Datasets:

mteb

/

DutchBookReviewSentimentClassification

like 0

Follow

Massive Text Embedding Benchmark 203

Elke is een biologiestudent die iedere zomervakantie doorbrengt bij haar oudtante Ko. Elke helpt haar in de moestuin. Elke is qua geaardheid nog zoekende. Door haar studie komt in aanraking met de evolutietheorie van de wateraap. Dit zal haar afstudeerproject worden. Zij ziet veel van zichzelf terug in deze theorie. Haar onderzoek leidt haar naar Wenen. Daar ontmoet ze Lena, een specialiste op het gebied van de wateraap en de zeekoe. Elke en Lena beleven een intense periode samen. Deze zal kort en krachtig zijn. Zal Elke vinden wat ze zoekt.... Ik had moeite het verhaal te volgen. Hetgeen wat ik vooral waardeerde waren de weetjes over het dieren- en plantenrijk.

zou het lezen van zijn zoveelste medische thriller net even leuker zijn.,Robin Cook heeft vaak het predikaat “bedenker van de medische thriller” opgeplakt gekregen. Al sinds 1972 schrijft hij spannende boeken waarin een hoofdrol is weggelegd voor de medische wetenschap. Vaak spelen onbekende ziektes of bijzondere virussen een hoofdrol, maar nog vaker voert Cook mensen op die misbruik maken van hun kennis en positie. Mensen die vertrouwen krijgen vanwege de functie die ze uitoefenen, maar die dit vertrouwen op de verschrikkelijkste manieren gebruiken. Wat dat betreft volgt Diagnose het vertrouwde recept. Er overlijden verschillende mensen die voor een eenvoudige ingreep in het ziekenhuis zijn opgenomen. Een jonge, gezonde man die zijn been brak tijdens het skeeleren, een pittige jonge moeder die een knieoperatie moest ondergaan: het zijn simpele operaties, die met geen mogelijkheid tot de hartstilstand hebben kunnen leiden waaraan ze onverwacht overleden. Uit de autopsie, die door forensisch patholoog Laurie Montgomery wordt uitgevoerd, blijkt echter ook geen enkele andere aanleiding voor het overlijden. Laurie vindt dat op z’n zachtst gezegd vreemd, en wanneer blijkt dat zich eerder ook dergelijke gevallen hebben voorgedaan in hetzelfde ziekenhuis, begint ze het zelfs verdacht te vinden. Ze vermoedt dat er meer achter kan steken, en gaat op onderzoek uit naar wat ze ‘haar serie’ noemt. Mooie bijkomstigheid voor Laurie is dat dit onderzoek haar aandacht afleidt van haar privé-problemen. Haar relatie met Jack Stapleton, haar collega, lijkt nu toch op de klippen gelopen, en Laurie weet niet hoe ze hier mee om moet gaan. Daarnaast blijkt haar moeder verzwegen te hebben dat ze een operatie moet ondergaan, die ook voor Laurie grote gevolgen zou kunnen hebben. Cook weet het verhaal soepel te switchen tussen het interessante onderzoek en Lauries eigen zaken. Dat houdt de vaart er ten minste nog een klein beetje in, want verder wijdt hij wel erg graag uit over allerlei voor het verhaal minder relevante zaken. Je krijgt af en toe het gevoel dat hij als auteur gewoon graag wil laten zien hoeveel hij weet. Daar komt nog bij dat de personages erg plat blijven, en eigenlijk niet veel meer worden dan een karikatuur van echte mensen. Als Cook iets meer to the point zou zijn en de personages wat realistischer zou beschrijven, zou het lezen van zijn zoveelste medische thriller net even leuker zijn. Onderwerp en plot zijn namelijk prima, dus de basis is er, maar je hoopt bij een auteur met zoveel ervaring dat zijn werk in de loop der jaren toch wat beter zou worden.

Een heel ander manier van schrijven en uiteraard lezen was mijn eerste indruk van dit boek. Ik had het idee dat het boek meer een opsomming was dan een verhaalvorm wat ik verwacht had. Daardoor had ik moeite met wat de auteur mij nu wilde vertellen.het heeft mij echt doorzettingsvermogen gekost om het boek uit te lezen. De indeling van het boek is leuk bedacht en geeft het boek wel een positieve mood. Ook de cover verteld de lezer duidelijk waar het boek over gaat. Het is passsende cover waar goed over is nagedacht mijn inziens. Maar wat de auteur mij nu heeft weten te vertellen..... ik heb de boodschap dan echt gemist. Dit maakt het ook moeilijk om een recensie te schrijven omdat ik geen feeling met het boek had. Ik denk dat lezers die van non-fictie houden het boek een andere mening hebben over het boek l

De nieuwste thriller van Camilla Läckberg: lang naar uitgekeken, maar helaas een enorme tegenvaller. Na een paar pagina’s weet je al hoe het verhaal gaat eindigen. Het verhaal zelf is goed geschreven, maar mist spanning. Ook de hoofdpersoon is niet geloofwaardig. Al met al is het zeker geen psychologische thriller.

Glen Taylor wordt verdacht van ontvoering van een klein meisje. Niet alleen justitie maar ook de pers vallen over hem en zijn vrouw Jean heen. Voordat de waarheid aan het licht kan komen, overlijdt Glen als gevolg van een fatale val voor een bus. Politie en pers belagen de weduwe in de hoop dat zij nu met de waarheid zal komen. Het verhaal bestaat uit korte hoofdstukken, telkens vanuit een andere persoon. Beetje bij beetje komen we meer te weten over hoe de zaken in het verleden zijn geëscaleerd. Er is veel aandacht voor het jarenlange politiewerk en de aanhoudende handelwijze van de pers. Hoewel iedereen weet dat de Engelse pers vergaand opdringerig kan zijn, gaat het hier wel heel ver. Soms wordt het geheel wat langdradig: nog meer uitweiding over het politie speurwerk, weer gedoe met reporters. Maar omdat je wilt weten hoe de vork in de steel zit en het verhaal makkelijk wegleest, blijft het boek wel aandacht vragen. Ergens hoop je toch dat er nog iets spannends te gebeuren staat, of dat een onverwachte plotwending volgt. Dat verwacht je van een thriller. Maar helaas, in dat opzicht stelt het boek teleur: uiteindelijk weet je wat er historisch gebeurd is, en dat is het.

Het verhaal op de achterkant trok mij erg aan, want op schoolpeinen wordt er altijd flink geroddeld, dus ik was erg benieuwd, maar ik kwam echt niet door het boek heen. Heel jammer!

David Hewson heeft een serie boeken geschreven rond politieman Nic Costa, die zich allemaal in Rome afspelen. In Het masker van Dante, zijn nieuwste boek, richt Hewson zich op de filmindustrie en op De goddelijke Komedie, het meesterwerk van Dante. De Italiaanse regisseur Tonti heeft het gedicht van Dante verfilmd. Bij de première in Rome gaan er allerlei zaken mis. Het masker van Dante dat tentoongesteld zou worden is plots verdwenen, net als de hoofdrolspeler in de film, Allan Prime. Als daarnaast een drieste actie van een politieman op een drama uitloopt, wordt besloten om de première uit te stellen en te verplaatsen naar San Francisco. Costa en zijn collega’s reizen mee, maar kunnen niet voorkomen dat de aanslagen op iedereen die bij de film is betrokken doorgaan. In Het masker van Dante wordt veel aandacht besteed aan De goddelijke komedie, maar ook aan de film 'Vertigo' van Alfred Hitchcock. Hewson had met dit gegeven een mooi boek kunnen schrijven, als hij er geen politieroman van had gemaakt. Hij is op zijn best in de delen van het boek die over De goddelijke Komedie en over 'Vertigo' gaan. Mooie voorbeelden hiervan zijn in het boek te vinden op het eind van deel zes en in deel zeven. Het politieonderzoek doet afbreuk aan het verhaal. Eigenlijk is er geen sprake van een onderzoek. Oplossingen komen op een vreemde manier uit de lucht vallen. Googelen op de naam van één van de personages leidt naar een afgeleide van die naam, waarna opeens een hele theorie wordt verzonnen die de aanslagen zou kunnen verklaren. Personages leggen zonder directe aanleiding en geheel onverwacht verklaringen af, en het motief voor de aanslagen dat op het einde wordt onthuld, komt ook zomaar uit het niets aanwaaien. Met dat motief zelf is niets mis, maar zoals het in dit verhaal aangebracht wordt, mist het zijn doel. Als Hewson in zijn roman de daders had gevolgd in plaats van de gebeurtenissen door de ogen van de politiemensen te laten zien, zou het een prachtig boek met veel meer impact zijn geworden. Het masker van Dante bewijst dat een schrijver af en toe zijn vaste personages links moet laten liggen om een plot beter tot zijn recht te laten komen.

De brand in grootwarenhuis Innovation in Brussel op 22 mei 1967 is een gebeurtenis die in het collectieve geheugen van een hele generatie Belgen gegrift is. Officieel een ongeluk, veroorzaakt door een defecte tl-lamp, officieus een aanslag. De Innovation organiseerde immers een Amerikaanse week, blind voor de vele protesten die gehouden werden tegen Amerika omwille van de Vietnamoorlog. Linkse groeperingen hadden het warenhuis er al om bedreigd in de dagen ervoor. In mei 2017 werd de vijftigste verjaardag van de brand herdacht, onder andere met boeken. Geert de Vriese en Frank van Laeken beten in maart de spits af met Inferno. Zij laten de vraag of het een ongeluk was of niet, open. De bewijzen zijn in geen van beide gevallen sluitend volgens hen. Siegfried Evens herwerkte zijn masterproef tot een boek met als titel De brand in de Innovation dat in mei het licht zag. Evens is vrij zeker dat het een ongeluk was. Johan Swinnen tenslotte, wil met Happening, eveneens verschenen in mei, aantonen dat de brand geen ongeluk was. Johan Swinnen (1954), emeritus professor die foto- en filmgeschiedenis doceerde, verloor zijn beide ouders in de brand en zou oorspronkelijk zelfs met hen naar het warenhuis zijn gegaan. Swinnen heeft heel zijn leven lang bewijzen verzameld die zijn geloof in een aanslag hebben versterkt. Die wil hij niet openbaar maken. Wel wilde hij met Happening zijn eigen levensverhaal en dat van de vermeende daders omvormen tot een fictief verhaal. Nu ja, fictie … het wordt snel duidelijk dat dit boek geen fictie is maar een weergave van wat volgens de schrijver echt gebeurd is, met gefingeerde namen en plaatsen. Johan Swinnen wordt op die manier Hervé Jacobs, de linkse protestbeweging wordt Commune Ché, enz. Het boekt zwiept voortdurend tussen 1967 en 2017 heen en weer. De meeste hoofdstukken worden door Hervé verteld, of door Delphine, een van de leden van Commune Ché. Soms speelt een hoofdstuk in 1967, dan weer speelt een hoofdstuk in 2015, dan weer eentje in de jaren ‘80 of ‘90. Een echte lijn zit er niet in, al kan men wel stellen dat de gebeurtenissen tot aan de brand vrij goed gescheiden zijn van alles wat daarna gebeurt. Hervé is de jongste uit een gelukkig gezin van vijf en vooral bezig met opgroeien en zichzelf ontdekken. Van hem vernemen we vooral hoe zijn ouders ertoe zijn gekomen die dag naar Brussel te gaan. Via Delphine leren we over een aantal linkse studenten die samen in één huis wonen en zich bezighouden met protesteren, pamfletten uitdelen, het communistische gedachtegoed bestuderen en de vrije liefde beoefenen, en hoe ze zich steeds radicaler gaan gedragen. Beide verhaallijnen lopen los van elkaar maar groeien naar elkaar toe om uiteindelijk in de Innovation samen te komen. Dit eerste deel, dat ongeveer een derde van het boek beslaat, is vrij goed gebracht en interessant. Wat de waarde van de rest van het boek is, is echter een groot vraagteken. Swinnen vertelt bij monde van Hervé anekdotisch over zijn verdere leven op school, over zijn carrière, over zijn liefde voor film en fotografie. Het zijn korte flitsen uit het leven van Hervé/Swinnen gedurende de vijftig jaar na de brand, schijnbaar willekeurig gekozen, vaak weinig ter zake doende. De fragmenten worden afgewisseld met al even anekdotische en irrelevante stukjes uit het leven van Delphine, die in Wallonië teruggetrokken is gaan leven. Swinnen wil aantonen dat de daders vijftig jaar lang vrijuit hebben geleefd zonder spijt te betuigen, en dat hijzelf erin geslaagd is verder te gaan met zijn leven. Het is precies dat futloos allegaartje aan anekdoten en mijmeringen dat maakt dat Swinnen níét kan overtuigen. Het verhaal dooft uit en verwordt tot iets wat lijkt op Swinnens eigen, uitgestelde verwerkingsproces. Wie het boek vastpakt vanuit de overtuiging een interessant fictieverhaal te zullen lezen over de brand in de Innovation, wordt teleurgesteld.

Ondanks het feit dat Arthur Japin al jaren een gekend schrijver is, was dit voor mij een eerste kennismaking. En die is niet geheel verlopen zoals gehoopt. De roman blijkt volgestopt te zijn met wijze levenslessen. De hoofdpersoon van deze roman was een intelligente man die vooruit dacht en daarbij baanbrekend werk heeft verricht. Middels korte, welgeplaatste uitspraken kan eenieder hier kennis van nemen en er al dan niet zijn voordeel mee doen. Bv. 'Je moet er toch niet aan denken hoeveel afslagen een mens op zijn pad misloopt omdat hij eerder naar zijn twijfels luistert dan naar zijn impuls'. Of deze: ' Het wonderbaarlijke zit hem er niet in dat een mens vleugels krijgt en ermee weg vliegt. Het is pas echt een wonder als het hem lukt beneden te blijven en het uit te houden tussen anderen'. Het verhaal over Alberto Santos-Dumont is interessant (voor velen een onbekende tot deze roman), maar is hier verpakt in een verhaal dat niet weet te beklijven door het ontbreken van enige diepgang. Het verhaal lijkt het dan ook zowel letterlijk als figuurlijk aan een hart te ontbreken.

De wereld is momenteel in de ban van Inferno, het nieuwe werk van Dan Brown. Vrijwel gelijktijdig brengt schrijversechtpaar Casey Hill ook een boek met de gelijknamige titel uit. De vraag is dan; is dit verstandig? Dat ligt eraan. Het antwoord zou een volmondig ‘ja’ zijn, als de beide werken met elkaar zouden kunnen wedijveren. Dat blijkt in dit geval geenszins van toepassing te zijn. Natuurlijk, een seriemoordenaar die zijn misdaden baseert op het beroemde werk van Dante is interessant. Maar in dit geval staat het boek nog niet in de schaduw van de Amerikaanse bestseller; de auteurs hadden geen slechter moment kunnen kiezen dit boek uit te brengen. Het verhaal mist een zekere vorm van spanning. Het heeft alle elementen die een thriller tot een thriller maakt, maar excelleert nergens. Het verhaal heeft weinig diepgang, enerzijds omdat de emoties van de slachtoffers en nabestaanden een zeer ondergeschikte rol spelen en anderzijds omdat de onderlinge relaties die de rode draad over de serie vormen, nergens een gevoelige snaar bij de lezer weten te raken. DE personages zijn een interessante mix van de vrije Amerikanen, die menig thriller lezer zo goed kent, en de nuchtere Ieren, die in de literaire wereld een ondergeschikte rol spelen. Zelf van Ierse afkomst, weet Casey Hill op een duidelijke en soms humoristische manier het denken en doen van de gemiddelde Ier bloot te leggen. Helaas is dit onvoldoende om het boek tot een hoger niveau te tillen, waardoor Inferno een middelmatige thriller is, een tussendoortje.

(Recensie komt oorspronkelijk hiervandaan: https://nlboekenrecensies.wordpress.com/alice-in-zombieland-gena-showalter/) Alice in Zombieland – Gena Showalter [Engelse versie] Had anyone told Alice Bell that her entire life would change course between one heartbeat and the next, she would have laughed. But that’s all it took. One heartbeat, and everything she knew and loved was gone. Her father was right. The monsters are real. To avenge her family, Ali must learn to fight the undead. She won’t rest until she’s sent every walking corpse back to its grave. Forever. Had anyone told Alice Bell that her entire life would change course between one heartbeat and the next, she would have laughed. From blissful to tragic, innocent to ruined? Please. But that’s all it took. One heartbeat. A blink, a breath, a second, and everything she knew and loved was gone. Her father was right. The monsters are real. To avenge her family, Ali must learn to fight the undead. To survive, she must learn to trust the baddest of the bad boys, Cole Holland. But Cole has secrets of his own, and if Ali isn’t careful, those secrets might just prove to be more dangerous than the zombies. [Nederlandse versie] Als iemand tegen Alice had gezegd dat haar hele leven binnen een seconde totaal zou veranderen, dan zou ze hard hebben gelachen. Toch was er niet meer voor nodig. Eén seconde. Eén keer met je ogen knipperen, één keer ademhalen, één hartslag, en alles wat ze kende, iedereen van wie ze hield, was verdwenen. Haar vader had gelijk. De monsters bestaan echt. En nu is ze haar hele familie kwijt. Zogenaamd door een auto-ongeluk, maar zij weet wel beter. De zombies hebben haar ouders en zusje vermoord. En hun moordlust kent geen grenzen. Om uit handen te blijven van die griezels, moet Alice leren hoe ze tegen ze moet vechten. En hiervoor moet ze haar leven toevertrouwen aan de grootste bad boy van school, Cole Holland… Ik ben een fan van zombie dingen oké? Toen ik dit boek zag liggen, moest ik van binnen gniffelen. Iedereen kent Alice in Wonderland wel, maar Alice in Zombieland? Die denk ik niet. De achterkant leek mij wel interessant, dus nam ik het boek mee om te lezen. Het duurt lang voordat het boek komt met zombies, maar dat was persoonlijk niet zo’n erge ramp. In het begin wordt alles haarfijn uitgelegd, echter komt er toch weer een romance aan bod in dit boek, waar ik geen fan van ben. In sommige situaties is Alice (de hoofdpersoon) net Bella van Twilight, wat een dikke afknapper was. Echter komt zij in de problemen omdat ze wel dingen probeert maar zichzelf en de situaties overschat. Ook de manier van zombies is heel anders als wat je “gewend” bent als je denkt aan zombies. Het zijn namelijk een soort geesten, en alleen als je zelf in spirit-form bent, kun je er wat tegen doen, maar je lichaam, die op dat moment erbuiten staat, raakt uiteindelijk ook beschadigd als je terug gaat in het lichaam. Alice heeft in het begin wat emotionele problemen, omdat ze natuurlijk haar ouders en zusje is kwijt geraakt tijdens een auto ongeluk. Veroorzaakt door je weet wel. Behalve de romance waar ik geen fan van ben is het een leuk boek, Alice leert langzamerhand beter omgaan met de zombies, maar heel veel weet je er verder niet van, daarvoor moet je boek twee lezen. Ik geef het boek 2.5/sterren.

Nick Stone. Baf! Da's een naam die staat. Met een originele titel als Mister Clarinet, een boeiende flaptekst én een interessante achtergrond bij zowel auteur als verhaal, moet dit boek minimaal even opgepakt worden in de boekhandel om te kijken wat dít nu weer is. Weet je wat? Ik spring in het diepe en koop em gewoon. Met gemengde gevoelens begin ik even later thuis te lezen. De opening is interessant. Geen hoogdravende literatuur, maar recht toe recht aan geschreven. De auteur weet waarover hij schrijft, omdat hij persoonlijk de achtergrond goed kent. Maar het verhaal zélf blijft niet hangen, is niet boeiend en glijdt langzaam af totdat ik bemerk dat 't een verplichting wordt om door te lezen. Ik ben dan halverwege het boek. Archeloos loop ik alvast naar de boekenkast om de nog-te-lezen stapel te inspecteren en een titel uit te kiezen waar ik vast weer vrolijk van wordt. Sorry Nick. Het zal een behoorlijk karwei geweest zijn om dit boek te schrijven, maar mijn waardering gaat niet verder dan twee sterretjes.

Voor mij is het iets teveel sf, met teveel wetenschappelijke (science fiction)woorden, wat sommige delen van het boek lastiger leesbaar en volgbaar maakt voor mij. Maar goed, ik denk dat dit ook één van de eerste sf-boeken is die ik lees, dus misschien ligt het daaraan. Ik vind de 3 verschillende lettertypes die gebruikt worden erg origineel. De parallelle werelden/steden en het gedachten lezen vind ik weer eens wat anders. De fantomen had ik uiteindelijk niet in het boek verwacht, maar ik vond het leuk dat er een op een gegeven moment een stukje is waarbij een van de fantomen menselijk gedrag vertoont, dat verwacht je niet, vaak worden monsters ook als monsters omschreven. Ik heb me wel het hele boek afgevraagd waar ESP de afkorting van is (ik weet dat ESP de mensen zijn die gedachten kunnen lezen). Ik zou dit boek niet zo snel nog eens lezen, maar ben wel benieuwd wat het tweede deel brengt.

In aanloop naar een leesclub met een héél dik boek, even een tussendoortje. In twee dagen uit,: snel leesvoer. Een vrouwelijke psychiater wordt na een medisch congres in een hotel verkracht en kaalgeschoren. Al snel valt de ene dode na de andere, valt er een kliko met ledematen om, is de buurman een psychopaat die in een koffer past, haar liefhebbende echtgenoot een gevaarlijke gek, pleegt haar vriendin zelfmoord, worden pillen verwisseld... ... lieve help. Wat een bak ellende. Het zal je maar gebeuren. Volkomen ongeloofwaardig verhaal: een psychiater, die binnen afzienbare tijd veranderd van spreker op een medisch congres tot een extreem labiele, angstige patiënt. Niet echt een opsteker voor de beroepsgroep. Toen de kliko met lichaamsonderdelen omviel, was ik er wel klaar mee. Leuk boek voor tussendoor, of tijdens een reis van A naar B.

Ontoegankelijk en moeilijk leesbaar, maar niettemin een mooie uiteenzetting over LIEFDE. Door de moeilijke zinnen heb ik het uiteindelijk opgegeven om verder te lezen, wellicht heb ik ongelijk. ""De liefde is de hemel weet wat dat de hemel weet waarvandaan komt en de hemel weet hoe eindigt"". mooie woordspeling nadat je de zin hebt ontleed, maar toen heb ik het opgegeven. Wie het toch wil lezen, is het eigenlijk een mooi boek, maar zoals reeds gezegd niet erg toegankelijk. Liefde is mooi in al zijn vormen en facetten wat de auteur door het schrijven van dit boek probeert dit duidelijk te maken hoe ze het aanvoelt.

Ik kom er niet doorheen

Een lekker ontspannende tussendoor boek. wel stiekum zitten te glimlachen om al die toestanden in het boek.

Ik wou iets luchtigs en iets makkelijks voor het slapengaan en koos de roman ‘De koekjesclub’ uit als “bedboek”. Het begon allemaal nog vrij boeiend, maar het werd vervolgens een langdradig en rommelig verhaal. Ik noemde deze roman al eerder een “keuvelroman”. Marnie keuvelt over haar vriendinnen, hun levens, haar leven, over koekjes, over de avond zelf, over herinneringen. Marnie vertelt ook de verhalen van haar vriendinnen, maar omdat het er zoveel zijn weet je halverwege het boek niet meer welk verhaal bij wie hoort en hoe de verwikkeling in de vriendschap ook weer precies zat. Mijn volledige leeservaring is terug te vinden op mijn blog

3,5/5 sterren Ik kreeg dit boek als recensie-exemplaar toegestuurd, dus bedankt DVP! Ik had dit boek al vaker langs zien komen, dus ik was erg benieuwd, ook al had ik geen idee waar het over ging (en wat voor soort boek ik kon verwachten). Dat Het Laatste Licht in Wales afspeelt was erg origineel en interessant. Het enige andere boek dat ik ooit heb gelezen dat in Wales afspeelt is Clockwork Princess. Het enige minpunt was dat de ANWB en de VVV gebruikt werden, ergens in het begin. En die twee dingen zijn volgens mij ontzettend Nederlands en niet Welsh. Het verhaal was ook te onrealistisch. Er was een instalove (waar ik een ontzettende hekel aan heb) en de 'droomwereld' werd erg vaag omschreven. Maar ja, het waren ook dromen en dromen horen vaag te zijn. Ben ik alleen negatief over Het Laatste Licht? Nee, natuurlijk niet. Dit boek heeft ook een heleboel pluspunten. Zo komt in het verhaal een bepaalde geloofsovertuiging voor waar ik nog nooit van had gehoord, dus werd ik daarop onderwezen. Verder had het verhaal ook wat spanning, al was het wel kort, maar nog steeds: spanning! Wat ook ontzettend leuk was, was diversiteit! Hayko is namelijk niet 100% Westers, wat in veel boeken wel het geval is, dus dit is zeker een pluspunt. Het Laatste Licht is een boek dat ik aanraad. Het verhaal is origineel en is erg informatief (dat had je niet verwacht, toch?). Voor mijn idee had er wel iets meer diepgang gemogen, maar dat kan ook komen omdat ik van Fantasy-boeken heel erg veel verwacht (omdat ik eenmaal zo veel Fantasy lees). Al met al een boek om van te genieten (het is ook niet zo dik, dus je hebt het zo uit). (Eerder verschenen op debookgeek.blogspot.nl)

De proloog geeft het verslag dat Ocke Smidszoon in de gevangenis heeft geschreven over zijn confrontatie met de Schaduw, die rondreist met een circusgezelschap en gedurende de voorstelling iets duisters en bedreigends uitvoert met de in trance gebrachte bezoekers. Ocke is dan nog een kind, driekwart mens en éénkwart elf, en hij slaat de voorstelling stiekem gade vanonder het tentzeil. Wanneer de Schaduw hem ontdekt, weet Ocke hem te weerstaan, in tegenstelling tot de andere aanwezigen, die na de voorstelling definitief veranderd lijken. Door deze gebeurtenis slaat hij los en uiteindelijk wordt hij tot de strop veroordeeld. Hij besluit zijn verslag met de vraag wat er nu eigenlijk in de tent gebeurde. Het vervolg van deze trilogie, op bladzijde 31 beginnend met Het Eerste Boek, zal daar het antwoord op geven. Daarbij speelt Baldin, de hoofdpersoon in het vervolg, een belangrijke rol. Baldin, voor de helft een elf, is schrijversleerling bij monniken op de Valkborg, gelegen in het keizerrijk. Hij vindt het verslag van Ocke en door zijn grote talent voor talen weet hij het ook te lezen. Het is het begin van zijn strijd met de Schaduw, waaraan hij voortdurend op het nippertje weet te ontsnappen, zowel dankzij de hulp van de magiër Omaric als door zijn eigen magische talenten. In het keizerrijk is het gebruik van magie echter verboden, omdat het in het verleden desastreuze gevolgen heeft gehad, waaronder het losscheuren van een deel van de aarde tot een afzonderlijke maan, die de planeet op geregelde tijden teistert met aardbevingen. Samen met Omaric reist Baldin via dromen van dieren door de wereld (een magie die we van Peter Schaap al kennen), tot bij de reuzen, en leert hij meer over zijn talenten. Vlak voor Baldin’s vlucht met Omaric is er een diplomatiek conflict ontstaan, waarbij wordt besloten een gezelschap naar de grens van het keizerrijk te sturen. Baldin zou er deel van uit maken, samen met enkele medestudenten, de oppermonnik en wat soldaten. Zij trekken door de middeleeuws aandoende wereld en weten de problemen die zij tegenkomen te overwinnen. Ook zij worden bedreigd door de Schaduw, want het conflict blijkt een list. Het verhaal volgt afwisselend de wederwaardigheden van de twee gezelschappen en aan het eind van dit eerste deel, wanneer de tweede maan de wereld het dichtst is genaderd en de aardbevingen het hevigste zijn, moeten beide groepen de eerste serieuze confrontatie met de Schaduw aangaan. Dat lukt uiteraard, zonder dat alles al duidelijk wordt of de Schaduw wordt verslagen. Daar zijn de volgende twee delen voor nodig, beginnend met het voor najaar 2001 aangekondigde ‘Schaduw & dwergenstaal’. Schaduw & Elfenvuur is de elfde roman van Peter Schaap, een handvol kinderboeken niet meegerekend. Op zijn vier prehistorische fantasies na, kenmerken deze boeken zich vooral door een wat rommelige stijl en verhaalopbouw. De verhaalwendingen overtuigen niet, lijken op dat moment in het verhaal door de auteur te zijn bedacht, terwijl het ook anders had kunnen gaan. Dit in tegenstelling tot de groten in het genre als Hobb, Williams of Martin, waarbij die wendingen verrassen en tegelijkertijd het gevoel geven dat het niet anders kan. De romans van Peter Schaap geven het gevoel dat ze niet echt doorleefd zijn. Bijvoorbeeld op bladzijde 277, waar Omaric twee keer wordt aangeduid als “de bewusteloze”. Op dat moment in het verhaal hoort niemand aan Omaric te denken als “de bewusteloze”, alsof het een onpersoonlijk ding is. Baldin niet, die al dagenlang met Omaric op stap is en grote gevaren met hem heeft doorstaan, de lezer niet, voor wie hetzelfde hoort te gelden. En zeker de schrijver niet! Dat de schrijver dat wel doet, want het is méér dan een ongelukkige formulering, toont dat hij de personages niet eens voor zichzelf écht tot leven heeft kunnen brengen. En daarom is ‘Schaduw & Elfenvuur’ opnieuw niet goed en hoop ik op een nieuwe prehistorische fantasy van Peter Schaap, een subgenre waarin hij er wel in slaagt te overtuigen.

Dit boek gaat in op de rol van vrouwen die te maken hadden met de VOC; met name gedurende de 16e, 17e en 18e eeuw. Het is deels gebaseerd op eerder onderzoek, maar de auteur heeft ook zelf onderzoek gedaan in het Nationaal Archief. Het onderwerp is fascinerend genoeg; maar helaas leest het boek niet altijd even vlot. Daarnaast zullen lezers bij het zien van de cover wellicht denken dat dit boek gaat over vrouwen die piraat speelden. Nee; de eerste hoofdstukken gaan inderdaad over vrouwen die probeerden of succesvol aanmonsterden als man op VOC schepen en hoe het met ze afliep. Maar het gaat over veel meer vrouwen. Het roerendst zijn de verhalen van de achterblijvers en hoe die zich maar moesten zien te redden. Aan bod komen ook minder leuke rollen die vrouwen speelden; zoals "zielverkoopsters". De laatste hoofdstukken behandelen vrouwen die meereisden - waarbij natuurlijk wordt ingegaan op de Batavia - of vrouwen die in Indonesië trouwden met VOC vertegenwoordigers. Ja, er wordt ook kort ingegaan op slavinnen en inlandse vrouwen; maar niet diepgaand. Het probleem is natuurlijk een gebrek aan bronnen. Er zijn er wel, maar wat bewaard is, is niet altijd even toegankelijk of betrouwbaar. Meer dan genoeg ruimte voor verder onderzoek dus! Voor iemand die meer wil weten over het belang van vrouwen voor de VOC en Nederland: dit een goede introductie. Achterin is een lijst opgenomen waarop boeken staan die verder kunnen helpen. Daaronder natuurlijk het boek "Bitters Bruid"; waarvan het verhaal kort wordt samengevat door Michel Ketelaars. Aanbevolen voor een specialistisch lezerspubliek met interesse in geschiedenis, vrouwen, de VOC, Nederlands koloniale geschiedenis.

Bij het zien van de cover krijg je de indruk dat je een verhaal gaat lezen over een zwarte bladzijde uit het voorbije jaar. Het is dan ook een schitterende cover die past bij het boek. Ik mis alleen een veel genoemd vogeltje. Eenmaal in het boek begonnen, is het boek lastig om weg te leggen omdat je wilt weten wat er met de kwelgeest van Miriam is gebeurd, hoe ze is overleden en wie daar verantwoordelijk voor is. Het is zo'n boek dat je enerzijds geregeld aan de kant wilt gooien omdat het geregeld langdradig is, soms saai om te lezen, maar anderzijds kan je het boek ook weer niet aan de kant gooien omdat je te nieuwsgierig bent naar het eind waardoor je toch blijft lezen. Het boek leest als een kabbelend meer waar af en toe even een golf voor verstoring zorgt. Soms is het lastig om te weten of je nu in het heden bent of in het verleden, het duurt soms even voor je dat door hebt. Het is jammer dat er teveel nadruk werd gelegd op een bepaald vogeltje. Het is leuk als het boek over vogels zou gaan, maar in dit geval, voor een roman, vond ik die teveel aanwezig ondanks dat je na het lezen van het boek wijzer bent over dat vogeltje en beter gaat kijken als je langs een meer of een kanaal loopt om te kijken of je het veelgenoemde vogeltje ziet. Het plot is teleurstellend, het is een plot dat eigenlijk nietszeggend is, dat had beter uitgewerkt kunnen worden. Ook het einde van het verhaal is teleurstellend, lijkt afgeraffeld, tenzij er na dit boek een vervolg komt, dan is het een goed eind. Mocht dat het geval zijn, dan is het te hopen dat het volgende deel mooier is. De belangrijkste onderwerpen zijn: een bepaald vogeltje, proberen om gedaan te krijgen wat je wilt en de dood van de kwelgeest van Miriam. Lees verder op https://surfingann.blogspot.nl/2017/10/een-jaar-later-rita-knijff-pot.html.

Dit boek gaat over het paranormale met andere woorden over dingen die je niet op natuurlijke of wetenschappelijke manier kunt verklaren. Iedereen heeft wel eens meegemaakt dat hij aan iemand dacht en dat net op datzelfde ogenblik de persoon waar je aan dacht, je opbelt ..... toeval of paranormaal ??? Of je erin gelooft of niet dat moet ieder voor zichzelf uitmaken. Dit boek gaat over paranormale verschijnselen en angst en spanning gaan hand in hand. Ook is er aandacht voor de maatschappelijke problemen, humor en liefde. De personages uit het verhaal maken een ware nachtmerrie mee. Geesten oproepen komen ook aan bod al geeft de auteur wel een waarschuwing mee dat geesten oproepen niet zonder gevaren is en dat je daar beter niet zelf mee experimenteerd. De gebeurtenissen worden vrij goed omschreven zodat je de spanning voelt. Vol goede moed ben ik aan dit boek begonnen en naar alle eerlijkheid, ik had wat moeillijkheden om "in" het verhaal te komen door de verschillende verhaallijnen kwam het voor mij een beetje verwarrend over. Jullie gaan daar misschien minder moeite mee hebben en al bij al vond ik het toch een mooi boek dat er zeker mag zijn. Ik zou zeggen lees het boek en laat je meeslepen met dit angstaanjagend verhaal.

Is dit nu een autobiografisch werk, of een dagboek van een verwarde vrouw? Geen touw aan vast te knopen. Bankroet, maar wel veel uitgaves aan katten en taxi's

Over de andere twee titels van deze schrijfster was ik erg enthousiast. Misschien dat het daarom extra tegenviel. Het verhaal is vergezocht, er komen erg veel personen voorbij en is het gewoon net niet. Jammer, volgende titel weer beter.

Zelden is een boek mij zó tegengevallen als Wintergast. De titel trok me aan, de cover sprak me aan en de flaptekst maakte me nieuwsgierig. Maar van de vervulling van mijn verwachtingen is niet veel terecht gekomen. Het gaat nochtans om een plot die erg verrassend is, maar die op een zeer warrige, rommelige en soms ongeloofwaardige manier is uitgewerkt. Er kon veel meer van gemaakt worden. De vele gesprekken tussen de tantes gaan op den duur erg vervelen en aan hoofdpersoon Bea die voortdurend moe is en aan chronisch slaapgebrek lijkt te lijden valt ook niet veel plezier te beleven. Neef Sicco vertoont soms gedragingen die helemaal niet passen bij het beeld van een uit de klei getrokken Groninger boer. De verwijzingen naar seksueel getinte scenes zijn dan weer beschreven in een taalgebruik dat verder totaal niet past bij de welopgevoede en fijngevoelige Bea. Ik heb het boek uitgelezen omdat ik de plot wilde kennen, maar ik was blij dat ik aan het einde was want ik was er zelf bijna bij in slaap gevallen. 2** voor de verrassende plot zijn dan ook meer dan voldoende voor deze tegenvaller

Joe Thorne keert terug naar zijn geboortedorp Arnhill. Onder valse voorwendselen krijgt hij een baan als leerkracht op de lokale school, Arnhill Academy. Hij vervangt er Mrs Morton die, nadat ze haar zoon Ben heeft vermoord, zelfmoord heeft gepleegd. Net dit schokkende feit haalt Joe terug naar Arnhill. Twee maand geleden kreeg hij een e-mail met een verwijzing naar zijn zus Annie en de woorden ‘het gebeurt opnieuw’. Ben is, net als Annie in het verleden, een tijdje vermist geweest. Zijn terugkeer verloopt niet onopgemerkt en oude demonen steken de kop op, maar ook de problemen waarvoor hij recent op de vlucht is, zijn meegekomen naar Arnhill. C.J. Tudor is geboren in Salisbury, Engeland. Voor ze besloot om een boek te schrijven, heeft ze verschillende baantjes gehad. Tijdens het schrijven van De krijtman runde ze een hondenuitlaatservice, maar voorheen was ze onder andere presentatrice, winkelbediende en voice-over. Haar debuut werd al voor verschijnen erg gehypet en dat zorgde ervoor dat de vertaalrechten binnen een paar weken aan 39 landen werden verkocht. The Taking of Annie Thorne is haar tweede boek en is ook bekend onder de titel The Hiding Place. Het stadje Arnhill is geen plek waar je je als mens kan ontplooien en iedereen die is achtergebleven, lijkt gestrand. Joe is terug van weggeweest en dat roept veel vragen op bij oude bekenden. De geschiedenis is in het begin van het boek onduidelijk, maar stukje bij beetje kom je meer te weten over zijn familie en achtergrond. Je moet er wel even op wachten, want het duurt tot de tweede helft van het boek voor je enig vermoeden krijgt hoe het werkelijk in elkaar zit. Eigenlijk is dát wel een goede zet van Tudor. Uit de titel kan je afleiden dat Annie Thorne, het zusje van Joe, een grote invloed moet hebben op het verhaal. Doordat Annie in geen velden of wegen te bekennen is en maar af en toe ter sprake wordt gebracht, krijgt de nieuwsgierigheid van de lezer wel voldoende aandacht. Het is intrigerend hoe Tudor haar verhaal opbouwt, maar het is ook een valkuil. In The taking of Annie Thorne is het de sfeer die allesbepalend is. Het voelt bijna alsof de letters zwaar wegen op de bladzijden. Er zit een ongelooflijke traagheid in de tekst, die ervoor zorgt dat je als lezer bijna in slow motion observeert. Niet dat het boek niet vlot leest, want dat doet het wel, maar het verhaal sleept zich voort. Het ergerlijke aan deze stijl is dat de lijn erg dun is tussen een stilistisch traag boek en een ongelooflijk saai boek. Tudor slaagt er zeker niet in om het hele verhaal lang aan de goede kant van deze lijn te blijven. Niet alleen het tempo van het boek zal bepalen of je dit boek kan waarderen, maar ook de ruimdenkendheid van de lezer wordt zwaar op de proef gesteld. Bovennatuurlijke aspecten in een thriller kunnen het goed doen, mits ze in de juiste dosering én op het juiste moment worden geïntroduceerd. Dat is toch waar het schoentje wringt in The taking of Annie Thorne. Alles ‘moet’ even passend gemaakt worden naar het einde van het verhaal toe. De balans is op dat moment even compleet zoek, maar op dat punt gekomen, heb je er als lezer ook wel genoeg van en mag het ook wel klaar zijn. Joe en Annie Thorne kunnen de lezer niet helemaal overtuigen. Niet met hun verhaal en niet met hun personages. Er zit te weinig vaart en te weinig spanning doorheen het hele boek om de aandacht van de lezer voldoende vast te houden. De passages die dat wel kunnen vallen weg in het geheel en dat is jammer. Een gemiste kans.

Ik had op diverse sites gelezen over het boek. De ontdekking van 2013 dus mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Jason is een beetje simpele man die na het overlijden van zijn vrouw een afgelegen huis koopt. Vrienden heeft hij niet, tot Harris in zijn leven verschijnt. Een manipulerende stoere man waaraan Jason zich in eerste instantie optrekt. Nadat Jason een aantal malen teleurgesteld is in Harris vermoord hij hem per ongeluk. Door zijn teruggetrokken bestaan lukt het Jason dit geheim te houden tot er werkzaamheden in zijn tuin aan de gang zijn. Dan wordt er een lijk gevonden en zelfs nog één. Maar beide lijken zijn niet de Harris van Jason. Ik vond de plot vrij snel duidelijk. De grote lijnen zijn vanaf het begin voorspelbaar. Het middenstuk waarin de drie personages elkaar ontmoeten is erg plastisch omschreven. Had van mij iets minder gemogen. Het verhaal heeft dus best potentie voor een spannend geheel maar op de één of andere manier blijft het uit. Het had iets meer wending mogen hebben. Ik houd ervan om op het verkeerde been gezet te worden en dat bereikte de schrijfster niet. Het boek is uiterst origineel en dat komt dan voornamelijk door de schrijfwijze van Jamie Mason. De zinnen zijn mooi op zich maar in dit genre komt het niet tot zijn recht en leidt het alleen maar af. Het boek krijgt daarom 2 sterren van mij.

Ruth Rendell heeft de titel 'Queen of crime'. Die titel zal ze verdiend hebben met het schrijven van vele spannende boeken. Neem ik aan. Want als ik moet uitgaan van dit boek is ze die titel zeker niet waard. Het boek komt ongelooflijk traag op gang en de snelheid die een goede thriller nodig heeft, ontbreek in het boek. Af en toe leek het erop dat er eindelijk wat ging gebeuren en dat de spanning zou toenemen, maar nee, dat was bedrog. Het verhaal ging verder in hetzelfde gezapige tempo als het begin. Ik heb het boek wel uitgelezen omdat ik uiteindelijk wel wilde weten hoe het af zou lopen. En ach, eigenlijk is 'De dertien treden' een aardig verhaal om te lezen, maar het predikaat thriller is het niet waard. Wat dat betreft heeft het boek me wel teleurgesteld.

Dit boekje bestaat uit twee losse verhalen, die aan elkaar raken. Een mooi idee en de verhalen hebben ook zeker potentie. Maar door de geringe omvang (128 pagina's) kwamen ze niet uit de verf. Van mij krijgt het verhaal van Jenna Blum 3* en van Sarah McCoy 2*. Al met al gaf het me een onbevredigend gevoel.

Twee zussen die middels een erfenis van elkaars bestaan komen te weten. De een is blij, de ander niet. Waarom heeft de moeder van Emma het testament zo op gesteld en het bestaan het bestaan van Lucy verzwegen? Het verhaal is fictief, maar het thema zou ook in real life kunnen zijn gebeurd.

Mia’s eerste klant is de knappe en super rijke filmproducer “Weston Charles Channing de Derde” die helemaal goddelijk blijkt te zijn, en Mia nodig heeft om de vele in hem geïnteresseerde vrouwen op afstand te houden. Hij heeft geen tijd voor een relatie. Hoewel Mia zich ertegen verzet in het begin, valt ze toch als een blok voor hem. De chemie tussen hen beiden spettert van het boek af en er ontstaan dan ook erg pikante scènes. Naar mijn smaak een beetje te veel sex, het boek stond er gewoon bol van. Sex sells zoals de auteur blijkbaar maar al te goed weet, maar trop is teveel......

Although this book describes only 4 days out of the life of a 10 year old boy, this book is 1226 pages. It's about Gurion Maccabee who has been kicked out of several schools and is now in a special program called The Cage program. He is way too smart for his ages, is an extremely good writer and he becomes the leader of all the children in the Cage. They see him as a leader and he sees himself as a messias. There are several other lines in the book: he is in love with June and he takes that very serious, the relationship with his parents, his mother is a psychologist, his father a lawyer who defends a nazi although the family are isrealists. According to reviewers this book reminds of Gunter Grass The tin drum, Philop Roth Portnoy's complaint, William Goldings Lord of the Flies and of Anthony Burgess' A clockwork Orange. I don't agree with that. There are funny parts in this book, but sometimes it goes on and on about the childish behaviour of Gurion. Don't know very well what to think about this book. I'm glad it's finished.

Ik ben toch wat minder enthousiast over dit boekje. Ik vond het een vreemd verhaal met een vreemde vertelwijze en een onduidelijke afloop. Jammer.

Heeft het zin om een recensie te schrijven over een slecht boek? In het algemeen is het beter een echt slecht boek maar dood te zwijgen. Toch lees ik soms recensies waarin een boek totaal wordt afgekraakt, maar zijn één of meerdere reden waarom een recensent een boek slecht vindt, voor mij juist een aanleiding om te denken dat dat boek best kan meevallen. Als je van kasteelromans houdt, moet je vooral Kindsoldaat van Oscar van den Bogaard lezen. In smeuïge hapklare brokken word je door vier geslachten aristocratie geloodst, om bij de geboorte van de vijfde generatie, het alter ego van de schrijver zelve, uit te komen. Niets aan de hand verder, ware het niet dat de vader van de baby prins Bernhard is. Beter gezegd: er zou niets aan de hand zijn als de schrijver niet zou beweren dat Bernard in het echt ook zijn biologische vader is, dan lees je het als een roman en daarmee basta. Dat hij zijn best wel interessante familiegeschiedenis, inclusief PB, opschrijft: prima. Maar waarom moet dat in een boeketreeks-achtige stijl met heel veel korte zinnetjes dialoog. Alle personages spreken in dezelfde toon zinnen van enkele woorden, 570 bladzijden lang. Of Bernhard, PB in het boek, echt de vader is van onze Oscar zal me worst zijn. Hij gelooft het heilig. Maar de manier waarop hij feiten en fictie mengt in deze kasteelroman geeft mij een kleffig Story/Weekend-gevoel. Van Den Boogaard had beter eerst de boeken van o.a. Annejet van der Zijl, Alexander Münninghoff, Jolande Withuis en Elisabeth Leijnse kunnen lezen. Dan had hij geweten hoe je goed gedocumenteerd mooie levensverhalen en familiegeschiedenissen kunt schrijven. Je begrijpt het al dat ik Kindsoldaat geen topper vind. Toch vond ik het nodig de vinger op de zere plek te leggen. Ben benieuwd of dat voor jou juist een reden is om het boek te gaan lezen.

Nogal episch verteld, onderhoudend proza, dat wel. Die hoofdpersoon professor Gropius weet wel van vrouwspersonen om zich heen te klitten, dat is amusant beschreven, spannend is het ook wel bij vlagen maar geloofwaardig steeds minder. Sympathiek is ook wel weer dat zelfs zo'n geleerde ook onlogisch kan zijn. Echter te veel losse eindjes in het plot die aan het eind nogal abrupt aanelkaar worden geknoopt en niet uitnodigen tot een serieuze nabeschouwing over dit avontuur. Jammer met wat meer breedteresearch en dieptewerking in de dialogen had dit best een een thriller met een goeie groove kunnen zijn.

Ik heb dit boek in hoog tempo uitgelezen. Niet omdat het zo spannend is, maar om er zo snel mogelijk vanaf te zijn. Iemand schreef dat "Egeland onder- en Dan Brown overgewaardeerd wordt". Mijn conclusie is dat dat volledig terecht is. Dat Egeland ondergewaardeerd wordt, bedoel ik. Dit boek is saai en slecht geschreven. Dat het verhaal in de tegenwoordige tijd is geschreven, is ook al niet aantrekkelijk. Acties worden heel vlug en globaal beschreven. Ingewikkelde codes worden in een mum van tijd gekraakt, zonder de lezer gelegenheid te geven mee te puzzelen. Nee, Egeland mag nog niet de veters van Brown strikken. Het verhaal gaat over een mummie die door de Vikingen in Egypte is gestolen en die De Heilige wordt genoemd en later Mozes blijkt te zijn. De archeoloog Belto zoekt via allerlei aanwijzingen en codes naar deze mummie en komt onderweg allerlei figuren tegen die hem een deel van de mummie-geschiedenis onthullen. Daarbij wordt hij achterna gezeten door helpers van een sjeik die ook achter de aanwijzingen aanzit. Onderweg leren we heel erg veel over de Viking-geschiedenis, maar die is voor niet-Noorse lezers volstrekt oninteressant en niet verifieerbaar. Het beklijft daarom ook voor geen meter. Laat dit boek maar aan u voorbijgaan.

Eurodance is het blijmoedige antwoord op de housemuziek uit Chicago. Deze commerciële Europese tegenhanger werd beïnvloed door stijlen zoals: new beat, italodisco en hiphop. Het draagt een positieve boodschap uit, is makkelijk te volgen en bestaat uit eenvoudige teksten. Colin & Kevin Kraan schreven er een boek over met de enigszins misleidende titel: No Limit 90’s, met klein geschreven subtitel: De ultieme Eurodance hits. Daaruit kun je concluderen dat het boek over Eurodance hits uit de jaren 90 gaat. Nu is dit niet helemaal het geval, O-Zone, de Moldavische boyband die met hun ‘Dragostea Din Teï’, in Nederland in 2004 een mega zomerhit scoorde, staat hier ook tussen. De broers Kraan namen soms telefonische, maar veelal live interviews af en stelden dit boek samen met hierin 35 Eurodance artiesten. De teksten uit deze interviews worden deels in spreektaal overgenomen (Nederlands en Engels door elkaar). Te beginnen bij 2 Unlimited en eindigend bij The Vengaboys. Daar tussenin veel variatie van Hakkûhbar, Gabber Piet en Haddaway tot Snap!, Sash! en Aqua. Overigens in schijnbaar willekeurige volgorde. Nagenoeg claimen alle artiesten de Eurodance uit te hebben gevonden. Terugkerend zijn de enorme grote ego’s en macht van de producers en de platenbonzen. Om over de dito ego’s van de meeste artiesten te zwijgen. Hier en daar wordt er flink met modder naar elkaar gegooid. De bekvechtende Ray en Anita (2 Unlimited) zijn daar een bekend voorbeeld van. Nederland heeft 2 Unlimited, Duitsland heeft Snap!. ‘Rhythm Is A Dancer’ (1992) is de norm voor alles wat volgt. Vlak ook de broers Boer van 2 Brothers on the 4th Floor niet uit; begonnen in een driekamerflatje in Utrecht. Je raadt het al: op de vierde verdieping. Met mixjes op cassettebandjes en een knipoog naar Four-to-the-Floor beatpatroon in de housemuziek. Zij scoorden de een na de andere wereldhit. En Captain Jack doet nu meer optredens dan toen ze miljoenen platen verkochten en is nog elk weekend volgeboekt. Leuke anekdotes zijn het zeker. Desondanks zal de echte Eurodance liefhebber niet veel nieuws lezen. ‘Een zeer onthullend en grappig boek’, schreeuwt de cover. Onthullend zit hem wellicht in de vele lijstjes, zoals het lijstje met bedpartners van Ray Slijngaard. Wat heeft dit met Eurodance te maken, behalve dat hij de gekende zanger van 2 Unlimited is? Grappig is het verhaal over het ontstaan van The Vengaboys, maar dit is toch bij de doelgroep reeds bekend? Opvallend zijn de kwalitatief slechte foto’s, misschien wel met opzet zo gepubliceerd, want veelal lijken het screenshots van een beeldbuis. Het onderschrift bij de foto’s klopt vaak niet; personen worden verwisseld. Is het boek afgeraffeld? De verhaallijn is soms ver te zoeken, het is rommelig geschreven. En zodra je lekker in een verhaal bent is het af en begint het volgende hoofdstuk. Bij Real to Real en Gala heb je niet eens de kans in het verhaal te komen; er staat eigenlijk niks. Met YouTube in de aanslag is het leuk deze tijd te herbeleven. Dáár word je enthousiast van, van het boek wat minder.

Stervensgelukkig vertelt het verhaal van Ottila McGregor die 30 jaar is en stopt met drinken en haar wilde leven. Dit verhaal wordt verteld door middel van een journal waarin e-mails, bonnetjes, briefjes etc. verwerkt zijn en daar zit voor mij nou net het lastige stuk. Het leest niet makkelijk door en het is een rommelige schrijfstijl . De verwachting was een chicklit te lezen met veel humor erin en dat was het dus net allemaal niet. Het is eigenlijk een heel triest verhaal, maar dat wordt met een beetje rare humor en schrijfstijl in het boek verwerkt en dat vind ik jammer. Was het boek cynischer of meer humoristisch geweest dan had ik het meer kunnen waarderen. Maar ik heb het boek wel uitgelezen omdat ik toch wel nieuwsgierig bleef naar het verhaal en of het Ottila zou lukken om “stervensgelukkig” te worden, want dat gun je haar wel al lezend in het boek.

Roger Jon Ellory kan een stukje schrijven en aanvankelijk wel degelijk te boeien. Maar dat stukje schrijven deint uit in een overloos gezwam met steeds dezelfde vraagstelling en argumentatie. Telkens een nieuw personage zijn intrede doet, herbegint het gemekker. De link tussen de Vietnamervaringen van de hoofdpersoon en één van de vele vermoorden illustreert de gruwelijke impact van wat oorlog in het menselijk gemoed aan ravages teweegbrengt. Bij het verdere verloop van de gebeurtenissen is deze echt niet relevant. Inderdaad de andere kandidaat moordenaars zijn al even geschift en dit zonder Vietnamervaringen. Aanvankelijk begon ik aan dit lijvig boek met veel zin, doch gaande weg begon het me tegen te staan als een mok verzuurde melk.

Journaliste Caren heeft iets met aanslagen. Vooral met het ontsnappen eraan dan. Ze had in de WTC torens moeten zijn op Nine Eleven en had aan de finishlijn moeten staan bij de aanslag tijdens de marathon van Boston. Tweemaal veranderde ze slechts op het laatst haar plannen waardoor ze nu nog in leven is. Ondertussen is ze journaliste en – hoe kan het ook anders – gespecialiseerd in terrorisme. Meteen na de aanslagen in Parijs gaat ze vanuit Londen op weg om er verslag te doen, maar ze strandt op Heathrow. Haar vlucht lijkt om technische redenen vertraging te hebben. Even later wordt haar gate afgesloten door de politie. Het is dan wel duidelijk dat er meer aan de hand is. Terwijl ze wacht, komt Caren in contact met een iets oudere man die Wittgenstein zit te lezen. Ze raken aan de praat, onder andere over Wittgenstein en over de nood van mensen om verhalen te vertellen. Omdat hij zijn naam niet prijsgeeft, noemt Caren hem in stilte dan ook maar Wittgenstein. Op een gegeven moment wordt Caren door de politie uit de groep gevist. De politie deelt haar mee dat een anonieme beller heeft gewaarschuwd voor een bom op haar vlucht. Haar wordt gevraagd om Wittgenstein aan de praat te houden en te observeren omdat hij een hoog verdachtenprofiel heeft. In het Duits heet dit boek Hier sind Drachen (hier zijn draken), een vertaling van het Latijnse ‘hic sunt dracones’. Deze term werd in het verleden een paar maal door kaarten- en globemakers gebruikt. Om nog onontgonnen plaatsen in de wereld niet als witte vlek te moeten voorstellen, werden ze opgevuld met tekeningen van dieren uit fabels. Een paar maal werd ook de Latijnse frase gebruikt die men vooral moet interpreteren als ‘opgepast, mogelijk gevaar’. Caren is duidelijk iemand die naar dit soort, potentieel gevaarlijke, witte vlekken op zoek is om invulling aan haar leven te geven. De originele titel past dan ook heel goed bij het boek. Voor de vertaling koos men voor het iets minder aantrekkelijke Wittgenstein op de luchthaven. Husch Josten (1969) is een Duitse auteur die woont en werkt in Keulen. Als journaliste werkte ze een tijd in Londen, wat haar ongetwijfeld heeft geholpen een geloofwaardige ‘Caren op Heathrow’ neer te zetten in haar nieuwste boek. Hier sind Drachen is haar vijfde boek en het eerste dat in het Nederlands verschijnt. Voor de vertaling stond Anne Folkertsma garant. De verwijzing naar Wittgenstein in de titel doet vermoeden dat het een erg filosofisch boek is, en dat is maar ten dele correct. Caren is op een punt in haar leven gekomen waarop ze zich levensvragen begint te stellen. Ze denkt terug aan de aanslagen waaraan ze ontsnapte en de vreemde driehoeksrelatie waarin ze verstrikt zit en vraagt zich af hoe het daarmee verder moet. Terwijl ze vastzit op de luchthaven en wacht, heeft ze immers alle tijd om hierover na te denken. Maar dat maakt het boek nog niet filosofisch. Haar korte babbels met de man die ze Wittgenstein noemt, zijn een stuk filosofischer van aard maar nemen slechts een klein stukje van het boek in. Beiden vragen ze zich af hoe het nu zit met dat vertellen van verhalen en of er verhalen bestaan die niet verteld kunnen worden. Als journaliste is Caren geboeid door dit onderwerp en Wittgenstein is maar al te bereid zijn nota’s hierover door haar te laten lezen. Het gesprek wordt meermaals onderbroken door andere gebeurtenissen, waarvan sommige ronduit bizar zijn of geen duidelijke functie lijken te hebben in het verhaal. Als onderzoek naar de vraag of er verhalen bestaan die niet kunnen verteld worden, houdt het steek om wat vreemde, onvertelbare elementen toe te voegen, maar of dat ook de boodschap is die de schrijfster wilde meegeven, wordt nooit duidelijk. Wilde ze ontspannende fictie of filosofie schrijven? Dit boek is vis noch vlees en valt daarom tegen.

Ook ik dact dat dit een nieuw boek was, het is een heruitgave van een boek dat de Riviermoorden heet. Jammer dat dat er niet bij staat.

Auto’s zijn Eriks grote passie. Er is weinig wat hem meer boeit dan dat. In Paardenkracht lopen twee verhalen door elkaar heen. Het eerste verhaal speelt zich af in het heden, waarin Erik eigenaar is van een tankstation en een garage aan een relatief drukke provinciale weg in Noorwegen. Hij raakt gestresst wanneer hij verneemt dat de weg mogelijk verlegd gaat worden en hij daardoor een groot deel van zijn klantenkring dreigt kwijt te raken. Hier probeert hij wat aan te doen; via beïnvloeding en langs bureaucratische wegen. Maar is het vechten tegen de bierkaai? De tweede verhaallijn bevat flashbacks over Eriks jeugd en zijn puberteit: hoe hij verliefd werd op Tora, dat zij hem meerdere keren afwees omdat ze voor een andere jongen koos. Ook in het heden is hij nog niet van deze 'concurrent' af, blijkt. Naast deze twee verhaallijnen, die elkaar voortdurend afwisselen, lezen we ook over zijn relatie met ex-geliefde Elise. De stijl van het boek is in overeenstemming met het verhaal en het karakter van Erik: sober, stug, donker en kil als de Noorse bossen, staccato, recht voor z’n raap, zonder te veel poespas, tierelantijntjes en opsmuk. Precies zoals Erik zelf ook is. Erik heeft nogal droge humor en dat komt ook duidelijk terug in het boek. Heel af en toe zitten er grappige vergelijkingen in het boek verstopt, kleine grapjes waar je stiekem om moet gniffelen: "Haar gezicht deed hem denken aan de vrouw op de rozijnendoosjes van Sun-Maid." Over de stijl en inhoud van het boek is dus redelijk veel positiefs te melden. Aan deze roman kleeft echter een groot manco: het overvloedige en daardoor irritante gebruik van technische termen (voor de kenners van oude auto’s en autotechniek wellicht interessant, maar te veel voor de leek). Dit vertraagt het lezen van het boek enorm, en leidt de aandacht af van het eigenlijk verhaal: Voorbeelden van dit soort ‘auto-details’ zijn bijna op elke bladzijde te vinden. Niet echt aantrekkelijk, en de functie hiervan is ook niet duidelijk. Wil Lars Mytting (1968) hiermee het karakter van Erik extra neerzetten, het bijna op een autistische manier gefocust zijn op dergelijke details? Het maakt het verhaal saai en niet om door te komen. Ruimte die besteed had kunnen worden aan de uitwerking van bijvoorbeeld de relaties die Erik met zijn jeugdliefde had. Of meer over zijn gevoelswereld. Gevoelens die hij toch zeker wel blijkt te hebben, al is hij niet de meest emotionele persoon te noemen. Een gemiste kans dus; een in potentie mooie literaire roman wordt een saai verhaal met technische opsommingen. Door de vele donkere bomen (lees: technische auto-termen) zie je het bos (lees: verhaal) helaas niet meer, waardoor dit een teleurstellende roman is geworden.

De Genezer is het debuut van de Finse auteur Antti Tuomainen en verkozen tot beste Finse misdaadroman. “De Genezer “ is een milieuactivist,er worden hele families vermoord omdat er verondersteld wordt dat ze schuldig zijn aan de klimaatsveranderingen. Johanna, een journaliste, schrijft er een artikel over en als ze op een dag verdwijnt zet haar man,Tapani Lehtinen , alles op alles om haar terug te vinden. Omdat er steeds al zoveel mensen verdwijnen doet de politie er verder niets aan en zal Tapani het zelf allemaal uit moeten zoeken Het boek is één lange zoektocht naar Johanna en dit alles meestal in stromende regen. De sfeer in het boek is somber en naargeestig,er zit weinig spanning in,alleen bij de laatste bladzijden wordt het boek spannend. Moest ook erg wennen aan al de Finse namen en straatnamen,dat vond ik niet erg makkelijk lezen. Doordat er op de achterkant stond dat het een boek was voor de liefhebbers van Sebastian Fitzek en Arnaldur Indridason had ik hoge verwachtingen,maar het boek viel me echt tegen. Jammer,ik had meer op een boeiend en spannend verhaal gerekend.

Een nieuwe naam in thrillerland, Robert Bryndza, waarvan ik in eerste instantie dacht dat hij een Poolse auteur was. Vraag me niet waarom..Hij is echter Brit, maar heeft wel degelijk Slowaakse roots. Dat is duidelijk te merken in het boek. Inmiddels is zijn werk vertaald in 27 landen, dus dat belooft wat. Het lichaam van jonge en rijke Andrea Douglas-Brown wordt in het ijs gevonden door een jongeman. Wat deed zij daar in Zuid-Londen, het is voor haar de verkeerde kant van de rivier. Heeft ze een geheim waar niemand iets van weet? Inspecteur Erika Foster, getraumatiseerd door een heftige gebeurtenis in haar persoonlijke leven, wordt met het onderzoek belast en doet dit zeker niet op de geijkte manier. Het verhaal komt maar heel langzaam op gang, weinig diepgang in het verhaal en de personages. Robert Bryndza probeert het wel, maar zelfs Erika Foster blijft lang een raadsel. In feite heeft het boek een aanloop van tweehonderdvijftig bladzijden en wordt het in de laatste honderdvijftig pas beter. Dan is er veel meer actie, misschien haast teveel, in het verhaal en daardoor neemt de spanning iets toe. Robert Bryndza had dit beter moeten verdelen. Het plot is dun en is uiteindelijk redelijk voorspelbaar. Het dwong niet tot doorlezen en miste duidelijk vaart. Er wordt een vergelijking gemaakt met M.J. Arlidge en Karin Slaughter. M.J. Arlidge snap ik door de setting en de vrouwelijk inspecteur, maar aan Karin Slaughter kan dit boek echt niet tippen. Erika Foster is het prototype van een inspecteur: tegendraads, persoonlijke problemen, eigengereid en kan niet omgaan met gezag. Ze is als personage niet overtuigend en interessant om meer over haar te willen lezen. Er komen trouwens wel heel veel personages met een Slowaakse achtergrond voor in het verhaal. We zullen het maar aan Robert Bryndza`s afkomst wijten, maar echt geloofwaardig is het niet. De auteur heeft wel een boodschap in het verhaal willen stoppen, namelijk dat meisjes uit voormalige Oostblok landen vaak naar Groot-Brittannië komen voor een beter leven, maar uiteindelijk in de prostitutie belanden. Het boek is wat mij betreft over-hyped en ik vrees dat ik niet aan het tweede boek, Stalker in de nacht, in de serie ga beginnen. Robert Bryndza heeft me niet kunnen overtuigen, het is teveel van hetzelfde en mist originaliteit. Tijdens het lezen werd ik uiteindelijk teleurgesteld door deze hype.

Nhung is een vietnamees meisje van 11 die probeert te overleven in een koud dorp aan de rand van de wereld. Haar vader verdwijnt en haar moeder heeft een depressie en kan niet voor haar zorgen. Het verhaal is geschreven in de ik-vorm vanuit Nhung. Nhung gebruikt echter woorden, zinnen en een beeldspraak die ik mij niet kan voorstellen dat een 11-jarige ooit zou gebruiken maar wellicht is dat cultuur en denken vietnamezen wel in dergelijke bloemrijke zinnen. Nhung's fantasie eist steeds meer van het verhaal op tot het zo warrig is dat ik als lezer het verhaal kwijtraakte en er geen onderscheid tussen "werkelijkheid" en fantasie van Nhung te ontdekken viel. De personen in het boek komen helaas nergens echt tot leven waardoor het boek bij mij geen emoties losgemaakt heeft.

Dany Lademachers wervelende gitaarspel droeg voor een groot stuk bij aan het succes dat Herman Brood and His Wild Romance eind jaren zeventig kende. Bovendien schreef Lademacher mee aan tientallen songs, waaronder de hitsingle Saturday Night, waarmee de band tot in de Amerikaanse charts wist door te breken. Het nummer behaalde maar liefst de zeventiende plaats, met een tournee door de VS als gevolg. Deze rechterhand van Herman Brood en Belg van origine groef in zijn geheugen en schreef neer wat hij zich nog herinnerde van zijn tijd als lid van de meest besproken rockband uit de Nederlandse geschiedenis. Op de cover van het boek prijkt een foto van Herman Brood (zonder his wild romance, zonder Dany Lademacher) en de titel van het boek luidt ‘Herman Brood Wild Romance’. Daaruit zou men kunnen concluderen dat dit een boek is over de persoon Herman Brood. Helaas, de argeloze lezer die er met deze verwachting aan begint, komt bedrogen uit. De aanwezigheid van Brood is uiteraard onvermijdelijk, maar blijft beperkt tot hier en daar een korte passage, waarin hij wordt getypeerd als een wazig, wereldvreemd individu. Altijd in de wind en zonder enig benul van het hier en nu. Zijn deelname komt vaak ook niet verder dan het laten van een scheet of het hanteren van heroïne. Het eerste is niet bijster interessant, het tweede brengt niets nieuws onder de zon. Waar het boek wel over gaat, zijn de ervaringen van Lademacher zelf. En daarover heeft hij duidelijk heel diep moeten nadenken, het is dan ook al een hele poos geleden. Het eerste deel van het boek is eerder een anekdotische opsomming dan een chronologisch geheel. Dat een tournee van een dergelijk notoire band gepaard gaat met de nodige seks, drugs en rock’n roll is geen publiek geheim. Daarvoor lezen we het boek dan ook. Maar de avonturen blijven zeer aan de oppervlakte. Vanuit welke hoek Lademacher groupie nummer zoveel neemt, is weinig informatief. Interessantere weetjes zouden zijn hoe het nu eigenlijk zat met het aanbod dat hij kreeg in Amerika. Waar hij verbleef in Amsterdam, idem voor wat betreft Brood. Hoe het kwam dat Kees in de beginperiode eerst wel en dan geen drummer werd. Wat het verhaal was rond de overdosis van Kees. Op welke manier de achtergrondzangeressen deel uitmaakten van het geheel. Dergelijke zaken worden vernoemd maar niet verder uitgediept. De Prijs der Nederlandse Letteren zal niet aan Lademacher toegewezen worden, maar dat neemt niet weg dat het boek aardig is geschreven en vlot leest. Het verveelt op geen enkel moment. De zwart-wit foto’s zijn niet altijd even scherp en even duidelijk, maar vormen toch een meerwaarde. Het verhaal blijkt niet nieuw te zijn. In 2006 werd het al eerder uitgegeven. Toen kreeg het de titel ‘Wild Romance’ en stond op de coverfoto een gitaarspelende Lademacher met op de achtergrond Herman Brood. Gezien de inhoud van het boek veel minder misleidend dan wat men er bij deze heruitgave van heeft gemaakt. Voor de liefhebber van het betere literaire werk is dit boek een afrader. Voor de nieuwsgierige lezer vormt het echter een aangenaam tijdverdrijf. Voor de muziekliefhebber en groupie is het interessant. En voor de fans van Herman Brood and His Wild Romance een absolute must.

David Scherpenhuizen (1962) is journalist, historicus en, samen met echtgenote Nathalie van Koot, schrijver van 2 reisboeken in de Dominicus-reeks over de geschiedenis van de Languedoc. Het mysterie van Bugarach is zijn eerste thriller. In Het mysterie van Bugarach is het jonge, Amerikaanse stel Phillip en Margo, undercover als medewerkers van een filmmaatschappij die in de Languedoc opnames wil maken, op zoek naar een mystieke talisman die ongekende krachten schenkt aan zijn bezitter. Hiervoor duiken zij diep in de bloedige geschiedenis van de streek, waar Katharen, vrijmetselaars en verborgen schatten deel van uitmaken. Al gauw komen ze erachter dat er meer kapers op de kust zijn en dat niet iedereen is wie hij voorgeeft te zijn. Een race tegen de klok begint, waarbij Phillip voor schokkende verrassingen komt te staan wanneer zijn dood gewaande grootvader, Roberts genaamd, een belangrijke rol in het geheel blijkt te spelen. De auteur is voor wat de (non-fictieve) geschiedkundige kant van het boek betreft zonder meer ter zake kundig en zijn liefde voor de streek blijkt uit alle details die hij erover weet te vertellen. Maar de manier waarop hij deze voor het voetlicht brengt, in een eindeloze brij van monologen, is niet erg aansprekend. Fictie en non-fictie worden rücksichtslos door elkaar geweven om het boek inhoud te geven en de plot tot een hoogtepunt te brengen. Er ontbreekt echter een geloofwaardige basis aan het geheel en personen en gebeurtenissen worden plompverloren en zonder logica in het verhaal geïntroduceerd. En wanneer er dan eindelijk wat gebeurt waardoor er wat schwung in komt, wordt de vaart er weer uitgehaald omdat de historie toegelicht moet worden. Goede fictie stelt een auteur in staat om zijn fantasie en zijn denkbeelden met zijn lezers te delen zonder gebonden te zijn aan de werkelijkheid, waar non-fictie dat wel is. Voorwaarde is mijns inziens wel dat het zodanig gebracht wordt dat je als lezer meegaat in de belevingswereld van de schrijver. En daar schort het bij Scherpenhuizen aan. Hij heeft zijn non-fictie goed op orde, maar overdondert zijn lezers met alle informatie die uitgestort wordt. En hij heeft mij nooit mee kunnen slepen in zijn fictie door zijn geforceerd overkomende schrijfstijl met een verhaal dat aan alle kanten rammelt en waarin een goed opgebouwde spanningsboog helaas ver te zoeken is. Wanneer vervolgens ook nog eens de hoofdpersonen zonder uitzondering delen in de malaise en geen aanspraak kunnen maken op interessante en aansprekende karaktereigenschappen en de belevenissen van Phillip en Margo steeds onaannemelijker worden, dan is voor mij de maat vol. Gauw vergeten dit boek.

Haar leven leek een sprookje. Ze had een goede carrière een goed huwelijk. Alles veranderde toe hij de beroemde en geliefde acteur haar mishandelde. Zij vluchten samen met haar stiefzoontje waar ze ook heen ging hij probeerde haar te vinden. Niemand geloofde haar verhaal want zijn leugens waren beter.

Als men dit boek apart leest van De PG dan is dit best te doen, maar als men De PG heeft gelezen vraag je je toch al vlug af hoe men het moordwapen van bij het lijk (op het einde van De PG) plots in een kast vind (Dossier K) op het Falconplein. verder in het boek word er nogmaal verwezen naar een afgebeten filter die men vond bij het moordwapen (in De PG). Dit vindt ik toch wel een zeer grove fout...Of heeft er misschien iemand een verklaring hiervoor?

Beste lezers, Toen ik Hex ging lezen had ik hier veel over gehoord, vooral positief trouwens. Hierdoor waren mijn verwachtingen erg hoog... Helaas is het beter om niet te veel van te voren te verwachten want zo ook Hex viel mij zwaar tegen. Ik had veel meer actie verwacht, er waren veel details en het boek bouwde traag op. Steeds als ik weer dacht “ oh dit stuk is spannend “ was het zo voorbij of wist het boek mijn mening weer te veranderen naar “ Mm apart “ of naar “ dit had anders gemogen naar mijn mening “. Ook het einde van het boek viel mij zwaar tegen, ik wil jullie niet spoileren dus ik kan dit moeilijk onderbouwen. Al met al niet mijn favoriete boek dus, helaas want ik had veel hoop voor dit boek. Op naar het volgende boek dan maar, Kusjes Kiki xxx

'Mansfield Park' gaat over Fanny, een arm meisje dat door haar rijke familie in huis wordt genomen en daar slecht wordt behandeld. Alleen haar neef Edmund lijkt haar aardig te vinden. Dit boek leest alsof het niet is geschreven door Jane Austen. Austens verhalen gaan vrijwel altijd over een levendige 'heldin', vol persoonlijkheid, die verliefd wordt op een teruggetrokken, niet erg sociale man en uiteindelijk, na veel subtiele humor en wat drama, met hem trouwt. In 'Mansfield Park' is de heldin niet levendig of vol persoonlijkheid. Fanny is heel passief, haar meningen worden haar ingelepeld door vooral Edmund en ze acht zich zo moraal verheven boven de rest van de wereld dat je haar het liefst een paar honderd meter naar beneden zou slaan. In mijn recensie van 'Persuasion' zei ik dat Anne, de hoofdpersoon uit dat boek, 'goed' was zonder irritant te worden. Het personage Fanny laat zien hoe knap Anne eigenlijk is geschreven, want Fanny is wél irritant. Ze is een slachtoffer, maar dat is deels haar eigen schuld, want ze ondergaat alles, komt nooit voor zichzelf op en lijkt bijna te genieten van die positie. Als Fanny nu had geleefd, was ze zo iemand geweest die op Facebook meldde aan welke goede doelen ze had gegeven, die maaltijden deelde die ze voor 'me schatje' had gekookt en die opschepte over wat ze allemaal wel niet over had voor haar kinderen. De andere personages zijn niet veel beter. De 'goede', die de support van de lezer zouden moeten krijgen, zijn - net als Fanny - van die morele betweters. De 'slechte' zijn zo onsympathiek en eendimensionaal dat je zelfs niet kunt hopen dat zij nog wat van het boek maken. Het enige personage dat ik interessant vond, is Mary. Zij heeft die morele arrogantie niet, maar helaas wordt ze daar in het boek hard voor gestraft. Het zijn namelijk niet alleen de personages die zich moreel superieur voelen, het boek probeert de lezer net zo goed de les te lezen. Als iemand je op straat aanspreekt om dat te doen, kan je nog zeggen dat diegene moet oprotten (of wat aardigers, als je in een goede bui bent), maar bij een boek van meer dan 500 pagina's kan dat niet. Ja, je kunt het wegleggen, maar het is Jane Austen, dus je hoopt ergens toch dat het nog goed komt. Daarnaast zit er veel te weinig ontwikkeling in het boek en in de personages. Er gebeurt erg weinig voor zoveel pagina's. Het is eigenlijk gewoon saai en wanneer het boek niet saai is, is het prekerig. Ik heb begrafenissen meegemaakt die leuker waren. De setting van 'Mansfield Park' leent zich perfect voor satire, met al die vervelende personages, maar Austens probleem is dat ze het verhaal rondom Fanny heeft geschreven. Mary was bijvoorbeeld een interessanter personage geweest, omdat zij niet, zoals Fanny, in de achtergrond kan verdwijnen. Mary heeft andere meningen dan veel van de personages en misschien had de lezer wel gehoopt op een gelukkig einde voor haar. Als je iemand kent die zich moreel superieur voelt, kan je diegene dit boek prima cadeau geven, ik weet zeker dat zo'n persoon ervan zal genieten, maar verder kan je hier beter bij uit de buurt blijven. Als je iets van Austen wilt lezen, zijn 'Pride and Prejudice', 'Persuasion', 'Emma', 'Northanger Abbey' en 'Sense and Sensibility' allemaal betere alternatieven. Over 'Lady Susan' kan ik nog niets zeggen, dat boek moet ik zelf nog lezen. 2 sterren, aangezien 'Mansfield Park' vervelend is geschreven en niet slecht.

Twee sterren is nog teveel voor dit boek, maar voouit... Ik ben met hooggespannen verwachtingen aan dit boek begonnen, maar die werden niet ingelost. Grootste struikelblok is het handelen van de zombieachtige personages. Het hele boek bleef ik me afvragen waarom bijvoorbeeld X dit deed en waarom Y daar zo op reageerde (ik noem geen voorbeelden om het eventuele leesplezier van anderen niet te bederven). Het verhaal is een bewerking van een hoorspel en dat merk je. De manier waarop de personages met elkaar omgaan doet denken aan een marionettentheater. Alhoewel, misschien hebben marionettenpoppen toch meer karakter...

Nog nooit een historischse thriller gelezen,door de buzzclub in de gelegenheid gesteld dat te doen,en natuurlijk de uitgeverij. Het verhaal begint goed en je voelt je thuis in 1845,maar dan zakt het in, teveel heeft Lindsay het over hetzelfde,en het woord Kinchin-mabs kan ik niet meer horen. Jammer dat mijn mening over historische thriller hierdoor compleet terecht bleek te zijn,misschien word haar volgende boek beter..Maar zeker dit boek geen hoogstandje..

komt dit aspect nergens meer aan bod...,Patricia Cornwell, geboren op 9 Juni 1956, in Miami, groeide op in Montreat, Noord-Carolina. Nadat ze afstudeerde werkte ze tot 1990 als technisch schrijfster en computeranalist op het kantoor van de pathologisch-anatomische dienst in Richmond, Virginia; maar niet in een medische functie. Haar eerste misdaadthriller uit 1990 werd aanvankelijk afgewezen door zeven belangrijke uitgeverijen. Cornwell bleef echter volhouden en haar hoofdpersonage Dr. Kay Scarpetta werd uiteindelijk immens populair bij het lezerspubliek. Zo populair zelfs dat de reeks o.a. is bekroond met de Edgar Award en de Gold Dagger Award. Forensisch patholoog Kay Scarpetta is na haar geweldadige confrontatie met een psychopaat verhuisd naar Charleston, Zuid Carolina. Samen met Lucy, Pete en Benton begint ze een privépraktijk voor forensisch onderzoek. Al snel worden Kay en Benton Wesley naar Italië gestuurd om onderzoek te verrichten naar de dood van de populaire Amerikaanse tennisster Drew Martin. Drew is tijdens haar vakantie in Italië vermoord en haar naakte, verminkte lichaam is gevonden vlakbij het Piazza Navona, in het hart van het historische deel van Rome. De zaak heeft internationaal veel opwinding veroorzaakt. Details over leven en dood worden voortdurend op televisie getoond. Kay en Benton staan echter voor een raadsel. Na hun terugkeer naar de V.S. ontdekt Scarpetta tot haar verbijstering toch een verband tussen de moord op tennisster Drew Martin en een niet opgeloste zaak van een moord op een naamloze jongen en haar oude vijand, de psychiater dr. Marilyn Self. Ook in haar eigen privéleven worstelt Scarpetta voortdurend met haar eigen gevoelens en haar gevoelens voor anderen. De verzuurde samenwerking met Pete Martino bereikt een triestig hoogtepunt. Ik ben een Scarpettafan van het eerste uur. Steeds opnieuw is het uitkijken geblazen wanneer een nieuw boek in de populaire reeks van Patricia Cornwell verschijnt. Een behoefte die de laatste jaren steeds minder aan de verwachtingen kan voldoen. Toen Cornwell in haar eerste boeken nog veel aandacht besteedde aan de forensische geneeskunde op zich, laat dit in haar laatste boeken steeds meer en meer te wensen over. De persoonlijke relaties van de hoofdpersonages krijgen meer de bovenhand dan de eigenlijke moordonderzoeken. Enorm spijtig, want Cornwell verliest hier enorm veel van haar talent en potentieel. Ze was begin jaren ’90 een trendsetter. Kwam met een compleet nieuw genre op de markt, en werd immens populair. Dat je dan als auteur eens wat anders wil kan ik nog begrijpen, maar dat je steeds maar dieper weg zakt in dit moeras doet bij mij een alarmbel rinkelen. Never change a winning team geldt mijn inziens ook hier. Cornwell blijft een begenadigd schrijfster maar de geloofwaardigheid van Dodenrol is ver te zoeken. Het plot is zo ingewikkeld en onwaarschijnlijk dat het bijna lachwekkend is. Waar vroeger Scarpetta uit blonk door een moord op te lossen door haar forensisch onderzoek, komt dit aspect nergens meer aan bod in Dodenrol. Het is een samenraapsel van toevalligheden die uiteindelijk resulteren in een onbegrijpelijk slot. Dodenrol was een echte teleurstelling en een absolute uitdaging om het te beëindigen. Alleen de echte Scarpetta fans zullen dit nog blijven slikken. Voor de incidentele lezer is het mijn inziens tijdverlies. Als Cornwellfan van het eerste uur zal ik ook spoedig afhaken als het niveau zo pover blijft.

Dit is een typische 'you love it or you hate it'-thriller. Ik behoor tot de 'haters', maar kom desondanks op twee sterren uit voor dit curieuze verhaal. (Zie onderaan mijn waardering per beoordeeld aspect.) Over het algemeen ben ik niet vies van een afwijkende opzet, maar Graeme Cameron maakt het te bont. Ik zie geen reden het 'anderszijn' te belonen, alleen maar omdat de auteur het aandurft het anders te doen dan gebruikelijk is. Na slechts een paar hoofdstukken gaat het al mis. De humor, de ironie en de uitvoerige bespiegelingen worden irritant en die irritatie groeit en groeit. "Voor mensen als ik, die van schrik vergeten waarom ze ook al weer boodschappen waren gaan doen en die wellicht - onbewust of anderszins - hopen op een tweede kans om een eerste indruk te maken, moet de 24 uurssupermarkt, naast theezakjes en vage instellingen voor het beschermen van je privacy op social media, haast wel gelden als een van de nuttigste uitvindingen van de moderne mens." Op bladzijde 84 prijsde in plaats van prees elke vrouw zich gelukkig ... Uit nieuwsgierigheid naar de afloop van 'Doodnormaal' en om achter de mogelijke motieven te komen van lezers om dit boek vijf sterren te geven (op Goodreads varieert het van 1-5) heb ik het uitgelezen. Naarmate ik vorderde ging de absurditeit me steeds meer tegenstaan. De seriemoordenaar, de ik-figuur, leer je niet kennen. Man, maar hoe hij heet, hoe oud hij is, hoe hij er uitziet, wat zijn beweegredenen zijn, wat voor werk hij doet, niets van dat al komt aan de orde. Opzettelijk, ter eigen invulling, als ik het gesprek met de auteur - achter in het boek - juist interpreteer. Alle personages + het verhaal blijven vlak, eendimensionaal en daarom oninteressant. In het hierboven genoemde gesprek wordt o.a. aan Cameron gevraagd wat zijn grootste en wat zijn meest bevredigende uitdaging was bij het schrijven van dit boek. Diens antwoord: "Uitzoeken hoe ik een seriemoordenaar toch zo sympathiek kon maken dat je over hem wilt blijven lezen, was dat allebei. Het was de grootste uitdaging om voor de hand liggende redenen, maar het was ook de meest bevredigende - althans voor mij - omdat dat alleen maar kan als je humor gebruikt en op speelse wijze zoekt naar de grenzen van wat nog grappig is." Missie niet geslaagd: 1. de moordenaar is niet sympathiek en 2. de onophoudelijke humor verveelt snel en is óver de grenzen van wat nog grappig is. [spanning 2, plot 1, schrijfstijl 3, leesplezier 2, originaliteit 2, psychologie 1]

Ik had hoge verwachtingen van het boek mede omdat Karin Slaughter ook de voorkant wat schrijft. Mooie voorkant schepte ook hoge verwachtingen maar dit is voor mij geen thriller eerder een roman.

Ik vond er eerlijk gezegd niet zo heel veel aan. Ook de illustraties vond ik maar matig.Ik zal dus wel weer iets gemist hebben, want ik zie alleen maar beoordelingen van vier of vijf sterren....! Misschien moet ik het boek ooit nóg eens lezen.

Voor mij is dit een heel vreemd boek, ik heb het niet uitgelezen.Jammer, Renate kan mooiere boeken schrijven, maar dit is uit haar begintijd.

Bij momenten wist het boek me te charmeren, maar deze momenten maken het verhaal niet tot wat het zou kunnen geweest zijn. Tijdens het lezen had ik meer zin om bladzijden uit het boek te scheuren want het lezen werd een worsteling, ik worstelde me door het verhaal, gewoon om het boek te kunnen weg leggen. Jammer, want het bevat de juiste ingredienten ...

Helaas was dit boek totaal niet wat ik had verwacht. De titel liet mij denken dat het een bloedstollend verhaal zou worden. Helaas was het verhaal erg langdradig, traag en heeft niet echt spanning. Mij kon het boek helaas niet boeien. Op mijn blog een uitgebreidere recensie. https://www.hebban.nl/p/desiree-leest

Alweer een hele tijd geleden had ik dit boek gewonnen. De titel en omschrijving spraken me aan en daarom had ik meegeloot, maar toch bleef het boek uiteindelijk een hele tijd op mijn stapel 'nog lezen' liggen. Maar inmiddels is het uit, en kan ik zeggen dat ik het boek best vermakelijk vond, en ik er hier en daar ook nog wat van heb opgestoken of andere inzichten heb opgedaan, maar veel anekdotes en verhalen stonden iets te ver van mij af. Wel vond ik het erg leuk dat aardig wat dingen uit de jeugd van de schrijver voor mij ook herkenbaar waren, omdat ik een leeftijdgenoot van Rutger ben. Ik vermoed overigens dat ik niet helemaal in de "doelgroep" voor dit boek pas, en dat het bij mannen misschien wat meer zal aanspreken, omdat zij zich, denk ik, beter in Rutger zullen herkennen.

Met volle verwachtingen aan begonnen, maar het verhaal is te voorspelbaar. Zeer boeiend ontwerp, maar te cliché uitgewerkt.

Zoals de titel van het boek doet vermoeden, gaat Mrs. Hudson en de vloek van de geesten over de hospita van Sherlock Holmes. Zij is bekend geworden door de bijrol in de boeken van Arthur Conan Doyle over de legendarische Londense speurneus. Martin Davies heeft een zogeheten pastiche geschreven waarin hij op geheel eigen wijze het werk van Holmes beschrijft. Ik-persoon in het boek is het hulpje van mrs. Hudson, Flotsam. Op een dag wordt Sherlock Holmes bezocht door ene Moran die uit Nederlands Indië is teruggekeerd, kennelijk op de vlucht voor een vloek die de inheemse bevolking over hem en zijn kompanen heeft uitgesproken. In tegenstelling tot de verhalen van Doyle, laat Davies Mrs. Hudson dit mysterie oplossen. De schrijver maakt van Sherlock Holmes een karikatuur die nogal zelfingenomen is terwijl zijn hospita hem telkens aftroeft zonder haar bescheidenheid en doortastendheid te verliezen. Hoewel de stijl niet echt slecht is, vind ik het verhaal zelf niet sterk. Het is een slap aftreksel van de creativiteit die Doyle in zijn Sherlock Holmes avonturen stopte. De vele pogingen tot humor zijn in de meeste gevallen uiterst flauw, uitgezonderd een komische situatie in het eerste hoofdstuk. De Vloek kan me niet echt boeien want de plot zit zo doorzichtig in elkaar dat het bijna gênant is. In het laatste hoofdstuk worden bovendien alle redenaties van de hospita die eerder in het boek voorkwamen nog eens omstandig herhaald. Dít en het feit dat Sherlock Holmes voortdurend belachelijk wordt gemaakt, leiden tot de onvermijdelijke conclusie dat Martin Davies tot iets beters in staat moet zijn dan deze parodie!

Na zijn vertrek uit het Britse leger heeft Chris Ryan, een pseudoniem van Colin Armstrong, een aanzienlijk aantal actiethrillers geschreven. Een van deze boeken was Tegenaanval, waarin John Porter en John Bald de seriepersonages zijn. Dit boek is vervolgens bewerkt tot een televisieserie. Het nieuwste boek in de reeks is Machtsspel, dat in maart 2018 in uitgekomen. Naast schrijven houdt Ryan zich ook bezig met het presenteren van televisiedocumentaires. Deze houden alle verband met het leger of de ordehandhaving. De voormalig SAS’ers John Porter en John Bald werken tegenwoordig voor MI5 en MI6 en worden in die hoedanigheid naar Sierra Leone gestuurd, waar een burgeroorlog heerst. Ze hebben opdracht gekregen om oud SAS-commandant Ronald Soames uit het land op te halen, maar hij blijkt te zijn verdwenen. Soames had de taak om de grootste diamantmijn van het land te bewaken, maar lijkt ook vijanden gemaakt te hebben. Het heeft er alle schijn van dat er zowel van Britse als Russische kant jacht op hem wordt gemaakt. Lukt het Porter en Bald om Soames het land uit te krijgen en de burgeroorlog het hoofd te bieden? Wie de naam Chris Ryan kent, zal in principe meteen aan actie denken. Niet vreemd, want zijn vorige carrière, Ryan was jaren militair, bestond hieruit en zijn boeken zijn stuk voor stuk actiethrillers. Machtsspel is daar dus geen uitzondering op. Een groot deel van het verhaal bestaat uit het leveren van gevechten en het vaak daarbij behorende schietgeweld. De auteur schroomt daarbij niet om uitvoerig en beeldend te beschrijven hoe rebellen worden afgeknald en wat er vervolgens met hen gebeurt als de enorme hoeveelheid afgevuurde kogels hen geraakt hebben. Lezers met een goed voorstellingsvermogen en een wat zwakkere maag kunnen dit boek wellicht beter links te laten liggen. Het verhaal wordt vooral gedragen door superheld John Porter en in mindere mate door zijn kompaan John Bald. Omdat Machtsspel het derde boek is waarin beide heren hun opwachting maken, is het aan te raden de serie op volgorde te lezen. Dan weet je zeker dat je wat meer over de levensloop van beide mannen te weten komt, hoewel, en in feite is dat ook niet de opzet van een actiethriller, dat niet erg uitgebreid en diepgaand zal zijn. Het kan dan mogelijk wel verklaren wat de echte reden van Porter’s alcoholisme is en waarom Bald een racist lijkt te zijn. In dit boek wordt daarover in ieder geval zo goed als geen duidelijkheid gegeven. Ryan heeft een aantal thema’s in het verhaal verwerkt. De drie belangrijkste zijn de diamantwinning, de burgeroorlog waaronder Sierra Leone destijds gebukt ging en de kindsoldaten die daarbij ingezet werden. Het verhaal wordt daardoor een stuk realistischer. Toch ontkomt de lezer er niet aan om te concluderen dat er ook wel een aantal onwaarschijnlijkheden in het boek voorkomen. Vooral richting de ontknoping lijkt de auteur alle remmen los te gooien en is een aantal scènes te ver gezocht. Dat is goed voor de actie, maar voor de geloofwaardigheid is het fnuikend. Machtsspel, dat vertaald is door Ralph van der Aa, is een op gezette tijden harde actiethriller die zich over het algemeen in een hoog tempo afspeelt. In combinatie met de niet al te gecompliceerde schrijfstijl van Chris Ryan is dit een typisch boek voor de liefhebber van dit genre thriller.

Een pretentieus, maar ongeloofwaardig plot, waarbij honderden pagina’s worden besteed aan de jeugdtrauma’s (te kleine penis, dat soort werk) van de hoofdpersoon en dat gaat na een poos behoorlijk tegenstaan, mede door de vele psychologie van de koude grond. Het taalgebruik is zo nu en dan ook ongewoon, hoewel de schrijver ook wel met rake typeringen van personen en situaties komt. De nodige maatschappijkritiek doet erg aan de oude boeken van Sjöwall en Wahlöö denken, nogal kort door de bocht dus. Bovendien is zijn visie op het gezin op z’n minst gezegd nogal deprimerend. En de ellende schijnt zo veelvoorkomend te zijn, dat het heel begrijpelijk wordt waarom de Finnen zoveel drinken en zichzelf van kant maken. Dit is niet bepaald kost voor een gemiddelde ChristenUnie-stemmer.

Er is goed nieuws en er is slecht nieuws. Het goede nieuws is dat er een nieuwe Harlan Coben op de planken van boekhandel en bieb staat. Coben behoort voor mij tot de grote drie met de harde C van crime: Coben, Lee Child en Michael Connelly. Drie thrillerschrijvers die ik in de jaren negentig ontdekte en sindsdien trouw heb gevolgd. Schrijvers die ik altijd heb gewaardeerd omdat ze niets meer en niets minder wilden dan een spannend verhaal schrijven (dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld Dennis Lehane of George Pelecanos die ik juist weer waardeer omdat ze wel meer willen dan alleen een spannend verhaal schrijven). Het slechte nieuws is dat deze nieuwe Coben (er schijnt alweer een nog nieuwere te zijn) zuigt. Hij zuigt aanmerkelijk harder dan de Coben die ik hiervoor las en zelfs nog veel harder dan de laatste Lee Child. Het begint niettemin veelbelovend. Tien jaar geleden verdwenen twee jongens spoorloos. Een van hen was de neef van ‘Win’, de onoverwinnelijke sidekick van Myron Bolivar. Een personage als Win (Windsor Horne Lockwood III voor niet-ingewijden) is natuurlijk problematisch. Het is een eenmans A-team die de kracht en het vernuft van B.A., de looks en charme van Face, het onberekenbare van Murdock en de inventiviteit van Hannibal in zich verenigt, met daarbij dan ook nog eens de kapitaalkracht van J.R. Ewing en Blake Carrington gecombineerd. Door het scheppen van een dergelijk karakter lijkt Coben eerder schatplichtig aan Lester Dent dan aan David Goodis of Ross MacDonald, maar Dennis Lehane creëerde met Bubba Rogowski een soortgelijke bijrol, dus ik geef Coben hier het voordeel van de twijfel. Uiteraard is het veelzeggend dat Win en Myron een zaak die zo dichtbij kwam, tien jaar geleden niet konden oplossen. Hier moet dus wel iets heel duisters en groots aan de hand zijn. Deze verwachting zal de lezer later nog lelijk opbreken, maar het begin is ontegenzeggelijk goed. Met Fat Gandhi lijkt Coben zijn helden met een tegenspeler van formaat (pun intended) op te zadelen. Helaas is dit een dwaalspoor. We treffen Fat Gandhi, zonder zijn Dickensiaanse entourage, nog een keer tijdens een nogal teleurstellende confrontatie met Win op een afgelegen boerderij in Assen(!). Nu weet ik niet of er in of nabij de gemeentegrenzen van Assen veel boerderijen zo afgelegen liggen dat er onopgemerkt en zonder collatoral damage, een vuurgevecht zou kunnen plaatsvinden, en ik snap ook wel dat Coben en/of zijn researchers/ghostwriters geen zin hebben om Streetview of Google Maps op te starten voor zo’n klein detail, maar het tekent voor mij toch de slordigheid en de minachting voor de lezer, die deze hele roman uitwasemt. Met het afvoeren van Fat Gandhi verliest het verhaal alle urgentie. De plot is niet veel ingewikkelder dan een doorsnee Tatortaflevering (Goldbach) en de vraag waarom Win en Myron dit tien jaar geleden niet konden oplossen (omdat de au-pair al terug naar Finland was? Kom aan zeg!) blijft als een heel hardnekkige olifant op kousenvoeten door de kamer dansen. Dit zou misschien allemaal nog enigszins te pruimen zijn geweest, als de rest van het boek niet zo volkomen wezenloos was. Ik vroeg me bij momenten of er nog een professioneel schrijver aan te pas was gekomen, of dat Coben tegenwoordig zijn boeken aan de hand van steekwoorden door een algoritme laat schrijven. Myron gaat naar een basketbalwedstrijd om zijn neefje Mickey te zien spelen. Myron gaat naar een worstelwedstrijd omdat bijfiguren Little Pocahontas en Big Cindy nu eenmaal ook in het boek moeten, hoewel ze helemaal niets bijdragen aan de voortgang van het verhaal. Myron filosofeert wat over de wezenskenmerken van de staat New Jersey en haar inwoners. De vriendin van Myron krijgt een nieuwe baan en daar moet op geneukt worden, maar o nee, toch niet want daar belt die dekselse Win met een nieuwe aanwijzing. Myron rijdt in het holst van de nacht naar een DNA lab, debiteert een interessant weetje over een straat die vernoemd is naar een fabriek die er allang niet meer staat en krijgt vervolgens door een laborante met een ingewikkelde naam, want vernoemd naar een fan die gedoneerd heeft aan het goede doel, pagina’s en pagina's aan desinformatie over zich uitgestort die voornamelijk bedoeld lijkt om de lezer op het verkeerde been te zetten. Myron vertedert zichzelf met sentimentele bespiegelingen over de verhouding met zijn inmiddels bejaarde ouders. Samen televisie kijken schiep immers ook een band. Nu zitten kinderen op hun eigen kamer naar god weet wat te kijken. Waar moet het toch heen met de wereld? Gelukkig lijkt neef Mickey een goede gast. Oeps, daar betrapt Myron neef Mickey en zijn vriendin terwijl ze zitten de vozen in de auto. De moeder van de vriendin van neef Mickey is een hele beroemde actrice, dat weet bijna niemand, maar Myron lekker wel. En zo emmert en dreutelt het heel zelfgenoegzaam maar door en door en door tot een ontknoping die gruwelijk en schokkend lijkt omdat hij gespeend is van iedere realiteitszin en overduidelijk bedacht is aan de schrijftafel. Het lijkt leuk, maar als je er drie seconden over nadenkt besef je dat dit alleen kan in een boosaardig misdaadsprookjes waarin alle personages van bordkarton zijn. En zijn Myron en de machtige Win - spoileralert- - nu al die jaren genept door een huisvrouw? Nou moe! Als thriller is dit echt op alle fronten volkomen en door en door shit. En ik weet niet of Coben de lezer ooit eerder een inkijkje gaf in de gedachtewereld van Win, maar die blijkt huiveringwekkend plat en banaal voor zo’n buitenissig personage.

Roel Thijssen reist, samen met zijn vrouw Mieke, door Laos om inspiratie op te doen voor het schrijven van spionageromans. Hun reis begint in Vientiane, het ‘geïmporteerde’ Thailand. Van daar uit vervolgen zij hun reis naar Vang Vieng, de Indochinese variant van Ibiza. Daarna reizen ze door naar Luang Prabang, de laatste schakel met de wereld buiten Laos. Vervolgens doen ze Pakse aan, een stad die de diepe historische wortels van Vientiane en Luang Prabang mist aangezien de stad amper een eeuw oud is. Vanuit Pakse gaan ze naar Champassak, een uit de kluiten gewassen gehucht met een, niet eens geasfalteerde, hoofdstraat. Ook brengen ze een bezoek aan de ruïnes van Vat Phou, die in een opvallend goede staat zijn ondanks het feit dat ze al gebouwd zijn in de negende eeuw. Hun reis sluiten ze af op het backpackers eiland Don Det. Laos is een land dat door vele Azië-gangers niet direct als reisbestemming wordt gekozen. Thailand staat (uiteraard) op nummer één en dan zijn er nog wel een aantal landen die de voorkeur krijgen boven Laos. Een belangrijke reden hiervoor is uiteraard ook dat Laos pas vanaf het begin van deze eeuw (beter) toegankelijk is voor reizigers. Maar toch is er van massatoerisme echter absoluut geen sprake. Laos is een land met een historie die terug gaat tot in de 14e eeuw. Toen werd het Koninkrijk Lan Xang of Lan Xang Hom Khao, het rijk van de miljoen olifanten en de witte parasol, gesticht. Laos valt moeilijk te doorgronden, mede door zijn complexe geschiedenis, maar dit mysterieuze maakt het ook weer zo aantrekkelijk. In Het land onder de witte parasol schetst Roel Thijssen aan de hand van diverse invalshoeken een beeld van Laos in het verleden én het heden. De religie komt uiteraard aan bod, de geschiedenis van het land wordt beschreven, de (invloeden van) oorlogen en buitenlandse machten, maar ook het koningshuis (dat sinds 1975 niet meer bestaat), de opkomst van het toerisme en de Laotiaanse keuken. Het is jammer dat Thijssen geen chronologische volgorde aanhoudt voor, in ieder geval de geschiedenis, van het land. Dit én de vele andere onderwerpen komen nu door elkaar heen aan bod. Verder verwijst Thijssen veel én vaak naar andere boeken die over Laos geschreven zijn en dat maakt het verhaal soms nogal rommelig. Thijssen hanteert geen boeiende schrijfstijl. Het boek bevat grotendeels een ‘droge’ opsomming van feiten en gegevens en slechts af en toe permitteert hij zich een grappige opmerking of beschrijving. Maar zeer zeker té weinig om het boek als prettig leesbaar te beschouwen. Als gids voor de geïnteresseerde toerist is het boek nauwelijks bruikbaar, aangezien er té weinig aandacht geschonken wordt aan de (toeristische) bezienswaardigheden in het land. Een veelgebruikte uitdrukking in Indochina (een geografische term voor dat deel van Azië dat bestaat uit het huidige Vietnam, Laos en Cambodja) is: ‘Same, same, but different’. Deze uitdrukking is ook vaker gebruikt als titel voor films over Azië en het is dan ook deze uitdrukking die de subtiele verschillen tussen de Indochinese culturen goed weergeeft. Het lijkt allemaal één pot nat, en tóch is het anders…. Een uitdrukking die de lading volledig dekt.

Ik was benieuwd naar dit boek want het speelt zich onder andere af daar waar ik woon: het eiland Tholen. Het verhaal op zich was wel goed maar ik vond het een beetje oppervlakkig geschreven. De schrijfstijl deed me meer denken aan een jeugdboek dan aan een volwassen thriller. Daarom: 2 duimpjes.

Ik vond het matig dit boek, was blij dat het uit was. Vond het over de top, gewelddadig en een ingewikkeld verhaal. Ik had van te voren de recensies gelezen en die waren vooral lovend. Maar nee die mening kan ik echt niet delen vandaar maar krap 2 sterren voor mij.

Dit boek kwam heel vaak terug in de boekengroepen die ik volg. Dus toen het bij de bib bij de "net teruggebrachte" boeken stond, was het een kleine moeite om hem mee naar huis te nemen. De cover vind ik eenvoudig en toch heel mooi, met de appel op het bord. Die appel komt later in het verhaal ook nog letterlijk terug. Het verhaal van Rosa Sauer, de voorproefster van Hitler is gebaseerd op waargebeurde feiten. Dat is voor mij heel intrigerend... Wat vond ik goed? Het idee is goed... Er komen ook stukken in die verwijzen naar talloze bombardementen en naar de bekende Hindenburg-boekenverbranding. Het is interessant om het hoofdpersonage in die tijdsgeest van dit soort herkenbare feiten geplaatst te zien. De personages van de Barones en opperbevelhebber Ziegler brachten een beetje schwung in het verhaal, maar voor mij niet genoeg... Waarom geef ik maar een 2*: 1. Onduidelijkheid De eerste twee delen van het boek bevatten telkens stukken van het heden en het verleden (toen het hoofdpersonage haar man leerde kennen en nog vroeger toen ze kind was). Het derde en laatste deel bevat stukken van de toekomst en ook nog van een verleden na de oorlog. Maar die tijdsperiodes per hoofdstuk en per "deel" lopen zo door elkaar dat ik er echt mijn aandacht moest bijhouden. Ik kon vaak gewoon niet volgen. 2. Afstandelijkheid Hoewel het een spanningsboog van jewelste is: iemand die voorproefster wordt bij Hitler en dus in het hol van de Leeuw haar leven riskeert... ik vond het zwaarwichtig, maar tegelijk heel emotieloos geschreven. De achterflap verwijst naar de haat voor Hitler, maar ik voel vooral gelatenheid. De relaties met de vriendinnen (andere voorproefsters) zijn ook heel bizar, soms close en soms zijn ze vijanden van elkaar. Ik verwachtte dat ze toch met een paar wat meer dingen zou gedeeld hebben. Maar dat gebeurt niet. Dit draagt natuurlijk bij aan de afstandelijkheid die ik voelde bij het verhaal. 3. Onlogisch Ik snapte helemaal niet waarom de kok (Krumel) het eten klaarmaakte dat de voorproefsters moesten testen. Dit is toch een gewoon een Duitser die in het afsloten kamp van Hitler zit, wat heeft dit eten en deze man te maken met het gif dat de Engelsen er stiekem zouden kunnen instoppen? Misschien mis ik iets, maar dit is voor mij niet duidelijk uitgelegd. En vermits het volledige verhaal over het eten gaat, is het wel een belangrijke... Ik vind het ook duidelijk dat Rosella Postorino enkel geraakt werd door het verhaal van Rosa dat uitkwam op haar 95 jaar, maar haar nooit gesproken heeft...

De beschrijving van het boek intrigeerde en wilde het boek graag lezen. Maar na 80 pagina's afgehaakt. Het lezen werd helaas een "moeten" en niet een ik wil weten hoe het verder gaat.. Misschien ooit nog een tweede poging maar voor nu gaat het helaas aan de kant.

Niet mijn boek: mijn buurvrouw overkwam in dezelfde tijd hetzelfde. Getrouwd met een veel oudere man, wist ze ook dat de kans groot was als weduwe achter te blijven. Zij had geen enkele behoefte er een dagboek over te schrijven, wilde met rust gelaten worden en in de luwte zijn met haar verdriet. Beslist ben ik geen Palmenfan en zal dat ook niet worden: ik vind haar boeken saai en oppervlakkig en ja...de meeste gelezen, dus ik weet waar ik het over heb. Er is geen enkele geweest, waar men wijsheid, diepte of verrassing uithaalde. De vrouw zelf gedraagt zich hoogmoedig en onsympathiek, dat vindt ze van zichzelf ook. Zegt ze al jaren in interviews over haar eigen optreden. Zelfkennis siert de mens, nietwaar? Waarom al die gevoelens en emoties in de etalage voor heel Nederland in dit boek? Vroeg ik samen met anderen me af, toen het boek op de markt kwam. Als dit boek voor haar therapeutisch gewerkt heeft, ook prima, maar haar eigen opvattingen over wat literatuur of lectuur zou zijn, zijn niet congruent. Ze vindt dat ze zelf literatuur schrijft en kleineert anderen die dat niet zouden doen, soms in het openbaar. Houdt jaarlijks "audiëntie" op het Boekenbal, dus geen wonder dat schrijfster en boekeninhoud samenvallen. Iedereen maakt narigheid en verdriet mee in zijn leven en schrijft er gelukkig geen (rammelend) boek over. noch heeft zo'n grote aandachtsbehoefte. Vanwege deze aspecten en vooral de inhoud, vind ik het een draak van een boek en dat mag ook! Het staat ieder vrij dit te vinden en als review op te schrijven, zonder onvertogen woord en bovenal: zonder inmenging en betutteling!

Het boek was een verjaardagscadeau. Ik heb er welgeteld 45 bladzijdes in gelezen. Wat een waardeloze schrijfstijl. Snel aan de kant gelegd en een echt boek gepakt.

We maken kennis met Leon, die op een dag zomaar in de auto van een kennis stapt en - de ingestelde navigatie volgend - wegrijdt. Het verhaal wordt verteld via de notities die Leon opschrijft in een verhoorkamer. We weten dus al dat het niet goed is afgelopen. Een spannend gegeven. Waar ging de rit heen? Wat zat er in de auto? En wat ging er mis? Aan de hand van korte hoofdstukken komen we steeds meer te weten over Leon; zijn verleden, wie hij is en waarom hij zomaar in die auto stapte. De schrijfstijl is, op enkele saaiere passages na, heel boeiend. Met slechts weinig woorden ontstaat een rijk beeld van Leon, een niet al te snuggere, naïeve jongen die ook maar zijn weg in het leven probeert te vinden. En zo worden al zijn vreemde handelingen en beslissingen opeens geloofwaardig. Helaas is het einde dat niet. Het einde lijkt niet te kloppen met de rest van het verhaal. Had de schrijver gaandeweg kleine hints in deze richting gegeven, dan had dit einde briljant kunnen zijn. Helaas is de conclusie zo tegengesteld aan het beeld dat van Leon is geschetst, dat het simpelweg ongeloofwaardig is.

Wanneer je zus wordt vermoord en jij hebt de dader gezien dan verwacht je toch dat deze snel gepakt wordt, maar na 12 jaar is nog steeds niet duidelijk wie Anna, de zus van schrijfster Linda Conrads, heeft vermoord. Wanneer zij naar een reportage op televisie kijkt staart ze plotseling in het gezicht van de moordenaar van haar zus. Ze zet alles op alles om hem alsnog te laten boeten voor zijn daad, en zet een val. Helaas loopt dit anders dan verwacht en op een gegeven moment weet Linda niet meer wat echt is en wat niet. De flaptekst van het boek beloofd heel wat maar helaas wordt dit niet waargemaakt. Ik heb het boek al zeker voor de helft uit wanneer het verhaal mij een beetje begint te pakken. Het eerste deel is langdradig en saai te noemen. Maar ook de tweede helft loopt niet over van snelheid en helemaal in het verhaal kom ik dan ook niet. Feit en fictie loopt heel erg door elkaar en ik was regelmatig de draad kwijt.

Fabrizio is een succesvol schrijver die wordt uitgenodigd op het meest decadente feest van de eeuw, en kan daar niet ontbreken. Het geheel speelt zich af in een reusachtige prive-dierentuin. Tegelijkertijd heeft het feest de aandacht van een satanische sekte die van plan is naam te maken door een van de gasten te vermoorden,of ze daar in slagen laat zich raden. Ik heb Haal me op, neem me mee gelezen van deze schrijver (vond ik prachtig) en had hooggespannen verwachtingen over dit boek, ik zal kort zijn, het verhaal boeide me voor geen meter, geen goed nederlands, maar jullie weten dan wel hoe ik het vond.

IJsdood is het tweede boek van Michael Theurillat en het eerste dat in vertaling verschijnt. Evenals in het eerste boek speelt in IJsdood commissaris Eschenbach de hoofdrol. De verwijzingen naar het eerste boek zijn beperkt; wat dat betreft kan IJsdood prima zonder kennis van het voorgaande boek gelezen worden. Het verhaal komt langzaam op gang. In het begin van het boek bemoeit commissaris Eschenbach zich met een schietpartij in een nachtclub die verder niet meer ter sprake komt. In afwisselende hoofdstukken volgt de lezer tegelijkertijd een assistent van een professor bij een biochemisch instituut die ingeschakeld wordt bij het vertalen van enkele Arabische berichten die onderschept zijn door het leger. Kort daarop verdwijnt de assistent en wordt Eschenbach belast met de opsporing. Daarnaast krijgt hij te maken met een dode man die uit een rivier is gevist. Autopsie leert dat de man vergiftigd is. Men kan de identiteit van de man niet achterhalen. Langzamerhand ontdekt men dat meer onbekende mensen (daklozen, drugsverslaafden en bedelaars) ogenschijnlijk doodgevroren zijn maar in werkelijkheid vergiftigd zijn. Theurillat heeft met IJsdood geen sterk boek geschreven. De tempowisselingen doen vreemd aan. Soms worden hele perioden in een paar woorden samengevat terwijl iets meer uitleg ook welkom zou zijn geweest, dan wordt er bladzijdenlang aandacht besteed aan een scène die gemakkelijk geschrapt had kunnen worden. Theurillat moet het erg hebben van toeval om zijn plot rond te krijgen. Hij komt nog net weg met hoe één van de personages bij toeval een gecodeerde lijst met namen in handen krijgt. De praktijk leert hoe slordig er in Nederland soms met dergelijke, gevoelige informatie omgesprongen wordt. Theurillat maakt het echter te bont als hij vertelt hoe een personage zomaar ergens in een openbaar toilet iemand anders in een hokje een cruciaal telefoontje hoort plegen. De kring met personages is klein in dit boek. Ook hier komt het toeval weer om de hoek kijken. De personages die elkaar logischerwijze niet zouden moeten kennen, blijken gaandeweg het boek weer allerlei onderlinge relaties te hebben. Dit komt het plot allemaal niet ten goede. Als op het eind van het boek nog een paar van die geheime onderlinge relaties onthuld worden, komt dat niet meer als verrassing maar roept het eerder een gevoel op van dat-kan-er-ook-nog-wel-bij. De geloofwaardigheid is daardoor ver te zoeken. Meer oefening in het opzetten van een goede verhaallijn is bij Theurillat geen overbodige luxe.

Een sterk begin is zeker bij thrillers vaak de opmaat voor een spannend en interessant vervolg, al staat het er niet garant voor. Voor de niet Nederlands klinkende naam Vera Lundi geldt niet anders, haar debuut ‘Onbezonnen’ zou in aanmerking kunnen komen voor de prijs van de sterkste opening, mocht hij bestaan. Een moord met een onschuldig veroordeelde, klinkt origineel en lijkt in een flinke spanning stevig ondergedompeld. Alleen bleek het een dun laagje te zijn en verdampte het bijna nog sneller dan het was uitgelekt. De 16-jarige Patrick van Vliet is gearresteerd op verdenking van moord op Roy Peters. Patrick is het huis van Roy’s buurman binnengedrongen en toen Joost Kanters met zijn echtgenote onverwacht thuis kwam werd de indringer op heterdaad betrapt. Roy is in het dagelijkse leven politieagent en nadat hij het huis was binnen gelopen, is hij dood geschoten. Monica blijft met hun twee dochters Esther en Myra gebroken achter. Als Patrick zijn tweejarig verblijf in detentie heeft volbracht, keert hij terug in de maatschappij en probeert een nieuw leven op te bouwen. Voor Monica is het moeilijk te accepteren dat haar man die ze zo lief had, nooit meer terug zal keren en de dader na twee jaar weer vrij rondloopt. Ze meent dat de dader onvoldoende is gestraft en smeedt een duivels plan. Veelbelovend kun je de start van het verhaal wel noemen. Daar is door de auteur goed over nagedacht. Maar na die start moet er meer verdieping komen en dient het verdere verloop de lezer het verhaal in te zuigen. Dat is met deze lezer niet zo goed gelukt. Lundi doet haar uiterste best om het interessant voor haar lezers te houden maar dat mondt vaak uit in scenes die op het randje van geloofwaardigheid balanceren. Daar heeft het verhaal ook eigenlijk te weinig lagen voor. Een wanhopige weduwe die veelal meer achter haarzelf aan rent dan dat ze met een goed doordacht plan haar verlies wil wreken. Het ontbreekt aan voldoende raffinement en slimheid om het voor lezers aantrekkelijk te houden. Het lijkt bijna een 1-dimensionaal verhaal. Daardoor is het gemis aan een voortdurend strak gespannen spanningsboog, ook zichtbaar aanwezig. De personages konden, in hun huidige setting, ook onvoldoende aan bij dragen omdat de beschrijvingen van hun karakters te beperkt bleven tot hetgeen voor het verhaal minimaal nodig was. Daar had meer kleur op zijn plaats geweest. Maar ‘Onbezonnen’ is een debuut als we de uitgever beluisteren en dan mogen we op een nieuw avontuur rekenen waar de auteur flink progressie heeft gemaakt. Anders zullen de kreten ‘zeer goed’ en ‘absoluut top’ waarschijnlijk beperkt blijven voor een kleine fanschare van intimi die dicht bij de auteur staan en/of close met haar zijn. Eindoordeel: 2 sterren Spanning: 2 sterren Plot: 2 sterren Leesplezier: 3 sterren Schrijfstijl: 2 sterren Originaliteit: 3 sterren Psychologie: 2 sterren

Ongeloofwaardige plot, ongeloofwaardig motief, ongeloofwaardige ontknoping. In tegenstelling tot wat de flaptekst beweert komt dit boek nog niet aan de enkels van Agatha Christie, Dan Brown of Carlos Ruiz Zafón.

Vanwege de nominatie voor de thriller awards ben ik dit boek gaan lezen. De lijst met namen schrok mij direct af: ik heb daar niets mee. Het verhaal begint spannend met de dubbele moord. Maar...helaas...het boek kon mij niet boeien. Ik heb er uiteindelijk drie weken voor nodig gehad om 'm uit te lezen. Ik kwam maar niet in het verhaal en vond het eigenlijk niet boeiend genoeg om verder te lezen. Dit heeft ook veel met Rambe's schrijfstijl te maken: teveel details, teveel omschrijvingen van straten en buurten. Op het einde werd het gelukkig beter, maar het algemene gevoel over deze thriller is 'matig'.

In Het jaar van de plaag heeft een machineplaag – een nanotech-virus – bijna vijf miljard mensen uitgeroeid. De nanotech lijkt geprogrammeerd om zich boven een hoogte van 3048 te vernietigen, dus de overlevenden hebben zich gegroepeerd op de hoogste bergen. De tijd brengt de overlevenden steeds dichterbij de dood, aangezien eten, water, stookmateriaal en veiligheid steeds schaarser worden. Een deel van de wereld kijkt naar een vooraanstaande nanotech-onderzoekster aan boord van het ISS. Ze hopen dat zij de plaag kan vernietigen. Een ander deel van de wereld is vervallen tot kleine eilandjes, zonder onderling contact. Een kleine groep overlevenden in Californië waagt zich – met de ogen gericht op een andere, grotere bergtop met een radio – aan een reis onder de hoogtegrens, waar de plaag in volle kracht heerst. Sterk begin, goede sfeer Het jaar van de plaag begint zeer sterk. De claustrofobische, donkere sfeer met amper lichtpuntjes is sterk neergezet, terwijl je meekijkt met Cam, een van de kleine groep overlevenden in Californië. De mens wordt in al zijn facetten geschetst en de meeste zijn – onder zulke omstandigheden – niet zo mooi. Nadat Cams situatie en de mensen om hem heen – en hun onderlinge verhoudingen – zijn geschetst, vertelt Carlson verder vanuit Ruth Goldman, de nanotech-onderzoekster aan boord van het ISS. Doordat zij totaal anders dan Cam is en in een andere situatie zit, is haar manier van vertellen ook anders. Zaken die al voor de oplettende lezer duidelijk zijn, worden door Ruth expliciet herhaald of benadrukt. Daarnaast wordt alles met zoveel afstand verteld dat de claustrofobische sfeer – ook al zitten ze opgesloten in een relatief kleine ruimte in de onmogelijk grote ruimte – wat meer verloren raakt en meer op de achtergrond blijft. Hierdoor lijkt het vervolg wat zwakker dan het echte begin vanuit Cam, maar het biedt de lezer wel even de benodigde ademruimte. Taalfoutenfestival Helaas lijkt het boek al snel niet meer de onverdeelde aandacht van zowel de vertaler als de eindredactie te hebben. De fouten volgen elkaar op. Verkeerde woorden, missende woorddelen, foutieve spelling, vreemde grammatica, missende woorden, woorden uit andere registers die totaal niet lijken te passen in de rest van het taalgebruik in dezelfde zin, et cetera. En dit stoort. Enorm. Elke keer trekt het de lezer uit het verhaal. Niet enkel omdat fouten van zichzelf al storen, maar ook omdat ze het begrijpen van wat je leest bemoeilijken. Als ergens ineens 'meter' staat waar dat 'kilometer' moet zijn, dan wordt het hele beeld op zijn kop gezet en moet je dat zelf eerst rechttrekken voordat je goed kunt doorlezen. Deze desinteresse is funest voor het leesplezier. Alle herhalingen van de personages gaan storen, alle andere kleine dingen die je – bij een vloeiende lezing – de auteur probleemloos zou vergeven of zelfs perfect bij het verhaal zou vinden passen, storten zich in neonletters bovenop je, daar de fouten het weefsel dat je met het verhaal (met de personages) verbindt, lijken te vernietigen. Zoals de plaag de mensen van binnenuit vernietigt, sloopt deze vertaling met slechte eindredactie dit verhaal tot een schim van wat het had kunnen zijn. Eindconclusie Het jaar van de plaag is een veelbelovend verhaal, maar de slechte vertaling en eindredactie gooien flink roet in het eten. Het is te hopen dat er een tweede druk gaat komen waarin het verhaal het jasje krijgt dat het verdient, zodat het in een minder gemankeerde versie de Nederlandse lezer kan bereiken.

Teleurstellend deel uit de Shopaholic serie. Becky Brandon verhuist samen met haar man en kind naar Hollywood waar Luke de PR voor Sage Seymour op zich neemt. Daar aangekomen probeert Becky er alles aan te doen om een stylist te worden voor de sterren. Nog gezelliger wordt het wanneer Suze en haar man Tarquin ook met de kinderen naar LA komen voor een kleine vakantie. Maar het duurt niet lang voor alles compleet in het honderd loopt. Ik zeg het maar vooraf, deze recensie bevat spoilers! Dus als je het boek nog moet lezen, kun je deze recensie misschien beter overslaan. Ik heb me geïrriteerd aan dit boek. Als je de achternaam Seymour noemt, dan denk je aan Jane Seymour, een mooie rustige Britse vrouw met lang bruin haar. Dit personage voldoet totaal niet aan die omschrijving. Sage moet een volwassen vrouw voorstellen, maar zij gedraagt zich als een verwend klein kind die haar zin perse door wil drukken. Ze gedraagt zich zeer onvolwassen, het is gewoon zielig. Becky wil koste wat het kost op de rode loper verschijnen als beroemdheid, of het nu als stylist is van de sterren, of als actrice. Hiervoor laat ze alles en iedereen het gehele boek door gewoon vallen, dit maakt de ooit zo zoete Becky opeens een wel heel onsympathiek personage. Er is heel veel ruzie in dit boek. Dat maakt het boek niet vrolijk. Natuurlijk kan er een keer een meningsverschil of een kleine ruzie voorkomen, maar in dit boek wordt er continu over en weer geschreeuwd en verwijten geuit die op het eerste gezicht direct worden aangenomen, allemaal 'misverstanden' die nu wel een beetje belegen raken. De situaties waar Becky in terecht komt zijn ronduit ongeloofwaardig. Of ze nu gediscrimineerd is vanwege een hamster, gedwongen wordt om in een naaiatelier een kledingstuk om te zomen, een figurant in een film mag spelen, óf ze bij een première op een rode loper probeert te verschijnen. Het hele verhaal was gewoon één grote teleurstelling. Dit vind ik heel erg jammer. Want ik ben wel een Shopaholic fan. Door het open eind ben ik nu gedwongen om 'Shopaholic grijpt in' open te slaan. Ik hoop dat dit vervolgende deel beter is.

Het Boek begint leuk maar vanaf de helft wordt t voorspelbaar waar t verhaal naar toe gaat. Dan wordt t verhaal ook ongeloofwaardig. Jammer. Het was naar mijn mening beter en ook verrassender geweest als het er minder dik bovenop had gelegen

Als vrij snel kwam ik erachter dat ik dit boek niet geweldig vond. Ik heb het toch uitgelezen, omdat het me altijd fascineert hoe schrijvers - naar mijn mening natuurlijk - de plank mis kunnen slaan. Helaas, te veel clichés en prietpraat in dit boek, dus niet meer dan twee sterren.

Ik heb niet vaak boeken die ik niet uitlees. Bereidwillend lees ik ze meestal toch uit, om te kijken of er misschien toch nog iets in zit dat ik wel kan waarderen uit het boek, al is het maar iets kleins. Maar dit boek probeer ik al twee jaar te lezen, en ik ben ergens op pagina 500 blijven steken. Nog elke dag als ik het in mijn boekenkast zie staan, ben ik blij dat er nog andere boeken in diezelfde kast staan die nog gelezen moeten worden, zodat ik me niet persé op dit boek hoef te storten, Het verhaal is ontzettend langdradig, beschrijvingen worden mateloos herhaald en zijn zo uitgebreid dat ze, ten minste dat denk ik, niemand meer kunnen boeien. Misschien dat ik ooit nog probeer het uit te lezen, en ik heb ontzettend veel respect voor mensen die de hele serie, ik ken er een paar, hebben uitgelezen, want op dit moment (en de afgelopen 2 jaar ook) kan ik het niet.

Dit boek viel me erg tegen. Juf met staarten sprak me aan door het enthousiasme van de schrijfster, maar dit tweede boek vond ik erg egocentrisch. Als ik voor elk woordje "ik" dat in het boek staat een euro krijg, kan ik zó twee weken naar de Bahama's op vakantie. Leuke verhalen over de kinderen komen er nauwelijks in voor. Niet de moeite van het lezen waard.

De in Seattle residerende, ondertussen al pensioengerechtigde, Michael Gruber doorzwom vele professionele wateren: van kok tot adviseur van de presidentiële entourage van Jimmy Carter. Zijn schrijversloopbaan begon in 1987 toen hij, als ghostwriter voor Robert K. Tanenbaum, het eerste van in totaal veertien boeken op papier zette. Nadat de samenwerking tussen de twee mannen spaak liep, begon hij in 2003 onder zijn eigen naam te publiceren. Ondanks het feit dat Het boek van licht en schaduw, net als zijn vorige boeken, ook onder de noemer van de literaire thriller uitgebracht werd, heeft de auteur het roer toch helemaal omgegooid. In tegenstelling tot zijn vroegere werk dat bol stond van zwarte magie, voodoo praktijken en andere bovennatuurlijke verschijnselen, sluit dit boek meer aan bij de immens populaire reli-thriller. In Het boek van licht en schaduw volgen we de in auteursrecht gespecialiseerde advocaat Jake Mishkin, die toevallig in het bezit kwam van een zeventiende eeuwse brief waarin gewag wordt gemaakt van een tot nu toe onbekend toneelstuk van de hand van William Shakespeare. Maar andere partijen hebben ook weet gekregen van de brief en wachtend op de ultieme confrontatie – die waarschijnlijk zijn dood zal betekenen. Jake besluit zijn avonturen vanaf de ontvangst van die brief op papier te zetten. De lezer mag meelezen terwijl het boek geschreven wordt. Aan de hand van drie verhaallijnen die elkaar netjes afwisselen volgen we de avonturen van respectievelijk:de schrijver van de brief, de ontdekker van de brief en van Jake, die de brief in zijn bezit heeft. Slechts een enkele keer wordt hetzelfde gebeuren in meer dan één verhaallijn beschreven, wat dan wel voor een lichte verwarring zorgt in de chronologie van het verhaal. Ook houdt Michael Gruber blijkbaar van het nemen van risico’s, want het eerste hoofdstuk is – met opzet – zeer rommelig verteld. Ik kan me makkelijk voorstellen dat menig lezer het bijltje er hier al bij neerlegt. Maar de doorzetters worden beloond, want nadien wordt het verhaal heel wat ordelijker verteld, waarbij er op verschillende momenten zelfs enige humor in de tekst geslopen is. De plot is eerder doordeweeks voor het gerne: het opduiken van een oud document leidt tot een race tussen verschillende partijen die elk hun eigen redenen hebben om de grote ontdekking als eerste in handen te krijgen. Michael Gruber bevolkt zijn verhalen met markante, kleurrijke personages. Sommige zijn zelfs net iets te kleurrijk om geloofwaardig over te komen, waardoor de lezer zich moeilijk met hen kan identificeren. Wat te denken van een armenpriester die naast Vietnamveteraan ook nog een verleden als gedetineerde heeft? En zijn beschrijvingen van locaties mochten iets meer kleur bevatten, zodat ze iets meer deel gaan uitmaken van het verhaal. Alles bij elkaar beschouwd, ontstijgt Het boek van licht en schaduw de middelmaat niet, en valt het absoluut niet op in het grote aanbod van soortgelijke thrillers.

Duizend vaders is de debuut van de actrice en theatermaakster Nhung Dam. De wereld van het jonge meisje Nhung is rijk aan verbeeldingskracht. Ze woont met haar moeder in Beiahêm. Haar vader die ze enorm mist is met de noorderzon vertrokken. Ze ontmoet de vreemde man Amour, heeft een vriendinnetje Moes en de kauw Pirouetje . Een gekke tante, de maffia, de vader van Moes allen willen wat van haar. Werkelijkheid is ver te zoeken. Als magisch realisme een poging is om werkelijkheid met fantasie te verbinden komt dit spreekwoordelijk niet duidelijk uit de verf. Een boek voor liefhebbers voorzien van rijke surrealistische vertellingen.

Karin Slaughter belicht in elk van haar boeken een stukje van het verleden van een speler, hier krijgen we een stuk uit de relatie tussen Lena en Jared voorgeschoteld. De plot is zoals altijd weer heel erg goed. Stapsgewijs loodst Slaughter de lezer door het verhaal en je blijft tot aan het einde in het ongewisse. Wat originaliteit betreft zit er toch duidelijk sleet op na zoveel jaren van schrijven maar niettemin heeft ze er toch nog een verrassend en spannend einde aan weten te breien. Geen super spannend verhaal alhoewel het zijn momenten heeft. Wat wel begint te storen in Slaughters boeken zijn de relationele ontwikkelingen die de personages door maken. De relatie tussen Will en Sara gaat nu al een paar boeken mee en wil maar niet uit zijn startblokken komen, ze blijft knipperen. Zo langzamerhand heeft de lezer, ondergetekende dan toch, daar genoeg van, het blijft maar aanslepen, is langdradig en uiteindelijk ook ongeloofwaardig. Ook de verhouding tussen Lena en Sara wordt uitentreuren uitgemolken. Deze twee ontwikkelingen overschaduwen het verhaal en halen de vaart eruit. Met als gevolg dat het saai wordt en je regelmatig een déjà vu gevoel krijgt. Spijtig want het verhaal op zich is wel oké. Slaughter lijkt van haar pluimen te verliezen maar het boek is best goed te lezen. Maar om het aan te raden, is toch een stap te ver. Twee sterren dus.

Een boek met columns over een mooie omgeving, maar zonder duidelijk verhaal of doel.

Daphne Hoveling heeft in haar jeugd een traumatische ervaring gehad. Door een burn-out is ze in behandeling bij haar therapeut Etienne Segers. Op het eind van de behandeling neemt Etienne haar mee naar Parijs en Daphne denkt dat ze een bijzondere band hebben, maar is dat wel zo? Erken mij is een kort verhaal dat is verschenen ter gelegenheid van Juni Maand van het Spannende Boek 2009. Het is een aardig verhaal met de nodige spanning. Er wordt geschakeld tussen het heden en verleden van Daphne en hierdoor is het verhaal aantrekkelijker. Toch blijf ik na het lezen nog met een aantal vragen zitten, dit vind ik nooit zo erg fijn. Maar bij een kort verhaal kan je dit wel verwachten.

Ik geef eerlijk toe dat ik heel lang getwijfeld heb of ik een recensie zou schrijven omdat het nooit leuk is een auteur te kwetsen en dat is zéker mijn bedoeling niet, integendeel. Ik doe dit toch, na lang twijfelen, om wat meer duiding aan mijn score te geven. Misschien helpt het de auteur ook om bij te leren voor zijn volgende boek. Ik had mezelf voorgenomen om dit boek zeker een kans te geven, ondanks dat ik het vorige ook een slechte review had gegeven, dus daar ligt het zeker niet aan. Ik ben met een open geest in dit verhaal gestapt. Het is zeker niet dat de auteur slecht schrijft, zeker niet, maar er is iets fundamenteels mis met dit boek, waardoor het allemaal raar in elkaar steekt. Helaas zijn mijn bemerkingen net hetzelfde gebleven bij dit boek als het voorgaande in de reeks. Ik worstelde me met moeite door het verhaal heen en kon me ook totaal niet vinden in de personages en wat zij meemaakten. Het politie-technische was nog steeds (zo niet zelfs nog meer) aanwezig, waardoor er zoveel gebeurde dat ik sommige stukken driemaal moest herlezen. Er zaten daarnaast ontzettend veel constructiefouten en logicafouten in het boek, zaken die niet klopten, anderen die me compleet afleidden. Bovendien stond er een gigantische redactiefout in het begin die me enorm afleidde. Hopelijk wordt dat snel opgelost, want het maakte het verhaal komisch, wat me ook niet de bedoeling lijkt. Die ene fout is nog verwaarloosbaar, maar ook andere fouten waren echt massaal aanwezig, waardoor ik me ernstig vragen stel over de redactie en de logica. Het verhaal voelde te technisch aan, met teveel politiedetails en veel te weinig voeling met de personages, wat me niet vaak overkomt. Dit boek is niets voor mij dus, maar laat dat anderen zeker niet afleiden. Voor mij blijft het allemaal gewoonweg te oppervlakkig. Ik hoop dat de schrijver daar, als er nog een volgend boek komt, toch wel ernstig aan werkt en dat dit boek ook een nieuwe redactieronde krijgt waarin al die fouten eruit gehaald worden, want dat verdient het echt wel.

Als Stephen King korte verhalen schrijft, dan kan je als lezer bijna altijd genieten. Bijna, want in deze bundel wisselen zwakke en sterke(re) verhalen zich af, met helaas de nadruk op de zwakke verhalen. De bundel bevat verscheidene verhalen die al eerder uitgegeven zijn, al dan niet alleen in het Engels. De bundel begint ook met zo een verhaal: Mijl 81. Toen ik het bij de eerste uitgave las, was ik niet onder de indruk. Om het mild uit te drukken, onevenwichtig en vergeetbaar. Het deed me denken aan 'From a buick8', wat voor mij nog altijd het zwakste King verhaal is. Mile 81 staat daar niet ver boven. De herlezing deed me het verhaal niet beter vinden, helaas. Het tweede verhaal 'Premium Harmony' is voor mij het slechtste uit de bundel. Geen idee waarom dit verhaal in dit boek staat, gelukkig was het al even kort als nietszeggend. Ook gelukkig is het derde verhaal. 'Batman en Robin hebben een aanvaring'. Dit haalt mijn aandacht onmiddellijk weer bij de les. Ook kort, maar wel een aangrijpend verhaal, niet te belerend of te dramatisch, gewoon menselijk. En tragisch. Iets wat King heel goed kan, maar niet in deze bundel. De volgende vijf verhalen vliegen voorbij, helaas niet omdat ik ze goed vind. Leuke ideeën, nu en dan, maar het verhaal en de personages blijven vlak en ik vergeet ze snel nadat ik het laatste woord van het verhaal zelf gelezen heb. 'Leven na de dood' springt er dan dubbel uit. Nog altijd niet heel geslaagd, maar toch. Ur had ik ook al gelezen, speciaal voor de Kindle geschreven, ooit eens. Leuk, niet veel meer dan dat. 'Herman Wouk leef nog': opnieuw een verhaal waarbij het idee niet zo sterk is, maar King kan dat best compenseren door levensechte personages, helaas slaagt hij daar deze keer niet in. Dan maar snel overgaan naar mijn tweede lievelingsverhaal uit de bundel: 'Niet helemaal lekker'. Kort en krachtig, de twist zie je zo aankomen, maar omdat ik deze keer wel kan meeleven met het hoofdpersonage, maakt me dat niets uit. De volgende zes verhalen zijn, voor mij toch, wederom vlak en totaal niet interessant. Ik kan me nog levendig oude King kortverhalen voor de geest halen, zelfs al heb ik ze al meer dan tien jaar niet gelezen. Deze zes ben ik opnieuw onmiddellijk vergeten. Als er een twist of een schrikmoment in zit, is die of te voorspelbaar, of net te absurd. Ik zou het bijna zielloos noemen. Gelukkig eindigt de bundel best wel sterk. 'Dronken vuurwerk' is hilarisch. En 'Zomeronweer' een triest einde van een zeer onregelmatige, en zwakke, bundel. De voorstukjes die King bij elk verhaal schrijft, komen als een gimmick over. Een schrijver hoeft niet iedere keer zo het contact met de lezer zoeken. Bij oudere bundels was het beperkter, voelde het ook echter aan. Deze keer leek het geforceerd. Zeker gezien de verhalen die volgden. Het is niet het slechtste wat ik ooit van King las, maar het komt akelig dicht in de buurt. Zielloos, behalve een viertal verhalen. En daar er twintig in deze bundel staan, is dat niet geslaagd te noemen.

Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik nog nooit zo moeilijk door een boek heen ben gekomen... In het begin denk je ook: Dit gaat me niet lukken.. Maar dan een beetje verder in het boek ben je toch in het verhaal... Maar ik heb geen spannend moment gehad in het boek... En als je er dan eenmaal inzit dan aan het einde raak je weer de draad kwijt...

Smoske. De neushoorn die er geen zin in had. Het verhaal leest makkelijk. Snel kort en bondig geschreven. Waar gaat het over? Vriendschap tussen mens en dier? Onvoorwaardelijke vriendschap?. Bedrog?. Fanatiek je einddoel bereiken? De ANWB, de finale WK Italie-Frankrijk, Peter R de Vries en de twee vrienden Johan Pladdet en Smoske komen uitvoerig aan bod tijdens de reis van de neushoorn Smoske door Europa. De neushoorn wordt van de ene naar de andere dierentuin vervoerd vanwege het voortplantingsprogramma. De bewuste neushoorn is Smoske. Hij vertelt zijn belevenissen al urinerend. Smoske wordt via de Beekse Bergen naar Zooparc de Beauval getransporteerd. Dit transport is een hele onderneming voor de chauffeur, Johan Pladdet en de verantwoordelijke dierenarts, Smoske. Het begint onschuldig. De neushoorn wordt op transport gezet. Ontsnapt in Parijs. Gaat via Marseille, Barcelona en Berlijn weer terug naar Frankrijk. Zijn eindbestemming Zooparc de Beauval. Onderweg komt Smoske hebberige mensen tegen die jacht maken op zijn twee hoorns. Al urinerend vertelt Smoske over zijn reden om steeds te ontsnappen en over zijn afkomst uit Congo. De ANWB heeft een zeer prominente rol in dit boek. Zijn wij zo blij met de ANWB? Peter R de Vries als misdaadverslaggever heeft ook een rol in het verhaal. Peter R de Vries ziet verhaal in dit verhaal. Helaas komt hij steeds te laat waardoor hij geen bewijsmateriaal voor zijn misdaadverhaal heeft. De twee vrienden, de chauffeur Johan Pladdet en de dierenarts Smoske, zijn de good guys. De 'jagers' zijn de bad guys. Urinerend wordt er een aanklag geschreven tegen de stropers. Dat is het moraal van het verhaal.

De zevende-eeuwse non Fidelma heeft het besluit genomen op pelgrimage te gaan naar Santiago de Compostella. Ze wil zich tijdens de reis bezinnen op haar positie als rechtsgeleerde en non, en ze wil nadenken over haar liefde voor de Saskische monnik Aedulf die ze in haar geboorteland Ierland achterlaat. Als ze aan boord van de Brandgans stapt voor de overtocht naar het Iberisch schiereiland, weet ze niet dat haar een veelbewogen reis te wachten staat. Op de eerste dag ontdekt ze dat één van haar medepelgrims een oude liefde van haar is. Herinneringen die ze liever wil vergeten, komen volop terug. Gelukkig vindt ze afleiding als blijkt dat een andere pelgrim tijdens een storm verdwenen is. De bemanning veronderstelt dat de verdwenen non van het dek is gespoeld. Maar Fidelma ontdekt dat er moord in het spel is als ze een bloedbevlekte pij vindt. Dood van een pelgrim is alweer het achtste deel in de succesvolle serie over zuster Fidelma. In de vorige boeken werd zij bijgestaan door Aedulf. Nu staat ze er alleen voor en dat valt haar niet mee. Haar oude liefde dringt zich weer aan haar op, terwijl zij zich afvraagt of hij de moordenaar is. Dit boek heeft alles in zich om een geweldig verhaal te kunnen zijn. De setting van een boottocht over de woelige zee - met de dreiging van storm en zeerovers - is natuurlijk prachtig. Toch komt de plot ongeloofwaardig over. De nonnen en monniken aan boord zijn allemaal stuk voor stuk onsympathieke figuren. De losse seksuele moraal onder de geestelijken is erg dik aangezet. Dan is er ook nog een vrouw die geen kinderen wil hebben. Nogal eigenaardig in een primitieve samenleving waarin het nageslacht een soort pensioenvoorziening vormt. Voeg daaraan toe dat er wel erg vaak met bijbelteksten wordt gesmeten, en je hebt een verhaal dat af en toe vervelend begint te worden. Maar er is een lichtpuntje. Dood van een pelgrim eindigt met een cliffhanger waardoor de Fidelma-fan het volgende deel wel móet lezen. Laten we hopen dat het niet weer een boek is waarin geestelijken elkaar om zeep helpen.

Onwaarschijnlijke edelkitsch!!

Als je denkt aan New York, dan denk je aan het Vrijheidsbeeld. En de metro, gele taxi’s, China Town en de genummerde straten. Rick is er nog nooit geweest – hij heeft zelfs in heel zijn leven pas één keer in de trein gezeten, en nog nooit in het vliegtuig – dus in een spontane bui besluit hij dat hij zijn kerstvakantie in New York wil doorbrengen. In Livestream lees je over zijn absurde, twintig uren durende zoektocht dwars door Manhattan. Wat leuk, talent van eigen bodem! Buddy Tegenbosch is geboren in Eindhoven en studeerde eerst voor gymleraar en toen piloot. Hij is zelf ook in New York geweest om de boektrailer op te nemen, die je op zijn website kan bekijken. In de kerstvakantie van wéér een mislukt schooljaar besluit Rick op bezoek te gaan bij zijn achterneef in New York. Vanaf het begin weet je dat er iets gaat gebeuren, er sluimert een onderhuidse spanning. In de metro ontmoet hij Kris, een meisje dat anders is dan alle meiden die hij ooit heeft ontmoet, waardoor Tegenbosch meteen met een cliché op de proppen komt. Maar clichés bestaan niet voor niets en Rick gaat zonder vragen te stellen met Kris mee. Kris heeft een gevaarlijk plan: ze gaat basejumpen van een gebouw. Maar dit gaat mis, en Kris wordt ontvoerd. Rick gaat naar haar op zoek en wordt door heel New York heen gevoerd. Het is duidelijk dat Tegenbosch de stad goed kent, want hij weet de straten en situaties heel beeldend te schetsen. Het is bijna alsof je zelf ook in New York bent. De plot van Livestream is iets too much: een toevallige ontmoeting, een basejump, een ontvoering, een explosie en nog meer. Rick krijgt vrij veel te verwerken in de 24 uur in New York. Het is overwhelming en net als Rick weet je niet waar je aan toe bent. Je wordt er als lezer in meegezogen en hierdoor leest Livestream als een speer. Wel zijn de gebeurtenissen vrij ongeloofwaardig, vooral in zulke hoeveelheden. Het is niet realistisch dat Rick geheel toevallig in zo veel vreemde situaties terecht komt. Ook zorgt deze enorme hoeveelheid aan vreemde gebeurtenissen ervoor dat je als lezer snel afgeleid bent. Het is namelijk iets te veel van het goede. Met name de explosie lijkt weinig toe te voegen aan het verhaal. Wat het boek wel heeft aan spanning en snelheid, mist het aan diepgang. De karakters worden amper uitgewerkt en zijn vooral nodig om de plot gaande te houden. Hierdoor wordt het moeilijk om sympathie voor ze op te brengen en goed met ze mee te leven. Al met al is Livestream een spannend boek over New York, maar wel een met een enorme hoeveelheid aan niet zo geloofwaardige gebeurtenissen. De plot gaat alle kanten op en door deze grote hoeveelheid aan gebeurtenissen kan je als lezer niet volledig meeleven met de personages.

Elke Geurts publiceerde verschillende verhalenbundels en de roman De weg naar zee. Haar werken werden onder andere genomineerd voor De Gouden Boekenuil, de BNG Literatuurprijs en de Anna Bijns Prijs. Geurts schrijft columns voor Trouw en haar nieuwste boek Ik nog wel van jou verscheen in 2017 bij Lebowski. De man van hoofdpersonage E.G. houdt niet meer van E. en besluit te vertrekken. E. probeert deze nieuwe werkelijkheid zo snel mogelijk tot een ander verhaal te maken. Alles kan nog goed komen, man kan zich nog altijd bedenken. Maar langzaam moet E. de werkelijkheid aannemen voor wat hij is en het leven dat ze tot nu toe kende loslaten. De structuur van Ik nog wel van jou is interessant. Fictie en werkelijkheid lopen door elkaar, het hoofdpersonage reflecteert steeds op wat ze schrijft en waarom. Wat literatuur zou moeten zijn of doen en hoe deze verhalen de werkelijkheid zelf vormgeven. Toch lopen heden en verleden op zo veel verschillende manieren in elkaar over, soms in een en hetzelfde hoofdstuk dat je er als lezer geen kant mee op kunt, waar wil de auteur heen, wat heeft dit met het hele verhaal te maken? Daarbij verwijst Geurts, vooral in het begin, steeds vooruit om daar vervolgens ‘daar kom ik later nog op’ aan toe te voegen. De korte, staccato zinnen lezen vlot en zorgen voor scherp proza, maar ondanks deze nuchtere schrijfstijl ontkomt Geurts er niet aan pathetisch of melodramatisch te worden. De clichés vliegen de lezer om de oren, zeker wanneer E. spreekt met haar ‘alchemist’ K. en ze verschillende vrouwen ziet die ze later zelf blijkt te zijn. Al deze pseudo-psychologische inzichten maken het boek nog verwarrender voor de lezer en het hoofdpersonage zelf. “De man die vierentwintig jaar lang mijn maatje was geweest, was van het ene op het andere moment een vreemde geworden. Iemand die ik niet kende en naar het scheen ook nooit echt gekend had.” Op sommige momenten weet Geurts het verdriet, de onmacht en de woede wel goed te vangen en ze verwijst hierbij ook vaak naar andere auteurs. Auteurs die haar voorgingen in het schrijven over een (al dan niet mislukt) huwelijk. E. gebruikt veel citaten uit wat ze gelezen heeft, wat meteen zorgt voor interessante leestips over hetzelfde onderwerp. Al met al weet Ik nog wel van jou echter niet te overtuigen. Het spel tussen literatuur en werkelijkheid is leuk maar wordt niet zo goed uitgewerkt als gehoopt en de rauwe schrijfstijl van Geurts kan clichés niet weren. Deze roman werd op een stoere manier geschreven en is ongetwijfeld uit het leven en het hart gegrepen, maar weet de lezer niet op eenzelfde manier te grijpen.