zijn hand op de shortlist: Grand Hotel Europa. In Grand Hotel Europa neemt schrijver Ilja Leonard Pfeijffer intrek in het Grand Hotel Europa nadat zijn relatie met de Italiaanse Clio stuk is gelopen. Pfeijffer gebruikt zijn tijd in het hotel om aan een roman te werken, die in eerste instantie over toerisme moet gaan, maar ook het verhaal van hem en Clio vertelt en waarin uiteindelijk allerlei beschouwingen over de hedendaagse maatschappij en het Europa waarin wij leven naar voren komen. De roman kan door lezers die bekend zijn met het werk van Pfeijffer als typisch aangemerkt worden. Zoals vaker in zijn werk speelt Pfeijffer in deze roman heel erg met de grenzen tussen feit en fictie, zo voert hij zichzelf op als hoofdpersonage maar is zijn verhuizing naar Venetië in de roman natuurlijk niet toevallig en geheel functioneel voor de thematiek van het boek. Ook staat het werk bol van de verwijzingen, niet alleen naar klassieke werken maar ook naar ander werk van Pfeijffer zelf. De auteur legt steeds de nadruk op de gemaaktheid en gekunsteldheid van de literatuur, door het hoofdpersonage het boek te laten schrijven dat de lezer op dat moment aan het lezen is en daarop de reflecteren vormt zich een metaniveau binnen de verhaalwereld: “Die laatste zin is natuurlijk schandalig op effectbejag geschreven.”. De spelingen met taal en registers zullen voor de meeste lezers ook geen verrassing zijn. Steeds speelt Pfeijffer met het verschil tussen het register van de klassieke literatuur en de literaire verwijzingen tegenover het meer platte taalgebruik van zijn personages als ‘echte’ mensen. “Zoals ze voor me stond, was ze niet alleen naakt, maar ook volmaakt geproportioneerd als een standbeeld uit de renaissance. Stomme woorden om te zeggen dat ze mooi was. Maar zo maken ze de vrouwen tegenwoordig niet meer, dacht ik, zo objectief esthetisch als Daphne die werd begeerd door Apollo, als Diana die werd betrapt bij het baden, als een Griekse godin, als een Muze. Ze leende zich ook uitstekend voor een beschrijving in minder poëtische termen, als het model dat ze schaamteloos stond te zijn op hoge pornobenen met haar smalle, meisjesachtige heupen, haar kleine, krokante kontje en haar pittige tietjes, klein, vol en sappig als kersen.” Twee thema’s staan centraal in Grand Hotel Europa; Europa en toerisme. Beide thema’s weet Pfeijffer perfect te vangen. Interessante inzichten en analyses over deze thema’s en de vele verwijzingen naar de kunsten en klassieke oudheid maken dit boek de moeite waard. Zo weet de auteur een rake situatieschets van Italië te maken, evenals van de problemen die toerisme met zich meebrengt. “Hoewel toerisme een verdienmodel is, of in ieder geval geacht wordt dat te zijn, en er voor veel toeristische bestemmingen ook geen alternatieve verdienmodellen voorhanden zijn, levert het ongemak op, richt het schade aan en is het voor de lokale bevolking een buitengewoon problematisch fenomeen. Daar kunnen jullie in Amsterdam inmiddels over meepraten. Een stad die zich uitlevert aan toerisme, verkoopt haar ziel. Terwijl toeristen bovenal op zoek zijn naar een authentieke ervaring, veroorzaakt hun aanwezigheid een teloorgang van de authenticiteit die ze begeren. Of die authenticiteit wordt op een weinig authentieke wijze speciaal voor hen gecreëerd. Toerisme vernietigt datgene waardoor het wordt aangetrokken.” Grand Hotel Europa is een kritische beschouwing over het Europa van vandaag, maar tegelijk spreekt er uit de roman ook veel liefde voor dit continent. Een continent dat vasthoudt aan het verleden en in de toekomst aan alle kanten ingehaald wordt door Aziatische grootinvesteerders. Een Europa dat immigranten weert en tegelijk vergrijst, een Europa dat zich zal moeten aanpassen om in de toekomst nog iets te kunnen betekenen. “Europa is een openluchtmuseum geworden, een fantastisch historisch themapark voor toeristen.” Dit boek is een aanrader voor iedereen die van het werk van Pfeijffer houdt en beter dan dat, een aanrader voor iedereen die een roman met kritische uitweidingen over actuele onderwerpen kan waarderen. Een ode aan Europa met een melancholische ondertoon die de lezer aan het denken zet en keer op keer de spijker op de kop slaat.

Eerst en vooral staat Stieg Larsson bekend als de auteur van de Millennium Trilogie. Wat minder bekend is: “Hij had zijn leven gewijd aan de strijd tegen het rechts-extremisme en de moord op Olof Palme.” In dit context wijdde hij een groot deel van zijn leven in de jaren van 1986 tot zijn dood in 2004, aan de zoektocht in de moordzaak Olof Palme, die in 1986 niet alleen Zweden schokte maar ook de rest van de wereld en tot op heden niet nog niet opgelost is. Wanneer de Zweedse journalist en auteur Jan Stocklassa het verborgen archief van Larsson ontdekt, hervat hij het onderzoek en probeert hij deze misdaad te doorgronden. Het boek van Stocklassa is verdeeld in twee delen: in de eerste beschrijft hij het onderzoek van Larsson en, parallel daaraan, de Zweedse autoriteiten, en in de tweede zijn eigen onderzoeken. Hij legt zijn aanpak uit in het voorwoord en in het nawoord. Het eerste deel is ongetwijfeld zeer interessant om te lezen, omdat je een goed inzicht krijgt in het politiewerk en de structuren ervan. Flashbacks leren ook details over Larsson’s leven en vandaar uit begrijpen we waarom hij zijn leven heeft gewijd aan de strijd tegen het rechts-extremisme en de moord op Palme. In het boek volgen we de verschillende sporen die in de loop van het onderzoek naar voren zijn gekomen: ze variëren van een ‘gekke individuele dader’ , de PKK tot de Zuid-Afrikaanse geheime dienst. Soms was het echter vrij ingewikkeld te lezen, omdat het veel namen van mensen en organisaties bevat die het moeilijkst te classificeren zijn. Dit ondanks een register met namen en uitleg. In het tweede deel beschrijft Stocklassa zijn eigen onderzoeken. Deel 2 geeft je soms het gevoel dat je een thriller aan het lezen was. Ondanks dat gevoel voel de ernst van de zaak, zoek naar aanknopingen naar de moord op Palme. De auteur besluit zijn boek met de zin: “Als alles klopt, dan kunnen we over een jaar of twee echt zeggen wat al lang als onmogelijk wordt beschouwd: de Palme moord is opgelost .” We blijven het dus volgen en laten we hopen dat voor de familie en vrienden van Palme dit waarheid wordt. Al met al een boek waar je als lezer je volle aandacht voor moet hebben, een boek waar je veel leert over Stieg Larsson en – vooral – de politieke situatie van de jaren tachtig net name in Zweden .

Dit boek was echt zooooo spannend! Ik lees nie zo graag maar dit was echt een super boek.ER gebeurt van alles en het is nooit saai. Ook heel grappig en vol fantasie.

Mouwen opstropen en puzzelen maar, zo ben ik in dit boek begonnen. Het is een boek dat erg nuchter geschreven is en erg overzichtelijk is qua indeling. In dit boek wordt in 40 hoofdstukken alle onderwerpen besproken die een relatie hebben met het veranderen van jouw eet- en leefpatroon. De hoofdstukken zijn overzichtelijk terug te vinden in deze 5 onderwerpen; Aanpak, uitrusting, obstakels, voeding en triomf. Je moet de hoofdstukken zien als puzzelstukken en aan het einde is de puzzel compleet. Of het werkt zal de komende tijd voor mij uit moeten wijzen. Ik heb wel veel informatie gekregen en denk er nog regelmatig aan terug op momenten dat afvallen best moeilijk is. Als ik bij wijze van spreken een puzzelstukje kwijt ben. In duidelijke taal wordt het uitgelegd en elk hoofdstuk eindigt met een puzzelwegwijzer die je wijst naar gedeeltes van het boek dat je nog eens extra aandacht zou moeten geven. Dit boek voelt niet als een nieuw dieetboek maar meer als een boek waarmee je kunt blijven sparren over de strijd tegen het overgewicht. Verwacht geen recepten en schema’s maar gewoon duidelijke raad. Ik vond het een prettig boek om te lezen maar de toekomst zal laten zien of het echt werkt.

Men nemen een meteoriet, een neergestorte satelliet, wat relikwieën. Daarnaast heb je nog een team superhelden nodig en laat je die van de VS naar China, Noord Vietnam en Mongolië vliegen. dit alles overgiet je met een sausje van actie, avontuur en het nodige schietwerk en je hebt een spannende thriller. Het is James Rollins dan ook weer gelukt om mij te vermaken met dit alweer 9e deel uit de Sigma reeks. dat er nog maar meer mogen volgen. Ik geef deze 4 sterren.

Had al lang uitgekeken naar een volgend boek van deze schrijfster en eindelijk was het dan zover. Ook dit boek kon mij bekoren met haar speciale schrijfstijl en ze heeft me dan ook niet teleurgesteld. De plot was heel goed gevonden. Kijk al weer uit naar de volgende.

Michael Grant (1954) is een Amerikaanse schrijver die vooral bekend is als young adult schrijver van onder andere zijn BZRK-reeks. 'Gone - Verlaten' is een young adult boek dat het eerste deel is van een zesdelige boekenserie. De spannende reeks gaat over een wereld waarin alle mensen boven de 15 jaar plotsklaps verdwenen zijn. Tijdens een les zijn de leerlingen plots hun leraar verdwijnen, samen met een medeleerling. Al snel blijkt dat iedereen van hun stadje die ouder dan 15 jaar is verdwenen. Daarnaast zijn ze ook afgesloten van alle communicatiemiddelen, kortom ze zijn op hun eigen aangewezen. Dit in een onvoorziene chaos, branden die ontstaan door apparaten die nog opstaan, ontregeld verkeerd, winkels die leeggeroofd worden, baby's en peuters die achtergelaten zijn. Het stadje is ook nog van de buitenwereld afgesloten door een soort van elektrische muur. De kinderen organiseren zich zo goed als ze kunnen en al snel zien ze Sam als een surrogaat vader/oudere broer. Wanneer Caine op de proppen komt ontstaan en twee groepen. Eén onder Sam, die zich bekommert om het welzijn van de kinderen en de andere groep onder Caine, die niet zo'n goede bedoelingen heeft en kickt op macht. Beiden hebben een gave, die ze tegen elkaar gebruiken. Waardoor een oorlog uitbreekt. Thema: Kan je een leven leiden zonder gezag en structuur? Evaluatie: Michael Grant is er in geslaagd om een spannend verhaal te schrijven dat niet alleen jongeren, maar ook volwassenen boeit

Van 1996 tot 1998 reisde de Vlaamse Lieve Joris door Congo. Ze verbleef zo’n (ik maak nu een beredeneerde gok) anderhalf jaar in Congo-Kinshasa. Toen ze arriveerde was Kabila net bezig zijn staatsgreep te plegen, zodat Mobutu verjaagd werd. Twee jaar daarvoor was er een enorme genocide in Rwanda geweest en zowel Hutu’s als Tutsi’s waren naar buurland Congo gevlucht. Daardoor werd het almaar onrustiger in het oosten van Congo. Kabila zou orde op zaken stellen: weg met de corruptie van Mobutu en zijn Mobutisten! Weg met de gevaarlijke onlusten in Oost-Congo! De verwachtingen van de Congolezen waren hooggespannen. Het werd een enerverende reis voor Lieve Joris waarover ze in dit prachtige boek verslag uitbrengt. Ze neemt je als het ware mee naar Congo en samen met haar maak je een reis door dit grote, onbekende land. Reizen in Congo is geen luilekkerland. Lieve Joris reisde alleen (dat doet ze altijd), maar er waren altijd mensen die haar wilden helpen. Ze doorkruiste het hele land. Er waren tijden (weken) dat ze niet kon reizen, omdat er geen doorgang was, of omdat het onveilig was. Het bleef onrustig in heel Congo na de machtsovername door Kabila. Op diverse plekken moeten militairen en kadogo’s (Kabila’s kindsoldaten) de “orde herstellen”. Maar ze kwam overal waar ze naar toe wilde. Alhoewel, ook Lieve Joris heeft wel eens “Rupsje nooit genoeg” neigingen. Extra interessant vond ik het hoofdstuk over de rechtszaak tegen drie vermeende verraders van Kabila. Die rechtszaak werd in Lubumbashi (vlakbij de grens met Zambia) gehouden. Het was een ernstige zaak: de drie verraders hing de doodstraf boven het hoofd. Maar door Lieve Joris' levendige en anekdotische verslaggeving wil je verder lezen, omdat het je nieuwsgierig maakt naar het vervolg en de afloop. Inmiddels was er van vrede en orde helemaal geen sprake meer. Kabila moest ook weer weg en omringende Afrikaanse landen bemoeiden zich er ook mee. Vanwege de dreigende burgeroorlog werd Europeanen stellig aangeraden Congo te verlaten. Dat was het laatste wat Lieve Joris wilde. Maar uiteindelijk ging ook zij terug naar België, samen met andere evacuees. Net op tijd, vlak voor er geen vluchten meer mogelijk waren. De luipaard, dat was Mobutu met zijn muts van luipaardenbont. En Kabila mocht zich dan totaal anders kleden, zijn dans was dezelfde om vooral aan de macht te kunnen blijven. Lieve Joris reisde al eerder door Congo (begin jaren '80) en daarover schreef ze het boek TERUG NAAR CONGO. Ook een aanrader!

een prachtig boek , waard om meerdere malen te lezen. heb ook de d.v.d ., meerdere malen gezien, al bij al een schrijfster om meer van te lezen

Matthias Devriendt is verhuisd. Hij zit net twee weken op zijn nieuwe school en voelt zich daar totaal niet thuis. Zijn nieuwe school is veel groter en hij vindt het vreselijk om als nieuweling op een school te komen waar iedereen elkaar al kent. Gelukkig krijgt hij toch twee vrienden, Dante en Rani. Dante en Rani zijn net als Mathias buitenbeentjes. Dante is superslim en Rani een beetje apart. Wanneer er een iPhone wordt gestolen wordt Rani daarvan beschuldigd. Mathias wil haar onschuld bewijzen en samen gaan de drie vrienden op onderzoek uit. Jo Claes is een Vlaamse auteur. Hij is leraar Engels en Nederlands. Hij heeft meerdere misdaadromans geschreven. Ooit beloofde hij in een interview dat vroeg of laat de wereld van het onderwijs de achtergrond zal vormen van één van zijn misdaadromans. Niet voor mietjes is zijn eerste jeugdboek, en het speelt zich af op een middelbare school. Het lijkt er op dat Claes zijn belofte is na gekomen. Dante en Rani zijn twee slimme kinderen. Dante is de slimste van de klas, hij loopt altijd met zijn iPad rond en draagt een brilletje met ronde kleine glaasjes. Hij wordt altijd Harry Potter genoemd, wat hij natuurlijk helemaal niet leuk vindt. Rani is een beetje een apart meisje. Ze draagt vreemde kleding en kent veel moeilijke woorden. Rani houdt zich vaak afzijdig en is vaak in een boek verdiept. Veel mensen lachen haar uit, maar Matthias snapt niet waarom, hij wil meer over Rani te weten komen. Het boek leest vlot weg. Matthias wil Rani helpen, maar hij ondervindt veel weerstand, het probleem wordt steeds groter. Je zou verwachten dat er flink meer spanning in het verhaal komt, maar dit valt tegen. De echte spanning komt pas aan het eind, wat het door willen lezen niet bevordert. Voor jongere lezers is dit geen probleem, maar voor de iets oudere lezer kan dit een klein probleempje zijn. Niet voor mietjes is een boek met een boodschap. Aan het begin van het boek wordt het verhaal ‘De barmhartige Samaritaan’ verteld. Dit verhaal staat in het Nieuwe Testament van de Bijbel. De achtergrond van het verhaal is dat we andere mensen moeten helpen als ze in nood zijn, maar ook als ze dat niet zijn. Dit thema komt meerdere keren terug in het boek. Matthias wil de onschuld van Rani bewijzen, hij wil haar helpen. Je kan eigenlijk zeggen dat Matthias een beetje een barmhartige Samaritaan is. Claes wil je iets meegeven. Er zijn heel veel geloven in de wereld, maar wat je ook gelooft, of niet gelooft, een ander helpen is belangrijk.

mooi en interessant boek. beetje simpele schrijfstijl.

Verrader van de troon is een leuk en spannend boek. Het leest makkelijk, ook al gaat het voor mijn gevoel hier en daar iets te snel, waardoor ik sommige delen opnieuw moet lezen om het helemaal te kunnen volgen. Ik ben dol op de wereld waarin dit boek zich afspeelt. Ik denk dat het een beetje de Arabisch wereld moet voorstellen met sultans en de woestijn. Ik weet niet of ik het goed heb, maar het is in ieder geval een totaal andere cultuur dan de meeste boeken die ik lees. Wat ik vooral leuk vind, en dat vond ik in het eerste deel ook al zijn de legendes en de tradities die ze vertellen in dit boek, over helden. In het boek wordt wel veel gepraat over politiek, vanwege de opstand natuurlijk. Voor sommigen zou dit misschien storend en saai zijn, maar ik vond het juist interessant om te zien hoe de opstand tot stand komt en hoe iedereen daar op reageert. Ik ben sowieso voor Ahmed, hij zal zorgzaam voor zijn volk zijn, terwijl de sultan een harde leider is, wat hem maakt tot een goede vijand. De sultan gelooft dat wat hij doet de juiste manier is. Dit boek kent ook magie. Ik weet nog dat ik dit in het eerste deel nogal overbodig vond, maar in dit deel hoort het er gewoon bij. Ik vind het veel beter uitgewerkt. Ik vind ook altijd leuk dat de magie in verschillende boeken zo anders wordt vertelt. Daarnaast ben ik dol op de personages, vooral de rebellenbeweging, zij zijn een echt hecht team. Amani, het hoofdpersonage, is mijn favoriete personage. Ik vind haar leuk om haar heldhaftigheid. Ze geeft nooit op en stort zich zonder na te denken overal in, omdat het niet anders kan. Ik ben ook dol op Jin. Ik had hem graag meer in het boek zien voorkomen. Wat ik ook goed aan dit boek vind, is dat het verleden er in wordt verwerkt, ook al vond ik het wel weer raar dat Noorsjam er niet in verwerkt was. Ik kijk er uit naar het volgende deel, door een giga cliffhanger.

Was benieuwd naar Nesbø zonder Harry Hole. En ja, het is zeker anders. Het is sowieso een anders opgebouwd verhaal . Het is en blijft duidelijk een Nesbø met een als altijd verdiende hoge waardering.

'Ergens Anders' van Richard Russo 'Ergens Anders' van Richard Russo vind ik een juweeltje, maar duidelijk afwijkend van de andere Russo's die ik heb gelezen. Voor mij bestaat het grote verschil in het achterwege laten van de bijtende/spottende humor, kenmerkend voor zijn andere boeken. Los van het feit dat ook dit boek talig weer de moeite waard is, mede te danken aan de mooie vertaling van Kees Mollema, voelt dit drama voor twee personen op de eerste plaats als een diepgaande persoonlijke analyse: meeslepend, mild, soms verdrietig en zeker ook confronterend. Misschien vind ik 'Ergens Anders' dan ook wel zijn meest aansprekende boek, hoewel het moeilijk kiezen is uit zijn oeuvre want ik hou van alle boeken van Russo met zijn trefzekere, bitterzoete schetsen. Naast de analyse van het steeds verder afbrokkelend bestaan van zijn moeder, vind ik het onderzoek dat Russo is gestart naar zijn eigen drijfveren en de zoektocht naar de basis van zijn verbondenheid tegelijkertijd dapper en ontroerend. Ik zie het als het afleggen van een waardevolle getuigenis, ontdaan van overdreven sentiment waarbij niets en niemand ontzien wordt, maar tegelijkertijd is er sprake van een liefdevolle benadering door Richard Russo vanuit diep respect en met grote zorgvuldigheid. In het boek speelt de Amerikaanse literatuur een hoofdrol in zowel het leven van de moeder als in het leven van Russo zelf en doordrongen van het belang van lezen, vind ik het als lezer prachtig om te zien hoe Russo de literatuur ziet als een geschenk en tevens zijn redding. Hij heeft een genetische karaktertrek, zijn neiging tot obsessief gedrag weten om te zetten in een positieve kracht en een succesvolle carrrière, daar waar hij zijn moeder met dezelfde kracht heeft zien worstelen en langzaam ondergaan. Een prachtig maar schrijnend verhaal van een zoon die als hij nog iets had willen zeggen, "Het spijt me" gezegd zou hebben. De lezer is getuige van een dramatische geschiedenis waarbij van twee kanten liefde, schuldgevoelens en verbondenheid onvoorwaardelijk de boventoon voeren, een drama dat met bijzondere fijngevoeligheid door de schrijver is weergegeven. Ik ben blij dat ik als dochter en moeder, veilig op afstand, de confrontatie met Russo en zijn moeder ben aangegaan en ik sluit af met vijf sterren voor 'Ergens Anders'.

Ik ben geen snelle lezer maar als je eenmaal aan de trilogie begint van Stieg Larsson dan vlieg je door de boeken heen. De 3 boeken zijn dik maar elke pagina bevat spanning, je wordt in het verhaal gezogen en laat je niet meer los. Wanneer 1 boek uit is moet je eigenlijk het 2de boek al op de plank hebben liggen. Deze boeken zijn echt een aanrader

Ik kocht dit boek een poos geleden bij de hema. Eigenlijjk omdat ik een ander boek had gezien in de 3 voor 15 bak dat ik interessant vond. Wat ben ik blij dat ik het heb meegenomen...want wat een goed duidelijk geschreven verhaal. Hoewel soms wel wat voorspelbaar....was het spannend genoeg om me steeds weer het boek te laten oppakken. En heeft het me na het lezen aangezet tot het willen bekijken van meer boeken van deze schrijfster.

Zoek je nog bakinspiratie voor de feestdagen, dan is dit een fijn boek(je). Hij is niet zo groot van formaat, wel erg handzaam. En ondanks het formaat is dit een volwaardig boek met verrassende recepten. Aan alle dingen word gedacht zoals brunch, lekkernijen voor bij de koffie of speciale oud&nieuw recepten. Ook de desserts mogen natuurlijk niet ontbreken. In het boekje staan niet alleen recepten, maar ook handige baktips en achtergrondinformatie over bakken. Een leuk boek om te hebben, leuk om cadeau te geven, maar het allerleukst blijft om iets lekkers te bakken uit dit boekje.

‘Een verrassende stap’ is niet een boek met allemaal ingewikkelde verhaallijnen. Naast het hoofdverhaal van de ontluikende romance tussen Maggie en Cal, doen zich geregeld andere problemen en situaties voor. Zo krijgt Sully een hartaanval, wat voor Maggie reden is om langer te blijven, blijkt Cal zijn oude beroep weer op te pakken en vindt de rechtszaak tegen Maggie plaats. De verschillende lijnen zijn, soms wat te, makkelijk uit elkaar te houden. En op het moment dat het verhaal misschien wat saai dreigt te worden, vindt opeens een onverwachte gebeurtenis plaats die weer wat spanning brengt. Deze gebeurtenissen voegen echter inhoudelijk weinig aan de verhaallijnen toe. Voor mijn volledige recensie, zie: http://www.chicklit.nl/boekrecensies/161524/recensie-verrassenstap

Toen ik het boek vastpakte en de achterflap bekeek en ik het woord moord las was ik opgelucht. Boeken die spanning met zich meedragen kunnen mij wel bekoren. Het begin van het boek viel toch wel tegen, het woord saai was hier wel op zijn plaats. Maar al snel kwam er wat vaart in en na de grote, moeilijke flashback kreeg ik plezier in het lezen en verveelde het mij niet meer. Ik kon me goed inleven in het personage van inspecteur Sejer. De job van inspecteur interesseert mij wel en ik probeerde in zijn plaats te achterhalen wat het addertje onder het gras was in het verhaal van Karin Fossum. Uiteindelijk kwamen we samen met Eva de waarheid te weten. Ik heb, op het begin na, van het boek genoten en kan het iedere ervaren lezer aanraden.

Wat een prachtig verhaal heeft Jojanneke geschreven! Als moeder van een overleden kind kan ik niet anders zeggen dat het gevoel van verlies en verlangen en alles wat er hierdoor op je pad komt zeer treffend is omschreven. Super knap dat er aan dit ontroerende verhaal een spannende wending is gegeven. Kortom een aanrader!

Glasgow 1983 Ruby Thompson wordt wakker van de storm, ze duwt het deken opzij en denkt dat ze Rosie haar tweelingzus ziet staan. Toch de schim verdwijnt en ze draait zich om en laat zich terug op bed vallen. Later heeft ze enorm veel spijt dat ze Rosie niet heeft gewekt. 30 jaar later: Dominee Donald Cunningham ontdekt in het biechtboek een bericht "Het spijt me wat er gebeurd is met Rosie Thompson. Moge God me vergeven." Dit komt aan de oren van Eve Thompson, ze vindt geen rust meer, ze moet weten wat er met Rosie is gebeurd, de klopjacht is geopend! Een echte Vandermeeren, wat een parel in het Thriller landschap , vanaf pagina 1 wordt je meegesleurd in een wereld van spanning. De cover geeft het verhaal niet prijs en de titel past misschien niet zo bij het verhaal maar voor de rest niets anders dan lof. Ik kon het boek zelf niet wegleggen, de wereld draaide door en ik las en nee ik zag het plot totaal niet aankomen! Een vlot lezend boek dat zeer toegankelijk is voor lezers van het andere genre!

In “de veger” volgen we Nan Mus. Vijf jaar terug is de veger verdwenen. Nan, is aan haar lot overgelaten en heeft geen andere keuze dan te werken als schoorsteenveger voor de verschrikkelijke Wilkie Crudd. Ze brengt haar dagen schoorstenen vegend door. Het is ontzettend gevaarlijk en ondankbaar werk, maar Nan is er erg goed in en zo verstrijken de jaren. Wanneer ze op een dag vast komt te zitten in de haard is ze bang dat haar einde nadert. Maar dan ontwaakt ze ongedeerd op een verlaten vliering en blijkt ze niet alleen te zijn. Ze is geholpen door een klein wezentje... “De veger” is een verhaal dat echt bij je binnenkomt, all the feels. Als je hem gelezen hebt en dicht slaat, kun je alleen maar denken, WAUW! Wat is dit een mooi en hartverscheurend verhaal. Je bent na het lezen echt even helemaal stil en het verhaal zit daarna nog dagen in je hoofd. Het is bijna onmogelijk om dit verhaal te beschrijven en het alle eer te geven die het verdiend. Dit is een boek dat iedereen jong en oud gelezen zou moeten hebben. Nan Mus is een heel sterk hoofdpersonage in “de veger”. Je leeft enorm met haar mee. Ze heeft het absoluut niet makkelijk in haar leven en dat weet de auteur ook ontzettend goed te omschrijven allemaal. Ik had het eerste hoofdstuk meteen al kippenvel. Door het verhaal heen krijg je ook flashbacks naar het leven van de veger en Nan samen, die stukjes waren echt heel erg aandoenlijk, maar ook ontzettend fijn. Je merkt echt dat de ze veel om elkaar gaven. De auteur Jonathan Auxier weet je gedurende het verhaal echt te raken. Zijn zinnen zijn heel sierlijk en alles is heel duidelijke en tot in de kleinste details omschreven. Je ziet alles heel realistisch voor je. Zijn schrijfstijl is erg beeldend en vlot maar toch ook op een bepaalde manier luchtig. Het zijn best af en toe zware onderwerpen, maar hij weet het op zo’n fijne manier te vertellen, dat het interessant is en blijft. Je hoeft je met dit verhaal geen moment te vervelen. Wat ook erg sterk was aan het verhaal is dat het net was alsof je tijdens het lezen meedeelt in de “geheimpjes”. Zo weet je gedurende het verhaal wie Charlie is, maar ook bijvoorbeeld dat Nan illegaal en stiekem ergens woont. De auteur maakt je op die manier dus ook een deel van het verhaal. Het schoorsteenvegen loopt als rode draad door het verhaal heen. Doordat je elke keer weer net iets meer informatie krijgt heb je aan het einde een compleet en duidelijk verhaal. Het verhaal zit vol met mooie boodschappen en natuurlijk ook de nodige fantasie. Eenmaal begonnen in het verhaal, wil je het ook direct uitlezen. Je moet gewoon weten hoe dit verhaal voor Nan en de rest af gaat lopen. Ook vriendschap speelt een grote rol in dit verhaal. Kortom, "de veger" is gewoon het complete plaatje! Ga het absoluut lezen, ik raad het iedereen aan. Dit zou zomaar eens één van de mooiste verhalen kunnen zijn die je ooit gelezen hebt.

*** Met dank aan uitgeverij Ambo|Anthos die mij de kans heeft gegeven om dit fantastische boek te recenseren *** Voor Alice Salmon lag een succesvolle carrière in het verschiet, maar haar weg naar succes mocht ze niet meer meemaken. Alice is een voormalig student die na een uitgaansavond in een rivier dicht bij haar universiteit dood wordt gevonden. Is ze vermoord of heeft het meisje uit waanhoop zelfmoord gepleegd? Deze vraag staat centraal in Wat ze naliet van T.R. Richmond. Jeremy Cooke, een grijzende hoogleraar antropologie, is gefixeerd op deze vraag en wil het verleden van Alice ‘boven water’ halen. Hij doet dat door haar sporen te volgen op het internet, zoals haar e-mails, haar Facebook, Twitter en haar eigen geschreven artikelen. Bovendien krijgt hij informatie uit het geschreven dagboek van Alice. Cooke wil op basis van deze informatie een boek schrijven om Alice te eren en om achter de waarheid te komen. Cooke heeft echter zijn eigen motieven die de suggestie wekken dat hij de moord op Alice zelf heeft gepleegd. Hij is niet de enige. Luke, (ex)vriend van Alice, had ruzie met haar kort voor ze dood ging. Daarnaast heeft de moeder van Alice veel problemen, waaronder een alcoholverslaving en haar relatie met Alice was niet altijd goed. Wat ze naliet is een verhaal dat vanuit verschillende perspectieven wordt verteld. We lezen persoonlijke verhalen van familie, vrienden, collega’s, huisgenoten en diverse media. Alles wordt gebruikt om achter de waarheid te komen: kranten –en tijdschriftartikelen, dagboekaantekeningen, twitterconversaties, blogpost en sms’jes. De lezer moet zijn/haar aandacht er bij houden, anders kan het zo zijn dat je te midden van alle aanwijzingen de weg kwijt raakt. Het verhaal springt heen en weer, maar een goede lezer houdt alles in de gaten en verliest de draad van het verhaal niet. T.R. Richmond (pseudoniem voor Tim Relf) lijkt door Twitter te zijn geïnspireerd om dit verhaal te schrijven. Tegenwoordig kan iedereen een Twitteraccount aanmaken en op dit account schrijven wat ze willen, hoe persoonlijk dat ook is. Het verhaal zet de lezer aan het denken over de vraag wie Alice is. Maar kunnen we überhaupt via de Twitter van Alice te weten komen wie ze echt is? Is de identiteit van Alice op het internet wel haar echte identiteit? Hoe reflecteert deze informatie over wie zij is? Hoeveel klopt daarvan? Wat ze naliet heeft door het gebruik van allerlei internetbronnen dus niet alleen een zeer vernieuwend concept, maar geeft de lezer ook stof tot nadenken over de eigen identiteit op het internet en over de zogenaamde ‘voetprint’ van sociale media. Alles op het internet blijft bestaan en ook als iemand er niet meer is, staat er veel informatie over diegene op het internet. Het verhaal bestaat dus uit verschillende Tweets, facebookberichten, e-mails, lijstjes van liedjes en forumberichten. Dit lijkt een succesvolle methode. Het boek is namelijk in verschillende talen vertaald en is in diverse landen uitgegeven. Nog opvallender is dat Alice Salmon in het ‘echte’ leven een eigen Facebook pagina heeft en Professor Cooke een tumbler pagina en een Twitter account. Op deze manier kunnen lezers de personages ook via hun eigen social media volgen. Het verhaal stopt dus niet zodra de lezers bij de laatste pagina aankomen, maar ze krijgen een unieke kans om via hun eigen sociale media met Cooke te "praten". Het vernieuwende concept maakt het verhaal nog spannender dan het al is. Door het gebruik van ‘mixed media’ lijkt het alsof de lezer zijn/haar eigen verhaal moet creëren om zelf achter de dader te komen. De lezers worden dus gestimuleerd om het ‘raadsel’ zelf op te lossen. Daarnaast zijn de personages goed uitgewerkt. Hoe meer je leest, hoe meer informatie je krijgt over de verschillende personages. Op het eerste gezicht lijkt Cooke een gewone professor die verkeerde dingen in zijn leven heeft gedaan, Megan een meisje die haar beste vriendin heeft verloren en de moeder van Alice een gebroken vrouw met veel problemen. Maar niets is wat het lijkt. Ieder personage heeft een grote rol in het leven van Alice gespeeld en, zoals eerder gezegd, heeft ieder personage een eigen motief. Tot slot maken veel reviews de vergelijking tussen de boeken Gone Girl en Wat ze naliet. Ik begrijp waarom deze vergelijking wordt gemaakt, maar ik ben van mening dat Wat ze naliet veel beter is gestructureerd. Deze structuur versterkt het spanningselement in het verhaal. Bovendien werkt het verhaal naar een spannend einde toe. Hoe meer pagina’s je leest, hoe meer je het ‘whodunit’ gevoel krijgt. Het is dan ook een verassing hoe Alice aan haar einde is gekomen. Wie wil weten wat er met Alice is gebeurd, moet snel het boek zelf gaan lezen. Wat ze naliet is een spannend, goed gestructureerd en verrassend boek. In de toekomst ga ik zeker meer lezen van deze, voor mij nog onbekende, auteur.

Echt een top thriller, hij staat in ieder geval in mijn top drie van de 'ineenademuitleesboeken'. Jammer vind ik wel dat je het boek dan zo snel uit hebt. Grisham beschrijft naar mijn mening heel goed de angst die iemand kan hebben zonder indentiteit. Ook wordt de charme van Italië naar mijn mening heel goed in beeld gebracht, ik ben er nog nooit geweest maar kan er nu wel een heel goed beeld van schetsen. Verder is het echt weer een ouderwetse Grisham. Misschien niet naar onderwerp etc. maar wel in charme en verteltrant.

Boek acht ondertussen en je moet U hoofd er bij houden. Er komen alsmaar personages bij en er is actie op veel plaatsen tegelijk. Op het eerste gezicht zou je hierdoor kunnen besluiten dat het verhaal voortkabbelt, maar niets is minder waar. Er gebeuren niet alleen triviale zaken, maar er zitten ook wel degelijk fundamentele gebeurtenissen in dit boek. Het verhaal geeft meer en meer de indruk, een thriller of een mysterie te zijn. Wie is nu wie? Wie staat aan welke kant? Wat wil iedereen bekomen en hoever wil iedereen gaan, om dat doel te bereiken? Gaan alle personages - waar je ondertussen zo van houdt - de eindmeet bereiken, of sneuvelen ze binnenkort? Door al deze vragen, verlang je alleen maar meer naar het volgende boek. En stilletjes hoop je, dat sommige personage die minder in dit boek aan bod kwamen, weer meer op de voorgrond komen in het volgende boek. Dus op naar deel negen!

Wat een verhaal zeg. Adembenemend vooral het laatste gedeelte. Ik heb werkelijk genoten van het boek. Kon het ook niet meer wegleggen en moest het uitlezen. De personages zijn prima uitgewerkt, je wist precies wie wie was. Buitengewoon sterk. Wat Fabienne allemaal tegenkomt in haar leven is echt ongelooflijk evenals Ties (of Jesse) wat die allemaal voor zijn kiezen krijgt, ongelooflijk. Een thriller met humoristische quoten erin, werkelijk bijzonder goed. Alex van Galen heeft een prettige schrijfstijl en lekkere korte hoofdstukken waardoor het lekker wegleest. Het plot zit goed in elkaar en is opbouwend van aard, goede verhaallijn, kortom ik heb alleen maar positieve kanten gezien. Misschien was het in het beginne iets minder spannend maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt. Lekkere vlotte thriller. Een absolute aanrader! Alex van Galen is in ieder geval toegevoegd aan het lijstje van mijn favoriete auteurs en ik ga op zeker zijn andere boeken ook lezen.

Volgens mij is dit mijn eerste boek wat ik gelezen heb van Linda van Rijn en wat vond ik hem leuk. Normaal ben ik meer van de Chicklit en Romans. Maar verandering van spijs doet eten zeggen ze en dat is deze keer goed uitgevallen. Ik heb gegeten ofwel echt verslonden. Met zijn 203 pagina’s is het geen dik boek en omdat hij lekker weg leest is hij ook zo uit. In het begin voelt het als een roman, maar naarmate Yves en Lara het vakantiehuisje bereiken wordt de spanning wel echt opgebouwd. Het plot vond ik verassend en spannend, en het laatste hoofdstuk voelde weer echt als een stukje Chicklit. Of ik de benaming Literaire Thriller zou geven weet ik niet. Ik vind het boek spannend maar niet om er het woord Thriller aan te plakken. Al met al vond ik het boek erg fijn en ga ik zeker meer lezen van Linda van Rijn.

Als ik op Facebook een bericht zie van Bob Van Laerhoven 'dat zijn Engelse verhalenbundel 'Dangerous Obsessions' in het Spaans, Portugees, Italiaans en Zweeds wordt uitgegeven en niet in het Vlaams verkrijgbaar is', intrigeert mij dat enorm. Ja, waarom heb ik nog niks van hem gelezen? Ik start met 'De wraak van Baudelaire'. Niet voor watjes! Katapult naar Rimbaud Voordat ik aan het boek start, katapulteer ik mezelf terug naar het Atheneum in Turnhout. Onze leraar Frans gaf ons huiswerk: declameer het gedicht van Rimbaud (tijdsgenoot van Baudelaire) 'Le Bateau Ivre' van buiten. Merci Monsieur Fonteyn! Bob Van Laerhoven Deze bescheiden kempenzoon, geboren in het authentieke Arendonk, heeft meer dan 30 boeken op zijn palmares en kent vooral in het buitenland succes. Hij reisde naar conflict- en oorlogsgebieden om getuigenissen van slachtoffers de wereld in te sturen. Bob Van Laerhoven schrijft romans, kinderverhalen, theaterwerken en non-fictie. Wat! Een duizendpoot... neen, een duizendhand. Plot 'De wraak van Baudelaire' Commissaris Lefèbre en assistent Bouveroux krijgen te maken met een makabere seriemoordenaar. Op de verminkte lijken vinden ze elke keer weer een gedicht van de overleden Baudelaire in zijn eigenste handschrift. Bizar! Maar Parijs hecht niet zoveel belang aan deze moorden, wegens de turbulente tijd waarin het radeloze gepeupel in opstand komt tegen de decadente bourgeoisie. De Pruisen rukken op en zetten Parijs als ratten in de val. De adel houdt orgieën en absurde feesten. De lichtzinnige Napoleon III baseert zijn strategie op toekomstvoorspellingen van magiërs. Het arme volk voedt zich met zijn doden. De moorden intrigeren toch Lefèbre, waarbij het familiedrama en zijn verleden telkens opspelen. Het wordt persoonlijk. Een ware teletijdmachine! Vaak heb ik bijna mezelf overtuigd om het boek weg te leggen. Ik bevond me écht in vreselijke, donkere en ongure Parijs. Van Laerhoven kan je geestelijk het decor insleuren. Hij gebruikt rijkelijk overladen zinnen doorspekt met Franse en Algerijnse begrippen, wat het verhaal nog meer élan geeft. De historische feiten en personen, die door het verhaal lopen, maken het boek waardevol voor me. De flashbacks van commissaris Lefèbre naar zijn 'fantastische' soldatentijd in Algiers waan ik té 'James Bond'. De beschrijvingen van de hoererij en perversiteit waren misselijkmakend. Toch bleef ik gulzig verder lezen benieuwd naar de ontknoping. Mijn gedacht: niet voor watjes!

Dit tweede deel van The books of Mortals vond ik toch wat beter dan het eerste deel, alleen het oorlog gedeelte vond ik weer wat minder goed maar dat komt omdat ik oorlog, legeraanvallen en dergelijke helemaal niet leuk vind.

Sebastian Fitzek studeerde rechtswetenschappen en is werkzaam als journalist en schrijver. In 2006 verscheen zijn eerste psychologische thriller en sindsdien staat zijn pen niet meer stil. Stoel 7A getuigt van creativiteit en originaliteit, de plot is weerom subliem te noemen. Hij zegt zelf in zijn nawoord dat zijn inspiratie slechts komt tijdens het schrijven zelf, afzondering op een onbewoond eiland werkt voor hem niet, gewoon beginnen schrijven. Ook heeft hij niets met series, op zichzelf staande verhalen zijn zijn ding. En het werkt, hij is een van de succesvolste schrijvers in Duitsland, maar zijn succes beperkt zich niet tot daar. Gelukkig! Een spannend boek is het ook geworden. Doordat de plot zo knap in elkaar zit en er met de regelmaat van een klok verrassende plotwendingen zijn, kan het ook niet anders. Er gebeuren rare dingen en onbegrijpelijk. Het is pas echt aan het einde dat alles duidelijk wordt en ondertussen heb je er een spannende rit op zitten. Tijdens deze rit word je getrakteerd op inzichten omtrent vliegangst, ook boeiend. Psychologisch gezien valt er ook een en ander op te steken en Fitzek is er ook niet vies van om een dierenleed ballonnetje op te laten, dingen om over na te denken. Fitzek is en blijft een klasse schrijver. Een zeer spannend en origineel verhaal met een zeer goede plot en ondanks de ernst van de zaak op een vlotte en humoristische manier geschreven.

Fantastisch goed boek. Ik ben dit jaar een grote fan van Indridason geworden, maar had dit eerste boek van hem nog niet gelezen. Grappig om nu het begin van de relaties van Erlendur en zijn kinderen en medewerkers te zien. Halverwege het boek is al duidelijk hoe het boek zich gaat ontwikkelen, maar je moet toch gespannen doorlezen om het fijne ervan te weten te komen. Geen gepuzzel om ontbrekende stukjes aan elkaar te leggen, maar onrust om maar door en door te lezen om te zien waar Erlendur uitkomt. Noorderveen is niet spannend in de gebruikelijk zin van het woord, maar intrigerend door het onderwerp en het volgen van de zoektocht naar de dader. En daar is Indridason heel sterk in, ook in zijn latere boeken!

Vergeet mij niet is het 3e boek dat ik lees van Anja Feliers, en het 3e met Kathleen, de psychologe. Haar boeken worden steeds beter en beter. Dit boek grijpt je meteen bij de keel, wanneer Wim tot de ontdekking komt dat hij zijn zoontje 's morgens op de achterbank vergeten is, en het kind is overleden in een snik hete auto. Maar gaande weg leren we zijn vrouw Saskia kennen, en haar verleden (deel 2 van het boek). Vergeet mij niet is een boek dat je bij de keel grijpt en niet meer loslaat. Het is een boek dat je laat zien tot wat mensen, bewust of onbewust in staat zijn. Een aanrader.

Eenheid van plaats is een van de kenmerken van de klassieke, Griekse tragedie: alle gebeurtenissen spelen op hetzelfde toneel. Over wat elders gebeurt, hoort het publiek hooguit iets aan het eind van het stuk. Schrijven volgens zulke strenge wetten – behalve de eenheid van plaats moeten ook de eenheid van tijd en handeling worden gerespecteerd – vraagt van een auteur een groot vermogen tot intensivering. Je moet als het ware met minimale middelen een maximaal effect kunnen bereiken. Of Gisa Klönne zich voor haar debuutroman En het woud zwijgt daadwerkelijk door de Griekse tragedie heeft laten inspireren, weet ik niet, maar de associatie met de eenheid van plaats drong zich al lezend in ieder geval sterk aan me op. Want alle belangrijke gebeurtenissen spelen zich af in ‘het woud’; in dit geval de bossen op de hellingen van het (niet-bestaande) Schnellbachtal. In het woud wordt het verminkte lichaam van Andreas Wengert gevonden, proberen de bewoners van een ashram – een soort commune – op een verrassende manier de hectiek van het alledaagse leven te ontvluchten, voert Diana Westermann strijd om door haar collega’s als eerste vrouwelijke boswachter serieus te worden genomen. Je zou zelfs kunnen zeggen dat politiecommissaris Judith Krieger, die in haar functioneren nogal gehinderd wordt door een traumatische ervaring uit het verleden, in het woud eindelijk weer met zichzelf in het reine komt. Het woud is, kortom, voortdurend op een nadrukkelijke, vaak ook dreigende manier in het verhaal aanwezig. De vertaler heeft dat prima aangevoeld. In het Duits heet het boek Der Wald is Schweigen en daar had ze ook ‘En het bos zwijgt’ van kunnen maken. Maar ‘woud’ is krachtiger, beklemmender en dat is precies het gevoel dat dit verhaal oproept: beklemming. Wie heeft Andreas Wengert vermoord? Die vraag loopt als een rode draad door het verhaal en blijkt uiteindelijk alle andere verhaallijnen met elkaar te verbinden. Wengert, leraar gymnastiek en Engels, blijkt bepaald niet vies te zijn geweest van jonge meisjes. En doordat sommige van hen evenmin vies van hem waren, kon het gebeuren dat de man, hoewel getrouwd, er een rijk en turbulent liefdesleven op na hield. Op zijn motor reed hij van afspraak naar afspraak, tot zijn ontzielde lichaam op een dag hoog in een jachthut wordt gevonden; naakt en door vraatzuchtige vogels onherkenbaar verminkt. Judith Krieger heeft het gevoel dat de oplossing in de ashram moet worden gezocht; haar eerzuchtige collega Manfred Korzilius zoekt de oplossing in Wengerts familiekring. Uiteindelijk komt de moordenaar inderdaad niet uit een geheel onverdachte hoek, maar dat wil niet zeggen dat de ontknoping het nodige raffinement ontbeert. Integendeel zelfs. Wie debuteert met een roman als En het woud zwijgt, mag zonder meer tot de categorie Veelbelovende Auteurs worden gerekend. Ik was niet alleen onder de indruk van de manier waarop Klönne ‘het woud’ tot Alomtegenwoordigheid heeft gemaakt. Ook de tekening van de personages verdient respect. Het zijn stuk voor stuk mensen met problemen, trauma’s zo u wilt, die hen volledig in beslag nemen en op een bepaalde manier isoleren van de werkelijkheid. Ergens lezen we dat Judith Krieger het gevoel heeft ‘alsof ze onder een glazen stolp zit’ en geldt in feite voor alle belangrijke personages. Dat maakt ze kwetsbaar. Om hen heen loert gevaar, maar ze zien het niet. Voelen het hooguit, zoals het meisje Laura, het laatste liefje van Andreas Wengert. Maar ze heeft geen idee uit welke hoek de dreiging komt. En als het Kwaad zich uiteindelijk aan haar openbaart, is het bijna te laat. Wie het boek gelezen heeft, weet dat er niet echt sprake is van eenheid van plaats; het verhaal speelt op meerdere locaties. Maar Gönne heeft wel degelijk met weinig middelen een uitstekend resultaat bereikt en daarom kijk ik nu al uit naar haar volgende boek.

Sterker door strijd, een intrigerend verhaal met een interessante en levensechte hoofdrolspeelster, gesituationeerd in een levendig en uitnodigend beschreven Rotterdam! Een vlot en fijn leesbaar boek, mooie vondsten en een herkenbaar tijdsbeeld. Prima debuut dat smaakt naar meer. Aanrader!

Zie hier mijn mening over moordspel Toen ik Sandra had ontmoet in Aalst, was ik toch benieuwd naar haar nieuwste thriller, moordspel. Ik wou er echter nog een beetje mee wachten. Nadat ik echo had gelezen, een paar dagen terug, bevond ik mezelf in een leesdip. Geen enkel boek kon mijn aandacht vasthouden tot het einde. Toen kreeg ik de raad van mn bff om eens een boek te nemen die even spannend zou zijn als echo. Dit om de overgang draaglijker te maken. Dus begon ik aan moordspel en algauw zat ik aan hoofdstuk 4 in een mum van tijd. En kijk heb het boek in vijf dagen uitgelezen. De reden waar ik er een week over heb gedaan, is omdat ik ook werk overdag en omdat ik niet wou dat het verhaal stopte. Ik heb vele uren slaap gelaten om te kunnen verder lezen en het heeft me geen seconde verveeld! Dank je Sandra voor me uit mijn leesdip te halen na echo. Begrijp me zeker niet verkeerd lieve lezers, ik zat niet in een dip omdat echo nt goed was maar omdat echo té goed was. Ik was eerst een beetje bang omwille van de slechte recensie die moordspel kreeg, maar werd dan weer aangemoedigd door een positieve reactie van Dirk de Wolf! En ook door Sandra zelf. Wat een toffe madam seg! Dus baseer je niet alleen op een recensie, positief of negatief. Oordeel steeds voor jezelf! Ik heb dat gedaan en heb er helemaal geen spijt van!

'JÓÓÓZSEF!' Wat hebben wij als Feyenoorders dit vaak geroepen. En wat waren we blij als hij scoorde, een assist gaf of zelfs maar inviel. Wat lagen we dubbel tijdens zijn tv optredens en wat hielden we van deze voetballer. En nog steeds. Want hij is eigenlijk alles wat Feyenoord is. Op het hele harde werken na dan, want dat straalde hij in ieder geval niet uit te gaan doen. Maar verder was en is het een van ons. Geen playboy, geen dure auto's en geen gekke maniertjes van juichen. Dit alles doet ons bijna vergeten hoe verschrikkelijk goed deze man kon voetballen. Niet voor niets kreeg hij de ere titel 'De tovenaar van Tatabanya. Kijk eens op you tube na het lezen van dit boek. Of ervoor. Maakt niet uit eigenlijk. Dit boek beschrijft de mens en voetballer Kiprich zo goed. Maar vooral het gevoel van ons als supporters geeft het perfect weer. Ik krijg bijna heimwee naar de tijden van Kiprich, De Wolf, Van Gobbel en Fräser. Naar Larsson, Blinker en Taument. En niet vanwege de sportieve kant maar vanwege het gevoel van eenheid die die tijd oproept. Dit boek heeft alles wat dit boek zou moeten hebben. De treurigheid, de sfeer, de successen etc etc. Misschien komt dit doordat een van ons, een echte supporter, het heeft geschreven. Ik denk het haast wel. Ik kan niet anders dan 5 sterren geven. Als enige 'minpuntje' zou ik het ontbreken van een ontmoeting tussen auteur en speler kunnen noemen. Maar tegelijkertijd past dit ook wel weer bij de mysterieuze kant van ONZE József......

De geheime kookclub is de Nederlandse vertaling van The secret cooking club van Laurel Remington. Het boek won in 2015 de Times/Chicken House Children’s Fiction Competition en werd prompt uitgegeven. Veltman Uitgevers bracht het boek naar België en Nederland in een aangenaam lezende vertaling van Kris Eikelenboom. Debutante Laurel Remington schreef ondertussen Confetti & cake, het vervolg dat in augustus 2017 op de Engelstalige markt verscheen. Scarlett was een populaire, actieve spring-in-het-veld. Was. Want daar kwam verandering in toen haar moeder besloot een blog te beginnen. Een blog dat met ronkende titels als: ‘Waar vind je meer bacteriën – in de kamer van mijn dochter of op een openbaar toilet?, ‘Dag, dag Oxford, mijn dochter is niet in je geïnteresseerd’ van meet af aan op heel wat bijval kon rekenen. Behalve van Scarlett, het hoofdpersonage in de blogs van haar moeder. Sindsdien heeft Scarlett geen leven meer, durft geen leven meer te hebben. Ze trekt zich steeds meer in zichzelf terug. Op het moment dat ze de wanhoop nabij is, gebeurt er iets dat alles op zijn kop zet. Rosemary’s keuken en het kleine, prachtig geïllustreerde kookboekje met de mysterieuze boodschap ‘Voor mijn kleine kok, dat je het geheime ingrediënt mag vinden’ zorgen voor een diepgaande kentering in het leven van alle betrokkenen. Oud worden in onze maatschappij gaat soms eerder gepaard met onrust dan met rust. Onrust omwille van het risico dat men loopt om op een onbewaakt ogenblik in een rusthuis gestopt te worden. Zelf zorgen voor onze ouderlingen is nu eenmaal zelden een optie in onze drukke, (vol)geplande samenleving. Dit is ook het lot dat mevrouw Simpson beschoren lijkt te zijn. Tenminste, als het aan haar neef, de bekende politicus meneer Kruffs ligt. Daar besluit Scarlett een stokje voor te steken. Ze roept de hulp in van de leden van de geheime kookclub, die onder de strenge leiding van diezelfde mevrouw Simpson, de heerlijkste gerechten uit de oven weten te toveren. Tussen al die drukke bezigheden door klopt Scarletts hartje als een bezetene elke keer als de knappe Nick Farr haar richting uitkijkt. Jammer dat hij al zo dik lijkt te zijn met dat andere meisje uit de club. Al deze omwentelingen maken dat er geen enkel saai moment in het boek voorkomt. De gebeurtenissen volgen elkaar in een vlot tempo op, zonder te vlot te zijn. En evenmin zonder enige vorm van voorspelbaarheid. Elke keer de lezer denkt vat te krijgen op het verdere verloop, gebeurt er iets totaal buiten verwachting. Minpuntje van dit verder leuk geschreven en inspirerende boek is dat de gedragingen van de jongeren in het verhaal niet passen bij het gedrag van 13-jarigen. Vijftien jaar zou passender geweest zijn. Daarnaast hebben de jongeren het behoorlijk druk met de activiteiten van hun club. Zo druk dat het onmogelijk combineerbaar lijkt met een fulltime schoolloopbaan. Maar goed, in een fictieverhaal is tijd uiteraard een heel rekbaar begrip. Jongens zullen waarschijnlijk minder plezier beleven aan dit boek, maar voor meisjes is het een schot in de roos. Ook voor meisjes die al wat ouder zijn dan de aanbevolen leeftijd van 10 tot 12 jaar. Een hartverwarmend verhaal over vriendschap, relaties en ouders en kinderen gecombineerd met een ontdekkingstocht naar wat echt ter zake doet in het leven.

Waargebeurd of niet? Dat is waar Jolka de Jong de lezer de hele tijd mee opzadelt. Memento mori is geïnspireerd op de dood van Bram Zeegers, alias Mark Leenders in het verhaal, een beschermde getuige in de rechtszaak tegen Holleeder. De gebeurtenissen rondom Zeegers zijn nooit helemaal opgehelderd ook al was de mediabelangstelling en de druk op het OM groot. Het fascineerde Jolka zo erg dat ze het verhaal begon te reconstrueren en op te schrijven. Het resulteerde in een manuscript dat jaren op de plank lag, maar het is zeer terecht alsnog uitgegeven. Mark en Hanna zijn zielsgelukkig, maar hun leven is niet zorgeloos. Zeker niet nadat Mark een getuigenverklaring heeft afgelegd tegen een van de grote namen in de onderwereld. Er gebeuren vreemde dingen en Marc vreest voor zijn leven en dat van zijn gezin. Bovendien wordt hij lastiggevallen door een cliënte, die ook banden heeft met de onderwereld en die meer van hem wil dan een zakelijke relatie. Op een avond in oktober wordt de verwachte nachtmerrie werkelijkheid. Midden in de nacht dringt de cliënte met twee mannen hun huis binnen en wordt Mark onder de ogen van Hanna gedwongen een overdosis drugs te nemen. Hij overlijdt en Hanna blijft verscheurd achter. Maar vrienden van het stel zetten vragen bij de nasleep. Is Mark echt dood? Ook al is de plot vrij snel duidelijk Memento mori is van begin tot eind spannend. De titel betekent zoiets als 'Gedenk te sterven', een toepasselijke, bijzondere naam. De gebeurtenissen in het heden worden afgewisseld met passages uit het verleden waarin de relatie tussen Mark en Hanna opbloeit en de dilemma's van Mark steeds meer aan het licht komen. Dat zorgt voor een mooie afwisseling, maar haalt de spanning en vaart niet uit het verhaal. De relatie tussen de personages is erg belangrijk. Jolka slaagt erin precies genoeg uit de doeken te doen zonder te verzanden in vertragende details. De schrijfstijl van Jolka is heel direct en helder met korte hoofdstukken. Dat maakt het mede een echte pageturner. Hoewel het verhaal fictie is, wordt het zo overtuigend en realistisch neergezet dat de lezer met maar één vraag achterblijft: 'het zal toch niet..?'

Het boek leest vrij vlot en het verhaal gaat over twee broers die het in Nederland eigenlijk wel gezien hebben en hun koffers pakken en het avontuur aangaan in Congo. Het wordt meteen duidelijk dat er in Congo met de jaren niks veranderd is, corruptie, diefstal, geweld etc alles moeten Roland en Patrick doorstaan om van hun transsportbedrijf een succes te maken ( wat niet zonder slag of stoot ging en gaat, denk daarbij aan diefstal , ziektes als Malaria). Het boek is een aanrader voor iedereen die van een goed reisverhaal houdt en meer over Congo wil weten.

2 verhalen die door elkaar lopen De hoofdpersoon vertelt over zijn jeugd en vooral over zijn vader, een Duitse Jood met een oorlogstrauma. Hoe zwaar dit voor het gezin en voor de hoofdpersoon was. Daarnaast het verhaal van Boudewijn die een kind krijgt samen met zijn lerares Engels. Van liefde tussen deze 2 mensen is geen sprake, Boudewijn is homo en de moeder van Mickey drinkt en trekt zich weinig van Mickey aan. Liefde, eenzaamheid, verdriet, veel emoties komen samen en zijn zo verwoord dat ik me heel erg verbonden voelde met de hoofdpersoon. Echt een mooi boek.

Sterker door strijd bestaat uit Vveel facetten, het is een rijk boek dat je vastpakt en niet meer loslaat. De personages gingen voor mij echt lezen. Het taalgebruik van Julie is machtig mooi, soms zelfs poëtisch...

Zeer, zeer goed. Spassky en Fischer spelen voor de wereldtitel. In deze omgeving wordt een jongen in de bioscoop het slachtoffer van een brute aanval. Waarom deze moord? Heeft het iets te maken met de tweekamp? Weer een meester werk van Arnaldur Indridason. Een aanrader.

Dit was mijn eerste Daniel Silva en ik ben fan! Met Het Zwarte Gif heeft hij een verontrustend actuele thriller geschreven die boeit van begin tot eind. Hij weet op een geloofwaardige manier een beeld te schetsen van IS, het rekruteren en hun netwerk. Daarnaast zet hij een geloofwaardig beeld neer van de moderne spionage en de internationale samenwerking tussen geheime diensten. Deze en zijn omschrijvingen van de scenes in het Midden-Oosten laten zien dat hij, als journalist en correspondent in het Midden-Oosten, weet waar hij over schrijft. In Parijs ontploft een bom en worden overlevenden afgeknald. Het is een rechtstreekse aanval op een joodse gemeenschap binnen Europa. Daarna ontploft een bom op de Albert Cuypmarkt in Amsterdam. Al snel blijkt de dreiging afkomstig van IS en dat zij hiervoor 2 vrouwen hebben gerekruteerd. Gabriel Allon, meesterspion bij de Israëlische geheime dienst, wordt met zijn collega’s ingeschakeld. Hij rekruteert een jonge vrouwelijk arts Natalie en traint haar, zodat zij als zwarte weduwe door IS gerekruteerd kan worden en kan infiltreren bij IS, om een nieuwe aanslag voor te kunnen zijn. Dan wordt Natalie ingezet in Washington en ontstaat een race tegen de klok. Gaat het lukken om het IS-kopstuk Saladin te ontmaskeren? En kan Gabriel Natalie in leven houden? Dat deze thriller deels waarheid is geworden en actuele feitelijkheden benoemt, maakt dat je alles gelooft wat in deze thriller gebeurt. Het boek heeft me tegelijkertijd meer zicht gegeven op de gebieden in Israël en op de historische strijd tussen joden en moslims. Met Het Zwarte Gif gaat er een hele wereld open………

Floor Postma is een gescheiden vrouw. Ze heeft de bewindvoering over haar jongere zus Bente. Een voormalig fotomodel die een luxe leventje leidde en nu met Korsakov in een verpleeghuis woont. Oplichter Buisman dringt in het veilige leven van Bente binnen en Floor probeert samen met haar dochter Kim deze problemen op te lossen. De weg van het water is het thrillerdebuut van Trudi Rijks. Het duurt eventjes voordat je in het verhaal komt en het spannend begint te worden. Het boek leest door de korte hoofdstukken heel vlot weg. Daardoor is het lastig om het boek weer weg te leggen, je leest er snel nog wat hoofdstukken bij. Sommige stukken in het boek zijn wat ongeloofwaardig zoals dat de politie een persoon die ongewenst bij een huis rondhangt gewoon laat vertrekken met de sleutel van dat huis en ook niet controleert of er braakschade is aan het huis. De personages in het boek worden goed beschreven en worden in de loop van het verhaal steeds duidelijker. Floor Postma die een Burn Out heeft en daardoor ook moeite heeft om de zaken van haar zus te regelen. Die in moeilijke tijden het liefst in het Nu blijft en zich dan op haar ademhaling richt. In de loop van het verhaal zie je duidelijk de groei die ze door maakt en dat ze daadkrachtiger wordt. Ook de wisselende gevoelens voor haar zus die haar vaak gekwetst heeft maar nu zo kwetsbaar is en haar zorg nodig heeft. Kim de dochter die vrij egoïstisch overkomt en het vooral over 'mijn geld' heeft. Toch krijgt ze in het verhaal meer respect voor haar moeder en groeien ze naar elkaar toe. Bente die door haar Korsakov de dingen weer snel vergeet. Haar kwetsbaarheid en onmacht worden goed beschreven. Ook de heldere momenten die ze heeft door bijv. Foto's of namen komen goed naar voren. Buisman, de oplichter die soms wat sullig wordt neergezet. Zijn gedachtengang wordt goed omschreven en hij lijkt ook vaak te handelen uit onmacht en angst door zijn eigen problemen. Door de vlotte en spannings opbouwende schrijfstijl is het zeker een aanrader om het boek te lezen. Het zet je aan het denken over of het echt zo makkelijk is om iemands leven binnen te dringen en over de kwetsbaarheid van mensen met geheugenproblemen. Jammer genoeg lijkt het einde wat afgeraffeld te zijn. Er blijven losse eindjes open waar zeker nog een goed hoofdstuk mee geschreven had kunnen worden.

"Voor de lezers van Haar naam was Sarah" prijkt een sticker op dit boek. Wat zonde eigenlijk dat dit boek zó verkocht moet worden. Dat is een mooi verhaal, een regelrechte tranentrekker- maar behalve dat Het familieportret eveneens gaat over de vergaande invloed van de WOII op het leven van de personages, is het toch een heel ander type boek. Want wat een indrukwekkend, ríjk boek. Zonder enige opsmuk en zonder opzettelijk inspelen op de emoties van de lezer. Geschreven in een stijl die leest als een thriller, als een film, en toch schrijnend wáár. Want je weet dat de beschreven gruwelijkheden echt zo gebeurden. Het boek is van alles tegelijk; een verhaal over de oorlog, bijna een soort ongebruikelijk pleidooi voor de Duitse bevolking - waarvan we nog wel eens vergeten dat de gewone burger vaak zelf ook slachtoffer was van 's lands agressieve politieke beleid-, een verhaal over vrouwen en (seksueel) misbruik, en de daaruit volgende zelfhaat en boetedoening, een verhaal over de getroebleerde relatie tussen moeder Anna en dochter Trudy... Op allerlei subtiele manieren zijn er parallellen te vinden zijn in de levens van Anna en Trudy. Zo spelen bijvoorbeeld bij allebei de vrouwen vier mannen een allesbepalende rol in hun leven. En hoewel Trudy het haar moeder kwalijk neemt te zwijgen over haar verleden, om er zo mee af te kunnen rekenen, weigert ook zíj haar demonen onder ogen te zien wanneer haar (ex-)man haar meeneemt naar therapie. Net als haar moeder verkiest ze het zwijgen/het ontkennen boven de verlossende biecht. Een zoveel zwaardere opgave: een straf die zij in hun alles overheersende schaamte menen te verdienen. Verdrietig is het als je je bedenkt dat de schaamte van Trudy feitelijk berust op een misverstand. Als haar moeder wél meer prijs had gegeven van de keuzes die zij maakte in de oorlog dan had Trudy niet gebukt hoeven gaan onder het vreselijke vermoeden de dochter van een Nazi-officier te zijn. En was haar leven waarschijnlijk een stuk gelukkiger geweest. Terwijl haar moeder de bewuste keuzes toch in de eerste plaats omwille van haar dochter nam! Beiden zijn voor het leven getekend door gebeurtenissen tijdens de oorlog, maar ondanks dit gelijke leed kunnen ze hun verdriet niet samen delen. Zelfs op het einde wanneer Anna rechtstreeks geconfronteerd wordt met haar verleden biedt dit geen uitkomst voor haar. Datzelfde geldt voor Trudy. Hoewel ze nu de waarheid weet zijn daarmee haar problemen niet opgelost en in de allerlaatste zin wordt de glorende hoop letterlijk weggespoeld door een hoosbui. Jenna Blum kiest duidelijk niet voor een gesloten, mooi en gelukkig einde. Gelijk heeft ze, het leven ís nu eenmaal geen sprookje.

Een historische roman met toch wel een luguber trekje. Niet echt spannend maar wel magistraal geschreven waardoor je als lezer toch geboeid blijft verder lezen. De vondst van een gruwelijk toegetakeld lijk brengt ons tot een verhaal dat wordt beschreven in drie verhalen teruglopend in de tijd (najaar, zomer, voorjaar) en de finale ontknoping waar alles duidelijk wordt. Het virtuoos taalgebruik (soms oudbollig maar we situeren ons dan ook in 1793) is van zeer hoog niveau. Nooit eerder las ik zo levend en soms aangrijpend een beschrijving van de misdaad, het mishandelen en de uitvoering van de doodstraf (eigen aan deze tijd) als ook de alledaagse dingen voor deze tijd. De spanning die ik toch iets miste wordt ruimschoots gecompenseerd door de manier waarop dit toch wel meeslepend verhaal wordt gebracht.

Omdat de serie overal op internet aangeprezen wordt werd ik erg nieuwsgierig en ik ben zeker niet teleurgesteld. Normaal ben ik wat sceptisch over hypes maar de hype rond deze serie is meer dan terecht. De personages zitten goed in elkaar en de band tussen bijvoorbeeld Feyre en Tamlin die van het ene uiterste in het andere gaat is doordacht uitgewerkt. Het einde van dit deel lijkt een gesloten einde dus ik ben heel benieuwd waar het volgende deel heen gaat.

Het boek: De Droogte van Jane Harper wordt aangeprezen als een thriller die je moet hebben gelezen. Ik mocht het boek lezen en beoordelen voor de hebban buzz leesclub. Agent Aaron Falk keert na jaren terug in zijn geboortestad voor de begrafenis van zijn vriend Luke. Twintig jaar gelezen was Luke zijn alibi toen Aaron werd beschuldigd van moord, maar de hele waarheid werd toen niet verteld en iemand weet dat en is nu vast besloten hier iets aan te doen. Het land wordt geteisterd door de ergste droogte ooit en temidden van dit landschap probeert Aaron Falk, tegen wil en dank, samen met een plaatselijke agent het raadsel van de moord op Luke en zijn familie op te lossen. Langzaam maar zeker komen de onderzoekers op het spoor van de moordenaar, terwijl de raadsels en leugens van vroeger worden ontrafeld en ontmaskerd. Maar niet iedereen is daarvan gediend. De hitte en het dorre landschap, alsmede het leven in een klein dorpje waar mensen uit zijn op de ondergang van Aaron, maakt dat dit een spannend verhaal is. De omgeving en de karakters komen goed uit de verf, je leeft als lezer mee met Aron, met zijn wroeging om de dood van zijn vriend en wat er lang geleden is gebeurd. Het is een heel goed geschreven verhaal, met spanning en plotwendingen, waardoor je als lezer blijft lezen. Tijdens flashbacks wordt meer duidelijk. De schrijfstijl is prettig, en ik bleef lezen. Ik ben benieuwd wat Jane Harper nog meer gaat schrijven, en dan te bedenken dat dit haar debuut is! Het was een onderhoudend, spannend, goed geschreven verhaal met een zeer bevredigend einde. Ik kan dit boek van harte aanbevelen!

Bloemkool uit Tsjernobyl bestaat uit twee delen. Het eerste deel beschrijft de jeugd van Victor. Hij groeit op met een vader die veel weg is vanwege de reizen die hij maakt. Hij blijft dan bij zijn moeder achter die zich steeds meer gaat storen aan het gedrag van haar man. Dat brengt spanningen met zich mee die ook de jonge Victor niet ontgaan. In het tweede deel is Victor ouder en weet hij de gebeurtenissen uit zijn jeugd en de verhalen van zijn vader beter te verplaatsen. Zijn ouders zijn niet meer samen en zijn vader woont inmiddels in Afrika. Hij is nog steeds dezelfde man als in het eerste deel. Groot verschil is dat hij nu niet meer terugkomt. De sterke verhalen blijven. Helsinki's schrijfstijl is erg prettig. Hij zuigt je het verhaal in. Je wilt het boek niet meer neerleggen totdat je het uit hebt, maar tegelijkertijd wil je het boek niet uitlezen. De zinnen zijn erg vloeiend en soms zitten er mooi gevonden vergelijkingen of metaforen in. Zinnen die je nog even aan het nadenken zetten. Zijn schrijfstijl voelt ook erg puur en oprecht aan. En dat maakt dat je na dit boek uitkijkt naar volgend werk van de auteur. Er wordt veel gebruik gemaakt van flashbacks. Victor kijkt regelmatig terug op zijn jeugd. Ook in deel I (dat zich afspeelt in zijn jeugd) denkt hij regelmatig terug aan de verhalen die zijn vader vertelde en situaties die hij samen met zijn vader meemaakte. Voetbal speelt hierbij een grote rol. Emoties worden goed verwoord. Het drank gebruik van Roman ligt er gevoelig, vooral bij Victor's moeder. Zij gaat zich hier steeds meer aan ergeren en dit heeft ook invloed op Victor. Af en toe lees je duidelijk dat Victor zijn moeder niet alles verteld wat er gebeurd is in haar afwezigheid. Is hij bang dat ze anders boos wordt op zijn vader? Al deze emoties worden goed beschreven, waardoor je als lezer meeleeft met Victor. In Bloemkool uit Tsjernobyl draait het vooral om de band tussen Victor en zijn vader. Hoewel Roman waarschijnlijk niet geschikt is als vader, probeert hij het wel. Het ligt hem alleen erg zwaar en dat merk je als lezer. Wat doet dat met Victor? In het begin is Roman nog een soort held, maar je vreest het moment waarop Roman van zijn voetstuk valt en Victor zijn vader ziet zoals hij is. Welke invloed heeft de band die een jongen met zijn vader heeft op latere leeftijd. En hoe doet die jongen het als hij vervolgens zelf vader

Dominant, stoïcijns, onafhankelijk en verantwoordelijk. Vier begrippen die vaak worden geassocieerd met mannelijkheid. Net zoals carrière maken, een mooiere en luxere auto dan de buurman willen hebben en aan het hoofd staan van het gezin. Maar in een tijd van feminisering is het volgens Stephan van Duin en Jop de Vrieze tijd voor een nieuwe definitie van mannelijkheid: De karakterman. De twee auteurs willen mannelijkheid niet afschaffen, maar handvatten bieden om op zoek te gaan naar een man die van zichzelf uitgaat. Zo is goed eten en goed voor jezelf zorgen niet iets vrouwelijks, maar iets menselijks. Net zoals het uiten van gevoelen zoals verliefdheid, verdriet of jaloezie. Het betekent dus niet dat je niet meer naar de sportschool mag, hard en veel mag werken of lallend de kroeg met vrienden uit kan komen. Een man anno 2016 is iemand die zichzelf is en zich onderscheidt door karakter te tonen. De journalisten betogen gelukkig niet als twee gedragsgoeroes wat volgens hen de beste leefstijl is. In plaats daarvan maken ze concreet hoe een man zijn leven kan invullen. Daarbij maken ze gebruik van veel wetenschappelijke bronnen en tips. In kaders vertellen de auteurs afwisselend hoe zij bepaalde dingen ervaren en wat zij daarvan vinden. In het eerste hoofdstuk leggen Van Duijn en De Vrieze uit hoe de karakterman naar de wereld, zichzelf en zijn gewoonten kijkt. De auteurs leren je bijvoorbeeld begrijpen hoe je karakter wordt gevormd en hoe je begrip kunt hebben voor je eigen gevoel. Hoe werkt bijvoorbeeld wilskracht? En wat is het nut van een borrel? De zes hoofdstukken daarna proberen ze die zelfkennis toe te passen op de dilemma’s en problemen uit het dagelijkse (mannelijke) leven. Denk aan: slaap en ritme, carrière, vrienden, liefde, voeding en sporten. Elk hoofdstuk begint met het ontkrachten van een aantal mythen zoals: je kunt makkelijk toe met vier uur slaap. Vrouwen vallen op spierbundels. Of: snacken maakt dik. Daarna wordt een heldere en makkelijk te begrijpen wetenschappelijke introductie gegeven van het desbetreffende thema. Welke drijfveren hebben mensen om naar hun werk te gaan? Hoe werkt opwinding? En wat zijn de gevolgen van een slechte nacht? Vervolgens worden verschillende tips gegeven over hoe je specifieke problemen op meerdere manieren kunt oplossen. De karakterman zet je aan het denken over je eigen gedrag. Soms bevestigt het je eigen positieve en negatieve eigenschappen. Soms geeft het boek nieuwe inzichten over dingen die je als aannemelijk aanzag of waar je zelfs nog nooit over na had gedacht. En als je dit gedrag wil veranderen, zit het boek vol goede tips. Daarbij kan het boek ook prima gelezen worden door vrouwen. Want problemen als slaaptekort, te veel of te weinig sporten, omgaan met vrienden en familie en afvallen zijn echt niet alleen mannelijke dilemma’s. Of is dat weer te mannelijk gedacht? De karakterman geeft gelukkig antwoord.

In de 2 laatste boeken van J.D Robb kom je ineens veel meer te weten over het verleden van Eva Dallas. Stukje bij beetje wordt je geconfronteerd met haar harde jeugd. Ondertussen blijft ze opkomen voor de slachtoffers en vindt ze de daders van de moord(en) Eva blijft een boeiend personage en ik blijf de boeken met haar als hoofdpersonage verslinden.

Ik heb het luisterboek geluisterd fietsend door de polders langs de koeien een ervaring niet te beschrijven

In dit tweede deel van de Noordzeemoorden lezen we weer over Maud Mertens en Kyra Slagter. Ook dit tweede deel leest weer net zo makkelijk en snel weg als deel 1, Galgenveld. Doordat ik alle hoofdpersonen al ken uit deel 1 was het makkelijk inleven in hun levens. De karakters van Maud en Kyra maken in dit tweede deel een positieve ontwikkeling door en we komen weer wat meer te weten over hun persoonlijke levens. Ook de zoektocht naar de verdwenen zus van Kyra gaat weer verder en is ook in dit boek weer een interessante verhaallijn. Kyra is in dit boek een stuk minder eigenwijs dan in deel 1 en dat komt het personage ten goede, meer geloofwaardiger. Ze is nog steeds ondernemend, maar niet op een vervelende manier, het hoort bij haar. Ik vond het een boeiend verhaal, vooral om de verhaallijn te lezen vanuit de kinderen. De verhaallijn van de zoektocht naar de zus van Kyra vind ik ook erg boeiend. Isa heeft een prettige, makkelijk te volgen schrijfstijl die lekker weg leest, dus ik ben erg tevreden. De boeken van Isa zijn zeker geen harde thrillers, meer psychologische thrillers, doordat er verschillende verhaallijnen door elkaar lopen en sommige ook over de persoonlijke levens van Maud en Kyra gaan. Het onderwerp in dit deel (kinderen die verdwijnen) is denk ik niet uniek, maar door de verschillende verhaallijnen die ook doorlopen in de andere delen (zoals de zoektocht naar de zus van Kyra) blijft het leuk om te lezen. IJskoud sluit goed aan op Galgenveld, de personages worden weer wat verder uitgediept en de zoektocht naar de zus van Kyra gaat verder. De titel IJskoud vind ik niet slecht gekozen, maar ook niet heel erg passend. Want wat of wie is ijskoud ? De ontvoerders van de kinderen ? Het water als Maud het jongetje uit het water haalt ? Als laatste zou ik willen zeggen tegen Isa: schrijf lekker door aan deel 3 en 4, ik ga ze zeker met veel plezier lezen !

Steekspel is het eerste boek dat ik lees van deze schrijfster en het is een meevaller. Het verhaal is geloofwaardig en spannend, alhoewel het op sommige momenten iets te langdradig is. Een man hertrouwt halsoverkop en wordt geconfronteerd met een paar moeilijke en opstandige stiefdochters. Deze meisjes gaan echter wel héél ver om van hun stiefvader af te komen. In de jaren '80 was er een reeks horrorfilms met als titel "the stepfather" over een stiefvader met wie iets niet pluis mee was. Steekspel heeft hetzelfde concept maar dan omgekeerd. Al met al heb ik plezier aan dit boek beleefd.

Drijfhout leest als een trein. Ik heb het in 2 avonden uitgelezen. Scherp, cynisch en tragisch-komisch. Door de geweldige manier van schrijven vond ik begrip voor de denkwijze van het hoofdpersonage. Zo beeldend en meeslepend, dat ik een kijkje in het hoofd van iemand anders kon nemen zonder dat ik ooit zelf zou iets zou kunnen voelen. Denk ik... Ook mooie en zeer herkenbare bij-figuren Hulde

Een spannend boek over een gezin, dat iets vreselijks meemaakt. Hun 11jarige zoon Sander is spoorloos verdwenen, nadat het lichaam van het vriendje waar hij op dat moment mee samen was in het bos is gevonden. Hij is dood, maar waar is hun zoon Sander. 6 jaar later keert Sander plotseling terug in het leven van zijn ouders Alma&Linc en zijn zusje Iris. Iris heeft direct vanaf het begin een grote afkeer tegen haar broer, de reden hiervan wordt je duidelijk tijdens het lezen van het verhaal. Ze proberen met z’n allen weer het normale leven op te pakken, maar dit is makkelijker gezegd dan gedaan. Sander wil niets vertellen over wat er zich in die 6jaar heeft afgespeeld en wat er op die avond van de vermissing is gebeurt. Er komen twijfels naar boven bij de familieleden of Sander wel echt is wie hij zegt dat hij is. En al snel blijkt dat hij niet de enige in de familie is die grote geheimen met zich meedraagt. Pas op het einde van het verhaal vallen alle puzzelstukjes in elkaar. Telkens denk je te weten wat er daadwerkelijk is gebeurt en of iedereen echt is voor wie hij/zij zich uitgeeft. Maar doordat je telkens weer wat te weten komt, brengt het verhaal je weer in verwarring. Je wil graag doorlezen, om achter de waarheid te komen. Het boek blijft spannend tot het eind.

Het recht van de Radch is geen lichte sci-fi. Als lezer moet je echt wel even zorgen dat je de tijd hebt wanneer je dit boek gaat lezen. Ik had dit eigenlijk niet en moest daardoor steeds korte fragmentjes lezen. Ik merkte wel dat dit het verhaal niet echt goed deed. Het liefst neem je minimaal een uur per keer de tijd om te lezen, want dan kun je echt even dieper in het verhaal duiken. Het verhaal is in zoverre uniek, dat het niet echt standaard is om een ruimteschip te hebben dat als hoofdpersonage dient. Dat geeft het een hele andere kijkwijze die je niet vaak terug zult zien. In het begin worstelde ik wat met de zij vorm die Breq eigenlijk consequent aan blijft houden of het nu een mannelijk personage of een vrouwelijk personage betreft. Wat echter heel knap is, is dat je na een tijdje daar helemaal niet meer mee bezig bent. Al met al ben ik heel benieuwd geworden naar de volgende delen van deze serie, en die ga ik zeker ook lezen.

Livia Prescott is samen met haar vriendin en zakelijke partner Kelly Weeks eigenaresse van het uitzendbureau Prescott & Weeks, een bedrijf dat moeilijke tijden doormaakt. Naast deze zakelijke beslommeringen is zij ook verwikkeld in een echtscheidingsprocedure en brengt zij de nodige tijd door bij haar vader die in een verzorgingshuis zijn laatste levensdagen doorbrengt. Op een avond wordt ze, bij het verlaten van haar werk, in een parkeergarage aangevallen door een gemaskerde man. Zij weet de man te verjagen maar houdt aan de vechtpartij een gebroken vinger en een beschadigd gezicht over. Livia wordt door de haar onbekende beveiligingsexpert Daniel Beck voor nader onderzoek naar het ziekenhuis gebracht. Korte tijd daarna ontvangt zij een brief waarin iemand haar ernstig bedreigt. Als er meer brieven volgen en haar vriendin Sheridan bij een auto-ongeluk ernstig gewond raakt, dringt de ernst van de situatie pas goed tot Livia door en staat haar wereld op zijn kop. Wanneer rechercheur Rachel Quest een verdachte arresteert, verwacht Livia dat haar leven weer in een rustiger vaarwater terecht zal komen, maar ze komt bedrogen uit. Er komt weer een brief. Livia bevindt zich ineens in een situatie waarin zij niemand meer kan vertrouwen en waarin zij moet vechten voor haar leven en dat van haar zoontje Cameron. Ben je al bang? is de tweede thriller van de Australische journaliste, tv-presentatrice en schrijfster Jaye Ford. Zij debuteerde in 2011 met de thriller Beyond Fear die goede kritieken kreeg maar niet in het Nederlands werd vertaald. Ben je al bang? is een adembenemende misdaadroman over een gewone vrouw die in een levensbedreigende situatie terecht komt. Maar ook een vrouw die de moeilijkheden die op haar weg komen op bewonderenswaardige wijze tegemoet treedt en die, dankzij de levenslessen van haar vader, geleerd heeft te vechten. En dat doet zij dan ook met verve. Het verhaal is knap en zorgvuldig geconstrueerd en wordt nergens saai. Als je je een voorstelling probeert te maken van hoe het is om door een onbekende bedreigd en geterroriseerd te worden en van de enorme angst die dat tot gevolg heeft, ontstaat er een uiterst verontrustend beeld. Met haar vlotte schrijfstijl slaagt Jaye Ford er goed in om deze beklemmende en beangstigende sfeer over te brengen. Dat doet zij heel geraffineerd. In het begin heb je het idee een boeiend boek te lezen maar met iedere bladzijde die je omslaat begint het verhaal bezit van je te nemen en aan het einde zit je, zinderend van de spanning, midden in een verrassende en onverwachte ontknoping. De personages zijn goed uitgewerkt. Livia is een vrouw die vanaf het begin heel sympathiek en menselijk overkomt; iemand met wie je je goed kunt identificeren. Je leeft met haar mee en haar niet te temmen wil om te overleven dwingt respect af. Ook de andere personages in het verhaal worden overtuigend en geloofwaardig beschreven: haar beroemde vader Tony Wallace, die haar geleerd heeft te vechten, Daniel Beck, de beveiligingsman die altijd toevallig aanwezig is als Livia iemand nodig heeft, haar onbetrouwbare vriendin Kelly, getrouwd met de onevenwichtige Jason, haar ex-man Thomas, en zo zijn er nog een paar. Je weet van iedereen net voldoende om je te kunnen afvragen wie van hen tot een gruwelijke misdaad in staat is. Het verhaal heeft een onderwerp waar bijna iedereen wel eens van gehoord heeft, de omgeving waarin het zich afspeelt zou zo maar je eigen woon- en werkomgeving kunnen zijn, de mensen die erbij betrokken zijn, zijn gewone alledaagse mensen die deel van je eigen leven zouden kunnen uitmaken, en dat alles geeft het gevoel dat dit soort gebeurtenissen heel erg dichtbij kan komen. Ben je al bang? is een uitstekende misdaadroman waarmee Jaye Ford bewijst dat zij een thrillerauteur is waar Australië trots op kan zijn. Naast een zorgvuldige opbouw en goed gedoseerde spanning ligt de kracht van het boek ook in het feit dat datgene wat Livia overkomt iets is wat ons allemaal kan overkomen. Ben je al bang? is de moeite van het lezen beslist waard. Overtuigend, beklemmend en vooral beangstigend.

Follow is het eerste deel van de chicklit trilogie van Gaby Rasters. In het eerste deel volgen we Mila die met haar man Lucien en twee kinderen (Laurie en Lucas) naar Frankrijk is verhuisd. Haar goed lopende advocatenkantoor heeft ze omgeruild voor een baan als huisvrouw. Haar hele leven draait om man en kinderen, ruimte voor haarzelf is er niet. Ze voelt zich eenzaam, ver weg van familie en vrienden. Nog eenzamer door het gebrek aan liefde van haar man. Totdat een oude en een nieuwe liefde om de hoek komen kijken. Hoe gaat ze dat als getrouwde vrouw aanpakken? Om het contact met Nederland te houden plaatst Mila veel van haar gevoelens op social media. Tekstballonnetjes en Facebookberichtjes zijn opgenomen in het boek. Erg bijzonder en past helemaal bij het verhaal waarin Mila er vrolijk op los Facebookt, Twittert, mailt en Whatsappt. Een extra dimensie wordt aan het boek gegeven doordat Mila, maar ook Chris en Sebastiaan, daadwerkelijk op Facebook te vinden zijn. Word je ook vrienden met ze, dan word je zo nog verder het verhaal ingezogen. Het zou zo echt kunnen zijn. Gaby Rasters weet op een erg goede manier haar personages vorm te geven. Ze heeft de vier hoofdpersonen hun eigen gezicht gegeven en ook de twee puberkinderen hebben een totaal eigen karakter. Ze heeft zich goed ingeleefd en door omschrijvingen van houdingen en handelingen en specifieke woordkeuze is het niet moeilijk om je mee te laten slepen in de personages. Voor allen weet de schrijfster begrip te kweken. Ook het gebruik van de Facebook en Whatsapp gesprekjes in het boek helpen daar bij. Rasters heeft een makkelijke schrijfstijl. Ze gebruikt geen lange zinnen, of wollige woorden, maar dagelijks taalgebruik waardoor het boek prettig leest. In de eerste bladzijdes lijkt de schrijfster nog wat op gang te moeten komen. In het eerste hoofdstuk wordt het verhaal vanuit Mila vertelt, het tweede hoofdstuk vanuit het perspectief van Chris, zo lijkt het. Dat vond ik even verwarrend, helemaal toen het verhaal vanaf hoofdstuk 3 verder ging vanuit het karakter Mila en er niet meer werd geswitcht van karakter. Daarnaast zorgde de personagefout op bladzijde 16 voor een schok, en met enige tegenzin en vol verwarring las ik verder. Toch werd dit snel goed gemaakt door het heerlijke verhaal en de steeds prettigere schrijfwijze. Met veel emotie, maar ook humor krijgt het verhaal vorm. Met een bewonderenswaardige eenvoud weet de schrijfster je mee te nemen in de emoties van de hoofdpersonen. Van verdriet en eenzaamheid, naar boosheid en standvastigheid. In het boek vlieg je van de ene emoties naar de andere, zonder dat het teveel is. Het is daardoor wel een boek geworden dat je in sneltreinvaart uitleest, met een bult tranen en een kater tot gevolg. Follow is een heerlijk boek om te lezen, een verhaal om bij weg te zwijmelen. Ik bedoel; wie wil er nou niet door drie mannen aanbeden worden?! De prettige schrijfstijl, de mooie manier waarop Rasters de personages neerzet en de rollercoaster van emoties zorgen ervoor dat je door het boek heen schiet en na de laatste bladzijde wankel op je benen staat. Ondanks een klein schoonheidsfoutje in het begin is het een echte aanrader. Social media wordt op een bijzondere wijze onderdeel gemaakt van het verhaal. Helaas zijn de Facebookprofielen niet de personen die ik aan de personages uit het boek zou hebben gehangen. Dat zorgde voor een lichte afknapper, net zoals een verfilming toch minder mooi is dan je eigen gemaakte beeld tijdens het lezen van een boek, maar toch is het knap hoe ook online de vlammen er vanaf spatten. Erg veel bewondering voor de schrijfster die overduidelijk niet alleen veel tijd heeft gestopt in haar boek, maar ook nog eens in de social media profielen en de blogpagina met dinsdag-berichten van Chris.

O jaaaa!!! Wat was dát een prachtig boek. Intrigerend, spannend... Laat je niet meer los. Mijn dochter heeft het niet zo lang geleden ook gelezen en die was ook helemaal gegrepen. Fantastisch!

Het is een spannend en zielig verhaal over vriendschap en omgaan met andere culturen. Het verhaal speelt zich af op een eiland in de Stille Zuidzee, in 1722. Dit boek was een van de drie nominaties voor de Prijs van de Jonge Jury 2017 Mijn uitgebreide recensie vind je op http://www.ikvindlezenleuk.nl/2017/06/ruggenberg-haaieneiland/

Dit boek is voor mij tot nu toe de moeilijkste geweest om te lezen. Er staat voorin het boek een trigger warning, en het is echt goed om die even door te lezen voor je de keuze maakt of je dit boek wil lezen of niet. Ik ben enorm getriggerd en heb het boek dan ook even weg moeten leggen af en toe. Maar wat een kracht heb ik kunnen halen uit de woorden en wat een kracht heb ik gehaald uit het verhaal van een ander, om mijn eigen belevingen te herbeleven. Zeker een aanrader als je mentaal sterk genoeg bent, anders zou ik even wachten... lees meer op: http://readingjournal.princesssam.nl

Dieuwertje Boeren en Linda van de Pol. - Alleen als je durft. Dit boek is voor de iets oudere kinderen en als volwassene ook heerlijk griezelen. Je moet stevig in je schoenen staan om dit boek te lezen. Er staan verhalen in die je raken. Sommige krijg je echt de kriebels van. Andere wil je het einde liever niet van weten,of toch wel? Verschillende thema's komen aan bod, zoals : glaasje draaien, geesten zien,pestkoppen en een demonisch kind. Ook leer je dat vloggen levensgevaarlijk kan zijn! Je komt terecht in een tankstation die zo in een horrorfilm kan thuishoren. Sadistische tandarts, horror op de skipiste en sporten is heel erg ongezond! De zaaier van dood en verderf en het gevaar van stoer doen bij Truth or dare. Als je ooit eens oppast op een nieuw adres.....dan ga je nu echt griezelen bij het laatste verhaal. Durf jij nog op te passen, na dit verhaal? Creepy. Spannend. Eng. Griezelig. Leest enorm enorm vlot en smaakt echt naar meer. Je leest het op een avondje uit. En je hebt nergens anders tijd meer voor. De cover is griezelig. De titel is goed gevonden. Voor iedereen staat er wel een verhaal in, waar je echt de kriebels van krijgt. Een echte aanrader! 4,5 sterren!