text
stringlengths 11
355k
| url
stringlengths 32
380
| source
stringclasses 1
value |
|---|---|---|
Toxops montanus is een spinnensoort in de taxonomische indeling van de Desidae.
Het dier behoort tot het geslacht Toxops. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1940 door Hickman.
Desidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Toxops%20montanus | wikipedia |
Logania luca is een vlinder uit de familie van de Lycaenidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1895 door de Nicéville.
luca | https://nl.wikipedia.org/wiki/Logania%20luca | wikipedia |
De Mack NO was een vrachtwagen van de Amerikaanse fabrikant Mack Trucks die gebruikt werd als artillerietrekker voor groot geschut. Het voertuig werd gemaakt in opdracht van het Amerikaanse leger. Tijdens en ook na de Tweede Wereldoorlog is het voertuig ingezet. De officiële Amerikaanse typeaanduiding was: Truck, 7,5 ton, 6×6, Prime Mover.
Geschiedenis
In 1940 begon Mack Trucks met de ontwikkeling van een artillerietrekker voor het Amerikaanse leger. Het voertuig met een laadvermogen van 7,5 ton zou geschikt moeten zijn voor het trekken van het 155mm-M59 Long Tom veldkanon en 240mm-houwitser. De eerste opdracht voor de bouw werd verstrekt in september 1940 en in januari 1942 vervoerde het eerste voertuig, van het type NO-1, een affuit voor het 240mm-houwitser van de Bucyrus fabriek in Milwaukee, Wisconsin, naar een militaire testfaciliteit, de Aberdeen Proving Ground.
De NO-1 was het eerste van een serie van vijf zeer vergelijkbare voertuigen. De NO-2 week in details af van de NO-1. De lier die bij de NO-1 boven de voorbumper was geplaatst verdween naar de onderkant en de bestuurderscabine kreeg ook een dak van canvas, terwijl de NO-1 nog een metalen dak had. Van de NO-2 werden 403 eenheden besteld die allemaal in 1943 werden geleverd. De NO-3, NO-6 en NO-7 weken marginaal af van de NO-2. Van de NO-3 en NO-6 werden in totaal 1.097 exemplaren besteld die allen in 1943 en 1944 werden afgeleverd. De NO-7 was de laatste van de serie en hiervan werden er 188 geleverd in 1944 en 362 in 1945. Van deze laatste versie zijn veel exemplaren niet ingezet, maar werden na de oorlog geleverd aan de legers in opbouw van onder andere Engeland, Frankrijk, België en Nederland. In totaal zijn er zo’n 2.053 Mack NO artillerietrekkers gebouwd.
De NO-4 en NO-5 waren zware bergingsvoertuigen. Van beide typen zijn alleen maar prototypen gebouwd. Beide voertuigen waren uitgevoerd met een Gar Wood kraan die naar links en rechts kon zwenken om lading op te pakken. Deze voertuigen zijn niet in productie genomen.
Beschrijving
De artillerietrekker had een normale opbouw. Een torpedofront met de motor voorin, een grote bestuurderscabine die plaats bood aan vijf militairen en een laadruimte. De motor was een Mack EY, zescilinder benzinemotor met een cilinderinhoud van 11,6 liter. Het vermogen van de motor was 170 pk. De versnellingsbak had 5 versnellingen voor- en 1 achteruit. Door de installatie van een extra reductiebak konden de versnellingen in hoge- als lage gearing gebruikt worden (5F1Rx2).
De laadruimte was 3,35 meter lang en 2,4 meter breed en er kon 7,5 ton vracht worden meegenomen. Vanaf de NO-2 was er aan de achterkant van de laadruimte een kleine kraan geïnstalleerd die hulp bood bij het plaatsen van het kanon. Alle zes wielen, met 14.00-24 banden, werden aangedreven (6×6). Het gewicht van het voertuig was ongeveer 13,2 ton in lege staat en ruim 20 ton volgeladen. De benzinetanks, aan beide zijden van het voertuig één, hadden een totale capaciteit van 640 liter. Aan de voorzijde van het voertuig was een Gar Wood lier geplaatst met een trekkracht van 18 ton. De lier kon helpen bij het plaatsen van het geschut of het voertuig helpen als het vast was komen te zitten.
Naslagwerk
Bart Vanderveen, Mack’s in the Services and Beyond,
TM 10-1679 MACK NO-2, 3 & 6 MAINTENANCE MANUAL APR.1943
Militair voertuig | https://nl.wikipedia.org/wiki/Mack%20NO | wikipedia |
Rudarius minutus is een straalvinnige vissensoort uit de familie van vijlvissen (Monacanthidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1970 door Tyler.
Vijlvissen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Rudarius%20minutus | wikipedia |
De Furtwänglergletsjer is een gletsjer op de Kibo, de hoogste vulkaan van de Kilimanjaro in Tanzania. Het bevindt zich ter hoogte van de Western Breach, de grote westelijke bres in de kraterrand. De gletsjer is vernoemd naar Walter Furtwängler, die in 1912 samen met Siegfried König de vierde succesvolle beklimming van de Kibo maakte.
De Furtwänglergletsjer is een relatief jonge gletsjer en ontstond waarschijnlijk rond het jaar 1650, ten tijde van het Maunderminimum. In deze koele en natte periode die ongeveer 50 jaar duurde is het Naivashameer in Kenia bekend met hoge waterstanden en konden op de Kibo gletsjers ontstaan en groeien. In de periode tussen 1976 en 2000 slonk de oppervlakte van de gletsjer van 113.000 vierkante meters naar 60.000 vierkante meters. Een boorgat voor het nemen van een ijsmonster toonde in februari 2000 een dikte van 9,5 meter aan, in 2009 was de gletsjer de helft dunner. Tussen februari 2000 en oktober 2017 is de gletsjer voor 80% verdwenen, 32% daarvan vond plaats vanaf september 2015.
Sommige onderzoekers vermoeden dat de gletsjer rond 2020 geheel zal verdwijnen.
Gletsjer in Tanzania | https://nl.wikipedia.org/wiki/Furtw%C3%A4nglergletsjer | wikipedia |
Semuel/Seml. van Praag (Amsterdam, 1823 – Den Haag, 19 oktober 1904) was een in Suriname actief jurist en politicus.
Hij werd geboren als zoon van Juda David van Praag en Sipora Marcus Samson. Hij was praktizijn bij het Surinaamse Hof van Justitie.
Van Praag was daarnaast van 1872 tot 1878 lid van de Koloniale Staten. Zijn broer Marcus Samson van Praag was koopman in Suriname en van 1878 tot 1903 eveneens Statenlid.
In 1894 vertrok Semuel van Praag na ruim vijftig jaar uit Suriname en keerde terug naar Nederland. Daar overleed hij in 1904, op dezelfde dag als zijn broer Marcus Samson, op 81-jarige leeftijd.
Lid van de Koloniale Staten | https://nl.wikipedia.org/wiki/Semuel%20van%20Praag | wikipedia |
Anadara disparilis is een tweekleppigensoort uit de familie van de Arcidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1844 door Reeve.
Arcidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Anadara%20disparilis | wikipedia |
Hydrolagus lusitanicus is een kraakbenige vissensoort uit de familie van de kortneusdraakvissen (Chimaeridae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2005 door Moura, Figueiredo, Bordalo-Machado, Almeida & Gordo.
Kortneusdraakvissen
IUCN-status niet bedreigd | https://nl.wikipedia.org/wiki/Hydrolagus%20lusitanicus | wikipedia |
Chrysopogon bicolor is een vliegensoort uit de familie van de roofvliegen (Asilidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1985 door Clements.
Roofvliegen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Chrysopogon%20bicolor | wikipedia |
Air Force is een Amerikaanse oorlogsfilm uit 1943 onder regie van Howard Hawks.
Verhaal
De bemanning van een B17-bommenwerper raakt tijdens een oefening betrokken bij de Japanse aanval op Pearl Harbor. Wanneer hun kapitein sterft, zinnen de mannen op wraak. Als ze een Japans vlooteskader in het vizier krijgen, zien ze hun kans schoon.
Rolverdeling
|-
| John Garfield || Sergeant Joe Winocki
|-
| John Ridgely || Kapitein Mike Quincannon
|-
| Gig Young || Luitenant Xavier Williams
|-
| Arthur Kennedy || Luitenant Tommy McMartin
|-
| Charles Drake || Luitenant M.W. Hauser
|}
Externe link
Oorlogsfilm
Film uit 1943
Amerikaanse film
Film van Howard Hawks | https://nl.wikipedia.org/wiki/Air%20Force%20%28film%29 | wikipedia |
Idiops constructor is een spinnensoort uit de familie van de valdeurspinnen (Idiopidae).
De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1900 als Acanthodon constructor gepubliceerd door Reginald Innes Pocock.
Idiopidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Idiops%20constructor | wikipedia |
Lohengrin is een personage uit de Duitse Arthurlegende. Als zoon van Parzival en ridder van de Ronde Tafel wordt hij uitgezonden in een boot, voortgetrokken door zwanen, om een maagd te gaan redden die nooit mag vragen wie hij is. Het verhaal van Lohengrin, dat voor het eerst opduikt in de roman Parzival van Wolfram von Eschenbach, is een variant op de legende van de Zwaanridder, die ook uit andere middeleeuwse bronnen bekend is. Het verhaal van Wolfram werd in twee latere romans verder uitgewerkt. De opera Lohengrin van Richard Wagner, uit 1848, bouwt voort op deze legende.
Oorsprong
Volgens Wolfgang Golther namen de Angelen het verhaal van Skéaf (schoof) mee toen ze in de vijfde eeuw naar Brittannië kwamen. Ze bewaarden een oude saga over Skéafs komst als hulpeloos kind, gelegen op een korenschoof, op een schip zonder roer. Skéaf werd koning van de Angelen en na zijn dood werd hij weer op hetzelfde schip te water gelaten. Skéaf was leraar van zijn volk en werd stamvader van een roemrijk geslacht van koningen. Dit verhaal over een 'Engelse' held zou verband houden met een van de vele versies van Lohengrin.
Lohengrin duikt voor het eerst op als "Loherangrin", de zoon van Parzival en Condwiramurs in de roman Parzival van Wolfram von Eschenbach. Wolframs verhaal is een variant op het verhaal van de Zwaanridder, dat oorspronkelijk geassocieerd werd met de Kruisvaartcyclus van de middeleeuwse literatuur. Loherangrin en zijn tweelingbroer Kardeiz gaan bij hun ouders wonen in Munsalväsche wanneer Parzival de Visserkoning wordt; Kardeiz zal later de seculiere landen van hun vader erven, terwijl Loherangrin in Munsalväsche blijft als Graalridder. De leden van deze orde worden in het geheim uitgezonden om heer te worden van koninkrijken die hun beschermers verloren hebben, en Loherangrin wordt uiteindelijk voor deze taak opgeroepen in Brabant, waar de hertog zonder mannelijke erfgenaam gestorven is. Elsa, de dochter van de hertog, vreest dat het gebied verloren zal gaan, maar dan komt Loherangrin aan in een boot, getrokken door een zwaan, en biedt aan haar te verdedigen. Hij waarschuwt haar echter dat ze nooit naar zijn naam mag vragen. Hij trouwt met de hertogin en dient Brabant vele jaren lang, tot Elsa op een dag de verboden vraag stelt. Hij legt uit waar hij vandaan komt en stapt terug in zijn zwanenboot, om nooit meer terug te keren.
In de Zwaneridder uit Nederlandse Sagen lezen we dat graaf Diederik van Kleef, Loen in Westfalen en Teisterbant in 713 overleed en zijn dochter Beatrix hem moest opvolgen. Pepijn van Herstal, hertog van Brabant, die haar had kunnen helpen, overleed ook (714). In 715 werd Beatrix van alle kanten aangevallen. Ze vluchtte naar haar burcht te Nijmegen. Dan verschijnt Elias Lohengrin, met een gouden zwaard, zilveren schild met een dubbel, gouden kruis, een jachthoorn en een prachtige ring met een diamant. Hij verslaat de belegeraars, huwt Beatrix en wordt door de koning van Frankenland verheven tot rijksvorst. Ze krijgen drie zonen: Diederik, Godfried en Koenraad. Als Lohengrin haar verlaat na het stellen van de verboden vraag naar zijn afkomst, gaat Beatrix in een toren aan de rivier dicht bij Kleef wonen. Ze werd niet oud en later herinnerd als de Witte Vrouw van de Zwanetoren. Diederik erfde het gouden zwaard en zilveren schild en volgde zijn vader op in het graafschap Kleef. Godfried werd graaf van Loen en erfde de jachthoorn. En de jongste, Koenraad, werd stamvader van de graven van Hessen en erfde de ring met de diamant. Van Lohengrin werd nog verteld dat hij met Karel Martel tegen de Moren had gestreden.
Het verhaal van de Zwaanridder werd voordien verteld in verband met de afkomst van Godfried van Bouillon, de eerste kruisvaarder die koning van Jeruzalem werd. Het verhaal duikt op in de twee versies van het verhaal Naissance du Chevalier au Cygne, dat de Zwaanridder Elias beschrijft die de verarmde hertogin van Bouillon komt verdedigen. Ze trouwen en krijgen een dochter, Ida, die later de moeder van Godfried en zijn broers zou worden. Het verhaal van de Zwaanridder is niet het enige volksverhaal dat Wolfram aanpast om het in zijn vertelling op te nemen; zo maakt hij van Pape Jan de zoon van zijn personage Feirefiz, Parzivals halfbroer.
Latere versies
Het verhaal werd opgepikt en uitgebreid in de laat-13e-eeuwse roman Lohengrin, geschreven door een zekere "Nouhusius" of "Nouhuwius", die de naam van het personage veranderde en de Graal- en Zwaanridderelementen van het verhaal verstrengelde met de geschiedenis van het Heilige Roomse Rijk. Het verhaal volgt dat van Wolfram op de voet, maar voegt een aantal details toe - met name het feit dat Elsa's ondervraging van haar echtgenoot pas tot stand komt nadat haar door een antagonist wijsgemaakt werd dat Lohengrin niet van edel bloed is - en breidt het materiaal uit tot een volwaardige heldenroman. In de 15e eeuw werd het verhaal opnieuw opgenomen in het anonieme werk Lorengel. Deze versie vermeldt het taboe op de mysterieuze afkomst van het hoofdpersonage niet, dus Lorengel en zijn prinses kunnen op het einde nog lang en gelukkig leven.
In 1848 paste Richard Wagner, sterk gebaseerd op het werk van Ludwig Lucas, het verhaal aan voor zijn populaire opera Lohengrin, zonder twijfel het werk waardoor Lohengrins verhaal vandaag het best bekend is. Terwijl koning Hendrik de Vogelaar (ca. 876-936) in Brabant troepen probeert te ronselen om de Hongaarse invallen af te slaan, verschijnt Lohengrin aan de oevers van de Schelde om de prinses en wees Elsa te verdedigen tegen de valse beschuldiging van graaf Frederick van Telramund, dat ze haar jongere broer en troonopvolger Godfried zou vermoord hebben (al blijkt Godfried op het einde van de opera nog te leven en keert hij ook terug). Graaf Frederick, die verbolgen is omdat Elsa niet met hem trouwen wil, staat onder invloed van de tovenares Ortrud. Zij veranderde Godfried in een zwaan, door hem een gouden ketting om de hals te hangen. Het personage Ortrud is Wagners geheel eigen schepping. Volgens Wagners versie krijgt de Zwaanridder door de Graal mystieke krachten die hij alleen kan bewaren als hij hun aard geheimhoudt; vandaar het gevaar van Elsa's vraag. Het bekendste fragment uit Lohengrin is het "Bruidskoor" ("Hier komt de bruid"), dat ook vandaag nog op veel huwelijken gespeeld wordt.
De Lohengrin van Wagner werd geparodieerd in de burlesque The Magic Knight van Victor Herbert uit 1906, en werd herwerkt tot de opera Lohengrin van Salvatore Sciarrino uit 1982, die het verhaal reduceert tot een manische zinsbegoocheling.
Arthurlegende | https://nl.wikipedia.org/wiki/Lohengrin%20%28personage%29 | wikipedia |
Pareugyrioides chardyi is een zakpijpensoort uit de familie van de Molgulidae. De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1977 voor het eerst geldig gepubliceerd door Claude en Françoise Monniot.
Molgulidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Pareugyrioides%20chardyi | wikipedia |
Pardosa hedini is een spinnensoort in de taxonomische indeling van de wolfspinnen (Lycosidae).
Het dier behoort tot het geslacht Pardosa. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1936 door Ehrenfried Schenkel-Haas.
Wolfspinnen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Pardosa%20hedini | wikipedia |
Deze lijst van voetbalinterlands is een overzicht van alle officiële voetbalwedstrijden tussen de nationale teams van Israël en Wit-Rusland. De landen hebben tot op heden zeven keer tegen elkaar gespeeld. De eerste ontmoeting was een vriendschappelijke wedstrijd in Minsk op 5 augustus 1997. Het laatste duel, een kwalificatiewedstrijd voor het Europees kampioenschap voetbal 2024, vond plaats op 12 september 2023 in Tel Aviv.
Wedstrijden
Samenvatting
Wit-Rusland
Israël | https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst%20van%20voetbalinterlands%20Isra%C3%ABl%20-%20Wit-Rusland | wikipedia |
Uitgeverij Nobelman is een Nederlandse uitgeverij, gevestigd in Groningen. De uitgeverij geeft buitenlands vertaald en origineel Nederlands werk, fictie en non-fictie uit.
Geschiedenis
De uitgeverij is opgericht in 2011 en heeft een focus op literair werk. De uitgeverij richt zich naast Nederlandse fictie en non-fictie op literatuur op literair werk dat buiten de mainstream valt. De uitgeverij focust zich daarom op Baltische, Scandinavische en Oost-Europese literatuur.
Uitgaven
Fictie, o.a.:
Per Oostrum – Mannenleed (2011)
Gerrit Brand – Een heel nieuw leven (2011)
Frans Oosterbaan – Het waanzinnige paradijs (2013)
Arnaud Dudek – Braaf blijven (2013)
Alexandru Petria – Mijn dagen met Renata (2014)
Dennis Captein – Onschuld (2014)
Gerrit Brand – De wegen van Valentina (2014)
Sarwar Joanroy – Yaad, het meisje zonder geschiedenis (2015)
Gerrit Brand – De Amerikaan (2019)
Leo Pauw – Riverside Drive
Non-fictie, o.a.:
Geerth H. Boschma – De neef van de koning (2012)
Ben Warner – Communicatie, een allemanszaak tussen strategie en gelegenheidsdenken (2013)
Jan Prins – Het kosmisch web en de sjamaan (2014), Shaman Gita (2016), De Opening van het Derde Oog (2019) en De sjamaan vertelt (2021)
Ben Warner – Communicatie, wat een vak! (2014)
Louise Hompe – K, en nu verder (2014)
Lukas Joel – Met kraai heen en hond terug (2015) en Corps Consulaire Nederland (2021)
Marc Trip – Stanley Kubrick’s 2001: A Space Odyssey (2015)
Anne-Marie Oudejans – Animal Rendering (2017)
Willem Molema – De eeuwige Langeleegte (2018)
Ester Hartholt – Chemo - wat nu? (2018)
L.J.K. Setright – A day to remember (2019)
Vertalingen
Willard Manus – Leka de hond (2012)
Sam Shepard – Bespieder van de Eerste Persoon (2018)
Sam Shepard – Die Vanbinnen (2020)
Aleksandr Grin – De scharlaken zeilen (2015)
Jaroslav Rudiš – Het einde van de punk in Helsinki (2015), Het volk boven (2017)
Tova Gerge – De jongen (2020)
João Almino – Raadselen van de lente (2020)
Irene Solà – Ik zing en de berg danst (2021)
Josef Pánek – Liefde in tijden van wereldwijde klimaatverandering (2021)
Nederlandse uitgeverij | https://nl.wikipedia.org/wiki/Uitgeverij%20Nobelman | wikipedia |
Melitaea scotosia is een vlinder uit de familie Nymphalidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1878 door Arthur Gardiner Butler.
Nymphalinae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Melitaea%20scotosia | wikipedia |
Styloniscus capensis is een pissebed uit de familie Styloniscidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1932 door Keppel Harcourt Barnard.
Styloniscidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Styloniscus%20capensis | wikipedia |
Guillaume Joseph Charles (Charles of Karel) Piot (Leuven, 17 oktober 1812 - Sint-Gillis, 28 mei 1899) was een Belgisch historicus, oudheidkundige, numismaat en rijksarchivaris. Van 1886 tot 1897 was hij algemeen rijksarchivaris.
Levensloop
Charles Piot werd na de scheiding van zijn ouders, Georges Piot en Anne-Marie van Bockel, opgevoed door zijn oom Ange-Michel
Piot. Piot behaalde op 27 november 1834 de graad van doctor in de rechten aan de Rijksuniversiteit Leuven. Niet alleen zorgde zijn oom zo voor een goede opvoeding, hij stimuleerde ook de liefde voor kunst bij zijn neef. Charles Piot had vooral een passie voor muziek, die zich uitte in de studie van muziekgeschiedenis en het bespelen van viool. Daarnaast had hij een aanleg voor tekenen.
Op 21 april 1842 trouwde hij met Catherine-Ermelinde Wattecamps (Vorst, 3 januari 1817 - Madrid, 22 oktober 1892). Het echtpaar vestigde zich in Elsene. In 1853 verloren ze hun zevenjarig dochtertje. Hierop verhuisden ze weer naar Leuven. Toen in 1855 hun vierde kind geboren werd, kwamen ze toch terug naar Elsene. In 1861 huwde hun dochter Marie-Cécile Piot met Felix-Henri d'Hoop, die als archivaris in het Algemeen Rijksarchief werkte.
Piot probeerde in zijn levensstijl de drukte van het heden te overstijgen. Politiek interesseerde hem niet, zodat hij zelfs nooit op een krant geabonneerd is geweest. Aan het einde van zijn leven kleedde hij zich nog precies zoals zestig jaar eerder. Een zakhorloge droeg hij nooit. Hij leefde sober en punctueel, met lange wandelingen.
In 1885 werd hij officier in de Leopoldsorde, na zijn pensioen werd hij op 29 maart 1897 commandeur. Daarnaast was hij ridder in de Orde van de Eikenkroon en de Frans Jozef-Orde en commandeur in de Orde van Isabella de Katholieke.
Historicus, oudheidkundige en archivaris
In 1839 verscheen het eerste boek van Piot, zijn Histoire de la ville de Louvain. Het was stadsgenoot A.G.B. Schayes (1808-1859) die hem inwijdde in de oudheidkunde en de Romeinse tijd. Zo zou Piot na het overlijden van zijn vriend het derde deel van de nieuwe uitgave van La Belgique et les Pays-Bas, avant et pendant la domination romaine (Brussel, 1859) verzorgen.
Ongetwijfeld was het door zijn contacten met Schayes, sinds 1835 werkzaam in het Algemeen Rijksarchief, dat Piot probeerde een functie bij deze instelling te verkrijgen. Hij had echter een geduchte concurrent, namelijk Alphonse Wauters, die de voorkeur van algemeen rijksarchivaris Louis-Prosper Gachard genoot. Gachard had namelijk de vrees dat Piot zich eerder zou bezighouden met geschiedschrijving dan met het te verrichten klasseer- en inventariseerwerk. Toch was het Piot die op 7 augustus 1840 aangesteld werd tot second commis. In 1847 werd hij, bij het vertrek van Schayes, die conservator van het museum in de Hallepoort werd, gepromoveerd tot werknemer van eerste klasse. Doorheen de jaren klom hij steeds verder op. Hij zou wel altijd in de schaduw van Gachard blijven staan.
Zo werd Piot in 1870 adjunct-archivaris. Vanaf dan hield hij zich bezig met het opstellen van inventarissen en het verzorgen van bronuitgaven. Op 12 januari 1886 werd hij uiteindelijk algemeen rijksarchivaris, ter vervanging van de overleden Gachard. Onder zijn leiding verhuisde in 1891 het Algemeen Rijksarchief en kon in 1896 eindelijk een Rijksarchief te Antwerpen opgericht worden. In 1895 werd een rijksexamen voor archivarissen ingesteld. Volgens Piot moest dit examen ook de geschiedenis en instellingen van het hedendaagse België behandelen. Net als in zijn interesse voor sociale en economische geschiedenis, stond hij op dat moment vrijwel alleen met deze gedachte.
Een ministeriële omzendbrief uit 1897 bracht Piot onder de aandacht dat werknemers niet langer dan tot hun zevenenzestigste mochten werken. De rijksarchivaris nam deze circulaire persoonlijk op en op 18 maart 1897 legde hij zijn functies neer. Niet alleen gaf hij zijn post van algemeen rijksarchivaris op, maar ook zijn plaats in de Koninklijke Commissie voor Monumenten (sinds 1860), de Koninklijke Commissie voor Geschiedenis en de Conseil d'administration de la Bibliothèque royale (sinds 1889).
Numismaat
Buiten het Rijksarchief kon Piot wel een hoofdrol spelen, zoals in de numismatiek. Vanaf 17 april 1846 was Piot verbonden aan de Koninklijke Bibliotheek. In zijn vrije tijd werkte hij daar aan de catalogus van de munten en penningen. Later zou hem ook de zorg over het Penningkabinet toevertrouwd worden. In 1870 nam hij hier ontslag, toen hij gepromoveerd werd tot adjunct-archivaris in het Rijksarchief.
Piot was in 1841 een van de oprichters van het Koninklijk Belgisch Genootschap voor Numismatiek, waar hij onder meer instond voor de uitgave van de Revue de la Numismatique belge. Tussen 1845 en 1858 verschenen meer dan honderd bijdragen van zijn hand. Hij zou actief blijven in het genootschap tot in 1869.
Lid van commissies en genootschappen
Een werkstuk van Piot, Les Pagi de la Belgique et leurs subdivisions, pendant le moyen âge werd in 1871 door de Académie royale des sciences, des lettres et des beaux-arts de Belgique bekroond. Op 10 mei 1875 werd Piot gekozen tot corresponderend lid van de Académie royale des sciences, des lettres et des beaux-arts de Belgique, klasse der Lettres et des Sciences morales et politiques. Vanaf 5 mei 1879 was hij gewoon lid, in 1885 was hij bestuurder van zijn klasse en voorzitter van de Académie. Hij zou als lid in het Bulletin vooral artikels over de kunstgeschiedenis laten verschijnen. Ook aan de Biographie Nationale was hij een ijverig medewerker, als auteur van drieënzestig artikels.
Van de Koninklijke Commissie voor Geschiedenis was hij vanaf 10 mei 1875 plaatsvervangend lid. Op 17 april 1878 werd hij gekozen tot werkend lid. Zoals aangehaald, trok hij zich in 1897 terug uit al zijn functies. Hij nam ontslag op 20 mei 1897. Maar liefst zeventien uitgaven van hem zouden in de schoot van deze commissie verschijnen.
Van de Commission royale des anciennes lois et ordonnances was hij sinds 1886 lid. Daarnaast was hij lid van allerlei binnen- en buitenlandse genootschappen, van de Luxemburgse Société royale Grand-Ducale in 1846 tot in 1898 de Spaanse Real Academia de la Historia.
Bibliografie
Een lijst van Piots gepubliceerde werken is te vinden in CUVELIER, J., "Notice sur la vie et les travaux de Guillaume-Joseph-Charles Piot. Membre de l'Académie", Annuaire de l'Académie royale des sciences, des lettres et des sciences morales et politiques et des beaux-arts de Belgique, 87 (1921), 186-216.
Zie ook
Lijst van alumni van de Rijksuniversiteit Leuven
Belgisch historicus
Algemeen rijksarchivaris
Belgisch numismaticus
Belgisch oudhistoricus
Student aan de Rijksuniversiteit Leuven
19e-eeuws historicus | https://nl.wikipedia.org/wiki/Charles%20Piot | wikipedia |
Calybe delicatula is een keversoort uit de familie van de loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1864 door Motschulsky.
delicatula | https://nl.wikipedia.org/wiki/Calybe%20delicatula | wikipedia |
Hippadenella falklandensis is een mosdiertjessoort uit de familie van de Buffonellidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1991 door Hayward.
Buffonellidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Hippadenella%20falklandensis | wikipedia |
Deze lijst van voetbalinterlands is een overzicht van alle officiële voetbalwedstrijden tussen de nationale teams van Finland en Kazachstan. De landen speelden tot op heden zeven keer tegen elkaar. De eerste wedstrijd was op 28 februari 2006 in Larnaca (Cyprus), tijdens een vriendschappelijk toernooi. De laatste confrontatie, een kwalificatiewedstrijd voor het Europees kampioenschap voetbal 2024, dateert van 17 oktober 2023 in Helsinki.
Wedstrijden
Samenvatting
Wedstrijden bepaald door strafschoppen worden, in lijn met de FIFA, als een gelijkspel gerekend.
Details
Eerste ontmoeting
Tweede ontmoeting
Derde ontmoeting
Kazachstan
Finland | https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst%20van%20voetbalinterlands%20Finland%20-%20Kazachstan | wikipedia |
Stygionympha irrirata is een vlinder uit de onderfamilie Satyrinae van de familie Nymphalidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1873 door Roland Trimen.
Satyrinae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Stygionympha%20irrirata | wikipedia |
(Kobe, 29 juli 1935) is een Japanse mangaka.
Maki maakte haar debuut in 1957 met Haha Koi Warutsu (). In de jaren 1960 hielp ze mee aan de uitbreiding van het shojo genre. Ze groeide uit tot een van de populairste shojo mangaka van haar generatie. Later werd ze pionier in manga voor volwassen vrouwen. Zo tekende ze gekiga en redikomi (een voorloper van het josei genre) vanaf het einde van de jaren 1960. Ze was de eerste vrouwelijke mangaka die werkzaam was in het gekiga genre.
Maki was tot zijn overlijden getrouwd met mangaka Leiji Matsumoto. Het koppel huwde in 1961 en werkt sindsdien regelmatig samen.
Naast strips is Maki ook bekend voor het ontwerpen van het prototype van de Licca-chan pop. Licca-chan is de Japanse tegenhanger van Barbie.
In 1989 won Maki de Shogakukan Manga-prijs voor Genji Monogatari (). Dit is een manga herwerking van Murasaki Shikibu's Genji monogatari. Daarnaast won ze in 1974 de Japan Cartoonists Association Award met Himon no onna (緋紋の女) en in 1975 de Montreal International Comic Contest met ().
Mangaka | https://nl.wikipedia.org/wiki/Miyako%20Maki | wikipedia |
Carl Alfred Erhardt (Beckenham, 15 februari 1897 - Bromley, 3 mei 1988) was een Britse ijshockeyspeler.
Erhardt nam namens het Verenigd Koninkrijk deel aan de Olympische Winterspelen 1936 in het Duitse Garmisch-Partenkirchen. Erhardt speelde mee in zes van de zeven wedstrijden.
Erhardt won de dag na zijn 39ste verjaardag de gouden medaille en is hiermee de oudste winnaar van olympisch goud bij het ijshockey tot in 2018 het record verbroken werd door de Rus Pavel Datsjoek.
Erhardt was de coach van de Britse ploeg tijdens de Olympische Winterspelen 1948 in het Zwitserse Sankt Moritz. Tijdens de wereldkampioenschappen van 1950 was Erhardt actief als scheidsrechter.
Externe links
Brits ijshockeyer
Brits olympisch kampioen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Carl%20Erhardt | wikipedia |
Paretroplus tsimoly is een straalvinnige vissensoort uit de familie van de cichliden (Cichlidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2001 door Stiassny, Chakrabarty & Loiselle.
Cichliden | https://nl.wikipedia.org/wiki/Paretroplus%20tsimoly | wikipedia |
De Cock en moord op bestelling is het zevenenvijftigste deel van de detectivereeks De Cock van de Nederlandse auteur Appie Baantjer.
Verhaal
Op een avond zit rechercheur De Cock zijn collega Dick Vledder te dollen over zijn vakantieplannen. Laatstgenoemde wil met zijn vaste vriendin Adelheid in Parijs de plekken bezoeken, waar Georges Simenon zijn commissaris Maigret liet opereren. Hun gesprek wordt onderbroken door Eugène van Kralingen. Hij woont op de Prinsengracht samen met zijn vriend Leonidas ter Abbestede. Namens laatstgenoemde komt hij aangifte doen, want hij ligt sinds gisteravond zwaargewond in het AMC met drie kogels in de borst. Nu pas heeft Eugène genoeg energie om de recherche te bezoeken. Zelf is hij verkoopleider en zijn vriend is ingenieur. Hij heeft grote belangstelling voor het aloude principe van de Stirlingmotor, die hij heeft kunnen verbeteren. De firma’s Ericsson, Philips en Ford passeren de revue. Leonidas wordt financieel gesteund door de milieubeweging, omdat zijn motor nauwelijks nog schadelijke stoffen produceert en geen benzine of olie behoeft. Desgevraagd zegt Eugène dat hijzelf homofiel is en zijn vriend biseksueel. Periodiek verlangt zijn vriend naar een vrouw.
Als Eugène is vertrokken, vindt Dick Vledder het maar een mal verhaal over die revolutionaire Stirlingmotor. Maar De Cock geeft hem uitgebreid college en steunt de Stirlingmotor ontwikkelingen. De Cock gelooft nu zelfs in moord op bestelling, een huurmoordenaar. De belangen in de strijd tussen de milieubeweging en de olie-industrie zijn nu eenmaal zeer groot. De Cock wil nu zelf met spoed naar het AMC, omdat hij een tweede aanslag vreest op Leonidas. Over de aanslag kan Leonidas De Cock niet veel nieuws vertellen, maar hij vertelt hem wel dat zijn dossier over de Stirlingmotor sinds een maand uit zijn huis is verdwenen. Aan de Prinsengracht brengen ze Eugène van hun bevinding op de hoogte. Laatstgenoemde wist niets van de diefstal. Tijdens het verhoor meldt het AMC via de telefoon dat Leonidas is overleden.
De Cock legt Dick Vledder op de terugweg naar de Warmoesstraat uit dat Leonidas in het AMC op de intensive care overleed als gevolg van een heimelijke tweede aanslag. Een pistool met geluiddemper. De Cock besluit nu commissaris Buitendam uit zijn bed te bellen. Het onderzoek is nu voor het politiebureau Warmoesstraat of voor het politiebureau Remmerdenplein, Amsterdam-Zuidoost. Bij de wachtcommandant belt De Cock zijn chef en die zal ervoor zorgen dat bureau Remmerdenplein de zaak verder afhandelt. De Cock en Vledder moeten wel onmiddellijk het hele dossier op schrift zetten en afgeven aan de collega’s. De Cock is blij met het besluit, hoewel hij vanwege de Stirlingmotor dit nu eindelijk eens een geijkte klus voor de BVD vindt. Dick Vledder werkt uren aan zijn computer om de bevindingen op schrift te zetten. Want als het dossier eenmaal bij de collega’s is, is het moeilijker het competentiebesluit weer terug te draaien. Vlak na het afsluiten van het rapport meldt de wachtcommandant een met een sjaal gewurgde vrouw aan de Blauwburgwal. Ze deponeren het uitgetypte moorddossier bij de wachtcommandant voor transport en gaan op pad naar hun nieuwe misdrijf.
Op de plaats delict vinden ze een fraaie jonge gewurgde vrouw. Dactyloscoop Ben Kreuger heeft deze keer al vooraf nuttige informatie. Hij herkent Jacqueline Verpoorten. Een aantal dagen geleden heeft hij haar vingerafdrukken genomen. Ze was wegens beroving gearresteerd door de recherche van het bureau Remmerdenplein. De volgende morgen vertelt Dick Vledder dat Jacqueline samenwerkte met ene Robert van Eijsden. Over en weer gaven ze elkaar de schuld van de berovingen. De officier van justitie geloofde Jacqueline en liet Robert van Eijsden arresteren. Laatstgenoemde wist echter weer te ontsnappen aan de collega’s in Zuid-Oost. Jacqueline blijkt als callgirl te hebben gewerkt. Tijdens het gesprek van de twee rechercheurs meldt Ben Kreuger via de telefoon in de woning van Jacqueline vingerafdrukken van Robert van Eijsden te hebben gevonden. Volgens Dick Vledder staat Robert te boek als dief en geweldpleger. De onderbuurvrouw van Jacqueline Geertruida de Groot meldt zich bij De Cock. Volgens haar sloeg haar pooier Jacqueline. Gisteravond echter heeft ze een man over de trap horen sluipen - want vrouwen lopen immers anders. Even daarna komt Dick Vledder terug van de sectie met een roze sjaal, het moordwapen. Vervolgens komt het bericht door dat Geertruide de Groot bij de fotoherkenning Robert van Eijsden als de pooier heeft aangewezen. Bij de twee rechercheurs meldt zich een collega van Jacqueline, Henriëtte Vermeer. Ze noemt Jacqueline een onnozel wicht uit Drenthe, dat ze wegwijs heeft gemaakt in de Amsterdamse prostitutie. Het escortservicebureau Lovable aan de Singel leek haar geschikt. Ze maakt zelf melding van een moordpoging door ene Karel, toen ze zelf vreemdging met een jonkie. Karel gebruikte een sjaal, die weer om zijn eigen nek zat, toen Jacqueline opeens binnen kwam. Karel ging verder met Jacqueline, totdat Robert kwam. Volgens Henriëtte werd het haar dood. Na haar vertrek komt Dick Vledder met nadere informatie. Het betreft Karel van Montfoort, 37 jaar, 1 veroordeling wegens diefstal en 2 wegens het slaan van vrouwen. De wachtcommandant dient Karel van Montfoort aan, hij wil met De Cock praten.
Karel klaagt over de vrouwen in zijn leven. Ze zeggen niet duidelijk dat ze van hem af willen. Nee, ze stoten af en trekken hem weer aan. Jacqueline komt uit een Drents dorp waar ze verloofd was met de zoon van een rijke boer. Omdat ze nymfomaan is, bedroog ze hem met het halve dorp. Ze moest vluchten naar Amsterdam. Vorige week stond Jacqueline gillend voor zijn deur aan de Korsjespoortsteeg. Haar ex-verloofde uit Drenthe was naar haar op zoek in Amsterdam. De Cock laat Karel gaan en vindt het tijd om Smalle Lowietje in te schakelen. Die is wel bekend met Karel van Montfoort, alias mooie Karel. Lowie kent ook Henriëtte Vermeer, als zijn oude vlam. Maar die heeft de kolder in haar kop. Robert van Eijsden noemt Lowie desgevraagd het echte vieze mannetje. Je kunt alles bij hem bestellen, zelfs een moord op bestelling.
Terug aan de Warmoesstraat zit de nog jonge Marianne van Hoogwoud te wachten. Ook zij werkt bij Lovable en deed wel eens een triootje met Jacqueline. Zij heeft eveneens een relatie met Karel van Montfoort gehad en zij is ook ooit ontsnapt aan zijn wurgpoging met sjaal. Dan meldt uit Drenthe ene Willem van Coevorden zich, de ex-verloofde van Jacqueline. Hij doolt al enige tijd door Amsterdam en belooft haar begrafenis op zich te nemen. Wachtcommandant Jan Kusters heeft een lijk aan de Haarlemmer Houttuinen, op het huisnummer waar volgens Dick Vledder Henriëtte Vermeer woont. Agent van dienst is wederom Jan Peekel en die spreekt van een kopietje van gisteren. De volgende ochtend meldt zich Everdine de Bruijn, die ook werkt bij Lovable. Ze was op verzoek van Henriëtte naar haar toegekomen en is aldaar nog een man met sjaal op de trap tegengekomen. Na de vondst van de dode Henriëtte had zij de politie gebeld. Terug aan de Warmoesstraat komt Geertruida de Groot met een visitekaartje. Dat heeft ze gekregen van een vent die schadevergoeding kwam eisen van Jacqueline. Schadevergoeding en smartengeld. "Rudolf Achterbroek,Tweede Weteringplantsoen 1018". Dick Vledder herinnert zich die naam als die van de officier van justitie die Jacqueline vrij liet.
Rechercheur De Cock besluit een kroket te gaan halen in de kantine en laat Dick Vledder contact opnemen met de officier van justitie met dezelfde naam, die toevalligerwijs het dossier van Jacqueline en Robert behandelt. Dick Vledder meldt een stugge OJ. Rudolf Achterbroek van het Tweede Weteringplantsoen, die van het visitekaartje, is zijn volle neef. De Cock besluit met Vledder tot een reconstructie in de Haarlemmer Houttuinen. Ze worden gestoord door Willem van Coevorden die ook nog eens flauw valt en in het ziekenhuis moet worden opgenomen. Commissaris Buitendam zit inmiddels met een klacht van Mr. Achterbroek in zijn maag. De Cock legt het zo geduldig uit dat chef Buitendam stelt dat neef Achterbroek best gearresteerd had kunnen worden. De Cock weet niet op grond waarvan, zodat Buitendam stelt dat hij dat niet weet maar dat De Cock maar iets moet verzinnen. De Cock legt nu de vinger op de zere plek. Zijn superieuren weten niet veel, waarop hij de kamer wordt uitgestuurd. De Cock vertelt aan Vledder dat dit de 58e keer in zijn leven was. De discussie wordt gestoord door de melding van een nieuw lijk aan de Brouwersgracht. Het is Marianne van Hoogwoud en de meldster is Everdine de Bruijn. Dienstdoende agent is wederom Jan Peekel en hij spreekt weer van een kopietje. Maar volgens de lijkschouwer is deze dame al een uur of 16 eerder vermoord. De Cock zet het gesprek met Everdine de Bruijn voort op het bureau. Laatstgenoemde vertelt dat ze samen met haar man het kleine escortbureau Lovable runt, waar ze zelf ook af en toe nog diensten aan verleent als callgirl. Ze was naar Marianne gegaan om afscheid te nemen. Ze wilde haar studie in Amerika voortzetten, nu ze een prijs van 400.000 gulden had gewonnen in de staatsloterij. De Cock noemt het cynisch toch een niet zo gelukkig lot.
En ja, De Cock krijgt moeie voeten. Karel van Montfoort komt om onduidelijke reden nog eens klagen over de derde moord en wordt hard aangepakt. Hij bevestigt de maandelijkse 7 loten in de staatsloterij van Marianne. Hij ontkent ooit iets met Everdine te hebben gehad, omdat hij nu eenmaal van getrouwde vrouwen afblijft. De rechercheurs moeten Robert van Eijsden hebben, die alweer door de binnenstad zwerft. Vlak na zijn vertrek meldt bureau Remmerdenplein dat ze Robert van Eijsden weer hebben gearresteerd. De volgende ochtend mist De Cock Vledder op hun kantoor. Er ligt een geschreven briefje waarin staat wat Dick aan het doen is en dat hij op moet passen voor een boze Buitendam. De Cock heeft nog maar net het briefje als propje in de prullenbak geworpen, als zijn chef binnenstormt. De Cock moet meekomen en krijgt te horen dat drie moorden in drie dagen volgens Mr. Medhuizen wel genoeg zijn. De Cock stelt dat hij nu eenmaal de beste rechercheur van Amsterdam, Azië en omstreken is volgens zijn chef, zodat de zaak spoedig zal zijn opgelost. Hij wil graag wat meer venijn van zijn chef richting het Openbaar Ministerie en hij wordt zelf voor de 59e keer de kamer uitgestuurd. Dick Vledder meldt dat de collega’s goed werk hebben verricht. Ze hebben in de schuilplaats van Robert een arsenaal vuurwapens ontdekt. Ze gaan ze vergelijken met recente liquidaties, ook die van Leonidas ter Abbestede. Ze mogen op elk moment Robert van Eijsden verhoren. Verder heeft Vledder uitgezocht dat op de loten van Marianne nooit een grote prijs is gevallen.
De Cock heeft een goed gesprek met Robert. Die zegt dat hij een beginnersfout heeft gemaakt door het moordwapen na een liquidatie niet te laten verdwijnen. Hij is nu eenmaal gek op wapens. Hij hoopt dat De Cock de moordenaar van Jacqueline vindt. In zijn in beslag genomen notitieboekje staan alle adressen die Jacqueline en hij al of niet beroofd hebben. Van de wachtcommandant Remmerdenplein mag het boekje het gebouw niet uit. De Cock leest het gespannen en holt opeens naar het kopieerapparaat, na het boekje gekust te hebben. Tegen de wachtcommandant noemt hij het een geschenk uit de hemel. Everdine de Bruijn neemt uitgebreid geïnstrueerd plaats achter haar bureau aan de Singel, met haar rug pal tegen de muur, want de moordenaar kwam steeds van achteren!. Buiten patrouilleren de rechercheurs Fred Prins en Appie Keizer. De moordenaar stormt binnen en ziet dat hij Everdine niet gemakkelijk kan wurgen en holt naar buiten, de Singel op. Fred Prins brengt hem omlaag met een flying tackle. Dick Vledder constateert tot zijn ontzetting dat het Eugène van Kralingen is.
Thuis legt De Cock het uit voor zijn drie collega’s. Het gaat om het verband tussen de moord op drie callgirls en de liquidatie van technisch ingenieur Leonidas ter Abbestede. De Cock zag geen enkel verband, totdat Dick Vledder erachter kwam dat callgirl Marianne helemaal geen 400.000 gulden had gewonnen. Ze had wel datzelfde geldbedrag ontvangen, maar dat kwam van een Zwitserse bank. De Cock had het geluk dat hij het notitieboekje van Robert mocht inzien. Jacqueline had Leonidas thuis bezocht, omdat hij af en toe een vrouw nodig had. Uit de administratie van Lovable bleek dat ook Henriëtte, Marianne en zelfs eigenaresse Everdine Leonidas als callgirl hadden bezocht. Eugène van Kralingen leed onder het biseksuele gedrag van zijn vriend en besloot er controle over te houden. Hij haalde persoonlijk de vrouwen op en bracht ze weer thuis. Dat leventje had lang goed kunnen blijven gaan. Maar toen verdwenen de papieren uit hun huis aan de Prinsengracht zonder dat er enige inbraak was gepleegd. Eugène verdacht alle vier de callgirls. Toen zijn vriend werd geliquideerd nam hij wraak. De Cock kreeg hem uiteindelijk te pakken door Everdine de Bruijn een brief te laten schrijven. Zij wilde 400.000 gulden voor haar zwijgen en de drie dode personeelsleden. Als iedereen weg is wil mevrouw De Cock nog weten waarom er steeds een roze sjaal werd gebruikt door Eugène van Kralingen? De Cock denkt dat het een soort verklaring was. Want als Leonidas homoseksueel was geweest, dan had hij nog geleefd. Dan had hij voldoende tijd gehad om de stirlingmotor te vervolmaken. Helaas is de wereld daarvoor nog lang niet rijp.
Baantjer (roman)
Roman uit 2002 | https://nl.wikipedia.org/wiki/De%20Cock%20en%20moord%20op%20bestelling | wikipedia |
Ptilocatagonia is een geslacht van vliegen (Brachycera) uit de familie van de sluipvliegen (Tachinidae). De wetenschappelijke naam van het geslacht is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1956 door Mesnil.
Sluipvliegen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Ptilocatagonia | wikipedia |
Philipis bicolor is een keversoort uit de familie van de loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1995 door Baehr.
bicolor | https://nl.wikipedia.org/wiki/Philipis%20bicolor | wikipedia |
De grote kornoeljegaatjesmaker (Antispila metallella) is een vlinder uit de familie zilvervlekmotten (Heliozelidae). De wetenschappelijke naam is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1775 door Denis & Schiffermüller.
De soort komt voor in Europa.
Zilvervlekmotten
Dier uit het Palearctisch gebied | https://nl.wikipedia.org/wiki/Grote%20kornoeljegaatjesmaker | wikipedia |
Marco van der Lucht is een Nederlands korfballer en korfbalscheidsrechter. Tweemaal won hij de prijs van Beste Scheidsrechter in de Korfbal League.
Zelf korfbalde Van der Lucht vanaf 1976 tot 1992 bij Pernix uit Leiden. Daarna korfbalde hij van 1998 tot 2006 bij ZKV de Meervogels uit Zoetermeer.
Korfbal League
Sinds 2006 fluit Van der Lucht met zijn assistent Arnold Alexander. De eerste 2 jaar samen floten zij in de Hoofdklasse, maar vanaf 2008 zijn zij vaste scheidsrechters in de Korfbal League, de hoogste korfbalcompetitie in Nederland.
Daarnaast is Van der Lucht ook een scheidsrechter van het IKF en fluit hierdoor op internationale toernooien. Van der Lucht floot de Korfbal League finale in 2019. Van der Lucht was er in 2014 anderhalf jaar uit, vanwege een blessure.
Sinds het seizoen 2019/2020 fluit van der Lucht samen met Rick Voskamp als duo.
Prijzen
2019, Finale Korfbal League in Ziggodome
2018, Beste Scheidsrechter
2010, Beste Scheidsrechter
Nederlands korfbalscheidsrechter | https://nl.wikipedia.org/wiki/Marco%20van%20der%20Lucht | wikipedia |
Lepeophtheirus parvulus is een eenoogkreeftjessoort uit de familie van de Caligidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1952 door Sueo M. Shiino.
Caligidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Lepeophtheirus%20parvulus | wikipedia |
De Rechabieten vormden binnen het oude Israël een groep, die bewust koos voor een nomadische leefwijze.
Ze gehoorzaamden daarmee aan de opdracht van hun voorvader Rechab, die het wonen in huizen en het verzorgen van akkers en wijngaarden bewust afwees. Ze trokken rond als herders met hun kudden en woonden in tenten. Door hun eenvoudige, nomadische leefwijze wilden ze de verleidingen voorkomen, die ze zagen in de hen omringende cultuur.
Bijzonder was, dat ze het gebruik van alcohol afwezen en beslist weigerden wijn te drinken. Toen ze tijdens de inval van de Babyloniërs in Palestina gedwongen waren tijdelijk hun toevlucht te zoeken in de stad Jeruzalem, riep de profeet Jeremia hen bij elkaar en bood hen wijn aan, maar eensgezind weigerden ze dat, daarbij verwijzend naar hun familietraditie. Jeremia stelde de trouwe gehoorzaamheid van de Rechabieten ten voorbeeld aan trouweloze zorgeloosheid van de inwoners van Jeruzalem.
In de vierde eeuw komt de naam Rechabieten voor bij de kerkhistoricus Eusebius, die daarmee een stroming aangeeft binnen de kerk, verwant aan de Nazoreeërs.
In de negentiende eeuw wordt de naam gebruikt door christelijke groepen die pleiten voor onthouding van alcohol. Een voorbeeld daarvan is de Independent Order of Rechabites, ook bekend als de Sons and Daughters of Rechab , in Engeland opgericht in 1835.
Hebreeuwse Bijbel | https://nl.wikipedia.org/wiki/Rechabieten | wikipedia |
Eutrotonotus psilodoxa is een vlinder uit de familie tandvlinders (Notodontidae). De wetenschappelijke naam van deze soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1955 door Viette.
De soort komt voor in tropisch Afrika.
Tandvlinders
Dier uit het Afrotropisch gebied | https://nl.wikipedia.org/wiki/Eutrotonotus%20psilodoxa | wikipedia |
Elytrotetrantus baeteni is een keversoort uit de familie dwerghoutkevers (Cerylonidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1963 gepubliceerd door Hans John.
Dwerghoutkevers | https://nl.wikipedia.org/wiki/Elytrotetrantus%20baeteni | wikipedia |
Tipulodina mckeani is een tweevleugelige uit de familie langpootmuggen (Tipulidae). De soort komt voor in het Oriëntaals gebied.
Langpootmuggen
Langpootmug uit het Oriëntaals gebied | https://nl.wikipedia.org/wiki/Tipulodina%20mckeani | wikipedia |
Chorebus cephalotes is een insect dat behoort tot de orde vliesvleugeligen (Hymenoptera) en de familie van de schildwespen (Braconidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Tobias in 1998.
cephalotes | https://nl.wikipedia.org/wiki/Chorebus%20cephalotes | wikipedia |
Argilloecia elliptica is een mosselkreeftjessoort uit de familie van de Pontocyprididae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd door Ruan.
Pontocyprididae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Argilloecia%20elliptica | wikipedia |
Nycteris gambiensis is een zoogdier uit de familie van de spleetneusvleermuizen (Nycteridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door K. Andersen in 1912.
Spleetneusvleermuizen
IUCN-status niet bedreigd | https://nl.wikipedia.org/wiki/Nycteris%20gambiensis | wikipedia |
Thorictodes erraticus is een keversoort uit de familie spektorren (Dermestidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1922 gepubliceerd door George Charles Champion.
Spektorren | https://nl.wikipedia.org/wiki/Thorictodes%20erraticus | wikipedia |
Tachys gyotokuensis is een keversoort uit de familie van de loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1956 door Tanaka.
gyotokuensis | https://nl.wikipedia.org/wiki/Tachys%20gyotokuensis | wikipedia |
Ammothea victoriae is een zeespin uit de familie Ammotheidae. De soort behoort tot het geslacht Ammothea. Ammothea victoriae werd in 2007 voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Cano & López-González.
Zeespinnen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Ammothea%20victoriae | wikipedia |
Nannomacer germaini is een keversoort uit de familie bastaardsnuitkevers (Nemonychidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1952 gepubliceerd door Eduard Voss.
Bastaardsnuitkevers | https://nl.wikipedia.org/wiki/Nannomacer%20germaini | wikipedia |
Pityrete azoricum is een sponssoort in de taxonomische indeling van de glassponzen (Hexactinellida). De spons leeft diep in zee. Het skelet van de spons bestaat uit spicula van kiezel.
De spons behoort tot het geslacht Pityrete en behoort tot de familie Euretidae. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1901 door Topsent.
Glassponzen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Pityrete%20azoricum | wikipedia |
Het 4e Europees kampioenschap waterpolo voor vrouwen vond plaats van 18 tot 23 augustus 1991 in Athene, Griekenland. Acht landenteams namen deel aan het toernooi. De Hongaarse vrouwenploeg werd voor de eerste keer Europees kampioen, Het Nederlandse team eindigde als tweede.
Voorronde
De acht deelnemende landenteams waren verdeeld over twee groepen van vier teams elk. De eerste twee teams van elke groep speelden tegen elkaar in de halve finales in cross-group-format, de resterende teams speelden om de plaatsen vijf t/m acht.
Groep A
Groep B
Knock-outfase
Halve finale
Wedstrijd om de 7e plaats
Wedstrijd om de 5e plaats
Wedstrijd om de 3e plaats
Finale
Eindrangschikking
Zie ook
Europese kampioenschappen zwemmen 1991
Europees kampioenschap waterpolo
Waterpolo in 1991
Waterpolo
Sportevenement in Athene | https://nl.wikipedia.org/wiki/Europees%20kampioenschap%20waterpolo%20vrouwen%201991 | wikipedia |
Thalamita philippinensis is een krabbensoort uit de familie van de Portunidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1967 door Stephenson & Rees.
Portunidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Thalamita%20philippinensis | wikipedia |
De Gråhøe is een berg behorende bij de gemeente Lom in de provincie Oppland in Noorwegen. De berg, gelegen in Nationaal park Jotunheimen, heeft een hoogte van 2154 meter.
De Gråhøe is onderdeel van het gebergte Jotunheimen.
Berg in Noorwegen
Tweeduizender | https://nl.wikipedia.org/wiki/Gr%C3%A5h%C3%B8e%20%28Lom%29 | wikipedia |
Jonas formosae is een krabbensoort uit de familie van de Corystidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1922 door Balss.
Corystidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Jonas%20formosae | wikipedia |
Cryptoerithus nichtaut is een spinnensoort in de taxonomische indeling van de Prodidomidae.
Het dier behoort tot het geslacht Cryptoerithus. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 2006 door Norman I. Platnick & Barbara Baehr.
Prodidomidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Cryptoerithus%20nichtaut | wikipedia |
Phaenocarpa punctigera is een insect dat behoort tot de orde vliesvleugeligen (Hymenoptera) en de familie van de schildwespen (Braconidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Haliday in 1838.
punctigera | https://nl.wikipedia.org/wiki/Phaenocarpa%20punctigera | wikipedia |
New Straits Times is een Engelstalige tabloid-krant in Maleisië. Het is de oudste nog steeds verschijnende krant in het land: het blad werd in 1845 opgericht als The Straits Times, het hoofdkwartier was toen gevestigd in Singapore. In 1965 werd Singapore onafhankelijk en kwam er een dagblad voor Maleisië onder de naam New Straits Times. In september 2004 verscheen de krant voor het eerst ook als tabloid, naast het oude formaat, sinds 18 april 2005 komt het blad alleen nog maar als tabloid uit. New Straits Times is onderdeel van Media Prime, een onderneming die eigendom is van de Kumho Asiana Group. De krant is rechts en regeringsgezind. De oplage is zo'n 200.000. De krant is gevestigd in Kuala Lumpur.
Externe link
Website New Straits Times
Maleisische krant | https://nl.wikipedia.org/wiki/New%20Straits%20Times | wikipedia |
Forcepia (Forcepia) arenosa is een sponssoort in de taxonomische indeling van de gewone sponzen (Demospongiae). Het lichaam van de spons bestaat uit kiezelnaalden en sponginevezels, en is in staat om veel water op te nemen.
De spons behoort tot het geslacht Forcepia en behoort tot de familie Coelosphaeridae. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1911 door Hentschel.
arenosa | https://nl.wikipedia.org/wiki/Forcepia%20%28Forcepia%29%20arenosa | wikipedia |
Carabus huangi is een keversoort uit de familie van de loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1992 door Deuve.
huangi | https://nl.wikipedia.org/wiki/Carabus%20huangi | wikipedia |
N2 (Frankrijk), een nationale weg in Frankrijk
RN2 (Frans-Guyana), een nationale weg in Frans-Guyana
RN2 (Benin), een nationale weg in Benin
Route nationale 2 (Madagaskar), een nationale weg in Madagaskar | https://nl.wikipedia.org/wiki/Route%20nationale%202 | wikipedia |
Christian Denayer (Elsene, 28 september 1945) is een Belgisch striptekenaar.
Levensloop
Hij begon als decortekenaar van Tibet. Hij tekende verschillende stripreeksen, waaronder Alain Chevallier (voorgepubliceerd in Le Soir Jeunesse) en De brokkenmakers (voorgepubliceerd in Kuifje / Tintin). Tussen 1971 en 1977 tekende Christian Denayer ook de illustraties bij de misdaadmisteries van Inspecteur Spirou, ofwel Michel Trehet, geschreven door Michel Vasseur (pseudoniem van André-Paul Duchâteau).
Bibliografie
Reeksen
Alain Chevallier i.s.m. scenarist André-Paul Duchâteau
De hel van het circuit (1973)
De duivelse rit (1974)
Cross voor 500cc (1974)
De wegpiraten (1975)
Safari voor zombies (1975)
Het angstvirus (1975)
Auto moto duel (1977)
De rivalen (1978)
Spel met de dood (1979)
Het monster in de sneeuw (1979)
Aanslag bij Formule 1 (1980)
De dolende rijder (1981)
De erfgenaam (1982)
Het teken van de indiaan (1983)
De plagen van de Farao-Rally (1984)
Come back (1985)
Pole position (1986)
Yalek i.s.m. scenarist André-Paul Duchateau
Met de Y van Yalek (1974)
De stalen spin (1974)
Het rijk van de angst (1975)
De gevangenen van Yacomac (1974)
Reportage van de waanzin (1975)
Sun-City de lichtstad (1976)
Het teken van lucifer (1977)
De duivelsdriehoek (1999)
De Brokkenmakers i.s.m. André-Paul Duchateau
Hoogspanning (1977)
Sabotage in Fort-Tempest (1977)
Operatie Mammoet (1978)
De Brokkenmakers tegen ... de Brokkenmakers (1979)
De helse corrida (1980)
Ups en downs in San Francisco (1981)
De alligator poel (1982)
Florida connection (1983)
Trein naar de hel (1984)
Big Mama (1984)
Big Mama II (1985)
Een super smeris (1986)
Kidnapping in flash-back (1987)
Het vervloekte konvooi (1987)
Achtervolgingsmatch (1988)
Het uur van de haai (1989)
Speciaal Commando (1990)
Missie in het Oostblok (1991)
Black out (1992)
Crossfire (1993)
Hollywood Double-Face (1994)
Gord i.s.m. scenarist Franz (kleuren: Yvan Fernandez)
"... en toen voelden ze de wind (1987)
De spit van de snack (1988)
Het goddelijke kind (1993)
Rode sneeuw (2006)
TNT i.s.m. scenarist Loup Durand (naar Michaël Borgia, kleuren: Liliane Denayer)
October (1989)
De 7 cirkels van de hel (1991)
De gouden horde (1993)
High School Generation (scenario en tekeningen)
Dakota (1994)
Mary-Lee (1995)
Phoenix (1996)
Texas (1997)
Black (1998)
Wayne Shelton i.s.m. scenarist Jean Van Hamme (kleuren: Bertrand Denoulet)
De missie (2001)
Het verraad (2002)
Het contract (2003)
De overlevende (2004)
De wraak (2006)
De gijzelaar (2007)
De lans van Longinus (2008)
De nacht van de adelaars (2009)
Hare Hoogheid Honesty (2010)
De losprijs (2011)
Honderd miljoen pesos (2013)
Albums
10 jaar Arcadia 97-07 i.s.m. diverse tekenaars en scenaristen (2007)
10 jaar Flash Back i.s.m. tekenaars (1995)
Leve de sport i.s.m. Yves Duval (2002) (heruitgave van de strip van Jean Graton uit 1957)
Patrick Leman (scenario en tekeningen, 1995)
Raadsel aan boord van Thalys i.s.m. scenarist André-Paul Duchateau (1996)
Externe link
Officiële website
Belgisch stripauteur | https://nl.wikipedia.org/wiki/Christian%20Denayer | wikipedia |
Colomastix denticornis is een vlokreeftensoort uit de familie van de Colomastigidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1995 door LeCroy.
Colomastigidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Colomastix%20denticornis | wikipedia |
Nototrechus unicolor is een keversoort uit de familie van de loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1972 door Moore.
Loopkevers | https://nl.wikipedia.org/wiki/Nototrechus%20unicolor | wikipedia |
Nabis ferus is een wants uit de familie sikkelwantsen (Nabidae).
Uiterlijk
Nabis ferus is grijsbruin en is langvleugelig (macropteer). De voorvleugels zijn dicht behaard. De kop, schildje en halsschild hebben een donkere middenstreep. Hij lijkt zeer veel op Nabis pseudoferus, maar die mist de dichte beharing op de voorvleugels. Dat is echter vanaf foto's heel moeilijk te zien. De lengte is 7,3-8,7 mm.
Verspreiding en levenswijze
De soort leeft in Europa, niet op het Iberisch schiereiland en Azië. Hij wordt gevonden in grasland en kruidenrijke vegetatie. Het is een algemene wants in geheel Nederland.
Hij is roofzuchtig en voedt zich met allerlei insecten zoals bladluizen, cicaden en wantsen. De volwassen wantsen overwinteren. Eén generatie per jaar. De eieren worden in grashalmen afgezet. Vanaf augustus verschijnt er een nieuwe generatie volwassen veldsikkelwantsen.
Externe links
British Bugs
Sikkelwantsen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Nabis%20ferus | wikipedia |
Apotomus rufus is een keversoort uit de familie van de loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1790 door P. Rossi.
rufus | https://nl.wikipedia.org/wiki/Apotomus%20rufus | wikipedia |
Pomacentrus alleni is een straalvinnige vissensoort uit de familie van rifbaarzen of koraaljuffertjes (Pomacentridae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1981 door Burgess.
Rifbaarzen of koraaljuffertjes
IUCN-status niet bedreigd | https://nl.wikipedia.org/wiki/Pomacentrus%20alleni | wikipedia |
Molenbuurt (Fries: Mûnebuorren) is een buurtschap in de gemeente Noardeast-Fryslân, in de Nederlandse provincie Friesland. Molenbuurt ligt direct ten oosten van Engwierum. Pas in de tweede helft van de twintigste eeuw verscheen de naam op de topografische kaarten, met de verouderde spellen Mounebuorren.
Molenbuurt is ontstaan aan het einde van de 19e eeuw toen er een paar huizen kwamen rond een molen uit 1866. De molen verdween kort na de Tweede Wereldoorlog, nadat hij in 1916 al was ontdaan van de wieken. De buurt groeide door, ook in de richting van Engwierum. Voor de gemeentelijke herindeling in 1984 behoorde Molenbuurt tot de gemeente Oostdongeradeel en tussen 1984 en 2018 tot de gemeente Dongeradeel.
Geografie van Noardeast-Fryslân
Buurtschap in Friesland | https://nl.wikipedia.org/wiki/Molenbuurt%20%28Noardeast-Frysl%C3%A2n%29 | wikipedia |
Malo filipina is een kubuskwallensoort uit de familie van de Carukiidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2012 door Bentlage & Lewis.
Kubuskwal | https://nl.wikipedia.org/wiki/Malo%20filipina | wikipedia |
Idanthyrsus kornickeri is een borstelworm uit de familie Sabellariidae. Het lichaam van de worm bestaat uit een kop, een cilindrisch, gesegmenteerd lichaam en een staartstukje. De kop bestaat uit een prostomium (gedeelte voor de mondopening) en een peristomium (gedeelte rond de mond) en draagt gepaarde aanhangsels (palpen, antennen en cirri).
Idanthyrsus kornickeri werd in 1994 voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Kirtley.
Sabellariidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Idanthyrsus%20kornickeri | wikipedia |
Siamspinops allospinosus is een spinnensoort in de taxonomische indeling van de Selenopidae.
Het dier behoort tot het geslacht Siamspinops. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 2009 door P. Dankittipakul & J. A. Corronca.
Selenopidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Siamspinops%20allospinosus | wikipedia |
Línea Aérea Amaszonas of kortweg Amaszonas is een Boliviaanse luchtvaartmaatschappij met haar thuisbasis in La Paz.
De luchtvaartmaatschappij vliegt voornamelijk in de noordelijke en noordoostelijke gebieden. Deze gebieden bestaan grotendeels uit het Amazoneregenwoud, vandaar de naam. De maatschappij vliegt ook naar buurland Peru.
Amaszonas heeft een vloot die volledig bestaat uit vliegtuigen van Bombardier, allen van het type CRJ-200.
Geschiedenis
Línea Aérea Amaszonas is opgericht in 1998 maar pas in 2000 werden de eerste vluchten uitgevoerd. In 2014 maakte Amaszonas bekend dat ze 9 extra CRJ-200 vliegtuigen willen leasen om zo hun netwerk uit te breiden naar 40 bestemmingen.
Bestemmingen
Línea Aérea Amaszonas vliegt momenteel op:
- Salta
- Cochabamba, Guayaramerín, La Paz, Oruro, Riberalta, Runnerabaque, Santa Cruz de la Sierra, Sucre, Tarija, Trinidad, Uyuni, Yacuíba
- Campo Grande
- Iquique
- Asunción
- Arequipa, Cuzco
- Montevideo
- Quito
- Madrid
- Miami
Vloot
De vloot van Amaszonas bestaat uit:(juli 2016)
7 Bombardier CRJ200
Boliviaanse luchtvaartmaatschappij | https://nl.wikipedia.org/wiki/L%C3%ADnea%20A%C3%A9rea%20Amaszonas | wikipedia |
Clathroterebra dedonderi is een slakkensoort uit de familie van de Terebridae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2003 door Terryn.
Terebridae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Clathroterebra%20dedonderi | wikipedia |
Notomastus (Clistomastus) hemipodus is een borstelworm uit de familie Capitellidae. Het lichaam van de worm bestaat uit een kop, een cilindrisch, gesegmenteerd lichaam en een staartstukje. De kop bestaat uit een prostomium (gedeelte voor de mondopening) en een peristomium (gedeelte rond de mond) en draagt gepaarde aanhangsels (palpen, antennen en cirri).
Notomastus (Clistomastus) hemipodus werd in 1945 voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Hartman.
Capitellidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Notomastus%20%28Clistomastus%29%20hemipodus | wikipedia |
Notacma minax is een insect dat behoort tot de orde vliesvleugeligen (Hymenoptera) en de familie van de gewone sluipwespen (Ichneumonidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Cresson in 1868.
Gewone sluipwespen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Notacma%20minax | wikipedia |
Alestes macrophthalmus is een straalvinnige vissensoort uit de familie van de Afrikaanse karperzalmen (Alestidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1867 door Günther.
Afrikaanse karperzalmen
IUCN-status niet bedreigd | https://nl.wikipedia.org/wiki/Alestes%20macrophthalmus | wikipedia |
Carassioides macropterus is een straalvinnige vissensoort uit de familie van de eigenlijke karpers (Cyprinidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2001 door Nguyen.
Eigenlijke karpers | https://nl.wikipedia.org/wiki/Carassioides%20macropterus | wikipedia |
Stephanoscyphus is een geslacht van neteldieren uit de familie van de Atorellidae.
Soorten
Stephanoscyphus allmani Kirkpatrick, 1890
Stephanoscyphus corniformis Komai, 1936
Stephanoscyphus mirabilis Allman, 1874
Stephanoscyphus simplex Kirkpatrick, 1890
Stephanoscyphus striatus Vanhöffen, 1910
Neteldieren | https://nl.wikipedia.org/wiki/Stephanoscyphus | wikipedia |
Nathalie Santer (San Candido, 28 maart 1972) is een voormalig biatlete uit Italië.
Levensloop
Ze vertegenwoordigde haar vaderland op de Olympische Winterspelen 1992 in Albertville, de Olympische Winterspelen 1994 in Lillehammer, de Olympische Winterspelen 1998 in Nagano, de Olympische Winterspelen 2002 in Salt Lake City en de Olympische Winterspelen 2006 in Turijn. Vanaf het seizoen 2006/2007 kwam Santer uit voor België.
Santer is getrouwd geweest met biatleet Ole Einar Bjørndalen (2006-2012) en is de oudere zus van biatlete Saskia Santer en langlaufster Stephanie Santer.
Resultaten
Olympische Winterspelen
Wereldkampioenschappen
Wereldbeker
Eindklasseringen
Externe links
Profiel van Nathalie Santer op biathlon.com.ua
Italiaans biatleet
Belgisch biatleet
Italiaans olympisch deelnemer | https://nl.wikipedia.org/wiki/Nathalie%20Santer | wikipedia |
Kruptus linnaei is een vlokreeftensoort uit de familie van de Paramelitidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2008 door Finston, Johnson & Knott.
Paramelitidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Kruptus%20linnaei | wikipedia |
Sundathelphusa waray is een krabbensoort uit de familie van de Gecarcinucidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2009 door Husana, Naruse & Kase.
Gecarcinucidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Sundathelphusa%20waray | wikipedia |
Cheiracanthium olliforme is een spinnensoort uit de familie Cheiracanthiidae.
De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1993 gepubliceerd door Zhang & Zhu.
Cheiracanthiidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Cheiracanthium%20olliforme | wikipedia |
1. Hanauer Tennis und Hockey Club is een Duitse hockey-, tennisclub uit Hanau.
De club werd in 1919 in eerste instantie opgericht als tennisclub. Twee jaar later ontstond er een hockeyafdeling bij de club. In 1949 verhuisde de club naar de huidige locatie in Wilhelmsbad. Daar beschikt de club over één kunstgras- en één natuurgrasveld, 12 tennisbanen, een tennishal en een clubhuis.
De club beschikt anno 2020 over ongeveer 1.300 actieve leden. De dames van de hockeyafdeling werden tweemaal landskampioen. In 1982 haalden de vrouwen zelfs de finale van het Europacup-toernooi.
Erelijst
Landskampioen veldhockey (dames): 1981, 1984
Landskampioen zaalhockey (dames): 1983
Externe link
Website Hanauer THC
Hanau
Sport in Hanau
Sportvereniging in Hessen | https://nl.wikipedia.org/wiki/1.%20Hanauer%20THC | wikipedia |
Aspiscellaria unicornis is een mosdiertjessoort uit de familie van de Candidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1980 door Liu.
Candidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Aspiscellaria%20unicornis | wikipedia |
Barauni IOC Township is een census town in het district Begusarai van de Indiase staat Bihar.
Demografie
Volgens de Indiase volkstelling van 2001 wonen er 13825 mensen in Barauni IOC Township, waarvan 55% mannelijk en 45% vrouwelijk is. De plaats heeft een alfabetiseringsgraad van 77%.
Plaats in Begusarai | https://nl.wikipedia.org/wiki/Barauni%20IOC%20Township | wikipedia |
Paraliparis edwardsi is een straalvinnige vissensoort uit de familie van snotolven (Cyclopteridae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1888 door Vaillant.
Snotolven | https://nl.wikipedia.org/wiki/Paraliparis%20edwardsi | wikipedia |
Mystides uschakovi is een borstelworm uit de familie Phyllodocidae. Het lichaam van de worm bestaat uit een kop, een cilindrisch, gesegmenteerd lichaam en een staartstukje. De kop bestaat uit een prostomium (gedeelte voor de mondopening) en een peristomium (gedeelte rond de mond) en draagt gepaarde aanhangsels (palpen, antennen en cirri).
Mystides uschakovi werd in 1979 voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Hartmann-Schröder.
Phyllodocidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Mystides%20uschakovi | wikipedia |
Serratovolva minabeensis is een slakkensoort uit de familie van de Ovulidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1975 door Cate.
Ovulidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Serratovolva%20minabeensis | wikipedia |
Ompok eugeneiatus is een straalvinnige vissensoort uit de familie van de echte meervallen (Siluridae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1893 door Vaillant.
Echte meervallen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Ompok%20eugeneiatus | wikipedia |
Spinanapis thornton is een spinnensoort in de taxonomische indeling van de Dwergkogelspinnen (Anapidae).
Het dier behoort tot het geslacht Spinanapis. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1989 door Norman I. Platnick & Raymond Robert Forster.
Dwergkogelspinnen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Spinanapis%20thornton | wikipedia |
Lophiogobius ocellicauda is een straalvinnige vissensoort uit de familie van de grondels (Gobiidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1873 door Albert Günther. De soort werd verzameld door de Britse consul en natuuronderzoeker Robert Swinhoe in de buurt van Shanghai.
Gobiidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Lophiogobius%20ocellicauda | wikipedia |
Macropis immaculata is een vliesvleugelig insect uit de familie Melittidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1965 door Wu.
Melittidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Macropis%20immaculata | wikipedia |
De Gemeentetram Zaltbommel is een voormalige paardentramlijn tussen Zaltbommel en het station van Zaltbommel.
Voorgeschiedenis
De plaats Zaltbommel was sinds 31 oktober 1869 met het landelijke spoorwegnet verbonden via de spoorlijn Utrecht - Boxtel. Hoewel de spoorlijn zorgde voor afgenomen reistijden naar andere plaatsen, was de afstand tussen station en stad redelijk groot, ongeveer een halfuur. Er ontstond behoefte aan verbindingen tussen het station en de stad, die in eerste instantie werden ingevuld door diligencediensten. In 1904 ontstond een plan voor een paardentramverbinding. De lijn werd aangelegd. Op 1 maart 1910 startte de eerste proefritten, op 14 maart werd de dienst geopend.
Dienstregeling
De paardentram had uitsluitend een functie voor het vervoer van goederen en personen vanaf het station naar de stad Zaltbommel en terug. De trams sluiten bij de opening van het trambedrijf in 1910 aan op alle treinen die dagelijks op het station stoppen. Dit zijn acht treinen richting Utrecht en een gelijk aantal treinen richting Den Bosch. Hierdoor worden er 15 retourritten per dag gereden.
Materieel
Van de Utrechtsche Tram-Maatschappij werden zes paardetramrijtuigen overgenomen, waarvan 5 werden ingezet.. De UTM 14 en 15 kwamen in dienst als nummer 1 en 3 in Zaltbommel. Deze rijtuigen waren in 1892 gebouwd door Pennock. UTM rijtuig 7 van Beijnes uit 1889 ging als nummer 2 in Zaltbommel rijden. Twee rijtuigen uit de UTM-serie 31-36 (destijds al vernummerd in 50 -55) gingen als 4 en 5 rijden. Dit waren open rijtuigen die tussen 1894 en 1898 door Métallurgique waren gebouwd. Daarnaast werd de UTM 18 als onderdelenleverancier gekocht.
Opheffing tramdienst
In 1923 opent een plaatselijke stalhouder een concurrerende autobusverbinding. Hierdoor neemt het vervoer op de paardentramlijn sterk terug. Als gevolg hiervan wordt de paardentram in september van dat jaar opgeheven. Onderdelenrijtuig UTM 18 wordt als een tuinhuisje gefotografeerd in 1925. De overige paardentramrijtuigen worden in 1924 met een onbekende bestemming per schip afgevoerd.
Zaltbommel
Tram in Gelderland
Voormalig Nederlands trambedrijf
Geschiedenis van Zaltbommel
Smalspoor in Nederland | https://nl.wikipedia.org/wiki/Gemeentetram%20Zaltbommel | wikipedia |
Deze lijst van voetbalinterlands is een overzicht van alle officiële voetbalwedstrijden tussen de nationale teams van IJsland en Italië. De landen speelden tot op heden twee keer tegen elkaar. De eerste ontmoeting, een vriendschappelijke wedstrijd, werd gespeeld in Reykjavik op 18 augustus 2004. Het laatste duel, eveneens een vriendschappelijke wedstrijd, vond plaats op 30 maart 2005 in Padua.
Wedstrijden
Samenvatting
Details
Eerste ontmoeting
Tweede ontmoeting
Italië
IJsland | https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst%20van%20voetbalinterlands%20IJsland%20-%20Itali%C3%AB | wikipedia |
Het Belgisch Kampioenschap Bommetje kende haar oorsprong in 2007. Het bleef echter bij een eenmalige stunt van radiozender Donna, zonder gevolg de jaren nadien. Twaalf jaar later in 2019 werd er gewerkt aan een jaarlijks terugkerend Belgisch Kampioenschap door Groep Sportoase, Belgische marktleider in het bouwen en uitbaten van zwembaden en sportcentra. Bij deze wedstrijden is het de bedoeling om een bommetje te maken in het water.
Eerste editie (2007)
In het Brugse Olympia zwembad vond in 2007 het eerste Belgische Kampioenschap Bommetje plaats. Georganiseerd door David Van Ooteghem en radiozender Donna. Op de deelnemerslijst pronkten de namen van Luc Caals, Virginie Claes en Geert Lambert. Het was Jeroen De Munck die zich tot eerste Belgisch Kampioen Bommetje kroonde.
Kampioenschap (2019 - heden)
12 jaar na de eerste editie nam Sportoase het initiatief voor een vervolg. De regels werden concreter, leeftijdscategorieën werden vastgelegd en preselecties zorgden voor een ruim nationaal deelnemersveld.
Regels
De maximale springhoogte is voor alle niveaus vastgelegd op 1,5 meter. De quotering gebeurt door een onpartijdige jury van maximaal 3 leden. Elke deelnemer krijgt maximaal vijf pogingen waarbij er gequoteerd wordt op hoogte van de waterspetters en op de vorm van de sprong.
Edities
BK 2020
Onder de deelnemers voor het BK 2020 zaten atleten zoals Stenn Goetstouwers, Marten Van Riel en Bart Aernouts.
Op 22 december 2019 vonden de preselecties plaats in Brasschaat, Roeselare en Leuven. Op 2 januari 2020 volgde er de grote finale in Sportoase Philipssite te Leuven. Bij de U10 was het Fran Ams die de titel in de wacht wist te slepen. Bij de U16 was het Alexander Klaver die de jeugdreeksen wist af te sluiten als Belgisch Kampioen. Stefaan Andries kroonde zich even later Belgisch Kampioen 2020 bij de elite.
BK 2021
De edities van 2021 werd door de COVID-19 pandemie verdaagt.
De preselecties vinden plaats in Antwerpen, Brasschaat, Roeselare en Leuven. De grote finale gaat door op 29 december 2021 in het Groot Schijn te Antwerpen.
Erelijst
Watersport | https://nl.wikipedia.org/wiki/Belgisch%20Kampioenschap%20Bommetje | wikipedia |
Peliocypas fulgureus is een keversoort uit de familie van de loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1930 door Andrewes.
fulgureus | https://nl.wikipedia.org/wiki/Peliocypas%20fulgureus | wikipedia |
Akysis recavus is een straalvinnige vissensoort uit de familie van de meervallen (Akysidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1998 door Ng & Kottelat.
Akysidae
IUCN-status onzeker | https://nl.wikipedia.org/wiki/Akysis%20recavus | wikipedia |
The immortal tourist is een studioalbum van Johannes Schmoelling en Rob Waters. Schmoelling en Waters maakten deel uit van Loom waarin ook Jerome Froese zat. Froese maakte een moeilijke tijd door vanwege het overlijden van zijn vader Edgar Froese, maar kwam wel met het album Beginn, hij werkte daarin samen met Clausdia Brücken van Propaganda. Het was bij het verschijnen van The immortal tourist onduidelijk of Loom nog wel bestond.
Musici
Johannes Schmoelling, Rob Waters – toetsinstrumenten, elektronica; waters ook achtergrondzang
Moya (Maire) Brennan – zang en harp op The unknown; zij was ooit lid van Clannad
Erich von Däniken – stem op My DNA
Muziek
Muziekalbum uit 2018
Muziekalbum van Johannes Schmoelling | https://nl.wikipedia.org/wiki/The%20immortal%20tourist | wikipedia |
Leucophobetron argyrorrhaea is een vlinder uit de familie van de slakrupsvlinders (Limacodidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1823 door Hübner.
Slakrupsvlinders | https://nl.wikipedia.org/wiki/Leucophobetron%20argyrorrhaea | wikipedia |
Kruisschot is een buurtschap in de gemeente Helmond in de Nederlandse provincie Noord-Brabant. Het ligt tussen de wijken Helmond-Oost en Dierdonk ten noorden van het Bakelsbosch aan de oostkant van de Zuid-Willemsvaart. Tot 1968 was het een gehucht van de voormalige Gemeente Bakel en Milheeze.
Geschiedenis
Ontginning van woeste gronden
De geschiedenis van Bakel gaat zeker terug tot 714, toen de plaats werd vermeld in geschriften van de abdij van Echternach. Kruisschot ligt in een dal dat pas ergens na 1214 is ontgonnen. In 1288 was Arnoldus van Grotel leenman van de tiende van Grotel, een bezit van de abdij. Hij had ook enkele bezittingen op Dierdonk en Kruisschot. Volgens van de Meulenhof gaat het hierbij om dezelfde persoon als Arnoldus van Gemert, die onder meer proost was van het Gemertse huis van de Duitse Orde, Balije Biesen. In 1340 was Hendrik van de Schout de groot-eigenaar in het beekdal van de Bakelse Aa, waarin Scheepstal, Kruisschot, Dierdonk, Loeffvenne aan de Bakelse brug, Schouw, Molenhof en de Hilakker liggen. Het lijkt erop dat deze zoon van Wouter Toyart, schout van 's-Hertogenbosch en tegelijkertijd rentmeester van de hertog van Brabant, het dal heeft ontgonnen.
Bomen tegen klapzand
Het Brabants landschap kenmerkt zich door beekdalen en zandruggen. Voor 1100 waren de beekdalen rond Bakel nat en werd er alleen op hoge zandgronden aan landbouw gedaan. Daarna verdroogde het land en werden de hoge akkers vaak door zandverstuivingen ongeschikt gemaakt om te boeren. Om de wandelende zandbergen te bedwingen, kreeg het goed Cruijsschot, aan de grens met Helmond, in 1433 toestemming om bomen te planten. Deze strategie werd vaker gevolgd. Ook in 1915 zijn er op grote schaal naaldbomen gepland om het stuiven op de Bakelse heide te verminderen. Zo ontstonden de Bakelse bossen.
Bakels platteland
De moderne buurtschap Kruisschot is ontstaan rond een groepje boerderijen, dat langs de weg van Bakel naar Helmond lag. Aan de noordkant lagen akkers en velden, van Helmond centrum tot aan de Bakelse Aa. In het zuiden en oosten lag de Bakelse heide waarop de Bakelse bossen zijn aangeplant. De kaarsrechte Scheidijk toont aan dat in het zuiden alleen maar woeste gronden lagen bij het trekken van de scheiding, de gemeentegrens. In zo'n geval koos men de kortste weg tussen twee herkenningspunten. Het gehucht lag in het westen van de gemeente Bakel en Milheeze, en duwde tegen de grens met Helmond aan. Aan de Helmondse kant, werden in de 20e eeuw de voetbal- en hockeyvelden van Sportclub Helmondia aangelegd. In 1967 werden amateurs en professionals gescheiden. De professionals gingen verder als Helmond Sport. In 2020 is Helmondia gefuseerd tot SV De Braak, vernoemd naar het sportpark.
Helmonds kanaal
In 1968 werd (onder meer) het gehucht bij de Gemeente Helmond gevoegd, om ervoor te zorgen dat de groeikern Helmond verder kon uitbouwen. Het oppervlakte van de stad werd in een klap verdrievoudigd. Het centrum van Helmond werd geplaagd door stilstaand verkeer dat werd opgehouden door openstaande bruggen van de dwars door Helmond lopende Zuid-Willemsvaart. In 1975 besloot men om een nieuwe vaart om de stad heen te leggen. Het gebied tussen centrum en Kruisschot was inmiddels volgebouwd, en de nieuwe waterweg kwam parallel aan de oude gemeentegrens, tussen Kruisschot en sportpark De Braak te liggen. Vanwege beperkte hoeveelheden geld werd het project in 25 stukjes gedeeld. In 1982 kon de aanleg beginnen en het duurde nog 11 jaar voordat de boel in 1993 af was. Bewoners en bedrijven die dankzij het nieuwe kanaal weg moesten, konden een nieuwe plek rond de Braaksestraat in Kruisschot krijgen.
Vinexwijk Dierdonk en de N279
In het noordoosten verrees vanaf 1993 de Vinex-wijk Dierdonk, zodat de velden en akkers tot aan de Bakelse Aa werden volgebouwd. De Bakelse Dijk ging dienst doen als verbindingsweg tussen Helmond centrum en de nieuwe wijk. Het is vanaf dan ook de enige ingangsweg naar de nu doodlopende buurtwegen Braaksestraat en Kruisschot. Aan de noord- en oostkant kwam een nieuwe oprit en verbindingsweg tussen Helmond en Bakel, de Provinciale weg 279, die tussen Kruisschot en Dierdonk in ligt. Zodoende werd Kruisschot afgezonderd van de omgeving, verdween het boerenleven en werd het een buurtschap met woningen en kleine bedrijvigheid.
Trivia
In 2022 telde het Kadaster 21 adressen in Kruisschot.
Het gehucht ligt ongeveer 1 km buiten de direct gangbare aanvlieg- en opstijgroutes van vliegbasis De Peel.
Over de oostelijke punt, met volkstuintjes, loopt de 150 kV hoogspanningslijn Helmond Oost - Aarle-Rixtel.
Her en der zijn bodemverontreinigingen (vooral zink) aangeboord.
De Bakelse bossen, aan de overkant van de Bakelse Dijk, zijn een infiltratie- en waterwin-gebied in eigendom van Brabant Water. Het door het Waterproductiebedrijf Helmond opgepompte water heeft een gemiddelde hardheid van 1,88 mmol/l, ofwel 10,528 °DH, en dat is gemiddeld water.
In de Braaksestraat ligt een gemengd rioolstelsel met overstort op de Zuid-Willemsvaart. Het stedelijk afvalwater wordt naar de zuivering in Aarle-Rixtel afgevoerd.
Kruisschot heeft geen monumentale gebouwen, maar gezien de vorm van het landschap, de bodemopbouw, historie en eerdere vondsten, wel een hoge archeologische verwachting.
De noordzijde van de buurtschap heeft minder bebouwing en grotere percelen. In de tuinen staan twee bijzonder waardevolle, meerstammige eiken.
Bronnen
Buurtschap in Noord-Brabant
Geografie van Helmond | https://nl.wikipedia.org/wiki/Kruisschot%20%28Dierdonk%29 | wikipedia |
Grusonwerk werd in 1855 opgericht door Hermann Gruson. De eerste vestiging werd geopend in de wijk Buckau in de Duitse stad Maagdenburg en maakte vooral naam als ijzergieterij. In 1893 werd het bedrijf overgenomen door Friedrich Krupp AG en ontwikkelde zich verder als machinebouwer en producent van oorlogsmateriaal.
Moeizame start
Op 1 juni 1855 richtte Hermann Gruson een scheepswerf, machinefabriek en ijzergieterij op. De eerste vestiging lag aan de Elbe in Maagdenburg en opereerde onder de naam Maschinen-Fabrik und Schiffsbauwerkstatt H. Gruson Buckau-Magdeburg.
Al snel raakte het bedrijf in financiële problemen door een economische crisis. De scheepswerf werd gesloten, maar de ijzergieterij bleef. Gruson ontwikkelde methoden om de sterkte van gietijzer te verhogen waarmee de toepassingsmogelijkheden in de scheeps- en machinebouw werden vergroot. Het sterkere materiaal werd ook zeer succesvol gebruikt voor de productie van rails, hetgeen de financiële redding betekende. Medio jaren zestig telde het bedrijf zo’n 250 werknemers en de bestaande vestiging werd te klein. Tussen 1869 en 1872 werd een nieuwe fabriek gebouwd aan de spoorlijn tussen Maagdenbrug en Halberstadt. Nieuwe afzetmarkten werden gevonden, zoals walsen, kranen en transportmiddelen, waardoor de activiteiten bleven groeien.
Het leger toont interesse
In 1863 breidde de activiteiten zich uit naar legermateriaal. Grusonwerk slaagde erin hardgegoten (Hartguss) gietijzeren pantsergranaten te maken. Deze hadden een groter penetrerend vermogen dan de smeedijzeren granaten. Stalen granaten werden pas later ontwikkeld. Het materiaal was ook goed te gebruiken als pantser, en Grusonwerk kreeg meer orders van het leger voor de productie van beschermend pantser, affuiten, granaten en andere materieel. In 1868 werd het materieel van Grusonwerk vergeleken met die van Engelse producenten op de Berlijnse Tegel-schietbaan, en kwam als beter uit de vergelijking. Door de toestroom van nieuwe orders was een verdere uitbreiding met nieuwe fabriekshallen noodzakelijk.
Eind jaren zeventig begon Grusonwerk met de productie van kanonnen aan de hand van een licentie voor Hotchkiss 37mm-kanonnen. Deze snelvuurkanonnen waren voorzien van een automatisch laadsysteem aan de achterzijde van het wapen. Met deze ervaring besloot Gruson zelf kanonnen te gaan ontwikkelen. Het betrof in eerste instantie klein kaliber geschut, maar dat liep op tot 12 cm voor de veld- en vestingartillerie. Aan het begin van de Frans-Duitse Oorlog in 1870 produceerde het kanonnen met een kaliber van 21 cm. In Tangerhütte liet het bedrijf in 1888 een schietbaan aanleggen voor het testen en demonstreren van de eigen wapens.
Vanaf 1873 ontwikkelde Grusonwerk geschuttorens van gietijzer en tevens pantser voor kazematten in samenwerking met de Pruisische legeringenieur majoor Maximilian Schumann. In 1885 werden het pantser getest tijdens schietproeven in Boekarest en ook hier kwam het materieel van Grusonwerk goed uit de vergelijking. Het kreeg veel buitenlandse orders waaronder uit Nederland en België. In de jaren 1882-1886 was C.J. Snijders gedetacheerd bij Grusonwerk. Hij hield daar toezicht op de vervaardiging en de aflevering van het pantsermateriaal bestemd voor de kustforten Harssens, bij IJmuiden en bij Hoek van Holland. Voor België fabriceerde het, in samenwerking met Cockerill, negen koepels voor twee kanonnen van 15cm voor de forten rond Namen. Verder leverde het 21 koepels voor zware houwitsers en 77 hefkoepels voor 57mm-kanonnen die in de forten rond Luik zijn geïnstalleerd en dit allemaal in de tweede helft van de jaren tachtig van de 19e eeuw. De Nederlandse luitenant Blokhuis schreef: “Het is aan deze firma gelukt haar “Hartguss" op zulk een trap van volkomenheid te brengen en op de verschillende nijverheidstakken toe te passen, dat het in geen opzicht door een ander fabricaat overtroffen wordt, terwijl zij voor de vervaardiging van pantserplaten van hardgegoten ijzer als het ware het monopolie bezit”. Grusonwerk ontwikkelde en produceerde ook een mobiel gepantserd kanon, de Fahrpanzer. Nederland bestelde een exemplaar om uit te proberen, maar dit leidde niet tot bestellingen. Het werd wel op grote schaal gebruikt bij Duitse vestingwerken. Voor de Italiaanse marinehaven van La Spezia werden gepantserde geschuttorens en kanonnen gebouwd. Grusonwerk met zijn pantserwerken en Krupp met zijn kanonnen domineerden voor jaren de wereldmarkt.
In 1886 kreeg het bedrijf een beursnotering en de naam werd gewijzigd in Grusonwerk AG Buckau. Vanaf 1890 werd pantser voor de hefkoepels voor de Stelling van Amsterdam geleverd door Gruson, de kanonnen werden geleverd door Krupp. In 1892 werd in Nederland een commissie ingesteld om het pantser van Gruson voor het Fort aan het Pampus te keuren.<ref>[https://resolver.kb.nl/resolve?urn=ddd:010146523:mpeg21:a0006 Zee- en Landmacht', Algemeen Handelsblad, 18 juni 1892], geraadpleegd op 16 september 2017</ref>
Overname door Krupp
Op 1 juni 1893 werd het overgenomen door Friedrich Krupp AG. Beide bedrijven vulden elkaar goed aan. Grusonwerk telde zo’n 2800 medewerkers en behaalde het grootste deel van de omzet met orders van het leger. Hermann Gruson bleef tot zijn dood in 1895 bij het bedrijf betrokken. De combinatie ging verder als Friedrich Krupp AG Grusonwerk en de productie van geschut werd geconcentreerd in de Krupp fabriek te Essen. Grusonwerk richtte zich op de productie van kust- en vestingpantser en op de civiele markt. Omstreeks 1910 werkte ongeveer 4560 mensen bij het bedrijf.
Voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog was het bedrijf betrokken bij de bouw van Duitse tanks. Het was een belangrijke leverancier van de Panzerkampfwagen IV. Aan het einde van de oorlog werden de fabrieken zwaar gebombardeerd door de geallieerden.
Na de Tweede Wereldoorlog
Tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog was 80% van het bedrijf vernietigd. Maagdenburg lag na de oorlog in de Sovjet-bezettingszone en een groot deel van het nog werkbare machinepark werd afgebroken en samen met de nuttige werkdocumenten naar het oosten afgevoerd. Op 1 november 1946 werd het bedrijf genationaliseerd en kreeg het een nieuwe naam Maschinenfabrik Krupp-Gruson der Sowjetischen Maschinenbau AG (SMAG). Op 1 mei 1951 ging het op in het staatsbedrijf AG für Maschinenbau, Zweigniederlassung in Deutschland, Schwermaschinenbau „Ernst Thälmann“ Magdeburg. Ernst Thälmann was de leider van de Kommunistische Partei Deutschlands (KPD) tijdens de Weimarrepubliek. Op 1 januari 1969 volgde de oprichting van VEB Schwermaschinenbau-Kombinates „Ernst Thälmann “'' (SKET). Na de val van de Berlijnse Muur werd het in 1993 geprivatiseerd. SKET is nog steeds als bedrijf actief.
Voormalig Duits bedrijf
Economie in Saksen-Anhalt
Maagdenburg | https://nl.wikipedia.org/wiki/Grusonwerk | wikipedia |
Epichilo obscurefasciellus is een vlinder uit de familie grasmotten (Crambidae). De wetenschappelijke naam van deze soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1927 door de Joannis.
De soort komt voor in tropisch Afrika.
Grasmotten
Dier uit het Afrotropisch gebied | https://nl.wikipedia.org/wiki/Epichilo%20obscurefasciellus | wikipedia |
Alors joue! (Vooruit: speel!) is het tweede studioalbum van Gens de la lune. De band van ex-Angelid Francis Décamps heeft zich in die tussentijd nog geen vast platenlabel kunnen veroveren, doch het album is bij de meeste Franse muziekleveranciers te koop. Het album is opgenomen in Montbéliard. Alors joue! is opnieuw een conceptalbum over de maan.
Musici
Francis Décamps – zang, toetsinstrumenten
Damien Choppard – gitaar
Farid Boubrit – basgitaar
Jean-Philippe Suzan – zang, percussie
Cedric Mells – slagwerk
Muziek
Muziekalbum uit 2011 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Alors%20joue%21 | wikipedia |
Turbonilla tincta is een slakkensoort uit de familie van de Pyramidellidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1900 door Sowerby III.
Pyramidellidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Turbonilla%20tincta | wikipedia |
Paraschizidium graecum is een pissebed uit de familie Armadillidiidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1981 door Schmalfuss.
Rolpissebedden | https://nl.wikipedia.org/wiki/Paraschizidium%20graecum | wikipedia |
Diaea mollis is een spinnensoort in de taxonomische indeling van de krabspinnen (Thomisidae).
Het dier behoort tot het geslacht Diaea. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1875 door Ludwig Carl Christian Koch.
Krabspinnen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Diaea%20mollis | wikipedia |
Astrogordius cacaoticus is een slangster uit de familie Gorgonocephalidae.
De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1874 gepubliceerd door Theodore Lyman.
Euryalida | https://nl.wikipedia.org/wiki/Astrogordius%20cacaoticus | wikipedia |