Datasets:

mteb

/

DutchBookReviewSentimentClassification

like 0

Follow

Massive Text Embedding Benchmark 203

Hoewel Grisham geslaagd is in zijn opzet om een geloofwaardig beeld te schetsen van de maakbaarheid van de Amerikaanse samenleving is het hem niet gelukt dat in aantrekkelijke fictie te gieten. In 'De Aanklacht' worden veel personages opgevoerd. Zo veel, dat je je als lezer soms afvraagt wie wie ook weer is. Dat ook de uitgever het spoor bijster is geraakt blijkt uit de beschrijving van het verhaal op de achterkaft. Carl Trudeau wordt genoemd als de man die weet hoe hij "de uiteindelijke uitspraak van het gerechtshof kan beïnvloeden". Dat weet Trudeau niet en daarvoor wordt Barry Rinehart ingehuurd. Matigheid kenmerkt dit verhaal. Weinig boeiende dialogen, door de veelheid aan personages en het gekozen perspectief krijg je met geen enkel personage een band en de drie delen waarin het boek is onderverdeeld zijn uit balans. Het laatste deel, de opinie, verdient een groter aandeel in het geheel. De uitgebreide beschrijving van de campagne gaat vervelen en de ontwikkelingen in het leven van hoofdpersoon Ron Fitz kunnen die verveling voorkomen, maar krijgen te weinig ruimte waardoor ook het slot aan geloofwaardigheid inboet. Een teleurstellende Grisham. Hij kan beter.

Ik heb het geprobeerd, nadat ik via Hebban een e-book in avant-première kreeg (waarvoor dank!). Maar ik geraakte er gewoonweg niet doorheen, en heb het rond hoofdstuk 18 opgegeven. Ik vond de schrijfstijl niet goed, te gekunsteld, te graag mooie zinnen willen schrijven die dan daardoor hun doel missen. Ook geraakte ik maar niet in het verhaal, ik vond het langdradig, het kwam maar nooit 'to the point'. En dat terwijl het verhaal op zich heel wat in zich heeft. Om misschien ooit nog eens opnieuw te proberen, wie weet.

De mensenmarkt is het tweede deel van de trilogie 'Unplugged' van Donna Freitas. In het eerste deel hebben we kennis gemaakt met Skye, een virtuele wees in de Appwereld, een online versie van de Echte Wereld. Ingeplugd door haar familie met hoop op een beter leven. Nadat Skye illegaal is unplugged, blijkt de wereld waar ze zo naar verlangde niet wat ze verwacht had. Haar zus Jude heeft de leiding overgenomen in de Echte Wereld en zint op wraak. Op de Appwereld, maar vooral ook op Skye. In deel twee belanden we meteen al op de mensenmarkt. De titel zegt het al: een markt waar lichamen worden verkocht. Niet zomaar lichamen, maar de lichamen van ingeplugde mensen, iets waarvan de bevolking in de Appwereld niet op de hoogte is. Op die mensenmarkt is Inara, de beste vriendin van Skye, het pronkstuk. Een slinkse zet van Jude tegenover haar zusje Skye. Om Inara te helpen en de Appwereld op de hoogte te brengen van de lichamenhandel moet Skye met gevaar voor eigen leven weer inpluggen. Ook in dit deel komt de versie van de Appwereld, maar ook de versie van de Echte Wereld niet goed uit de verf. Ondanks alle omschrijvingen van de omgeving wordt het plaatje maar niet compleet. Het is onduidelijk hoe de plekken er daadwerkelijk uitzien en door de grote verschillen lijkt er geen eenheid in de werelden te zitten. Wat daarentegen wel erg duidelijk en tot in detail wordt beschreven is het gevoel en de gedachten van bepaalde personen. Je zit veel in de hoofden van de personen die per hoofdstuk naar voren komen: Skye, Kit en Rain. Daar waar je informatie mist over de Werelden waarin ze zich bevinden, krijg je een stortvloed van emoties en gedachten over je heen. Er is ook veel onnodige herhaling. Zoals nadruk die op gedachten wordt gelegd, door het woord twee of drie keer in een zin weer te geven. Daarbij komen er emoties aan bod die eigenlijk nog niet aan de orde hoeven te komen. Zo is Skye na een dag ontvoering al in strijd met zichzelf. Is ze verliefd op haar ontvoerder? Ook de verhoudingen van relaties onderling zijn niet passend. Zo voelt Skye zich jaloers en beledigd, in plaats van spijt te tonen nadat ze iemand heeft neergestoken die haar lief is. Ook Skye’s gevoelens voor mensen die zijn nog nauwelijks kent maken het verhaal, samen met haar perfectionisme en te veel toevalligheden, in het geheel ongeloofwaardig. Ook lijken alle zestienjarigen elkaar continue te dwarsbomen. Ze doen onaardig tegen elkaar. Zo zijn Lacy en Skye continue jaloers op elkaar en weet Rain ook niet wie hij leuk vindt. Kit twijfelt ook, want die wil ook niemand vertrouwen nadat hij in de steek is gelaten en ook Traider weet niet bij wie hij terecht kan. Iedereen in het verhaal twijfelt en het lijkt erop dat de schrijfster het verhaal open heeft gelaten zodat er nog van alles mogelijk is. Maar door de negatieve gevoelens die de overhand hebben - jaloezie, wantrouwen, verraad, onveiligheid - krijgt het verhaal een negatieve toon. Desondanks is de nieuwsgierigheid wel gewekt. Het onderwerp blijft interessant, zeker als je kijkt naar de werkelijkheid waarin digitale verslavingen ook daadwerkelijk bestaan. Zou Unplugged van Donna Freitas een werkelijke uitvoering kunnen zijn als we allemaal verslaafd zouden raken? En hoe loopt het af met de Appwereld en Skye en de rest?

Als boeken voedsel waren, was dit boek fastfood: je bent er zo doorheen en het stelt weinig tot niets voor. Het kan een enkele keer als je weinig tijd hebt maar voldoening krijg je er niet van. De plot op zich valt nog mee maar is er een van dertien in een dozijn. Er zit geen spanning noch originaliteit in. De dialogen zijn weinig hoogstaand, soms op het kinderachtige af, en het taalgebruik is eenvoudig, van het soort dat je eerder verwacht in een jeugdboek. Het geheel is wat te licht om goed te zijn.

Eugénie Brands volgde een opleiding aan de Rietveld- en Rijks Academie in Amsterdam. Ze werkte 25 jaar als kostuumontwerpster voor televisie, theater en film. 16 jaar geleden vertrok ze naar Zuid Frankrijk. Daar kocht ze een verwaarloosd huis inclusief wijngaard. Gebeurtenissen uit die periode verwerkte ze in haar eerste thriller, een witte raaf, fictie met een vleugje werkelijkheid. Een titel die ik zelf niet gelezen maar toen dit boek voorbij kwam was het vooral de cover die mijn aantrok. Op de achterzijde de verwijzing dat ook dit verhaal gedeeltelijk autobiografisch is. Het zeepaardje speelt zich af op Curaçao. Hoofdpersonage Resi laat zich overhalen door Alexander om mee te gaan op vakantie naar dit zonnige oord. Resi en Alexander hadden een knipperlicht relatie en na enige twijfel gaat ze toch met hem mee. Een gratis vakantie kon ze toch niet afslaan al staat de duikcursus haar behoorlijk tegen. Ze wordt echter verliefd op de duikleraar en komt door hem in een akelige situatie. Als haar geliefde verdwijnt komt ze nog dieper in de problemen en moet ze onderduiken. De vakantie wordt een nachtmerrie waaruit ze niets liever wil dan uit ontwaken. Zoals ik al zei is de cover heel apart en heeft een grote aantrekkingskracht. Ergens halverwege in het verhaal is er een verklaring voor deze coverkeuze en daar kan ik mij wel in vinden. De korte samenvatting op de achterzijde kan je als lezer alle kanten mee op maar de kleine verwijzing dat er een autobiografische elementen in zitten maakt mij extra nieuwsgierig. Helaas kom je er dus niet achter welke dat zijn en blijf ik al lezende daarin hangen. Mij afvragend welke elementen dat zouden kunnen zijn. Toch een vleugje mysterie in het verder vrij voorspelbare verhaal. Het verhaal wordt verteld vanuit hoofdpersonage Resi. Persoonlijk snap ik al niet dat ze toch met Alexander op vakantie gaat maar de manier waarop deze twee met elkaar om gaan is toch wel bijzonder. Hoewel je als lezer weet dat ze een behoorlijk verleden moeten delen is daar in hun omgang met elkaar weinig van te merken. De personages blijven sowieso wat weinig uitgediept. Maar voor het soort thriller maakt dat denk niet uit. Het kan zich scharen in het rijtje van de verhalen van Linda van Rijn en Suzanne Vermeer. Leest lekker weg maar niet veel diepgang. Persoonlijk vind ik het verhaal ook langzaam starten, het kabbelt maar door en door... Het tempo is laag en er worden teveel kleine details beschreven die het tempo ook niet opvoeren. Op zich jammer want er gebeurt genoeg soms tot het onwaarschijnlijke af ( en dan ploft dat stemmetje weer binnen wat zou autobiografisch zijn? Soms is de werkelijkheid immers zo raar dat je dat niet kunt verzinnen... ) Kortom het leest zeer vlot maar de nachtmerrie die Resi beleefde kwam niet bij mij binnen.. Ik heb niet op het randje van mijn stoel gezeten van de spanning maar wel een paar ontspannen leesuurtjes gehad. Al is dat laatste niet iets wat ik verwacht bij een thriller, dan wil ik juist graag over mijn schouder willen kijken.

Het verhaal op de achterflap geeft me het idee dat er een spannend verhaal ontstaat tijdens de vakantie. Barbara gaat samen met haar nieuwe vriend Robbert en haar zoon Rens een weekje op vakantie in de Ardennen. Robbert is uitgever en een van zijn auteurs woont in de Ardennen is al lange tijd bezig met zijn tweede roman, wat niet echt wil vlotten. Er ontstaat een vriendschap tussen Barbara en de auteur. Die het verhaal steeds in de derde persoon verteld. Ik persoonlijk vind dit altijd erg afstandelijk. Het gaf me het gevoel alsof de auteur, die je niet echt persoonlijk leert kennen, de boel aardig vertraagde, door steeds te gaan vertellen wat er tussen Barbara en Robbert gebeurd was. Het boek krijgt een beetje vaart op ongeveer de helft van het boek, echter ook daar vind ik het boek helaas nergens echt spannend worden. Het verhaal zit naar mijn idee ook teveel in elkaar van toevalligheden. Barbara gaat om de verveling van haar zoon Rens tegen te gaan, een speurtocht uitzetten naar het meisje dat jaren geleden vermist is in die streek. En heel toevallig leidt alles in de richting van het vermiste meisje. Hoe toevallig kan iets zijn. Aan het eind kreeg het verhaal toch nog een wending die ik niet zag aankomen. Echter had het boek voor mij ook een onbevredigend einde. Het boek is wel eenvoudig geschreven, dus het boek las wel eenvoudig weg. Maar ik vond het zeer zeker niet onder de noemer thriller vallen. Dit boek krijgt van mij 2 van de 5 sterren.

Een van de verschillen tussen boekwinkels in Vlaanderen en Nederland is dat de winkels in Vlaanderen altijd wel een volledige boekenplank in de kast hebben ingeruimd voor de boeken van Pieter Aspe. Met nummer 32 in de rij heeft Aspe van hoofdinspecteur Pieter Van In en zijn eega, officier van justitie Hannelore Martens, haast levensechte hoofdkarakters gemaakt. Ook de vanaf 2004 op tv vertoonde serie 'Aspe', kent dezelfde protagonisten, aangevuld met inspecteur Guido Versavel die in het 32ste boek, Het laatste bevel, een niet onbelangrijke rol speelt. Gedrieën checken ze in voor een cruise op een van de meest prestigieuze schepen ter wereld, de Queen Elizabeth. Van In, Hannelore en Guido genieten met volle teugen van al de luxe die het cruiseschip te bieden heeft. Ze lijken de enige Belgen op het schip te zijn wat niet wordt betreurd tot ze tijdens het diner kennismaken met Bart Vernieuwe en zijn 28-jarige vriendin Cleo, een bloedmooie meid. Op een ochtend blijkt dat Vernieuwe de avond ervoor niet is teruggekeerd bij Cleo in hun suite, na een mysterieus telefoongesprek, en de flikken worden door de kapitein ingeschakeld. Maar ook Van In en Versavel lukt het niet om Bart Vernieuwe op te sporen op het immens grote schip. Een klein onderzoekje leert hen dat Bart de schoonzoon is van de zes maanden eerder onder verdachte omstandigheden omgekomen Willem Debaes. Terug in België wordt het onderzoek voortgezet en vormt zich de gedachte dat het hier om een afrekening gaat. Maar van wie en waarom blijft ongewis... Na 31 boeken in de Van In-serie is wel een terugkerend patroon ontstaan over hoe de opbouw van de verhalen doorgaans verloopt: een gebeurtenis activeert de beide politiemannen, het onderzoek vangt aan en gaat door tot de schuldigen zijn opgepakt. Dat is in Het laatste bevel niet anders. Aspe moet het ook duidelijk niet hebben van een ingewikkelde plot of diepe, psychologisch beladen problemen. Nee, het leesplezier wordt gehaald uit de dialogen tussen voornamelijk Van In, Martens en Versavel. Zouden dat saaie en nietszeggende personages zijn dan had de serie niet het succes gehad waar ze momenteel nog steeds op teert. Ook wordt in Het laatste bevel het toeval een flinke duw in de goede richting gegeven. Want hoeveel geluk moet je hebben als je in Barcelona op een willekeurig terras zit en net daar vindt een ontmoeting plaats tussen twee mannen die de twee speurders nodig hebben om hun onderzoek succesvol te laten zijn. Sommige passages blijken achteraf weinig tot niets te hebben bijgedragen tot de kern van het verhaal, maar lijken eerder op bladvulling. Dit, de matige spanning, en de oppervlakkige psychologie, degraderen het verhaal tot een vakantieboek met weinig diepgang dat goed te lezen is onder een parasol op een cruiseschip in de Middellandse Zee. Blik op oneindig, verstand op nul en gewoon ontspannen lezen zonder er diep bij na te hoeven denken. Er zijn immers genoeg andere boeken die meer intelligentie herbergen en geestelijke uitdaging vragen aan de lezer.

Dacht in Sicilie een spannend boek te lezen dat zich afspeelt in Sicilië. Het bleek m.i echter een slecht geschreven warrig verhaal te zijn. Een onuitgewerkt plot dat zich lijkt te ontwikkelen tijdens het schrijven. Onsamenhangend, onrealistisch en uitermate vaag. Uiteindelijk alleen een verhaal dat zich afspeelt op Sicilië......liefst op zoveel mogelijk verschillende reisgids locaties lijkt het wel.

Wat een hoogst merkwaardig verhaal; de misdrijven zijn walgelijk en de beweegredenen van de moordenaar moeten wel bijzonder zijn, zou je denken. De ontdekking van de eerste moord door een dorpsjongetje is interessant en zou tot aanknopingspunten moeten leiden. Dat gebeurt dus niet. Zoals hierboven al vermeld, wordt de lezer in het eerste deel voortdurend op het verkeerde been gezet. Met welk doel is voor deze lezer in ieder geval onbegrijpelijk. McFadden, de buitenstaander die zich tegen wil en dank met de zaak moet bemoeien, komt tot bepaalde conclusies die wel tot de uiteindelijke ontknoping leiden. Maar hoe hij aan zijn gevolgtrekkingen komt is een compleet raadsel; hij maakt gedachtensprongen die niet te volgen zijn, maar die het verhaal wel plotseling verplaatsen van Ierland naar Engeland, Schotland en weer terug naar Ierland. Uiteindelijk is het motief van de moordenaar terug te leiden tot de jaren '20; heel logisch natuurlijk dat veel Ieren zich nog druk maken om gebeurtenissen van tachtig jaar geleden. Bij mij roept zoiets alleen maar ongeloof op. De dader is dus inwisselbaar; iedere willekeurige gefrusteerde Ier had de misdrijven kunnen plegen. Als dan uiteindelijk toch het contact tot stand komt tussen McFadden, het dorpsjongetje en zijn moeder (tweehonderd bladzijden te laat) komen we tot de ontdekking dat een belangrijke aanwijzing al die tijd wel erg dicht bij huis heeft gelegen. Eigenlijk had het verhaal dus niet eens geschreven hoeven te worden.

Niet de moeite waard, de hoofdpersoon weet zich uit de meest onmogelijke situaties te redden. Helemaal te dol wordt het wanneer hij gevangen zit in een nauwe ventilatieschacht en de volgende passage bezig is met hulp in een computersysteem in te breken. Veel ruwe bolster en blanke pit en veel vals sentiment.

Een debuut. B.A. Paris groeide op in Engeland, woonde in Nederland en nu in Frankrijk waar ze met haar man een talenschool heeft opgezet. Ze heeft ook in de financiële wereld gewerkt. Deze thriller speelt in Engeland. Binnenkort verschijnt haar tweede boek Gebroken in Nederlandse vertaling. Het boek leest vlot. De plot is simpel en vertelt het verhaal van Jack en Grace afwisselend in het verleden en heden. Je voelt al onmiddellijk waar dit ongeveer naartoe gaat. En toch zijn er enige verrassende elementen. En dan hebben we het over het waarom. De reden van de huiselijke problemen als je dit al zo kan zeggen is onverwacht. Grace komt in een nachtmerrie terecht eenmaal ze getrouwd is met Jack. Het is misselijkmakend wat ze meemaakt en het wordt steeds maar gruwelijker naarmate je verder komt in het boek. Buiten het feit dat je wel wil weten hoe dit eindigt, is het hele verhaal verder niet spannend. De auteur bouwt het verhaal wel zo op dat je steeds meer inzicht krijgt in de zwaarte van de problemen van Grace en toch pakt het niet, hoe gruwelijk het ook is, horror zelfs in feite. Uiteindelijk is dit het enige waar dit boek het van moet hebben en dat is te weinig. Er is goed als geen diepgang in het verhaal. Ik heb al betere verhalen gelezen over huiselijke terreur, Waarheen je ook vlucht bijvoorbeeld van Elizabeth Haynes. Als je geen hoge verwachtingen hebt en een vlot lezend boek wil, dat kan al eens gebeuren, dan is dit een boek dat zeker kan bekoren. Als je rekent op een spannend boek met een ingenieuze plot, kom je hier echter niet aan je trekken.

Was niet helemaal wat ik ervan verwachte. De personages komen nogal puberaal over en spreken dan ook niet tot de verbeelding. De plot zit redelijk in elkaar, maar de afwisseling met een aantal erotische scenes komen de spanning niet ten goede. Het geheel verloopt uiterst traag en kan na de helft al bijna niet meer boeien. Schrijven kan deze auteur echter wel, dat heeft ze ook met haar lange staat van dienst wel bewezen. De schrijfstijl leest dan ook prettig weg, maar ja die spanning wil maar niet van de grond komen. Heb begrepen dat dit het eerste deel is van een nieuwe serie, maar als ik de auteur een goede raad mag geven; Laat maar zitten of geef het een andere wending met meer spanning, minder erotiek en dan is het geheel beter te verhappen nu rest mij slechts 2 sterren te geven voor dit boek. Spanning: 2 sterren Plot: 3 sterren Leesplezier: 2 sterren Schrijfstijl: 3 sterren Originaliteit: 2 sterren Psychologie: 2 sterren

Toegegeven, I am Pilgrim is een ambitieus boek. Het combineert lekker ouderwets, mondiaal avontuur met een moderne visie op terrorismedreiging en nog wat extra plot lijntjes. Hayes heeft zich als doel gesteld de lezer te overrompelen met spanning, uitgebreide achtergrond informatie, wetenschap en..tja...een heleboel bladzijden. De vraag is: lukt het Terry Hayes om zijn publiek ook geboeid te houden? Nou, ik was niet onder de indruk. Om te beginnen is het boek veel en veel te lang. Hayes' behoefte om in te gaan op alle mogelijke details haalt de vaart net iets te vaak uit het verhaal. Sterker nog, hij is aardig inconsequent. Het verhaal draait om twee hoofdfiguren, "Pilgrim" (de goeie) en "Saracen" (de slechte). De achtergrond van deze twee wordt bijna tenenkrommend minutieus uit de doeken gedaan. Maar één cruciale periode in het leven van Saracen, die uiteindelijk leidt tot de climax van het verhaal, blijft in het hele boek vrijwel onbesproken. Dan de personages zelf. Niet alleen de hoofdpersonen, maar ook de meeste bijrollen grenzen aan het karikaturale. Ze zijn allemaal een soort supermens: rijk, heldhaftig, mooi, zonder angst. Oh wacht, er wordt één onderscheid gemaakt. Mensen uit het Midden-Oosten of Turkije (waar een groot deel van het verhaal zich afspeelt) hebben allemaal nare eigenschappen of zijn in ieder geval dommer dan onze held, terwijl de Amerikanen misschien wel wat weeffoutjes hebben, maar moreel duidelijk aan de goede kant staan. Het aantal toevallig- en onwaarschijnlijkheden in het verhaal is verbijsterend. De meeste hiervan vinden plaats als Pilgrim HEEL hard aan het nadenken is en een wederom vergezocht idee hem dichter bij de ontknoping brengt. Nou ja, de man is tenslotte een zelfbenoemde superheld. Maar aan de andere kant kan hij niet met een afstandsbediening overweg. Op een bepaald moment bezoekt hij Saoedi Arabië, op zoek naar hulp van de geheime politie aldaar. Let wel, we hebben het over een man die over de hele wereld gereisd heeft, in heel veel penibele situaties heeft gezeten, blijkbaar over een instinct beschikt dat hem regelmatig het leven redt en die iemand kan inschatten door slechts naar hem te kijken. Maar als hij wordt begroet door de Arabische delegatie, onder wie twee leden van de koninklijke familie, kan hij het bijna niet laten om te vragen waarom er geen vrouwen in het gezelschap zijn. Gelukkig bedenkt hij even later "plotseling" dat omgangsvormen van cruciaal belang zijn in een land dat behalve om zijn olieproductie voornamelijk bekend staat vanwege zijn absurd misogyne wetten. Lijkt een tikje onwetend voor iemand die als niets minder dan een homo universalis wordt geportretteerd. En zo gaat het verder, tot en met het tranentrekkende einde. Het boek heeft laaiende recensies gekregen. Als je bereid bent alle overbodige informatie, de onwaarschijnlijke manier waarop de personages zich in bochten wringen en niet op elkaar aansluitende plotlijnen voor lief te nemen, dan kan je er best plezier aan beleven. Maar als je bedenkt dat een schrijver van uitstekende filmscripts zich tot taak heeft gesteld een roman van 700 bladzijden te produceren, verwacht ik meer dan een goedkope B-film

Niemand weet is de eerste thriller van de Nederlandse Gerda Crouset. In 2011 verscheen van haar hand Date, een autobiografische roman over een weduwe die op internet aan het daten gaat. In Niemand weet breekt een belangrijke en tegelijkertijd spannende dag aan voor Leo van '’t Sant. In het Sedna Wellness Centrum waar hij werkt, vindt de feestelijke opening plaats van het Hooibed Chalet. Er worden veel nieuwe gasten verwacht en ook de pers zal aanwezig zijn. Uitgerekend vandaag kan John, de eigenaar, er niet zijn omdat diens moeder onverwacht ziek is geworden. Leo mag de honneurs waarnemen, iets waar hij enorm tegenop ziet. Vooral vanwege het praatje dat hij van John uit zijn hoofd moet houden en niet mag voorlezen. Daarnaast is hij er erg mee bezig wat anderen van zijn verminkte oor en het litteken vinden. Tot overmaat van ramp ziet hij tussen de aanwezigen Julie, die er vandaag bij is om als journaliste verslag te doen van de feestelijkheden. Lang geleden was Julie zijn vakantievriendinnetje aan wie hij het ware verhaal vertelde over de brand in de stomerij van zijn grootouders, over de moeder die na zijn geboorte was vertrokken en over zijn dikke tante Anne die de brand niet overleefde. Leo vreest dat Julie zijn verschrikkelijke geheim zal onthullen. Julie herkent Leo ook, ondanks dat hij nu een andere achternaam heeft. Langzaam komen de herinneringen terug over wat hij haar destijds vertelde. Ze voelt zich steeds minder op haar gemak in het Wellness Centrum, bang voor wat Leo zou kunnen doen als hij haar herkent. Niemand weet heeft de potentie om een goede thriller te worden. Helaas is dat niet het geval, want het verhaal wil maar niet spannend worden. De plot rammelt en er vallen gaten. Zo wordt er niets gedaan met de dreiging die Leo uitstraalt richting Julie. Het enige schrikmoment blijkt toeval en met een sisser af te lopen. Leo heeft alles in zich om een echte, enge creep te zijn, maar blijft een onnozele sukkel. Jammer, een gemiste kans! De toedracht van de moord, die als een verplicht nummer lijkt te zijn opgevoerd, is al na de proloog duidelijk. Vervolgens hobbelt het verhaal verder om op het einde met twee onthullingen te komen die als konijnen uit de hoge hoed worden getoverd. Het verhaal mist diepgang. De motieven van Leo worden niet duidelijk. Evenmin als de redenen van John om Leo niet eerder in te lichten over voor hen beiden belangrijke zaken. Je verwacht een zenuwslopend kat- en muisspel tussen Leo en Julie, maar dat komt er niet. Leo, Julie en de andere personages blijven eendimensionaal en komen niet tot leven. Leo is een onsympathieke loser. Julie blijft zo oppervlakkig dat het niet mogelijk is om met haar mee te leven. Het gedrag van de personages is te vaak niet geloofwaardig. De sfeer in de stomerijscènes doet denken aan de jaren vijftig. Die scènes doen Vlaams aan door het taalgebruik en de manier van doen en laten van de personages, met name opa Bart. Het geeft een vervreemdend effect, want aangenomen dat het hoofdverhaal zich afspeelt in het heden, dan zouden de jeugdherinneringen van Leo zich in Nederland in de jaren zeventig/tachtig moeten afspelen. Tot slot toch een positief punt. Gerda Crouset laat met Niemand weet zien over genoeg verbeeldingsvermogen te beschikken om een verhaal te bedenken. Het is dan ook te hopen dat ze de juiste middelen vindt om van haar volgende boek een écht spannende thriller te maken.

ik vond het boek kinderachtig geschreven. een meid van 22 die nog toestemming aan haar moeder vraagt om uit te gaan met iemand. kinderlijk taalgebruik ook. nee er bestaan betere chicklits

Dit eerste boek dat ik van Robert Harris heb gelezen, krijgt een dikke voldoende. Heb een aantal jaren geleden een ander boek over Pompeii gelezen (De laatste dagen van Pompeii) maar dit was meer realistisch. Misschien dat het meespeelt dat ik een paar jaar geleden Pompeii heb bezocht waardoor alles wat meer voorstelbaar is. Het boek bevat historisch materiaal wat daar is te aanschouwen en vertelt ook nog een leuk en spannend verhaal. Historisch getinte verhalen zijn op dit moment toch in trek en in het gezelschap van De Da Vinci Code en Het Bernini Mysterie slaat dit boek zeker geen slecht figuur.

Van een boekje met slechts 93 pagina's verwacht ik nu ook niet veel diepgang in personages en complexiteit in het verhaal. Maar dit verhaal was nu echt wel heel simpel. Je leest het in één ruk uit niet omdat het zo razend spannend en goed geschreven is maar gewoon omdat het zo oppervlakkig en eenvoudig is. Een zijsprong in het repertoire van Jussi om snel te vergeten. Op naar een waardig vervolg van de serie Q.

Niet voor mij. Het stoort me mateloos dat iedere zin wel een kwinkslag lijkt te bevatten. Kan de schrijver niet gewoon 'rechtuit' schrijven? En de melige humor is niet aan mij besteed. Ik heb het tot het einde uitgelezen, maar met tegenzin.

Justine verlaat een drukke Tv-carrière in Londen om samen met haar man Alex en dochter Ellen op het platteland te gaan wonen. In Devon, in een groot landhuis Speedwell House genaamd. Ze is vastbesloten enkel nog NIKS te gaan doen, in hoofdletters, en knipt ook de banden door met haar verleden: vrienden en collega’s krijgen haar telefoonnummer niet. Toch wordt ze gebeld door een onbekende dame die beweert haar te kennen en die haar en haar gezin bedreigt. Tegelijkertijd merkt ze dat haar dochter een misdaadverhaal schrijft met het landhuis als setting maar met verder onbestaande bewoners. Als ze vervolgens contact opneemt met de school van haar dochter om te vragen waarom George, de beste vriend van Ellen, van school werd gestuurd, is het verbijsterende antwoord dat George helemaal niet bestaat… Veel elementen uit de intro die maken dat het verhaal zich als zeer spannend aankondigt. Toch kunnen we niet zeggen dat het boek een echte thriller is volgens het klassieke concept, maar worden we vergast op een subtiel spel van een vreemd aandoend verhaal met nog vreemder gedrag van de verschillende personages. We begrijpen ze niet en herkennen ze niet en worden voortdurend op het verkeerde been gezet: we zoeken als een speurneus naar hints in dialogen en feiten om dan weer te ontdekken dat het daar niet om draait. Ook de keuze om hoofdstuk om hoofdstuk het verhaal van Justine, in de ik-persoon, en het geschreven verhaal van Ellen, in een ander lettertype, af te wisselen, werkt afstand en bevreemding in de hand. De lezer vermoedt halfweg het boek hoe de vork aan de steel zit, maar het einde komt dan toch nog onverwacht. Men kan zelfs een open einde vermoeden. Dan komt de vraag: is het een goed boek? Voorzichtig uitgedrukt: met in het achterhoofd dat het een psychologische thriller is, dat de schrijfster een voorliefde heeft voor Agatha Christie ( ze heeft trouwens twee boeken geschreven met Hercule Poirot in de hoofdrol, als eerbetoon aan) en we dus echt niet moeten verwachten dat het bloed van de pagina’s spat en er met gierende banden wordt weg gescheurd is het verhaal bijna, mijn excuses, saai te noemen. De personages figureren als poppen in een bordkartonnen setting. Het is alsof het kader geschreven werd maar het verhaal zich niet ontplooit, het ‘gebeurt’ niet, er komt geen vaart in. Als een lekkere cake die werd bereid met de beste ingrediënten maar net iets te vroeg uit de oven wordt gehaald: hij zakt in. Kortom, van een bestsellerauteur had ik meer verwacht. Ik raad het boek dus niet aan, maar ik vermoed dat fans van Sophie Hannah het graag zullen lezen. Het heeft een kenmerkende stijl en is zeker ontspannend te noemen.

In 2003 schreef Michael Robotham het geweldige debuut De verdenking. Minimaal 4 sterren waard. Onder druk van de uitgeverij heeft de schrijver nu Het verlies uitgepoept. Deze had meteen doorgespoeld moeten worden. Maar helaas. De marketingmachine werkt weer op volle toeren. Dit boek wordt onterecht de hemel in geprezen en de schrijver wordt gepresenteerd als de meester van de psycholische thriller. Wat een banale verkooppraatjes. Het verlies is geschreven vanuit een ander ik-figuur en de hoofdrolspeler uit De verdenking wordt er met de haren bijgesleept. Het geheel doet geforceerd aan. De aanloop naar de ongeloofwaardige plot is langdradig. En ook de schrijfstijl is gevoelloos en ontbeert de juiste dosis humor. Kortom: een vervelend boek.

Ik begrijp de hoge waardering niet. Het boek viel me tegen. Ik vond t verhaal rommelig. Net als je er "in" dreigt te komen begint er weer een nieuwe verhaallijn. Verder vond ik t hoofdpersonage niet sympathiek. Niet dat een inspecteur vriendelijk hoeft te zijn maar je moet je wel kunnen inleven in t personage. Ik heb t boek snel uitgelezen en sommige pagina's gescand.

Tussen rang en stand is een verhaal wat een verboden liefde beschrijft van Sara Louisa de Fagel en haar tuinman Dirk. Sara is een vrouw die opgroeit in het statige 's-Gravenhage Een geschikte huwelijks partner is nog niet voor haar gevonden, en ze wil zich graag wat meer vrijheden en meer zinvolle dingen doen, ze is de bijeenkomsten thuis met haar moeder waar eigenlijk alleen maar gerodeld word helemaal beu. aan haar vader vraagt ze of ze naar het buitenverblijf mag om de restauratie van het Hof van Assendelft te begeleiden, zodat het weer in goede staat is. Ze mag er met haar vriendin Hille naar toe , en ze is blij het benauwde wereldje te kunnen ontvluchten. Daar ontmoet ze Dirk de tuinman en het is liefde op het eerst gezicht. Een liefde niet mag , en eigenlijk ook niet kan, maar niet zonder gevolgen blijft. Het boek beschrijft een gecompliceerde verhouding en ook hoe de plaats in de maatschappij bepalend was hoe te leven. er werd heel erg neer gekeken op de arbeiders en er mee omgaan werd ook niet geaccepteerd.

Het boek beschrijft de verhouding tussen de beroemde schrijfster Iris Kouwenaar en haar vriendin Kay. Ze wonen samen en sluiten zich volledig af van de buitenwereld. Enkel Kay komt uit het fort. De hoofdpersoon Fields wordt aangewezen om richting Nederland te trekken om Iris te interviewen vanwege de 20e verjaardag van haar debuut en beste boek. Fields is totaal geen fan van Iris en gaat met gepaste tegenzin richting Nederland. Tot zover is alles goed te volgen. Daarna wordt het verhaal steeds vreemder. We krijgen kleine inkijkjes in het leven van Kay en Iris en chronologisch loopt het verhaal even uit de pas, om daarna weer samen te komen. Het boek is prettig geschreven, maar het verhaal voelde te gekunsteld aan. Ja, het is een vreemde verhouding tussen de twee dames. Dat is duidelijk. Hoe Fields zich ertussen weet te wurmen is redelijk ongeloofwaardig in een verhaal dat het voor een deel van geloofwaardigheid moet hebben. De lezer moet willen geloven dat de beschreven situatie tussen de twee dames bestaat, en er wordt een grote stap genomen door de Fields persoon daarbij te introduceren, wat de geloofwaardigheid en dus ook de voorstelbaarheid van het verhaal vermindert. Het boek dendert af op een maar al te verwachte finale nadat de protagonisten allemaal op hun plek gezet zijn. Onderhoudend is het boek wel, het weet zich helaas niet helemaal te meten met andere boeken in het genre van vriendschap-en-zijn-grenzen-dan-wel-verschijningsvormen beschrijvende of onderzoekende boeken. Misschien heb je daarvoor nog iets meer achtergrond voor nodig - wat op het einde van het boek alsnog gebeurt.

Helaas 1 van de mindere boeken van Nicci French. Het 'ervoor' en 'erna' vond ik heel storend bij het lezen.

Gun Johanson zit een gevangenisstraf uit wegens moord. Ze praat niet en wil met niemand contact. Gevangenisdominee Ingrid Carlberg doet pogingen. Misschien kan zij doordringen tot de geheimen die Gun met zich meedraagt? Ingrid, de dominee, is een ingetogen en geremde vrouw. Ze cijfert zichzelf weg en is dienstbaar aan anderen. Ze leidt een ascetisch leven: soberheid, schaamte en niet willen opvallen zijn begrippen die bij haar passen. Deze Ingrid is de hoofdpersoon en dominee. Ze voert regelmatig in zichzelf gesprekken met God. Hierdoor weet je wat ze denkt en wat haar bezig houdt. Maar door dit alles komt deze Ingrid nog niet tot leven. Integendeel. Gaandeweg het boek begon haar personage me steeds meer te irriteren. Er is nergens sprake van enige zelfrelativering of zelfspot, hierdoor zou een dergelijke hoofdpersoon meer aansprekend of innemend kunnen worden. Maar Ingrid gaat op in zelfbespiegelingen en ‘goed doen voor de ander’. Ook andere personages hebben mij nergens bereikt of beroerd. Zo komen er een paar mannelijke zijfiguren voorbij met wie dominee Ingrid contact krijgt. Wat er dan gebeurt, overtuigt niet. Emoties van personages worden op een merkwaardige manier beschreven. Soms zijn ze zo ‘groots’ dat het bijna een karikatuur wordt. Op andere momenten komen emoties zo plotseling op dat ik dacht: ‘Wat krijgen we nou’. Waarom wil Gun - die nooit met iemand wil praten- wel met Ingrid praten? En waarom trekt de gevangenisdominee zich het lot van Gun zo aan? De schrijfster geeft hierover geen opheldering. De plot vond ik mager en spanning was in het hele boek ver te zoeken. Helena von Zweigbergk heeft een prachtige naam. Helaas heeft ze een – voor mij – teleurstellend debuut geschreven.

Niet uitgelezen, na 160 bladzijden eindeloze herhaling opgegeven. Als het met de helft van de pagina's teruggebracht was en een geweldige plot heeft zou het wellicht beter verteerbaar zijn geworden. Nu alleen maar saai met een irritant hoofdpersonage.

Jean Bosmans, een schrijver die in Parijs woont, mijmert over een vriendin die hij er ooit heeft ontmoet: Margaret Le Coz. In De Horizon laat Patrick Modiano zijn hoofdpersonage van de ene naar de andere herinnering hoppen. Zoals dat met herinneringen gaat, zijn ze vaak onvolledig, vaag en onsamenhangend. Waar het met dit verhaal heen gaat, is daarom aanvankelijk ook niet zo duidelijk. Toch rijgt Modiano Bosmans’ herinneringen gaandeweg aaneen tot een – zij het flinterdun - verhaal. Tijdens hun samenzijn in Parijs werkt zij eerst als secretaresse en later als kinderoppas. Hij is bediende bij een uitgeverij die op apegapen ligt. Zowel Bosmans als Le Coz worden gestalkt. Hij door zijn bezitterige moeder, zij door een zekere Boyaval. Dit bindt hen, maar dwingt hen tegelijk in de rol van schimmige figuren die niet voluit durven te leven. Beiden weten ze hun belagers uiteindelijk op afstand te houden, maar een gezamenlijke toekomst (horizon) lijkt voor hen niet weggelegd. Nadat de politie Le Coz’ laatste werkgevers heeft opgepakt, besluit Margaret de nachttrein naar Berlijn te nemen. Nooit heeft Jean Bosmans nog iets van haar vernomen. Vele jaren later besluit hij haar op te zoeken … In De Horizon worden noch Bosmans’, noch Le Coz’ karakter grondig uitgediept. Het blijven schimmen uit een ver verleden. Wat in deze roman nog het scherpst gekarakteriseerd wordt, zijn de herinneringen op zich. Mooi is dat de plots afgebroken relatie tussen Bosmans en Le Coz aan het einde misschien toch een vervolg krijgt, al heeft de lezer er het raden naar. Zo zijn er nog meer vragen die onbeantwoord blijven: is Margaret Le Coz ook verliefd op Jean Bosmans? Waarom volgt Boyaval Margaret? Waarom worden haar laatste werkgevers opgepakt? Badend in melancholie komt er nooit echt vaart in De Horizon en van enige gelaagdheid in de plot is er al evenmin sprake. Wel is het Modiano’s verdienste om Bosmans’ herinneringen als dusdanig te presenteren: vaag, in een mistige waas, onaf, onsamenhangend … Dat de verhaallijn er aan duidelijkheid moet bij inboeten, is de tol die Modiano bereid is te betalen. Het verhaal kabbelt gestaag verder zonder dat er ook maar iets duidelijk wordt. Maar misschien was dat net Modiano’s bedoeling? Het verleden laat nu eenmaal vraagtekens achter. Dat dit verleden aan het einde alsnog perspectief biedt op een vervolg, opent voor Jean Bosmans en Margaret Le Coz uiteraard nieuwe horizonten ... http://iboek.weebly.com/recensies/de-horizon-patrick-modiano

Echt lovend over dit boek kan ik niet zijn, aangezien ik het na driekwart terug heb gebracht naar de bibliotheek vanwege een groot gebrek aan spanning. Cook heeft een doorzichtige poging gedaan om het boek uitsluitend te gebruiken om bepaalde zaken in de gezondheidszorg aan de kaak te stellen. Het verhaal is een aanklacht tegen bepaalde facetten van de gezondheidszorg. Prima, maar als thrillerschrijver moet je er wel een thriller van maken. In het eerste hoofdstuk vertellen wie wat waarom doet en de rest van het boek gebruiken om je punt in een soort HAVO-taal te herkauwen is niet bepaald spannend. Ik vind het geen geslaagd boek.

Ondanks de lovende kritieken kon dit boek mij niet bekoren. De mooie passages verloren het van het geharrewar tussen de hoofdpersonen die om elkaar heen draaien en zich keer op keer in dezelfde situatie bevinden. Het 'grote geheim' wordt nergens goed uitgediept beschreven en blijft zo krachtloos. Zo kabbelt het verhaal, zonder dat het echt los komt van het papier, uiteindelijk naar het einde toe.

Met verbazing las ik dit “Geweldig boek, Grisham maakt zijn reputatie zeker waar. Je blijft lezen, en tot het einde toe blijft het spannend, blijft hij in leven, of niet?” Grisham komt blijkbaar niet meer op het niveau waar hij ooit eens begon! Ook dit boek is niet slecht maar voor een schrijver van zijn naam vind ik het matig!

De jas van belofte van Jan Siebelink. Dit boekenweekgeschenk las ik even tussendoor. Ik vind het rommelig en verwarrend. Het thema van deze week was 'moeder de vrouw'. Dit hele thema vond ik, in mijn beleving, niet terug in het boek.

Prima opgebouwd en prettig te lezen boek, maar mag het predikaat (literaire) thriller niet dragen. Waar is de spanning? Daarom maar 2 sterren.

Het thema is intrigerend, daarom nam ik dit boek ook mee uit de bieb, een vrouw die een dubbelleven leidt. De schrijfstijl vond ik echter wat minder prettig. De hoofdstukken zijn kort en lezen makkelijk maar er wordt veel te lang gewacht met het voorstellen van de personen. En dan bedoel ik: je krijgt de namen wel maar hebt geen enkel idee van de relatie tussen deze personen waardoor je wel een verhaal leest maar eigenlijk niks goed opneemt omdat je het niet kan plaatsen. Later maakt Karin dit wel goed maar het maakt wel dat mindere doordouwers dit boek dan al hebben weggelegd.

Het verhaal op de cover deed veel meer beloven dan dat het in het boek overkwam. De verwachting was dat je de omschakeling zou ervaren van Adrian tijdens het proces van het gevoel van jongen naar meisje. Het werd traag omschreven en ook verwarrend. Het boek viel me enorm tegen.

Wurgkoord speelt zich geheel af in en om de stad Utrecht. Gelukkig kloppen alle details over de straten, gebouwen en afstanden, dit is niet altijd vanzelfsprekend. Bert Muns werd bij het schrijven van dit boek waarschijnlijk geïnspireerd door de nooit gepakte Utrechtse serieverkrachter. Terloops wordt deze man genoemd die gedurende een aantal jaren het universiteitscentrum De Uithof en de landelijke omgeving eromheen onveilig maakte. In Wurgkoord is Francien van Anshem met haar team op zoek naar de tramverkrachter die vooral in de wijk Kanaleneiland actief is. Zoals het hoort in een politieroman ondervindt Francien veel tegenwerking bij het onderzoek. Natuurlijk laat ze zich hierdoor niet tegenhouden. Het is een redelijk spannend verhaal, een echte politieroman. Muns beschrijft de Utrechtse politie van binnenuit. Het boek geeft hierdoor een interessant kijkje in de keuken van de politie. Muns heeft geprobeerd een zo realistisch mogelijk beeld van de politie neer te zetten. Deels is hij hierin geslaagd wat betreft de beschrijvingen van de werkwijze van de politie en de sfeer. De politie wordt neergezet als een bureaucratisch geheel met veel politiek gekonkel van politiemensen onderling. Het is leuk om een politieroman te lezen, waarin nu eens niet een blanke man van tussen de 30 en 60 jaar de hoofdpersoon is. Francien is een onconventionele, ambitieuze politievrouw. Ze heeft lef en is toch vrouwelijk gebleven. De personages komen helaas niet echt tot leven, zij reageren niet realistisch. Francien en haar collega Suus zijn eerst op elkaar aan het vitten dan zijn vervolgens opeens weer dikke vriendinnen die hun hart uitstorten bij elkaar. Hun band wordt niet duidelijk en komt niet goed uit de verf. Een ander voorbeeld is de overdreven emotionele reactie van een agent op de gewelddadige dood van zijn collega. Die is volgens mij te zwaar, te Amerikaans aangezet. Het lijkt alsof Muns te veel Amerikaanse politiefilms gezien heeft. De aanwijzingen over de dader hadden beter verstopt mogen worden, nu zal het de lezer al snel duidelijk zijn welk personage het wel heeft gedaan en welke niet. De lezer wordt met duidelijke lichtsignalen naar de dader gevoerd terwijl het veel leuker is om zelf de sporen te vinden en onderweg op dwaalsporen te worden gebracht. Ook jammer is dat er iets teveel toevalligheden in het verhaal zitten. Op het einde komen alle eindjes nogal gekunsteld bij elkaar. Allemaal net iets te onwaarschijnlijk. Kortom het basisidee van Wurgkoord is oké, de uitwerking had beter gekund. Overigens heb ik ergens wel het gevoel dat Wurgkoord een van de mindere boeken is van Bert Muns. Naar mijn idee zou hij veel beter kunnen schrijven dan hij nu heeft laten zien.

Melissa Skaye heeft een hoop verhalen in zich. Dat merk je als je haar een beetje volgt op internet –op de sociale media en fora kan je haar aanwezigheid bijna niet missen. Dat merk je ook als je snel scant wat ze zoal doet: thrillers schrijven bij Ellessy en jeugdfantasy bij Zilverspoor. En dan schrijft ze ook nog eens jeugdfantasy die helemaal in mijn lijn ligt: beetje contemporain, beetje urban. Kortom: nu het tweede deel van haar Jeremy Jagoserie uitkomt bij Zilverspoor en het derde niet veel langer op zich zal laten wachten, was het hoog tijd om tijd vrij te maken om die boeken nu eens echt te gaan lezen. Jeremy Jago - Het geheim van de passage, vertelt hoe de 15-jarige wees Jeremy Jago terechtkomt op het magisch eiland Magistraal, nadat de ballon waarin de wezen een tochtje maakten, neerstortte in een freak storm. De bewoners van het eiland herkennen hem onmiddellijk: hij lijkt sprekend op zijn vader, die spoorloos verdween, nadat zijn moeder was gestorven en hijzelf als kleuter ook was verdwenen. Jeremy bedenkt zich geen moment: hij gaat zijn vader zoeken. Maar er doemen gevaren op. In zijn huis – ooit dat van zijn ouders – staan bedreigende leuzen. De kwaadaardige Madison probeert hem een geheim te ontfutselen, wie ’s avonds buiten loopt dreigt te veranderen in een gevaarlijke Borak en zelfs de op het oog vriendelijke eilandbewoners lijken hem niet alles te vertellen. Jeremy blijkt krachtige magie te hebben, maar hoe moet hij die gebruiken? En waarom is zijn huisgenoot Rico, die ook aanspoelde op het eiland, zo kwaadaardig? De pogingen om de plot kernachtig op te schrijven, laat al meteen één van de problemen van dit boek zien. De lijn ontbreekt. Natuurlijk is er het verhaal van de wees die zijn vader wil vinden en het geheim dat moet worden ontrafeld, maar verder? Er zijn talloze lijntjes, subplotjes en terzijdes die geen werkelijke functie hebben binnen het plot. Het gevolg: een lezer die van lijntje naar lijntje wordt gestuiterd als in een flipperkast. Neem de Borakken: de bewoners van Magistraal lopen iedere avond het risico in zo’n rattenetend monster te veranderen. Het schijnt de slechte Madison te zijn die dat heeft veroorzaakt, maar waarom? Omdat ze slecht is? En waarom hebben de bewoners er zelf nooit iets tegen gedaan? Hoezo vindt Jeremy in een vloek en een zucht dat zijn vader zes jaar geleden in een pension heeft gezeten? Heeft die oude pensionhoudster haar gastenboek online gezet? Ook de wereld die Skaye schetst is weinig doordacht. We hebben hier een eiland dat is afgescheiden van de wereld, maar hoe functioneert het? Waarom gebruikt de helft van de Magistralers geen magie? Omdat het hun ‘ellende’ heeft gebracht? Waarom moet Mateo Jeremy ‘leren’ hoe je onzichtbaar wordt – kleine kinderen leren ze dat niet – maar is het enige wat hij hoeft te doen hard dénken aan onzichtbaar worden? Kunnen die kids dat niet verzinnen dan? Waarom kun je iemand wel een ritssluiting op zijn gezicht toveren, maar niet een Boraks tenen in de knoop toveren? Ik noem maar wat. Dan de karakters – die zijn behoorlijk plat. Jeremy zelf is vaak nogal irritant en gedraagt zich alsof hij de wereld in pacht heeft met minimale aandacht voor zijn vrienden. Maar ronduit ergerlijk vind ik de manier waarop de vrouwelijke karakters zijn neergezet. Zoals Nikita, het meisje waar hij verliefd op is. Zíj kent Magistraal – woont er immers. Maar als ze bedreigd worden door een Borak geeft ze haar katapult gauw aan Jeremy die er vervolgens stenen mee mag schieten, terwijl zij trillend achter een boom gaat staan. Of de moeder van Nikita; zij heeft als enige doel in het leven aardappels met toversmaken maken – en niemand mag zeggen dat ze niet lekker zijn. En als klap op de vuurpijl – als Jeremy zijn pa terugvindt en ze bij elkaar gaan wonen, blijkt dat pa niet zo goed kan schoonmaken. ‘Maar de magische doekjes doen het meeste werk en anders zijn er vast wel hulpvaardige dames die een handje willen helpen.’ WTF! Dit is de 21e eeuw! Dit boek had een heleboel kunnen winnen als er een goede redacteur op had gezeten. Denk even na over clichés, trek de plotlijn recht, let even op de stijl: niet drie keer hetzelfde woord in drie regels. Maak de dialogen relevanter en vermijd de infodumps. Helemaal fout dan? Toch ook weer niet: het verhaal heeft zijn charme en bevat wel degelijk elementen die de moeite waard zijn. Daarom is het jammer dat het aanvoelt alsof de eerste versie van het manuscript al naar de drukker is gestuurd, terwijl er nog een aantal kritische rondes hadden moeten volgen.

Het boek leest niet heel makkelijk. Een boek om de aandacht bij te houden! Schrijfstijl niet heel makkelijk en vanuit 3 ik personages geschreven, maakt het er ook niet makkelijker op. Titel van het boek vind ik wat misleidend en niet goed gekozen. Het zet je een beetje op de verkeerde been qua beleving. Het gaat over een donker echtpaar Roy en Celestial in Atlanta te Amerika. Die na 1 jaar getrouwd te zijn, een hotel boeken in de buurt van Roy zijn ouders. Roy komt daar buiten zijn schuld om in de problemen en belandt in de gevangenis. Via brieven houden ze contact de eerste jaren, maar daarna verwatert het en heeft Celestial een nieuwe liefde gevonden. Eenmaal uit de cel probeert Roy weer nader te komen tot zijn nog steeds wettige vrouw....met alle moeilijkheden van dien... Ik vind het boek minder dan verwacht. Zou het niet aanbevelen aan anderen, ondanks de quote van Oprah Winfrey op de voorzijde: "Een fantastisch boek.."

Van 's mans muziek ben ik al fan sinds mijn eerste stereotoren. Over zijn persoonlijke en zakelijke achtergronden wist ik ook al het een en ander. Maar de behoefte aan een gedetailleerd en samenhangend totaalplaatje maakte me nieuwsgierig naar dit boek van reggaekenner Roger Steffens. Het stelde me teleur. Gedetailleerd is het zeker. Ook kan er best een beetje samenhang in ontdekt worden. Maar met het transcriberen van interviews met hen die Bob Marley omringden, schrijf je nog geen gedegen biografie. Veel herhaling, veel tegenspraak. Bovendien wordt er bovenmatig veel aandacht besteed aan de zakelijke misère en mistigheid rondom de King of Reggae. Ik had op een meer persoonlijke kennismaking gehoopt met de man die geen enkel zwak muziekstuk maakte. Niet over hem lezen, gewoon naar hem luisteren, is mijn tip voor deze zomer.

Spoo pee doo, het boek van Dimitri Verhulst, wat ik gewonnen hebt via de Hebban Adventskalender. Een verhaal verteld door een man die een prachtige levenspartner heeft, maar het niet kan laten om iedere avond een kroegentocht te houden. Als hij op een avond weer op pad gaat , zegt zij tegen hem “Ik zal je waarschijnlijk niet voor het ontbijt terugzien” Hij neemt zich voor dat het de laatste keer is , en ook beslist hij te stoppen met roken. Tijdens de tocht komt hij oude bekende tegen en halen ze oude herinneringen op, op de televisie in de drankgelegenheden staat ook de televisie aan met een extra nieuwsuitzending, er is een aanslag op Schiphol gepleegd. Maar het blijkt toch dat het eigen leed en de gebeurtenissen belangrijker zijn. De auteur was voor mij een kennismaking , had nog niet eerder iets van Dimitri Verhulst gelezen, en eerlijk gezegd zit er voor mij geen verder vervolg in. De zinnen zijn prachtig opgeschreven maar de verhaal lijn is niet mijn smaak. Heb het boek uitgelezen omdat ik nieuwsgierig was naar het verloop maar geef het boek 2 steren.

Wat een saai boek, elle lange verhalen over bologna en een uiterst miserabel plot, zo kan ik het zelfs.

Na Mea Culpa te hebben gelezen, waren mijn verwachtingen voor het tweede boek van Claire Mackintosh hooggespannen. Maar oh wat viel deze thriller tegen. Tot zeker halverwege het boek gebeurt er weinig. Er wordt veel aandacht besteed aan de privélevens van de personages. Niet dat ik hier tegen bezwaar heb, want enige informatie over de persoonlijke levens maakt dat het boek gaat leven. Echter het eigenlijke verhaal moet niet uit het oog worden verloren. Als rode draad loopt in dit boek wel steeds de advertenties van niets vermoedende vrouwen, maar dat is het dan wel zo’n beetje. De beslommeringen in de privélevens spelen hier de hoofdrol en dragen slechts een klein beetje bij om het plot uiteindelijk te begrijpen. De tweede helft van het boek wordt iets spannender, maar bereikt nergens het niveau van Mea Culpa. Bijna aan het eind wordt een scene beschreven die in mijn ogen onnodig gedetailleerd is, maar dat is ook een kwestie van smaak. Van mij hoeft het niet. Het allerlaatste hoofdstuk vond ik overigens wel weer sterk. Al met al geen must read. Er zijn zoveel betere boeken die de moeite waard zijn om gelezen te worden.

Na het lezen van de eerste blz wilde ik doorlezen want die was heel spannend... wat volgde was een kabbelend verhaal dat nergens echt spannend werd.

Ik dacht: een tussendoorboekje. En dat was het eigenlijk ook wel. Ik was in de bibliotheek, die ik niet zo heel vaak bezoek maar nu was ik op zoek naar een Engels boek, en toen zag ik Schimmenspel liggen tussen de nieuwe aanwisten. En ik was wel benieuwd. Een journalist geeft zijn baan op om de biografie van zijn schoonvader te gebruiken. Een researcher ontdekt belangrijke informatie, maar voor dat hij kan vertellen wat die is, wordt hij vermoord. De journalist wil koste wat het koste weten wat die informatie is en komt zo ook steeds dichter bij de moordenaar. Schimmenspel had de twijfelachtige eer gelezen te worden na een boek dat ik heel goed vond. Dan valt het altijd een beetje tegen. Net zoals een boek een stuk beter lijkt als je het na een heel slecht boek leest. Dat was hier ook zeker het geval. Er is niet echt iets op te merken aan het verhaal, het is alleen wel een beetje kort, maar het is ook niet echt speciaal. Het is een boek dat je leest, weglegt en er dan niet meer over na denkt. Ik denk dat het een verhaal is dat ik erg snel vergeten zal hebben. De schrijfstijl is best prettig al komt hij erg Amerikaans over, maar de schrijver is Iers. Zoals ik al zei, een echt tussendoorboekje. Maar waarom kiezen alle Ierse auteurs die ik ken het pseudoniem 'Black'?

Andreas Rood debuteerde in 2012 met het boek Wolkenkamer. Dit boek kreeg goede recensies. Het boek werd beoordeeld als spannend, meeslepend, fantasierijk en het kende een goede plot. Zijn tweede boek, Nena, staat hiermee in schril contrast. Het verhaal draait grotendeels om Hugo, minister-president. Hij wordt gechanteerd. Na een bijeenkomst wordt Hugo benaderd door een paar aanwezigen die een voorstel hebben gedaan over het inzetten van pensioengelden, dit om de ontstane gaten in de begroting te dichten en de financiële crisis op te lossen. Mocht hij tegen hun voorstel stemmen, dan bestaat de mogelijkheid dat er 'iets' met een of meerdere van zijn drie kinderen gebeurt. Hij vertelt zijn vrouw Nena hierover en verzoekt haar alert te zijn. Dan vat Hugo het plan op om, samen met zijn gezin, het land een tijdje te verlaten. Ze vliegen naar Argentinië. Een vriend van Nena’s vader bezit ‘in the middle of nowhere’ grote wijngaarden. Daar denken ze veilig te zijn. Maar helaas, ze worden getraceerd en er worden meteen mensen naar Argentinië gestuurd om actie te ondernemen. Het lukt ze om een van de dochters, Sonja, te ontvoeren. En dan begint een kat-en-muisspel. Naast dit verhaal spelen nog twee andere verhalen. Eén over een grootschalig afluisterprogramma waar ook ‘politiek Den Haag’ mee te maken heeft. Het andere heeft (ook) te maken met een chantagezaak. Vincent, medewerker van een grote organisatie, wordt gevraagd om, in ruil voor vijf ton, informatie te lekken. Al deze verhaallijnen lopen door elkaar heen. Het eerste dat opvalt als je in Nena begint te lezen is de schrijfstijl. Deze is nogal kinderlijk, soms zelfs tenenkrommend. Spreektaal is omgezet in schrijftaal, wat het lezen meteen een stuk minder prettig maakt. De manier waarop dingen verwoord worden, details die er niet toe doen en de totaal overbodige samenvattingen van eerdere gebeurtenissen maken het verhaal stroperig. De erotische scènes zijn vaak zelfs lachwekkend. De spanning in het verhaal is ver te zoeken, mede doordat er vaak van de oorspronkelijke verhaallijn wordt afgeweken. Zoals reeds eerder gezegd lopen er meerdere verhaallijnen door het boek, maar deze hebben geen versterkend effect. Integendeel. Een paar andere onverklaarbare dingen die in het boek opduiken hebben betrekking op het feit dat Hugo, als hij onder grote spanning staat, praat in zijn slaap en aldus het hele chantageverhaal (dat hij in eerste instantie niet aan Nena verteld heeft) bij haar toch bekend is. Henk, minister van Economische Zaken, ‘ziet’ lichtflitsen die hem waarschuwen. Al naargelang de kleur van de lichtflits weet hij of het om positieve dingen gaat of dat er gevaar dreigt. Hugo en zijn gezin vertrekken naar een vriend van Nena’s vader. Beiden kennen elkaar al van de middelbare school, maar Nena heeft deze vriend van haar vader nog niet eerder ontmoet, kent hem niet eens. Dit alles maakt het verhaal ongeloofwaardig. Dit wordt nog eens versterkt door het gegeven dat Hugo (als minister-president) wordt neergezet als een slap persoon die geen beslissingen kan nemen. Nena overklast hem op alle vlakken. Zij regelt en bedenkt alles en ergert zich vaak aan zijn besluiteloosheid. De onderwerpen die Rood aanhaalt zijn actueel. De financiële crisis, het geld dat aan Griekenland betaald moet worden, het vluchtelingenprobleem en zeker ook de afluisterpraktijken. Maar de vorm waarin en de manier waarop het verhaal geschreven is, haalt deze actualiteit helemaal onderuit. Rood geeft aan dat hij veel plezier beleeft aan het schrijven. Het iets kunnen doen met herinneringen en deze koppelen aan recente gebeurtenissen, waardoor je de meest spannende situaties krijgt. In Wolkenkamer schijnt deze opzet gelukt te zijn. Maar ondanks dat hij aangeeft dat in deze tweede thriller spanning, humor en emotie zijn samengebracht, valt er over Nena helaas weinig goeds te zeggen.

Let op, bevat spoilers. Althans, spoilers, dan doe ik deze veredelde reisgids van Dan Brown teveel eer aan. Dan neemt ons voor de zoveelste keer mee op een katholieke tocht langs allerlei geinige plekjes en heeft daar, ook voor de zoveelste keer, weer een kek verhaaltje omheen verzonnen. Was deze in zijn vorige boek inferno nog wel binnen te houden, na deze keer is het wel klaar. Ook komt onze stoere Robert Langdon weer een leuke jongedame tegen en wederom blijft ie daar met zijn handjes vanaf, wat een heer is dat toch! Tussendoor ontrafelt hij een kolderiek plot over iets met computers en A.I. en natuurlijk de kerk. Aan de kant van de kerk zijn allemaal boze mensjes die wel of dan weer niet boos zijn en who cares eigenlijk want Robert L gaat weer een puzzel oplossen in één of andere kerk. Als het op bladzijde 450 van de 550 dan eindelijk spannend dreigt te worden met het overnemen van de wereld door de A.I. dan blijkt ook dat niet te spelen en overwint de mens alles, hoezee! Ik heb het boek 3 dagen geleden afgerond en weet eerlijk gezegd niet eens meer hoe het is geeindigd maar ik kon in ieder geval goed slapen na het lezen van deze 'thriller'. Twee sterren voor de moeite en begraven die impotente Robert Langdon graag.

Marita de Sterck kon in het verleden met haar uitgebreide bibliografie al meermaals genieten van uiterste positieve reacties van haar fans en diverse lezerspanels. Met Duivelskruid mag ze ondertussen al een vijftigtal uitgaves op haar CV plaatsen. Deze titel die als young adult wordt aanbevolen brengt het verhaal van een uiterst disfunctionele familie met tal van problemen die al enkele decennia terug in de tijd hun oorsprong vonden. De schrijfster brengt deze problemen aanvankelijk aan door de conversaties van de betrokken personages in hun tijdsgebonden taalgebruik neer te pennen. Helaas betekent dit geen echte meerwaarde voor het verhaal en is het bovenal vijftig pagina's lang worstelen om het verhaal te volgen en de gebeurtenissen correct te plaatsen. Daarnaast krijgen we een thematiek die niet meteen heel hoog scoort op de interesselijst van het doelpubliek van jongvolwassenen. Terwijl je door de blurb de indruk krijgt dat het hier om een fantasieverhaal zou gaan, wordt de lezer echter getrakteerd op een pseudo-roman die nooit echt van de grond komt. Wanneer je een derde van het boek achter de kiezen hebt, wordt de schrijfstijl wat toegankelijker en zijn de gebeurtenissen makkelijker te volgen. Beetje bij beetje krijgt de lezer de oorzaken van de familieproblemen voorgeschoteld en die zorgen op z'n zachtst gezegd niet meteen voor sympathie bij het ondergeschikte hoofdpersonage van Omatan. Halverwege het boek is de toon gezet en worden enkel de reeds aangebrachte verhaalelementen verder uitgewerkt. Het einde kan dan ook bezwaarlijk een climax genoemd worden. Als eerst ervaring met de schrijfsels van Marita de Sterck is Duivelskruid helaas een valse noot en kan ik niet zeggen dat mijn interesse in haar overige werken is gewekt.

Tot de helft van het boek was ik nog voldoende geïntrigeerd om te denken dat het 'spannende' nog moest komen. Het tweede deel van het boek heb ik grotendeels "diagonaal" gelezen teneinde het 'spannende' te ontdekken, zo het er al was - niet dus. De beloftes op de achterflap van het boek zijn ruimschoots overdreven en zou m.i. niet onder de noemer "thriller" mogen verschijnen.

Het boek krijgt van mij maar 2 duimpjes, omdat het bol staat van de erotiek en sex. Niet echt mijn ding!

Het gebeurt niet vaak dat ik een boek opzij leg voor het uitgelezen is. Na pg 45 vond ik het zo vergezocht en onwaarschijnlijk dat ik het boek heb weggelegd. Ik had het gevoel niets te missen door dit boek niet te lezen. Monica is een advocate. Haar vriendin en oorsronkelijke reisgenote kan last minute niet mee naar Egypte. Eelco, haar vriend, wil niet mee uit principe (milieu). Monica droomt zaken die dan later toch gebeuren... Haar acties zijn op de duur voorspelbaar en toch zooo vergezocht waardoor de fun eraf is. Jammer, maar tijd voor een ander boek. Bed & Breakfast, ook geschreven door Candy Brouwer, kon ik wel smaken. Dit boek was een serieuze tegenvaller door het ongeloofwaardige verhaal.

Raphaëlle Giordano (1974) is coach, schrijfster en beeldend kunstenares. Met haar werk als coach in gedachten schreef ze haar debuutroman Je tweede leven begint als je begrijpt dat je er maar één hebt. In dit boek is de hoofdpersoon de grip op haar leven kwijt. Giordano geeft aan de hand van een fictief verhaal tips om het heft in eigen hand te nemen en dromen werkelijkheid te maken. Camille heeft eigenlijk niks te klagen over haar leven. Nou ja, ze heeft regelmatig problemen met haar man, heeft wat moeite om contact te leggen met haar zoon en ze baalt ervan dat ze nooit iets met haar artistieke carrière heeft gedaan. Ze wil het roer omgooien, maar weet niet hoe. Als ze op een avond Claude ontmoet, is dat de sleutel tot haar succes. En dat kun je wel zo stellen, want alle stappen die Claude Camille uit laat voeren om weer dichter bij zichzelf te komen, gaan haar heel gemakkelijk af. Ze is overal een succes in, omdat ze, volgens haar eigen theorie, alle taken die ze van Claude krijgt moet afvinken. Zonder vinkje kan ze niet bij Claude, die omgedoopt wordt tot haar begeleider, aankomen. Iedereen in het echte leven weet dat dat afvinken niet altijd even makkelijk is. Het is vaak zeker een stok achter de deur, maar een dag heeft maar 24 uur en ons brein laat zich niet altijd sturen. Camille heeft soms ook wat moeite met opdrachten, maar ze voert ze allemaal voor de ‘deadline’ uit. Dat maakt dit boek erg onrealistisch. Ook de manier hoe de mensen in haar omgeving reageren, is niet geloofwaardig. Camilles man merkt wel dat er iets aan de hand is en dat ze bezig is met veranderingen in haar leven, maar hij is totaal niet nieuwsgierig hoe zij haar doelen bereikt. Hij laat haar haar dingen doen en heeft een kleine rol in het verhaal. Ongeloofwaardig, want in een liefdevolle relatie bespreek je dit toch gewoon met elkaar? Of je houdt elkaar op z’n minst op de hoogte? Giordano vertelt het verhaal met grote vaart. De hoofdstukken zijn kort, maar krachtig en in nog geen 200 pagina’s krijg je als lezer tal van tips op je schoot geworpen. Het boek neemt geen enkel moment rust en raast van tip naar tip. Dit kan ervoor zorgen dat de tips, die voor veel mensen bruikbaar kunnen zijn, afgeraffeld overkomen. Giordano lijkt te veel te willen in te weinig woorden. Zonde. Het was beter geweest als ze zich had gefocust op minder tips. De tips die dan gegeven werden, konden diepgang bereiken, die de informatie zeker ten goede zouden komen. Ondanks dat het boekje snel wegleest en je het in één avond gemakkelijk uit kunt hebben, blijf je met een ontevreden gevoel achter. De losse tips achter in het boek doorbladeren geeft je op z’n minst de kans om nog even in alle rust te kijken wat nu echt bruikbaar is. En dat is een van de weinige positieve dingen die over Je tweede leven begint als je begrijpt dat je er maar één hebt gezegd kan worden. Het leest makkelijk en snel en je hebt een overzicht aan kant-en-klare tips aan het eind. De vraag is: wil je je tijd verdoen aan het verhaal of lees je enkel de tips die gegeven worden?

Tjá, na een paar hele leuke boeken gelezen te hebben moest het er natuurlijk van komen, dat het ook weleens een keertje tegen kon gaan vallen. En die tegenvaller had ik vandaag met het boek van Camilla Way Hartje zomer, een psychologische thriller als je het mij vraagt. Dit boek begon me pas te boeien, toen ik ver over het midden was :-( Heel lang wist ik niet welke kant het nu op ging en dat stoorde me dus vreselijk op één of andere manier. Ik hou van boeken die me direkt vanaf de eerste bladzijde boeien en dat was bij dit boek duidelijk niet voor mij. Ik heb het zelfs heel lang saai gevonden. Het einde is weer wel geniaal inelkaar gezet door de schrijfster. Vandaar dan ook geen 1 ster, maar 2 sterren...

Verschrikkelijk boek. Niks aan. Je kan heel moeilijk het verhaal volgen en alles is super onrealistisch... jammer zeg

Dit boek heb ik een keer als boekenweekgeschenk mogen ontvangen. Helaas niet echt mijn boek. Het is wel aardig geschreven en diepgaand, maar wist mij niet te pakken. Mooi dat het geen confectie is, dat spreekt me op zich wel aan. Misschien omdat het zo'n dun boek is, zit je net in het verhaal, is daar het trieste einde alweer.

Persoonlijk vond ik het geen goed boek, soms was het nogal moeilijk om het verhaal te blijven volgen, dit komt zoals ik al heb geschreven door de vele namen die in het boek voorkomen. Ook vond ik dat het niet heel vlot las. Wat ik wel een pluspunt vond aan het boek is dat het zeer realistisch geschreven is, je hoort wel vaker op het nieuws dat er een afrekening is heeft plaatsgevonden binnen het homomilieu, ook denk ik dat hij zich bewust is van de maatschappelijke thema’s en problemen. Hierdoor kan hij het zeer goed verwoorden in zijn boek(en). Voor dat ik dit boek heb gelezen voor school, heb ik al andere Aspe verhalen gelezen en die vond ik veel beter. Om af te sluiten zal ik nog een punt op tien geven voor Zoenoffer van Pieter Aspe en dat is een zes.

Ik ben helaas niet erg te spreken over dit verhaal van Wulf Dorn. IJzige Stilte is in de kern een heel goed verhaal. Het begin is ook echt heel erg goed. Een jonge jongen wordt geconfronteerd met een vrouw die helemaal in paniek uit de psychiatrische instelling De Boskliniek komt gerend. De vrouw rent de vijver op die door het koude weer licht beroren is. Het ijs kan haar helaas nog niet dragen en ze zakt er doorheen. De kleine Jan is niet meer in staat haar te redden. Hij heeft ooit gelezen dat iemand met een dictafoon de laatste woorden van iemand onder water heeft vast kunnen leggen. Jan besluit de dictafoon van zijn vader te pikken en hem in het water van de vijver te houden om zo te achterhalen wat de vrouw nog gezegd heeft. Als hij midden in de nacht het ouderlijk huis verlaat, zijn ouders mogen van niets weten, is zijn kleine broertje Sven hem gevolgd. Samen zitten ze bij de vijver en voeren de test uit. Als Jan na een sanitaire, ziet dat zijn broertje weg is en ook in geen velden of wegen meer te bekennen is. Hij wordt ook niet meer geonden. Het boek draait eigenlijk om de levenslange zoektocht van Jan naar wat er met zijn broertje is gebeurd die nacht. Wat dat betreft een schitterend en aandoenlijk verhaal. Helaas vond ik dat het boek erg veel toevalligheden bevat. Het verhaal er omheen is soms ook wel erg ver gezocht. Het spannings- en daarmee mijn aandachtsniveau golfde erg snel van erg hoog tot bedroevend laag. De gelijkenis van de hoofdpersoon met Gregory Peck ging me ook irriteren omdat deze figuur in Trigger ook al meerdere malen genoemd werd. Wat de schrijver nou precies bedoelt met IJzige Stilte is ook niet duidelijk geworden. Hij schrijft de woorden namelijk erg vaak maar allemaal in een verschillende situatie en met verschillende personen. Nee ik kan niet echt zeggen dat ik erg enthousiast ben over IJzige Stilte. De gelijkenis met Sebastian Fitzek is ook absoluut niet te maken voor diegenen die dat denken. Slechts Twee schamele sterren

Het onderwerp op zich is zeker niet slecht, maar ik vond de beschrijvingen langdradig en veel te technisch. Wat een spannend boek had kunnen zijn, is saai geworden, geheel niet meeslepend.

Het boek begint heel goed. Het is het verhaal van de achterkant van het boek, waarbij de hoofdpersoon heel goed overkomt. Maar dan opeens komen er twee nieuwe verhalen bij die de vaart totaal uit het boek halen. Het eerste bijverhaal speelt zich af in de tweede wereldoorlog en omvat verschillende hoofdstukken. Hoofdstukken waar je je doorheen moet worstelen. Als dit verhaal beperkt was gebleven tot enkele alinea's was het dit boek zeer ten goede gekomen. Het tweede bijverhaal is veel interessanter en blijft juist weer te beperkt binnen het grotere geheel. Het boek tracht een echte kloon van De Da Vinci code van Dan Brown te zijn. Het wordt zelfs in het verhaal gezegd dat het op de DVC lijkt. Sommige woorden hoeven van mij niet. In dit verhaal past het niet om de woorden tieten en scheten te gebruiken. Ook het stukje waarin de hoofdpersoon zich boven het toilet laat hangen en dat ze zich erna afveegt past niet in deze schrijftrand.

Smith! Het tie wrap mysterie is een eerste deel uit een serie. Volgens de cover zou het een thriller zijn waarin spanning, humor en erotiek elkaar in rap tempo afwisselen. Het tempo klopt, het boek lijkt in een sneltreinvaart geschreven, en leest ook vlot weg. Toch vond ik het een tegenvaller: in het begin wordt er veel beschreven over de personages, dat zijn er ook nogal wat. Hoofdpersoon Harry is een goudeerlijke advocaat, totdat hij van ee cliënt een koffer met inhoud aangeboden krijgt als welkomstgeschenk. Hij vindt het koffertje zelf interessanter dan de inhoud. Belandt vervolgens in een criminele wereld, waarin zijn naïviteit hoogtij viert. Het boek is verdeeld in hoofdstukken die steeds een titel hebben als: boerenwijsheid of ontknoping: dit irriteerde me: ik lees vanzelf wel wat er komt! Ik vond het verhaal al met al ongeloofwaardig: het lijkt alsof de schrijver allerlei amerikaanse misdaadseries heeft gekeken en deze samen heeft willen voegen in een boek (een van de personages spreekt ook de bekende amerikaanse zinnen in het nederlands uit en vindt het zelf niet goed klinken). Al met al een tegenvaller voor mij. Prima boek als tussendoortje, maar ik ben niet gemotiveerd om deel 2 ook te gaan lezen, ondanks de poging van de schrijver mij hiertoe te motiveren.

Kruisverhoor geschreven door Peter Delpeut, speelt zich af in het Noorden van Nederland. Het verhaal start behoorlijk goed, maar al gauw lopen de verhaallijnen door elkaar en wordt het boek verwarrend en onduidelijk. De laatste 70 bladzijden waren voor mij dan ook zeer moeilijk om door te komen. Verder is het spanningsgehalte in het boek gering, de schrijsftijl is eenvoudig en verwarrend. Kruisverhoor is geen knaller!

In het begin van het verhaal was oke.maar verder in het verhaal erg waardeloos. Het eind was echt met zeer veel haast geschreven,nee ,het is zeker niet mijn boek.

Krimp gaat over Line, dochter van een restauranteigenaar in Den Haag. Als haar vader 80 wordt, kijkt ze terug op haar eigen leven, dat tot dan toe niet bepaald over rozen is gegaan. Line is een belangrijk deel van haar leven onderdrukt. Eerst en vooral door haar vader, die haar probeert te veranderen in iets wat ze niet is, in het bijzijn van gasten denigrerend konijntje noemt en haar roemt om haar afwaskwaliteiten. Ze moet allerlei sporten en hobby's proberen, om elke keer helaas te moeten concluderen dat ze er niet in uitblinkt. Vermoedelijk is het allemaal uit onmacht van haar vader, haar moeder is niet in beeld. Op haar 15e wordt ze, zonder enige mentale voorbereiding, het huis uit gezet. Ze vervalt in de kleine criminaliteit, gaat uit stelen in opdracht van anderen. Dan komt ze Rick tegen. Hij onderdrukt haar op een andere manier en hij sleept haar dieper mee de criminaliteit in. Er is geen ontsnappen aan voor haar. Hij leert haar onder meer hoe je met wapens moet omgaan, hoe je bedrijven en mensen berooft en hoe je ervoor zorgt dat je je slachtoffers niet als mensen ziet. Als Rick de bak in draait, probeert hij haar te chanteren door middel van brieven etc, want hij wil dat ze bij hem op bezoek komt en op hem wacht tot hij weer vrijkomt. Dat ze dat allebei weigert, vind ik opmerkelijk en bewonderenswaardig. Daar ligt m.i. het omslagmoment dat ze haar leven in eigen hand gaat nemen. Eigenlijk is Krimp het verhaal van schrijfster Justine Le Clercq zelf. Ze maakt veel gebruik van flashbacks. Er is geen wisselend vertelperspectief, we blijven stug bij Lina. Het tempo ligt erg hoog. Korte zinnen, weinig wollig taalgebruik. Ritme heb ik niet echt kunnen ontdekken. De lengte van de hoofdstukken valt op, soms heel kort, soms wat langer. De woordkeus/opbouw van zinnen vind ik goed, er staan mooie zinsneden in, zoals 'Hoe ik mijn ziel oprolde en vertrok.' Ergens in het boek zit een onverwachte uitbarsting over vrouwen, gegoten in een pleidooi dat Line op haar werk houdt. Zo snel als het stukje opkomt, is het ook weer verdwenen. Een oprisping die niets toevoegt. De bladspiegel en het lettertype vind ik prettig. Het omslag blijf ik lelijk vinden. Als me de vraag niet was gesteld of ik een boek met zo'n omslag zou pakken, had ik het inderdaad niet gepakt. Tot slot is Justine te veel doorgeschoten in het uitbenen van de tekst. Er is zo vreselijk weinig overgebleven dat er alleen maar meer en meer vragen worden opgeroepen en losse eindjes worden gecreëerd. Is het restaurant van haar vader echt zo succesvol? Waarom werkt hij dan nog op zijn 80e? Ook de afwezigheid van de moeder speelt geen grote rol, er wordt nauwelijks aandacht aan besteed. Line stelt zich geen vragen over waar haar moeder is, of waarom ze er niet is. De vragen die ik juist belangrijk vind om het verhaal te kunnen doorgronden, te begrijpen. Daarbij kan ik me werkelijk niet voorstellen dat een kind zich die vragen niet stelt. Nou vind ik weinig tekst en (enkele) losse eindjes normaal gesproken niet zo'n probleem, maar in Krimp is het wel heel erg. Zo erg dat ik het maar twee sterren toeken...

De meeste boeken van Wassmo ken ik wel: gruwelijk en ellendig voor bijna alle meisjes en vrouwen die erin voorkomen. Daarom verbijsterend gewelddadig en daarom dacht ik met dit boek wel enig leesplezier te hebben. Toch kom ik er bijna niet doorheen: zo saai, voortkabbelend verhaal. Er gebeurt weinig en dat zou nog een mooi boek kunnen opleveren ( Per Petterson heeft er een abonnement op), maar bij Wassmo is dat niet het geval: oppervlakkige karakterschetsen, dus het boeit niet. Ik kom al vele jaren in Noorwegen, ken de taal en cultuur en zelfs die herken ik bijna niet in dit boek. Inmiddels zijn er veel betere schrijvers in het Noorden opgestaan!

Goed verhaal, goed geschreven. Maar om het een literaire thriller te noemen, vind ik wat ver gaan. Ja, een thriller inderdaad, misschien eerder een detective, maar het is te simpel geschreven om het als literair te bestempelen. Het hoofdpersonage zit alles mee en uitsluitend de laatste tien pagina's zijn spannend. Daarvoor gaat het leven haar wel heel goed af. Tja, af en toe doet de dochter puberig, heel vervelend... Desondanks heb ik het boek met plezier gelezen, 't is alsof je een spannend tijdschrift leest.

In dit boek volg je twee verhaallijnen. 1 is er van Bente, ze is een spion, met een gezin. Haar zoon heeft veel problemen en haar man lijkt geen interesse meer in haar te hebben. Ze weet zeker dat hij een ander heeft. Als ze op een moment haar telefoon kwijt is en hem even later op vreemde plek terug vindt, denkt ze he wat vreemd….. Dan blijkt haar telefoon gehackt te zijn. Waardevolle informatie is Zo buit gemaakt, hierdoor kan Zweden in een moeilijk parket komen met de Britten. De tweede verhaallijn volgt Jonathan, een MI6 agent, die een verleden in Syrië hééft. De personages komen tegen over elkaar te staan. De wereld van een spion, is altijd onveilig, zeker als je baas je niet meer vertrouwd. En als de organisatie je het liefste meteen op non-actief wil stellen…. Moet je echt je onschuld bewijzen, voordat ze de stekker uit je spionnen bestaan of leven trekken. Toen ik de beschrijving las, dacht ik dat is een boek voor mij. Maar voor mij ging het boek flink de mist in. Men noemt het sensationeel vanaf het begin. Nou… Nee. Het komt tergend langzaam op gang. Als je een thriller verwacht zit je dus helemaal verkeerd. De eerste ruim 150 blz zijn meer een soort roman… Daarná Komt er spanning in. De laatste 80 blz zijn wel oke maar dat is echt te laat. Omdat ik na 150 blz echt wel klaar was met het verhaal, kwam ik er ook niet meer in. Een thriller moet je in het verhaal trekken vanaf Het begin, niet tegen het einde pas.

Luís Miguel Rocha (1976 Portugal) volgde een studie geesteswetenschappen en werkte als scenarist en televisieproducent. De laatste paus (The last pope) is het eerste boek van Luís Miguel Rocha (2006) in een trilogie waarin het Vaticaan en al haar geheimen centraal staan. Deel 2 (Holy bullet) gaat over het vermeende complot achter de aanslag op Johannes Paulus II. De titel van deel 3 is nog niet bekend, wel dat het boek in 2010 zal verschijnen. Op 29 september 1978, de drieëndertigste dag van zijn pontificaat, wordt paus Johannes Paulus I dood aangetroffen. De officiële doodsoorzaak luidt hartstilstand. Sarah Monteiro, correspondente voor een groot internationaal persbureau, komt van vakantie terug in Londen en vindt een gecodeerde boodschap en een lijst met namen. Even later ontsnapt ze aan een aanslag op haar leven. Rafaël, een mysterieuze man en vriend van Sarah’s al even mysterieuze vader, helpt haar te ontsnappen. De twee staan voor de opgave om een puzzel te ontrafelen waarin behalve huurmoordenaars en corrupte politici ook kardinalen en andere hoogwaardigheidsbekleders van het Vaticaan een rol spelen en zelfs Sarah’s eigen vader. Luís Miguel Rocha sluit zich aan bij het peloton schrijvers voor wie het Vaticaan en de katholieke kerk een onophoudelijke bron van inspiratie vormen. De keuze is begrijpelijk. Alle ingrediënten waar een thrillerauteur van droomt komen samen op deze vierkante kilometer in Rome: geloof, geld, macht en (onderdrukte) seks. Rocha doet wat anderen voor hem hebben gedaan: het vermengen van feiten en fictie. In De laatste paus komen we dan ook een hoop bekende namen en instellingen zoals staatsman Aldo Moro, ontvoerd en gedood door de Rode Brigades; Licio Gelli, eerbiedwaardige meester van de vrijmetselaarsloge P2 en betrokken bij de dood van heel wat politici; Paul Marcinkus, Amerikaanse aartsbisschop, directeur van de Vaticaanse Bank en betrokken bij allerlei schandalen en Robert Calvi, ‘Gods bankier’, dood gevonden onder Blackfriars Bridge in Londen, zogenaamd zelfmoord. Aan de lijst voegt Rocha een paar eigen, fictieve personages toe en begint te schrijven. Aanvankelijk gaat dat best goed. Rocha is van huis uit scenarist en dat is duidelijk te zien. Korte hoofdstukken, internationale locaties, een prettige stijl; kortom: een boek dat naar meer smaakt. Helaas gaat het met het verhaal een stuk minder. Allereerst zijn de karakters geen mensen van vlees en bloed, maar vooral vehikels om het verhaal vooruit te stuwen. Daarnaast moet er veel worden uitgelegd. Of beter gezegd: Rocha wil te veel uitleggen. Hij heeft zich voorgenomen dat zijn lezers na De laatste paus de media met meer scepsis zullen volgen dan voorheen. Niets is wat het lijkt. Overal zit een complot achter. Om dat te bewijzen construeert Rocha een verhaal waarin de lezer de draad kwijtraakt en waarvan de fictie de werkelijkheid nooit overstijgt. Een groot gevaar voor zogenaamde factie-schrijvers. Bedenk maar eens iets wat spannender is dan de werkelijkheid. Ik moest in ieder geval voortdurend denken aan allerlei intrigerende documentaires die ik over het Vaticaan heb gezien en waarnaast De laatste paus verbleekt. Jammer. Maar dat is het risico van vissen in de bekende vijver.

Het boek was voor mij niet spannend, want ik wist al het hoe en wat, omdat ik het boek dat hiermee verband houdt en later speelt, De Opgraving, al eerder gelezen had. Desalnietemin wilde ik wel graag doorlezen, en dat is toch ook belangrijk. Dit boek is natuurlijk geen parel van de literatuur, er wordt wel erg lang naar de climax toegeleefd en de hoofdpersoon is buitengewoon 'geweldig', maar het leest wel vlot. Ook met een kijkje op de vulkaanuitbarsting van de Vesuvius...

Poeh, zelden heb ik met zoveel moeite een boek doorgeworsteld. Hij leek me boeiend. Een gezelschap beginnend auteurs die een cursus volgen. En daarna een aantal van hen die op reis gaan naar diverse bestemmingen. De politie in Malta die 2 moorden moet zien op te lossen. Vol goede moed begon ik aan dit verhaal. Maar wat heeft het me vreselijk veel moeite gekost. Feiten, feiten, feiten en nog eens feiten. Politiek en vooral religieus. Naar mijn mening veel te veel. En er werd constant gesprongen tussen diverse data. Ik was heel snel de draad kwijt. Ik heb heel vaak terug gebladerd. Constant was het verhaal anti-islam. En er bleef maar steeds naar voren komen dat vrouwen achtergesteld zijn en onderdanig zouden moeten zijn aan mannen. Er zijn hoge piefen die aan touwtjes trekken vanuit hun ivoren torentjes. En dan, dan is er 1 persoon die als een soort van eenmansactie denkt een oude godsdienst de das om te kunnen doen. Van tijd tot tijd duizelde het me tussen de diverse groeperingen/stromingen van de diverse religies. Soeniet, sjiet, hutu, tutsie, jodendom, christendom, katholiek, islam, hindoes, sikhs, soefi. Tempel, moskee, kerk, kathedraal, en de duvel in z'n ouwe moer..... Aanvankelijk had ik zo her en der ook nog de neiging om te checken of dingen echt gebeurd waren. Maar aangezien er zo vreselijk veel voorbij kwam, heb ik dat maar los gelaten. Ik heb er uiteindelijk doorheen gelezen zonder enige keer ergens bij stil te staan of over na te denken. Pas ver in het boek werd het meer leesbaar, omdat er minder feiten werden opgesomd. Het verhaal werd wat rustiger. Maar werd het ook boeiender? Nee, in mijn ogen niet. Een boek wat ik niet snel zal aanraden aan andere mensen. Tenzij ze een sterke interesse in politiek en religie hebben. Waarom dan toch 2 sterren? Omdat meneer Merlijn Terveel wel heel veel tijd heeft gestoken in research. Overigens grappig dat de genoemde foto in Oezbekistan ook daadwerkelijk bestaat op internet.

Ik had meer verwacht. Stel je voor dat je eigen zus met een mededeling als deze komt, dan zou je toch heftiger reageren, van binnen (misselijk, ademnood) of buiten (slaan?)? Ik vond dat niet realistisch. En dan de toegeeflijkheid naar haar man... ook niet erg realistisch. Het leest wel makkelijk weg. Een meisjesboek.

Achter de naam Paul Christopher schijnt een geprezen literator schuil te gaan die al het nodige kwalitatieve werk op zijn naam heeft staan. Met zijn boek Het Michelangelo Mysterie heeft hij duidelijk in de voetsporen van Dan Brown willen treden. Willen treden, maar niet kunnen treden moet ik toch concluderen. In Het Michelangelo Mysterie speelt de beeldschone kunstgeschiedenis studente Fiona (Finn) Ryan de hoofdrol. Als zij op haar stageplek toevallig stuit op wat oude tekeningen die van Michelangelo lijken te zijn, gebeuren er ineens rare dingen. Ze raakt haar stageplek kwijt en betrapt een inbreker als hij haar appartement doorzoekt op heterdaad. Dit kost haar vriend Peter het leven. Het begint er steeds meer op te lijken dat iemand het gemunt heeft op de foto’s die ze van de Michelangelo-tekening heeft gemaakt. Als blijkt dat er in de kring om haar heen steeds meer doden vallen is er nog maar één optie: samen met haar foto’s slaat Finn op de vlucht voor een vijand zonder gezicht die overal kan zitten… Het Michelangelo Mysterie is een regelrechte Dan Brown ‘kloon’. Alleen ontbreken in dit boek alle ingrediënten die van een boek als Het Bernini Mysterie of De Da Vinci Code een topper maken. Christopher slaat op teveel fronten de plank mis. De plot is vaak geforceerd en bevat teveel toevalligheden. Het lijkt wel alsof Christopher er op bepaalde momenten vanuit gaat dat de lezer in zijn hoofd kan kijken en bepaalde gedachtesprongen moeiteloos kan volgen. Dit is een misvatting en leidt soms tot het optrekken van de wenkbrauwen bij plotwendingen die hortend en stotend het verhaal een andere kant op trekken. Het taalgebruik is in sommige scènes ronduit plat en dat past niet in een dergelijk verhaal. Verder werkt Christopher met een verhaallijn in het heden en een in het verleden. Het onderscheid tussen deze twee aparte sporen is niet altijd gelijk duidelijk en haalt de vaart wat uit het verhaal. Pas wat later heb je als lezer soms door dat je weer terug in de tijd bent gegaan en niet in de verhaallijn van het ‘nu’ zit. Deze tijdsprongen zouden veel beter gekenmerkt moeten worden. Aangezien dat niet het geval is komt het verhaal soms wat rommelig over. Het erbij slepen van mensen van allerlei pluimage maakt het er allemaal niet beter op. Ook de samenhang tussen de stukken in het heden en verleden blijft lang onduidelijk en roept vragen op. Sommige stukken zijn zelfs ronduit saai. Voeg daarbij dan nog een zeer voorspelbare hoofdpersoon die als vanzelfsprekend beeldschoon, intelligent en pittig is (wie immer!) en je krijgt een duidelijk eindoordeel: Dit boek heeft op mij niet veel indruk gemaakt.

De schrijfster hanteert diverse stijlen door in haar autobiografie. Soms is de muur nog niet gevallen en schrijft ze vanuit de blik van een klein kind met onnavolgbare logica. Even later zijn we in de jaren 90 en is ze een dwarse puber om vervolgens weer terug te schieten naar 1989 zonder dat dit meteen duidelijk is. Haar verhaar is hierdoor mozaïekachtig en verwarrend. Ik dacht regelmatig 'Wat bedoelt ze nou?' of 'Waar gaat dit heen?' Los daarvan vond ik de vertaling ook niet altijd even sterk en gaat de vertaler ervan uit dat je diverse Duitse begrippen kent.

Deze maand verschijnt Rotte Appel bij uitgeverij Ellessy, het tweede boek van Lia van Nuys. Na haar debuut, Storm voor de Stilte, was het tijd voor een nieuwe spannende liefdesroman, vond de Limburgse journaliste. Het zou een spannende, psychologische roman moeten zijn, met liefde, dood, jaloezie en moord als thema’s. Zou dit voldoende zijn om de lezer 225 pagina’s mee te vermaken? Kunstenaar Victor Quadvlieg sterft tijdens een fataal ongeluk op de boot van zijn minnares Marleen. Hij laat zijn vrouw Sonja, minnares Marleen en broer Caspar achter. Mensen die continu met elkaar in aanraking blijven. Marleen trekt veel op met Caspar en Sonja wil haar minnaar Caspar terug. Wanneer Sonja in contact komt met de mysterieuze Keira besluit ze haar oude werk als galeriehoudster weer op te pakken. De werken van Victor verwerkt ze in pendels en samen met Keira start ze de verkoop. Vanaf dat moment komt de jaloezie pas echt de hoek om kijken en gebeuren er vreemde dingen in het dorp. Jaloezie, daar is het boek vol van. Op elke pagina’s spat de onprettige emotie van het papier af. Sonja gunt Marleen duidelijk het licht in de ogen niet en de sfeer die dat meebrengt voor het verhaal is niet prettig. Continu voel je de jaloerse gedachten van Sonja, waardoor je geen feeling voor de hoofdpersoon krijgt. Ze is vervelend en irritant en lijkt van niets in het leven te genieten. Dit maakt het boek zwaar om doorheen te komen. Liefde is in het verhaal weinig terug te vinden. Iedereen lijkt het met elkaar te doen, maar echte liefde is weinig terug te vinden. Elke echtgenoot heeft wel een minnaar of minnares, waar is de echte liefde en het gaan voor elkaar naartoe? De situatie die het verhaal beschrijft is geen liefde, maar jaloezie. Krijgen wat je hebben wil en daar alles, maar dan ook alles voor over hebben. De hoofdpersonages spreken niet aan. Ze komen niet tot leven. Waar Sonja overkomt tot een chagrijn, blijft Marleen op de achtergrond en ook Keira, met haar zware achtergrond en ‘heksachtige’ levensstijl komt niet echt tot leven. Ook gebeurt er te weinig dat de aandacht vasthoudt. Rotte Appel kun je met gemak een paar dagen aan de kant leggen. Tegen het einde wordt de zoektocht naar de dader ingezet. De spanning komt dan enigszins om de hoek kijken. Het is jammer dat het al snel te voorspellen is wie de dader is. Toch maakt het einde wel wat goed voor het verhaal. Al met al is Rotte appel geen hoogvlieger. De verwachting van een liefdesroman wordt niet waargemaakt. Wel leest het boek heerlijk weg. De schrijfstijl van Lia is prettig leesbaar en zeker niet moeilijk. Dit verhaal is leuk als tussendoortje. Geen hoogstaander, prima geschikt om een gure herfstavond mee door te komen.

Het komt eigenlijk zo goed als nooit voor dat ik een boek niet uitlees, maar dit boek heb ik uiteindelijk toch weggelegd. Dat het boek traag op gang komt, was niet het grootste probleem; dat hebben meer boeken en meestal komt het dan wel goed. Dit boek ergerde mij echter in zijn gekunstelde vaagheid en niet passende, vergezochte metaforen. De vaagheid rondom bepaalde gebeurtenissen wekt eerder irritatie dan dat het de spanning verhoogt. Daarnaast kloppen de vage tijd- en plaatsbeschrijvingen niet met elkaar. Hoewel soms diepgang gesuggereerd wordt door bijvoorbeeld de beschouwingen van de oom, blijft het boek aan de oppervlakte. Zoals de personen in het boek geen echt contact met elkaar en de wereld lijken te maken, zo heeft het boek onvoldoende contact met mij kunnen maken.

Dit boek heb je zo uit. Simpele schrijfstijl en niet echt spannend. Een aantal ongeloofwaardigheden die er in zitten vond ik jammer, denk toch dat het er bij echte stalking wel anders aan toe gaat. Hoofdpersoon vond ik erg naïef en ze deed dingen die iemand die gestalkt word echt niet doet.

Beter goed gejat dan slecht bedacht. Dat moet James Rollins gedacht hebben toen hij Steen der wijzen schreef. De overeenkomsten met Het Bernini mysterie van Dan Brown zijn namelijk overduidelijk: een Amerikaans held, Grayson Pierce en een aantrekkelijke Italiaanse heldin, Rachel Verona, bij Brown zijn dat de Amerikaan Robert Langdon en Italiaanse Vittoria Vettra, gaan achter een geheime genootschap aan (Societas Draconis vs. Illuminatie). In beide boeken komt een buitengewone natuurkundige kracht voor; bij Rollins zijn dat supergeleiders bij Brown antimaterie. Verder staat in beide boeken de symboliek centraal en is er de race tegen de klok met raadsels in verzegelde crypten, gevaarlijke catacomben en beroemde kathedralen. Tenslotte beweren beide schrijvers dat hun boeken doorweven zijn met feiten. Op zich was Steen der wijzen een spannend boek en las het vrij makkelijk weg maar na de zoveelste miraculeuze ontsnapping uit de talrijke uitzichtloze, hopeloze en onmogelijke situaties en het kraken van de zoveelste oeroude code binnen een oogwenk, had ik het op een gegeven moment wel gehad. Het werd mij allemaal te ongeloofwaardig. Het feit dat Gray in de aanloop van het verhaal een aantal ribben kneust en zelfs een breekt, wat hem totaal niet schijnt te deren totdat hij een beetje moet bukken in een tunnel en hij zich plots een bejaarde voelt, maakt het zelfs een beetje lachwekkend.

Alhoewel ik graag verhalen lezen die zich in de jaren 1800 afspelen, vind ik dit toch een minder boek en dan voornamelijk omdat het niet spannend was. Ik vind het wel schokkend hoe de normen en waarden van toen waren en hoe groot het verschil tussen arm en rijk was. Verder de hooghartigheid van dokters of zelfs van doktersstudenten is ook stuitend. Om nog maar te zwijgen van diezelfde dokters die de kraamkoorts verspreiden omdat ze hun handen niet wassen. Het verhaal in het heden vond ik erg zwak. Dan was dat van het verleden toch beter. Dit is een atypische Tess Gerritsen.

Een vreemd boek is dit, ik kan er niet meer van maken. Allereerst de schrijfstijl, er worden weinig tot geen leestekens gebruikt dus als iemand iets zegt dan staat dat niet tussen aanhalingstekens daardoor leest het boek best moeilijk. Ten tweede het verhaal, nu ik hem uit heb, weet ik eigenlijk nog niet precies waar het boek nu over gaat, ik vind het maar een wazig verhaal. Niet helemaal mijn boek dus!

Dit boek gaat tijdens het lezen niet vervelen omdat er best wel veel in gebeurd, maar toch heb ik een beetje gemengde gevoelens. Het slot is namelijk echt heel gewoontjes en persoonlijk vind ik hem dan ook erg jammer. Had er meer van verwacht, zeker omdat het begin van het boek veelbelovender leek en ook best spannend was. Je blijft toch wel doorlezen omdat het zo gemakkelijk wegleest, maar door het einde daalt de score van het boek wel. Voor mij iets meer dan een middelmatig boek

Hoewel ik graag de boeken met columns van Martin Bril lees, vond ik dit boekje niet zo boeiend. Ik zal het boek waar deze fragmenten uit komen in elk geval niet gaan lezen.

Drie zussen zijn op jonge leeftijd van elkaar gescheiden om elk over hun eigen rijk te regeren. Ze bezitten niet alleen koninklijk bloed, maar ook unieke gaven. Mirabella beheerst de natuurelementen, Katherine is bestand tegen alle soorten gif en Arsinoe deelt een unieke band met het planten- en dierenrijk. Hun leven staat in het teken van hun zestiende verjaardag. Die zal het begin inluiden van een wreed gevecht om de troon dat slechts één van hen zal overleven. Uit liefde voor hun rijk zijn alle drie de jonge vrouwen vastbesloten om als winnaar uit de strijd te komen. Tijdens hun meedogenloze queeste krijgen ze hulp van trouwe aanhangers die hen met raad en daad bijstaan. Hun gave is een belangrijk wapen, maar de strijd wordt ook psychologisch gespeeld. Daarbovenop staat hun wederzijdse haat in schril contrast met de bloedband die ze delen. Hoe ver zijn ze bereid om te gaan om de macht in handen te krijgen? En wat met de liefde in hun leven? Koninginnen is de vertaling van Three Dark Crowns en wordt uitgegeven door HarperCollins. Sandra Hessels nam de vertaling voor haar rekening. Auteur Kendare Blake vertelt haar verhaal door elk hoofdstuk van perspectief te wisselen. Het eerste deel is dan ook één grote kennismaking met een van de drie koninginnen, haar belangrijkste vertrouwelingen en haar rijk. Deze introducerende hoofdstukken zijn taai en afstandelijk geschreven. Wel fijn dat met elk nieuw perspectief de sympathie van de lezer verschuift totdat het voortdurend tussen de drie vrouwen zweeft. Je verafschuwt en support tegelijkertijd iedereen. Toch blijft het een hele opdracht om de tientallen (overwegend vlakke) personages uit elkaar te houden. Het uitgangspunt belooft spannende en rauwe materie, maar slaat algauw een totaal andere weg in. De drie jonge vrouwen bekommeren zich meer om hun liefdesleven dan om hun gruwelijke lotsbestemming. De gedurfde kantjes aan het verhaal zinken weg in een clichématig patroon van aantrekken en afstoten dat haast op geen enkel moment beroert. Actie is ver te zoeken en platte conversaties zuigen de spanning uit een verhaal dat veel te uitgebreid beschreven is. Koninginnen heeft een sterk en boeiend uitgangspunt, maar auteur Kendare Blake laat deze links liggen voor romantische dramatiek die weinig om het lijf heeft. De laatste hoofdstukken betekenen een omslag en zorgen voor de verwachte actie en verrassingen, maar dan is het al te laat. Hopelijk doet Blake in het tweede deel het lef dat in haar uitgangspunt schuilt, wél alle eer aan.

Peter, in het huidige leven een dominee, getrouwd met Beatrice, in een vroeger leven een duister figuur die in een bedenkelijk milieu opereerde, wordt op eigen verzoek en na een uitvoerige ballotage, uitgezonden naar Oasis, een planeet miljarden kilometers van de aarde verwijderd, om daar het Woord te verkondigen. Hij raakt daar bevriend met de Oasiers, de oorspronkelijke bewoners, en leert hun gewoontes kennen en weet hun te vinden voor zijn verkondiging, geholpen door het boek van wonderlijke nieuwe dingen, de bijbel zeg maar. Ondertussen houdt hij uitvoerig contact met Beatrice middels een soort van mail en vormt zich door het nogal science-fiction aandoende verhaal de onder woorden gebrachte onbeschrijfelijke liefde naar elkaar toe via dit medium, zodat het verhaal in 2 verhalen in een verstrengeld lijkt te zijn, daarnaast heeft hij ook nog te maken met zijn collega's van de USIC die ook gehuisvest zijn in Oasis. Ik heb het lang vol gehouden, maar ik ben halverwege toch afgehaakt, het kon mij niet genoeg boeien, de onwaarschijnlijke wereld van een andere planeet, het mierzoete liefdesverhaal dat ook nog eens doorspekt met Gods woord, waar ik ook al niet veel mee op heb, werd met teveel van het goede, en daarbij is goede niet het goede woord, de uren die ik er aan heb gespendeerd zijn er teveel geweest, helaas, niet mijn pakkie an dus.

Ik begin er steeds meer achter te komen dat ik niet zo'n fan ben van Karin Slaughter. Goed gekozen auteursnaam trouwens als je grossiert in het van-dik-hout-zaagt-men-planken soort van vertellingen. Dit is de laatste aflevering in de zogenaamde Grant County-reeks, maar er blijven wel wat vragen open na dit boek. Zal er niet te diep op ingaan vanwege 'spoilergevaar', maar mevrouw Slachter maakt zich er wel heel makkelijk af zo. Waar ik vanaf het begin van het boek al moeite mee had was de door elkaar gehusselde chronologie. Nu hoeft een boek zich heus niet van A tot Z chronologisch in de tijd af te spelen - ik snap het nut van flashbacks - maar zoals hier het verhaal wordt verteld heeft het iets manipulatiefs. En dus neigt het naar gemakzucht van de auteur.

Ontzettend voorspelbaar vanaf de eerste bladzijde. Geen moment spannend, grappig of anderzins interessant. En zelfs qua romantiek en erotiek liet het zeer te wensen over. Alleen geschikt voor de papierbak.

Een auteur die in een boek zelf al een accurate omschrijving van de kwaliteit geeft: dat kom je niet zo vaak tegen. Christine Adamo presteert het echter, als ze in een dialoog tussen de hoofdpersoon en haar vriend de hoofdpersoon laat zeggen dat ‘het wel het plot van een B-film lijkt’, wat haar allemaal overkomt. Dat is een vrij treffende omschrijving: het plot is niet ijzersterk en hangt van een paar flinke onwaarschijnlijkheden aan elkaar. Het verhaal valt in twee delen uiteen, die in het begin lichtjaren uiteen liggen en uiteindelijk op een aardige manier bij elkaar komen. Verhaal nummer één gaat over Liz, een Australische die haar saaie en voorspelbare leventje gedag zegt en naar Frankrijk verhuist. Daar hoopt ze meer te weten te komen over haar moeder, die uit haar leven verdwenen is toen ze nog een meisje was. Het enige dat ze weet is dat haar moeder vanuit Frankrijk naar Australië is geëmigreerd. Op het platteland van de Provence hoopt ze meer te weten te komen. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Er duiken verschillende lichamen op in Liz’ buurt en ze raakt ook verwikkeld in een relatie met een vriendelijke Amerikaan die op wonderbaarlijke wijze opduikt en die een onverwachte connectie met Liz blijkt te hebben. Het andere verhaal is van een totaal andere soort. In pakweg honderd pagina’s, en verweven met het verhaal van Liz, vertelt de auteur de geschiedenis van de Australische Aboriginals. Dat doet ze aan de hand van een familiestamboom die begint in 70.000 voor Christus. Met reuzesprongen gaat Adamo door de tijd, en vertelt hier en daar een stukje over de Aboriginalfamilie en hun van rampen doorspekte geschiedenis. Een beetje ‘Stam van de Holenbeer’-achtig, maar dan in het heel kort. Dat Adamo deze twee verhalen uiteindelijk bij elkaar weet te brengen, is het sterkste deel van dit boek, en daarmee stipt ze ook meteen een in Australië nog steeds actuele kwestie aan. Dat is interessant. Maar meer dan dat wordt het helaas niet, omdat de spanning in het Liz-gedeelte ontbreekt. Het verhaal komt maar matig van de grond en blijft flinterdun. Als er dan ook nog wat kunstgrepen toegepast worden aan het eind, waarvan de geloofwaardigheid matig is, draait Adamo eigenlijk zichzelf de nek om. Dat is jammer, want ze is duidelijk thuis in haar onderwerp, en weet er veel van. Zoveel dat ze een aantal begrippen meent te moeten verduidelijken met een notenapparaat, als ware dit een wetenschappelijke tekst. Ongetwijfeld klopt er veel van wat de auteur beschrijft op het gebied van Aboriginalgeschiedenis en de flora en fauna rondom deze mensen, maar de keus om die informatie te koppelen aan een in het heden gesitueerd, spannend bedoeld verhaal, pakt niet zo goed uit. Daarvoor is de plot te weinig sterk – iets dat Adamo zich blijkbaar al gerealiseerd had, anders laat je je hoofdpersoon haar eigen situatie toch niet omschrijven als ‘een verhaal uit een B-film’

De Engelse titel dekt de lading van het boek beter, maar ja om iets gelijkaardigs met een J in het Nederlands te vinden..... Het lijkt dat gerechtigheid er eindelijk zal aankomen voor Wendell Jaffe en zijn omstaanders, maar eigenlijk worden we allemaal op het verkeerde spoor gezet...

Ik had veel verwacht van dit boek en dat kwam vooral door de goede recensies. Maar ik vind het boek erg tegenvallen. Het was voor mij al heel snel duidelijk hoe het verhaal in elkaar zat en dat haalt de spanning uit het verhaal. Zonder spanning wordt het verhaal best wel langdradig en begon de ontvoeringg van Amy me eerlijk gezeg wat te vervelen. Ook de tunnelvissie van de politie en dat de schrijfster je op het verkeerde been probeert te zetten met de dader is eigenlijk niet echt verrassend. Ik vond dit helaas echt geen heel goed boek.

Het is een thriller met een vleugje sex en romantiek. Van der Vlugt heeft de schrijfstijl voor jeugdboeken die ze ook in haar voor volwassenen bedoelde lectuur bezigt. Het verhaal kent geografische plotwendingen en leest lekker vlot, mede door dat simpele taalgebruik. Ik vind het vreemd dat Jef met een kei gaat kloppen terwijl hij een koevoet in de rugzak heeft zitten. Kon hij daar die plavuis niet mee opzij schuiven? Er staan twee geschiedkundige missers in. Zoals schilderingen van slechts 14 eeuwen oud in de Egyptische tempel van Chonsoe of de overdatering van de tempels bij Karnak die op veertienDuizend jaar oud gesteld worden. Historische missers door drukfoutjes of slechte research? Wie het weet mag het zeggen. Al met al geen aanrader.

Van de eerste 2 delen heb ik genoten. Bij dit boek vraag ik me af of het uberhaupt dezelfde auteur is. In mijn ogen een compleet andere schrijfstijl. Interne dialogen die ik erg irritant vond, hoofdstukken met personages die niks aan het verhaal toevoegen. Al die persoonlijke prive kwesties, niet spannend en de ontknoping komt uit de lucht vallen. Nee dit was echt zwaar tegenvallend.

In het tuinfeest wilt Alice een groot feest geven voor haar familie en vrienden. David, haar man, is nukkig en niet helemaal blij over het feest. Echter tijdens het lezen was er alleen sprake van de voorbereidingen van het feest, en niet zo zeer het feest zelf. Het bleef continu een negatieve sfeer aanhouden en ging vooral over heel veel gezeik die zich speelt in de familie en de verschillende gezinnen. Ik heb het tot de helft volgehouden en daarna de laatste twee hoofdstukken gelezen. Die waren niet beter geworden en beschreven nog altijd de negatieve dingen. Ik werd er een beetje depri van, er werd gewoon bijna niks goeds verteld. Ik raad het boek dan ook echt absoluut niet aan.

De teksten op de achterflap suggereren dat we veel kunnen lachen tijdens het lezen van dit boek. Van de scenario-schrijver van de Britse tv-serie Cold Feet had ik wat meer verwacht. De hoofdpersoon Stephen McQueen is een acteur met rolletjes als lijk en als verklede eekhoorn. Hij is nu gedurende 145 voorstellingen de understudy van de knappe en gevierde acteur Josh Harper. Josh wil maar niet uitvallen en de kans dat Stephen hem een keer kan vervangen en daardoor kan doorbreken als acteur wordt steeds kleiner. Het huwelijk van Josh met zijn knappe Amerikaanse echtgenote Nora gaat niet over rozen. Stephen wordt verliefd op haar. Josh gebruikt hem als alibi voor zijn escapades onder de belofte dat hij een keer “ziek” wordt zodat Stephen hem 3x kan vervangen. Door allerlei verwikkelingen loopt alles uit de hand, maar tenslotte is er een happy end voor Stephen. Het verhaal is dunnetjes, heeft soms absurde wendingen, maar het is helaas meer chicklit dan ik had gehoopt.

Galgenveld is het eerste deel van de tetralogie De Noordzee Moorden van de Nederlandse schrijfster Isa Maron. De release van dit boek gaat gepaard met een heuse promotiecampagne: banners, vlaggen, gratis verspreiding van 1,5 miljoen exemplaren via het Algemeen Dagblad, ... Kosten nog moeite werden gespaard. En met succes want inmiddels werden ook de filmrechten verkocht. Galgenveld start wanneer aan het Ij het lichaam van een man wordt aangetroffen: de man hangt aan een lantaarnpaal en is gruwelijk toegetakeld. Kyra Slagter, een eindejaarsstudente, is als 1 van de eersten ter plaatste. Gedreven door haar passie voor crime start ze onmiddelijk haar eigen onderzoek. Dit tot grote ergernis van rechercheur Maud Mertens. En dan valt een volgend slachtoffer ... Ondanks het feit dat de enorme promotiecampagne en de vermelding dat Maron zich met deze reeks definitief schaart bij bij het rijtje van beste thrillerschrijfster van Nederland voor enige argwaan zorgden, werd met hoge verwachtingen aan dit boek begonnen. Jammer genoeg kwamen al snel de eerste ergernissen de kop op steken om nadien niet meer te verdwijnen. Veel heeft te maken met de uitwerking van de personages enerzijds en de verhaallijnen anderzijs. Zowel Kyra als Maud weten niet te overtuigen: deels door een oppervlakkige uitwerking, deels door ongeloofwaardigheid. Een negentienjarige die eventjes snel een moord gaat oplossen en zonder enige tegenkanting haar eigen onderzoek kan voeren, ook al vormt ze zo een belemmering voor de bevoegde instanties ? En Maud die voornamelijk met haar dochter bezig is, niet de indruk geeft de moord daadwerkelijk te onderzoeken en van wie men zich kan afvragen of ze hoe dan ook capabel is om de zaak tot een goed einde te brengen ... Wat de verhaallijnen van de moorden betreft: de gruwelijkheid van de moorden staat niet in verhouding tot wat later de motieven blijken te zijn. Mede door het oppervlakkige onderzoek lijkt het alsof de moorden voornamelijk tot doel hebben de personages Kyra en Maud te introduceren en dat Galgenveld bijgevolg niet meer is dan een lange inleiding op de volgende delen. Interessant is wel de cursieve verhaallijn over een meisje dat gevonden wordt in Schotland. Vermoedelijk gaat het hier over de verdwenen oudere zus van Kyra, maar daar zullen de volgende delen meer uitsluitsel over moeten geven. De schrijfstijl van Maron is moeilijk te omschrijven. De gedeeltes met Maud en Kyra zijn vrij eenvodig en bevatten veel herhalingen. Het cursieve gedeelte en de hoofdstukken vanuit het standpunt van de moordenaar komen meer matuur over. Galgenveld heeft de verwachtingen niet waargemaakt en enkel de cursieve gedeeltes sporen aan om het volgende deel nog te lezen. Maron zal dan wel sterker en overtuigender uit de hoek moeten komen of het einde van de tetralogie wordt niet gehaald.

Dit boek, het origineel in het Engels, heb ik gekocht nadat ik de Ted Bundy Tapes heb gekeken op Netflix. Wat een ongelooflijk fascinerende serie, over seriemoordenaar Ted Bundy. Heb de vier afleveringen met open mond gekeken. Het is ongelooflijk hoe deze ogenschijnlijk charmante en intelligente man zulke gruweldaden heeft kunnen plegen. Ik kan de liefhebbers van True Crime de serie en dit boek echt aanraden. Liever in het Engels, vanwege de authenticiteit!

Lena Mampaey, een producente van televisieprogramma’s, wordt dood aangetroffen in het decor van haar populaire realitysoap. Voormalig wetsdokter Maurice Mendelsohn, die als adviseur optreedt voor deze reeks, begint zich onmiddellijk vreemd te gedragen. Dat merkt ook zijn vriend en commissaris in ruste John Carpentier op. Alhoewel de zaak in handen gegeven wordt van Leo Dewit, de vroegere beschermeling van John, kan Carpentier de zaak toch niet op zijn beloop laten, en start hij – samen met zijn echtgenote – een schaduwonderzoek. Dodentocht is het negende deel in de reeks met de Antwerpse speurders Carpentier en Dewit in de hoofdrol. Het tiende en laatste deel van de reeks, getiteld Dood, wordt eind september 2007 in de winkelrekken verwacht. Met een robuuste vertelstijl die neigt naar wat Deflo op papier zet, levert de auteur een verhaal af dat verrassend dicht aansluit bij de actualiteit. Zo komen thema’s als realitysoaps, Al Qaeda, iedereen beroemd en antisemitisme in de loop van het verhaal aan bod. Het is dus echt een verhaal van deze tijd met een goed in elkaar geknutseld plot. Jammer genoeg is de weg die de speurders afleggen om tot de ontknoping van de zaak te komen minder goed doordacht. Zo is het zeer onwaarschijnlijk dat de gepensioneerde commissaris en wetsdokter - zo makkelijk – toegang krijgen tot de plaats van de moord, terwijl het daar nog krioelt van de wetsdienaren, omdat het onderzoek nog in volle gang is. Ook maakt Piet Teigeler bij momenten grote sprongen en niet voor de hand liggende wendingen om het onderzoek compact te houden. Zoals nogal eens voorkomt bij boeken die nauwelijks de grens van 200 bladzijden overschrijden, hadden ook hier een paar alinea’s extra een wereld van verschil kunnen maken. Zonder de evolutie van de personages gevolgd te hebben, die zichtbaar is in de boeken uit de serie, en dus alleen rekening houdend met dit boek, verrast vooral de echtgenote van de ex-commissaris. Deze vrouw, die zich voordien nooit inliet met speurwerk, ontpopt zich tot een buurtonderzoekster eerste klasse als ze al haar vroegere kennissen aanspreekt om de achtergrond van het slachtoffer uit te pluizen. Op zijn minst een vreemde ommekeer... En toch bewijst de schrijver dat hij wel degelijk de potentie heeft om mooie gecompliceerde, maar toch geloofwaardige personages te creëren. Bewijs hiervan is de man van het slachtoffer, van wie alle aspecten zalig mooi getypeerd worden. De locatie, in het hart van Antwerpen, verdient eigenlijk meer aandacht dan ze in dit boek krijgt, maar de schrijver weet, ondanks dat hij uitgeweken is naar Spanje, wel mooi te verwoorden wat er leeft onder de lokale bevolking. Dodentocht is geen meesterwerk, maar toch goed voor een paar uur leesplezier.

Een zwak, voorspelbaar verhaaltje; het gegeven van een superpanty heeft een zekere originaliteit en is mogelijks opwindend voor wie die dingen dag en nacht draagt, maar daarmee is dan ook alles gezegd. De karakters zijn nauwelijks uitgewerkt, het zal de lezer worst wezen wat er met deze of gene gebeurt. De spanning is dus ver te zoeken, de meest verbazende plotwending is dat op de valreep plots twee (of zijn het er drie) huwelijken in de lucht hangen, hoewel voordien evenmin van enige romantische spanning sprake was. Zeer geschikt voor personen (m/v) die willen besparen op valium en consoorten. "Carol Higgings Clark werd in één klap beroemd met haar eerste thriller": een duidelijk geval van teren op de naam van de moeder, ook inhoudelijk steelt ze legio elementen uit het werk van de oudere dame. Dit boekje leert ons dat talent niet noodzakelijk erfelijk is, noch door omgevingsfactoren kan worden gekweekt.

Het verhaal begint met een proloog. Die beloofd veel goeds, maar als je het boek uit hebt, merk je dat die proloog helemaal niets met het verhaal te maken heeft. Het lijkt namelijk de moord die op het einde van het verhaal gebeurd, maar het is een heel ander wapen, dus ik kan het niet plaatsen. Dan het verhaal. Ik begon mij te irriteren aan de schrijfstijl, steeds dezelfde uitdrukking. Bv " dat het een lieve lust was". Hoe vaak dat ik die uitdrukking wel niet heb gelezen. De zinnen zijn ook erg simpel, alsof we het verhaal niet snappen. Het is een beetje alsof iemand een verhaal vertelt, het leest niet als een boek. Er staan ook behoorlijk veel fouten in. Dan heb ik het niet over spellingsfouten. Deze bv ; Niels zegt tegen Jordy, "echt Jordy jongen, je mag in je handen klappen met zo'n vrouw als Karin... Ik ben ook blij met mijn vrouw, zei Niels.... Niels voert kennelijk een gesprek zijn uppie ha ha Het boek gaat ook veel te veel in details, het hele verhaal over zijn pleegoom in Polen bv. Er is een gijzelingssitatie met zichtbare dreiging. Een van de slachtoffers weet zich naar de badkamer te verplaatsen, dan denkt het slachtoffer kennelijk dit... " Alleen hoe voorzichtig ik ook deed, ik kon niet doen voorkomen dat deur piepte als een gek. (tot zover niets bijzonders) Dat had ik dus weer. Het zou ook eens meezitten. Waarom hield Niels zoiets niet bij? Af en toe wat kruipolie of wat dan ook en je was van dat gepiep af. " Te veel details naar mijn mening, want wie denkt dat nu in zo'n situatie? En daar staat het boek vol mee. Verder is het verhaal voorspelbaar, net een soap. Ik vond het een opzet van een schrijfwedstrijd of een script van een lokale soap, maar zeker geen boek. Wie weet dat de schrijver zich ontwikkeld en we over een tijd wat betere boeken kunnen verwachten.

Ook ik ben vol verwachtingen aan dit boek begonnen en ik moet zeggen dat ik na enkele bladzijden te lezen ongelooflijk enthousiast werd. Ik wist niets over al deze dingen en vond het allemaal reuze interessant. Maar na een 150-tal pagina's had ik iets van: pff, jaja, ik weet het nu wel. Het verhaal werd steeds meer ongeloofwaardig en de karakters bleven oppervlakkig beschreven. Ik vind het erg belangrijk om me te kunnen inleven in een boek. Over de materie waarover het boek gaat, wil ik wel nog wat meer te weten komen, maar dat kan ook zonder dit slappe verhaal. Wat mij enorm stoorde was dat een cryptologe en een Harvard geleerde sommige raadsels waarvan de oplossingen zo voor de hand lagen niet meteen konden oplossen! En waar ik me nog het meest aan geërgerd heb is de schrijfstijl van de auteur. Het hoeft voor mij helemaal geen zware literatuur te zijn vol moeilijke woorden en ellelange zinnen, maar ik voelde me bij wijze van spreken soms aangesproken als een tweejarige. Ik heb dus wel wat bijgeleerd, en het onderwerp vond ik zonder meer interessant, maar als ik een goeie thriller wil lezen, wil ik ook wel een betere verhaallijn...

Op zich zelf is dit een heel aardig boek, maar niet meer dan dat. Leuk geschreven vanuit én de slachtofferrol én vanuit de moordenaarsrol. Daarnaast is het boeiend om te zien wat de motieven en gedachtes over een weer zijn tussen politie, dader en mogelijk slachtoffer. Het idee van de moordenaar een patroon te laten ontstaan, dat er eigenlijk niet is, teneinde een erfenis op te strijken is uiterst doordacht neergezet. Het verhaal an sich is dus behoorlijk origineel alleen ik vind de uitwerking een beetje teleurstellend. Het verhaal is regelmatig erg langdradig, vooral de eerste 100 pagina's, wat je niet echt aanzet verder te lezen. Het is een gemiddeld verhaal. Een van de velen en zeker geen topper. Niet goed maar ook niet slecht. Ik zou het in ieder geval niemand aanraden, helaas 2 sterren.

Marc Guggenheim (Long Island, 1970) is een voormalig advocaat die de laatste jaren voornamelijk actief is in de film- en televisiewereld. Als producent en/of scenarist werkte hij onder andere mee aan series als ‘The Practice’, ‘Law & Order’, ‘CSI:Miami’ en ‘In Justice’. Verder leverde hij een bijdrage aan Marvel stripverhalen als ’X-men’ en ‘The Amazing Spider-man’ en was hij scriptschrijver voor het videospel ‘X-men Origins: Wolverine’. Met Dekkingsvuur maakt hij nu zijn debuut als thrillerauteur. In Dekkingsvuur maken we kennis met Alex Garnett, een jonge ambitieuze advocaat die aan de slag kan bij de CIA. Tijdens een ogenschijnlijk eenvoudige echtscheidingsprocedure wordt hij er door de advocate van de tegenpartij op gewezen dat de bankafschriften van zijn cliënt een aantal wel heel vreemde transacties vertonen en ontstaat bij Garnett een vermoeden van corruptie. Wanneer enige tijd later zowel zijn cliënt als de advocate in verdachte omstandigheden om het leven komt, besluit Garnett samen met Gerald Jankovick - een bevriend hacker binnen de CIA - op onderzoek uit te gaan. Langzaam maar zeker komen ze op het spoor van een geheime samenzwering die er middels destabilisatie op uit lijkt te zijn een nieuwe oorlog te ontketenen. Dat de samenzweerders voor niets terugdeinzen is duidelijk, en met gevaar voor eigen leven gaan Garnett en Jonkovick de strijd tegen de klok aan … Held gaat strijd aan tegen het kwaad … Ondanks dit niet meteen meest originele uitgangspunt gaat Dekkingsvuur veelbelovend van start met een proloog waarin de ervaring van Guggenheim als scenarist onmiddellijk duidelijk wordt. Op beeldende wijze schetst hij een explosieve militaire interventie in Iran en plaatst zo de lezer als het ware midden in de actie. Heel knap, ware het niet dat dit niveau niet consequent wordt volgehouden en de lezer bij momenten alle voeling met het verhaal dreigt te verliezen. Het is niet dat het verhaal over geen enkel potentieel beschikt, maar de uitwerking is te mager. Op heel lineaire wijze wordt er naar een ontknoping toegewerkt, waarbij er geen enkel risico wordt genomen. De verhaallijnen blijven vlak en voorspelbaar, de personages oppervlakkig en ongeloofwaardig. Samenhang tussen de gebeurtenissen in Iran en de belevenissen van Alex in de Verenigde staten is ver te zoeken, waardoor beide soms los van elkaar lijken te staan. Het feit dat je als lezer onmiddellijk weet welke rol de verschillende personages in het verhaal spelen, maakt enig denkwerk overbodig en het is dan ook enkel afwachten hoe en wanneer Alex de waarheid zal achterhalen. De beloofde ‘hersens van een rechtbankdrama en de paranoia van een samenzweringsfilm’ blijven grotendeels achterwege en blijken niet meer te zijn dan een kader waarrond het verhaal is opgebouwd. Wat rest is een doorsnee thriller waarbij voornamelijk de actiescènes garant staan voor enig leesplezier. Een cliffhanger op het einde maakt de weg vrij voor een eventueel vervolg, al is het de vraag of de lezer daar echt op zit te wachten. Een middelmatig tussendoortje, niets meer, niets minder.

Barabbas, een mooie titel. Misschien ben ik inmiddels een verwende thrillerlezer, maar mijn kennismaking met Jacob Vis viel tegen. Vis is een typische Hollandse thrillerschrijver. Het boek bevat veel knulligheden en onrealistische scenes (de onveilige sex tijdens het prostitueebezoek, gaat dat echt zo?) en ik had steeds de neiging om het boek definitief weg te leggen. Maar, zoals anderen ook opmerkten, het verhaal heeft onmiskenbaar vaart en je bent uiteindelijk dan toch wel benieuwd naar de afloop, vandaar twee sterren.

Gisteravond heb ik Zeven vrouwen later uitgelezen. Ik ben het vooral gaan lezen na de verschillende krabbels hier op Dizzie. Ik heb echter expres de recensies hier niet gelezen, omdat ik een eigen mening wilde ontwikkelen. Achterop het boek staat dat er veel humor in zit. Ik geloof dat dit ook zo is, maar ik heb echt geen enkele keer moeten lachen. Niet eens een glimlach. Veel grappen waren grof en voor mij al bekend. In het begin kon ik moeilijk in het verhaal komen. Het ging alleen maar over vreemdgaan en seks, maar het verhaal vond ik ver te zoeken. Uiteindelijk vond ik de verhaallijn wel interessant worden, zo tegen het midden. Maar alsnog is het verhaal de ondergeschikte factor, naar mijn idee. Het merendeel beschrijft seksscenes die mijns inziens niet van waarde zijn om het verhaal te ondersteunen. Hier en daar heb ik zelfs nog een koppeling gelegd met Kluun's Komt een vrouw bij de dokter. Sommige dingen voelden een beetje aan als een probeersel om ook zo'n soort thema te creeëren. Nee, voor mij geen topper.

Een maandenlang vermist meisje wordt gruwelijk mishandeld teruggevonden. Er lijkt een samenhang te zijn met andere verdwenen jonge vrouwen. Werk aan de winkel voor Patrik en zijn collega’s. Raadselachtige gebeurtenissen uit het verleden die Erika voor haar boek probeert te analyseren blijken er uiteindelijk mee samen te hangen. Dit negende deel van de serie over Patrik Hedström en Erika Falck heeft alle ingrediënten die me in haar vorige boeken zo boeiden. Ondanks dat kreeg ik het gevoel dat Läckberg dit boek een beetje op de automatische piloot heeft geschreven. De vaste personages zijn minder sprankelend beschreven. Of misschien kennen wij - lezers – ze inmiddels te goed en heeft de schrijfster hier ook niet zo veel meer toe te voegen? De opbouw van Leeuwentemmer vind ik ook herkenbaar en voorspelbaar. Erika probeert puzzelstukjes uit verleden en heden bij elkaar te brengen en samen met Patrick de moordzaak op te lossen. Er zijn losse eindjes maar wel een verrassend einde. Wat mij betreft niet haar beste boek. Toch leest het gemakkelijk weg. Läckberg kan heel goed schrijven en ik kijk zeker uit naar haar volgende boek.