Search is not available for this dataset
text
stringlengths 0
31.2k
| en
stringlengths 1
6.69k
⌀ | id
stringlengths 1
36
| dataset_id
stringclasses 4
values | source
null | filename
stringlengths 4
78
| title
stringclasses 360
values | author
stringclasses 53
values |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
ulla, ac solo
forsitan vivae vocis oraculo, approbavit venerationem
quae B. Arialdo a fidelibus deferebatur, tanquam
martyri; idque ad instantiam Herlembaldi
aliorumque Arialdo devotorum: quamvis etiam
ante concilium, vel ibi vel alibi, in gratiam recepisset
archiepiscopum Guidonem. Hic enim, quemadmodum
in priori judicio coram Petro Damiani, « ut
est professionis, » legatis deferendae, « admonitus, »
non solum acquievit Petro cardinali sinister assidere,
Alexandro, tunc Anselmo Lucensi, dexteram
obtinente; sed « impiger obtulit ultro etiam, ut,
si » Petrus « praeciperet, in scabello, quod ejus suberat
pedibus, sine controversia resideret, » similique
promptitudine admisit, signavit juravitque implere
quidquid idem legatus tunc ordinavit, sicut ipse
S. Petrus Damiani prolixe narrat: ita idem Guido
nihilo nunc minori profitendae vel simulandae poenitentiae
atque obedientiae promptitudine, potuit videri
meruisse a pontifice, pacis cupientissimo, indulgentiam;
ut ab excommunicationis vinculo absolutus.
Mantuano interesset conventui, et suum ibi gradum
teneret. Quod autem ad statuta attinet, quae Mediolani
fecisse Alexandrum dicit Landulfus, ea non
alia esse existimo quam quae legati sui, post synodum
ad res ordinandas missi composuerunt, quaeque
superveniens postea pontifex potuit confirmasse,
nullo de Arialdi causa, deque caedis auctoribus instituto
judicio, ne pax, noviter coalita, dissolveretur.
3.
Ea quomodo composita tunc quadam tenus
fuerit, breviter apud Puricellum pag. 248 tradit historiographus
Arnulfus, his verbis: « Nulla interim
erat requies praedonum in diripiendis substantiis
clericorum. » Ita malevolus ille interpretatur zelum
Herlembaldi in persequendis caedis reis pro suo defensoris
munere, et in exigenda a clericis, quam se
observaturos juraverunt S. Petro Damiani, vel continentia,
vel cessatione a ministeriis, quae non nisi
per impollutos tractanda sunt. « Ad quod sedandum
litigium tunc temporis » (Alexandro adhuc in Lombardia
praesente et ordinante) dicit Arnulfus « Maynardum
episcopum Sylvae Candidae et Minutium
cardinalem episcopum » (ipse « Joannem cardinalem
presbyterum » subscribendo se nominat) « Romanos
legatos venisse Mediolanum. Qui dum praecepto
apostolico Alexandri pacem evangelizarent omnibus,
consulte satis provident de nece Arialdi
foedus componere; deinde inter clerum judicantes
et populum, eleganti scripto constituunt quid fieri
debeat in posterum. » In hoc illi: « Quia per confratrem
nostrum, inquiunt, D. Petrum Ostiensem
episcopum, reverendae sanctitatis virum, quaedam
sunt olim in hac urbe correcta, non opus est ea, vel
praeteritas lites, omnibus notas, replicare, sed quae
nunc sunt canonica disciplina a nobis statuta, ad
futurorum memoriam litteris exarare. » De Guidone
etiam, ut vere archiepiscopo, adeoque ut reconciliato,
loquuntur honorifice, dum art. 15 jubetur
« Laicus quiscunque clericos » potestatis suae, quos
« sciverit feminam retinere vel in fornicationis crimen
casu incidisse, indicare archiepiscopo et ecclesiae
ordinariis, quibus cura ista commissa fuerit;
si vero archiepiscopus vel sui ordinarii, postquam
audierint, hoc neglexerint, ipse laicus, nec officium
facere, nec beneficium alicui ex illis permittat tenere,
donec culpam deserat, et digne Domino per
poenitentiam satisfaciat. » Et rursum num. 18, jubetur
« antistes, qui nunc est, vel quicunque deinceps
fuerit, semel aut bis per omnes plebes circumire. »
Totum statutum legi apud Baronium potest,
aut ex eo in libris Conciliorum, ubi illud invenietur,
factum « anno ab Incarnatione D. N. Jesu
Christi 1067, pontificatus vero domini Alexandri II
papae VI, indict. V, die 1 mensis Augusti. »
4.
« Nec tamen his contentus Herlembaldus » (inquit
apud Puricellum pag. 257 praedictus Arnulfus)
utpote jam experientia doctus, quam parum vel
nihil esset fidendum Guidonis poenitentiae, vel simulatae
vel inconstanti; sed « pergens Romam »
(anno, si non fallor, 1068,) « novum init cum Romanis
consilium. Vetus quippe fuit Italici regni conditio,
perseverans usque in hodiernum, » (id est
annum 1077,) « ut, defunctis ecclesiarum praesidibus,
imperator vel rex provideat successores Italicos, a
clero et populo decibiliter invitatus. Hoc Romani
canonicum esse negant; sed instantius archidiaconus
Hildeprandus, qui cum abolito veteri novum
tentaret inducere constitutum, » (verius dixisset,
abolito subreptitio, vetus reducere,) « palam fatebatur
haud secus sedari posse Mediolanense dissidium,
quam | null | c643f9e5-4799-4a18-9cac-b9bd6fb40285 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
canonicum habendo pastorem, ad quem eligendum
necessarium fore dicebat Romanum consensum.
His instructus assertionibus Herlembaldus,
Mediolanum veniens, quae audierat festinanter exsequitur.
Prius ergo secreto paucos convenit ex
amicis; a quibus cum exigeret sponsionem celandi
credita, caute subintulit juramento causam futuri
eligendi pastoris, post decessum praesentis: deinde
diu noctuque laborans, laicos quosque et clericos
eidem juramento reddidit obnoxios. Interim tamen
a persequendo praesulem Guidonem non destitit,
omnesque suae consanguinitatis affines. » Ita ille in
Herlembaldum invidiose atque calumniose, porro
tamen describendus, ut substantia historiae habeatur,
discreti lectoris judicio facile separanda a
scoria sequioris erga Romanae Ecclesiae jurisdictionem
affectus. Sic ergo progreditur:
5.
« Archiepiscopus autem, cum tot nequiret imminentes
tolerare pressuras, aeternam maturus et
diuturno languore membris omnibus dissolutus, arbitratus
est forte conveniens ut, quod ille (Herlembaldus)
faciendum praeviderat, ipse quoque faciendum
praeveniret, scilicet ut dignitatem propriam alteri se
vivente concederet. Per idem tempus fuerat quidam
ordinarius Ecclesiae subdiaconus, nomine Gothofredus,
illius a secretis prae omnibus unicus; qui, ex quo
domini sui penetraverat mentem, in se transferendum
omnimodis satagebat honorem. Secreta igitur
facta conventione cum eo, praesul, datis communis
pacti ex alterutro sacramentis, dignitatem deponit
abssas, virga cum annulo Caesari per legatos directa.
Gothofredus autem, cum jam pridem labore
multo regis conciliasset affectum, recenti tamen
pacto ab eodem Augusto gaudens adeptus est praesulatum.
Verumtamen juxta Scripturae veritatem,
mistus est dolori risus, et extrema gaudii occupavit
luctus (Jac. IV, 9): reprobatus enim a civibus,
nullis in locis episcopatus vel ad hospitandum suscipitur,
ipsis etiam factus invisus agricolis. Hunc
Romani domini cum apostolico jure statim condemnant
canonico, judicii sui litteras Mediolanensibus
super illo mittentes. » Si ejusmodi litterae
superessent, certius definiremus annum quo acta
haec sint: interim videmur, non multum aberraturi,
si anno 70 currentis saeculi acta dicamus; pergit
porro apud Puricellum pag. 259 et seqq. Arnulphus:
6.
« Qua elatus Herlembaldus fiducia, acrius insurgit
non solum in illum (Gothofredum), verum
etiam in fautores omnes, universa ferro et flammis
demoliens; contra quem etiam per vicos et castella
multorum exegerat sacramenta. Unde fit ut, si
quando de facultatibus ecclesiae aliquod praesumere
nititur, ab omnibus penitus interdicatur, quemadmodum
factum est in aliquibus, de quibus enarrare
per singula longum est, imo superfluum est indicare.
Interea Guido fatebatur se Gothofredi delusum
insidiis, communis pacti transgressorem illum appellans.
Qui cum amissum vellet reparare honorem,
cum Herlembaldo pacis foedera sociavit. O mens
caeca mortalium! Veniens enim illo duce Mediolanum,
non ad urbem ut voluit, sed ad S. Celsi monasterium
ducitur, de privato factus privatior; ibique
commendatus custodibus multis diebus ibi
vixit, gloriosius hac vice delusus, » qui multos deluserat.
« Gothofredus autem pluribus jam coarctatus
obstaculis, cum parte suorum aliquo suo se collegit
in oppido, quod vulgo Castellio dicebatur, inexpugnabile
revera praesidium, moenibus ac loci natura
munitum.
7.
« Ex eo saepius erumpens (Gothofredus) cum
supra modum praedis inhiaret ac caedibus, indignati
Mediolanenses proponunt arcem illam protinus
expugnare. Nec mora, instructo exercitu, et iis quae
ad usum militiae fuerant necessaria paratis, procedunt
omnes; castra metati ad radicem montis (aberat
enim ab urbe vigesimo paulo plus milliario)
mox undique circulantes, incessanter oppugnant;
ad hoc cunctos regionis illius instant congregare
agricolas, diuturnam jurantes obsidionem. Constituunt
ergo petrarias, et omnis generis bellici machinas;
sciridas quoque, ballistas, milleque mortis
parant insidia. Obsessis vero ad posse repugnantibus,
multa quotidie cruoris fiebat effusio, adeo ut
in ipsa quadragesimae venerabilis observantia, nulla
fuerit caedis humanae abstinentia. Hac itaque tempestate,
cum rarus in urbe populus sua frueretur
securitate, repentina calamitas provisam invasit
urbem. Horresco referens. Primo namque quadragesimae
Sabbato » (fuit id anno 1071 die 19 Martii,
cum Pascha tunc fuerit celebrandum 24 Aprilis,)
« magno civitas conflagravit incendio. Cumque vehemens
tunc flaret turbo ventorum . . . . . o quae et
qualia domorum aedificia, quamque decora combusta
sunt moenia! . . . . . sed, quod est omni damno
deterius, plures sanctorum crematae sunt basilicae,
in urbe et extra . . . . . | null | e43c00e4-29ac-4055-a868-5615b7d8db55 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
» Distinctiora vide apud Puricellum
in Monumentis Ambrosianis, pag. 461: ego
ad Herlembaldum festino
8.
« Ubi autem rumor tam dirus castris insonuit, »
inquit Arnulphus, « quamplures illico relicta
obsidione eunt ad tenues ab igne reliquias, et
miseram visitare familiam. Herlembaldus vero cum
aliis retenta parte castrorum perseverat obnixius,
quotidie belligerare non desinens. Gothofredus autem,
tribus jam obsessus mensibus, ut vidit tenuem
castrorum exercitum, clam vocare suos et caute
satis procurat amicos. Cumque paschales instarent
feriae, convenientes in unum, constructa acie protinus
in castra consurgunt, impetu et clamore non
modico; nec minus obsessi, ruptis claustris, undique
prosiliunt. Herlembaldus autem, tanto positus in
discrimine, arreptis armis, audet cum suis paucis
juxta vires obsistere, signifer ipse factus; et nisi
sua suorumque pugnasset audacia, dies illa sibi
fuisset extrema. Videntes autem multi paucorum
constantiam, ultro recedunt, educentes secum ab
oppido Gothofredum. Hos longe prosecuti sunt Mediolanenses,
conglobati repente similiter, et qui in
castris fuerant, et qui in urbe remanserant; nec a
prosequendo diebus aliquot cessarunt et noctibus,
donec in summa constitutos necessitate coegerunt
illos iterum Castellonem intrare. Post haec redeuntes
Mediolanenses ad urbem, jurejurando definiunt
Gothofredum nunquam recipiendum, imo alterum
de catalogo majoris ecclesiae communiter eligendum.
Jam enim migraverat a saeculo archiepiscopus ille
Guido, » die 23 Augusti, « sepultus in loco qui vocatur
Burguli vulgo, » (nunc Alexandria civitas ibi
fundata creditur,) « ubi post urbis incendium » per
ipsum elapsus vel abire permissus e custodia S. Celsi,
« in amaritudine animae diem clausit extremum. »
CAPUT II. #Canonicam electionem procurat Herlembaldus, Gothofredum intrusum et excommunicatum coercet; a Gregorio papa VII juvatur per litteras.@#
9.
« Ab illo die Herlembaldus omni instat conamine,
modo cum clero, modo cum populo, de eligendo
agens episcopo, nova a Romanis accepta
licentia, spreta vero regum veteri providentia.
Verumtamen major civitatis portio ex clero ac sapienti
populo, priscae consuetudini ac regio intendebat
honori. Ipse autem, neglectis omnibus et juramento
communi, solum Romani illius Ildeprandi
auscultabat consultum. Itaque dies appropinquabat,
quam ad hoc agendum ipse praeviderat, sancta scilicet
Theophaniae solemnitas. Studet ergo sollicite
praesentes. vocare, absentes [quoque] clericos ac
laicos, abbates et monachos, amicam sibi [non]
omittens agrestium turbam. Cumque dies instaret
festus, factus est multorum in ecclesia hiemali conventus,
illis tamen absentibus cum quibus istam
se facturum electionem juraverat. Celebratis itaque
missarum solemnibus, primo concionatus ad libitum,
ac multa de eligendo pastore commemorans,
astante quodam Bernardo legato Romano, elegit
Athonem, adhuc tantummodo clericum, ac tenera
aetate juvenculum, invito clero et multis ex populo,
adeo ut stomachati redirent ab ecclesia. »
10.
Hic merito interfatur Puricellus pag. 265, et
quam amaro animo, ad invidiam Herlembaldo conciliandam,
haec scripserit Arnulfus, jubet vel ex eo
aestimare, quod Athonem appellat « tenera aetate
juvenculum. » Fuerit is juvenis respectu Gothofredi,
forsan valde grandaevi, pro certo tamen tenet
Puricellus habuisse illum requisitam a sacris canonibus
aetatem, adeoque tricenario majorem fuisse
cum eligeretur. Movetur autem ad hoc sentiendum,
attenta praesentia legati apostolici, et Hildeprandi
ingenio; qui postea factus papa Gregorius VII, duabus
ad Britanniae episcopos epistolis recusavit ordinare
Dolensi archiepiscopatui, ab illis ad se directum
« juvenem quemdam, satis praeclarum genere:
Cui quidem petitioni, » inquit in una, « quoniam
sacri canones contradicunt, assensum praebere
nequaquam potuimus; » in altera: « Cujus causam
sicut oportuit examinantes, honestos quidem
mores, sed nondum satis maturos aut instructos ad
portandum episcopale pondus, in eo probavimus. »
Quod autem certius competentis in Athone aetatis
possit optari indicium quam quod idem Gregorius,
electum anno 1075 Theodaldum noluerit approbare,
quia penes se habebat Athonem: « Quem, inquit,
in eadem Ecclesia electum certo cognovimus, sed
cur reprobari debeat, nulla adhuc deprehendere
potuimus ratione; » qualis omnino fuisset minor
quam canones patiantur aetas. Redeamus ad Arnulfum,
qui libro suo III finem facit apud Puricellum,
pag. 27, in hisce verbis:
11.
« Cumque cum suis Atho ad convivandum
episcopalem conscenderet aulam, (fuerant enim jam
in | null | b8e3b848-17e0-470b-9ce5-de136d465ed3 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
mensis ampla parata convivia,) inflammati cives
invadunt repente domum, anteriora, exteriora scrutantes.
Ipse autem electus noviter, cum camerae
unius lateret in angulo, inventus, capitur, discerpitur,
ac misere dilaniatur, demum per suras et brachia
a summo ad ima pertrahitur. Qui cum staret
in ecclesia metu mortis altari prostratus, clamante
populo in pulpitum ascendit, ibique, facto in omnium
auribus sacramento, abrenuntiavit sedi Ambrosianae
in praesens et in perpetuum. Interea
quippe fautores sui diversas fugere per latebras;
ipse quoque Romanus legatus vix, discerptis vestibus,
laceratus evasit. Caeterum Gothofredus et Atho
remanserunt privati pariter ambo, propriis tantum
contenti laribus atque substantiis. » Post haec librum
IV sic orditur Arnulfus: « Igitur auditis his
quae Athoni contigerant, praefatus ille archidiaconus
Hildeprandus, sua cum cardinalis esset auctoritate,
illico juramentum illud violentiae, omnimodis judicavit
habendum invalidum . . . . . . . Unde factum est
ut collecto Romae coetu pontificum, instante ipso,
Athonem juste praedicaret electum, prostrato anathemate
Gothofredo. Quae omnia Hildeprandus suis
litteris saepe jam dicto retulit Herlembaldo . . . . .
12.
« Interea suffraganei sedis Ambrosianae pontifices,
accepto a rege mandato, apud urbem convenientes
Novariam, Gothofredo manum consecrationis
imponunt, illum, prout quiverant, roborantes.
Licet [autem] praeceptio regia multis dicatur impetrata
muneribus, constat tamen regem postea poenituisse
atque interventorem penitus odisse legatum . . . . . . .
Dum haec taliter geruntur, defungitur
apostolicus » Alexander II, anno 1073, die 20 Aprilis,
« cui parvo dierum (19) intervallo succedit Hildeprandus
mutato nomine dictus Gregorius VII in
quo revixit Athonis illico spiritus, adeo ut Romam
pergens, illius sese subderet contubernio. Ipse autem
cum in priori radicitus inhaereret proposito, indicta
Romae generaliter synodo, cum suis sectatoribus
Gothofredum excommunicavit. » Hic recitat Puricellus
quas in eadem causa Gregorius scripsit epistolas,
Tusciae ac Liguriae dominae Beatrici ejusque
filiae Mathildi, ut a communione illorum abstineant
episcoporum, a quibus Gothofredus fuit consecratus;
Guilielmo Papiensi episcopo, Mediolanensem causam
commendans, contra pseudoarchiepiscopum ejusque
fautores; itemque omnibus S. Petri fidelibus in
Longobardia commorantibus: quae omnes epistolae
inveniuntur datae « indictione XI, VIII Kal. Junii, III
Kal. Julii, » et ipsis « Kal. Julii, » id est anno 1072.
Sed iis hic praetermissis, proprius ad rem nostram
faciunt, quas Herlembaldo scripsit eodem anno
« Capuae, V Kal. Octobris, indictione XII, » recens scilicet
inchoata, in haec verba:
13.
« GREGORIUS episcopus, servus servorum Dei,
HERLEMBALDO, Mediolanensi militi, salutem et apostolicam
benedictionem. Sciat prudentia tua, nos,
Deo miserante, sanos et laetos non sine magna Ecclesiae
Dei utilitate, apud Capuam commorari . . .
Henricum regem praeterea scias dulcedinis et obedientiae
plena verba nobis misisse . . . Quidam etiam ex majoribus
fidelibus suis promittunt nobis ex parte sui, eum
de causa Mediolanensis Ecclesiae sine dubio consilio
nostro obedire . . . Tu igitur omnino confidens in Domino
et in matre tua Romana Ecclesia, viriliter age, confortatus
in Domino et in potentia virtutis ejus, sciens
quia quanto nobis nunc insurgit gravior perturbationis
tempestas, tanto postmodum, Deo favente, jucundius
arridebit serenitas. » Videsis apud Baronium,
ad an. 1073, num. 43, Henrici poenitentis ad Gregorium
litteras, quibus se « criminosum et infelicem »
confitetur, « partim pueritiae blandientis instinctione,
partim potestativae et imperiosae potentiae
libertate; partim eorum, quorum seductilis nimium
secutus sit consilia, seductoria deceptione, » peccavisse
in coelum et coram pontifice. « Et nunc, inquit,
imprimis pro Ecclesia Mediolanensi, quae nostra
culpa est in errore, rogamus ut vestra apostolica
districtione canonice corrigatur, et exinde ad caeteras
Ecclesias corrigendas auctoritatis vestrae sententia
progrediatur. » Rursus autem Herlembaldo
Gregorius, etiam Capuae, « VII Idus Octobris, ita scribit,
pluribus ejus quaesitis simul respondens: Piae sollicitudinis
studio, in defensione fidei factaque religionis
restauratione, donec occupatus fueris, legationes
tuas libenter audire teque adjuvare voluntas non
deerit. Multiplici quidem vestrae interrogationi, aliis
quia intenti sumus, paucis respondere disponimus.
14.
« De sociis itaque illius excommunicati, qui
accepta pecunia ad te redire volunt et de filiis quorum
patres, aut | null | 9fe6c6e3-75bb-4bbc-a239-df23f115d992 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
de patribus quorum filii ipsi Gothofredo
excommunicato adhaerent, atque de iis,
quorum correctionem absque pecuniae attributione
fieri non vultis (erga quos tamen clementes vos existere
monemus, si qui vestrae parti se applicare cupiunt)
vestrae prudentiae, ut melius scitis et valetis,
disponendum committimus. Quicunque autem horum,
erroris sui poenitentes, ad vos redire remedii
gratia desideraverint, benigne se suscipi ac misericorditer
tractari noverint. Episcopos praeterea, inimicum
vestrum fulcire conantes, non multum metuatis,
cum Beatrix ac filia ejus Mathildis, cum quibusdam
maximis regni proceribus, laborent nostrum
atque regis animum firmiter unire, contra quem
quidem nullum odium neque debemus neque volumus
exercere; nisi (quod absit!) divinae religioni
contrarius voluerit existere. Quem regem omnino
confidunt voluntati nostrae de caeteris negotiis ecclesiasticis
satisfacere, praesertimque de vestro nostrae
dispositioni assensum praebere. Denique Gregorium
Vercellensem episcopum quoquo honesto
pacto vales, stude tibi conciliare, quia nostrae ex
toto jussioni se profitetur parere. De caetero itaque
confortamini in Domino et in potentia virtutis ejus,
precibus et eleemosynis ac puritate cordis indulgentiam
illius postulantes, quatenus votum nostrum
ac vestrum ad perfectum perducere dignetur. »
15.
Similiter « Capuae III Idus Octobris, » scribens
« Alberto Albensi episcopo, » ex Gothofredi
quidem ordinatoribus uni, sed quem fideli relatione
excusatum intellexerat, ad reparandum Mediolanensis
Ecclesiae honorem, habere zelum: « In nullo,
inquit, magis debitorem S. Petrum et nos religio
tua potest sibi facere quam si contra Simonem Magum,
qui Ecclesiam B. Ambrosii venalitatis suae miserabiliter
veneno infecit, scuto fidei et galea salutis
armatus, nobiscum praelieris, et si Herlembaldo,
strenuissimo Christi militi, et his, quae ad Dei cultum
et ad religionem sanctae Ecclesiae pertinent,
manum auxilii praestiteris. » Item « Guillielmo Papiensi
episcopo, » die et loco eodem: « Litterae fraternitatis
tuae nobis directae simulque Herlembaldi
Mediolanensis verba evidenter ostendunt, quod tu
sanctae apostolicae sedi, eam quam debes, velis obedientiam
fideliter exhibere, et exhortationibus nostris
sicut decet parere. Sed nihil est quod fraternitati
tuae promptius injungamus, nihil est quod te
libentius facere velimus quam si Ecclesiam tuam
gregemque tibi commissum ab haeresibus, quae in
sancta Ecclesia pestifere videntur pullulare, pastorali
vigilantia studeas defendere . . . et clericos a
turpis vitae conversatione ad castitatem revocare.
Hoc etiam scias, te rem admodum matri tuae Romanae
Ecclesiae commendabilem facere, si praefato
Herlembaldo, in his, quae nostro consilio, imo omnipotentis
Dei timore operatur, manu adjutorii praestiteris,
et inimicis sanctae Ecclesiae, bellum Dei
secum praeliaturis, restiteris. »
9.
« Ab illo die Herlembaldus omni instat conamine,
modo cum clero, modo cum populo, de eligendo
agens episcopo, nova a Romanis accepta
licentia, spreta vero regum veteri providentia.
Verumtamen major civitatis portio ex clero ac sapienti
populo, priscae consuetudini ac regio intendebat
honori. Ipse autem, neglectis omnibus et juramento
communi, solum Romani illius Ildeprandi
auscultabat consultum. Itaque dies appropinquabat,
quam ad hoc agendum ipse praeviderat, sancta scilicet
Theophaniae solemnitas. Studet ergo sollicite
praesentes. vocare, absentes [quoque] clericos ac
laicos, abbates et monachos, amicam sibi [non]
omittens agrestium turbam. Cumque dies instaret
festus, factus est multorum in ecclesia hiemali conventus,
illis tamen absentibus cum quibus istam
se facturum electionem juraverat. Celebratis itaque
missarum solemnibus, primo concionatus ad libitum,
ac multa de eligendo pastore commemorans,
astante quodam Bernardo legato Romano, elegit
Athonem, adhuc tantummodo clericum, ac tenera
aetate juvenculum, invito clero et multis ex populo,
adeo ut stomachati redirent ab ecclesia. »
10.
Hic merito interfatur Puricellus pag. 265, et
quam amaro animo, ad invidiam Herlembaldo conciliandam,
haec scripserit Arnulfus, jubet vel ex eo
aestimare, quod Athonem appellat « tenera aetate
juvenculum. » Fuerit is juvenis respectu Gothofredi,
forsan valde grandaevi, pro certo tamen tenet
Puricellus habuisse illum requisitam a sacris canonibus
aetatem, adeoque tricenario majorem fuisse
cum eligeretur. Movetur autem ad hoc sentiendum,
attenta praesentia legati apostolici, et Hildeprandi
ingenio; qui postea factus papa Gregorius VII, duabus
ad Britanniae episcopos epistolis recusavit ordinare
Dolensi archiepiscopatui, ab illis ad se directum
« juvenem quemdam, satis praeclarum genere:
Cui quidem petitioni, » inquit in | null | f097f956-ff06-4c7c-8eef-8fd12c61f381 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
una, « quoniam
sacri canones contradicunt, assensum praebere
nequaquam potuimus; » in altera: « Cujus causam
sicut oportuit examinantes, honestos quidem
mores, sed nondum satis maturos aut instructos ad
portandum episcopale pondus, in eo probavimus. »
Quod autem certius competentis in Athone aetatis
possit optari indicium quam quod idem Gregorius,
electum anno 1075 Theodaldum noluerit approbare,
quia penes se habebat Athonem: « Quem, inquit,
in eadem Ecclesia electum certo cognovimus, sed
cur reprobari debeat, nulla adhuc deprehendere
potuimus ratione; » qualis omnino fuisset minor
quam canones patiantur aetas. Redeamus ad Arnulfum,
qui libro suo III finem facit apud Puricellum,
pag. 27, in hisce verbis:
11.
« Cumque cum suis Atho ad convivandum
episcopalem conscenderet aulam, (fuerant enim jam
in mensis ampla parata convivia,) inflammati cives
invadunt repente domum, anteriora, exteriora scrutantes.
Ipse autem electus noviter, cum camerae
unius lateret in angulo, inventus, capitur, discerpitur,
ac misere dilaniatur, demum per suras et brachia
a summo ad ima pertrahitur. Qui cum staret
in ecclesia metu mortis altari prostratus, clamante
populo in pulpitum ascendit, ibique, facto in omnium
auribus sacramento, abrenuntiavit sedi Ambrosianae
in praesens et in perpetuum. Interea
quippe fautores sui diversas fugere per latebras;
ipse quoque Romanus legatus vix, discerptis vestibus,
laceratus evasit. Caeterum Gothofredus et Atho
remanserunt privati pariter ambo, propriis tantum
contenti laribus atque substantiis. » Post haec librum
IV sic orditur Arnulfus: « Igitur auditis his
quae Athoni contigerant, praefatus ille archidiaconus
Hildeprandus, sua cum cardinalis esset auctoritate,
illico juramentum illud violentiae, omnimodis judicavit
habendum invalidum . . . . . . . Unde factum est
ut collecto Romae coetu pontificum, instante ipso,
Athonem juste praedicaret electum, prostrato anathemate
Gothofredo. Quae omnia Hildeprandus suis
litteris saepe jam dicto retulit Herlembaldo . . . . .
12.
« Interea suffraganei sedis Ambrosianae pontifices,
accepto a rege mandato, apud urbem convenientes
Novariam, Gothofredo manum consecrationis
imponunt, illum, prout quiverant, roborantes.
Licet [autem] praeceptio regia multis dicatur impetrata
muneribus, constat tamen regem postea poenituisse
atque interventorem penitus odisse legatum . . . . . . .
Dum haec taliter geruntur, defungitur
apostolicus » Alexander II, anno 1073, die 20 Aprilis,
« cui parvo dierum (19) intervallo succedit Hildeprandus
mutato nomine dictus Gregorius VII in
quo revixit Athonis illico spiritus, adeo ut Romam
pergens, illius sese subderet contubernio. Ipse autem
cum in priori radicitus inhaereret proposito, indicta
Romae generaliter synodo, cum suis sectatoribus
Gothofredum excommunicavit. » Hic recitat Puricellus
quas in eadem causa Gregorius scripsit epistolas,
Tusciae ac Liguriae dominae Beatrici ejusque
filiae Mathildi, ut a communione illorum abstineant
episcoporum, a quibus Gothofredus fuit consecratus;
Guilielmo Papiensi episcopo, Mediolanensem causam
commendans, contra pseudoarchiepiscopum ejusque
fautores; itemque omnibus S. Petri fidelibus in
Longobardia commorantibus: quae omnes epistolae
inveniuntur datae « indictione XI, VIII Kal. Junii, III
Kal. Julii, » et ipsis « Kal. Julii, » id est anno 1072.
Sed iis hic praetermissis, proprius ad rem nostram
faciunt, quas Herlembaldo scripsit eodem anno
« Capuae, V Kal. Octobris, indictione XII, » recens scilicet
inchoata, in haec verba:
13.
« GREGORIUS episcopus, servus servorum Dei,
HERLEMBALDO, Mediolanensi militi, salutem et apostolicam
benedictionem. Sciat prudentia tua, nos,
Deo miserante, sanos et laetos non sine magna Ecclesiae
Dei utilitate, apud Capuam commorari . . .
Henricum regem praeterea scias dulcedinis et obedientiae
plena verba nobis misisse . . . Quidam etiam ex majoribus
fidelibus suis promittunt nobis ex parte sui, eum
de causa Mediolanensis Ecclesiae sine dubio consilio
nostro obedire . . . Tu igitur omnino confidens in Domino
et in matre tua Romana Ecclesia, viriliter age, confortatus
in Domino et in potentia virtutis ejus, sciens
quia quanto nobis nunc insurgit gravior perturbationis
tempestas, tanto postmodum, Deo favente, jucundius
arridebit serenitas. » Videsis apud Baronium,
ad an. 1073, num. 43, Henrici poenitentis ad Gregorium
litteras, quibus se « criminosum et infelicem »
confitetur, « partim pueritiae blandientis instinctione,
partim potestativae et imperiosae potentiae
libertate | null | 5e9a74ab-74c4-4678-aca5-ff19caa5612a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
; partim eorum, quorum seductilis nimium
secutus sit consilia, seductoria deceptione, » peccavisse
in coelum et coram pontifice. « Et nunc, inquit,
imprimis pro Ecclesia Mediolanensi, quae nostra
culpa est in errore, rogamus ut vestra apostolica
districtione canonice corrigatur, et exinde ad caeteras
Ecclesias corrigendas auctoritatis vestrae sententia
progrediatur. » Rursus autem Herlembaldo
Gregorius, etiam Capuae, « VII Idus Octobris, ita scribit,
pluribus ejus quaesitis simul respondens: Piae sollicitudinis
studio, in defensione fidei factaque religionis
restauratione, donec occupatus fueris, legationes
tuas libenter audire teque adjuvare voluntas non
deerit. Multiplici quidem vestrae interrogationi, aliis
quia intenti sumus, paucis respondere disponimus.
14.
« De sociis itaque illius excommunicati, qui
accepta pecunia ad te redire volunt et de filiis quorum
patres, aut de patribus quorum filii ipsi Gothofredo
excommunicato adhaerent, atque de iis,
quorum correctionem absque pecuniae attributione
fieri non vultis (erga quos tamen clementes vos existere
monemus, si qui vestrae parti se applicare cupiunt)
vestrae prudentiae, ut melius scitis et valetis,
disponendum committimus. Quicunque autem horum,
erroris sui poenitentes, ad vos redire remedii
gratia desideraverint, benigne se suscipi ac misericorditer
tractari noverint. Episcopos praeterea, inimicum
vestrum fulcire conantes, non multum metuatis,
cum Beatrix ac filia ejus Mathildis, cum quibusdam
maximis regni proceribus, laborent nostrum
atque regis animum firmiter unire, contra quem
quidem nullum odium neque debemus neque volumus
exercere; nisi (quod absit!) divinae religioni
contrarius voluerit existere. Quem regem omnino
confidunt voluntati nostrae de caeteris negotiis ecclesiasticis
satisfacere, praesertimque de vestro nostrae
dispositioni assensum praebere. Denique Gregorium
Vercellensem episcopum quoquo honesto
pacto vales, stude tibi conciliare, quia nostrae ex
toto jussioni se profitetur parere. De caetero itaque
confortamini in Domino et in potentia virtutis ejus,
precibus et eleemosynis ac puritate cordis indulgentiam
illius postulantes, quatenus votum nostrum
ac vestrum ad perfectum perducere dignetur. »
15.
Similiter « Capuae III Idus Octobris, » scribens
« Alberto Albensi episcopo, » ex Gothofredi
quidem ordinatoribus uni, sed quem fideli relatione
excusatum intellexerat, ad reparandum Mediolanensis
Ecclesiae honorem, habere zelum: « In nullo,
inquit, magis debitorem S. Petrum et nos religio
tua potest sibi facere quam si contra Simonem Magum,
qui Ecclesiam B. Ambrosii venalitatis suae miserabiliter
veneno infecit, scuto fidei et galea salutis
armatus, nobiscum praelieris, et si Herlembaldo,
strenuissimo Christi militi, et his, quae ad Dei cultum
et ad religionem sanctae Ecclesiae pertinent,
manum auxilii praestiteris. » Item « Guillielmo Papiensi
episcopo, » die et loco eodem: « Litterae fraternitatis
tuae nobis directae simulque Herlembaldi
Mediolanensis verba evidenter ostendunt, quod tu
sanctae apostolicae sedi, eam quam debes, velis obedientiam
fideliter exhibere, et exhortationibus nostris
sicut decet parere. Sed nihil est quod fraternitati
tuae promptius injungamus, nihil est quod te
libentius facere velimus quam si Ecclesiam tuam
gregemque tibi commissum ab haeresibus, quae in
sancta Ecclesia pestifere videntur pullulare, pastorali
vigilantia studeas defendere . . . et clericos a
turpis vitae conversatione ad castitatem revocare.
Hoc etiam scias, te rem admodum matri tuae Romanae
Ecclesiae commendabilem facere, si praefato
Herlembaldo, in his, quae nostro consilio, imo omnipotentis
Dei timore operatur, manu adjutorii praestiteris,
et inimicis sanctae Ecclesiae, bellum Dei
secum praeliaturis, restiteris. »
CAPUT III. #S. Herlembald caedes, Liprandi presbyteri mutilatio, Tetaldi in episcopatum intrusio.@#
16.
Talibus apostolicae sedis judicii probata S.
Herlembaldi integritas, non recusat, quominus
acta sua (quanto amicus nullus ea scripsit) vel inimici
calamo scripta, maligne explicata, proponantur;
facile ab aequo lectore in meliorem accipienda
partem. Arnulfum ergo audiamus, post verba de
electo ad pontificatum Hildebrando, superius prolata
num. 101, res anni 1073 sic prosequentem
apud Puricellum pag. 296: « Dum Gothofredus Brebiae
solius immoraretur praesidio, Atho, propria
neglecta domo ac patria, Romae degebat, solius papae
mancipatus obsequiis; cui Herlembaldus apud Mediolanum
totis favebat viribus, diu noctuque laborans,
datis etiam ac promissis muneribus. Insuper
omne collegium Gothofredi flammis ac ferro persequebatur,
interdum nibil intentatum juxta posse
relinquens, praesertim cum nec regiae, nec suorum
parium aliorumque multorum cederet voluntati, Romana
tantum | null | bef1d755-dde5-4dea-90ad-5dba72802de4 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
fretus atque contentus fiducia; ad hoc
etiam prorumpens, ut Ambrosianae consecrationis »
(sic ille schismaticam ordinationem vocat) « episcopos
blasphemaret, asserens apostolice excommunicatos,
quorum omne reprobat officium. Unde
fuit quod sancto Pentecostes die » (cadebat ille
in 19 Maii) « prohibuit in urbe baptisma.
17.
« Postea vero, » id est anno 1074, quando
Pascha celebrandum erat die 20 Aprilis, « chrisma
sacrum (quod unus illorum, Dominicae coenae mysterio
metropolitanae direxit ecclesiae, sicut mos est
deficiente pontifice,) profusum humi coram omni populo
calcibus conculcavit, suum producens in medium,
a quo confectum vel unde, incognitum » (utique
a catholico aliquo, puta Papiensi Guilielmo, de
quo supra num. 101,) « ac sic postposita Sabbati
illius authentici apparatibus tradita praerogativa,
sexta in Albis feria suum fecit celebrari baptisma, . . .
unde contigit ut paschale gaudium suum nesciret
lavacrum, ac multo post tempore plures catechumeni
baptismi carerent gratia. » Quam recte in his omnibus
et ex theologorum sententia processerit Herlembaldus
probare contendit Puricellus, cap. 48.
Crescebat interim clericorum contumacia tanto magis
quanto rex Henricus diutius differebat apostolicae
sedi in negotio Mediolanensi satisfacere, sicut promiserat;
ob quam rem Gregorius denique se coactum
vidit acriori remedio uti. Itaque « habita Romae, »
sicut Arnulfus scribit, « synodo, » per quadragesimam
anni 1075 « in qua palam interdixit regi jus
deinde habere aliquod in dandis episcopatibus, omnesque
laicas ab investituris submovit personas;
insuper, facto anathemate, cunctos regis damnavit
consiliarios, idipsum regi comminatus, nisi in proximo
huic cedat constituto. »
18.
Sed nihil synodi reverentia Mediolanenses
schismaticos movit quominus de suscipiendo Gothofredo,
vel quemcunque alium rex jussisset, consilia
agitarent. Quod profecto eis impune non fuit.
Nam « transactis quatuor a memorato superiori incendio
annis, propinquante sanctissimo Paschae
festo, secunda videlicet hebdomadis authenticae
feria (III Kalendas Aprilis), miseranda iterum civitas
divinam persensit iracundiam, experta quam sit
« horrendum incidere in manus Dei viventis (Hebr.
X, 31). » Celebratis namque missarum solemniis,
vergente jam sole, in urbis apparuit medio densae
fumus caliginis, flante ventorum violentia nimia
per aerem volitans. Siquidem plures velut fulmina
faces, ab illo maximo et inexstinguibili erumpentes
igneo globo, totam subito micuerunt per urbem ut
quod civitatis residuum jam dictum illud evaserat
incendium, totum fere flammis adureretur praesentibus . . . . . . .
Quid enim dici valet ulterius? quam
quod ignis hic instar fuit alterius, hoc tamen crudelior,
quod multo plures ac majores combussit ecclesias, . . . . . .
quarum parietinae annis apparebunt
ut reor plus mille . . . . . »
19.
His inter Monumenta Ambrosiana pag. 462 ex
Arnulfo relatis, nunc ubi de Herlembaldo agit Puricellus,
pag. 300, prosequitur coeptam narrationem
his verbis: « Inter tot angustias tantasque, cum tota
foret in urbe luctus omnis ordinis et aetatis utriusque
sexus, solius Herlembaldi intrepidus perseverabat
et inflexibilis animus. Siquidem instantibus Albis
Paschatis baptismi » (Pascha autem tunc recurrebat
5 Aprilis) « satagebat, sicut praeterito fecerat anno,
ignoto chrismate inchoare mysterium. Cumque cardinales
ecclesiae, quorum intererat sacrare fontes.
nollent contra solitum agere, astat illico Luitprandus
quidam, presbyter nuncupatus, a progenitoribus
vernula, qui jussu ac virtute illius ordinariorum
usurpavit officium, venientes inconsulte baptizans.
20.
« Et haec quidem violentia, recenti juncta incensae
civitatis memoriae, quamplurimos offendit
graviter cives, praecipue milites . . . . . Unde factum est (pag. 325)
ut simul diebus aliquot extra urbem
exeuntes, suam sibi jurarent, magna plebis cum
parte, justitiam et S. Ambrosii honorem, ac dono
regis accepturos sese pastorem. Cumque ingrederentur
communiter urbem, Herlembaldus, ut semper
consortis impatiens, astantibus sibi concionabatur
more suo. Ut vero cohibere furorem ultra non
valuit, facto cum suis impetu et clamore, festinanter
arripit arma, vexillum, quod S. Petri dicebat, dextra
gerens, et contra cives, dum parte surgunt ab omni,
armatus prorupit in medium; quem in momento ac
prima fronte belli tanta adversariorum oppressit incursio
ut nihil memorabile posset ab illo fieri. Ubi
vero circumventus est undique, illico crebris configitur
ictibus, dictoque citius moriens corruit, | null | a70bfa90-3f51-4281-86b2-6bbee7336614 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
comitatu
ejus exiguo circumquaque disperso. Cujus cadaver
exanime, prostratum humi, discerptis exuitur
indumentis, nudatumque fustibus undique tunditur
ac petris, ut qui vivens multis terrori fuerat,
multorum subjaceret lusibus moriens; et cum gestaretur
humandus, nulla illum exsequiarum est
prosecuta devotio. Posthac Luitprandus presbyter »
(qui cum Herlembaldo in hostem processerat crucem
praeferens) « dum fugeret, auribus truncatur et
naso, ut qui alienum praesumpsit officium, quod habere
videbatur, amitteret. Eadem hora, post hoc insigne
tropaeum, cives omnes triumphales personant
hymnos, Deo et patrono suo Ambrosio, armati
adeuntes ipsius ecclesiam. In crastinum vero simul
cum clero laici, in litaniis et laudibus, ad sanctum
denuo procedentes Ambrosium, reatus praeteritos
confitentur alterutrum, absolutione vero a sacerdotibus,
qui praesto aderant, celebrata, reversus est in
pace populus universus ad propria. »
21.
Si tamen pax aliqua potest esse impiis, per
magis impios sacerdotes magis magisque ad schisma
fovendum obligatis; unde (verius quam intende it
Arnulfus apud Puricellum pag. 315) ad porro secuta
progredi se ait; « praedictis rebus, non plane compositis,
sed involutis. » Quaenam autem porro secuta?
« Saepe jam dicti Mediolanenses, inquit, pro
petendo episcopo ultra montes Henrico regi legationem
dirigunt, mandantes Herlembaldicae interfectionis
triumphum. Quo cognito, laetatus est rex
ille supra modum, quemcunque vellent se daturum
promittens episcopum. » Et paulo post: « Interea
legatis Mediolanensium ex clero et populo super re
praefata regem adeuntibus, Tedaldus quidam, Mediolanensis
Ecclesiae subdiaconus, capella militabat
in regia. Cui rex, multa volvens ac revolvens consilia,
proprio tandem indulgens arbitrio, Ambrosianum
tradidit praesulatum, posthabita Gothofredi
illius adhuc viventis investitura et unctione, Athonis
quoque Romae tunc degentis electione. Quid plura?
Susceptus est praesul ille a clero et populo . . . . . cui
etiam suffraganei, iidem ipsi, qui Gothofredum consecraverant,
manus imponunt, » die 4 Februarii
1076 (uti ostendi in Exegesi de episcopis Mediolanensibus),
non obstante quod Gregorius papa, per
datas VII Idus Septembris praegressi Tedaldo mandasset
ut Romam veniret, electionis suae rationem
redditurus, interim vero sacros ordines ne susciperet;
VI quoque Idus Octobris scribens Vercellensi,
Taurinensi, Astensi, Iporediensi, Laudensi et
caeteris suffraganeis sanctae Mediolanensis Ecclesiae,
significaverat quid Tedaldo scripserit; eisque praeceperat
eum ad sacros ordines ne promoveant. Hic
vero non se potest continere Arnulfus, quantumvis
partis regiae studiosus, quin exclamet: « Res mira,
et cunctis retro temporibus inaudita, ut urbis
unius uno electo antistite, sacrato altero, uno
eodemque tempore tertius erumpat! »
22.
Falli hic Arnulfum vult Puricellum, dum ipso
incendii secundi anno, et ante Tedaldi electionem
atque ordinationem schismaticam, interfectum Herlembaldum
dicit, atque id factum contendit paulo
post Pascha anni 1076, id est mense Aprilis. Sed
quomodo falli potuit is qui tunc, cum res agebatur,
scribebat, et scribendi finem fecit anno post sequenti
1077? Me certe ad id dicendum non cogunt
verba Andreae, dicentis, num. 80, quod martyrii
palmam assecuto Arialdo, Deus, « decimo post anno
Herlembaldum fidelem socium associavit in regno
caelorum, in quo decimo anno ista scripta sunt ad
laudem Dei ejusque famuli Arialdi. » Non, inquam,
haec me movent: quia ibi video sollicitum Andream,
ut in iis quae Arialdum spectant, inveniat denarium
numerum; quem ut reperiret in annis utrique
morti mediis, potuit incompletos eos sumere, primumque
numerare ipsum quo caesus Arialdus est,
licet jam media ex parte decursum, et sic decimus
post, erit ipse quem statuit Arnulfus, quemque ei
disputare nequeo, annus 1075. Biennio autem post,
Henrico rege ad communionem ecclesiasticam recepto,
« Mediolanensis populus, Theodaldi societate
culpabilis, (divina prohibente lege communicare
cum excommunicato,) missis domino papae legatis,
solutionem imploravit. Cui legationi, » inquit Arnulfus,
« etiam ipse interfui, de praeteritis satisfaciens,
in futuro castigari promittens; » adeoque ea
quae contra « sanctos Arialdum et Herlembaldum »
acerbius scripserat correcturus, si denuo scribere
eamdem historiam debuisset vel potuisset, nisi forte
etiam tunc adhuc persistebat in priori opinione,
quod illi, justum quidem, sed non juste fuerint prosecuti,
modum et terminos suos cujusque ordini
praefixos excedendo. Hanc | null | 6c6af55f-9245-446b-9c6e-faa9667465f6 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
certe opinionem retinebat,
jam quadamtenus emendatus, cum scriberet
apud Puricellum pag. 329: « Si quae sunt aliorum
bene dicta vel acta, non improbamus, nec ullo
modo dissentimus ab omnibus illis qui venales reprobant
consecrationes et sacrorum incontinentias
ordinum, ea tamen ratione ut a Paulo non discrepemus
auctore; ait enim: « Omnia autem honeste
et secundum ordinem fiant (I Cor. XIV, 40). »
23.
Nihil contra hanc legem, ne ab Herlembaldo
quidem peccatum censuit Andreas, cum « in defensione
justitiae martyrio coronatum » pronuntiavit,
num. 34; nihil etiam Gregorius papa, scribens
« Wifredo Mediolani militi; quem, » post Herlembaldi
caedem, « ad confortandos Christi milites
animum et fortitudinem resumpsisse » intellexerat.
Mentem autem suam manifestius luculentiusque
declarat in epistola ad praefatum Liprandum. quam
ex ejus nepote Landulfio a S. Paulo sic recitat Puricellus
pag. 327:
« GREGORIUS episcopus, servus servorum Dei, LIPRANDO
sacerdoti, salutem et apostolicam benedictionem.
« Si sanctorum memoriam veneramur, de quorum
legimus morte et abscissione membrorum; si patientiam
laudamus eorum, quos a Christi fide nec
gladius nec ulla poena divisit; tu quoque, abscisso
naso et auribus pro Christi nomine, laudabilior es,
qui ad eam gratiam pertingere meruisti, quae ab
omnibus desideranda est; qua a sanctis (si perseveraveris
in finem) non discrepas. Integritas quidem
corporis tui diminuta est; sed interior homo, qui
renovatur de die in diem, magnum sanctitatis suscipit
incrementum: forma visibilis turpior, sed
imago Dei, quae est forma justitiae, facta est in diminutione
jucundior, in turpitudine pulchrior; unde
in Canticis canticorum gloriatur Ecclesia, dicens:
« Nigra sum, sed formosa, filiae Jerusalem (Cant. I,
54). » Quod si interior species nihil passa est detrimenti
iis abscissionibus, non est abscissum a te
sacerdotale officium, quod proprium est sanctitatis;
et non tam consideratur in integritate membrorum
quam in integritate virtutum. Unde imperator Constantinus
Hierosolymitani episcopi cujusdam oculum »
(S. Maximi scilicet, de quo actum 5 Maii)
« pro Christi nomine erutum saepe osculabatur; et
exemplo Patrum atque documento majorum didicimus
non auferre sacrum officium martyribus, pro
hujusmodi caesura membrorum.
24.
« Proinde, martyr Christi, confortare in Domino.
Magis credas in te nunc esse presbyteratus
officium, quod prius olei unctione, nunc tui est
sanguinis tinctione commissum; et quanto minus
habes quod possit auferri, tanto minus timeas praedicare
quae vera sunt, seminare quae centuplicata
reddentur. Scimus quidem te ab inimicis sanctae
Ecclesiae semper inimicari et affligi, sed ne eos
timeas neque perterrearis, quia non tam te quam tua
omnia, sub nostra et apostolicae sedis tutela, cum
magna charitate tenemus. Et si in aliquibus tibi
necessarium fuerit apostolicam sedem appellare,
concedimus; et si ad nos et si ad nostram sedem
veneris, cum gaudio et magno honore suscipere
parati sumus. » Utinam sic etiam haberentur litterae,
quas, intellecta Herlembaldi morte, ad eos
qui ipsam significabant, dedisse Gregorium credibile
est, plenas aestimationis et affectus, nec non
comprobationis actorum ab eo, quibus obstrui similiter
possent ora, de eo aeque ac S. Arialdo loquentium
iniqua. Nunc quod superest, quidquid ex
Puricello colligere possumus, ad utriusque honorem
pergamus decerpere, adductis auctorum, quae repraesentat,
verbis.
16.
Talibus apostolicae sedis judicii probata S.
Herlembaldi integritas, non recusat, quominus
acta sua (quanto amicus nullus ea scripsit) vel inimici
calamo scripta, maligne explicata, proponantur;
facile ab aequo lectore in meliorem accipienda
partem. Arnulfum ergo audiamus, post verba de
electo ad pontificatum Hildebrando, superius prolata
num. 101, res anni 1073 sic prosequentem
apud Puricellum pag. 296: « Dum Gothofredus Brebiae
solius immoraretur praesidio, Atho, propria
neglecta domo ac patria, Romae degebat, solius papae
mancipatus obsequiis; cui Herlembaldus apud Mediolanum
totis favebat viribus, diu noctuque laborans,
datis etiam ac promissis muneribus. Insuper
omne collegium Gothofredi flammis ac ferro persequebatur,
interdum nibil intentatum juxta posse
relinquens, praesertim cum nec regiae, nec suorum
parium aliorumque multorum cederet voluntati, Romana
tantum fretus atque contentus fiducia; ad hoc
etiam prorumpens, ut Ambrosianae consecrationis »
(sic ille schismaticam ordinationem | null | d6929d4c-8ba9-43d6-af5c-70cc7043b542 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
vocat) « episcopos
blasphemaret, asserens apostolice excommunicatos,
quorum omne reprobat officium. Unde
fuit quod sancto Pentecostes die » (cadebat ille
in 19 Maii) « prohibuit in urbe baptisma.
17.
« Postea vero, » id est anno 1074, quando
Pascha celebrandum erat die 20 Aprilis, « chrisma
sacrum (quod unus illorum, Dominicae coenae mysterio
metropolitanae direxit ecclesiae, sicut mos est
deficiente pontifice,) profusum humi coram omni populo
calcibus conculcavit, suum producens in medium,
a quo confectum vel unde, incognitum » (utique
a catholico aliquo, puta Papiensi Guilielmo, de
quo supra num. 101,) « ac sic postposita Sabbati
illius authentici apparatibus tradita praerogativa,
sexta in Albis feria suum fecit celebrari baptisma, . . .
unde contigit ut paschale gaudium suum nesciret
lavacrum, ac multo post tempore plures catechumeni
baptismi carerent gratia. » Quam recte in his omnibus
et ex theologorum sententia processerit Herlembaldus
probare contendit Puricellus, cap. 48.
Crescebat interim clericorum contumacia tanto magis
quanto rex Henricus diutius differebat apostolicae
sedi in negotio Mediolanensi satisfacere, sicut promiserat;
ob quam rem Gregorius denique se coactum
vidit acriori remedio uti. Itaque « habita Romae, »
sicut Arnulfus scribit, « synodo, » per quadragesimam
anni 1075 « in qua palam interdixit regi jus
deinde habere aliquod in dandis episcopatibus, omnesque
laicas ab investituris submovit personas;
insuper, facto anathemate, cunctos regis damnavit
consiliarios, idipsum regi comminatus, nisi in proximo
huic cedat constituto. »
18.
Sed nihil synodi reverentia Mediolanenses
schismaticos movit quominus de suscipiendo Gothofredo,
vel quemcunque alium rex jussisset, consilia
agitarent. Quod profecto eis impune non fuit.
Nam « transactis quatuor a memorato superiori incendio
annis, propinquante sanctissimo Paschae
festo, secunda videlicet hebdomadis authenticae
feria (III Kalendas Aprilis), miseranda iterum civitas
divinam persensit iracundiam, experta quam sit
« horrendum incidere in manus Dei viventis (Hebr.
X, 31). » Celebratis namque missarum solemniis,
vergente jam sole, in urbis apparuit medio densae
fumus caliginis, flante ventorum violentia nimia
per aerem volitans. Siquidem plures velut fulmina
faces, ab illo maximo et inexstinguibili erumpentes
igneo globo, totam subito micuerunt per urbem ut
quod civitatis residuum jam dictum illud evaserat
incendium, totum fere flammis adureretur praesentibus . . . . . . .
Quid enim dici valet ulterius? quam
quod ignis hic instar fuit alterius, hoc tamen crudelior,
quod multo plures ac majores combussit ecclesias, . . . . . .
quarum parietinae annis apparebunt
ut reor plus mille . . . . . »
19.
His inter Monumenta Ambrosiana pag. 462 ex
Arnulfo relatis, nunc ubi de Herlembaldo agit Puricellus,
pag. 300, prosequitur coeptam narrationem
his verbis: « Inter tot angustias tantasque, cum tota
foret in urbe luctus omnis ordinis et aetatis utriusque
sexus, solius Herlembaldi intrepidus perseverabat
et inflexibilis animus. Siquidem instantibus Albis
Paschatis baptismi » (Pascha autem tunc recurrebat
5 Aprilis) « satagebat, sicut praeterito fecerat anno,
ignoto chrismate inchoare mysterium. Cumque cardinales
ecclesiae, quorum intererat sacrare fontes.
nollent contra solitum agere, astat illico Luitprandus
quidam, presbyter nuncupatus, a progenitoribus
vernula, qui jussu ac virtute illius ordinariorum
usurpavit officium, venientes inconsulte baptizans.
20.
« Et haec quidem violentia, recenti juncta incensae
civitatis memoriae, quamplurimos offendit
graviter cives, praecipue milites . . . . . Unde factum est (pag. 325)
ut simul diebus aliquot extra urbem
exeuntes, suam sibi jurarent, magna plebis cum
parte, justitiam et S. Ambrosii honorem, ac dono
regis accepturos sese pastorem. Cumque ingrederentur
communiter urbem, Herlembaldus, ut semper
consortis impatiens, astantibus sibi concionabatur
more suo. Ut vero cohibere furorem ultra non
valuit, facto cum suis impetu et clamore, festinanter
arripit arma, vexillum, quod S. Petri dicebat, dextra
gerens, et contra cives, dum parte surgunt ab omni,
armatus prorupit in medium; quem in momento ac
prima fronte belli tanta adversariorum oppressit incursio
ut nihil memorabile posset ab illo fieri. Ubi
vero circumventus est undique, illico crebris configitur
ictibus, dictoque citius moriens corruit, comitatu
ejus exiguo circumquaque disperso. Cujus cadaver
exanime, prostratum humi, discerptis exuitur
indumentis, nudatumque fustibus | null | df36cea8-135f-446d-b676-711ce01861b8 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
undique tunditur
ac petris, ut qui vivens multis terrori fuerat,
multorum subjaceret lusibus moriens; et cum gestaretur
humandus, nulla illum exsequiarum est
prosecuta devotio. Posthac Luitprandus presbyter »
(qui cum Herlembaldo in hostem processerat crucem
praeferens) « dum fugeret, auribus truncatur et
naso, ut qui alienum praesumpsit officium, quod habere
videbatur, amitteret. Eadem hora, post hoc insigne
tropaeum, cives omnes triumphales personant
hymnos, Deo et patrono suo Ambrosio, armati
adeuntes ipsius ecclesiam. In crastinum vero simul
cum clero laici, in litaniis et laudibus, ad sanctum
denuo procedentes Ambrosium, reatus praeteritos
confitentur alterutrum, absolutione vero a sacerdotibus,
qui praesto aderant, celebrata, reversus est in
pace populus universus ad propria. »
21.
Si tamen pax aliqua potest esse impiis, per
magis impios sacerdotes magis magisque ad schisma
fovendum obligatis; unde (verius quam intende it
Arnulfus apud Puricellum pag. 315) ad porro secuta
progredi se ait; « praedictis rebus, non plane compositis,
sed involutis. » Quaenam autem porro secuta?
« Saepe jam dicti Mediolanenses, inquit, pro
petendo episcopo ultra montes Henrico regi legationem
dirigunt, mandantes Herlembaldicae interfectionis
triumphum. Quo cognito, laetatus est rex
ille supra modum, quemcunque vellent se daturum
promittens episcopum. » Et paulo post: « Interea
legatis Mediolanensium ex clero et populo super re
praefata regem adeuntibus, Tedaldus quidam, Mediolanensis
Ecclesiae subdiaconus, capella militabat
in regia. Cui rex, multa volvens ac revolvens consilia,
proprio tandem indulgens arbitrio, Ambrosianum
tradidit praesulatum, posthabita Gothofredi
illius adhuc viventis investitura et unctione, Athonis
quoque Romae tunc degentis electione. Quid plura?
Susceptus est praesul ille a clero et populo . . . . . cui
etiam suffraganei, iidem ipsi, qui Gothofredum consecraverant,
manus imponunt, » die 4 Februarii
1076 (uti ostendi in Exegesi de episcopis Mediolanensibus),
non obstante quod Gregorius papa, per
datas VII Idus Septembris praegressi Tedaldo mandasset
ut Romam veniret, electionis suae rationem
redditurus, interim vero sacros ordines ne susciperet;
VI quoque Idus Octobris scribens Vercellensi,
Taurinensi, Astensi, Iporediensi, Laudensi et
caeteris suffraganeis sanctae Mediolanensis Ecclesiae,
significaverat quid Tedaldo scripserit; eisque praeceperat
eum ad sacros ordines ne promoveant. Hic
vero non se potest continere Arnulfus, quantumvis
partis regiae studiosus, quin exclamet: « Res mira,
et cunctis retro temporibus inaudita, ut urbis
unius uno electo antistite, sacrato altero, uno
eodemque tempore tertius erumpat! »
22.
Falli hic Arnulfum vult Puricellum, dum ipso
incendii secundi anno, et ante Tedaldi electionem
atque ordinationem schismaticam, interfectum Herlembaldum
dicit, atque id factum contendit paulo
post Pascha anni 1076, id est mense Aprilis. Sed
quomodo falli potuit is qui tunc, cum res agebatur,
scribebat, et scribendi finem fecit anno post sequenti
1077? Me certe ad id dicendum non cogunt
verba Andreae, dicentis, num. 80, quod martyrii
palmam assecuto Arialdo, Deus, « decimo post anno
Herlembaldum fidelem socium associavit in regno
caelorum, in quo decimo anno ista scripta sunt ad
laudem Dei ejusque famuli Arialdi. » Non, inquam,
haec me movent: quia ibi video sollicitum Andream,
ut in iis quae Arialdum spectant, inveniat denarium
numerum; quem ut reperiret in annis utrique
morti mediis, potuit incompletos eos sumere, primumque
numerare ipsum quo caesus Arialdus est,
licet jam media ex parte decursum, et sic decimus
post, erit ipse quem statuit Arnulfus, quemque ei
disputare nequeo, annus 1075. Biennio autem post,
Henrico rege ad communionem ecclesiasticam recepto,
« Mediolanensis populus, Theodaldi societate
culpabilis, (divina prohibente lege communicare
cum excommunicato,) missis domino papae legatis,
solutionem imploravit. Cui legationi, » inquit Arnulfus,
« etiam ipse interfui, de praeteritis satisfaciens,
in futuro castigari promittens; » adeoque ea
quae contra « sanctos Arialdum et Herlembaldum »
acerbius scripserat correcturus, si denuo scribere
eamdem historiam debuisset vel potuisset, nisi forte
etiam tunc adhuc persistebat in priori opinione,
quod illi, justum quidem, sed non juste fuerint prosecuti,
modum et terminos suos cujusque ordini
praefixos excedendo. Hanc certe opinionem retinebat,
jam quadamtenus emendatus, cum scriberet
apud Puricellum pag. 329: « Si quae | null | f594d467-4472-41d9-994c-98b60057ecc8 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
sunt aliorum
bene dicta vel acta, non improbamus, nec ullo
modo dissentimus ab omnibus illis qui venales reprobant
consecrationes et sacrorum incontinentias
ordinum, ea tamen ratione ut a Paulo non discrepemus
auctore; ait enim: « Omnia autem honeste
et secundum ordinem fiant (I Cor. XIV, 40). »
23.
Nihil contra hanc legem, ne ab Herlembaldo
quidem peccatum censuit Andreas, cum « in defensione
justitiae martyrio coronatum » pronuntiavit,
num. 34; nihil etiam Gregorius papa, scribens
« Wifredo Mediolani militi; quem, » post Herlembaldi
caedem, « ad confortandos Christi milites
animum et fortitudinem resumpsisse » intellexerat.
Mentem autem suam manifestius luculentiusque
declarat in epistola ad praefatum Liprandum. quam
ex ejus nepote Landulfio a S. Paulo sic recitat Puricellus
pag. 327:
« GREGORIUS episcopus, servus servorum Dei, LIPRANDO
sacerdoti, salutem et apostolicam benedictionem.
« Si sanctorum memoriam veneramur, de quorum
legimus morte et abscissione membrorum; si patientiam
laudamus eorum, quos a Christi fide nec
gladius nec ulla poena divisit; tu quoque, abscisso
naso et auribus pro Christi nomine, laudabilior es,
qui ad eam gratiam pertingere meruisti, quae ab
omnibus desideranda est; qua a sanctis (si perseveraveris
in finem) non discrepas. Integritas quidem
corporis tui diminuta est; sed interior homo, qui
renovatur de die in diem, magnum sanctitatis suscipit
incrementum: forma visibilis turpior, sed
imago Dei, quae est forma justitiae, facta est in diminutione
jucundior, in turpitudine pulchrior; unde
in Canticis canticorum gloriatur Ecclesia, dicens:
« Nigra sum, sed formosa, filiae Jerusalem (Cant. I,
54). » Quod si interior species nihil passa est detrimenti
iis abscissionibus, non est abscissum a te
sacerdotale officium, quod proprium est sanctitatis;
et non tam consideratur in integritate membrorum
quam in integritate virtutum. Unde imperator Constantinus
Hierosolymitani episcopi cujusdam oculum »
(S. Maximi scilicet, de quo actum 5 Maii)
« pro Christi nomine erutum saepe osculabatur; et
exemplo Patrum atque documento majorum didicimus
non auferre sacrum officium martyribus, pro
hujusmodi caesura membrorum.
24.
« Proinde, martyr Christi, confortare in Domino.
Magis credas in te nunc esse presbyteratus
officium, quod prius olei unctione, nunc tui est
sanguinis tinctione commissum; et quanto minus
habes quod possit auferri, tanto minus timeas praedicare
quae vera sunt, seminare quae centuplicata
reddentur. Scimus quidem te ab inimicis sanctae
Ecclesiae semper inimicari et affligi, sed ne eos
timeas neque perterrearis, quia non tam te quam tua
omnia, sub nostra et apostolicae sedis tutela, cum
magna charitate tenemus. Et si in aliquibus tibi
necessarium fuerit apostolicam sedem appellare,
concedimus; et si ad nos et si ad nostram sedem
veneris, cum gaudio et magno honore suscipere
parati sumus. » Utinam sic etiam haberentur litterae,
quas, intellecta Herlembaldi morte, ad eos
qui ipsam significabant, dedisse Gregorium credibile
est, plenas aestimationis et affectus, nec non
comprobationis actorum ab eo, quibus obstrui similiter
possent ora, de eo aeque ac S. Arialdo loquentium
iniqua. Nunc quod superest, quidquid ex
Puricello colligere possumus, ad utriusque honorem
pergamus decerpere, adductis auctorum, quae repraesentat,
verbis.
CAPUT IV. #SS. Herlembaldo et Arialdo erecta in S. Dionysio monumenta.@#
25.
Obiit Gregorius papa VII anno 1075, decimo
post Herlembaldi caedem anno; cujus ut sancti
Vitam illustravit Henschenius 25 Maii. Obiit etiam
eodem anno eodemque die, aut saltem sequenti,
Aronae Tedaldus, pseudoarchiepiscopus Mediolanensis.
Huic suffectus Anselmus est, Romana sede
per duos fere annos vacante. Non audet Puricellus
liberare ejus institutionem a vitio electionum praecedentium;
cum ipsa illa quam dixi apostolici culminis
vacatio, Henrico, manutenendae investiturae
studiosissimo, commodam occasionem praeberet
usurpandi juris, a Gregorio VII abjudicati. Quomodo
autem in ordinatione suscipienda sese gesserit Anselmus
iste, a quibus, et quando illam susceperit,
nihil hic attinet discutere; satis sit dicere quod
Bertholdo Constantiensi, pontificiarum partium scriptore,
dicatur obiisse anno 1093 « in causa S. Petri
studiosissimus, » adeoque a Victore papa II, qui
anno 1086 in Pentecoste ordinatus est, vel ab Urbano
papa II, qui postea annis 11 et mensibus aliquot
tenuit Ecclesiae catholicae | null | 5148846f-7928-48c1-b8ad-97b4736bab74 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
gubernaculum, et
receptus et agnitus fuit verus S. Ambrosii successor.
Etenim illius ad hunc exstat apud Ivonem parte VI.
cap. 406, rescriptum hujusmodi: « Discretioni nostrae
videtur quatenus, secundum praecepti nostri
tenorem, quando secundum Ecclesiae vestrae morem
sacros daturus quibuslibet aliis ordines, benedicere
coeperis, eos, quos tua duxerit solertia reconciliandos,
inter benedicendum et manus imponendum
facias interesse; quibus caetera omnia consecrationis
instrumenta, praeter unctionis, explebis, et sic ad
sancta ministeria reconciliabis. »
26.
Anno 1095 Placentiae synodum celebravit Urbanus:
« Huic, » teste Bertholdo Constantiensi
« interfuerunt Saltzburgensis archiepiscopus, et
Pataviensis episcopus de Bajoaria, de Alemannia
vero Constantiensis, qui et Arnulfum Mediolanensem
archiepiscopum, diu quidem electum, sed nondum
consecratum, eodem tempore ex concessione
domini papae Mediolani consecravere. » Supervenit
deinde illuc pontifex ipse, qui quid tunc egerit Mediolani,
collegit Puricellus ex quadam ms. marginali
additione, ad caput ult. libri III, Annalium
Landulfi Senioris, nihil quam Arnulfus fuit aequioris
ad memoriam Herlembaldi. Ibi post haec scripta in
margine verba, « Occiditur Herlembaldus ab Arnaldo
de Raude; » sic insuper legitur: « Versus super
sepulcro Herlembaldi in S. Dionysio, quem sanctorum
martyrum catalogo adnotavit Urbanus II; qui
cum Arnulpho archiepiscopo millesimo nonagesimo
primo, corpus ejus tumulavit, » (ubi « nonagesimum
quintum » annum legendum merito censet Puricellus,)
quia ipse Herlembaldus, vexillifer Ecclesiae ac tutor,
ab adversariis Ecclesiae occisus est.
#Hic Herlembaldus, miles Christi reverendus,@#
#Occisus legitur qui coeli sede potitur.@#
#Incestus reprobat, Simonias et quia damnat,@#
#Hunc Veneris servi perimunt Simonisque maligni:@#
#Urbanus, summus praesul dictusque secundus,@#
#Noster et Arnulfus, pastor pius atque benignus,@#
#Hujus membra viri tumulant translata beati.@#
27.
Quod autem primae sepulturae locus non fuerit
alius, quam quo ipsum postea papa detulit, intelligendum
nobis praebet Petrus Azarius apud Puricellum,
pag. 22, ubi primum narrat, quod « audientes
nobiles milites, de Mediolani proscripti, bona
nova de dato sibi archiepiscopo, » (etsi revera necdum
datus esset, sed solum promissus,) « confortati
sunt valde; et congregantes amicos ex omnibus partibus
civitatis Mediolani, ipsam civitatem aggressi
sunt. Quod sentiens Herlembaldus Gotta, dominus
populi primus, exivit obviam inimicis, cui occurrit
in campo Herlembaldus » (aliis Arnaldus dictus)
« de Raude, miles proscriptus, atque ipsum de equo
dejecit et decapitavit. » Addit deinde Azarius: « Et
sic in sancta confessione moriens sepultus fuit in
ecclesia SS. Protasii et Aurelii, id est, S. Dionysii
inter martyres. » Hieronymus Montius, Mediolanensis
jurisconsultus et orator, postea etiam senator
et praeses sanitatis, in panegyrico quem recitavit
anno 1547, cum Herlembaldum quoque ex eo laudasset,
quod « legem in Ecclesia Mediolanensi promulgari
procuravit, ne clerici uxores ducere, neve
matrimonio jungi possent . . . . . Ea causa, inquit, offensos
clericos, » (melius dixisset eorum fautores
nobiles,) « necem homini intulisse reperio apud auctores;
a populo vero divinos illi honores, ob tam
celebris facti memoriam exhibitos, inclusumque
ferrea arca cadaver, divi Dionysii templo, in nostram
usque diem servatum novimus. »
28.
Bernardinus Corius, cap. 9, « arcam » appellat,
« ferreis laminis circumdatam. » Paulus Morigia,
in suo Sanctuario Mediolanensi anni 1603,
inter corpora, tunc adhuc quiescentia in aede S. Dionysii,
recenset quidem « corpus S. Herlembaldi
martyris; » sed ex fide antiquorum chronicorum,
potius quam ex praesenti conspectu; idque quia
« anno 1549 Ferdinandus Gonzagua Mediolanensis
gubernator, volens civitatem moeniis cingere ex artis
militaris praescripto, coepit ab exstruendo S. Dionysii
propugnaculo, cujus licet noviter structam ecclesiam,
bona tamen sui parte truncavit, tota scilicet
tribuna cum sanctuario sive crypta sacra. » Ex qua
occasione abolita fuisse « SS. Arialdi et Herlembaldi »
monumenta, videtur agnoscere Puricellus
pag. 384; sic enim loquitur: « Si quis tandem requirat
utrum sanctorum corpora etiamnum in hac
S. Dionysii, si non aedicula subterranea (quam utique
dirutam fassi sumus) certe saltem ecclesia utcunque
perseverent, nec alio translata unquam fuerint;
ego quidem adhuc nihil habeo causae, | null | 39ccbb3d-08d5-4d85-8c4e-4259c21d67e2 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
cur de
corpore quiddam Herlembaldi ambigam. »
29.
Ad S. Arialdum autem quod attinet, Landulfus
senior, coaevus illi, sed studio partium infensus
historicus, apud Puricellum, pag. 12, post nescio
quae scripta de corporis inventione vel ostensione
(nec enim placuit Puricello ea publicare) deinde
« multis, inquit, dubitantibus, multisque congaudentibus,
plurimisque credentibus, tandem pallio
superimposito, lectica compositus est. Quo assumpto
et quasi Levita cum stola ornato, summis cum
litaniis magnisque exsultationibus plurimisque confrequentationibus,
in monasterio S. Celsi humatum
est. His itaque peractis, Herlembaldus suis cum omnibus
magnisque caeremoniis, quasi novum martyrem
celebrantes, phantastica delusi imagine (ut
postea in tempore quarti Anselmi archiepiscopi apparuit)
sedulo ac devote colebant. Cum enim post
biennium suae consecrationis » (id est anno 1099
secundum meum alibi calculum, etiam a Puricello
pag. 382, probatum,) « cum, inquam, dominus Anselmus
Arialdi ossa ac corpus, qualiter male olim in
veritate fuissent humata, comperisset, curialiter cum
paucis clericis ad locum tendens, ossa quae habere
potuit colligens, in ecclesia S. Dionysii humavit. »
Quibus verbis videtur indicari, istud quod Herlembaldus
transtulit, et apud Sanctum Celsum tumulavit
corpus, non fuisse verum corpus sancti Arialdi.
30.
Sed in hoc « splendide mentiri » Landulfum
censet Puricellus aeque ac ubi dixit quod, « transactis
aliquantis » a prima « in arce Travali deportatione
diebus, ejus cadaveris fetor castellum omne,
ita ut omnes nausearent fugientes, occupavit. » Sane
quam hoc certo falsum est, ut supra vidimus ex
veraciori teste B. Andrea, tam illud quoque, de
ablatis clam ex arce praedicta ossibus, debet confictum
ab inimicis censeri. Utrumque fortassis pedem,
mortuo abscissum num. 74, ex praedicto loco
requisivit archiepiscopus, vel ex loco carnificinae
dexteram auresque et caetera membra viventi amputata,
eaque junxerit reliquo apud S. Celsum tumulato
corpori, ac pariter ad Dionysii transtulerit,
monumentum eis daturus prope monumentum S.
Herlembaldi. Qui Landulfi istius ac deinde Arnulfi
historias transcripsit librarius, apud Puricellum
pag. 11, sic notavit in margine: « Nec mirandum, si
iste historiographus, et sequens, non laudent istum
Arialdum, quia ipsi erant fautores sacerdotum
uxoratorum, concubinariorum et Simoniacorum, a
quibus B. Arialdus passus est. » Deinde in eodem
margine describit versus « super sepulcro S. Arialdi »
repertos, sed veluti consequenter legendos ut
infra, cum verosimile mihi sit, duplex, aut etiam
triplex epigramma hic haberi, quorum alterum arcae,
alterum lavello seu absidi appictum vel insculptum
fuerit; tertium, communis fuerit, et inter utrumque
duorum monumentum scriptus titulus.
31.
Indicasse hoc videtur scriptor cum addit:
« Tres isti versus loquuntur de Arialdo et Herlembaldo, »
scilicet tres ultimi, sic descripti:
#Sanctos thesauros venerare per omnia charos,@#
#Hos pugiles Christi, gens inclyta Mediolani,@#
#De cujus sancti sunt isti sanguine nati.@#
Arcae ipsi tres primos versus sic ascripserim, ut
eis addere velim unum ex Herlembaldi epitaphio
assumptum, et ad supplendum defectuosum sensum
perquam utilem.
#Martyr Levita jacet hac Arialdus in urna.@#
#Truncatus moritur; sed vitae dona meretur;@#
#Hoc mausoleo reverenter condita digno;@#
#Incestus reprobat, Simonias et quia damnat.@#
Similiter tribus aliis versibus super lavello locandis
deesse videtur caput; quod ex eodem
Arialdi epitaphio sic mutuabor:
#Dum veneris servos reprimit Simonisque maligni;@#
Deinde subjungam, sensum utcumque habituros tres:
#His geminis causis Arialdus passus ab istis,@#
#Martyr in ecclesia Levita reconditus ista.@#
#Transtulit Anselmus pastor venerabile corpus.@#
32.
Istaec utcunque se habeant, allegat, p. 14,
Puricellus, commodatum sibi ms. « de archiepiscopis
Mediolanensibus, a S. Barnaba usque ad Joannem
Arcimboldum, » id est usque ad annum 1550,
« quibus addita sunt quaedam ex collectis per N.
Fontanam: » hic vero « ex Andreae Alciati Antiquario, »
ad nomen Guidonis archiepiscopi, sic
notat: « Sub hoc Guidone de Velate Valvassorio,
Arialdi ex Alciata gente sepulcrum. Relatus est
inter divos ab Alexandro II, sepultus in D. Dionysii
tumulo marmoreo; sed millesimo quingentesimo
octavo, a Ludovico duodecimo Francorum rege,
Parisios pro | null | a82ba793-e479-4fd1-b8e1-ad928d94aba0 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
corpore S. Dionysii translatum est. »
Melius tamen fortassis notaretur annus 1509, quando
in Insubria regem fuisse constat, Maximiliano imperatori
pontificique Julio contra Venetos foederatum;
ubi inito ad flumen Adduam praelio, victoriam
ingentem retulit. Videtur autem rex petiisse corpus
S. Dionysii Mediolanensis, ut ipsum jungeret duobus
aliis SS. Dionysiis, Parisiensi scilicet, quem
Areopagitam vulgus credebat, et Corinthiorum episcopo,
de cujus corpore illuc sub annum 1215 translato
egit Henschenius 8 Aprilis, sed deprecantibus
ne illo tutelari suo privarentur Mediolanensibus,
corpore S. Arialdi contentus abierit; hoc vero quid
porro factum sit, hactenus non potui invenire.
33.
Aliud epitaphium, sed nescio an non ab ipsomet
Alciato compositum, certe in praelaudato illius
Antiquario a Fontana transcriptum, et forte nusquam
positum, sic recitat Puricellus, pag. 15.
ARIALDO DIACONO.
#Qui, nemo ut melius, divini mystica verbis@#
#Tradidit, et populi solus in ore fuit;@#
#Qui lapsos mores disciplinamque cadentem@#
#Et Thyasi errores corrigere ausus erat;@#
#Hic Arialdus adest. Heu noxia vita nocentum,@#
#Quae censorem ullum ferre molesta nequit!@#
#Clam raptum, appensumque molae, projecit in undas@#
#Verbani, ut rapidis piscibus esca foret:@#
#Deinde sed inventum, atque illaeso corpore, templis@#
#Est dignata novum martyra posteritas.@#
25.
Obiit Gregorius papa VII anno 1075, decimo
post Herlembaldi caedem anno; cujus ut sancti
Vitam illustravit Henschenius 25 Maii. Obiit etiam
eodem anno eodemque die, aut saltem sequenti,
Aronae Tedaldus, pseudoarchiepiscopus Mediolanensis.
Huic suffectus Anselmus est, Romana sede
per duos fere annos vacante. Non audet Puricellus
liberare ejus institutionem a vitio electionum praecedentium;
cum ipsa illa quam dixi apostolici culminis
vacatio, Henrico, manutenendae investiturae
studiosissimo, commodam occasionem praeberet
usurpandi juris, a Gregorio VII abjudicati. Quomodo
autem in ordinatione suscipienda sese gesserit Anselmus
iste, a quibus, et quando illam susceperit,
nihil hic attinet discutere; satis sit dicere quod
Bertholdo Constantiensi, pontificiarum partium scriptore,
dicatur obiisse anno 1093 « in causa S. Petri
studiosissimus, » adeoque a Victore papa II, qui
anno 1086 in Pentecoste ordinatus est, vel ab Urbano
papa II, qui postea annis 11 et mensibus aliquot
tenuit Ecclesiae catholicae gubernaculum, et
receptus et agnitus fuit verus S. Ambrosii successor.
Etenim illius ad hunc exstat apud Ivonem parte VI.
cap. 406, rescriptum hujusmodi: « Discretioni nostrae
videtur quatenus, secundum praecepti nostri
tenorem, quando secundum Ecclesiae vestrae morem
sacros daturus quibuslibet aliis ordines, benedicere
coeperis, eos, quos tua duxerit solertia reconciliandos,
inter benedicendum et manus imponendum
facias interesse; quibus caetera omnia consecrationis
instrumenta, praeter unctionis, explebis, et sic ad
sancta ministeria reconciliabis. »
26.
Anno 1095 Placentiae synodum celebravit Urbanus:
« Huic, » teste Bertholdo Constantiensi
« interfuerunt Saltzburgensis archiepiscopus, et
Pataviensis episcopus de Bajoaria, de Alemannia
vero Constantiensis, qui et Arnulfum Mediolanensem
archiepiscopum, diu quidem electum, sed nondum
consecratum, eodem tempore ex concessione
domini papae Mediolani consecravere. » Supervenit
deinde illuc pontifex ipse, qui quid tunc egerit Mediolani,
collegit Puricellus ex quadam ms. marginali
additione, ad caput ult. libri III, Annalium
Landulfi Senioris, nihil quam Arnulfus fuit aequioris
ad memoriam Herlembaldi. Ibi post haec scripta in
margine verba, « Occiditur Herlembaldus ab Arnaldo
de Raude; » sic insuper legitur: « Versus super
sepulcro Herlembaldi in S. Dionysio, quem sanctorum
martyrum catalogo adnotavit Urbanus II; qui
cum Arnulpho archiepiscopo millesimo nonagesimo
primo, corpus ejus tumulavit, » (ubi « nonagesimum
quintum » annum legendum merito censet Puricellus,)
quia ipse Herlembaldus, vexillifer Ecclesiae ac tutor,
ab adversariis Ecclesiae occisus est.
#Hic Herlembaldus, miles Christi reverendus,@#
#Occisus legitur qui coeli sede potitur.@#
#Incestus reprobat, Simonias et quia damnat,@#
#Hunc Veneris servi perimunt Simonisque maligni:@#
#Urbanus, summus praesul dictusque secundus,@#
#Noster et Arnulfus, pastor pius atque benignus,@#
#Hujus membra viri tumulant translata beati.@#
27.
Quod autem primae sepulturae locus non fuerit
alius, quam quo ipsum postea papa detulit, intelligendum
nobis praebet Petrus Azarius apud Puricellum,
pag. 22, ubi | null | 263740b2-764e-41a0-85da-db6dd72b96e1 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
primum narrat, quod « audientes
nobiles milites, de Mediolani proscripti, bona
nova de dato sibi archiepiscopo, » (etsi revera necdum
datus esset, sed solum promissus,) « confortati
sunt valde; et congregantes amicos ex omnibus partibus
civitatis Mediolani, ipsam civitatem aggressi
sunt. Quod sentiens Herlembaldus Gotta, dominus
populi primus, exivit obviam inimicis, cui occurrit
in campo Herlembaldus » (aliis Arnaldus dictus)
« de Raude, miles proscriptus, atque ipsum de equo
dejecit et decapitavit. » Addit deinde Azarius: « Et
sic in sancta confessione moriens sepultus fuit in
ecclesia SS. Protasii et Aurelii, id est, S. Dionysii
inter martyres. » Hieronymus Montius, Mediolanensis
jurisconsultus et orator, postea etiam senator
et praeses sanitatis, in panegyrico quem recitavit
anno 1547, cum Herlembaldum quoque ex eo laudasset,
quod « legem in Ecclesia Mediolanensi promulgari
procuravit, ne clerici uxores ducere, neve
matrimonio jungi possent . . . . . Ea causa, inquit, offensos
clericos, » (melius dixisset eorum fautores
nobiles,) « necem homini intulisse reperio apud auctores;
a populo vero divinos illi honores, ob tam
celebris facti memoriam exhibitos, inclusumque
ferrea arca cadaver, divi Dionysii templo, in nostram
usque diem servatum novimus. »
28.
Bernardinus Corius, cap. 9, « arcam » appellat,
« ferreis laminis circumdatam. » Paulus Morigia,
in suo Sanctuario Mediolanensi anni 1603,
inter corpora, tunc adhuc quiescentia in aede S. Dionysii,
recenset quidem « corpus S. Herlembaldi
martyris; » sed ex fide antiquorum chronicorum,
potius quam ex praesenti conspectu; idque quia
« anno 1549 Ferdinandus Gonzagua Mediolanensis
gubernator, volens civitatem moeniis cingere ex artis
militaris praescripto, coepit ab exstruendo S. Dionysii
propugnaculo, cujus licet noviter structam ecclesiam,
bona tamen sui parte truncavit, tota scilicet
tribuna cum sanctuario sive crypta sacra. » Ex qua
occasione abolita fuisse « SS. Arialdi et Herlembaldi »
monumenta, videtur agnoscere Puricellus
pag. 384; sic enim loquitur: « Si quis tandem requirat
utrum sanctorum corpora etiamnum in hac
S. Dionysii, si non aedicula subterranea (quam utique
dirutam fassi sumus) certe saltem ecclesia utcunque
perseverent, nec alio translata unquam fuerint;
ego quidem adhuc nihil habeo causae, cur de
corpore quiddam Herlembaldi ambigam. »
29.
Ad S. Arialdum autem quod attinet, Landulfus
senior, coaevus illi, sed studio partium infensus
historicus, apud Puricellum, pag. 12, post nescio
quae scripta de corporis inventione vel ostensione
(nec enim placuit Puricello ea publicare) deinde
« multis, inquit, dubitantibus, multisque congaudentibus,
plurimisque credentibus, tandem pallio
superimposito, lectica compositus est. Quo assumpto
et quasi Levita cum stola ornato, summis cum
litaniis magnisque exsultationibus plurimisque confrequentationibus,
in monasterio S. Celsi humatum
est. His itaque peractis, Herlembaldus suis cum omnibus
magnisque caeremoniis, quasi novum martyrem
celebrantes, phantastica delusi imagine (ut
postea in tempore quarti Anselmi archiepiscopi apparuit)
sedulo ac devote colebant. Cum enim post
biennium suae consecrationis » (id est anno 1099
secundum meum alibi calculum, etiam a Puricello
pag. 382, probatum,) « cum, inquam, dominus Anselmus
Arialdi ossa ac corpus, qualiter male olim in
veritate fuissent humata, comperisset, curialiter cum
paucis clericis ad locum tendens, ossa quae habere
potuit colligens, in ecclesia S. Dionysii humavit. »
Quibus verbis videtur indicari, istud quod Herlembaldus
transtulit, et apud Sanctum Celsum tumulavit
corpus, non fuisse verum corpus sancti Arialdi.
30.
Sed in hoc « splendide mentiri » Landulfum
censet Puricellus aeque ac ubi dixit quod, « transactis
aliquantis » a prima « in arce Travali deportatione
diebus, ejus cadaveris fetor castellum omne,
ita ut omnes nausearent fugientes, occupavit. » Sane
quam hoc certo falsum est, ut supra vidimus ex
veraciori teste B. Andrea, tam illud quoque, de
ablatis clam ex arce praedicta ossibus, debet confictum
ab inimicis censeri. Utrumque fortassis pedem,
mortuo abscissum num. 74, ex praedicto loco
requisivit archiepiscopus, vel ex loco carnificinae
dexteram auresque et caetera membra viventi amputata,
eaque junxerit reliquo apud S. Celsum tumulato
corpori, ac pariter ad Dionysii transtulerit,
monumentum eis | null | bb3ea218-20c6-41b7-bf59-9e386bcaa88e | latin_170m_raw | null | None | None | None |
daturus prope monumentum S.
Herlembaldi. Qui Landulfi istius ac deinde Arnulfi
historias transcripsit librarius, apud Puricellum
pag. 11, sic notavit in margine: « Nec mirandum, si
iste historiographus, et sequens, non laudent istum
Arialdum, quia ipsi erant fautores sacerdotum
uxoratorum, concubinariorum et Simoniacorum, a
quibus B. Arialdus passus est. » Deinde in eodem
margine describit versus « super sepulcro S. Arialdi »
repertos, sed veluti consequenter legendos ut
infra, cum verosimile mihi sit, duplex, aut etiam
triplex epigramma hic haberi, quorum alterum arcae,
alterum lavello seu absidi appictum vel insculptum
fuerit; tertium, communis fuerit, et inter utrumque
duorum monumentum scriptus titulus.
31.
Indicasse hoc videtur scriptor cum addit:
« Tres isti versus loquuntur de Arialdo et Herlembaldo, »
scilicet tres ultimi, sic descripti:
#Sanctos thesauros venerare per omnia charos,@#
#Hos pugiles Christi, gens inclyta Mediolani,@#
#De cujus sancti sunt isti sanguine nati.@#
Arcae ipsi tres primos versus sic ascripserim, ut
eis addere velim unum ex Herlembaldi epitaphio
assumptum, et ad supplendum defectuosum sensum
perquam utilem.
#Martyr Levita jacet hac Arialdus in urna.@#
#Truncatus moritur; sed vitae dona meretur;@#
#Hoc mausoleo reverenter condita digno;@#
#Incestus reprobat, Simonias et quia damnat.@#
Similiter tribus aliis versibus super lavello locandis
deesse videtur caput; quod ex eodem
Arialdi epitaphio sic mutuabor:
#Dum veneris servos reprimit Simonisque maligni;@#
Deinde subjungam, sensum utcumque habituros tres:
#His geminis causis Arialdus passus ab istis,@#
#Martyr in ecclesia Levita reconditus ista.@#
#Transtulit Anselmus pastor venerabile corpus.@#
32.
Istaec utcunque se habeant, allegat, p. 14,
Puricellus, commodatum sibi ms. « de archiepiscopis
Mediolanensibus, a S. Barnaba usque ad Joannem
Arcimboldum, » id est usque ad annum 1550,
« quibus addita sunt quaedam ex collectis per N.
Fontanam: » hic vero « ex Andreae Alciati Antiquario, »
ad nomen Guidonis archiepiscopi, sic
notat: « Sub hoc Guidone de Velate Valvassorio,
Arialdi ex Alciata gente sepulcrum. Relatus est
inter divos ab Alexandro II, sepultus in D. Dionysii
tumulo marmoreo; sed millesimo quingentesimo
octavo, a Ludovico duodecimo Francorum rege,
Parisios pro corpore S. Dionysii translatum est. »
Melius tamen fortassis notaretur annus 1509, quando
in Insubria regem fuisse constat, Maximiliano imperatori
pontificique Julio contra Venetos foederatum;
ubi inito ad flumen Adduam praelio, victoriam
ingentem retulit. Videtur autem rex petiisse corpus
S. Dionysii Mediolanensis, ut ipsum jungeret duobus
aliis SS. Dionysiis, Parisiensi scilicet, quem
Areopagitam vulgus credebat, et Corinthiorum episcopo,
de cujus corpore illuc sub annum 1215 translato
egit Henschenius 8 Aprilis, sed deprecantibus
ne illo tutelari suo privarentur Mediolanensibus,
corpore S. Arialdi contentus abierit; hoc vero quid
porro factum sit, hactenus non potui invenire.
33.
Aliud epitaphium, sed nescio an non ab ipsomet
Alciato compositum, certe in praelaudato illius
Antiquario a Fontana transcriptum, et forte nusquam
positum, sic recitat Puricellus, pag. 15.
ARIALDO DIACONO.
#Qui, nemo ut melius, divini mystica verbis@#
#Tradidit, et populi solus in ore fuit;@#
#Qui lapsos mores disciplinamque cadentem@#
#Et Thyasi errores corrigere ausus erat;@#
#Hic Arialdus adest. Heu noxia vita nocentum,@#
#Quae censorem ullum ferre molesta nequit!@#
#Clam raptum, appensumque molae, projecit in undas@#
#Verbani, ut rapidis piscibus esca foret:@#
#Deinde sed inventum, atque illaeso corpore, templis@#
#Est dignata novum martyra posteritas.@# | null | cc01f5d1-6391-4b1c-ac11-35b68c6381d2 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Litaniae veteres ecclesiae Bellovacensis
Christus vincit. Ter.
Christus regnat. Ter.
Christus imperat. Ter.
Exaudi Christe.
R\ Joanni summo pontifici et universali papae vita.
Ter.
Salvator mundi. Tu illum adjuva.
Sancta Maria. Tu illum adjuva.
Sancte Michael. Tu illum adjuva
Sancte Gabrihel. Tu illum adjuva.
Sancte Raphahel. Tu illum adjuva.
Exaudi Christe.
Rotgerio hujus Ecclesiae pontifici et omni gregi sibi
commisso salus et vita.
Redemptor mundi. Tu illum adjuva.
Sancte Petre. Tu illum adjuva.
Sancte Paule. Tu illum adjuva.
Sancte Andrea. Tu illum adjuva.
Sancte Simon. Tu illum adjuva.
Exaudi Christe.
Rotberto serenissimo et a Deo coronato magno et
pacifico regi vita et victoria.
Salvator mundi. Tu illum adjuva
Sancte Stephane. Tu illum adjuva.
Sancte Dionysi Tu illum adjuva.
Sancte Luciane. Tu illum adjuva
Sancte Juste. Tu illum adjuva.
Exaudi Christe. Constantiae reginae salus et vita.
Redemptor mundi. Tu illam adjuva.
Sancta Felicitas Tu illam adjuva.
Sancta Perpetua. Tu illam adjuva.
Sancta Agatha. Tu illam adjuva.
Sancta Agnes. Tu illam adjuva.
Exaudi Christe. Omnibus judicibus et cuncto
exercitui Christianorum vita et victoria.
Salvator mundi. Tu illos adjuva.
Sancte Silvester Tu illos adjuva.
Sancte Gregori. Tu illos adjuva.
Sancte Leo. Tu illos adjuva.
Sancte Ambrosi. Tu illos adjuva.
Christe audi nos. Kyrie eleyson. Christe eleyson.
Christus vincit, Christus regnat, Christus imperat.
Rex Regum Christus vincit.
Misericordia nostra Christus vincit.
Liberatio et redemptio nostra Christus vincit.
Arma nostra invictissima Christus vincit.
Murus noster inexpugnabilis Christus vincit.
Defensio et exsultatio nostra Christus vincit.
Protectio et victoria nostra Christus vincit.
Ipsi soli imperium, gloria, et potestas per immortalia
saecula saeculorum. Amen.
Ipsi honor, laus, et jubilatio per infinita saecula saeculorum.
Amen.
Ipsi soli virtus, fortitudo, et victoria per omnia saecula
saeculorum. Amen.
Kyrie eleyson.
Hunc diem laeti ducamus. Ter.
Domnum Joannem apostolicum Deus conservet. Ter.
Salvator mundi. Tu illum adjuva.
Sancte Joannes. Tu illum adjuva.
Sancte Jacobe. Tu illum adjuva.
Sancte Philippe. Tu illum adjuva.
Domnum Rotgerium Episcopum Deus conservet. Ter.
Redemptor mundi. Tu illum adjuva.
Sancte Martine. Tu illum adjuva.
Sancte Remigi. Tu illum adjuva.
Sancte Medarde. Tu illum adjuva.
Domnum Rotbertum regem Deus conservet. Ter.
Salvator mundi. Tu illum adjuva.
Sancte Corneli. Tu illum adjuva.
Sancte Laurenti. Tu illum adjuva.
Sancte Vincenti. Tu illum adjuva.
Feliciter. Ter.
Feliciter. Ter.
Feliciter. Ter.
Tempora bona habeant. Ter.
Tempora bona habeant. Ter.
Multos annos. Amen.
Ite, missa est. Deo gratias.
Litaniae veteres ecclesiae Bellovacensis
Christus vincit. Ter.
Christus regnat. Ter.
Christus imperat. Ter.
Exaudi Christe.
R\ Joanni summo pontifici et universali papae vita.
Ter.
Salvator mundi. Tu illum adjuva.
Sancta Maria. Tu illum adjuva.
Sancte Michael. Tu illum adjuva
Sancte Gabrihel. Tu illum adjuva.
Sancte Raphahel. Tu illum adjuva.
Exaudi Christe.
Rotgerio hujus Ecclesiae pontifici et omni gregi sibi
commisso salus et vita.
Redemptor mundi. Tu illum adjuva.
Sancte Petre. Tu illum adjuva.
Sancte Paule. Tu illum adjuva.
Sancte Andrea. Tu illum adjuva.
Sancte Simon. Tu illum adjuva.
Exaudi Christe.
Rotberto serenissimo et a Deo coronato magno et
pacifico regi vita et victoria.
Salvator mundi. Tu illum adjuva
Sancte Stephane. Tu illum adjuva.
Sancte Dionysi Tu illum adjuva.
Sancte Luciane. Tu illum adjuva
Sancte Juste. Tu illum adjuva.
Exaudi Christe. Constantiae reginae salus et vita.
Redemptor mundi. Tu illam adjuva.
Sancta Felicitas Tu illam adjuva.
Sancta Perpetua. Tu illam adjuva.
Sancta Agatha. Tu illam adjuva.
Sancta Agnes. Tu illam adjuva.
Exaudi Christe. Omnibus judicibus et cuncto
exercitui Christianorum vita et victoria.
Salvator mundi. Tu illos adjuva.
Sancte Silvester Tu illos adjuva.
Sancte Gregori. Tu illos adjuva.
Sancte Leo. Tu illos | null | a8d998ce-a600-4996-9423-a9baabb23e8d | latin_170m_raw | null | None | None | None |
adjuva.
Sancte Ambrosi. Tu illos adjuva.
Christe audi nos. Kyrie eleyson. Christe eleyson.
Christus vincit, Christus regnat, Christus imperat.
Rex Regum Christus vincit.
Misericordia nostra Christus vincit.
Liberatio et redemptio nostra Christus vincit.
Arma nostra invictissima Christus vincit.
Murus noster inexpugnabilis Christus vincit.
Defensio et exsultatio nostra Christus vincit.
Protectio et victoria nostra Christus vincit.
Ipsi soli imperium, gloria, et potestas per immortalia
saecula saeculorum. Amen.
Ipsi honor, laus, et jubilatio per infinita saecula saeculorum.
Amen.
Ipsi soli virtus, fortitudo, et victoria per omnia saecula
saeculorum. Amen.
Kyrie eleyson.
Hunc diem laeti ducamus. Ter.
Domnum Joannem apostolicum Deus conservet. Ter.
Salvator mundi. Tu illum adjuva.
Sancte Joannes. Tu illum adjuva.
Sancte Jacobe. Tu illum adjuva.
Sancte Philippe. Tu illum adjuva.
Domnum Rotgerium Episcopum Deus conservet. Ter.
Redemptor mundi. Tu illum adjuva.
Sancte Martine. Tu illum adjuva.
Sancte Remigi. Tu illum adjuva.
Sancte Medarde. Tu illum adjuva.
Domnum Rotbertum regem Deus conservet. Ter.
Salvator mundi. Tu illum adjuva.
Sancte Corneli. Tu illum adjuva.
Sancte Laurenti. Tu illum adjuva.
Sancte Vincenti. Tu illum adjuva.
Feliciter. Ter.
Feliciter. Ter.
Feliciter. Ter.
Tempora bona habeant. Ter.
Tempora bona habeant. Ter.
Multos annos. Amen.
Ite, missa est. Deo gratias. | null | 9acc6131-b97f-4479-b8a6-67f62890d1ff | latin_170m_raw | null | None | None | None |
PRAEMONITIO UGHELLI.
27.
Non praetereundum quod, Walderico Praesule,
ad coelum evolavit Leo IX Pontifex Maximus:
cui post obitum, cum multis claruisset miraculis,
Beneventanus populus sanctissimo viro, et de ejus
civitate bene merito, ejus nomine intra civitatis
moenia ecclesiam aedificarunt, et quolibet anno solemni
ritu ac fastu eam incolere coeperunt: cujus
et causa ejusdem miracula aliquot in Beneventana
regione meritis illius patrata litteris consignari fecerunt.
Quae cum in antiquissimo codice litteris
Longobardicis exarata in bibliotheca Beneventana
invenisset noster Coelestinus, fideliter conscripsit,
mihique transmisit: ut ad augendam pietatem hoc
in loco lectoribus exhiberemus. Quod libenter fecimus,
cum in iis aliqua contineantur, quae ab aliis,
qui Vitam sanctissimi Pontificis litteris demandarunt,
omissa fuerint. Auctor anonymus est et Leonis
synchronus.
HISTORIA MIRACULORUM.
28.
Longe divulgata fama miraculorum beatissimi
Leonis, Beneventi coepta est aedificari ad ejus honorem
ecclesia: ut, quem Beneventani cives vivum
a Normannis carcere detentum aspexerant, jam
mortuum et spatiis coelestibus perfruentem venerarentur.
Interea accidit ut Nicolaus quidam de
Castello Molliniana et Berardus de loco Carrara,
quorum alter perdito brachio dextero, retractis
poplitibus et nervis; alter vero frigus et febrim
usque ad dysenteriam passus; cum uterque se deferre
fecissent ad praedictam ecclesiam, quae construebatur
Beneventi, illico omnium judicio desperatam
recuperarunt sanitatem.
29.
Rusticus quidam ex oppido Ordonum, cum
annualiter votive festum B. Leonis excoleret, contigit
ut prae nimia oppressione laborum quos in agro
gerebat, die Dominica, quando festa annuntiantur
populo, minime ecclesiam adierat. Erat autem dies
festus S. Leonis in quinta feria sequenti, quod
praedicto rustico erat incognitum. Ille itaque valde
mane surgens, sumpsit secum unum puerulum,
quem filium unicum habebat, et securem rastrumque
fossorium. Mox ut applicuit suo agro, dimisit
praedictum puerulum suum ad sarcinam: ille vero
fodere anxie coepit. Ex alia parte lupus ore aperto
tulit filium ejus puerulum, et fugam arripuit. Quod
a longe cernens pater, currere post lupum coepit,
haec clamitans: O Sancte Leo, Patrone mi, adjuva
me nunc in praesenti, et redde mihi unicum filium
meum. Quae vix locutus fuerat, cum ecce lupus
dimisit puerum ita illaesum, ut in vestimentis nec
vestigium quidem appareret dentium lupi, in ea
parte qua eum lupus arripuerat. Reversus itaque
rusticus ad oppidum, haec omnia narravit: sentiensque
eam ipsam diem esse anniversariam in memoriam
B. Leonis, novo se adstrinxit voto ad eam
quotannis solemniter custodiendam. Sicque nedum
Beneventi, sed per totam Apuliae oram, celeberrimum
evasit Leonis nomen: Deo sic disponente ut
is in eisdem locis in quibus paucis ante annis,
profligato ejus et Ecclesiae exercitu, ipse captivus
detentus fuerat, postmodum, ingruente miraculorum
ejus fama, iidem qui adversus eum steterant in
praelio, supplices et venerabundi ejus memoriam
excolerent, et magis ac magis erga sanctam Ecclesiam
fideles se praestarent, ad laudem et gloriam
omnipotentis Dei, cujus nomen per cuncta saecula
sic benedictum. Amen..
30.
Haec sunt miracula quae Deus fieri voluit per
beatissimum Leonem famulum ejus in Benevento.
Joannes quidam nomine, ex castello vocabulo Serra,
contractus dolore capitis ex quadam occasione,
videlicet dum in area discuteret fruges hordei,
volatu unius grani ejusdem frugis in oculum
caligine obsitus lumen videre non poterat; quem
Dei virtus et S. Leonis Papae primum in Benevento
curavit, restituto sibi lumine. Item quidam
puerulus, habens brachium ad humerum stupefactis
nervis spatio septem annorum, veniendo ad praefatam
ecclesiam, quae construebatur Beneventi in honorem
B. Leonis Papae, Dei misericordia et precibus ipsius,
pristinam sanitatem recepit. Alius vero Joannes de
cujusdam civitatis regione, vocabulo Vico, dum
esset passus paralysin, perdidit officium linguae et
brachiorum et aliorum membrorum, tribus annis,
in tantum ut nec quoquam posset, nisi reptans
cum scabellis per terram, ambulare: sed in ecclesia
eadem pristinam sanitatem recepit. Rursum alius
Joannes, de castro nomine Celone, dum contra
Dei legem percussit matrem suam, divina ultione
amissis quatuor digitis pedum et duobus manuum ex
morsu cancri, nervis etiam tibiarum contractis
(sic ut non bene erectus, sed flexis poplitibus ambularet
Beneventum), in via sanatus est.
31.
Item mulier quaedam, vocabulo Uzancia ex
Benevento, cujusdam Balzani clerici, forte casu e
lecto | null | 01f9a49f-1f07-48a1-95bf-1d431ea28960 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
cecidit: ruinae autem lapsu in tantum tibia ejus
stupefacta est, ut nullo modo ambulans, in lecto tribus
annis aegritudine cubaret: quae tandem cum invocaret
auxilium B. Leonis, statim [sanitati] restituta
est, atque confestim ad praefatum locum, ubi ecclesia
construebatur in honore ejus, perrexit, Deoque
et B. Leoni gratias reddidit. Puella quoque nobilis
feminae uno anno in lecto infirma cubans, ut nequaquam
ingredi, vel egredi, nisi brachiis suorum supportata
valeret: quae, dum repertus est sanguis
ejus et deportatus cum hymnis et laudibus in ecclesia
episcopii; illuc ducta et prostrata ante altare sanctae
Dei Genitricis, confestim erecta est et ambulavit.
Puer quidam, Dominicus nomine, ex castello Vicari,
arreptus a daemonio, venit Beneventum ductus
a matre; quem sic ablatum ab officio linguae ut
nequaquam loqui vellet nisi nimis fustigaretur, et
hoc duo vel tria verba non plus, meritum B. Leonis
ita sanus reddidit, ut recte et expedite loqueretur.
32.
Ex territorio civitatis vocabulo S. Agathae,
quae confinis est Beneventi, narratur quod adolescens,
nomine Nicolaus, dum incoleret transacto
mense Maii vineas cum patre et fratre, subito cecidit
in terram amisso linguae officio aliorumque
membrorum omnium: quod accidens pater et frater
valde condolentes coeperunt flere: dehinc invento
asino imposuerunt illum ibi et deduxerunt eum domum.
Die vero alia usi meliori consilio, iterum in
lecto illum ponentes, Beneventum duxerunt ad praenominatam
ecclesiam, ubi meritis B. Leonis redditus
est perfectae sanitati, in tantum ut qui mutus venerat
et alienis delatus humeris, Dei loquens magnalia
sanus et laetus veloci gressu suis pedibus ad propria
remearet, castellum videlicet unde venerat, Torrelicosi
vocabulo. Femina quaedam ex regione Murronis
civitatis pluribus a daemonibus vexata, audiens
rumorem miraculorum B. Leonis, assumpsit
spem (quae non frustrata est) quod si ad jam praefatam
basilicam veniret, a daemone illo curaretur: quod et
fecit; quae dum staret [ante altare], daemonium quod
decipere illam erat solitum, instar corvi ab humeris
ejus avolavit, et nusquam amplius eam vexavit:
[sic] Dei favente gratia et intercessione B. Leonis,
curata est a daemone.
33.
Quidam oriundus ex civitate Confinia
nomine, audita fama signorum ejus, venit cum aliis
ejusdem loci Beneventum; et per intercessionem
B. Leonis Papae sanitatem quam amiserat consecutus
est. Quidam [contractus brachio], cum per dies
sex in praefata ecclesia degeret, somno opprimitur:
sed a turba hominum coactus est fugere et vigilare. Qui
bene vigilans surrexit, opemque divinam sibi attributam
sensit: coepit enim extendere brachium. quod
contractis nervis ad collum ligatum habuerat, et hac
illacque volvere, et quae solitus erat, expedite cum
eo agere. Quod cum viderent qui aderant, omnipotenti
Deo et S. Leoni benedixerunt. Rursus unus
adolescens et duae puellae in festivitate B. Augustini
sanitatem ibi consecutae sunt: quorum una puella ex
civitate Monopoli erat, altera vero ex Frequentina
civitate: adolescens vero ex finibus Apuliae, iste
autem et puella quae Frequentina oriunda fuerat, per
quinque annos oculorum lumina amiserunt: sed largiente
Dei misericordia et intercessione B. Leonis,
ambo eodem die coeperunt videre sic ut nunquam
melius: illa autem quae ex Monopoli erat, unum latus
totum habens perditum, similiter consecuta est
sanitatem per merita B. Leonis Papae. Ad quod spectaculum
tota civitas Beneventus confluxit, horumque
trium miraculorum testis exstitit, dum in laudem
Dei hymnos et gratiarum actiones altis vocibus personuit.
34.
Quaedam mulier, de finibus Beneventi, habens
unicam filiam, quae ab infantia manuum et pedum
officio carens nullo modo, contractis omnibus nervis,
vel ambulare poterat vel opus manibus operari: haec
cum audisset famam miraculorum quae in praefata
ecclesia Christus per suum servum Leonem sanctissimum
dignatus est operari, a sua matre super asellum
posita, deportata est ibi. Cumque per sex dies
perseveraret ibidem jacens, et, plurimis sanitati restitutis,
ipsa nihil boni consequeretur, dixit matri
suae: Mater, quoniam nostra peccata merita Sancti
superant, celeriter eamus hinc: indignae enim sumus
consequi sanitatem ab illo. Quam mox ejus genitrix
asello imposuit, et ad propriam domum ire coeperunt.
Vere pius Dominus petentes se nunquam repellit et
suos Sanctos omnibus glorificat modis. Nam cum
prolongasset | null | 8076ba14-f8ee-4faf-be5c-42feb94e5870 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ab ecclesia quasi stadiis quinque, matre
paululum remorante, cum asellum in quo sedebat
ipsa vellet pausare, vehiculum, quod brachium sustentabat
cum manu ejus, in terram cecidit: statimque
oblita suae infirmitatis, quasi sanus vir, post
baculum in terram se dedit, ut eum aufferret rursum
et resideret asellum. Sed dum pedes ejus terram
tetigissent, virtutem Christi sensit super se in tantum
evenisse, ut veniens ejus genitrix reperiret eam
totam sanissimam, juxta asellum expeditis pedibus
ac toto corpore stantem, et voce clara coelestem
medicum collaudantem. Quae mox ad ecclesiam S.
Leonis Papae, ex qua egressae fuerant, revertentes
palam sibi obviantibus Domini annuntiaverunt virtutem,
ibique Christi et S. Leoni gratias et laudes
egerunt; admirante populo et collaudante ipsius
Christi gratiam et gloriam et virtutem: qui ut voluerit,
suos ubique ita glorificat Sanctos, ut et hominum
semper laudes consequi mereantur, et cum illo
sine fine in coelo inter Angelos glorientur. Amen.
MIRACULO DUO. #A Desiderio abbate Casinensi, dein Victore papa III, descripta.@#
35.
Post obitum beatissimi Pontificis Leonis multa
et magna ad ejus tumulum, aliisque in locis, per
eum Domino tribuente claruere miracula. E quibus
omissis caeteris, duo tantum aedificationis gratia
subnectam, sicut a veridicis viris nobis relata
sunt. Victor Papa, qui in regimine Sacerdotali ei
successerat, audita fama miraculorum ejus, quod per
eum Dominus talia operaretur, fidem non accommodabat.
Sed quia, ut ait Apostolus, « Linguae in signum
sunt non fidelibus, sed infidelibus (I Cor. XIII), » omnipotens
Dominus experimento eum docere voluit
quae audita a pluribus minime credere volebat.
36.
Curiensis quidam Episcopus, cujus nomen e
memoria excidit, cum supra memorato Pontifice
Victore a Germania veniens, ejus in obsequio Romae
morabatur. Hic puerum ab utero matris mutum
habebat, quem pro mercede animae suae pascens
ac vestiens, quocumque ibat, secum ducere consueverat,
in cujus vacuo ore nec indicium quidem
linguae inesse videbatur. Qui etiam episcopus, ex
mirabilibus ad B. Leonis tumulum, similiter ut
Papa, incredulum animum gerebat. Cum igitur
quadam die ad sedem sui episcopatus, jam accepta
licentia, reverti decrevisset, ecclesiam B. Petri
apostoli orationis gratia ingressus, postquam B.
Petro se intentius commendavit suis cum clientibus,
equis ascensis, puero in eadem ecclesia oblito,
festinus viam quae eum ad suam ducebat patriam,
egressus Urbe gradiebatur. Cum itaque longiuscule
adhuc esset ab Urbe profectus, repente ei in memoriam
rediit quod mutum puerum in ecclesia B.
Petri reliquisset. Qui mox substitit, ac famulos suos,
a quibus puer reduci deberet, quosdam remisit. Igitur
cum illi apostolorum Principis basilicam essent egressi,
conspiciunt puerum ante tumulum B. Leonis stantem,
atque cum his qui circumstabant loquentem.
Illis itaque mirantibus, et qualiter hoc sibi evenisset
quaerentibus, puer inquit: Postquam dominus
meus, hac in ecclesia me relinquens, discessit, huc
ad sepulcrum B. Leonis me contuli; si forte omnipotens
Dominus officium, quo carebam, vocis
meritis ejus mihi restituere dignaretur. Nec sum
meo, quod corde poscebam, voto fraudatus: sed mox
ut ante ejus venerandam memoriam lacrymans
aliquantulum prostratus jacui, illico recepta voce
loquens, ut ipsi videtis, surrexi. Ab illa utique die,
quod mirabilius est, coepit in ore ejus lingua, quae
defuerat, paulatim crescere, ita ut intra paucos dies
pleno ore linguam perfecte reciperet; et verba sine
impedimento sonaret. Denique qui missi fuerant,
curaverunt puerum ad Episcopum ducere, et quem
tacentem reliquerat, B. Leonis suffragantibus
meritis ei loquentem adducunt. Regressus igitur
episcopus Romanum Pontificem adiit: et quod
omnipotens Dominus per B. Leonem operari dignatus
fuisset, ostendit. Ex tunc coeperunt ipsi ejus
veneranda merita cunctis praedicare, qui aliis antea
referentibus non patiebantur audire.
37.
Illustris vir Maximus, Romanae urbis civis,
nuper retulit mihi de eodem venerabili Praesule
quae narro. Bernardus quidam pessimae mentis
miles exstitit, qui Apostolicae Sedi contrarium se
in omnibus, quibus potuit, modis exhibebat. Sed
in bello, quod a vicinis circa Urbem manentibus,
conjurantibus cum Cadalao Parmensi episcopo,
qui tunc Apostolicam Sedem invadere tentabat,
cum militibus qui Romanam Ecclesiam defendebant,
commissum est, justo Dei judicio | null | 52a31bfc-d99f-4ada-a42c-1f8c9d51721c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
confossus
interiit. Hic igitur, audita fama miraculorum quae
omnipotens Deus meritis B. Leonis fidelibus populis
exhibebat, non solum non credebat, verum etiam
ore sacrilego deridebat et blasphemabat. Cum
denique quadam die in conventu appareret populi,
et sermo inter eos de signis et virtutibus B. Leonis
exortus esset, coepit ridere dicens: Si Sanctus est,
ut dicis, contrahat mihi digitum meum. Cumque
compesceretur ab iis qui astabant, ne de sancto
viro talia loqueretur, dimisso conventu, discessit.
Cum ecce forte canis, qui eum sequebatur, suem
in platea inventum invasit. Ille vero, ne porcus
discerperetur, festine cucurrit, et injecta manu
canem tenere voluit: sed mox porcus hianti ore
digitum ejus momordit, sicque ab illa die omni
tempore quo vixit digitum contractum habens,
nullatenus eum extendere potuit. Unde factum est
ut qui Dei famulum irridere praesumpserat, ipse
contracto digito omnibus derisuri haberetur. Haec
de tanto Patre B. Leone dicta sufficiant, quia ad
aliorum narranda gesta properamus.
PRAEMONITIO UGHELLI.
27.
Non praetereundum quod, Walderico Praesule,
ad coelum evolavit Leo IX Pontifex Maximus:
cui post obitum, cum multis claruisset miraculis,
Beneventanus populus sanctissimo viro, et de ejus
civitate bene merito, ejus nomine intra civitatis
moenia ecclesiam aedificarunt, et quolibet anno solemni
ritu ac fastu eam incolere coeperunt: cujus
et causa ejusdem miracula aliquot in Beneventana
regione meritis illius patrata litteris consignari fecerunt.
Quae cum in antiquissimo codice litteris
Longobardicis exarata in bibliotheca Beneventana
invenisset noster Coelestinus, fideliter conscripsit,
mihique transmisit: ut ad augendam pietatem hoc
in loco lectoribus exhiberemus. Quod libenter fecimus,
cum in iis aliqua contineantur, quae ab aliis,
qui Vitam sanctissimi Pontificis litteris demandarunt,
omissa fuerint. Auctor anonymus est et Leonis
synchronus.
27.
Non praetereundum quod, Walderico Praesule,
ad coelum evolavit Leo IX Pontifex Maximus:
cui post obitum, cum multis claruisset miraculis,
Beneventanus populus sanctissimo viro, et de ejus
civitate bene merito, ejus nomine intra civitatis
moenia ecclesiam aedificarunt, et quolibet anno solemni
ritu ac fastu eam incolere coeperunt: cujus
et causa ejusdem miracula aliquot in Beneventana
regione meritis illius patrata litteris consignari fecerunt.
Quae cum in antiquissimo codice litteris
Longobardicis exarata in bibliotheca Beneventana
invenisset noster Coelestinus, fideliter conscripsit,
mihique transmisit: ut ad augendam pietatem hoc
in loco lectoribus exhiberemus. Quod libenter fecimus,
cum in iis aliqua contineantur, quae ab aliis,
qui Vitam sanctissimi Pontificis litteris demandarunt,
omissa fuerint. Auctor anonymus est et Leonis
synchronus.
HISTORIA MIRACULORUM.
28.
Longe divulgata fama miraculorum beatissimi
Leonis, Beneventi coepta est aedificari ad ejus honorem
ecclesia: ut, quem Beneventani cives vivum
a Normannis carcere detentum aspexerant, jam
mortuum et spatiis coelestibus perfruentem venerarentur.
Interea accidit ut Nicolaus quidam de
Castello Molliniana et Berardus de loco Carrara,
quorum alter perdito brachio dextero, retractis
poplitibus et nervis; alter vero frigus et febrim
usque ad dysenteriam passus; cum uterque se deferre
fecissent ad praedictam ecclesiam, quae construebatur
Beneventi, illico omnium judicio desperatam
recuperarunt sanitatem.
29.
Rusticus quidam ex oppido Ordonum, cum
annualiter votive festum B. Leonis excoleret, contigit
ut prae nimia oppressione laborum quos in agro
gerebat, die Dominica, quando festa annuntiantur
populo, minime ecclesiam adierat. Erat autem dies
festus S. Leonis in quinta feria sequenti, quod
praedicto rustico erat incognitum. Ille itaque valde
mane surgens, sumpsit secum unum puerulum,
quem filium unicum habebat, et securem rastrumque
fossorium. Mox ut applicuit suo agro, dimisit
praedictum puerulum suum ad sarcinam: ille vero
fodere anxie coepit. Ex alia parte lupus ore aperto
tulit filium ejus puerulum, et fugam arripuit. Quod
a longe cernens pater, currere post lupum coepit,
haec clamitans: O Sancte Leo, Patrone mi, adjuva
me nunc in praesenti, et redde mihi unicum filium
meum. Quae vix locutus fuerat, cum ecce lupus
dimisit puerum ita illaesum, ut in vestimentis nec
vestigium quidem appareret dentium lupi, in ea
parte qua eum lupus arripuerat. Reversus itaque
rusticus ad oppidum, haec omnia narravit: sentiensque
eam ipsam diem esse anniversariam in memoriam
B. Leonis, novo se adstrinxit voto ad eam
quotannis solemniter custodiendam. Sicque nedum
Beneventi, sed per | null | 8f1e2942-af53-4c22-bb54-f512e16b36ff | latin_170m_raw | null | None | None | None |
totam Apuliae oram, celeberrimum
evasit Leonis nomen: Deo sic disponente ut
is in eisdem locis in quibus paucis ante annis,
profligato ejus et Ecclesiae exercitu, ipse captivus
detentus fuerat, postmodum, ingruente miraculorum
ejus fama, iidem qui adversus eum steterant in
praelio, supplices et venerabundi ejus memoriam
excolerent, et magis ac magis erga sanctam Ecclesiam
fideles se praestarent, ad laudem et gloriam
omnipotentis Dei, cujus nomen per cuncta saecula
sic benedictum. Amen..
30.
Haec sunt miracula quae Deus fieri voluit per
beatissimum Leonem famulum ejus in Benevento.
Joannes quidam nomine, ex castello vocabulo Serra,
contractus dolore capitis ex quadam occasione,
videlicet dum in area discuteret fruges hordei,
volatu unius grani ejusdem frugis in oculum
caligine obsitus lumen videre non poterat; quem
Dei virtus et S. Leonis Papae primum in Benevento
curavit, restituto sibi lumine. Item quidam
puerulus, habens brachium ad humerum stupefactis
nervis spatio septem annorum, veniendo ad praefatam
ecclesiam, quae construebatur Beneventi in honorem
B. Leonis Papae, Dei misericordia et precibus ipsius,
pristinam sanitatem recepit. Alius vero Joannes de
cujusdam civitatis regione, vocabulo Vico, dum
esset passus paralysin, perdidit officium linguae et
brachiorum et aliorum membrorum, tribus annis,
in tantum ut nec quoquam posset, nisi reptans
cum scabellis per terram, ambulare: sed in ecclesia
eadem pristinam sanitatem recepit. Rursum alius
Joannes, de castro nomine Celone, dum contra
Dei legem percussit matrem suam, divina ultione
amissis quatuor digitis pedum et duobus manuum ex
morsu cancri, nervis etiam tibiarum contractis
(sic ut non bene erectus, sed flexis poplitibus ambularet
Beneventum), in via sanatus est.
31.
Item mulier quaedam, vocabulo Uzancia ex
Benevento, cujusdam Balzani clerici, forte casu e
lecto cecidit: ruinae autem lapsu in tantum tibia ejus
stupefacta est, ut nullo modo ambulans, in lecto tribus
annis aegritudine cubaret: quae tandem cum invocaret
auxilium B. Leonis, statim [sanitati] restituta
est, atque confestim ad praefatum locum, ubi ecclesia
construebatur in honore ejus, perrexit, Deoque
et B. Leoni gratias reddidit. Puella quoque nobilis
feminae uno anno in lecto infirma cubans, ut nequaquam
ingredi, vel egredi, nisi brachiis suorum supportata
valeret: quae, dum repertus est sanguis
ejus et deportatus cum hymnis et laudibus in ecclesia
episcopii; illuc ducta et prostrata ante altare sanctae
Dei Genitricis, confestim erecta est et ambulavit.
Puer quidam, Dominicus nomine, ex castello Vicari,
arreptus a daemonio, venit Beneventum ductus
a matre; quem sic ablatum ab officio linguae ut
nequaquam loqui vellet nisi nimis fustigaretur, et
hoc duo vel tria verba non plus, meritum B. Leonis
ita sanus reddidit, ut recte et expedite loqueretur.
32.
Ex territorio civitatis vocabulo S. Agathae,
quae confinis est Beneventi, narratur quod adolescens,
nomine Nicolaus, dum incoleret transacto
mense Maii vineas cum patre et fratre, subito cecidit
in terram amisso linguae officio aliorumque
membrorum omnium: quod accidens pater et frater
valde condolentes coeperunt flere: dehinc invento
asino imposuerunt illum ibi et deduxerunt eum domum.
Die vero alia usi meliori consilio, iterum in
lecto illum ponentes, Beneventum duxerunt ad praenominatam
ecclesiam, ubi meritis B. Leonis redditus
est perfectae sanitati, in tantum ut qui mutus venerat
et alienis delatus humeris, Dei loquens magnalia
sanus et laetus veloci gressu suis pedibus ad propria
remearet, castellum videlicet unde venerat, Torrelicosi
vocabulo. Femina quaedam ex regione Murronis
civitatis pluribus a daemonibus vexata, audiens
rumorem miraculorum B. Leonis, assumpsit
spem (quae non frustrata est) quod si ad jam praefatam
basilicam veniret, a daemone illo curaretur: quod et
fecit; quae dum staret [ante altare], daemonium quod
decipere illam erat solitum, instar corvi ab humeris
ejus avolavit, et nusquam amplius eam vexavit:
[sic] Dei favente gratia et intercessione B. Leonis,
curata est a daemone.
33.
Quidam oriundus ex civitate Confinia
nomine, audita fama signorum ejus, venit cum aliis
ejusdem loci Beneventum; et per intercessionem
B. Leonis Papae sanitatem quam amiserat consecutus
est. Quidam [contractus brachio], cum per dies
sex in praefata ecclesia degeret, somno opprimitur:
sed a turba hominum coactus est fugere et | null | e6fcce03-3d2c-43db-9664-eaae7472aedd | latin_170m_raw | null | None | None | None |
vigilare. Qui
bene vigilans surrexit, opemque divinam sibi attributam
sensit: coepit enim extendere brachium. quod
contractis nervis ad collum ligatum habuerat, et hac
illacque volvere, et quae solitus erat, expedite cum
eo agere. Quod cum viderent qui aderant, omnipotenti
Deo et S. Leoni benedixerunt. Rursus unus
adolescens et duae puellae in festivitate B. Augustini
sanitatem ibi consecutae sunt: quorum una puella ex
civitate Monopoli erat, altera vero ex Frequentina
civitate: adolescens vero ex finibus Apuliae, iste
autem et puella quae Frequentina oriunda fuerat, per
quinque annos oculorum lumina amiserunt: sed largiente
Dei misericordia et intercessione B. Leonis,
ambo eodem die coeperunt videre sic ut nunquam
melius: illa autem quae ex Monopoli erat, unum latus
totum habens perditum, similiter consecuta est
sanitatem per merita B. Leonis Papae. Ad quod spectaculum
tota civitas Beneventus confluxit, horumque
trium miraculorum testis exstitit, dum in laudem
Dei hymnos et gratiarum actiones altis vocibus personuit.
34.
Quaedam mulier, de finibus Beneventi, habens
unicam filiam, quae ab infantia manuum et pedum
officio carens nullo modo, contractis omnibus nervis,
vel ambulare poterat vel opus manibus operari: haec
cum audisset famam miraculorum quae in praefata
ecclesia Christus per suum servum Leonem sanctissimum
dignatus est operari, a sua matre super asellum
posita, deportata est ibi. Cumque per sex dies
perseveraret ibidem jacens, et, plurimis sanitati restitutis,
ipsa nihil boni consequeretur, dixit matri
suae: Mater, quoniam nostra peccata merita Sancti
superant, celeriter eamus hinc: indignae enim sumus
consequi sanitatem ab illo. Quam mox ejus genitrix
asello imposuit, et ad propriam domum ire coeperunt.
Vere pius Dominus petentes se nunquam repellit et
suos Sanctos omnibus glorificat modis. Nam cum
prolongasset ab ecclesia quasi stadiis quinque, matre
paululum remorante, cum asellum in quo sedebat
ipsa vellet pausare, vehiculum, quod brachium sustentabat
cum manu ejus, in terram cecidit: statimque
oblita suae infirmitatis, quasi sanus vir, post
baculum in terram se dedit, ut eum aufferret rursum
et resideret asellum. Sed dum pedes ejus terram
tetigissent, virtutem Christi sensit super se in tantum
evenisse, ut veniens ejus genitrix reperiret eam
totam sanissimam, juxta asellum expeditis pedibus
ac toto corpore stantem, et voce clara coelestem
medicum collaudantem. Quae mox ad ecclesiam S.
Leonis Papae, ex qua egressae fuerant, revertentes
palam sibi obviantibus Domini annuntiaverunt virtutem,
ibique Christi et S. Leoni gratias et laudes
egerunt; admirante populo et collaudante ipsius
Christi gratiam et gloriam et virtutem: qui ut voluerit,
suos ubique ita glorificat Sanctos, ut et hominum
semper laudes consequi mereantur, et cum illo
sine fine in coelo inter Angelos glorientur. Amen.
28.
Longe divulgata fama miraculorum beatissimi
Leonis, Beneventi coepta est aedificari ad ejus honorem
ecclesia: ut, quem Beneventani cives vivum
a Normannis carcere detentum aspexerant, jam
mortuum et spatiis coelestibus perfruentem venerarentur.
Interea accidit ut Nicolaus quidam de
Castello Molliniana et Berardus de loco Carrara,
quorum alter perdito brachio dextero, retractis
poplitibus et nervis; alter vero frigus et febrim
usque ad dysenteriam passus; cum uterque se deferre
fecissent ad praedictam ecclesiam, quae construebatur
Beneventi, illico omnium judicio desperatam
recuperarunt sanitatem.
29.
Rusticus quidam ex oppido Ordonum, cum
annualiter votive festum B. Leonis excoleret, contigit
ut prae nimia oppressione laborum quos in agro
gerebat, die Dominica, quando festa annuntiantur
populo, minime ecclesiam adierat. Erat autem dies
festus S. Leonis in quinta feria sequenti, quod
praedicto rustico erat incognitum. Ille itaque valde
mane surgens, sumpsit secum unum puerulum,
quem filium unicum habebat, et securem rastrumque
fossorium. Mox ut applicuit suo agro, dimisit
praedictum puerulum suum ad sarcinam: ille vero
fodere anxie coepit. Ex alia parte lupus ore aperto
tulit filium ejus puerulum, et fugam arripuit. Quod
a longe cernens pater, currere post lupum coepit,
haec clamitans: O Sancte Leo, Patrone mi, adjuva
me nunc in praesenti, et redde mihi unicum filium
meum. Quae vix locutus fuerat, cum ecce lupus
dimisit puerum ita illaesum, ut in vestimentis nec
vestigium quidem appareret dentium lupi, in ea
parte qua eum lupus arripuerat. Reversus itaque
rusticus ad oppidum, | null | 82250ccf-20a9-4345-b551-b3c715bd88bb | latin_170m_raw | null | None | None | None |
haec omnia narravit: sentiensque
eam ipsam diem esse anniversariam in memoriam
B. Leonis, novo se adstrinxit voto ad eam
quotannis solemniter custodiendam. Sicque nedum
Beneventi, sed per totam Apuliae oram, celeberrimum
evasit Leonis nomen: Deo sic disponente ut
is in eisdem locis in quibus paucis ante annis,
profligato ejus et Ecclesiae exercitu, ipse captivus
detentus fuerat, postmodum, ingruente miraculorum
ejus fama, iidem qui adversus eum steterant in
praelio, supplices et venerabundi ejus memoriam
excolerent, et magis ac magis erga sanctam Ecclesiam
fideles se praestarent, ad laudem et gloriam
omnipotentis Dei, cujus nomen per cuncta saecula
sic benedictum. Amen..
30.
Haec sunt miracula quae Deus fieri voluit per
beatissimum Leonem famulum ejus in Benevento.
Joannes quidam nomine, ex castello vocabulo Serra,
contractus dolore capitis ex quadam occasione,
videlicet dum in area discuteret fruges hordei,
volatu unius grani ejusdem frugis in oculum
caligine obsitus lumen videre non poterat; quem
Dei virtus et S. Leonis Papae primum in Benevento
curavit, restituto sibi lumine. Item quidam
puerulus, habens brachium ad humerum stupefactis
nervis spatio septem annorum, veniendo ad praefatam
ecclesiam, quae construebatur Beneventi in honorem
B. Leonis Papae, Dei misericordia et precibus ipsius,
pristinam sanitatem recepit. Alius vero Joannes de
cujusdam civitatis regione, vocabulo Vico, dum
esset passus paralysin, perdidit officium linguae et
brachiorum et aliorum membrorum, tribus annis,
in tantum ut nec quoquam posset, nisi reptans
cum scabellis per terram, ambulare: sed in ecclesia
eadem pristinam sanitatem recepit. Rursum alius
Joannes, de castro nomine Celone, dum contra
Dei legem percussit matrem suam, divina ultione
amissis quatuor digitis pedum et duobus manuum ex
morsu cancri, nervis etiam tibiarum contractis
(sic ut non bene erectus, sed flexis poplitibus ambularet
Beneventum), in via sanatus est.
31.
Item mulier quaedam, vocabulo Uzancia ex
Benevento, cujusdam Balzani clerici, forte casu e
lecto cecidit: ruinae autem lapsu in tantum tibia ejus
stupefacta est, ut nullo modo ambulans, in lecto tribus
annis aegritudine cubaret: quae tandem cum invocaret
auxilium B. Leonis, statim [sanitati] restituta
est, atque confestim ad praefatum locum, ubi ecclesia
construebatur in honore ejus, perrexit, Deoque
et B. Leoni gratias reddidit. Puella quoque nobilis
feminae uno anno in lecto infirma cubans, ut nequaquam
ingredi, vel egredi, nisi brachiis suorum supportata
valeret: quae, dum repertus est sanguis
ejus et deportatus cum hymnis et laudibus in ecclesia
episcopii; illuc ducta et prostrata ante altare sanctae
Dei Genitricis, confestim erecta est et ambulavit.
Puer quidam, Dominicus nomine, ex castello Vicari,
arreptus a daemonio, venit Beneventum ductus
a matre; quem sic ablatum ab officio linguae ut
nequaquam loqui vellet nisi nimis fustigaretur, et
hoc duo vel tria verba non plus, meritum B. Leonis
ita sanus reddidit, ut recte et expedite loqueretur.
32.
Ex territorio civitatis vocabulo S. Agathae,
quae confinis est Beneventi, narratur quod adolescens,
nomine Nicolaus, dum incoleret transacto
mense Maii vineas cum patre et fratre, subito cecidit
in terram amisso linguae officio aliorumque
membrorum omnium: quod accidens pater et frater
valde condolentes coeperunt flere: dehinc invento
asino imposuerunt illum ibi et deduxerunt eum domum.
Die vero alia usi meliori consilio, iterum in
lecto illum ponentes, Beneventum duxerunt ad praenominatam
ecclesiam, ubi meritis B. Leonis redditus
est perfectae sanitati, in tantum ut qui mutus venerat
et alienis delatus humeris, Dei loquens magnalia
sanus et laetus veloci gressu suis pedibus ad propria
remearet, castellum videlicet unde venerat, Torrelicosi
vocabulo. Femina quaedam ex regione Murronis
civitatis pluribus a daemonibus vexata, audiens
rumorem miraculorum B. Leonis, assumpsit
spem (quae non frustrata est) quod si ad jam praefatam
basilicam veniret, a daemone illo curaretur: quod et
fecit; quae dum staret [ante altare], daemonium quod
decipere illam erat solitum, instar corvi ab humeris
ejus avolavit, et nusquam amplius eam vexavit:
[sic] Dei favente gratia et intercessione B. Leonis,
curata est a daemone.
33.
Quidam oriundus ex civitate Confinia
nomine, audita fama signorum ejus, venit cum aliis
ejusdem loci Beneventum; et per intercessionem
B. Leonis | null | 5b6927ab-494b-4f40-a80c-b5e4e261d826 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Papae sanitatem quam amiserat consecutus
est. Quidam [contractus brachio], cum per dies
sex in praefata ecclesia degeret, somno opprimitur:
sed a turba hominum coactus est fugere et vigilare. Qui
bene vigilans surrexit, opemque divinam sibi attributam
sensit: coepit enim extendere brachium. quod
contractis nervis ad collum ligatum habuerat, et hac
illacque volvere, et quae solitus erat, expedite cum
eo agere. Quod cum viderent qui aderant, omnipotenti
Deo et S. Leoni benedixerunt. Rursus unus
adolescens et duae puellae in festivitate B. Augustini
sanitatem ibi consecutae sunt: quorum una puella ex
civitate Monopoli erat, altera vero ex Frequentina
civitate: adolescens vero ex finibus Apuliae, iste
autem et puella quae Frequentina oriunda fuerat, per
quinque annos oculorum lumina amiserunt: sed largiente
Dei misericordia et intercessione B. Leonis,
ambo eodem die coeperunt videre sic ut nunquam
melius: illa autem quae ex Monopoli erat, unum latus
totum habens perditum, similiter consecuta est
sanitatem per merita B. Leonis Papae. Ad quod spectaculum
tota civitas Beneventus confluxit, horumque
trium miraculorum testis exstitit, dum in laudem
Dei hymnos et gratiarum actiones altis vocibus personuit.
34.
Quaedam mulier, de finibus Beneventi, habens
unicam filiam, quae ab infantia manuum et pedum
officio carens nullo modo, contractis omnibus nervis,
vel ambulare poterat vel opus manibus operari: haec
cum audisset famam miraculorum quae in praefata
ecclesia Christus per suum servum Leonem sanctissimum
dignatus est operari, a sua matre super asellum
posita, deportata est ibi. Cumque per sex dies
perseveraret ibidem jacens, et, plurimis sanitati restitutis,
ipsa nihil boni consequeretur, dixit matri
suae: Mater, quoniam nostra peccata merita Sancti
superant, celeriter eamus hinc: indignae enim sumus
consequi sanitatem ab illo. Quam mox ejus genitrix
asello imposuit, et ad propriam domum ire coeperunt.
Vere pius Dominus petentes se nunquam repellit et
suos Sanctos omnibus glorificat modis. Nam cum
prolongasset ab ecclesia quasi stadiis quinque, matre
paululum remorante, cum asellum in quo sedebat
ipsa vellet pausare, vehiculum, quod brachium sustentabat
cum manu ejus, in terram cecidit: statimque
oblita suae infirmitatis, quasi sanus vir, post
baculum in terram se dedit, ut eum aufferret rursum
et resideret asellum. Sed dum pedes ejus terram
tetigissent, virtutem Christi sensit super se in tantum
evenisse, ut veniens ejus genitrix reperiret eam
totam sanissimam, juxta asellum expeditis pedibus
ac toto corpore stantem, et voce clara coelestem
medicum collaudantem. Quae mox ad ecclesiam S.
Leonis Papae, ex qua egressae fuerant, revertentes
palam sibi obviantibus Domini annuntiaverunt virtutem,
ibique Christi et S. Leoni gratias et laudes
egerunt; admirante populo et collaudante ipsius
Christi gratiam et gloriam et virtutem: qui ut voluerit,
suos ubique ita glorificat Sanctos, ut et hominum
semper laudes consequi mereantur, et cum illo
sine fine in coelo inter Angelos glorientur. Amen.
MIRACULO DUO. #A Desiderio abbate Casinensi, dein Victore papa III, descripta.@#
35.
Post obitum beatissimi Pontificis Leonis multa
et magna ad ejus tumulum, aliisque in locis, per
eum Domino tribuente claruere miracula. E quibus
omissis caeteris, duo tantum aedificationis gratia
subnectam, sicut a veridicis viris nobis relata
sunt. Victor Papa, qui in regimine Sacerdotali ei
successerat, audita fama miraculorum ejus, quod per
eum Dominus talia operaretur, fidem non accommodabat.
Sed quia, ut ait Apostolus, « Linguae in signum
sunt non fidelibus, sed infidelibus (I Cor. XIII), » omnipotens
Dominus experimento eum docere voluit
quae audita a pluribus minime credere volebat.
36.
Curiensis quidam Episcopus, cujus nomen e
memoria excidit, cum supra memorato Pontifice
Victore a Germania veniens, ejus in obsequio Romae
morabatur. Hic puerum ab utero matris mutum
habebat, quem pro mercede animae suae pascens
ac vestiens, quocumque ibat, secum ducere consueverat,
in cujus vacuo ore nec indicium quidem
linguae inesse videbatur. Qui etiam episcopus, ex
mirabilibus ad B. Leonis tumulum, similiter ut
Papa, incredulum animum gerebat. Cum igitur
quadam die ad sedem sui episcopatus, jam accepta
licentia, reverti decrevisset, ecclesiam B. Petri
apostoli orationis gratia ingressus, postquam B.
Petro se intentius commendavit suis cum clientibus,
equis ascensis, | null | c0ef2815-b9fc-47e0-8b70-b46334ce4282 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
puero in eadem ecclesia oblito,
festinus viam quae eum ad suam ducebat patriam,
egressus Urbe gradiebatur. Cum itaque longiuscule
adhuc esset ab Urbe profectus, repente ei in memoriam
rediit quod mutum puerum in ecclesia B.
Petri reliquisset. Qui mox substitit, ac famulos suos,
a quibus puer reduci deberet, quosdam remisit. Igitur
cum illi apostolorum Principis basilicam essent egressi,
conspiciunt puerum ante tumulum B. Leonis stantem,
atque cum his qui circumstabant loquentem.
Illis itaque mirantibus, et qualiter hoc sibi evenisset
quaerentibus, puer inquit: Postquam dominus
meus, hac in ecclesia me relinquens, discessit, huc
ad sepulcrum B. Leonis me contuli; si forte omnipotens
Dominus officium, quo carebam, vocis
meritis ejus mihi restituere dignaretur. Nec sum
meo, quod corde poscebam, voto fraudatus: sed mox
ut ante ejus venerandam memoriam lacrymans
aliquantulum prostratus jacui, illico recepta voce
loquens, ut ipsi videtis, surrexi. Ab illa utique die,
quod mirabilius est, coepit in ore ejus lingua, quae
defuerat, paulatim crescere, ita ut intra paucos dies
pleno ore linguam perfecte reciperet; et verba sine
impedimento sonaret. Denique qui missi fuerant,
curaverunt puerum ad Episcopum ducere, et quem
tacentem reliquerat, B. Leonis suffragantibus
meritis ei loquentem adducunt. Regressus igitur
episcopus Romanum Pontificem adiit: et quod
omnipotens Dominus per B. Leonem operari dignatus
fuisset, ostendit. Ex tunc coeperunt ipsi ejus
veneranda merita cunctis praedicare, qui aliis antea
referentibus non patiebantur audire.
37.
Illustris vir Maximus, Romanae urbis civis,
nuper retulit mihi de eodem venerabili Praesule
quae narro. Bernardus quidam pessimae mentis
miles exstitit, qui Apostolicae Sedi contrarium se
in omnibus, quibus potuit, modis exhibebat. Sed
in bello, quod a vicinis circa Urbem manentibus,
conjurantibus cum Cadalao Parmensi episcopo,
qui tunc Apostolicam Sedem invadere tentabat,
cum militibus qui Romanam Ecclesiam defendebant,
commissum est, justo Dei judicio confossus
interiit. Hic igitur, audita fama miraculorum quae
omnipotens Deus meritis B. Leonis fidelibus populis
exhibebat, non solum non credebat, verum etiam
ore sacrilego deridebat et blasphemabat. Cum
denique quadam die in conventu appareret populi,
et sermo inter eos de signis et virtutibus B. Leonis
exortus esset, coepit ridere dicens: Si Sanctus est,
ut dicis, contrahat mihi digitum meum. Cumque
compesceretur ab iis qui astabant, ne de sancto
viro talia loqueretur, dimisso conventu, discessit.
Cum ecce forte canis, qui eum sequebatur, suem
in platea inventum invasit. Ille vero, ne porcus
discerperetur, festine cucurrit, et injecta manu
canem tenere voluit: sed mox porcus hianti ore
digitum ejus momordit, sicque ab illa die omni
tempore quo vixit digitum contractum habens,
nullatenus eum extendere potuit. Unde factum est
ut qui Dei famulum irridere praesumpserat, ipse
contracto digito omnibus derisuri haberetur. Haec
de tanto Patre B. Leone dicta sufficiant, quia ad
aliorum narranda gesta properamus.
35.
Post obitum beatissimi Pontificis Leonis multa
et magna ad ejus tumulum, aliisque in locis, per
eum Domino tribuente claruere miracula. E quibus
omissis caeteris, duo tantum aedificationis gratia
subnectam, sicut a veridicis viris nobis relata
sunt. Victor Papa, qui in regimine Sacerdotali ei
successerat, audita fama miraculorum ejus, quod per
eum Dominus talia operaretur, fidem non accommodabat.
Sed quia, ut ait Apostolus, « Linguae in signum
sunt non fidelibus, sed infidelibus (I Cor. XIII), » omnipotens
Dominus experimento eum docere voluit
quae audita a pluribus minime credere volebat.
36.
Curiensis quidam Episcopus, cujus nomen e
memoria excidit, cum supra memorato Pontifice
Victore a Germania veniens, ejus in obsequio Romae
morabatur. Hic puerum ab utero matris mutum
habebat, quem pro mercede animae suae pascens
ac vestiens, quocumque ibat, secum ducere consueverat,
in cujus vacuo ore nec indicium quidem
linguae inesse videbatur. Qui etiam episcopus, ex
mirabilibus ad B. Leonis tumulum, similiter ut
Papa, incredulum animum gerebat. Cum igitur
quadam die ad sedem sui episcopatus, jam accepta
licentia, reverti decrevisset, ecclesiam B. Petri
apostoli orationis gratia ingressus, postquam B.
Petro se intentius commendavit suis cum clientibus,
equis ascensis, puero in eadem ecclesia oblito, | null | b8e92aad-f84f-490e-aaaf-ef279cbb09aa | latin_170m_raw | null | None | None | None |
festinus viam quae eum ad suam ducebat patriam,
egressus Urbe gradiebatur. Cum itaque longiuscule
adhuc esset ab Urbe profectus, repente ei in memoriam
rediit quod mutum puerum in ecclesia B.
Petri reliquisset. Qui mox substitit, ac famulos suos,
a quibus puer reduci deberet, quosdam remisit. Igitur
cum illi apostolorum Principis basilicam essent egressi,
conspiciunt puerum ante tumulum B. Leonis stantem,
atque cum his qui circumstabant loquentem.
Illis itaque mirantibus, et qualiter hoc sibi evenisset
quaerentibus, puer inquit: Postquam dominus
meus, hac in ecclesia me relinquens, discessit, huc
ad sepulcrum B. Leonis me contuli; si forte omnipotens
Dominus officium, quo carebam, vocis
meritis ejus mihi restituere dignaretur. Nec sum
meo, quod corde poscebam, voto fraudatus: sed mox
ut ante ejus venerandam memoriam lacrymans
aliquantulum prostratus jacui, illico recepta voce
loquens, ut ipsi videtis, surrexi. Ab illa utique die,
quod mirabilius est, coepit in ore ejus lingua, quae
defuerat, paulatim crescere, ita ut intra paucos dies
pleno ore linguam perfecte reciperet; et verba sine
impedimento sonaret. Denique qui missi fuerant,
curaverunt puerum ad Episcopum ducere, et quem
tacentem reliquerat, B. Leonis suffragantibus
meritis ei loquentem adducunt. Regressus igitur
episcopus Romanum Pontificem adiit: et quod
omnipotens Dominus per B. Leonem operari dignatus
fuisset, ostendit. Ex tunc coeperunt ipsi ejus
veneranda merita cunctis praedicare, qui aliis antea
referentibus non patiebantur audire.
37.
Illustris vir Maximus, Romanae urbis civis,
nuper retulit mihi de eodem venerabili Praesule
quae narro. Bernardus quidam pessimae mentis
miles exstitit, qui Apostolicae Sedi contrarium se
in omnibus, quibus potuit, modis exhibebat. Sed
in bello, quod a vicinis circa Urbem manentibus,
conjurantibus cum Cadalao Parmensi episcopo,
qui tunc Apostolicam Sedem invadere tentabat,
cum militibus qui Romanam Ecclesiam defendebant,
commissum est, justo Dei judicio confossus
interiit. Hic igitur, audita fama miraculorum quae
omnipotens Deus meritis B. Leonis fidelibus populis
exhibebat, non solum non credebat, verum etiam
ore sacrilego deridebat et blasphemabat. Cum
denique quadam die in conventu appareret populi,
et sermo inter eos de signis et virtutibus B. Leonis
exortus esset, coepit ridere dicens: Si Sanctus est,
ut dicis, contrahat mihi digitum meum. Cumque
compesceretur ab iis qui astabant, ne de sancto
viro talia loqueretur, dimisso conventu, discessit.
Cum ecce forte canis, qui eum sequebatur, suem
in platea inventum invasit. Ille vero, ne porcus
discerperetur, festine cucurrit, et injecta manu
canem tenere voluit: sed mox porcus hianti ore
digitum ejus momordit, sicque ab illa die omni
tempore quo vixit digitum contractum habens,
nullatenus eum extendere potuit. Unde factum est
ut qui Dei famulum irridere praesumpserat, ipse
contracto digito omnibus derisuri haberetur. Haec
de tanto Patre B. Leone dicta sufficiant, quia ad
aliorum narranda gesta properamus. | null | 6e3acf51-b3f3-4f3a-970d-975f7333e7c4 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
PROLOGUS.
1.
Anno millesimo quinquagesimo quarto Domini
nostri Jesu Christi, indictione VII, decima tertia Kalendas
Maias, depositione exsultemus Beati Patris nostri
Leonis Papae IX, regnante Henrico Imperatore
filio Conradi imperatoris Romae. Ad laudem et gloriam
Domini nostri Jesu Christi, et ad memoriam
Beati Leonis Papae, certamus hunc intimare laborem
certaminis, quem oculis nostris vidimus, omnes presbyteri
et diacones et cuncti Sanctae Romanae Ecclesiae
Catholici. Saepe vidimus in ejus vita multam largitatem,
vel eleemosynas erogantem pauperibus civibus
ac peregrinis, ita ut cunctos thesauros Ecclesiae
et cuncta quae habere poterat plurimam partem
viduis, orphanis et Deum timentibus erogaret.
Propterea Romanorum perfidia contra eum murmur
et bella suscitabat: nam ut inexpugnabilem suae Ecclesiae
murum Dominus contra dementes haereticos
erigeret, huic viro in litterarum studiis plerique catechizati
fuerant. Iste almificus Praesul Leo humilibus
suaviter blanditus est, iste superborum colla
constringens, iste derogatoribus suae vitae necessarium
victum subministrans, virginitatem praedicans,
matrimonia casta defendens, virtutum certamina
gloriosa collaudans, lapsum Clericis, atque monachis
pravitatem accusans, etiam ubi res tulit Gentilium
exempla dulcissima varietate permiscuit; sed tamen
hoc non erat suae voluntatis, sed, ut ita dicam, gravissimae
necessitatis, ut probaret ea quae a sanctis
prophetis ante saecula praedicta sunt, tam Graecorum
quam Latinorum, et aliarum gentium linguis vel litteris;
vere totus explicans, totus exornans, et per
disputationis genera semper aequalis incedens. Cum
vere dixerimus Catholicam hominis illius scientiam;
sana doctrina, quocunque conversatus est loco, stabilis
permanet firmitate fidei, nam ista pauca excerpsimus
de ejus Vita, plura vero ad magistrorum peritiam
dimittamus; et de ejus mirabilibus, quae vidimus,
fideliter doceamus.
CAPUT PRIMUM. #Extrema S. Leonis acta et monita: piissimus obitus.@#
2.
Quinto decimo Kalendas Maias, cum gravi infirmitate
longe maceraretur in corpore, idem Dominico
die quinto decimo post Pascha, vocavit omnes
Episcopos et Clericos ad se, et ita locutus est eis,
dicens: Audite, Fratres mei et Coepiscopi, me enim
Dominus de hac vita vocavit. Memores vero estote
Evangelici sermonis dicentis: « Vigilate, quia nescitis
qua hora Dominus vester venturus sit (Matth.
XXV, 13). » Rogo enim vos, charissimi, ut in me aspiciatis
et cogitetis qualiter flores hujus mundi cito
marcescant. Nam infelix ego, qui indignus Apostoli
Petri honorem suscepi, modo quantum ad corporis
partes fere ad nihilum sum redactus. Nam ita mihi
obscuratur praesens mundus iste, quasi jam habitem
in obscurissima domo: quia in hac nocte in visu
vidi illum quo iturus sum mundum; et videor quasi
jam non habitem saeculum istud, sed potius illud
quod in visione praevidi: pro quo timens et timidus
nimium sum. Vidi enim multa quae videre expavi.
Verum gavisus sum in nostris Fratribus, qui pugnantes
in Apulia pro Deo sunt trucidati. Vidi enim
illos in Martyrum numero, et eorum sicut aurum
splendentia vestimenta; tenentes omnes palmae
ramos in manibus suis, plenos floribus immarcessibilibus,
excelsaque voce me vocabant dicentes:
Veni, mane nobiscum, quia per te hanc gloriam
possidemus. Hinc ex alia parte respondendo unius
aliam vocem audivi: Nequaquam, sed die tertia in
nostro erit collegio: quia locus ejus iste est, et sedes
ejus inter nos feliciter praeparata consistit. Si vero
meae visioni non creditis, probate ea quae dixi. Si
super tres in saeculo isto permansero dies, visio haec
cassa et vana deputetur; et si die nuntiata transiero,
servanda vobis sunt quaecunque dico. Nunc unusquisque
ite ad loca vestra, et aurora lucescente ad
me venite. Multis secundum ejus praeceptum ad domos
recedentibus suas, steterunt quidam cum eo
per totam noctem: a quibus dicitur et mire testificatur,
quod totam illam noctem, in tanta mole aegritudinis
positus, pervigilem duxerit, atque in terra
prostratus pro grege sibi commisso in oratione permanserit.
3.
Mane facto, adveniente omni Clero et cuncto
populo Romano, praecepit ut se ad tumulum suum
marmoreum ducerent in ecclesiam: quo facto jussit
lectum in quo jacebat in ecclesiam mitti. Romani
vero videntes tumulum ejus ad ecclesiam deportari,
irruerunt unanimiter pergentes ad palatium Lateranense
ut illud exspoliarent, sicut mos illorum erat;
sed tale fuit meritum et virtus Beatissimi Leonis, ut
nec unus potuerit pergere, nec | null | e43abf13-9f0b-4cfd-9a9f-4f613661fa64 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
infra palatium introire.
Haec videntes, omnes confusi et perterriti
timore cum grandi verecundia reversi sunt. Inter
haec beatissimus Pontifex, cum intra ecclesiam S.
Petri suum thorum deportari praecepisset, convocatis
omnibus qui aderant ex fidelibus, jussit eos sedere
et intentis auribus sua praecepta audire. Quibus residentibus
cum summo silentio, dixit: Fratres et
conservi Domini nostri Jesu Christi, estote memores
praeceptorum Dei, et ambulate in bonis actibus, dum
adhuc lumen habetis. Praecipio enim ut nullus emere
praesumat villam aut vineam seu terram, vel aliquam
rem pertinentem ad regimen sanctae Ecclesiae per
possessionem ad usum suum tenere: qui hoc facere
praesumpserit, aeterni Judicis iram sine dubio incurret.
Item praecipio ut usus jurandi vestro deleatur
ex corde: multa enim dignoscimini incurrisse perjuria,
quae ego propter Deum vobis dimisi, licet in
eadem iterum cecidistis. Praeterea contestor vos
omnes, ut consanguineae vestrae non commisceamini.
Item praecipio ut advenientibus ex cunctis pene partibus
hominibus ad orandum Deum et ejus Apostolum,
pro sua et omnium Christicolarum salute, nullus
impedimentum exhibeat: etiam praecipio ut ex omnibus
frugibus terrae quas vobis Deus dederit, et de
animalibus, ei primitias detis; nisi talia feceritis,
salvi esse nequibitis.
4.
Haec et his similia dicens ad populum, vocavit
juxta se omnes Episcopos et Clericos, cum quibus
veram faciens confessionem et conversus hinc ad
partem Orientis, incumbens in lectulo suo respexit
sanctam Crucem, et perfusus lacrymis oravit diutissime;
et dimittens peccata eorum qui canonice fuerant
obligati ab illo, absolvit eos: imo et caeteris
omnibus: Si servaveritis, inquit, quae vobis praecepi,
de praeteritis malis vobis indulgentia detur. Et haec
dicens iterum respexit in coelum, et sic oravit: Domine
Jesu Christe, Pastor bone, qui per Evangelium
tuum hesterno die dicere dignatus es: Ego sum
pastor bonus, qui pro ovibus meis pono animam
meam? Tu, pie Pastor, de coelo descendisti, et B.
Mariam sancto Spiritu obumbrasti, et quem omnis
mundus capere non potest in solo ejus utero mirabiliter
habitasti, servilemque formam pro nobis
peccatoribus induisti, et duodecim Apostolos elegisti,
quibus ligandi et solvendi licentiam propriam
tribuisti, et Petrum Apostolum fundamentum Ecclesiae
esse fecisti, dicens illi: « Quodcumque ligaveris
super terram, erit ligatum et in coelis; et
quodcumque solveris super terram, erit solutum in
coelis (Matth. XVI, 19). » Tu, Domine, dixisti: « Petite
et accipietis, quaerite et invenietis, pulsate et
aperietur vobis (Matth. VII, 7); » ideo obsecro clementiam
tuam et peto, ut mihi, quem indignum voluisti
ejus cathedram sanctissimam residere, petitionem
meam tribuere solita pietate digneris. Rogo
enim ut Ecclesiam tuam sanctam Catholicam, diffusam
per universum mundum, custodias; pacem
ei tribuas; a visibilibus et invisibilibus inimicis
eam protegas atque defendas, omnemque pravitatem
haereticorum atque perfidiam ab ea repellas.
Deprecor quoque clementiam tuam, ut fidelibus tuis
fratribus nostris, qui ad defendendam sanctam Catholicam
et Apostolicam Ecclesiam sanguinem suum
fuderunt, absolutionem tribuas omnium peccatorum,
et eos in eo numero sociare jubeas, qui pro tuo
nomine suas animas posuerunt; ut fideles omnes
cognoscant quia tu es omnium bonorum fidelis
remunerator. Imploro etiam, immense Deus, clementiam
tuam, ut omnem pravitatem infidelium
vel haereticorum disrumpas, ut cognoscant te verum
Deum esse Jesum Christum. Obsecro quoque
pietatem tuam, ut omnium qui anathematizati
sunt vel excommunicati vincula et peccata digneris
absolvere et fac illos ad tuam converti veraciter
veritatem, ut cognoscant me non invicia victum
egisse, sed ad confirmandam fidei veritatem, et benedictio
tua super eos piissima ostendatur. Domine
Jesu Christe, qui dixisti Apostolis tuis: « In quamcumque
domum aut civitatem intraveritis, dicite:
Pax huic domui (Luc. IX, 4); » rogo pietatem tuam,
ut quamcumque ambulavi civitatem vel provinciam,
pacem et concordiam eis concedas qui pro pace et
benedictione tua me receperunt, et in nomine tuo
mihi obedientiam fecerunt. Tu enim dixisti: « Qui
vos recipit, me recipit, et qui me recipit, recipit
eum qui me misit (Matth. X, 40). » Domine, qui non
meis meritis, sed pietate tua, Vicarium Apostoli tui
Petri me constituisti, et ligandi et solvendi potestatem
dedisti; | null | fc5b229b-a6a6-4e31-9c68-53b672a5d0df | latin_170m_raw | null | None | None | None |
dignare benedicere famulos et famulas
totius provinciae, per quam ambulavi: et quos
oculis meis vidi et corporaliter benedixi, spiritualiter
repleantur et ab omnibus peccatis absolvere
eos digneris, et fructifica in eis praedicationem quam
praedicavi eis: et perfidiam Judaeorum vel haereticorum
resipiscere jubeas, eosque per totum mundum
ad te dignare convertere et tuam voluntatem
implere: provinciisque omnibus et civitatibus, per
quas ambulavit servus tuus, da plenitudinem frumenti,
vini et olei, ut cognoscant quod in tuo nomine
ambulaverim, sicut Apostolis praecepisti:
« Ite in universum mundum, praedicate Evangelium
omni creaturae (Matth. XVI, 14). » Ego quidem in
tuo ambulavi praecepto, docui, obsecravi, increpavi,
tu scis, omnia fideliter fieri: sed quia pius pater
es, dignare convertere omnes adversarios tuos ad
tuam pietatem, ut te verum cognoscant Deum, qui
es benedictus in saecula saeculorum. Tunc omnes
qui ibi erant responderunt, Amen.
5.
In illa hora tantus odor procedens ab altari S.
Petri Apostoli totam ecclesiam replevit, ita ut nullus
putaret ex hominibus nisi Paradisi amoenum esse
odorem. Hoc facto jussit sibi ferri aureum scyphum,
plenum pane et vino. Quo adducto, comedit de eo
quantum potuit accipere ore, ac praecepit dari
praesentibus Episcopis, qui similiter ex eo comedentes
dederunt cunctis adstantibus. Hoc ita peracto, levavit
oculos suos in coelum, et oravit secrete quasi
unius horae spatio: et post elevans vocem, leniter
dixit: Magne Deus, humani generis Redemptor, qui
per Apostolos tuos Petrum et Paulum Simonis perfidiam
de alto [cadere] praecepisti invocato tuo nomine:
sicut eos exaudire dignatus es, ita exaudire
dignare me servum tuum, et ad te converte Theophylactum
et Gregorium et Petrum qui in toto pene
mundo Simoniacam haeresim solidaverunt: et ita fac
eos cognoscere viam veritatis, ut derelinquant errorem
suum, et ad te, mitissime Domine, revertantur.
Tu enim promisisti dicens: « Nolo mortem peccatoris,
sed ut convertatur et vivat (Ezech. XXXII, 11): » revoca
illos ab errore, qui convertisti Paulum persecutorem;
converte illos, ut te verum Deum cognoscant
Patrem, Filium, et Spiritum sanctum: et omnes circumadstantes
responderunt, Amen. Et iterum dixit
circumstantibus: Ite, filii, unusquisque ad domum vestram,
et crastina hora diei prima revertimini ad me.
Et mox surrexit de lectulo in quo jacebat: et perrexit
ad tumulum sibi praeparatum; et incumbens
super illum cum lacrymis dixit: Cernite, fratres, ex
tantis divitiis et honoribus, quam parvam et vilissimam
mansiunculam exspectamus: ego enim tantis
usque modo repletus divitiis, et dignitatibus decoratus,
ex omnibus hoc solum marmor quod videtis
exspecto. Et elevans manum suam signo sanctae
Crucis illud signavit: Benedictus tu inter lapides,
qui non mea dignitate, sed misericordia Dei, mecum
sociari dignus fuisti: me cum gaudio suscipe, et
retributionis tempore praesenta me thoro resurrectionis.
Credo enim quod Redemptor meus vivit, et
in novissimo die de terra surrecturus sum, et in
carne mea videbo Deum Salvatorem meum. Et hoc
lacrymans dixit.
6.
Et reversus ad lectulum suum, benedixit omnes
qui ibidem erant: quorum quidam reversi sunt ad
propria, quidam cum illo perseverantes postea nobis
retulerunt quod eum tota nocte perseverantem
in magnis precibus audivissent, et eum publice audivissent
orantem: Domine Deus Sabaoth, respice
in me servum tuum, et exaudi orationem meam, et
dignare per tuam gratiam omnes te orantes in veritate
audire: concede ut praedicatio tua non vacua
sit omnibus audientibus eam, sed ostende veritatem
tuam in nobis: et ubi invocatum fuerit nomen tuum
per me servum tuum, illos qui invocant exaudire
digneris de quacumque tribulatione clamaverint: et
si fuerint aliqui ex fidelibus qui memoria meum anniversarium
pernotare voluerint, sive per ecclesias
sive per eleemosynarum distributionem, dignare eis,
Domine, restituere centuplum, et post hoc saeculum
eis vitam aeternam concedas. Non dignitate mea, sed
bonitate tua hoc peto; tu enim dixisti: « Petite et
accipietis (Matth. VII, 7). » Peto incessabiliter ut a
te exaudiri valeam, quo ad tuam des fidelibus gratiam.
Pulso ut januas mihi tuas aperias. Non quaero
secundum meritum meum, sed secundum pietatem
tuam: non pulso secundum justitiam meam,
sed | null | 74610474-d0aa-4e4a-b501-0c11b9bc3907 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
secundum magnam misericordiam tuam. Non
nomen meum peto ut exaltetur, qui meritus non
sum talia dona: sed ut Apostolicam Sedem sublimare
digneris, propter nomen tuum, Domine, qui es
benedictus in saecula saeculorum. Amen.
7.
Sequenti vero nocte viderunt quidam religiosi
viri non dissimilem visionem, duos candidissimis
vestitos vestibus viros stare ante lectulum praenominati
Pontificis, tenentes chartam in manibus,
loquentes cum eo et scribentes, quos veraciter
cognoverunt esse Apostolos Christi Petrum et Paulum.
Hoc videntes surrexerunt a somno: et campanae
coeperunt pulsari tempore matutino. Cumque
dies illuxisset, congregatis omnibus Episcopis,
Presbyteris et Diaconibus, cunctoque Clero et populo
Romano in ecclesia B. Petri, surrexit de
lectulo, hinc et inde a ministris suis gubernatus
duobus, ad ipsum B. Petri sacrum altare: ante
quod cum lacrymans prostratus fuisset in terram,
oravit quasi spatio horae unius: et reversus ad
lectulum jussit silentium fieri, monens populum
sermone brevi. Hinc munivit corpus suum signo
gloriosissimae Crucis Christi, et vocatis Episcopis
confessionem fecit, et jussit sibi ab uno Episcoporum
cani Missam: a quo accipiens Corpus Christi
et Sanguinem, dixit: Audite propter Dominum,
habete silentium, forsitan possem propter modicum
accipere somnum: et cum inclinasset caput in
lectum quasi horam dimidiam quievit: in qua
quietudine obdormivit in pace. Tunc unus de Episcopis
surrexit et tetigit illum, putans vivere illum:
quem cum cognovisset defunctum, nuntiavit
caeteris Coepiscopis qui aderant omnes Dominum
exorare. Mira dicturus sum, quae Dominus in suis
factis dignatus est. Hora qua eximius Praesul suam
animam Christo commendavit, nullo ministrorum
pulsante, a se ipsa S. Petri campana sonare coepit.
Qua scilicet hora quidam Albertus nomine, caeteri
quinque de Tudertina urbe protestati sunt vidisse
se quasi stratam palliis fulgentibus adornatam
et innumeris coruscantem lampadibus, qua anima
ejus ab Angelis ducebatur ad coelum. Tanta itaque
fuit quietudo in ejus obitu per totam urbem
Romanam, ut nec arborum frondes aura modicum
agitaret. Obiit autem Beatissimus Leo Papa XIII Kalendas
Maias, feria IV, et sepultus est in pace. Vere
enim Deus sua pietate pium Leonem fecit. Sed ne
temporis tarditas me comprehendat, ad ea quae dicturus
sum attingam: nam ista pauca detersimus
de ejus Vita de multis; sed de miraculis quae per
eum Dominus dignatus est post ejus transitum
ostendere, fideliter doceamus.
CAPUT II. #Miracula post mortem usque ad vigiliam Ascensionis.@#
8.
Altera vero die post ejus obitum, quaedam mulier
de Tusciae partibus venit ad ecclesiam Beati
Apostoli: et cum coepisset per gradus ascendere,
coepit eam daemon vexare et per os ejus clamare et
dicere: O Sancte Leo, quare catenis igneis me
vinctum trahis? non te laesi unquam. Et cum ducta
fuisset ad tumulum ejus, coeperunt adstantes increpare
daemonem et dicere: Dic, maledicte, quomodo
huc venisti, aut unde in Christianos tantas vires
sumpsisti ad vexandum. Daemon respondit: Ego
et ii qui adsunt mihi, missi sumus subvertere animam
hominis, et tamdiu tentare quoad usque nostra
faciamus adimplere mandata. Cumque nobis
obtemperans consentit servire, corpus ejus quasi
domum propriam intramus, quod quidem multo
tempore habitamus occulte. Tunc dixerunt quidam
de Sacerdotibus: Dic, scelerate, et cum occulte in
hominis corpore habitatis, quomodo tunc eum primum
laeditis. Daemon respondit: In primis incipimus
in illo mittere somnolentiam, prigitiam et famem:
et dum dormiendo et pigritando quiescit,
maximum acquirimus lucrum. Cumque totum corpus
ejus nostrae subdidimus potestati, contingit
eum ad ecclesiam ire, et inter bonos et Catholicos
viros commisceri: quorum eloquentiam spiritualem
non valentes sufferre, incipimus ira excitati lacerare
corpus ejus, eo quod ultra non possumus occultari.
Tunc dixit unus de adstantibus Episcopis:
Adjuro te per viventem in saecula saeculorum, ut
dicas nobis si Leo Dei servus et Papa inter Sanctos
fruitur aliqua potestate. At ille cum gemitu et
suspirio dixit: O malefice, quare nominasti illum
adversarium nostrum et seductorem totius provinciae.
per quem tanta gens subversa est, et a nostro
collegio separata; nos etiam quotidie expellit et
vinculis catenarum constringit, atque ejicit de habitaculis:
unde vagi et instabiles ac venales, per
deserta et infructuosa loca perambulantes, in nullo
unquam requiem invenimus. Et Episcopus ait:
Non ad ea quae interrogavi | null | 62c74b8c-8513-4a0b-8de2-f9c92597f608 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
respondes; sed alia videris
enotare. Et daemon respondit: Leo, vester
Papa ac Dominus, vere inter Sanctos est, inter
quos magnum obtinet triumphum: qui non cessat
quotidie persequi nos, ut nostrum possit nomen
evacuare: per quem et hodie de hac domo ejiciendus
sum. Talia eo dicente, mulier quaedam respondit,
inter caeteros mente perfida, dicens: In hora
qua Leo Papa daemones fugaverit, ego regina ero;
et omnes quos fecit gladio perimi, ego statim
resuscitabo. Vix talia compleverat verba, subito
a daemonio crudeliter coepit vexari; illa autem
mulier, quae a Tusciae partibus venerat, eadem hora
a daemonio est liberata. Tunc omnes populi qui
aderant coeperunt prae timore esse perterriti, clamantes
unanimiter: Sancte Leo, parce nobis, quia
injuste egimus.
9.
In illa hora duo viri contracti venerunt ad tumulum
ejus, habentes nodosa et contorta genua sua,
quorum calcanei natibus adhaerebant: qui venientes,
sani reversi sunt, nullum signum habentes pristinae
infirmitatis. Ipso item die hora vespertina,
venit quidam vir mutus et surdus, et sinistrum latus
aridum habens, totusque phantasmate quodam maculatus;
qui cum fuisset ad sacrum tumulum deportatus,
solutus est a vinculis quibus corpus illius
tenebatur. Tunc omnes coeperunt Deum salutis auctorem
continuatis laudibus honorare, qui tanta
mirabilia operatur per Sanctum Pontificem suum
Leonem. Romani igitur videntes tantas virtutes,
currebant certatim cum cereis et oblationibus, gaudentes
et exsultantes.
10.
Alia vero die venit quidam vir de Francia,
qui habebat corpus suum ferreo cingulo coarctatum,
ita ut per gyrum corporis sanies multa decurreret
in terram: quod videntes qui aderant
nares sibi prae nimio pavore et fetore obturaverunt,
deprecantes Dominum ut per S. Leonis
merita misero illi succurrere dignaretur. Res mira!
statim ferrum crepuit, et multa fusa sanie homo
redditus est penitus sanitati: ex quo gavisi omnes
Deum et servum suum S. Pontificem collaudare
coeperunt.
11.
In illa hora daemon per os mulieris illius quae
superius dixerat: Hora qua Leo Papa daemones fugaverit,
ego regina ero; et quos ipse fecit perimi
gladio, ego resuscitabo, coepit clamare dicens: Heu!
heu! quare ingredimur et coarctamur exire cum
tormentis? Nihil te laesimus, Leo, quare nos non
permittis vel una requiescere hora? Tunc Episcopi
qui aderant dixerunt: Maledicte, revertere unde
huc advenisti, et exi ab illa. Qui respondit: Non
possum reverti unde exivi, quia signata est: nam
hesterno die exivi de domo mea, et hanc in commutationem
recepi. Dixitque Episcopus: Et quare de
ista ultro exis? Ille respondit: Quia Leo mihi eam
dedit ad possidendum heri propter blasphemias
quas locuta est in eum; sed tamen ille mobilis est,
et sermones ejus non sunt veri: hesterno die dedit
nobis et hodie ejiciet nos de ista habitatione. Tunc
dixit Episcopus: Et unde scis quod hodie eiiciet?
Respondit daemon: Vidisti heri, quando mutam
linguam resolvit, ipsa hora perrexit cum Marco Episcopo
Apuliae et cum Marciano Episcopo Frequentinae
Ecclesiae Beneventum. Dixit Episcopus:
Pro qua causa perrexerunt. Respondit daemon:
Nescio, sed scio quia in Apulia sunt, ubi pugnam
contra Sanctos Normani commiserunt. Ait Episcopus:
Vere sunt sancti Alemanni, qui sunt ibidem
interfecti? Ait demon: Triginta et quinque sunt
sanctificati ex eis per quos signa et mirabilia fiunt
in loco illo, eo quod sponte venerunt et cum fidelitate
pro justitia pugnare maluerunt. Caeteri illic
tunc mortui in paradiso sunt omnes, sed quia invite
venerunt, inter illos minime deputati sunt. Illi quoque
triginta quinque propria voluntate venerunt, et
gaudentes morti se tradiderunt, propter Deum
quem coluerunt, et per ipsos multa mala crescunt
in nobis. Ait Episcopus: Venerunt ipsi Sancti
Romam? Respondit daemon: Vere, inquiens, hodie
venient cum Papa Leone. Dixerunt quidam de Presbyteris,
qui praesentes aderant: Et unde sciemus
quando huc venient? aut quando cognoscere poterimus?
Daemon respondit? Citius jam prope Romam
sunt: quibus venientibus ego hic stare ultra non
potero. Sunt enim hic et alii fratres mei: dum illi
venerint, omnes mecum fugam arripient. Vos autem
aspicite in lampade ante signum ejus, et cognoscetis
signum adventus eorum. Tunc vere secundum
daemonis dictum, quasi circa | null | 8d8618fe-d64d-4ca8-b9a7-e8bcc999b05b | latin_170m_raw | null | None | None | None |
horam quartam,
odor magnus factus est per totam ecclesiam;
et aspicientibus in lampadem, viderunt eam ascendere
prope ecclesiae tegmenta, cum qua et tres
ardere lampades visum est. In ipsa hora coepit
daemon ululare sicut lupus, et modicum vexans
mulierem exivit ab ea. Tunc circumstantes coeperunt
laudare Deum et B. Leonem famulum ejus.
12.
Tertia die post sepulturam B. Leonis Noni
Papae, facta sunt duo miracula ad tumulum ipsius,
videlicet duo homines, qui diu ante januas Apostolorum
Principis jacuerant contracti, per meritum B.
Leonis Papae abierunt erecti, et hoc pene tota civitas
novit, quae eos contractos antea vidit. Mulier
quaedam, spatio sedecim annorum languens et contracta,
jacens in grabato, ejus ad tumulum devecta
est: et quia fideliter credidit, sana et erecta illinc
rediit: et haec similiter civibus nota est. Altera vero
mulier de Lateranis, Stephana nomine, uxor cujusdam
Petri, daemonium habens, ad tumulum illius venit:
ubi sanguinem vomens et volutans se tres nigros
carbones ore reddidit; cum quibus et daemonium
abscessit, et illa, sensu recepto, laudans Deum
rediit.
13.
In Letania majore, ad tumulum illius lampas
divino igne accensa est. Nec hoc semel actum, sed
bis et ter, et hoc vidit quae illa die fluxit ad ecclesiam
B. Petri omnis Romana multitudo. In Merculana
regione quaedam mulier, Rogata nomine,
habens daemonium ab ipsa infantia, auditis miraculis
ad tumulum venit: ubi jacens immundos spiritus ita
reddidit, videlicet prius murem tria capita habentem,
secundo ranunculum, tertio lacertam quarto
ranam, quintoscabronem: et post multam effusiosionem
sanguinis, sanitati restituta est, multis testibus
non solum auditu sed et visu probantibus. Mulier
quaedam, nomine Stephania, habitans trans Tiberim,
daemonio vexata longo tempore, audita fama
beati Corporis venit, et duos carbones una cum
multo sanguine evomuit. Quo facto sanitati restituta
est, et mente recepta visa est ab omnibus astantibus
redire libera. In regione Arenula, quidam habitabat
Joannes nomine, qui, nervis contractis, manum
aridam ab utero matris habebat. Hic beati viri veniens
ad tumulum, extensam et validam eam reportavit.
14.
Homo quidam, veniens de longinquis regionibus,
in poenitentia ferro ligatus, ante tumulum stetit,
et dum diutius incumbens orationi commissa sua
defleret, Divinae pietatis dono, ferrum, ubi magis
solidum fuerat, crepuit. Sanctimonialis quaedam similiter
ferro ligata, ad loculum accessit; et eodem
modo soluta a ferro, benedicens Dominum, qui est in
Sanctis suis mirabilis, ad propria incolumis rediit.
In una die restituti sunt duo juvenes sanitati, quorum
unus habens os retortum ad aurem dexteram,
et manum aridam cum toto latere: quem mater nomine
Maria, uxor Joannis Orbitani, deflens scapulis
apportavit; sed duplo laeta miraculo, gaudens cum
filio rediit, et hic est notus omnibus apud S. Angelum
morantibus. Alter vero ab infantia officio ambarum
manuum privatus, sanitati restitutus, manuum
suarum laboribus vivit.
15.
Multis astantibus loquelam recepit mutus quidam,
nomine Guido, de Casamala ortus. Puer quidam,
Petrus nomine, officium recepit manus dexterae.
Puer quidam de regione Coloseo habebat manum
dexteram aridam, cum toto latere et pede: quem
mater, Stephania nomine, deflens ad tumulum ipsum
apportavit; et sanitati restitutus est multis astantibus
et videntibus. Homo quidam, Benedictus nomine,
Phlebotomator, habitans in regione Septemviis,
ulceribus plenus, auditis miraculis ad tumulum venit;
ibique per meritum beati Pontificis sanus factus est,
ita ut nec signum cicatricis in carne ejus appareret.
Quidam vir Majus nomine, de Palliano, habitans
trans Tiberim, a daemonio vexatus per annos quindecim,
audita fama beati viri, venit ad tumulum
ejus, et duas blactulas cum multo sanguine
evomuit, cum quibus et daemonium abscessit. Quidam
juvenis, Franco nomine, qui caecus exstitit, lumen
recepit, nepos ostiarii S. Mariae de Monte acuto. Juvenis
quidam de civitate Tiburtina, Joannes nomine,
filius Joannis, ab utero matris mutus, astantibus
multis loquelam recepit.
16.
Homo quidam Benedictus nomine, habitans
in Campo Martio, habebat filium nomine Gratianum
qui sinistrum pedem habebat aridum. Hic per meritum
B. Leonis sanitati restitutus, gaudens cum
patre rediit. Quidam | null | f6c03bc1-43a8-40ac-b4a9-8f23b6a5a976 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
vir, nomine Petrus, filius Nuccii
phlebotomatoris, habitator ipsius regionis, ab
utero matris mutus, astantibus multis loquelam recepit.
Quaedam mulier de Fallari, daemone vexata,
ad tumulum venit, ibique liberata est. Mulier
quaedam de Aquapendente, manum habens aridam,
auditis miraculis, ad locum venit, et officium manus
recepit. Quidam vir, ortus de Tuscanis partibus
manum habens aridam, per meritum B. Leonis [sanitati]
restitutus est. Quaedam mulier, Maria nomine, habitans
in Castro Cornazano, manum sinistram habens
aridam, ad tumulum venit: ibique sanata est. Altera
mulier, Beatrix nomine, de Apuliae partibus, manum
dexteram habens aridam, similiter sanitati restituta
est. Quidam Juvenis ibidem visum recepit per
merita B. Leonis. Mulier quaedam, Ermengarda nomine,
relicta Petri textoris de Castro vico, manum
sinistram habens aridam, per meritum B. Leonis
Papae, videntibus multis officium manus recepit.
CAPUT III. #Miracula patrata a Vigilia Ascensionis usque ultra Octavam Pentecostes.@#
17.
In vigilia Ascensionis Domini, per intercessionem
Beatissimi Papae Leonis, sanatae sunt tres
feminae: una manum recepit, altera auditum, altera
visum. In vigilia noctis Ascensionis Domini, mulier
quaedam, Berta nomine, famula Petri opificis,
qui dicitur de Udo, habitans in regione Campitello
,
daemonium habens, ibi liberata est. In eadem
noctis vigilia, quaedam mulier cujus nomen ignoramus,
ambas manus, quas gerebat contractas, sanas
recepit. Quo facto quoddam miraculum ibi mirifice
accidit. Quidam Joannes de Civitate, habitans in
regione Campo Martio, cereum de tumba ejusdem
beatissimi Papae Leonis accensum in manu accepit
et exstinxit. Hoc facto, dum secure exstinctum teneret,
subito accensum vidit. Quem ille non bene
exstinctum credens, iterum exstinxit. Et quis Dei
miracula valet perscrutari? iterum se in manu
illius accendit. Hic etiam cereus in testimonium servatus
est.
18.
In die Ascensionis Domini sanata est puella
Amata nomine, patre genita Engelberto. Hi fuerunt
ex partibus Campaniae de Rocca de Risa: haec
autem ita fuit contracta ut nunquam pedibus ambularet.
Una alia puella, nomine Maria, filia Cicae,
quae habitabat in regione Arenula, lumen recepit,
quae per annos quindecim non viderat. Quidam
puer patre rustico genitus, de civitate Ortana, erat
ita contractus, ut unum latus in sua potestate non
haberet; sed Dominus eum per sanctissimi Pontificis
meritum sanavit, et latere recepto cum gaudente
patre votum ei vovit, et incolumis rediit. Et fere
hora noctis erat media, cum duos caecos mirifice
sanavit: unus Pipo, alter vero Adelbertus dicebatur:
isti enim de Lama civitate fuere. Et quemdam,
Randifium nomine, filium Berardi Comitis
Mursicani, qui lancea percussus fuit, et ita attractus,
quod pedem unum ad terram ponere non valebat;
sed, jubente Deo, per meritum beati Pontificis
sanus recessit. Quaedam puella omnimodo manibus
et pedibus ita contracta fuit quod nunquam ambulare
valebat, nec manum ad os ducere; et per meritum
B. Leonis officium membrorum recepit, et sana
recessit.
19.
Proxima die post Ascensionem Domini, duae
mulieres quae a spiritu immundo vexabantur, per
sancti viri meritum sanitati pristinae restitutae
sunt. Investituram Culcitrae, quod est magnum et
inauditum miraculum, quaedam mulier Amantii
Diaconi famula lavare ivit, quae proprie erat de
lecto beatisimi Leonis Papae. Ex qua dum aquam
extorqueret, inter crura sua tenuit, et ita media
parte sui corporis stupefacta fuit, ac si paralysim
haberet. Sed ad istud malum supervenit aliud: nam
ulceribus plena visa est in eadem parte corporis;
et haec venit ad tumulum B. Leonis, et sana recessit.
20.
Quaedam puella, Rogata nomine, filia Mariae,
feria septima mense Maio intrante, eodem mense
die quarto decimo, ad venerabile ejus sepulcrum,
sinistrum brachium contractum ferens, venit; ejusque
sancta suffragatione sanitatis beneficium consecuta
est, et haec erat de Castro quod vocatur Stabla.
Quidam de civitate Florentina, cum servis suis, ad
tumulum ejusdem beatissimi Leonis venit caecus;
et gratia divina comitante lumen recepit, et prae
gaudio magno quod inde habuit, eosdem servos
libertate donavit. Quidam Romanus, Adelbertus
nomine, dum ferro recideret vineam suam, contigit
quod de domno Apostolico Leone turpiter loqui | null | 5b5bf8d9-8eac-4cdf-ab78-36232f84c319 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
non exhorruit. Sed istud facinus absque culpa non
evasit: quia malignus spiritus corpus illius repente
invasit, et graviter vexare coepit. Hoc autem vivente
illo actum est. Sed divina favente gratia, cum post
obitum illius veniret ad sepulcrum ejus, per meritum
ipsius sanatus est.
21.
Quidam Grimoaldus nomine, de S. Benedicto,
de monte Cassino, in Dominica quae dicitur Pascha
Rosata, ad tumulum Beati Pontificis ita mutus
aegritudine advenit, quod nemo loquelam ejus intelligere
valeret: sed, Dei favente gratia, per meritum
B Leonis rectam loquelam recepit. Quidam
puer, qui fuit de Verona utroque pede contractus,
Dei comitante gratia per meritum beati viri ibi sanatus,
cum parentibus rediit. Quaedam mulier de
Aquapendente a daemonio erepta est, nocte eadem
quae dicitur de Pascha Rosata. Quidam puer,
Petrunculus nomine, de Sena, cum parentibus ad
tumulum venit: hic enim pedibus manibusque
contractus erat. Quem ego dum rogatu Senensium
qui pro anima sua eum adduxerant, ad tumulum
Beati Pontificis erexissem; repente me vidente,
coram omni populo, officium membrorum recepit.
Quidam Presbyter Franco nomine, de Cora oppido,
quinque annis vexatus fuit, et cum in die Dominica
quae dicitur Pascha Rosata ad tumulum ejusdem
Sanctissimi viri adductus fuisset, statim daemonium
per sanguinem evomuit, cadens in terram mortuus.
Et cum omnis populus eum asportare vellet, quia
exanimem videbant, divina favente gratia, per meritum
B. Leonis ad vitam sanus rediit, omni populo
qui aderat Domino et Sancto gratias referente.
22.
Quidam Benedictus nomine, filiam suam, nomine
Bonam, causa recipiendae sanitatis, ad tumulum
beati Pontificis attulit, quae erat ambabus
manibus contracta: sed, divina favente gratia, per
meritum Beati Pontificis recepit sanitatis gaudia. Fuit
in Marsicana villa de Monte, quaedam mulier
de Civitate Spoletana, diu caeca: quae dum orationis
gratia beati viri sepulcrum requireret, in Sabinensi
Episcopatu, antequam ad locum ubi corpus
ejus requiescit perveniret, per meritum sancti Pontificis
lumen recepit, ac iter quod coeperat gaudens
peregit. Quidam puer de praedicta civitate, quinque
annos habens, atque a nativitate gressu et loquela
carens, parentum auxilio ad sepulcrum Sancti ductus,
per meritum ejus gressum et loquelam simul
recepit. Item alius ejusdem territorii, septem annorum,
per tres annos gressu pedum caruit: sed
dum ad sepulcrum Antistitis accederet, per meritum
ejus subito erectus est. Quidam puer, Leo
nomine, de monte Casino, in eadem Dominica
claudus ita advenit quod nullo modo absque duobus
sustentatoriis baculis incedere valebat: sed per
meritum B. Pontificis absque ductore, abjectis baculis,
sanitatem membrorum secum reportavit.
Puer quidam, qui fuit duobus pedibus attractus, cernente
populo mirifice extensus est: mox ille qui
nunquam ambulavit, currendo ad arcam S. Petri
ire coepit; et innumerabilis multitudo qui aderant
Domino Deo et S. Leoni laudes immensas reddidere.
23.
Trigesimo et secundo die depositionis ejusdem
Pontificis mutus quidam de episcopatu Castellano,
de quadam plebe ejusdem episcopatus, quae dicitur
Graciolum, venit ad sepulcrum jam dicti Pontificis:
ubi praesente Episcopo suo et multis qui eum agnoscebant,
loquelam recepit, cujus rei testis est Ordinans
Episcopus qui bene eum agnovit. Quidam Vetulus
monachus de Monte Casino, nomine Joannes,
erat mutus et surdus et caecus et dextra manu attractus:
has autem passiones per annos novem portavit
in corpore. Sed cum sensisset quotidie divulgari
miracula sanctissimi Confessoris nostri Leonis
Papae, votum ei in suo corde devovit, quod si eum
orationibus suis beatus Papa salvaret, veniret ad tumulum
ejus cum luminaribus. Haec cum dixisset, subito
divina respectus gratia, salutem pristinam recepit
sui corporis; itaque sanus apparuit ac si has
infirmitates nunquam habuisset. Ut autem se sanum
vidit, votum quod Domino ac sanctissimo Confessori
vovit, adimplevit, et ad tumulum ejus venit, laudesque
ei retulit, et cum omni populo qui ibidem aderat
gaudens annuntiavit, qualiter Deus per suum
Confessorem ei dignatus est pristinam sanitatem
reddere. Quidam Petrus nomine, de civitate Cajeta,
filium suum parvum Joannem, qui habebat latus sinistrum
cum manu arida per annos septem, ad famam
sanctissimi Leonis cum eodem filio causa recipiendae
salutis advenit. Cumque filius tumbam oscularetur,
et pater lacrymaretur, divina respectus puer
gratia salutem pristinam recepit gaudensque | null | 336ed1ce-b47c-49ce-b464-49de0e765f3f | latin_170m_raw | null | None | None | None |
cum
patre ad propria remeavit.
24.
Quaedam mulier vetula, nomine Maria Marsicana,
de castello Alvo, triginta annos a daemonio fuit
vexata: sed secunda feria, quae est proxima Pentecostes,
hora diei nona, daemonium in modum muscae
evomuit. Altera autem mulier, Berta nomine, de terra
S. Benedicti, eadem die et hora daemonium cum vomitu
foetido evomuit: gratia sit Deo et sanctissimo
Pontifici qui eam saluti restituit.
25.
Quidam parvulus, qui per multa tempora caecus
fuerat, hora nona in octava Pentecostes lumen
recepit: pater ejus Arnulfus vocabatur, et erat quidem
de terra S. Benedicti. Quidam homo, Lodoicus
nomine, de terra de Forcone, cum filio qui erat attractus
genibus advenit ad tumulum beatissimi
Confessoris: et dum residerent juxta tumulum, patre
orante ac flente, repente noster sanctissimus
Papa contulit eis salutis dona. Ita ille, qui nunquam
absque baculis incedere valuit, abjectis illis, coram
omni populo qui aderat, de altare B. Petri firmiter
ire currendo coepit; et laudes cum patre ei reddidit,
qui eum per merita B. Leonis sanavit. In eadem die
mulier quaedam, quae per multa tempora graviter
fuit a daemonio vexata, advenit, quae cum oscularetur
tumbam, statim per vomitum sanguinis antiquus
hostis habitaculum corporis ejus deseruit, et salutem
recepit. Haec autem de terra quae vocatur Camerino
fuit. Puella quaedam, Laeta nomine, quae fuit
attracta manu sinistra, cum matre, Dei comitante
gratia, pervenit ad tumulum: et dum Sanctum tetigisset,
subito manum, quam per paralysim amiserat,
recepit sanam.
26.
Erat mulier quaedam in urbe Roma, quae emebat
et vendebat piper et thymiama: dum quidam simplex
vir a partibus Croatiae venisset, emit ab eadem
muliere thymiama quod deferret ad tumulum B. Leonis
Papae. Qui adtoxicatus maleficiis mulieris, dedit
denarium, visumque est illi accipere multum: accepit
autem nihil. Cumque perrexisset ad tumulum,
prostratus in oratione surrexit, mittensque in sacculo
manum ut thymiama proferret, invenit illum nihil
habentem. Tunc ille coepit proclamare magnis
vocibus dicens: O sancte Leo, inter Romanos haereticos
voluisti manere: ego si in domum iero propriam
de te plurimam blasphemiam loquar, nisi vindicer
ex malefica illa muliere et iniqua. Eodem die, dum
ea mulier in porticu esset faciens negotia mala, mittens
in suo sacculo manum ut piper venderet, invenit
illum serpenticulis plenum, a quibus vulneratam
manum produxit. Cognoscens itaque reatum suum,
cucurrit ad tumulum B. Leonis, coram omni populo
sua manifestans commissa. Tunc videntes omnes qui
aderant manum mulieris totam vulneratam a serpentibus,
timore magno perterriti stupuerunt. Mulier
vero, non sufferens dolores, clamavit vocibus magnis:
S. Leo, beatissime Papa, ignosce mihi iniquae et libera
me a tormentis horum serpentium, quibus crudeliter
crucior. Tunc ille qui emerat ab ea thymiama
illud, videns hoc, dicere coepit: Dignus es, beatissime
Leo, magnis honoribus, qui ad te venientes protegis,
et iniquorum facta constringis: gaudeo quidem in
virtute tui triumphi: ne, quaeso, irascaris mihi
indigno quia iniqua locutus fuero contra te: miserere
mei. Mulier autem non cessabat clamare: S.
Leo, succurre mihi, miserere, et libera me ab his
tormentis quae patior: promitio enim nullo tempore
pessima quae gessi negotia exercere. Haec cum lacrymis
illa dicente, et caeteris qui aderant una cum
viro illo simplice pro ea orantibus, affuit divina
clementia et mulierem illam a peste liberavit; quae
sanitatem ad plenum recipiens, dedit illi homini tripliciter
quod prius abstulerat ei: et omnes qui hoc
viderunt et audierunt benedixerunt Deum et S.
Leonem famulum ejus.
PROLOGUS.
1.
Anno millesimo quinquagesimo quarto Domini
nostri Jesu Christi, indictione VII, decima tertia Kalendas
Maias, depositione exsultemus Beati Patris nostri
Leonis Papae IX, regnante Henrico Imperatore
filio Conradi imperatoris Romae. Ad laudem et gloriam
Domini nostri Jesu Christi, et ad memoriam
Beati Leonis Papae, certamus hunc intimare laborem
certaminis, quem oculis nostris vidimus, omnes presbyteri
et diacones et cuncti Sanctae Romanae Ecclesiae
Catholici. Saepe vidimus in ejus vita multam largitatem,
vel eleemosynas erogantem pauperibus civibus
ac peregrinis, ita ut cunctos thesauros Ecclesiae
et cuncta quae habere poterat plurimam partem
viduis | null | 6401abf1-affa-4af4-9da7-ff74183dbeea | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, orphanis et Deum timentibus erogaret.
Propterea Romanorum perfidia contra eum murmur
et bella suscitabat: nam ut inexpugnabilem suae Ecclesiae
murum Dominus contra dementes haereticos
erigeret, huic viro in litterarum studiis plerique catechizati
fuerant. Iste almificus Praesul Leo humilibus
suaviter blanditus est, iste superborum colla
constringens, iste derogatoribus suae vitae necessarium
victum subministrans, virginitatem praedicans,
matrimonia casta defendens, virtutum certamina
gloriosa collaudans, lapsum Clericis, atque monachis
pravitatem accusans, etiam ubi res tulit Gentilium
exempla dulcissima varietate permiscuit; sed tamen
hoc non erat suae voluntatis, sed, ut ita dicam, gravissimae
necessitatis, ut probaret ea quae a sanctis
prophetis ante saecula praedicta sunt, tam Graecorum
quam Latinorum, et aliarum gentium linguis vel litteris;
vere totus explicans, totus exornans, et per
disputationis genera semper aequalis incedens. Cum
vere dixerimus Catholicam hominis illius scientiam;
sana doctrina, quocunque conversatus est loco, stabilis
permanet firmitate fidei, nam ista pauca excerpsimus
de ejus Vita, plura vero ad magistrorum peritiam
dimittamus; et de ejus mirabilibus, quae vidimus,
fideliter doceamus.
1.
Anno millesimo quinquagesimo quarto Domini
nostri Jesu Christi, indictione VII, decima tertia Kalendas
Maias, depositione exsultemus Beati Patris nostri
Leonis Papae IX, regnante Henrico Imperatore
filio Conradi imperatoris Romae. Ad laudem et gloriam
Domini nostri Jesu Christi, et ad memoriam
Beati Leonis Papae, certamus hunc intimare laborem
certaminis, quem oculis nostris vidimus, omnes presbyteri
et diacones et cuncti Sanctae Romanae Ecclesiae
Catholici. Saepe vidimus in ejus vita multam largitatem,
vel eleemosynas erogantem pauperibus civibus
ac peregrinis, ita ut cunctos thesauros Ecclesiae
et cuncta quae habere poterat plurimam partem
viduis, orphanis et Deum timentibus erogaret.
Propterea Romanorum perfidia contra eum murmur
et bella suscitabat: nam ut inexpugnabilem suae Ecclesiae
murum Dominus contra dementes haereticos
erigeret, huic viro in litterarum studiis plerique catechizati
fuerant. Iste almificus Praesul Leo humilibus
suaviter blanditus est, iste superborum colla
constringens, iste derogatoribus suae vitae necessarium
victum subministrans, virginitatem praedicans,
matrimonia casta defendens, virtutum certamina
gloriosa collaudans, lapsum Clericis, atque monachis
pravitatem accusans, etiam ubi res tulit Gentilium
exempla dulcissima varietate permiscuit; sed tamen
hoc non erat suae voluntatis, sed, ut ita dicam, gravissimae
necessitatis, ut probaret ea quae a sanctis
prophetis ante saecula praedicta sunt, tam Graecorum
quam Latinorum, et aliarum gentium linguis vel litteris;
vere totus explicans, totus exornans, et per
disputationis genera semper aequalis incedens. Cum
vere dixerimus Catholicam hominis illius scientiam;
sana doctrina, quocunque conversatus est loco, stabilis
permanet firmitate fidei, nam ista pauca excerpsimus
de ejus Vita, plura vero ad magistrorum peritiam
dimittamus; et de ejus mirabilibus, quae vidimus,
fideliter doceamus.
CAPUT PRIMUM. #Extrema S. Leonis acta et monita: piissimus obitus.@#
2.
Quinto decimo Kalendas Maias, cum gravi infirmitate
longe maceraretur in corpore, idem Dominico
die quinto decimo post Pascha, vocavit omnes
Episcopos et Clericos ad se, et ita locutus est eis,
dicens: Audite, Fratres mei et Coepiscopi, me enim
Dominus de hac vita vocavit. Memores vero estote
Evangelici sermonis dicentis: « Vigilate, quia nescitis
qua hora Dominus vester venturus sit (Matth.
XXV, 13). » Rogo enim vos, charissimi, ut in me aspiciatis
et cogitetis qualiter flores hujus mundi cito
marcescant. Nam infelix ego, qui indignus Apostoli
Petri honorem suscepi, modo quantum ad corporis
partes fere ad nihilum sum redactus. Nam ita mihi
obscuratur praesens mundus iste, quasi jam habitem
in obscurissima domo: quia in hac nocte in visu
vidi illum quo iturus sum mundum; et videor quasi
jam non habitem saeculum istud, sed potius illud
quod in visione praevidi: pro quo timens et timidus
nimium sum. Vidi enim multa quae videre expavi.
Verum gavisus sum in nostris Fratribus, qui pugnantes
in Apulia pro Deo sunt trucidati. Vidi enim
illos in Martyrum numero, et eorum sicut aurum
splendentia vestimenta; tenentes omnes palmae
ramos in manibus suis, plenos floribus immarcessibilibus,
excelsaque voce me vocabant dicentes:
Veni, mane nobiscum, quia per te hanc gloriam
possidemus. Hinc ex alia parte respondendo unius
aliam vocem audivi: Nequaquam, sed die tertia in
nostro erit collegio: quia locus ejus | null | 7566c184-4f57-42f9-8841-20689d81a701 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
iste est, et sedes
ejus inter nos feliciter praeparata consistit. Si vero
meae visioni non creditis, probate ea quae dixi. Si
super tres in saeculo isto permansero dies, visio haec
cassa et vana deputetur; et si die nuntiata transiero,
servanda vobis sunt quaecunque dico. Nunc unusquisque
ite ad loca vestra, et aurora lucescente ad
me venite. Multis secundum ejus praeceptum ad domos
recedentibus suas, steterunt quidam cum eo
per totam noctem: a quibus dicitur et mire testificatur,
quod totam illam noctem, in tanta mole aegritudinis
positus, pervigilem duxerit, atque in terra
prostratus pro grege sibi commisso in oratione permanserit.
3.
Mane facto, adveniente omni Clero et cuncto
populo Romano, praecepit ut se ad tumulum suum
marmoreum ducerent in ecclesiam: quo facto jussit
lectum in quo jacebat in ecclesiam mitti. Romani
vero videntes tumulum ejus ad ecclesiam deportari,
irruerunt unanimiter pergentes ad palatium Lateranense
ut illud exspoliarent, sicut mos illorum erat;
sed tale fuit meritum et virtus Beatissimi Leonis, ut
nec unus potuerit pergere, nec infra palatium introire.
Haec videntes, omnes confusi et perterriti
timore cum grandi verecundia reversi sunt. Inter
haec beatissimus Pontifex, cum intra ecclesiam S.
Petri suum thorum deportari praecepisset, convocatis
omnibus qui aderant ex fidelibus, jussit eos sedere
et intentis auribus sua praecepta audire. Quibus residentibus
cum summo silentio, dixit: Fratres et
conservi Domini nostri Jesu Christi, estote memores
praeceptorum Dei, et ambulate in bonis actibus, dum
adhuc lumen habetis. Praecipio enim ut nullus emere
praesumat villam aut vineam seu terram, vel aliquam
rem pertinentem ad regimen sanctae Ecclesiae per
possessionem ad usum suum tenere: qui hoc facere
praesumpserit, aeterni Judicis iram sine dubio incurret.
Item praecipio ut usus jurandi vestro deleatur
ex corde: multa enim dignoscimini incurrisse perjuria,
quae ego propter Deum vobis dimisi, licet in
eadem iterum cecidistis. Praeterea contestor vos
omnes, ut consanguineae vestrae non commisceamini.
Item praecipio ut advenientibus ex cunctis pene partibus
hominibus ad orandum Deum et ejus Apostolum,
pro sua et omnium Christicolarum salute, nullus
impedimentum exhibeat: etiam praecipio ut ex omnibus
frugibus terrae quas vobis Deus dederit, et de
animalibus, ei primitias detis; nisi talia feceritis,
salvi esse nequibitis.
4.
Haec et his similia dicens ad populum, vocavit
juxta se omnes Episcopos et Clericos, cum quibus
veram faciens confessionem et conversus hinc ad
partem Orientis, incumbens in lectulo suo respexit
sanctam Crucem, et perfusus lacrymis oravit diutissime;
et dimittens peccata eorum qui canonice fuerant
obligati ab illo, absolvit eos: imo et caeteris
omnibus: Si servaveritis, inquit, quae vobis praecepi,
de praeteritis malis vobis indulgentia detur. Et haec
dicens iterum respexit in coelum, et sic oravit: Domine
Jesu Christe, Pastor bone, qui per Evangelium
tuum hesterno die dicere dignatus es: Ego sum
pastor bonus, qui pro ovibus meis pono animam
meam? Tu, pie Pastor, de coelo descendisti, et B.
Mariam sancto Spiritu obumbrasti, et quem omnis
mundus capere non potest in solo ejus utero mirabiliter
habitasti, servilemque formam pro nobis
peccatoribus induisti, et duodecim Apostolos elegisti,
quibus ligandi et solvendi licentiam propriam
tribuisti, et Petrum Apostolum fundamentum Ecclesiae
esse fecisti, dicens illi: « Quodcumque ligaveris
super terram, erit ligatum et in coelis; et
quodcumque solveris super terram, erit solutum in
coelis (Matth. XVI, 19). » Tu, Domine, dixisti: « Petite
et accipietis, quaerite et invenietis, pulsate et
aperietur vobis (Matth. VII, 7); » ideo obsecro clementiam
tuam et peto, ut mihi, quem indignum voluisti
ejus cathedram sanctissimam residere, petitionem
meam tribuere solita pietate digneris. Rogo
enim ut Ecclesiam tuam sanctam Catholicam, diffusam
per universum mundum, custodias; pacem
ei tribuas; a visibilibus et invisibilibus inimicis
eam protegas atque defendas, omnemque pravitatem
haereticorum atque perfidiam ab ea repellas.
Deprecor quoque clementiam tuam, ut fidelibus tuis
fratribus nostris, qui ad defendendam sanctam Catholicam
et Apostolicam Ecclesiam sanguinem suum
fuderunt, absolutionem tribuas omnium peccatorum,
et eos in eo numero sociare jubeas, qui pro tuo
nomine suas animas posuerunt; ut fideles omnes
cognoscant quia tu es omnium bonorum fidelis
remunerator. Imploro | null | a97f970a-03b3-40fa-a75c-de3f599e5193 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
etiam, immense Deus, clementiam
tuam, ut omnem pravitatem infidelium
vel haereticorum disrumpas, ut cognoscant te verum
Deum esse Jesum Christum. Obsecro quoque
pietatem tuam, ut omnium qui anathematizati
sunt vel excommunicati vincula et peccata digneris
absolvere et fac illos ad tuam converti veraciter
veritatem, ut cognoscant me non invicia victum
egisse, sed ad confirmandam fidei veritatem, et benedictio
tua super eos piissima ostendatur. Domine
Jesu Christe, qui dixisti Apostolis tuis: « In quamcumque
domum aut civitatem intraveritis, dicite:
Pax huic domui (Luc. IX, 4); » rogo pietatem tuam,
ut quamcumque ambulavi civitatem vel provinciam,
pacem et concordiam eis concedas qui pro pace et
benedictione tua me receperunt, et in nomine tuo
mihi obedientiam fecerunt. Tu enim dixisti: « Qui
vos recipit, me recipit, et qui me recipit, recipit
eum qui me misit (Matth. X, 40). » Domine, qui non
meis meritis, sed pietate tua, Vicarium Apostoli tui
Petri me constituisti, et ligandi et solvendi potestatem
dedisti; dignare benedicere famulos et famulas
totius provinciae, per quam ambulavi: et quos
oculis meis vidi et corporaliter benedixi, spiritualiter
repleantur et ab omnibus peccatis absolvere
eos digneris, et fructifica in eis praedicationem quam
praedicavi eis: et perfidiam Judaeorum vel haereticorum
resipiscere jubeas, eosque per totum mundum
ad te dignare convertere et tuam voluntatem
implere: provinciisque omnibus et civitatibus, per
quas ambulavit servus tuus, da plenitudinem frumenti,
vini et olei, ut cognoscant quod in tuo nomine
ambulaverim, sicut Apostolis praecepisti:
« Ite in universum mundum, praedicate Evangelium
omni creaturae (Matth. XVI, 14). » Ego quidem in
tuo ambulavi praecepto, docui, obsecravi, increpavi,
tu scis, omnia fideliter fieri: sed quia pius pater
es, dignare convertere omnes adversarios tuos ad
tuam pietatem, ut te verum cognoscant Deum, qui
es benedictus in saecula saeculorum. Tunc omnes
qui ibi erant responderunt, Amen.
5.
In illa hora tantus odor procedens ab altari S.
Petri Apostoli totam ecclesiam replevit, ita ut nullus
putaret ex hominibus nisi Paradisi amoenum esse
odorem. Hoc facto jussit sibi ferri aureum scyphum,
plenum pane et vino. Quo adducto, comedit de eo
quantum potuit accipere ore, ac praecepit dari
praesentibus Episcopis, qui similiter ex eo comedentes
dederunt cunctis adstantibus. Hoc ita peracto, levavit
oculos suos in coelum, et oravit secrete quasi
unius horae spatio: et post elevans vocem, leniter
dixit: Magne Deus, humani generis Redemptor, qui
per Apostolos tuos Petrum et Paulum Simonis perfidiam
de alto [cadere] praecepisti invocato tuo nomine:
sicut eos exaudire dignatus es, ita exaudire
dignare me servum tuum, et ad te converte Theophylactum
et Gregorium et Petrum qui in toto pene
mundo Simoniacam haeresim solidaverunt: et ita fac
eos cognoscere viam veritatis, ut derelinquant errorem
suum, et ad te, mitissime Domine, revertantur.
Tu enim promisisti dicens: « Nolo mortem peccatoris,
sed ut convertatur et vivat (Ezech. XXXII, 11): » revoca
illos ab errore, qui convertisti Paulum persecutorem;
converte illos, ut te verum Deum cognoscant
Patrem, Filium, et Spiritum sanctum: et omnes circumadstantes
responderunt, Amen. Et iterum dixit
circumstantibus: Ite, filii, unusquisque ad domum vestram,
et crastina hora diei prima revertimini ad me.
Et mox surrexit de lectulo in quo jacebat: et perrexit
ad tumulum sibi praeparatum; et incumbens
super illum cum lacrymis dixit: Cernite, fratres, ex
tantis divitiis et honoribus, quam parvam et vilissimam
mansiunculam exspectamus: ego enim tantis
usque modo repletus divitiis, et dignitatibus decoratus,
ex omnibus hoc solum marmor quod videtis
exspecto. Et elevans manum suam signo sanctae
Crucis illud signavit: Benedictus tu inter lapides,
qui non mea dignitate, sed misericordia Dei, mecum
sociari dignus fuisti: me cum gaudio suscipe, et
retributionis tempore praesenta me thoro resurrectionis.
Credo enim quod Redemptor meus vivit, et
in novissimo die de terra surrecturus sum, et in
carne mea videbo Deum Salvatorem meum. Et hoc
lacrymans dixit.
6.
Et reversus ad lectulum suum, benedixit omnes
qui ibidem erant: quorum quidam reversi sunt ad
propria, quidam cum | null | e474f4d6-f49e-4fc4-91c7-141ab8cabde4 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
illo perseverantes postea nobis
retulerunt quod eum tota nocte perseverantem
in magnis precibus audivissent, et eum publice audivissent
orantem: Domine Deus Sabaoth, respice
in me servum tuum, et exaudi orationem meam, et
dignare per tuam gratiam omnes te orantes in veritate
audire: concede ut praedicatio tua non vacua
sit omnibus audientibus eam, sed ostende veritatem
tuam in nobis: et ubi invocatum fuerit nomen tuum
per me servum tuum, illos qui invocant exaudire
digneris de quacumque tribulatione clamaverint: et
si fuerint aliqui ex fidelibus qui memoria meum anniversarium
pernotare voluerint, sive per ecclesias
sive per eleemosynarum distributionem, dignare eis,
Domine, restituere centuplum, et post hoc saeculum
eis vitam aeternam concedas. Non dignitate mea, sed
bonitate tua hoc peto; tu enim dixisti: « Petite et
accipietis (Matth. VII, 7). » Peto incessabiliter ut a
te exaudiri valeam, quo ad tuam des fidelibus gratiam.
Pulso ut januas mihi tuas aperias. Non quaero
secundum meritum meum, sed secundum pietatem
tuam: non pulso secundum justitiam meam,
sed secundum magnam misericordiam tuam. Non
nomen meum peto ut exaltetur, qui meritus non
sum talia dona: sed ut Apostolicam Sedem sublimare
digneris, propter nomen tuum, Domine, qui es
benedictus in saecula saeculorum. Amen.
7.
Sequenti vero nocte viderunt quidam religiosi
viri non dissimilem visionem, duos candidissimis
vestitos vestibus viros stare ante lectulum praenominati
Pontificis, tenentes chartam in manibus,
loquentes cum eo et scribentes, quos veraciter
cognoverunt esse Apostolos Christi Petrum et Paulum.
Hoc videntes surrexerunt a somno: et campanae
coeperunt pulsari tempore matutino. Cumque
dies illuxisset, congregatis omnibus Episcopis,
Presbyteris et Diaconibus, cunctoque Clero et populo
Romano in ecclesia B. Petri, surrexit de
lectulo, hinc et inde a ministris suis gubernatus
duobus, ad ipsum B. Petri sacrum altare: ante
quod cum lacrymans prostratus fuisset in terram,
oravit quasi spatio horae unius: et reversus ad
lectulum jussit silentium fieri, monens populum
sermone brevi. Hinc munivit corpus suum signo
gloriosissimae Crucis Christi, et vocatis Episcopis
confessionem fecit, et jussit sibi ab uno Episcoporum
cani Missam: a quo accipiens Corpus Christi
et Sanguinem, dixit: Audite propter Dominum,
habete silentium, forsitan possem propter modicum
accipere somnum: et cum inclinasset caput in
lectum quasi horam dimidiam quievit: in qua
quietudine obdormivit in pace. Tunc unus de Episcopis
surrexit et tetigit illum, putans vivere illum:
quem cum cognovisset defunctum, nuntiavit
caeteris Coepiscopis qui aderant omnes Dominum
exorare. Mira dicturus sum, quae Dominus in suis
factis dignatus est. Hora qua eximius Praesul suam
animam Christo commendavit, nullo ministrorum
pulsante, a se ipsa S. Petri campana sonare coepit.
Qua scilicet hora quidam Albertus nomine, caeteri
quinque de Tudertina urbe protestati sunt vidisse
se quasi stratam palliis fulgentibus adornatam
et innumeris coruscantem lampadibus, qua anima
ejus ab Angelis ducebatur ad coelum. Tanta itaque
fuit quietudo in ejus obitu per totam urbem
Romanam, ut nec arborum frondes aura modicum
agitaret. Obiit autem Beatissimus Leo Papa XIII Kalendas
Maias, feria IV, et sepultus est in pace. Vere
enim Deus sua pietate pium Leonem fecit. Sed ne
temporis tarditas me comprehendat, ad ea quae dicturus
sum attingam: nam ista pauca detersimus
de ejus Vita de multis; sed de miraculis quae per
eum Dominus dignatus est post ejus transitum
ostendere, fideliter doceamus.
2.
Quinto decimo Kalendas Maias, cum gravi infirmitate
longe maceraretur in corpore, idem Dominico
die quinto decimo post Pascha, vocavit omnes
Episcopos et Clericos ad se, et ita locutus est eis,
dicens: Audite, Fratres mei et Coepiscopi, me enim
Dominus de hac vita vocavit. Memores vero estote
Evangelici sermonis dicentis: « Vigilate, quia nescitis
qua hora Dominus vester venturus sit (Matth.
XXV, 13). » Rogo enim vos, charissimi, ut in me aspiciatis
et cogitetis qualiter flores hujus mundi cito
marcescant. Nam infelix ego, qui indignus Apostoli
Petri honorem suscepi, modo quantum ad corporis
partes fere ad nihilum sum redactus. Nam ita mihi
obscuratur praesens mundus iste, quasi jam habitem
in obscurissima domo: quia in hac nocte in visu
vidi illum quo iturus sum mundum; et videor quasi
jam non habitem | null | 2bb0d95f-6922-48ea-a13b-e63d2b3e7a99 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
saeculum istud, sed potius illud
quod in visione praevidi: pro quo timens et timidus
nimium sum. Vidi enim multa quae videre expavi.
Verum gavisus sum in nostris Fratribus, qui pugnantes
in Apulia pro Deo sunt trucidati. Vidi enim
illos in Martyrum numero, et eorum sicut aurum
splendentia vestimenta; tenentes omnes palmae
ramos in manibus suis, plenos floribus immarcessibilibus,
excelsaque voce me vocabant dicentes:
Veni, mane nobiscum, quia per te hanc gloriam
possidemus. Hinc ex alia parte respondendo unius
aliam vocem audivi: Nequaquam, sed die tertia in
nostro erit collegio: quia locus ejus iste est, et sedes
ejus inter nos feliciter praeparata consistit. Si vero
meae visioni non creditis, probate ea quae dixi. Si
super tres in saeculo isto permansero dies, visio haec
cassa et vana deputetur; et si die nuntiata transiero,
servanda vobis sunt quaecunque dico. Nunc unusquisque
ite ad loca vestra, et aurora lucescente ad
me venite. Multis secundum ejus praeceptum ad domos
recedentibus suas, steterunt quidam cum eo
per totam noctem: a quibus dicitur et mire testificatur,
quod totam illam noctem, in tanta mole aegritudinis
positus, pervigilem duxerit, atque in terra
prostratus pro grege sibi commisso in oratione permanserit.
3.
Mane facto, adveniente omni Clero et cuncto
populo Romano, praecepit ut se ad tumulum suum
marmoreum ducerent in ecclesiam: quo facto jussit
lectum in quo jacebat in ecclesiam mitti. Romani
vero videntes tumulum ejus ad ecclesiam deportari,
irruerunt unanimiter pergentes ad palatium Lateranense
ut illud exspoliarent, sicut mos illorum erat;
sed tale fuit meritum et virtus Beatissimi Leonis, ut
nec unus potuerit pergere, nec infra palatium introire.
Haec videntes, omnes confusi et perterriti
timore cum grandi verecundia reversi sunt. Inter
haec beatissimus Pontifex, cum intra ecclesiam S.
Petri suum thorum deportari praecepisset, convocatis
omnibus qui aderant ex fidelibus, jussit eos sedere
et intentis auribus sua praecepta audire. Quibus residentibus
cum summo silentio, dixit: Fratres et
conservi Domini nostri Jesu Christi, estote memores
praeceptorum Dei, et ambulate in bonis actibus, dum
adhuc lumen habetis. Praecipio enim ut nullus emere
praesumat villam aut vineam seu terram, vel aliquam
rem pertinentem ad regimen sanctae Ecclesiae per
possessionem ad usum suum tenere: qui hoc facere
praesumpserit, aeterni Judicis iram sine dubio incurret.
Item praecipio ut usus jurandi vestro deleatur
ex corde: multa enim dignoscimini incurrisse perjuria,
quae ego propter Deum vobis dimisi, licet in
eadem iterum cecidistis. Praeterea contestor vos
omnes, ut consanguineae vestrae non commisceamini.
Item praecipio ut advenientibus ex cunctis pene partibus
hominibus ad orandum Deum et ejus Apostolum,
pro sua et omnium Christicolarum salute, nullus
impedimentum exhibeat: etiam praecipio ut ex omnibus
frugibus terrae quas vobis Deus dederit, et de
animalibus, ei primitias detis; nisi talia feceritis,
salvi esse nequibitis.
4.
Haec et his similia dicens ad populum, vocavit
juxta se omnes Episcopos et Clericos, cum quibus
veram faciens confessionem et conversus hinc ad
partem Orientis, incumbens in lectulo suo respexit
sanctam Crucem, et perfusus lacrymis oravit diutissime;
et dimittens peccata eorum qui canonice fuerant
obligati ab illo, absolvit eos: imo et caeteris
omnibus: Si servaveritis, inquit, quae vobis praecepi,
de praeteritis malis vobis indulgentia detur. Et haec
dicens iterum respexit in coelum, et sic oravit: Domine
Jesu Christe, Pastor bone, qui per Evangelium
tuum hesterno die dicere dignatus es: Ego sum
pastor bonus, qui pro ovibus meis pono animam
meam? Tu, pie Pastor, de coelo descendisti, et B.
Mariam sancto Spiritu obumbrasti, et quem omnis
mundus capere non potest in solo ejus utero mirabiliter
habitasti, servilemque formam pro nobis
peccatoribus induisti, et duodecim Apostolos elegisti,
quibus ligandi et solvendi licentiam propriam
tribuisti, et Petrum Apostolum fundamentum Ecclesiae
esse fecisti, dicens illi: « Quodcumque ligaveris
super terram, erit ligatum et in coelis; et
quodcumque solveris super terram, erit solutum in
coelis (Matth. XVI, 19). » Tu, Domine, dixisti: « Petite
et accipietis, quaerite et invenietis, pulsate et
aperietur vobis (Matth. VII, 7); » ideo obsecro clementiam
tuam et peto, ut mihi, quem | null | 22032076-abd7-47e3-b213-0d50c0c31dc6 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
indignum voluisti
ejus cathedram sanctissimam residere, petitionem
meam tribuere solita pietate digneris. Rogo
enim ut Ecclesiam tuam sanctam Catholicam, diffusam
per universum mundum, custodias; pacem
ei tribuas; a visibilibus et invisibilibus inimicis
eam protegas atque defendas, omnemque pravitatem
haereticorum atque perfidiam ab ea repellas.
Deprecor quoque clementiam tuam, ut fidelibus tuis
fratribus nostris, qui ad defendendam sanctam Catholicam
et Apostolicam Ecclesiam sanguinem suum
fuderunt, absolutionem tribuas omnium peccatorum,
et eos in eo numero sociare jubeas, qui pro tuo
nomine suas animas posuerunt; ut fideles omnes
cognoscant quia tu es omnium bonorum fidelis
remunerator. Imploro etiam, immense Deus, clementiam
tuam, ut omnem pravitatem infidelium
vel haereticorum disrumpas, ut cognoscant te verum
Deum esse Jesum Christum. Obsecro quoque
pietatem tuam, ut omnium qui anathematizati
sunt vel excommunicati vincula et peccata digneris
absolvere et fac illos ad tuam converti veraciter
veritatem, ut cognoscant me non invicia victum
egisse, sed ad confirmandam fidei veritatem, et benedictio
tua super eos piissima ostendatur. Domine
Jesu Christe, qui dixisti Apostolis tuis: « In quamcumque
domum aut civitatem intraveritis, dicite:
Pax huic domui (Luc. IX, 4); » rogo pietatem tuam,
ut quamcumque ambulavi civitatem vel provinciam,
pacem et concordiam eis concedas qui pro pace et
benedictione tua me receperunt, et in nomine tuo
mihi obedientiam fecerunt. Tu enim dixisti: « Qui
vos recipit, me recipit, et qui me recipit, recipit
eum qui me misit (Matth. X, 40). » Domine, qui non
meis meritis, sed pietate tua, Vicarium Apostoli tui
Petri me constituisti, et ligandi et solvendi potestatem
dedisti; dignare benedicere famulos et famulas
totius provinciae, per quam ambulavi: et quos
oculis meis vidi et corporaliter benedixi, spiritualiter
repleantur et ab omnibus peccatis absolvere
eos digneris, et fructifica in eis praedicationem quam
praedicavi eis: et perfidiam Judaeorum vel haereticorum
resipiscere jubeas, eosque per totum mundum
ad te dignare convertere et tuam voluntatem
implere: provinciisque omnibus et civitatibus, per
quas ambulavit servus tuus, da plenitudinem frumenti,
vini et olei, ut cognoscant quod in tuo nomine
ambulaverim, sicut Apostolis praecepisti:
« Ite in universum mundum, praedicate Evangelium
omni creaturae (Matth. XVI, 14). » Ego quidem in
tuo ambulavi praecepto, docui, obsecravi, increpavi,
tu scis, omnia fideliter fieri: sed quia pius pater
es, dignare convertere omnes adversarios tuos ad
tuam pietatem, ut te verum cognoscant Deum, qui
es benedictus in saecula saeculorum. Tunc omnes
qui ibi erant responderunt, Amen.
5.
In illa hora tantus odor procedens ab altari S.
Petri Apostoli totam ecclesiam replevit, ita ut nullus
putaret ex hominibus nisi Paradisi amoenum esse
odorem. Hoc facto jussit sibi ferri aureum scyphum,
plenum pane et vino. Quo adducto, comedit de eo
quantum potuit accipere ore, ac praecepit dari
praesentibus Episcopis, qui similiter ex eo comedentes
dederunt cunctis adstantibus. Hoc ita peracto, levavit
oculos suos in coelum, et oravit secrete quasi
unius horae spatio: et post elevans vocem, leniter
dixit: Magne Deus, humani generis Redemptor, qui
per Apostolos tuos Petrum et Paulum Simonis perfidiam
de alto [cadere] praecepisti invocato tuo nomine:
sicut eos exaudire dignatus es, ita exaudire
dignare me servum tuum, et ad te converte Theophylactum
et Gregorium et Petrum qui in toto pene
mundo Simoniacam haeresim solidaverunt: et ita fac
eos cognoscere viam veritatis, ut derelinquant errorem
suum, et ad te, mitissime Domine, revertantur.
Tu enim promisisti dicens: « Nolo mortem peccatoris,
sed ut convertatur et vivat (Ezech. XXXII, 11): » revoca
illos ab errore, qui convertisti Paulum persecutorem;
converte illos, ut te verum Deum cognoscant
Patrem, Filium, et Spiritum sanctum: et omnes circumadstantes
responderunt, Amen. Et iterum dixit
circumstantibus: Ite, filii, unusquisque ad domum vestram,
et crastina hora diei prima revertimini ad me.
Et mox surrexit de lectulo in quo jacebat: et perrexit
ad tumulum sibi praeparatum; et incumbens
super illum cum lacrymis dixit: Cernite, fratres, ex
tantis divitiis et honoribus, quam parvam et vilissimam
mansiunculam exspectamus: ego enim tantis
usque modo repletus divitiis | null | a422e9f7-4f8a-4558-a74c-2b5b0e267118 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, et dignitatibus decoratus,
ex omnibus hoc solum marmor quod videtis
exspecto. Et elevans manum suam signo sanctae
Crucis illud signavit: Benedictus tu inter lapides,
qui non mea dignitate, sed misericordia Dei, mecum
sociari dignus fuisti: me cum gaudio suscipe, et
retributionis tempore praesenta me thoro resurrectionis.
Credo enim quod Redemptor meus vivit, et
in novissimo die de terra surrecturus sum, et in
carne mea videbo Deum Salvatorem meum. Et hoc
lacrymans dixit.
6.
Et reversus ad lectulum suum, benedixit omnes
qui ibidem erant: quorum quidam reversi sunt ad
propria, quidam cum illo perseverantes postea nobis
retulerunt quod eum tota nocte perseverantem
in magnis precibus audivissent, et eum publice audivissent
orantem: Domine Deus Sabaoth, respice
in me servum tuum, et exaudi orationem meam, et
dignare per tuam gratiam omnes te orantes in veritate
audire: concede ut praedicatio tua non vacua
sit omnibus audientibus eam, sed ostende veritatem
tuam in nobis: et ubi invocatum fuerit nomen tuum
per me servum tuum, illos qui invocant exaudire
digneris de quacumque tribulatione clamaverint: et
si fuerint aliqui ex fidelibus qui memoria meum anniversarium
pernotare voluerint, sive per ecclesias
sive per eleemosynarum distributionem, dignare eis,
Domine, restituere centuplum, et post hoc saeculum
eis vitam aeternam concedas. Non dignitate mea, sed
bonitate tua hoc peto; tu enim dixisti: « Petite et
accipietis (Matth. VII, 7). » Peto incessabiliter ut a
te exaudiri valeam, quo ad tuam des fidelibus gratiam.
Pulso ut januas mihi tuas aperias. Non quaero
secundum meritum meum, sed secundum pietatem
tuam: non pulso secundum justitiam meam,
sed secundum magnam misericordiam tuam. Non
nomen meum peto ut exaltetur, qui meritus non
sum talia dona: sed ut Apostolicam Sedem sublimare
digneris, propter nomen tuum, Domine, qui es
benedictus in saecula saeculorum. Amen.
7.
Sequenti vero nocte viderunt quidam religiosi
viri non dissimilem visionem, duos candidissimis
vestitos vestibus viros stare ante lectulum praenominati
Pontificis, tenentes chartam in manibus,
loquentes cum eo et scribentes, quos veraciter
cognoverunt esse Apostolos Christi Petrum et Paulum.
Hoc videntes surrexerunt a somno: et campanae
coeperunt pulsari tempore matutino. Cumque
dies illuxisset, congregatis omnibus Episcopis,
Presbyteris et Diaconibus, cunctoque Clero et populo
Romano in ecclesia B. Petri, surrexit de
lectulo, hinc et inde a ministris suis gubernatus
duobus, ad ipsum B. Petri sacrum altare: ante
quod cum lacrymans prostratus fuisset in terram,
oravit quasi spatio horae unius: et reversus ad
lectulum jussit silentium fieri, monens populum
sermone brevi. Hinc munivit corpus suum signo
gloriosissimae Crucis Christi, et vocatis Episcopis
confessionem fecit, et jussit sibi ab uno Episcoporum
cani Missam: a quo accipiens Corpus Christi
et Sanguinem, dixit: Audite propter Dominum,
habete silentium, forsitan possem propter modicum
accipere somnum: et cum inclinasset caput in
lectum quasi horam dimidiam quievit: in qua
quietudine obdormivit in pace. Tunc unus de Episcopis
surrexit et tetigit illum, putans vivere illum:
quem cum cognovisset defunctum, nuntiavit
caeteris Coepiscopis qui aderant omnes Dominum
exorare. Mira dicturus sum, quae Dominus in suis
factis dignatus est. Hora qua eximius Praesul suam
animam Christo commendavit, nullo ministrorum
pulsante, a se ipsa S. Petri campana sonare coepit.
Qua scilicet hora quidam Albertus nomine, caeteri
quinque de Tudertina urbe protestati sunt vidisse
se quasi stratam palliis fulgentibus adornatam
et innumeris coruscantem lampadibus, qua anima
ejus ab Angelis ducebatur ad coelum. Tanta itaque
fuit quietudo in ejus obitu per totam urbem
Romanam, ut nec arborum frondes aura modicum
agitaret. Obiit autem Beatissimus Leo Papa XIII Kalendas
Maias, feria IV, et sepultus est in pace. Vere
enim Deus sua pietate pium Leonem fecit. Sed ne
temporis tarditas me comprehendat, ad ea quae dicturus
sum attingam: nam ista pauca detersimus
de ejus Vita de multis; sed de miraculis quae per
eum Dominus dignatus est post ejus transitum
ostendere, fideliter doceamus.
CAPUT II. #Miracula post mortem usque ad vigiliam Ascensionis.@#
8.
Altera vero die post ejus obitum, quaedam mulier
de Tusciae partibus venit ad ecclesiam Beati
Apostoli: et cum coepisset per gradus ascendere,
coepit eam daemon vexare et per os | null | 4becd6ab-5e66-415b-9e1e-3c78e8156d2e | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ejus clamare et
dicere: O Sancte Leo, quare catenis igneis me
vinctum trahis? non te laesi unquam. Et cum ducta
fuisset ad tumulum ejus, coeperunt adstantes increpare
daemonem et dicere: Dic, maledicte, quomodo
huc venisti, aut unde in Christianos tantas vires
sumpsisti ad vexandum. Daemon respondit: Ego
et ii qui adsunt mihi, missi sumus subvertere animam
hominis, et tamdiu tentare quoad usque nostra
faciamus adimplere mandata. Cumque nobis
obtemperans consentit servire, corpus ejus quasi
domum propriam intramus, quod quidem multo
tempore habitamus occulte. Tunc dixerunt quidam
de Sacerdotibus: Dic, scelerate, et cum occulte in
hominis corpore habitatis, quomodo tunc eum primum
laeditis. Daemon respondit: In primis incipimus
in illo mittere somnolentiam, prigitiam et famem:
et dum dormiendo et pigritando quiescit,
maximum acquirimus lucrum. Cumque totum corpus
ejus nostrae subdidimus potestati, contingit
eum ad ecclesiam ire, et inter bonos et Catholicos
viros commisceri: quorum eloquentiam spiritualem
non valentes sufferre, incipimus ira excitati lacerare
corpus ejus, eo quod ultra non possumus occultari.
Tunc dixit unus de adstantibus Episcopis:
Adjuro te per viventem in saecula saeculorum, ut
dicas nobis si Leo Dei servus et Papa inter Sanctos
fruitur aliqua potestate. At ille cum gemitu et
suspirio dixit: O malefice, quare nominasti illum
adversarium nostrum et seductorem totius provinciae.
per quem tanta gens subversa est, et a nostro
collegio separata; nos etiam quotidie expellit et
vinculis catenarum constringit, atque ejicit de habitaculis:
unde vagi et instabiles ac venales, per
deserta et infructuosa loca perambulantes, in nullo
unquam requiem invenimus. Et Episcopus ait:
Non ad ea quae interrogavi respondes; sed alia videris
enotare. Et daemon respondit: Leo, vester
Papa ac Dominus, vere inter Sanctos est, inter
quos magnum obtinet triumphum: qui non cessat
quotidie persequi nos, ut nostrum possit nomen
evacuare: per quem et hodie de hac domo ejiciendus
sum. Talia eo dicente, mulier quaedam respondit,
inter caeteros mente perfida, dicens: In hora
qua Leo Papa daemones fugaverit, ego regina ero;
et omnes quos fecit gladio perimi, ego statim
resuscitabo. Vix talia compleverat verba, subito
a daemonio crudeliter coepit vexari; illa autem
mulier, quae a Tusciae partibus venerat, eadem hora
a daemonio est liberata. Tunc omnes populi qui
aderant coeperunt prae timore esse perterriti, clamantes
unanimiter: Sancte Leo, parce nobis, quia
injuste egimus.
9.
In illa hora duo viri contracti venerunt ad tumulum
ejus, habentes nodosa et contorta genua sua,
quorum calcanei natibus adhaerebant: qui venientes,
sani reversi sunt, nullum signum habentes pristinae
infirmitatis. Ipso item die hora vespertina,
venit quidam vir mutus et surdus, et sinistrum latus
aridum habens, totusque phantasmate quodam maculatus;
qui cum fuisset ad sacrum tumulum deportatus,
solutus est a vinculis quibus corpus illius
tenebatur. Tunc omnes coeperunt Deum salutis auctorem
continuatis laudibus honorare, qui tanta
mirabilia operatur per Sanctum Pontificem suum
Leonem. Romani igitur videntes tantas virtutes,
currebant certatim cum cereis et oblationibus, gaudentes
et exsultantes.
10.
Alia vero die venit quidam vir de Francia,
qui habebat corpus suum ferreo cingulo coarctatum,
ita ut per gyrum corporis sanies multa decurreret
in terram: quod videntes qui aderant
nares sibi prae nimio pavore et fetore obturaverunt,
deprecantes Dominum ut per S. Leonis
merita misero illi succurrere dignaretur. Res mira!
statim ferrum crepuit, et multa fusa sanie homo
redditus est penitus sanitati: ex quo gavisi omnes
Deum et servum suum S. Pontificem collaudare
coeperunt.
11.
In illa hora daemon per os mulieris illius quae
superius dixerat: Hora qua Leo Papa daemones fugaverit,
ego regina ero; et quos ipse fecit perimi
gladio, ego resuscitabo, coepit clamare dicens: Heu!
heu! quare ingredimur et coarctamur exire cum
tormentis? Nihil te laesimus, Leo, quare nos non
permittis vel una requiescere hora? Tunc Episcopi
qui aderant dixerunt: Maledicte, revertere unde
huc advenisti, et exi ab illa. Qui respondit: Non
possum reverti unde exivi, quia signata est: nam
hesterno die exivi de domo mea, et hanc in commutationem
recepi. Dixitque Episcopus: Et quare de
ista ultro exis? Ille | null | 3f8633ab-f9bd-4084-96d4-8f0b01928f84 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
respondit: Quia Leo mihi eam
dedit ad possidendum heri propter blasphemias
quas locuta est in eum; sed tamen ille mobilis est,
et sermones ejus non sunt veri: hesterno die dedit
nobis et hodie ejiciet nos de ista habitatione. Tunc
dixit Episcopus: Et unde scis quod hodie eiiciet?
Respondit daemon: Vidisti heri, quando mutam
linguam resolvit, ipsa hora perrexit cum Marco Episcopo
Apuliae et cum Marciano Episcopo Frequentinae
Ecclesiae Beneventum. Dixit Episcopus:
Pro qua causa perrexerunt. Respondit daemon:
Nescio, sed scio quia in Apulia sunt, ubi pugnam
contra Sanctos Normani commiserunt. Ait Episcopus:
Vere sunt sancti Alemanni, qui sunt ibidem
interfecti? Ait demon: Triginta et quinque sunt
sanctificati ex eis per quos signa et mirabilia fiunt
in loco illo, eo quod sponte venerunt et cum fidelitate
pro justitia pugnare maluerunt. Caeteri illic
tunc mortui in paradiso sunt omnes, sed quia invite
venerunt, inter illos minime deputati sunt. Illi quoque
triginta quinque propria voluntate venerunt, et
gaudentes morti se tradiderunt, propter Deum
quem coluerunt, et per ipsos multa mala crescunt
in nobis. Ait Episcopus: Venerunt ipsi Sancti
Romam? Respondit daemon: Vere, inquiens, hodie
venient cum Papa Leone. Dixerunt quidam de Presbyteris,
qui praesentes aderant: Et unde sciemus
quando huc venient? aut quando cognoscere poterimus?
Daemon respondit? Citius jam prope Romam
sunt: quibus venientibus ego hic stare ultra non
potero. Sunt enim hic et alii fratres mei: dum illi
venerint, omnes mecum fugam arripient. Vos autem
aspicite in lampade ante signum ejus, et cognoscetis
signum adventus eorum. Tunc vere secundum
daemonis dictum, quasi circa horam quartam,
odor magnus factus est per totam ecclesiam;
et aspicientibus in lampadem, viderunt eam ascendere
prope ecclesiae tegmenta, cum qua et tres
ardere lampades visum est. In ipsa hora coepit
daemon ululare sicut lupus, et modicum vexans
mulierem exivit ab ea. Tunc circumstantes coeperunt
laudare Deum et B. Leonem famulum ejus.
12.
Tertia die post sepulturam B. Leonis Noni
Papae, facta sunt duo miracula ad tumulum ipsius,
videlicet duo homines, qui diu ante januas Apostolorum
Principis jacuerant contracti, per meritum B.
Leonis Papae abierunt erecti, et hoc pene tota civitas
novit, quae eos contractos antea vidit. Mulier
quaedam, spatio sedecim annorum languens et contracta,
jacens in grabato, ejus ad tumulum devecta
est: et quia fideliter credidit, sana et erecta illinc
rediit: et haec similiter civibus nota est. Altera vero
mulier de Lateranis, Stephana nomine, uxor cujusdam
Petri, daemonium habens, ad tumulum illius venit:
ubi sanguinem vomens et volutans se tres nigros
carbones ore reddidit; cum quibus et daemonium
abscessit, et illa, sensu recepto, laudans Deum
rediit.
13.
In Letania majore, ad tumulum illius lampas
divino igne accensa est. Nec hoc semel actum, sed
bis et ter, et hoc vidit quae illa die fluxit ad ecclesiam
B. Petri omnis Romana multitudo. In Merculana
regione quaedam mulier, Rogata nomine,
habens daemonium ab ipsa infantia, auditis miraculis
ad tumulum venit: ubi jacens immundos spiritus ita
reddidit, videlicet prius murem tria capita habentem,
secundo ranunculum, tertio lacertam quarto
ranam, quintoscabronem: et post multam effusiosionem
sanguinis, sanitati restituta est, multis testibus
non solum auditu sed et visu probantibus. Mulier
quaedam, nomine Stephania, habitans trans Tiberim,
daemonio vexata longo tempore, audita fama
beati Corporis venit, et duos carbones una cum
multo sanguine evomuit. Quo facto sanitati restituta
est, et mente recepta visa est ab omnibus astantibus
redire libera. In regione Arenula, quidam habitabat
Joannes nomine, qui, nervis contractis, manum
aridam ab utero matris habebat. Hic beati viri veniens
ad tumulum, extensam et validam eam reportavit.
14.
Homo quidam, veniens de longinquis regionibus,
in poenitentia ferro ligatus, ante tumulum stetit,
et dum diutius incumbens orationi commissa sua
defleret, Divinae pietatis dono, ferrum, ubi magis
solidum fuerat, crepuit. Sanctimonialis quaedam similiter
ferro ligata, ad loculum accessit; et eodem
modo soluta a ferro, benedicens Dominum, qui est in
Sanctis suis mirabilis, ad propria incolumis rediit.
In una die restituti sunt | null | 39fac58c-e653-4a48-b6e1-23c7b4cef839 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
duo juvenes sanitati, quorum
unus habens os retortum ad aurem dexteram,
et manum aridam cum toto latere: quem mater nomine
Maria, uxor Joannis Orbitani, deflens scapulis
apportavit; sed duplo laeta miraculo, gaudens cum
filio rediit, et hic est notus omnibus apud S. Angelum
morantibus. Alter vero ab infantia officio ambarum
manuum privatus, sanitati restitutus, manuum
suarum laboribus vivit.
15.
Multis astantibus loquelam recepit mutus quidam,
nomine Guido, de Casamala ortus. Puer quidam,
Petrus nomine, officium recepit manus dexterae.
Puer quidam de regione Coloseo habebat manum
dexteram aridam, cum toto latere et pede: quem
mater, Stephania nomine, deflens ad tumulum ipsum
apportavit; et sanitati restitutus est multis astantibus
et videntibus. Homo quidam, Benedictus nomine,
Phlebotomator, habitans in regione Septemviis,
ulceribus plenus, auditis miraculis ad tumulum venit;
ibique per meritum beati Pontificis sanus factus est,
ita ut nec signum cicatricis in carne ejus appareret.
Quidam vir Majus nomine, de Palliano, habitans
trans Tiberim, a daemonio vexatus per annos quindecim,
audita fama beati viri, venit ad tumulum
ejus, et duas blactulas cum multo sanguine
evomuit, cum quibus et daemonium abscessit. Quidam
juvenis, Franco nomine, qui caecus exstitit, lumen
recepit, nepos ostiarii S. Mariae de Monte acuto. Juvenis
quidam de civitate Tiburtina, Joannes nomine,
filius Joannis, ab utero matris mutus, astantibus
multis loquelam recepit.
16.
Homo quidam Benedictus nomine, habitans
in Campo Martio, habebat filium nomine Gratianum
qui sinistrum pedem habebat aridum. Hic per meritum
B. Leonis sanitati restitutus, gaudens cum
patre rediit. Quidam vir, nomine Petrus, filius Nuccii
phlebotomatoris, habitator ipsius regionis, ab
utero matris mutus, astantibus multis loquelam recepit.
Quaedam mulier de Fallari, daemone vexata,
ad tumulum venit, ibique liberata est. Mulier
quaedam de Aquapendente, manum habens aridam,
auditis miraculis, ad locum venit, et officium manus
recepit. Quidam vir, ortus de Tuscanis partibus
manum habens aridam, per meritum B. Leonis [sanitati]
restitutus est. Quaedam mulier, Maria nomine, habitans
in Castro Cornazano, manum sinistram habens
aridam, ad tumulum venit: ibique sanata est. Altera
mulier, Beatrix nomine, de Apuliae partibus, manum
dexteram habens aridam, similiter sanitati restituta
est. Quidam Juvenis ibidem visum recepit per
merita B. Leonis. Mulier quaedam, Ermengarda nomine,
relicta Petri textoris de Castro vico, manum
sinistram habens aridam, per meritum B. Leonis
Papae, videntibus multis officium manus recepit.
8.
Altera vero die post ejus obitum, quaedam mulier
de Tusciae partibus venit ad ecclesiam Beati
Apostoli: et cum coepisset per gradus ascendere,
coepit eam daemon vexare et per os ejus clamare et
dicere: O Sancte Leo, quare catenis igneis me
vinctum trahis? non te laesi unquam. Et cum ducta
fuisset ad tumulum ejus, coeperunt adstantes increpare
daemonem et dicere: Dic, maledicte, quomodo
huc venisti, aut unde in Christianos tantas vires
sumpsisti ad vexandum. Daemon respondit: Ego
et ii qui adsunt mihi, missi sumus subvertere animam
hominis, et tamdiu tentare quoad usque nostra
faciamus adimplere mandata. Cumque nobis
obtemperans consentit servire, corpus ejus quasi
domum propriam intramus, quod quidem multo
tempore habitamus occulte. Tunc dixerunt quidam
de Sacerdotibus: Dic, scelerate, et cum occulte in
hominis corpore habitatis, quomodo tunc eum primum
laeditis. Daemon respondit: In primis incipimus
in illo mittere somnolentiam, prigitiam et famem:
et dum dormiendo et pigritando quiescit,
maximum acquirimus lucrum. Cumque totum corpus
ejus nostrae subdidimus potestati, contingit
eum ad ecclesiam ire, et inter bonos et Catholicos
viros commisceri: quorum eloquentiam spiritualem
non valentes sufferre, incipimus ira excitati lacerare
corpus ejus, eo quod ultra non possumus occultari.
Tunc dixit unus de adstantibus Episcopis:
Adjuro te per viventem in saecula saeculorum, ut
dicas nobis si Leo Dei servus et Papa inter Sanctos
fruitur aliqua potestate. At ille cum gemitu et
suspirio dixit: O malefice, quare nominasti illum
adversarium nostrum et seductorem totius provinciae.
per quem tanta gens subversa est, et a nostro
collegio separata; nos etiam quotidie expellit et
vinculis catenarum constringit, | null | 5d36861d-6f77-47e7-80a2-fc362c90d10d | latin_170m_raw | null | None | None | None |
atque ejicit de habitaculis:
unde vagi et instabiles ac venales, per
deserta et infructuosa loca perambulantes, in nullo
unquam requiem invenimus. Et Episcopus ait:
Non ad ea quae interrogavi respondes; sed alia videris
enotare. Et daemon respondit: Leo, vester
Papa ac Dominus, vere inter Sanctos est, inter
quos magnum obtinet triumphum: qui non cessat
quotidie persequi nos, ut nostrum possit nomen
evacuare: per quem et hodie de hac domo ejiciendus
sum. Talia eo dicente, mulier quaedam respondit,
inter caeteros mente perfida, dicens: In hora
qua Leo Papa daemones fugaverit, ego regina ero;
et omnes quos fecit gladio perimi, ego statim
resuscitabo. Vix talia compleverat verba, subito
a daemonio crudeliter coepit vexari; illa autem
mulier, quae a Tusciae partibus venerat, eadem hora
a daemonio est liberata. Tunc omnes populi qui
aderant coeperunt prae timore esse perterriti, clamantes
unanimiter: Sancte Leo, parce nobis, quia
injuste egimus.
9.
In illa hora duo viri contracti venerunt ad tumulum
ejus, habentes nodosa et contorta genua sua,
quorum calcanei natibus adhaerebant: qui venientes,
sani reversi sunt, nullum signum habentes pristinae
infirmitatis. Ipso item die hora vespertina,
venit quidam vir mutus et surdus, et sinistrum latus
aridum habens, totusque phantasmate quodam maculatus;
qui cum fuisset ad sacrum tumulum deportatus,
solutus est a vinculis quibus corpus illius
tenebatur. Tunc omnes coeperunt Deum salutis auctorem
continuatis laudibus honorare, qui tanta
mirabilia operatur per Sanctum Pontificem suum
Leonem. Romani igitur videntes tantas virtutes,
currebant certatim cum cereis et oblationibus, gaudentes
et exsultantes.
10.
Alia vero die venit quidam vir de Francia,
qui habebat corpus suum ferreo cingulo coarctatum,
ita ut per gyrum corporis sanies multa decurreret
in terram: quod videntes qui aderant
nares sibi prae nimio pavore et fetore obturaverunt,
deprecantes Dominum ut per S. Leonis
merita misero illi succurrere dignaretur. Res mira!
statim ferrum crepuit, et multa fusa sanie homo
redditus est penitus sanitati: ex quo gavisi omnes
Deum et servum suum S. Pontificem collaudare
coeperunt.
11.
In illa hora daemon per os mulieris illius quae
superius dixerat: Hora qua Leo Papa daemones fugaverit,
ego regina ero; et quos ipse fecit perimi
gladio, ego resuscitabo, coepit clamare dicens: Heu!
heu! quare ingredimur et coarctamur exire cum
tormentis? Nihil te laesimus, Leo, quare nos non
permittis vel una requiescere hora? Tunc Episcopi
qui aderant dixerunt: Maledicte, revertere unde
huc advenisti, et exi ab illa. Qui respondit: Non
possum reverti unde exivi, quia signata est: nam
hesterno die exivi de domo mea, et hanc in commutationem
recepi. Dixitque Episcopus: Et quare de
ista ultro exis? Ille respondit: Quia Leo mihi eam
dedit ad possidendum heri propter blasphemias
quas locuta est in eum; sed tamen ille mobilis est,
et sermones ejus non sunt veri: hesterno die dedit
nobis et hodie ejiciet nos de ista habitatione. Tunc
dixit Episcopus: Et unde scis quod hodie eiiciet?
Respondit daemon: Vidisti heri, quando mutam
linguam resolvit, ipsa hora perrexit cum Marco Episcopo
Apuliae et cum Marciano Episcopo Frequentinae
Ecclesiae Beneventum. Dixit Episcopus:
Pro qua causa perrexerunt. Respondit daemon:
Nescio, sed scio quia in Apulia sunt, ubi pugnam
contra Sanctos Normani commiserunt. Ait Episcopus:
Vere sunt sancti Alemanni, qui sunt ibidem
interfecti? Ait demon: Triginta et quinque sunt
sanctificati ex eis per quos signa et mirabilia fiunt
in loco illo, eo quod sponte venerunt et cum fidelitate
pro justitia pugnare maluerunt. Caeteri illic
tunc mortui in paradiso sunt omnes, sed quia invite
venerunt, inter illos minime deputati sunt. Illi quoque
triginta quinque propria voluntate venerunt, et
gaudentes morti se tradiderunt, propter Deum
quem coluerunt, et per ipsos multa mala crescunt
in nobis. Ait Episcopus: Venerunt ipsi Sancti
Romam? Respondit daemon: Vere, inquiens, hodie
venient cum Papa Leone. Dixerunt quidam de Presbyteris,
qui praesentes aderant: Et unde sciemus
quando huc venient? aut quando cognoscere poterimus?
Daemon respondit? Citius jam prope Romam
sunt: quibus venientibus ego hic stare ultra non
potero. Sunt enim hic et alii fratres | null | d7c0b18c-f55d-4a10-97c4-b7614366d458 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
mei: dum illi
venerint, omnes mecum fugam arripient. Vos autem
aspicite in lampade ante signum ejus, et cognoscetis
signum adventus eorum. Tunc vere secundum
daemonis dictum, quasi circa horam quartam,
odor magnus factus est per totam ecclesiam;
et aspicientibus in lampadem, viderunt eam ascendere
prope ecclesiae tegmenta, cum qua et tres
ardere lampades visum est. In ipsa hora coepit
daemon ululare sicut lupus, et modicum vexans
mulierem exivit ab ea. Tunc circumstantes coeperunt
laudare Deum et B. Leonem famulum ejus.
12.
Tertia die post sepulturam B. Leonis Noni
Papae, facta sunt duo miracula ad tumulum ipsius,
videlicet duo homines, qui diu ante januas Apostolorum
Principis jacuerant contracti, per meritum B.
Leonis Papae abierunt erecti, et hoc pene tota civitas
novit, quae eos contractos antea vidit. Mulier
quaedam, spatio sedecim annorum languens et contracta,
jacens in grabato, ejus ad tumulum devecta
est: et quia fideliter credidit, sana et erecta illinc
rediit: et haec similiter civibus nota est. Altera vero
mulier de Lateranis, Stephana nomine, uxor cujusdam
Petri, daemonium habens, ad tumulum illius venit:
ubi sanguinem vomens et volutans se tres nigros
carbones ore reddidit; cum quibus et daemonium
abscessit, et illa, sensu recepto, laudans Deum
rediit.
13.
In Letania majore, ad tumulum illius lampas
divino igne accensa est. Nec hoc semel actum, sed
bis et ter, et hoc vidit quae illa die fluxit ad ecclesiam
B. Petri omnis Romana multitudo. In Merculana
regione quaedam mulier, Rogata nomine,
habens daemonium ab ipsa infantia, auditis miraculis
ad tumulum venit: ubi jacens immundos spiritus ita
reddidit, videlicet prius murem tria capita habentem,
secundo ranunculum, tertio lacertam quarto
ranam, quintoscabronem: et post multam effusiosionem
sanguinis, sanitati restituta est, multis testibus
non solum auditu sed et visu probantibus. Mulier
quaedam, nomine Stephania, habitans trans Tiberim,
daemonio vexata longo tempore, audita fama
beati Corporis venit, et duos carbones una cum
multo sanguine evomuit. Quo facto sanitati restituta
est, et mente recepta visa est ab omnibus astantibus
redire libera. In regione Arenula, quidam habitabat
Joannes nomine, qui, nervis contractis, manum
aridam ab utero matris habebat. Hic beati viri veniens
ad tumulum, extensam et validam eam reportavit.
14.
Homo quidam, veniens de longinquis regionibus,
in poenitentia ferro ligatus, ante tumulum stetit,
et dum diutius incumbens orationi commissa sua
defleret, Divinae pietatis dono, ferrum, ubi magis
solidum fuerat, crepuit. Sanctimonialis quaedam similiter
ferro ligata, ad loculum accessit; et eodem
modo soluta a ferro, benedicens Dominum, qui est in
Sanctis suis mirabilis, ad propria incolumis rediit.
In una die restituti sunt duo juvenes sanitati, quorum
unus habens os retortum ad aurem dexteram,
et manum aridam cum toto latere: quem mater nomine
Maria, uxor Joannis Orbitani, deflens scapulis
apportavit; sed duplo laeta miraculo, gaudens cum
filio rediit, et hic est notus omnibus apud S. Angelum
morantibus. Alter vero ab infantia officio ambarum
manuum privatus, sanitati restitutus, manuum
suarum laboribus vivit.
15.
Multis astantibus loquelam recepit mutus quidam,
nomine Guido, de Casamala ortus. Puer quidam,
Petrus nomine, officium recepit manus dexterae.
Puer quidam de regione Coloseo habebat manum
dexteram aridam, cum toto latere et pede: quem
mater, Stephania nomine, deflens ad tumulum ipsum
apportavit; et sanitati restitutus est multis astantibus
et videntibus. Homo quidam, Benedictus nomine,
Phlebotomator, habitans in regione Septemviis,
ulceribus plenus, auditis miraculis ad tumulum venit;
ibique per meritum beati Pontificis sanus factus est,
ita ut nec signum cicatricis in carne ejus appareret.
Quidam vir Majus nomine, de Palliano, habitans
trans Tiberim, a daemonio vexatus per annos quindecim,
audita fama beati viri, venit ad tumulum
ejus, et duas blactulas cum multo sanguine
evomuit, cum quibus et daemonium abscessit. Quidam
juvenis, Franco nomine, qui caecus exstitit, lumen
recepit, nepos ostiarii S. Mariae de Monte acuto. Juvenis
quidam de civitate Tiburtina, Joannes nomine,
filius Joannis, ab utero matris mutus, astantibus
multis loquelam recepit.
16.
Homo | null | 48a97429-4946-4667-a221-fb7a60ab4bd8 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
quidam Benedictus nomine, habitans
in Campo Martio, habebat filium nomine Gratianum
qui sinistrum pedem habebat aridum. Hic per meritum
B. Leonis sanitati restitutus, gaudens cum
patre rediit. Quidam vir, nomine Petrus, filius Nuccii
phlebotomatoris, habitator ipsius regionis, ab
utero matris mutus, astantibus multis loquelam recepit.
Quaedam mulier de Fallari, daemone vexata,
ad tumulum venit, ibique liberata est. Mulier
quaedam de Aquapendente, manum habens aridam,
auditis miraculis, ad locum venit, et officium manus
recepit. Quidam vir, ortus de Tuscanis partibus
manum habens aridam, per meritum B. Leonis [sanitati]
restitutus est. Quaedam mulier, Maria nomine, habitans
in Castro Cornazano, manum sinistram habens
aridam, ad tumulum venit: ibique sanata est. Altera
mulier, Beatrix nomine, de Apuliae partibus, manum
dexteram habens aridam, similiter sanitati restituta
est. Quidam Juvenis ibidem visum recepit per
merita B. Leonis. Mulier quaedam, Ermengarda nomine,
relicta Petri textoris de Castro vico, manum
sinistram habens aridam, per meritum B. Leonis
Papae, videntibus multis officium manus recepit.
CAPUT III. #Miracula patrata a Vigilia Ascensionis usque ultra Octavam Pentecostes.@#
17.
In vigilia Ascensionis Domini, per intercessionem
Beatissimi Papae Leonis, sanatae sunt tres
feminae: una manum recepit, altera auditum, altera
visum. In vigilia noctis Ascensionis Domini, mulier
quaedam, Berta nomine, famula Petri opificis,
qui dicitur de Udo, habitans in regione Campitello
,
daemonium habens, ibi liberata est. In eadem
noctis vigilia, quaedam mulier cujus nomen ignoramus,
ambas manus, quas gerebat contractas, sanas
recepit. Quo facto quoddam miraculum ibi mirifice
accidit. Quidam Joannes de Civitate, habitans in
regione Campo Martio, cereum de tumba ejusdem
beatissimi Papae Leonis accensum in manu accepit
et exstinxit. Hoc facto, dum secure exstinctum teneret,
subito accensum vidit. Quem ille non bene
exstinctum credens, iterum exstinxit. Et quis Dei
miracula valet perscrutari? iterum se in manu
illius accendit. Hic etiam cereus in testimonium servatus
est.
18.
In die Ascensionis Domini sanata est puella
Amata nomine, patre genita Engelberto. Hi fuerunt
ex partibus Campaniae de Rocca de Risa: haec
autem ita fuit contracta ut nunquam pedibus ambularet.
Una alia puella, nomine Maria, filia Cicae,
quae habitabat in regione Arenula, lumen recepit,
quae per annos quindecim non viderat. Quidam
puer patre rustico genitus, de civitate Ortana, erat
ita contractus, ut unum latus in sua potestate non
haberet; sed Dominus eum per sanctissimi Pontificis
meritum sanavit, et latere recepto cum gaudente
patre votum ei vovit, et incolumis rediit. Et fere
hora noctis erat media, cum duos caecos mirifice
sanavit: unus Pipo, alter vero Adelbertus dicebatur:
isti enim de Lama civitate fuere. Et quemdam,
Randifium nomine, filium Berardi Comitis
Mursicani, qui lancea percussus fuit, et ita attractus,
quod pedem unum ad terram ponere non valebat;
sed, jubente Deo, per meritum beati Pontificis
sanus recessit. Quaedam puella omnimodo manibus
et pedibus ita contracta fuit quod nunquam ambulare
valebat, nec manum ad os ducere; et per meritum
B. Leonis officium membrorum recepit, et sana
recessit.
19.
Proxima die post Ascensionem Domini, duae
mulieres quae a spiritu immundo vexabantur, per
sancti viri meritum sanitati pristinae restitutae
sunt. Investituram Culcitrae, quod est magnum et
inauditum miraculum, quaedam mulier Amantii
Diaconi famula lavare ivit, quae proprie erat de
lecto beatisimi Leonis Papae. Ex qua dum aquam
extorqueret, inter crura sua tenuit, et ita media
parte sui corporis stupefacta fuit, ac si paralysim
haberet. Sed ad istud malum supervenit aliud: nam
ulceribus plena visa est in eadem parte corporis;
et haec venit ad tumulum B. Leonis, et sana recessit.
20.
Quaedam puella, Rogata nomine, filia Mariae,
feria septima mense Maio intrante, eodem mense
die quarto decimo, ad venerabile ejus sepulcrum,
sinistrum brachium contractum ferens, venit; ejusque
sancta suffragatione sanitatis beneficium consecuta
est, et haec erat de Castro quod vocatur Stabla.
Quidam de civitate Florentina, cum servis suis, ad
tumulum ejusdem beatissimi Leonis venit caecus;
et gratia divina comitante lumen recepit | null | c4665564-42bc-48c8-8e2d-e70f1dcc3591 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, et prae
gaudio magno quod inde habuit, eosdem servos
libertate donavit. Quidam Romanus, Adelbertus
nomine, dum ferro recideret vineam suam, contigit
quod de domno Apostolico Leone turpiter loqui
non exhorruit. Sed istud facinus absque culpa non
evasit: quia malignus spiritus corpus illius repente
invasit, et graviter vexare coepit. Hoc autem vivente
illo actum est. Sed divina favente gratia, cum post
obitum illius veniret ad sepulcrum ejus, per meritum
ipsius sanatus est.
21.
Quidam Grimoaldus nomine, de S. Benedicto,
de monte Cassino, in Dominica quae dicitur Pascha
Rosata, ad tumulum Beati Pontificis ita mutus
aegritudine advenit, quod nemo loquelam ejus intelligere
valeret: sed, Dei favente gratia, per meritum
B Leonis rectam loquelam recepit. Quidam
puer, qui fuit de Verona utroque pede contractus,
Dei comitante gratia per meritum beati viri ibi sanatus,
cum parentibus rediit. Quaedam mulier de
Aquapendente a daemonio erepta est, nocte eadem
quae dicitur de Pascha Rosata. Quidam puer,
Petrunculus nomine, de Sena, cum parentibus ad
tumulum venit: hic enim pedibus manibusque
contractus erat. Quem ego dum rogatu Senensium
qui pro anima sua eum adduxerant, ad tumulum
Beati Pontificis erexissem; repente me vidente,
coram omni populo, officium membrorum recepit.
Quidam Presbyter Franco nomine, de Cora oppido,
quinque annis vexatus fuit, et cum in die Dominica
quae dicitur Pascha Rosata ad tumulum ejusdem
Sanctissimi viri adductus fuisset, statim daemonium
per sanguinem evomuit, cadens in terram mortuus.
Et cum omnis populus eum asportare vellet, quia
exanimem videbant, divina favente gratia, per meritum
B. Leonis ad vitam sanus rediit, omni populo
qui aderat Domino et Sancto gratias referente.
22.
Quidam Benedictus nomine, filiam suam, nomine
Bonam, causa recipiendae sanitatis, ad tumulum
beati Pontificis attulit, quae erat ambabus
manibus contracta: sed, divina favente gratia, per
meritum Beati Pontificis recepit sanitatis gaudia. Fuit
in Marsicana villa de Monte, quaedam mulier
de Civitate Spoletana, diu caeca: quae dum orationis
gratia beati viri sepulcrum requireret, in Sabinensi
Episcopatu, antequam ad locum ubi corpus
ejus requiescit perveniret, per meritum sancti Pontificis
lumen recepit, ac iter quod coeperat gaudens
peregit. Quidam puer de praedicta civitate, quinque
annos habens, atque a nativitate gressu et loquela
carens, parentum auxilio ad sepulcrum Sancti ductus,
per meritum ejus gressum et loquelam simul
recepit. Item alius ejusdem territorii, septem annorum,
per tres annos gressu pedum caruit: sed
dum ad sepulcrum Antistitis accederet, per meritum
ejus subito erectus est. Quidam puer, Leo
nomine, de monte Casino, in eadem Dominica
claudus ita advenit quod nullo modo absque duobus
sustentatoriis baculis incedere valebat: sed per
meritum B. Pontificis absque ductore, abjectis baculis,
sanitatem membrorum secum reportavit.
Puer quidam, qui fuit duobus pedibus attractus, cernente
populo mirifice extensus est: mox ille qui
nunquam ambulavit, currendo ad arcam S. Petri
ire coepit; et innumerabilis multitudo qui aderant
Domino Deo et S. Leoni laudes immensas reddidere.
23.
Trigesimo et secundo die depositionis ejusdem
Pontificis mutus quidam de episcopatu Castellano,
de quadam plebe ejusdem episcopatus, quae dicitur
Graciolum, venit ad sepulcrum jam dicti Pontificis:
ubi praesente Episcopo suo et multis qui eum agnoscebant,
loquelam recepit, cujus rei testis est Ordinans
Episcopus qui bene eum agnovit. Quidam Vetulus
monachus de Monte Casino, nomine Joannes,
erat mutus et surdus et caecus et dextra manu attractus:
has autem passiones per annos novem portavit
in corpore. Sed cum sensisset quotidie divulgari
miracula sanctissimi Confessoris nostri Leonis
Papae, votum ei in suo corde devovit, quod si eum
orationibus suis beatus Papa salvaret, veniret ad tumulum
ejus cum luminaribus. Haec cum dixisset, subito
divina respectus gratia, salutem pristinam recepit
sui corporis; itaque sanus apparuit ac si has
infirmitates nunquam habuisset. Ut autem se sanum
vidit, votum quod Domino ac sanctissimo Confessori
vovit, adimplevit, et ad tumulum ejus venit, laudesque
ei retulit, et cum omni populo qui ibidem aderat
gaudens annuntiavit, qualiter Deus per suum
Confessorem ei dignatus est pristinam sanitatem
reddere. Quidam Petrus nomine, de civitate Cajeta,
filium suum parvum Joannem, qui habebat latus sinistrum
cum manu | null | 62c2009d-a651-451f-aad0-38e0f6f9f805 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
arida per annos septem, ad famam
sanctissimi Leonis cum eodem filio causa recipiendae
salutis advenit. Cumque filius tumbam oscularetur,
et pater lacrymaretur, divina respectus puer
gratia salutem pristinam recepit gaudensque cum
patre ad propria remeavit.
24.
Quaedam mulier vetula, nomine Maria Marsicana,
de castello Alvo, triginta annos a daemonio fuit
vexata: sed secunda feria, quae est proxima Pentecostes,
hora diei nona, daemonium in modum muscae
evomuit. Altera autem mulier, Berta nomine, de terra
S. Benedicti, eadem die et hora daemonium cum vomitu
foetido evomuit: gratia sit Deo et sanctissimo
Pontifici qui eam saluti restituit.
25.
Quidam parvulus, qui per multa tempora caecus
fuerat, hora nona in octava Pentecostes lumen
recepit: pater ejus Arnulfus vocabatur, et erat quidem
de terra S. Benedicti. Quidam homo, Lodoicus
nomine, de terra de Forcone, cum filio qui erat attractus
genibus advenit ad tumulum beatissimi
Confessoris: et dum residerent juxta tumulum, patre
orante ac flente, repente noster sanctissimus
Papa contulit eis salutis dona. Ita ille, qui nunquam
absque baculis incedere valuit, abjectis illis, coram
omni populo qui aderat, de altare B. Petri firmiter
ire currendo coepit; et laudes cum patre ei reddidit,
qui eum per merita B. Leonis sanavit. In eadem die
mulier quaedam, quae per multa tempora graviter
fuit a daemonio vexata, advenit, quae cum oscularetur
tumbam, statim per vomitum sanguinis antiquus
hostis habitaculum corporis ejus deseruit, et salutem
recepit. Haec autem de terra quae vocatur Camerino
fuit. Puella quaedam, Laeta nomine, quae fuit
attracta manu sinistra, cum matre, Dei comitante
gratia, pervenit ad tumulum: et dum Sanctum tetigisset,
subito manum, quam per paralysim amiserat,
recepit sanam.
26.
Erat mulier quaedam in urbe Roma, quae emebat
et vendebat piper et thymiama: dum quidam simplex
vir a partibus Croatiae venisset, emit ab eadem
muliere thymiama quod deferret ad tumulum B. Leonis
Papae. Qui adtoxicatus maleficiis mulieris, dedit
denarium, visumque est illi accipere multum: accepit
autem nihil. Cumque perrexisset ad tumulum,
prostratus in oratione surrexit, mittensque in sacculo
manum ut thymiama proferret, invenit illum nihil
habentem. Tunc ille coepit proclamare magnis
vocibus dicens: O sancte Leo, inter Romanos haereticos
voluisti manere: ego si in domum iero propriam
de te plurimam blasphemiam loquar, nisi vindicer
ex malefica illa muliere et iniqua. Eodem die, dum
ea mulier in porticu esset faciens negotia mala, mittens
in suo sacculo manum ut piper venderet, invenit
illum serpenticulis plenum, a quibus vulneratam
manum produxit. Cognoscens itaque reatum suum,
cucurrit ad tumulum B. Leonis, coram omni populo
sua manifestans commissa. Tunc videntes omnes qui
aderant manum mulieris totam vulneratam a serpentibus,
timore magno perterriti stupuerunt. Mulier
vero, non sufferens dolores, clamavit vocibus magnis:
S. Leo, beatissime Papa, ignosce mihi iniquae et libera
me a tormentis horum serpentium, quibus crudeliter
crucior. Tunc ille qui emerat ab ea thymiama
illud, videns hoc, dicere coepit: Dignus es, beatissime
Leo, magnis honoribus, qui ad te venientes protegis,
et iniquorum facta constringis: gaudeo quidem in
virtute tui triumphi: ne, quaeso, irascaris mihi
indigno quia iniqua locutus fuero contra te: miserere
mei. Mulier autem non cessabat clamare: S.
Leo, succurre mihi, miserere, et libera me ab his
tormentis quae patior: promitio enim nullo tempore
pessima quae gessi negotia exercere. Haec cum lacrymis
illa dicente, et caeteris qui aderant una cum
viro illo simplice pro ea orantibus, affuit divina
clementia et mulierem illam a peste liberavit; quae
sanitatem ad plenum recipiens, dedit illi homini tripliciter
quod prius abstulerat ei: et omnes qui hoc
viderunt et audierunt benedixerunt Deum et S.
Leonem famulum ejus.
17.
In vigilia Ascensionis Domini, per intercessionem
Beatissimi Papae Leonis, sanatae sunt tres
feminae: una manum recepit, altera auditum, altera
visum. In vigilia noctis Ascensionis Domini, mulier
quaedam, Berta nomine, famula Petri opificis,
qui dicitur de Udo, habitans in regione Campitello
,
daemonium habens, ibi liberata est. In eadem
noctis vigilia, quaedam mulier cujus nomen ignoramus | null | f7952454-da0b-43c3-b117-3ef2137e72a4 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
,
ambas manus, quas gerebat contractas, sanas
recepit. Quo facto quoddam miraculum ibi mirifice
accidit. Quidam Joannes de Civitate, habitans in
regione Campo Martio, cereum de tumba ejusdem
beatissimi Papae Leonis accensum in manu accepit
et exstinxit. Hoc facto, dum secure exstinctum teneret,
subito accensum vidit. Quem ille non bene
exstinctum credens, iterum exstinxit. Et quis Dei
miracula valet perscrutari? iterum se in manu
illius accendit. Hic etiam cereus in testimonium servatus
est.
18.
In die Ascensionis Domini sanata est puella
Amata nomine, patre genita Engelberto. Hi fuerunt
ex partibus Campaniae de Rocca de Risa: haec
autem ita fuit contracta ut nunquam pedibus ambularet.
Una alia puella, nomine Maria, filia Cicae,
quae habitabat in regione Arenula, lumen recepit,
quae per annos quindecim non viderat. Quidam
puer patre rustico genitus, de civitate Ortana, erat
ita contractus, ut unum latus in sua potestate non
haberet; sed Dominus eum per sanctissimi Pontificis
meritum sanavit, et latere recepto cum gaudente
patre votum ei vovit, et incolumis rediit. Et fere
hora noctis erat media, cum duos caecos mirifice
sanavit: unus Pipo, alter vero Adelbertus dicebatur:
isti enim de Lama civitate fuere. Et quemdam,
Randifium nomine, filium Berardi Comitis
Mursicani, qui lancea percussus fuit, et ita attractus,
quod pedem unum ad terram ponere non valebat;
sed, jubente Deo, per meritum beati Pontificis
sanus recessit. Quaedam puella omnimodo manibus
et pedibus ita contracta fuit quod nunquam ambulare
valebat, nec manum ad os ducere; et per meritum
B. Leonis officium membrorum recepit, et sana
recessit.
19.
Proxima die post Ascensionem Domini, duae
mulieres quae a spiritu immundo vexabantur, per
sancti viri meritum sanitati pristinae restitutae
sunt. Investituram Culcitrae, quod est magnum et
inauditum miraculum, quaedam mulier Amantii
Diaconi famula lavare ivit, quae proprie erat de
lecto beatisimi Leonis Papae. Ex qua dum aquam
extorqueret, inter crura sua tenuit, et ita media
parte sui corporis stupefacta fuit, ac si paralysim
haberet. Sed ad istud malum supervenit aliud: nam
ulceribus plena visa est in eadem parte corporis;
et haec venit ad tumulum B. Leonis, et sana recessit.
20.
Quaedam puella, Rogata nomine, filia Mariae,
feria septima mense Maio intrante, eodem mense
die quarto decimo, ad venerabile ejus sepulcrum,
sinistrum brachium contractum ferens, venit; ejusque
sancta suffragatione sanitatis beneficium consecuta
est, et haec erat de Castro quod vocatur Stabla.
Quidam de civitate Florentina, cum servis suis, ad
tumulum ejusdem beatissimi Leonis venit caecus;
et gratia divina comitante lumen recepit, et prae
gaudio magno quod inde habuit, eosdem servos
libertate donavit. Quidam Romanus, Adelbertus
nomine, dum ferro recideret vineam suam, contigit
quod de domno Apostolico Leone turpiter loqui
non exhorruit. Sed istud facinus absque culpa non
evasit: quia malignus spiritus corpus illius repente
invasit, et graviter vexare coepit. Hoc autem vivente
illo actum est. Sed divina favente gratia, cum post
obitum illius veniret ad sepulcrum ejus, per meritum
ipsius sanatus est.
21.
Quidam Grimoaldus nomine, de S. Benedicto,
de monte Cassino, in Dominica quae dicitur Pascha
Rosata, ad tumulum Beati Pontificis ita mutus
aegritudine advenit, quod nemo loquelam ejus intelligere
valeret: sed, Dei favente gratia, per meritum
B Leonis rectam loquelam recepit. Quidam
puer, qui fuit de Verona utroque pede contractus,
Dei comitante gratia per meritum beati viri ibi sanatus,
cum parentibus rediit. Quaedam mulier de
Aquapendente a daemonio erepta est, nocte eadem
quae dicitur de Pascha Rosata. Quidam puer,
Petrunculus nomine, de Sena, cum parentibus ad
tumulum venit: hic enim pedibus manibusque
contractus erat. Quem ego dum rogatu Senensium
qui pro anima sua eum adduxerant, ad tumulum
Beati Pontificis erexissem; repente me vidente,
coram omni populo, officium membrorum recepit.
Quidam Presbyter Franco nomine, de Cora oppido,
quinque annis vexatus fuit, et cum in die Dominica
quae dicitur Pascha Rosata ad tumulum ejusdem
Sanctissimi viri adductus fuisset, statim daemonium
per sanguinem evomuit, cadens in terram mortuus.
Et cum omnis populus eum asportare vellet, quia
exanimem videbant, divina favente | null | 96dc362c-df8b-464c-8cad-7815b531c21f | latin_170m_raw | null | None | None | None |
gratia, per meritum
B. Leonis ad vitam sanus rediit, omni populo
qui aderat Domino et Sancto gratias referente.
22.
Quidam Benedictus nomine, filiam suam, nomine
Bonam, causa recipiendae sanitatis, ad tumulum
beati Pontificis attulit, quae erat ambabus
manibus contracta: sed, divina favente gratia, per
meritum Beati Pontificis recepit sanitatis gaudia. Fuit
in Marsicana villa de Monte, quaedam mulier
de Civitate Spoletana, diu caeca: quae dum orationis
gratia beati viri sepulcrum requireret, in Sabinensi
Episcopatu, antequam ad locum ubi corpus
ejus requiescit perveniret, per meritum sancti Pontificis
lumen recepit, ac iter quod coeperat gaudens
peregit. Quidam puer de praedicta civitate, quinque
annos habens, atque a nativitate gressu et loquela
carens, parentum auxilio ad sepulcrum Sancti ductus,
per meritum ejus gressum et loquelam simul
recepit. Item alius ejusdem territorii, septem annorum,
per tres annos gressu pedum caruit: sed
dum ad sepulcrum Antistitis accederet, per meritum
ejus subito erectus est. Quidam puer, Leo
nomine, de monte Casino, in eadem Dominica
claudus ita advenit quod nullo modo absque duobus
sustentatoriis baculis incedere valebat: sed per
meritum B. Pontificis absque ductore, abjectis baculis,
sanitatem membrorum secum reportavit.
Puer quidam, qui fuit duobus pedibus attractus, cernente
populo mirifice extensus est: mox ille qui
nunquam ambulavit, currendo ad arcam S. Petri
ire coepit; et innumerabilis multitudo qui aderant
Domino Deo et S. Leoni laudes immensas reddidere.
23.
Trigesimo et secundo die depositionis ejusdem
Pontificis mutus quidam de episcopatu Castellano,
de quadam plebe ejusdem episcopatus, quae dicitur
Graciolum, venit ad sepulcrum jam dicti Pontificis:
ubi praesente Episcopo suo et multis qui eum agnoscebant,
loquelam recepit, cujus rei testis est Ordinans
Episcopus qui bene eum agnovit. Quidam Vetulus
monachus de Monte Casino, nomine Joannes,
erat mutus et surdus et caecus et dextra manu attractus:
has autem passiones per annos novem portavit
in corpore. Sed cum sensisset quotidie divulgari
miracula sanctissimi Confessoris nostri Leonis
Papae, votum ei in suo corde devovit, quod si eum
orationibus suis beatus Papa salvaret, veniret ad tumulum
ejus cum luminaribus. Haec cum dixisset, subito
divina respectus gratia, salutem pristinam recepit
sui corporis; itaque sanus apparuit ac si has
infirmitates nunquam habuisset. Ut autem se sanum
vidit, votum quod Domino ac sanctissimo Confessori
vovit, adimplevit, et ad tumulum ejus venit, laudesque
ei retulit, et cum omni populo qui ibidem aderat
gaudens annuntiavit, qualiter Deus per suum
Confessorem ei dignatus est pristinam sanitatem
reddere. Quidam Petrus nomine, de civitate Cajeta,
filium suum parvum Joannem, qui habebat latus sinistrum
cum manu arida per annos septem, ad famam
sanctissimi Leonis cum eodem filio causa recipiendae
salutis advenit. Cumque filius tumbam oscularetur,
et pater lacrymaretur, divina respectus puer
gratia salutem pristinam recepit gaudensque cum
patre ad propria remeavit.
24.
Quaedam mulier vetula, nomine Maria Marsicana,
de castello Alvo, triginta annos a daemonio fuit
vexata: sed secunda feria, quae est proxima Pentecostes,
hora diei nona, daemonium in modum muscae
evomuit. Altera autem mulier, Berta nomine, de terra
S. Benedicti, eadem die et hora daemonium cum vomitu
foetido evomuit: gratia sit Deo et sanctissimo
Pontifici qui eam saluti restituit.
25.
Quidam parvulus, qui per multa tempora caecus
fuerat, hora nona in octava Pentecostes lumen
recepit: pater ejus Arnulfus vocabatur, et erat quidem
de terra S. Benedicti. Quidam homo, Lodoicus
nomine, de terra de Forcone, cum filio qui erat attractus
genibus advenit ad tumulum beatissimi
Confessoris: et dum residerent juxta tumulum, patre
orante ac flente, repente noster sanctissimus
Papa contulit eis salutis dona. Ita ille, qui nunquam
absque baculis incedere valuit, abjectis illis, coram
omni populo qui aderat, de altare B. Petri firmiter
ire currendo coepit; et laudes cum patre ei reddidit,
qui eum per merita B. Leonis sanavit. In eadem die
mulier quaedam, quae per multa tempora graviter
fuit a daemonio vexata, advenit, quae cum oscularetur
tumbam, statim per vomitum sanguinis antiquus
hostis habitaculum corporis ejus deseruit, et salutem
recepit. Haec autem de terra quae vocatur Camerino
fuit. Puella quaedam, Laeta | null | afa1ebe4-fa6b-4400-82ec-5d0d587945b3 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
nomine, quae fuit
attracta manu sinistra, cum matre, Dei comitante
gratia, pervenit ad tumulum: et dum Sanctum tetigisset,
subito manum, quam per paralysim amiserat,
recepit sanam.
26.
Erat mulier quaedam in urbe Roma, quae emebat
et vendebat piper et thymiama: dum quidam simplex
vir a partibus Croatiae venisset, emit ab eadem
muliere thymiama quod deferret ad tumulum B. Leonis
Papae. Qui adtoxicatus maleficiis mulieris, dedit
denarium, visumque est illi accipere multum: accepit
autem nihil. Cumque perrexisset ad tumulum,
prostratus in oratione surrexit, mittensque in sacculo
manum ut thymiama proferret, invenit illum nihil
habentem. Tunc ille coepit proclamare magnis
vocibus dicens: O sancte Leo, inter Romanos haereticos
voluisti manere: ego si in domum iero propriam
de te plurimam blasphemiam loquar, nisi vindicer
ex malefica illa muliere et iniqua. Eodem die, dum
ea mulier in porticu esset faciens negotia mala, mittens
in suo sacculo manum ut piper venderet, invenit
illum serpenticulis plenum, a quibus vulneratam
manum produxit. Cognoscens itaque reatum suum,
cucurrit ad tumulum B. Leonis, coram omni populo
sua manifestans commissa. Tunc videntes omnes qui
aderant manum mulieris totam vulneratam a serpentibus,
timore magno perterriti stupuerunt. Mulier
vero, non sufferens dolores, clamavit vocibus magnis:
S. Leo, beatissime Papa, ignosce mihi iniquae et libera
me a tormentis horum serpentium, quibus crudeliter
crucior. Tunc ille qui emerat ab ea thymiama
illud, videns hoc, dicere coepit: Dignus es, beatissime
Leo, magnis honoribus, qui ad te venientes protegis,
et iniquorum facta constringis: gaudeo quidem in
virtute tui triumphi: ne, quaeso, irascaris mihi
indigno quia iniqua locutus fuero contra te: miserere
mei. Mulier autem non cessabat clamare: S.
Leo, succurre mihi, miserere, et libera me ab his
tormentis quae patior: promitio enim nullo tempore
pessima quae gessi negotia exercere. Haec cum lacrymis
illa dicente, et caeteris qui aderant una cum
viro illo simplice pro ea orantibus, affuit divina
clementia et mulierem illam a peste liberavit; quae
sanitatem ad plenum recipiens, dedit illi homini tripliciter
quod prius abstulerat ei: et omnes qui hoc
viderunt et audierunt benedixerunt Deum et S.
Leonem famulum ejus. | null | 7c75f4a7-52c4-42f2-841e-509ee6f46c2d | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Epistola ad Anselmum Cantuariensem
AVESGOTUS, coenobii Sancti Petri Culturae monachus
ANSELMO salutem.
Hactenus amici atque familiares solummodo fuimus
locutione, sed minime experti sumus nos, si
necesse esset, operatione. Ego jamdudum opto ut
quid jubeas mihi, tuncque videres quantum de me
confidere potes. Crede mihi, aut per me aut per meos
parentes jussioni tuae obedirem libenter. Verum
cum istud facere negligis, a te hoc donum primus
exigo. Habeo quemdam meum nepotem jam juvenem,
quem super omnia curo; et, si ferre valeres,
desidero eum manere tecum, tuo ut grammate erudiatur.
Ad alios doctores ipsum mittere possum. Sed
majorem fiduciam in te haberem quam in aliquo
vivente. Valde securus ex eo fierem, si moraretur
in loco in quo es. Cur fama Lanfranci atque Guimundi
volat per orbem plus tua? Cur tandiu lucernam
recondis sub modio? Quid non recordaris
poetae dicentis:
#Scire tuum nihil est, nisi te scire hoc sciat alter.@#
Ex te haud dubito quin annuas voluntati meae. Verum
deprecor te multum ut mihi dicas quod servitium
abbati tuo congregationique subjectae sibi
offeram, ut hoc quod retuli permittant fieri saltem
tres menses aut quatuor, si plus eis non libuerit .
Igitur si verba mea, uti cupio, a vobis fuerint suscepta,
manda mihi terminum quo te possim invenire;
atque, si incolumis fuero, illuc abibo. Vale,
charissime.
Epistola ad Anselmum Cantuariensem
AVESGOTUS, coenobii Sancti Petri Culturae monachus
ANSELMO salutem.
Hactenus amici atque familiares solummodo fuimus
locutione, sed minime experti sumus nos, si
necesse esset, operatione. Ego jamdudum opto ut
quid jubeas mihi, tuncque videres quantum de me
confidere potes. Crede mihi, aut per me aut per meos
parentes jussioni tuae obedirem libenter. Verum
cum istud facere negligis, a te hoc donum primus
exigo. Habeo quemdam meum nepotem jam juvenem,
quem super omnia curo; et, si ferre valeres,
desidero eum manere tecum, tuo ut grammate erudiatur.
Ad alios doctores ipsum mittere possum. Sed
majorem fiduciam in te haberem quam in aliquo
vivente. Valde securus ex eo fierem, si moraretur
in loco in quo es. Cur fama Lanfranci atque Guimundi
volat per orbem plus tua? Cur tandiu lucernam
recondis sub modio? Quid non recordaris
poetae dicentis:
#Scire tuum nihil est, nisi te scire hoc sciat alter.@#
Ex te haud dubito quin annuas voluntati meae. Verum
deprecor te multum ut mihi dicas quod servitium
abbati tuo congregationique subjectae sibi
offeram, ut hoc quod retuli permittant fieri saltem
tres menses aut quatuor, si plus eis non libuerit .
Igitur si verba mea, uti cupio, a vobis fuerint suscepta,
manda mihi terminum quo te possim invenire;
atque, si incolumis fuero, illuc abibo. Vale,
charissime.
| null | 98713c29-66d4-484c-8ae5-28df56913b01 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Querimonia adversa Guifredum
Sanctae huic conglomerationi vicariorum Dei, legatis
scilicet summi pontificis Romani, vicem obtinentis
beati Petri apostolorum principis, ejusque
vice fungentibus, archiepiscopis videlicet et episcopis,
nec non et abbatibus hanc in synodum sanctam
sistentibus, ex catholica fide tractantibus, haec querimonia
non modica ideo praesentat ut et legatur et
audiatur, dijudicetur, atque definiatur. Sed, ut plenius
dijudicetur, ad originem inchoetur:
Ego Berengarius, Narbonae urbis proconsul, querimoniam
hanc vobis omnibus facio palam, quam de
metropolitano meo fratre vestro habeo magnam.
Archiepiscopatus quippe Narbonae fuit cujusdam
avunculi mei, Ermengaudi archiepiscopi, cujus in
diebus idem episcopatus unus erat ex melioribus qui
sunt de Roma usque Hispaniae finibus, villis atque
castellis ditatus, praediis et alodiis locupletatus; cujus
ecclesia plena erat codicibus, aureis adornata
tabulis et scriniis et crucibus, aureis fulgebat coronis
pretiosisque lapidibus. Canonicorum ibidem
multorum voces certis horis audiebantur, orationes
dabantur, et omnium bonorum operum incrementis
ibidem agebantur. Castra autem ipsius ecclesiae
et villas, praedia, et possessiones non a laicis fruebantur,
sed a famulantibus in ea Deo possidebantur.
Ecclesiam vero illam olim pius rex Carolus fabricaverat,
atque in honore sanctorum Justi et
Pastoris consecrare fecerat, et eam inclyte castellis,
et villis terrisque locarat, et vineis, sicut et a veteranorum
traditur dictis, et ut legitur in regalibus
ejusdem Ecclesiae praeceptis. Defuncto autem praefato
divae memoriae archiepiscopo, Guifredus Cerdaniensium
comes, Narbonam adiens, cujus consanguineam
ego jam possidebam uxorem, exquisivit
utrosque parentes meos et me ipsum de praefato
archiepiscopatu ad opus filii sui suprascripti nostri
antistitis, qui non erat adhuc nisi decem annorum,
et spopondit pro eo magnum dare donum inter
comitem Rutenis et patrem meum centum millia
solidorum. Sed pater meus et mater mea non ei
acquiescebant. Ego autem, amore tantae consanguinitatis
ductus et simulationis amicitate deceptus,
segregavi me pro hac re a consortio genitorum
meorum; et, nisi mihi acquievissent, arbitratus fui
interficere illos. Cernens enim pater meus me
motum, meque contra se ita fore molestum, acquievit
meae voluntati et petitionibus praememorati
Gaufredi, atque inter se et comitem Rutenis acceptis
centum millia solidis, pretium pro episcopatu dedimus
cum praenotato filio suo antistiti nostro; qui
jurejurando, Deumque testando, dixit nobis suum
dictum firmum et fidem firmam, quia si ille foret
antistes noster, ut fuit et est, ullum nostrum neque
de nostris non esse damnum, neque damnum ipsius
episcopatu. Sedente autem illo in cathedra, et aetate
atque honore crescente dum fisus eram ut ipse esset
mihi auriga, et arma et clypeus contra cunctorum
hostium tela, et memoraret consanguinitatem meae
uxoris, et tanti locum honoris, in quo adjutus sum
ponere illum, et ut mihi erat testatus, juvaret mihi
honorem tenere atque habere, tunc surgens, quasi
diabolus, superbe atque repente exacerbavit me,
et provocavit ad iracundiam et aedificavit super me
castra, venitque cum ingenti exercitu super me, et
fecit mihi guerram crudelem, et fuere interempti
pro ea ex utraque parte fere millia homines. Tunc
vero castra, et villas, praedia et possessiones, quae
erant in dominium praefatae ecclesiae, fiscos et
possessiones canonicorum, et quaeque ex communi
erant, abstulit Deo et famulantibus ei, deditque
diabolo ac militantibus illi. Et ita alia omnia ad
laicalem vertit censuram, ut etiam omnes qui ea
possident quasi per alodia habent paterna.
Inter haec autem Eriballum Urgellitensem praesulem
contigit mori. Et praefatus archiepiscopus
acquisivit illum episcopatum ad opus fratris sui
Guilielmi, et spopondit dare pro eo centum
millia solidos. Quod mihi satis libuerat, si meum
damnum non esset. Firmato autem tanto munere
pro ipso episcopatu, archiepiscopus praememoratus,
hostis Dei et hominis, ad sedem suam rediens atque
Ecclesiam suam adiens, thesauros quosque, qui a
conditione in eam congregati erant, subtraxit.
Tabulas vero, et postabulas, et cruces et scrinia
reliquiarum aurea et argentea excoriavit. Patenas
insuper calicum aureas vel argenteas, ubi sancta
sacrificia sumebantur, in manibus aurificum Judaeorum
misit ad destruendum, et Hispaniam venundari
pro ipso episcopatu. Codices autem, qui ibi
erant variis generibus, non meliores reliquit. Sed
ita male suam ecclesiam dissipavit ut etiam et clerici
desunt, et qui inibi sunt inopes et mendici, et
nullus pulcher in ea apparet. | null | 10b37232-16b4-4acd-8dc1-3a52540891dc | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Non chlamydes, neque
capas polemitas, non cyclades, non dalmaticas, non
cureballi, non lignum Dominicum. Omnia haec quae
a conditione ibi plura congregata erant, sed dissipavit
ea, deditque pro episcopatu fratris sui. Insuper,
quod pejus est et inhonestum, commendavit
se manibus ad comitissam Urgelli. Pro qua re non
solum mihi, sed etiam cunctis nostrae patriae nobilibus,
in magnum ruit odium. Quo peracto, aggregavit
concilium non modicum juxta praefata urbe
Narbona multorum sui dioecesi episcoporum, inter
quos fuit hic Raimbaldus Arelatensis archiepiscopus,
et in eorum atque nostrorum omnium praesentiam
reliquit cunctas armas militarias et omnem
saeculi militiam, atque excommunicando misit sub
anathema tam semetipsum quam omnes sui dioecesis
episcopos, qui ab illa die deinceps armis erant
sumpturi. Qui non multo post, acceptis armis ut
miles, non corrigia succinctus lumbis, sed ferro, et
debellavit mecum. Et quot mortui, quot vulnerati,
quot detruncati, quantaeque adustae ecclesiae et
exarsae reliquiae, si per singula enarrare voluero,
fortasse et vobis foret fastidium, et facilius dies
quam copia deserit.
Deinde venerunt episcopi in meam terram, et
mecum una cum eodem archiepiscopo firmaverunt
treguam Dei inviolabilem tenere in omnem meam
terram, atque ex eadem corruptores teterrimam
justitiam facere. Unde idem archiepiscopus et ego
hanc fecimus convenientiam, ut de cunctis quae
emendata fuissent per ipsius treguae fractionem,
una medietas fuisset praefatae ecclesiae, alia, mea,
pro exercenda justitia. Ego autem consensi ipsam
meam medietatem condirectioni ipsius ecclesiae.
Sed ille non in ejus condirectionem, sed in destructionem
misit, quia et ab ecclesia eam abstulit, et
militibus per solidatas tribuit potius quam decem
millia solidos. Qua data Deo et fortiter firmata, qui
primi eam fregerunt in nostra patria, sui milites,
ex suo exientes castello, occiderunt unum militem
meum in treguam Dei, et retinui homicidas illos,
et nullam quivi ab eo impetrare justitiam. Deinde
Petrus Raimundi Biterrensium comes in treguam
Dei violavit ecclesiam Sanctae Mariae, coenobium
loci electi, ubi mirificum habetur lignum Dominicum,
et extraxit ab inde duos milites inclinatos
atque innoxios, et unum ex eis, qui erat consanguineus
meus, pependit in ligno, et occisit morte
crudeli, quasi cleptem. Unde idem archiepiscopus
talis suffragator exstitit ut etiam sacrilegos et homicidas
illos in sua se mittentes potestate patrocinavit,
suffragatorque eorum exstitit et in eo ullam non
valui invenire justitiam.
Praeterea sacramenta quae mihi super sancta
altaria manibus juratus est multa, unquam non mihi
tenuit, sed omnia fregit. Ad ultimum vero bonum
opus operatus est, satis Deo et universae plebi Narbonensis
placibile. Unde mala haec omnia oblivisceramus,
si nobis in bonum venisset. Corpora namque
sanctorum Justi et Pastoris, quae praememoratus
rex Carolus ab Hispania deferens, atque in via
carens, in praefata in eorum honore aedificata ecclesia
collocare optaverat, quae nobis nostrisque patribus
multum erant optata, ab idem archiepiscopo
explorata et capta, ad suam usque cum honore
asportavit ecclesiam, atque honorifice collocavit.
Unde non solum a me, sed etiam a suis civibus
laudatus atque dilectus erat. Qui non multo post,
litigante eo cum suo archidiacono, voluit trahere
praedictorum corpora sanctorum ab ecclesia eorum.
Et ego rogavi eum ne hoc fecisset, et volui ei dare
obsides per decem millia solidos, ut, si ullus homo
vel femina ullam vim ei faceret de ipsorum corporibus
sanctorum, aut de ullo munere eis oblato vel
praesentato, ego de illo vel illis hoc facientibus
adjutor essem praedicto pontifici per fidem non
fictam. Idem vero archilevita voluit eis satisfacere
in judicio episcopi Arelato. Qui renuit; sed substracta
ab eadem sede tantorum corpora sanctorum
duxit et inhoneste collocavit in quamdam villanam
ecclesiam. Ibi suam cathedram fabricavit, ibi ordinem
suum fecit, ibi suas synodos tenuit, ibi codices
et cruces et lignum Dominicum asportavit, ibi clericos
primae sedis, quos meliores invenit, constituit,
et ita eligens membrum, caput reliquit quasi tugurium.
Insuper cuncti nostrae patriae nobiles, et plebs
cuncta, qui soliti sunt occurrere ad civitatem et ad
sedem suam, et poenitentes sua munera ad suam
sedem dare atque praesentare solentibus, multosque
adjutorios ad operam suae ecclesiae facientibus,
abstulit, et munera illa suis militibus per solidatas
tribuit, et suam ecclesiam desertam et sine capite
dereliquit.
Interim | null | c87a3e38-2138-4b60-84ea-f4c39d0d1813 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
vero idem archiepiscopus habuit mecum
placitum, et constrinxit me ei ad suum libitum
satisfacere, et dixit mihi suum dictum et tidem,
quam meliorem ei requirere potui, ut et ad sedem
suam rediret et corpora sancta in ea restitueret. Qui
mentitus est mihi, sed, ut mihi fuit testatus, facere
noluit, et est mihi mentitus suum dictum et suam
fidem. Deinde conjux mea videns eum rogavit restituere
corpora sancta, et idem ipse ad Ecclesiam suam
redire, directumque nostrum supra modum accipere,
neque audire voluit; sed testatus est ei Altitonantem
ducere ipsa sancta corpora in aliena patria, et usque
in aeternum nobis non esse recuperanda. Quae audiens,
metuens ne subito, sicut juratus est, hoc faceret
me absente et ignorante, fuit ad praefatam
villae ecclesiam, non adhuc consecratam, et traxit
exinde corpora sancta, restituitque et condidit honorifice
in sedem suam. Deinde conjux mea, prostrata
coram eo, suum postulavit accipere directum;
qui renuit. Ego autem confestim ut hoc novi, vidi
praefatum archiepiscopum, voluique ei affirmare directum
et de me et de conjuge mea et de omnibus
meis in judicio sui dioecesi episcoporum et episcopi
Arelato per decem millia solidos; qui renuit. Deinde
in judicio legati apostolici et hujus sanctae synodi;
et hunc sprevit. Ad ultimum vero exclamavi sanctum
Petrum et judicium domni apostolici ut irem coram
eo, et in ejus manu ei affirmarem directum. Hunc
multo parvipendit; sed excommunicavit inclementer
atque injuste me et meam uxorem, meosque infantes,
et omnem nostram terram, tam crudeliter, ita
ut nullus ibi baptizetur, nec communicetur, nec
sepeliatur. Nos autem, nisi timor Dei esset, parvi
penderemus suam excommunicationem, quem tot
malis novimus sceleratum, et a papa Victore cum
CXX episcopis anathematizatum, et Simoniacum,
qui omnes ordines suos vendidit, qui omnes episcopos,
taceam de alienis, sed omnes quos in mea terra
ordinavit, usque ad novissimum quadrantem redimere
fecit. Quod si non creditis, Lutevensem requirite
episcopum et Helenensem et hi hoc vobis testificentur,
qui ab eo sunt ordinati. Neque ecclesias
meae ferrae consecrare voluit, donec datum earum
tenuit. Nuper autem duos meos milites venientes ex
vigilia sanctae Salvatoris Anianae, die Epiphaniae, eo
jubente atque suffragante, sunt capti et tenti, et eos
qui illos ceperunt patrocinat, et dat eis solidatas.
Ideo ego Berengarius praefatus hanc vobis et Domino
Deo facio querimoniam, et postulo justitiam; quam
nisi impetravero, suae excommunicationi parvi pendero,
et in meam terram treguam nullam tenebo,
neque judicium apostolici amplius acclamabo.
Quod ego Berengarius ita superius queror ad
legatos summi pontificis superius, et ad cunctos episcopos
et abbates, quoniam ad synodum Arelati conabam
ostendere. Sed quoniam nihil profuit, ad
domnum apostolicum ideo libens mittere curavi. Quem
rogo, per Deum et sanctum Petrum, ut ab hac excommunicatione
me absolvat, meoque praesuli de
me satisfaciat, quoniam usque Romam ego libentius
satisfacere ire non ambigo; ille, nisi ligatus, unquam
sponte non ibit.
Querimonia adversa Guifredum
Sanctae huic conglomerationi vicariorum Dei, legatis
scilicet summi pontificis Romani, vicem obtinentis
beati Petri apostolorum principis, ejusque
vice fungentibus, archiepiscopis videlicet et episcopis,
nec non et abbatibus hanc in synodum sanctam
sistentibus, ex catholica fide tractantibus, haec querimonia
non modica ideo praesentat ut et legatur et
audiatur, dijudicetur, atque definiatur. Sed, ut plenius
dijudicetur, ad originem inchoetur:
Ego Berengarius, Narbonae urbis proconsul, querimoniam
hanc vobis omnibus facio palam, quam de
metropolitano meo fratre vestro habeo magnam.
Archiepiscopatus quippe Narbonae fuit cujusdam
avunculi mei, Ermengaudi archiepiscopi, cujus in
diebus idem episcopatus unus erat ex melioribus qui
sunt de Roma usque Hispaniae finibus, villis atque
castellis ditatus, praediis et alodiis locupletatus; cujus
ecclesia plena erat codicibus, aureis adornata
tabulis et scriniis et crucibus, aureis fulgebat coronis
pretiosisque lapidibus. Canonicorum ibidem
multorum voces certis horis audiebantur, orationes
dabantur, et omnium bonorum operum incrementis
ibidem agebantur. Castra autem ipsius ecclesiae
et villas, praedia, et possessiones non a laicis fruebantur,
sed a famulantibus in ea Deo possidebantur.
Ecclesiam vero illam olim pius rex Carolus fabricaverat,
atque in honore sanctorum Justi et
Pastoris consecrare fecerat, et eam inclyte castellis,
et villis terrisque locarat | null | bd66a785-4c97-4fb5-9e24-29d81b450cd3 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, et vineis, sicut et a veteranorum
traditur dictis, et ut legitur in regalibus
ejusdem Ecclesiae praeceptis. Defuncto autem praefato
divae memoriae archiepiscopo, Guifredus Cerdaniensium
comes, Narbonam adiens, cujus consanguineam
ego jam possidebam uxorem, exquisivit
utrosque parentes meos et me ipsum de praefato
archiepiscopatu ad opus filii sui suprascripti nostri
antistitis, qui non erat adhuc nisi decem annorum,
et spopondit pro eo magnum dare donum inter
comitem Rutenis et patrem meum centum millia
solidorum. Sed pater meus et mater mea non ei
acquiescebant. Ego autem, amore tantae consanguinitatis
ductus et simulationis amicitate deceptus,
segregavi me pro hac re a consortio genitorum
meorum; et, nisi mihi acquievissent, arbitratus fui
interficere illos. Cernens enim pater meus me
motum, meque contra se ita fore molestum, acquievit
meae voluntati et petitionibus praememorati
Gaufredi, atque inter se et comitem Rutenis acceptis
centum millia solidis, pretium pro episcopatu dedimus
cum praenotato filio suo antistiti nostro; qui
jurejurando, Deumque testando, dixit nobis suum
dictum firmum et fidem firmam, quia si ille foret
antistes noster, ut fuit et est, ullum nostrum neque
de nostris non esse damnum, neque damnum ipsius
episcopatu. Sedente autem illo in cathedra, et aetate
atque honore crescente dum fisus eram ut ipse esset
mihi auriga, et arma et clypeus contra cunctorum
hostium tela, et memoraret consanguinitatem meae
uxoris, et tanti locum honoris, in quo adjutus sum
ponere illum, et ut mihi erat testatus, juvaret mihi
honorem tenere atque habere, tunc surgens, quasi
diabolus, superbe atque repente exacerbavit me,
et provocavit ad iracundiam et aedificavit super me
castra, venitque cum ingenti exercitu super me, et
fecit mihi guerram crudelem, et fuere interempti
pro ea ex utraque parte fere millia homines. Tunc
vero castra, et villas, praedia et possessiones, quae
erant in dominium praefatae ecclesiae, fiscos et
possessiones canonicorum, et quaeque ex communi
erant, abstulit Deo et famulantibus ei, deditque
diabolo ac militantibus illi. Et ita alia omnia ad
laicalem vertit censuram, ut etiam omnes qui ea
possident quasi per alodia habent paterna.
Inter haec autem Eriballum Urgellitensem praesulem
contigit mori. Et praefatus archiepiscopus
acquisivit illum episcopatum ad opus fratris sui
Guilielmi, et spopondit dare pro eo centum
millia solidos. Quod mihi satis libuerat, si meum
damnum non esset. Firmato autem tanto munere
pro ipso episcopatu, archiepiscopus praememoratus,
hostis Dei et hominis, ad sedem suam rediens atque
Ecclesiam suam adiens, thesauros quosque, qui a
conditione in eam congregati erant, subtraxit.
Tabulas vero, et postabulas, et cruces et scrinia
reliquiarum aurea et argentea excoriavit. Patenas
insuper calicum aureas vel argenteas, ubi sancta
sacrificia sumebantur, in manibus aurificum Judaeorum
misit ad destruendum, et Hispaniam venundari
pro ipso episcopatu. Codices autem, qui ibi
erant variis generibus, non meliores reliquit. Sed
ita male suam ecclesiam dissipavit ut etiam et clerici
desunt, et qui inibi sunt inopes et mendici, et
nullus pulcher in ea apparet. Non chlamydes, neque
capas polemitas, non cyclades, non dalmaticas, non
cureballi, non lignum Dominicum. Omnia haec quae
a conditione ibi plura congregata erant, sed dissipavit
ea, deditque pro episcopatu fratris sui. Insuper,
quod pejus est et inhonestum, commendavit
se manibus ad comitissam Urgelli. Pro qua re non
solum mihi, sed etiam cunctis nostrae patriae nobilibus,
in magnum ruit odium. Quo peracto, aggregavit
concilium non modicum juxta praefata urbe
Narbona multorum sui dioecesi episcoporum, inter
quos fuit hic Raimbaldus Arelatensis archiepiscopus,
et in eorum atque nostrorum omnium praesentiam
reliquit cunctas armas militarias et omnem
saeculi militiam, atque excommunicando misit sub
anathema tam semetipsum quam omnes sui dioecesis
episcopos, qui ab illa die deinceps armis erant
sumpturi. Qui non multo post, acceptis armis ut
miles, non corrigia succinctus lumbis, sed ferro, et
debellavit mecum. Et quot mortui, quot vulnerati,
quot detruncati, quantaeque adustae ecclesiae et
exarsae reliquiae, si per singula enarrare voluero,
fortasse et vobis foret fastidium, et facilius dies
quam copia deserit.
Deinde venerunt episcopi in meam terram, et
mecum una cum eodem archiepiscopo firmaverunt
treguam Dei inviolabilem tenere in omnem meam
terram, atque ex eadem corruptores teterrimam
justitiam facere. | null | a65986bd-ac18-42a9-9274-0078c2c130fb | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Unde idem archiepiscopus et ego
hanc fecimus convenientiam, ut de cunctis quae
emendata fuissent per ipsius treguae fractionem,
una medietas fuisset praefatae ecclesiae, alia, mea,
pro exercenda justitia. Ego autem consensi ipsam
meam medietatem condirectioni ipsius ecclesiae.
Sed ille non in ejus condirectionem, sed in destructionem
misit, quia et ab ecclesia eam abstulit, et
militibus per solidatas tribuit potius quam decem
millia solidos. Qua data Deo et fortiter firmata, qui
primi eam fregerunt in nostra patria, sui milites,
ex suo exientes castello, occiderunt unum militem
meum in treguam Dei, et retinui homicidas illos,
et nullam quivi ab eo impetrare justitiam. Deinde
Petrus Raimundi Biterrensium comes in treguam
Dei violavit ecclesiam Sanctae Mariae, coenobium
loci electi, ubi mirificum habetur lignum Dominicum,
et extraxit ab inde duos milites inclinatos
atque innoxios, et unum ex eis, qui erat consanguineus
meus, pependit in ligno, et occisit morte
crudeli, quasi cleptem. Unde idem archiepiscopus
talis suffragator exstitit ut etiam sacrilegos et homicidas
illos in sua se mittentes potestate patrocinavit,
suffragatorque eorum exstitit et in eo ullam non
valui invenire justitiam.
Praeterea sacramenta quae mihi super sancta
altaria manibus juratus est multa, unquam non mihi
tenuit, sed omnia fregit. Ad ultimum vero bonum
opus operatus est, satis Deo et universae plebi Narbonensis
placibile. Unde mala haec omnia oblivisceramus,
si nobis in bonum venisset. Corpora namque
sanctorum Justi et Pastoris, quae praememoratus
rex Carolus ab Hispania deferens, atque in via
carens, in praefata in eorum honore aedificata ecclesia
collocare optaverat, quae nobis nostrisque patribus
multum erant optata, ab idem archiepiscopo
explorata et capta, ad suam usque cum honore
asportavit ecclesiam, atque honorifice collocavit.
Unde non solum a me, sed etiam a suis civibus
laudatus atque dilectus erat. Qui non multo post,
litigante eo cum suo archidiacono, voluit trahere
praedictorum corpora sanctorum ab ecclesia eorum.
Et ego rogavi eum ne hoc fecisset, et volui ei dare
obsides per decem millia solidos, ut, si ullus homo
vel femina ullam vim ei faceret de ipsorum corporibus
sanctorum, aut de ullo munere eis oblato vel
praesentato, ego de illo vel illis hoc facientibus
adjutor essem praedicto pontifici per fidem non
fictam. Idem vero archilevita voluit eis satisfacere
in judicio episcopi Arelato. Qui renuit; sed substracta
ab eadem sede tantorum corpora sanctorum
duxit et inhoneste collocavit in quamdam villanam
ecclesiam. Ibi suam cathedram fabricavit, ibi ordinem
suum fecit, ibi suas synodos tenuit, ibi codices
et cruces et lignum Dominicum asportavit, ibi clericos
primae sedis, quos meliores invenit, constituit,
et ita eligens membrum, caput reliquit quasi tugurium.
Insuper cuncti nostrae patriae nobiles, et plebs
cuncta, qui soliti sunt occurrere ad civitatem et ad
sedem suam, et poenitentes sua munera ad suam
sedem dare atque praesentare solentibus, multosque
adjutorios ad operam suae ecclesiae facientibus,
abstulit, et munera illa suis militibus per solidatas
tribuit, et suam ecclesiam desertam et sine capite
dereliquit.
Interim vero idem archiepiscopus habuit mecum
placitum, et constrinxit me ei ad suum libitum
satisfacere, et dixit mihi suum dictum et tidem,
quam meliorem ei requirere potui, ut et ad sedem
suam rediret et corpora sancta in ea restitueret. Qui
mentitus est mihi, sed, ut mihi fuit testatus, facere
noluit, et est mihi mentitus suum dictum et suam
fidem. Deinde conjux mea videns eum rogavit restituere
corpora sancta, et idem ipse ad Ecclesiam suam
redire, directumque nostrum supra modum accipere,
neque audire voluit; sed testatus est ei Altitonantem
ducere ipsa sancta corpora in aliena patria, et usque
in aeternum nobis non esse recuperanda. Quae audiens,
metuens ne subito, sicut juratus est, hoc faceret
me absente et ignorante, fuit ad praefatam
villae ecclesiam, non adhuc consecratam, et traxit
exinde corpora sancta, restituitque et condidit honorifice
in sedem suam. Deinde conjux mea, prostrata
coram eo, suum postulavit accipere directum;
qui renuit. Ego autem confestim ut hoc novi, vidi
praefatum archiepiscopum, voluique ei affirmare directum
et de me et de conjuge mea et de omnibus
meis in judicio sui dioecesi episcoporum et episcopi
Arelato per decem millia solidos; qui renuit. Deinde
in judicio legati apostolici et hujus | null | ac91fb3b-4544-4ee8-893e-36ee54728ae4 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
sanctae synodi;
et hunc sprevit. Ad ultimum vero exclamavi sanctum
Petrum et judicium domni apostolici ut irem coram
eo, et in ejus manu ei affirmarem directum. Hunc
multo parvipendit; sed excommunicavit inclementer
atque injuste me et meam uxorem, meosque infantes,
et omnem nostram terram, tam crudeliter, ita
ut nullus ibi baptizetur, nec communicetur, nec
sepeliatur. Nos autem, nisi timor Dei esset, parvi
penderemus suam excommunicationem, quem tot
malis novimus sceleratum, et a papa Victore cum
CXX episcopis anathematizatum, et Simoniacum,
qui omnes ordines suos vendidit, qui omnes episcopos,
taceam de alienis, sed omnes quos in mea terra
ordinavit, usque ad novissimum quadrantem redimere
fecit. Quod si non creditis, Lutevensem requirite
episcopum et Helenensem et hi hoc vobis testificentur,
qui ab eo sunt ordinati. Neque ecclesias
meae ferrae consecrare voluit, donec datum earum
tenuit. Nuper autem duos meos milites venientes ex
vigilia sanctae Salvatoris Anianae, die Epiphaniae, eo
jubente atque suffragante, sunt capti et tenti, et eos
qui illos ceperunt patrocinat, et dat eis solidatas.
Ideo ego Berengarius praefatus hanc vobis et Domino
Deo facio querimoniam, et postulo justitiam; quam
nisi impetravero, suae excommunicationi parvi pendero,
et in meam terram treguam nullam tenebo,
neque judicium apostolici amplius acclamabo.
Quod ego Berengarius ita superius queror ad
legatos summi pontificis superius, et ad cunctos episcopos
et abbates, quoniam ad synodum Arelati conabam
ostendere. Sed quoniam nihil profuit, ad
domnum apostolicum ideo libens mittere curavi. Quem
rogo, per Deum et sanctum Petrum, ut ab hac excommunicatione
me absolvat, meoque praesuli de
me satisfaciat, quoniam usque Romam ego libentius
satisfacere ire non ambigo; ille, nisi ligatus, unquam
sponte non ibit. | null | d19ac335-0362-448b-acfe-7c62900a2506 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
236-251 MONITUM.
Unde hanc continuationem hauserit, haud equidem indicat Urstisius, haud dubium tamen quin ex prioribus
editionibus. Certe non habetur in autographo Bernoldi codice, quocum hucusque San-Georgianus ex
asse conspiraverat. Nostri vero codices eamdem separatim non exhibent, sed cum altera dicti Bernoldi ita
commistam, ut tamen quae primi, quae secundi continuatoris sint, ex ipsa narrationis serie liqueat. Praemittimus
igitur textum Urstisii, codicibus more hucusque solito subnotatis. Caeterum de Bertholdo ejus
auctore diximus in dissertatione ad Hermannum.
EDITIO URSTISII.
1054 Herimannus, Wolferadi comitis filius,
ab infantia omnibus membris contractus, sed omnes
tunc temporis viros sapientia et virtutibus praecellens,
in Aleshusan praedio suo defunctus ac
sepultus est.--Werinherus et Liutherus in
Hierosolymitano itinere defuncti sunt.--Conventus
ab imperatore Moguntiae factus, in quo Gebehardus,
Eistetensium 252 episcopus ab episcopis electus,
Romamque missus, ibique honorifice susceptus, in
sequenti Quadragesima in Coena Domini CLIV
papa ordinatus, Victoris secundi nomen accepit.
1055 Imperator Natalem Domini Goslare celebravit,
ac deinde expeditionem in Italiam paravit,
et diem sanctum Paschae Mantuae egit, diem autem
Pentecostes Florentiae, ibique coram eo, a domino
papa generali synodo habita, multa correcta
sunt.--Imperator Adalbertum capitali sententiae
adjudicatum per interventum episcoporum dimisit
.--Eodem tempore quinquaginta aut eo
amplius armati milites a Nortmannia latenter per
mare transeuntes. Nortmannis contra imperatorem
auxilium praebere cupientes, a Picentibus civibus
capti atque ad imperatorem delati.--Imperator Othonem
Novariensem episcopum Constantinopolim misit,
ubi pro Michaele nuper defuncto quamdam feminam
totius regni monarchiam tenentem invenit,
quae illum sequenti anno, suis etiam legatis
adjunctis, amicitiam pactumque confirmandum imperatori
remisit.--Beatrix imperatori ad deditionem
veniens causa mariti sui, quanquam data
fide, tenetur, filiusque ejus puer Bonifacius
hac causa venire veretur. Sed non multis interpositis
diebus, cum imperator ibidem moraretur, idem
puer moritur.-- 253 Gebehardus Ratisbonensis
episcopus, et Welfus dux, licentiam repatriandi ab
Italia impetraverant, militesque eorum illis, ut aiunt,
ignorantibus contra imperatorem conjuraverunt. Quo
tempore Welfus dux, suis et omni populo admodum
flebili morte praeventus, apud Altorfense coenobium
sepultus est.--Arnoltus episcopus Nemetensis
moritur.
1056 Imperator de Italia per Bajoariam rediens.
Natalem Domini apud castrum Turegum celebravit,
ibique Ottonis marchionis filiam aequivoco suo
filio desponsavit.--Gebehardus Ratisbonensis episcopus,
ab imperatore de conjuratione contra se
facta victus, primum in castro Ulfilingino dein
in Stofola per aliquod tempus sub custodia
tenetur.--Conradus ab imperatore Nemeti pro Arnolto
episcopo substituitur.--Herimannus Agrippinae
urbis archiepiscopus obiit, pro quo Hanno
Goslare prius praepositus in archipraesulatum successit.--Imperator
diem sanctum Paschae
celebravit.-- 254 Eodem anno Sclavi, qui et Liutici
dicuntur, terminos Saxonum insectantes, quamplurimos
eorum principes cum Wilhelmo marchione
peremerunt. Henricus imperator domino
Apostolico ad se tempore autumnali invitato,
cum in Saxonia in Bothfeldino commoraretur,
morbo ingravescente infirmatus obiit anno aetatis
suae XXXIX, regni vero XVIII, imperii XV, indictione
decima. Qui inde asportatus. Nemetumque
translatus, in ecclesia sanctae Mariae, quam ipse
construxerat, adhuc imperfecta, juxta patrem matremque
sepultus est; et filius ejus Henricus quartus,
septimum aetatis annum habens, pro eo regni jura
suscipiens, a primoribus matri imperatrici educandus
est commendatus.
1057 Henricus rex Natalem Domini Ratisbonae
celebravit.--VII Kal. Maias immensitas nivis et
pruinae magnam partem vinearum perdidit.--Romae
Victor II decessit; in cujus locum Fridericus, frater
Godefridi ducis, dudum beati Leonis papae
archidiaconus, tunc autem temporis monasterii
S. Benedicti abbas, CLV papa ordinatus,
Stephanus nonus est nominatus.--Otto dux Alemannorum
obiit, cujus ducatum Rudolfus
accepit.--Hoc anno lapides mirae magnitudinis,
misti grandine, de coelo ceciderunt, et nonnulli
hominum fulmine perierunt.
1058 Romae Stephanus papa obiit. Romani autem,
accepta pecunia, quemdam Joannem contra
canones elegerunt, qui sine consecratione 255 per
aliquot dies sedens, a Godefrido duce expellitur, atque
Florentinae civitatis episcopus, CLVI papa constitutus,
Nicolaus secundus est vocatus. Eodem tempore
Henricus Augustanus episcopus apud imperatricem
summum consilii locum habuit; quod nonnullis
regni principibus, ejus insolentiam non ferentibus,
multum displicuit.
1059 Hoc anno, magna mortalitas hominum et
pestis pecorum facta est. Orto inter Mediolanenses
et Ticinenses bello, multi ex utraque parte ceciderunt.
Rodolfus Alemannorum dux Mathildam, Henrici
regis | null | f86ca891-38b1-4857-8f36-f575b979c5ec | latin_170m_raw | null | None | None | None |
sororem, duxit uxorem.--Fuldis Eberhardus
abbas decessit, cui Sigefridus successit.--Andreas
Pannoniae rex, cum prius pacem pactumque
per legatos cum Henrico rege confirmasset,
etiam sororem ejus minorem filio suo adhuc
puero sponsam obtinuit.
1060 Henricus Galliarum rex obiit, et filius ejus
adhuc puer regnum cum matre gubernandum
suscepit.--Lupaldus Moguntiensis archiepiscopus
decessit; cui Sigefridus Fuldis abbas successit.--Conradus
Nemetensis episcopus moritur, in
cujus locum Einhardus promovetur. Mathilda soror
regis obiit.--Henricus palatinus comes
in amentiam versus, cum sub specie religionis quasi
saeculum derelinquens in monasterium Ephtirnacha
se contulisset, inde abstractus conjugem suam occidit.
256 Et hoc anno, sicut in priori, mortalitas
multos exstinxit. Hiems satis dura et nivosa et
plus solito prolixa, frumenti vinique maximum
attulit damnum. Andreas rex Pannoniarum, cum
a fratre suo regnum sibi circumquaque vastante
multas injurias perpessus, fuisset, tandem febre
pulsatus omnes thesauros suos in castrum Medilhecka,
nec non et filium suum Henrico regi
per Tiedbaldum comitem transmisit.
1061 Magna fames multos consumpsit.--Gebehardus
Ratisbonensis episcopus obiit, cui
Otto successit.--Conradus, qui Carentanis
solo nomine ducis praefuit, moriens locum dedit;
cujus ducatum Bertholdus Suevigena accepit.--Romae
Nicolao papa defuncto, Romani coronam
et alia munera Henrico regi transmiserunt eumque
pro eligendo summo pontifice interpellaverunt.
Qui, ad se convocatis omnibus Italiae episcopis generalique
conventu Basileae habito, eadem imposita
corona patricius Romanorum appellatus est. Deinde
cum communi consilio omnium Parmensem episcopum
summum Romanae Ecclesiae elegit pontificem.
Interim dum haec aguntur, Anshelmus
episcopus de Luca, quibusdam Romanis faventibus,
apostolicam sedem sibi usurpavit.--Burkardus et
Wezil de Zolorin occiduntur. Ecclesia Nemetensis
dedicatur, et Agnes imperatrix, depositis regalibus
vestimentis, sacro velamine circumdata.
257 1062 Sexto Idus Februarii terraemotus,
fulgura et tonitrua facta sunt; pestilentia et mortalitas
subsecuta multos exstinxit. Henricus rex
apud Trajectum Frisiae urbem diem Paschae cum
matre imperatrice egit.--His diebus Hanno
Agrippinae Coloniae archiepiscopus, adnitentibus
quibusdam regni principibus, Henricum regem cum
lancea et aliis imperii insignibus a matre imperatrice
vi abripuit, secumque Coloniam adduxit.--Parmensis
episcopus, dudum electus, Romam
consecrandus adiit; cui cum Romani armati occurrerent
ingressumque prohiberent, multitudo illorum
a militibus ejus occiduntur et in Tiberi submerguntur,
caeteri fugantur.
1063 Tempore veris, medio mense Aprili, per
quatuor dies hiems saeva, ventosa et nivosa, aves et
pecora frigore exstinxit, arborum et vinearum maximam
quoque partem perdidit.--Engilhardus episcopus
de Magdiburg obiit, cui frater Coloniensis
archiepiscopi successit.--Henricus Augustensis
episcopus obiit, cui Imbricus successit.--Eodem
anno quaedam mulier juxta Constantiam
infantem, duo capita, nec non et caetera membra
ad usque clunes duplicia habentem, peperit.
1064 Henricus rex Natalem Domini Coloniae celebravit,
diem Paschae autem Leodii Synodus Mantuae
.
1065 Henricus rex Natalem Domini Goslare, diem
autem Paschae Wormatiae celebravit.-- 258 Domus
regalis Goslari concremata est: quod et factum
est VI Kal. Aprilis, indictione tertia, et ibidem
accinctus est Henricus gladio, anno regni sui nono,
aetatis autem suae decimo quarto, et dux Godefridus
scutarius ejus eligebatur.--Pataviensis episcopus
obiit, cui Altmannus imperatricis capellanus successit.
Hoc tempore Sigifridus Moguntiacensis archiepiscopus,
Wilhelmus Trajectensis episcopus,
et Guntharius Babinbergensis episcopus, Otto
Ratisbonensis episcopus, cum magno apparatu et
comitatu Hierusalem proficiscentes, in eo itinere a
paganis multa sunt perpessi; nam et bellum cum
eis inire sunt coacti. In eadem via Guntharius obiit,
cui Ricimannus Simoniace successit. Multi
nobiles civili bello perierunt.
1066 Henricus rex Natalem Domini Goslare, Pascha
autem apud Trajectum egit.--Eberhardus
Trevirensis archiepiscopus, XVII Kal. Maii Sabbato
sancto Paschae, completis a se ipsius diei officiis,
ipsis sacerdotalibus vestimentis indutus, requievit
in pace. Cui Conradus Coloniensis praepositus, electus
a rege, succedere debuit; sed a clero et civibus
Trevirensibus refutatus est. Unde quidam comes
de militia Trevirensi, nomine Theodoricus, cumdem
Conradum Trevirim tendentem comprehendit,
et diu sub custodia maceratum quatuor militibus
enecandum commisit. Qui dum eum ter per quoddam
praecipitium dejecissent, et nihil sibi nisi brachium
collidere possent, unus ex illis poenitentia
ductus, ab eo veniam impetravit. Alius autem volens
eum decollare, maxillam ejus tantum abscidit.
Et sic ipse Deo dignus martyr ad Dominum migravit
Kalendis Junii, sepultus ad abbatiam quamdam | null | 013de888-6640-4934-b231-ea0d088b9643 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Doleiam. Tres autem milites mortis illius auctores
digna ultio postmodum subsecuta est; nam unus
eorum acceptum cibum deglutire non valens, alii duo
manus suas lacerantes ad claustra inferni descenderunt.
CODICES.
1054 #Conventus ab . . . Gebehartus Aureatensis episcopus . . . nomen accepit.@#
1055 #Imperator Natalem . . . correcta sunt.--Imperator
Adalbertum . . . dimisit.--Imperator Ottonem
remisit.--Beatrix . . . puer moritur.--Gebehardus..
. morte praeventus, et voto sanctae monachicae
vitae Deo revera se initiando dedicatus, apud Altorfense
coenobium sepultus est.--Arnold episcopus
Nemetensis moritur, et Conradus ei successit.@#
1056 #Imperator de Italia rediens Natalem Domini
Turegi celebravit . . . desponsavit.--Gebehardus . . .
victus per aliquod tempus in custodia tenebatur.--Imperator
diem . . . celebravit.@#
1057 #Henricus rex . . . celebravit.--Otto dux . . .
accepit.--Hoc anno lapides . . . de coelo ceciderunt.@#
1060 #Henricus rex Galliarum obiit, et filius ejus
Philippus . . . suscepit. Lupaldus Moguntinus . . . successit.
Et hoc anno . . . multos exstinxit. Henricus palatinus . . .
occidit.@#
1061 #Magna fames multos occidit. Gebehardus . . .
successit. Conradus . . . moritur . . . comes Suevigena
suscepit.@#
1062 VI #Idus Februarii . . . exstinxit, et fames magna
facta est. Henricus rex . . . egit. His diebus Hanno . . .
Coloniam adduxit.@#
1063 #Eodem anno quaedam mulier . . . peperit.@#
1064 Ut Urstisius.
1065 #Henricus rex . . . Wormatiae egit. Domus . . .
concremata est. Pataviensis . . . successit. Hoc tempore
Sigifridus . . . Simoniace successit. Multi . . . perierunt.@#
1066 #Henricus rex . . . egit.@#
236-251 MONITUM.
Unde hanc continuationem hauserit, haud equidem indicat Urstisius, haud dubium tamen quin ex prioribus
editionibus. Certe non habetur in autographo Bernoldi codice, quocum hucusque San-Georgianus ex
asse conspiraverat. Nostri vero codices eamdem separatim non exhibent, sed cum altera dicti Bernoldi ita
commistam, ut tamen quae primi, quae secundi continuatoris sint, ex ipsa narrationis serie liqueat. Praemittimus
igitur textum Urstisii, codicibus more hucusque solito subnotatis. Caeterum de Bertholdo ejus
auctore diximus in dissertatione ad Hermannum.
EDITIO URSTISII.
1054 Herimannus, Wolferadi comitis filius,
ab infantia omnibus membris contractus, sed omnes
tunc temporis viros sapientia et virtutibus praecellens,
in Aleshusan praedio suo defunctus ac
sepultus est.--Werinherus et Liutherus in
Hierosolymitano itinere defuncti sunt.--Conventus
ab imperatore Moguntiae factus, in quo Gebehardus,
Eistetensium 252 episcopus ab episcopis electus,
Romamque missus, ibique honorifice susceptus, in
sequenti Quadragesima in Coena Domini CLIV
papa ordinatus, Victoris secundi nomen accepit.
1055 Imperator Natalem Domini Goslare celebravit,
ac deinde expeditionem in Italiam paravit,
et diem sanctum Paschae Mantuae egit, diem autem
Pentecostes Florentiae, ibique coram eo, a domino
papa generali synodo habita, multa correcta
sunt.--Imperator Adalbertum capitali sententiae
adjudicatum per interventum episcoporum dimisit
.--Eodem tempore quinquaginta aut eo
amplius armati milites a Nortmannia latenter per
mare transeuntes. Nortmannis contra imperatorem
auxilium praebere cupientes, a Picentibus civibus
capti atque ad imperatorem delati.--Imperator Othonem
Novariensem episcopum Constantinopolim misit,
ubi pro Michaele nuper defuncto quamdam feminam
totius regni monarchiam tenentem invenit,
quae illum sequenti anno, suis etiam legatis
adjunctis, amicitiam pactumque confirmandum imperatori
remisit.--Beatrix imperatori ad deditionem
veniens causa mariti sui, quanquam data
fide, tenetur, filiusque ejus puer Bonifacius
hac causa venire veretur. Sed non multis interpositis
diebus, cum imperator ibidem moraretur, idem
puer moritur.-- 253 Gebehardus Ratisbonensis
episcopus, et Welfus dux, licentiam repatriandi ab
Italia impetraverant, militesque eorum illis, ut aiunt,
ignorantibus contra imperatorem conjuraverunt. Quo
tempore Welfus dux, suis et omni populo admodum
flebili morte praeventus, apud Altorfense coenobium
sepultus est.--Arnoltus episcopus Nemetensis
moritur.
1056 Imperator de Italia per Bajoariam rediens.
Natalem Domini apud castrum Turegum celebravit,
ibique Ottonis marchionis filiam aequivoco suo
filio desponsavit.--Gebehardus Ratisbonensis episcopus,
ab imperatore de conjuratione contra se
facta victus, primum in castro Ulfilingino dein
in Stofola per aliquod tempus sub custodia
tenetur.--Conradus | null | 84c29456-8563-4aa7-8406-2d6394d0e04b | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ab imperatore Nemeti pro Arnolto
episcopo substituitur.--Herimannus Agrippinae
urbis archiepiscopus obiit, pro quo Hanno
Goslare prius praepositus in archipraesulatum successit.--Imperator
diem sanctum Paschae
celebravit.-- 254 Eodem anno Sclavi, qui et Liutici
dicuntur, terminos Saxonum insectantes, quamplurimos
eorum principes cum Wilhelmo marchione
peremerunt. Henricus imperator domino
Apostolico ad se tempore autumnali invitato,
cum in Saxonia in Bothfeldino commoraretur,
morbo ingravescente infirmatus obiit anno aetatis
suae XXXIX, regni vero XVIII, imperii XV, indictione
decima. Qui inde asportatus. Nemetumque
translatus, in ecclesia sanctae Mariae, quam ipse
construxerat, adhuc imperfecta, juxta patrem matremque
sepultus est; et filius ejus Henricus quartus,
septimum aetatis annum habens, pro eo regni jura
suscipiens, a primoribus matri imperatrici educandus
est commendatus.
1057 Henricus rex Natalem Domini Ratisbonae
celebravit.--VII Kal. Maias immensitas nivis et
pruinae magnam partem vinearum perdidit.--Romae
Victor II decessit; in cujus locum Fridericus, frater
Godefridi ducis, dudum beati Leonis papae
archidiaconus, tunc autem temporis monasterii
S. Benedicti abbas, CLV papa ordinatus,
Stephanus nonus est nominatus.--Otto dux Alemannorum
obiit, cujus ducatum Rudolfus
accepit.--Hoc anno lapides mirae magnitudinis,
misti grandine, de coelo ceciderunt, et nonnulli
hominum fulmine perierunt.
1058 Romae Stephanus papa obiit. Romani autem,
accepta pecunia, quemdam Joannem contra
canones elegerunt, qui sine consecratione 255 per
aliquot dies sedens, a Godefrido duce expellitur, atque
Florentinae civitatis episcopus, CLVI papa constitutus,
Nicolaus secundus est vocatus. Eodem tempore
Henricus Augustanus episcopus apud imperatricem
summum consilii locum habuit; quod nonnullis
regni principibus, ejus insolentiam non ferentibus,
multum displicuit.
1059 Hoc anno, magna mortalitas hominum et
pestis pecorum facta est. Orto inter Mediolanenses
et Ticinenses bello, multi ex utraque parte ceciderunt.
Rodolfus Alemannorum dux Mathildam, Henrici
regis sororem, duxit uxorem.--Fuldis Eberhardus
abbas decessit, cui Sigefridus successit.--Andreas
Pannoniae rex, cum prius pacem pactumque
per legatos cum Henrico rege confirmasset,
etiam sororem ejus minorem filio suo adhuc
puero sponsam obtinuit.
1060 Henricus Galliarum rex obiit, et filius ejus
adhuc puer regnum cum matre gubernandum
suscepit.--Lupaldus Moguntiensis archiepiscopus
decessit; cui Sigefridus Fuldis abbas successit.--Conradus
Nemetensis episcopus moritur, in
cujus locum Einhardus promovetur. Mathilda soror
regis obiit.--Henricus palatinus comes
in amentiam versus, cum sub specie religionis quasi
saeculum derelinquens in monasterium Ephtirnacha
se contulisset, inde abstractus conjugem suam occidit.
256 Et hoc anno, sicut in priori, mortalitas
multos exstinxit. Hiems satis dura et nivosa et
plus solito prolixa, frumenti vinique maximum
attulit damnum. Andreas rex Pannoniarum, cum
a fratre suo regnum sibi circumquaque vastante
multas injurias perpessus, fuisset, tandem febre
pulsatus omnes thesauros suos in castrum Medilhecka,
nec non et filium suum Henrico regi
per Tiedbaldum comitem transmisit.
1061 Magna fames multos consumpsit.--Gebehardus
Ratisbonensis episcopus obiit, cui
Otto successit.--Conradus, qui Carentanis
solo nomine ducis praefuit, moriens locum dedit;
cujus ducatum Bertholdus Suevigena accepit.--Romae
Nicolao papa defuncto, Romani coronam
et alia munera Henrico regi transmiserunt eumque
pro eligendo summo pontifice interpellaverunt.
Qui, ad se convocatis omnibus Italiae episcopis generalique
conventu Basileae habito, eadem imposita
corona patricius Romanorum appellatus est. Deinde
cum communi consilio omnium Parmensem episcopum
summum Romanae Ecclesiae elegit pontificem.
Interim dum haec aguntur, Anshelmus
episcopus de Luca, quibusdam Romanis faventibus,
apostolicam sedem sibi usurpavit.--Burkardus et
Wezil de Zolorin occiduntur. Ecclesia Nemetensis
dedicatur, et Agnes imperatrix, depositis regalibus
vestimentis, sacro velamine circumdata.
257 1062 Sexto Idus Februarii terraemotus,
fulgura et tonitrua facta sunt; pestilentia et mortalitas
subsecuta multos exstinxit. Henricus rex
apud Trajectum Frisiae urbem diem Paschae cum
matre imperatrice egit.--His diebus Hanno
Agrippinae Coloniae archiepiscopus, adnitentibus
quibusdam regni principibus, Henricum regem cum
lancea et aliis imperii insignibus a matre imperatrice
vi abripuit, secumque Coloniam adduxit.--Parmensis
episcopus, dudum electus, Romam
consecrandus adiit; cui cum Romani armati occurrerent
ingressumque prohiberent, multitudo illorum
a militibus ejus occiduntur et in Tiberi submerguntur,
caeteri fugantur.
1063 Tempore veris, medio mense Aprili, per
quatuor dies hiems saeva, ventosa et nivosa, aves et
pecora frigore exstinxit, arborum et vinearum maximam
quoque partem perdidit.--Engilhardus episcopus | null | a239ca1c-5152-4d6d-b345-68d7c77fe2c1 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
de Magdiburg obiit, cui frater Coloniensis
archiepiscopi successit.--Henricus Augustensis
episcopus obiit, cui Imbricus successit.--Eodem
anno quaedam mulier juxta Constantiam
infantem, duo capita, nec non et caetera membra
ad usque clunes duplicia habentem, peperit.
1064 Henricus rex Natalem Domini Coloniae celebravit,
diem Paschae autem Leodii Synodus Mantuae
.
1065 Henricus rex Natalem Domini Goslare, diem
autem Paschae Wormatiae celebravit.-- 258 Domus
regalis Goslari concremata est: quod et factum
est VI Kal. Aprilis, indictione tertia, et ibidem
accinctus est Henricus gladio, anno regni sui nono,
aetatis autem suae decimo quarto, et dux Godefridus
scutarius ejus eligebatur.--Pataviensis episcopus
obiit, cui Altmannus imperatricis capellanus successit.
Hoc tempore Sigifridus Moguntiacensis archiepiscopus,
Wilhelmus Trajectensis episcopus,
et Guntharius Babinbergensis episcopus, Otto
Ratisbonensis episcopus, cum magno apparatu et
comitatu Hierusalem proficiscentes, in eo itinere a
paganis multa sunt perpessi; nam et bellum cum
eis inire sunt coacti. In eadem via Guntharius obiit,
cui Ricimannus Simoniace successit. Multi
nobiles civili bello perierunt.
1066 Henricus rex Natalem Domini Goslare, Pascha
autem apud Trajectum egit.--Eberhardus
Trevirensis archiepiscopus, XVII Kal. Maii Sabbato
sancto Paschae, completis a se ipsius diei officiis,
ipsis sacerdotalibus vestimentis indutus, requievit
in pace. Cui Conradus Coloniensis praepositus, electus
a rege, succedere debuit; sed a clero et civibus
Trevirensibus refutatus est. Unde quidam comes
de militia Trevirensi, nomine Theodoricus, cumdem
Conradum Trevirim tendentem comprehendit,
et diu sub custodia maceratum quatuor militibus
enecandum commisit. Qui dum eum ter per quoddam
praecipitium dejecissent, et nihil sibi nisi brachium
collidere possent, unus ex illis poenitentia
ductus, ab eo veniam impetravit. Alius autem volens
eum decollare, maxillam ejus tantum abscidit.
Et sic ipse Deo dignus martyr ad Dominum migravit
Kalendis Junii, sepultus ad abbatiam quamdam
Doleiam. Tres autem milites mortis illius auctores
digna ultio postmodum subsecuta est; nam unus
eorum acceptum cibum deglutire non valens, alii duo
manus suas lacerantes ad claustra inferni descenderunt.
CODICES.
1054 #Conventus ab . . . Gebehartus Aureatensis episcopus . . . nomen accepit.@#
1055 #Imperator Natalem . . . correcta sunt.--Imperator
Adalbertum . . . dimisit.--Imperator Ottonem
remisit.--Beatrix . . . puer moritur.--Gebehardus..
. morte praeventus, et voto sanctae monachicae
vitae Deo revera se initiando dedicatus, apud Altorfense
coenobium sepultus est.--Arnold episcopus
Nemetensis moritur, et Conradus ei successit.@#
1056 #Imperator de Italia rediens Natalem Domini
Turegi celebravit . . . desponsavit.--Gebehardus . . .
victus per aliquod tempus in custodia tenebatur.--Imperator
diem . . . celebravit.@#
1057 #Henricus rex . . . celebravit.--Otto dux . . .
accepit.--Hoc anno lapides . . . de coelo ceciderunt.@#
1060 #Henricus rex Galliarum obiit, et filius ejus
Philippus . . . suscepit. Lupaldus Moguntinus . . . successit.
Et hoc anno . . . multos exstinxit. Henricus palatinus . . .
occidit.@#
1061 #Magna fames multos occidit. Gebehardus . . .
successit. Conradus . . . moritur . . . comes Suevigena
suscepit.@#
1062 VI #Idus Februarii . . . exstinxit, et fames magna
facta est. Henricus rex . . . egit. His diebus Hanno . . .
Coloniam adduxit.@#
1063 #Eodem anno quaedam mulier . . . peperit.@#
1064 Ut Urstisius.
1065 #Henricus rex . . . Wormatiae egit. Domus . . .
concremata est. Pataviensis . . . successit. Hoc tempore
Sigifridus . . . Simoniace successit. Multi . . . perierunt.@#
1066 #Henricus rex . . . egit.@# | null | 7280241b-54f1-440f-910c-e6d45b9bde3b | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Vita Hermanni
Hermannus, qui et heros magnus, religiosi comitis
Wolferadi filius, ab ineunte aetate in exteriori
homine passione paralytica omnibus membris dissolutorie
contractus, in interiori autem ingenii vena
prae cunctis sui saeculi viris mirabiliter dilatatus,
artium omnium perplexitates metrorumque subtilitates
per semetipsum suo sensu fere comprehendit.
Totus semper a primis annis [ #Murat.@# hujus studio
et otiis vacanter traditus, et vitam plenaria divinarum
et saecularium litterarum peritia magnus effectus
est, ut ab omnibus ad magisterium et doctrinam
ejus undique confluentibus stupori et admirationi
haberetur]. Ea autem per omnes artuum compages
immanitate dissolutus erat, ut nec se loco in quo
ponebatur absque juvante quolibet aliquorsum se
movere, neve saltem in aliud latus vertere posset;
sed in sella quadam gestatoria a ministro suo depositus,
vix curvatim ad agendum quilibet sedere poterat.
In qua utilis ille et sanctae operationis alumnus,
quamvis ore, lingua labiisque dissolutis fractos et
vix intelligibiles verborum sonos quomodocunque
tractim formaverit, tamen auditoribus suis eloquens
et sedulus dogmatistes, tota alacritate festivus, et
in disputando promptissimus, et ad inquisita illorum
respondendo morigerus minime defuit, sive aliquid
novi vix digitis itidem dissolutis scriptitabat, sive
sibi vel aliis lectitabat, vel aliquibus utilitatis aut
justae necessitatis sese exercitiis intentissimus semper
occupavit.
Homo revera sine querela nihil humani a se alienum
putavit. Enim vero humillimae charitatis et
charitativae humilitatis exsecutor industrius, mirae
custos patientiae [ #ed.,@# cultor sapientiae], apparitor
obedientiae praesentissimus, castitatis amator, virgineae
incorruptionis conservator, misericordiae [ #al.,@#
Mariae] cultor hilarissimus, verae [ #ed.,@# integerrimae
fidei orator vere catholicus, veritatis assertor, etc.]
catholicae veritatis assertor et defensor invictissimus,
probatissimus religionis Christianae paedagogus,
non parvae vir modestiae, sobrietatis et continentiae,
utpote qui ab infantia nunquam carnes
manducaret. Psalmodiae, orationi et divinis laudibus
officialiter satis devotus, et ante et post clericatum
susceptum, quem Bern abbate Augiensi viro
sancto et sapiente adhortante circa annum tricesimum
subierat, et totius sanctae et honestae vitae
exstitit administrator orthodoxus. Mirae benevolentiae,
affabilitatis, jucunditatis et humanitatis omnifariae
conatu sese omnibus morigerum et aptum
exhibens, utpote omnibus omnia factus, ab omnibus
amabatur. Iniquitatis autem, injustitiae et totius
pravitatis et malitiae, vel quidquid contra Deum fit,
aversator et impugnator indefessus ad usque finem
vitae feliciter perduravit.
STUDIUM HERMANNI.
Computi igitur rationem, regulas et nonnulla
argumenta, in quo prioribus cunctis non parum praecelluit,
satis luculenter composuit et ordinavit; et
praeter caetera de naturali lunae incensione regulares
experientissimos ordinavit [ #ed.,@# adinvenit], per quos
evidentissime sciatur in qualibet hora diei sive noctis
a sole incendatur.
Ad inveniendum quoque lunae eclipsin regulas
experientissimas excogitavit, geometriam quamdam
non parvae profecto, quantum ad artem illam, utilitatis,
sicut in hac nemo majorum tanta scientia et
subtilitate praeditus fuit, ipse quoque naturali ratione
et ordine per numeros et figuras conscripsit.
Cantus item historiales plenarios, utpote quo
musicus peritior non erat, de S. Georgio, S. Gordiano
et Epimacho, S. Afra martyre, S. Magno confessore,
et de S. Wolfgango episcopo mira suavitate
et elegantia euphonicos, praeter alia hujusmodi perplura,
neumatizavit et composuit.
Libellum hunc Chronicorum ab incarnatione
Domini usque ad annum suum undecunque laboriosa
diligentia collegit. Gesta quoque Chuonradi et
Heinrici imperatorum pulcherrime descripsit.
Libellum ad haec de octo vitiis principalibus jucundulum,
metrica diversitate lyricum, poetice satis
elaboravit. In horologicis et musicis instrumentis et
mechanicis nulli non par erat componendis. In his
igitur et in hujusmodi perpluribus, quae memorari
non brevis est temporis, quantum ad imbecillitatem
suam totus semper continuus studuerat.
Tandem vero cum de ergastulo mundi hujus fastidioso
sanctam ejus animam Dei pietas dignaretur
liberare, pleuritica arreptus passione decem contabescens
dies incessabiliter fere et immaniter laboravit
lethali hac invasione. Tum quadam die summo
mane, cum, matutina synaxi celebrata, ego, quem
quidem familiarem prae caeteris habebat, ad lectum
aegrotantis accessissem, et, an se aliquantulum melius
habuerit, ab eo inquisissem, respondit: « Noli,
inquam, de hoc, noli me interrogare, quin potius
hoc quod tibi, in quo non parum confido, enarrem,
diligenter attende. Moriar procul dubio in brevi, et
non vivam, nec reconvalescam; ideoque tibi meisque
omnibus unice nimis commendo | null | 034cbc12-67dc-4554-9dc7-a8a3db07a736 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
peccatricem animam
meam. Per totam quippe noctem hanc in
exstasi quadam raptus fueram, et videbar mihi ea
memoria et scientia, qua orationem solemus Dominicam,
Hortensium Tullii Ciceronis lectitando et
mox relectitando vigilanter percursitare, et remanentis
adhuc sensum et scripturam materiae, quam proposui
de vitiis dictandam quasi jam perscripserim,
similiter lectitare, et id genus multa. Cujus nimirum
instinctu et hortatu lectionis tanto mihi totus hic
praesens mundus cum suis omnibus, et ipsa haec
vita mortalis contemptui et taedio est, et e contrario
tam ineffabili desiderio et dilectioni futurus ille et
non transitorius mundus, et aeterna illa et immortalis
vita, ut quasi nihili et inane cuncta transitoria
haec omnino reputentur, et floccipendantur a me.
Taedet quidem me vivere. »
Ego autem visionis hujus et sermonis non parum
stupefactus oraculo, et ut pro tanti amici talisque
magistri abscessu oportuerat, totus fluens in lacrymis
et commotus ejulatu memet satis indecenter vix
continui. Mox ille sic me quasi zelando corripuit,
quam stupido in me obliquans tremebundus intuitu:
« Noli, anime mi, noli super me plorare, quin potius
mihi tripudiando congratulare. Accipe, quaeso, tabulas
meas, et quaecunque adhuc scribenda restant
in eis, imprimis tu diligenter emenda, demum scripta
eis, qui ea dignentur, commenda. Ipse autem
tete quotidie cogitans moriturum, praepara te semper
toto nisu et meditatu in idipsum iter, quia nescis
quolibet die vel hora me tuum amicissimum prosequeris. »
Et in haec verba cessavit.
Dehinc in dies, ut fit, languore semper ingravescente,
eheu! ad extrema perductus est. Et totus
jam jamque ad coelestia suspensus, post confessionem
peccatorum ex toto corde purissimam, et communicatam
devotissime Christi eucharistiam, pluribus,
qui ad eum visitandum confluebant, fratribus,
amicis et familiaribus in unum psallentibus, orantibus
et conflentibus, felici, quod solum semper prae
omnibus exoptavit, consummatione felix ille et incomparabilis
homo Dei VIII Kal. Octobris feliciter
omnino exspiravit, et suis omnibus planctum relinquens
non modicum in praedio suo apud Alleshusan
officiose lamentabilibus exsequiis tumulatus
in pace requievit.
Vita Hermanni
Hermannus, qui et heros magnus, religiosi comitis
Wolferadi filius, ab ineunte aetate in exteriori
homine passione paralytica omnibus membris dissolutorie
contractus, in interiori autem ingenii vena
prae cunctis sui saeculi viris mirabiliter dilatatus,
artium omnium perplexitates metrorumque subtilitates
per semetipsum suo sensu fere comprehendit.
Totus semper a primis annis [ #Murat.@# hujus studio
et otiis vacanter traditus, et vitam plenaria divinarum
et saecularium litterarum peritia magnus effectus
est, ut ab omnibus ad magisterium et doctrinam
ejus undique confluentibus stupori et admirationi
haberetur]. Ea autem per omnes artuum compages
immanitate dissolutus erat, ut nec se loco in quo
ponebatur absque juvante quolibet aliquorsum se
movere, neve saltem in aliud latus vertere posset;
sed in sella quadam gestatoria a ministro suo depositus,
vix curvatim ad agendum quilibet sedere poterat.
In qua utilis ille et sanctae operationis alumnus,
quamvis ore, lingua labiisque dissolutis fractos et
vix intelligibiles verborum sonos quomodocunque
tractim formaverit, tamen auditoribus suis eloquens
et sedulus dogmatistes, tota alacritate festivus, et
in disputando promptissimus, et ad inquisita illorum
respondendo morigerus minime defuit, sive aliquid
novi vix digitis itidem dissolutis scriptitabat, sive
sibi vel aliis lectitabat, vel aliquibus utilitatis aut
justae necessitatis sese exercitiis intentissimus semper
occupavit.
Homo revera sine querela nihil humani a se alienum
putavit. Enim vero humillimae charitatis et
charitativae humilitatis exsecutor industrius, mirae
custos patientiae [ #ed.,@# cultor sapientiae], apparitor
obedientiae praesentissimus, castitatis amator, virgineae
incorruptionis conservator, misericordiae [ #al.,@#
Mariae] cultor hilarissimus, verae [ #ed.,@# integerrimae
fidei orator vere catholicus, veritatis assertor, etc.]
catholicae veritatis assertor et defensor invictissimus,
probatissimus religionis Christianae paedagogus,
non parvae vir modestiae, sobrietatis et continentiae,
utpote qui ab infantia nunquam carnes
manducaret. Psalmodiae, orationi et divinis laudibus
officialiter satis devotus, et ante et post clericatum
susceptum, quem Bern abbate Augiensi viro
sancto et sapiente adhortante circa annum tricesimum
subierat, et totius sanctae et honestae vitae
exstitit administrator orthodoxus. Mirae benevolentiae,
affabilitatis, jucunditatis et humanitatis omnifariae
conatu sese omnibus morigerum et aptum
exhibens, utpote omnibus omnia factus, ab omnibus
amabatur. Iniquitatis autem, injustitiae et totius
pravitatis et malitiae, | null | 9e001088-36b6-490b-8a7a-9d6141821aad | latin_170m_raw | null | None | None | None |
vel quidquid contra Deum fit,
aversator et impugnator indefessus ad usque finem
vitae feliciter perduravit.
STUDIUM HERMANNI.
Computi igitur rationem, regulas et nonnulla
argumenta, in quo prioribus cunctis non parum praecelluit,
satis luculenter composuit et ordinavit; et
praeter caetera de naturali lunae incensione regulares
experientissimos ordinavit [ #ed.,@# adinvenit], per quos
evidentissime sciatur in qualibet hora diei sive noctis
a sole incendatur.
Ad inveniendum quoque lunae eclipsin regulas
experientissimas excogitavit, geometriam quamdam
non parvae profecto, quantum ad artem illam, utilitatis,
sicut in hac nemo majorum tanta scientia et
subtilitate praeditus fuit, ipse quoque naturali ratione
et ordine per numeros et figuras conscripsit.
Cantus item historiales plenarios, utpote quo
musicus peritior non erat, de S. Georgio, S. Gordiano
et Epimacho, S. Afra martyre, S. Magno confessore,
et de S. Wolfgango episcopo mira suavitate
et elegantia euphonicos, praeter alia hujusmodi perplura,
neumatizavit et composuit.
Libellum hunc Chronicorum ab incarnatione
Domini usque ad annum suum undecunque laboriosa
diligentia collegit. Gesta quoque Chuonradi et
Heinrici imperatorum pulcherrime descripsit.
Libellum ad haec de octo vitiis principalibus jucundulum,
metrica diversitate lyricum, poetice satis
elaboravit. In horologicis et musicis instrumentis et
mechanicis nulli non par erat componendis. In his
igitur et in hujusmodi perpluribus, quae memorari
non brevis est temporis, quantum ad imbecillitatem
suam totus semper continuus studuerat.
Tandem vero cum de ergastulo mundi hujus fastidioso
sanctam ejus animam Dei pietas dignaretur
liberare, pleuritica arreptus passione decem contabescens
dies incessabiliter fere et immaniter laboravit
lethali hac invasione. Tum quadam die summo
mane, cum, matutina synaxi celebrata, ego, quem
quidem familiarem prae caeteris habebat, ad lectum
aegrotantis accessissem, et, an se aliquantulum melius
habuerit, ab eo inquisissem, respondit: « Noli,
inquam, de hoc, noli me interrogare, quin potius
hoc quod tibi, in quo non parum confido, enarrem,
diligenter attende. Moriar procul dubio in brevi, et
non vivam, nec reconvalescam; ideoque tibi meisque
omnibus unice nimis commendo peccatricem animam
meam. Per totam quippe noctem hanc in
exstasi quadam raptus fueram, et videbar mihi ea
memoria et scientia, qua orationem solemus Dominicam,
Hortensium Tullii Ciceronis lectitando et
mox relectitando vigilanter percursitare, et remanentis
adhuc sensum et scripturam materiae, quam proposui
de vitiis dictandam quasi jam perscripserim,
similiter lectitare, et id genus multa. Cujus nimirum
instinctu et hortatu lectionis tanto mihi totus hic
praesens mundus cum suis omnibus, et ipsa haec
vita mortalis contemptui et taedio est, et e contrario
tam ineffabili desiderio et dilectioni futurus ille et
non transitorius mundus, et aeterna illa et immortalis
vita, ut quasi nihili et inane cuncta transitoria
haec omnino reputentur, et floccipendantur a me.
Taedet quidem me vivere. »
Ego autem visionis hujus et sermonis non parum
stupefactus oraculo, et ut pro tanti amici talisque
magistri abscessu oportuerat, totus fluens in lacrymis
et commotus ejulatu memet satis indecenter vix
continui. Mox ille sic me quasi zelando corripuit,
quam stupido in me obliquans tremebundus intuitu:
« Noli, anime mi, noli super me plorare, quin potius
mihi tripudiando congratulare. Accipe, quaeso, tabulas
meas, et quaecunque adhuc scribenda restant
in eis, imprimis tu diligenter emenda, demum scripta
eis, qui ea dignentur, commenda. Ipse autem
tete quotidie cogitans moriturum, praepara te semper
toto nisu et meditatu in idipsum iter, quia nescis
quolibet die vel hora me tuum amicissimum prosequeris. »
Et in haec verba cessavit.
Dehinc in dies, ut fit, languore semper ingravescente,
eheu! ad extrema perductus est. Et totus
jam jamque ad coelestia suspensus, post confessionem
peccatorum ex toto corde purissimam, et communicatam
devotissime Christi eucharistiam, pluribus,
qui ad eum visitandum confluebant, fratribus,
amicis et familiaribus in unum psallentibus, orantibus
et conflentibus, felici, quod solum semper prae
omnibus exoptavit, consummatione felix ille et incomparabilis
homo Dei VIII Kal. Octobris feliciter
omnino exspiravit, et suis omnibus planctum relinquens
non modicum in praedio suo apud Alleshusan
officiose lamentabilibus exsequiis tumulatus
in pace requievit. | null | 4289a5ca-8766-4bc5-a556-62ab818576b9 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
I. #Bruno, episcopus Tullensis abbatiae Sancti Apri possessiones confirmat.@# (Anno 1034.)[Dom Calmet, #Histoire de Lorraine,@# Preuves, I, 413.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, omnium
quae subsistunt aeternaliter creatricis atque moderatricis,
Bruno, sanctae Tullensis Ecclesiae, humilis
praesul.
Divinae dispositionis gratia agitur quotiescunque
animus uniuscujusque ad bonum velle inspiratur,
maxime ille qui plus caeteris in hoc mundo aliquid
habere cernitur, cum invigilat ut de rebus terrenae
dominationis Dei clementia sibi propitietur; nobis
tamen pastoribus Ecclesiae pia sollicitudo indicitur
ut grex Dominicus in ea constitutus nostra providentia
pascatur, et gemina vitae substantia sub temporali
administratione fulciatur. Idcirco universis
Ecclesiae nostrae, cui Deo auctore praesidemus, tam
praesentibus fidelibus quam etiam post longe sequentibus,
certa ratione manifestum esse volumus
quod ad locum Sancti Apri devenientes, et victualem
monachorum administrationem pie considerantes,
nobis in futuri districtione judicii non modice profuturum
esse credimus si ea quae ad alimenta fratrum
illic Deo servientium pertinent augeremus; ut
per hoc et memoriale nostrum in eo loco certius
consisteret, et servorum Dei pro adeptione salutis
nostrae oratio perpetualiter non cessaret. Hujus itaque
rei gratia ducti, ac paterna sollicitudine permoti,
altaria ecclesiarum quas modernis temporibus
ab ingenuis hominibus, seu a quibuslibet vicinis
noviter acquisitas possidere videntur, consilio fidelium
nostrorum per synodale decretum eis donatione
firma concessimus: ea scilicet stabilitate et lege
qua caetera altaria totius abbatiae tenuerant ab antiquo
tempore, id est ut, decedentibus vicariis quibus
tantummodo curam animarum per eorum electionem
committimus, ipsi eadem altaria redimere nequaquam
compellantur, sed solummodo electione sua,
ut dictum est, succiduos vicarios exhibeant, qui de
manu nostra curam animarum suscipiant. Altaria
vero quae illis concessimus, haec sunt, videlicet, altare
ecclesiae in villa quae dicitur Vallis-Curia; altare
ecclesiae in villa quae dicitur S. Germani Archadis;
altare ecclesiae in Saponaria; altare ecclesiae in
Mollenis-Villa; altare ecclesiae in Claregio. Habebant
etiam dimidiam ecclesiam in Tantonis-Villa, quam
vir recordabilis memoriae Rainardus, ex comite in
praedicto monasterio monachus factus, cum omni
patrimonio quod ibidem possederat, ad coelestes
thesauros transtulerat, dum maneret in vita; nam
altera dimidia pars de praebenda fratrum canonicorum
hujus sedis erat. Et quia altare non poterat
dividi lege supradicta, tradidimus utrumque donatione
communi, quatenus de hac pietate fratres
praesentialiter in memoriam reducant, quantum pro
bona voluntate omnipotenti Deo pro nobis instanter
supplicare debeant. Petimus denique et obsecrantes
deprecamur successorum nostrorum paternam benevolentiam,
ut haec nostrae largitatis oblatio firma
habeatur et rata, sicuti et ipsi quoque sua decreta
constituturi sunt servare perenniter illibata; scientes
procul dubio se ita pro bona voluntate remunerandos,
sicuti pro temeritate eorum, quae pro animarum
remedio constituta sunt, ab auctore mundi gravius
puniendos. Ut autem haec nostrae traditionis concessio
in futuris temporibus firmior habeatur ac perpetualiter
illaesa conservetur, manu omnium fidelium
nostrorum eam corroborari fecimus, et auctoritatis
nostrae gratia durare per succedentia tempora decernimus.
Ego Bruno indignus episcopus manu propria subscripsi.
#Signum@# Gibuini primicerii.
#Signum@# Dudonis Virdunensis primicerii
#Signum@# Ulderici archid.
#Signum@# Ebydrici archid.
#Signum@# item Udelrici archid
#Signum@# Lamberti archid.
#Signum@# Benzelini archid.
#Signum@# Geberoni archid.
#Signum@# Lanzelini archid.
Data XVIII Kal. Julii, anno ab incarnatione Domini
1034, indictione II, anno vero domni Conradi regis
X, imperii nono, pontif. quoque domni Brunonis VIII,
comite Rainardo juniore.
Ego Harduinus sacerdos et mon. jussu domni abbatis
Vidrici scripsi.
Acta Tullo in plenaria synodo.
II. #Bruno Tullensis Ecclesiae episcopus consecrat oratorium Bertiniacae curtis.@# (Anno 1036.)[Perard, #Recueil de diverses pièces servant à l' histoire de Bourgogne,@# pag. 185.]
In nomine Dei omnipotentis, nomine triplicis,
numine simplicis, BRUNO humilis Leucorum episcopus,
Dei dono, id quod est.
Noverit industria fidelium Christi, tam futuri
temporis quam praesentis, quod vice quadam dum,
ex more pastorali, nostri parochiam pontificii perambularemus,
contigit nos apud Bertiniacam cellam
hospitari cum fidelibus. Itaque eo loci dominus
abbas Divionensis, Halinardus nomine dictus,
cujus cella illa intererat, pariterque domnus abbas,
Vuidricus noster, de coenobio sancti Apri, ambo
conversatione | null | c5de7b78-98cb-4f98-9da7-87b18ec40ceb | latin_170m_raw | null | None | None | None |
laudabiles, convenere gratia nostri.
Porro locus ille satis eleganter Dei servitio exstiterat
constructus et dedicationis benedictione nondum
munitus, et, quod nobis gratius, disciplinate a monachis
religiosis incolebatur. Igitur praefati abbates
petierunt illud nos dedicare oratorium, utpote
ecclesiam nostrae dioecesis et regiminis. Quorum
annuendo preci explevimus quod nostri erat officii.
Ordinatis vero de quibus interpellabamur rebus
omnibus, consultu fidelium commorati sumus ut
sanctum Christi martyrem Benignum, cujus honori
illum sacravimus locum, quavis donatione sustentaremus
quatenus per hoc stabiliretur inibi memoriale
nostri, et vivi et defuncti. Diu ergo super
his meditantibus nec ad manus quod dari posset
celebre habentibus suggestum est altaria de duabus
ecclesiis, quae erant sancti illius, sub nostra ditione
pendere darique possibile nostro consisteret
velle.
Sed quia res perspicuas saepe contingit quadam
dubietatis caligine impediri, verebamur ne illata,
subita et indiscussa donatio contraheret in posterum
aliquid sinistri et ne fieret quandoque seminarium
scandali; sed quoniam legis praesidio et aequitatis
lance id facere conabamur, statutis induciis
distulimus quod sedem nostram repeteremus. Denique
postmodum, una dierum, convocari fecimus
nostri cleri concilium, cujus in medium recitatur
petitio abbatum praedictorum. Relatum est omnium
qui aderant concilio id nec perfici nec stabiliri
posse absque testamentis utrinque cum chirographo
notatis. Horum laude, et petitione et arctius caeteris
domno abbate Vuidrico insistente, donavimus sancto
Benigno duo altaria, videlicet de Solvis monte
et Volferei curte, eo rationis tenore quandiu inibi regulariter
celebraretur ordo vitae monasticae; sin
secus, quoniam, proh dolor! potentes saeculi tales
non sunt quales ante habiti sunt, si forsan episcopus
Singonensis per cupiditatis zelum usibus suis illud
rapuerit monasterium, sive, pulsis exinde monachis
regularibus, pomposa saecularitas idem subintroierit
coenobium, haec altaria, illi Ecclesiae concessa
sine ulla controversia, absque apostrophali
garrulitate, in nostram redeant potestatem. Et
quia thesaurus rerum omnium memoria est, ne
posteri nostri ullo perturbationis errore praepediantur,
sed conventio ista sine velamine fieri illis
aperta reveletur, haec testamenta in alterutram
partem chirographo notare fecimus, ut comprobatione
veri testimonii sit tenentibus et tollere volentibus
idoneus defensionis locus.
Signum Brunonis pontificis, manu propria hoc
testamentum confirmantis; S. domni abbatis Halinardi;
S. Gregorii praefatae cellae prioris; S. Vuidrici
abbatis; S. Hunaldi abbatis; S. Gibuini primicerii;
S. Vualterii decani; S. Odelbrici archid.;
S. Lietardi archid.; S. Gelizonis archid.; S.
Herberti archid.; S. Vuidrici archid.; S. Lamberti
archid.; S. Stephani archid.; S. Rodulphi archid.;
S. Beselini archid.; S. Raynardi ejusdem civitatis
comitis; S. Hugonis fratris domni episcopi;
S. Milonis; S. Bruchardi; S. Stephani; S. Bosonis;
sig. Heinrici advocati; S. filii ejus Sigifridi.
Igitur quoniam, secundum Apostolum, « nobis est
videndum quomodo caute ambulemus, quoniam
dies mali sunt, » hunc censum de istis altaribus
non perdonamus, sed pro solida vestitura nobis
nostrisque successoribus persolvendum reservamus.
Cum autem contigerit ea vicariis viduari, potestatem
libere obtineant, sine respectu episcopi et
archidiaconi, alios imponendi et illis ea vendendi.
Acta sunt haec Tulli, in plenaria synodo habita
VIII Idus Octobris, luna XIII, epacta prima, concurrente
IV, bissexto, anno incarnationis Dominicae
1036, indictione V; anno regni Chonradi XIII, imperii
vero X.
Ego Dizilinus cancellarius, indignus levita domus
sancti Stephani, scripsi et publice relegi.
III. #Bruno, Tullensis episcopus, fundationem prioratus de Daguliaco@# (de Deuilly) #confirmat.@# (Anno 1044.)[Dom Calmet, #Histoire de Lorraine,@# I. #Preuves,@# pag. 417.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, Patris,
et Filii, et Spiritus sancti, Bruno episc. Divinae
legis praecepto commonemur bonum facientes non
deficere, sed de die in diem sanctorum loca accrescendo,
Christi annuente gratia, in eleemosynarum
largitate proficere pro viribus. Itaque noverit universitas
credentium, quod Galterius de Daguliaco,
cum consilio et voluntate conjugis suae Adilae, construxerit
in antiquo sui juris praedio quoddam coenobiolum
monastico ordini congruum, quod pro sua
suorumque praedecessorum ac successorum salute
monasterio Sancti Apri in suburbio Leuchorum urbis
sito perpetua possessione tradiderit subjectum, et
quasdam suae haereditatis ecclesias ad subsidium
fratrum Deo ibi | null | 8caabbb1-edd6-483a-99b7-4135039ea9a3 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
servientium perpetuo retinendas
jure eidem loco delegaverit, et ad confirmandum
suae donationis testimonium, hanc chartam in praesentia
nostra cum auctoritate apostolica conscribi
inde et roborari fecerit. Inter Francos scilicet Maireium
( #entre Frain et Maré@# ), mansos duos in dote
praedicti coenobii ecclesiae, cum terris, pratis et
mancipiis Durando et uxore ejus Gisla et filiis ejus.
Ecclesiam de domno Valerio ( #Domvallier@# ), cum V
solidis et dimidio de fisco, et modiis V avenae
cum capella Sirei-curtis ( #Sérécourt@# ), et mancipiis
Thihero et Durando cum sua matre. Ecclesiam
Malisei-curtis ( #Morizécourt, autrefois Malsécourt@# )
cum duodecim denariis de fisco, et mancipiis Grimaldo
et uxore ejus ac filiis ejus, et Roberto. Medietatem
ecclesiae de Domno-Petro ( #Dampierre, présentement
la Petite Martigny@# ) cum manso uno, et terra,
et prato. Medietatem ecclesiae de Aureliani mansionibus
( #Oreilmaison@# ). Ecclesiam Totelenei-curtis ( #Tolaincourt@# )
cum duodecim denariis de fisco et uno
receptorio, et cum mancipiis Joseleino et Haimone,
cum fratribus et sororibus eorum uxoribusque ac
filiis, et Humberto cum liberis. Ecclesiam Seivillae
cum receptorio. Et duodecim denariis de fisco. Ecclesiam
Madonis villae, cum quinque solidis de fisco
et totidem modiis avenae, et cum capella Morlenicurtis
( #Morlaincourt@# ), et cum tribus receptoriis in
anno, et mancipiis Rainfredo, cum uxore et liberis,
terris et pratis. Medietatem ecclesiae Ciricis-curtis
( #Xircourt@# ) cum receptorio uno et duodecim denariis.
Ecclesiam Sancti Hilarii-montis ( #Hilairmont@# ) cum
receptorio uno, et duodecim denariis cum omni
praedio in silvis, pratis, terris cultis et incultis,
servis et ancillis. Tres partes ecclesiae Faucaudicurtis
( #Foucaucourt@# ) cum duobus receptoriis et totidem
solidis, et cum medietate eleemosynarum et
oblationum, et cum omni praedio in silvis, vineis,
pratis, terris cultis et incultis, servis et ancillis.
Tertiam partem Radalli-villae cum receptorio uno et
sex denariis, et cum servo Rainero ejusque manso.
Ecclesiam de Monasteriolo ( #Le Mouserot@# ) cum receptorio
uno et sex denariis, et cum servo Rodulfo et
uxore ac liberis, ac manso. Ecclesiam de Frasnello
( #Frenel@# ) cum servis Josperto et Angelrada, et Bernardo
cum medietate liberorum. Medietatem ecclesiae
de Roverio ( #Rouvre en Saintois@# ), et de alia medietate
sextam partem cum duobus receptoriis, et
quindecim denariis, et cum mancipiis Folberto et
uxore ac liberis, et manso. Ecclesiam de Masnillo
( #Mainil@# ) cum servo Balduino et uxore ac liberis,
cum duobus receptoriis et duodecim denariis. De
ecclesia sancti Hilarii medietatem, cum duabus
capellis Mannonis-curtis ( #Manoncour@# ), Girandi-curtis
( #Girancour@# ), et servo Thiebaudo cum uxore et liberis,
et banno territorii ipsius ecclesiae cum tribus receptoriis
et quindecim denariis, et cum tertia parte
eleemosynarum et oblationum. Campum qui adjacet
monasterio, usque ad silvam quae vocatur Banosus,
et ultra silvam alterum campum usque ad rivum,
aliumque inibi cum silva apposita, quem dedit Erembertus
presbyter pro suae animae remedio. Molendinum
versus occidentem, cum duobus pratis adjacentibus.
Campum a Romoldo villico datum, juxta
nostram corvatam situm. Mansum apud Mannonis-curtem
ab Everardo presbytero datum, cum terra
et prato ibi adjacente et vineam ab Eremberto
presbytero datam. Apud Martiniacum ( #Martigny@# )
pratum ad tres carros, datum pro remedio Albrici.
Alodum de Rosolio ( #Ronceux@# ) cum servis et ancillis,
pratis, terris cultis et incultis, silvis, aquis, cum piscatione
suae partis, Albertum cum uxore et liberis.
Pratum etiam apud Gimiriacum ad duodecim carros
feni. Praedia apud Bonfagit ( #Bonfay@# ), et Danvillam;
usum silvae adjacentis castro suo, concessit monachis
hominibusque eis subditis quomodo sui uterentur
servi. Usum etiam aliarum silvarum et pascuarum
aquarumque in omnibus suis praediis, servis ejusdem
cellae concessit ibidem manentibus, ut utantur
sine omni servitio more suorum servorum. De
mercato etiam castro suo adjacente concessit eis
decimum denarium, scilicet de teloneo, de justitia
vel de omni alio redditu. Unum ex furnis banalem.
Widricus etiam abbas coenobii Sancti Apri plurima | null | 1cf6c122-c1e9-4f8e-ac45-5b2709154c8a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ornamenta contulit praedictae cellae, et apud Vallerias
vineam ad quinque carros vini, quae dicitur Clausus
Lamberti in pago Tullensi. Concessit quoque, ut si
servus S. Apri acciperet uxorem ex ancillis hujus
cellae, absque omni refragatione eam teneret, similiterque
servum hujus ancillae Sancti Apri facta
stabili communitate in conjugium susciperet. Advocatiam
autem praedicti loci Walterius sibi et uxori
suae Adilae retinuit, et post eos uni suorum haeredum
qui major natu fuerit. Constituit autem ne ulli
suorum haeredum hanc advocatiam tenenti cuiquam
in beneficium eam dare liceat, sed ipse eam in suo
dominio possideat, quae post eos ad filium suum
Odelricum deveniat, et post eum quicunque propinquior
haeres castrum Daguliacum jure possederit,
eamdem advocatiam teneat. Summam autem servitii
sibi suisque haeredibus pro memoria advocatiae dandi
omnibus annis statuit, extra quam nihil amplius
requiratur, id est, duos solidos monetae ejusdem
pagi in festo sanctae Mariae de Candelis; de justitiis
autem clamationum quas praepositus ejusdem loci
per se potuerit diffinire, nihil advocatum concessit
accipere. Sed si monachus non valeret contumaciam
alicujus evincere, advocatum sibi in adjutorium advocaverit,
tunc trium denariorum summam accipiat,
ita tamen ut duas partes monacho habere prius faciat,
reliqua omnia dispositioni abbatis Sancti Apri coenobii
ordinanda permittit. Ego vero Bruno Dei
gratia praesul indignus, pro bona fidelis viri intentione,
ecclesiam inibi constructam Deo et beatae
Mariae dedicavi, eamque a subjectione ecclesiae de
domno Valerio cum omnibus appendiciis suis removi,
et quidquid infra atrium continetur potestati
monachorum subjeci, et auctoritate apostolica interdixi
ut nullus aliquo temerario ausu, sive episcopus
aut quilibet, in loco illo de aliqua violentia infra
atrium facta justitiam expetat, nisi monachi per
vicarium suum clamaverint, aut aliqui maligni rebellaverint;
in qua ecclesia tria altaria constructa,
et a nobis benedicta, ipsamque privilegio auctoritatis
apostolicae cum vinculo perpetuae anathematis hac
libertate donavi, ut nemo deinceps ea infringere nec
sigillare aut in eis divina officia celebrare nisi
permissione aut jussione monachorum praesumat.
Et qui extra in castro vel in suburbio commanserint,
parochiales ejusdem ecclesiae et subditos vicario et
monachis per omnia esse decrevi. Praeterea pro bono
affectu quem erga ipsum et Sancti Apri locum habui,
ad supplementum eleemosynae, quatuor altaria
cum suis redditibus eidem loco tradidi, scilicet
altare Totileni-curtis, altare Medonis-villae ( #Médonville@# ),
altare Faucaudis-curtis, altare de ecclesia
Sancti Hilarii, ea conditione ut jam in reliquo decedentibus
vicariis non redimantur, secundum morem
aliarum ecclesiarum, sed ab eo qui coenobio
praefuerit idonei vicarii eligantur, et ab episcopo
cura eis animarum tantummodo injungatur. Ut
autem hae nostrae convenientiae firmius stabiliantur,
decrevimus omni anno duodecim denarios ejusdem
pretii ad altare S. Stephani Leuchorum sedis, pro
memoria subjectionis, in Purificatione sanctae Mariae,
a loci ejusdem cellae praeposito persolvi. Si autem
aliquis successorum nostrorum per succedentia tempora
hanc eleemosynam infirmare aut infringere,
vel contra justitiam nostrae devotioni refragare
voluerit, pastorali auctoritate et etiam anathemate
constringatur atque ad rectitudinem redire cogatur.
Et ut haec nostra traditio firmior vel stabilior
habeatur, hanc chartam in praesentia nostra in
plenaria synodo recitari fecimus, testibusque subscriptis
roborandam tradidimus, laude et consensu
omnium clericorum nostrorum, omnesque qui huic
nostrae sanctioni rebellaverint perpetuo anathemate
a communione sanctae Ecclesiae separavimus, nisi
resipuerint et Deo digne per poenitentiam satisfecerint.
( #Quod sequitur atramento et scriptura paulum differre
videtur a praecedentibus.@# )
Hanc quoque diffinitionem praebendariam auctoritate
qua supra omnia disposuimus, inter monachos
et capellanum ordinare summa pace cum consilio
ipsius domini, qui cellam construxerat procuravimus,
et subtus ascribere ad memoriam posterorum fecimus,
scilicet quinque modia frumenti cum siligine,
vel pisae, vel fabae, V modios spelte, quinque annonae,
privatas missas, primam missam ad corpus
defuncti, peras, nuptias, purificationes mulierum,
sepulturam albatorum, confessiones, festum sanctarum
animarum, absque candela in quinque festivitatibus
annualibus, singulos denarios, et in ipsis
festivitatibus cum fratribus refectionem eleemosynam
defuncti quantum vivus donaverit, monachis
autem quorum ecclesia est reliqua omnia concessimus;
et omnes qui huic ordinationi obviaverint,
sub perpetuo anathemate damnavimus.
#Signum@# Gebisonis primicerii et cancellarii.
#Sig.@# Stephani archidiaconi.
#Sig.@# Roberti archidiaconi.
#Sign.@# Widrici archidiaconi.
#Sign.@# Rainardi com.
#Sign.@# Conraudi com.
Anno pontificatus domni | null | d6dbe7bb-81ff-4b1b-8eac-768774c187a9 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Brunonis XIX, urbis
comite Rainardo juniore; Segettensis pagi ubi ipsa
cella sita est, comite Ricuino juniore.
Ego Lambertus levita ad vicem domni Gebizonis
primicerii et cancellarii rogatus scripsi et subscripsi.
( #Quod sequitur est atramenti primitivi et manus ejusdem
cum initio diplomatis.@# )
Ego Bruno Dei gratia Leuchorum praesul indignus
subscripsi et signavi.
#Sign.@# Theoderici.
#Sign.@# Herberardi.
#Signum@# Hugonis de Cysa urbe Italorum.
archiepiscopi Trevirorum.
#Sign.@# Adhelberonis Metensis episc.
Virdunensis episcopi.
#Sign.@# Hugonis Chrisopolitani archiepiscopi.
#Sign.@# Widrici abbatis sancti Apri.
#Sign.@# Herberti primicerii.
#Sign.@# Herberti archidiaconi.
#Sign.@# Valtheri comitis.
#Sign.@# Rainardi comitis.
#Sign.@# Odelrici comitis.
#Sign.@# alterius Oderrici comitis.
#Sign.@# Henrici advocati.
#Sign.@# Gomberti.
#Sign.@# Norberti.
#Sign.@# Reimbaldi.
Data sunt haec anno ab Incarnatione Domini 1043,
indictione II, epacta XIV, concurrente VI, regnante
Henrico secundo Romanorum Augusto.
I. #Bruno, episcopus Tullensis abbatiae Sancti Apri possessiones confirmat.@# (Anno 1034.)[Dom Calmet, #Histoire de Lorraine,@# Preuves, I, 413.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, omnium
quae subsistunt aeternaliter creatricis atque moderatricis,
Bruno, sanctae Tullensis Ecclesiae, humilis
praesul.
Divinae dispositionis gratia agitur quotiescunque
animus uniuscujusque ad bonum velle inspiratur,
maxime ille qui plus caeteris in hoc mundo aliquid
habere cernitur, cum invigilat ut de rebus terrenae
dominationis Dei clementia sibi propitietur; nobis
tamen pastoribus Ecclesiae pia sollicitudo indicitur
ut grex Dominicus in ea constitutus nostra providentia
pascatur, et gemina vitae substantia sub temporali
administratione fulciatur. Idcirco universis
Ecclesiae nostrae, cui Deo auctore praesidemus, tam
praesentibus fidelibus quam etiam post longe sequentibus,
certa ratione manifestum esse volumus
quod ad locum Sancti Apri devenientes, et victualem
monachorum administrationem pie considerantes,
nobis in futuri districtione judicii non modice profuturum
esse credimus si ea quae ad alimenta fratrum
illic Deo servientium pertinent augeremus; ut
per hoc et memoriale nostrum in eo loco certius
consisteret, et servorum Dei pro adeptione salutis
nostrae oratio perpetualiter non cessaret. Hujus itaque
rei gratia ducti, ac paterna sollicitudine permoti,
altaria ecclesiarum quas modernis temporibus
ab ingenuis hominibus, seu a quibuslibet vicinis
noviter acquisitas possidere videntur, consilio fidelium
nostrorum per synodale decretum eis donatione
firma concessimus: ea scilicet stabilitate et lege
qua caetera altaria totius abbatiae tenuerant ab antiquo
tempore, id est ut, decedentibus vicariis quibus
tantummodo curam animarum per eorum electionem
committimus, ipsi eadem altaria redimere nequaquam
compellantur, sed solummodo electione sua,
ut dictum est, succiduos vicarios exhibeant, qui de
manu nostra curam animarum suscipiant. Altaria
vero quae illis concessimus, haec sunt, videlicet, altare
ecclesiae in villa quae dicitur Vallis-Curia; altare
ecclesiae in villa quae dicitur S. Germani Archadis;
altare ecclesiae in Saponaria; altare ecclesiae in
Mollenis-Villa; altare ecclesiae in Claregio. Habebant
etiam dimidiam ecclesiam in Tantonis-Villa, quam
vir recordabilis memoriae Rainardus, ex comite in
praedicto monasterio monachus factus, cum omni
patrimonio quod ibidem possederat, ad coelestes
thesauros transtulerat, dum maneret in vita; nam
altera dimidia pars de praebenda fratrum canonicorum
hujus sedis erat. Et quia altare non poterat
dividi lege supradicta, tradidimus utrumque donatione
communi, quatenus de hac pietate fratres
praesentialiter in memoriam reducant, quantum pro
bona voluntate omnipotenti Deo pro nobis instanter
supplicare debeant. Petimus denique et obsecrantes
deprecamur successorum nostrorum paternam benevolentiam,
ut haec nostrae largitatis oblatio firma
habeatur et rata, sicuti et ipsi quoque sua decreta
constituturi sunt servare perenniter illibata; scientes
procul dubio se ita pro bona voluntate remunerandos,
sicuti pro temeritate eorum, quae pro animarum
remedio constituta sunt, ab auctore mundi gravius
puniendos. Ut autem haec nostrae traditionis concessio
in futuris temporibus firmior habeatur ac perpetualiter
illaesa conservetur, manu omnium fidelium
nostrorum eam corroborari fecimus, et auctoritatis
nostrae gratia durare per succedentia tempora decernimus.
Ego Bruno indignus episcopus manu propria subscripsi.
#Signum@# Gibuini primicerii.
#Signum@# Dudonis Virdunensis primicerii
#Signum@# Ulderici archid.
#Signum@# Ebydrici archid.
#Signum@# item Udelrici archid
#Signum@# Lamberti archid.
#Signum@# Benzelini | null | 37cb7977-f66c-4c6b-a729-819bdb09ee3e | latin_170m_raw | null | None | None | None |
archid.
#Signum@# Geberoni archid.
#Signum@# Lanzelini archid.
Data XVIII Kal. Julii, anno ab incarnatione Domini
1034, indictione II, anno vero domni Conradi regis
X, imperii nono, pontif. quoque domni Brunonis VIII,
comite Rainardo juniore.
Ego Harduinus sacerdos et mon. jussu domni abbatis
Vidrici scripsi.
Acta Tullo in plenaria synodo.
II. #Bruno Tullensis Ecclesiae episcopus consecrat oratorium Bertiniacae curtis.@# (Anno 1036.)[Perard, #Recueil de diverses pièces servant à l' histoire de Bourgogne,@# pag. 185.]
In nomine Dei omnipotentis, nomine triplicis,
numine simplicis, BRUNO humilis Leucorum episcopus,
Dei dono, id quod est.
Noverit industria fidelium Christi, tam futuri
temporis quam praesentis, quod vice quadam dum,
ex more pastorali, nostri parochiam pontificii perambularemus,
contigit nos apud Bertiniacam cellam
hospitari cum fidelibus. Itaque eo loci dominus
abbas Divionensis, Halinardus nomine dictus,
cujus cella illa intererat, pariterque domnus abbas,
Vuidricus noster, de coenobio sancti Apri, ambo
conversatione laudabiles, convenere gratia nostri.
Porro locus ille satis eleganter Dei servitio exstiterat
constructus et dedicationis benedictione nondum
munitus, et, quod nobis gratius, disciplinate a monachis
religiosis incolebatur. Igitur praefati abbates
petierunt illud nos dedicare oratorium, utpote
ecclesiam nostrae dioecesis et regiminis. Quorum
annuendo preci explevimus quod nostri erat officii.
Ordinatis vero de quibus interpellabamur rebus
omnibus, consultu fidelium commorati sumus ut
sanctum Christi martyrem Benignum, cujus honori
illum sacravimus locum, quavis donatione sustentaremus
quatenus per hoc stabiliretur inibi memoriale
nostri, et vivi et defuncti. Diu ergo super
his meditantibus nec ad manus quod dari posset
celebre habentibus suggestum est altaria de duabus
ecclesiis, quae erant sancti illius, sub nostra ditione
pendere darique possibile nostro consisteret
velle.
Sed quia res perspicuas saepe contingit quadam
dubietatis caligine impediri, verebamur ne illata,
subita et indiscussa donatio contraheret in posterum
aliquid sinistri et ne fieret quandoque seminarium
scandali; sed quoniam legis praesidio et aequitatis
lance id facere conabamur, statutis induciis
distulimus quod sedem nostram repeteremus. Denique
postmodum, una dierum, convocari fecimus
nostri cleri concilium, cujus in medium recitatur
petitio abbatum praedictorum. Relatum est omnium
qui aderant concilio id nec perfici nec stabiliri
posse absque testamentis utrinque cum chirographo
notatis. Horum laude, et petitione et arctius caeteris
domno abbate Vuidrico insistente, donavimus sancto
Benigno duo altaria, videlicet de Solvis monte
et Volferei curte, eo rationis tenore quandiu inibi regulariter
celebraretur ordo vitae monasticae; sin
secus, quoniam, proh dolor! potentes saeculi tales
non sunt quales ante habiti sunt, si forsan episcopus
Singonensis per cupiditatis zelum usibus suis illud
rapuerit monasterium, sive, pulsis exinde monachis
regularibus, pomposa saecularitas idem subintroierit
coenobium, haec altaria, illi Ecclesiae concessa
sine ulla controversia, absque apostrophali
garrulitate, in nostram redeant potestatem. Et
quia thesaurus rerum omnium memoria est, ne
posteri nostri ullo perturbationis errore praepediantur,
sed conventio ista sine velamine fieri illis
aperta reveletur, haec testamenta in alterutram
partem chirographo notare fecimus, ut comprobatione
veri testimonii sit tenentibus et tollere volentibus
idoneus defensionis locus.
Signum Brunonis pontificis, manu propria hoc
testamentum confirmantis; S. domni abbatis Halinardi;
S. Gregorii praefatae cellae prioris; S. Vuidrici
abbatis; S. Hunaldi abbatis; S. Gibuini primicerii;
S. Vualterii decani; S. Odelbrici archid.;
S. Lietardi archid.; S. Gelizonis archid.; S.
Herberti archid.; S. Vuidrici archid.; S. Lamberti
archid.; S. Stephani archid.; S. Rodulphi archid.;
S. Beselini archid.; S. Raynardi ejusdem civitatis
comitis; S. Hugonis fratris domni episcopi;
S. Milonis; S. Bruchardi; S. Stephani; S. Bosonis;
sig. Heinrici advocati; S. filii ejus Sigifridi.
Igitur quoniam, secundum Apostolum, « nobis est
videndum quomodo caute ambulemus, quoniam
dies mali sunt, » hunc censum de istis altaribus
non perdonamus, sed pro solida vestitura nobis
nostrisque successoribus persolvendum reservamus.
Cum autem contigerit ea vicariis viduari, potestatem
libere obtineant, sine respectu episcopi et
archidiaconi, alios imponendi et illis ea vendendi.
Acta sunt haec Tulli, in plenaria synodo habita
VIII Idus Octobris, luna XIII, | null | f624bb99-9142-4d17-afa7-ab09892a2ff5 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
epacta prima, concurrente
IV, bissexto, anno incarnationis Dominicae
1036, indictione V; anno regni Chonradi XIII, imperii
vero X.
Ego Dizilinus cancellarius, indignus levita domus
sancti Stephani, scripsi et publice relegi.
III. #Bruno, Tullensis episcopus, fundationem prioratus de Daguliaco@# (de Deuilly) #confirmat.@# (Anno 1044.)[Dom Calmet, #Histoire de Lorraine,@# I. #Preuves,@# pag. 417.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, Patris,
et Filii, et Spiritus sancti, Bruno episc. Divinae
legis praecepto commonemur bonum facientes non
deficere, sed de die in diem sanctorum loca accrescendo,
Christi annuente gratia, in eleemosynarum
largitate proficere pro viribus. Itaque noverit universitas
credentium, quod Galterius de Daguliaco,
cum consilio et voluntate conjugis suae Adilae, construxerit
in antiquo sui juris praedio quoddam coenobiolum
monastico ordini congruum, quod pro sua
suorumque praedecessorum ac successorum salute
monasterio Sancti Apri in suburbio Leuchorum urbis
sito perpetua possessione tradiderit subjectum, et
quasdam suae haereditatis ecclesias ad subsidium
fratrum Deo ibi servientium perpetuo retinendas
jure eidem loco delegaverit, et ad confirmandum
suae donationis testimonium, hanc chartam in praesentia
nostra cum auctoritate apostolica conscribi
inde et roborari fecerit. Inter Francos scilicet Maireium
( #entre Frain et Maré@# ), mansos duos in dote
praedicti coenobii ecclesiae, cum terris, pratis et
mancipiis Durando et uxore ejus Gisla et filiis ejus.
Ecclesiam de domno Valerio ( #Domvallier@# ), cum V
solidis et dimidio de fisco, et modiis V avenae
cum capella Sirei-curtis ( #Sérécourt@# ), et mancipiis
Thihero et Durando cum sua matre. Ecclesiam
Malisei-curtis ( #Morizécourt, autrefois Malsécourt@# )
cum duodecim denariis de fisco, et mancipiis Grimaldo
et uxore ejus ac filiis ejus, et Roberto. Medietatem
ecclesiae de Domno-Petro ( #Dampierre, présentement
la Petite Martigny@# ) cum manso uno, et terra,
et prato. Medietatem ecclesiae de Aureliani mansionibus
( #Oreilmaison@# ). Ecclesiam Totelenei-curtis ( #Tolaincourt@# )
cum duodecim denariis de fisco et uno
receptorio, et cum mancipiis Joseleino et Haimone,
cum fratribus et sororibus eorum uxoribusque ac
filiis, et Humberto cum liberis. Ecclesiam Seivillae
cum receptorio. Et duodecim denariis de fisco. Ecclesiam
Madonis villae, cum quinque solidis de fisco
et totidem modiis avenae, et cum capella Morlenicurtis
( #Morlaincourt@# ), et cum tribus receptoriis in
anno, et mancipiis Rainfredo, cum uxore et liberis,
terris et pratis. Medietatem ecclesiae Ciricis-curtis
( #Xircourt@# ) cum receptorio uno et duodecim denariis.
Ecclesiam Sancti Hilarii-montis ( #Hilairmont@# ) cum
receptorio uno, et duodecim denariis cum omni
praedio in silvis, pratis, terris cultis et incultis,
servis et ancillis. Tres partes ecclesiae Faucaudicurtis
( #Foucaucourt@# ) cum duobus receptoriis et totidem
solidis, et cum medietate eleemosynarum et
oblationum, et cum omni praedio in silvis, vineis,
pratis, terris cultis et incultis, servis et ancillis.
Tertiam partem Radalli-villae cum receptorio uno et
sex denariis, et cum servo Rainero ejusque manso.
Ecclesiam de Monasteriolo ( #Le Mouserot@# ) cum receptorio
uno et sex denariis, et cum servo Rodulfo et
uxore ac liberis, ac manso. Ecclesiam de Frasnello
( #Frenel@# ) cum servis Josperto et Angelrada, et Bernardo
cum medietate liberorum. Medietatem ecclesiae
de Roverio ( #Rouvre en Saintois@# ), et de alia medietate
sextam partem cum duobus receptoriis, et
quindecim denariis, et cum mancipiis Folberto et
uxore ac liberis, et manso. Ecclesiam de Masnillo
( #Mainil@# ) cum servo Balduino et uxore ac liberis,
cum duobus receptoriis et duodecim denariis. De
ecclesia sancti Hilarii medietatem, cum duabus
capellis Mannonis-curtis ( #Manoncour@# ), Girandi-curtis
( #Girancour@# ), et servo Thiebaudo cum uxore et liberis,
et banno territorii ipsius ecclesiae cum tribus receptoriis
et quindecim denariis, et cum tertia parte
eleemosynarum et oblationum. Campum qui adjacet
monasterio, usque ad silvam quae vocatur Banosus,
et ultra silvam alterum campum usque ad rivum,
aliumque inibi cum silva apposita, quem dedit Erembertus
presbyter pro suae animae remedio. Molendinum
versus occidentem, | null | 9c5533be-3e40-4fd3-9c7f-e1a0acc573f7 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
cum duobus pratis adjacentibus.
Campum a Romoldo villico datum, juxta
nostram corvatam situm. Mansum apud Mannonis-curtem
ab Everardo presbytero datum, cum terra
et prato ibi adjacente et vineam ab Eremberto
presbytero datam. Apud Martiniacum ( #Martigny@# )
pratum ad tres carros, datum pro remedio Albrici.
Alodum de Rosolio ( #Ronceux@# ) cum servis et ancillis,
pratis, terris cultis et incultis, silvis, aquis, cum piscatione
suae partis, Albertum cum uxore et liberis.
Pratum etiam apud Gimiriacum ad duodecim carros
feni. Praedia apud Bonfagit ( #Bonfay@# ), et Danvillam;
usum silvae adjacentis castro suo, concessit monachis
hominibusque eis subditis quomodo sui uterentur
servi. Usum etiam aliarum silvarum et pascuarum
aquarumque in omnibus suis praediis, servis ejusdem
cellae concessit ibidem manentibus, ut utantur
sine omni servitio more suorum servorum. De
mercato etiam castro suo adjacente concessit eis
decimum denarium, scilicet de teloneo, de justitia
vel de omni alio redditu. Unum ex furnis banalem.
Widricus etiam abbas coenobii Sancti Apri plurima
ornamenta contulit praedictae cellae, et apud Vallerias
vineam ad quinque carros vini, quae dicitur Clausus
Lamberti in pago Tullensi. Concessit quoque, ut si
servus S. Apri acciperet uxorem ex ancillis hujus
cellae, absque omni refragatione eam teneret, similiterque
servum hujus ancillae Sancti Apri facta
stabili communitate in conjugium susciperet. Advocatiam
autem praedicti loci Walterius sibi et uxori
suae Adilae retinuit, et post eos uni suorum haeredum
qui major natu fuerit. Constituit autem ne ulli
suorum haeredum hanc advocatiam tenenti cuiquam
in beneficium eam dare liceat, sed ipse eam in suo
dominio possideat, quae post eos ad filium suum
Odelricum deveniat, et post eum quicunque propinquior
haeres castrum Daguliacum jure possederit,
eamdem advocatiam teneat. Summam autem servitii
sibi suisque haeredibus pro memoria advocatiae dandi
omnibus annis statuit, extra quam nihil amplius
requiratur, id est, duos solidos monetae ejusdem
pagi in festo sanctae Mariae de Candelis; de justitiis
autem clamationum quas praepositus ejusdem loci
per se potuerit diffinire, nihil advocatum concessit
accipere. Sed si monachus non valeret contumaciam
alicujus evincere, advocatum sibi in adjutorium advocaverit,
tunc trium denariorum summam accipiat,
ita tamen ut duas partes monacho habere prius faciat,
reliqua omnia dispositioni abbatis Sancti Apri coenobii
ordinanda permittit. Ego vero Bruno Dei
gratia praesul indignus, pro bona fidelis viri intentione,
ecclesiam inibi constructam Deo et beatae
Mariae dedicavi, eamque a subjectione ecclesiae de
domno Valerio cum omnibus appendiciis suis removi,
et quidquid infra atrium continetur potestati
monachorum subjeci, et auctoritate apostolica interdixi
ut nullus aliquo temerario ausu, sive episcopus
aut quilibet, in loco illo de aliqua violentia infra
atrium facta justitiam expetat, nisi monachi per
vicarium suum clamaverint, aut aliqui maligni rebellaverint;
in qua ecclesia tria altaria constructa,
et a nobis benedicta, ipsamque privilegio auctoritatis
apostolicae cum vinculo perpetuae anathematis hac
libertate donavi, ut nemo deinceps ea infringere nec
sigillare aut in eis divina officia celebrare nisi
permissione aut jussione monachorum praesumat.
Et qui extra in castro vel in suburbio commanserint,
parochiales ejusdem ecclesiae et subditos vicario et
monachis per omnia esse decrevi. Praeterea pro bono
affectu quem erga ipsum et Sancti Apri locum habui,
ad supplementum eleemosynae, quatuor altaria
cum suis redditibus eidem loco tradidi, scilicet
altare Totileni-curtis, altare Medonis-villae ( #Médonville@# ),
altare Faucaudis-curtis, altare de ecclesia
Sancti Hilarii, ea conditione ut jam in reliquo decedentibus
vicariis non redimantur, secundum morem
aliarum ecclesiarum, sed ab eo qui coenobio
praefuerit idonei vicarii eligantur, et ab episcopo
cura eis animarum tantummodo injungatur. Ut
autem hae nostrae convenientiae firmius stabiliantur,
decrevimus omni anno duodecim denarios ejusdem
pretii ad altare S. Stephani Leuchorum sedis, pro
memoria subjectionis, in Purificatione sanctae Mariae,
a loci ejusdem cellae praeposito persolvi. Si autem
aliquis successorum nostrorum per succedentia tempora
hanc eleemosynam infirmare aut infringere,
vel contra justitiam nostrae devotioni refragare
voluerit, pastorali auctoritate et etiam anathemate
constringatur atque ad rectitudinem redire cogatur.
Et ut haec nostra traditio firmior vel stabilior
habeatur, hanc chartam in praesentia nostra in
plenaria synodo recitari fecimus, testibusque subscriptis
roborandam tradidimus, laude et consensu
omnium clericorum nostrorum, omnesque qui huic
nostrae sanctioni rebellaverint perpetuo anathemate
a communione sanctae Ecclesiae | null | 0a2cb081-8f2d-450d-9a0a-80c5ca45f2d9 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
separavimus, nisi
resipuerint et Deo digne per poenitentiam satisfecerint.
( #Quod sequitur atramento et scriptura paulum differre
videtur a praecedentibus.@# )
Hanc quoque diffinitionem praebendariam auctoritate
qua supra omnia disposuimus, inter monachos
et capellanum ordinare summa pace cum consilio
ipsius domini, qui cellam construxerat procuravimus,
et subtus ascribere ad memoriam posterorum fecimus,
scilicet quinque modia frumenti cum siligine,
vel pisae, vel fabae, V modios spelte, quinque annonae,
privatas missas, primam missam ad corpus
defuncti, peras, nuptias, purificationes mulierum,
sepulturam albatorum, confessiones, festum sanctarum
animarum, absque candela in quinque festivitatibus
annualibus, singulos denarios, et in ipsis
festivitatibus cum fratribus refectionem eleemosynam
defuncti quantum vivus donaverit, monachis
autem quorum ecclesia est reliqua omnia concessimus;
et omnes qui huic ordinationi obviaverint,
sub perpetuo anathemate damnavimus.
#Signum@# Gebisonis primicerii et cancellarii.
#Sig.@# Stephani archidiaconi.
#Sig.@# Roberti archidiaconi.
#Sign.@# Widrici archidiaconi.
#Sign.@# Rainardi com.
#Sign.@# Conraudi com.
Anno pontificatus domni Brunonis XIX, urbis
comite Rainardo juniore; Segettensis pagi ubi ipsa
cella sita est, comite Ricuino juniore.
Ego Lambertus levita ad vicem domni Gebizonis
primicerii et cancellarii rogatus scripsi et subscripsi.
( #Quod sequitur est atramenti primitivi et manus ejusdem
cum initio diplomatis.@# )
Ego Bruno Dei gratia Leuchorum praesul indignus
subscripsi et signavi.
#Sign.@# Theoderici.
#Sign.@# Herberardi.
#Signum@# Hugonis de Cysa urbe Italorum.
archiepiscopi Trevirorum.
#Sign.@# Adhelberonis Metensis episc.
Virdunensis episcopi.
#Sign.@# Hugonis Chrisopolitani archiepiscopi.
#Sign.@# Widrici abbatis sancti Apri.
#Sign.@# Herberti primicerii.
#Sign.@# Herberti archidiaconi.
#Sign.@# Valtheri comitis.
#Sign.@# Rainardi comitis.
#Sign.@# Odelrici comitis.
#Sign.@# alterius Oderrici comitis.
#Sign.@# Henrici advocati.
#Sign.@# Gomberti.
#Sign.@# Norberti.
#Sign.@# Reimbaldi.
Data sunt haec anno ab Incarnatione Domini 1043,
indictione II, epacta XIV, concurrente VI, regnante
Henrico secundo Romanorum Augusto. | null | a98956fb-185d-4a48-aac5-0c4ffaadf7d7 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Notitia de instauratione coenobii S. Apri
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, Patris,
et Filii, et Spiritus sancti, ego Bruno, gratia
Dei Leuchorum praesul, clero et populo praesenti,
atque universis hujus ecclesiae filiis, tam viventibus
quam et successuris.
Scitur a pluribus qualiter tempore domni Bertoldi,
hujus sedis pontificis, per domnum abbatem Willelmum,
locum Sancti Apri omni religione destitutum
Deus visitaverat, quem vix evictum precibus
idem praesul Bertoldus adduxit a Burgundiae partibus,
eique ibidem regulariter praefecit fratribus.
Sed quia vita monastica, dum nescitur, videtur
quasi contraria; cum vice mutata, viderent et audirent
de ordine monachorum inusitata, et interdiceretur
quibusque curiosis fratrum familiaritas,
quae passim prius cunctis communis et facilis exstiterat;
his et aliis occasionibus coepit oriri querimonia
contra locum, et cum diffamatione vituperationis
scandalum, ut quidam sapiens ait: #Omnis
subita mutatio rerum non fit sine quodam fluctu animorum.@#
Unde factum est ut a vicinis murmurantibus et
detrahentibus, blasphemantibus et accusantibus,
locus adversitatem diu sustineret, quam a quibusdam
excitabat non tam malitia quam minus peccans
ignorantia. Reddita autem pace . . . . . . . . sede
residente pontifice, coeperunt qui olim adversati
fuerant . . . . . . . . resipiscentes rem inquirere,
et ab ea quam crediderant i . . . ventam, venerari
et diligere, et boni odoris famam undecunque propinare.
Unde contigit ut plures eorum quaerentes
societatem adipiscerentur, plerique vero etiam monachi
efficerentur: sicque crescente fidelium devotione
coepit saepefatus sublevari locus donantium
largitate. Nam quisquis in societatem fratrum sese
offerebat, largiebatur spontaneus transitoria, ut participatione
Deo servientium mereretur permansura.
Quapropter de expensis eorum aggressi sunt facere
memoriale aeternum, ut talium eleemosyna in
conspectu fidelium praesentium et futurorum conspicua,
et in hoc saeculo sit in benedictionis memoriale
ante Deum in remuneratione perpetua. Itaque
Sancti Apri antiquum monasterium vetustate lapsabundum,
semel et bis olim igne concrematum,
ab ipsis fundamentis renovandum constituerunt
erigere in domicilium. Et ut sciatur quibus benefactoribus
construitur, eorum vocabula pariter et
expensas nominatim subter assignaverunt, suique
piam recordationem jugiter devotione recolendam
posteris reliquerunt. Exinde supplicamus hujus nostrae
sedis successores antistites ne, juxta magnitudinem
structurae facultates loci aestimantes, obliti
paternitatis, duri fiant oppressores. Et ut noverint
quam justa sit haec nostra deprecatio, legere dignentur
chartam quam Gauzlinus episcopus cum regali
praecepto fecit et firmavit saepe dicto loco, in quo
ante episcopatum nostram societatem collocavi:
in episcopatu autem positus, rebus quibus potui
ampliavi, et continua nostri memoria ut per singulas
diei horas habeatur ibi, a fratrum fideli devotione
omnibus diebus vitae meae obtinui.
Haec sunt nomina eleemosynatorum cum eleemosynis
suis.
Domnus imperator Chaonradus libras XV et auri
uncias IV.
Domna imperatrix libras III et duas uncias auri.
Domnus episcopus Mettensis II.
Comes Leitfridus VI et semis.
Comtissa Alberada I et cortinam optimam cubitorum
LXXII, et annonae mod. CCCC.
Ductrix Mathildis lib. unam et semis.
Heinricus Advocatus V.
Filista conjux ejus V.
Hugo de Brisciaco III.
Widricus Grossus V.
Heinricus de Fau V.
Heinricus de Tussiaco V.
Hildeburgis de Barro V.
Oda de domno Martino uncias auri IV et semis.
Mainfredus lib. V.
Emma VI.
Walderada V.
Mainherus de Calmis V.
Lambertus canonicus V.
Ingobertus V.
Domnus abbas Richardus I.
Domnus abbas Norbertus I.
Domnus abbas Sigifredus I.
Domnus abbas Poppo IV.
Domnus abbas Erlinus unam et semis.
Domnus abbas Herbertus II.
Domnus Azechinus unam et semis et V solid.
Eleemosynae conversorum. Domnus Herbertus
primicerius v. Domnus Herbertus archid. XVIII et
cappam purpuream. Domnus Gozelinus V. Domnus
Girbertus XII. Domnus Albertus VI. Domnus Theodericus
VII. Domnus Goisfridus unam et semis.
Domnus Harwardus I et pallam unam. Domnus
Tendo vineas ad X carr. vini. Comes Oddo X lib.
Nec minori gratiarum actione suscipiunt quod eis
cives et suburbani nostri in carropera fecerunt,
cum saxa ingentia et lapides muralis ordinis totis
viribus, spontaneo nisu et prompta voluntate convexerunt,
ruinasque veterum murorum totius monasterii
manibus mundaverunt, cervicibus asportaverunt,
quando necdum attigerant incensionum,
depraedationum et vastationum infelix infortunium.
Et quia nominatim eos non capit praesens charta,
capiat illos coelestis regni aula pro ea quam aedificaverunt | null | cd8e33c5-72fd-4572-b3b6-92b16417bcbb | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Deo et sancto Apro in hac mortali vita.
Praeterea hic annumerari dignum est illos quorum
fuit multo major benevolentia quam potuisset esse
largiendi facultas, qui solidos quinque, aut decem,
aut quindecim, aut nummos duodecim vel sex, aut
plus minusve contulerunt.
Notitia de instauratione coenobii S. Apri
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, Patris,
et Filii, et Spiritus sancti, ego Bruno, gratia
Dei Leuchorum praesul, clero et populo praesenti,
atque universis hujus ecclesiae filiis, tam viventibus
quam et successuris.
Scitur a pluribus qualiter tempore domni Bertoldi,
hujus sedis pontificis, per domnum abbatem Willelmum,
locum Sancti Apri omni religione destitutum
Deus visitaverat, quem vix evictum precibus
idem praesul Bertoldus adduxit a Burgundiae partibus,
eique ibidem regulariter praefecit fratribus.
Sed quia vita monastica, dum nescitur, videtur
quasi contraria; cum vice mutata, viderent et audirent
de ordine monachorum inusitata, et interdiceretur
quibusque curiosis fratrum familiaritas,
quae passim prius cunctis communis et facilis exstiterat;
his et aliis occasionibus coepit oriri querimonia
contra locum, et cum diffamatione vituperationis
scandalum, ut quidam sapiens ait: #Omnis
subita mutatio rerum non fit sine quodam fluctu animorum.@#
Unde factum est ut a vicinis murmurantibus et
detrahentibus, blasphemantibus et accusantibus,
locus adversitatem diu sustineret, quam a quibusdam
excitabat non tam malitia quam minus peccans
ignorantia. Reddita autem pace . . . . . . . . sede
residente pontifice, coeperunt qui olim adversati
fuerant . . . . . . . . resipiscentes rem inquirere,
et ab ea quam crediderant i . . . ventam, venerari
et diligere, et boni odoris famam undecunque propinare.
Unde contigit ut plures eorum quaerentes
societatem adipiscerentur, plerique vero etiam monachi
efficerentur: sicque crescente fidelium devotione
coepit saepefatus sublevari locus donantium
largitate. Nam quisquis in societatem fratrum sese
offerebat, largiebatur spontaneus transitoria, ut participatione
Deo servientium mereretur permansura.
Quapropter de expensis eorum aggressi sunt facere
memoriale aeternum, ut talium eleemosyna in
conspectu fidelium praesentium et futurorum conspicua,
et in hoc saeculo sit in benedictionis memoriale
ante Deum in remuneratione perpetua. Itaque
Sancti Apri antiquum monasterium vetustate lapsabundum,
semel et bis olim igne concrematum,
ab ipsis fundamentis renovandum constituerunt
erigere in domicilium. Et ut sciatur quibus benefactoribus
construitur, eorum vocabula pariter et
expensas nominatim subter assignaverunt, suique
piam recordationem jugiter devotione recolendam
posteris reliquerunt. Exinde supplicamus hujus nostrae
sedis successores antistites ne, juxta magnitudinem
structurae facultates loci aestimantes, obliti
paternitatis, duri fiant oppressores. Et ut noverint
quam justa sit haec nostra deprecatio, legere dignentur
chartam quam Gauzlinus episcopus cum regali
praecepto fecit et firmavit saepe dicto loco, in quo
ante episcopatum nostram societatem collocavi:
in episcopatu autem positus, rebus quibus potui
ampliavi, et continua nostri memoria ut per singulas
diei horas habeatur ibi, a fratrum fideli devotione
omnibus diebus vitae meae obtinui.
Haec sunt nomina eleemosynatorum cum eleemosynis
suis.
Domnus imperator Chaonradus libras XV et auri
uncias IV.
Domna imperatrix libras III et duas uncias auri.
Domnus episcopus Mettensis II.
Comes Leitfridus VI et semis.
Comtissa Alberada I et cortinam optimam cubitorum
LXXII, et annonae mod. CCCC.
Ductrix Mathildis lib. unam et semis.
Heinricus Advocatus V.
Filista conjux ejus V.
Hugo de Brisciaco III.
Widricus Grossus V.
Heinricus de Fau V.
Heinricus de Tussiaco V.
Hildeburgis de Barro V.
Oda de domno Martino uncias auri IV et semis.
Mainfredus lib. V.
Emma VI.
Walderada V.
Mainherus de Calmis V.
Lambertus canonicus V.
Ingobertus V.
Domnus abbas Richardus I.
Domnus abbas Norbertus I.
Domnus abbas Sigifredus I.
Domnus abbas Poppo IV.
Domnus abbas Erlinus unam et semis.
Domnus abbas Herbertus II.
Domnus Azechinus unam et semis et V solid.
Eleemosynae conversorum. Domnus Herbertus
primicerius v. Domnus Herbertus archid. XVIII et
cappam purpuream. Domnus Gozelinus V. Domnus
Girbertus XII. Domnus Albertus VI. Domnus Theodericus
VII. Domnus Goisfridus unam et semis.
Domnus Harwardus I et pallam unam. Domnus
Tendo vineas ad X carr. vini. Comes Oddo X lib.
Nec minori gratiarum actione suscipiunt quod eis
cives et suburbani nostri in carropera fecerunt,
cum saxa ingentia et lapides muralis ordinis totis
viribus, | null | aee3ea2c-70a0-4483-8d92-54ecd91c964d | latin_170m_raw | null | None | None | None |
spontaneo nisu et prompta voluntate convexerunt,
ruinasque veterum murorum totius monasterii
manibus mundaverunt, cervicibus asportaverunt,
quando necdum attigerant incensionum,
depraedationum et vastationum infelix infortunium.
Et quia nominatim eos non capit praesens charta,
capiat illos coelestis regni aula pro ea quam aedificaverunt
Deo et sancto Apro in hac mortali vita.
Praeterea hic annumerari dignum est illos quorum
fuit multo major benevolentia quam potuisset esse
largiendi facultas, qui solidos quinque, aut decem,
aut quindecim, aut nummos duodecim vel sex, aut
plus minusve contulerunt. | null | 03fa9b2d-b061-4dcb-8a6d-e3345312c463 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
TITULI CAPITULORUM.
VIII. #De laicis qui oblationes ecclesiae, sepulturam,@#
I. #Ut nemo pecunia vel alia conventione contra canones
det vel accipiat beneficium.@#
II. #Ut episcopo beneficium contra praedictam regulam
conferenti contradicant clerici.@#
III. #Ut nullus episcopus beneficium vendat aut det,
nec alienet quae sunt ecclesiae.@#
IV. #Ut nullus ecclesiam a laico accipiat sine consensu
episcopi, neque venalem accipiat.@#
V. #Ut nemo clericale officium accipiat nisi in unius
civitatis ecclesiis.@#
VI. #De episc. presbyter., diac., subdiac., qui mulieris
carnali copula detenti ab officio non cessaverint.@#
VII. #Ut clericus militans beneficium amittat.@#
tertiam decimarum partem, possident, aut vendunt,
aut dant.
IX. #Ut excommunicati sint incesti, et adulteri, et qui
sua uxore dimissa, aliam ducunt.@#
X. #Ut desertor monasticae religionis sit excommunicatus;
similiter et abbas qui eum poenitentem non
receperit.@#
PRAEFATIO.
Ab incarnatione Domini nostri Jesu Christi anno
1060 indictione XIII, Kalend. Martii, luna XIII, IV feria,
praesidente Stephano, catholicae urbis Romae
cardinali presbytero, et apostolicae sedis vicario, in
basilica Sancti Mauritii sociorumque ejus, sancta synodus,
quae, ex praecepto domini nostri beatissimi
summi pontificis et universalis papae Nicolai, Turonis,
quae est metropolis Galliae, convenit; propositis
sacrosanctis Evangeliis, et praemissis ad Deum intentissime
precibus, diligenti consideratione retractatis
iis in quibus ecclesiarum status in toto pene
orbe, et maxime in Galliis, vacillare et pessumdare
videbatur, quae breviter infra placuit annecti, condigna
sollicitudine definivit.
CAPITULA.
I.
Sancti Spiritus auctoritate, ut credimus, in
Chalcedonensi synodo sententia de Simoniacis prolata,
sic ab omnibus observetur: quatenus quicunque
deinceps pecunia aut aliqua inconveniente conventione
saeculari, aut quolibet modo contra canonicam
censuram, episcopatum aut abbatiam, aut
archidiaconatum seu archipresbyteratum, aut aliquam
dignitatem ecclesiasticam, sive aliquem gradum,
aut ministerium, vel beneficium, quod non
nisi clericis habere sanctorum Patrum sancivit auctoritas,
dare, vel accipere, quolibet modo canonibus
contrario, tentaverit: et dans, a proprio decidat
gradu et dignitate; et accipiens, ministerium seu
beneficium male usurpatum, nunquam recuperaturus,
amittat.
II.
Si quis aut episcopus, aut praelatus quislibet,
contra praefixam regulam aliquod ecclesiasticum
ministerium, vel etiam ipsam praebendam, quae canonica
dicitur, ordinare aut dare voluerit: libere
liceat clericis contradicere, et vicinorum episcoporum
judicium, vel, si necesse fuerit, ipsam quoque
sedem apostolicam appellare.
III.
Item ut nullus episcoporum, vel praelatorum,
aliquod novum beneficium de rebus ad jus Ecclesiae
pertinentibus ulterius praesumat contra canones
alicui vendere aut dare. Quicunque vero aliquid ad
jus Ecclesiae pertinens, sub nomine beneficii, sive
quolibet modo, ab ecclesia alienare hactenus praesumpsit:
si adhuc superest, aut restituat Ecclesiae
quod male subtraxit, aut canonica mulctetur sententia.
IV.
Nullus ecclesiam magnam vel parvam deinceps,
sine consensu episcopi in cujus parochia est,
a laicis praesumat accipere quolibet modo; sed neque
a clerico, vel monacho, seu laico, sub pretii alicujus
venalitate. Quod si fecerit, et vendens, et
emens, ea careat.
V.
Confirmamus etiam ut non nisi in unius civitatis
ecclesiis quisquam amodo aliquod clericale officium
accipiat. Quod qui praevaricatus fuerit, canonica
ultione feriatur.
VI.
Praeterea si quis episcoporum, presbyterorum,
diaconorum aut subdiaconorum, post cognitum
interdictum domini nostri papae Nicolai, mulieris
cujuslibet carnali detentus copula, a ministerio et
beneficio altaris non cessavit; sive deinceps, cognoscens
praelibatum apostolicae sedis interdictum, aut
mulierem, aut ministerium Ecclesiae cum beneficio
non statim deseruerit, nullam restitutionis in pristino
gradu veniam sibi reservasse cognoscat.
VII.
Quicunque autem clericorum deinceps in
armis militaverint, et beneficium et consortium
clericorum amittant.
VIII.
Quicunque laicorum alicuid de iis quae ad
oblationem vel eleemosynam Ecclesiae pertinent,
sive sepulturam, sive saltem tertiam decimarum
partem possidere, vendere, aut sub nomine beneficii
alicui dare ulterius praesumpserit, anathematis
gladio feriatur.
IX.
Quicunque consanguineam suam, aut quam
consanguineus suus prius cognoverat, aut cujus
consanguineam carnaliter in conjugium accepit, vel
deinceps acceperit; vel postquam cognovit, non statim
dimisit, aut cognoscens non dimiserit; aut qui
uxorem alterius rapuit, seu rapuerit; | null | c7d3a711-b81d-49cc-bdb6-7697deb57b6e | latin_170m_raw | null | None | None | None |
vel qui suam
uxorem sine judicio episcopali dimittens, aliam duxit,
vel duxerit: donec se fructuose tradat poenitentiae,
a corpore et sanguine domini nostri Jesu, et a
liminibus ecclesiae se exclusum et alienatum, et omnimodis
sicut putridum membrum a sano corpore
praecisum gladio spiritus, quod est verbum Dei, agnoscat.
X.
Quicunque monasticae religionis desertor inventus
fuerit, a regno Dei et a consortio Christianorum,
sicut apostata, excludatur et alienus existat,
donec resipiscens digne poeniteat. Similiter qui
ejusmodi digne poenitentes recipere noluerit, tertio
admonitus, si non acquieverit, a communione fratrum
suspendatur, sive sit abbas, sive abbatissa, donec
acquiescat.
Ego Stephanus sanctae Romanae Ecclesiae cardinalis
sacerdos vocatus, vice domini mei papae Nicolai
praesidens synodo, his constitutionibus a nobis
canonice promulgatis, parvitatis meae assensum praebens
subscripsi. Deinde subscripserunt decem tam
archiepiscopi quam episcopi.
TITULI CAPITULORUM.
VIII. #De laicis qui oblationes ecclesiae, sepulturam,@#
I. #Ut nemo pecunia vel alia conventione contra canones
det vel accipiat beneficium.@#
II. #Ut episcopo beneficium contra praedictam regulam
conferenti contradicant clerici.@#
III. #Ut nullus episcopus beneficium vendat aut det,
nec alienet quae sunt ecclesiae.@#
IV. #Ut nullus ecclesiam a laico accipiat sine consensu
episcopi, neque venalem accipiat.@#
V. #Ut nemo clericale officium accipiat nisi in unius
civitatis ecclesiis.@#
VI. #De episc. presbyter., diac., subdiac., qui mulieris
carnali copula detenti ab officio non cessaverint.@#
VII. #Ut clericus militans beneficium amittat.@#
tertiam decimarum partem, possident, aut vendunt,
aut dant.
IX. #Ut excommunicati sint incesti, et adulteri, et qui
sua uxore dimissa, aliam ducunt.@#
X. #Ut desertor monasticae religionis sit excommunicatus;
similiter et abbas qui eum poenitentem non
receperit.@#
PRAEFATIO.
Ab incarnatione Domini nostri Jesu Christi anno
1060 indictione XIII, Kalend. Martii, luna XIII, IV feria,
praesidente Stephano, catholicae urbis Romae
cardinali presbytero, et apostolicae sedis vicario, in
basilica Sancti Mauritii sociorumque ejus, sancta synodus,
quae, ex praecepto domini nostri beatissimi
summi pontificis et universalis papae Nicolai, Turonis,
quae est metropolis Galliae, convenit; propositis
sacrosanctis Evangeliis, et praemissis ad Deum intentissime
precibus, diligenti consideratione retractatis
iis in quibus ecclesiarum status in toto pene
orbe, et maxime in Galliis, vacillare et pessumdare
videbatur, quae breviter infra placuit annecti, condigna
sollicitudine definivit.
CAPITULA.
I.
Sancti Spiritus auctoritate, ut credimus, in
Chalcedonensi synodo sententia de Simoniacis prolata,
sic ab omnibus observetur: quatenus quicunque
deinceps pecunia aut aliqua inconveniente conventione
saeculari, aut quolibet modo contra canonicam
censuram, episcopatum aut abbatiam, aut
archidiaconatum seu archipresbyteratum, aut aliquam
dignitatem ecclesiasticam, sive aliquem gradum,
aut ministerium, vel beneficium, quod non
nisi clericis habere sanctorum Patrum sancivit auctoritas,
dare, vel accipere, quolibet modo canonibus
contrario, tentaverit: et dans, a proprio decidat
gradu et dignitate; et accipiens, ministerium seu
beneficium male usurpatum, nunquam recuperaturus,
amittat.
II.
Si quis aut episcopus, aut praelatus quislibet,
contra praefixam regulam aliquod ecclesiasticum
ministerium, vel etiam ipsam praebendam, quae canonica
dicitur, ordinare aut dare voluerit: libere
liceat clericis contradicere, et vicinorum episcoporum
judicium, vel, si necesse fuerit, ipsam quoque
sedem apostolicam appellare.
III.
Item ut nullus episcoporum, vel praelatorum,
aliquod novum beneficium de rebus ad jus Ecclesiae
pertinentibus ulterius praesumat contra canones
alicui vendere aut dare. Quicunque vero aliquid ad
jus Ecclesiae pertinens, sub nomine beneficii, sive
quolibet modo, ab ecclesia alienare hactenus praesumpsit:
si adhuc superest, aut restituat Ecclesiae
quod male subtraxit, aut canonica mulctetur sententia.
IV.
Nullus ecclesiam magnam vel parvam deinceps,
sine consensu episcopi in cujus parochia est,
a laicis praesumat accipere quolibet modo; sed neque
a clerico, vel monacho, seu laico, sub pretii alicujus
venalitate. Quod si fecerit, et vendens, et
emens, ea careat.
V.
Confirmamus etiam ut non nisi in unius civitatis
ecclesiis quisquam amodo aliquod clericale officium
accipiat. Quod qui praevaricatus fuerit, canonica
ultione feriatur.
VI.
Praeterea si quis episcoporum, presbyterorum,
diaconorum aut subdiaconorum, post cognitum | null | 42794e04-babf-46a9-a0e1-0812538a4952 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
interdictum domini nostri papae Nicolai, mulieris
cujuslibet carnali detentus copula, a ministerio et
beneficio altaris non cessavit; sive deinceps, cognoscens
praelibatum apostolicae sedis interdictum, aut
mulierem, aut ministerium Ecclesiae cum beneficio
non statim deseruerit, nullam restitutionis in pristino
gradu veniam sibi reservasse cognoscat.
VII.
Quicunque autem clericorum deinceps in
armis militaverint, et beneficium et consortium
clericorum amittant.
VIII.
Quicunque laicorum alicuid de iis quae ad
oblationem vel eleemosynam Ecclesiae pertinent,
sive sepulturam, sive saltem tertiam decimarum
partem possidere, vendere, aut sub nomine beneficii
alicui dare ulterius praesumpserit, anathematis
gladio feriatur.
IX.
Quicunque consanguineam suam, aut quam
consanguineus suus prius cognoverat, aut cujus
consanguineam carnaliter in conjugium accepit, vel
deinceps acceperit; vel postquam cognovit, non statim
dimisit, aut cognoscens non dimiserit; aut qui
uxorem alterius rapuit, seu rapuerit; vel qui suam
uxorem sine judicio episcopali dimittens, aliam duxit,
vel duxerit: donec se fructuose tradat poenitentiae,
a corpore et sanguine domini nostri Jesu, et a
liminibus ecclesiae se exclusum et alienatum, et omnimodis
sicut putridum membrum a sano corpore
praecisum gladio spiritus, quod est verbum Dei, agnoscat.
X.
Quicunque monasticae religionis desertor inventus
fuerit, a regno Dei et a consortio Christianorum,
sicut apostata, excludatur et alienus existat,
donec resipiscens digne poeniteat. Similiter qui
ejusmodi digne poenitentes recipere noluerit, tertio
admonitus, si non acquieverit, a communione fratrum
suspendatur, sive sit abbas, sive abbatissa, donec
acquiescat.
Ego Stephanus sanctae Romanae Ecclesiae cardinalis
sacerdos vocatus, vice domini mei papae Nicolai
praesidens synodo, his constitutionibus a nobis
canonice promulgatis, parvitatis meae assensum praebens
subscripsi. Deinde subscripserunt decem tam
archiepiscopi quam episcopi.
I.
Sancti Spiritus auctoritate, ut credimus, in
Chalcedonensi synodo sententia de Simoniacis prolata,
sic ab omnibus observetur: quatenus quicunque
deinceps pecunia aut aliqua inconveniente conventione
saeculari, aut quolibet modo contra canonicam
censuram, episcopatum aut abbatiam, aut
archidiaconatum seu archipresbyteratum, aut aliquam
dignitatem ecclesiasticam, sive aliquem gradum,
aut ministerium, vel beneficium, quod non
nisi clericis habere sanctorum Patrum sancivit auctoritas,
dare, vel accipere, quolibet modo canonibus
contrario, tentaverit: et dans, a proprio decidat
gradu et dignitate; et accipiens, ministerium seu
beneficium male usurpatum, nunquam recuperaturus,
amittat.
II.
Si quis aut episcopus, aut praelatus quislibet,
contra praefixam regulam aliquod ecclesiasticum
ministerium, vel etiam ipsam praebendam, quae canonica
dicitur, ordinare aut dare voluerit: libere
liceat clericis contradicere, et vicinorum episcoporum
judicium, vel, si necesse fuerit, ipsam quoque
sedem apostolicam appellare.
III.
Item ut nullus episcoporum, vel praelatorum,
aliquod novum beneficium de rebus ad jus Ecclesiae
pertinentibus ulterius praesumat contra canones
alicui vendere aut dare. Quicunque vero aliquid ad
jus Ecclesiae pertinens, sub nomine beneficii, sive
quolibet modo, ab ecclesia alienare hactenus praesumpsit:
si adhuc superest, aut restituat Ecclesiae
quod male subtraxit, aut canonica mulctetur sententia.
IV.
Nullus ecclesiam magnam vel parvam deinceps,
sine consensu episcopi in cujus parochia est,
a laicis praesumat accipere quolibet modo; sed neque
a clerico, vel monacho, seu laico, sub pretii alicujus
venalitate. Quod si fecerit, et vendens, et
emens, ea careat.
V.
Confirmamus etiam ut non nisi in unius civitatis
ecclesiis quisquam amodo aliquod clericale officium
accipiat. Quod qui praevaricatus fuerit, canonica
ultione feriatur.
VI.
Praeterea si quis episcoporum, presbyterorum,
diaconorum aut subdiaconorum, post cognitum
interdictum domini nostri papae Nicolai, mulieris
cujuslibet carnali detentus copula, a ministerio et
beneficio altaris non cessavit; sive deinceps, cognoscens
praelibatum apostolicae sedis interdictum, aut
mulierem, aut ministerium Ecclesiae cum beneficio
non statim deseruerit, nullam restitutionis in pristino
gradu veniam sibi reservasse cognoscat.
VII.
Quicunque autem clericorum deinceps in
armis militaverint, et beneficium et consortium
clericorum amittant.
VIII.
Quicunque laicorum alicuid de iis quae ad
oblationem vel eleemosynam Ecclesiae pertinent,
sive sepulturam, sive saltem tertiam decimarum
partem possidere, vendere, aut sub nomine beneficii
alicui dare ulterius praesumpserit, anathematis
gladio feriatur.
IX.
Quicunque consanguineam suam, aut quam
consanguineus suus prius cognoverat, aut cujus
consanguineam carnaliter in conjugium accepit, vel
deinceps acceperit; vel | null | dee3c1c8-6a94-4b87-a8af-b28fb8ebbfef | latin_170m_raw | null | None | None | None |
postquam cognovit, non statim
dimisit, aut cognoscens non dimiserit; aut qui
uxorem alterius rapuit, seu rapuerit; vel qui suam
uxorem sine judicio episcopali dimittens, aliam duxit,
vel duxerit: donec se fructuose tradat poenitentiae,
a corpore et sanguine domini nostri Jesu, et a
liminibus ecclesiae se exclusum et alienatum, et omnimodis
sicut putridum membrum a sano corpore
praecisum gladio spiritus, quod est verbum Dei, agnoscat.
X.
Quicunque monasticae religionis desertor inventus
fuerit, a regno Dei et a consortio Christianorum,
sicut apostata, excludatur et alienus existat,
donec resipiscens digne poeniteat. Similiter qui
ejusmodi digne poenitentes recipere noluerit, tertio
admonitus, si non acquieverit, a communione fratrum
suspendatur, sive sit abbas, sive abbatissa, donec
acquiescat.
Ego Stephanus sanctae Romanae Ecclesiae cardinalis
sacerdos vocatus, vice domini mei papae Nicolai
praesidens synodo, his constitutionibus a nobis
canonice promulgatis, parvitatis meae assensum praebens
subscripsi. Deinde subscripserunt decem tam
archiepiscopi quam episcopi. | null | 6083be1b-c610-4e8f-97db-4cd32c93adb7 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Epistola ad W. coepiscopum
#Consultus a Widone episcopo, ut videtur, Silvanectensi quid agendum foret de quibusdam hominibus qui
sacerdotem acriter verberaverunt, respondet inter alia ex Capitularibus, et caput 98 libri@# VI, De sacerdotibus
et levitis atque monachis interfectis vel debilitatis, #ad sententiae suae probationem adducit.@#
Fratri et coepiscopo W., D. Belvacorum episcopus,
salutem.
Si res ita se habet ut vobis vester fidelis ill.
narravit, illos sacrilegos non tam excommunicastis
quam excommunicatos esse denuntiastis. Nam si
humana lingua taceat, divina tamen auctoritas
post patratum flagitium mox illos anathematizat.
Quod ex verbis Domini colligimus sic loquentis ad
discipulos suos: #Qui vos spernit me spernit. Qui
vos tangit, tangit pupillam oculi, mei.@# Isti enim
membra Christi et pupillam Dominici oculi non solum
tetigerunt, sed, ut audio, acriter verberaverunt.
Unde et protinus divino judicio communione privati
fuerunt. Ubi de re peritura agitur, dandae sunt
forsitan in quibusdam negotiis harum vocationum
dilationes. Quando autem hoc tale et tam maximum
committitur sacrilegium, in quo verum Dei
templum non manufactum violatur, eodem momento
operator hujus iniquitatis non tantum reus efficitur
excommunicationis, sed etiam alicujus magni supplicii
quod possit et ipsam superare gehennam.
Recte igitur eos absque dilatione excommunicastis
qui non timuerunt extendere manus in
sanctos Dei. Quod si quaeratur quomodo puniri
vel corripi debeant, expedit eis ut mola asinaria
gravati demergantur in profundum maris, qui famulis
Christi scandalum inferentes verberibus eos
et contumeliis afflixerunt. Leges quoque mundanae
in Capitularibus praecipiunt hujusmodi aut capitali
sententia puniri, aut exsilio deportari, aut manus
incontinenter extensas praecidi, aut depositis militaribus
armis in monasterio, sub perpetua retrudi
poenitentia. At vobis pro tempore et saeculari consuetudine
mitius erit agendum, videlicet ut prius
vobis emendetur excommunicatio; deinde capitalia,
si ablata sint, cum lege triplici reddantur. Ictus
quoque singuli et prensiones secundum legem tripliciter
emendentur. Postmodum exigite ab eis triginta
libras quae solent dari pro infractione atrii ecclesiae.
Multo enim pretiosior est Dei minister quam atrium
templi vel parietes. Praeterea congrua injungatur eis
poenitentia aut septem aut quinque annorum, ut et
isti corrigantur et caeteri metum habeant. Hoc est
excerptum de sexto libro Capitularium, capitulo 98: #Si quis sacerdotem vel levitam aut monachum debilitaverit,
juxta statuta priorum capitulorum quae legi
Salicae sunt addita componat, et insuper bannum
nostrum, id est sexaginta solidos nobis persolvat, et
arma relinquat, atque in monasterio diebus vitae
suae sub ardua poenitentia Deo serviat nusquam
post modum saeculo vel saecularibus militaturus, neque
uxorem copulaturus.@#
Tempore Ludovici regis, patris Lotharii, fertur
quiddam actum. Cum quidam ira permotus quemdam
sacerdotem gravissimis affectum injuriis et ad
extremum plagis non timeret lacerare plurimis,
uterque coram regia censura reductus est. Qui
diligenter causam examinans, Christi ministris ut
doceret omnem exhibendam reverentiam, omnes
circumstantes sibi sic allocutus est: « Omnis, inquit,
nostrae religionis cultus per sacerdotum officia
percelebratur; ideoque eis omnimodis cultus
reverentiae divinae exhibetur, non eorum aliquando
hoc exigente vitae merito, sed ut in eis videatur
a nobis obtemperari Christo. Unde hunc qui sic
intemperanter efferatus in Dei sacerdotem est
deductum, censeo ad arboris stipitem stringi,
omni vestimentorum adempto tutamine. » Cum
itaque juxta regis sententiam comprehensus, nudatus
ad arborem foris fuisset constrictus, tanta
ibidem refertur repente advenisse permolesta multitudo
muscarum ut antequam . . . . rex fecisset regrediens
milliarium, omne corpus ejus comestum
referretur.
Epistola ad W. coepiscopum
#Consultus a Widone episcopo, ut videtur, Silvanectensi quid agendum foret de quibusdam hominibus qui
sacerdotem acriter verberaverunt, respondet inter alia ex Capitularibus, et caput 98 libri@# VI, De sacerdotibus
et levitis atque monachis interfectis vel debilitatis, #ad sententiae suae probationem adducit.@#
Fratri et coepiscopo W., D. Belvacorum episcopus,
salutem.
Si res ita se habet ut vobis vester fidelis ill.
narravit, illos sacrilegos non tam excommunicastis
quam excommunicatos esse denuntiastis. Nam si
humana lingua taceat, divina tamen auctoritas
post patratum flagitium mox illos anathematizat.
Quod ex verbis Domini colligimus sic loquentis ad
discipulos suos: #Qui vos spernit me spernit. Qui
vos tangit, tangit pupillam oculi, mei.@# Isti enim
membra Christi et pupillam Dominici oculi non solum
tetigerunt, sed, ut audio | null | e0983e16-5a7d-4e49-86f5-a8a75d03e3eb | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, acriter verberaverunt.
Unde et protinus divino judicio communione privati
fuerunt. Ubi de re peritura agitur, dandae sunt
forsitan in quibusdam negotiis harum vocationum
dilationes. Quando autem hoc tale et tam maximum
committitur sacrilegium, in quo verum Dei
templum non manufactum violatur, eodem momento
operator hujus iniquitatis non tantum reus efficitur
excommunicationis, sed etiam alicujus magni supplicii
quod possit et ipsam superare gehennam.
Recte igitur eos absque dilatione excommunicastis
qui non timuerunt extendere manus in
sanctos Dei. Quod si quaeratur quomodo puniri
vel corripi debeant, expedit eis ut mola asinaria
gravati demergantur in profundum maris, qui famulis
Christi scandalum inferentes verberibus eos
et contumeliis afflixerunt. Leges quoque mundanae
in Capitularibus praecipiunt hujusmodi aut capitali
sententia puniri, aut exsilio deportari, aut manus
incontinenter extensas praecidi, aut depositis militaribus
armis in monasterio, sub perpetua retrudi
poenitentia. At vobis pro tempore et saeculari consuetudine
mitius erit agendum, videlicet ut prius
vobis emendetur excommunicatio; deinde capitalia,
si ablata sint, cum lege triplici reddantur. Ictus
quoque singuli et prensiones secundum legem tripliciter
emendentur. Postmodum exigite ab eis triginta
libras quae solent dari pro infractione atrii ecclesiae.
Multo enim pretiosior est Dei minister quam atrium
templi vel parietes. Praeterea congrua injungatur eis
poenitentia aut septem aut quinque annorum, ut et
isti corrigantur et caeteri metum habeant. Hoc est
excerptum de sexto libro Capitularium, capitulo 98: #Si quis sacerdotem vel levitam aut monachum debilitaverit,
juxta statuta priorum capitulorum quae legi
Salicae sunt addita componat, et insuper bannum
nostrum, id est sexaginta solidos nobis persolvat, et
arma relinquat, atque in monasterio diebus vitae
suae sub ardua poenitentia Deo serviat nusquam
post modum saeculo vel saecularibus militaturus, neque
uxorem copulaturus.@#
Tempore Ludovici regis, patris Lotharii, fertur
quiddam actum. Cum quidam ira permotus quemdam
sacerdotem gravissimis affectum injuriis et ad
extremum plagis non timeret lacerare plurimis,
uterque coram regia censura reductus est. Qui
diligenter causam examinans, Christi ministris ut
doceret omnem exhibendam reverentiam, omnes
circumstantes sibi sic allocutus est: « Omnis, inquit,
nostrae religionis cultus per sacerdotum officia
percelebratur; ideoque eis omnimodis cultus
reverentiae divinae exhibetur, non eorum aliquando
hoc exigente vitae merito, sed ut in eis videatur
a nobis obtemperari Christo. Unde hunc qui sic
intemperanter efferatus in Dei sacerdotem est
deductum, censeo ad arboris stipitem stringi,
omni vestimentorum adempto tutamine. » Cum
itaque juxta regis sententiam comprehensus, nudatus
ad arborem foris fuisset constrictus, tanta
ibidem refertur repente advenisse permolesta multitudo
muscarum ut antequam . . . . rex fecisset regrediens
milliarium, omne corpus ejus comestum
referretur. | null | a0b27494-9798-4bf4-b63c-44bbce4e636c | latin_170m_raw | null | None | None | None |