Datasets:

WendyHoang

/

pl_sop

like 0

Mary Stuart Masterson (ur.

28 czerwca 1966 w Nowym Jorku) – amerykańska aktorka i reżyserka.

28 czerwca 1966 w Nowym Jorku) – amerykańska aktorka i reżyserka.

Mary Stuart Masterson (ur.

28 czerwca 1966 w Nowym Jorku) – amerykańska aktorka i reżyserka.

Filmografia Żony ze Stepford (The Stepford Wives, 1975) jako Kim Eberhart Grzeszni chłopcy (Heaven Help Us, 1985) jako Danni Miłość żyje nadal (Love Lives On, 1985) jako Susan Wallace W swoim kręgu (At Close Range, 1986) jako Terry Some Kind of Wonderful (1987) jako Watts My Little Girl (1987) jako Franny Bettinger Kamienne ogrody (Gardens of Stone, 1987) jako Rachel Feld Pan North (Mr. North, 1988) jako Elspeth Skeel Rodzina zastępcza (Immediate Family, 1989) jako Lucy Moore Wszystko jest możliwe (Chances Are, 1989) jako Miranda Jeffries Miłość to nie żart (Funny About Love, 1990) jako Daphne (Delillo) Poślubieni (Married to It, 1991) jako Nina Bishop Smażone zielone pomidory (Fried Green Tomatoes, 1991) jako Idgie Threadgoode Benny i Joon (Benny & Joon, 1993) jako Juniper „Joon” Pearl Zabójcze radio (Radioland Murders, 1994) jako Penny Henderson Wystrzałowe dziewczyny (Bad Girls, 1994) jako Anita Crown Usłane różami (Bed of Roses, 1996) jako Lisa Walker Lily Dale (1996) jako Lily Dale Więźniowie nieba (Heaven's Prisoners, 1996) jako Robin Gaddis Drugi dzień świąt (On the 2nd Day of Christmas, 1997) jako Trish Dogtown (1997) jako Dorothy Sternen Na przekór całemu światu (Digging To China, 1998) jako Gwen Frankovitz Księga gwiazd (The Book of stars, 1999) jako Penny McGuire The Florentine (1999) jako Vikki Prawo i bezprawie (Law & Order: Special Victims Unit, 1999) jako dr Rebecca Hendrix (gościnnie) Kolory przemocy (Black and Blue, 1999) jako Fran Benedetto Karty śmierci (Three Blind Mice, 2001) jako Patricia Demming Kate Brasher (2001) jako Kate Brasher Na zachód stąd (West of Here, 2002) jako Genevieve Leo (2002) jako Brynne R.U.S.H.

Filmografia Żony ze Stepford (The Stepford Wives, 1975) jako Kim Eberhart Grzeszni chłopcy (Heaven Help Us, 1985) jako Danni Miłość żyje nadal (Love Lives On, 1985) jako Susan Wallace W swoim kręgu (At Close Range, 1986) jako Terry Some Kind of Wonderful (1987) jako Watts My Little Girl (1987) jako Franny Bettinger Kamienne ogrody (Gardens of Stone, 1987) jako Rachel Feld Pan North (Mr. North, 1988) jako Elspeth Skeel Rodzina zastępcza (Immediate Family, 1989) jako Lucy Moore Wszystko jest możliwe (Chances Are, 1989) jako Miranda Jeffries Miłość to nie żart (Funny About Love, 1990) jako Daphne (Delillo) Poślubieni (Married to It, 1991) jako Nina Bishop Smażone zielone pomidory (Fried Green Tomatoes, 1991) jako Idgie Threadgoode Benny i Joon (Benny & Joon, 1993) jako Juniper „Joon” Pearl Zabójcze radio (Radioland Murders, 1994) jako Penny Henderson Wystrzałowe dziewczyny (Bad Girls, 1994) jako Anita Crown Usłane różami (Bed of Roses, 1996) jako Lisa Walker Lily Dale (1996) jako Lily Dale Więźniowie nieba (Heaven's Prisoners, 1996) jako Robin Gaddis Drugi dzień świąt (On the 2nd Day of Christmas, 1997) jako Trish Dogtown (1997) jako Dorothy Sternen Na przekór całemu światu (Digging To China, 1998) jako Gwen Frankovitz Księga gwiazd (The Book of stars, 1999) jako Penny McGuire The Florentine (1999) jako Vikki Prawo i bezprawie (Law & Order: Special Victims Unit, 1999) jako dr Rebecca Hendrix (gościnnie) Kolory przemocy (Black and Blue, 1999) jako Fran Benedetto Karty śmierci (Three Blind Mice, 2001) jako Patricia Demming Kate Brasher (2001) jako Kate Brasher Na zachód stąd (West of Here, 2002) jako Genevieve Leo (2002) jako Brynne R.U.S.H.

28 czerwca 1966 w Nowym Jorku) – amerykańska aktorka i reżyserka.

Filmografia Żony ze Stepford (The Stepford Wives, 1975) jako Kim Eberhart Grzeszni chłopcy (Heaven Help Us, 1985) jako Danni Miłość żyje nadal (Love Lives On, 1985) jako Susan Wallace W swoim kręgu (At Close Range, 1986) jako Terry Some Kind of Wonderful (1987) jako Watts My Little Girl (1987) jako Franny Bettinger Kamienne ogrody (Gardens of Stone, 1987) jako Rachel Feld Pan North (Mr. North, 1988) jako Elspeth Skeel Rodzina zastępcza (Immediate Family, 1989) jako Lucy Moore Wszystko jest możliwe (Chances Are, 1989) jako Miranda Jeffries Miłość to nie żart (Funny About Love, 1990) jako Daphne (Delillo) Poślubieni (Married to It, 1991) jako Nina Bishop Smażone zielone pomidory (Fried Green Tomatoes, 1991) jako Idgie Threadgoode Benny i Joon (Benny & Joon, 1993) jako Juniper „Joon” Pearl Zabójcze radio (Radioland Murders, 1994) jako Penny Henderson Wystrzałowe dziewczyny (Bad Girls, 1994) jako Anita Crown Usłane różami (Bed of Roses, 1996) jako Lisa Walker Lily Dale (1996) jako Lily Dale Więźniowie nieba (Heaven's Prisoners, 1996) jako Robin Gaddis Drugi dzień świąt (On the 2nd Day of Christmas, 1997) jako Trish Dogtown (1997) jako Dorothy Sternen Na przekór całemu światu (Digging To China, 1998) jako Gwen Frankovitz Księga gwiazd (The Book of stars, 1999) jako Penny McGuire The Florentine (1999) jako Vikki Prawo i bezprawie (Law & Order: Special Victims Unit, 1999) jako dr Rebecca Hendrix (gościnnie) Kolory przemocy (Black and Blue, 1999) jako Fran Benedetto Karty śmierci (Three Blind Mice, 2001) jako Patricia Demming Kate Brasher (2001) jako Kate Brasher Na zachód stąd (West of Here, 2002) jako Genevieve Leo (2002) jako Brynne R.U.S.H.

(2002) jako Elaine Burba W rękach Boga (Something the Lord Made, 2004) jako dr Helen Taussig Whiskey School (2005) jako G.G.

(2002) jako Elaine Burba W rękach Boga (Something the Lord Made, 2004) jako dr Helen Taussig Whiskey School (2005) jako G.G.

Filmografia Żony ze Stepford (The Stepford Wives, 1975) jako Kim Eberhart Grzeszni chłopcy (Heaven Help Us, 1985) jako Danni Miłość żyje nadal (Love Lives On, 1985) jako Susan Wallace W swoim kręgu (At Close Range, 1986) jako Terry Some Kind of Wonderful (1987) jako Watts My Little Girl (1987) jako Franny Bettinger Kamienne ogrody (Gardens of Stone, 1987) jako Rachel Feld Pan North (Mr. North, 1988) jako Elspeth Skeel Rodzina zastępcza (Immediate Family, 1989) jako Lucy Moore Wszystko jest możliwe (Chances Are, 1989) jako Miranda Jeffries Miłość to nie żart (Funny About Love, 1990) jako Daphne (Delillo) Poślubieni (Married to It, 1991) jako Nina Bishop Smażone zielone pomidory (Fried Green Tomatoes, 1991) jako Idgie Threadgoode Benny i Joon (Benny & Joon, 1993) jako Juniper „Joon” Pearl Zabójcze radio (Radioland Murders, 1994) jako Penny Henderson Wystrzałowe dziewczyny (Bad Girls, 1994) jako Anita Crown Usłane różami (Bed of Roses, 1996) jako Lisa Walker Lily Dale (1996) jako Lily Dale Więźniowie nieba (Heaven's Prisoners, 1996) jako Robin Gaddis Drugi dzień świąt (On the 2nd Day of Christmas, 1997) jako Trish Dogtown (1997) jako Dorothy Sternen Na przekór całemu światu (Digging To China, 1998) jako Gwen Frankovitz Księga gwiazd (The Book of stars, 1999) jako Penny McGuire The Florentine (1999) jako Vikki Prawo i bezprawie (Law & Order: Special Victims Unit, 1999) jako dr Rebecca Hendrix (gościnnie) Kolory przemocy (Black and Blue, 1999) jako Fran Benedetto Karty śmierci (Three Blind Mice, 2001) jako Patricia Demming Kate Brasher (2001) jako Kate Brasher Na zachód stąd (West of Here, 2002) jako Genevieve Leo (2002) jako Brynne R.U.S.H.

(2002) jako Elaine Burba W rękach Boga (Something the Lord Made, 2004) jako dr Helen Taussig Whiskey School (2005) jako G.G.

Trzy siostry (The Sisters, 2005) jako Olga The Insurgents (2006) jako Kierownik Waterfront (2006) jako Heather Centrella Przypisy Linki zewnętrzne Amerykańscy producenci filmowi Amerykańscy producenci telewizyjni Amerykańscy reżyserzy filmowi Amerykańscy scenarzyści XXI wieku Amerykańskie aktorki dubbingowe Amerykańskie aktorki dziecięce Amerykańskie aktorki filmowe Amerykańskie aktorki głosowe Amerykańskie aktorki teatralne Amerykańskie aktorki telewizyjne Ludzie urodzeni w Nowym Jorku Urodzeni w 1966

Trzy siostry (The Sisters, 2005) jako Olga The Insurgents (2006) jako Kierownik Waterfront (2006) jako Heather Centrella Przypisy Linki zewnętrzne Amerykańscy producenci filmowi Amerykańscy producenci telewizyjni Amerykańscy reżyserzy filmowi Amerykańscy scenarzyści XXI wieku Amerykańskie aktorki dubbingowe Amerykańskie aktorki dziecięce Amerykańskie aktorki filmowe Amerykańskie aktorki głosowe Amerykańskie aktorki teatralne Amerykańskie aktorki telewizyjne Ludzie urodzeni w Nowym Jorku Urodzeni w 1966

(2002) jako Elaine Burba W rękach Boga (Something the Lord Made, 2004) jako dr Helen Taussig Whiskey School (2005) jako G.G.

3 miejscowości w Polsce: Wysocin – część miasta Tłuszcz Wysocin – wieś w woj.

aleksandrowskim, w gminie Bądkowo Wysocin – wieś w woj.

aleksandrowskim, w gminie Bądkowo Wysocin – wieś w woj.

3 miejscowości w Polsce: Wysocin – część miasta Tłuszcz Wysocin – wieś w woj.

aleksandrowskim, w gminie Bądkowo Wysocin – wieś w woj.

zwoleńskim, w gminie Przyłęk

zwoleńskim, w gminie Przyłęk

aleksandrowskim, w gminie Bądkowo Wysocin – wieś w woj.

Cadalso de los Vidrios − miasto w Hiszpanii we wspólnocie autonomicznej Madryt, około 80 km na południowy zachód od stolicy.

Historia Początki miasta sięgają czasów jeszcze sprzed okupacji muzułmanów na Półwyspie Iberyjskim, jednakże ten okres w dziejach miasta nie jest całkowicie udokumentowany.

Historia Początki miasta sięgają czasów jeszcze sprzed okupacji muzułmanów na Półwyspie Iberyjskim, jednakże ten okres w dziejach miasta nie jest całkowicie udokumentowany.

Cadalso de los Vidrios − miasto w Hiszpanii we wspólnocie autonomicznej Madryt, około 80 km na południowy zachód od stolicy.

Historia Początki miasta sięgają czasów jeszcze sprzed okupacji muzułmanów na Półwyspie Iberyjskim, jednakże ten okres w dziejach miasta nie jest całkowicie udokumentowany.

Miasto zostało zajęte i przez prawie 3 wieki znajdowało się pod okupacją muzułmańską.

Miasto zostało zajęte i przez prawie 3 wieki znajdowało się pod okupacją muzułmańską.

Historia Początki miasta sięgają czasów jeszcze sprzed okupacji muzułmanów na Półwyspie Iberyjskim, jednakże ten okres w dziejach miasta nie jest całkowicie udokumentowany.

Miasto zostało zajęte i przez prawie 3 wieki znajdowało się pod okupacją muzułmańską.

W 1082 zostało odzyskane przez króla Kastylii Alfonsa VI.

W 1082 zostało odzyskane przez króla Kastylii Alfonsa VI.

Miasto zostało zajęte i przez prawie 3 wieki znajdowało się pod okupacją muzułmańską.

W 1082 zostało odzyskane przez króla Kastylii Alfonsa VI.

Miasta we wspólnocie autonomicznej Madrytu

Miasta we wspólnocie autonomicznej Madrytu

W 1082 zostało odzyskane przez króla Kastylii Alfonsa VI.

Gare de Carbuccia – przystanek kolejowy w Carbuccia, w departamencie Korsyka Południowa, w regionie Korsyka, we Francji.

Został otwarty w 1888 przez Compagnie de chemins de fer départementaux (CFD).

Został otwarty w 1888 przez Compagnie de chemins de fer départementaux (CFD).

Gare de Carbuccia – przystanek kolejowy w Carbuccia, w departamencie Korsyka Południowa, w regionie Korsyka, we Francji.

Został otwarty w 1888 przez Compagnie de chemins de fer départementaux (CFD).

Obecnie jest to przystanek Chemins de fer de la Corse (CFC), obsługiwany przez pociągi TER Corse.

Obecnie jest to przystanek Chemins de fer de la Corse (CFC), obsługiwany przez pociągi TER Corse.

Został otwarty w 1888 przez Compagnie de chemins de fer départementaux (CFD).

Obecnie jest to przystanek Chemins de fer de la Corse (CFC), obsługiwany przez pociągi TER Corse.

Położenie Znajduje się na wysokości 208 m n.p.m., na wąskotorowej (1000 mm) linii Bastia – Ajaccio, pomiędzy stacjami Ucciani i Mezzana.

Położenie Znajduje się na wysokości 208 m n.p.m., na wąskotorowej (1000 mm) linii Bastia – Ajaccio, pomiędzy stacjami Ucciani i Mezzana.

Obecnie jest to przystanek Chemins de fer de la Corse (CFC), obsługiwany przez pociągi TER Corse.

Położenie Znajduje się na wysokości 208 m n.p.m., na wąskotorowej (1000 mm) linii Bastia – Ajaccio, pomiędzy stacjami Ucciani i Mezzana.

Linie kolejowe Bastia – Ajaccio Przypisy Linki zewnętrzne Chemins de fer de la Corse Carbuccia

Linie kolejowe Bastia – Ajaccio Przypisy Linki zewnętrzne Chemins de fer de la Corse Carbuccia

Położenie Znajduje się na wysokości 208 m n.p.m., na wąskotorowej (1000 mm) linii Bastia – Ajaccio, pomiędzy stacjami Ucciani i Mezzana.

6 listopada 1946 w Mouili, zm.

15 października 2011) – gaboński polityk, przewodniczący opozycyjnej partii Union du Peuple Gabonais (UPG) od 1989.

15 października 2011) – gaboński polityk, przewodniczący opozycyjnej partii Union du Peuple Gabonais (UPG) od 1989.

6 listopada 1946 w Mouili, zm.

15 października 2011) – gaboński polityk, przewodniczący opozycyjnej partii Union du Peuple Gabonais (UPG) od 1989.

Kandydat w wyborach prezydenckich w 1998, w 2005 oraz w 2009.

Kandydat w wyborach prezydenckich w 1998, w 2005 oraz w 2009.

15 października 2011) – gaboński polityk, przewodniczący opozycyjnej partii Union du Peuple Gabonais (UPG) od 1989.

Kandydat w wyborach prezydenckich w 1998, w 2005 oraz w 2009.

Życiorys Pierre Mamboundou urodził się w mieście Mouila.

Życiorys Pierre Mamboundou urodził się w mieście Mouila.

Kandydat w wyborach prezydenckich w 1998, w 2005 oraz w 2009.

Życiorys Pierre Mamboundou urodził się w mieście Mouila.

W latach 1978-1979 stał na czele agencji handlowej Urzędu Poczty i Telekomunikacji.

W latach 1978-1979 stał na czele agencji handlowej Urzędu Poczty i Telekomunikacji.

Życiorys Pierre Mamboundou urodził się w mieście Mouila.

W latach 1978-1979 stał na czele agencji handlowej Urzędu Poczty i Telekomunikacji.

Od 1979 do 1989 pracował w Agencji Współpracy Kulturalnej i Technicznej (ACCT) z siedzibą w Paryżu, organizacji będącej poprzedniczką Frankofonii.

Od 1979 do 1989 pracował w Agencji Współpracy Kulturalnej i Technicznej (ACCT) z siedzibą w Paryżu, organizacji będącej poprzedniczką Frankofonii.

W latach 1978-1979 stał na czele agencji handlowej Urzędu Poczty i Telekomunikacji.

Od 1979 do 1989 pracował w Agencji Współpracy Kulturalnej i Technicznej (ACCT) z siedzibą w Paryżu, organizacji będącej poprzedniczką Frankofonii.

W lipcu 1989 w stolicy Francji założył opozycyjną partię UPG. W październiku 1989 został oskarżony przez prezydenta Omara Bongo o organizację zamachu stanu i skazany zaocznie na 10 lat więzienia).

W lipcu 1989 w stolicy Francji założył opozycyjną partię UPG. W październiku 1989 został oskarżony przez prezydenta Omara Bongo o organizację zamachu stanu i skazany zaocznie na 10 lat więzienia).

Od 1979 do 1989 pracował w Agencji Współpracy Kulturalnej i Technicznej (ACCT) z siedzibą w Paryżu, organizacji będącej poprzedniczką Frankofonii.

W lipcu 1989 w stolicy Francji założył opozycyjną partię UPG. W październiku 1989 został oskarżony przez prezydenta Omara Bongo o organizację zamachu stanu i skazany zaocznie na 10 lat więzienia).

W styczniu 1990 prezydent Bongo oskarżył go o kolportaż na terytorium Francji antyrządowych materiałów.

W styczniu 1990 prezydent Bongo oskarżył go o kolportaż na terytorium Francji antyrządowych materiałów.

W lipcu 1989 w stolicy Francji założył opozycyjną partię UPG. W październiku 1989 został oskarżony przez prezydenta Omara Bongo o organizację zamachu stanu i skazany zaocznie na 10 lat więzienia).

W styczniu 1990 prezydent Bongo oskarżył go o kolportaż na terytorium Francji antyrządowych materiałów.

W lutym 1990 Mamboundou został aresztowany w swoim domu w Chelles i odesłany do Senegalu.

W lutym 1990 Mamboundou został aresztowany w swoim domu w Chelles i odesłany do Senegalu.

W styczniu 1990 prezydent Bongo oskarżył go o kolportaż na terytorium Francji antyrządowych materiałów.

W lutym 1990 Mamboundou został aresztowany w swoim domu w Chelles i odesłany do Senegalu.

W październiku 1993 wrócił do Gabonu, by wziąć udział w wyborach prezydenckich, po przywróceniu przez Bongo systemu wielopartyjnego.

W październiku 1993 wrócił do Gabonu, by wziąć udział w wyborach prezydenckich, po przywróceniu przez Bongo systemu wielopartyjnego.

W lutym 1990 Mamboundou został aresztowany w swoim domu w Chelles i odesłany do Senegalu.

W październiku 1993 wrócił do Gabonu, by wziąć udział w wyborach prezydenckich, po przywróceniu przez Bongo systemu wielopartyjnego.

Ostatecznie nie wziął udziału w wyborach, gdyż nie zdołał zgłosić swojej kandydatury w przepisowym czasie.

Ostatecznie nie wziął udziału w wyborach, gdyż nie zdołał zgłosić swojej kandydatury w przepisowym czasie.

W październiku 1993 wrócił do Gabonu, by wziąć udział w wyborach prezydenckich, po przywróceniu przez Bongo systemu wielopartyjnego.

Ostatecznie nie wziął udziału w wyborach, gdyż nie zdołał zgłosić swojej kandydatury w przepisowym czasie.

W 1996 został wybrany burmistrzem Ndendé, a po wyborach z grudnia 1996 wszedł w skład Zgromadzenia Narodowego z ramienia UPG. 6 grudnia 1998 wziął udział w wyborach prezydenckich jako kandydat Najwyższej Rady Oporu (HCR), koalicji partii opozycyjnych.

W 1996 został wybrany burmistrzem Ndendé, a po wyborach z grudnia 1996 wszedł w skład Zgromadzenia Narodowego z ramienia UPG. 6 grudnia 1998 wziął udział w wyborach prezydenckich jako kandydat Najwyższej Rady Oporu (HCR), koalicji partii opozycyjnych.

Ostatecznie nie wziął udziału w wyborach, gdyż nie zdołał zgłosić swojej kandydatury w przepisowym czasie.

W 1996 został wybrany burmistrzem Ndendé, a po wyborach z grudnia 1996 wszedł w skład Zgromadzenia Narodowego z ramienia UPG. 6 grudnia 1998 wziął udział w wyborach prezydenckich jako kandydat Najwyższej Rady Oporu (HCR), koalicji partii opozycyjnych.

W wyborach tych zdobył oficjalnie 16,5% głosów poparcia i zajął drugie miejsce za Omarem Bongo.

W wyborach tych zdobył oficjalnie 16,5% głosów poparcia i zajął drugie miejsce za Omarem Bongo.

W 1996 został wybrany burmistrzem Ndendé, a po wyborach z grudnia 1996 wszedł w skład Zgromadzenia Narodowego z ramienia UPG. 6 grudnia 1998 wziął udział w wyborach prezydenckich jako kandydat Najwyższej Rady Oporu (HCR), koalicji partii opozycyjnych.

W wyborach tych zdobył oficjalnie 16,5% głosów poparcia i zajął drugie miejsce za Omarem Bongo.

Nie uznał jednak wyników głosowania, nazywając je "wyborczym zamachem stanu" i wezwał obywateli do protestu.

Nie uznał jednak wyników głosowania, nazywając je "wyborczym zamachem stanu" i wezwał obywateli do protestu.

W wyborach tych zdobył oficjalnie 16,5% głosów poparcia i zajął drugie miejsce za Omarem Bongo.

Nie uznał jednak wyników głosowania, nazywając je "wyborczym zamachem stanu" i wezwał obywateli do protestu.

Pierre Mamboundou wystartował po raz drugi w wyborach prezydenckich 27 listopada 2005.

Pierre Mamboundou wystartował po raz drugi w wyborach prezydenckich 27 listopada 2005.

Nie uznał jednak wyników głosowania, nazywając je "wyborczym zamachem stanu" i wezwał obywateli do protestu.

Pierre Mamboundou wystartował po raz drugi w wyborach prezydenckich 27 listopada 2005.

Zajął w nich ponownie drugie miejsce za prezydentem Bongo.

Zajął w nich ponownie drugie miejsce za prezydentem Bongo.

Pierre Mamboundou wystartował po raz drugi w wyborach prezydenckich 27 listopada 2005.

Zajął w nich ponownie drugie miejsce za prezydentem Bongo.

Zdobył 13,61 głosów poparcia.

Zdobył 13,61 głosów poparcia.

Zajął w nich ponownie drugie miejsce za prezydentem Bongo.

Zdobył 13,61 głosów poparcia.

W wyborach parlamentarnych w grudniu 2006 uzyskał mandat deputowanego z ramienia UPG i stanął na czele jej klubu parlamentarnego.

W wyborach parlamentarnych w grudniu 2006 uzyskał mandat deputowanego z ramienia UPG i stanął na czele jej klubu parlamentarnego.

Zdobył 13,61 głosów poparcia.

W wyborach parlamentarnych w grudniu 2006 uzyskał mandat deputowanego z ramienia UPG i stanął na czele jej klubu parlamentarnego.

Po śmierci prezydenta Omara Bongo w czerwcu 2009, Mamboundou 19 lipca 2009 został kandydatem koalicji Sojusz na rzecz Zmian i Odbudowy (ACR, Alliance pour le Changement et la Restauration) w wyborach prezydenckich zaplanowanych na 30 sierpnia 2009.

Po śmierci prezydenta Omara Bongo w czerwcu 2009, Mamboundou 19 lipca 2009 został kandydatem koalicji Sojusz na rzecz Zmian i Odbudowy (ACR, Alliance pour le Changement et la Restauration) w wyborach prezydenckich zaplanowanych na 30 sierpnia 2009.

W wyborach parlamentarnych w grudniu 2006 uzyskał mandat deputowanego z ramienia UPG i stanął na czele jej klubu parlamentarnego.

Po śmierci prezydenta Omara Bongo w czerwcu 2009, Mamboundou 19 lipca 2009 został kandydatem koalicji Sojusz na rzecz Zmian i Odbudowy (ACR, Alliance pour le Changement et la Restauration) w wyborach prezydenckich zaplanowanych na 30 sierpnia 2009.

30 sierpnia 2009, zaraz po zakończeniu głosowania i jeszcze przed ogłoszeniem wyników wyborów, Mamboundou oraz Ali Bongo i André Mba Obame ogłosili własne zwycięstwo w wyborach.

30 sierpnia 2009, zaraz po zakończeniu głosowania i jeszcze przed ogłoszeniem wyników wyborów, Mamboundou oraz Ali Bongo i André Mba Obame ogłosili własne zwycięstwo w wyborach.

Po śmierci prezydenta Omara Bongo w czerwcu 2009, Mamboundou 19 lipca 2009 został kandydatem koalicji Sojusz na rzecz Zmian i Odbudowy (ACR, Alliance pour le Changement et la Restauration) w wyborach prezydenckich zaplanowanych na 30 sierpnia 2009.

30 sierpnia 2009, zaraz po zakończeniu głosowania i jeszcze przed ogłoszeniem wyników wyborów, Mamboundou oraz Ali Bongo i André Mba Obame ogłosili własne zwycięstwo w wyborach.

Oświadczył, że jest pewien zwycięstwa i nastania "nowej ery" w kraju.

Oświadczył, że jest pewien zwycięstwa i nastania "nowej ery" w kraju.

30 sierpnia 2009, zaraz po zakończeniu głosowania i jeszcze przed ogłoszeniem wyników wyborów, Mamboundou oraz Ali Bongo i André Mba Obame ogłosili własne zwycięstwo w wyborach.

Oświadczył, że jest pewien zwycięstwa i nastania "nowej ery" w kraju.

3 września 2009 komisja wyborcza ogłosiła oficjalne wyniki wyborów prezydenckich.

3 września 2009 komisja wyborcza ogłosiła oficjalne wyniki wyborów prezydenckich.

Oświadczył, że jest pewien zwycięstwa i nastania "nowej ery" w kraju.

3 września 2009 komisja wyborcza ogłosiła oficjalne wyniki wyborów prezydenckich.

Według nich zwycięzcą został Ali Bongo z wynikiem 41,73% głosów.

Według nich zwycięzcą został Ali Bongo z wynikiem 41,73% głosów.

3 września 2009 komisja wyborcza ogłosiła oficjalne wyniki wyborów prezydenckich.

Według nich zwycięzcą został Ali Bongo z wynikiem 41,73% głosów.

Mamboundou zajął trzecie miejsce, uzyskując 25,22% głosów poparcia.

Mamboundou zajął trzecie miejsce, uzyskując 25,22% głosów poparcia.

Według nich zwycięzcą został Ali Bongo z wynikiem 41,73% głosów.

Mamboundou zajął trzecie miejsce, uzyskując 25,22% głosów poparcia.

Uznał on wyniki za sfałszowane, stwierdzając, że władze dokonały fałszerstw wyborczych w ciągu ostatnich 48 godzin.

Uznał on wyniki za sfałszowane, stwierdzając, że władze dokonały fałszerstw wyborczych w ciągu ostatnich 48 godzin.

Mamboundou zajął trzecie miejsce, uzyskując 25,22% głosów poparcia.

Uznał on wyniki za sfałszowane, stwierdzając, że władze dokonały fałszerstw wyborczych w ciągu ostatnich 48 godzin.

Mamboundou został ranny w czasie starć z policją przed budynkiem komisji wyborczej w Libreville, do których doszło po ogłoszeniu wyników wyborów.

Mamboundou został ranny w czasie starć z policją przed budynkiem komisji wyborczej w Libreville, do których doszło po ogłoszeniu wyników wyborów.

Uznał on wyniki za sfałszowane, stwierdzając, że władze dokonały fałszerstw wyborczych w ciągu ostatnich 48 godzin.

Mamboundou został ranny w czasie starć z policją przed budynkiem komisji wyborczej w Libreville, do których doszło po ogłoszeniu wyników wyborów.

Przypisy Kandydaci na urząd prezydenta Gabonu Ludzie urodzeni w Mouili Urodzeni w 1946 Zmarli w 2011

Przypisy Kandydaci na urząd prezydenta Gabonu Ludzie urodzeni w Mouili Urodzeni w 1946 Zmarli w 2011

Mamboundou został ranny w czasie starć z policją przed budynkiem komisji wyborczej w Libreville, do których doszło po ogłoszeniu wyników wyborów.

Ostra Góra – wzgórze o wysokości 435.2 m n.p.m.

Znajduje się na Wyżynie Olkuskiej na północno-zachód od miejscowości Karniowice w województwie małopolskim.

Znajduje się na Wyżynie Olkuskiej na północno-zachód od miejscowości Karniowice w województwie małopolskim.

Ostra Góra – wzgórze o wysokości 435.2 m n.p.m.

Znajduje się na Wyżynie Olkuskiej na północno-zachód od miejscowości Karniowice w województwie małopolskim.

Jest to drugie pod względem wysokości wzniesienie Pagórów Myślachowickich.

Jest to drugie pod względem wysokości wzniesienie Pagórów Myślachowickich.

Znajduje się na Wyżynie Olkuskiej na północno-zachód od miejscowości Karniowice w województwie małopolskim.

Jest to drugie pod względem wysokości wzniesienie Pagórów Myślachowickich.

Na zalesionej, grzbietowej partii wzgórza w 1959 roku utworzono Rezerwat przyrody Ostra Góra o powierzchni 7,59 ha.

Na zalesionej, grzbietowej partii wzgórza w 1959 roku utworzono Rezerwat przyrody Ostra Góra o powierzchni 7,59 ha.

Jest to drugie pod względem wysokości wzniesienie Pagórów Myślachowickich.

Na zalesionej, grzbietowej partii wzgórza w 1959 roku utworzono Rezerwat przyrody Ostra Góra o powierzchni 7,59 ha.

Przypisy Wzgórza Wyżyny Olkuskiej

Przypisy Wzgórza Wyżyny Olkuskiej

Na zalesionej, grzbietowej partii wzgórza w 1959 roku utworzono Rezerwat przyrody Ostra Góra o powierzchni 7,59 ha.

– japoński duchowny rzymskokatolicki, w latach 1988-2009 biskup diecezjalny Sapporo.

Życiorys Święcenia kapłańskie przyjął 20 marca 1960 w diecezji Sapporo.

Życiorys Święcenia kapłańskie przyjął 20 marca 1960 w diecezji Sapporo.

– japoński duchowny rzymskokatolicki, w latach 1988-2009 biskup diecezjalny Sapporo.

Życiorys Święcenia kapłańskie przyjął 20 marca 1960 w diecezji Sapporo.

3 października 1987 papież Jan Paweł II mianował go ordynariuszem rodzinnej diecezji.

3 października 1987 papież Jan Paweł II mianował go ordynariuszem rodzinnej diecezji.

Życiorys Święcenia kapłańskie przyjął 20 marca 1960 w diecezji Sapporo.

3 października 1987 papież Jan Paweł II mianował go ordynariuszem rodzinnej diecezji.

Sakry udzielił mu 15 stycznia 1988 Peter Seiichi Shirayanagi, arcybiskup metropolita Tokio i późniejszy kardynał.

Sakry udzielił mu 15 stycznia 1988 Peter Seiichi Shirayanagi, arcybiskup metropolita Tokio i późniejszy kardynał.

3 października 1987 papież Jan Paweł II mianował go ordynariuszem rodzinnej diecezji.

Sakry udzielił mu 15 stycznia 1988 Peter Seiichi Shirayanagi, arcybiskup metropolita Tokio i późniejszy kardynał.

We wrześniu 2005 osiągnął biskupi wiek emerytalny (75 lat), ale papież Benedykt XVI przedłużył jego posługę o ponad cztery lata, ostatecznie przyjmując jego rezygnację z dniem 17 listopada 2009.

We wrześniu 2005 osiągnął biskupi wiek emerytalny (75 lat), ale papież Benedykt XVI przedłużył jego posługę o ponad cztery lata, ostatecznie przyjmując jego rezygnację z dniem 17 listopada 2009.

Sakry udzielił mu 15 stycznia 1988 Peter Seiichi Shirayanagi, arcybiskup metropolita Tokio i późniejszy kardynał.

We wrześniu 2005 osiągnął biskupi wiek emerytalny (75 lat), ale papież Benedykt XVI przedłużył jego posługę o ponad cztery lata, ostatecznie przyjmując jego rezygnację z dniem 17 listopada 2009.

Od tego czasu do śmierci pozostawał biskupem seniorem diecezji.

Od tego czasu do śmierci pozostawał biskupem seniorem diecezji.

We wrześniu 2005 osiągnął biskupi wiek emerytalny (75 lat), ale papież Benedykt XVI przedłużył jego posługę o ponad cztery lata, ostatecznie przyjmując jego rezygnację z dniem 17 listopada 2009.

Od tego czasu do śmierci pozostawał biskupem seniorem diecezji.

Bibliografia Japońscy biskupi katoliccy Prefektura apostolska Jużnosachalińska Biskupi Sapporo Urodzeni w 1930 Zmarli w 2021

Bibliografia Japońscy biskupi katoliccy Prefektura apostolska Jużnosachalińska Biskupi Sapporo Urodzeni w 1930 Zmarli w 2021

Od tego czasu do śmierci pozostawał biskupem seniorem diecezji.