Book,Page,LineNumber,Text
32,0013,001,"<B>เศร้าหมอง. ""</B>"
32,0013,002,[ แก้อรรถ ]
32,0013,003,บรรดาบทเหล่านั้น  บาทพระคาถาว่า  <B>ปฏิรูเป  นิเวสเย</B>  ได้แก่พึง
32,0013,004,"ยังตนให้ตั้งอยู่ในคุณอันสมควร.  พระศาสดาตรัสคำนี้ว่า  "" บุคคลใด"
32,0013,005,ประสงค์จะสั่งสอนผู้อื่น  ด้วยคุณมีความปรารถนาน้อยเป็นต้น  หรือ 
32,0013,006,"ด้วยปฏิปทาของอริยวงศ์เป็นต้น,  บุคคลนั้น  พึงยังตนนั่นแลให้ตั้งอยู่"
32,0013,007,ในคุณนั้นก่อน;  ครั้นตั้งตนไว้อย่างนั้นแล้ว  พึงสั่งสอนผู้อื่น  ด้วย
32,0013,008,คุณนั้นในภายหลัง.  ด้วยว่าบุคคล  เมื่อไม่ยังตนให้ตั้งอยู่ในคุณนั้น
32,0013,009,สอนผู้อื่นอย่างเดียวเท่านั้น  ได้ความนินทาจากผู้อื่นแล้ว ชื่อว่าย่อม
32,0013,010,เศร้าหมอง.  บุคคลเมื่อยังตนให้ตังอยู่ในคุณนั้นแล้ว  สั่งสอนผู้อื่น
32,0013,011,อยู่  ย่อมได้รับความสรรเสริญจากผู้อื่น;  เพราะฉะนั้น  ชื่อว่าย่อม
32,0013,012,ไม่เศร้าหมอง. บัณฑิตเมื่อทำอยู่อย่างนี้  ชื่อว่าไม่พึงเศร้าหมอง.
32,0013,013,ในกาลจบเทศนา  ภิกษุ  ๒  รูปนั้น  ดำรงอยู่แล้วในโสดาปัตติผล.
32,0013,014,เทศนาได้เป็นไปกับด้วยประโยชน์แม้แก่มหาชน  ดังนี้แล.
32,0013,015,เรื่องพระอุปนันทศากยบุตร  จบ.