Book,Page,LineNumber,Text
13,0049,001,ด้วยมีหลักเกณฑ์  ดังที่กล่าวแล้วจากสังเกต  เว้นได้แต่ในที่บางแห่ง
13,0049,002,ดังที่ยกมาเป็นตัวอย่างในข้อ [ ๕ ].  
13,0049,003,อนึ่ง ใจข้อความที่กล่าวรวม ๆ แยก ๆ  อันควรวางกิริยา  ตฺวา
13,0049,004,ปัจจัยในที่สุด  ท่านวางกิริยาอื่นก็มี อุ :- 
13,0049,005,"ตา  เคเห ฌายนฺเต  เวทนาปริคฺคหกมฺมฏฺ€านํ  มนสิกโรนฺติโย,"
13,0049,006,"กาจิ  ทุติยผลํ,  กาจิ  ตติยผลํ  ปาปุณึสุ.  [สามาวตี.  ๒/๑๐ ] "" หญิง"
13,0049,007,"เหล่านั้น,  เมื่อเรือนอันไฟไหม้อยู่,  กระทำไว้ในใจ  ซึ่งกัมมัฏฐาน"
13,0049,008,กำหนดเวทนาเป็นอารมณ์;  หญิงบางพวกบรรลุผลที่  ๒;  บางพวกบรรลุ
13,0049,009,"ผลที่ ๓."""
13,0049,010,มนสิกโรนฺติโย น่าเรียกเป็นกิริยาปธานนัย  แต่เมื่อไม่กล้าเรียก
13,0049,011,ก็ต้องเรียกเป็นวิเสสนะ. (จะเรียกเป็นอัพภันตรกิริยาก็ขัด เพราะไม่เป็น
13,0049,012,กิริยาภายใน คือ ในระหว่าง ๆ แต่เป็นกิริยาในที่สุด.) ถ้าจะให้เป็น
13,0049,013,กิริยาปธานนัย  ก็ต้องเติม  หุตฺวา ให้  กโรนฺติโย  เป็น วิกติกตฺตา
13,0049,014,ใน หุตฺวา  ๆ เป็นกิริยาปธานนัย. (บทกิริยา  อนฺต มาน ปัจจัยเป็น
13,0049,015,วิกติกตฺตา ได้).  แต่ดูไม่น่าเติม  ท่านวางไว้พอดีแล้ว.
13,0049,016,สรูปอธิบาย:  กิริยาปธานนัย  คือกิริยา ตฺวา ปัจจัยที่วางไว้ในที่
13,0049,017,สุดข้อความ  ที่กล่าวรวมบ้าง  แยกบ้าง บรรดาข้อความหลายท่อนที่กล่าว
13,0049,018,"รวม ๆ แยก ๆ  และวางไว้ในท่อนต้นบ้าง ท่อนหลังบ้าง  ไม่แน่, แต่"
13,0049,019,"ในท่อนที่สุด  ก็มีกิริยาในพากย์เสมอ,  บทกัตตา  เรียกว่า กัตตา หรือ"
13,0049,020,สยกัตตาบ้าง เหตุกัตตาบ้าง  ตามควรแก่บทกิริยา.