Split (1)

train · 11.2M rows

text stringlengths 5 25.7k
In 2019, on the eve of the 40th anniversary of her first Boston Marathon win, Benoit and her daughter Abby ran together as they had done in previous marathons. Joan recorded a run time of 3:04:00, which was within 40 minutes of her original time[21] which was a promise she had made prior to competing in this years edition of the Boston Marathon. This allowed her to win her age group (60-64) by nearly nine minutes, but falling short of the overall (3:01:30) fastest time by a woman over 60 in a marathon. 2019 წელს, ბოსტონის მარათონის პირველი გამარჯვების 40 წლის იუბილის წინა დღეს, ბენუა და მისი ქალიშვილი ები ერთად დარბოდნენ, როგორც წინა მარათონებში. ჯოანმა დააფიქსირა 3:04:00, რაც იყო მისი თავდაპირველი დროიდან 40 წუთით მეტი[1]. ეს იყო დაპირება, რომელიც მან დადო ბოსტონის მარათონის შეჯიბრებამდე. ამან მას საშუალება მისცა მოეგო თავისი ასაკობრივი ჯგუფი (60-64) თითქმის ცხრა წუთით, მაგრამ ჩამოუვარდებოდა მარათონში 60 წელს გადაცილებული ქალების ყველაზე სწრაფ დროს (3:01:30).
Joan Benoit Samuelson (born May 16, 1957) is an American marathon runner who was the first women's Olympic Games marathon champion, winning the gold medal at the 1984 Summer Olympics in Los Angeles.[1] She held the fastest time for an American woman at the Chicago Marathon for 32 years after winning the race in 1985.[2][3] Her time at the Boston Marathon was the fastest time by an American woman at that race for 28 years.[4] She was inducted into the Maine Women's Hall of Fame in 2000. ჟოან ბენუა სამუელსონი (დ. 16 მაისი, 1957) -----ამერიკელი მარათონის მორბენალი. იგი იყო პირველი ქალთა ოლიმპიური თამაშების მარათონის ჩემპიონი. მან მოიგო ოქროს მედალი 1984 წლის ზაფხულის ოლიმპიურ თამაშებზე ლოს-ანჯელესში.[1] 1985 წელს მოგების შემდეგ მან ამერიკელ ქალებს შორის 32 წლის განმავლობაში ყველაზე სწრაფი დრო დააფიქსირა ჩიკაგოს მარათონზე.[2][3] ბოსტონის მარათონზე მისი დრო იყო ამერიკელი ქალის მიერ დაფიქსირებული ყველაზე მოკლე დრო მარათონზე 28 წლის განმავლობაში.[4] იგი შეიყვანეს მეინის ქალთა დიდების დარბაზში 2000 წელს.
References სქოლიო
↑ "MarathonGuide.com - Marathon Records". www.marathonguide.com. ↑ "Bank of America Chicago Marathon". chicago-history.r.mikatiming.de. Retrieved October 24, 2018. ↑ "Race history - Bank of America Chicago Marathon". ↑ შეცდომა თარგის გამოძახებისას: cite web: პარამეტრები url და title აუცილებელად უნდა მიეთითოს.. ↑ შეცდომა თარგის გამოძახებისას: cite web: პარამეტრები url და title აუცილებელად უნდა მიეთითოს.. ↑ „Race history - Bank of America Chicago Marathon“.
Bank of America Chicago Marathon. Retrieved October 24, 2018. ↑ "10 Best American Marathoners of All Time". ACTIVE.com. Bank of America Chicago Marathon (ინგლისური). ციტირების თარიღი: 2018-10-24. ↑ „10 Best American Marathoners of All Time“.
August 12, 2014. ACTIVE.com (ინგლისური).
Retrieved October 24, 2018. ↑ The Marathon's Maine woman, Sports Illustrated, Kenny Moore, May 2, 1983. Retrieved October 3, 2018. ↑ "Cross Country". CWSA. 2014-08-12. ციტირების თარიღი: 2018-10-24. ↑ The Marathon's Maine woman, Sports Illustrated, Kenny Moore, May 2, 1983.
Retrieved March 29, 2020. ↑ "A Goodbye From Cool Running!". ACTIVE.com. January 12, 2021. Retrieved October 3, 2018. ↑ Cross Country en. ციტირების თარიღი: 2020-03-29 ↑ A Goodbye From Cool Running!
Archived from the original on January 11, 2012. ↑ 2004 Boston Marathon Media Guide, published by Boston Athletic Association with John Hancock ↑ "Olympic Marathon Los Angeles 1984 XXIII Olympiad". www.marathonguide.com. ↑ Bank of America Chicago Marathon: What You Need to Know Retrieved October 9, 2010 ↑ Joan Benoit Samuelson '79 Sets NYC Marathon Record, Campus News (Bowdoin) ↑ "Greek For a Day". Runner's World. February 4, 2011. (January 12, 2021). ↑ 2004 Boston Marathon Media Guide, published by Boston Athletic Association with John Hancock ↑ Olympic Marathon Los Angeles 1984 XXIII Olympiad. ↑ Bank of America Chicago Marathon: What You Need to Know Retrieved October 9, 2010 ↑ Joan Benoit Samuelson '79 Sets NYC Marathon Record, Campus News (Bowdoin) ↑ „Greek For a Day“.
Retrieved March 2, 2017. ↑ Doherty, Matthew. Runner's World (ინგლისური).
"Joan Benoit Samuelson easily meets her goal in 2019 Boston Marathon - The Boston Globe". BostonGlobe.com. Retrieved April 15, 2019. ↑ Ritter, Sarah (July 28, 2018). 2011-02-04. ციტირების თარიღი: 2017-03-02. ↑ Joan Benoit Samuelson easily meets her goal in 2019 Boston Marathon - The Boston Globe. ციტირების თარიღი: 2019-04-15 ↑ Another year in the Bix: 44th Quad-City Times Bix 7 'quite the sight'. ციტირების თარიღი: July 10, 2020 ↑ 1999. ↑ „Samuelson sets 50-plus record at NYC Marathon“.
"Another year in the Bix: 44th Quad-City Times Bix 7 'quite the sight'". Quad-City Times. Davenport, Iowa. USA Today.
Retrieved July 10, 2020. ↑ "1999". Quad-City Times. ↑ "Samuelson sets 50-plus record at NYC Marathon". USA Today. Associated Press.
Associated Press. November 1, 2002. Retrieved November 2, 2009. ↑ "Freeport opens brand new track and field". November 1, 2002. ციტირების თარიღი: 2009-11-02. ↑ „Freeport opens brand new track and field“.
WGME-TV. May 18, 2018. WGME-TV.
Retrieved May 21, 2018. ↑ Burfoot, Amby (April 24, 2014). "Monday a Special Day for Samuelson Family". Runner's World. ↑ "Benoit Samuelson named to Hall of Fame". May 18, 2018. ციტირების თარიღი: 2018-05-21. ↑ შეცდომა თარგის გამოძახებისას: cite web: პარამეტრები url და title აუცილებელად უნდა მიეთითოს.. ↑ „Benoit Samuelson named to Hall of Fame“.
Sun Journal. February 18, 2000. p. C18. ↑ Latimer, Jolene (June 22, 2017). "Female Olympic Athletes Honored Over 50 Years Later \| GOOD Sports". Sun Journal.
Sports.good.is. Retrieved June 30, 2017. ↑ McArdle, Tommy (April 15, 2019). "Joan Benoit Samuelson made good on her 2019 Boston Marathon promise; Boston.com". February 18, 2000. p. C18. ↑ შეცდომა თარგის გამოძახებისას: cite web: პარამეტრები url და title აუცილებელად უნდა მიეთითოს.. ↑
External links რესურსები ინტერნეტში
Competitive life and Boston Marathon victories კონკურენტუნარიანი ცხოვრება და ბოსტონის მარათონის გამარჯვებები
Born in Cape Elizabeth, Maine, Benoit took to long-distance running to help recover from a broken leg suffered while slalom skiing.[5] At Bowdoin College she excelled in athletics. ჟოან ბენუე დაიბადა კეიპ ელიზაბეტში, მეინში. თხილამურებით სლალომის დროს მიღებული ფეხის მოტეხილობის რეაბილიტაციისთვის ბენუამ გრძელ დისტანციებზე სირბილი დაიწყო.[1] ბოუდოინის კოლეჯში იგი გამოირჩეოდა მძლეოსნობაში.
In 1977, after two years at Bowdoin, she accepted a running scholarship to North Carolina State, where she began concentrating solely on her running. She earned All-America honors at NC State in both 1977 and 1978, and in 1978 helped lead the Wolfpack to the Atlantic Coast Conference cross-country championship. She won the Broderick Award (now the Honda Sports Award) as the nation's best female collegiate cross country runner for 1979–80.[6] 1977 წელს, კოლეჯში ორი წლის შემდეგ, მან მიიღო სტიპენდია ჩრდილოეთ კაროლინას უნივერსიტეტში, სადაც დაიწყო კონცენტრირება მხოლოდ სირბილზე. მან მოიპოვა ამერიკის შეერთებული შტატების ჯილდოები უნივერსიტეტში 1977 და 1978 წლებში, ხოლო 1978 წელს დაეხმარა Wolfpack-ის საუნივერსიტეტო გუნდს ატლანტიკური სანაპირო კონფერენციის ჩემპიონატზე. მან მოიგო ბროდერიკის ჯილდო (ახლანდელი ჰონდას სპორტული ჯილდო), როგორც ერის საუკეთესო ქალმა მორბენალმა ქვეყნის გარშემო 1979–80 წლებში.[2]
After returning to Bowdoin to complete her degree, she entered the 1979 Boston Marathon as a relative unknown. She won the race, wearing a Boston Red Sox cap,[7] in 2:35:15, knocking eight minutes off the competition record. In 1981, she captured the U.S. 10,000 meter championship, posting a time of 33:37.50. მას შემდეგ, რაც დაბრუნდა ბოუდოინში, რომ მიეღო ხარისხი, იგი 1979 წლის ბოსტონის მარათონზე უცნობის სახით შევიდა. მან მოიგო მარათონი[1] 2:35:15-ში. ამ მონაცემით მან რვა წუთით გააუმჯობესა შეჯიბრის რეკორდი. სირბილისას „ბოსტონ რედ სოქსის“ ქუდი ეხურა.
Despite having surgery on her Achilles tendons two years earlier, she repeated her marathon success with a victory in 1983, setting a course record of 2:22:43. That took more than two minutes off the world's best time, set by Norway's Grete Waitz in the London Marathon only a day earlier. Her Boston record was not broken for another 11 years.[8] 1981 წელს მან გაიმარჯვა აშშ-ის ჩემპიონატში 10000 მეტრზე. ჟოანის დაფიქსირებული დრო იყო 33:37.50. მიუხედავად იმისა, რომ ორი წლით ადრე აქილევსის მყესებზე ოპერაცია გაიკეთა, მან გაიმეორა მარათონში მიღწეული წარმატება 1983 წელს გამარჯვებით და დაამყარა კურსის რეკორდი 2:22:43. მან ორ წუთზე მეტით გააუმჯობესა მხოლოდ ერთი დღით ადრე, ლონდონის მარათონზე, ნორვეგიელი გრეტ უეიტსის მიერ დამყარებული მსოფლიო რეკორდი. მისი ბოსტონის რეკორდი კიდევ 11 წლის განმავლობაში არ მოხსნილა.[2]
Benoit in 1984 ბენუა 1984 წელს
However, she recovered from the surgery much more quickly than expected, and was the favorite in the trials, at Olympia, Washington. She beat runner-up Julie Brown by 30 seconds, winning in 2:31:04. Three months later, she competed in the 1984 Summer Olympics in Los Angeles, winning the first Olympic Women's Marathon in 2:24:52, several hundred meters ahead of Grete Waitz, Rosa Mota, and Ingrid Kristiansen.[9] 1984 წლის მარტში ბენუამ მძიმედ დაიზიანა მუხლი 32 კილომეტრზე ვარჯიშის დროს, რის გამოც იგი იძულებული გახდა გაეკეთებინა მუხლის ართროსკოპიული ოპერაცია შეერთებული შტატების ქალთა ოლიმპიური მარათონის შესარჩევ ეტაპამდე 17 დღით ადრე. თუმცა, იგი ოპერაციიდან გაცილებით სწრაფად გამოჯანმრთელდა, ვიდრე მოსალოდნელი იყო და იყო ფავორიტი შესარჩევ ეტაპზე, ოლიმპიაში, ვაშინგტონი. მან მეორე ჩემპიონ ჯული ბრაუნს 30 წამით აჯობა და გაიმარჯვა. ამჯერად მან დააფიქსირა 2:31:04. სამი თვის შემდეგ მან იასპარეზა ლოს-ანჯელესში 1984 წლის ზაფხულის ოლიმპიურ თამაშებზე, მოიგო პირველი ოლიმპიური ქალთა მარათონი (2:24:52 წუთით). რამდენიმე ასეული მეტრით გაუსწრო გრეტ უაიტსს, როზა მოტას და ინგრიდ კრისტიანსენს.[1]
Benoit enjoyed success at non-marathon distances as well, winning the prestigious Falmouth Road Race (7.1 miles) a total of six times (1976, 1978, 1981–1983, and 1985), breaking the course record on four of those occasions. ბენუამ წარმატებას მიაღწია არამარათონულ დისტანციებზეც. მან მოიგო პრესტიჟული ფოლმაუთის გზის შეჯიბრი (11.4 კმ) სულ ექვსჯერ (1976, 1978, 1981–1983 და 1985 წლებში). ამ შემთხვევაში ოთხჯერ მოხსნა რეკორდი.
She changed weight classes in 2008, from the −63 kg division to the 78 kg division. She could not compete in the 2008 Summer Olympics as the United States had not qualified in that division. She won the Junior World Championship that year, and the following year placed second, becoming the first American to compete in two Junior World Championships finals.[6] მან შეცვალა წონითი კლასები 2008 წელს, −63 კილოგრამიდან გადავიდა 78 კგ წონით კატეგორიაში. მან ვერ იასპარეზა 2008 წლის ზაფხულის ოლიმპიურ თამაშებზე, რადგან შეერთებულ შტატებს არ ჰქონდა კვალიფიკაცია ამ დივიზიონში. იმ წელს მოიგო იუნიორთა მსოფლიო ჩემპიონატი, ხოლო მომდევნო წელს დაიკავა მეორე ადგილი, გახდა პირველი ამერიკელი, რომელმაც იასპარეზა იუნიორთა მსოფლიო ჩემპიონატის ორ ფინალში.[1]
She won the gold medal in the −78 kg category at the World Judo Championships in 2010,[9] the first American to do so since 1999 (when her coach, Jimmy Pedro, did so in Birmingham, United Kingdom).[10] At the 2011 World Judo Championship in Paris, she placed third taking the bronze medal. Harrison had lost to the eventual winner, Audrey Tcheuméo of France, in her semi-final.[11] მან −78 კგ კატეგორიაში ძიუდოს მსოფლიო ჩემპიონატზე 2010 წელს ოქროს მედალი მოიპოვა[1] და გახდა პირველი ამერიკელი, რომელმაც ეს გააკეთა 1999 წლის შემდეგ (როდესაც მისმა მწვრთნელმა, ჯიმი პედრომ ეს მოახერხა ბირმინგემში, გაერთიანებული სამეფოში).[2] 2011 წელს პარიზში გამართულ ძიუდოს მსოფლიო ჩემპიონატზე მან ბრინჯაოს მედალი მოიპოვა. ჰარისონი ნახევარფინალში დამარცხდა საბოლოო გამარჯვებულთან, ფრანგ ოდრი ჩეუმეოსთან.[3]
Prior to the 2012 Summer Olympics in London, she was injured during training, having torn a medial collateral ligament.[1] On August 2, 2012, she won the Olympic title in the −78 kg category, defeating Gemma Gibbons of Britain by two yukos, to become the first American to win an Olympic gold medal in judo.[12][13] She earned a second Olympic gold medal in the same weight class in 2016 in Rio, defeating Audrey Tcheuméo of France. 2012 წლის ზაფხულის ოლიმპიურ თამაშებამდე ლონდონში, მან ვარჯიშის დროს მყესი გაიწყვიტა და დაშავდა.[1] 2012 წლის 2 აგვისტოს მან მოიგო ოლიმპიური ტიტული −78 კგ კატეგორიაში, დაამარცხა რა ბრიტანელი ჯემა გიბონსი და გახდა პირველი ამერიკელი, რომელმაც მოიპოვა ოლიმპიური ოქროს მედალი ძიუდოში.[2][3] მან მეორე ოლიმპიური ოქროს მედალი იმავე წონაში მოიპოვა 2016 წელს რიოში, დაამარცხა ფრანგი ოდრი ჩეუმეო.
In 2015, Harrison was elected to the United States Judo Federation Hall Of Fame[14] and on August 31, 2016, following her second Olympic gold medal, the United States Judo Association made a batsugun promotion of Harrison to rokudan (6th Degree Black Belt) making her the youngest person in the US to ever be awarded this rank. 2015 წელს ჰარისონი აირჩიეს შეერთებული შტატების ძიუდოს ფედერაციის დიდების დარბაზში[1] და 2016 წლის 31 აგვისტოს, მისი მეორე ოლიმპიური ოქროს მედლის შემდეგ, შეერთებული შტატების ძიუდოს ასოციაციამ ჰარისონს როკუდანში (მეექვსე ხარისხის შავი ქამარი) უწოდა. იგი გახდა ყველაზე ახალგაზრდა ადამიანი აშშ-ში, რომელსაც ოდესმე მიენიჭა ეს წოდება.
Mixed martial arts შერეული საბრძოლო ხელოვნება
Harrison, a former training partner of fellow judoka Ronda Rousey, announced in October 2016 that she had signed with World Series of Fighting. While she would initially work as a commentator she also indicated she was contracted to fight, probably in the women's 145 pounds (66 kg) division.[15][16] ჰარისონმა, თანამემამულე ძიუდოისტ რონდა რუზის ყოფილმა პარტნიორმა, 2016 წლის ოქტომბერში გამოაცხადა, რომ მან ხელი მოაწერა ბრძოლის მსოფლიო სერიებთან. მიუხედავად იმისა, რომ იგი თავდაპირველად მუშაობდა კომენტატორად, მან ასევე მიუთითა, რომ მას ჰქონდა ბრძოლა, ალბათ ქალებში 145 pounds (66 კგ) გაყოფა. [1] [2]
Harrison made her MMA debut at PFL 2 on June 21, 2018, against Brittney Elkin in the Women's Lightweight division.[17] She won via submission due to an armbar in the first round.[18] ჰარისონის შერეული საბრძოლო ხელოვნების დებიუტი იყო პროფესიონალი მებრძოლების ლიგა 2-ზე, 2018 წლის 21 ივნისს, ბრიტნი ელკინის წინააღმდეგ ქალთა მსუბუქ წონაში.[1] მან თავის პირველ შეხვედრაში გაიმარჯვა.[2]
For her second professional fight, Harrison faced Jozette Cotton at PFL 6 on August 16, 2018. She won the fight via TKO in the third round.[19] თავის მეორე ბრძოლაში, ჰარისონი დაუპირისპირდა ჯოზეტ კოტონსპროფესიონალი მებრძოლების ლიგა 6-ზე 2018 წლის 16 აგვისტოს. მან ბრძოლა ტექნიკური ნოკაუტით, მესამე რაუნდში მოიგო.[1]
Harrison was on the main card for PFL 11 in 2018 and defeated Moriel Charneski; after her victory, it appeared that she was not completely content with her own performance. ჰარისონი იყო პროფესიონალი მებრძოლების ლიგის მთავარ ბარათზე 2018 წელს და დაამარცხა მორიელ ჩარნესკი; მისი გამარჯვების შემდეგ, აღმოჩნდა, რომ იგი ბოლომდე არ იყო კმაყოფილი საკუთარი შესრულებით.
Her coach is Phil Daru.[20] მისი მწვრთნელია ფილ დარუ.[1]
Kayla Jean Harrison (born July 2, 1990)[1] is an American professional mixed martial artist and former Olympic and world champion judoka, currently signed to the Professional Fighters League (PFL). კეილა ჯინ ჰარისონი (დ. 2 ივლისი, 1990) ----- ამერიკელი პროფესიონალი შერეული საბრძოლო ხელოვნების მებრძოლი და ყოფილი ოლიმპიური და მსოფლიო ჩემპიონი ძიუდოისტი, ამჟამად პროფესიონალი მებრძოლების ლიგის წევრი.
PFL season 2019 პროფესიონალი მებრძოლების ლიგის 2019 წლის სეზონი
Harrison was expected to headline the first event of PFL's second season against Svetlana Khautova on May 9, 2019.[21] Khautova withdrew from the bout and was replaced by Larissa Pacheco.[22] Harrison won the fight by unanimous decision. მოსალოდნელი იყო, რომ ჰარისონი გახსნიდა ლიგის მეორე სეზონის პირველ ღონისძიებას სვეტლანა ხაუტოვას წინააღმდეგ 2019 წლის 9 მაისს.[1] ხაუტოვა ორთაბრძოლას გამოეთიშა მის ნაცვლად დაინიშნა ლარისა პაჩეკო.[2] ჰარისონმა ბრძოლა მსაჯების ერთსულოვანი გადაწყვეტილებით მოიგო.
Harrison faced Morgan Frier in the co-main event of PFL 4 on July 11, 2019.[23] She won the fight by key lock submission in the first round. Subsequently, Harrison signed a new long-term contract extension with the PFL.[24] ჰარისონი დაუპირისპირდა მორგან ფრიერს 2019 წლის 11 ივლისს.[1] მან ბრძოლა პირველ რაუნდში მოიგო. მოგვიანებით, ჰარისონმა ხელი მოაწერა ახალ გრძელვადიან კონტრაქტს პროფესიონალი მებრძოლების ლიგასთან. [2]
After becoming second in the preliminary round standing, Harrison secured a position at the playoffs. She was originally scheduled to face number 3 ranked Genah Fabian at PFL 7 on October 11, 2019, but Fabian was forced to pull out of the bout. Genah Fabian was replaced by number 5 Bobbi Jo Dalziel. წინასწარ რაუნდში მეორე ადგილზე გასვლის შემდეგ, ჰარისონმა პლეი ოფში ადგილი დაიმკვიდრა. თავდაპირველად დაგეგმილი იყო, რომ 2019 წლის 11 ოქტომბერს მე-3 რეიტინგის მქონე ჯინა ფაბიანს შეხვედროდა, მაგრამ ფაბიანი იძულებული გახდა, ორთაბრძოლა დაეტოვებინა. ჯინა ფაბიანი შეცვალა მე-5 ნომერმა ბობი ჯო დალზიელმა. ჰარისონი იგი პირველ რაუნდში დაამარცხა.[1]
Harrison faced Larissa Pacheco in rematch for the Women's Lightweight final at PFL 10 on December 31, 2019. After dominating every round with her superior grappling, Harrison won the fight by unanimous decision to win the 2019 Women's Lightweight Championship.[26] ჰარისონი დაუპირისპირდა ლარისა პაჩეკოს განმეორებით მატჩში ქალთა მსუბუქი წონის ფინალში, 2019 წლის 31 დეკემბერს. ყოველ რაუნდში დომინირების შემდეგ, ჰარისონმა მოიგო ბრძოლა ერთსულოვანი გადაწყვეტილებით და 2019 წლის ქალთა მსუბუქ წონაში ჩემპიონი გახდა.[1]
PFL season 2020 პროფესიონალი მებრძოლების ლიგის 2020 წლის სეზონი
Harrison was expected to compete in the season 2020 of PFL, but the complete season was cancelled due to the COVID-19 pandemic.[27][28] მოსალოდნელი იყო, რომ ჰარისონი იასპარეზებდა 2020 წლის სეზონში, მაგრამ სრული სეზონი გაუქმდა COVID-19 პანდემიის გამო.[1][2]
PFL season 2021 პროფესიონალი მებრძოლების ლიგის 2021 წლის სეზონი
Kayla faced Mariana Morais on May 6, 2021, at PFL 3 for the start of the 2021 season.[29] She won the bout via TKO in the first round.[30] კეილა მარიანა მორაისს დაუპირისპირდა 2021 წლის 6 მაისს, სეზონის გახსნაზე.[1] მან ორთაბრძოლა ტექნიკური ნოკაუტის საშუალებით პირველ რაუნდში მოიგო.[2]
Kayla faced Cindy Dandois on June 25, 2021, at PFL 6.[31] She won the bout in the first round via an arm bar submission.[32] კეილა სინდი დანდუას დაუპირისპირდა 2021 წლის 25 ივნისს.[1] მან მოიგო ორთაბრძოლა პირველ რაუნდში. [2]
Harrison competed in the 78 kg (172 lb) weight category in judo. She won the 2010 World Judo Championships, gold medals at the 2012 and 2016 Olympics, and gold at the 2011 and 2015 Pan American Games.[2] ჰარისონმა 78 კგ წონით კატეგორიაში იასპარეზა ძიუდოში. მან მოიგო 2010 წლის მსოფლიო ჩემპიონატი ძიუდოში, ოქროს მედლები 2012 და 2016 ოლიმპიურ თამაშებზე და ოქრო 2011 და 2015 წლებში პანამერიკულ თამაშებზე.[1]
Kayla faced Genah Fabian in the Semifinals of the Women's Lightweight tournament on August 19, 2021, at PFL 8.[33] She won the bout in the first round via TKO by way of ground and pound.[34] კეილა დაუპირისპირდა ჯენა ფაბიანს ქალთა მსუბუქი წონის ტურნირის ნახევარფინალში, 2021 წლის 19 აგვისტოს.[1] მან მოიგო ბრძოლა პირველ რაუნდში ტექნიკური ნოკაუტით.[2]
Kayla faced Taylor Guardado in the Finals of the Women's Lightweight tournament on October 27, 2021, at PFL 10.[35] She won the bout via armbar in the second round.[36] კეილა დაუპირისპირდა ტეილორ გვარადოს ქალთა მსუბუქი წონის ტურნირის ფინალში, 2021 წლის 27 ოქტომბერს.[1] მან ორთაბრძოლა მეორე რაუნდში მოიგო. [2]
PFL season 2022 2022 წელი
Harrison faced Marina Mokhnatkina on May 6, 2022, at PFL 3.[37] She won the bout via unanimous decision.[38] ჰარისონი შეხვდა მარინა მოხნატკინას 2022 წლის 6 მაისს[1] და ორთაბრძოლა ერთსულოვანი გადაწყვეტილებით მოიგო. [2]
Harrison was scheduled to face Julia Budd on July 1, 2022, at PFL 6.[39] However, a week before the event, Budd pulled out due to injury and was replaced by Kaitlin Young.[40] Harrison won the bout, with the referee stoppage at the 2:35 mark of the first round.[41] ჰარისონის შეხვედრა ჯულია ბადის წინააღმდეგ 2022 წლის 1 ივლისს იყო დაგეგმილი.[1] თუმცა, ღონისძიებამდე ერთი კვირით ადრე, ბადიმ ტრავმის გამო შეხვედრა გამოტოვა. იგი შეცვალა კეიტლინ იანგმა.[2] ჰარისონმა მოიგო ორთაბრძოლა, მსაჯის მიერ შეჩერებით პირველი რაუნდის 2:35 ნიშნულზე. [3]
Harrison faced Martina Jindrová in the Semifinals off the Women's Lightweight tournament on August 20, 2022, at PFL 9.[42] She won the bout in the first round via arm-triangle choke.[43] ჰარისონი დაუპირისპირდა მარტინა ჯინდროვას ქალთა მსუბუქი წონის ტურნირის ნახევარფინალში, 2022 წლის 20 აგვისტოს.[1] მან ორთაბრძოლა პირველ რაუნდში მოიგო.[2]
Harrison faced Larissa Pacheco for a third time in the finals of the Women's Lightweight tournament on November 25, 2022, at PFL 10.[44] She lost the fight via unanimous decision.[45] ჰარისონი მესამედ დაუპირისპირდა ლარისა პაჩეკოს, ქალთა მსუბუქი წონის ტურნირის ფინალში, 2022 წლის 25 ნოემბერს.[1] მან ბრძოლა ერთსულოვანი გადაწყვეტილებით წააგო.[2]
Other promotions სხვა აქტივობები
With the 2020 PFL season cancelled, Harrison was handed a contract exemption to sign with the Invicta FC and made her debut in the Featherweight division against Courtney King at Invicta FC 43 on November 20, 2020.[46] She won the fight via TKO in the second round.[47] 2020 წლის პროფესიონალი მებრძოლების ლიგის სეზონის გაუქმების შემდეგ, ჰარისონი გათავისუფლდა კონტრაქტისგან. მან ხელი მოაწერა Invicta-ს საბრძოლო ჩემპიონატთან. კეილას დებიუტი მსუბუქი წონის დივიზიონში კორტნი კინგის წინააღმდეგ 2020 წლის 20 ნოემბერს შედგა.[1] მან ბრძოლა ტექნიკური ნოკაუტით მეორე რაუნდში მოიგო.[2]
Harrison was then expected to compete for Titan FC.[48] She was scheduled to face Jozette Cotton in a rematch on December 17, 2020, at Titan FC 66.[49] The day before the fight, Cotton was hospitalized due to a bad weight cut and the bout was cancelled.[50] მოსალოდნელი იყო, რომ ჰარისონი Titan-ის საბრძოლო ჩემპიონატში იასპარეზებდა.[1] ის 2020 წლის 17 დეკემბერს, განმეორებითი მატჩი დაიგეგმა ჯოზეტ კოტონთან,[2] თუმცა ბრძოლის წინა დღით კოტონი ჰოსპიტალიზირებული იყო წონის კლების გამო და ბრძოლა გაუქმდა.[3]
After the 2016 Olympics, she moved into mixed martial arts and currently fights in the lightweight division. 2016 წლის ოლიმპიადის შემდეგ იგი გადავიდა შერეულ საბრძოლო ხელოვნებაზე და ამჟამად იბრძვის მსუბუქ წონაში.
In 2020, Harrison acquired full custody of her niece Kyla and nephew Emery, after her stepfather – who had custody of the children at the time – died suddenly.[51][52] 2020 წელს ჰარისონმა მიიღო სრული მეურვეობა თავის ძმისშვილებზე, კაილასა და ემერზე, მას შემდეგ, რაც მათი მამინაცვალი - რომელიც იმ დროს ბავშვებს მეურვეობდა - მოულოდნელად გარდაიცვალა.[1][2]
Early life ადრეული წლები
Born in Middletown, Ohio,[1] Harrison took up judo at the age of six, having been introduced to the sport by her mother, who was a black belt. She graduated from Middletown High School (Ohio).[7] ჰარისონი დაიბადა მიდლთაუნში, ოჰაიოში.[1] იგი ძიუდოთი ექვსი წლის ასაკში დაკავდა. მას ეს სპორტი დედამისმა დედამისმა გააცნო, რომელსაც შავი ქამარი ჰქონდა. კაილამ დაამთავრა მიდლთაუნის საშუალო სკოლა.[2]
She began training under coach Daniel Doyle, and won two national championships by the age of 15. During that period Doyle was sexually abusing Harrison, who reported it to another judoka, who in turn told Harrison's mother. She subsequently reported this to the police.[8] Doyle was convicted and sentenced to a ten-year prison term.[8] A month after the abuse was revealed, she moved away from her home in Ohio to Boston to train with Jimmy Pedro and his father.[8] მან დაიწყო ვარჯიში მწვრთნელის, დანიელ დოილის, ხელმძღვანელობით და 15 წლის ასაკში მოიგო ორი ეროვნული ჩემპიონატი. იმ პერიოდში დოილი სექსუალურ ძალადობას ახორციელებდა ჰარისონზე, რომელმაც ამის შესახებ შეატყობინა სხვა ძიუდოისტს. მან, თავისმხრივ უთხრა ჰარისონის დედას, ხოლო შემდეგ პოლიციას.[1] დოილი გაასამართლეს და ათწლიანი პატიმრობა მიუსაჯეს.[1] ძალადობის გამოვლენიდან ერთი თვის შემდეგ, იგი ოჰაიოში მდებარე სახლიდან ბოსტონში გადავიდა ჯიმი პედროსთან და მამამისთან ერთად სავარჯიშოდ.[1]
"Puss in Boots" (Italian: Il gatto con gli stivali; French: Le Maître chat ou le Chat botté; German: Der gestiefelte Kater) is a European fairy tale about an anthropomorphic cat who uses trickery and deceit to gain power, wealth, and the hand of a princess in marriage for his penniless and low-born master. " ჩექმებიანი კატა " ( Italian ; French ; German ) არის ევროპული ზღაპარი ანთროპომორფული კატის შესახებ, რომელიც იყენებს ღალატს და მოტყუებას, რათა მოიპოვოს ძალაუფლება, სიმდიდრე და პრინცესას ხელი ქორწინებაში თავისი უსახსრო და დაბალი პატრონისთვის.
The oldest written telling version is Costantino Fortunato (Italian for "Lucky Costantino") by Italian author Giovanni Francesco Straparola, included in The Facetious Nights of Straparola (c. 1550–1553), in which the cat is a fairy in disguise who helps his owner, a poor boy named Costantino, to gain his princess by duping a king, a lord and many commoners.[1][2] There is a version written by Girolamo Morlini, from whom Straparola used various tales in The Facetious Nights;[3] another version was published in 1634 by Giambattista Basile with the title Cagliuso. ყველაზე ძველი წერილობითი ვერსიაა Costantino Fortunato (იტალიურად "იღბლიანი კოსტანტინო") იტალიელი მწერლის ჯოვანი ფრანჩესკო სტრაპაროლას, შეტანილი სტრაპაროლას სახიანი ღამეებში (დაახლოებით 1550–1553), სადაც კატა არის ფერიად გადაცმული და ეხმარება მის მფლობელს, ღარიბ ბიჭს, სახელად კოსტანტინო, რათა მოეპოვებინა თავისი პრინცესა. მეფის, ბატონის და მრავალი უბრალო ხალხის მოტყუების საშუალებით.
The most popular version of the tale was written in French at the close of the seventeenth century by Charles Perrault (1628–1703), a retired civil servant and member of the Académie française. Perrault's tale appeared in a handwritten and illustrated manuscript two years before its 1697 publication by Barbin in a collection of eight fairy tales by Perrault called Histoires ou contes du temps passé.[4][3] The book was an instant success and remains popular.[3] [1] [2] არსებობს ჯიროლამო მორლინის მიერ დაწერილი ვერსია, რომლისგანაც სტრაპაროლამ (ცნობლმა მთხრობელმა) გამოიყენა სხვადასხვა ზღაპრები „ფეცეტიურ ღამეებში“ ; [3] კიდევ ერთი ვერსია გამოქვეყნდა 1634 წელს ჯამბატისტა ბაზილეს მიერ სათაურით Cagliuso . ზღაპრის ყველაზე პოპულარული ვერსია ფრანგულად მეჩვიდმეტე საუკუნის მიწურულს დაწერა ჩარლზ პერომ (1628–1703), (გადამდგარი საჯარო მოხელე და საფრანგეთის აკადემიის წევრი.) პეროს ზღაპარი გამოჩნდა ხელნაწერ და ილუსტრირებულ ხელნაწერში, ბარბინის მიერ 1697 წლის გამოქვეყნებამდე ორი წლით ადრე, პეროს რვა ზღაპრის კრებულში, სახელწოდებით Histoires ou contes du temps passé . [4] [3] წიგნმა მყისიერი წარმატება მოიპოვა და დღესაც პოპულარობით სარგებლობს.
Perrault's Histoires has had considerable impact on world culture. The frontispiece to the earliest English editions depicts an old woman telling tales to a group of children beneath a placard inscribed "MOTHER GOOSE'S TALES" and is credited with launching the Mother Goose legend in the English-speaking world.[4] "Puss in Boots" has provided inspiration for composers, choreographers, and other artists over the centuries. პეროს ისტორიებმა მნიშვნელოვანი გავლენა მოახდინა მსოფლიო კულტურაზე. ადრეული ინგლისური გამოცემების წინა პლანზე გამოსახულია მოხუცი ქალი, რომელიც ზღაპრებს უყვება ბავშვების ჯგუფს პლაკატის ქვეშ, წარწერით "დედა ბატის ზღაპრები" და მიეწერება დედა ბატის ლეგენდის გაშვებას ინგლისურენოვან სამყაროში. [4] „ჩექმებიანი კატა“ კომპოზიტორებს, ქორეოგრაფებს და სხვა მხატვრებს საუკუნეების მანძილზე შთაგონებას უწევდა. კატა გამოჩნდება ჩაიკოვსკის ბალეტის " მძინარე მზეთუნახავის " მესამე აქტში .
The cat appears in the third act pas de caractère of Tchaikovsky's ballet The Sleeping Beauty.[1] Puss in Boots appears in DreamWorks' Shrek franchise, appearing in all three sequels to the original film, as well as two spin-off films, Puss in Boots (2011) and Puss in Boots: The Last Wish (2022), where he is voiced by Antonio Banderas. The character is signified in the logo of Japanese anime studio Toei Animation, and is also a popular pantomime in the UK. [1] ჩექმებიანი კატა ჩნდება DreamWorks- ის შრეკის ფრენჩაიზიაში, რომელიც გამოჩნდება ორიგინალური ფილმის სამივე გაგრძელებაში, ასევე ორ სპინ-ოფ ფილმში, ჩექმებში კატა (2011) და ჩექმებიანი კატა (2022), სადაც ის მთავარი გმირია, გაახმოვანა ანტონიო ბანდერასმა . პერსონაჟი მონიშნულია იაპონური ანიმე სტუდიის Toei Animation-ის ლოგოში და ასევე არის პოპულარული პანტომიმა დიდ ბრიტანეთში.
Six decades later, Robinson was interviewed for a book, Tales of Glory: An Oral History of the Summer Olympic Games Told By America’s Gold Medal Winners, by Lewis H. Carlson and John J Fogarty. This is how she remembered the 100 m race: ექვსი ათწლეულის შემდეგ, რობინსონს ინტერვიუ ჩამოართვეს ლუის ჰ. კარლსონისა და ჯონ ჯ ფოგარტის წიგნზე „დიდების ზღაპრები: ზაფხულის ოლიმპიური თამაშების ზეპირი ისტორია, მოთხრობილი ამერიკის ოქროს მედლის მფლობელების მიერ“. მან ასე გაიხსენა 100 მეტრზე სპრინტი:
I can remember breaking the tape, but I wasn’t sure that I’d won. It was so close. But my friends in the stands jumped over the railing and came down and put their arms around me, and then I knew I’d won. მახსოვს, ლენტი გადავკვეთე, მაგრამ დარწმუნებული არ ვიყავი, რომ გავიმარჯვებდი ისე ახლოს იყო. მაგრამ ჩემი მეგობრები ტრიბუნაზე გადმოახტნენ მოაჯირს, ჩამოვიდნენ და ხელები მომხვიეს. შემდეგ კი მივხვდი, რომ გავიმარჯვე. მერე, როცა დროშა აღმართეს, ვიტირე.
In a post-match video, Robinson smiled, bewildered, at the camera, then smiled again with an open, unsophisticated smile of teenage delight, an embarrassment that often accompanies such interest. She was a star.[1] Chicago Tribune reporter William L Shirer wrote that ‘an unheralded, pretty, blue-eyed blond young woman from Chicago became the darling of the spectators when she flew down the cinder path, her golden locks flying, to win’.[5] მატჩის შემდგომ ვიდეოში, გაოგენებულმა რობინსონმა გაუღიმა კამერად, შემდეგ კვლავ გაიღიმა თინეიჯერული აღფრთოვანების ღია, დაუოკებელი ღიმილით. ეს იყო უხერხულობა, რომელიც ხშირად ახლავს ასეთ ინტერესს. ის ვარსკვლავი იყო.[1] Chicago Tribune-ის რეპორტიორი უილიამ ლ. შირერი წერდა, რომ „ჩიკაგოდან გაურკვეველი, ლამაზი, ცისფერთვალება ქერა, ოქროს კულულებიანი ახალგაზრდა ქალი გახდა მაყურებლის ფავორიტი, როდესაც ის გაფრინდა ბილიკზე ოქროს მოსაგებად“.[1]
She joined Northwestern University where she decided to pursue a physical education degree, hoping to become a coach at the 1936 Olympics.[1] At Northwestern, she was a member of Kappa Kappa Gamma.[8] იგი შეუერთდა ჩრდილო-დასავლეთის უნივერსიტეტს, სადაც გადაწყვიტა დაემთავრებინა ფიზიკური აღზრდის ხარისხი, იმ იმედით, რომ გახდებოდა მწვრთნელი 1936 წლის ოლიმპიადაზე.[1] უნივერსიტეტში, იგი იყო Kappa Kappa Gamma-ს წევრი.[2]
Initial reports had her being discovered unconscious in the wreckage, wrongly thought dead by her rescuer. Actually, the man merely thought she was beyond saving. He took her to Oak Forest infirmary, locally known as the "Poor Farm", because he knew the undertaker.[9] Doctors determined she had suffered severe multiple injuries[10] and she would never race again.[3] It was another six months before she could get out of a wheelchair, and two years before she could walk normally again.[11] Meanwhile, she missed the 1932 Summer Olympics in her home country. 1931 წლის 28 ივნისს რობინსონი ავიაკატასტროფაში მოჰყვა და მძიმედ დაშავდა. პირველადი ინფორმაციით, იგი უგონო მდგომარეობაში აღმოაჩინეს ნანგრევებში და მაშველმა იგი გარდაცვლილად მიიჩნია. სინამდვილეში, მამაკაცს უბრალოდ ეგონა, რომ მისი გადარჩენა შეუძლებელი იქნებოდა. მან წაიყვანა იგი მუხის ტყის ლაზარეთში, ადგილობრივად ცნობილი როგორც „ღარიბი ფერმა“, რადგან იცნობდა მესაფლავეს.[1] ექიმებმა დაადგინეს, რომ მას მრავლობითი მძიმე დაზიანებები ჰქონდა[2] და ვეღარასდროს იასპარეზებდა.[3] კიდევ ექვსი თვე გავიდა, სანამ ინვალიდის ეტლიდან ადგომას შეძლებდა, ხოლო ორი წელი, სანამ ისევ ნორმალურად სიარულს შეძლებდა.[11] ამასობაში მან გამოტოვა 1932 წლის ზაფხულის ოლიმპიური თამაშები მშობლიურ ქვეყანაში.
Still unable to kneel for a normal 100 m start due to the fractures and surgeries on her left leg,[1] Robinson was a part of the US team of 4 × 100 metres relay at the 1936 Summer Olympics. The US team was running behind the heavily favored Germans, but the Germans dropped their baton. Robinson took the lead and handed off the baton to Helen Stephens, resulting in her second Olympic gold medal.[12][1] იგი ჯერ კიდევ ვერ ახერხებდა დაჩოქვას 100 მ სპრინტის სტარტზე მარცხენა ფეხის მოტეხილობებისა და ოპერაციების გამო.[1] ამის მიუხედავად, რობინსონი იყო აშშ-ის გუნდის წევრი 4 × 100 მეტრიან ესტაფეტაში 1936 წლის ზაფხულის ოლიმპიურ თამაშებზე. აშშ-ის გუნდი გარბოდა შეჯიბრის ფავორიტი გერმანელების უკან, მაგრამ გერმანელებს ბატონი გაუვარდათ. რობინსონმა გალიდერდა და ბატონი ჰელენ სტივენსს გადასცა, რის შედეგადაც მან მეორე ოლიმპიური ოქროს მედალი მოიპოვა.[12][2]
Retiring after the Berlin Olympics, Robinson remained involved in athletics as an official.[1] She worked in a hardware store for many years.[2] In 1977, she was inducted into the USA National Track and Field Hall of Fame. ბერლინის ოლიმპიადის შემდეგ იგი პენსიაზე გავიდა, თუმცა დარჩა მძლეოსნობაში ჩართული, როგორც ოფიციალური პირი.[1] იგი მრავალი წლის განმავლობაში მუშაობდა ტექნიკის მაღაზიაში.[2] 1977 წელს იგი შეიყვანეს აშშ-ის სირბილის ეროვნულ დიდების დარბაზში.
In 1996, she carried the Olympic Torch for the Atlanta Olympic Games.[3] 1996 წელს იგი ატარებდა ოლიმპიური ჩირაღდანს ატლანტას ოლიმპიური თამაშებისთვის.[3]
She married and had two children. The family resided in Glencoe, Illinois, a suburb on Chicago’s North Shore. ბეტი დაქორწინდა და ორი შვილი ეყოლა. მისი ოჯახი ცხოვრობდა გლენკოში, ილინოისში, ჩიკაგოს ჩრდილოეთ სანაპიროს გარეუბანში.
She died at age 87, suffering from cancer and Alzheimer's disease.[1] იგი გარდაიცვალა 87 წლის ასაკში, სიმსივნით და ალცჰეიმერის დაავადებით.[1]
References სქოლიო
Elizabeth R. Schwartz (née Robinson; August 23, 1911 – May 18, 1999) was an American athlete and winner of the first Olympic 100 metres for women.[1] ელიზაბეტ რობინსონი (დ. 23 აგვისტო, 1911 – გ. 18 მაისი, 1999) – ამერიკელი სპორტსმენი და პირველი ქალი ოლიმპიადაზე, რომელმაც 100 მეტრის სპრინტში გაიმარჯვა.[1]
Early life ადრეული ცხოვრება
Robinson was born in Riverdale, Illinois. She was a student at Thornton Township High School when she achieved national acclaim as an Olympic champion. რობინსონი დაიბადა რივერდეილში, ილინოისში. თორნტონ თაუნშიფის სკოლაში სწავლისას, მან მოიპოვა ეროვნული აღიარება, როგორც ოლიმპიურმა ჩემპიონმა.
Her talent was discovered by her science teacher Charles Price, who saw her running to catch the train after school. He was a former athlete and the coach of the school team.[3] მისი ნიჭი აღმოაჩინა მეცნიერებათა მასწავლებელმა ჩარლზ პრაისმა, რომელმაც დაინახა, რომ ის სკოლის შემდეგ მატარებელში ჩასაჯდომად გარბოდა. ის იყო ყოფილი სპორტსმენი და სკოლის გუნდის მწვრთნელი.[1]
Robinson ran her first official race on March 30, 1928, at the age of 16, at an indoor meet where she finished second to Helen Filkey, the US record holder at 100 m, in the 60-yard dash.[4][5] At her next race on June 2, outdoors at 100 meters, she beat Filkey and equalled the world record, though her time was not recognized because it was deemed wind-aided.[6][5] რობინსონის პირველი ოფიციალური გარბენი იყო 1928 წლის 30 მარტს, 16 წლის ასაკში, შიდა შეკრებაზე, სადაც 55 მეტრზე სირბილში მეორე ადგილი დაიკავა ჰელენ ფილკის, აშშ-ის 100 მეტრზე სპრინტის რეკორდსმენის შემდეგ.[1][2] მის შემდეგ რბოლაზე, 2 ივნისს, ღია ცის ქვეშ 100 მეტრზე, მან დაამარცხა ფილკი. მისი შედეგი უთანაბრდებოდა მსოფლიო რეკორდს, თუმცა დრო არ იქნა აღიარებული, რადგან ქარის დახმარებად ჩაითვალა.[6][2]
At the 1928 Amsterdam Olympics, her third 100 m competition, Robinson was the only US athlete to qualify for the 100 m final.[1] She reached the final and won, equaling the world record of 12.2 seconds. She was the inaugural Olympic champion in the event, since athletics for women had not been on the program before, and its inclusion was in fact still heavily disputed among officials.[7] She remains the youngest athlete to win Olympic 100 m gold.[3] With the American 4×100 metres relay team, Robinson added a silver medal to her record.[7] 1928 წლის ამსტერდამის ოლიმპიადაზე, 100 მეტრზე თავის მესამე შეჯიბრში, რობინსონი გახდა ერთადერთი ამერიკელი სპორტსმენი, რომელმაც 100 მ სპრინტის ფინალში მოიპოვა კვალიფიკაცია.[1] ის ფინალში გავიდა, გაიმარჯვა და მსოფლიო რეკორდს (12,2 წმ) გაუთანაბრდა. ის იყო პირველი ოლიმპიური ჩემპიონი შეჯიბრში, რადგან ქალთა მძლეოსნობა მანამდე არ იყო პროგრამაში და მისი ჩართვა ფაქტობრივად ჯერ კიდევ სადავო იყო ოფიციალურ პირებს შორის.[2] ის რჩება ყველაზე ახალგაზრდა სპორტსმენად, რომელმაც 100 მეტრზე ოლიმპიური ოქრო მოიგო.[1] ამერიკის 4×100 მეტრზე ესტაფეტის გუნდთან ერთად რობინსონმა ვერცხლის მედალი შემატა თავის რეკორდს.[2]
Post athletics მძლეოსნობის შემდეგ
Tyus went on to coach at Beverly Hills High School, and was a founding member of the Women's Sports Foundation. ტიუსმა გააგრძელა მწვრთნელობა ბევერლი ჰილზის საშუალო სკოლაში და იყო ქალთა სპორტის ფონდის დამფუძნებელი წევრი.
During the Richard Dawson era of Family Feud, Tyus appeared with her family (1980). They won the $5,000 prize.[citation needed] In 1976 Tyus was inducted into the Georgia Sports Hall of Fame.[5] In 1980, Tyus was inducted into the National Track and Field Hall of Fame. At the 1984 Summer Olympics, she was one of eleven athletes who carried in the Olympic Flag during the Opening Ceremony. რიჩარდ დოუსონის საოჯახო მტრობის ეპოქაში, ტიუსი ოჯახთან ერთად გამოჩნდა (1980). მათ მოიგეს პრიზი 5000$-ის ოდენობით. 1976 წელს ტიუსი შეიყვანეს ჯორჯიის სპორტული დიდების დარბაზში.[1] 1984 წლის ზაფხულის ოლიმპიურ თამაშებზე ის იყო თერთმეტი სპორტსმენიდან ერთ-ერთი, რომელსაც გახსნის ცერემონიაზე ოლიმპიურ დროშა ეკავა.
In 1985, she was inducted into the U.S. Olympic Hall of Fame.[6] 1985 წელს იგი შეიყვანეს აშშ-ის ოლიმპიური დიდების დარბაზში.[2]
In 1999 her hometown Griffin, Georgia honored her with the unveiling of the Wyomia Tyus Olympic Park.[7] The 2010 Breeder's World Cup featured a two-year-old filly racing horse bearing her namesake.[8] In 2018 she published the memoir Tigerbelle : the Wyomia Tyus story, with co-author Elizabeth Terzakis; it is part of Dave Zirin's Edge of Sports series.[9] 1999 წელს მისმა მშობლიურმა ქალაქმა გრიფინმა, ჯორჯიაში, პატივი მიაგო მას ვაიომია ტიუსის ოლიმპიური პარკის გახსნით.[1] 2010 წლის ბრიდერის მსოფლიო თასზე წარმოდგენილი იყო ორი წლის მხიარული სარბოლო ცხენი, რომელსაც მისი სახელი ერქვა.[2] 2018 წელს მან გამოაქვეყნა მემუარები Tigerbelle: Wyomia Tyus-ის ამბავი, თანაავტორ ელიზაბეტ ტერზაკისთან ერთად; ის დეივ ზირინის Edge of Sports სერიის ნაწილია.[3]
Tyus grew up in a primarily white neighborhood and became aware of her race and of racial segregation at an early age. She was forced to take an hour bus ride to school each day, in spite of the fact that there was a white school within walking distance.[1] Racial divide in her neighborhood also prevented Tyus from playing with the white girls that lived nearby and as the nearest black family lived almost a mile away, Tyus spent most of her time playing sports with her brothers and the white boys in the neighborhood.[3] As she grew older her father helped to solidify the idea that she could accomplish anything in her life, but not without hard work to overcome racial stigma.[3] ტიუსი გაიზარდა ძირითადად თეთრკანიანთა სამეზობლოში და ადრეულ ასაკში იცოდა მისი რასისა და რასობრივი სეგრეგაციის შესახებ. იგი იძულებული იყო ყოველდღე ერთი საათი ავტობუსით ემგზავრა სკოლაში, მიუხედავად იმისა, რომ საფეხმავლო დისტანციაზე ჰქონდა თეთრკანიანების სკოლა.[1] მის სამეზობლოში რასობრივი განხეთქილება ასევე ხელს უშლიდა ტიუსს ეთამაშა თეთრკანიან გოგოებთან, რომლებიც იქვე ცხოვრობდნენ და რადგან უახლოესი შავკანიანი ოჯახი ცხოვრობდა თითქმის ერთი მილის მოშორებით, ტიუსი დროის უმეტეს ნაწილს უთმობდა სპორტს ძმებთან და მეზობელ თეთრკანიან ბიჭებთან ერთად.[1] ასაკის მატებასთან ერთად, მამამისი დაეხმარა იმ იდეის გამყარებაში, რომ მას შეეძლო ყველაფრის მიღწევა ცხოვრებაში, მაგრამ არა შრომისმოყვარეობის გარეშე რასობრივი სტიგმის დასაძლევად.[1]
After finishing high school Tyus attended Tennessee State University (TSU), making her the first of her family to go to college.[1] While at TSU Tyus participated in the Tigerbelles collegiate team.[10] Tyus began training with TSU coach Ed Temple, however poor grades, study habits, and a general lack of interest in her classes nearly derailed her chances to continue her training and attend the 1964 Olympics.[3] She has credited her training with Coach Temple as helping with her development and success in her sports, academic, and professional life, especially as he highlighted the struggle that comes with being a black athlete and having to work harder to receive positive recognition.[3] საშუალო სკოლის დამთავრების შემდეგ ტიუსმა ჩააბარა ტენესის სახელმწიფო უნივერსიტეტში, რითაც იგი გახდა თავისი ოჯახიდან პირველი, ვინც კოლეჯში წავიდა.[1] უნივერსიტეტში ყოფნისას ტიუსი იყო Tigerbelles-ის კოლეჯის გუნდის წევრი.[2] ტიუსმა დაიწყო ვარჯიში მწვრთნელთან, ედ ტემპლთან ერთად, თუმცა ცუდმა შეფასებებმა, სწავლის ჩვევებმა და ზოგადად გაკვეთილებისადმი ინტერესის ნაკლებობამ თითქმის გააქრო მისი ვარჯიშის გაგრძელებისა და 1964 წლის ოლიმპიადაზე დასწრების შანსი.[1] მისი აზრით, ტემპლთან ვარჯიში დაეხმარა მას განვითარებასა და წარმატებებში მის სპორტულ, აკადემიურ და პროფესიულ ცხოვრებაში. იგი ვაიომიას ასწავლიდა შრომით პოზიტიური აღიარებისა და იმ პრობლემების შესახებ, რომელიც მოდის შავკანიან სპორტსმენობასთან ერთად.. [1]
In December 1968 Tyus moved with her then boyfriend from Georgia to California, where she worked as a substitute teacher.[1] She married her boyfriend Art Simburg in 1969 and held multiple jobs until becoming a teacher in 1971.[3] Tyus left this job within a year in order to stay at home with her first child.[3] Tyus's first marriage ended in 1974 and in 1978 she married Duane Tillman, with whom she had her second child, a son.[3] 1968 წლის დეკემბერში ტიუსი თავის მაშინდელ შეყვარებულთან ერთად ჯორჯიიდან კალიფორნიაში გადავიდა საცხოვრებლად, სადაც მუშაობდა შემცვლელ მასწავლებლად.[1] იგი 1969 წელს დაქორწინდა არტ სიმბურგზე და მუშაობდა მრავალ სამსახურში, სანამ 1971 წელს მასწავლებელი გახდებოდა.[1] ტიუსმა ეს სამსახური დატოვა ერთ წელიწადში, რათა პირველ შვილთან ერთად სახლში დარჩენილიყო.[1] ტიუსის პირველი ქორწინება დასრულდა 1974 წელს და 1978 წელს დაქორწინდა დუან ტილმანზე, რომელთანაც შეეძინა მეორე შვილი, ვაჟი.[1]
References სქოლიო
1 2 3 "Wyomia Tyus". Olympics at Sports-Reference. 1 2 3 Wyomia Tyus.
Archived from the original on 17 April 2020. Retrieved 31 May 2017. 1 2 Ennis, Lisa A. Olympics at Sports-Reference. ციტირების თარიღი: 31 May 2017 1 2 Ennis, Lisa A..
"Wyomia Tyus (b. 1945)". Georgia Encyclopedia. Wyomia Tyus (b.
Retrieved 31 May 2017. 1945).
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 Walter, John C; Iida, Malina (2011). Better than the best : black athletes speak, 1920-2000. University of Washington Press. Georgia Encyclopedia. ციტირების თარიღი: 31 May 2017 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 Walter, John C Better than the best : black athletes speak, 1920-2000.