Book,Page,LineNumber,Text
32,0027,001,แล้ว  ให้ทิ้งเสีย.  นี้เป็นบุรพกรรมของมหากาลนั้น.  ราชภัฏนั้น
32,0027,002,เคลื่อนจากอัตภาพนั้นแล้วเกิดในอเวจี  ไหม้อยู่ในอเวจีนั้นสิ้นกาล
32,0027,003,นาน  ถูกทุบถึงความตายนั้นแล  ใน  ๑๐๐  อัตภาพ  เพราะวิบากที่
32,0027,004,ยังเหลืออยู่. 
32,0027,005,[ บาปย่อมย่ำยีผู้ทำ ]
32,0027,006,พระศาสดา  ครั้งทรงแสดงบุรพกรรม  ของมหากาลอย่างนั้น
32,0027,007,"แล้ว  ตรัสว่า  "" ภิกษุทั้งหลาย  บาปกรรมอันตนทำไว้นั่นแล  ย่อม"
32,0027,008,"ย่ำยีสัตว์เหล่านี้  ในอบาย  ๔  อย่างนี้ ""  ดังนี้แล้ว  ตรัสพระคาถานี้"
32,0027,009,ว่า :-
32,0027,010,"<B>"" บาป  อันตนทำไว้เอง  เกิดในตน  มีตนเป็น"
32,0027,011,แดนเกิด  ย่อมย่ำยีบุคคลผู้มีปัญญาทราม  ดุจ
32,0027,012,"เพชรย่ำยีแก้วมณี  อันเกิดแต่หินฉะนั้น. ""</B>"
32,0027,013,[ แก้อรรถ ]
32,0027,014,บรรดาบทเหล่านั้น  บาทพระคาถาว่า  <B>วชิรํ  วมฺหยํ  มณึ </B> ความ
32,0027,015,ว่า  เปรียบดังเพชร  ( ย่ำยี )  แก้วมณี  ที่เกิดแต่หิน.  ท่านอธิบายคำนี้
32,0027,016,"ไว้ว่า  "" เพชรอันสำเร็จจากหิน  มีหินเป็นแดนเกิด  กัดแก้วมณี  ที่"
32,0027,017,เกิดแต่หิน  คือแก้วมณีอันสำเร็จแต่หิน ซึ่งนับว่าเป็นที่ตั้งขึ้นของ
32,0027,018,ตนนั้นนั่นแล  คือทำให้เป็นช่องน้อยช่องใหญ่  ให้เป็นท่อนน้อยท่อน
32,0027,019,ใหญ่  ทำให้ใช้สอยไม่ได้  ฉันใด;  บาปอันตนทำไว้แล้ว  เกิดในตน  มี
32,0027,020,ตนเป็นแดนเกิด  ย่อมย่ำยี  คือขจัด บุคคลผู้มีปัญญาทราม  คือผู้ไร้