Datasets:

mteb

/

DutchBookReviewSentimentClassification

like 0

Follow

Massive Text Embedding Benchmark 203

Het hele idee van een mannentester vind ik wel grappig. Een boek over wraak en hoe daar mee om te gaan. Ook heel logisch dat iemand met zo'n beroep mannen niet vertrouwt. Wat dat betreft vind ik de robot die wordt aangedragen en hoe daar uiteindelijk op gereageerd wordt wel passend in het boek. Het is geen literatuur maar ik vond het wel een grappig verhaal voor even tussendoor.

Paula ontdekt dat Wouter bij een Indonesië massage zich laat bevredigen en onderweg naar een feest maken ze ruzie in de auto, waarop Paula uit de auto stapt en een bos in rent. Daar verblijft ze een tijdje. Ondertussen heeft Lollie een affaire met de man van Ineke, die haar komt opzoeken op een avond. Het verhaal gaat eigenlijk over vreemdgaan en overspel en de reacties daarop van een paar vrouwen. Het is niet spannend en alles is in de ik vorm geschreven. Van 'juweeltjes' verwacht je eigenlijk meer en een stuk beter.

Sinds 2003 verschijnen er boeken vol geheimen bij uitgeverij Leopold. Bekende schrijvers zoals Anna Woltz, Gerard van Gemert, Yvonne Kroonenberg en Selma Noort vertrouwden hun geheimen al toe aan het papier, nu is het de beurt aan Marly van Otterloo. Op de school van Asna en Pien loopt een dief rond. Eerst wordt het schoolreisjesgeld gestolen en daarna het geld, wat de kinderen bij elkaar hebben gespaard, voor de baby van juf Ans. Pien en Asna zijn vastbesloten de dader te ontmaskeren, maar dat valt niet mee als er 24 verdachten zijn. Gelukkig is er de Liegschool. Hier volgen Pien en Asna een cursus in het ontrafelen van leugens. Weer terug op school brengen ze hun kennis meteen in praktijk. Gaat het hun lukken de dader te vinden? Het geheim van de liegschool is een spannende kinderdetective voor jongens en meisjes van 7-9 jaar. Het onderwerp ‘de diefstal van het schoolreisjesgeld’ zal de kinderen beslist aanspreken. Het boekje ziet er voor deze leeftijdscategorie heel aantrekkelijk uit. Het lettertype is prettig leesbaar, er is veel ruimte om de zinnen heen, de hoofstukken zijn niet langer dan 8/ 9 bladzijden en de vele zwart-wit illustraties van Ivan en Ilia zien er gezellig uit. Het is jammer dat het hoofdstuk over de Liegschool ('Kali-wat?') erg moeilijk te begrijpen is. Speurtips die kinderen, na het lezen van het boek, zelf in praktijk zouden kunnen brengen worden gemist. Kinderen van negen jaar die het boek lazen konden niet vertellen wat Pien en Asna op de Liegschool hebben geleerd. Jammer, want juist dit hoofdstuk had er uit moeten springen in dit detectiveverhaal. Maar hier tegenover staat weer een pluspunt. De schrijfster leert haar lezers dat zij dieven niet te snel moeten veroordelen. Heeft de dief iets gestolen uit eigen belang of zit er iets anders achter? En eens een dief is niet altijd een dief, maar na het uitvoeren van een toepasselijke straf gewoon weer een vriend! Voor kinderen die dol zijn op geheimen, ze graag door willen vertellen of juist heel goed kunnen bewaren is er de site hetgeheimvan.nl. Hier kun je meer te weten komen over de boeken die er in deze serie verschenen zijn, krijg je schrijftips van Rindert Kromhout en kun je meedoen aan een schrijfwedstrijd. Jonge schrijvers in spe met een spannend geheim maken kans om met een beroemd schrijver een boek te maken.

Manon Bradshaw is een 39-jarige inspecteur bij de politie in Cambridge. Bij gebrek aan een vaste relatie valt zij elke avond in slaap terwijl zij luistert naar de berichten op de politieradio. Op een avond hoort ze een melding bij haar in de buurt. Ze komt in actie. Studente Edith Hind blijkt vermist. Bloedsporen in de keuken en het feit dat Edith alles heeft achtergelaten wat van belang is, maken dat deze zaak hoge prioriteit krijgt. Ook niet onbelangrijk voor het belang van het onderzoek is Edith de dochter van een bekende, aan het koningshuis verbonden arts. De titel suggereert dat het politiekorps zich zal moeten haasten om de vermissing in 72 uur op te lossen. Deze tijd is cruciaal voor het terugvinden van een ontvoeringslachtoffer. De tijdspanne zorgt in eerste instantie voor een gevoel van gejaagde spanning. Echter, de 72 uur zijn voorbij als het boek nog niet voor een kwart is gelezen. Vanaf dat moment begint het verhaal voort te kabbelen. Nieuwe personen doen hun intrede, maar verdwijnen weer bijna net zo snel zonder verder te worden uitgediept. Hoewel er genoeg vraagtekens overblijven over het personage van Manon, krijgt de lezer een van haar wel een redelijk beeld. Korte hoofdstukken, geschreven in eenvoudige zinnen maken dat het boek makkelijk leest. De hoofdstukbenamingen geven het perspectief aan vanuit wie het verhaal wordt verteld. Dit alles zorgt ervoor dat Na 72 uur een paar aangename leesuurtjes oplevert. De spanning die beloofd wordt door het genre thriller is echter in geen velden of wegen te bekennen. Het verrassende plot kan de vele losse draadjes niet verhullen. Toch heeft Steiner een bodem gelegd om meer van Manon Bradshaw te willen weten. Wellicht dat de losse eindjes in een volgend boek met Bradshaw aan elkaar worden verweven. Met dit gegeven verdient een volgend deel in deze serie zeker nog een kans.

Na wat ik in de media had gelezen, erg nieuwsgierig naar dit boek. De meest zinderende thriller van dit jaar staat er op het kaft. Maar dat is het absoluut niet. Het verhaal is hier en daar wel spannend, maar het is naar mijn idee zeker geen thriller. Lijkt af en toe wel een cursus kunstgeschiedenis afgewisseld met hier en daar en sexscene. Heb het boek uitgelezen, maar vond het absoluut geen pageturner. Misschien waren mijn verwachtingen wel te hoog, maar vond het erg tegenvallen.

De titel is veelbelovend en het eerste deel van dit boek is ook met een redelijk vlotte pen geschreven. Het is een persoonlijk relaas van de auteur, gegoten in prozavorm. Daarbij doet het soms denken aan de Alchemist qua vertelvorm. Het nodigt uit tot verder lezen door de spanningsopbouw, althans voor een deel. Want na een aantal hoofdstukken wordt er ineens sneller gesprongen in de tijd en dat is jammer. Het verhaal mist een goede spanningsopbouw en uitwerking van karakters, alsmede uitwerking van conversaties en ontmoetingen. Je raakt nu vluchtig contacten aan, maar komt nooit echt dicht bij hetgeen de schrijfster heeft meegemaakt. Daarnaast is het voor een Nederlander wellicht minder prettig lezen vanwege de typisch Vlaamse woorden en uitdrukkingen die regelmatig worden gebruikt. Hier lijkt bewust voor gekozen om het verhaal persoonlijk te laten blijven, maar het werkt niet voor mij. Het tweede deel van het boek is een opsomming van feiten en meningen over alternatieve therapieën en middelen die volgens de auteur niet werken. Dit deel kent een compleet andere schrijfstijl en heeft meer de vorm van een werkstuk voor de middelbare school. Wat mij betreft hoort het niet thuis in dit boek maar zou de schrijfster dit beter op een internetsite kunnen publiceren. Deze pagina's hadden beter kunnen worden gebruikt om het verhaal, met potentie, van het eerste deel, verder uit te werken. Slotconclusie De vlag dekt de lading niet, want over een stress reset gaat het hele boek niet en dat is jammer. Zeker als je bedenkt dat de schrijfster of haar uitgever op de kaft belooft dat dit boek je leven zal veranderen. Het is een aardig boekje om te lezen, meer niet. Mis je er iets aan? Ik denk het niet. Het is vooral een persoonlijk relaas dat iemand graag wilde schrijven en dat lijkt gelukt.

Dit laaiende vuur is de debuutroman van YA-auteur Estelle Laure. Het boek is al verschenen in meerdere talen en ondertussen heeft Laure al een tweede boek geschreven. Nummer drie is onderweg. Dit laaiende vuur gaat over het heftige leven van de 17-jarige Lucille. Haar moeder verdwijnt zonder te vertellen waarheen, waardoor Lucille alleen achterblijft met haar jongere zusje Wren. Plots is haar leven niet meer zo simpel. Naast school moet Lucille nu ook voor haar zusje zorgen, het huishouden regelen en de rekeningen betalen. Met moeite houdt ze het hoofd boven water. Maar op het moment dat haar leven een totale chaos is, wordt ze verliefd. Alleen is die liefde niet toegelaten. Dit laaiende vuur wordt afgeschilderd als een liefdesverhaal, terwijl dat maar een van de vele plotlijnen is die het boek bevat. Hoofdzakelijk gaat het verhaal over een jonge tiener, Lucille, in een moeilijke situatie die haar boven het hoofd groeit. Het hoofdpersonage heeft het erg moeilijk en de auteur slaagt er goed in om haar gevoel van wanhoop weer te geven. Maar, tegelijkertijd gaat Laure daar in de fout. Ze gaat niet diep genoeg in op alle emoties én de relaties tussen de verschillende karakters. Dat is dan ook het thema van dit boek: oppervlakkigheid. De emoties die Laure wil weergeven zijn erg zwaar, maar het lijkt alsof ze niet dieper durft te graven. De vele plotlijnen in het verhaal helpen daar ook niet bij. Het is een boek van 228 pagina’s, maar er zijn verschillende onderliggende verhalen aan de gang. Te veel voor wat het boek is. Laure had beter een selectie gemaakt uit de verschillende plotlijnen, dat zou het verhaal veel beter gemaakt hebben. Of ze zou er een boek van minstens 500 pagina’s van moeten maken en alles beter uitwerken. Ondanks het feit dat de emoties niet erg diepgaand zijn, bevat het boek dan weer wel veel drama. Overal duiken nieuwe problemen op en het hoofdpersonage maakt het ene drama na het andere mee. Het dramaniveau mag zeker en vast lager. Maar dat overdosis drama gaat natuurlijk hand in hand met de vele plotlijnen. Door het gebrek aan diepgang zorgt Laure er echter wel voor dat Dit laaiende vuur een relatief luchtig boek blijft. Dat is deels positief omdat ze zo een ernstige situatie tot bij de jongere lezer brengt, zonder het te zwaar of ingewikkeld te maken. Hierdoor verliest het verhaal soms wel wat aan realiteit. Ook Laure’s poëtische schrijven doet het dramatische aspect van het boek stijgen. Sommige eenvoudige gebeurtenissen worden te dramatisch beschreven. Maar, het is wel duidelijk dat Laure een gevoel voor schrijven heeft. Sommige zinnen zijn prachtig verwoord en doen je even naar adem happen omdat ze zo mooi bepaalde gevoelens weergeven. De schrijfstijl van de auteur is ook erg vlot, ze neemt je van in het begin mee op sleeptouw en voor je het beseft ben je aan het einde van het verhaal. Dit laaiende vuur bevat veel sterke elementen. Het is een mooi en krachtig verhaal, maar het had meer kunnen zijn dan het is. Door de oppervlakkigheid van de relaties tussen de verschillende personages en de zware emoties verliest het boek aan kwaliteit en geloofwaardigheid. De poëtische schrijfstijl van Laure heeft wel zijn charme en het boek lees je dan ook enorm vlot uit. Ondanks de tekortkomingen, wekt Estelle Laure wel nieuwsgierigheid naar haar volgende boek.

Iedereen kent wel de ervaring van het terugzien van een bekende televisieserie van vroeger, waarbij je je afvraagt hoe het kan dat iets dat je toen zo spannend vond, nu zo enorm langzaam, sloom en traag is. De knallende actiescènes die je je herinnert blijken minutenlang te duren en het toen zo spectaculaire plot sleept zich voort. Blijkbaar was televisie vroeger een stuk langzamer en werd alles een stuk gezapiger gemonteerd dan tegenwoordig. Je blijkt met de tijd meeveranderd te zijn, en gewend te zijn geraakt aan een hoger tempo. Een soortgelijk gevoel maakt zich van je meester bij het lezen van De kaping van Pelham 1-2-3. De verfilming van deze thriller werd onlangs gelanceerd in de bioscoop, en dat was reden tot een heruitgave met filmomslag van dit boek uit 1973. Daar waar het plot van de film naar de eenentwintigste eeuw verplaatst is, is aan het boek - behalve het omslag - niets veranderd. Begrijpelijk, want je kunt niet zomaar gaan zitten rommelen in een oorspronkelijk werk. Maar het maakt dat je als lezer bijna niet door het verhaal heen komt. Het tempo ligt verschrikkelijk laag, pas na zo’n 220 pagina’s waarin slechts een uur verstrijkt, begint het verhaal een beetje aardig te worden. Terwijl het dan eigenlijk al zo goed als afgelopen is. Het plot komt niet op gang en van spanning is geen sprake. Dat komt mede doordat de personages geen enkele geloofwaardigheid of body krijgen. De dialogen voelen vreemd aan, waarschijnlijk doordat er sprake is van spreektaal van zesendertig jaar geleden, en geen van de hoofdpersonen krijgt een achtergrond of iets van kleur. Wat wel aardig is, juist door de gedateerdheid, zijn de beschrijvingen van de verschillende bijfiguren. Zo is er sprake van een undercover politieagent die eruit ziet als een hippie, en die met zijn hippievriendin enorme bonje heeft over principes als macht en politiek. Verder is er weinig interessants aan dit boek. Hopelijk komen de personages in de film beter uit de verf, en is de gedateerdheid die in het boek continu voelbaar is, weggemonteerd met een plot en montage uit de eenentwintigste eeuw. Het enige moderne aan deze editie van Godey’s boek is, helaas, het omslag.

Auteur kletst er lekker op los maar legt de essentie van bullet journaling slecht uit. Heeft dit waarschijnlijk ook niet helemaal begrepen.

Amusant hoe Pablo Tusset met de regels van de detective speelt om een verhaal te vertellen over een luie figuur die nieuwe levensinzichten krijgt. Hij trekt verschillende registers open om het verhaal mee vorm te geven. Van onzinnig geleuter in de dialogen à la Tarantino tot een soort esoterisch raadseltje à la Umberto Eco. En dat allemaal met een goed gevoel voor humor, hoewel het bij vlagen ook wel weer te schijtlollig wordt. Echt bijzonder is het allemaal niet, maar het leest lekker weg

Detective auteur Jacob Vis laat in De bidsprinkhaan de lezer kennismaken met het huwelijk van Carlo en Helga van Beuningen. Carlo blijkt een bekende naam te zijn. Hij kwam als getuige al voor in Het Hoofd maar in dit boek laat hij het leven door zelfmoord. Tenminste, dat is de eerste conclusie van het rechercheonderzoek. Motief voor de zelfmoord was dat hij Linda Stam over het balkon van haar flat gegooid zou hebben. Hoewel het boek zich als een detective presenteert, zijn het huwelijksleven van Carlo & Helga en de verwikkelingen rond escortgirl Linda gezichtsbepalend. Er is een wisselend perspectief. Enerzijds is er de personele vertelsituatie waarin vooral het politiewerk beschreven wordt. Anderzijds wordt het verhaal verteld vanuit ik-persoon Helga van Beuningen waarbij zij inzicht geeft in hoe zij de laatste jaren met haar man heeft beleefd. Seks is daarbij de rode draad. Feitelijk is er in elk boek van Vis dat ik tot nu toe gelezen heb een vorm van seksueel misbruik aan te treffen als literair motief. Als verhaalmotief is er het belang dat Helga stelt in geur want Carlo is voor haar de enige man wiens geur zij acceptabel vindt, tot ze een man ontmoet die hem evenaart. Toch ligt de nadruk voor de helft op de detective en juist voor dát aspect lees ik het boek. Maar dan stelt Vis met hopeloos teleur. Het boek eindigt zeer onbevredigend met een verdachte die het volgens het in het begin vastgestelde forensisch bewijsmateriaal niet gedaan kán hebben. Er zitten nogal wat discrepanties tussen het bewijs en de schuldige. Hierdoor maakt het boek mijn verwachtingen niet waar.

Het verhaal is ontzettend langdradig, iets waarvan ik begrijp dat het kenmerkend is voor Scandinavische schrijvers. Hierdoor moet je echt een liefhebber van deze schrijfwijze zijn anders kan het ontzettend lastig zijn om door het boek heen te komen en er van te genieten. Bij mij was dit helaas het geval. Ik ben dankbaar dat ik het boek heb gekregen en ben uitgekozen voor de leesclub maar het was achteraf gezien helaas niet aan mij besteed. Ik heb 'm uitgekregen, dat is ook wel het minste wat je kunt doen wanneer je een boek krijgt voor een leesclub, maar het was een hele bevalling. Het verhaal raakte ik steeds wat kwijt en ik kwam er maar niet lekker in. Helaas.

Dit is het tweede en absoluut laatste boek dat ik van Heleen van Royen heb gelezen. Vreselijk.

Wie zijn billen heeft verbrand moet op de blaren zitten. Wat een ondankbaar kreng is die Eva.

Een boek wat mooi en tegelijk gruwelijk is maar daarnaast ook makkelijk en dan weer moeilijk leest. Een boek wat je gewoon over een aantal jaren weer leest en er dan weer andere dingen uithaalt dan de eerste keer.

Dit boek heb ik voor 70 gelezen en ben toen gestopt. Na Maestro dat tegenviel wilde ik dit boek toch een kans geven. Maar nee.....gaat terug naar de bibliotheek evenals deel 3 Ultima waar ik niet eens meer aan ga beginnen. En ik leg niet heel snel een boek terug.

weinig inhoud,Ronnie Thompson is het pseudoniem van een jongeman (hij is geboren in 1980) die werkt of heeft gewerkt (dat wordt niet zo duidelijk) in een Britse gevangenis. Als bewaarder. Of zoals hij zelf zegt: slotenneuker. Behalve dat het woord ‘slotenneuker’ ongeveer 1.000 keer in het boek voorkomt, worden we ook nog ongeveer in elke zin getrakteerd op ‘tyfus’ en ‘tering’ en meer van dat fraais. De man die zich verschuilt achter de naam Ronnie Thompson is een alcoholist vermomd als cipier. Vanaf de eerste pagina’s wordt ons met grote regelmaat verteld dat zijn dag ongeveer bestaat uit gevangenen tot de orde roepen en zuipen. Hij mag dan tussendoor nog vertellen hoe gek hij op zijn vriendin en zoon is, als ik die vriendin was had ik al lang permanent aan mijn stutten getrokken. De toestanden in die gevangenis zijn niet fraai. De gevangenen zijn ook niet fraai. Maar het is ook niet fraai hoe deze man bijna 300 pagina’s vult met stompzinnig geleuter over hoe vaak hij dronken wordt en hoe hij het zo fijn vindt om te leren hoe je gevangenen neer kan slaan zonder dat het opvalt. Bijna is hij zijn baan kwijtgeraakt, omdat hij betrokken was bij een zaak waarin een gevangene een andere bewaker beschuldigt van mishandeling. Ronnie’s reactie: zuipen! Een jaar lang… Tot hij zijn werk weer mag oppakken. Het boek gééft inzicht in de opleiding van cipiers: zuipen en neuken. Het boek gééft inzicht in het werk: regels volgen, regels breken, gevangenen slaan en natuurlijk zuipen en neuken. Sorry voor de onnette woorden maar het zou een beetje vreemd staan om in de recensie de nette vorm te gebruiken terwijl de auteur blijkbaar niet eens weet hoe je een zin moet schrijven zonder een van deze woorden er in. Vooral het zuipen en het eerder genoemde ‘slotenneuker’, ‘tyfus’ en meer van dat fraais zijn zo ruim over de tekst verdeeld dat je het echte verhaal er bijna tussendoor moet lezen. En dat echte verhaal heeft dus ook niet veel om het lijf. Kijk eens laat op de avond een uurtje naar Discovery als ze weer een uitzending over gevaarlijke gevangenen hebben. Dat is beter in elkaar gezet, geeft een eerlijker beeld en bovendien laten ze mensen aan het woord – ook gevangenen – die een zin kunnen uitspreken zonder vloek-, scheld- of schuttingwoorden.

Wellicht ben ik wat Dan Brown moe, na heel lang wachten toch begonnen in Het Verloren Symbool. Interessant onderwerp: de vrijmetselarij, dus een mooie start. Begin was boeiend en Langdon kwam fijn op dreef, maar op 1/3 van het boek had ik al in de peiling wat er ging gebeuren en hoe de “slechterik” in het verhaal paste. Doorzichtig en bijna kopie van Da Vinci Code. Niet vernieuwend. Helaas. Ook de eindeloze opsomming van feiten en college over de vrijmetselaars was niet boeiend of leuk verweven in het verhaal. Kortom: leuk voor de Dan Brown-fan, maar ik heb het trucje inmiddels te veel gezien.

In een klooster in New York woont de jong volwassen vrouw Evangeline. Ze is erg intelligent en probeert samen met de zusters van het klooster het eeuwig durende gebed in stand te houden. Als er op een dag een onderzoeker langs komt en haar vragen stelt over een briefwisseling tussen één van de oud-zusters en een geldschieter, is dat het begin van een verhaal over de geschiedenis van het klooster en de mensen die er in wonen. Evangeline komt in contact met zuster Celestine. Zij vertelt haar over de brand die het klooster in 1943 verwoeste en het hogere doel dat die brand diende. Tegelijkertijd vindt er in een schijnbaar andere wereld een machtstijd plaats tussen eeuwenoude figuren. Evangeline’s kennis, haar familie en haar afkomst leiden tot een zoektocht naar het machtigste instrument op aarde, dat koste wat kost uit verkeerde hand moet blijven. Danielle Trussoni’s verhaal over angelologie komt erg langzaam op gang. De eerste 150 pagina’s moeten doorgeworsteld worden. Het verhaal pakt de lezer in het begin niet. Daarnaast zijn er ellenlange beschrijvingen van plaatsen, gebeurtenissen en luttele details. Die overmatige zorgvuldigheid remt de vaart in Het uur van de engelen. Erg jammer, omdat de lezer daardoor belangrijke aspecten van het verhaal niet goed in zich op heeft genomen als het verhaal halverwege het boek wel gaat boeien. Want, dat moet gezegd worden; na een slechte start komt het verhaal wel degelijk op gang. De angelologie is een uniek en interessant thema en bindt de lezer later zonder meer aan het boek. De fascinerende wisselwerking tussen twee werelden is natuurlijk niet realistisch, maar Trussoni zorgt ervoor dat het zeker niet ongeloofwaardig wordt. Het tweede gedeelte van Het uur van de engelen leest prettig en de schrijfstijl past in de tijdsperiode waar het verhaal zich af speelt. De tradities in het klooster en de leefomstandigheden van engelen zijn goed beschreven. Zij het af en toe iets te gedetailleerd, waardoor, zoals reeds gezegd, de vaart uit het verhaal gaat. De hoofdpersoon, Evangeline, staat centraal en speelt uiteindelijk ook een cruciale rol in de plot. Haar familierelaties zijn goed gedoseerd uit de doeken gedaan en zorgen uiteindelijk voor een verrassende climax. Het boek bevat romantiek, psychologie, theologie en verrassende plotwendingen. Het uur van de engelen is dus zeker interessant, maar het mist gedeeltelijk toch de essentiële spanning die bij het thrillergenre hoort. De passages richting de finale bezorgen wel het pageturner-effect bij de lezer, maar dat is te laat en veel te weinig. Dit onderhoudende boek met een origineel thema is qua personages en omgeving erg goed geschreven, maar brengt de lezer niet in extase en blijft dan ook niet lang hangen.

Nadat Crimezone 4 sterren aan dit boek had gegeven, besloot ik het boek te gaan lezen. Ik snap de adoratie niet helemaal. Het begin vond ik geschikt voor de oudere tiener met een hoog en toen en toen niveau. De eerste 200 blz. kwam ik nog redelijk door, maar de laatste honderd waren een beproeving. Simone heeft blijkbaar veel van De Da Vinci code genoten. Ik denk dat Simone een prima schrijfster is voor de oudere jeugd, maar voor een volwaardige thriller is ze een maatje te klein.

Doordat de cover en de flaptekst me erg aanspraken heb ik me opgegeven voor dit buzzboek. Het verhaal begint met het grootste verdriet wat je als man of vrouw kan overkomen: het verlies van je partner door een ongeluk. Extra wrang wordt het als je partner daarvoor door ruzie het huis heeft verlaten en geen gedag heeft gezegd... We beginnen dus met de ruzie tussen Ed en Zoe (omdat zij nu eenmaal heel vaak ruzie maakt, een soort van explosief is en ze kan er -naar eigen zeggen- helemaal niks aan doen). Daarna volgt de begrafenis en de rouwperiode: woede dat ze alleen achter is gebleven. Zelf krijgt ze ook een ongeluk waarbij ze heel hard op haar hoofd terecht komt. Daarna neemt het verhaal een andere wending: Zoe wordt wakker op de dag dat ze Ed heeft leren kennen en beleeft dit opnieuw. Vervolgens worden de volgende hoofdstukken gevuld met andere dagen waarop er gebeurtenissen met Ed waren. Langzaam begint ze te beseffen dat ze een nieuwe kans krijgt om alles anders te doen. Ze gaat zich dan ook anders opstellen in de hoop dat ze door de kleine veranderingen Ed uiteindelijk niet zal verliezen. Of dat haar lukt? Dat verklap ik natuurlijk niet. Het verhaal heeft heel veel potentie, maar kwam voor mij niet echt uit de verf. Er zaten echt te veel herhalende zinnen en woorden in waardoor ik me steeds meer begon te ergeren naarmate het boek vorderde. Vandaar ook dat ik maar 2 sterren aan het boek toe ken. Zouden de personen en het verhaal beter uitgewerkt zijn, dan zou het een ster meer zijn geweest. De proloog, hoofdstuk 20 en de epiloog wisten mij te boeien, maar de rest was niet mijn ding.....

Afgegaan op de recencies die op het boek staan (beste thriller van het jaar), heb ik het boek gekocht. Het verhaal is redelijk, maar ik vond het toch teleurstellend. Ik had al redelijk snel door wie de dader was. Hoewel de karakters van Sara en Lena uitgewerkt worden, is dit niet het geval bij de dader. Voor mij is het nog steeds een raadsel wat de beweegredenen van de dader zijn. Voor mij is het allemaal een beetje vergezocht. De volgende boeken ga ik dan ook niet lezen, helaas.

Nico de Braeckeleer (Dendermonde, 1974), had tijdens zijn jeugd voetbal als voornaamste hobby. Pas op latere leeftijd begon hij met het lezen van boeken. Hij was vooral onder de indruk van ‘fantasy’ boeken, waarin zaken als sciencefiction, mysterie, het bovennatuurlijke, magisch realisme, griezel en horror hem het meeste boeiden. Daarna begon hij zelf met het schrijven van korte verhalen. Tevens schreef hij een scenario voor FC De Kampioenen. In 2002 publiceerde hij zijn eerste jeugdboek De ring van Jupiter, een jaar later gevolgd door Game over. Later schreef hij nog meer jeugdboeken en korte verhalen. Het enigma van 8 is zijn tweede roman na zijn debuut Nachtblauw. Het enigma van 8 begint met een bijeenkomst van de ’12 Apostelen’. Het verhaal neemt ons verder mee in de levens van Ingrid Leunens, handbalster, Linda Moon, schrijfster van misdaadromans en een gescheiden moeder van 2 kinderen; Axel de Houwere, die een website heeft opgericht om jongeren met zelfmoordgedachten te helpen; Rob Grauwels, treinbestuurder, die tijdens zijn werk te maken krijgt met een zelfmoordactie en Herman Verbeken, misdaadjournalist, een gescheiden vader met een zoontje. Al deze personen kennen elkaar nog niet, maar worden verbonden door één persoon, een moordenaar, Johannes, die zijn slachtoffers achterlaat met het cijfer 8 in hun lichaam gekerfd. Herman Verbeken krijgt als journalist met deze moorden te maken en raakt dusdanig geïntrigeerd dat hij zich in de zaak vastbijt. In de eerste hoofdstukken van het boek wordt de lezer geconfronteerd met meerdere verhaallijnen. Waar De Braeckeleer met het verhaal naar toe wil is nog niet meteen duidelijk. Naarmate het boek vordert, wordt een en ander duidelijker. Vooral de verhaallijn van Linda Moon is sterk uitgewerkt. Zij wordt geconfronteerd met de ontvoering van haar 2 kinderen door haar ex man en gaat, ondanks de waarschuwingen van de politie, zelf op onderzoek uit, geholpen door Kenneth, een privédetective. Het is, zeker gaandeweg het boek, duidelijk dat de schrijver geboeid wordt door het bovennatuurlijke. Uiteindelijk resulteert dit in een ongeloofwaardig en vergezocht deel van het verhaal. Het religieuze aspect gaat meer en meer de boventoon voeren en wordt zelfs hier en daar té ver doorgevoerd. De opdracht die de moordenaar, Johannes, van ‘hogerhand’ krijgt is hier een goed voorbeeld van, evenals de strijd tussen Rob en Johannes die zich in de kerk afspeelt en het feit dat Rob, door handoplegging, een kind van kanker weet te genezen. De gedrevenheid van de personages is echter wel goed neergezet; de gedachten en gevoelens komen vaak goed uit de verf. Dit is dan ook een van de pluspunten van Het enigma van 8. De af en toe typisch Belgische woorden en uitdrukkingen die in het boek gebruikt worden zijn niet echt storend. Samenvattend kun je concluderen dat het in het begin van het boek even doorbijten is, het middendeel goed te lezen is, maar vooral aan het einde draaft De Braeckeleer naar mijn idee te ver door en dat doet helaas afbreuk aan de hele opzet van het boek.

Thriller over een alleenstaande moeder van een tienerdochter, die het (ook financieel) vaak zwaar heeft. Dan komt haar Amerikaanse achternicht plotseling logeren en de ruime vergoeding die daar tegenover staat, lijkt een geschenk uit de hemel. Maar als Carol is gearriveerd moet Lidewij met lede ogen aanzien hoe zowel haar dochter Imke als haar beste vriend Job door haar wordt ingepalmd. Tot op een dag Carol niet meer komt opdagen. En haar auto leeg in de Waal wordt gevonden..... Toen ik dit verhaaltje zo op de achterkant las, verwachtte ik er wel wat van, maar dat viel een beetje tegen. Ten eerste de schrijfstijl al, die meer op die van een familieromannetje leek, dan op die van een thriller. Ook de verhaallijn leek meer op die van een familieromannetje dan op die van een thriller. Er waren een paar stukjes die wel spannend waren, maar dat duurde eigenlijk maar heel kort. Ook het plot was eigenlijk maar heel kort, afgeraffeld en voor mijn gevoel nogal ongeloofwaardig. Wat mij ook stoorde in het boek waren de oubollige namen: Lidewij en Imke...... Heb dan ook een paar keer op het punt gestaan om het boek aan de kant te leggen, maar dan was het nèt weer leuk genoeg om hem uit te willen lezen, maar ook niet meer dan dat. Wat mij betreft dus niet echt een aanrader.

Ook ik ben vol enthousiasme begonnen in het boek, omdat het thema me aansprak, maar helaas na 50 pagina's heb ik het boek dichtgeslagen. Wellicht probeer ik het over een tijdje opnieuw. Niet mijn genre, vrees ik.

Wat een tegenvallend boek. David is een joodse jongen, man, die niet weet wat hij wil. Zijn ouders zijn een stel rijke bekakte Amsterdammers die willen dat hij naar de universiteit gaat. Maar wat moet hij daar? Hij weet niet wat hij wil studeren. Hij heeft al jaren een relatie met Naomi, maar weet ook niet hoe dat verder moet, er is geen spanning meer, het is allemaal al een sleur. David is geobsedeerd door zwarte vrouwen met grote borsten en een dikke kont. Hij gaat op zoek naar een intelligente negerin en gaat daarin erg ver.

Nadat ik hieronder al die berichtjes had gelezen hoopte ik echt op een goed boek, maar uiteindelijk is het me een beetje tegen gevallen. Het verhaal op zich is mooi maar dan ben je wel een aantal bladzijde's verder voordat er weer wat schot in komt. Ik had eigenlijk ook op een ander einde gehoopt. Verder leest het boek fijn weg.

De fase waarin veel verandert en belangrijke ontwikkelingen plaatsvinden heet de adolescentie. Jongeren ontwikkelen een eigen identiteit en komen los van hun ouders. Barbara Braams deed onderzoek naar risicogedrag tijdens deze belangrijke levensfase. Ze studeerde cognitieve neuropsychologie en promoveerde op risicogedrag tijdens de adolescentie. Dit resulteerde in Het riskante brein. De jeugd van tegenwoordig met hun slechte manieren, met hun hang naar alcohol, sigaretten, drugs, seksuele ervaringen, romantische relaties, en met al hun onzekerheden, nemen meer risico’s dan kinderen en volwassenen. Dat is een gegeven en blijkt uit diverse statistieken. Waarom nemen juist jongeren meer risico’s en in welke situatie doen zij dat? Door onderzoeken te beschrijven en de uitkomst met de lezer te delen, krijgen we een beperkt zicht op de factoren die gerelateerd zijn aan risicogedrag. Dat hormonen een belangrijke rol spelen, is onbetwistbaar. Inschatting, breinontwikkeling en sociale acceptatie van leeftijdgenoten zijn gewichtige componenten. Om het geheel beter te begrijpen geeft Braams een lesje basiskennis hersenen. Dit doet zij op heel begrijpelijke wijze. Kort en krachtig en zonder futiliteiten wordt het brein in kaart gebracht en ter illustratie worden er een aantal zwart-wit tekeningen gepresenteerd. Door het weergeven van diverse studies, onderzoeken en analyses wordt het gedrag bij jongeren inzichtelijk gemaakt. We krijgen uitkomsten onder ogen zoals: ‘adolescenten nemen meer risico wanneer ze met vrienden zijn of wanneer ze door leeftijdsgenoten bekeken worden.’ Je zou kunnen zeggen dat het pretentieloos geschreven is. Het wemelt namelijk van de uitspraken zoals: ‘het lijkt, moet nog beter onderzocht worden, geeft een aanwijzing, het zou kunnen dat, in vervolgonderzoek moet dit beter uitgezocht worden, hoe dit komt is niet helemaal bekend.’ Maar is het daarom met terughoudendheid geschreven, zijn er buitenissig veel onduidelijkheden of hebben we hier te maken met wankele onderzoeksresultaten? De ondertitel ‘het belang en gevaar van risicogedrag bij jongeren’ komt niet goed uit de verf. Het gevaar van risicogedrag kan menig lezer zelf invullen. Het nut van het nemen van risico’s blijft onderbelicht. Enige verklaring is dat adolescenten hun omgeving gaan ontdekken en leren hun grenzen te kennen. Het blijft wat summier. Door de korte tekststukken en het gebruik van klare taal is Het riskante brein voor iedereen verstaanbaar. Er wordt uitleg gegeven over de gedane proeven, veelal een conclusie aan het eind van een hoofdstuk en achterin het boek staan de referenties. Echter, na een abrupt einde van het laatste deel volgt het nawoord. Dit laatste woord lijkt meer op een samenvatting dan een slotrede. Lees dit en je kunt de rest van het boek nagenoeg overslaan.

De zeventienjarige Lucille staat er plotseling alleen voor. Haar moeder is op vakantie gegaan en lijkt niet terug te komen. Haar vader is opgenomen in een instelling. De verantwoordelijkheid voor haar negenjarige zusje Wren komt op Lucille neer. En dan zijn er ook nog de rekeningen die betaald moeten worden. Lucille zal een baantje moeten vinden en heeft iemand nodig om op haar zusje te passen. Gelukkig krijgt ze hulp van haar beste vriendin Eden en Edens tweelingbroer Digby. Maar als Lucille hopeloos verliefd wordt op Digby, brengt dat nog meer problemen met zich mee… Ik las 'Dit laaiende vuur' voor de 7Days Reading Challenge en het leek me een aangrijpend boek. Het heeft een mooie sterke titel en de cover is prachtig. Ik wist dat het een vrij heftig boek was, maar voor een relatief dun boek, 228 pagina’s, zit er echt wel heel veel drama in. Voor een boek zou alleen de plotlijn over haar ouders die weg zijn en Lucille die voor haar zusje moet zorgen al genoeg zijn. Er komen echter steeds meer plotlijnen bij met nog meer problemen die de geloofwaardigheid van het boek niet ten goede komen. Estelle Laure had beter een selectie kunnen maken om die meer uit te kunnen werken om zo meer diepgang te creëren. Lucille is een sterk meisje maar komt niet heel sympathiek over. Natuurlijk bevindt ze zich in super moeilijke situatie, maar ze is vaak wel erg kortaf. Digby viel me ook een beetje tegen, hij heeft een vaste vriendin en toch geeft hij zoveel verwarrende romantische aandacht aan Lucille. Lucille’s zusje Wren is schattig en lief neergezet. De stukjes met Lucille’s interactie met Wren vond ik het mooist en het meest aangrijpend om te lezen. Door een paar flashbacks leer je meer over de eerdere gezinssituatie en hoe de huidige situatie is ontstaan. Maar dat blijft beperkt, een duidelijke verklaring over de verdwijning van de moeder laat op zich wachten. Een positief punt van dit boek is de prettige schrijfstijl. Ik heb het boek in één avond uitgelezen en dat komt vooral door de vlotte schrijfstijl. De schrijfstijl zorgt voor meer emotie in het verhaal. De titel is goed gekozen en past mooi bij het verhaal: 'Leg me eens uit wat de zin van het leven is als je niet bereid bent om te vechten voor wat waar is in je hart, om pijn te lijden als het nodig is. Een laaiend vuur, dat moet je zijn.' 'Dit laaiende vuur' is bij vlagen een ontroerend verhaal, maar helaas zit er een overdosis drama in en blijft het verhaal wat oppervlakkig. Estelle Laure weet met haar debuut niet helemaal te overtuigen, ondanks haar vlotte schrijfstijl.

Ik kan over het algemeen de boeken van Deflo wel waarderen, maar dit boek is een absolute uitglijder. Het groepje vrienden (vreemdgangers) zijn dertigers maar gedragen zich in hun gesprekken als onvolwassen pubers. Wat een scheef getrokken verhaallijn. Geen moment spannend. Opgebouwd uit zeer korte hoofstukken die steeds langdradiger worden. Heb het boek niet kunnen uitlezen.

Dat Jet van Vuuren met Suzanne Vermeer vergeleken wordt, kan ik me wel voorstellen. Hoewel ik de boeken van Vermeer tenenkrommend slecht vind, wilde ik dit boek toch wel proberen. Helaas moet ik zeggen, dat ook dit een erg matig boek is. Het verhaal is simpel met weinig aansprekende personages. Er zit dan ook totaal geen diepgang in. Eigenlijk voel je vanaf het begin al aan welke kant het verhaal op gaat. Het is allemaal weinig verrassend en daarom zal ik niet snel een tweede boek van Jet van Vuuren lezen.

Op basis van het aantal sterren, hadden ik gekozen voor een boek van Karen Rose. Mijn jongste heeft het voor mij gekocht voor Sinterklaas. Mijn voornemen was om de Challenge met dit boek te beginnen. Begon enthousiast aan het boek. Echter kreeg ik snel genoeg van de hoofdpersonages. De schrijfstijl kwam op mij over alsof ik, net als vroeger lang geleden, een flutromannetje las. Nu vond ik de verhaallijn m.b. t. de moord op de vrouw in het busje en alle moorden die er op volgen waardoor Paige en Grayson steeds verder verstrikt raken in het gevaar dat op hen loert en hen zelfs achtervolgt. Toch ontsnappen ze op het nippertje een bom aanval en redt Grayson Paige. De hoofd personages worden goed uitgediept, maar wel op zo'n flutromannige (weet niet hoe ik het anders moet omschrijven) manier. Plot is enigszins voorspelbaar. Er mag van mij wel meer spanning inzitten. Ik geef het 3 sterren.

Gelukkig mogen smaken verschillen: ik was hier niet zo kapot van! Een thriller maar zeker geen literaire thriller en het slot is mager alsof er nog even snel een einde aan gebreid moest worden.

Het zijn een aantal verhalen door elkaar gebreid, een geheime dienst weet de schuilplaats te vinden van Bin Laden en weet hem levend naar buiten te brengen, de wereld denkt echter dat hij dood is, zij toonden de mensen echter een look-a-like, die werd geslachtofferd, erg geloofwaardig, dus niet. Daarnaast loopt het leven van een meisje Apana, die zowel met ene kant als de kant van Bin Laden meeloopt, waarom dit figuur toegevoegd is aan het verhaal is voor mij een compleet raadsel, het breekt het dunne verhaal nog verder af. Ik wil het hier eigenlijk bij laten, want anders verzand ik zelf in oeverloos gezwets, u snapt ik kon me totaal niet vinden in dit warrige verhaal, en ik moet zeggen dat ik ook niet erg gecharmeerd ben van de schrijfstijl van de Winter. Ik ga gauw een goed boek zoeken, dit was zonde van mijn tijd.

Ik weet het, van Pieter Aspe moet je geen serieuze misdaadroman verwachten. Maar in dit boek overtreft hij zich in de totale nonsens die hij op papier krijgt. De eerste helft gaat het nog, al is het weer een dronkemansgedoe. Maar om Van In na een terroristische aanslag met zo'n honderd doden de leiding over het onderzoek te geven, is echt totale nonsens. En het wordt nog erger, als hij gewoon door kan gaan als z'n vrouw wordt ontvoerd. Ter ontknopping overleven beiden dan nog een explosie in een kelder met een paar schrammen. Mijn advies: verspil geen geld of tijd aan dit onzinverhaal.

Dit boek kon me niet bekoren en de reden is dat ik veel te weinig weet van gebruiken, sociale interacties en politiek van Israël. Daardoor miste ik precies heel veel. Dovele Grinstein, stand-up comedian van ergens in de vijftig vraagt een oude vriend, gepensioneerd rechter om aanwezig te zijn bij zijn show. De man doet dat, maar wil het na enkele minuten al voor gezien houden, evenals de meeste aanwezigen. Dovele gedraagt zich vreemd op het podium. Hij start een monoloog waar eigenlijk een diep tragisch verhaal achter zit en doorspekt dat met grappen die hun effect meer missen dan dat ze echt aanslaan. Blijkbaar hebben hij en de rechter als jongere een en ander samen gedaan, samen naar bijles, samen in een soort van kamp geleid door het leger. Dovele slaat zichzelf geregeld in het gezicht terwijl hij aan zijn monoloog bezig is en het publiek lacht daar in het begin om, maar naargelang de klappen harder worden, vergaat het lachten snel en krijg je de indruk dat je met een man te maken hebt die ze niet allemaal op een rij heeft. Je vraagt je af of hij niet beter van het podium gehaald kan worden om tegen zichzelf beschermd te worden. Vreemd boek en vreemde manier om te vertellen over een verlies.

Het idee is leuk. Het onbekende leven van een der groten der aarde te boek stellen. En de historische feiten larderen met fictie. Alleen de uitwerking laat te wensen over. Hoe leuk ook het idee het boek beklijft niet en de geschetste scenes komen te vergezocht en bijtijds ridicuul over. Concept is goed, kan intrigerend zijn maar niet op deze wijze.

Lijkt op 50 tinten grijs alleen beter geschreven. Viel tegen in die zin, dat ik een ander soort verhaal had verwacht toen ik de achterkant van het boek had gelezen. Het verleden en afkomst van zowel de leerling als de leraar wordt uitgebreid beschreven, zodat duidelijk wordt hoe, wat en waarom. Halverwege dacht ik nu komt het...niet dus en toen was voor mij de afloop al duidelijk. Beetje saai ..... beetje psychologisch....weinig diepgang, maar leest wel als een trein. Voor liefhebbers van 50 tinten grijs krijgt dit boek 4 * en anders 2 tot 3*

Vrij onsamenhangende oprispingen uit een op hol geslagen intellectueel brein. Het lijkt ontsproten vanuit Schopenhauers filosofie, dat alles bestaat vanuit voorstelling en niet per sé vanuit feitelijkheid. Geen enkel verhaal lijkt afgerond. De lezer moet er zelf duiding op loslaten. Omdat geen verhaal af is inspireerde het veel schrijvers om thema's s van Borges verder uit te werken in een eigen roman. Na de eerste bundel ben ik gestopt, omdat het me te weinig interesseerde.

Een nieuwe Robotham! Eindelijk… na elf bijzonder geslaagde boeken is er dan ‘Verwachting’. Zeg maar: erg hoge verwachtingen. De Australische topauteur kruipt dit keer onder de huid van twee dames, zwangere vrouwen dan nog wel. Als dit maar goed afloopt. Bij Meghan loopt alles op wieltjes: huisje, tuintje en binnenkort nog een derde kind erbij. Ook haar knappe man niet vergeten, die heeft veel succes, ook zakelijk. Zo te zien een ideaal gezin. Ja, Agatha, die heeft het veel minder voor elkaar. Een baan waar je niet echt blij van wordt en een baas waarvan je zure oprispingen krijgt. Om dan niet eens te spreken over haar partner. Tevens draagt ze nog steeds een zware last uit haar verleden met zich mee. Wat wil ze nu eigenlijk? Een leven en een familie zoals haar ‘vriendin’ Meghan… Michael Robotham waagt zich op glad ijs, hij gooit immers zijn bewezen succesformule – die je nauwelijks kunt ontcijferen – moedig overboord. Lef heeft hij wel, dat moet gezegd en is een mooi pluspunt. Tijdens het lezen wacht je braafjes op een eerste explosie, die komt er echter niet. Toch nodigt het steeds wisselende perspectief uit om verder te blijven gaan met het kabbelende verhaal. Wanneer wordt het nu echt eens spannend, of word je plots verrast door een knappe wending; waar blijven die fraaie zinnen? ‘Verwachting’ wordt gepromoot als een psychologische thriller. Een psychologische roman komt dichter in de buurt volgens deze lezer. Heeft hij zich te veel geconcentreerd op zijn twee vrouwelijke protagonisten, dat het ten koste gaat van andere belangrijke thrillerelementen? Een meester in het plotten laat zelfs het doel onaangeroerd. Ik herken zijn signatuur nauwelijks. Dit boek gaat – zeker weten, ook omdat het een Robotham is – zeer mooie verkoopcijfers opleveren. Ook zal een groot aantal – wellicht voornamelijk vrouwelijke - verrukte lezers zorgen voor een ware sterrenregen. Toch wordt dit niet mijn laatste boek van deze schrijver. Zijn andere elf thrillers, die benaming wel degelijk waardig, hebben me meer dan vergevingsgezind gemaakt. De auteur verdient nog meer dan één nieuwe kans om het opnieuw goed te maken. Komt er een verfilming van ‘Verwachting’ (‘The Secrets She Keeps’), dan laat ik deze bittere kelk graag aan me voorbijgaan. Torenhoge verwachtingen versus deceptie als eindresultaat.

De reis van een Boeddhabeeldje door de tijden heen wordt weergegeven. Een boeiend verhaal wat door het beeldje zelf verteld wordt. Helaas is na 78 blz. dit fantasierijke verhaal ten einde. De daarop volgende 10 verhaaltjes waren niet echt boeiend.

DE MYSTERIEUZE JAPANSE THRILLERSENSATIE staat te lezen op de achterkant van het boek, “Tokio Tapes nr 6-4 “ is het werk van Hideo Yokoyama (1957, Tokio, JPN), en verscheen in 2012 in thuisland Japan. Het werd een enorm succes wat leidde tot een 2 delige verfilming (64 Rokuyon) en tevens werd het boek internationaal opgepikt met een nominatie in 2016 voor een CWA Dagger award. In 2017 verscheen de Nederlandse vertaling, later dit jaar (2018) verschijnt Japan Airlines nr 123 14 Jaar geleden werd de 7 jarige Shoko Amamiya ontvoerd en vermoord, een misdaad die nooit werd opgelost. Yoshinobu Mikami maakte destijds deel uit van het onderzoeksteam en is tegenwoordig persofficier van de lokale politie. In die rol moet hij 14 jaar later contact opnemen met Shoko’s vader om toestemming te vragen om hoogste baas van politie te ontvangen zodat deze hem zijn respect kan betuigen. Deze weigert resoluut. Als Mikami zich afvraagt wat de reden is voor deze weigering stuit hij op een netwerk van intriges, corruptie, machtsstrijd en politieke spelletjes. Hij komt terecht in een strijd tussen twee politiedepartementen en is de kop van jut voor de machtige Japanse pers. Ook in zijn persoonlijke leven heeft Mikami het zwaar, de relatie met zijn vrouw Minako staat onder druk, niet in de laatste plaats door de verdwijning van zijn dochter Ayumi. Telefoontjes waarin niemand iets zegt stellen hem voor een raadsel. Is het Ayumi? Tokio Tapes nr 6-4 is veel meer nog dan een roman, een botsing van culturen. Elementen die we vaak zien in westerse thrillers zoals veel vaart, spanning of actie zijn niet of nauwelijks aanwezig. Kritisch geeft Yokoyama een inkijk in de hedendaagse Japanse samenleving waar respect brengen en beleefdheidsvormen nog immer tot kunst zijn verheven en dat invloed heeft op alles. Interne machtswelluste politiek en bureaucratie binnen de Japanse politie wordt tegen het licht gehouden. Een wereld waar onbekwaamheid, falend beleid, het ontbreken van moraliteit en corruptie de boventoon voeren. Dit alles maakt Tokio Tapes nr 6-4 een ongewoon en vrij complex verhaal wat voor de gemiddelde westerling maar moeilijk te begrijpen is. Hoewel aan alles te merken is dat er veel onderzoek en tijd is gaan zitten in dit boek blijf je na 624 bladzijden zwoegen (want dat was het) met een onbestemd gevoel achter en verlang je naar een boek met de voor ons zo gewone thriller elementen. Ik zou dit zeker geen thriller willen noemen. DE MYSTERIEUZE JAPANSE THRILLERSENSATIE quote van de uitgever wil ik terug brengen tot ……… JAPANS ………… Spanning: 1 Schrijfstijl: 3 Psychologie: 4 Plot: 2 Leesplezier: 1 Originaliteit: 3

Ik had me verheugd op dit boek maar ik kon er maar niet doorheen komen. Het gegeven en het thema van het boek spraken me heel erg aan maar ik kon me niet verbinden met de personnages.

Dit boek was zo bizar en vooral vaag ,dat ik me gewoon regelmatig afvroeg waar de schrijver nou naar toe wilde met het verhaal. Ook het feit dat er twee aparte verhalen worden verteld in het boek vond ik nogal verwarrend. Ja ik ben toch meer van de realistische verhalen of een verhaal dat echt gebeurd kan zijn. Dus misschien komt het daardoor ook wel een beetje dat het boek me niet kon bekoren. Ik heb het ook maar voor de helft uitgelezen.

Dit is zeker geen thriller. Slechts een klein stukje speelt zich af in de rechtbank. Spanning is er zeer zeker niet. Het is gewoon een beschrijving van de amerikaanse samenleving van 40 jaar geleden. Het verhaal sleept zich voort. Dit is Grisham onwaardig.

Het is het verhaal van 2 mensen die allebei een onverwacht aanbod krijgen om iets te doen buiten hun vertrouwde leventje. Er is Mancebo een Tunische winkelier die elke dag op zijn krukje zit op het zelfde plekje voor zijn winkel en we maken kennis met Helena, een journaliste die hard op zoek is naar een nieuw verhaal. Beide zitten vast in de dagelijkse sleur van het leven.Het is jammer dat er niet dieper op in wordt gegaan waarom ze de onverwachte opdrachten aannemen en het verhaal wordt bijzonder traag verteld. Er gebeurt eigenlijk weinig tot niks. Pas op het laatste stuk van het boek komen de personages bij elkaar maar wel op een beetje ongeloofwaardige manier. De schrijfstijl is erg toegankelijk, soms op het simpele af. Kortom een boek voor als je je hersens niet al te veel wilt inspannen.

Xu Zechen wordt beschouwd als één van de rijzende sterren aan het Chinese firmament. In eigen land krijgt hij flink wat erkenning en lof, maar ook door vertalingen in het Engels, Duits, Italiaans … (en nu dus ook in het Nederlands) wordt hij ook buiten zijn landsgrenzen bestempeld als ‘de meest veelbelovende auteur van China’. Dat lijkt toch flink wat druk om te torsen door zijn frêle jonge schouders. En laat dat nu net ook zijn wat de personages van Rennend door Beijing ervaren. Hoge verwachtingen en het onvermogen om die te kunnen waarmaken… Rennend door Beijing is een verhalenbundel die het leven schetst van drie jonge gasten die het Chinese platteland ontvluchten en hun plek zoeken in het overvolle Peking. Hun drang om ‘het te maken’ stuwt hen voort in de krioelende hoofdstad, maar veelal blijven ze in de marge sukkelen. Sukkelen met zichzelf, met hun liefdesleven en hun sociaal netwerk en hun ondernemers-ambitie. De Chinese plattelandsvlucht een gezicht geven is een interessante insteek, maar het boek blijft steken in vage contouren en oppervlakkige beschrijvingen. Allereerst wel een pluim voor de titel. Rennend door Beijing mag je letterlijk nemen. De personages hollen met een gejaagdheid door het leven waaraan de gedopeerde Russische estafetteploeg een puntje kan zuigen. De (hoofd)personages verkopen valse papieren of dvd’s, rennen voor de politie, nemen een liefje, nemen een ander liefje, gaan ervan door, keren terug, schrokken in rode peper gekookte vis, verkopen nog meer valse papieren … Kortom, rennend door Beijing. Zechen zit zijn personages op de huid, hij volgt en beschrijft hun handelingen en bewegingen heel nauwgezet. Maar hij blijft steken in het pure registreren van hun rusteloze doen en laten. Waar het boek tekortschiet is bij de psychologische uitwerking van zijn personages. Waar Dunhuang, Yiding en Hongqi letterlijk hun weg zoeken in de smogvolle stad, leer je meer het stratenplan van de universiteitswijk kennen dan de motieven die deze personages voortstuwen. En dat zorgt voor een wezenloze blik van buitenaf. Als lezer bouw je weinig sympathie op met de drie hoofdpersonages, simpelweg omdat je je niet identificeert met hun verleden, heden of hoofd vol toekomstdromen. Ze maken gedachtesprongen en sprongen in handelen waarmee je geen voeling hebt. Wanneer in het derde verhaal een Dunhuangs hersenen kortsluiting maken, gooit hij het eetstalletje van een grootmoedige verkoopster op de grond. Even onverwachts als zijn agressieve uithaal, komt hij tot inkeer en gaat hij zijn excuses aanbieden. Zechen beschrijft het allemaal, maar geen moment heb je het gevoel dat je als lezer in het hoofd van je personage zit en begrijpt waarom zijn potje overkookt en waarom hij daar al snel spijt van heeft. En dat maakt de personages niet geloofwaardig. Voelen ze zich in het nauw gedreven? Zijn ze emotioneel vermoeid? Waarom besluiten ze het roer om te gooien op een dag. Zinnen als “Het was niet gewoon dat de dvd-verkoop slecht ging, maar het was ook niet ongewoon.” zijn illustrerend voor die oppervlakkige beschrijvingen. Om maar te zwijgen van de scène op p. 245 die gerust een nominatie als ‘slechtst geschreven seksscène ooit’ mag krijgen. Met de karakterschets van de vrouwen in het boek is het al helemaal pover gesteld. Vrouwen krijgen geen uitgewerkt karakter, maar enkel een rol toebedeeld: liefje, minnares, vriendin, ex, verhuurder… Het maakt de (bewuste of onbewuste) variatie op de beroemde openingszin van Anna Karenina een beetje pijnlijk. “Elke lelijke kont is lelijk op zijn eigen wijze, terwijl mooie konten er allemaal zo’n beetje hetzelfde uitzien” lees je op pagina 222. En dat voelt een beetje als een blammage voor Tolstoj, de meester van de psychologische karakterschetsen. Het echte hoofdpersonage van deze verhalenbundel lijkt Beijing wel. Een metropool die zich presenteert als vervuilde stad vol grootse beloftes. Maar Bejing kan ook genadeloos uithalen, intens verdrukken, genadeloos verraden. Zechen slaagt er dan wel niet in zijn personages tot leven te wekken, met Beijing lukt dat wel. Toch blijft dit een gemiste kans om een generatie jongeren een gezicht te geven. Rennend door Beijing blijft door de povere karakterschetsen niet aan de ribben kleven en dat is jammer.

Oef, dat was een tegenvaller! Nog niet eerder had ik iets van Isabel Allende gelezen, terwijl ze toch een aantal internationale bestsellers op haar naam heeft staan. Maar met haar laatste boek beginnen was geen slimme zet van me. Achteraf blijkt dit ook haar eerste poging in een ander genre te zijn, omdat ze een keer crime/mystery/thriller wilde proberen. Laten we het er maar op hopen dat het bij deze ene poging blijft. Met kromme tenen en plaatsvervangende schaamte heb ik dit boek gelezen. Geen idee waar Allende heen wilde met dit boek. Of misschien moet ik Spaans leren en het origineel lezen. De Engelse vertaling was in ieder geval niet best. Taal die in een kinderboek of boeketreeks past. Onsympathieke karakters die geen ontwikkeling doormaken en een paar ongeloofwaardige verhaallijnen die eigenlijk nergens toe leiden. Voelt erg bij elkaar gezocht. Kortom: zonde van de tijd. Misschien maar eens een van haar wereldberoemde historische romans lezen...

Mwah, een slecht boek is het niet. Maar ik had toch meer het gevoel dat ik een bundeling van korte verhalen uit de Libelle aan het lezen was. En die verhalen sla ik altijd over. Blijkbaar houd ik niet van korte verhalen, laten we het daar maar op houden....

Een met vaart geschreven verhaal in een bijzondere setting maar met helaas teveel onwaarschijnlijkheden en personages die totaal niet uitgewerkt zijn. Sympathie voor de hoofdpersoon valt ook niet op te brengen want zij mengt zich met zo een gemakzucht in zulke levensgevaarlijke situaties dat het ergernis oproept wanneer zij daar elke keer weer ongeschonden uit komt. Echter moet je dan natuurlijk niet bij de personages in het boek zijn maar bij de schrijfster zelf. Deze heeft teveel willen vertellen in een veel te korte tijd, waardoor elke geloofwaardigheid teniet gedaan wordt. Hieraan kun je merken dat de schrijfster van origine journaliste is. Ook is het boek niet vanuit een ik-personage geschreven wat zo en zo al een afstand creëert. De beschrijvingen van de Braziliaanse cultuur en dan met name het verhaal over hoe de bevolking behandelt wordt rondom de organisatie van de Olympische Spelen is goed gedaan. Het gegeven om rondom matchfixing een spannend boek te schrijven is een natuurlijk een mooi uitgangspunt maar bij een eventueel nieuw te schrijven boek zal de schrijfster haar journalistieke insteek slechts bij de aantekeningen moeten houden.

Dit was denk ik het eerste boek dat ik van Saskia Noort las en helaas was het zeker geen aanrader. Het boek is eigenlijk heel deprimerend en niet leuk om te lezen. Het hoofdpersonage gaat door een zware tijd en vindt het leven even totaal verschrikkelijk. Natuurlijk hoeft een personage niet per se een vrolijk leven te leiden, maar ik werd er bijna zelf neerslachtig van. Daarbij gebeurt er in het hele boek eigenlijk... niks. Het is totaal niet spannend en het gaat eigenlijk nergens over. Er is geen spanningsopbouw en zelfs het einde is een soort flop. Het gaat nergens naartoe! Meerdere personages zijn bijzonder irritant. Totaal geen positieve review dus. Helaas!

In "Ik overleefde voor mijn kind" biedt de door de guerillabeweging FARC ontvoerde Clara Rojas een oppervlakkig kijkje in haar leven gedurende de 6 jaar dat zij gijzelaar was. Het is eigenlijk meer een droge opsomming van haar blevenissen gedurende die periode, met weinig achtergrondinformatie over de FARC en haar doelen. Het blijft allemaal erg oppervlakkig, en hoewel die jaren vreselijk moeten zijn geweest en je dit je ergste vijand niet gunt, komt Rojas niet erg sympathiek over. Haar medegevangenen (inclusief Ingrid Betancourt) worden vrij negatief afgeschilderd, zij spelen bijvoorbeeld in haar ogen domme spelletjes om de tijd te verdrijven, en niemand lijkt haar gunstig gezind te zijn. Een hand in eigen boezem lijkt mij hier een spreekwoord op zijn plaats. Toen Rojas een maand lang vastgekend heeft gezeten aan haar medegevangene Ingrid Betancourt na een mislukte ontsnappingspoging, voelde zij zich behandeld als een dier. Alsof een dergelijke behandeling voor dieren wel acceptabel is. Over de totstandkoming van haar zwangerschap wil zij niets kwijt. Dat is haar goed recht, maar als je je privacy wilt behouden moet je geen autobiografisch boek schrijven. Al met al heeft Rojas zeker vreselijke tijden mee gemaakt, ook voor haar familie en vrienden moet het verschrikkelijk zijn geweest. Maar ze had er beter geen boek over kunnen schrijven op de manier waarop ze dit nu heeft gedaan; erg oppervlakkig.

Een tijdje geleden ontving ik een recensie-exemplaar van De Gordiaanse kloof van Manon Spierenburg, het tweede boek in de Out There reeks. Aangezien ik nog niet aan deze serie begonnen was, schafte ik het eerste deel als ebook aan. De kristallen sleutel was een spannend en avontuurlijk jeugdboek, maar voor mij als ervaren lezer toch een beetje een teleurstelling. In De kristallen sleutel worden vier jongeren en twee volwassenen wakker in een vreemd oerwoud. Ze weten niet hoe ze hier terechtgekomen. Het enige wat de 12-jarige Olivia zich kan herinneren is dat ze hier nog nooit geweest is. Ze heeft geen idee wat er gebeurd kan zijn. Is ze misschien neergestort met een vliegtuig zoals in Lord of the Flies? Algauw ontmoet Olivia de tweeling Jan en Willem, de stoere Erdim en de twee volwassenen mevrouw Van Dam en Bon Jon, leadzanger van een beroemde rockband. Samen gaat de kleurrijke op groep op zoek naar antwoorden. Waar zijn ze beland? En waarom? De personages van Manon Spierenburg vragen zich een lange tijd af hoe ze in Out There beland zijn, maar als lezer had ik dat al vrijwel direct door. Hierdoor voelde het soms een beetje ongeloofwaardig dat het de personages zoveel tijd kostte om hier achter te komen - maar misschien hebben zij gewoon nog niet zoveel Young Adult boeken gelezen als ik.. Want daar zit voor mij een beetje het probleem: als je zoals ik al veel boeken hebt gelezen voelt De kristallen sleutel nergens echt nieuw of origineel aan. De kristallen sleutel is echter wel een boek dat ontzettend vlot leest: voordat ik het wist was het verhaal alweer afgelopen. De schrijfstijl is af en toe echter behoorlijk kinderlijk en de schrijfster maakt wat mij betreft te weinig gebruik van het show don’t tell-principe – we lezen heel vaak hoe de personages zich voelen, maar het komt niet altijd overeen met hun gedrag. Niet alleen aan de eenvoudige schrijfstijl merk je dat dit boek gericht is op tieners, ook de leeftijd van bijvoorbeeld Olivia (12 jaar) en de tweeling (10 jaar) doet je zoiets al vermoeden. De vele verwijzingen naar (pop)cultuur zijn misschien erg leuk voor de wat oudere lezer, maar ik denk dat tieners het boek zullen verslinden zonder hier ook maar verder over na te denken. Want welke tienjarige kent er tegenwoordig Michael Jackson nog of weet wat het woord Praesidio betekent? Persoonlijk vind ik de tweeling Jan en Willem soms wat ongeloofwaardig overkomen, op zeer jonge leeftijd hebben zij wel heel veel kennis van popcultuur en technische zaken. Ze weten alles over Star Wars én Star Trek, kennen Roger Moore van de James Bond films en hebben theorieën over tijdreizen, parallelle universums en computersysteem Linux. Ik ken persoonlijk niet veel tienjarigen met zoveel kennis ter zake. Daarentegen vond ik zowel Bon Jon en mevrouw Van Dam zeer interessante personages, die absoluut een meerwaarde geven aan het verhaal. Het is erg tof om de twee volwassenen vanuit het kinderlijke oogpunt van Olivia te observeren en daarnaast geeft de aanwezigheid van volwassenen het verhaal een meer realistisch gevoel. Ik heb al iets te veel boeken gelezen waarin het enkel kinderen zijn die op avontuur gaan of zelfs de complete wereld redden. Toch komt het plot voor een veellezer maar traag van de grond. Ik kan me voorstellen dat kinderen De Kristallen Sleutel ontzettend spannend vinden, maar voor mij persoonlijk bleef de echte spanning uit. Het einde was bovendien behoorlijk voorspelbaar, maar maakt desalniettemin nieuwsgierig naar meer. De Kristallen Sleutel is een avontuurlijk jeugdboek waarin vier kinderen en twee volwassenen ontwaken in een onbekend woud. Hoewel het boek voor de gevorderde lezer niet al te vernieuwend is, denk ik dat tieners het bijzondere verhaal zullen verslinden. Of ze alle referenties naar popiconen, filosofen en kunstenaars zullen snappen is nog maar de vraag – al denk ik dat de spanning er voor hen niet minder om zal zijn. Deze recensie verscheen ook op Oog op de Toekomst.

Stel een kok komt bij een uitgever en vraagt: ‘zullen we een kookboek maken van recepten die slechts een handjevol extreem ervaren koks kunnen bereiden?’ Raad eens wat de uitgever zou zeggen? Nee, vermoed ik. De uitgever, Kosmos in dit geval, sprong een gat in de lucht. Het boek met bijna vergeten recepten uit de Europese Haute cuisine komt dan ook niet van een kok, maar van het meest succesvolle tv-programma in Nederland. Veel van wat DWDD doet verandert in goud. Misschien zijn de letters DWDD in de knalrode sticker op de cover daarom vier maal zo groot als die van de kok, Robert Kranenborg. Matthijs van Nieuwkerk, presentator en auteur van de inleiding, rept over ‘lessen in cultuurgeschiedenis’. De achterflap heeft het over een ‘uniek geschiedenis-kijk-en kookboek’. Wat is het? Een interessant boek over cultuur en geschiedenis, een koffietafelboek om verlekkerd te kijken naar een varkentje dat een spelletje kaart speelt of een koe die zijn moede hoofd tussen de kristallen glazen legt. Of toch een kookboek met recepten? Aardig gezegd is het een mengelmoes van alle drie. Kranenborg heeft een kans gemist. Hoe interessant is het om voor de thuiskok gerechten te ontwikkelen die zijn afgeleid van die hele moeilijke – en verouderde – receptuur. Dat kan hij wel, want bij de opening van het Pop-up restaurant van DWWD waren er simpele en ontzettend lekkere hapjes die Kranenborg heeft gebaseerd op de gerechten uit zijn boek. In DWDD kookt krijgt de moedige hobbykok geen enkele handreiking. Lees mee met de boodschappenlijst van Haggis Néerlandaise. Nodig: 1 varkenshart, 1 varkensnier 1,5 dl vers varkensbloed en nog 22 andere ingrediënten. De recepten zijn niet altijd even makkelijk te volgen. Voor La Dacquoise, ‘een goddelijke taart’, is de uitleg voor het spuiten van de merinqueschijven nogal summier. ‘Spuit binnen de maat of een spiraal of een bloemmotief (spuit daartoe een brede dot eiwitmengsel en trek de streep richting het midden: laat deze strepen op elkaar aansluiten en vul tot slot het hart met cirkelvormige patronen.’ Voor een meester banketbakker is deze aanwijzing voldoende, maar dat geldt niet voor iedereen. Hoe is de cultuurgeschiedenis? Wie niet graag weet dat het vlees wat zo lieflijk op zijn bord ligt ooit een levend wezen was, kan beter geen letter lezen. Het boek staat vol verhalen over eenden die zo snel mogelijk worden geplukt en daarna gewikkeld in roze papier. Over houtsnippen die verdomd lekker smaken en waarvan de kok alleen de etenrestjes uit het maagje hoeft te halen met ‘een voorzichtig sneetje via de zijkant’. Na het gepruts aan het maagje worden de oogjes verwijderd. Verder treffen we een verzameling sterke verhalen over grote mannen – zoals Aleksej Fjodorovitsj, de Hertog van Wellington en koks die bij Michelin drie sterren veroveren. Wie op zoek is naar achtergrondinformatie over gebruiken en gewoontes kan beter een ander boek kopen. Wie houdt van stoere- en emotionele koksverhalen is aan het goede adres. Kok Toine Smulders vertelt hoe hij jaren geleden in een restaurant in Parijs voor het eerst een mooi opgemaakt bord met niervlees voor kreeg. ‘De schoonheid en eenvoud bracht me van mijn stuk. En ook de pomerolsaus maakte diepe indruk. Een extreem langzame reductie van wijn, die alleen maar afgemaakt werd met kalfsjus. Geweldig.’ Deze thuiskok heeft het niet aangedurfd een van de gerechten uit dit boek te maken. Te bang, te dom en ook nog te zuinig. Behalve de dure en exquise ingrediënten – zoals 400 gram verse morieljes - heb je ook nog de gekste hulpmiddelen nodig, zoals een eendenpers om jus uit een karkas te persen of een hamklem.

Zo’n twee jaar geleden las ik Het geheim van mijn man, een roman van Liane Moriarty. Een boek dat me van te voren heel erg aansprak en waar ik ook erg nieuwsgierig naar was, maar die ik een beetje vond tegenvallen. Toch werd ik wel nieuwsgierig naar haar andere boeken en kocht ik al snel Grote kleine leugens. Het boek stond vervolgens heel lang in de kast, maar begin dit jaar kwam er via de Feelgood Club een verzoekje om dit boek samen te lezen. Mooi moment voor mij om dit boek eindelijk te lezen! Helaas. Wat een tegenvaller! Het geheim van mijn man was geen uitzondering, want de boeken van Liane Moriarty zijn echt niet aan mij besteed. Ik heb dit boek met zoveel tegen zin gelezen, wil je niet weten. Het is aan de ene kant ook maar goed dat ik het boek samen met twee andere dames las, want anders had ik ‘m echt niet uitgelezen. De schrijfstijl was ongelofelijk chaotisch, vooral in het begin en ik kon er compleet niet inkomen. In het begin worden er heel veel personages geïntroduceerd, die in principe heel weinig met het verhaal te maken hebben en dat zorgt ervoor dat het niet makkelijker is om daadwerkelijk een band op te bouwen met het verhaal. En man, man, man, wat een drama bevat dit boek. Natuurlijk blijkt het uit de flaptekst al dat het om een roman vol met dramatische gebeurtenissen gaat, maar het dramagehalte was toch wel iets te hoog. Bijna elk hoofdstuk bevat wel iets nieuws en waarbij ik regelmatig dacht, waarom?! Natuurlijk is het heel erg fijn dat je in boeken bij mensen een kijkje in de keuken krijgt, maar er is ook een reden dat bepaalde dingen achter gesloten deuren plaatsvinden. Bij Grote kleine leugens had ik regelmatig dat ik het eigenlijk niet hoefde te weten. Het hele boek draait om het grote geheim: wie van de ouders is er dood? Je leeft er heel wat pagina’s naar toe en uiteindelijk is het grote woord eruit. Je bent er eindelijk achter wie er is overleden en wat er daadwerkelijk allemaal is gebeurd op het jaarlijkse feest. Het einde zat op zich goed in elkaar, maar het was best snel afgeraffeld. In een paar bladzijdes kom je erachter wat er is gebeurd, wie er dood is en dan is het opeens klaar. Juist het einde had wel iets beter en uitgebreider gemogen. Nee, helaas, Liane Moriarty is een auteur waarvan ik niet nogmaals een boek ga oppakken. De drama, de chaotische schrijfstijl en het behoorlijk abrupte einde zorgen ervoor dat ik dit boek eigenlijk de deur uit wil gooien. Grote kleine leugens vond ik een grote tegenvaller die ik met heel veel tegenzin heb gelezen. De recensie lees je ook hier: http://favoritez.nl/2018/07/16/grote-kleine-leugens-liane-moriarty/

(Recensie komt oorspronkelijk hier vandaan: https://nlboekenrecensies.wordpress.com/shatter-me-tahereh-mafi/) Shatter me – Tahereh Mafi I have a curse. I have a gift. I’m a monster. I’m more than human. My touch is lethal. My touch is power. I am their weapon. I will fight back. No one knows why Juliette’s touch is fatal, but The Reestablishment has plans for her. Plans to use her as a weapon. But Juliette has plans of her own. After a lifetime without freedom, she’s finally discovering a strength to fight back for the very first time-and to find a futur with the one boy she thought she’d lost forever. In dit boek is er sprake van een wereld die al vergaan is. En Juliette die mensen kan doden met één aanraking. Ze is opgesloten, haar ouders hebben haar verstoten, omdat ze bang zijn voor hun eigen dochter, hun eigen dochter die ze nooit hebben kunnen aanraken. Juliette zit al bijna een jaar geïsoleerd in een cel. Als er haar plotseling wordt verteld dat ze een “celgenootje” krijgt, slaat Juliette’s hart om. Iemand zou in haar cel komen, iemand die ze met de aanraking van haar vingertopje kan doden. Haar nieuwe celgenootje komt Juliette wel heer bekend voor, het is Adam, ze hebben samen op school gezeten.. Voordat Juliette de grootste fout van haar leven maakte, een fout waar ze zichzelf voor schaamt, waarvan ze boos wordt op zichzelf. Adam lijkt Juliette niet te herinneren (toch blijdschap van Juliette zelf). Als het later blijkt dat alles opgezet is en Juliette uit de gevangenis komt, weet ze niet of ze juist blij moet zijn of niet. The Reestablishment wil Juliette namelijk als een wapen gaan gebruiken, als een wapen. Als later ook nog blijkt dat Adam haar wel kan aanraken, en haar zelfs herkent, weet Juliette niet wat haar overkomt, ze weet niet hoe ze op dingen moet reageren. Hoe het verhaal van Juliette verder gaat, ga ik niet vertellen, anders spoil ik te veel. Iets waar ik me in dit boek erg aan ergerde wat Juliette zelf, ze kon niks, wat heel veel Twilight momenten opleverden. Ook het constant zitten aan Adam werd vervelend. Het hitsige gedrag van beide personages waren echt niet normaal, en het was ook ontzettend ergerlijk. Gelukkig veranderd het karakter van Juliette wel in het boek, echter is dat pas aan het einde van het boek, maar er is nog steeds sprake van hitsige gedrag. Waar ik persoonlijk geen fan van ben. Romantische scenes zijn dan oke, maar dat hitsige gedoe (constant) in het boek Touch me Touch me Touch me werd erg irritant naarmate het boek vorderde. Het einde van het boek was oke, de karakter verandering van Juliette was zeker nodig, want ze werd erg irritant. Als je geen fan bent van nogal hitsige/erotische scenes, dan is dit boek zeker een dikke afrader, ik ben wel van plan om de serie te lezen, omdat ik gehoord heb dat Juliette haar karakter wel verbeterd in de boeken. Één ding weet ik wel zeker, dit boek is heel erg overhyped en ik vind dit boek niet geweldig. Ik geef het boek daarom 2/5 sterren.

Het boek wordt verteld vanuit het perspectief van Douglas. Hierdoor krijg je een goed inzicht in wie hij nou is en waarom hij dingen op een bepaalde manier doet. Door de flashbacks krijg je steeds meer te weten over hem en over zijn familie. Je begint te begrijpen waarom de relatie tussen Albie en Douglas en tussen Bonnie en Douglas tijdens de reis is zoals het is. Langzaamaan wordt er steeds meer onthuld. Er zijn maar weinig personages in het gehele boek, maar daardoor wordt er wel heel diep op ingegaan. Douglas verandert niet echt qua persoon, maar je begint als lezers wel steeds meer te begrijpen wie hij is en waarom hij doet zoals hij doet. Juist het feit dat hij niet meer heel veel verandert maakt het realistischer. Hij is al wat ouder en lijkt soms een beetje vastgeroest in zijn gewoonten. Hierdoor blijft hij stellig geloven in dat hij meestal de juiste dingen doet en snapt niet altijd dat dat misschien niet helemaal goed over kan komen. Het verhaal is goed geschreven, maar kwam wat mij betreft wat traag op gang. Pas ver voorbij de helft kreeg ik het idee dat ik wilde weten wat er zou gebeuren. Het is allemaal wel goed geschreven, maar ik kon er niet heel warm voor lopen. Hier ben ik blijkbaar een van de weinigen in geweest, want het boek stond vorig jaar wel op de Longlist van de Man Booker Prize en is een tip van het Boekenpanel van De Wereld Draait Door.

Is het een geschiedenisboek over Indonesië en dan met name Java, is het een boek over het (bij)geloof in Java, met verhalen over de zeegodin, geesten en misvormde mensen, of is het een roman over twee vrienden, dankzij wie wij een beeld krijgen over het huidige Java. Beste lezer, het is een mix van dat alles en daarom is het geen van dat alles. De keuze van de schrijfster om ons alles maar dan ook alles over Java te willen vertellen en intussen ook nog een boeiende roman te willen schrijven, verzandt in een opsomming die mij werkelijk door de strot wordt geduwd van krantenberichten, feiten, mythes en wat dies meer zij en daardoor raakt zij mij kwijt. Het moge een wonder heten, dat ik toch nog ruim driehonderd van de in totaal ongeveer vijfhonderd-en-veertig bladzijden heb gelezen. Daarna heb ik het opgegeven, het werd met te veel.... Wie desondanks toch nog uitgebreide infromatie over dit boek wil inwinnen, kan even het beste de volgende link raadplegen: http://www.oxfamnovib.nl/Redactie/Downloads/Lijsten%20en%20bonnen/Leeswijzer%20Het%20Getal%20Fu_klein.pdf

Voortgaand op de uiterst positieve recensies hier op Crimezone, kreeg ik dit boek als verjaardagsgeschenk van een vriendin, net als ik een thrillerfanaat. Na het lezen van dit boek heb ik beslist NOOIT meer geloof te hechten aan recensies. Dit boek is ten eerste helemaal geen thriller, maar meer een doctoraatsthesis. Bovendien is het kurkdroog geschreven. Ik heb me erdoor heen geworsteld omdat ik wel wou weten wie de kleine Saville had vermoord, maar - ik had het moeten weten - ook dat bleef 'een vermoeden van Mr. Whicher'. De research die Kate Summerscale naar de moord in Road Hill House heeft gedaan, is ongetwijfeld indrukwekkend, maar het resultaat van deze research heeft mij geen moment weten boeien. Jammer ... temeer daar ik maar één keer per jaar verjaar.

Philip Huff heet een van de nieuwe Nederlandse literaire talenten te zijn. Daarom begon ik maar eens aan dit boek van hem. Om diep, zeer diep, te worden teleurgesteld. Het is bijna lachwekkend hoe ontzettend cliché en belegen alles in dit boek is. Want ja, dit is echt al tienduizend keer eerder gedaan, en veelal ook in meer geslaagde uitvoeringen. Het boek is namelijk een (semi- of pseudo-)autobiografie, alsof Huff echt niets kon bedenken en toen maar besloot iets over zichzelf te schrijven. Maar dan natuurlijk wel op zijn Kluuns, dus is de werkelijkheid allemaal net iets dikker en smeuiiger aangezet. En zo heet de hoofdpersoon niet Philip Huff maar Felix Post, zoals Kluun in zijn boeken Stijn heet. Uiteraard is Felix een jonge schrijver die bezig zou moeten zijn met zijn derde roman. Hij komt echter vooral een beetje nietsend de dag door, hier en daar dan nog feestjes frequenterend, meisjes datend en drugs snuivend. Zijn habitat hierbij is uiteraard -hedendaags- Amsterdam (dat maakt het wel zo makkelijk, niet waar?). Ondertussen treurt hij nog over een verloren gegane liefde, ene Victoria, en tja, dat is het dan alweer zo’n beetje… De vraag die zich zeer opdringt is waarom Philip Huff in hemelsnaam blijkbaar in de veronderstelling was dat hij hier een ook maar enigszins boeiend verhaal aan het vertellen was. Want helaas is dat echt geen moment het geval. Er zitten zelfs bespottelijk saaie passages in, bijvoorbeeld als Huff niet kan nalaten de inhoud van een koelkast (nogal oubollig ‘ijskast’ genoemd) uitgebreid te beschrijven. Niet meer dan een klein voorbeeldje in een helaas lange rij, waar ik maar niet verder op in ga. Hoe dan ook, het moge wel duidelijk zijn dat dit boek voor mij echt een grote afknapper was. Wat een aanfluiting.

Het idee van reizen door dimensies is leuk bedacht en had een goed verhaal kunnen opleveren. De uitwerking echter is helaas niet goed uitgevoerd in mijn mening. Het begin van het boek zit vol met uitgekauwde clichés (om spoilers te voorkomen zal ik verder geen voorbeelden noemen maar die merk je wel op als je het boek zelf gaat lezen) en natuurlijk hebben wel daar ook nog de verplichte driehoek verhouding van meisje en de twee jongens. Alsof er ook maar iemand is die op dat moment (in haar situatie) aan de liefde kan denken. Het einde van het boek is wel wat beter, er komt meer vaart in het verhaal waardoor je toch door gaat lezen om te weten te komen hoe het afloopt. Het is mij echter een raadsel waarom dit boek zo'n hype is. Jammer want het idee van het verhaal is op zich wel leuk bedacht, hopelijk weet de auteur het tweede deel wat beter en vooral origineler te schrijven en durft zij daarbij ook van de standaard af te wijken.

Het verhaal gaat over de geadopteerde Su. Zij gaat samen met haar zus Leah naar Mallorca om te vieren dat zij geslaagd zijn voor hun eindexamen. Tijdens hun verblijf op Mallorca gaat het echter goed mis. Er wordt een video gemaakt en online gezet. Op deze video is te zien dat Su seksuele handelingen verricht bij verschillende jongens. Su schaamt zich en durft niemand meer onder ogen te komen. Ruth, hun moeder, is rechter. Zij wil koste wat het kost de dader laten boeten voor zijn daden. Hierin gaat zij tot het uiterste. Het verhaal is geschreven in een vlotte en directe stijl. Dit zorgt ervoor dat het boek makkelijk leest. De eerste paar zinnen laat goed de stijl van het verhaal zien. Ik heb twaalf jongens gepijpt in Magaluf. Tot nu te hebben 23.096 mensen me dat zien doen. Onder wie misschien mijn moeder, mijn vader, mijn zusje, mijn oma, mijn andere oma, mijn opa, mijn baas, mijn biologieleraar, en James, mijn vriendje van de afgelopen zes weken. Het boek wordt een literaire thriller genoemd, maar de echte thrillerelementen ontbreken. De personages blijven redelijk vlak en missen de echte diepgang. Het verhaal over het ‘viral’ gaan van een filmpje is actueel en zorgt ervoor dat je blijft lezen. Het maakt je bewust van de gevaren van social media. De handelingen die moeder Ruth onderneemt zijn, naar mijn mening, ongeloofwaardig en onrealistisch. Een vermakelijk boek, maar zeker niet uitmuntend.

Boeken en films over monsterachtige wezens zijn helemaal mijn ding, of het nu om reuzenhaaien, anaconda’s of genetisch gemanipuleerde dieren gaat. De ondertitel ‘Een thriller met tanden’ trok direct mijn aandacht en ik was heel benieuwd naar het boek van deze onbekende Vlaamse auteur. Het verhaal neemt je eerst mee naar de werkomgeving van George, waardoor de lezer zich gelijk een beeld vormt van het karakter en de dagelijkse bezigheden van de hoofdpersoon. Al vrij snel ontdekken we hoe zijn relatie met zijn vrouw en met zijn collega’s eruitziet, wat een goede basis vormt voor het verhaal. Gelukkig wordt hier niet te erg in doorgedraafd en duurt het niet lang voordat “het monster” verschijnt. De schrijver houdt daardoor de aandacht vast en als lezer raak je nieuwsgierig naar hoe het verhaal zich gaat ontwikkelen. Helaas stagneert de spanning al heel snel en blijft dat verder zo. Nergens wordt het verhaal spannend, er gebeurt te weinig om je op het puntje van je stoel te krijgen. Een ander struikelpunt is het ongeloofwaardige handelen van de hoofdpersoon. Om onduidelijke redenen weigert hij bijvoorbeeld de autoriteiten of andere instanties die hulp kunnen bieden in kennis te stellen van het bestaan van het monster, zelfs niet als dat het leven van een geliefde kan redden. Hoewel Beet een toegankelijk boek is door de schrijfstijl en je het door het geringe aantal pagina’s snel uit hebt, vond ik het een dikke tegenvaller. Natuurlijk komt dat door mijn eigen verwachtingen die bedrogen uitkwamen, maar de spanning was helaas ver te zoeken en de keuzes die George maakte voelden erg geforceerd om het verhaal een bepaalde richting op te duwen en kwamen niet geloofwaardig over.

Als het op eerste indrukken aankomt, dan maakt Menora van David Gibbins een slechte start. De menora is de zevenarmige kandelaar uit de Joodse traditie. Talloze malen wordt dat in dit boek ook gemeld. Uitgever Mynx heeft daarentegen een afbeelding van een negenarmige kandelaar op de voorkant geplaatst. Ze hadden beter kunnen kijken naar de cover van de Engelse editie, waarop wel een keurige zevenarmig exemplaar prijkt. Ook is het slordig dat er op de achterzijde een lovend citaat staat dat van de website van Crimezone genomen is, zonder erbij te vermelden dat dit betrekking heeft op het vorige boek van deze Britse schrijver en archeoloog. Het wordt eigenlijk hoog tijd dat er een gedragscode komt voor het gebruik van citaten. Daarnaast bevat de beschrijving op de achterflap feitelijke onjuistheden, hoewel je daar pas later achterkomt. Er wordt bijvoorbeeld gesproken over een Vikingschip dat in de Bosporus wordt gevonden; het gaat slechts om een stukje hout dat van de boeg afkomstig zou zijn. En volgens de flaptekst speelt het verhaal zich onder andere diep in de Zuid-Amerikaanse jungle af. Het blijkt echter te gaan om Mexico, wat toch echt tot Noord-Amerika behoort. Latijns-Amerika zou de lading wel dekken. Menora gaat over de jacht op de zevenarmige kandelaar die door de Romeinen uit de Joodse tempel was geroofd, en die volgens hoofdpersoon en archeoloog Jack Howard eeuwen later door de Vikingen werd buitgemaakt. Howard en zijn team hebben de modernste apparatuur en alle financiële middelen ter beschikking. Het verhaal lijkt daarin veel op het vorige boek van Gibbins, Atlantis. Wederom een speurtocht naar een verloren beschaving. Wie van dat boek genoot, zal zijn/haar hart kunnen ophalen aan Menora. Maar wie struikelde over de eindeloze archeologische gesprekken, de nauwelijks uitgewerkte personages en het gebrek aan spanning, kan deze roman beter links laten liggen. Bij vlagen weet Gibbins mooie natuurbeschrijvingen of spannende actiescènes neer te zetten. Maar deze scènes verzuipen in een stortvloed van gesprekken tussen de hoofdpersonen. Geschiedenis, culturele antropologie en archeologie zijn voor alle personen in het boek een obsessie. Ze praten nergens anders over en ze dromen erover. Ze lijken geen enkele andere interesse te hebben. Zelfs het familiedomein van Jack Howard is opgeofferd aan de goede, archeologische zaak. En als het om zijn voorgeslacht gaat, dan wordt dit ook in een geschiedkundig kader geplaatst (hij stamt af van Vikingen!). De archeologische ontdekkingen die hij en zijn team doen, zijn vaak erg toevallig en vrijwel elke keer hebben ze het over de "allergrootste archeologische vondst". Je zou denken dat na het vinden van Atlantis de top wel bereikt zou zijn. De intrige is ondertussen flinterdun. Was er in Atlantis vanaf het begin nog sprake van een dreiging van een kunstroofbende, in Menora is daarvan in de eerste helft van het boek nauwelijks een spoor terug te vinden, terwijl de flaptekst suggereert dat het team al snel wordt belaagd door een dubieuze organisatie. Pas in de tweede helft van het boek gebeurt er eindelijk wat. Maar dan is voor Gibbins niets te zot: een geheim broederschap met banden met de nazi's, een Vaticaans moordcomplot, een fotografisch geheugen dat wel heel erg goed uitkomt. Het is een te geforceerde poging om van Menora een thriller te maken. Dit is een archeologische en geschiedkundige orgie. Gibbins maakt zijn personages tot middelen om zijn eigen eruditie te kunnen etaleren. Ook in de woordkeus is dit te merken. Want niet iedereen begrijpt het als de hoofdpersonen over een alluviale bodem lopen of ergens xerofytische struiken zien staan. Waarom wordt David Gibbins niet bijgestuurd? Het enige wat hij met dit verhaal bereikt, is dat hij feitelijk informatie uit de archeologie vervuilt met fictieve. Laat hij een archeologisch reisverslag schrijven over zijn eigen expedities, slechts gebaseerd op feiten. Daarin ligt zijn kracht.

Ik had het boek uit de bibliotheek geleent. Het boek Noorderlicht leest erg vlot en je zit ook midden in het verhaal. Alleen vind ik het een beetje langdradig. Er zit naar mijn gevoel te weinig spanning in. Kim, de hoofdpersoon had wat meer uitgediept mogen worden, ik vind haar ook nog erg oppervlakkig dat is jammer. De korte hoofdstukken lezen wel lekker vlot. Ik had heel veel van het boek verwacht dat is helaas niet uitgekomen. Alleen op het laatst wordt het even spannend omdat Marieke door het lint gaat en dan is het boek ook al bijna uit. Ik geef het twee sterren een matig verhaal!

In heldere taal geschreven debuut van Shari Lapena, een voormalig advocaat en docent Engels. Het boek werd verkocht aan 23 landen. Daar mag je dan toch wel wat van verwachten… Als Anne en Marco Conti op een avond bij de buren gaan eten, laten ze hun zes maanden oude dochter Cora thuis. Ze nemen de babyfoon mee en gaan elk half uur even bij haar kijken. Als ze na middernacht thuiskomen, ontdekken ze dat de voordeur openstaat en blijkt hun dochter te zijn verdwenen. Anne en Marco zijn ten einde raad en vooral Anne gaat steeds meer twijfelen aan zichzelf en haar rol in de verdwijning van haar kind. De titel van het boek is misleidend. Uiteindelijk blijkt er een niet zo’n grote rol te zijn weggelegd voor de buren van Anne en Marco. Het verhaal op zich beschrijft een goed invoelbare wanhoop bij de ouders. Ook met de zakelijke penarie van Marco kun je meeleven. Echter, de spanning en verdachtmakingen die je in een goede thriller verwacht, zijn ver te zoeken. Rechercheur Rasbach leidt het onderzoek naar de opsporing van Cora. Er zijn nauwelijks aanknopingspunten, maar Rasbach koestert de nodige verdenkingen tegen de ouders. Hij kan echter niets bewijzen. Het verhaal sleept zich voort, zeker in de eerste helft. De passieve rechercheur heeft alleen vermoedens en het feit dat je als lezer niet bij het daadwerkelijke politieonderzoek wordt betrokken, wekt irritatie op. Tot overmaat van ramp krijgt Rasbach de oplossing van deze verdwijningszaak op een presenteerblaadje aangereikt. Jammer! Gemiste kans om spanning in het verhaal te brengen. De setting van het verhaal is ronduit saai. Er wordt weinig aan sfeerbeschrijvingen gedaan en het speelt zich voornamelijk af in het huis van Anne en Marco. De andere, weinige personages worden nauwelijks uitgewerkt. Halverwege het boek wordt de dader al onthuld en daarna is het een kwestie van beschrijven wat er aan de ontvoering van Cora vooraf is gegaan. Ondanks alles wil je als lezer toch weten hoe het met Cora afloopt en de ontknoping maakt het uitlezen van het boek toch nog enigszins de moeite waard.

Het boek bevat twee verhaallijnen die elkaar na ieder hoofdstuk afwisselen. De ene betreft het leven van een commissaris van de politie. De andere gaat over een groep vluchtelingen. Met het onderwerp en de schrijfstijl is niets mis, maar er gebeurt wel erg weinig. Op de helft van het boek raakte ik verveeld en niet lang daarna heb ik het weggelegd.

Het boek is uit. Na ruim 2 jaar zonder nieuwe Alex Kava boeken, keek ik erg uit naar dit boek. De verhalen met Maggie O`Dell in de hoofdrol boeiden me altijd prima. Helaas is dit voor Slachtoffers niet het geval, als Alex Kava fan moet ik toegeven dat dit een van haar mindere boeken was. De 3 verhaallijnen waren goed, maar de combinatie maakte direct de afloop van het verhaal eigenlijk direct duidelijk. Als alleen de verhaallijn van Liza Bailey was gevolgd in combinatie met de Benjamin Prattlijn, dan was het een zeer spannend boek geweest. Jammer, want Maggie O'Dell is een goede speurder om over te lezen. De vaart zit goed in het verhaal, schrijfstijl is prettig en makkelijk te volgen. Ook het onderwerp is erg origineel, de orkanen en de alles vernietigende impact ervan. Ik geeft het boek 2 sterren.

Gezien de auteurs had ik hoge verwachtingen van dit boek, maar deze zijn niet uitgekomen. Op de cover prijkt de zin "De finse Twin peaks" het enige dat het boek met Twin peaks gemeen heeft is de naam Laura. het verhaal komt dan ook niet tot zijn recht. Ook is van spanning geen sprake, heb mij bijna verveeld tijdens het lezen. De personages worden slecht uitgewerkt en lijken wel van bordkarton. Geen al te best boek, heb er niet meer dan twee sterren voor over.

Inferno is het vierde boek van Dan Brown met Robert Langdon in de hoofdrol. Het boek draait om Dante`s Inferno en speelt zich af in Florence, Venetie en Istanbul. Wederom wordt Robert Langdon bijgestaan door een Langdon girl in zijn zoektocht/jacht naar het raadsel in de symboliek. De verwachtingen van de boek waren hooggespannen, grote reclamecampagne en een wereldwijde uitgave op dezelfde dag. Helaas doet Dan Brown in dit boek hetzelfde “kunstje” als de eerdere delen. Dezelfde opzet, plot, alleen een andere onderwerp en een andere plaats van handeling. De afloop van het verhaal is dan ook al snel duidelijk, het zou leuk zijn als de plot eens een keer een andere wending neemt, minder voorspelbaar. Het boek is een echte Dan Brown, de symboliek en het verweven van Dante`s Inferno in het boek, daar kunnen andere schrijvers niet aan tippen. Ook al wordt er vaak vergeleken. Het interessante van het boek vond ik dat het boek zich afspeelde “in de buurt” , op voor mij bekende plekken, dit vond ik een pluspunt ten opzichte van Het Verloren Symbool. Toch was het puzzeleffect in dit boek minder als in eerdere boeken, alles speelde zich af in het hoofd van Robert Langdon en er waren weinig aanwijzingen die hij met de lezers deelde. De volgende Dan Brown zal me alvast niet naar de boekhandel doen rennen, daarvoor was Inferno te teleurstellend na de grote verwachtingen.

Het moet bevreemdend zijn. Dertig jaar lang werk je nauwgezet aan een roman. Je vogelt personages uit, informeert je over de tijd waarin ze leven, wikt en weegt zinnen… en dan krijg je een ziekte die je dreigt blind te maken. Plots bewust van je eigen sterfelijkheid moet je alsnog halsoverkop je debuut afwerken. Dit is zo’n beetje wat Michael Cox overkwam. Het maakte dat zijn debuut, De zin van het duister, een bekentenis, meteen zijn magnum opus moest worden en ook als ‘roman van het jaar’ door zijn uitgeverij gepromoot werd. Op dat moment vraagt een kritische recensent zich af in hoeverre de verwachtingen ingelost worden. De zin van het duister speelt in het negentiende-eeuwse Engeland. Het hoofdpersonage is Edward Charles Glyver, en hij bekent meteen in een memorabele openingszin dat hij een roodharige man vermoordde. De rest van het lijvige boek dient om de lezer te laten weten hoe het zover is kunnen komen. Om alle in dertig jaar opgepikte weetjes uit de Victoriaanse tijd met de lezer te kunnen delen, vond Cox een aardig stijlmiddel. De bekentenis van Glyver is zogezegd gevonden door een hedendaagse prof in de universiteitsbibliotheek van Cambridge. Die prof schrijft een voorwoordje en is verder verantwoordelijk voor alle voetnoten. Zo kom je te weten dat Quinn’s een schaal- en schelpdierenzaak annex restaurant op Haymarket 40, Londen was, of dat de aria die iemand zingt uit Don Giovanni van Mozart komt. Oordeel zelf of u dit aardig om weten of aardig vermoeiend vindt. Tussen de bekentenis van Glyvers door, ontvouwt zich het verhaal. Glyver groeit op in een idyllisch kustplaatsje. Hij merkt bij zichzelf een voorliefde voor studeren. Dankzij de bemiddelde, mysterieuze vriendin van zijn moeder kan hij naar het prestigieuze Eton. Daar ontmoet hij Phoebus Daunt die zijn grote tegenstander in het leven zal worden. Na de dood van zijn moeder ontdekt Glyver dat hij de zoon is van één van de rijkste mannen van het rijk, Lord Tansor. Hij beseft dat hij harde bewijzen nodig heeft, en om die te verzamelen infiltreert Glyver in de naaste kennissenkring van de Tansors. Hij wordt met open armen ontvangen, bijvoorbeeld door de advocaat Tredgold of de erudiete vader van Phoebus Daunt. Met hen kan Glyver heerlijk praten over zijn liefde voor boeken en Cox kan opnieuw laten zien dat hij de materie waarover hij schrijft tot in detail beheerst. Enig nadeel van deze hoogstaande babbels is dat ze de vaart stevig uit het verhaal halen. Ze dragen ook niet bij aan een betere inleving in de personages. Waarom de personages dingen doen, wat ze daar bij voelen… Cox heeft dat aspect niet bevredigend uitgewerkt. Kijk naar de echte moeder van Glyver. Hoewel ze wist dat haar man, Lord Tansor, dolgraag een opvolger wou, heeft ze hem haar zoon ontzegd. Om dat onrecht draait het hele boek. Je vraagt je dan ook de hele tijd af waarom ze destijds zo drastisch handelde. Het is pas rond pagina 500 dat Glyver zich dezelfde vraag stelt. Het antwoord is erg mager en erg van de waarom–daarom-strekking. Door die twee aspecten, het trage verhaal en de slecht uitgewerkte personages, is het boek geen plezier maar bijna een bezoeking om lezen. Da’s jammer, zeker voor wie zich verheugd had op een snelle Victoriaanse roman zoals de Quincunx van Palliser of Lelieblank scharlakenrood van Faber. Dat zijn dikke boeken die je in één ruk wil uitlezen. Het bestaat dus wel.

Een historische thriller die mij niet dadelijk bevallen is. Sorry, meer kan ik er niet over schrijven.

Dit boek is geschreven door de Nederlandse Marieke Nijkamp. In het Engels. En vervolgens vertaald door Ineke van Bronswijk. Het eerste wat ik me dan afvraag: Is de vertaling anders dan hoe Marieke Nijkamp het boek zélf in het Nederlands geschreven zou hebben? Maar goed. Dat staat los van wat ik van het boek vind. Eén woord overheerst; Verwarring. De verwarring van Corey, als ze terugkeert naar Lost. De verwarring die Kyra gedurende haar leven gevoeld moest hebben. De verwarring van mij, als ik er op blz. 32 achter kom dat Corey een méisje is. De verwarring (nogmaals van mij) als aan het eind van het boek geen antwoorden op heel veel vragen zijn. Misschien is dit de opzet van de auteur geweest, misschien lees ik te oppervlakkig, misschien gebeurden er bovennatuurlijke dingen in het boek maar ben ik er te nuchter voor? Ik weet het niet. Feit is wel: er is verwarring. Ennieweej, ik heb ontzettend veel jubelverhalen gehoord over dit boek. En over de schrijfster, en haar vorige boek: '54 minuten'. Dat boek heb ik overigens óók gelezen en dat vond ik toch zeker 4 duimpjes waard. Ik had hier dus hoge verwachtingen van, en toegegeven; het las als een trein, want ik wilde erg graag antwoord op mijn vragen. Maar dat antwoord bleef uit, en ik zit dus nu nog met vragen. En dat vind ik jammer. Nogmaals, het kan héél goed aan mij liggen, dat ik iets niet goed heb begrepen, maar ja.... ik schrijf hier wat ík vind... en ik geef dit boek niet meer dan 2,5 duimpje. http://www.watiknouvind.com/2018/02/wat-ik-nou-vind-van-voor-ik-je-loslaat.html

Dierentuinontwerper en bioloog Erik van Vliet debuteert met het boek Het Bonobo-alternatief, een zogenaamde near future thriller die inkijk biedt in de nabije toekomst. Hoofdpersoon in dit boek is Ruud Kruik, een bioloog die experimenteert met menselijke organen op dieren. Hierdoor krijgt hij veel media-aandacht, die niet altijd goed uitpakt. Zo zegt hij in de krant: “Dierenrechtenactivisten verdrink ik in het zwembad!” Dit maakt veel dierenactivisten boos en ze besluiten hem te ontvoeren. Wanneer Ruud ontwaakt in het ziekenhuis, weet hij niet meer wat er gebeurd is. Maar hij besluit te ontsnappen en komt er dan achter dat hij 15 jaar in coma heeft gelegen. Het is 2025. Ruud’s vrouw Clarissa is inmiddels verdergegaan met haar leven, maar Ruud komt erachter dat hij een dochtertje heeft. Clarissa lijkt niets te weten van een dochter en Ruud gaat op zoek naar de bizarre waarheid… De schrijfstijl van Erik van Vliet is soms erg warrig. Ook gebruikt hij veel verkleinwoorden. Meteen in het eerste hoofdstuk staan al dingen als shirtje, naveltje, Albert Heijntje enzovoorts, wat niet echt lekker leest. Wel is er vanaf het eerste hoofdstuk spanning, al weet de lezer nog te weinig van hoofdpersoon Ruud om met hem mee te kunnen leven. Jammer en redelijk ongeloofwaardig is dat Ruud wel erg snel went in 2025. Zo verstaat hij het aparte taalgebruik van de nieuwe generatie meteen. In tegenstelling tot de lezer van wie enorm veel inspanning wordt vereist om de taal van 2025, die doorspekt is met Engelse en Surinaamse woorden, te ontcijferen. Soms is het makkelijker om er maar snel overheen te lezen, want proberen het te begrijpen lukt toch niet. En zo is het ook met het vage taalgebruik van Ruud’s dochter Juliette. Geen boek om lekker bij te ontspannen dus, erg zonde. De ontknoping van het boek is ranzig en bizar, duidelijk door een man geschreven. Ook heeft het weinig elementen van een thriller in zich. Het begin van het boek is nog een beetje spannend te noemen, maar de rest volstrekt niet. Kortom, een onevenwichtig geheel dat de pretenties niet waarmaakt.

Na heel lang niets meer van dit schrijversduo te hebben gelezen vond ik het wel weer eens tijd worden om het te proberen, bovendien zou deze serie iets totaal anders wezen zo had ik ergens gelezen of gehoord. Helaas kon het me niet zo boeien. Het is veel te langdradig met allerlei scenes er in die niks toevoegen aan het verhaal. Ook de spanning was ver te zoeken. Op het allerlaatst was er dan toch nog een verrassende wending, dat was een meevaller maar over het algemeen is mijn mening: niet geweldig.

De auteur van De dag dat Vilhelmine viel, Els Gallin (1965), is bekend van een reeks jeugdboeken die ze in de jaren '90 en 2000 schreef. Als ze geen boeken schrijft, werkt ze bij de inspectie van het secundair onderwijs in België. Haar reizen naar Groenland inspireerden haar tot dit boek. De dag dat Vilhelmine viel begint effectief met de gebeurtenis uit de titel. Daarna ontspint zich een dubbel verhaal. Het verleden van Vilhelmine en hoe dit geleid heeft tot de gebeurtenis van de val, wordt verteld in het licht van het politie-onderzoek naar haar val. De gebeurtenissen vinden plaats in Eqi, in Groenland. Dit is een onherbergzaam, maar een paradijselijk oord met hutten voor toeristen. Bjarne Kobesen, politie-agent in Ilulissat, wordt belast met het onderzoek. Dit onderzoek schiet in een hogere versnelling als blijkt dat Meqru, het dochtertje van Vilhelmine, verdwenen is. Bjarne heeft te kampen met de onderbemanning van zijn eigen politie-post, onmededeelzame toeristen, Vilhelmines collega's die zich verdacht maken, de mentaliteit eigen aan de Groenlanders en het ruwe landschap. De auteur geeft heel wat informatie mee over de cultuur en gewoontes van de oorspronkelijke bewoners van Groenland. De beschrijvingen van de natuur zouden zelfs thuishoren in een reisgids. Dit alles wordt bijna speels verwerkt in het boek en vergroot daardoor de beleving van het verhaal door de lezer. Het had alleen allemaal wat meer mogen zijn: de plot, de meerlagigheid van het verhaal, de uitwerking van het verleden van Vilhelmine, de botsing van de Groenlandse cultuur met de snelle westerse beschaving, ... Het is wel te merken dat Els Gallin vooral ervaring heeft met kinderboeken. Ze had net iets verder kunnen gaan in het uitdiepen van het verhaal. Als Els Gallin haar huidige elan weet te overtreffen, zullen haar toekomstige volwassenenboeken ongetwijfeld pieken naar een topniveau.

Aad Goedhart (1957) woont in Rotterdam. Hij heeft meer dan dertig jaar als jeugdhulpverlener/gezinsvoogd bij verschillende instanties gewerkt. Aan het eind van zijn carrière besloot hij zijn twijfels over het gebruik van (vervangend) gezag binnen de justitiële jeugdhulpverlening te gebruiken voor een boek. Al schrijvende evolueerde het boek tot een thriller waarin fictie en feiten elkaar (ongemakkelijk) dicht naderen. Ontferm u over ons is zijn debuut. Jeugdhulpverlener Frank Maes wordt op een dag geconfronteerd met de woede van een oud-cliënt. Als hem duidelijk wordt wat de cliënten in het kindertehuis hebben moeten doorstaan, worden zijn schuldgevoelens, die hij al geruime tijd met zich meedraagt weer opgerakeld en slaat de twijfel toe. Is het middel uithuisplaatsing niet erger dan de kwaal? En hoeveel kinderen heeft hij gedurende al die jaren niet in het ongeluk gestort? Wanneer zijn eigen dochtertje ontvoerd wordt en er slachtoffers vallen, komt Frank onder zware druk te staan. Hij moet alles op alles zetten om haar te redden uit de handen van een psychopaat. Op basis van de cover en de titel die christelijk aandoet zou ik het boek nooit opgepakt hebben. Het thema jeugdzorg en misbruik en het feit dat het gebaseerd is op feiten maakte mij wel nieuwsgierig naar dit boek. Ik heb normaal geen moeite met een directe en rauwe schrijfstijl. Maar op de een of ander manier wist de auteur mij niet te boeien met deze thriller en zijn rauwe schrijfstijl. De personages waren allemaal vrij ongeloofwaardig en bijna allemaal onsympathiek en ik vond de gebeurtenissen niet echt geloofwaardig. Dat hoeft ook niet in een thriller maar er gebeurde nu mij teveel achter elkaar op een manier die irriteerde. Dat het een zooitje is in die jeugdzorg neem ik wel aan. Misschien wanneer de auteur het anders had beschreven en de personages niet allemaal zo gefrustreerd had opgevoerd en wat beter had uitgewerkt dan had ik het nog wel een aardig boek gevonden. Het was nu niet echt mijn boek. 2,5*

"Volgens Sebastiaan" is opgebouwd uit 3 delen. In deel 1 wordt het verhaal verteld van Sofie die tijdens een time-out van haar studie in een kibboets gaat werken in Israël.. Ze komt samen met Julie – een vriendin uit de kibboets – bij een Palestijns gezin op de Westbank. Sofie en Julie krijgen het jongste kind van dit gezin aangeboden: een jongetje van 5 maanden. Sofie besluit het jongetje Sebastiaan mee naar huis te nemen. De reis verloopt bijna probleemloos en in Nederland wordt Sebastiaan in het gezin van Sofie opgenomen. In deel 2 wordt beschreven hoe Sebastiaan opgroeit tot een slimme en sociaal bewogen jongen die van muziek houdt. Sofie trouwt met Karel om samen Sebastiaan op te voeden. Ze maakt haar studie af in Leiden en werkt twee dagen in de week in de zaak van haar vader. In deel 3 is Sebastiaan een volwassen man. Hij geeft muziekles en heeft een vriendin Sylvia. Op een dag vertrekt Sebastiaan plotseling naar Turkije. Hij laat een briefje achter en verder is er geen enkel contact meer. Sylvia wordt door Sofie stukje bij beetje op de hoogte gebracht van Sebastiaan’s achtergrond. Aan het einde van het verhaal komen heden en verleden samen en krijgt de proloog een verrassend vervolg. De schrijfstijl in deel 1 en 2 is erg kinderlijk. Veel feitjes worden weggeschreven maar er is geen overgang in zinnen. Het gaat van de hak op de tak. Deel 3 is volwassener geschreven. Wat mij betreft hadden deel 1 en 2 weggelaten kunnen worden en had deel 3 uitgebreider en meer diepgang mogen hebben met flashbacks uit deel 1 en 2.

Het gegeven dat de ik- verteller op zoek gaat naar het ‘waarom’ van het tragische ongeluk zoveel jaar geleden zou voor mij boeiender zijn als het verhalender was geschreven. Het leest nu meer als een droog verslag ; nauwelijks dialogen en ik vond het storend dat steeds meningen worden weergegeven met woorden tussen haakjes: Het leek haar ‘ machtig’ ...Ze waren daar ‘ best kwaad’ over geweest’. Her verhaal blijft hierdoor zonder emotie voor mij en blijft op twee sterren hangen.

de eerste 2 harry hole boeken met veel plezier gelezen. Dit boek kon ik niet doorkomen. Ben gestopt met lezen . Deze trilogie sla ik maar over,

Ik heb van deze schrijver eerder boeken gelezen uit de Erik Winter serie. Bij witte ruis was ik er al een beetje klaar mee, maar ik heb hem toch nog weer een kans gegeven. Ik vond het boek vanwege de schrijfstijl onsamenhangend. De verhaallijnen die door elkaar heenlopen maakt het leesplezier er ook niet beter op. Wordt omschreven als erg spannend, maar de spanning was ver te zoeken. Ik heb het boek wel uitgelezen, maar deze schrijver gaat wel bij mij van de plank.

Ik mocht het boek lezen van de leesclub. Ik vond het nergens echt spannend worden,maar het boek leest wel lekker weg. Het woord pops vind ik vreselijk, en wordt wel heel erg vaak gebruikt,dat had van mij wat minder gemogen. Ik heb het boek uitgelezen maar door het gebrek aan spanning zal ik zelf niet zo snel weer een boek van dit genre gaan lezen. Maar er zijn vast genoeg mensen die er wel van houden.

Het boek is me, ondanks dat ik het al een tijdje had willen lezen, behoorlijk tegengevallen. Het belangrijkste manco aan het verhaal is dat het structuur, richting en clou mist. Het leest eigenlijk als een haast oneindige reeks anekdotes. Toegegeven: sommige zijn absoluut van viersterrenniveau, waarna er meerdere kunnen volgen die amper een of twee sterren waard zijn. Tussen deze anekdotes in zit soms te weinig structuur om echt een doorlopend verhaal te kunnen lezen. Voor zover dat verhaal overigens wel bestaat vinden kritieke plotwendingen zo plots plaats dat het moeilijk is om je in de hoofdpersoon te verplaatsen. Als bloemlezing van "belevenissen op een psychiatrische afdeling" zou het zeker geslaagd kunnen zijn. Dan had het echter wel de helft korter gekund. Onbedoeld weet de auteur het beeld van een depressie ook te vertalen naar het beeld van het boek zelf: het is vooral voortmodderen, met af en toe een betere anekdote of daadwerkelijke uitdieping van de karakters. Het zijn vooral deze stukjes die als lichtpuntjes, net als bij een depressie zelf, de motivatie zijn om toch door te gaan met lezen. Maar het maakt het eindresultaat als geheel echter niet beter. Dan nog verdient het alle respect om een dergelijk verhaal vrijwel autobiografisch te schrijven. Dat gegeven zou vijf sterren verdiend hebben, maar dat maakt nog geen geweldig boek. En dat blijkt.

Deze kon me helaas niet super boeien. Ik vond het verhaaltje flinterdun en als hoofdpersoon kwam Suzy niet uit de verf. Voor mij waren haar ex Jaz en haar halfzus Lucille de leukste en interessantste karakters, hoewel Mansell ook met hen op het eind uit de bocht vloog.

Ik had me heel erg verheugd op dit script, omdat het toch een soort van achtste boek is, maar deze keer ook met de next generation. Jammer genoeg heeft het script een matig verhaal met veel toevalligheden en worden er regels verbroken die in de originele reeks werden opgesteld. Er zaten wel wat mooie stukjes in, maar het gedrag van sommige personages pasten soms niet bij hun karakter. Misschien dat het verhaal veel beter over komt op het toneel, maar als papiervorm was het nogal een teleurstelling. Toch geef ik het twee sterren voor nostalgie en een paar mooie en grappige stukjes.

Marcus Brant heeft bonje op zijn werk. Hij komt net op tijd thuis om de politie binnen te laten. Die vertelt hem dat zijn vader werd vermoord, en of hij het lijk wil identificeren. Ook zijn vrouw en zijn vriendin verdwijnen. Marcus beseft dat hij wel eens van alles kan verdacht worden en zet het op een lopen, recht in de armen van de beeldschone Milena. Tot daar het verhaal. Niet omdat ik de spanning zou schaden, maar omdat ik weiger het verdere absurde verloop goed te praten. Wat volgt is immers een psychische afdaling naar de hel, waarbij Marcus Brandt ontaardt in een drugsnuivende, rondneukende, halfdebiele massamoordenaar. Nergens doet de auteur moeite een en ander te kadreren. Hij lepelt ons de grootste onzin op. Vrouw vermoord? Dan ga je toch naar je vriendin? Die ook weg? Dan pak je de eerste de beste? Die vraagt om je af te trekken in haar bureau? Dan doe je dat toch gewoon? Ze vraagt haar te likken onder tafel? Spannend! En die vrouw ernaast die lik je toch gewoon mee? Ze vraagt je met een sluipschuttersgeweer wat mensen omver te knallen op het Damrak in Amsterdam? Makkie! Je kunt het zo. En om alvast het moorden in de vingers te krijgen achtervolg je uitschot om hen vervolgens in de rug te knallen. So what? Dat er mensen zijn die fortuinen betalen om de medemens levend te villen, het zal best wel zijn, maar wat komt dat in dit verhaal doen? Na een derde van het boek is het helemaal niet meer belangrijk dat Marcus wordt gezocht voor een driedubbele moord. Maar zijn ongeloofwaardige transformatie in menselijk beest krijgen we in geuren en kleuren mee. Je leest door omdat je hoopt dat het allemaal een verklaring zal krijgen aan het eind, maar ook daar wacht een grote teleurstelling. Nog sneller dan Hercule Poirot het kon in zijn beroemde requisitoirs, worden alle bezwarende feiten op een drafje verklaard. Dat het verhaal door lezers wordt vereenzelvigd met bekende films klopt. Maar dit boek benadert in de verste verte niet de klasse van de klassieke scènes uit Eyes Wide Shut of 9 Weeks 1/2, want Marcus pikt de sensatie maar vergeet er de psychische bedrading bij te geven. Dat blijkt ook uit de bezoekersrecensies. Op een enkeling na vallen de lezers voor de gratuite sensatie. Ik lees dat Walter Schmidt Arabische studies heeft gedaan, privédocent is, taalkundige, informatiebeveiligingsexpert en computerprogrammeur. Nu nog schrijver worden.

Het boek krijgt van mij 2 duimpjes omdat ik het uit heb gelezen ,maar ik vond het een bizar boek.

ben nu op ongeveer de helft van het boek, maar het kan me helaas niet bekoren. Niet spannend genoeg, vind het traag geschreven. Raak zo nu en dan de draad kwijt. Ga hem wel uitlezen, maar ben / wordt helaas geen fan van Sophie Hannah.

Ergernis troef! Wat een vervelend,saai,oninteressant (non)verhaal. Heb het volgehouden tot bladzijde 150 en dan sito presto de doos in,klaar voor de tweedehands boekhandel. Mogelijk moet ik geld bovenop geven om dit 'werk' kwijt te geraken ;)

Onder zijn tulband droeg ayatollah Khomeini eigenlijk stiekem een hanenkam. Niet alleen deze mentale mix van islam en punk is wat je ‘taqwacore’ kunt noemen, maar ook de rebelse respectloosheid die het beeld uitdrukt. Voorál wanneer dat geuit wordt door hardcore godvrezende moslims slash anarchistische punkers. In Taqwacore geeft bekeerling Michael Muhammed Knight een ongewone en bevreemdende inkijk in een imaginaire subcultuur, waarmee hij de idealen en realiteit van integratie en jongerencultuur een spiegel voorhoudt. Punkbands met namen als Osama Bin Laden’s Tunnel Diggers, Burning Books for Cat Stevens of Vote Hezbollah, een zanger die eerst op de Koran pist en er daarna eerbiedig uit voorleest, een feministische moslima in boerka die een jongen pijpt op het podium… Je moet een maag van staal hebben voor het uitgaansleven van de Pakistaans-Amerikaanse Yusef en zijn medestudenten, met wie hij een islamitisch studentenhuis in Buffalo deelt. Over the top en onwerkelijk enerzijds, herkenbaar en heel aards studentikoos anderzijds. Hoewel de jongeren - meer dan met studeren - vooral bezig zijn met zowel strikt volgens de islamitische voorschriften te leven (‘straightedge’ zonder drank of drugs) als met nonconformistisch en anti-autoritair rondhangen, zijn en blijven het jongeren. Die voornamelijk in muziek en het andere geslacht geïnteresseerd zijn. Yusefs leven draait grotendeels rond seks – het niet hebben van, het (hoewel het haram is) masturberen, het versieren van een meisje in dreadlocks. De enige spanning in deze roman draait hierrond. Alle overige pagina’s gaan naar de beleving van hun islampunk. Waarbij de manier waarop de jongens én meisjes de streng gereglementeerde islam volgen én zelf invullen een metafoor lijkt van hoe jongeren zich eerst optrekken aan de regels van de samenleving, om zich er dan tegen af te zetten en hun eigen weg te zoeken. Tegelijk leven ze bijvoorbeeld het vijfmaal daags bidden na en schrappen ze een ayah (vers) in de Koran waarin mannen aangemoedigd worden hun vrouw te slaan. Zowel van punk als van islam kun je je eigen individuele versie maken. No rules, ook in een overgeorganiseerde godsdienst als deze. Dat lijkt oneerbiedig tegenover de islam, maar dat is het boek nergens. De auteur spreekt zich nergens uit voor of tegen. Hij lijkt via zijn personages eerder kritisch, waar een modern mens ook kritisch zou zijn, zelfs over de profeet, bijvoorbeeld over Mohammeds negenjarige bruidje. (Mohammed was overigens ook een punker, want ‘hij gaf de wereld op zijn donder’.), maar uit het boek spreekt overduidelijk hoe ondergedompeld de auteur is in de islam. Soms tot vervelends toe. Regelmatig moet je als lezer een flinke inspanning doen om door de opsomming van islamitische gebedsrituelen, verzen en formules geploegd te raken. Het boek bevat een lange verklarende woordenlijst, maar bij vijftien lemma’s per pagina geeft elke normale lezer het snel op die telkens weer te gaan raadplegen. Makkelijk leest het boek dus niet. Knight laat zijn personages interessante beschouwingen maken over de plaats van de islam in de VS (waar het een typisch eigen multicultureel gelaat zou kunnen krijgen) of feminisme, maar de meeste personages zijn te weinig uitgesproken om zich van elkaar te onderscheiden. De auteur slaagt er ook niet echt in een samenhangend geheel te maken dat ergens toe leidt. Net als punk eigenlijk. De manier waarop hij de fictieve moslimpunkstroming neerzet is sterk (door fantasie en werkelijkheid, bv. met echte muziek, te vermengen), maar overtuigt niet omdat deze werelden toch te ver uit elkaar liggen, ondanks hun overeenkomsten. Een beetje zoals bijvoorbeeld de Ku Klux Klan en Islamitische Staat elkaar nóóit zullen omarmen, hoewel beide bewegingen grote raakvlakken hebben.

Helen Memel is de hoofdpersoon die in het ziekenhuis opgenomen voor een ‘aarsoperatie’. Hoe dat is gekomen vertelt ze zonder schroom. Helen heeft een sterke, zo niet obsessieve fascinatie voor alles wat met haar onderlichaam te maken heeft. Wat normale mensen vies vinden en hygiënisch oplossen of verhullen is voor Helen een bron van genot en vermaak. Als je het wel beschouwd heeft Helen gewoon een soort verslaving. Dit alles leest niet erg smakelijk, ondanks de herkenning van een heel aantal zaken, met als redelijk normaal voorbeeld het opeten van snotjes uit de neus. Het ongegeneerd vertellen van alles dat zich in en aan het onderlichaam (en deels ook op andere plekken van het lichaam) verzameld en hoe ze daar van geniet, is de reden geweest waarom dit boek tot zo veel ophef leidde. Toch roept Roche een terechte vraag op: is onze westerse vorm van hygiëne en het verbergen van natuurlijke, lichamelijke luchtjes en excreties niet heel erg doorgeschoten? Toegegeven, Helens benadering is ook doorgeschoten, maar dan naar de andere kant. Door het verhaal heen klinkt ook nog de ervaring van een wat ongelukkige en kille jeugd en het verdriet om de scheiding van haar ouders. Een deel is dus ook te zien als een behoefte aan menselijke warmte. Daarmee heeft Helen ook iets aandoenlijks. In de hoop dat haar ouders zich bij een bezoek aan haar in het ziekenhuis zullen verzoenen, probeert ze haar verblijf daar te rekken. Ondanks alle onsmakelijkheden die Roche ons via Helen tekstueel serveert, is het boek toch ook vermakelijk, en hier en daar zelfs humoristisch: “…sinds ik mijn woordenschat met dit woord heb uitgebreid, noem ik mijn broer Toni Toniseertje. Hij heeft er nog nooit om gelachen. Ik altijd”.

Ik had dit boek jaren geleden gekocht omdat ik er veel goeds over had gelezen. Over het algemeen hou ik wel van 'vreemde' boeken. Maar dit boek vond ik echt niet leuk. Had er geen plezier in om te lezen, langdradig, te veel personages, geen plot. Blij dat het uit is en spijt dat ik het destijds heb gekocht..

Een debuut, ik hou er zo van en sla zeer benieuwd dit boek open. De schrijfstijl is voor mij direct een struikelblok. Het is bijna opdreunend, voorlezend, het loopt niet vloeiend en ik vind het niet lekker lezen. Deze wijze van brengen en wat er gebracht wordt kan mijn interesse niet wekken en dit blijft het hele boek zo. Het gaat af en toe even zo ook van de hak op de tak dat ik even denk: wat lees ik nu eigenlijk. Wat is “Samen Sterk”? Dat wordt uiteindelijk wel duidelijk maar het haalt de vaart uit het lezen. De dialogen voelen vaak onnatuurlijk aan en de personages weten me regelmatig te irriteren. Er is er niet één die ik sympathiek vind, het lukt me niet me in te leven en de opeens soms groffe uitspraken staan dan voor mijn gevoel ook weer zo haaks op de wijze hoe de rest geschreven is. Ik mis daarnaast verdere uitdieping in dit verhaal en neem als bijvoorbeeld een in mijn ogen ontbrekende rol van de pleegouders van Bagrat. Waar zijn jullie? Ja, in Canada, ik weet het. Ondanks snelle, vlotte en ook spannende stukjes is ook het einde voor mij iets waar ik niet in mee kan gaan. In de afronding vind ik geen voldoening en dan is het zoals het is; niet elk boek kan je ding zijn en De grens voorbij is niet mijn boek. Conclusie: Schrijfstijl: 2 Originaliteit: 3 Leesplezier: 2 Plot: 2.5 Psychologie: 2 Twee sterren voor De grens voorbij. Karin Meinen-Samenlezenisleuker

Boek gaat teveel over opsommingen van personages en functies, het boek had de helft dunner kunnen zijn en intrigerender, als de verhaallijn was vastgehouden. De essentie van het verhaal spreekt me wel aan, maar de onnodige ballast maken het geen prettig boek om te lezen, in tegenstelling tot zijn laatste boek.

Dit boek maakte totaal geen emoties bij me los. De schrijfstijl deed me in de verte denken aan Kluun: recht voor z'n raap, puntig en "geestig". (als je van dat soort humor houdt) Karakters werden niet uitgediept, ik vond het allemaal nogal oppervlakkig.

Heel eerlijk, ik heb dit boek niet uitgelezen. Bij het voorwoord haakte ik eigenlijk al af waarin de schrijfster haar woordkeuze voor intieme lichaamsdelen en intimiteit toelicht. De vreemdste woorden komen voorbij haha! Ik heb toch volgehouden en doorgelezen omdat ik van veel mensen hoorde dat dit toch wel een erg mooi boek is. In het begin was het nog een aardig verhaal met context maar later blijkt het toch voornamelijk een erotische roman. Dat is gewoon niet mijn stijl, ik houdt van een boek met goede spanningselementen of met een boeiend verhaal maar dit is voor mij helaas te zoetsappig/ te weinig diepgang.

Jesus wat een saai boek is dit woorden kloppen niet ze moet echt nederlands gaan leren van spannendheid is ook niks te merken en k raak er verveeld van ik kijk nog liever naar een buizerd heel de dag dan dat ik dit boek nog een keer in mn hele facking leven lees

Makkelijk lezend flutverhaal. Ik vond het vooral saai en oppervlakkig. De karakters zijn totaal niet uitgewerkt. De wendingen in het boek hangen van gekunstelde toevalligheden aan elkaar. Het plot wordt in een paar bladzijden afgeraffeld. De vrouwelijke hoofdpersoon valt voor het goddelijke lijf van een jonge bouwvakker. De erotische scenes wilden maar niet opwindend worden, omdat betrokkenen steeds weer tot inkeer komen of dreigen te worden betrapt. Sorry, maar ik vind het een boeketreeks voor gevorderden. Vergeleken met dit boek is zelfs De eetclub van Saskia Noort topliteratuur.

Dit boek schijnt het vooral van walging te moeten hebben. Gruwelijke dingen gebeuren er, hoewel het nergens expliciet wordt. Daarbij wordt de plot nu en dan uit het oog verloren, waardoor het slot losse eindjes heeft (wie is het lek bij de politie?). Ik vraag me af of dit een serie is, maar dat is lastig gezien het lot van personages die die serie dan zouden moeten dragen. Dus toch eerder "vergeten af te ronden"? Ook zijn de ontknopingen redelijk vaag en daarmee ongeloofwaardig en onbevredigend. Daarnaast zijn er meer dingen die nogal ongeloofwaardig zijn. Bijvoorbeeld iets dat de hoofdpersoon heeft gedaan maar totáál vergeten is, hoewel het pas twee jaar geleden was en erg heftig. En plots, als dat voor de plot belangrijk is, herinnert hij het zich weer. Andersom weet een ander personage iets dat belangrijk is voor zelfbehoud, maar hij sputtert niet eens tegen als hij ten gronde gaat. Er wordt wat heen en weer gezwalkt door perspectieven, waarbij zorgvuldig wordt vermeden te laten zien wat echt belangrijk is. Dat is een valse manier van spanningopbouw. Aanvankelijk leek het over "sangroids" te gaan, maar die hele cultuur komt niet uit de verf. Er had een centraal thema gemaakt kunnen worden met betrekking tot de titel, maar daarvoor wordt de lijn van Paul te snel afgeraffeld. Verder zaten er hier en daar vreemd vertaalde woorden in. Zo'n ding heet film, niet band, het is immers een filmcamera en geen bandrecorder (of is dat een fout van de schrijver, die dan "tape" zou hebben gebruikt?) Al met al een wat teleurstellend boek.

Ben het geheel eens met de vorige schrijver Ger. Onbegrijpelijk dat dit boek zo goed scoort. Het is voor mij een soort TROS onder de thrillers. Ook ik ben erin gestonken denk ik dan. Door de mediahype van het begin dacht ik: dat moet ik lezen. Als je de achterkant leest pakt je dat verhaal ook, een professor in Parijs, in het Louvre: toevallig en herkenbaar en nieuwsgierig. Ik ben het gaan lezen en was weer heel blij toen ik het uit had. Het is een persoonlijke mening maar het verhaal heeft geen enkele realiteit. De karakters worden zeer plat neergezet, het is de ene achtervolging na de andere en na het zoveelste raadsel wat uit de doeken wordt gedaan denk ik als lezer: "ja ja het zal wel..." Tijdens het lezen bekroop me ook constant zo'n gevoel van "wat heerlijk toch dat ik kan verlangen naar een goede Mankell, Goddard, Lindell" en zo kan ik nog even doorgaan.